Opowieści z Narnii – Podróż „Wędrowca do Świtu”

1. Wakacje Edmunda i Łucji u kuzyna Eustachego.
2. Rozmowa dzieci o obrazie przedstawiającym okręt.
3. Magiczne przeniesienie do obrazu.
4. Pomoc Kaspiana w dostaniu się na statek.
5. Opowieść Kaspiana o sytuacji w Narnii i celu jego morskiej podróży.
6. Oprowadzenie po statku.
7. Bójka Eustachego i Ryczypiska.
8. Przybycie do Samotnych Wysp. Zejście Kaspiana, Ryczypiska, Łucji, Edmunda i Eustachego na wyspę Felimatę.
9. Spotkanie z bandytami. Pojmanie grupy.
10. Rozdzielenie Kaspiana z resztą. Rozpoznanie w kupcu zaginionego barona Berna.
11. Powrót Kaspiana i Berna na pokład „Wędrowca do Świtu”.
12. Wpłynięcie statku do portu w Narrowhaven.
13. Spotkanie z Gubernatorem Gumpasem.
14. Odebranie władzy Gumpasowi, mianowanie barona Berna Księciem Samotnych Wysp.
15. Uwolnienie Łucji, Edmunda, Eustachego i Ryczypiska.
16. Przygotowania do dalszej podróży.
17. Morska burza. Trudna podróż naprzód.
18. Odkrycie górzystej wyspy.
19. Odłączenie się Eustachego od załogi i zagubienie we mgle.
20. Napotkanie umierającego smoka.
21. Przemienienie Eustachego w smoka.
22. Powrót smoka do obozu. Odkrycie prawdy przez Łucję i Edmunda.
23. Nocny powrót odczarowanego Eustachego. Opowieść o spotkaniu z Aslanem.
24. Dalsza podróż. Niebezpieczne spotkanie z wężem mo

