Opowieści z Narnii – Siostrzeniec czarodzieja

Streszczenie krótkie

Książka jest prequelem poprzednich pięciu części „Opowieści z Narnii” C. S. Lewisa.
Główny bohater, Digory Kirke, ma chorą mamę. Mieszka u wujostwa – wujka bardzo się boi.
Mieszkając u wujka poznaje Polę Plummer – sąsiadkę, z którą szybko się zaprzyjaźnia. Pewnego dnia postanawiają pozwiedzać pozostałe – opuszczone – domy w okolicy. Docierają do nich poprzez podziemne tunele. Idąc coraz dalej natykają się na drzwi, przez które wchodzą do tajemniczego pokoju. Okazuje się, że to pokój wujka Digory’ego. Podstępem przenosi Polę do innego wszechświata i zmusza siostrzeńca do podróży za nią.
Tak zaczyna się podróż dwójki bohaterów. Digory dostaje od wuja dwie zielone obrączki i jedną złotą. Trafia do Lasu pomiędzy światami, gdzie znajduje się też Pola. Na początku się nie poznali. To tajemnicze miejsce oddziaływało na nich w specyficzny sposób. Zapomnieli skąd i dlaczego znaleźli się tam, gdzie są. Na szczęście udaje im się odzyskać pamięć. Opierając się pokusie, by zostać i zasnąć, szykują się na powrót do domu. W ostatniej chwili chłopiec decyduje się, żeby najpierw zwiedzić inne światy.
Z tego miejsca jeden – z niezliczonych – oczek wodnych przenosi bohaterów do zniszczonej krainy, Charnu. Tam zaczęli zwiedzać ruiny miast, które niegdyś musiały tętnić życiem. Znaleźli salę, w której znajdowało się wiele posągów, wszystkie w bogatych strojach i koronach. Chłopiec znajduje posąg tajemniczej Pani, którą niechcący budzi. Zaczyna ona rozmawiać z dziećmi, chociaż nie traktuje ich poważnie. Opowiada historię o upadku jej Królestwa.
Czarownica chce przedostać się na Ziemię i doprowadzić do jej zniszczenia. Przyjaciele uciekają od niej do Lasu Między Światami, jednak ona trafia tam z nimi, a z kolei stąd – do ich świata.
Jadis czyni poznaje wujka Digory’ego. Otwarci go gardzi i próbuje wykorzystać na każdy sposób. Po tym, jak czyni wiele szkód, Digory’emu udaje się przenieść ją z powrotem do magicznego Lasu, jednak ze sobą bierze wuja, dorożkarza i jego konia.
Wpadają do obcego świata. Otacza ich ciemność. Czarownica mówi, że w tym świecie nie ma pustki – tak jak w jej – tylko Nic. Trafili do świata, który – jak się okazało – dopiero powstawał. Z niczego wyjawiała się zieleń, łąki, drzewa, niebo, wszystko za sprawą śpiewu lwa. Ze szczątków latarni, które rzuciła czarownica, wyrasta nowa, działająca. Poznają Aslana, który powołuje mówiące zwierzęta – w tym Truskawka, konia dorożkarza. Przywołuje on do tego świata też żonę mężczyzny, który zgadza się zostać i zostać z nią pierwszą parą królewską tego świata. Prosi on chłopca, by przyniósł owoc z zaczarowanej jabłoni i zamienia konia w pegaza. Ma on zapewnić nowemu światu ochronę przed złem Czarownicy. Próbuje ona zwieść chłopca, jednak nie daje się on żadnym pokusom. Z pomocą swojej przyjaciółki i Truskawka wraca z owocem, którego nasiono zostaje zasadzone. Z wyrośniętego drzewa Aslan podarowuje Digory’emu jabłko, które uzdrowi jego mamę. Z ogryzka jabłka, które chłopiec zakopał za domem, szybko wyrosło drzewo, które w przyszłości dawało najsmaczniejsze i najpiękniejsze owoce. Gdy podczas jednej z burz drzewo upadło, została z jego drewna wykonana szafa, która trafiła do domu na wsi.

Recenzja książki

„Opowieści z Narnii. Siostrzeniec czarodzieja”
Tak jak pisałam w recenzji „Opowieści z Narnii. Koń i jego chłopiec” do Narnii powróciłam po kilku latach od przeczytania tomu pierwszego tj. „Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa” jeszcze w czasach pierwszej klasy w gimnazjum. Pierwsza część bardzo mi się podobała, była ciekawa, dynamiczna, postacie były wyraziste i wzbudzały w nas sympatię (może poza Edmundem, który na początku był aroganckim dzieciakiem). Poczęłam niedawno nadrabiać zaległości w serii Lewisa, zaczytując się w tomie po tomie. I tak dotarłam również do dzisiaj recenzowanej części pt. „Opowieści z Narnii. Siostrzeniec czarodzieja”. Jest ona szóstą częścią serii, lecz chronologicznie należałoby umieścić ją jeszcze przed wydarzeniami z „Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa”, ponieważ odnajdujemy tutaj odpowiedzi na zadawane pytania podczas czytania tomu pierwszego. A mianowicie: W jaki sposób wejście do Narnii znajdowało się w zwykłej, starej szafie? Co się działo w Narnii przed panowaniem Białej Czarownicy? Przejdźmy wiec, zatem do szybkiego skrótu wydarzeń, mających miejsce w szóstym tomie serii Lewisa.
„Opowieści z Narnii. Siostrzeniec czarodzieja”powiada o stworzeniu Narnii przez dobrze nam znanego i lubianego lwa Aslana. W akcie stwarzania uczestniczy również Digory Kirke i Pola Plummer. Zacznijmy, więc od początku. Digory zaczyna mieszkać ze swoja ciotką, ponieważ jego matka zmarła z powodu śmiertelnej choroby. Nie podoba mu się życie w domu ciotki, lecz szybko zaprzyjaźnia się z sąsiadką Polą Pummer. Dzieci uczestniczą w wielu przygodach. Niestety ich wakacje były bardzo deszczowe, dlatego raczej nie bawiły się poza domem. Często zwiedzały strychy osiedlowych mieszkań, aż trafili do pokoju wuja Digory’ego – pana Andrzeja, do którego chłopcu zakazano wchodzić. Pola trafia do Innego Świata, z którego może uwolnić ja tylko Digory z zielonym pierścieniem. Następnie obaj bohaterowie udają się do Lasu Między Światami. Odkrywają portale do przeróżnych rzeczywistości. Trafiają do zniszczonego Charnu, gdzie główny bohater przebudza zła czarownicę o imieniu Jadis. Czarownica jest zbyt silna i dzieci nie mogą powstrzymać jej przed dostaniem się na Ziemię. Na miejscu Jadis powoduje wielki chaos i zniszczenie. Pokonuje ją wuj Andrzej, lecz ten niestety, aby zamknąć czarownicę w Lesie Między Światami musi udać tam razem z nią. Poza Andrzejem Jadis zabiera ze sobą pewnego dorożkarza i jego konia. Pola i Digory, chcąc pokonać czarownicę wybierają zły portal i stają się świadkami niezwykłego zdarzenia. Obserwują jak lew Aslan tworzy Narnię, co można nawiązać do biblijnego powstania naszego świata. Digory zostaje poproszony prze Aslana o dostarczenie mu owocu z zaczarowanej jabłoni. Chłopiec wykonuje wyzwanie, a z owocu wyrasta magiczne Drzewo chroniące Narnię.
Po takim krótkim opisie fabuły, chciałabym przejść do postaci. W mojej opinii Lewis opisał postacie ludzkie bardzo obiektywnie, powiedziałabym, że nawet neutralnie. Bohaterowie fantastyczni zaś nie są wyśrodkowani. Mogą być albo dobrzy albo źli, nie ma nic pomiędzy. Mamy do krwi złą, kłamliwa i arogancką czarownicę Jadis i szlachetnego, o wielkim sercu pełnym miłości lwa Aslana. Z tego powodu „Opowieści z Narnii. Siostrzeniec czarodzieja”przypominały mi baśń, a przecież jest to powieść fantastyczna, przeznaczona zarówno dla dzieci jak i młodzieży. W książce można znaleźć pewien morał, mówiący nam, że dobro zawsze wygrywa nad złem, nikczemnicy zostaną ukarani, a dobrzy ludzie wynagrodzeni. Podobny charakter moralizatorski możemy odnaleźć w każdym innym tomie „Opowieści z Narnii”.
Według mnie bardzo ciekawy jest również sam proces stwarzania Narni, dokonany przez Aslana i nie mogę pominąć tego w tej recenzji. Przypomina mi on zarówno stwarzanie świata prze Boga chrześcijańskiego jak i tworzenie świata tolkienowskiego w jego „Silmarilionie”. Lewis opisując właśnie proces formowania Narnii robi to bardzo przejrzyście i dostojnie. Wszystko opisał dokładnie, w taki sposób, iż naprawdę wydawało mi się, że sama widzę to wszystko i jest to jak najbardziej rzeczywiste. Jest to godne wspomnienia, ponieważ, wydaje mi się, że czytamy książki właśnie po to, aby przenieść się do innej krainy i doświadczyć wielu przygód, które w naszym świecie byłyby niemożliwe. Lewis opisywał proces, w taki sposób, że aż dostałam ciarek i dreszczy. Naprawdę wydaje mi się, że to jest najlepszy moment całej książki.
„Opowieści z Narnii. Siostrzeniec czarodzieja” odpowiada na wiele pytań, które stawiałam sobie kilka lat temu. Do tej pory nie mam pojęcia, dlaczego nie sięgnęłam po ten utwór wcześniej. Może przerażała mnie ilość tomów, składających się na całą serię, lecz wszystkie z nich bardzo szybko się czyta. „Opowieści z Narnii. Siostrzeniec czarodzieja ”jest naprawdę dobrą kontynuacją serii. Wydaje mi się, że mogłaby konkurować z pierwszym tomem, który do tej pory był moim faworytem. Jeśli ktoś jeszcze nie czytał „Opowieści z Narnii” to polecam przeczytać „Opowieści z Narnii. Siostrzeniec czarodzieja” jeszcze przed zapoznaniem się z tomem pierwszym. Dzięki temu będziemy mieli większą świadomość wydaleń, które odgrywają się z uczestnictwem rodzeństwa Pevensie. Polecam książkę nie tylko dzieciom, ale również młodzieży i dorosłym. Każdy znajdzie tutaj coś dla siebie.

