Opowieści z Narnii – Srebrne krzesło

„Opowieści z Narnii: Srebrne krzesło” to czwartym tom „Opowieści z Narnii” autorstwa C. S. Lewisa. Składają się na nie szesnaście rozdziałów. Po raz pierwszy utwór został wydany w 1953 roku. W Polsce pojawił się dopiero w 2002 roku. Od tej pory otrzymał kilka wznowień.
„Opowieści z Narnii: Srebrne krzesło” jest historią Eustachego Scrubba i jego koleżanki Julii Pole. Oboje są uczniami Eksperymentalnej Szkoły. Zostają wezwani przez lwa Aslana do magicznej krainy zwanej Narnią. Polecono im bardzo ważną misję. Mianowicie mieli odnaleźć królewicz Narnii – Riliana, zaginionego od dziesięciu lat. Rilian jest synem Kaspiana X, przyjaciela Eustachego od czasów podróży „Wędrowca do świtu” na koniec świata. Do Eustachego i Julii dołącza Błotosmętek (chude stworzenie o ziemistej skórze i błonach między palcami) i puchaczem Świecopuchem. Wszyscy wyruszają w podróż. Od samego początku nie jest łatwo. Dochodzi do sprzeczki między Eustachym i Julią, która nieumyślnie popycha młodzieńca w przepaść. Aslan daje śmiałkom kilka wskazówek, po których nakazuje im wyruszyć za Eustachym.
Wędrują wiele dni i nocy. W końcu Julia, Eustachy i Błotosmętek docierają do Starożytnego Miasta Olbrzymów – Harfangu. Niestety nie są tam mile widziani. Zmuszeni zostają do ucieczki przed mieszkańcami Harfangu, w trakcie której w podziemnym królestwie złej czarownicy odnajdują syna Kaspiana X – Riliana. Okazuje się, że czarownica rzuciła na chłopaka zły urok, aby manipulować nim. Rilian nie pamięta swojej przeszłości, ni

1. Zaproszenie Eustachego Scrubba i Julii Pole z Eksperymentalnej Szkoły do Narnii przez lwa Aslana
2. Udanie się uczniów Eksperymentalnej Szkoły do magicznej krainy, Narnii.
3. Prośba odnalezienia zaginionego przez dziesięć lat księcia Riliana, syna króla Kaspiana X.
4. Wyjaśnienie znaczenia ważnej misji.
5. Początkowe problemy wyprawy po książęcego syna.
6. Sprzeczka pomiędzy Eustachym a Julią.
7. Cztery wskazówki dane przez lwa Aslana.
8. Wyruszenie w ślady Eustachego.
9. Sowi sejm.
10. Dołączenie do śmiałków puchacza i Błotosmętka.
11. Dalsza wyprawa w składzie: Eustachy, Julia, puchacz i Błotosmętek, w poszukiwanie książęcego syna Riliana.
12. Przemierzanie dzikich pustkowi północy.
13. Udanie się na wzgórze labiryntu.
14. Dotarcie grupy śmiałków do Starożytnego Miasta Olbrzymów – Harfangu.
15. Nieprzyjemne powitanie przybyłych podróżników.
16. Ucieczka z Starożytnego Miasta Olbrzymów – Harfangu przed jego mieszkańcami.
17. Przypadkowe dotarcie do Ciemnego Świata – podziemnej krainy złej czarownicy

