Opowieści z Narnii – Książę Kaspian

1. Oczekiwanie Piotra, Zuzanny, Edmunda i Łucji na pociąg do szkoły.
2. Nieoczekiwana magiczna podróż do obcej krainy.
3. Eksploracja lasu, dotarcie do plaży.
4. Poszukiwanie źródła słodkiej wody.
5. Odnalezienie sadu i muru.
6. Odkrycie zamkowego skarbca w ruinach, zebranie darów od Świętego Mikołaja. Dojście do prawdy na temat przeszłości ruin.
7. Uratowanie Karła z niewoli.
8. Połów ryb na śniadanie.
9. Opowieść Karła o Księciu Kaspianie.
a) Dzieciństwo Kaspiana w zamku Króla Miraza.
b) Wypędzenie Niani Kaspiana i przyjęcie Mistrza Korneliusa jako wychowawcy Kaspiana.
c) Wyjawienie Kaspianowi sekretów Starej Narnii przez Mistrza Korneliusa.
d) Ucieczka Kaspiana z zamku w obliczu zagrożenia jego życia.
e) Spotkanie z Borsukiem i dwoma Karłami.
f) Zwołanie wszystkich magicznych stworzeń na Wielką Radę w Tanecznym Uroczysku.
g) Przesunięcie sił Kaspiana pod Kopiec Aslana.
h) Potyczki z armią Miraza.
i) Wysłanie zwiadowców do Latarnianego Pustkowia i ujścia Rzeki.
10. Pojedynki Piotra i Zuza

