Opowieści z Narnii – Ostatnia bitwa

Wybitna seria jaką jest powieść „Opowieści z Narnii” kończy się 7 częścią o tytule „Ostatnia Bitwa”; tytuł sam wskazuje, że mamy do czynienia z epilogiem serii, przy której osobiście bawiłem się znakomicie. O tym dlaczego bawiłem się tak świetnie na końcu, teraz pokrótce opowiemy, co dzieje się w tej części przygód.

Szympans Krętacz i osioł Łamigłówek, te postaci poznajemy na początku 7 części, odkrywają oni skórę lwa w rzece co powoduje w Narnii niemałe poruszenie, tutaj istotną rolę odgrywa szympans który jak zwykle miewa dosyć niecne zamiary na które nabiera się osioł, co sprawia, że osioł opatula się w ową skórę udając Aslana,co nie w smak jest innym. Zwierzaki wierząc, że udawany Aslan jest tym prawdziwym zaczynają spełniać najróżniejsze jego pomysły i zachciewajki. Wszyscy pracowali ponad swoje siły, ale nikt nie odważył się pomóc, czy też zejść z poziomu ambicji osła przebranego za Aslana. Są jednak jeszcze postacie takie jak król Tirian czy dzieci Ewy, Julia i Eustachy, którzy próbują opanować podstęp który zaszył osioł przy dużej pomocy Krętacza.

Czy to się udało? Na pewno nie w takim stopniu w jakim możemy to kojarzyć z poprzednich serii. To jest trochę jak w naszym prawdziwym życiu, jeżeli osoby o złych, niegodnych zamiarach chcą zmienić układ sił to i tak to zmienią, nawet jeżeli wspólnymi siłami tak jak Tirian, Julka i Eustachy będą w stanie ostatecznie rozprawić się ze złem otaczającym Narnię to i tak nie będzie to już to samo co było, chociażby z faktu tego co udało się ukręcić zanim doszło do odcięcia pępowiny zła, kartelu czy jakiegoś podstępnego działania.

Bardzo budująca w tym jest postawa prawdziwego Aslana, który spotykając jednego z niewielu wiernych który uważał, że błądzi użył takiego określenia, cytuje z książki „Ja i on tak bardzo się różnimy, iż żaden niegodziwy czyn nie może być dokonany w moje imię, a żaden czyn, który jest godziwy, nie może być dokonany w jego imię. Dlatego, jeśli ktokolwiek przysięga na Tasza i dotrzymuje przysięgi, ponieważ ją złożył, naprawdę przysięga mnie, choć o tym nie wie, i to ja udzielam mu nagrody. I jeśli ktokolwiek wyrządza okrucieństwo w moje imię, wówczas, choć wymawia imię Aslana, naprawdę służy Taszowi, i to Tasz przyjmuje jego czyn.” Krótkie a jakie prawdziwe i piękne, w tych słowach zawarta jest piękna lekcja tego ile możemy zawdzięczać czy uczynić dobrego jeżeli będzie zgodnie i wiernie trzymać się swoich postanowień, przekonań, że nie pójdziemy drogą zła i oszustwa jak Krętacz czy Łamigłówek, a właśnie tą drogą dobrą, jak Tirian i dzieciaki kierując się słowami Aslana. Ta cz