Zapłakana Julia Pole za szkołą natyka się na Eustachego Scrubba. Rozmawiają chwilę. Julia pyta go, gdzie był w czasie wakacji. Chłopiec odpowiada, że w innym świecie. Julia chce go zobaczyć. Nawołują więc imię „Aslanie”. Wtedy do ich uszu dochodzą głosy szkolnego gangu, który gnębi innych uczniów. Uciekają więc na pagórek, w stronę muru, w którym jest zawsze zamknięta brama prowadząca na wrzosowisko. Gdy już tam są, bramka okazuje się otwarta. Przechodzą przez nią. Ukazuje im się zielona trawa, błękitne niebo i ptaki, które zamiast zwykłego świergotu, śpiewają melodię na tle wszechobecnej ciszy. Eustachy łapie Julię i odciąga ją od skraju urwiska. Julia chce jednak pokazać, że wcale nie boi się wysokości i staje jeszcze bliżej krawędzi. Spogląda w dół i widzi chmury daleko pod swoimi stopami, a pod chmurami, jeszcze dalej, koniec przepaści. Nie potrafi jednak określić czym owo dno jest. Czy wodą, czy lądem. Czy lasem, czy polem. Dziewczynka chciała odejść od skraju przepaści, ale sparaliżował ją strach. Eustachy ruszył jej więc na pomoc, ale Julii, której kręciło się w głowie, a nogi i ręce odmówiły posłuszeństwa, zaczęła się z nim szarpać. W efekcie dziewczynka upadła na ziemię, a Eustachy spadł z urwiska. Julia usłyszała jedynie towarzyszący mu krzyk. Wtedy pojawiło się ogromne zwierzę i zamiast ryczeć czy warczeć, położyło się, wychyliło łeb za skraj przepaści i zaczęło dmuchać, po czym uciekło.
Julia zaczęła płakać. A od łez, zachciało jej się pić. Ptaki już nie śpiewały, a w panującej powszechnie ciszy Julia rozpoznała plusk wody. Poszła więc w te stronę, a dźwięk stawał się coraz głośniejszy i głośniejszy. Gdy ujrzała strumień, ujrzała również lwa. Lwa z uniesionym łbem i z wyprostowanymi przednimi łapami, przez co przypominał kamienny posąg. Julia bała się podejść i napić. Wtedy odezwał się głos: – podejdź i napij się…
Julia zorientowała się, że mówi to lew, a Eustachy wspominał, że w Narni zwierzęta mówią. Dziewczynka więc zapytała, czy lew obiecuje jej nie zjeść. Lew odrzekł, że nic nie będzie obiecywał. A pod groźbą śmierci z pragnienia, Julia decyduje się podejść i napić. Dziewczynka podchodzi do lwa i staje przed nim. Lew powierza jej cztery zadania i mówi, aby dobrze je zapamiętała. Odpowiada też, że Eustachy jest w Narnii i, że ona także tam trafi na jego [lwa] oddechu.
Julia nawet nie poczuła jak oddech lwa poniósł ją w przestworza. Lot był przyjemny i wcale nie podobny do lotu samolotem. Dziewczynka leciała w ciszy. Po paru godzinach zorientowała się, że zasnęła w powietrzu. U dołu dojrzała ocean a na nim kilka białych wysp. Dojrzała również zmarszczki na wodzie, które pozostawiały za sobą statki. Słońce raziło ją w oczy. Po chwili ujrzała ciemny pas i domyśliła się, że to zapewne ląd. Wleciała w niego i wstrzymała na chwilę oddech. Po kilku sekudach jednak wyłoniła się z niego o wiele niżej i była cała mokra. Dodatkowo ochlapała ją fala morska. Julia zauważyła, że zbliża się do ujścia rzeki, a dokładniej do lewego jej brzegu. Dojrzała tam Eustachego. Stał brudny, mokry j niepozorny. Wokoło dworzanie (zarówno ludzie, jak i zwierzęta oraz mityczne stworzenia, które Julia zna z obrazków) żegnają starego króla, który wsiada na statek napędzany wiosłami. Próbuje przemówić do Eustachego o tym, co powiedział jej Aslan. Ten jednak każe jej być cicho, bo ma zamiar posłuchać, co się dzieje. Julia w końcu mówi Eustachemu o pierwszym zadaniu Aslana i pyta, czy chłopiec kogoś tu rozpoznaje. Eustachy odpowiada, że nie.
Poza starym królem wsiadającym na statek widzą również grubego karła ubranego równie bogato, jak król i otoczonego poduszkami. Gdy dzieci mają zamiar odejść, pojawia się przed nimi biały puchacz o zakrzywionym dziobie. Julia z początku myślała, że to latawiec. Ptak pyta ich, kim są. Dzieci więc opowiadają o tym, że przysłał ich tu Aslan. Eustachy pyta, jak nazywa się król, który wsiadł na statek. Ptak odpowiada, że to Król Kaspian X. Eustachy dostaje wypieków na policzkach i ewidentnie się zawstydza. Idą więc porozmawiać z Karłem Regentem. Karzeł jest prawie głuchy, więc długo nie mogą się z Puchaczem (bo ptak mówi w mieniu dzieci) dogadać. Karzeł w końcu wsadza do ucha srebrną trąbkę i lepiej słyszy. Każe dzieciom się przebrać i umyć.
Julią zajmuje się piękna dziewczyna, która, jak zauważa dziewczynka, ma chyba mech we włosach. Kiedy dziewczynka przebiera się w piękne narnijskie szaty. Wtedy do jej okrągłej komnaty w wieży wpada Eustachy, także przebrany. Rozmawia z Julią o tym, że przeraził go widok starego Kaspiana. Tłumaczy jej o tym, jak działa czas w Narnii. Julia mówi, że gdyby Eustachy jej wysłuchał, to nie zawaliliby pierwszego zadania. Eustachy mówi, że gdyby Julia prawie go nie zamordowała na urwisku, to oboje wiedzieliby, co mają robić. Tę rozpoczynającą się kłótnię przerwały dźwięki bicia dzwonów wzywających na kolację. W wielkiej sali zasiadało mnóstwo osób, a przed podaniem każdego dania rozbrzmiewały fanfary. Były tam zupy, ryby. Ślepy starzec opowiadał historię pot tytułem „Koń i jego Chłopiec”, która rozgrywała się w czasach gdy Narnią rządził Piotr.
Julia wróciła do swojej komnaty i mimo tego, iż była zmęczona, postanowiła posiedzieć przy kominku. Jednak potem nie chciało jej się już wstać. Wielokrotnie powtarzała sobie, że musi położyć się do łóżka. Nagle usłyszała stukanie w okno. Podeszła i odsłoniła zasłony, mimo że nie miała ochoty na gości, otworzyła okno. Na parapecie usiadł puchacz i kazał jej się przebrać do podróży. Sam poleciał najpierw po Eustachego. Dziewczynka ubrała się w spódnicę, pas (przy którym był harcerski nóż) oraz pelerynkę do kolan, z kapturem.
Czekając na puchacza, znów zaczęła czuć zmęczenie. W końcu ptak powrócił i ogłosił dziewczynce, że ona na nim poleci. Julia miała jednak obawy, że jest za ciężka dla niego, jednak ten uspokoił ją, że już leciał z Eustachym na grzbiecie. Julia więc na polecenie ptaka zgasiła lampę, wdrapała mu się na grzbiet i polecieli. Dolecieli do ruin jakiejś wieży, gdzie czekał już Eustachy i wiele innych sów i puchaczy. Rozmawiają o zamiarach dzieci i o królu także. Eustachy zapytał, dlaczego ptaki spotykają się w nocy i na odludziu. Powiedział, że jeżeli tak, to on nie chce mieć z tym nic wspólnego. Ptaki wyjaśniły mu jednak, że tak wolą się spotykać i że są ptakami królewskimi. Jeden z puchaczy opowiedział dzieciom o zaginionym królewiczu. Syn króla Kaspiana X, Rilian wraz ze swoją matką, królową i dworkami, i giermkami wyruszyli na konną przejażdżkę na majówkę. Rozsiedli się więc gdzieś w północnym lesie, przy źródełku. Jedli i pili, aż królowej zachciało się spać. Ułożyli więc królową na płaszczach i odeszli kawałek, by ich zabawy nie zbudziły kobiety. Nagle usłyszeli krzyk. Lśniący i zielony jak trucizna wąż ukąsił królową. Królewicz próbował go zabić, ale na próżno. Kiedy wrócił do matki, ta była już prawie martwa i próbowała mu coś powiedzieć, ale nie dała rady. Królewicz starał się znaleźć i zabić gada. Nikt nie zwracał na to większej uwagi. Po miesiącu jednak oczy królewicza wyglądały jak oczy kogoś, kto miewa wizje. Najbliższym przyjacielem młodzieńca stał się jeden z Lordów i przyjaciel Kaspiana. Lord wybrał się z Rilianem, aby zobaczyć tę niesamowitą rzecz, o której chłopiec mu opowiadał. Pojechali więc razem nad źródło. Ukazała im się piękna kobieta w sukni zielonej jak trucizna. Przywoływała ich gestem. Do pałacu powrócili, nie rozmawiając ze sobą. Lord obiecał nic nie wspominać królowi. Następnego dnia Rilian zaginął. Król chciał zabić Lorda za ukrywanie tej wiadomości, ale wygrała przyjaźń.
Puchacz Świecopuch postanawia przenieść dzieci, z pomocą innego puchacza, do Błotosmęka. Kiedy dzieci tam docierają, jest ciemno. Zasypiają więc w małym namiocie. Gdy budzą się rano, Julia jest niezadowolona, bo spała w ubraniu. Za to Eustachy jest zadowolony, bo nie musi się ubierać. Dzieci postanawiają porozmawiać z Błotosmękiem. Stworzenie łowi węgorze na obiad i prosi dzieci, aby rozpaliły ognisko. Błotosmęk mówi dzieciom, że wyruszy w podróż razem z nimi. Eustachy dostał od stworzenia stary łuk.
Dotarli w góry. Szli skrajem wąwozu, bo jak twierdził Błotosmęk, olbrzymy traktują go jak ulicę. Nagle niedaleko nich spadł ogromny głaz. Błotosmęk objaśnił, że jest to coś w stylu zabawy olbrzymów, że celują w kopiec, w który nigdy nie trafiają. Podczas podróży, po równinach spotykają
Piękną panią w zielonej sukni na białym koniu i w pełni ubranego rycerza na czarnym koniu. Pani miała piękny głos i śmiech. Błotosmęk od początku jest przeciwny rozmowie z nieznajomymi. Kobieta mówi im o przyjaznym mieście olbrzymów, gdzie mogą zatrzymać kilka dni. Miasto nazywało się Harfang.
Weszli przez otwartą bramę i stanęli w niej cali niebiescy od zimna. Błotosmętek zawołał odźwiernego, na co Eustachy stwierdził szeptem, że ich towarzysz ma tupet i odwagę. Pojawił się olbrzym, nieco wyższy od jabłonki. Miał rude włosy, ubrany był w skurzany płaszcz i coś na wzór kolczugi, nogi miał owłosione a nogi zawinięte. Julia napomknęła o tym, że przysyła ich tu pani w zielonej sukni na obchody święta jesieni. Zaprowadził ich do stróżówki i poczęstował Błotosmęta jakimś trunkiem, którego nalał mu do solniczki, aby ten dał radę się napić, wcześniej posyłając innego, mniejszego olbrzyma do króla z wiadomością o przybyszach. Kiedy idą do króla, olbrzym bierze Błotosmęka w pasie i niesie go, ponieważ „żaba” (tak nazywają go olbrzymy) wypił troszkę za dużo. Znaleźli się w sali, gdzie siedzieli najprawdopodobniej król i królowa. Błotosmęk postawiony przez młodego olbrzyma natychmiast usiadł na ziemi. Julia za to ukłoniła się niezgrabnie, bo w szkole, do której uczęszczała, nie uczyli tego rodzaju gestów.
Julia porwana przez olbrzymią dworkę została przeniesiona do komnaty. Wykąpała się w olbrzymiej bali. Stół i łóżko były normalnych rozmiarów, więc dziewczynka domyśliła się, że olbrzymy muszą być przyzwyczajone do tego rodzaju gości. Dywan, który znajdował się w pokoju, był wielki i miękki. Julia z przyjemnością zanurzała w nim stopy po kostki. Dostała na przebranie piękną suknię, nieco na nią za dużą. Jej niania, stara i dość małych rozmiarów olbrzymka, przynosiła jej zabawki, których Julia nie potrzebowała, a na dobranoc, ucałowała ją, co dziewczynce nie zbyt się podobało. Zasnęła jednak szybko. Miała sen, w którym widziała Aslana. Pokazał jej napis „Pode mną” na ziemi za oknem. Gdy Julia obudziła się, nic już nie pamiętała.
Do jej komnaty następnego dni wpadli Eustachy i Błotosmętek. Zaczęli rozmawiać o tym, że wczorajszego dnia szli przez ruiny miasta, którego szukali. Julia przeprosiła ich, za to, że nie powtarzała sobie znaków przed snem każdego wieczoru. Wtedy przypomniał jej się sen, który opowiedziała towarzyszom. Eustachy i Błotosmętek doszli do wniosku, że żeby dostać się do wcześniej wspomnianych ruin,