Rok po wydarzeniach z Książki “Lew, Czarownica i Stara Szafa” zbliżał się początek roku szkolnego, dlatego rodzeństwo: Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja, czekali na peronie na pociągi, które miały zabrać ich do szkół. Rozłąka i koniec lata nie napawały ich optymizmem. W pewnym momencie, nieoczekiwanie, każde z nich z osobna doświadczyło przedziwnego uczucia – coś jakby ich ciągnęło. Szybko stwierdzili, że musi to być jakiś rodzaj magii, więc chwycili się za ręce i nagle znaleźli się w zupełnie obcym lesie.
Drzewa rosły tu gęsto, splątane gałęzie szarpały ich za ubrania i ograniczały widoczność prawie do zera. Ruszyli przed siebie, licząc na wskazówkę odnośnie tego, gdzie się znajdują. Wkrótce dotarli na skraj lasu, a tam dostrzegli piaszczystą plażę i spokojne morze bez żadnego lądu w zasięgu wzroku. Po chwili relaksu na brzegu rodzeństwo postanowiło poszukać źródła słodkiej wody. Poszukiwania trwały długo, po drodze zauważyli odległy ląd, ale nie byli jeszcze w stanie stwierdzić, czy znajdują się na wyspie, czy może na bardzo wysuniętym półwyspie. Wreszcie dotarli do skał, dzięki którym mogli w końcu ocenić, że ziemia na której się znajdują, oddzielona jest od stałego lądu i trudno będzie im się przedostać na drugi brzeg. Wraz z tym odkryciem udało im się jednak dostrzec strumień, który szczęśliwie zaspokoił ich pragnienie. Posilili się także kanapkami, które chłopcom udało się zabrać ze sobą w momencie, kiedy się przenosili. Rodzeństwo postanowiło szukać szczęścia i miejsca na obóz w głębi lasu, uciekając od żaru nieporośniętej żadnymi roślinami plaży.
Wędrówka była męcząca i długa, ale w końcu między drzewami postrzegli jabłoń. Jak się później okazało, nie było to jedyne drzewko, lecz cały sad, od dawna już nie pielęgnowany i zdziczały, pełen jednak słodkich owoców. Za sadem dzieci odkryły ruiny murów, w których dostrzegły podobieństwo do zamku. Oprócz dziedzińca, rozpoznały również wielką salę, która prawdopodobnie służyła niegdyś za miejsce uczt. Dzień dobiegał końca, więc Piotr zarządził rozpalenie ogniska i rozbicie obozu. W trakcie zbierania opału i jabłek Zuzanna dokonała wstrząsającego odkrycia – koło studni znalazła leżącą w trawie figurkę rycerza szachowego, wykonanego ze złota, dokładnie takiego, jakim grali, kiedy sami byli Królami i Królowymi Narnii na swoim zamku Ker-Parvel. Znalezisko to pomogło Piotrowi zebrać wszystkie dowody w całość i potwierdzić to, czego reszta domyślała się już od dłuższego czasu – znaleźli się w ruinach swojego dawnego zamku. Jako ostateczny dowód postanowili odnaleźć wejście do skarbca, które powinno znajdować się na ścianie za królewskim podium. Drzwi znajdowały się dokładnie tam, gdzie pamiętali, a po ich zniszczeniu, okazało się że na dół prowadzi 16 schodów – co także odpowiadało ich wspomnieniom z poprzedniej wizyty w Narnii. Tym sposobem Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja weszli do zamkniętego od bardzo dawna skarbca, w którym odnaleźli rozmaite skarby, w tym również szczególnie ważne – prezenty, które otrzymali od Świętego Mikołaja, kiedy zaczynali swoją przygodę. W ten sposób, Piotr odnalazł swój miecz i tarczę, Łucja buteleczkę z magicznym lekiem, a Zuzanna łuk i kołczan. Nigdzie nie było jednak widać jej rogu, na którym mogła zagrać w czasie największej potrzeby, a pomoc na pewno by przybyła. W końcu przypomniała sobie, że musiała mieć ten przedmiot przy sobie, kiedy ostatnim razem wracali z Narnii do Starej Szafy i prawdopodobnie przepadł on na zawsze. Noc dzieci spędziły na zewnątrz, na świeżym powietrzu.
Kolejnego dnia zapadła decyzja o próbie wydostania się z wyspy. Edmund wpadł na powód, dlaczego wszystko tak zmieniło się od czasu ich ostatniej wizyty: poprzednim razem, mimo, że w Narnii minęło wiele lat, po powrocie okazało się, że nie było ich w Anglii przez dosłownie moment, wydawało się więc naturalnym, że jeśli przeżyli w swojej ojczyźnie ponad rok, tutaj czas mógł minąć w setkach lat. To tłumaczyło ruiny pozostałe po Ker-Parvel oraz oddzielenie się półwyspu, na którym stał zamek, od stałego lądu.
Nagle na przeciwległym brzegu dzieci dostrzegły jakiś ruch, więc bacznie zaczęły go obserwować. Okazało się, że była to łódź, prowadzona przez dwóch wyglądających na żołnierzy osobników, przewożących poruszający się tobołek. Szybko wyszło na jaw, że próbują kogoś utopić, a tym kimś, zamkniętym w worku, był Karzeł. Zuzanna nastraszyła wojskowych strzelając z łuku i wspólnymi siłami udało im się przejąć łódź oraz uwolnić pozostawionego w wodzie więźnia. Karzeł podziękował za ratunek i zapytał, czy jego wybawcy nie są aby duchami, ponieważ powszechnie uważa się, że w tych okolicach nikt żywy nie przebywa. Nowo zawiązani znajomi postanowili zjeść razem śniadanie, ale ponieważ mieli już dość jabłek, Karzeł zarządził połów ryb, które potrafił też bardzo smacznie przyrządzić. Po posiłku rodzeństwo poprosiło przybysza o opowiedzenie o sobie, lecz kiedy ten zorientował się, że są bardzo nie na bieżąco z wydarzeniami w Narnii, szczególnie z wiadomościami o Królu Kaspianie, postanowił przedstawić im historię od początku.
Książę Kaspian mieszkał na wielkim zamku w samym środku Narnii wraz ze swoim wujostwem: Królem Mirazem i jego żoną Królową Pretensjonatą. Nie mieli oni dzieci, a rodzice Kaspiana zmarli przedwcześnie, dlatego przysposobili oni młodego Księcia. Nie byli jednak oni troskliwymi opiekunami, wujenka po prostu nie lubiła chłopca, natomiast Król traktował go dość ozięble, spełniając swoje obowiązki opiekuna w zupełnym minimum. Niemniej, Kaspianowi niczego w dzieciństwie nie brakowało, a czas spędzał głównie z uwielbianą przez siebie Nianią. Pewnego razu, podczas spaceru z Mirazem, Kaspian nieopatrznie przyznał się przed Królem, że chciałby żyć w Dawnych Czasach, o których opowiadała mu Niania. Król wzburzył się tym wyznaniem niepomiernie, ponieważ szczerze nienawidził historii, które krążyły o żyjących przed wiekami fantastycznych stworzeniach i Królach i Królowych rządzących z nadania Wielkiego Lwa, Aslana. Twierdził, że są to jedynie bajki, ale prawda była taka, że zakazał mówienia o dawnych czasach, by te popadły w zapomnienie. Całe to zdarzenie skończyło się dwoma rzeczami: nieszczęsna Niania została wygnana z zamku, a na jej miejsce został zatrudniony wychowawca, który od teraz miał zadbać o wykształcenie młodego Księcia.
Kaspian przeżył decyzję Króla bardzo ciężko, w końcu Niania była najbliższą mu osobą, jednak poznanie wychowawcy, starca, którego nazywano Doktorem Korneliusem, zaskutkowało nieoczekiwanym rezultatem: Książę zyskał prawdziwego, przychylnego sobie mentora, który z czasem wykazał się dość okazałą wiedzą na temat Dawnych Czasów. Nie mogli oczywiście o tych sprawach rozmawiać otwarcie, więc poza standardowymi lekcjami ekonomii, polityki, heraldyki czy gramatyki, zaczęli spotykać się na wieży strażniczej, gdzie nikt nie mógł ich podsłuchać. Tam właśnie Kornelius opowiedział Kaspianowi o tym, jak jego ród przybył z odległego Telmaru i podbił Narnię, przejmując jej tron i skutecznie tępiąc jej mieszkańców. Sam wychowawca okazał się natomiast pół Karłem, pół człowiekiem.
Lata mijały, Kaspian dorastał i zyskał wiele pożytecznych umiejętności, ale przede wszystkim, stawał się świadomie nieprzychylny władzy wuja. Pewnej nocy, Książę został zbudzony przez Doktora Korneliusa i poinformowany o konieczności ucieczki z zamku. Okazało się, że tej nocy Królowa urodziła syna, co sprawiło, że Kaspian stał się niewygodną przeszkodą dla potomka Króla w kolejce do tronu. Jego sprzymierzeniec spakował dla niego torbę i wręczył chłopcu magiczny przedmiot – róg należący do legendarnej Królowej Zuzanny, który miał przyzywać pomoc w najwyższej potrzebie. Na odchodne Książę dowiedział się także gorzkiej prawdy o swoim wuju – to on przyczynił się do śmierci ojca Kaspiana oraz wszystkich jego popleczników, przejmując tron dla siebie.
Uciekając Kaspian trzymał się przede wszystkich mało uczęszczanych traktów, kluczył lasami i nocował na polanach, spotkała go jednak po drodze burza. Zaskutkowało to nieszczęśliwym wypadkiem – koń spłoszył się, wpadł w galop i uderzając w gałąź, zrzucił Księcia z siodła. Po odzyskaniu przytomności okazało się, że ktoś się nim zaopiekował, wybawcy jednak nie byli do niego do końca pozytywnie nastawieni. Po raz pierwszy Kaspian zyskał też pewność, że opowieści o Dawnych Czasach były prawdziwe, ponieważ jego gospodarzami okazało się być dwóch Karłów, Nikabrik i Zuchon, oraz Borsuk Truflogon, mówiący ludzkim głosem. Kiedy Kaspian opowiedział im swoją historię, powoli zaczęli się do niego przekonywać, aż w końcu uznali go za godnego pretendenta do tronu Narnii i swojego sojusznika. Postanowili również przedstawić go całej społeczności Starych Narnijczyków żyjącej w okolicy: Trzem Brzuchatym Niedźwiedziom, Wiewiórce Trajkowitce, Siedmiu Braciom z Posępnego Boru, Centaurowi Gromjarowi oraz Myszy Ryczypyskowi. Wysłali również posłańca, by zaprosił całą resztę stworzeń na spotkanie, które miało odbyć się za trzy noce na Tanecznym Uroczysku. Nikabrik zaproponował również spotkanie z żyjącymi w pobliżu wiedźmą i wilkołakiem, jednak biorąc pod uwagę, że nie były to stworzenia z natury dobre, grupa odrzuciła ten pomysł. Spędzili na tych wizytach cały dzień, aż w końcu dotarli w miejsce, gdzie spotkali tańczące Fauny, grające na trzcinowych fletac