Rok po ostatniej przygodzie w Narnii rodzeństwo Pevensie zostało rozdzielone na wakacje: Zuzanna udała się z rodzicami w podróż do Ameryki, Piotr przygotowywał się do egzaminów pod pieczą starego profesora, natomiast Łucja i Edmund zostali wysłani do domu swojego wujostwa, Harolda i Alberty oraz ich syna, kuzyna Eustachego. Łucja i Edmund nie byli zachwyceni wizytą. Większość swojego czasu spędzali na rozmowach o Narnii, ponieważ mocno za nią tęsknili.
Pewnego dnia, kiedy w ten sposób zabijali czas, do pokoju Łucji wszedł Eustachy i zaczął się z nich wyśmiewać. Rozmawiali o obrazie, który bardzo przypominał dzieciom Narnię. Przedstawiał on wspaniały okręt sunący przez morze, jednak kuzyn uważał, że jest on kiczowaty. W tym samym momencie obraz w zaczarowany sposób ożył i wciągnął dzieci do swojego wnętrza. Znalazły się one w wodzie, pośrodku nieznanego morza, jednak szybko zostały zauważone przez pasażerów statku przepływającego nieopodal. Przeprowadzona została akcja ratunkowa i szybko okazało się, że ich wybawicielem jest nie kto inny, jak Kaspian, Król Narnii, któremu rodzeństwo Pevensie pomogło podczas ostatniej wizyty w magicznej krainie odbić tron spod władzy jego niegodziwego wuja.
Po radosnym powitaniu Kaspian wprowadził Łucję i Edmunda w wydarzenia, które miały miejsce po ich odejściu. Poinformował, że udał się w podróż w poszukiwaniu popleczników swojego ojca – siedmiu baronów. Statek, którym podróżowali, nosił miano „Wędrowca do Świtu”. Dla rodzeństwa stało się jasne, że zostali wezwani do Narnii, by pomóc Kaspianowi w spełnieniu jego misji. W międzyczasie okazało się, że na okręcie znajduje się jeszcze jeden dawny przyjaciel – Mysz Ryczypisk.
Eustachy, nie do końca wierząc w to, co się mu przytrafiło, żądał odstawienia go na najbliższy ląd i natychmiastowego powrotu do domu. Bardzo źle znosił podróż statkiem i zapadł na chorobę morską. Łucja uleczyła go za pomocą magicznego leku, daru od Świętego Mikołaja. Wkrótce wszyscy mogli poznać trudny charakter kuzyna, który wdał się nawet w bójkę z Ryczypiskiem, któremu usiłował zrobić na złość.
Podróż była spokojna, do momentu, kiedy na horyzoncie pojawił się długo wyczekiwany ląd – pierwsza z Samotnych Wysp. Była to wyspa Felimata, którą Łucja z miejsca rozpoznała z czasów, kiedy sami z rodzeństwem byli Królami i Królowymi Narnii i odwiedzali te rejony. Postanowiono, że dzieci wraz z Kaspianem i Ryczypiskiem zejdą na ląd, by rozprostować nogi i spotkają się z załogą po drugiej stronie. Port i główne miasto archipelagu znajdowało się dalej, na wyspie zwanej Dorn.
Przechadzając się po wyspie, grupa natrafiła na podejrzanie wyglądających mężczyzn, obozujących w dolinie. Byli uzbrojeni i mieli przewagę liczebną, jednak Kaspian postanowił zbliżyć się do nich. Początkowo przywitano ich miło i zaproszono do przyłączenia się do ogniska, jednak szybko okazało się, że nie mieli dobrych zamiarów. Całą piątkę pojmano, związano i postanowiono sprzedać ich na targu niewolników. Piraci, którym dowodził bandzior zwany Glino, udali się na drugą stronę wyspy, by zabrać więźniów na swój statek. Na brzegu dostrzegli kilka niewielkich zabudowań. Zaczepił ich również brodaty, postawny mężczyzna i odkupił od nich Kaspiana. Tym sposobem Łucja, Edmund, Eustachy i Ryczypisk zostali rozdzieleni z Królem i przewiezieni do Narrowhaven.
Tymczasem Kaspian wdał się w rozmowę z człowiekiem, który go kupił i okazało się, że jest on jednym z zaginionych baronów, Bernem. Król wyjawił mu swoją tożsamość i razem wezwali na pomoc „Wędrowca do Świtu”. Na pokładzie zaplanowano odbicie przyjaciół. Postanowili wziąć wroga podstępem – udając, że mają ze sobą całą flotę wpłynąć do Narrowhaven i zażądać od Gubernatora wydania więźniów.
Następnego dnia okręt wpłynął do portu i Kaspian przemaszerował przez miasto ze wszystkimi swoimi ludźmi. Nikt nie spodziewał się samego króla w tych stronach, dlatego gubernator Gumpas został zaskoczony w swoim zamku, nieprzygotowany do jakiejkolwiek obrony. Kaspian odebrał mu władzę, nakazał całkowite zaprzestanie handlu niewolnikami oraz mianował Berna Księciem Samotnych Wysp. Następnie razem udali się na targ w poszukiwaniu Łucji, Edmunda i reszty. Kiedy to się udało, wyzwolili pozostałych niewolników i nakazali Glino oddać pieniądze za wszystkie transakcje.
Bern nie miał wielu informacji na temat pozostałych baronów, poza wiedzą, że pożeglowali oni dalej na wschód. Kaspian i jego załoga udali się w dalszą podróż.
Pewnego wieczoru, po kilku dniach drogi, Łucja zaobserwowała zbliżającą się burzę. Ta szybko dogoniła statek i została z nim przez kilkanaście dni i nocy. Załoga była wycieńczona, „Wędrowiec do Świtu” poniósł też duże straty: jeden z ludzi wypadł za burtę i utonął, wiatr wyłamał główny maszt, a zapasy pitnej wody zostały mocno uszczuplone. Po sztormie nastroje wcale się nie poprawiły, a to za sprawą dokuczającego wszystkim upału, ograniczonych racji pożywienia i braku przychylnego wiatru. W końcu udało im się na horyzoncie dostrzec brzeg, więc skierowali się ku niemu.
Wyspa, którą odkryli była górzysta, a jej skaliste nabrzeże przypominało norweski fiord. W miejscu, w którym wylądowali odnaleźli rzeczkę, która ugasiła ich pragnienie i pozwoliła uzupełnić beczki na słodką wodę. Eustachy, niezadowolony z braku czasu na odpoczynek, wynikającego z planowanych napraw, postanowił odłączyć się od załogi i poszukać spokojnego miejsca na sen. Pokonał otaczający plażę las i zaczął wspinać się na pokryte trawą wzniesienie. Odpoczynek nie trwał długo, bo zbocze pokryło się mgłą, co uniemożliwiło chłopcu powrót do obozu. Zboczył z drogi i trafił do nieznanej mu doliny, z której nie było widać morza. Po oględzinach znalazł jeziorko, a w skale zauważył jaskinię, z której – ku jego przerażeniu – coś zaczęło wypełzać. Okazało się, że był to stary i schorowany smok i mimo że Eustachy mocno się go przestraszył, nie zdążył mu nic zrobić, ponieważ skonał nad brzegiem jeziorka. Ponieważ chłopiec nie umiał poradzić sobie z wyjściem z doliny, postanowił przenocować w jamie smoka. Znalazł tam rozmaite skarby, które gad latami składował w swoim leżu, w tym złotą bransoletę, którą Eustachy założył na swoje przedramię. Kiedy obudził się, z przerażeniem stwierdził, że stał się smokiem. W rozpaczy postanowił polecieć do obozowiska, licząc, że będzie w stanie wyjaśnić ludziom Kaspiana, co się z nim stało.
Tymczasem na brzegu trwały już długie, nieskuteczne poszukiwania. Grupa Kaspiana znalazła wprawdzie truchło starego smoka