Głównymi bohaterami są Julia Pole, Eustachy Scrubb i Błotosmętek.
Julia i Eustachy, uciekając przed szkolnym gangiem, przechodzą przez bramkę w murze za szkołą eksperymentalną, do której uczęszczają. Przenoszą się dzięki temu na kraniec świata, wysoką górę, gdzie Julia podczas szarpaniny, zrzuca Eustachego w przepaść. Od śmierci ratuje go lew Aslan, który swoim oddechem unosi chłopca do Narnii. Julia znów spotyka lwa, gdy idzie napić się ze strumienia. Aslan powierza im zadanie odnalezienia zaginionego księcia Riliana. Daje również cztery znaki. Pierwszy, pierwszą osobą, jaką Eustachy zobaczy w Narnii będzie jego stary przyjaciel. Chłopiec musi go powitać. Drugi, muszą wyruszyć na północ, za granice Narnii, aby znaleźć starożytne ruiny miasta olbrzymów. Trzeci, znajdą w tych ruinach napis na kamieniu i muszą wykonać, to co napis mówi. Czwarty, zaginionego królewicza poznają po tym, że jako pierwszy poprosi ich o coś w imię Aslana. Dziewczynka poniesiona na oddechu lwa udaje się do Narnii do zamku Ker-Paravel. Z pomocą przychodzi im puchacz Świecopuch, który najpierw zabiera ich na obrady sowiego sejmu, gdzie dzieci dowiadują się o królewiczu Rilianie i o tym, że chciał pomścić matkę, którą zabił wąż, a następnie do błotowija Błotosmętka, który towarzyszy im prawie do końca ich podróży. Wraz z Błotosmętkiem wyruszają na poszukiwanie ruin miasta olbrzymów. Julia co wieczór prze