Streszczenie

Bohaterami „Siostrzeńca czarodzieja” są: Pola Plummer i Digory Kirke. Digory płakał, ponieważ prędzej mieszkał na wsi, miał kucyka i ogród nad rzeką, a teraz musiał przenieść się do Londynu. Okazuje się, że ojciec chłopca wyjechał do Indii, a on sam musiał zamieszkać z ciotą i wujkiem, którzy według Digory’ego byli stuknięci. Matka chłopca jest bardzo chora, wymaga stałej opieki i może niedługi umrzeć. Wakacje były wyjątkowo ulewne, dlatego też dzieci spędzały większość czasu na zabawach w domach, przeszukując znalezione zakamarki. Okazuje się, że szereg domów, znajdujących się obok siebie był połączony długim tunelem. Dzieci chciały przedostać się do opuszczonego budynku zaraz za domem Digory’ego. Niestety pomyliły liczbę krokwi i znalazły się w biurze wuja Andrzeja, do którego nie wolno było młodemu Kirke wchodzić. W pomieszczeniu znajdował się wuj Andrzej Katterley. Był on bardzo wysoki i chudy. Miał ogoloną twarz z ostro zakończonym nosem i jasnymi oczami. Włosy miał niesforne i siwe. Mężczyzna podszedł do drzwi i zamknął je na klucz. Wuj był zadowolony, że w końcu będzie mógł przekazać Digory’emu ważną wiadomość. Do tej pory zawsze przeszkadzała mu w tym jego siostra – ciotka chłopca. Wuj Andrzej pozwolił Poli wybrać sobie jeden z żółtych pierścieni, leżących na tacy. Dziewczyna ochoczo sięgnęła po obrączkę, lecz kiedy jej dotknęła zniknęła. Digory i pan Katterley zostali sami w biurze. Pola znalazła się w Innym Świecie. Młody Kirke może ja sprowadzić z powrotem, dzięki zielonym pierścieniom. Okazało się, że wuj już wcześniej w taki sposób przenosił do Innego Świata różne zwierzęta np. świnkę morską. Informacja ta poirytowała młodego Kirke. Digory zabrał ze sobą dwie zielone obrączki i przeniósł się z pomocą żółtego pierścienia do Lasu Między Światami.
Tam pod jednym z drzew znalazł dziewczynkę, leżącą na plecach. Digory wydawał się dziewczynce dziwnie znajomy. Chłopcu nowo poznaną osóbkę również wydawała się znajoma. Obaj ujrzeli świnkę morską z przewieszoną żółtą obrączką. Dzieci wszystko sobie przypomniały. Nowo poznaną dziewczynką była Pola Plummer, która chwilkę przed Digorym przeniosła się do Lasu Między Światami. Dzieci założyły na palce żółte pierścionki i wskoczyły do sadzawki, z której wyszły do Lasu. Wpłynęły, będąc wciąż w Lesie. Ponowiły próbę w innej sadzawce. Rezultat był ten sam. Spróbowali ponownie w innym zbiorniku wodnym z zielonymi pierścieniami. Udało się.
Dzieci przeniosły się na kamienny plac, którego kamienie wyglądały jak czerwone, prawdopodobnie z powodu dziwnego oświetlenia, które nie przypominało ani światła słonecznego, ani eklektycznego. Dzieci przechodziły przez jadalnię ze stołami przy których zasiadały setki nieruchomych figur, przypominających ludzi. Na środku sali znajdował się złoty dzwon, w który zadzwonił Digory po kłótni z Polą. Od stołu wstała wysoka kobieta z koroną na głowie. Cała trójka szybko musiała uciekać, ponieważ komnata miała się wkrótce zawalić. Na zewnątrz królowa przedstawiła się. Nazywała się Jadis i był ostatnią królową, Królową Śniegu. Królowa opowiedziała o mieście Charn, którym panowała. Okazało się, że była egoistyczna, nie interesował ją los jej obywateli. Uważała, że jedynym obowiązkiem mieszkańców miasta było służenie jej, ponieważ po to istnieli. Królowa chciała wrócić z dziećmi do ich świata. Pola i Digory nie chcieli zabrać jej do Anglii. Królowała uważała, że wuj Andrzej z powodu bycia czarodziejem musi być również Wielkim Królem, który wysłał dzieci, aby te zabrały ją do niego, ponieważ mag chce prosić ją o rękę. Według Poli było to absurdalne i bzdurne. Dzieci dotknęły pierścieni i przeniosły się do Lasu Między Światami. Niestety Królowa razem z nimi wynurzyła się z sadzawki. Jadis chwyciła za włosy Polę i nie chciała puścić. Dziewczynka się wyswobodziła i chciała jak najszybciej wrócić do biura wuja Andrzeja. Digory jednak się ociągał, ponieważ żal mu było kobiety. Pole chwyciła go i zaciągnęła z pierścieniami do sadzawki, prowadzącej do rzeczywistego świata. Myśleli, że uciekli Królowej Śniegu, lecz ta trzymając młodego Kirke za ucho przeniosła się razem z nimi do biura wuja.
Czarownica Jadis mianuje Andrzeja swoim służącym i nakazuje mu przyprowadzić dorożkę. Wuj wychodzi, po chwili wychodzi na jego poszukiwania Królowa Śniegu. Pole wraca do domu, ale obiecuje wrócić jak tylko będzie mogła. Andrzej spotkał się z ciotka Digory’ego – Letycją, którą poprosił o pieniądze, lecz ta odmówiła. Kobieta odmówiła. Pojawiła się również Czarownica i za zniewagę wymierzoną w jej stronę przez Letycję chciała rzucić czar na starszą kobietę. Okazało się, że w rzeczywistym świecie nie potrafiła zamieniać ludzi w pył. Czarownica złapała staruszkę za kolana i szyję i cisnęła nią na materac. Andrzej i Jadis wyszli, ponieważ przybyła dorożka. Digory’emu i Poli chcieli przenieść Czarownicę do Lasu Między Światami. Niestety pojawili się w nieznanym świecie. Trafił tam również wuj Andrzej, dorożkarz i koń. Andrzej odciągnął chłopca od reszty i wyszeptał mu do ucha, że powinni jak najszybciej uciekać. Czarownica jednak miała bardzo dobry słuch. Ciemną krainę zaczęło spowijać słońce, pojawiły się góry na południu, wzgórza na północy, pojawiła się ziemia, woda, bystra rzeka. Zaczęła ziemię porastać trawa, przybrała soczystych barw. Wszyscy dostrzegli olbrzymiego lwa z nastroszoną grzywą. Zwierze śpiewało. Czarownica zaczęła iść w stronę lwa. Cisnęła w jego głowę żelazną sztabę. Uderzyła ona miedzy oczy zwierzęcia, lecz odbiła się i upadla na ziemię. Lew stanowczo kroczył ku Czarownicy, która zaczęła uciekać. Wuj Andrzej również chciał uciec, lecz potknął się o upadł. Lew przeszedł obok dzieci i ruszył na wschód.
Wuj okazał się być taki sam jak Czarownica. Chciał pozostać w krainie, aby żyć jak najdłużej, nie interesowała go umierająca matka Digory’ego. Młody Kirke udał się za lwem. Widział jak tworzy nowe zwierzęta. Patrzył na króliki i krety, które po chwili powiększały się. Zwierzęta mówiły podobnie jak lew. Koń dorożkarza od teraz nazywa się Truskawek. Aslan przywołuje żonę dorożkarza, która decyduje się pozostać w Narnii razem z mężem. Zostają oni pierwszymi władcami magicznej krainy. Aslan prosi Digory’ego, aby przyniósł mu owoc z zaczarowanej jabłoni. Co więcej, zamienia Truskawka w pegaza. Chłopiec wyrusza z pomocą konia i Poli w podróż. Czarownicy próbuje zwieść Digory’ego, oferując mu liczne bogactwa, lecz chłopiec pozostaje wierny Aslanowi. Razem, z przyjaciółmi dociera do jabłoni, z której zrywają jeden owoc i na pegazie wracają do lwa. Nasionko owocu zostaje zasiane, a w jego miejsce wyrasta drzewo, które ma chronić Narnię. Aslan z drzewa zrywa owoc i podaruje go Digory’emu, mówiąc, że wyleczy on jego chorą matkę. Po powrocie do domu chłopiec jabłko dał mamie, a ogryzek zakopał za domem. Wyrosło z niego piękne drzewo, które dawało najsmaczniejsze owoce. Pewnego dnia nadeszła nurza, która uderzyła w piękne drzewo. Z jego drewna wykonano szafę, która po latach pozwoliła rodzeństwu Pavensie przenieść się do Narnii.

„Siostrzeniec czarodzieja” jest pierwszym tomem serii jeśli weźmiemy pod uwagę tylko ciąg chronologiczny wydarzeń, mających miejsce w serii, a nie datę wydania poszczególnych utworów. W książce dowiadujemy się w jaki sposób powstała Narnia i dlaczego rodzeństwo Pevensie mogło przenieść się do magicznej krainy poprzez szafę w pierwszy napisanym i wydanym tomie przez Lewisa – „Lew, czarownica i stara szafa”.

Plan wydarzeń

1. Spotkanie Digory’ego Kirke z Polą Plummer.
2. Wakacyjne przeszukiwanie zakamarków domów.
3. Odnalezienie długiego tunelu, łączącego cały szereg domów.
4. Przypadkowe odnalezienie biura wuja Andrzeja Katterley.
5. Dotknięcie przez Polę żółtego pierścienia.
6. Znikniecie dziewczynki.
7. Rozmowa wuja z Digorym.
8. Zabranie przez chłopca dwóch zielonych obrączek i jednej żółtej.
9. Przeniesienie się do Lasu Między Światami.
10. Natknięcie się na nieznaną dziewczynkę.
11. Zobaczenie świnki morskiej z żółtym pierścieniem.
12. Przypomnienie sobie przez Polę i Digory’ego przygody w biurze wuja Andrzeja.
13. Próby wydostania się z Lasu Pomiędzy Światami.
14. Udana próba.
15. Pojawienie się na kamiennym placu, złożonym z czerwonych kamieni.
16. Dotarcie do sali jadalnej, gdzie przy stole zasiadały setki ludzi.
17. Kłótnia Poli i Digory’ego.
18. Zadzwonienie w dzwon przez chłopca.
19. Przebudzenie się Królowej Śniegu o imieniu Jadis.
20. Ucieczka z walącej się komnaty.
21. Opowieść o mieście Charn.
22. Okrucieństwo i brak litości królowej.
23. Chęć Jadis do przeniesienia się do Londynu razem z dziećmi.
24. Głupia historia o Andrzeju, który miałby być Wielkim Królem i Wielkim Czarodziejem.
25. Wyśmianie historii przez Polę.
26. Przeniesienie się do Lasu Między Światami.
27. Niespodziewane wynurzenie się z sadzawki również Królowej Śniegu.
28. Złapanie Poli za włosy.
29. Oswobodzenie się dziewczyny.
30. Ucieczka przed Królową Śniegu i wskoczenie do sadzawki.
31. Przeniesienie się do biura wuja Andrzeja razem z Jadis, trzymającą Digory’ego za ucho.
32. Mianowanie wuja sługą Czarownicy.
33. Wyprawa Jadis i Andrzeja dorożką.
34. Przeniesienie Jadis, Andrzeja, dorożkarza i konia do nieznanego miejsca.
35. Stworzenie Narnii przez lwa Aslana.
36. Zakatowanie lwa przez Czarownicę.
37. Ucieczka Królowej Śniegu.
38. Odejście lwa na wschód.
39. Stworzenie mówiących zwierząt.
40. Wysłanie Digory’ego, Poli i konia dorożkarza Truskawkę na wyprawę po owoc z zaczarowanej jabłoni.
41. Próba zmanipulowania młodego Kirke przez Jadis.
42. Odnalezienie jabłoni i zerwanie z niej owocu.
43. Zaniesienie go Aslanowi.
44. Zasadzenie nasionka, na którego miejsce wyrosło drzewo, które ma chronić Narnię.
45. Podarowanie jednego owocu z tego drzewa chłopcu, aby jego mama wyzdrowiała.
46. Powrót do rzeczywistego świata.
47. Danie jabłka chorej mamie.
48. Zakopanie ogryzka za domem, z którego wyrosło piękne drzewo z najsmaczniejszymi owocami.
49. Przewrócenie się drzewa z powodu uderzenia w niego pioruna.
50. Stworzenie z drewna szafy, przez którą można dostać się do Narnii.

Streszczenie szczegółowe

„Siostrzeniec czarodzieja” to szósty tom „Opowieści z Narnii”, autorstwa C.S. Lewisa, który został wydany w 1955 roku. Oto szczegółowe streszczenie fabuły.

Rozdział pierwszy. Złe drzwi.
Na początku rozdziału narrator zapowiada, iż w książce czytelnik odkryje wyjaśnienie powstania przejść do Narnii ze świata realnego. Poznajemy dziewczynkę o imieniu i nazwisku Pola Plummer, która mieszka w Londynie, w bliźniaczym domu. Pewnego ranka, podczas zabawy w ogrodzie, spotyka wyjątkowo umorusanego chłopca, który przedstawia się jako Digory; owo imię wydało się dziewczynce zabawne. Chłopiec przyznaje się, że płakał, ponieważ został przeniesiony z sielskiej wsi do ohydnego miasta, jego ojciec jest daleko w Indiach, wujostwo jest stuknięte, a jego mama jest ciężko chora i wymaga stałej opieki. Dziewczynce jest przykro i stara się pocieszyć Digory’ego. Dzieci zaczynają rozmawiać o wuju chłopca (Andrzej Ketterley). Siedzi on za drzwiami zamkniętego gabinetu i najwyraźniej coś tam przetrzymuje, gdyż dochodzą stamtąd dziwne odgłosy. Chłopiec przyznaje, że nieco obawia się dziwnego wuja. Ta tajemnicza sprawa połączyła dzieci przyjaźnią, które codziennie spotykały się i spędzały razem czas. Pewnego dnia, podczas ulewy, próbując pokonać nudę, dzieci odkrywają niewielkie przejście łączące bliźniacze domy. Urządzają tam Jaskinię i przechowują swoje skarby. Snują plan, aby sprawdzić, jak daleko sięga tunel, po czym wszystko skrupulatnie mierzą i zapisują. Po pełnej napięcia wędrówce, docierają do bogato umeblowanego pokoju na poddaszu. Ich uwagę przykuwają błyszczące obrączki, ułożone na tacy parami (żółte i zielone). Nagle z fotela wstaje wuj Andrzej, którego dzieci wcześniej nie dostrzegły; okazuje się, że znalazły się w jego gabinecie. Przyprószony siwizną wuj jest bardzo uradowany na widok dzieci. Jego zachowanie budzi jednak niepokój, gdyż zamyka wszystkie drogi ku wyjściu. Andrzej informuje, że przeprowadza eksperyment i Pola oraz Digory są mu potrzebni. Proponuje dziewczynce, aby przymierzyła żółty pierścionek. Pola wkłada go na palec i znika.