„Podróż wędrowca do świtu” to historia, która przenosi młodych bohaterów w podróż morską. Oprócz Łucji i Edmunda w przygodzie uczestniczy ich kuzyn, Eustachy Klarencjusz Sceubb. Już na początku czytelnik się dowiaduje, że chłopiec nie miał przyjaciół, nie lubił też swoich kuzynków i czerpał przyjemność z dokuczania im. Pewnego popołudnia Łucja i Edmund siedzieli na swoich łóżkach i rozmawiali o Narnii. Przyglądali się obrazowi, który przedstawiał płynący żaglowiec. W pewnym momencie do pokoju wszedł Eustachy i zaczął kpić z rodzeństwa, i z tego, że podoba im się kiczowaty obraz. Wtedy chwili obraz ożył, a młodzi ludzie zostali pochłonięci przez fale. Z pokładu rzucono liny i dzieci zostały wciągnięte na statek. Tam spotkały się Kaspianem i Ryczypiskiem. Po tym, jak Łucja i Edmund przebrali się w suche ubranie, porozmawiali z kapitanem, lordem Dirianem. Dowiedzieli się, że w Narnii wszystko układa się dobrze. Kaspian poinformował ich także, że obecna wyprawa ma na celu odnalezienie przyjaciół jego ojca lub pomszczenie ich śmierci, jeśli zajdzie taka konieczność. Z kolei Ryczypisk miał nadzieję na znalezienie krainy Aslana. Tymczasem Eustachy zaczął narzekać na pogodę i marudzić, aby odstawiono go na ląd. Po zażyciu cudownego leku Łucji odzyskał rumieńce i humor.
Od początku podróży Eustachy zaczął prowadzić dziennik, w którym zapisywał najważniejsze informacje. Opisywał w nim swoje emocje, pierwsze wrażenia z pobytu na statku. Narzekał na kajutę, którą mu przydzielono, krytykował też jedzenie. Wkrótce dochodzi do pierwszego konfliktu między chłopcem a Ryczypiskiem. Eustachy dotarł na dziób statku, gdzie przebywał Ryczypisk. Chłopak chciał go złapać za ogon, „wywinąć biedną myszą młynka raz czy dwa, a potem uciec i pękać ze śmiechu”. Ryczypisk nie stracił jednak zimnej krwi, wydobył rapier i ukłuł chłopca. Kiedy Eustachy nie chciał stanąć do walki, wymierzył mu kilka ciosów.
Wreszcie na horyzoncie pojawił się ląd. Była to Felimata. Król, Ryczypisk, Łucja, Edmund i Eustachy postanowili zejść na ląd. Na wyspie spotkali grupę ludzi. Choć wydawali się przyjaźnie nastawieni, szybko skrępowali młodych wędrowców. Byli to bowiem handlarze żywym towarem. Chcieli ich sprzedać na lokalnym targu. Kaspian został sprzedany jeszcze przed dotarciem na targ. Szybko się okazało, że trafił do jednego z siedmiu baronów narnijskich – Berna. Opowiedział mu on swoją historię oraz zapoznał z sytuacją na wsypie. Kolejnego dnia Bern kazał ubrać swoim ludziom bojowy rynsztunek. Wszyscy udali się w drogę na czterech barkach. W porcie spotkali się z przyjaciółmi barona, a następnie udali się do Jego Samowystarczalności Gubernatora Samotnych Wysp. Kaspian przedstawił mu swoje zastrzeżenia co do danin i handlu ludźmi. Następnie przekonał do opuszczenia zamku. Razem z Bernem i kilkoma rycerzami udał się na targ. Tam udało im się odzyskać przyjaciół. Następnie wszyscy zaczęli przygotowywać się do dalszej drogi.
Po trzech tygodniach wyruszyli w dalszą drogę. W trakcie podróży Łucja często grała z Ryczypiskiem w szachy. Któregoś dnia rozpętała się straszna burza, która trwała trzynaście dni i trzynaście nocy. W tym czasie Eustachy przeżywał trudne chwile. Został zmuszony do tego, aby wraz z innymi pracować na pokładzie. Cierpiał z powodu pragnienia, a kiedy chciał w środku nocy napić się wody, której było coraz mniej, został zatrzymany przez Ryczypiska. Wreszcie załoga dotarła do kolejnej wyspy i załoga zeszła na ląd. Eustachy postanowił zwiedzić ją na własną rękę. Wędrował przez wiele godzin, błądził we mgle. Trafił do smoczego gniazda i sam zamienił się w smoka. Pod taką postacią wrócił do reszty załogi. Przemiana pozytywnie na niego wpłynęła. Był pomocny i przyjazny. Zdobywał pożywienie, pomagał w transporcie materiałów niezbędnych do dalszej drogi. Wreszcie nadszedł dzień, w którym ponownie stał się chłopcem. O tym, jak do tego doszło, opowiada Edmundowi. W nocy spotkał się z lwem, który poprowadził go do lasu. Chciał zanurzyć bolącą łapę w studni, jednak lew mu powiedział, że najpierw powinien się rozebrać. Eustachy starał się więc zrzucić skórę, tak jak to robią węże. Mimo ściągnięcia trzech warstw, nadal był pokryty smoczą skórą. Ostatecznie pomógł mu się jej pozbyć lew. Edmund powiedział mu, że przeżył spotkanie z Aslanem.
Nastąpiły przygotowania do kolejnej wyprawy. Następnego dnia dopłynęli do nieznanego lądu, który zamieszkiwały króliki i kozy. Na plaży znaleźli niewielkie czółno, które zabrali ze sobą w dalszą drogę. Po pięciu dniach zauważyli dziwne zjawisko – podpływające w ich stronę skały, które zanurzały się i po chwili wypływały na powierzchnię. Po chwili z głębiny wynurzył się wielki wąż morski. Zaczął okrążać statek. Załoga jednak wspólnymi siłami pokonała potwora. Po czterech dniach od tego wydarzenia dotarli do kolejnego lądu. Zaczerpnęli wody, a Łucja, Edmund, Kaspian, Eustachy i Ryczypisk udali się na wzgórze, aby obejrzeć okolicę. Kiedy na chwilę przysiedli wśród wrzosów, okazało się, że pod nimi znajdują się narnijskie miecze i tarcze, a na dnie jeziorka znajdują się złote posagi. Po chwili okazało się, że woda z jeziora jest czarodziejska i zamienia wszystko w złoto. Doszli do