Kiedy byłam młodsza moja przygoda z Narnią skończyła się jeszcze w pierwszej klasie gimnazjum po przeczytaniu tomu pierwszego. Nie czułam potrzeby zapoznawania się z innymi częściami serii. Aż do czasów liceum, gdzie zaczęłam wypożyczać nałogowo książki o Narnii . „Opowieści z Narnii. Srebrne krzesło” jest jedyną książką z serii „Opowieści z Narnii”, po którą sięgnęłam zaraz po ponownym przeczytaniu pierwszego tomu „Lew, czarownica i stara szafa”. Usłyszałam od koleżanek pochlebne recenzje, wiec zdecydowałam się naruszyć ciąg chronologiczny. „Opowieści z Narnii. Srebrne krzesło” jest czwartym tomem siedmioczęściowej serii pt. „Opowieści z Narnii”. Została napisana przez Clive’a Staplesa Lewisa. Wydano ją po raz pierwszy w 1953 roku.
Powinnam teraz przejść do krótkiego opisu wydarzeń, które znajdziemy w recenzowanym utworze. Poznajemy tutaj Eustachego Scrubba i Julię Pole, którzy są uczniami Eksperymentalnej Szkoły w Anglii. Pewnego dnia zostają wezwani do Narnii, aby pomóc odnaleźć zaginionego syna Kaspiana X – księcia Riliana. Aslan opowiada im całą historię i udziela kilku mądrych rad. Główni bohaterowie przemierzają razem z nowymi towarzyszami puchaczem Świecopuchem i Błotosmętkiem (ten drugi wygląda dosyć dziwnie, ma błony między palcami, jest dosyć wysoki i strasznie chudy). W końcu Eustachy i Julia docierają do Starożytnego Miasta Olbrzymów Harfang, z którego niestety muszą uciekać przed nieuprzejmymi mieszkańcami. I tak przypadkiem trafiają do Ciemnego Świata, w którym odnajdują Riliana. Nie od początku rozpoznali księcia, ponieważ ten nie przypominał samego siebie. Okazało się, że zła czarownica rzuciła na chłopca zaklęcie, przez które nie pamięta ani swojego ojca, ani swojej przeszłości, ani porwania. Jest jednak jedno wyjście z tej sytuacji. O konkretnej godzinie nocy Rilian przypomina sobie wszystko i próbuje uciec od czarownicy. Niestety ta ma tego świadomość i za każdym razem przywiązuje młodzieńca do srebrnego krzesła, aby zatrzymać go przy sobie. Eustachy, Julia i Rilian rzucają się na złą czarownicę, która zamienia się w wielkiego, zielonego węża. Kobieta zostaje jednak szybko pokonana, a Rilian odzyskuje wolność. Eustachy i Julia odprowadzają chłopca do domu. Niestety tam okazuje się, że król Kaspian X niedługo umrze. Na szczęście Rilian zdążył pożegnać się z ojcem. Eustachy i Julia zostają odesłani przez Aslana z powrotem do Szkoły Eksperymentalnej.
Dużą rolę w książce odgrywa lew Aslan. Z pewnością nie tylko ja zastanawiałam się podczas lektury, kim jest ten