Rozdział drugi. Digory i jego wuj.
Chłopiec jest wstrząśnięty i chce krzyczeć, ale wuj go uspokaja. Tłumaczy, że Pola jest w Innym Świecie. Andrzej opowiada o swojej matce chrzestnej, starej pani Lefay, która przed laty była zamknięta w więzieniu. Na kilka dni przed śmiercią kazała młodemu Andrzejowi spalić tajemnicze pudełko, chłopiec jednak nie posłuchał woli ciotki i zachował je, jednak latami nie zaglądał do środka. Uważał, że ciotka jest czarodziejką i obawiał się tego, co znajdzie w środku. Tajemnicza szkatułka pochodziła z Atlantydy i była bardzo stara. Zawierała pył przyniesiony z Innego Świata, do którego można się dostać wyłącznie za pomocą magii. Andrzej zaczął eksperymentować, wysyłając świnki morskie ku nieznanemu, a następnie połączył ów pył z obrączkami. Digory nazywa wuja tchórzem, ponieważ sam obawiał się przesłać, ale właśnie wysłał do Innego Świata Polę. Andrzej tłumaczy, że żółte obrączki wysyłają, a zielone sprowadzają z powrotem. Jako że dziewczynka zabrała ze sobą tylko jeden pierścień, Digory musi również przejść i pomóc jej wrócić. Chłopiec jest oburzony i zły na wuja, ale nie zostawi przyjaciółki w potrzebie. Otrzymuje instrukcje użycia obrączek i z odwagą zakłada jedną z nich na palec.

Rozdział trzeci. Las Między Światami.
Digory znajduje się w pustej przestrzeni, od której bije mgliste, zielone światło. Myśli, że jest pod wodą, dlatego wyczołguje się na brzeg sadzawki. Wokół niego rozpościera się gęsty las. Chłopiec odnosi wrażenie, że od zawsze znajdował się w tym miejscu. W oddali dostrzega Polę, leżącą na plecach. Dzieci opowiadają sobie sny o chłopcu i dziewczynce, którzy mieszkali obok siebie i się przyjaźnili. Nie pamiętają kim są, ani nawet faktu, że się znają. Dostrzegają świnkę morską biegającą w zaroślach. Zwierzak ma przywiązaną żółtą obrączkę. Na ten widok dzieci nagle przypominają sobie ubiegłe wydarzenia. Digory proponuje, aby trochę zostać w tym spokojnym i pięknym miejscu. Pola jest przeciwnego zdania. Ostatecznie dedycją się na powrót. Wskakują razem do sadzawki, nic jednak się nie dzieje. Wkładają na palce zielone obrączki (te powrotne). Chłopiec orzeka, że są w czymś rodzaju między świata, miejscem znajdującym się pomiędzy, coś jak tunel łączący poszczególne miejsca. Nazywają je Lasem Między Światami. Digory chce odkryć inne światy docelowe, Pola woli się upewnić, że zdołają powrócić do domu. (Dowiadujemy się że mały Digory to słynny profesor Kirke, który występował w poprzednich częściach cyklu). Dzieci wyruszają w „podróż”, widzą Kosmos i Londyn oraz niewyraźną postać wuja. Utwierdza ich to w przekonaniu, że będą mogli łatwo wrócić. Pola proponuje, aby oznaczyć „sadzawkę powrotną”, gdyż w dziwnym lesie jest ich naprawdę sporo i mogą jej nie zapamiętać. Pierwsza próba, z założonymi żółtymi pierścieniami, kończy się niepowodzeniem. Analizują zawiłość tych czarów, po czym wkładają zielone obrączki i razem wskakują do wody.

Rozdział czwarty. Dzwon i młotek.
Dzieci opadają przez ciemność i barwne kształty. Lądują w miejscu o dziwnym oświetleniu. Wokół widzą kamienny dziedziniec i wysokie budynki, nadszarpnięte zębem czasu. Panuje niepokojąca cisza. Dzieci zaczynają zwiedzać ruiny i zaglądają do poszczególnych pomieszczeń. Trafiają do komnaty pełnej nieruchomych ludzi, odzianych w dostojne szaty i złote korony. Pola jest zachwycona zdobieniami, a jej strach szybko mija. Wszystkie postacie siedzą nieruchomo na kamiennych tronach i przypominają nieco posągi. Pośrodku sali z kolei znajduje się postument, a na nim złoty młotek i dzwon. Znajdują też napis przestrzegający przed niebezpieczeństwami po uderzeniu. Pola jest stanowczo przeciwna, ale Digory jest ciekawy, co się stanie. Dzieci sprzeczają się, przezywają i obrażają na siebie. Kiedy dziewczynka chce sięgnąć po pierścień powrotny, chłopiec prędko uderza w dzwon. Dźwięk gongu staje się coraz głośniejszy, a komnata zaczyna się rozpadać. Kawałki sufitu spadają na posadzkę. Nagle hałas się urywa i zapada cisza.

Rozdział piąty. Żałosne Słowo.
Jedna z siedzących na tronie postaci – wysoka i piękna kobieta – nagle wstaje i pyta, kto ją obudził. Dzieci tłumaczą, iż dostały się do tego świata za pomocą czarów oraz wuja Andrzeja. Królowa wyprowadza Digory’ego i Polę z rozpadającej się sali. Wychodzą na polanę skąpaną w czerwonym słońcu. Na czarnym niebie świeci tylko jedna gwiazda. Kobieta opowiada dzieciom o mieście Charn, które niegdyś było jednym z cudów świata i tętniło życiem. Na pytanie, kto w takim radzie zniszczył owo miasto, królowa informuje, że to ona. Ma na imię Jadis i jest ostatnią Królową Świata. Skłoniła ją do tego czynu jej siostra, która nie chciała oddać pokojowo tronu. Gdy rozpętała się bitwa, złamała przyrzeczenie o nieużywaniu magii. Nie wiedziała jednak że Jadis zna tajemnicę Żałosnego Słowa, po którego użyciu niszczy się cały świat (oprócz osoby, która je wypowiedziała). Było to tysiąc lat temu, a królowa była uśpiona, dopóki Digory nie uderzył w dzwon. Dzieci są zdruzgotane myślą, że wszyscy ludzie i zwierzęta zginęły. Niepomna ich lęku kobieta żąda, aby zabrali ją do ich świata. Uważa wuja chłopca – Andrzeja – za Wielkiego Króla i Wielkiego Maga, który ma oddać tron i się poddać. Przerażone dzieci szybko dotykają pierścieni ukrytych w kieszeniach i znikają.

Rozdział szósty. Wuj Andrzej zaczyna mieć kłopoty.
Digory i Pola ponownie lądują w Lesie Między Światami. Okazuje się, że w ostatniej chwili przez ich zniknięciem, Królowa – Czarownica, szarpnęła dziewczynkę za włosy i wylądowała w sadzawce razem z nimi. Kobieta wygląda jednak inaczej, jej uroda przygasła, skórę pokryła bladość, a oddech przychodzi jej z trudem. Nie wygląda już tak dostojnie i przerażająco. Błaga dzieci, aby nie porzucały jej w tym miejscu, w którym zabije ją powietrze. Digory się waha, ale Pola przekonuje go, żeby uciekali. Ponownie jak przedtem, tym razem Czarownica łapie chłopca za ucho i przedostaje się do świata dzieci, wprost do gabinetu wuja Andrzeja. Następuje chwilowa konsternacja. Dzieci dopiero teraz dostrzegają nienaturalny wzrost Królowej, która z pewnością musi mieć przodków olbrzymów; znów promienieje pięknem i grozą. Wuj Andrzej kłania się nisko i jest bardzo zadowolony z faktu zjawienia się gościa. Królowa nie wierzy, iż ten niski, siwy człowiek jest czarodziejem, który przywołał ją z Innego Świata, a wręcz czuje do niego pogardę, gdyż nie pochodzi z królewskiego rodu. Nazywa go nawet „psem”! Czarownica oznajmia, iż obdarzy Andrzeja „zaszczytem” bycia jej sługą. Natychmiast żąda latającego dywanu albo smoka, klejnotów i niewolników. Jej celem jest podbicie tego świata. Andrzej pokornie wykonuje polecenia. Sprowadza jednak dorożkę, a nie smoka, rzecz jasna. Dzieci są przerażone tą upiorną sytuacją. Digory martwi się o chorą mamę, którą Czarownica mogłaby swą obecnością przestraszyć. Pola wraca do swojego domu. Tymczasem Andrzej zaczyna snuć wizje miłości z nowo przybyłą królową, gdyż oszołomiła go jej uroda. Z racji iż nie ma grosza przy duszy, pożycza od Letycji pieniądze, gdyż spodziewa się niesłychanie ważnego gościa. Po jego słowach do domu wchodzi Czarownica.

Rozdział siódmy. Co się wydarzyło przed domem.
Ciotka Letycja jest oburzona i wyprasza Królową z domu. Uważa ją za pijaną pracownicę cyrku. Wściekła Czarownica próbuje rzucić czar, nic się jednak nie dzieje. Jej moc nie działa w naszym świecie. Postanawia więc użyć siły i ciska o wiele niższą kobietą przez pokój, pozbawiając ją przytomności. Andrzej awansował z „psa” na „niewolnika” i jest popędzany przez Królową. Digory zbiega ze schodów i wraz ze służącą pomaga ciotce wstać. Na szczęście nic poważnego jej się nie stało. Letycja natychmiast nakazuje zawiadomić policję. Po obiedzie chłopiec zastanawia się, jak wysłać Czarownicę do jej świata. Nie wie jednak, że Królowa utraciła swą moc i bardzo się obawia. Postanawia czekać w domu na ich powrót. Podczas niemiłosiernie ciągnących się chwil, przypadkowo słyszy niezrozumiałą rozmowę ciotki Letycji o Kraju Młodości, w którym rosną lecznicze owoce. Chłopiec jest podekscytowany myślą, że jego mama nie umrze i będzie zdrowa. Widział już inne światy i magię, wierzy więc, że to możliwe. Kiedy sięga ręką do kieszeni, aby dotknąć pierścienia, na ulicy pojawia się Czarownica. Powóz, którym jedzie kobieta roztrzaskuje się, lecz ona zręcznie wskakuje na konia. Pojawiają się również policjanci i tłum gapiów. Tęgi mężczyzna nakazuje aresztować kobietę, gdyż okradła jego sklep oraz go pobiła. Policja domaga się wyjaśnień od Andrzeja, który był woźnicą i najwyraźniej zna kobietę. Narowisty koń ma na imię Truskawek i również został skradziony. Jego właściciel próbuje go uspokoić. Królowa krzyczy, iż ma na imię Jadis i nikomu nie wolno dotykać królewskiego rumaka.

Rozdział ósmy. Walka pod latarnią.
Tłum wyśmiewa „cesarzową”. Królowa uderza policjanta metalowym prętem (urwanym z latanii). Co prawda straciła swe magiczne moce, ale jej siła jest ogromna. Przybiega Pola, która popędza Digory’ego w próbach dotknięcia Królowej. Tymczasem kobieta powala kolejnego policjanta. Panuje chaos. Chłopcu w końcu udaje się złapać Czarownicę za kostkę. Po chwili okazuje się jednak, że przeniósł się z dziećmi i kobietą również wuj Andrzej, wierzchowiec Truskawek, a nawet dorożkarz i inni ludzie. Wszyscy trafili do pustego świata, w którym nie ma nic oprócz ciemności. Po chwili do ich uszu dobiega dźwięk melodyjnej, przepięknej pieśni. Pojawiły się gwiazdy i planety, a ciemność zaczęła ustępować światłu. Wszystko wyglądało jak doskonale skomponowana symfonia. Tylko Czarownica nie czuje zachwytu, ponieważ rozumie, że panuje w tym tworzącym się świecie potężna i zupełnie odmienna magia. Wschodzi życiodajne słońce. Przybysze odkrywają, iż znajdują się na szerokiej dolinie, z której dostrzegają rzekę i góry, jednak wszystko pozbawione jest roślinności. Nagle ich oczom ukazuje się potężny Lew, z pyska którego wydobywa się owa pieśń. Czarownica chce opuścić to miejsce, wuj Andrzej również, ponieważ nie ma w nim cywilizacji. Jadis odkrywa, że za przenoszenie pomiędzy światami odpowiedzialne są pierścienie i chce je odebrać. Digory grozi, że przeniesie się tylko z Polą, a oni wszyscy na zawsze pozostaną w tym świecie.