W „Podróży Wędrowca do Świtu” czytelnik spotyka się z bohaterami, których poznał w poprzednich częściach.
Łucja Pevensie to dziewczynka niezwykle wrażliwa, skromna, delikatna. Razem z bratem, Edmundem, trafia na statek i przeżywa niezwykłe przygody. Jest lubiana przez wszystkich i można powiedzieć, że dla całej załogi stanowi autorytet. Wyróżnia się odwagą, nie waha się udać na spotkanie z czarodziejem, aby pomóc niewidzialnym istotom. Cieszy się szczególną sympatią Aslana, który pomaga jej w trudnych chwilach.
Edmund Pevensie, to brat Łucji, który po wielu perypetiach w pierwszej części cyklu, staje się mądrym, rozsądnym i odważnym chłopcem. Wspólnie z innymi członkami załogi podejmuje ważne decyzje. Bierze udział we wszystkich istotnych zadaniach i podobnie jak Łucja, może być wzorem do naśladowania.
Niejednoznacznym, ale ciekawym bohaterem jest Eustachy Scrubba, kuzyn Łucji i Edmunda. W jego domu panowały nowoczesne zwyczaje, a stosunki miedzy synem a rodzicami pozbawione były znamion szacunku: „Kiedy zwracał się do matki lub ojca, nie mówił <> lub <>, ale <> i <>. Byli to ludzie bardzo nowocześni i postępowi. Nie jadali mięsa, nie palili tytoni i nie pili alkoholu, nosili też specjalną, higieniczną bieliznę. W ich domu było bardzo mało mebli, na łóżkach niewiele pościeli, a okna zawsze otwarte”. Eustachy był chłopcem złośliwym, marudnym, lubiącym dręczyć zwierzęta: „Eustachy Klarencjusz lubił zwierzęta, zwłaszcza żuki, jeśli były martwe i przybite szpilkami do kartonu. Lubił książki, jeśli tylko były pełne tak zwanych informacji oraz zdjęć nowoczesnych zbiorników na zboże albo tłustych, zagranicznych dzieci uczących się we wzorcowych szkołach. Eustachy Klarencjusz nie lubił swoich kuzynów: Piotra, Zuzanny, Edmunda i Lucji Pevensie, ucieszył się jednak na wieść o przyjeździe Edmunda i Łucji. W głębi serca lubił bowiem przewodzić i pastwić się nad innymi, a chociaż był tylko małym, słabowitym chłopcem, który nie dałby rady nawet Łucji – nie mówiąc już o Edmundzie – wiedział, że jest wiele sposobów dokuczenia ludziom, jeśli się jest w swoim własnym domu, a oni są tylko gośćmi”.
Gdy znalazł się z kuzynami na statku, mimo iż ofiarowano mu najlepszą kajutę i starano zapewnić jak najlepsze warunki, nieustannie

„Podróż Wędrowca do Świtu” to tekst, w którym pojawia się wiele zagadnień dotyczących wartości. Pojawiają się motywy walki dobra ze złem, kary za niegodne postępowanie, czy obdarzenia szczególną opieką osób dobrych, wartościowych.
Czytając utwór nie sposób nie zauważyć, iż dobrym ojcem wszystkich stworzeń jest sam Aslan. Gdy tworzy Narnię i wszystkie zamieszkujące nią istoty, wykazuje troskę o nie i niezwykłą opiekuńczość. Jego ojcowska troskę szczególnie odczuwają dzieci, do których zwraca się mówić „córeczko”, „synu” lub „moje dzieci”. Jak troskliwy rodzic pojawia się zawsze wtedy, gdy dzieciom i jego poddanym grozi niebezpieczeństwo, okazuje im pełnie miłości i przywiązania. Szczególnie troskliwie zajmuje się dziewczynkami – najmłodszą Łucją. Kiedy cały świat pogrąża się w ciemności i żeglarze nie widzą horyzontu, Julia zwraca się do Aslana z prośbą o pomoc. On rozjaśnia ciemności, dzięki czemu załoga odnajduje drogę.
Oprócz domu i rodziny Lewis zwraca także uwagę na rolę i wartość przyjaźni w życiu człowieka. Jego bohaterowie wychodzą cało z wielu przygód tylko dlatego, że potrafią być prawdziwymi, oddanymi przyjaciółmi, szanują swoich bliskich i troszczą się o nich. Są wierni i odpowiedzialni za tych, których kochają. Kreując swych bohaterów autor stara się przekonać swych młodych czytelników, iż przyjaźń, wierność i uczciwość we wzajemnych stosunkach są szczególnie ważne i nadają ich życiu prawdziwy sens. W sytuacji zagrożenia wszyscy się wspierają i pomagają, tak jak to miało miejsce między innymi w przypadku pojmania przez handlarzy żywym towarem.
Ciekawym motywem, na który warto zwrócić uwagę jest motyw wędrówki. Bohaterowie w cudowny sposób przedostają się do Narnii – tym razem „wrotami” jest niezwykły obraz wiszący w pokoju w domu ich kuzyna Eustachego. Gdy trafiają na okręt Kaspiana, dowiadują się, że wyruszył on w poszukiwaniu starych przyjaciół ojca: baronów Reviliana, Berna, ARgoza, Mavramorna, Oktezjana, Restimara i Rupa. Oprócz tego głównego celu wyprawy jest jeszcze drugi cel, o zrealizowanie którego marzy Ryczypisk: „Otóż, dlaczego nie mielibyśmy dotrzeć do samego wschodniego krańca świata? I co możemy tam zobaczyć? J

„Podróż Wędrowca do Świtu” to trzeci tom cyklu pod tytułem „Opowieści z Narnii”. Autorem tej książki, należącej do gatunku literatury dziecięcej i młodzieżowej, jest Clive Staples Lewis (C.S Lewis). Data wydania anglojęzycznej wersji to 1952 rok.
Książkę tę przeczytałam wiele lat temu, zaraz po tomie pod tytułem „Książę Kaspian”. Miałam wydanie siedmiotomowe, oprawione w twardą oprawę, z pięknymi ilustracjami, toteż czytanie było podwójną przyjemnością. Spośród wszystkich tomów cyklu każdy zapewne ma swój ulubiony oraz taki, który podobał się mniej. „Podróż Wędrowca do Świtu” należy w mojej subiektywnej ocenie zdecydowanie do tej pierwszej kategorii. Uważam, że to jedna z najlepszych części „Opowieści z Narnii”.
Zacznę jednak przekornie od tego, co mi się nie podobało. No cóż, w poprzedniej części („Książę Kaspian) musiałam się „pożegnać” z dwójką bohaterów – Zuzanną i Piotrem. Były to postacie zdecydowanie pozytywne, które od razu polubiłam, więc trudno było mi rozpoczynać kolejny tom bez nich. Oprócz Łucji i Edmunda tym razem do Narnii przenosi się również ich kuzyn – Eustachy Klarencjusz Scrubb. Powiem wprost – po prostu nie znosiłam tego chłopca. Miał miks irytujących otoczenie wad, nawyków i często jego wywody czy niekończące się narzekania spowalniały akcję. Aczkolwiek przyznam, że czasem był zabawny. Kiedy bohaterowie powieści trafili na Smoczą Wyspę, za sprawą swej zachłanności, Eustachy został przemieniony w smoka i w końcu zamilkł. Owo wydarzenie zmieniło go diametralnie. Pod koniec książki moja niechęć do tej kreacji była nieco mniejsza, a w kolejnych częściach zdołałam już odrobinę polubić Eustachego.
Myślę, że to jedna z najbardziej przygodowych części z całej seri