„Opowieści z Narnii. Srebrne krzesło” rozpoczyna się poznaniem przez czytelnika Julii Pole. Dziewczynka uczęszcza do Eksperymentalnej Szkoły Koedukacyjnej gimnazjum dla dziewczynek i chłopców. Niestety była ofiarą gangu znęcającego się nad słabszymi uczniami. Julia przechadzała się zapłakana po ścieżce za szkoła, kiedy wpadła na Eustachego Klarencjusza Scrubba. Chłopiec zainteresował się stanem dziewczyny, lecz ta nawrzeszczała na niego w napadzie gniewu. Po chwili jednak przeprosiła za swoje niestosowne zachowanie. Eustachy opowiedział Julii o swoich wakacyjnych przygodach z kuzynami w Narnii. Dziewczyna początkowo nie mogła uwierzyć w możliwość odwiedzenia innego świata. Dwójka bohaterów zaczęła krzyczeć imię lwa Aslana. Wtem zza budynku można było usłyszeć głosy gangu nękającego Julię. Dziewczynka z Eustachym zaczęła uciekać. Niestety natrafili na zamknięte drzwi muru. Ku ich zaskoczeniu po kilkukrotnych próbach przekręcenia klamki, drzwi ustąpiły.
Dwójka bohaterów spodziewała się ujrzeć szare, porośnięte wrzosami zbocze, lecz oślepił ich nagły blask słońca. Ucieszone dzieci dotarły do urwiska. Eustachy przestrzegł Julię, aby nie zbliżała się zbytnio do przepaści. Dziewczyna jednak nie usłuchała. Podeszła do krawędzi i zakręciło jej się w głowie. Eustachy złapał ją za dłoń, lecz dziewczyna szybko ją wyszarpnęła upadając na ziemię. Chłopiec stracił równowagę i spadł w przepaść. Nagle obok Julii pojawił się lew Aslan. Lew po dmuchaniu w przepaść, w którą wpadł Eustachy, odszedł do lasu. Dziewczyna poczęła płakać za przyjacielem. Postanowiła poszukać lwa. Znalazła go nad strumieniem na polance. Julia opisała lwu wypadek, do którego doszło na przepaścią. Aslan wytłumaczył, iż Eustachemu nic się nie stało, ponieważ zdmuchnął go do Narnii. Lew wyznacza Julii pewne zadanie. Dziewczyna będzie musiała odnaleźć zaginionego syna króla Narnii – Riliana. Co więcej, Aslan, aby pomóc Julii daje jej cztery wskazówki. Po pierwsze: Eustachy w Narnii ma powitać swojego starego przyjaciela, który pomoże im w zadaniu. Po drugie: bohaterowie muszą opuścić Narnie i udać się do miasta olbrzymów. Po trzecie: w mieście należy wykonać zadanie zapisane na kamieniu. Po czwarte: zaginionego królewicza Eustachy i Julia mają poznać po tym, iż chłopiec poprosi ich o wykonanie czegoś w imieniu Aslana. Dziewczyna kilkukrotnie powtórzyła rady, tak, aby potrafiła je wyrecytować bezbłędnie o każdej porze dnia i nocy.
Lew nakazał Julii podejść do krawędzi, z której poszybowała do Narnii na oddechu Aslana, podobnie jak to zrobił Eustachy. Po dłuższym unoszeniu się w powietrzy dotarła na ląd, nieopodal brudnego i niechlujnego Scrubba. Na brzegu dostrzegła złotopurpurowy okręt, na którym stał sędziwy mężczyzna z diademem na głowie. Julia zdziwiła się faktem, iż załoga statku w większości składała się nie z ludzi, tylko z magicznych istot: faunów, satyrów, centaurów. Co więcej, na okręcie przebywało wiele zwierząt: niedźwiedzie, krety, leopardy, myszy, borsuki i wiele innych. Różniły się one od stworzeń, które Julia widziała w Anglii. Na przykład, myszy stały na dwóch łapach i mierzył jakiś metr wysokości. Dziewczynka od razu zrozumiała, że zwierzęta tutaj rzeczywiście potrafią mówić i myśleć jak ludzie.
Julia przekazała Eustachemu pierwszą wskazówkę od Aslana, dotyczącą obowiązku powitania przez chłopca dawnego znajomego z Narnii. Dzieci spotykają białego puchacza, który obwieszcza im dwie rzeczy: dzieci znajdują się nieopodal zamku Ker-Paravel i narnijski król właśnie odpływa. Puchacz polecił Julii i Eustachemu porozmawiać z Lordem Regentem, który stał przy wozie zaprzężonym w osła. Po krótkie rozmowie wszyscy udali się na zamek Ker-Paravel i zaprowadzono dzieci do łaźni, aby się umyły. Po kąpieli Julia spotkała się z Eustachym. Chłopiec tłumaczy koleżance, że czas w Narnii płynie zupełnie inaczej niż w Anglii. W magicznym świecie dzieci mogłyby spędzić nawet kilkanaście lat, a i tak wróciłyby do rzeczywistości tak, jakby ich podróży do Narnii nigdy nie było. Okazuje się, że stary król Kaspian Dziesiąty, który odpłynął przepięknym okrętem jest dawnym przyjacielem Eustachego. Chłopiec poznał go, kiedy król był zaledwie kilka lat starszy, a teraz jest już sędziwym starcem. Doszło do sprzeczki między przyjaciółmi. Julia zarzucała Eustachemu brak jakiejkolwiek uwagi i zaangażowania w zadanie, powierzone przez Aslana. Zaś chłopiec twierdził, że dziewczyna jest nierozsądna i nieodpowiedzialna. Nagle rozbrzmiał dzwon, zapraszający na kolację. Sprzeczka została przerwana. Bohaterowie poszli zjeść. Podczas posiłku bard opowiedział słynną sagę o Księciu Korze, o Arawis i o koniu Bri, znaną pod tytułem „Koń i jego chłopiec”.
W nocy, kiedy Julia miała położyć się spać, postanowiła posiedzieć przy kominku. Wtem rozbrzmiał przedziwny dźwięk. Dziewczyna uchyliła okno, a an parapecie usiadł puchacz Świecopuch. Julia obwieściła, że wciąż pragnie znaleźć zaginionego królewicza. Puchacz postanowił dołączyć do wyprawy. Poradził dziewczynie spakować najważniejsze rzeczy i przebrać się w strój wygodny w czasie podróży. Następnie wziął Julię na swój grzbiet i poleciał w stronę wieży. Na miejscu znajdował się już Scrubb. Zostaje zorganizowane posiedzenie sowiego sejmu. Pierwszy głos zabiera Eustachy, który opowiada o podróży, w trakcie której zaprzyjaźnił się z królem Kaspianem Dziesiątym. Następnie pewien stary puchacz opowiedział historię królewicza Riliana.
Pewnego majowego poranka, dziesięć lat temu, Rilian wraz z matką udał się na konną przejażdżkę. Podróżowali z dworzanami. Wszyscy rozłożyli koce przy źródełku i zaczęli jeść. Królowej zachciało się spać, więc wszyscy odeszli od niej, aby pozwolić jej odpocząć. Wtem z lasu wypełzł wielki wąż i ukąsił w rękę królową. Kobieta szybko zmarła. Królową przewieziono do zamku Ker-Paravel, gdzie wszyscy rozpaczali nad jej losem. Książe Rilian zaczął samotnie wyjeżdżać na konne wycieczki. Jego zachowanie się zmieniło. Chłopiec zaprzyjaźnił się z baronem Drinianem. Pewnego dnia zaprosił przyjaciela na konną wycieczkę. Postój zorganizował przy źródle, obok którego zmarłą jego matka. Z lasu wyszła piękna kobieta, której obrazu Drinian nie mógł pozbyć się z myśli. Kolejnego dnia Rilian samotnie wyruszył na wycieczkę. Niestety tym razem z niej nie wrócił. Nie znaleziono ani jego, ani jego konia. I tak kończy się historia porwania Riliana.
W dalszej części sejmu uzgodniono, iż sowy i puchacze pomogą dzieciom dostać się do błotowijów, którzy jako jedyni mogą pomóc im dotrzeć do ruiny miasta olbrzymów. Julia zasnęła. Wszyscy wylądowali na noc w wigwamie jednego z błotowijów. Do dzieci przybywa Błotosmętek. Miał on długie nogi i ręce, ziemistą skórę i błony między palcami. Błotosmętek postanowił dołączyć do misji uratowania Riliana. Zaproponował najpierw udanie się do źródła, przy którym Drinian widział tajemniczą kobietę. Nie zgodziła się z nim Julia, która zaproponowała poszukanie ruin miasta olbrzymów.Zaplanowano wstępną trasę podróży i wszyscy poszli wcześniej spać.
Wyruszono na północ. Wędrowcy przemierzyli Suchą Wodę, w której Julia przemoczyła się aż do kolan. Okazuje się, że olbrzymy mieszkają głównie nad brzegami wąwozu, nad którym znajdowali się podróżnicy. Julia dostrzegła skałę, która przypominała uszy, gniazdo i wrzosy jak włosy. Skały te okazały się olbrzymami. Błotosmętek przestrzegł dzieci przed spoglądaniem na nie. Zorganizowano nocny postój na odsłoniętym wrzosowisku. Następnego kilka dni wędrowali przez Ettinsmoor, aż dotarli do mostu olbrzymów. Wtem po przejściu na drugą stronę rzeki pojawili się dwaj jeźdźcy, jedna kobieta i jeden mężczyzna. Kobieta doradziła dzieciom dotarcie do Harfangu – ruin miasta olbrzymów we wczesnych godzinach, ponieważ krótko po południu brama główna zostaje zamknięta aż do końca dnia. Po zachwalaniu Harfangu przez kobietę dzieci zmieniły się – Julia przestała powtarzać wskazówki Aslana, oboje myśleli tylko o kąpieli i wygodnych lóżkach. W

Eustachy Klarencjusz Scrubb – kolega Julii, który uczęszcza do Szkoły Eksperymentalnej. Opowiada dziewczynie o magicznej krainie zwanej Narnią, do której przenosi się z nią podczas ucieczki przed ciemiężycielami. Spada w przepaść podczas kłótni z Julią. Chłopiec jest zdecydowanie mniej arogancki i niemiły niż w poprzedniej części przygód narnijskich. Razem z Julią otrzymuje ważne zadanie, jakim jest odnalezienie zaginionego księcia Riliana, syna starego już króla Kaspiana Dziesiątego, z którym niegdyś Eustachy podróżował statkiem „Wędrowiec do świtu”. Eustachy okazuje się być walecznym i odważnym chłopcem, który staje w obronie przyjaciół i razem z nimi atakuje Panią w Zielonej Sukni pod postacią węża, aby uratować wiezionego przez nią zaginionego księcia. W trakcie podróży mężnieje, dorośleje i zaczyna rozumieć, że mógł zachowywać się nie do końca sprawiedliwie w stosunku do Julii.