Rozdział dziewiąty. Stworzenie Narnii.
Lew chodzi po dolinie i swym śpiewem stwarza roślinność. W błyskawicznym tempie rosną wysokie drzewa, trawy i bluszcze. Tymczasem Andrzej w końcu znajduje w sobie odwagę, przeciwstawia się Czarownicy i wygłasza tyradę przeciwko niej. Ucisza ich dorożkarz, który oczarowany, patrzy na rozgrywające się wokół sceny. Królowa ciska prętem w Lwa, ten jednak odbija się niczym od ściany. Jadis z krzykiem złości ucieka. Zwierzak zdaje się nie zauważać dzieci, ani innych przybyszy, ciągle snuje swą pieśń stworzenia. Nagle z trawy wyrasta latarnia uliczna. Pręt, którym cisnęła Królowa, pochodził właśnie z latarni i stał się niby ziarnem, z którego wyrosła. Wuj Andrzej jest zachwycony, snuje wizje przyszłości jako milioner, dorobiwszy się na rosnących urządzeniach i pojazdach. Pola zarzuca mu, że jest taki sam jak Czarownica. Tymczasem Digory zastanawia się, czy właśnie jest w Kraju Młodości, w którym znajdzie lekarstwo dla matki. Następnie budzą się do życia różnorodne zwierzęta – od ssaków, poprzez ryby, a na owadach skończywszy. Lew podchodzi do niektórych zwierząt spośród różnych gatunków i dotyka ich nosem. Nagle rozlega się donośny głos, który mówi: „Narnio, Narnio, Narnio, przebudź się! Kochaj. Myśl. Mów. Bądź chodzącymi drzewami. Bądź mówiącymi zwierzętami. Bądź uduchowionymi wodami.”.

Rozdział dziesiąty. Pierwszy żart i inne sprawy.
Okazuje się, że Lew przemówił ludzkim głosem. Pojawiają się dziwne postacie – fauny, satyry, karły, leśne driady, nimfy. Zwierzęta i magiczne stworzenia chórem pozdrawiają Lwa Aslana. Ku zdziwieniu dzieci i dorożkarza, odzywa się też koń Truskawek, który również został wybrany. Aslan uroczyście informuje, aby obecni wzięli we władanie podarowaną krainę – Narnię – po czym powołuje radę składającą się z karła, ducha rzeki, dębu, sowy, dwóch kruków i słonia. Będą strzec bezpieczeństwa i chronić krainę przed złem, które już zdążyło się w nią wedrzeć (Czarownica). Digory postanawia porozmawiać z Wielkim Lwem. Za zgodą konia Truskawka, dosiada go i rusza za Aslanem. Tymczasem narnijskie zwierzęta, zaciekawione idą ku Andrzejowi, który jest jednak przerażony tym widokiem i nie rozumie faktu, że nie są to już zwykłe zwierzęta. Nie słyszał on nawet mowy Lwa, tylko powarkiwanie. Wuj ucieka w panice. Zwierzęta jednak są szybsze i odcinają mu drogę, a następnie otaczają.

Rozdział jedenasty. Digory i jego wuj mają kłopoty.
Narnijskie zwierzaki próbują porozmawiać z Andrzejem, on jednak nie rozumie ich mowy, a one jego słów. Przejęty wuj w końcu mdleje. Zwierzaki debatują, czym jest owo kuriozum, w końcu nigdy wcześniej nie widziały ubranego człowieka. Część upiera się, że Andrzej jest drzewem, a część że w ogóle nie jest żywy, bo nie umie nawet stać. W końcu krety kopią dziurę i wuj zostaje… zasadzony i podlany. Jak roślina. Słonica za pomocą trąby oblewa Andrzeja, którego skutecznie to otrzeźwia. Tymczasem Digory dociera do Aslana i pokornie prosi go o leczniczy owoc dla chorej mamy. Lew nazywa chłopca „Synem Adama” i oskarża o sprowadzenie złej Czarownicy do Narnii. Nie takiej odpowiedzi spodziewał się Digory. Zawstydzony opowiada o dzwonie, młotku i przebudzeniu Królowej. Aslan orzeka, iż „zło przyniesie jeszcze większe zło”, zupełnie jakby przewidywał przyszłość. Rasa Adama rozpoczęła zło i ona pomoże się z nim uporać. Następnie Lew pyta dorożkarza, czy pragnie zostać w Narnii, sprowadza nawet jego żonę (Helenę), aby nie był samotny. Aslan ma też wobec nich plan. Wprowadzając szok u odbiorców, informuje dorożkarza i jego żonę, iż zostaną pierwszymi królami Narnii i zasiądą na tronach. Nakazuje traktować wszystkich sprawiedliwie, łagodnie i z poszanowaniem. Mężczyzna przysięga rządzić dobrze i uczyć następnych pokoleń owych praw.

Rozdział dwunasty. Przygoda Truskawka.
Digory oznajmia, że jest gotów naprawić zło, które sprowadził w dniu narodzin Narnii. Aslan prosi chłopca, aby dostarczył ziarno drzewa, którego Czarownica nie będzie w stanie dotknąć. Owo drzewo będzie chronić krainę. Lew daje Digory’emu instrukcję, w jaki sposób ma trafić do bardzo oddalonego ogrodu, z którego zerwie jedno jabłko. Aby ta wyprawa była możliwa, Aslan „dodaje” skrzydła Truskawkowi, zmieniając go w Pegaza (ojca wszystkich latających koni). Koń jest zachwycony. Pola i Digory dosiadają wierzchowca i wznoszą się ku chmurom. Podczas lotu dzieci podziwiają niesamowite widoki, dostrzegają nawet odległą Archenlandię oraz cały nowo utworzony świat. Cel nadal jest jednak daleko, więc Truskawek postanawia zrobić postój. Koń posila się trawą, a dzieci cukierkami toffi, które Pola miała cały czas w torbie. Kiedy próbują zasnąć, słyszą jakiś szmer. Nikogo jednak nie dostrzegają, więc ponownie zapadają w błogi sen.

Rozdział trzynasty. Nieoczekiwane spotkanie.
Nazajutrz Pola z radością odkrywa, że wyrosło drzewo toffi. Po posiłku i orzeźwiającej kąpieli, cała trójka ponownie wznosi się ku górze. W końcu docierają do celu. Ich oczom ukazują się ogromne, złote wrota, które są zamknięte. Czytają inskrypcję, która mówi, że można wziąć owoc dla innych, ale nie dla siebie. Ta misja należy do Digory’ego, a więc chłopiec sam przechodzi przez bramę. W samym środku przepięknego ogrodu dostrzega czarodziejskie drzewo jabłoni. Zrywa jabłko, które jest błyszczące i cudownie pachnące. Chłopiec walczy z pokusą ugryzienia owocu. Kiedy idzie w kierunku bramy, staje przed nim Czarownica, która właśnie wyrzucała ogryzek zjedzonego jabłka. Digory ucieka, a Królowa zaczyna go gonić. Kobieta zapewnia chłopca, że go nie skrzywdzi. Mówi mu, że dając Aslanowi jabłko, które zapewne Lew zje, pozbawi matkę lekarstwa – Jabłka Życia. Czarownica również je zjadła i teraz wie, że nigdy się nie zestarzeje i nie umrze. Zachęca chłopaka, aby zrobił to samo, będzie mógł żyć i rządzić wiecznie. Digory’emu perspektywa ciągłego życia, podczas gdy inni wokół umierają, nie przypadła jednak do gustu. Jadis radzi mu, aby od razu przeniósł się do swego świata i dał matce jabłko. Siła perswazji kobiety jest ogromna, chłopiec jednak nie ulega jej słowom. Dzieci wakują na grzbiet Pegaza i wyruszają w drogę powrotną.

Rozdział czternasty. Zasadzenie drzewa.
Digory wręcza Aslanowi jabłko. Lew chwali chłopca, mówiąc, iż przezwyciężył pragnienie, rozpacz i głód. Digory rzuca jabłko na miękką glebę, aby wyrosło z niego drzewo. Następuje koronacja króla Franka i królowej Heleny (dorożkarza i jego żony). Chłopiec dostrzega srebrne i złote drzewko oraz wuja Andrzeja, który wygląda jak nieszczęście. Zwierzęta uznały tę dziwną istotę za dziką i zamknęły w pewnej rodzaju klatce. Dostarczały mu jedzenie, mężczyzna jednak był przerażony. Aslan nakazuje, aby przyprowadzić Andrzeja. Tchnieniem usypia go, aby uwolnił się od wszelkich trosk. Karły tworzą dwie korony (z monet, które wyleciały z kieszeni Andrzeja wyrosło drzewo kruszcu). Aslan błogosławi nowych królów, mówiąc aby byli sprawiedliwi, miłosierni i dzielni. Wszyscy z radością wiwatują. Nagle Digory dostrzega ogromne, szybko rosnące drzewo, o skąpanych w srebrze jabłkach. Lew nakazuje Narnijczykom strzec pilnie owego drzewa. Czarownica uciekła na północ, gdzie nauczy się czarnej magii i kiedyś zemści. Dopóki jednak kwitnie drzewo, jej noga nie przestąpi granicy Narnii. Aslan tłumaczy dzieciom, że właśnie dlatego, że kobieta zjadła jabłko, drzewo będzie dla niej zagrożeniem. Gdyby Digory uległ i ukradł jabłko dla mamy, uzdrowiłoby ją, jednak nie przyniosłoby szczęścia, a wręcz przeciwnie – rozpacz i ból. Lew pozwala więc chłopcu zerwać lecznicze jabłko, które nie zostanie skradzione. Nie da ono życia wiecznego, ale uleczy jego mamę. Chłopiec jest wzruszony i wdzięczny.

Rozdział piętnasty. Koniec tej historii i początek wszystkich innych.
Aslan, Pola i Digory trafiają do Lasu Pomiędzy Światami. Lew pokazuje im miejsce po sadzawce, przez którą dostali się do Charnu. Nie istnieje już ona, podobnie jak tamto miejsce. Jest to ostrzeżenie dla plemienia Adama i Ewy. Aslan mówi, iż możliwe, że w świecie dzieci będzie coś o wiele gorszego niż Żałosne Słowo, które podobnie unicestwi świat. Nastąpi tyrania, która będzie dbała tylko o swoich poddanych. Kolejnym przesłaniem Lwa jest polecenie zabrania pierścieni i zakopania ich tak, aby wuj nigdy nie mógł ich znaleźć. Dzieci wpatrują się w twarz Aslana, pełną blasku i dobroci, a po chwili (razem z Andrzejem) lądują w Londynie. Czas w Narnii biegł innym torem, a przed domem Digory’ego i Poli nadal rozgrywała się ta sama scena, którą opuścili. Chłopiec mówi dziewczynce, aby wykradła pierścienie, a on pędzi do swej mamy. Wręcza jej Jabłko Życia. Matka zjada je po kawałku, po czym zasypia łagodnym snem. Digory zakopał ogryzek jabłka w ogródku. Nazajutrz doktor jest zdumiony i nazywa wyzdrowienie pani Ketterley cudem. Po południu zjawia się Pola i dzieci wspólnie zakopują obrączki. Mija pół roku. Okazuje się, że ojciec Digory’ego stał się bardzo bogaty, mogli więc kupić wielki dom na wsi i wspólnie zamieszkać. Pola co roku odwiedzała swego przyjaciela. Tymczasem w Narnii panowały pokój i radość. Miejsce, w którym „wyrosła” zawsze paląca się latarnia, nazwano Latarnianym Pustkowiem. Z zakopanego ogryzka natomiast wyrosło pozornie zwykłe drzewo, rodzące pyszne owoce. Pamiętało ono jednak o swych korzeniach. Kiedy Digory stał się dojrzałym mężczyzną, kupił dom i latami podziwiał jabłoń. Pewnego dnia jednak wichura powaliła je, a mężczyzna nakazał zrobić z pnia szafę. Nigdy nie odkrył magicznych właściwościach szafy, ale zrobiło to (w tomie pierwszym) rodzeństwo: Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja. I tak oto zaczęły się kolejne przygody.