„Ostatnia bitwa” to siódmy tom zamykający cykl „Opowieści z Narnii”. Książka została wydana w 1956 roku, a jej autorem, podobnie jak części poprzednich, jest Clive Staples Lewis (C.S Lewis). Pierwsze polskie wydanie miało swą premierę w roku 1989. Cykl skierowany jest główne do młodzieży, ale również wśród dorosłych zyskał rzesze wiernych fanów. Oto szczegółowe streszczenie fabuły.
Rozdział 1. Nad Kotłem
Historię otwiera opis starego szympansa o imieniu Krętacz, który żyje na Zachodzie Narnii, za Latarnianym Pustkowiem, nieopodal Wielkiego Wodospadu. Zwierzak mieszka w sąsiedztwie osła nazywanego Łamigłówkiem. Szympans i osioł przyjaźnią się, ale tak naprawdę Krętacz wykorzystuje przyjaciela do ciężkiej pracy i spełniania swoich zachcianek. Łamigłówek nie skarży się, ponieważ uważa, iż jego kompan jest o wiele mądrzejszy i sprytniejszy.
Jest piękny wiosenny dzień, podczas gdy zwierzęta przechadzają się leniwie obok wielkiego stawu (zwanego Kotłem). Wtem dostrzegają nieokreślony żółty przedmiot unoszący się na wodzie. Szympans nakłania osła, aby wskoczył do wody i sprawdził, co to jest. Prąd znosi Łamigłówka ku wodospadowi, a więc wyłowienie owej rzeczy nie jest łatwe. W końcu, wyczerpany i zziębnięty, wydostaje się na brzeg i przyjaciele wspólnie oglądają przedmiot. Okazuje się, że jest to skóra lwa. Osioł proponuje, aby zrobić pogrzeb i pochować samą skórę, nawet jeśli to nie było mówiące stworzenie. Krętacz nie podziela tego pomysłu, proponuje zrobić ze skóry płaszcz na zimę dla osła. Łamigłówek jest zniesmaczony, gdyż uważa, że obrażałoby to Wielkiego Lwa Aslana. Ostatecznie rozdzielają się, Łamigłówek zostaje wysłany po owoce, a Krętacz wraca do swego domu, gdzie przystępuje do szycia płaszcza. Przyjaciel nie baczy na protesty osła i przyodziewa go w skórę lwa. Rozlega się grzmot burzy. Szympans uznaje to za znak od samego Aslana, aby Łamigłówek uporządkował sprawy w Narnii.Rozdział 2. Lekkomyślność króla
Mijają trzy tygodnie od wydarzeń opisanych w poprzednim rozdziale. Poznajemy ostatniego z królów Narnii – o imieniu Tirian. Jest to młody mężczyzna, który lubi skromne i spokojne życie, pozbawione pompatyczności wielkich zamków. Najlepszym przyjacielem króla jest jednorożec o imieniu Klejnot – bliski mu niczym brat.
Król i jednorożec rozmawiają o nowinie, która mówi, że Aslan ponownie powrócił do Narnii. Tirian jest bardzo uradowany i podekscytowany. Klejnot zachowuje powściągliwość, gdyż uważa, że to zbyt piękne, aby było prawdziwe, i nie dowierza nowinom. Ich rozważania przerywa centaur Runwid. Wychyla duży kielich wina, po czym oznajmia, że gwiazdy nie zwiastują nadejścia Lwa. Orzeka, iż pogłoski o jego powrocie to kłamstwa. Król się oburza. Nagle wszyscy troje słyszą lament drzewnej driady dochodzący ze skraju lasu. Driada prosi Tiriana o pomoc, ponieważ drzewa są mordowane, a Latarniane Pustkowie jest dewastowane. Król ponownie jest oburzony. Po swej opowieści kobieta pada na ziemię i znika, co oznacza, że właśnie ścięto jej drzewo. Tirian i Klejnot wyruszają pomścić i ukarać nikczemników, a centaur pędzi zebrać więcej ludzi z bronią oraz magiczne istoty (w tym olbrzyma Głazonoga). Podczas wędrówki król i jednorożec trafiają na tratwę pełną świeżo ściętych pni drzew. Szczur wodny informuje ich, że drwa mają trafić do Kalormenu na rozkaz samego Aslana. Tirian nie może w to uwierzyć. Przyjaciele docierają do Latarnianiego Pustkowia. Ich oczom ukazuje się przerażający widok. Prastara puszcza jest wyrąbywana, a kikuty ściętych pni wystają posępnie z ziemi. Skala zniszczeń druzgocze ich serca. Tirian ze zgrozą również odkrywa, że narnijskie mówiące konie są zmuszane do niewolniczej pracy i okładane biczem. Król i jednorożec zabijają dwóch Kalormeńczyków pracujących przy wyrębie.Rozdział 3. Małpa w pełni chwały
Uwolniony koń informuje króla, że wszystko dzieje się z rozkazu Aslana, który powrócił. Wtem Kalormeńczycy atakują Tiriana, który w obronie własnej kilku z nich zabija. Wskakuje na grzbiet Klejnota i udaje im się zbiec. Król czuje ogromne wyrzuty sumienia. Mówi jednorożcowi, że splamił swój honor. Chce stawić się przed oblicze Aslana, który ma go osądzić za morderstwa. Klejnot, jego wierny przyjaciel, postanawia iść z nim. Pragną również odkryć prawdziwe oblicze Lwa. Oboje oddają się dobrowolnie w ręce Kalormeńczyków, poddając się.
Po niedługiej drodze ich oczom ukazuje się niewielka chatka i małpa (Krętacz) odziana w dostojne szaty. Drwale nazywają ją Rzecznikiem Aslana. Szympans nie jest zainteresowany jeńcami, denerwuje go bardziej brak wystarczającej ilości orzechów. Krętacz oznajmia, iż nikt nie jest godny, aby stanąć przed obliczem Lwa. Sam siebie nazywa człowiekiem, żyjącym od setek lat w Narnii. Oznajmia, że z porozumienia z królem Kalormenu, Tisrokiem, mówiące zwierzęta mają zostać przymuszone do pracy. Wszyscy sprzeciwiają się i nie wierzą, że Aslan oddał ich w niewolę. Małpa z gniewem mówi, że okrutny Tasz o czterech kończynach i Aslan to ta sama persona. Po skończonej tyradzie Krętacza król w końcu zabiera głos i zarzuca małpie kłamstwo. Szybko zostaje jednak powalony i uciszony przez podwładnych szympansa.Rozdział 4. Co stało się tej nocy
Król zostaje pobity i przywiązany do pnia jesionu. Nadchodzi chłodny wieczór. Tirian jest głodny i osłabiony, nie wie też, co stało się z Klejnotem. Zjawiają się małe zwierzątka, którym udało się przemycić trochę jedzenia. Nie mogą jednak uwolnić króla, gdyż boją się gniewu Aslana. Zwierzaczki karmią króla serem, poją wodą i obmywają mu twarz z krwi. Myszy opowiadają, że widziały Aslana, który jest wielki i przerażający. Po chwili przestraszone konsekwencjami gryzonie znikają, a Tirian znów zostaje sam.
W ciemności dostrzega czerwone światełko – to ognisko, wokół którego zbierają się zwierzęta i szympans Krętacz. Pojawia się też Aslan. Król jest zbyt daleko, aby dostrzec szczegóły wyglądu Lwa. Nigdy wcześniej nie widział właściwie Wielkiego Aslana i sam nie wie, co ma myśleć. W nocy Tirian wspomina swych przodków oraz innych królów Narnii. Czuje się opuszczony i nieszczęśliwy. Przypomina sobie też historie o dzieciach pochodzących z innego świata, które na przestrzeni dziejów pomagały zaprowadzić ład w Narnii. Było to jednak bardzo dawno temu. Zrozpaczony i osamotniony, wzywa Aslana, jego krzyk pozostaje jednak bez odpowiedzi. Przyzywa też dzieci na pomoc, po czym zapada w dziwny sen. W owej sennej marze, która być może jest rzeczywistością, widzi starszych ludzi i dzieci, którzy również i jego widzą, co wszystkich bardzo szokuje. Wielki Król Piotr uznaje Tiriana za ducha i nakazuje mu przemówić. Ten jednak zbyt oszołomiony i zmożony snem, nie odzywa się. Nagle komnata z ludźmi znika, a król powraca do rzeczywistości.Rozdział 5. Pomoc dla króla
Po krótkim trzęsieniu ziemi przed obliczem Tiriana nagle pojawia się dwójka dzieci. Chłopiec przecina nożem pęta sznura, uwalniając króla. Dzieci przepraszają go za tygodniową zwłokę, a mężczyzna zdziwiony mówi, że przecież minęło zaledwie dziesięć minut. Dochodzą do wniosku, iż to różnica czasowa pomiędzy Narnią, a ich światem.
Tirian i dwoje dzieci uciekają pod osłoną nocy na bezpieczną polanę. Król opowiada im o wcześniejszych wydarzeniach oraz powodzie, dla którego został przywiązany do drzewa. Chłopiec i dziewczynka przedstawiają się – są to Eustachy Scrubb oraz Julia Pole. Tirian rozpoznaje ich z opowieści o uwolnieniu spod złego czaru Czarownicy króla Riliana. Mężczyzna oznajmia im, że zmarł on ponad dwieście lat temu. Dzieci wyjaśniają, że chcieli się zjawić w Narnii za pomocą magicznych pierścieni, jednak nie udało im się ich zdobyć i ostatecznie sprowadził ich sam Aslan. Bohaterowie docierają do wieży, w której znajdują broń. Postanawiają przebrać się za Kalormeńczyków, aby zmylić wroga. W skrzyniach znajdują wiele kolczug, hełmów oraz tarcz. Julia otrzymuje łuk i kołczan, a Eustachy małą szablę. Rozpalają wspólnie ogień i jedzą skromną kolację składającą się z sucharów.Rozdział 6. Nocny wypad
Julia i Eustachy, pod czujnym okiem Tiriana, ćwiczą walkę i strzelanie do celu. Króla zaskakuje siła i zwinność dzieci. Dochodzą zgodnie do wniosku, że muszą wrócić na Wzgórze Stajni i uwolnić jednorożca. Następnie wszyscy udają się na spoczynek. W środku nocy budzą się i wyruszają na północ. Tirian napomina ich, że w przypadku spotkania wroga nie mają podejmować walki, tylko udać się w bezpieczne schronienie. Julia zostaje przewodnikiem ze względu na świetne zdolności nawigacji z gwiazd.
Po pewnym czasie bohaterowie docierają do celu. Tirian obezwładnia wartownika i odnajduje spętanego Klejnota. Kiedy zamierzają wracać do wieży, spostrzegają, że nie ma z nimi Julii. Okazało się, że dziewczynka udała się do Stajni, gdzie zobaczyła fałszywego Aslana – osła Łamigłówka przebranego za Lwa. Tirian zamierza obciąć łeb osłu. Julia go powstrzymuje, tłumacząc, że jest niewinny, a całą intrygę wymyślił szympans. Król dostrzega w oddali trzydzieści narnijskich karłów prowadzonych pod dowództwem Kalormeńczyków. Tirian domaga się wyjaśnień.Rozdział 7. Głównie o karłach
Wartownicy informują króla, że prowadzą karły do pracy w kopalni z rozkazu Aslana, który sprzedał ich do niewoli. Tirian pokazuje im przebranego osła i ujawnia maskaradę. Dowódca żąda podania hasła, król recytuje tekst „Światło wschodzi, kłamstwo pierzcha”, po czym wraz z Eustachym atakuje dwóch Kalormeńczyków. Karły odzyskują wolność, jednak są zbyt zdezorientowane zaistniałą sytuacją. Julia przedstawia się i mówi, że ściągnął ich Aslan. Karły szyderczo śmieją się i nie wierzą w słowa dziewczynki. Gryfel (jeden z karłów) informuje, że nie pozwolą na kolejne oszustwo, nie wierzą również w istnienie samego Aslana. Informują, że nie zamierzają już się kłaniać ani Lwu ani jakimkolwiek królom.
Po tej wymianie zdań Tirian, dzieci, Klejnot i osioł odchodzą. Po jakimś czasie odkrywają, że ktoś za nimi idzie. Jest to karzeł imieniem Pogin, który oznajmia, iż wierzy w Aslana i pragnie się do nich przyłączyć. Wszyscy docierają do wieży, gdzie pogrążają się we śnie. Nazajutrz karzeł szykuje śniadanie składające się z upolowanych gołębi i dzikiej fresiny. Po posiłku udziela informacji o rozgrywających się ostatnio wydarzeniach. Kot o imieniu Imbir został najbliższym doradcą szympansa i wraz z wodzem Kalormeńczyków kierują spiskiem, snując liczne intrygi i rozpowiadając kłamstwa. Podczas opowieści karła zmienia się pogoda, a do nozdrzy bohaterów dochodzi nieprzyjemny zapach.Rozdział 8. Jakie nowiny przyniósł orzeł
Oczom bohaterów ukazuje się szkaradna istota o czterech ramionach, przypominająca człowieka z głową ptaka i zakrzywionym dziobem. Jej obecności towarzyszy przeraźliwy smród. Trawa pod stopami owego kuriozum natychmiast robi się żółta. Wszyscy są przerażeni, istota ta jednak po chwili znika, a na niebie z powrotem pojawia się słońce. Król Tirian mówi, że kiedyś widział taką postać wykutą z kamienia i wydaje mu się, że to jest Tasz. Łamigłówka tak przestraszyła ta postać, że schował się za drzwiami wieży. Osioł żałuje, że słuchał szympansa i obwinia się o sprowadzenie Tasza.
Bohaterowie zastanawiają się, czy powrócić na Wzgórze Stajni, aby pokazać przebranego Łamigłówka, czy od razu udać się na Wschód, by spotkać posiłki prowadzone przez centaura Runwida z Ker-Paravelu i dopiero wtedy stawić czoła szympansowi i jego małej armii. Po dyskusji wybierają tę drugą opcję. Wszyscy pozbywają się kamuflażu i uzbrajają się w narnijskie miecze i tarcze, po czym wyruszają w drogę. Julia jest zafascynowana jednorożcem i czerpie radość z beztroskiego spaceru. Klejnot tłumaczy jej, że dzieci z ich świata nigdy nie zjawiają się w Narnii w czasie pokoju, po czym snuje opowieści o dawnych władcach i ich przygodach. Podczas podróży bohaterowie spotykają orła Dalwida. Ptak informuje ich, że widział zdobyty zamek Ker-Paravel pełen martwych Narnijczyków i żywych diabłów z Kalormenu. Wszyscy są wstrząśnięci tą wiadomością. Co gorsza, orzeł widział również zabitego kalormeńską strzałą centaura Runwida. Tirian cicho orzeka, że nie ma już Narnii.Rozdział 9. Wielkie zgromadzenie na Wzgórzu Stajni
Klejnot orzeka, że intryga szympansa sięga o wiele dalej, niż myśleli, i powinni natychmiast się z nim rozprawić. Tirian nie chce, aby dzieci spotkała krzywda i mówi im, że pomogli już dostatecznie i mogą wracać do swojego świata. Dzieci orzekają jednak, że to Aslan musi ich odesłać i najwyraźniej to nie jest kres ich przygody. Po naradzie, z narastającą obawą, wszyscy ruszają ponownie ku Wzgórzu, a nad ich głowami kołuje orzeł.
Podczas wędrówki dzieci rozmawiają o chwili, w której przenieśli się do Narnii. Jechali właśnie pociągiem Brytyjskich Kolei Państwowych, kiedy poczuli szarpnięcie. Chłopiec myślał już, że pociąg się wykoleił, kiedy po chwili znalazł się przed obliczem Tiriana. Julia i Eustachy zastanawiają się, co by się z nimi stało, jeśli umarliby w Narnii. Tymczasem pozostali snują plan obalenia szympansa i pozyskania sojuszników. Przed wkroczeniem na Wzgórze Stajni król zapobiegliwie żegna się ze swym przyjacielem jednorożcem