Julia Pole – koleżanka Eustachego, która razem z nim uczęszcza do Szkoły Eksperymentalnej. Jest tam gnębiona przez niemiłych znajomych, uczniów gimnazjum. Poznajemy ją właśnie kiedy chodzi po chodniku za szkołą i płacze. Początkowo nie chciała uwierzyć Eustachemu w opowieść o innym świecie, pełnym magii. Julia potrafiła być niemiła, przewrażliwiona na swoim punkcie. Często bywała gwałtowna. W takcie kłótni z Eustachym doprowadziła do jego upadku w przepaść. Na szczęście chłopcu nic się nie stało. W trakcie swojej wędrówki bardzo się zmieniła. Przestała być ofiarą, nad którą wszyscy mogli się pastwić. Kiedy wróciła do domu, postanowiła przeciwstawić się ze swoimi szkolnymi oprawcami. Odznaczyła się tym samym wielką odwagą oraz chęcią wyzbycia się lęku i rozpoczęcia kierowania własnym życiem. Oczywiście zrozumiała to, że była bardzo niemiła i niesprawiedliwa w stosunku do Eustachego, dlatego też przeprosiła go za swoje zachowanie.

Aslan – olbrzymi lew o lśniącej, roztrzepanej grzywie, który sprowadził Eustachego i Julię do Narnii. Uratował Eustachego przed upadkiem w przepaść, do której zepchnęła go nieumyślnie Julia. Lew wysłał dzieci w podróż w poszukiwaniu zaginionego księcia Riliana, syna króla Kaspiana Dziesiątego. Podał również Julii cztery wskazówki, które miały im pomóc odszukać młodzieńca. Kiedy król Kaspian Dziesiąty zmarł, Aslan odmłodził go. Następnie odesłał Julię i Eustachego z powrotem do świata rzeczywistego.

Król Kaspian Dziesiąty – król Narnii, ojciec Riliana. Kiedy Eustachy i Julia

Srebrne krzesło to kolejna część cyklu fantastycznego “Opowieści z Narnii” autorstwa brytyjskiego pisarza C. S. Lewisa. Seria opowiada o dzieciach za pomocą magii przenoszących się do krainy zamieszkanej przez mówiące zwierzęta i inne stworzenia, pełnej zarówno niebezpiecznych jak i ciekawych przygód. Jedną z cech charakterystycznych serii jest kreacja niezwykłych bohaterów. Zarówno postaci dzieci jak i istoty zamieszkujące Narnię biorą udział w najważniejszych dla tamtego świata wydarzeniach ‒ bitwach, wędrówkach turniejach rycerskich oraz odkryciach. Nie inaczej jest w przypadku “Srebrnego krzesła”, w którym występuje cała gama ciekawych postaci.
Jednym z głównych bohaterów książki jest Eustachy Klarencjusz Scrubb, znany już czytelnikom z poprzedniej części. W “Podróży Wędrowca do Świtu” poznajemy go jako samolubnego i złośliwego chłopaka, często uprzykrzającego życie innym. W trakcie wędrówki Eustachy zmienia się jednak nie do poznania. Uczy się odwagi, waleczności, współczucia i odpowiedzialności za przyjaciół. Kolejna część serii ukazuje, że przemiana jego charakteru nie była tymczasowa ‒ wiele miesięcy po powrocie do swojego świata Eustachy wciąż stara się żyć zgodnie z wartościami, których nauczyła go podróż na pokładzie statku. Kiedy los kieruje go na tor kolejnej przygody w świecie Narnii, Eustachy wie już, że to dla niego szansa, by się czegoś nauczyć i stać się lepszym człowiekiem. W wykonaniu powierzonej mu misji pomagają mu odwaga i zdecydowanie, które są owocem jego poprzedniej wizyty w magicznej krainie. Chłopak wykazuje, że potrafi być także rozsądny, a przede wszystkim odpowiedzialny ‒ traktuje bardzo poważnie losy Narnii, która zdążyła stać się bliska jego sercu, robi wszystko by jak najlepiej wykonać powierzoną mu przez Aslana misję. Pomimo bycia odważniejszym niż przed odwiedzeniem Narnii, nadal ma swoje lęki, jak na przykład lęk wysokości. Wadami, których nie zdołał się jeszcze pozbyć są także przemądrzałość i wyniosłość, które dawniej odpychała od niego ludzi, jednak Eustachy stara się z tymi przywarami walczyć.
Julia Pole jest szkolną koleżanką Eustachego. Niestety, dziewczyna nie ma wielu bliskich przyjaciół, a ponadto często bywa ofiarą szkolnego gangu, co sprawia, że bywa przygnębiona i źle czuje się w szkole. Nieprzyjemne doświadczenia z rówieśnikami, sprawiają, że Julia jest bardzo nieufna i trudno jej uwierzyć w czyjeś dobre intencje, na przykład kiedy Eustachy próbuje ją pocieszyć. Jej złe samopoczucie często objawia się opryskliwością i złośliwością, jednak nie są to skutki złej woli, a jedynie cierpienia i samotności. Zawsze też przyznaje się do błędu, kiedy w emocjach zdarzy jej się powiedzieć coś niemiłego. Dziewczynie nie brakuje odwagi, co udowadnia spokojem podczas rozmowy z Aslanem, jednak jej dzielność zbyt często jest tylko na pokaz, jak wtedy, gdy podchodzi niebezpiecznie blisko krawędzi urwiska by pokazać, że się nie boi. W trakcie podr

Problem dotrzymywania obietnic w “Srebrnym krześle”

Do literatury fantastycznej zaliczyć można niezliczone pozycje cieszące się zainteresowaniem czytelników gatunku. Wśród nich znajdują się jednak również takie, których popularność nie słabnie z biegiem czasu jest cykl “Opowieści z Narnii” autorstwa C. S. Lewisa. Ze względu na uniwersalność poruszanych problemów i ponadczasowość przekazywanych wartości, po jego książki sięgają kolejne pokolenia miłośników fantastyki, oczekujących nie tylko opowieści o magii i przygodach, ale również głębszego przekazu. Szczególnie interesującą niektórych z nich częścią serii jest powieść „Srebrne krzesło”, która porusza między innymi trudne zagadnienie wartości dotrzymywania słowa i odpowiedzialności. Książka nie tylko poucza czytelnika, lecz ukazuje także jakie konsekwencje może mieć w życiu człowieka niesłowność oraz lekceważenie danych obietnic.