Głównymi bohaterami „Wędrowca do świtu” są znani już nam wcześniej Łucja i Edmund oraz ich kuzyn Eustachy Scrubbs. Eustachy nie lubił swoich kuzynów, nie wierzył również w istnienie Narnii. Pewnego dnia trójka bohaterów została przeniesiona do narnijskiego świata poprzez obraz z żaglowcem. Trafili na pokład statku pod nazwą „Wędrowiec do Świtu”. Spotykają tam króla narnijskiego o imieniu Kaspian Dziesiąty. Okazuje się, że Łucja z Eustachym i Edmundem musi pomóc królowi odnaleźć zaginionych przyjaciół jego ojca: Berna, Oktezjana, Reviliana, Mavramorna, Argoza, Rupa i Restimara. Są oni narnijskimi baronami, którzy zostali wysłani na morze z rozkazu uzurpatora Miraza. Na pokładzie dochodzi do sprzeczki Eustachego i dużej myszy Ryczypiska. Młodzieniec nie chciał walczyć ze zwierzęciem, więc Ryczypisk ukuł go rapierem i wymierzył kilka ciosów.
W trakcie wyprawy poszukiwawczej natrafili na kilka wysp. Na pierwszej z nich zostali zaatakowani przez handlarzy żywym towarem i wtrąceni do lochu. Z kolei Łucję bandyci chcą sprzedać. Kaspian zostaje wykupiony przez staruszka, którym okazuje się być jeden z poszukiwanych baronów. Kaspian z pomocą barona Berna ratuje przyjaciół i wyzwala wyspę spod panowania gubernatora Gumpasa. Bern zostaje mianowany władcą Samotnych Wysp. Na pożegnanie baron przekazał Kaspianowi czarodziejski miecz. Załoga „Wędrowca do Świtu” ruszyła w dalszą drogę.
Po kilkunastu dniach podróży statek dopłynął do kolejnej wyspy. Eustachy postanowił samotnie ją zwiedzić i zabłądził we mgle. Zawędrował do smoczego gniazda i sam zamienił się w smoka. Pod taką postacią wrócił do przyjaciół na statku. Eustachy stał się bardziej przyjazny, mniej drażliwy i irytujący. Zaczął wreszcie pomagać, a nie tworzyć nowe problemy i konflikty. Pewnego dnia Eustachy spotkał lwa, który nakazał mu się rozebrać i wejść do wody. Chłopak próbował ściągnąć smoczą skórę, ale nawet po zdjęciu trzech warstwa wciąż pozostawał smokiem. Ostatecznie to Aslan pomógł Eustachemu ponownie zamienić się w człowieka.
Kolejną wyspą, do której dotarł okręt była wyspa królików i kóz. Stoczyli również bitwę z wężem morskim. Następnie trafili na kolejny ląd, gdzie Edmund, Kaspian, Eustachy,

Autor: Clive Staples Lewis (C.S Lewis).
Tytuł: „Podróż Wędrowca do Świtu”.
Nazwa cyklu: „Opowieści z Narnii”.
Numer cyklu: 3/7.
Data publikacji oryginału: 1952 rok.
Data pierwszego polskiego wydania: 1985 rok.
Rodzaj i gatunek: epika – powieść; literatura dziecięca i młodzieżowa.

Czas i miejsce akcji: w świecie Łucji i Edmunda minął rok od poprzedniej wizyty w Narnii. Natomiast w owej krainie minęły dokładnie trzy lata od koronacji Kaspiana. Miejscem akcji jest początkowo dom na wsi, a następnie liczne wyspy w Narnii oraz Koniec Świata (Ostateczny Wschód).

Bohaterowie:
– Książę Kaspian – znany z części drugiej młodzieniec, nazywany też Kaspianem Żeglarzem. Niegdyś zlękniony i uciemiężony chłopiec, teraz dojrzały i poważny, prawowity król całej Narnii. Cechuje go odwaga, sprawiedliwość i dobro. Jest lojalny i bardzo dba o wszelkich mieszkańców swej krainy.
– Eustachy Klarencjusz Scruubb – kuzyn rodzeństwa Pevensie. Wraz z Łucją i Edmundem przenosi się przez obraz do Narnii. Chłopiec ma bardzo irytujący charakter, ciągle narzeka, jest złośliwy i lękliwy. W czasie podróży statkiem pisze dziennik, w którym zabawnie i subiektywnie opisuje swoje przeżycia. Po przemienieniu w smoka, jego charakter zmienia się diametralnie.
– Edmund i Łucja Pevensie – w tej części tylko ta dwójka dzieci, jako najmłodsi z rodzeństwa, mogła znaleźć się w Narnii. Edmund jest znacznie dojrzalszy i poważniejszy, troszczy się o swą siostrę, a jego roztropne zachowanie często przypomina charakter Piotra (jego starszego brata).
– Ryczypisk – niewielkich rozmiarów mysz dzierżąca małą szabelkę, która w tomie drugim pomagała odbić skradziony Kaspianowi tron. Bardzo odważne, szarmanckie i zabawne stworzenie.
– Revilian, Bern, Argoz, Mavramorn, Oktezjan, Restimar, Rup – imiona siedmiorga baronów, których poszukiwał Kaspian. Byli przyjaciółmi jego ojca i zostali wysłani na zbadanie nieznanych Mórz Wschodnich przez Miraza, aby nie stanęli mu na drodze i nie mogli obronić młodego wówczas Kaspiana.
– Drinian – narnijski lord, będący zaufanym przyjacielem i doradcą Kaspiana. Kapitan statku „Wędrowiec”. Mężczyzna lojalny, lubiący porządek i dyscyplinę.
– Rins – zastępca