Bohaterowie

Digory Kirke – młody chłopak, który z sielskiej wsi został przeniesiony do Londynu, do domu wujostwa. Jego mama jest ciężko chora, a ojciec przebywa w Indiach, dlatego chłopiec jest nieszczęśliwy. Uważa też, że jego wuj (Andrzej) jest stuknięty i nieco się go obawia. Kiedy poznaje Polę, szybko się zaprzyjaźniają i zostają wciągnięci w wir wydarzeń. Digory’ego cechuje odwaga i butność. Kiedy orientuje się, że jego wuj wysłał Polę do nieznanego świata, od razu rusza jej na ratunek, besztając mężczyznę za lekkomyślność. Po znalezieniu się w umarłym mieście Charn, chłopiec na złość Poli i z czystej ciekawości uderza złotym młotkiem w dzwon, czym budzi Złą Czarownicę w tysiącletniego snu. Digory jest bardzo ciekawy, co znajdą w kolejnych światach. Chce wszystko zwiedzić i odkryć, jest żądny przygody. Nie obawia się nigdy tego, co tam może zastać. Kiedy wraz z innymi trafia do „rodzącej” się Narnii, priorytetem staje się znalezienie leczniczego owocu, aby uratować mamę. W rajskim ogrodzie Czarownica nakłania go do złamania obietnicy i oszukania Aslana, chłopiec jednak wyciągnął lekcję z poprzednich wydarzeń i wie, że każdy czyn ma swoje konsekwencje. Nie ulega i wręcza Jabłko Życia Aslanowi. Udaje mu się dzięki szlachetności i pokonaniu pragnienia uratować mamę. Pół roku po końcowych wydarzeniach, Digory przeniósł się z rodzicami na wieś, gdzie odwiedzała go Pola. Dowiadujemy się również, że to właśnie on jest słynnym profesorem Kirke, którego znamy z pierwszych części cyklu. To on kazał zbudować szafę z powalonej jabłoni, ale nigdy nie odkrył jej magicznych właściwości. Jako starszy człowiek był bardzo miły i wyrozumiały dla rodzeństwa Pevensie.

Pola Plummer – rówieśniczka i przyjaciółka Digory’ego. Mieszka w domu połączonym z domem chłopca. Pola jest głosem rozsądku i logicznego myślenia. Nie ulega emocjom, jest ostrożna w swych działaniach. Kiedy dzieci znajdują się w Lesie Pomiędzy Światami, w przeciwieństwie do porywczego przyjaciela, ona postanawia upewnić się, czy będą mogli bezpiecznie wrócić i zaznacza odpowiednią sadzawkę. W mieście Charn próbuje powstrzymać Digory’ego przed uderzeniem w dzwon, gdyż obawia się konsekwencji. Pola jest dobrą przyjaciółką, zawsze wspiera, pociesza i doradza. Wydaje się dojrzalsza emocjonalnie niż chłopiec.

Andrzej Ketterley – (zwany też Koniakiem) wuj Digory’ego, tytułowy czarodziej. Jest dość niski, przygarbiony i ma siwe włosy. Stracił zdrowie na próbach stworzenia przejścia do innego świata. Człowiek dość okrutny, amoralny, samolubny i lekkomyślny. Prawdziwy tchórz. Interesują go tylko osobiste korzyści. W ramach eksperymentu wysyła do Innego Świata świnki morskie, nie licząc się z faktem, że umierają. Bez wahania również (i bez pierścienia powrotnego), wysyła Polę. Manipulant, który zmusił dzieci do uczestniczenia w swych badaniach. Andrzej jest samotnikiem i ma problem z alkoholem, przy trudnościach natychmiast sięga po butelkę. Kiedy widzi Czarownicę, zostaje omotany jej urodą i pokornie zostaje sługą. Jest zbyt tchórzliwy, aby się sprzeciwić jej działaniom. W Narnii nie rozumie ani mowy Aslana, ani innych zwierząt. Jest zbyt zamknięty i przestraszony, by ujrzeć coś więcej niż czubek własnego nosa. Człowiek małej wiary, zachowujący się dziwacznie i infantylnie. Lew uśpił go tchnieniem na kilka godzin w Narnii, aby mógł odpocząć. Dzieci pomogły mu bezpiecznie wrócić do domu.

Aslan – Wielki Lew. W tej części spotykamy Aslana, który jest stworzycielem świata. Za pomocą cudownej pieśni powołuje do życia żywe istoty i stwarza całe krainy, między innymi Narnię. Wybiera grupy zwierząt, które stają się niezwykłe – otrzymują dar mowy i ludzką inteligencję. Aslan jest oazą dobroci i sprawiedliwości. Digory sprowadził do Narnii Złą Czarownicę, a więc wysyła go po Jabłko Życia. Ostatecznie pomaga chłopcu, dając mu leczniczy owoc dla mamy. Lew kocha wszystkie stworzone istoty i obawia się o ich bezpieczeństwo. Dlatego zasadza z ziarna drzewo jabłoni, które będzie chronić Narnię przez Czarownicą. Postać Aslana interpretowana jest jako odpowiednik Chrystusa. Jest synem Wielkiego Władcy-Zza-Morza.

Jadis – zwana też Złą Czarownicą lub Królową. Przed tysiącami laty wypowiedziała swej siostrze wojnę, gdyż pragnęła władzy. Będąc u progu klęski, wypowiedziała zakazane Żałosne Słowo i zabiła wszelkie żyjące istoty oraz zniszczyła cały świat. Została obudzona za pomocą dzwonu przez Digory’ego ze snu. Jest to kobieta pełna okrucieństwa i zła. Bardzo wysoka, piękna, o bladej skórze. Najważniejsza jest dla niej chęć władzy i płynące z niej korzyści. Wszystkich traktuje jak istoty niższe od siebie. Natychmiast wykorzystuje dzieci, aby przedostać się do innych światów. Mimo iż jej czarodziejskie moce nie działają w naszym świecie, używa siły fizycznej, aby osiągnąć swe cele. Manipulantka, która potrafi dobrze udawać miłą i rozsądną. W ogrodzie jest symbolem Szatana kusiciela, nakłaniającego do grzechu (kradzieży). Kiedy znajduje się w Nanrii, chce zabić Aslana, gdyż obawia się jego mocy. Nie udaje jej się to jednak, więc wściekła ucieka na północ. W pierwszych tomach to właśnie ona będzie Białą Czarownicą.

Narnijczycy – rdzenni mieszkańcy Narnii. Są to wszelkie magiczne istoty oraz zwierzęta (te mówiące), które stworzył Aslan. Karły, fauny, satyry, nimfy, driady i wiele innych niezwykłych stworzeń. Lew nakazuje im strzec swej ziemi przed Czarownicą, szanować siebie nawzajem i otaczać miłością.

Truskawek – koń pochodzący ze świata dzieci, który przypadkiem znalazł się w Narnii podczas jej stworzenia, gdzie otrzymał dar mowy. Wcześniej został skradziony dorożkarzowi przez Czarownicę. Aslan obdarza ogiera skrzydłami, zmieniając go w Pegaza, ojca wszelkich innych pegazów. Wierzchowiec pomaga Digory’emu dostać się do odległego ogrodu. W Narnii koń jest bardzo szczęśliwy.

Mabel Kirke – matka Digory’ego. Kobieta ciężko chora, o złych rokowaniach. Nie wstaje z łóżka. Zostaje uleczona za pomocą Jabłka Życia przyniesionego przez jej syna z Narnii.

Letitia Ketterley – ciotka Digory’ego, siostra Adnrzeja. Kobieta bardzo odważna i konkretna. Kiedy Zła Czarownica zjawia się w jej domu, wygania ją, ta jednak ciska nią o ścianę. Dobrze opiekuje się swoją siostrą podczas choroby. Jest współczująca i ma dobrze serce, choć bywa surowa.

LeFay – matka chrzestna Andrzeja. Kobieta, w której żyłach płynie krew magów. Kilka dni przed śmiercią prosi małego wówczas Andrzeja, aby spalił szkatułę. Ten jednak nie spełnia jej woli i rozpoczyna swe badania. Szkatułka była bardzo stara, pochodziła z Atlantydy i zwierała magiczny pył. Po latach Andrzej umieścił go w obrączkach, które założyły dzieci.

Helena i Franciszek – dorożkarz, który wraz ze swym koniem Truskawkiem trafił do Narnii w dzień jej narodzin. Mężczyzna był oczarowany aktem stworzenia, a kraina bardzo mu się spodobała. Aslan sprowadził jego żonę, Helenę, a następnie koronował ich na pierwszych królów Narnii. (Francieszek I i Helena I). Małżeństwo rządziło dobrze i sprawiedliwie, zgodnie z naukami Wielkiego Lwa. Ich drugi syn został królem Archenlandii.

Opracowanie

Autor: Clive Staples Lewis (C.S Lewis).
Tytuł: „Siostrzeniec czarodzieja”.
Nazwa cyklu: „Opowieści z Narnii”.
Numer cyklu: 6/7.
Data publikacji oryginału: 1955 rok.
Data pierwszego polskiego wydania: 1988 rok.
Rodzaj i gatunek: epika – powieść; literatura dziecięca i młodzieżowa.

Czas i miejsce akcji: początkowo akcja rozgrywa się w Londynie, w połączonych bliźniaczo domach, w których mieszkają dzieci. Następnie Digory i Pola trafiają do Lasu Pomiędzy Światami i umarłego miasta Charn. Aslan jest stwórcą Narnii, która powstaje na oczach bohaterów. Czas w Narnii to początek jej istnienia. Z kolei rok biegnący w Londynie jest o kilkadziesiąt lat wcześniejszy niż w części pierwszej, gdyż Digory jest tu małym chłopcem, a w „Lwie, Czarownicy i starej szafie” był starszym mężczyzną.

Bohaterowie:
– Digory Kirke – słynny profesor Kirke z pierwszych części tomów, który teraz jest dzieckiem. Chłopiec poznaje Polę, swą sąsiadkę i szybko się zaprzyjaźniają. Przypadkiem trafiają do gabinetu jego wuja Andrzeja i wyruszają w podróż pomiędzy światami. Początkowo Digory rządny jest przygód i atrakcji, później priorytetowe staje się dla niego przyniesienie z Innego Świata Jabłka Życia, które uleczy jego mamę. Chłopiec jest odważny i trochę bezmyślny. To właśnie on przebudził Złą Czarownicę, która trafia do Narnii.
– Pola Plummer – rówieśniczka Digory’ego i przyjaciółka. Towarzyszy mu w każdej wędrówce pomiędzy światami, zawsze będąc głosem rozsądku i ostrożności. Jest inteligentna, dojrzała i lojalna.
– Andrzej Ketterley – wuj Digory’ego, który wciąga dzieci w eksperyment podróży do innych światów. Człowiek samolubny i nieroztropny, obchodzą go wyłącznie własne korzyści, a na wszystko patrzy przez pryzmat wzbogacenia się. Tchórz, który został pokornym sługą Złej Czarownicy. W Narnii nie rozumiał mowy Aslana ani zwierząt, gdyż był zbyt zamknięty i zlękniony.
– Jadis – Zła Czarownica, Biała Czarownica lub Zła Królowa. Poznajemy jej przeszłość. Kobieta wypowiedziała wojnę własnej siostrze, gdyż ta nie chciała oddać tronu. Kiedy Jadis była bliska klęski, wypowiedziała zakazane, niszczycielskie Żałosne Słowo, które unicestwiło wszelkie życie i cały świat. Zapadła w tysiącletni sen, z którego obudził ją nieświadomy zagrożenia Digory. Kiedy udało jej się przedostać do Londynu, chciała podbić cały świat, jej magiczne moce jednak tam nie działały. Jadis to kobieta pełna okrucieństwa, zła i pogardy dla innych.
– Wielki Lew Aslan – stworzyciel Narnii oraz wszelkiej fauny i flory w niej znajdującej się. Wybrał grupy zwierząt, którym ofiarował dar mowy i inteligencję. Kocha stworzone przez siebie stworzenia i w związku z nieoczekiwanym pojawieniem się Złej Czarownicy, obawia się o ich bezpieczeństwo. Z pomocą Digory’ego zasadza drzewo jabłoni, które będzie chronić Narnię. Aslan pomaga chłopcu wyleczyć jego matkę za pomocą Jabłka Życia.
– Truskawek – londyński koń, będący własnością dorożkarza, który przypadkiem przeniósł się do powstającej Narnii. Otrzymał dar mowy, a następnie skrzydła i został Pegazem.
– Mabel Kirke – matka Digory’ego, kobieta ciężko chora i przykuta do łóżka. Na końcu udaje ją się wyleczyć za pomocą Jabłka.
– Letitia Ketterley – ciotka chłopca i siostra wuja Andrzeja. Kobieta stanowcza, a jednocześnie dobroduszna. Opiekuje się chorą matką Digory’ego.
– Helena i Franciszek – dorożkarz i jego żona. Kiedy trafili do Narnii, Aslan koronował ich na pierwszych władców, króla Franciszka I i królową Helenę I. Panowali latami w pokoju i dobroci, zgodnie z naukami Wielkiego Lwa.
– LeFay – matka chrzestna Andrzeja, kobieta o magicznych zdolnościach. To właśnie od niej jako chłopiec otrzymał szkatułę z pyłem, z którego zrobił obrączki przenoszące pomiędzy światami.