Postacią, w której charakterystyce najwidoczniejsze stały się rozważania na ten temat jest Julia Pole. Kiedy dziewczyna przybywa do Narnii, Aslan powierza jej wiedzę o znakach, jakich ma wypatrywać by spełnić swoje zadanie w tej krainie. Pomimo obietnicy danej lwu, Julia szybko lekceważy swoje zadanie, a treść znaków zaciera się w jej pamięci. Autor książki zawiera w tym wątku rozważania nad możliwymi skutkami takiej lekkomyślności. Jednym z wniosków, do jakich dochodzi czytelnik śledzący wydarzenia będące następstwem zachowania Julii, jest fakt, że złamanie obietnicy wskutek lekceważenia jej nigdy nie jest pozbawione konsekwencji, które nierzadko, tak jak w przypadku bohaterów „Srebrnego krzesła”, są bardzo poważne. Nie potrafiąc rozpoznać znaków danych przez Aslana, Julia naraża siebie oraz swoich towarzyszy na śmiertelne niebezpieczeństwo, jakim jest uwięzienie w siedzibie olbrzymów-ludożerców. To wydarzenie stanowi dla bohaterów ważną lekcję odpowiedzialności co do wypełniania własnych obietnic, natomiast czytelnik może z niego wyciągnąć wnioski dotyczące własnego życia.

Problem odpowiedzialności przejawia się w powieści również w innych wydarzeniach dotyczących Julii. Dziewczyna od samego początku książki nie pojmuje znaczenia, jakie m

W książce C.S.Lewisa pt.”Srebrne krzesło” z serii „Opowieści z Narnii ” jest poruszone wiele problemów i tematów. Pierwszym problemem w tekście są relacje uczniów. Eustachy wraz z Julią są nękani przez innych uczniów. Dzieci były bite i upokarzane przez szkolny gang, złożony z silniejszych chłopców i dziewcząt. Dyrektorka i grono pedagogiczne uważało, że dzieciom powinno się pozwalać na wszystko co chcą i dlatego przyjaciele nie mogli liczyć na pomoc z ich strony.
W Narnii przyjaciele byli wystawiani na próbę. Książka ukazuje jak wielką moc ma przyjaźń i niezłomna siła woli. Syn Kaspiana pałał nienawiścią do bestii,która zabiła mu matkę. W formie zemsty chciał zabić węża. Niestety nie udało mu się i został porwany. Kaspian po utracie żony i syna stał się bardzo smutny. Tak dotrwał starości. Gdy przyjaciele wyruszyli na poszukiwanie księcia i spotkali damę w zielonej sukni byli zachwyceni jej osobą, nie patrzyli już na nic, tylko szli za jej radą. W tym wątku wychodzi ich naiwność i nieuwaga, ponieważ przez nią trafili do olbrzymów,którzy chcieli ich zjeść. U olbrzymów wyszło ich lenistwo. Julia i Eustachy razem z Błotosmętkiem rozleniwili się i uśpili swoją czujność. Julia zapomniała o radach danych jej przez Aslana przez co pokóciła się z Eustachym. Olbrzymy są fałszywymi stworzeniami, które są miłe i kulturalne tylko dlatego, że mają w tym ukryty cel. W tym przypadku celem olbrzymów było uśpienie ich czujności, ponieważ wyraz z przyjściem ludzi królowa zorganizowała przyjęcie, na którym miała być p

Muszę na wstępie przyznać, że o ile uwielbiam całą serię „Opowieści z Narnii”, której autorem jest wielki, brytyjski pisarz C.S.Lewis, to czwartego tomu, czyli
„Srebrnego Krzesła” wprost nie trawię. Wydaje mi się najmniej logiczne i najbardziej bazujące na emocjach. Jednak spróbuje bez swoich uprzedzeń wyjaśnić genezę tego utworu, a także opowiedzieć co nieco o jego gatunku. Zapraszam.

„Srebrne Krzesło” zostało napisane w po „Koniu i jego chłopcu”, ale wydane przed nim. Podobnie jak miało to miejsce w przypadku pozostałych książek, miało to miejsce w pierwszej połowie lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku.

Książka jest powieścią z gatunku fantastyki. Warto wspomnieć, że to jedyna część, gdzie osoba z Narnii trafia do Naszego Świata. Nigdy wcześniej i nigdy potem t

,,Opowieści z Narnii” Napisane przez Clive Stalples Lewis mają sześć części. Czwartą z nich jest ,,Srebrne krzesło”. Na początku książki bohaterowie (dokładniej: dziewczynka i chłopiec) opowieści znajdują się na podwórku szkolnym i jest środek jesieni. jednak gdy słyszą szkolny gang uciekają w stronę bramy która ku ich zdziwieniu ustępuje i bohaterowie trafiają nad przepaść. Chłopiec pochyla się nad nią i do niej wpada. Jednak stał tam także lew Aslan, który kazał dziewczynce się nie martwić, ponieważ posłał go do Narnii, i jej też kazał skoczyć, gdyż miał dla nich zadanie do wykonania: odnaleźć zaginionego syna króla Narnii. Posłuchała się go, i chwilę później stała już obok swojego towarzysza na wybrzeżu morza, na którym kołysał się statek przeładowany ogromną ilością istot magicznych. Niedługo potem dzieci dowiadują się od białego puchacza, że znajdują się niedaleko zamku Ker Paravel tuż przed wyprawą króla Narnii na morze. Jakiś czas później odprowadzono ich do zamku, w którym miały się umyć. Wieczorem poszli z resztą stworzeń na kolację podczas której dzieci miały okazję wysłuchać historii o Księciu Korze. W nocy dziewczynka kładąc się spać zobaczyła puchacza o imieniu Świecopuch, który chciał pomóc bohaterom wykonać misję. Puchacz zabrał ją na wieżę, na której zastała już chłopca. Zaczynają zlatywać się sowy, które miały pomóc bohaterom i porozmawiać o zaginionym królewiczu. Pewien puchacz opowiedział im więc pewną historię syna króla. Ustalono, że dzieci polecą z puchaczami do błotowijów, które miały im pomóc dostać się do ruin miasta olbrzymów. Zatrzymali się u nich na noc. Jeden z nich, o imieniu Błotosmętek do

„Srebrne krzesło” to jedna z książek z serii „Opowieści z Narnii”, którą napisał C.S.Lewis.

Fabuła książki ma miejsce w dwóch światach – w Naszym Świecie, w jednej z szkół w Wielkiej Brytanii, tuż po zakończeniu II Wojny Światowej, oraz w Narnii (a właściwie na terenach sąsiadujących z Narnią), jakieś 60 lat po wydarzeniach pokazanych w „Podróży Wędrowca do Świtu”.