Podróż “Wędrowca do Świtu” to kolejna powieść fantasy z cyklu “Opowieści z Narnii” autorstwa angielskiego pisarza C. S. Lewisa.
Akcja książki rozpoczyna się w letnie wakacje, w czasie których rodzeństwo Pevensie i ich kuzyn Eustachy Klarencjusz Scrubb za sprawą obrazu trafiają do Narnii, gdzie dowiadują się, że od ich ostatniej wizyty w tej krainie minęły trzy lata, choć w ich własnym świecie upłynął tylko rok. W ten sposób zaczyna się ich podróż, która trwa kilka miesięcy. Warto jednak zauważyć, że pomimo iż dla nich samych mija właśnie taki czas, w ich rodzimym świecie czas płynie inaczej i ich nieobecność trwa na tyle krótko, że nie zostaje przez nikogo zauważona.
W powieści pojawiają się fragmenty z dziennika Eustachego, które obejmują czas między 7 sierpnia a 11 września.
Książka rozpoczyna się w domu ciotki i wuja Łucji i Edmunda, który jest bardzo nowoczesny. Znajduje się tam mało mebli, na łóżkach jest niewiele pościeli, a okna są zawsze otwarte.
Następnie za sprawą obrazu wiszącego na ścianie jednego z pokoi, rodzeństwo a wraz z nim Eustachy przenoszą się do fantastycznej krainy o nazwie Narnia, którą Edmund i Łucja odwiedzili już wcześniej. W tej części książki akcja toczy się na statku o nazwie “Wędrowiec do Świtu”, którym dowodzi król Kaspian, znany rodzeństwu z ich ostatniej wizyty w magicznej krainie. Razem z całą załogą okrętu – Kaspianem, marynarzami oraz dzielnym Ryczypiskiem – dzieci wyruszają na poszukiwania zaginionych przed laty narnijskich baronów. W trakcie morskiej podróży odwiedzają szereg niezwykłych i zadziwiających miejsc.
Pierwszym lądem, do którego dociera statek, są brzegi jednej z trzech Samotnych Wysp, Felimaty. Dwie pozostałe, to Dorn i Awra. Wyspy te leżą na morzu daleko na południe od Narnii, na wschód od wybrzeży Kalormenu. Felimata jest zupełnie niezamieszkała, a mieszkającymi na pozostałych dwóch ludźmi rządzi okrutny gubernator, nieuznający zwierzchnictwa króla Narnii. W mieście portowym Narrowhaven na wyspie Dorn kwitnie handel niewolnikami.
Wyspa smocza, kolejny przystanek w podróży bohaterów, to miejsce życia smoka. Na jej brzegu znajdują się skały i urwiska, a poza wąskim pasem równin przy brzegu, gdzie rosły drzewa, pokryta jest pagórkami i górami. Znajduje się tu też jaskinia pełna skarbów zgromadzonych przez smoka.
Kolejnym niesamowitym miejscem odwiedzonym w trakcie podróży jest ląd z pozoru wyglądający na zwykłą wyspę. Jed

Podróż ,, Wędrowca do Świtu” to trzecia część bardzo popularnej serii powieści fantasy pod tytułem ,,Opowieści z Narnii’ autorstwa pisarza brytyjskiego Clive’a Staplesa Levisa. Książki te pisarz stworzył dla swej córki. Ta powieść została opublikowana w 1952 roku, pisarz ukończył ją w roku 1950.
Seria składa się z siedmiu tomów: Lew, czarownica i stara szafa, Książę Kaspian, wspomniana już Podróż ,,Wędrowca do świtu”, Srebrne krzesło, Koń i jego chłopiec, Siostrzeniec czarodzieja oraz Ostatnia bitwa.
Opowieści przedstawiają historię czworga rodzeństwa i innych dzieci (np.Szasty), które muszą przezwyciężać trudności, aby dobro w końcu wygrało ze złem.
Książki te reprezentują gatunek powieści fantasy. Jest to gatunek literacki, w którym występują motywy magiczne oraz nadprzyrodzone,

Problem odwagi w powieści “Podróż Wędrowca do Świtu”