Krótkie streszczenie fabuły:
Na początku powieści Digory jest bardzo nieszczęśliwy, jego matka jest ciężko chora, ojciec wyjechał do Indii, a on musiał przenieść się do wujostwa, które uważa za lekko stuknięte. W bliźniaczym domu mieszka Pola, rówieśniczka chłopca; dzieci szybko zaprzyjaźniają się. Poruszając się tajemniczym tunelem łączącym domy, trafiają do gabinetu ekscentrycznego wuja Andrzeja. Mężczyzna od razu opowiada im o swoim eksperymencie, w którym dzieci będą obiektami. Pola zakłada na palec pierścień i znika. Digory domaga się wyjaśnień. Wuj opowiada mu o swych próbach oraz o tajemniczej szkatule z Atlantydy, zwierającej magiczny pył. Ów pył Andrzej umieścił właśnie w obrączkach, dlatego mają magiczną moc. Pola nie wróci sama (gdyż nie ma zielonego pierścienia powrotnego), dlatego przyjaciel również przenosi się do Innego Świata. Dzieci znajdują się w Lesie Pomiędzy Światami, który jest pewnego rodzaju „poczekalnią” przed światami docelowymi. Wskakują do sadzawki i trafiają do martwego i zrujnowanego miasta. W zamku napotykają siedzące, nieruchome postacie i złoty dzwon, w który z ciekawości Digory uderza. Przebudził tym do życia wysoką kobietę. Królowa opowiada dzieciom swą historię, jak walczyła z własną siostrą o tron i użyła Żałosnego Słowa, które zniszczyło cały świat i zabiło każdą istotę. Oprócz Królowej, rzecz jasna. Dzieci są zdruzgotane. Próbują uciec do domu, sprytna Czarownica jednak przedostaje się wraz z nimi do Londynu. Wuj Andrzej, oszołomiony urodą kobiety, zostaje jej sługą i pokornie wykonuje polecenia. Po serii wydarzeń w końcu udaje się Digory’emu sprowadzić Czarownicę do Lasu Pomiędzy Światami. Z tego miejsca trafiają do Narnii, która właśnie powstaje. Jej stwórcą jej Lew Aslan. Digory, Pola, Czarownica, wuj Andrzej, dorożkarz i jego koń Truskawek również trafiają do Narnii i wszyscy są świadkami aktu stworzenia. Aslan tworzy góry, doliny i rzeki, powołuje do życia roślinność i zwierzęta, a części z nich daje dar mowy. Tworzy magiczne istoty, którym nakazuje żyć w miłości i wzajemnym szacunku. Digory prosi Aslana o pomoc dla swej umierającej matki. Chłopiec jednak sprowadził do Narnii zło (Czarownicę), a więc musi pomóc w ochronie przed nim. Razem z Polą i Pegazem (koń Truskawek otrzymał skrzydła) ruszają w daleką podróż, a ich celem jest rajski ogród. Digory ma za zadanie przynieść jabłko, ale nie wolno mu go skosztować. Nakłania go do kradzieży i oszustwa Czarownica, on jednak nie ulega i zanosi Jabłko Życia Aslanowi. Lew zasadza drzewo chroniące Narnię przed Królową. Pomaga dzieciom i wujowi wrócić do domu, a woźnicę i jego żonę koronuje na pierwszych królów Narnii. W Londynie matka Digory’ego zjada Jabłko i dochodzi do zdrowia. Mijają lata, Digory dorasta i staje się profesorem Kirke, do którego przybywa czwórka rodzeństwa: Piotr, Łucja, Zuzanna i Edmund.

Najważniejsze informacje

Tytuł: „Siostrzeniec Czarodzieja”.
Numer tomu: 6/7.
Nazwa cyklu: „Opowieści z Narnii”.
Autor: Clive Staples Lewis (C.S. Lewis).
Data wydania: 1955 rok.
Data pierwszego polskiego wydania: 1988 rok.

Bohaterowie występujący w książce:
– Digory Kirke – główny bohater powieści. Chłopiec, który później stanie się profesorem Kirkem. Niechcący sprowadza Czarownicę do Londynu i Narnii. Zdobywa leczniczy owoc dla swej matki i ratuje jej życie.
– Pola Plummer – przyjaciółka Digory’ego, która mieszka w domu obok. Jako pierwsza zakłada obrączkę i przenosi się do Lasu Pomiędzy Światami.
– Andrzej Ketterley – wuj Digory’ego, który wciąga dzieci w swój eksperyment. Człowiek tchórzliwy, samolubny, typowy materialista.
– Królowa Jadis – znana później (we wcześniejszych tomach) jako Biała Czarownica. Trafia wraz z dziećmi do Londynu i do tworzącej się Narnii. Kobieta przepełniona złem i okrucieństwem.
– Aslan – stworzyciel Narnii, mówiących zwierząt i magicznych istot.
– Truskawek – koń, który znalazł się w Narnii przypadkiem. Aslan podarował mu skrzydła i uczynił pierwszym Pegazem.
– Mabel Kirke – matka Digory’ego, która jest ciężko chora.
– Helena i Franciszek – dorożkarz, który trafił do Narnii i jego żona. Zostali koronowani na pierwszych królów – króla Franciszka I i królową Helenę I.
– Letitia Ketterley – ciotka chłopca, siostra Andrzeja, opiekująca się panią Mabel.

Krótkie streszczenie fabuły:
Digory to chłopiec, który wprowadził się do domu sąsiadującym bezpośrednio z domem Poli. Dzieci szybko zaprzyjaźniają się. Za sprawą wuja chłopca, Andrzeja, przenoszą się do Lasu Pomiędzy Światami, a następnie do umarłego miasta Charn, gdzie nieopatrznie budzą Złą Czarownicę. Jadis przedostaje się wraz z dziećmi do Londynu, który zamierza podbić. Z pomocą pierścienia, Digory’emu udaje sprowadzić się ją, lecz zamiast do Charn, trafiają do Narnii, która na początku jest pustką i ciemnością. Zjawia się Aslan – stwórca Narnii i wszystkich jej mieszkańców. Digory prosi Wielkiego Lwa o magiczny owoc dla chorej matki. Aslan wysyła go w daleką podróż wraz z Polą i Pegazem, do rajskiego ogrodu. Chłopiec nie ulega sile perswazji Złej Czarownicy i (zgodnie ze wcześniejszą obietnicą), wręcza jabłko Aslanowi. Lew zasadza drzewo chroniące mieszkańców przez złem. Dzieci i ich wuj wracają szczęśliwie do domu. Chłopiec karmi matkę magicznym owocem, a ta wraca do zdrowia.

Ważne miejsca:
Las Pomiędzy Światami – miejsce będące pewnym buforem, obfitujące w liczne sadzawki prowadzące do Innych Światów i Narnii.
Miasto Charn – zniszczone przez Czarownicę miasto, władane niegdyś przez jej siostrę.
Narnia – w tym tomie kraina dopiero powstaje. Z ciemności wyłania się Aslan, który snuje pieśń i stopniowo tworzy poszczególne elementy narnijskiego świata.
Londyn – miasto w naszym świecie, w którym mieszkają dzieci i Andrzej. To właśnie przed ich domem odgrywa się wiele wydarzeń z udziałem Czarownicy.

Problematyka: w książce są wyraźne odniesienia do religii chrześcijańskiej i Biblii. Aslan – symbol Chrystusa – stwarza świat i obdarza wszystkich bezgraniczną miłością. Z kolei Jabłko Życia, po które wyrusza w podróż Digory, to symbol biblijnego zakazanego owocu i zerwania go z drzewa. Zła Czarownica, która zjawia się w ogrodzie i kusi chłopca, nakłaniając do przestępstwa, jest alegorią Szatana. Chłopiec nie ulega jednak i nie popełnia czynu zabronionego (odniesienie do grzechu pierworodnego).

Spis rozdziałów:
1. Złe drzwi
2. Digory i jego wuj
3. Las Między Światami
4. Dzwon i młotek
5. Żałosne Słowo
6. Wuj Andrzej zaczyna mieć kłopoty
7. Co się wydarzyło przed domem
8. Walka pod latarnią
9. Stworzenie Narnii
10. Pierwszy żart i inne sprawy
11. Digory i jego wuj mają kłopoty
12. Przygoda Truskawka
13. Nieoczekiwane spotkanie
14. Zasadzenie drzewa
15. Koniec tej historii i początek wszystkich innych

Rozprawka

Rozprawka z książki „Opowieści z Narnii. Siostrzeniec Czarodzieja”
Temat: Elementy biblijne w książce „Opowieści z Narnii. Siostrzeniec Czarodzieja”.

Wszystkie części „Opowieści z Narnii” podbiły serca milionów fanów na całym świecie. Jednak mało kto wie, że C. S. Lewis w swoich książkach wprowadzał wiele nawiązań do religii chrześcijańskiej. Były to nie tylko nawiązania do przypowieści jezusowych, symbole Boga i Diabła, ale również niezwykle podobny proces stwarzania świata do tego, który możemy przeczytać w Księdze Rodzaju Starego Testamentu. Nawiązania te niekiedy są bardzo widoczne, lecz wciąż mogą unikać wzrokowi czytelnika, jeśli ten nie dostrzegł ich wystarczająco wcześnie bądź nie potraktował książek jako nic innego niż narzędzia dającego mu rozrywkę. Uważam, że wiele elementy religii chrześcijańskiej oraz przede wszystkim biblijnych, zarówno tych bardziej jak i mnie dostrzegalnych, zostało zawartych na kartach książki „Opowieści z Narnii. Siostrzeniec Czarodzieja”. Swoją tezę poprę następującymi argumentami.
Najbardziej widocznym nawiązaniem do religii chrześcijańskiej, który mógł zostać dostrzeżony przez każdego czytelnika, jest podobieństwo stwarzania Narnii przez lwa Aslana do tworzenia świata przez Pana Boga. Aslan podobnie jak Bóg chrześcijański tworzył świat słowem, „Był to Lew. Olbrzymi, jaśniejący, z bujną, nastroszoną grzywą stał zwrócony łbem ku wschodzącemu słońcu. I śpiewał. Nikt nie miał najmniejszej wątpliwości, ze właśnie z jego szeroko otwartych ust wydobywał się ów Głos.” (cytat z książki „Opowieści z Narnii. Siostrzeniec Czarodzieja”). Lew śpiewał pieśni o różnej tonacji, dzięki czemu tworzył wszystko z niczego. Digory Kirke określił śpiew Alana, jako najcudowniejszy dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszał: „Był to jednak najcudowniejszy dźwięk, jaki Digory kiedykolwiek słyszał, poza wszelkimi porównaniami, tak cudowny, że aż wprost trudny do zniesienia.” (cytat z książki „Opowieści z Narnii. Siostrzeniec Czarodzieja”). Wszystkim uczestnikom wydarzenia wydawało się, że głos dobiega ze wszystkich stron, nawet spod ziemi, a nie tylko z samego lwa. Aslan najpierw stworzył niebo, planety, gwiazdy i Słońce, które rozjaśniły do tej pory w pełni czarne niebo. Zaczęły pojawiać się wzgórza, zielona trawa, już prawie w ogóle nie było czarnej, bezkresnej przestrzeni, do której trafili Digory i Julia z resztą przypadkowych towarzyszy. Dla lepszego dostrzeżenia podobieństwa zestawię ze sobą dwa cytaty, jeden pochodzi z Księgi Rodzaju i przedstawia stwarzanie świata przez Boga, drugi zaś jest opisem tworzenia Narnii przez Aslana: „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami” (cytat Rdz 1,2); „Lew chodził tu i tam po pustej, nagiej okolicy i śpiewał nową pieść, bardziej melodyjną i rytmiczną, bardziej delikatną i falującą niż ta, którą wezwał na niebo gwiazdy i słońce” (cytat z książki „Opowieści z Narnii. Siostrzeniec Czarodzieja”). Oba przytoczone fragmenty wskazują na to, jak bardzo działania lwa i Boga były podobne. Co więcej, warto dostrzec, że Bóg chrześcijański stworzył człowieka na swoje podobieństwo i uczynił go mądrym, Aslan zaś tworzył zwierzęta i dawał im dar mówienia oraz myślenia.
Kolejne ewidentne podobieństwo do wiary chrześcijańskiej, które możemy odnaleźć na kartach powieści Lewisa ponownie nawiązuje do Księgi Rodzaju. Aslan prosi Digory’ego, aby przyniósł mu owoc z magicznej jabłoni. Jabłko to jest źródłem życia i młodości, z tego powodu stanowi ono, podobnie jak biblijny owoc, wielką pokusę dla śmiertelnika. Do skosztowania jabłka namawia chłopca Czarownica, która w książce może być utożsamiana z samym Diabłem, zaś Aslan właśnie z Bogiem, stwarzającym z niczego nowy świat. Digory Kirke nie słucha jednak Wiedźmy i dostarcza owoc lwu w stanie nienaruszonym. Ta część książki ten stanowi zarówno nawiązanie do fragmentu księgi Rodzaju, jak i jest jej przeciwieństwem, ponieważ Digory w przeciwieństwie do Adama i Ewy nie skosztował owocu za namową zła.
Reasumując, w powieści C. S. Lewisa „Opowieści z Narnii. Siostrzeniec Czarodzieja” występują liczne nawiązania do wiary chrześcijańskie, a dokładniej do fragmentów zawartych w Biblii, w Starym Testamencie. Najczęściej dostrzegalne podobieństwa to proces stwarzania świata przez lwa Aslana oraz kuszenie Digory’ego do skosztowania magicznego jabłka przez złą Czarownicę. W powieści możemy odnaleźć jeszcze kilka mniejszych nawiązań, jednak te są najczęściej dostrzegalne. Myślę, że przedstawione przeze mnie argumenty poparły tezę postawioną we wstępie pracy.