Książka pod tytułem „Opowieści z Narnii. Ostatnia bitwa” to siódmy tom zamykający ten niezwykle popularny wśród młodzieży i dorosłych cykl. Autor – Clive Staples Lewis (C.S Lewis) – wydał tę książkę w roku 1956. Przedstawię w niniejszym wypracowaniu streszczenie fabuły.

Rozdział 1. Nad Kotłem
Poznajemy niezwykle sprytnego szympansa imieniem Krętacz, który mieszka w sąsiedztwie osła Łamigłówka. Ich relacje na pierwszy rzut oka wydają się być przyjacielskie, jednak małpa często wykorzystuje kompana do ciężkiej pracy i zaspokajania swych wygórowanych potrzeb. Pewnego dnia zwierzęta wybierają się na spacer nieopodal wielkiego stawu, zwanego Kotłem. Znajdują dryfującą na wodzie lwią skórę, którą na polecenie kolegi, wyławia z trudem osioł. Łamigłówek proponuje pochować przedmiot oddając tym czynem szacunek dla Aslana. Szympans ma jednak zgoła odmienne plany. W swej chatce szyje ze skóry płaszcz na zimę dla osła, którego – nie bacząc na jego sprzeciw – na Łamigłówka ubiera. Rozlegający się w oddali grzmot burzy szympans uznaje za znak od samego Lwa Aslana. Krętarz orzeka, że osioł musi zaprowadzić nowe porządki w Narnii.

Rozdział 2. Lekkomyślność króla
Mijają trzy tygodnie. Ostatni z królów Narnii – młodzieniec o imieniu Tirian – przebywa wraz ze swym przyjacielem (jednorożcem Klejnotem) w urokliwej chatce z dala od zamkowego zgiełku. Dołącza do nich centaur Runwid i wszyscy troje debatują na temat najnowszej wieści o ponownym pojawieniu się Aslana w Narnii. Ich rozważania przerywa drzewna driada, która z rozpaczą informuje, że Latarniane Pustkowie i prastara puszcza są dewastowane. Zaraz po tym umiera, gdyż ktoś ściął jej drzewo. Wzburzony Tirian wraz z jednorożcem natychmiast wyruszają w drogę, aby sprawdzić, co się dzieje. Centaur z kolei pędzi do zamku wezwać wsparcie. Król dowiaduje się, że drzewa ścinane są na rozkaz samego Aslana. Okazuje się również, że Kalormeńczycy wykorzystują do tytanicznej pracy mówiące konie. Tirian w gniewie zabija dwóch kalormeńskich wojowników.