Nadszedł koniec lata, więc Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja szykowali się do pierwszego dnia szkoły. Czekali właśnie na peronie na pociągi, które zawiozą ich do szkół, kiedy wydarzyła się rzecz niezwykła – zostali magicznie przeniesieni do zupełnie nieznanego sobie lasu. Nie byli w stanie określić gdzie się znajdują, chociaż mieli już za sobą podobną podróż, która zdarzyła im się rok wcześniej, gdy przeszli przez Starą Szafę.
Przedarli się więc przez las i odkryli plażę, na horyzoncie nie było jednak widać żadnego lądu. Szukając źródła wody, wędrowali wzdłuż brzegu, aż dotarli do skał, które pomogły im ocenić, że znajdują się na wyspie. Stamtąd też wypatrzyli strumień. Po zaspokojeniu pragnienia i głodu, dzieci postanowiły szukać schronienia w głębi lasu, gdzie odkryły najpierw stary sad, a chwilę później ruiny, które swoimi kształtami wskazywały, że mógł w tym miejscu kiedyś stać zamek. Ruiny były dobrym miejscem na obóz. Coraz więcej detali i dowodów przynosiło im na myśl miejsce, w którym kiedyś już mieszkali – zamek Ker-Parvel. Zapadła decyzja o poszukiwaniu skarbca, którego wejście, tak jak przypuszczali, znajdowało się tuż za podestem. Po wejściu do środka odkryli wiele skarbów, ale przede wszystkim znaleźli dary, które podczas swojej ostatniej przygody otrzymali od Świętego Mikołaja – tarczę i miecz Piotra, kołczan i strzały Zuzanny oraz buteleczkę z magicznym lekiem Łucji. Te odkrycia doprowadziły rodzeństwo do wniosku, że odkąd odeszli z Narnii, w tym miejscu musiały minąć wieki.Kolejnego dnia, szukając drogi ucieczki z wyspy, dzieci natknęły się na dwóch żołnierzy w łódce, którzy próbowali utopić związanego karła. Uratowali Stworzenie i przejęli łódkę, a wdzięczny karzeł przyłączył się do nich. Nałowił ryb na śniadanie oraz uraczył ich opowieścią o bieżących wydarzeniach w Narnii, a przede wszystkim o nowo wybranym królu Kaspianie.
Książę Kaspian dorastał na zamku swojego wuja, króla Miraza. Jego rodzice nie żyli, a zajmowała się nim stara Niania, która lubiła do snu opowiadać mu o Dawnych Czasach, kiedy zwierzęta umiały mówić, Narnię zamieszkiwały przeróżne Stworzenia, a na tronach zasiadali Dwaj Królowie i Dwie Królowe. Król, gdy dowiedział się, że Kaspian ekscytuje się podobnymi opowieściami strasznie się rozzłościł, kazał wygnać Nianię i zatrudnił na jej miejsce Mistrza Korneliusa, który od tej pory miał zająć się wykształceniem chłopca. Szybko jednak okazało się, że także stary wychowawca ma sporą wiedzę na temat historii Narnii, ponieważ sam był pół karłem, pół człowiekiem, jednak dzielił się nią z chłopcem w sposób wielce ostrożny. Mijały lata, aż nadeszła noc, gdy żona króla urodziła syna. Kornelius spakował księcia i nakazał mu uciekać z zamku, ponieważ stał on teraz na drodze małego królewicza w kolejce do tronu, co stawiało jego życie w wielkim niebezpieczeństwie. Tym większym, że jak się okazało, jego wuj pozbył się ojca Kaspiana oraz wszystkich przychylnych mu dworzan, by samemu sięgnąć po tron.
Kaspian uciekł na swoim rumaku, kluczył bezdrożami, aż w końcu złapała go burza i nieszczęśliwie uderzył głową w gałąź. Po przebudzeniu odkrył, że znaleźli i opatrzyli go Starzy Narnijczycy – dwóch karłów – Nikabrik i Zuchon, oraz borsuk Truflogon. Początkowo nieufni, w końcu przekonali się, że Książę jest godnym następcą tronu i powinien rządzić Narnią. Z tego powodu zwołali wielką naradę w miejscu zwanym Tanecznym Uroczyskiem. Na spotkaniu wszystkich Stworzeń żyjących w okolicy, zjawił się również Kornelius, który poinformował o zbliżającej się armii Miraza. Wspólnie postanowiono wtedy, że trzeba przenieść się pod Kopiec Aslana, gdzie będą większe szanse na obronę przed wrogimi atakami.
Na miejscu jednak okazało się, że siły nieprzyjaci

Nadszedł koniec lata, więc Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja oczekiwali na pociągi do szkoły na dworcu, jednak zostali magicznie przeniesieni na nieznaną im wyspę. W trakcie poszukiwań pitnej wody natknęli się na ruiny, które bardzo przypominały im zamek Ker-Parvel, w którym mieszkali, gdy przeżyli swoją poprzednią przygodę w krainie zwaną Narnią. Odnajdując skarbiec, potwierdzili swoje przypuszczenia, dochodząc do zrozumienia, że mimo, że w Anglii przeżyli zaledwie rok, tutaj musiały minąć całe wieki. Kolejnego dnia udało im się uwolnić Karła więzionego przez dwóch żołnierzy. Karzeł miał na imię Zuchon i opowiedział im historię młodego Księcia Kaspiana.
Kaspian był wychowywany przez Króla Miraza, ponieważ jego rodzice już nie żyli. Chłopiec był zafascynowany historiami o Starych Czasach, kiedy Narnię zamieszkiwały magiczne Stworzenia, a na jej tronie zasiadali Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja, jednak Królowi Telmarów bardzo nie spodobały się zainteresowania Księcia. Mimo to, z pomocą Doktora Korneliusa, swojego wychowawcy, chłopiec zgłębiał wiedzę na temat historii krainy. W końcu został zmuszony do ucieczki z zamku, kiedy królowi urodził się syn, a on sam stał się przeszkodą w kolejce do tronu.
Podczas swojej ucieczki Kaspian uległ wypadkowi, po którym pomoc znalazł u Starych Narnijczyków – dwóch Karłów – Zuchona i Nikabrika, oraz Borsuka Truflogona. Stworzenia zaufały Księciu i zwołały spotkanie wszystkich swoich pobratymców. Rada nie trwała jednak długo, ponieważ Kornelius przyniósł wiadomość o zbliżającej się armii Króla Miraza. Zapadła decyzja o przeniesieniu się pod Kopiec Aslana, gdzie doszło do pierwszych nieudanych dla Kaspiana potyczek, więc Książę zdecydowa