Charakterystyka bohaterów

Szósty tom cyklu „Opowieści z Narnii” nosi tytuł „Siostrzeniec czarodzieja”. Autorem jest C.S. Lewis. Powieść została wydana w roku 1955, ale jeśli wziąć pod uwagę chronologię, owa książka powinna być pierwsza, gdyż Narnia w niej dopiero powstaje. Oto charakterystyka występujących w powieści postaci:

Digory Kirke – znany z poprzednich części profesor Kirke tutaj jest chłopcem. Ze względu na chorobę matki musiał przeprowadzić się do domostwa wuja i ciotki, do Londynu. Chłopiec jest nieszczęśliwy z tego powodu. Główne cechy jego charakteru to ciekawość (uderza w dzwon i budzi Królową Jadis ze snu) i odwaga (bez wahania udaje się do Innego Świata, aby sprowadzić Polę). Digory lubi odkrywać też nowe światy, ale jest nieco nieroztropny i lekkomyślny. Czasami bywa złośliwy, jeśli ktoś ma odmienne zdanie na jakiś temat. Pod koniec książki wyrusza w podróż, w której musi odnaleźć Jabłko Życia – cudowny owoc mogący uleczyć każdą chorobę. Chłopiec bardzo kocha swoją mamę i jest gotowy do wielu poświęceń, aby ulżyć jej w cierpieniu.

Pola Plummer – dziewczynka będąca rówieśniczką Digory’ego. Dzieci szybko zaprzyjaźniają się i na skutek manipulacji wuja Andrzeja, wyruszają w podróż pomiędzy krainami. Pola to głos rozsądku, zawsze stara się wszystko logicznie przemyśleć i nie robić nic pochopnie. Obawia się niebezpieczeństwa, które może na nich czyhać po drugiej stronie magicznej sadzawki. Dziewczynka jest lojalną przyjaciółką, zawsze stara się pomagać Digory’emu i go wspierać.

Jadis – we wcześniejszych tomach znana jako Biała Czarownica. Kobieta pełna okrucieństwa i przepełniona złem. Uważa się za władczynię absolutną i pragnie zniewolić wszystkich, nawet mieszkańców Londynu. Jest bardzo wysoka i piękna, co nie uchodzi uwadze wuja Andrzeja. Zła Czarownica przedostaje się przypadkiem do Narnii i obawia się potęgi magii, jakiej używa Aslan. Jadis wręcz kocha władzę i wszelkie przywileje z niej płynące. Obawiając się klęski, zniszczyła cały świat oraz miasto Charn, w którym mieszkała.

Andrzej Ketterley – wuj Digory’ego, tytułowy „czarodziej”, który latami zgłębiał tajemnicę magicznego pyłu i podróży pomiędzy światami. Sam jednak był zbyt tchórzliwy, aby podjąć się podróży. Wykorzystał w tym celu świnki morskie i dzieci, które przypadkiem znalazły się w jego gabinecie. Postać raczej negatywna, budząca pewien niepokój. Andrzej często zachowuje się infantylnie i ma problem z alkoholem. W Narnii jest przerażony jak małe dziecko, nie rozumie mowy Aslana i innych zwierząt, które pogną się z nim porozumieć.

Aslan – Wielki Lew jest w tym tomie stworzycielem Narnii i innych krain. Za pomocą śpiewu i tchnienia budzi do życia magiczne istoty i zwierzęta, a część z nich obdarowuje mową i inteligencją. Aslan jest ostoją dobroci i sprawiedliwości. Mimo swej bezkresnej potęgi, obawia się zła, które pod postacią Czarownicy przedostało się do Narnii, i nakazuje zasadzić ochronne drzewo jabłoni.

Truskawek – londyński koń, który wraz z bohaterami przypadkowo znalazł się w Narnii. Tam został obdarzony darem mowy, a później zmieniony w Pegaza. Koń jest zachwycony nowo poznaną krainą i skrzydłami.

Helena i Franciszek – podczas przejścia z Lasu Pomiędzy Światami do Narnii dostał się także przypadkowo dorożkarz, którego prędko oczarowała rodząca się na jego oczach kraina. Skromny mężczyzna i jego sprowadzona przez Aslana żona, Helena, zostają koronowani na pierwszych władców Narnii. Przez lata panowali mądrze i sprawiedliwie, obdarzając miłością swych poddanych, zgodnie z naukami Wielkiego Lwa.

Problematyka

Drogi czytelniku!
Chciałabym Tobie opisać problematykę książki „Siostrzeniec czarodzieja” C.S. Lewisa. Autor napisał 7-tomową serię „Opowieści z Narnii”. Ta książka, którą chcę Tobie opisać jest częścią właśnie tej serii.
Ten tom zaczyna się rozmową głównych bohaterów. Nazywają się Pola i Digory. Właśnie tak rozpoczęła się ich przyjaźń. Pewnego dnia podczas zabaw na strychu w swojej „jaskini przemytników” znaleźli tunel. Postanowili do niego wejść. Najpierw, jednak sprawdzili długimi krokami jaka jest odległość między jedną krokwią, a drugą. Dzięki temu wiedzieli ile krokwi przypada na jedno pomieszczenie poddasza. Potem dokonali obliczeń, wzięli małe latarnie i wyruszyli na wyprawę. W końcu doszli do tajemniczych drzwi. Cicho je otworzyli i weszli do środka. Myśleli, że to opuszczony dom za kwaterą chłopca. Jednak to była jego kwatera. Na środku stał stół. Na nim leżały dwie żółte obrączki i dwie zielone. Okazało się, że jest to zakazany gabinet szalonego wujka Andrzeja. Dzieci chciały już zawrócić, gdy nagle Pola dostała zaproszenie do zobaczenia pięknych pierścionków. Kiedy tylko dotknęła jednego z nich zniknęła. Później Digory także zniknął. Jednak on ruszył szukać dziewczynki. Wziął ze sobą trzy obrączki: dwie zielone i jedną żółtą. Gdy się ocknął zauważył, że jest pod wodą. Wypłynął na powierzchnię i spostrzegł, że nie łapie z trudem powietrza ani nie jest mokry. Czuł się w tym lesie jakby był tam od zawsze. Kilka minut później podeszła do niego dziewczynka. Po jakimś czasie przypomnieli sobie kim są i co tu robią. Wskoczyli do sadzawki i wyszli na inny suchy brzeg. Postanowili przebyć część drogi powrotnej i wrócić do lasu. Digory chciał wskoczyć do kolejnej sadzawki, lecz Pola go zatrzymała. Po oznaczeniu drogi powrotnej wskoczyli do sadzawki. Jednak żółty pierścień nie zadziałał. Zmienili obrączkę i wskoczyli. Znaleźli się w dziwnym miejscu. Nie było tu słońca jak na Ziemi; istniało tu czerwone, nieruchome światło. Niebo było granatowe, prawie czarne. Stali w ruinach, które wydawały się czerwone. Poszli w kierunku ruin pałacu. Zwiedzili je, aż doszli do Sali tronowej. Weszli do środka i obejrzeli „figury woskowe” siedzące na krzesłach. Skończywszy oglądanie tajemniczych postaci wrócili do stołu na środku sali. Zauważyli tam dzwon i napis na boku postumentu. Przeczytali inskrypcję i Digory postanowił to sprawdzić. Zaczęli się kłócić i ten spór trwał, dopóki Pola nie postanowiła wracać. Wtedy Digory powstrzymał dziewczynkę od założenia pierścienia. Przytrzymał ją i uderzył młotkiem w złoty dzwon. Na początku dźwięk był cichy, jednak później był głośniejszy niż na początku. Dźwiękowi towarzyszyły chmury pyłu. Głos dzwonu się urwał. Chmury pyłu także opadły. Zapanowała martwa cisza. Dzwon drżał, panowało milczenie. Nagle rozległ się szelest. Odwróciły się i zauważyły, że jedna postać, kobieta podniosła się z tronu. Następnie po krótkiej rozmowie wyprowadziła ich z sali tronowej. Wyszli na dziedziniec. Tam opowiedziała im historię tego miejsca. Potem postanowiła skierować się do świata Poli i Digorego. Później rozmowa zeszła na wujka chłopca. Nim czarownica zdążyła coś zrobić założyli obrączki i pojawili się w tym samym spokojnym lesie. Jednak wiedźma w jakiś sposób dostała się tam za nimi. Wskoczyli do domowej sadzawki i Digory poczuł, że czarownica łapie się jego ucha, leci za nimi. Wrócili do gabinetu wujka Andrzeja. Kilka minut później wujek poprosił ciotkę Letycję o pieniądze, kiedy nagle do salonu weszła czarownica. Czarownica była wkurzona. Rzuciła ciotkę, a potem wyszła za wujem Andrzejem. Nagle na zewnątrz zapanował chaos. Kilka chwil później przenieśli się wraz z czarownicą, wujem, koniem i dorożkarzem. Weszli do sadzawki i znaleźli się w niestworzonym świecie. Chwilę później zaczął się tworzyć nowy świat. Rozległa się pieśń i wszyscy skupili się na tym. Po chwili dorożkarz i jego koń poszli szukać grzebienia. Trochę później wyrosła latarnia. Później Digory i Pola poszli prosić lwa o pomoc. W tej chwili wszystkie zwierzęta zrobiły krąg wokół lwa. Aslan zamienił nieme zwierzęta w stworzenia mówiące. Digory pojechał szukać lwa na koniu Truskawku, a Pola poszła z dorożkarzem. Następnie Aslan zamienił konia w pegaza i powiedział, gdzie mają lecieć. Gdy dolecieli do sadu Digory poszedł zerwać jabłko, które później miało uzdrowić jego matkę. W sadzie spotkał czarownicę. Urwał jabłko, królowa chciała zmusić go do zjedzenia tego owocu. Uciekł od złej wiedźmy i wybiegł z sadu. Wrócili do Aslana, chłopiec zasiał drzewo i odbyła się koronacja. Po koronacji dzieci wróciły do domu i Digory dał swojej matce jabłko. Później zasadził drzewo od tego jabłka w ogrodzie.
Problematyką tego utworu jest teleportowanie się między innymi wymiarami. Dzieci były w trzech różnych światach łącznie z Londynem. Moim zdaniem ta opowieść jest ciekawa i wciągająca.