Rozdział 3. Małpa w pełni chwały
Kalormeńczycy atakują Tiriana, który dosiada Klejnota i uciekła. Gnębią go jednak wyrzuty sumienia z powodu popełnionych przed chwilą morderstw i oddaje się w ręce żołnierzy, którzy mają doprowadzić go przed oblicze Aslana. Wielkiego Lwa jednak nie ma, za to oczom króla ukazuje się odziana w dostojne szaty małpa – Krętacz, którą tytułują „Rzecznik Aslana”. Szympans nazywa siebie człowiekiem i informuje wszystkich, że nikt nie jest godny, aby stanąć przed Lwem. Bardziej niż pojmani jeńcy (Tirian i Klejnot) interesują ją orzechy i jej płomienna przemowa, w której przedstawia nowe prawa: wszystkie zwierzęta zostały sprzedane przez Aslana w niewolę i będą przymuszone do pracy. A okrutny Tasz – przerażająca istota o łbie ptaka i czterech kończynach – i Aslan to teraz ta sama osoba. Król zarzuca małpie kłamstwo, zostaje jednak szybko uciszony i pobity.

Rozdział 4. Co stało się tej nocy
Tirian zostaje przywiązany do drzewa i pozostawiony na noc. Karmią i poją go małe gryzonie, którym niepostrzeżenie udało się przemknąć. Nie mają odwagi jednak uwolnić swego króla, gdyż boją się konsekwencji. W oddali pojawia się płonące ognisko, przy którym zjawia się zwierz przypominający Wielkiego Lwa. Jest jednak zbyt ciemno, aby król mógł stwierdzić, czy to rzeczywiście Aslan. Osamotniony Tirian wspomina swych przodków oraz historie, w których dzieci z innego świata pomagały zaprowadzić ład w Narnii. Zrozpaczony, przyzywa ich na pomoc, po czym zapada w dziwny sen, w którym widzi Piotra oraz innych bohaterów z poprzednich części.

Rozdział 5. Pomoc dla króla
Król budzi się, a ziemia dżdży. Nagle przed nim pojawia się chłopiec i dziewczynka. Dzieci uwalniają króla i wszyscy uciekają na bezpieczną polanę. Tirian opowiada o ostatnich wydarzeniach, a niespodziewani goście się przedstawiają – to Eustachy Scrubb oraz Julia Pole. Młodzieniec rozpoznaje ich imiona z kart historii, kiedy pomagały uratować spod złego czaru króla Riliana; zmarł on jednak ponad dwieście lat temu. To właśnie różnica czasu pomiędzy światem realnym, a Narnią. Dzieci wyjaśniają, że próbowały dostać się do krainy za pomocą magicznych pierścieni, których jednak nie udało im się zdobyć i ostatecznie sprowadził ich Aslan. Bohaterowie docierają do wieży, gdzie uzbrajają się w oręż, po czym jedzą skromną kolację.

Rozdział 6. Nocny wypad
Julia i Eustachy ćwiczą walkę i strzelanie do celu. Wraz z królem postanawiają, aby powrócić na Wzgórze Stajni i uwolnić jednorożca Klejnota. W środku nocy wyruszają na północ, a ich nawigatorem zostaje Julia, która świetnie czyta drogę z gwiazd. Po dotarciu do celu Tirian obezwładnia wartownika i uwalnia swego przyjaciela. Tymczasem Julia wchodzi do Stajni i odkrywa oszustwo małpy. Nie ma tam Aslana tylko przebrany w lwią skórę osioł Łamigłówek. Tirian zamierza go zabić, dziewczynka jednak powstrzymuje go mówiąc, iż osioł jest tylko marionetką szympansa Krętacza i to jego rządy należy obalić. W oddali zjawia się trzydzieścioro karłów, którzy prowadzeni są przez Kalormeńczyków. Król żąda wyjaśnień.

Rozdział 7. Głównie o karłach
Ponownie Tirian dowiaduje się, że Aslan sprzedał karły do pracy w kopalni. Teraz jednak wie, że to kłamstwo. Pokazuje wartownikom przebranego osła, oni jednak szykują się do ataku. Król zabija Kalormeńczyków i zwraca karłom wolność. One jednak nie czują wdzięczności, nie wierzą też Julii, kiedy dziewczynka informuje, kim jest, ani nie wierzą w Aslana. Król i dzieci zostawiają uparte karły, po czym wraz z Łamigłówkiem i Klejnotem ruszają z powrotem do wieży. Idzie za nim karzeł o imieniu Pogin, który ma odmienne zdanie niż reszta i pragnie się do nich przyłączyć. Nazajutrz karzeł szykuje dla wszystkich śniadanie oraz informuje, że w zmowie z Krętaczem jest również kot o imieniu Imbir, który potwierdza kłamstwa małpy i wodza Kalormeńczyków.

Rozdział 8. Jakie nowiny przyniósł orzeł
Rozmowę bohaterów przerywa pojawienie się Tasza, przerażającej istoty niosącej ciemność i smród. Stwór dość prędko jednak znika. Po tym dziwnym wydarzeniu Tirian postanawia udać się na Wschód, aby spotkać się z żołnierzami, których prowadzi na pomoc centaur. Podczas wędrówki Julia rozmawia z jednorożcem, który snuje opowieści o dawnych czasach. Nagle nadlatuje orzeł o imieniu Dalwid. Mówi przyjaciołom, że zamek Ker-Paravel został zdobyty, a wszyscy przebywający w nim polegli. Ptak widział też zabitego centaura Ruwinda wraz z jego małą armią. Tirian z rozpaczą orzeka, że Narnii już nie ma.

Rozdział 9. Wielkie zgromadzenie na Wzgórzu Stajni
Klejnot mówi, że intryga małpy sięga o wiele dalej niż sądzili i natychmiast należy ukrócić jej nikczemne poczynania. Z narastającą obawą wszyscy wyruszają na Wzgórze Stajni. Podczas drogi Julia i Eustachy rozmawiają o momencie przeniesienia się do Narnii. Odbyło się to podczas jazdy pociągiem, kiedy usłyszeli huk i poczuli wstrząs. Eustachy podejrzewa, że pociąg się wykoleił. Dzieci zastanawiają się, co by się stało z ni