“Podróż Wędrowca do Świtu” to jedna z powieści z cyklu opowieści z Narnii, którego autorem jest C. S. Lewis. Seria książek opowiada o przygodach dzieci, które przenoszą się do magicznego świata Narnii, zamieszkanego przez magiczne istoty, takie jak centaury, karły i mówiące zwierzęta. Poza emocjonującymi przygodami i opisem fascynującego, czarodziejskiego świata, książka oferuje też czytelnikowi rozważania o ponadczasowych wartościach, jakimi kierują się w swoim życiu bohaterowie. Jedną z najważniejszych pozytywnych cech promowanych przez autora jest kwestia odwagi, która szczególnie ważna okazuje się w tomie przygód dzieci opowiadającym o morskiej podróży na wschód świata Narnii.
Jednym z najciekawszych przykładów odznaczania się odwagą jest niewątpliwie mówiąca mysz o imieniu Ryczypisk. Już kiedy pojawia się w książce po raz pierwszy nie można mieć wątpliwości, że jest to bohater, który stawia swój honor ponad wszystkimi innymi sprawami, jednocześnie gardząc tchórzostwem. Jego nieprzeciętna odwaga wyróżnia się również kontrastem, jaki można zauważyć między jego walecznością a jego niewielkim wzrostem. Nic nie jest w stanie odwieść go od walki o swój honor, a myśl że przeciwnik jest od niego wyższy i silniejszy nie budzi w nim strachu, stanął do walki nawet z całą zgrają handlarzy niewolników. Odwaga Ryczypiska to jedna z jego najważniejszych cech charakterystycznych. Przejawia się jednak nie tylko w gotowości do walki, ale przede wszystkim w pragnieniu odwiedzenia i poznania niezbadanych miejsc na mapie jego świata. Już sama myśl o tak dalekiej wyprawie ku krańcom ziemi, obfitującej w niebezpieczeństwa, w większości ludzi budziłaby strach, a chociażby niepokój, a jednak dzielny Ryczypisk podejmuje się jej aż do samego końca, kiedy to wyrusza samotnie w niewielkim czółnie na spotkanie końca świata.
Autor książki nie ukazuje jednak odwagi wyłącznie pozytywnie, ponieważ zwraca też uwagę na jej niebezpieczny aspekt. Niezwykła odwaga Ryczypiska powoduje czasami, że bohater za pierwsze i najlepsze rozwiązanie danego problemu uznaje walkę, a przecież nie zawsze jest to najlepszy wybór. C. S. Lewis ukazuje, że niebezpieczeństwo braku rozwagi i wszczynania niepotrzebnych sporów dotyczy przede wszystkim tych, którzy odznaczają się niezwykłą nieustraszonością. Ryczypisk wielokrotnie wpada w pułapkę nadmiernego przeczulenia na punkcie obrony swojego honoru przed wszelkimi zniewagami, a nieposkromiona odwaga

Powieść pod tytułem „Podróż Wędrowca do Świtu” należąca do cyklu Opowieści z Narnii, to nie tylko historia niezwykłych przygód dzieci w magicznym świecie, ale również okazja do zapoznania się z wieloma nietuzinkowymi bohaterami, których postawy stanowią wzór do naśladowania lub przestrogę dla czytelników.
Do głównych bohaterów powieści C. S. Lewisa należy Edmund, który występował już w poprzednich częściach serii. Jest bratem młodszym bratem Piotra i Zuzanny oraz starszym bratem Łucji. Jest też jednym z pradawnych władców Narnii. Chociaż w poprzednich częściach nie zawsze zachowywał się szlachetnie, w „Podróży Wędrowca do Świtu” stanowi wzór odwagi i rycerskości. Jest też spokojny i opanowany, chociaż nie unika walki, kiedy jest ona koniecznością.
Łucja, młodsza siostra Edmunda, jest również królową Narnii. Odznacza się wyjątkową troskliwością i jest znana z dobrego serca. Jest też bardzo ufna i łagodna. Dobrze sobie radzi z łagodzeniem konfliktów między członkami załogi. Zależy jej na szczęściu przyjaciół, dlatego zawsze stara się traktować ich z szacunkiem i wyrozumiałością, a kiedy zdarza im się popełnić błąd, łatwo im wybacza i zapomina o przykrościach. Jest też praktyczna i zawsze pamięta o sprawach, które innym wydają się przyziemne, takich jak regularne posiłki i potrzeba snu. Pomimo swojej delikatności i dobroduszności, Łucja jest osobą bardzo odważną, biorącą udział we wszystkich niebezpiecznych przygodach załogi statku. Choć często się boi, niejednokrotnie udowadnia, że jest dzielna, na przykład podejmując się samodzielnego zdjęcia zaklęcia z Łachonogów.
Kaspian jest dziesiątym król Narnii o tym imieniu. Przejął władzę po swoim wuju Mirazie, który uzurpował sobie prawo do tronu. Jest wyjątkowo odważny, mężny i honorowy, stanowi też wzór rycerza i króla, ponieważ jest sprawiedliwy i oddany swojemu królestwu. Mimo wyrozumiałości i miłości do wszystkich swoich poddanych jest też stanowczy, ale rządząc królestwem kieruje się przede wszystkim sercem. Kaspian jest słowny i nie łamie danych obietnic, co sprawia, że mieszkańcy Narnii mogą na nim polegać i ufają mu bezgranicznie. Zdarza mu się jednak na krótką chwilę zapomnieć o swoich obowiązkach wobec poddanych, zwłaszcza kiedy budzi się w nim pragnienie dotarcia na koniec świata, bez możliwości powrotu do królestwa. Szybko jednak zdaje sobie sprawę, że jako król powinien na pierwszym miejscu stawiać dobro swojego kraju, a nie własne zachcianki. Świadczy to o tym, że pomimo chwil słabości Kaspian jest dobrym władcą.
Eustachy Klarencjusz Scrubb początkowo jest słabowitym i nieuprzejmym chłopakiem, czerpiącym przyjemność z dokuczania innym, zwłaszcza swoim kuzynom Edmundowi i Łucji, którzy przyjechali do niego na wakacje. Za sprawą swojego nieprzyjemnego charakteru nie ma przyjaciół, a ludzi nie zjednują mu także jego zainteresowania, do k