Głównymi bohaterami jest dwoje dzieci z naszego świata: Eustachy, który odwiedził już Narnię w wspomnianej „Podróży Wędrowca do świtu”, oraz Julia, która dostała się do Narnii po raz pierwszy. Dwójkę tą wspomaga podczas tej wędrówki pewien Narnijczyk – błotowij Błotosmętek. Jedną z ważniejszych postaci jest książę Rilian. To właśnie wokół niego toczy się oś fabuły.

Główną misją jest odnalezienie, uratowanie i sprowadzenie z powrotem młodego księcia. Do tego zadania Wielki Lew Aslan wybiera Julię i Eustachego. Daje im wierszykowe wskazówki i zrzuca ich (dosłownie) do Narnii. Pierwszej wskazówki nie udało się spełnić, ale na szczęście dzieci zaprzyjaźniają się z puchaczami, które zaś zapoznają ich z Błotosmętkiem, który zgadza się im pomoc w poszukiwaniach. Dzieci i błotowij podróżują długo, mają nieprzyjemne starcie z głupimi olbrzymami, muszą się sami nauczyć polowania, oprawiania zwierzyny, gotowania, łowienia ryb. Kilkukrotnie ocierają się o śmierć. Najbliżej niej byli wtedy, kiedy mądre olbrzymy zaprosiły ich do swojego pałacu, wmówiły im, że są przyjaciółmi, a potem próbowały zrobić z Julii, Eustachego i Błotosmętka pasztet na ucztę. W końcu, gdy dzieci z okien pałacu dostrzegły wykaligrafowane w kamieniu litery, odkryły, że to kolejna wskazówka od Aslana! Udało im się uciec i mogły dalej podróżować i coraz bardziej zbliżać się do swojego celu jakim było odnalezienie księcia Riliana. W pewnym momencie główni bohaterowie wpadli do podziemi. To właśnie tam miał przebywać książę, chociaż nie do końca było wiadomo, jak w takich okolicznościach się znalazł. Nasi Ziemianie trafili do pałacu Zielonej Pani, czarownicy, która jak się wydawało miała coś wspólnego z zagi

Opowieści z Narnii – Srebrne krzesło – C.S. Lewis – Charakterystyka
Informacje o książce
Książka pt. „Opowieści z Narnii: Srebrne krzesło” (oryginalny tytuł po angielsku to: „The Chronicles of Narnia: The Silver Chair”) to powieść fantastyczna napisana przez brytyjskiego pisarza C.S. Lewisa (Clive Steples Levisa). Swoją premierę utwór miał w 1953 roku, w Wielkiej Brytanii, w oryginalnym języku angielskim. W Polsce natomiast powieść ukazała się dopiero 34 lata później – w 1987 roku, wydana przez Instytut Wydawniczy PAX, w przekładzie Andrzeja Polkowskiego. Książka, tak jak jej poprzednia część, składa się z 16 rozdziałów podobnej długości.
Krótkie streszczenie
Pewnego razu Aslan wzywa do Narnii Eustachego Scrubba i jego koleżanką, z którą chodzi do szkoły – Julię Pole. Ich celem jest odnalezienie zaginionego syna króla Kaspiana X – Riliana. Od początku dwoje przyjaciół nie może się dogadać. Z jednej strony zdenerwowany Eustachy, a z drugiej Julia z trudnym do zrozumienia charakterem. Powoduje to, że dziewczyna nieumyślnie spycha w przepaść chłopaka. W ostatnim momencie ratuje go Aslan, który chwilę później daje im cztery wskazówki, jak odnaleźć Riliana, po czym znika.
Niedługo później napotykają dwóch Narnijczyków: puchacza Świecopucha i błotowija, którego zwą Błotosmętek. Cała czwórka po długiej podróży dociera do Starożytnego Miasta Olbrzymów, zwanego Harfang. Mieszkańcy tej miejscowości nie są zbyt uprzejmi, co skutkuje tym, że podróżnicy muszą uciekać. Podczas rozpaczliwego odwrotu, odnajdują królewicza, który jest więziony w Podziemiu przez okrutną czarownicę. Jak się okazuje, Pani w Zielonej Sukni rzuciła klątwę na Riliana, przez co nie pamięta kim jest. Pamięć przywraca mu się tylko raz na dzień, na jedną godzinę. Oprócz tego czarownica wmówiła mu, że jest chory i niebezpieczny dla innych, dlatego musi być przywiązany do srebrnego krzesła (tak naprawdę nie chciała, żeby uciekł, gdy pojawi mu się jednodniowy przebłysk jego osobowości). Po wielu latach więzienia królewicza, wiedźma chciała go wykorzystać w celu podbicia Nadziemia, dlatego też zaczęła gromadzić własną armię.
Niedługo później dzieciom udaje się wyswobodzić Riliana z rąk czarownicy, a następnie przez wybłaganie Aslana, zniszczyć srebrne krzesło. Pani w Zielonej Sukni nie chce odpuścić, więc zamienia się w zielonego węża. Wtedy do wszystkich dociera, że to właśnie ona zabiła królewicza. Po powrocie do Narnii, Rilianowi udaje się spotkać i porozmawiać z ojcem przed jego śmiercią. Gdy Król Kaspian X umiera, Aslan odmładza go, by poszedł razem z nim, do jego krainy. Niedługo później Lew także odsyła dzieci ponownie do nudnej Szkoły Eksperymentalnej.
Charakterystyka bohaterów
Eustachy Klarencjusz Scrubb – schludny i zarozumiały chłopak, który wywyższa się ponad wszystkich i cały czas jest rozpieszczany. Jego postawa zmienia się dopiero po dłuższym pobycie w Narnii, staje się wyrozumiały, miły i uśmiechnięty, co uświadamia mu, jak dobre może być życie, gdy ma się przyjaciół. Wspominając o tym, jest kolegą Julii Pole i wraz z nią chodzi do Szkoły Eksperymentalnej. Podróż z nią całkowicie go odmienia i dodaje mu odwagi, pewności siebie i wyrozumiałości.

Julia Pole – jest koleżanką Eustachego. Gdy opowiada jej o Narnii – świecie, w którym magia jest nieodłącznym elementem, Julia nie chce uwierzyć. Dopiero gdy ją tam zabiera, przerażona dziewczyna nie wie, co powiedzieć. Na co dzień jest gnębiona i nielubiana z powodu swojego wyglądu przez większość z uczniów Szkoły Eksperymentalnej, do której chodzi wraz z Eustachym. Na początku jest bardzo wrażliwa, samolubna i zamknięta w sobie. W trakcie podróży po Narnii, zaczyna się otwierać na innych i pokazywać swój prawdziwy charakter. Wyprawa umacnia jej osobliwość, odwagę i pewność siebie. Powoduje, że Julia nie przejmuje się o