„Opowieści z Narnii. Ostatnia Bitwa” jest siódmym tomem serii. Została napisana przez Clive’a Staplesa Lewisa i wydana po raz pierwszy w 1956 roku. Książka składa się z szesnastu niedługich rozdziałów.
Pewnego dnia Eustachy Scrubb oraz Julia Pole ponownie zostali wezwani do Narnii. Mają pomóc królowi Tirianowi zaprowadzić pokój w całym królestwie. W Narnii zaczęła panować pewna małpa, zwana Krętaczem, która przebiera osła Łamigłówka w strój wykonany ze skóry lwa, tak, aby wyglądał jak Aslan i aby wszyscy myśleli, że nim jest. Jest to potwornie podstępny pomysł i jawne oszustwo mieszkańców Narnii. Krętacz sprowadza do królestwa narnijskiego okrutnych Kalormeńczyków, którzy sprzedają mieszkańców Narnii w niewolę i wycinają wielkie pałacie mówiących drzew. Co więcej, Krętacz manipuluje mieszkańcami królestwa narnijksiego i wmawia im, iż bóstwo kalormeńskie – Tasz i władca Narnii – Aslan są jedną i tą samą osobą. (W ramach wyjaśnienia: Tasz jest demonem, który jest czczony przez Kalormeńczyków. Często przedstawiany jest jako człowiek o czterech rękach z głową ptaka. Postać Aslana i Tasza można uznawać za alegorie Boga i Szatana, gdyż w Narnii uważano, iż dobre czyny są wykonywane dla Aslana, a złe dla czci Tasza.) Prawda wychodzi jednak na jaw. Julia i Eustachy postanowili walczyć z kłamliwym Krętaczem i Kalormeńczykami. Podczas walki główni bohaterowie wpadają jednak w pułapkę. Julia i Eustachy zostają wrzuceni do stajni, którą planowo Kalormeńczycy mieli podpalić ku czci boga Tasza. Na m

„Ostatnia bitwa” to siódma część zamykająca cykl pod tytułem „Opowieści z Narnii”, autorstwa Clive’a Staples’a Lewisa (C.S Lewis). Oto występujący w tym tomie bohaterowie.

BÓSTWA:
Lew Aslan – prawdziwy władca Narnii oraz innych krain. Król. Jest synem Wielkiego Władcy-Zza-Morza. Archetyp Jezusa. Jest dobry, szczery i sprawiedliwy. W ostatnich rozdziałach daje znak Ojcu Czasu, aby zakończył świat. Staje się sędzią dla wszystkich istot. Budzi respekt i szacunek. Jest ogromnych rozmiarów, pokrywa go gęste futro i bujna grzywa. Często zjawia się i znika znienacka, niejednokrotnie w aureoli blasku. Przewodnik, doradca i przyjaciel bohaterów.

Tasz – bóg Kalormeńczyków. Symbol zła. Archetyp szatana. Jest szkaradną istotą o czterech kończynach, ludzkiej posturze i ptasim łbie. Kiedy się pojawia, słońce zakrywają ciemne chmury, a w powietrzu roznosi się smród rozkładu. Krętacz rozpowiada, że Tasz i Aslan to jedność – Taszlan – co jest nieprawdą. Tasz to przeciwieństwo Wielkiego Lwa.

LUDZIE:
Król Tirian – ostatni z królów Narnii. Jest to młody i skromny mężczyzna, który nie lubi pompatyczności dworów; kocha naturę, spokój i ciszę. Cechuje go odwaga, jest gotowy oddać życie za swych przyjaciół i Narnię. Nawet kiedy podczas ostatniej bitwy znajduje się na straconej pozycji, walczy do ostatniego tchu. Ma dobre serce. Zabił atakujących go Kalormeńczyków, ale szybko pożałował tego czynu i ogarnęły go wyrzuty sumienia. Dobry, sprawiedliwy i troskliwy.

Eustachy Scrubb – chłopiec znany z poprzednich części. Kuzyn rodzeństwa Pevensie. Lękliwy, wrażliwy i empatyczny. Mimo to staje do walki i stawia czoła wrogom.

Julia Pole – dziewczynka znana z poprzednich części. Koleżanka ze szkoły Eustachego. Dobrze posługuje się łukiem, który jest jej głównym orężem. Odważna i dociekliwa. To ona odkrywa kłamstwo szympansa i przebranego za lwa osła. Nie pozwala jednak Tirianowi na zabicie go, uważa że każdemu należy się druga szansa, a osioł jest niewinny. Ma dobre serce i jest sprawiedliwa.

Riszda Tarkaan – Przywódca Kalormeńczyków. Bezwzględny, mściwy i waleczny. Zawarł pakt z szympansem. Ostatecznie znika w Stajni razem z Taszem, który go pochwycił.

Łucja, Zuzanna, Edmund i Piotr Pevensie – znane z poprzednich części rodzeństwo pojawia się również w tej powieści. Stają się świadkami końca Narnii.

Emet – siódmy syn Harfy Tarkaana z miasta Tehiszbaan. Młody Kalormeńczyk, który przybył do Narnii na wojnę. Odważa się wejść do Stajni, aby odkryć prawdę. Trafia do „raju�

Książka o podtytule „Ostatnia Bitwa” to siódma część cyklu „Opowieści z Narnii”, zamykająca liczne przygody jakże wyrazistych i uwielbianych bohaterów. Tezą niniejszej rozprawki jest fakt, iż owa powieść zawiera wiele odniesień do chrześcijaństwa i Biblii. Argumentując i przytaczając poszczególne fragmenty książki, pragnę udowodnić, że autor czerpał z tejże religii wiele inspiracji.
Na początek napiszę kilka zdań o autorze. Clive Staples Lewis (C.S Lewis) urodził się 29 listopada 1898 roku w zamożnej protestanckiej rodzinie. Oprócz słynnego cyklu dla dzieci i młodzieży, pod tytułem „Opowieści z Narnii”, znany jest ze swoich prac na temat literatury średniowiecznej, dzieł krytycznoliterackich oraz z zakresu apologetyki chrześcijańskiej. Na ukształtowanie jego poglądów religijnych i umocnienie wiary zapewne miały wpływ okres drugiej wojny światowej, nauka na studiach (Uniwersytecie Oksfordzkim) oraz przyjaźń z Johnem Ronaldem Reuelem Tolkienem (J.R.R. Tolkien), który również dużą uwagę przywiązywał do nauki chrześcijaństwa.
W powieści pojawia się tajemnicza i budząca grozę postać o imieniu Tasz. Jest to kreatura o ludzkiej posturze, czterech kończynach, ptasim łbie i licznych szponach. Zwieńczeniem szkaradnego oblicza demona jest ostry dziób. Jego obecność poprzedzana jest ciemnością i smrodem rozkładu. Tasz jest czczonym przez okrutnych Kalormeńczyków archetypem boga, któremu postawili okazałą świątynię w Taszbaanie, tuż obok zamku Tisroka. Lud ten odrzucił wiarę w Aslana na rzecz innego bóstwa. Tasz jest oczywiście symbolem Szatana. Demon przybywa do Narnii na wezwanie Riszdy Tarkaana – kalormeńskiego dowódcy – który ostatecznie ginie z jego szponów. Jest to przestroga dla tych, którzy podobnie jak Riszda, pragną zawierać układy z Szatanem. Szympans o imieniu Krętacz wykorzystał swego przyjaciela – osiołka Łamigłówka – jako narzędzie zdobycia władzy. Nakazał przywdziać mu znalezioną uprzednio skórę lwa i udawać Wielkiego Aslana. Wraz z Riszdą i kotem Imbirem wmawiają Narnijczykom, iż Tasz oraz Aslan to ta sama osoba – Taszlan. Jest to zupełnie sprzeczne z naukami religii chrześcijańskiej, gdyż Bóg (Aslan) i Tasz (Diabeł) to przeciwieństwa. Nie można czcić ich jednocześnie. Jednak podczas gdy Lew tłumaczy Emetowi zawiłości wiary, pada zastanawiające zdanie o treści: „(…) wszystko, co czyniłeś dla Tasza, przyjmuję tak, jakbyś to czynił dla mnie – nie dlatego, że on i ja jesteśmy jedną osobą, lecz dlatego, że jesteśmy swoimi przeciwieństwami. Ja i on tak bardzo się różnimy, iż żaden niegodziwy czyn nie może być dokonany w moje imię, a żaden czyn, który jest godziwy, nie może być dokonany w jego imię. Dlatego, jeśli ktokolwiek przysięga na Tasza i dotrzymuje przysięgi, ponieważ ją złożył, naprawdę przysięga mnie, choć o tym nie wie, i to ja udzielam mu nagrody. I jeśli ktokolwiek wyrządza okrucieństwo w moje imię, wówczas, choć wymawia imię Aslana służy Taszowi, i to Tasz przyjmuje jego czyn.” Można doszukać się nawiązania do pierwszego przykazania Dekalogu o treści „Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną”. Szympans Krętacz natomiast przypomina postać Antychrysta, który zjawia się tuż przed końcem świata i nakłania ludzi/Narnijczyków, aby zwrócili się ku Szatanowi/Taszowi. Rozpowiada kłamstwa, dezorientuje, wypowiada bluźniercze frazesy.
Kolejnym wyraźnym nawiązaniem do Biblii są ostatnie rozdziały powieści, w której czas istnienia Narnii dobiega końca. Opis poszczególnych etapów jest spektakularny, łudząco podobny do opisu Sądu Ostatecznego w Mt 25, 31-46 oraz „Apokalipsy świętego Jana” („Nowy Testament”). Z nieba spadają gwiazdy, księżyc i słońce przybierają krwistoczerwoną barwę, oceany i morza występują ze swych brzegów zalewając wszystko wodą, następuje trzęsienie ziemi, brzmi dźwięk trąb (lub rogu) – to wydarzenia dziejące się zarówno w „Ostatniej Bitwie” jak i