W Anglii trwa wojna. Rodzeństwo Pevensie musiało się rozdzielić, ponieważ Piotr i Zuzanna musieli wyjechać do szkoły, a Edmund i Łucja zostali wysłani do swojego kuzyna Eustachego.
Od samego początku kuzynostwo nie może dojść do porozumienia, z powodu złośliwości i nieznośnego zachowania dwunastoletniego Eustachego.
Podczas kłótni Edmunda i Eustachego, chłopcy wraz z Łucją, za pomocą magicznego obrazu przenieśli się do Narnii, na pokład statku ,,Wędrowiec do Świtu”, ponownie spotykając się z księciem Narnii – Kaspianem. Rodzeństwo ma mu pomóc w odnalezieniu siedmiu królów- przyjaciół jego ojca.
Załoga wyrusza w podróż pełną przygód. Docierając na Samotne Wyspy, wpadli w zasadzkę, przez co musieli znosić niewolnictwo. Kiedy uwolnili się z rąk handlarzy, wyruszyli na Smoczą Wyspę, na której znajdowały się zaklęte skarby. Eustachy, który był zaślepiony swoją chciwością i nie miał pojęcia o klątwie rzuconej na tamtejsze skarby, zamienił się w smoka, ale po jakimś czasie czar został zdjęty, a chłopiec wrócił do swojej prawdziwej postac

Opowieści z Narnii – Podróż „Wędrowca do Świtu” – C.S. Lewis – Charakterystyka
Informacje o książce
Książka pt. „Opowieści z Narnii: Podróż Wędrowca do Świtu” (oryginalny tytuł po angielsku to: „The Chronicles of Narnia: The Voyage of the Dawn Treader”) została napisana przez brytyjskiego pisarza C.S. Lewisa (Clive Staplesa Lewisa 1898 – 1963 r.). Pierwsze wydanie tego utworu ukazało się w 1952 roku w Wielkiej Brytanii, w oryginalnym języku angielskim. W Polsce natomiast książka ta pojawiła się aż 33 lata później – w 1985 roku. Wydana została przez Instytut Wydawniczy „Pax”, a przełożona przez doświadczonego tłumacza – Andrzeja Polkowskiego. Jest to trzecia z kolei część powieści fantastycznej „Opowieści z Narnii”. Składa się ona z 16 rozdziałów (o jeden więcej od poprzedniego tomu) podobnej długości. Tym razem w przygodzie nie uczestniczą Piotr i Zuzanna. Łucja i Edmund, wraz ze swoim kuzynem Eustachym, przenoszą się ponownie do Narnii, tym razem za pomocą obrazu i znajdują się na pokładzie króla Kaspiana. Mają za zadanie pomóc królowi odnaleźć dawnych przyjaciół ojca, których zły wuj Kaspiana wysłał na środek morza bez żadnej pomocy.
Ekranizacja tej książki powstała w 2010 roku jako 115-minutowy amerykańsko-brytyjski film. Swoją premierę natomiast miała w Londynie, 30 listopada 2010 r., a w Polsce ukazała się 25 grudnia tego samego roku.
Krótkie streszczenie
Akcja utworu rozpoczyna się w 1943 roku, podczas II wojny światowej. Młodsze rodzeństwo, tj. Łucja i Edmund Pevensie zostają przewiezieni na wieś, gdzie panuje dość spokojna atmosfera. Jak się okazuje, mieszka tam też ich kuzyn – Eustachy Klarencjusz Scrubb. Jest on nieznośnym i wywyższającym się chłopakiem, którego praktycznie nikt nie lubi.
Pewnego dnia, podczas nudnych przechadzek po domu, trójka dzieci znajduje obraz ze statkiem płynącym po morzu. Gdy zaczynają się w niego wpatrywać, rysunek nagle ożywa. Wtedy nieoczekiwanie dzieci zostają wciągnięte w niewytłumaczony sposób do wnętrza obrazu. Otwierają oczy, gdy unoszą ich morskie fale. Chwilę później zostają wyłowieni przez ludzi płynących na statku. Gdy stoją na pokładzie, od razu Łucja i Edmund rozpoznają księcia Kaspiana, jednak Eustachy zaczyna panikować, ponieważ myśli, że został porwany.
Jak się potem okazuje, Kaspian podróżuje swoim statkiem o nazwie „Wędrowiec do Świtu”, by odnaleźć siedmiu lordów, którzy niegdyś niesłusznie zostali wygnaniu z królestwa i wypuszczeni na środek morza bez niczyjej pomocy. Kolejną ważną informacją jest to, że tylko dzięki nim można doprowadzić do ładu i spokoju w całej Narnii. Z powodu zbliżającej się zielonej mgły do magicznego królestwa, podróżnicy muszą odnaleźć siedem mieczy, które mają niezwykłą moc i niegdyś należały do baronów, a następnie przekazać je Aslanowi w ofierze. Dzięki tej wyprawie, Eustachy zmienia całkowicie swój charakter i swoje podejście do życia.
Charakterystyka bohaterów
Łucja Pevensie – najmłodsza z czwórki rodzeństwa, jest królową Narnii. Ma ładny wygląd i długie brązowe włosy. Charakteryzuje ją troskliwość, spokój i odwaga, a także łagodność i ufność. Cały czas troszczy się o rodzinę i zawsze stara się podejmować jak najmądrzejsze decyzje. Bardzo lubi Aslana, a zwłaszcza lubi go głaskać.

Edmund Pevensie – drugi, po Łucji, najmłodszy z czwórki rodzeństwa. Często podejmuje pochopne decyzje, które potem mają swoje konsekwencje. Młodzieniec ma gęste brązowe włosy i czarne błyszczące oczy. Wykazuje się bohaterstwem i dobrocią, lecz także chciw