„Opowieści z Narnii: Książę Kaspian”, autorstwa C.S. Lewisa to druga część z siedmiu tomów książki fantastyczno-przygodowej dla dzieci i młodzieży. Została wydana w 1951, a więc rok po części pierwszej, która nosi podtytuł „Lew, czarownica i stara szafa”. W Polsce czekaliśmy do roku 1985 na pierwsze wydanie. Muszę przyznać, że cykl nie trafił do mnie, kiedy byłam dzieckiem. Wówczas wprawdzie mało czytałam i pierwsze próby ukończenia którejś z części zakończyły się porażką. W późniejszych latach koleżanka pożyczyła mi pięknie oprawioną w sztywną oprawę książkę zawierają wszystkie siedem tomów, z barwnymi ilustracjami. Obok czegoś takiego nie mogłam przejść obojętnie i dopiero wówczas, przekraczając próg dorosłości, doceniłam tę powieść i magiczną krainę, jaką wykreował autor. Zrozumiałam ukryte przesłania oraz zawartą symbolikę, a także zżyłam się z bohaterami.
„Książę Kaspian” to zdecydowanie moja ulubiona część spośród wszystkich tomów. Wydała mi się bardziej dojrzała i obfitująca w różnorodność zdarzeń niż część poprzednia. Do dziś pamiętam paletę emocji, która wylewała się ze mnie podczas lektury. Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja Pevensie ponownie trafiają do swej ukochanej Narnii. Do świata, w którym nomen omen spędzili sporą część swego życia, będąc królowymi i królami. Czułam radość, że oto spotkamy ponownie ulubionych bohaterów (Tumnus!), wszechmocnego Lwa Aslana i przemierzymy wspólnie rozległe krainy. Jakież było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że jest zgoła inaczej. W Narnii minęło bardzo dużo czasu od poprzedniej wizyty dzieci. Wszyscy przyjaciele odeszli, a wzniosły zamek Ker-Paravel popadł w ruinę. To był zdecydowanie najsmutniejszy moment w całej książce. Świadomość ulotności i przemijającego czasu były doprawdy druzgocące. Poczucie osamotnienia oraz zagubienia to emocje, które przeżywałam wraz z bohaterami. W Narnii wszystko nagle stało się inne. Prędko jednak przekonujemy się, że nowe nie oznacza gorsze. Poznajemy Księcia Kaspiana, uciekającego z rąk śmierci, który zna całkiem inną Narnię niż czwórka rodzeństwa. Dla młodzieńca mówiące zwierzęta, baśniowe stwory i przygody to legendy. Wówczas poczułam, jakby magia Narnii została obdarta z jej wszelkich atrybutów. Nawet drzewa utraciły swą zdolność mówienia i zapadły w sen. Jednakże okazuje się, że pod warstwą codzienności nadal tli się dawny, zapomniany już, lecz magiczny i wspaniały świat. Spotykamy ukrywaj

Łucja Pevensie
Najmłodsza siostra Piotra, Edmunda i Zuzanny, traktowana przez swoje rodzeństwo momentami pobłażliwie, lecz zarazem bardzo troskliwie- zarówno z powodu swojego wieku, jak i wrażliwości. W ,,Księciu Kaspianie’’ poznajemy ją jako dziewczynkę idącą po raz pierwszy do szkoły z internatem, nazywaną pieszczotliwie Łusią. W pierwszej części przygód dzieci ,,Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa’’ w czasie rozkwitu krainy magicznych stworzeń, dziewczynka była jedną z szanowanych i poważanych władców Narnii; w jej ludzkim świecie- Anglii, była jednak tylko zwyczajnym człowiekiem.
W ruinach Ker- Paravelu odnajduje swój zeszłoroczny prezent bożonarodzeniowy- małą ampułkę wykonaną z diamentu, której już jedna kropla zawartości wystarczy, aby uleczyć najcięższe rany; swojego skarbu nie żałuje żadnemu potrzebującemu- właśnie tu ukazuje się jej dobroduszność, wielkie serce i życzliwość do wszystkich istnień magicznej krainy.
Jako najmłodsza z całej czwórki, Łucja często mierzy się typową pobłażliwością ze strony starszych: jej słowa nie są brane na poważnie, niezwykłe opowieści dziewczynki o tym co widziała, czy co jej się zdarzyło, zawsze są uważane przez towarzyszy za sny lub przywidzenia. To ona jako pierwsza dostrzega Lwa Aslana w lesie- przekonuje wtedy rodzeństwo do podążania za nim, lecz spotyka to się z lekką uszczypliwością o jej niekompetencji, dziecięcym jeszcze wieku i wybujałej wyobraźni. Łucja nie poddaje się- jest pewna tego co widziała i dzięki jej wytrwałości, zaciekłości i niestrudzeniu, prowadzeni przez nią zagubieni wędrowcy docierają do celu.
Łucja jest bardzo wierna Aslanowi i wizji świata, w którym wszystkie stworzenia mogą żyć w zgodzie. Od początku ich pobytu na tajemniczej wyspie oraz dowiedziawszy się o sytuacji w jej ukochanym miejscu: o wykorzenieniu rdzennej ludności i zdominowaniu Starej Narnii przez Telmarów. Nie mogła się pogodzić z myślą o tak okropnych zmianach w jej ukochanym, magicznym świecie, w którym przez perę szczęśliwych lat panowała jako królowa po obaleniu Białej Czarownicy uzurpatorki. Usilnie i gorliwie wierzyła, że doczekają się pomocy ze strony Lwa, tak mocno kochanego przez nią ze względu na jego zrozumienie i dobrotliwość. Bezgranicznie ufała Aslanowi; kiedy Piotr, Zuzanna i Edmund poddawali wątpliwością jego przybycie i ratunek- ona nigdy się co do tego nie wahała.
Dziewczynkę charakteryzuje typowa dla niej ciekawość świata i żywiołowość- pewnej nocy, czując taką potrzebę w sercu wymyka się śpiącemu rodzeństwu. Łucja potrafi cieszyć się przelotnymi chwilami: uczuciem bezpieczeństwa na grzbiecie Aslana, zabawą z przeróżnymi stworzeniami czy tańcem z drzewami. Czerpie radość z życia, z ponownego pobytu w Narnii.