1. Osioł Łamigłówek, szympans Krętacz i ich wyprawa nad staw.
2. Znalezienie lwiej skóry przez Łamigłówka.
3. Zimowy płaszcz dla osła oraz plan szympansa.
4. Grzmot burzy jako znak dla Łamigłówka.
5. Król Tirian, jednorożec Klejnot, centraur Runwid i wieść o powrocie Aslana.
6. Drzewna driada i jej informacja o dewastacji Latarnianego Pustkowia.
7. Podróż Tiriana i jednorożca.
8. Wyrąb lasu i narnijskie konie jako niewolnicy.
9. Atak Kalormeńczyków na króla.
10. Tirian i jego kapitulacja.
11. Szympans Krętacz jako rzecznik Aslana.
12. Rzekomy rozkaz Aslana i zniewolenie narnijskich zwierząt.
13. Uwięzienie Tiriana i Klejnota.
14. Wspomnienia króla o dawnych władcach i dzieciach z innego świata.
15. Eustachy Scrubb oraz Julia Pole w Narnii.
16. Ratunek króla przez dzieci.
17. Bezpieczne schronienie w wieży.
18. Kamuflaż i dozbrajanie. Łuk dla Julii i szabla dla Eustachego.
19. Nocna podróż bohaterów do Latarnianego Pustkowia.
20. Osioł Łamigłówek w przebraniu Wielkiego Lwa.
21. Łaska Julii dla osła.
22. Karły i niewolnicza praca w kopalni.
23. Tirian przywraca wolność karłom.
24. Gryfel jako przywódca karłów i ich brak wiary oraz wdzięczności.
25. Karzeł Pogin dołącza do drużyny Tiriana.
26. Poranek i pojawienie się Tasza.
27. Kolej

„Ostatnia bitwa” to siódmy tom zamykający cykl „Opowieści z Narnii”. Książka została wydana w 1956 roku, a jej autorem, podobnie jak części poprzednich, jest Clive Staples Lewis (C.S Lewis). W niniejszym wypracowaniu, omówię problematykę powieści.
Wbrew temu, co sugerowałby tytuł książki, główną problematyką nie jest bitwa, wojna czy walka. W tomie pierwszym, pod tytułem „Lew, Czarownica i stara szafa” końcowa bitwa o wolność Narnijczyków była spektakularna i wysuwała się na pierwszy plan fabuły. Autor zastosował bardzo powszechny w literaturze fantasy odwieczny motyw walki dobra ze złem – triumfu dobra i klęski zła. Również w innych częściach cyklu mogliśmy oczyma wyobraźni ujrzeć wszelakie bitwy i liczne starcia. W tomie siódmym, C.S Lewis stworzył bitwę niemalże kameralną. Tirian – ostatni król Narnii – wraz ze swoimi przyjaciółmi i sprzymierzeńcami, walczy z okrutnymi Kalormeńczykami i zbuntowanymi narnijskimi zwierzętami oraz magicznymi istotami, które za sprawą kłamstw i matactw małpy, wystąpiły przeciwko swemu władcy. Owa bitwa jest zaledwie tłem do pozostałych wydarzeń, znacznie bardziej istotnych. Przypomnę fragment fabuły. Szympans o imieniu Krętacz wykorzystuje swojego sąsiada, osła Łamigłówka, jako narzędzie pozyskania władzy i obalenia starego porządku. W tym celu przebiera go w znalezioną uprzednio skórę lwa i wmawia zdezorientowanym zwierzętom, iż Aslan powrócił. Mało tego, sprytny szympans pozyskuje sojuszników (wodza Kalormeńczyków – Riszdę Tarkaana oraz kota Imbira), którzy pomagają mu w jego matactwach. Krętacz twierdzi, jakoby z rozkazu Aslana prastara puszcza została zdewastowana, a narnijskie, mówiące zwierzęta przymuszone do niewolniczej pracy. Prawda i maskarada szybko wychodzą na jaw, jednak poddani są zbyt zagubieni, aby ujrzeć to, co mają przed oczyma. Główną problematyką utworu jest potęga wiary. Małpa łączy narnijskie bóstwo – Aslana – z bóstwem wrogów – Taszem, tworząc jedność (Taszlan), co całkowicie zachwiało wiarą tam obecnych. Najważniejszym punktem książki jest koniec Starej Narnii i początek Nowej. Aslan występuje w roli sędziego ostatecznego, który ratuje od zguby, bądź potępia za przeszłe czyny. Istoty, które w sercu niosą miłoś�

Tytuł: „Ostatnia bitwa”.
Numer tomu: 7/7.
Nazwa cyklu: „Opowieści z Narnii”.
Autor: Clive Staples Lewis (C.S. Lewis).
Data wydania: 1956 rok.
Data pierwszego polskiego wydania: 1989 rok.