Geneza utworu i gatunek

„Siostrzeniec czarodzieja” jest chronologicznie pierwszą (ale napisaną i wydaną jako szósta z kolei) książką z serii „Opowieści z Narni”. Książkę napisał brytyjski pisarz C. S. Lewis w 1955 roku. Ta konkretna część cyklu bazuje w dużej mierze na analogiach do wydarzeń z życia autora i na jego niespełnionych marzeniach – Lewis jako sierota (jego mama zmarła na raka, gdy ten miał 10 lat) potrafił przelać swoje emocje na papier i wcielić się w Digory’ego Kirke, który chce zrobić wszystko, żeby uratować śmiertelnie chorą mamę.
Książka jest powieścią z gatunku fantastyki – w tej konkretnie części, magiczne przedmioty, podróże między światami, czarodzieje to norma! Już sam tytuł nas o tym przekonuje. W tej części nie brakuje również mówiących zwierząt. Występuje tu nawet skrzydlaty koń! Główną osią książki wydaje się być motyw stworzenia świata, ale także „grzechu pierworodnego”. Poruszany jest tu także motyw braku wiary. Fabuła książki napędzana jest nieposłuszeństwem (wobec rodziców, Aslana-Boga, zasad). Każde nieposłuszeństwo otwiera drogę nowym (zwykle tragicznym) wydarzeniom. Bohaterowie uczą się, że muszą sami odpowiadać za swoje czyny, jednak zawsze mogą liczyć na łaskę i pomoc.
W „Siostrzeńcu czarodzieja” od groma jest nawiązać do Biblii, tradycji żydowskiej, mitologii greckiej, wierzeń pogańskich. W niektórych miejscach można mieć wrażenie, że autor „bawi się” z nami w „kto znajdzie nawiązanie”. Książka też tłumaczy wiele wątków obecnych w innych częściach. Polecam!

Czas i miejsce akcji

Rozgrywało się to w czasach drugiej wojny światowej w Anglii. Na początku chłopiec Digory jest nieszczęśliwy, ponieważ jego mama jest chora, a tata wyjechał do Indii. Chłopiec pewnego dnia musiał się przenieść do wujka. Nie był szczęśliwy z tego powodu, bo bał się wujka, ponieważ uważał go za złego.
Jednak Digory poznaje dziewczynkę o imieniu Pola. Bardzo szybko się zaprzyjaźnili. Pewnego dnia chcieli pozwiedzać opuszczone domy. Szli do nich przez tunele. W pewnym momencie napotkali na drzwi. Gdy przez nie przeszli, zauważyli, że są w gabinecie wujka Andrzeja. Byli bardzo zdziwieni. Wujek jednak szybko opowiada im o swoim eksperymencie. Poly dostała od niego pierścień, który założyła na palec i po chwili znikła. Chłopiec był przestraszony i domagał się wyjaśnień. Wujek zaczął mówić mu o swoich próbach i o tajemniczej szkatule z Atlantydy. W obrączkach był pył, dlatego Poly znikła. Wujek powiedział, że Pola nie wróci sama, gdy nie ma powrotnej zielonej obrączki. Dlatego chłopiec poświęca się i znika do tego miejsca co Pola. Oby dwoje są w lesie pomiędzy Światami, który nazywano poczekalnią. Na początku nawzajem się nie poznali. To miejsce bardzo źle na nich wpływało. Jednak po chwili odzyskują pamięć i mieli zamiar wrócić do domu. Jednak chłopiec postanawia pozwiedzać inne światy. Dlatego wybierają się w podróż. W pewnej chwili trafiają do sadzawki i trafiają do martwego miasta. Byli bardzo przestraszeni, bo nie wiedzieli gdzie są. Gdy weszli do zamku, napotykają siedzące postacie oraz duży złoty dzwon. Digory z ciekawości podszedł do niego i z całej siły w niego kopnął. Po chwili przebudziła się wysoka dziewczyna. Kobieta spokojnie opowiada swą historię, jak walczyła ze swą siostrą o tron. Powiedziała również dzieciom jak wypowiedziała Żałosne Słowo, które zniszczyło cały świat oraz zabiło każdą istotę oprócz niej. Poly i Digery byli bardzo przestraszeni, nie wiedzieli, co powiedzieć. Zaczęli uciekać do domu, jednak czarownica przedostaje się wraz z nimi do Londynu. Gdy wujek Andrzej ją zobaczył, był zaskoczony jej urodą i w pewnym momencie zostaję jej sługą oraz wykonuje zadane przez nią polecenia. Gdy minęło dużo czasu udaje się Digory’emu zabrać czarownicę do Lasu tam gdzie byli wcześniej. Z tego strasznego miejsca przedostają się do Narnii, którą stworzył Lew Aslan. Reszta bohaterów czyli Digory, Poly, wujek, czarownica, i dorożkarz i jego koń Truskawek także przedostają się do Narnii. Aslan zaczął tworzyć góry, doliny oraz rzeki. Przywołuje również do życia rośliny i zwierzęta. Tworzy również nowe magiczne istoty. W pewnym momencie Digory prosi o pomoc dla swej ciężko chorej mamy lecz chłopiec sprowadził do Narnii złą czarownicę. Zdaje sobie sprawę z tego, że musi ją chronić. Digory, Pola i Pegazm wyruszają w podróż. Ich celem był ogród rajski. Zadaniem Digory’ego było przyniesienie jabłka, ale nie wolno było mu go ugryźć. Zła czarownica nakłania go do kradzieży jednak on nie ulega jej wpływom i zanosi jabłko do Aslana.
Lew dzięki niemu zasadza drzewo, które ma chronić Narnie przed złą czarownicą. Po ciężkich przygodach Lew pomaga dzieciom i wujowi wrócić do domu. Jednak woźnicę i jego żonę koronuje na królów Narnii. Jabłko, które Digory przyniósł Aslanowi, zjadła mama chłopca. Powoli wracała do zdrowia. Po czterech latach Digory dorasta i staje się profesorem Kirke i przybywa do niego czwórka rodzeństwa: Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja.

Charakterystyka

Opowieści z Narnii – Siostrzeniec czarodzieja – C.S. Lewis – CharakterystykaInformacje o książceKsiążka pt. „Opowieści z Narnii: Siostrzeniec czarodzieja” (oryginalny tytuł: „The Chronicles of Narnia: The Magician’s Nephew”) to powieść fantastyczna, która została napisana przez C.S. Lewisa (Clive Staples Lewis, 1989-1963). Swoje pierwsze wydanie miała w 1955 roku, w Wielkiej Brytanii, w oryginalnym języku angielskim. W Polsce natomiast po raz pierwszy ukazała się trzydzieści trzy lata później- w 1988 roku. Została wydana przez Instytut Wydawniczy PAX, w przekładzie Andrzeja Polkowskiego.Jest to szósty, a zarazem przedostatni tom cyklu „Opowieści z Narnii”. Biorąc natomiast pod uwagę porządek chronologiczny przedstawionych zdarzeń, jest pierwszą częścią wskazanego cyklu. Każda część cyklu opowiada o niezwykłych przygodach losowo wybranych ludzi, którzy zostają przeniesieni za sprawą Aslana – króla całej Narnii – do tej właśnie magicznej krainy.Krótkie streszczenieUtwór opisuje powstanie Narnii, która zostaje stworzona przez Aslana – Złotego Lwa. Towarzyszą mu Digory Kirke i Pola Plummer – przyjaciele i sąsiedzi mieszkający w Londynie. Dostają się do tego magicznego świata dzięki magicznym pierścieniom utworzonym przez wuja Digory’ego – Andrzeja, który przez wiele lat pracował nad przemieszczaniem się między światami.Gdy po przeniesieniu do innego wymiaru wybudzają się, okazuje się, że są w „Lesie pomiędzy światami”. Stamtąd poszli przed siebie. Po drodze dochodzą do zmasakrowanego kraju zwanego Charnem. Tam Digory, niczego nieświadomy, budzi z tysiącletniego snu okrutną czarownicę Jadis. Ta chce wydostać się do ludzkiego świata, by przejąć nad nim kontrolę i opanować wszystkich ludzi. Dzieci wracają na Ziemię, by wraz z wujem Andrzejem i jego koniem – Truskawką – powrócić do magicznego świata. Gdy się do niego przenoszą, cała czwórka widzi, jak Aslan tworzy Narnię, a niedługo później przemienia Truskawkę w Pegaza i daje koniowi umiejętność mowy.Następnie dzieci muszą walczyć z Czarownicą, która zaczarowała wuja Andrzeja w swojego sługę. Oprócz tego muszą odnaleźć złote jabłko, które mają przekazać Aslanowi, by ten zasadził Drzewo, które będzie chroniło Narnię. Owoc ten może także pomóc matce Digory’ego – Mabel, która jest ciężko chora.Charakterystyka bohaterów- Digory Kirke – młodzieniec, który pochodzi ze wsi. Pewnego razu zostaje przeniesiony do Londynu, a dokładniej do swojego wujostwa, które okazuje się dla niego nieznośne. W mieście poznaje Polę, z którą się zaprzyjaźnia. Digory niewątpliwie jest głównym bohaterem tego tomu. Przeżywa wiele przygód, które zmieniają jego spojrzenie na świat. Chłopca charakteryzuje odwaga, ciekawość, samolubstwo i bunt.
– Pola Plummer – kilkunastoletnia dziewczyna, która pewnego razu poznaje swojego rówieśnika, a zarazem sąsiada – Digory’ego. Dzięki stworzonym przez wuja chłopaka pierścieniom Pola, wraz z nowo poznanym kolegą, wyrusza w podróż pełną niebezpieczeństw, ale i ciekawych przygód. Dziewczyna zawsze zachowuje trzeźwy umysł i myśli w trudny do zrozumienia sposób. Cechuje ją inteligencja, troskliwość, przyjazność i dojrzałość emocjonalna, którą czasami przewyższa swojego kompana.
– Mabel Kirke – chorująca kobieta w stosunkowo dojrzałym wieku, która jest matką Digory’ego. Jest w tak tragicznym stanie, że nie może wstawać z łóżka. Dopiero złote jabłko, które przynosi z Narnii chłopiec, pomaga jej wrócić do zdrowia.
– Letitia Ketterley – dość surowa ciotka Digory’ego i siostra Andrzeja. Kobieta wykazuje się odwagą, surowością, troskliwością i stanowczością.
– Andrzej Ketterley – niskiego wzrostu, siwy, lekko przygarbiony i dość stary człowiek, który ma tytuł czarodzieja. Tworzy pierścienie, które pozwalają przenieść się do innych światów. Podczas pracy nad tymi pierścieniami stracił dużo zdrowia. Często, gdy coś mu nie wychodzi lub ma gorszy dzień, sięga po alkohol. Oprócz tego testuje swoje wynalazki na zwierzętach, nie licząc się z ich cierpieniem. Jest człowiekiem okrutnym, samolubnym, zachłannym i lekkomyślnym. Gdy przechodzi do Narnii, zostaje omotany przez Złą Czarownicę, a pod wpływem magii zostaje jej sługą.
– LeFay – czarodziejka z krwi i kości, a także matka chrzestna Andrzeja. Jest w podeszłym wieku; zbliża się jej śmierć. Przed odejściem ze świata żywych rozkazała swojemu chrześniakowi, by spalił szkatułkę, w której znajdował się magiczny pył, o którym wtedy nie wiedział. Młody jeszcze wtedy chłopiec nie zrobił tego, a w późniejszych latach życia wykorzystał pył, by obsypać nim obrączki, które założyły dzieci, by przenieść się do Narnii.
– Jadis (inaczej Zła Czarownica / Zła Królowa) – wcześniej występowała jako Biała Czarownica. Zostaje wybudzona z tysiącletniego snu przez dzieci. Jadis uznawana jest za okrutną, pozbawioną uczuć i samolubną osobę. Sama uważa się za królową całego świata i zamierza zmienić każdą istotę ludzką w swojego poddanego.
– Truskawek – koń, który przypadkowo razem z dziećmi trafia do Narnii. Tam otrzymuje niezwykły dar mowy, a niedługo później zostaje zamieniony w Pegaza (skrzydlatego konia). Bardzo mu się tam podoba i nie ma zamiaru wracać. Truskawek jest uprzejmy, troskliwy i miły.
– Aslan – Lew, który stworzył Narnię. Nikt nie wie, skąd przychodzi, i gdzie tak naprawdę mieszka. Ma on nadzwyczajne moce, m.in. umiejętność ludzkiej mowy. Inaczej nazywany jest Złotym Lwem, ponieważ jego skóra i sierść przypominają złoto. Aslan występuje w każdej części cyklu „Opowieści z Narnii”. Jest inteligentnym, przyjaznym i odważnym zwierzęciem. Zawsze przychodzi, gdy jest potrzebna jego pomoc.