Zuzanna Pevensie
W drugim tomie przygód dzieci w Narnii Zuzanna i Piotr są zgodni w większości kwestii, najlepiej też się dogadują- prawdopodobnie z powodu przybliżonego do siebie wieku. Od razu po odnalezieniu swojego łuku i kołczanu ze strzałami przypomina sobie czasy swego panowania w Narnii. Zuzia umie bardzo dobrze i celnie strzelać, udowadnia karłowi Zuchonowi- najlepszemu łucznikowi spośród wszystkich mieszkańców magicznej krainy, że jest lepsza nawet od niego; świetnie pływa, potrafiłaby przebyć wpław rzekę. Jest bardzo odważna i ani chwili nie wacha się przed oddaniem strzału w obronie rodzeństwa, jednak jej sumienie zawsze każe jej unikać uśmiercania innych istot, czy to ludzi czy zwierząt.
Zuzanna zachowuje się bardzo dorośle, to ona zawsze potrafi sprowadzić resztę rodzeństwa na ziemię kiedy czymś się bardzo ekscytują, czasem nawet wylać na nich przysłowiowy kubeł zimnej wody. Kiedy dzieje się coś złego dziewczyna dopuszcza do głosu zdrowy rozsądek; podejmuje racjonalne, dojrzałe decyzje adekwatne do sytuacji w jakiej się znajdują. Proponuje słuszne rozwiązania- są one logiczne i uzasadnione. W sytuacjach potencjalnie groźnych i niebezpiecznych nie traci głowy, potrafi zachować zimną krew. Kiedy za sprawą tajemniczej magii znajdują się na wyspie, Zuzia korzystając ze swej wiedzy i doświadczenia poleca im wyruszyć na poszukiwanie słodkiej wody zdatnej do picia, wyklucza możliwość pozostawienia ciężkich płaszczy na plaży, co argumentuje możliwością dużego spadku temperatury w nocy oraz wraz z Piotrem omawiają sposoby uzyskania pożywienia w dziczy.
Jej ogromna troska niejednokrotnie jest powodem napięć w kontaktach z Łucją- Zuzanna bywa bowiem nadopiekuńcza w stosunku do rodzeństwa, a w szczególności do swojej młodszej siostry, której bardzo to przeszkadza. Dziewczyna otacza współtowarzyszy niemal matczyną opieką, boi się, że spotka ich coś złego podczas wędrówki do obozu Księcia Kaspiana i czuje się za nich odpowiedzialna. To, jak bardzo stara się chronić siostrę można zaobserwować przy okazji podejmowania przez nią decyzji- stara się działać tak, aby jak najmniej narażać rodzeństwo. Gdy Łucja budzi ją pewnej nocy i oznajmia, że widziała Aslana oraz prosi aby Zuzanna z braćmi za nią poszli, ta kierując się logiką nie wierzy

„Książę Kaspian” to drugi tom cyklu „Opowieści z Narnii”, autorstwa C.S Lewisa. Książka została wydana w 1951 roku. Znane z pierwszego tomu rodzeństwo – Piotr, Edmund, Zuzanna i Łucja – ponownie trafiają do Narnii, gdzie muszą się zmierzyć z niespotykanymi dotąd problemami. Ruszają na pomoc tytułowemu Kaspianowi, który utracił prawo do swego tronu.
Kiedy rodzeństwo Pevensie trafia po raz drugi do Narnii, okazuje się, że upłynęło ponad tysiąc lat. Wszyscy ich przyjaciele już nie żyją, zamek Ker-Paravel jest ruiną, a kraina jaką znali, diametralnie się zmieniła. Nie ma już mówiących, narnijskich zwierząt, magicznych istot, szepczących drzew. Na tronie zasiada uzurpator Miraz, wuj młodego Kaspiana, który planuje się go pozbyć. Chłopiec dorastał w cieniu legend i opowieści o dawanej Narnii, pełnej cudów i wspaniałości. Jakież jest jego zdziwienie, kiedy odkrywa, że wszystko, co brał za zwykłe bajki, okazuje się być prawdą.
Główną problematyką książki jest historia w cieniu teraźniejszości. Przez lata wszelkie opowieści o narnijskich królach, bohaterach i mówiących zwierzętach były umniejszane, zakłamywane, aż w końcu uznano je za mrzonki. Robiono wszystko, aby ludzie zapomnieli o przeszłości i skupili się na obecnej władzy. Tradycje i kultura zostały bezczelnie zdeptane na rzecz nowego porządku. Tom ten pokazuje jak ważne jest poszanowanie przeszłości i pamiętanie o tym, co było kiedyś. Tym razem to nie relacje między rodzeństwem i walka z wrogiem są na pierwszym planie, ale obrona historii i przywrócenie Narnijczykom wolności. Miraz rozpowiada kłamstwa, że Narnia od zawsze należała do Telmarczyków. Pragnie wykreślić historię tej krainy na zawsze. Za sprawą odwagi

Książka pod tytułem „Książę Kaspian” to druga część cyklu „Opowieści z Narnii”, autorstwa C.S Lewisa. Oprócz znanego już z poprzedniej części („Lew, Czarownica i stara szafa”) rodzeństwa Pevensie, autor wykreował nowych, niezwykle barwnych i wyrazistych bohaterów.