Bohaterowie występujący w książce:
Król Tirian – ostatni z panujących królów Narnii.
Szympans Krętacz – sprytny zwierzak, który zaplanował upadek Narnii.
Osioł Łamigłówek – został wykorzystany przez szympansa, udawał Aslana.
Eustachy Klarencjusz Scrubb, Julia Pole – dzieci znane z poprzednich części, pomagają Tirianowi.
Jednorożec Klejnot – najlepszy przyjaciel króla Tiriana.
Centaur Ruwind – wojownik, który zbiera wojska mające wesprzeć króla.
Lew Aslan – władca Narnii, sędzia i przewodnik podczas końca świata.
Tasz – bóstwo Kalormeńczyków. Symbol zła.
Taszlan – nieistniejące, chimeryczne bóstwo, które wymyślił szympans Krętacz.
Riszda Tarkaan – pzywódca Kalormeńczyków.
Łucja, Edmund i Piotr Pevensie – znane z poprzednich części rodzeństwo. Nie ma z nimi Zuzanny.
Emet – młody Kalormeńczyk, syn wodza, który wchodzi do Stajni.
Orzeł Dalwid – ptak, znajomy króla Tiriana, który przekazuje mu tragiczne wiadomości.
Kot Imbir – szary kocur, który bierze udział w spisku szympansa i Riszdy.
Karzeł Gryfel – przywódca karłów, zdrajca walczący po obydwóch stronach konfliktu.
Karzeł Pogin – przyłączył się do Tiriana i wspierał go w bitwie.

Krótkie streszczenie fabuły:
Szympans Krętacz wykorzystuje osła Łamigłówk

Autor: Clive Staples Lewis (C.S Lewis).
Tytuł: „Ostatnia bitwa”.
Nazwa cyklu: „Opowieści z Narnii”.
Numer cyklu: 7/7.
Data publikacji oryginału: 1956 rok.
Data pierwszego polskiego wydania: 1989 rok.
Rodzaj i gatunek: epika – powieść; literatura dziecięca i młodzieżowa.

Czas i miejsce akcji: jest to najodleglejsza w czasie przygoda, gdyż rozgrywa się podczas końca świata w Narnii. Panuje ostatni król – Tirian. Główne wydarzenia dzieją się na Latarnianym Pustkowiu, a następnie w tajemniczej Stajni. Kiedy Stara Narnia kończy się, rodzi się Nowa Narnia – będąca odbiciem poprzedniej, ale o wiele lepszą.

Bohaterowie:
– Tirian – młodzieniec, główny bohater i ostatni król Narnii. Próbuje zaprowadzić ład w swym kraju i obalić rządy szympansa. Pomagają mu przyjaciele, jednorożec Klejnot i dzieci z innego świata. Mężczyzna bierze udział w tytułowej ostatniej bitwie, w której jest zmuszony odpierać ataki swych własnych poddanych. Cechuje go odwaga i dobroduszność.
– Szympans Krętacz – bardzo sprytna i samolubna małpa. Przebiera swego przyjaciela w lwią skórę i nakazuje udawać Aslana. Pragnie zniewolić narnijskie stworzenia i uzyskać jak najwięcej korzyści dla siebie. Jest bardzo przekonujący w swych kłamstwach.
– Osioł Łamigłówek – mimowolna ofiara matactw małpy. Uważa się za niezbyt mądrego, dlatego pokornie wykonuje jej polecenia, stając się marionetką. Kiedy zrozumiał swój błąd, przyłączył się do Tirianai. Po końcu świata stanął przed obliczem Aslana.
– Eustachy Klarencjusz Scrubb i Julia Pole – chłopak i dziewczyna, znani z poprzednich tomów, którzy zostają wezwani i pomagają w ucieczce skrępowanemu linami Tirianowi. Eustachy jest wrażliwy i mało odważny, mimo to staje u boku króla i broni wiary w Aslana. Julia z kolei jest dobrą łuczniczką, skutecznie powalającą wrogów. Jest to ostatnia walka dzieci, gdyż po końcu trafiają do Nowej Narnii.
– Jednorożec Klejnot – najlepszy przyjaciel króla Tiriana, który bez względu na niebezpieczeństwa, wyrusza z nim w podróż.
– Tasz – bóstwo czczone przez Kalormeńczyków. Okropna kreatura i symbol zła.
– Taszlan – chimeryczne, nieistniejące bóstwo, które wymyślił szympans, aby zdezorientować i zniewolić Narnijczyków. Owo połączenie Tasza i Aslana jest obrazą dla wiary i zdradą.
– Aslan – w tej części Wielki Lew inicjuje koniec świata i jest sędzią ostatecznym. Stwarza też Nową Narnię, odpowiednik raju, do którego trafiają dobrzy i szlachetni bohaterowie po swej śmierci.
– Riszda Tarkaan – przywódca Kalormeńczyków, człowiek pełen okrucieństwa. Korzysta z chaosu, jaki wywołał Krętacz i zamierza podbić Narnię.
– Kot Imbir – narnijski mówiący kot, który bierze udział w oszustwach małpy i wodza. Kiedy spotyka w Stajni Tasza, ze strachu traci swój dar mowy i zostaje zwykłym kotem.
– Karły – król Tir

„Ostatnia bitwa” to siódmy tom cyklu pod tytułem „Opowieści z Narnii”, napisany przez C.S Lewisa. Książka wydana została w 1956 roku i jest ostatnią częścią, w której następuje koniec Starej Narnii, a powstaje odmieniona, a jednak podobna Nowa Narnia. Oto charakterystyka wstępujących w powieści postaci.

Bohaterowie pierwszoplanowi:

Szympans o imieniu Krętacz – bardzo sprytna i przepełniona chciwością małpa, która zainicjowała swym oszustwem tytułową ostatnią bitwę. Nakazała swemu sąsiadowi (osłowi) udawać Aslana, co pozwoliło jej na łamanie praw i niewolenie narnijskich zwierząt oraz istot. Szympans jest wyraźnym antagonistą, który posunie się do wszystkiego, aby osiągnąć to, czego pragnie.

Osioł o imieniu Łamigłówek – został mimowolną marionetką szympansa, którego uważał za przyjaciela. Osioł z kolei uważa siebie za niezbyt mądrą istotę, a więc nie weryfikuje czynów Krętacza i pokornie zgadza się wypełniać jego polecenia. Z czasem jednak, kiedy małpa zdradza go i porzuca na śmierć, rozumie jaki był naiwny i jak wiele zła uczynił, udając Aslana.

Tirian – ostatni król Narnii. Młody chłopak, pełen odwagi i oddania dla swego królestwa. Usłyszawszy, że Latarniane Pustkowie jest niszczone, natychmiast wyrusza na pomoc. Niestety na skutek matactw szympansa jego władza nie ma już posłuchu, a przeciwko niemu zwracają się nawet Narnijczycy. Tirian jest dobrym i sprawiedliwym królem, gotowym oddać życie w obronie Narnii.