Ludzie:
Książę Kaspian – nazywany też „Kaspianem X Żeglarzem”. Jest synem Kaspiana IX. Został królem nie tylko ludzi, ale też Narnijczyków. Chłopiec jest z pochodzenia Telmarem. Od najmłodszych lat wychowuje się w domostwie swego stryja – Miraza. Jako dziecko uwielbiał słuchać opowieści o starej Narnii, które opowiadała mu niania, a później jego opiekun (doktor Kornelius). Kiedy pewnej nocy rodzi się pierworodny syn Miraza, życie Kaspiana jest zagrożone. Wuj pragnie go zabić, aby nie mógł obrać należnego mu tronu. Chłopak ucieka do lasu, gdzie spotyka Narnijczyków – istoty, o których słyszał dotychczas tyko w opowieściach i nie do końca wierzył w ich istnienie. Początkowo Kaspian jest zlękniony i zdezorientowany. Z czasem jednak, pozyskując sojuszników, nabiera męstwa i odwagi. Pomimo licznych klęsk, nadal wierzy w fakt, iż uda mu się przywrócić należną wolność narnijskim istotom. Wiedziony zemstą i sprawiedliwością, zwycięża i zasiada na tronie.

Piotr Pevensie – król Piotr Wspaniały, Wielki Król Piotr. To drugi i ostatni pobyt chłopca w Narnii. Jest najstarszy z rodzeństwa i najbardziej dojrzały. Głównymi cechami jego charakteru jest roztropność, męstwo, odpowiedzialność, odwaga i dobroć. Jest serdeczny dla wszystkich napotkanych istot oraz empatyczny. Wielokrotnie bierze udział w bitwach, zawsze walcząc do utraty tchu. Wezwał wuja Kaspiana na pojedynek. Piotr jest pewny siebie i bardzo kocha swe rodzeństwo.

Edmund Pevensie – król Edmund Sprawiedliwy. Chłopiec jest znacznie dojrzalszy i bardziej roztropny niż w poprzedniej części. Przygoda ze złą Czarownicą nauczyła go, aby zawsze być po stronie rodziny, która jest najważniejsza. Jako jedyny wierzy Łucji, która przekonuje wszystkich, iż widziała Aslana. Jego stosunek do siostry bardzo się zmienił względem części pierwszej. Nie dokucza jej, ale wspiera i otacza opieką jak prawdziwy, starszy brat. W walce cechuje go dzielność i odwaga, pragnie być tak mężny jak jego brat. Czasami bywa zazdrosny. To właśnie Edmund zabił zdrajcę karła Nikabrika.

Łucja Pevensie – królowa Łucja Mężna (Dzielna). Najmłodsza spośród rodzeństwa. Dziewczynka jest o rok starsza, ale znacznie dojrzalsza. Jako jedyna wierzy w Aslana i widzi jego postać. Martwi i irytuje ją, że Piotr i Zuzanna nie pokładają wiary jej słowom. Podczas ostatecznej bitwy wraz z siostrą wyruszyła na poszukiwanie Wielkiego Lwa. Łucja jest bardzo towarzyska i dobra. Nie wyzbyła się dziecięcej radości z każdej chwili i napotkanego miejsca.

Zuzanna Pevensie – starsza siostra. Jest szczupła i pełna wdzięku. Posiada błękitne oczy i długie włosy. Znakomicie strzela z łuku, niejednokrotnie ratując tą umiejętnością życie swoje i innych. To ostatni pobyt dziewczyny w Narnii, o czym dowiaduje się na końcu. Zuzanna jest spokojna i odrobinę powściągliwa. Cechuje ją odwaga. Czuje się odpowiedzialna za swe młodsze rodzeństwo, przez co jest bardzo opiekuńcza, zwłaszcza względem Łucji. Siostry są dla siebie przyjaciółkami. Kieruje się logiką i chłodnym myśleniem. Bardzo wrażliwa na wszelką krzywdę.

Miraz – brat Kaspiana IX. Uzurpator tronu, który należał się Kasipanowi. Po narodzinach jego syna chce zgładzić księcia. Człowiek miłujący władzę, okrutny i wyniosły. Zakłamuje historię, ukrywając przeszłość Narnii i prawdę. Jest gotów posunąć się do najpodlejszych czynów, aby utrzymać się na tronie. To właśnie on zabił swego brata, ojca Kaspiana. Nadał sobie tytuł lorda i chciał panować samotnie, bez żadnych doradców. Nie zabił małego Kaspiana tylko dlatego, iż sam nie miał potomka. Bierze udział w pojedynku z Piotrem. Postępuje nieuczciwie, przez co wywiązuje się bitwa pomiędzy armiami.

Pretensjonata – żona Miraza. Zaws

Autor: Clive Staples Lewis (C.S Lewis).
Tytuł: „Książę Kaspian”.
Nazwa cyklu: „Opowieści z Narnii”.
Numer cyklu: 2/7.
Data publikacji oryginału: 1951 rok.
Data pierwszego polskiego wydania: 1985 rok.
Rodzaj i gatunek: epika – powieść; literatura dziecięca i młodzieżowa.

Czas i miejsce akcji: w naszym świecie minął zaledwie rok od wydarzeń z poprzedniej części. W Narnii natomiast upłynęło ponad tysiąc lat. Kraina bardzo się zmieniła. Na tronie zasiada teraz Miraz. Akcja powieści początkowo rozgrywa się w Londynie, na dworcu kolejowym, z którego bohaterowie przenoszą się do Narnii.

Bohaterowie:
– Książę Kaspian – prawowity król Narnii, syn Kaspiana IX. Nastolatek jest zmuszony do ucieczki i ukrywania się, gdyż uzurpator tronu, jego wuj Miraz, pragnie go zabić. Spotyka Narnijczyków, zbiera armię i wraz z rodzeństwem Pevensie toczy bój o tron i wolność dla uciemiężonych istot. Cechuje go odwaga i szlachetność.
– Piotr Pevensie – nastolatek jest po raz drugi i ostatni w Narnii. Staje ramię w ramię z Kaspianem i pomaga mu odbić tron z rąk wuja. Jest roztropny, dojrzały i odważny. Nade wszystko kocha swe rodzeństwo, które zawsze stara się chronić.
– Emund Pevensie – młodszy brat Piotra. W drugiej części jest o wiele bardziej dojrzały i roztropny niż w tomie pierwszym. Jako jedyny wierzy Łucji, która upiera się, że widzi Aslana. Jest dobrym bratem, który zawsze stara się wspierać siostry. Pragnie dorównać Piotrowi w męstwie i odwadze, i czasem bywa zazdrosny.
– Zuzanna Pevensie – starsza siostra, która podobnie jak Piotr, po raz ostatni odwiedziła Narnię. Bardzo rozsądna, wrażliwa i opiekuńcza. Wspaniała łuczniczka. Jest szczupła i pełna wdzięku. Kiedy jej rodzeństwo lub przyjaciele są w niebezpieczeństwie, bez wahania staje w ich obronie. Odważna, nieco powściągliwa, a przede wszystkim szlachetna.
– Łucja Pevensie – najmłodsza z rodzeństwa. Dziewczynka nie wyzbyła się swej dziecięcej radości. Jako jedyna wierzy a Aslana i jego pomoc. Podczas ostatecznej bitwy wyrusza wraz z siostrą na poszukiwanie Wielkiego Lwa. Prostolinijna, towarzyska i wrażliwa dziewczynka, która zawsze pragnie widzieć dobro.
– Miraz – uzurpator tronu, wuj Kaspiana. Zabił jego ojca, a swego brata. Okrutny, bezwzględny i nieidący na kompromisy. Liczy się dla niego tylko władza. Zakłamał historię i sprawił, że rdzenni Narnijczycy zostali uciemiężeni i musieli ukrywać swe istnienie.
– Doktor Kornelius – nauczyciel i opiekun Kaspiana. Pół karzeł, pół człowiek. Przekazuje chłopcu informacje o dawnej Narnii i wpaja mu ważne życiowe wartości, takie jak poszanowanie tradycji i prawo

Książę Kaspian to drugi tom bardzo popularnej i lubianej na całym świecie serii powieści fantasy pod tytułem ,,Opowieści z Narnii”. Książki napisał brytyjski pisarz, Clive Staples Levis. Ten utwór został opublikowany w 1951 roku w Wielkiej Brytanii w języku angielskim. Poprzedza go powieść ,,Lew, czarownica i stara szafa”, natomiast trzecia część cyklu to Podróż ,,Wędrowca do Świtu”.
W Polsce drugi tom sagi został wydany w roku 1985 przez Instytut Wydawniczy PAX, przekładem zajął się Andrzej Polkowski, który był tłumaczem, archeologiem oraz pisarzem.
Na podstawie powieści powstał film, którego premiera przypadła na 16 maja 2008 roku.
Czworo rodzeństwa-Piotr, Zuzanna, Edmund oraz Łucja mają bardzo ważną i odpowiedzialną misję do wykonania-muszą pomóc Księciu Kaspianowi, który chce odzyskać należne mu prawo do tronu Narnii. Najpierw musi stoczyć jednak bój, by dopiąć swego celu.
Akcja powieści toczy się rok po wydarzeniach opisanych w pierwszym tomie cyklu powieści. W realnym świecie aktualnie trwa II Wojn

Kaspian to młody, Telmarski książę, następca Kaspiana IX. Jego ojciec został zamordowany przez swojego brata, Miraza, który sam chciał rządzić Narnią. Miraz po śmierci Kaspiana X opiekował się bratankiem, jednak gdy jego żona urodziła mu potomka, Kaspianowi groziło śmiertelne niebezpieczeństwo. Od tamtej pory miał się na baczności. Pewnej nocy Kaspian został zbudzony ze snu przez swego nauczyciela, doktora Korneliusa. Oznajmił on, że książę musi uciekać, ponieważ Miraz chce się go pozbyć. Kaspian szybko wsiadł na konia i uciekł, jednak po drodze stracił przytomność i spadł z wierzchowca, który, zgubiwszy jeźdźca, uciekł. Książę obudził się w borsuczej norze w towarzystwie mówiącego borsuka – Truflogona, Czerwonego Karła, Zuchona i Czarnego Karła Nikabrika. Nikabrik chciał zabić Kaspiana, jednak nikt mu na to nie pozwolił. Książę opowiedział Narnijczykom o sobie i o obecnej sytuacji. Cała trójka zdecydowała się, że najwyższy czas rozpocząć wojnę z Mirazem.
Kaspian, Nikabrik, Zuchon i Truflogon wyruszają na poszukiwania Starych Narnijczyków, którzy mogliby pomóc w walce. Po niejakim czasie udało im się znaleźć Trzy Brzuchate Niedźwiedzie, później wiewiórkę Trajkowitkę, która na polecenie Zuchona zbiera wszystkich Narnijczyków, jakich tylko znalazła. Do Księcia dołączył centaur Gromojar ze swymi dziećmi, fauny, karły, satyry, nawet mysi oddział na czele mówiącej myszy-rycerza Ryczypiska, oraz olbrzym Świdrogrzmot i wielu innych. Pięcioro karłów kuje Kaspianowi, Zuchonowi i Nikabrikowi nowe zbroje i broń. W nocy na Tanecznym Uroczysku odbywają się tańce i huczna zabawa.
Narnijczycy naradzają się co robić dalej. W pewnej chwili ktoś pojawił się w obozie. Był to doktor Kornelius, który uświadomił wszystkim, że Miraz wraz z wojskiem zbliżają się mieszkańców Narnii, aby zdławić bunt. O wszystkim dowiedział się przez konia Kaspiana, który wrócił do stajni. Za radą swego nauczyciela Książę decyduje się przenieść swe siły do Kopca Aslana, jednak walka z Mirazem nie przynosi większego rezultatu. Kaspian i jego oddziały ponoszą porażkę przez olbrzyma Świdrogrzmota, który poprowadził ich do ataku niezgodnie z ustalonym wcześniej planem. Kaspian naradza się z przyjaciółmi. Nikabrik radzi zadąć w magiczny róg Zuzanny, Zuchon twierdzi, że nie wierzy w bajki o Aslanie, za to Kornelius doradza ostrożność. Książę postanowił zagrać na rog