Julia Pole i Eustachy Klarencjusz Scrubb – para dzieci znana z przygód w poprzednich tomach. Trafiają ostatni raz do Narnii, aby wesprzeć i uwolnić Tiriana. Eustachy dobrze posługuje się mieczem, a Julia to wspaniała łuczniczka

Bohaterowie drugoplanowi:

Aslan – Wielki Lew zjawia się po tytułowej bitwie i inicjuje koniec świata. Staje się sędzią wszystkich żyjących i nieżyjących istot oraz ocenia, które z nich trafi do Nowej Narnii, która jest symbolem Raju i życia po śmierci. Aslan to ostoja dobroci i sprawiedliwości. Potrafi wybaczać i nie patrzeć na kogoś przez pryzmat jednego błędu czy uczynionego z

Książka „Ostatnia bitwa” jest siódmą, ostatnią częścią niezwykle popularnej sagi „Opowieści z Narni”, którą napisał C. S. Lewis. Seria ta jest uważana za klasykę literatury dziecięcej. Książka została wydana w 1956 roku. Pomiędzy wydaniem pierwszej i ostatniej części upłynęło 7 lat – pisarz wydawał jedną narnijską książkę rocznie. Polskie tłumaczenie książki ukazało się trzydzieści lat później, dzięki Andrzejowi Polkowskiemu, genialnemu tłumaczowi. Polska wersja Narnii jest o wiele bogatsza niż jej pierwowzór, dlatego często zaleca się Narnię po angielsku jako lekturę dla początkujących uczniów.

Książka jest powieścią z gatunku fantastyki – głównymi bohaterami są w niej (między innymi) mówiące zwierzęta. W tej części nie brakuje również „skoków” między światami. Występu

OPOWIEŚCI Z NARNII – OSTATNIA BITWA

CZAS AKCJI:
Powieść fantastyczna nosząca podtytuł „Ostatnia bitwa” napisana przez Clive’a Staplesa Lewisa, brytyjskiego pisarza, to ostatnia książka z jego serii siedmiu tomów o tytule „Opowieści z Narnii” opublikowana w roku 1956. Opisująca rzeczywiście, jak podkreśla tytuł rzeczy ostatnie.
Określając czas wydarzeń trzeba wiedzieć przede wszystkim o pewnej zależności, a mianowicie w Narnii – tytułowej krainie, gdzie odgrywa się główna akcja wydarzeń czas płynie w sposób znacznie odbiegający od biegu świata rzeczywistego. Cała historia Narnii, od stworzenia do ostatniej bitwy opisanej w wyżej podanej części, trwa niemalże trzy tysiąclecia. Natomiast w rzeczywistości realnej mija stosunkowo niewiele czasu. Jak już wspomniane zostało „Ostatnia bitwa” nie bez przyczyny nosi taki tytuł i rzeczywiście wszystko rozgrywa się w trzecim tysiącleciu liczonym w Narnii, a dokładnie w roku 2555. W tym okresie panuje król Tirian, jednak dochodzi do rebelii, zburzenia dawnych rządów. Jest t

Opowieści z Narnii – Ostatnia bitwa – C.S. Lewis – CharakterystykaInformacje o książceKsiążka pt. „Opowieści z Narnii: Ostatnia bitwa” (oryginalny tytuł: „The Chronicles of Narnia: The Last Battle”) jest powieścią fantastyczną, napisaną przez brytyjskiego pisarza, filozofa i filologa: C.S. Lewisa (Clive Staples Lewis, 1898-1963). Jest to siódmy, a zarazem ostatni tom cyklu „Opowieści z Narnii”. Książka po raz pierwszy została wydana w 1956 roku, w Wielkiej Brytanii, w oryginalnym języku angielskim. W Polsce natomiast ukazała się trzydzieści trzy lata później (każda z książek z tej serii była wydawana w Polsce dokładnie po upływie 33 lat od jej wydania w Wielkiej Brytanii), wydana przez Instytut Wydawniczy Pax. Została przełożona przez Andrzeja Polkowskiego. Utwór ten składa się z szesnastu rozdziałów podobnej długości. Kończy on tę serię i wyjaśnia całą fabułę, która toczy się w pełnym magii świecie – Narnii, która bardzo odbiega od naszego świata – zarówno pod względem wyglądu, jak i czasu, który w świecie ludzkim biegnie znacznie wolniej.Do tej pory nie powstała żadna ekranizacja tej części, choć planowano takową utworzyć.Zapewne jest to ostatecznie koniec tej serii, ponieważ jej autor zmarł dość dawno temu i nikt do tej pory nie zdecydował się, by kontynuować jego dzieło.Krótkie streszczenieDwoje dawnych przyjaciół, Julia i Eustachy, przybywa na prośbę Aslana do Narnii w celu obrony krainy i utrzymania króla Tiriana na tronie. Jak się okazuje, bezpieczeństwu zagraża przebiegła małpa o imieniu Krętacz. Ma wiele różnych pomysłów, a jednym z nich jest przebranie osła Łamigłówka za lwa i kazanie mu, by udawał wielkiego Aslana. Następnym krokiem jest sprowadzenie Kalormeńczyków i danie im pozwolenia na wykarczowanie mówiących drzew oraz sprzedawanie Narnijczyków jako niewolników. Wszystkim zaczyna mieszać w głowach i wreszcie przekonuje mieszkańców Narnii, że tak właściwie Aslan i Tasz (bożek Kalormeńczyków) to dwie te same osoby (czyli jedna osoba o dwóch różnych imionach). Dwoje przyjaciół stara się jak najlepiej pomóc Tirianowi, jednak podczas walki z wrogami w czasie krwawej wojny – Krętaczem i Kalormeńczykami – wpadają w pułapkę, zostają pojmani i zamknięci w starej stajni. Jak się okazuje, wrogowie chcą podpalić budynek i złożyć go w ofierze dla swojego bożka Tasza.Gdy Julia i Eustachy zaczynają się rozglądać po pomieszczeniu, zauważają swoich starych przyjaciół: Piotra, Łucję i Edmunda, którzy nie żyją – tak samo jak leżący obok profesor Digory i ciocia Pola. Są to więc wszyscy ludzie, którzy kiedykolwiek zostają przeniesieni ze świata ludzkiego do Narnii. Co ciekawe, nie ma tam Zuzanny, ponieważ tak długo nie było jej w Narnii, że uznała pobyt tam jedynie za swój dziecięcy wymysł i nie chciała iść za pozostałą trójką rodzeństwa, więc została w świecie ludzkim, co – jak teraz widzimy – wyszło jej na korzyść.Jedyna żywa dwójka będąca w stajni przygląda się, jak nadchodzi koniec Narnii i wszystkiego, co kiedykolwiek stworzył Aslan. Wtedy jednak Lew swoim rykiem zwołuje wszystkie zwierzęta i nakazuje im patrzeć w jego oczy. Chwilę później wszystkie zwierzęta, które miały dar mowy i wyrażania swoich uczuć, na sekundę zastygły w miejscu, po czym straciły wszystkie swoje umiejętności i stały się zwykłymi zwierzętami. Wszystkie w jednym szeregu zaczęły podążać ku stajni, która, jak się okazuje, była przejściem do prawdziwej Narnii – krainy Aslana. Gdy wszyscy, których Lew zaprosił, dotarli do krainy, dzieci nagle ożywiły się. Aslan oznajmił trójce rodzeństwa, że nie zostali zabici w Narnii, jednakże zginęli w wypadku kolejowym. Po chwili rozmowy dzieci spotykają swoich rodziców, a także wszystkich pozostałych bohaterów Starej i Nowej Narnii