Problem uprzedzeń w powieści “Książę Kaspian”
“Książę Kaspian” to kontynuacja powieści “Lew, czarownica i stara szafa”. Obie książki należą do liczącego siedem tomów cyklu fantasy “Opowieści z Narnii” autorstwa C. S. Lewisa. W tomie “Książę Kaspian” czworo bohaterów znanych z poprzedniej części – Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja ponownie trafiają do Narnii, magicznej krainy i miejsca życia wielu fantastycznych stworzeń. Książki z tego cyklu wyróżniają się tym, że poza dostarczeniem czytelnikowi rozrywki, ich treść skupia się także na przekazaniu prawd o świecie i podstawowych wartościach moralnych. Każdy tom ma do zaoferowania rozważania nad wieloma problemami jednak w “Księciu Kaspianie” szczególnie ważne okazało się zagadnienie uprzedzeń i tego jak wpływają na świat i relacje łączące człowieka z innymi ludźmi. Za pomocą tej opowieści autor przekazuje, że uprzedzenia często biorą się z nieuzasadnionego strachu, a ich skutki bywają opłakane i powodują cierpienie niewinnych ludzi. Wskazuje też na możliwość pokonania uprzedzeń i dojścia do zgody.
Jak dowiaduje się czytelnik z opowieści karła Zuchona, kiedy Telmarowie przejęli władzę w Narnii, górę nad ich rozsądkiem wzięły strach i uprzedzenia. Nie byli przyzwyczajeni do widoku stworzeń takich jak fauny karły i mówiące zwierzęta lecz zamiast je poznać i zrozumieć woleli z nimi walczyć oraz pozbawiać je godności. W latach panowania Telmarów wszystkie te cudowne stworzenia będące wcześniej pełnoprawnymi obywatelami Narnii, stały się zmarginalizowanymi niewolnikami. Przez setki lat królowania najeźdźców ich rasy żyły w cierpieniu, zmuszane do życia innego niż leżało w ich naturze, a jednocześnie pełne obaw o skutki nienawiści tyranów. Przykład ten ukazuje czytelnikowi, że nieuzasadnione uprzedzenia wynikające ze strachu i niechęci do zrozumienia czegoś, czego nie znamy, są w stanie spowodować niepotrzebne cierpienie wielu istot.
Jednak nie tylko Telmarowie zdolni byli do kierowania się uprzedzeniami. Przez lata Narnijczycy doznawali krzywd i upokorzeń ze strony Telmarów co sprawiło że również byli wobec nich uprzedzeni. Chociaż ich negatywne nastawienie miało

Utwór ,,Opowieści z Narni-Książe Kaspian” należy do gatunków literackich fantasy. Jej rodzaj literacki to epika. Opowiada ona o czwórce rodzeństwa które ma wspaniałe przygody w kranie o nazwie Narni. C.S. Lewis wspominał, że w pamięci utkwił mu wyjątkowy obraz z dzieciństwa który przedstawiał fauna idącego przez ośnieżony las z paczkami i parasolem. Prawdopodobnie to właśnie ten obraz zainspirował go do napisania wspaniałej powieści którą jest utwór ,,Opowieści z Narni”.

Podczas II wojny światowej Londyn był bombardowany. Wiele dzieci było przewożonych i ewakuowanych na wieś w bardziej bezpieczne miejsce. Lewis zdecydował się przyjąć czwórkę rodzeństwa do swojego domu. Było to dwóch chłopców i dwie dziewczynki. Bardzo możliwe jest, że także tym C.S. Lewis

Ostatnio przeczytałam bardzo ciekawą książkę. Była to druga część z cyklu Cliva Staplesa Lewisa o przygodach rodzeństwa pt. „Opowieści z Narnii – Książę Kaspian”. Poleciła mi ją moja przyjaciółka, która również była zachwycona tą częścią. To historia o czwórce dzieci: Piotrze, Zuzannie, Edmundzie oraz Łucji, którzy wyruszają w podróż do magicznej krainy, w której mieszkają niesamowite i jedyne w swoim rodzaju stworzenia. Czeka ich kolejna wspaniała przygoda pełna magii i niesamowitych wrażeń.
Ta opowieść różni się od pierwszej części, ale zdecydowanie moim zdaniem jest lepsza. Podczas tej książki nasi bohaterowie są już trochę starsi, ponieważ od ich pierwszej wyprawy do Narnii minął rok. Po dzieciach widać, że przez ten rok zmieniły się i inaczej postrzegają świat, w którym żyją. Piotr, który był najstarszy, cały czas odkąd wrócili jedyną rzeczą, o której myślał to to, żeby z powrotem znaleźć się w magicznie krainie. Pewnego dnia udaje im się tam w końcu trafić.
Postanowiłam przeczytać tę część, ponieważ poprzednia bardzo mi się spodobała i uznałam, że fajnie byłoby znowu znaleźć się w tej historii i poczuć ją na nowo. Ta książka ma niesamowity klimat i sprawia, że czytelnicy czerpią przyjemność z czytania. Takie opowieści są właśnie najlepsze. Myślę, że każdy czytając tę książkę, nieważne ile ma lat, będzie odczuwał różne emocje związane z tą lekturą. Dziecko np. nie widzi tego samego, co osoby starsze, dlatego odczuje inaczej „Opowieści z Narnii – Książę Kaspian” i inne części tej serii. Dorosły zobaczy elementy, na które młodzież w ogóle nie zwróciłaby uwagi, a mogą one wpłynąć na fabułę albo zmienić postrzeganie bohaterów. Dlatego uważam, że każdy z nas powinien przeczytać tę książkę w różnych okresach swojego życia. Może też to być ciekawe porównanie na przestrzeni lat.
C.S. Lewis po raz kolejny stworzył coś wspaniałego. Czasami zdarza się tak, że druga część jakiejś serii jest o wiele gorsza od poprzedniej. Na szczęście tu tak nie było. Świat przedstawiony jest dopracowany na ostatni guzik. Każdy opis otoczenia, w jakim poruszają się nasi bohaterowie, jest fantastyczny oraz na swój sposób magiczny. Kiedy to czytałam, mogłam poczuć się jakbym sama tam była. Sądzę, że dzięki takim książkom, możemy oderwać się od otaczającej nas rzeczywistości.
Jeżeli natomiast miałabym powiedzieć coś o bohaterach, to stali się oni dojrzalsi, a zwłaszcza najstarszy z rodzeństwa – Piotr. W tej części pokazuje siebie w innym świetle niż poprzednio. Zaczął patrzeć na