Przedwiośnie

Stefan Żeromski „Przedwiośnie”- Czas i miejsce akcji
Czas trwania akcji „Przedwiośnia” Stefana Żeromskiego nie sprawi nam większych problemów w rozszyfrowaniu, gdyż jest to powieść obyczajowa i realistyczna, więc trzyma się ram czasowych oraz rzeczywistych miejsc akcji. Przeważnie czas jest jasno określony w poszczególnych częściach poprzez poszczególne wydarzenia historyczne. Z wyjątkiem trzeciej części utworu, miejsca akcji są dokładnie opisane wraz z nazwami.
Szklane domy:
Czas akcji: od 1914 (wybuch pierwszej wojny światowej), poprzez wybuch rewolucji w Rosji – 1917 r., odzyskanie przez Polskę niepodległości – 1918 r., do powrotu Cezarego Baryki do Polski – 1919 r.
Miejsca akcji: Miasto Baku, Charków, Moskwa. Cezary (do pewnego momentu wraz z ojcem) pokonuje trasę pociągiem, lecz nie zatrzymuje się na dłużej w miejscach ważnych dla akcji utworu.
Nawłoć:
Czas akcji: brak jasnego porządkowania akcji przez czas, część ta skupia się bardziej na emocjach i przeżyciach wewnętrznych bohatera, niż

Stefan Żeromski „Przedwiośnie”- streszczenie szczegółowe
„Przedwiośnie” dzieli się tylko na 4 rozdziały, lecz w tym streszczeniu – dla ułatwienia czytania -rozdziały zostały dodatkowo podzielone na podrozdziały, ponumerowane kolejno cyframi. Ten podział jest zgodny z podziałem Żeromskiego, tylko w książce nie odnajdziemy podanych tu numerów.
I. Rodowód:
W tym krótkim rozdziale poznajemy historię każdego z rodziny Baryków. Seweryn Baryka był ojcem rodziny. Pochodził z Polski; nie miał określonego zawodu. Był jednak uczciwy, pracowity i szybko potrafił znaleźć pracę przynoszącą zyski. Pracował w Rosji, gdzie dorobił się sporego majątku. Posiadał książkę, pamiętnik wojenny z 1831 roku, którego miał pilnować jak oka w głowie. Dostał się do Baku, gdzie zamieszkał z żoną Jadwigą. Ślub zawarł jednak w Polsce, w Siedlcach – w rodzinnym mieście swojej matki. Będąc w Baku, stał się cenionym i bogatym człowiekiem, lecz zawsze marzył o powrocie nad Wisłę wraz z rodziną.

W roku 1900 na świecie pojawił się jego syn – Cezary Baryka. Otrzymał on dobre wychowanie, uczono go aż czterech języków jednocześnie. Uczył się dobrze, lecz rodzice swoją pieszczotliwością i strachem o niego spowalniali jego naukę. Zawszę lepiej uczył się języka rosyjskiego niż polskiego.
II. Szklane domy
1. Gdy Cezary skończył czternaście lat, jego ojciec dostał wezwanie na front rosyjski, gdyż wybuchła I wojna światowa. Gdy ojciec odpłynął statkiem, syn przestraszył się. Po powrocie do domu szybko jednak odzyskał dobry humor, gdyż otworzyła się przed nim perspektywa swobody. Zaczął robić, co tylko mu się podobało. Spędzał dużo czasu poza domem, zadawał się ze złym towarzystwem, kłócił się z nauczycielami o drobnostki. Jego mama załamywała nad nim ręce, lecz nie podjęła żadnych stanowczych kroków, aby zahamować samowolę swojego syna. Kobieta czuła się wyobcowana i przestraszona.
W tym miejscu trochę bliżej poznajemy jej historię. Dowiadujemy się, że była ona zakochana w Szymonie Gajowcu z Siedlec. Zdarzyło się to, gdy miała lat 17. Nie był to zwykły romans, tylko prawdziwa miłość. Jednak Szymon był zbyt ubogi i dlatego nie mógł ożenić się z ukochaną. Gdy tylko pojawił się Seweryn, rodzina szybko wydała Jadwigę za niego za mąż, a młoda kobieta nie mogła się temu sprzeciwić. Wraz z mężem wyjechała do Rosji, a następnie zamieszkała w Baku. Mimo tego, że dostawała z frontu listy, bardzo potrzebowała przy sobie męża, bo przestała radzić sobie w życiu, a samodzielna opieka nad Cezarym sprawiała jej kłopoty. Jej syn zaś nie okazywał za wiele skruchy, gdy matka próbowała postawić go do pionu. Raz tylko wszedł do kościoła i zaśpiewał pieśń, lecz religijny nastrój bardzo szybko go opuścił. Zaczął chodzić z kolegami na różne spotkania, które przybierały charakter prorosyjski.2. Seweryn przed wyjazdem zabezpieczył przyszłość majątkową żony i dziecka, zakopując srebro i złoto w skrzyni w piwnicy. Cezary w tym czasie roztrwonił pieniądze pochodzące z pensji oficerskiej ojca, a o nim samym zupełnie zapomniał. Przejął kontrolę nad domem, lecz niedobrze nim gospodarował. Fakt, że mąż wciąż nie wracał z wojny, wciąż pogłębiał rozpacz Jadwigi.

3. Cezary, przestał chodzić do szkoły i zaczął otwarcie wspierać ruch rewolucyjny. Tymczasem w Baku władzę przejęli robotnicy. W sklepach zaczynało brakować towarów. Matka próbowała odwieść Cezarego od ideologii komunistycznej, opowiadając mu, jak według niej musiałaby wyglądać prawdziwa równość. Na syna jednak to nie działało.
Jadwiga odkopała część skarbu i ukryła za miastem. Cezary chwilę później wskazał władzy, gdzie w piwnicy leży skarb ojca, gdyż twierdził, że każdy powinien mieć do niego prawo. Matka zaś po to, co zostało, chodziła do dalekiego młyna. Brała mąkę, aby mieć czym wyżywić syna. W tym czasie postępowała rewolucja i wydzielała z domu Baryków coraz to nowe pomieszczenia, w których zaczęli mieszkać robotnicy. Na próżno czekali na ojca w porcie. Pewnego dnia natomiast przybyli do miasta uchodźcy, a wśród nich księżna Szczerbatow-Mamajew, którą Barykowa ugościła u siebie. Ta zaś odwdzięczyła się jej, przekazując jej bransolety i różne klejnoty, które przemyciła pod spódnicą. Nieszczęście chciało, że w tym czasie odbyła się rewizja – zarekwirowano kosztowności, a matkę Cezarego zmuszono do ciężkich prac.4. Praca nie wyszła Barykowej na zdrowie. Kobieta na torturach powiedziała o ukrytym skarbie i została skierowana do ciężkich robót w porcie. Z powodu trudów pracy wkrótce zachorowała, a potem zmarła. Cezaremu udało się wybłagać o pogrzeb na katolickim cmentarzu. Zauważył, że trup matki nie posiada na palcu nawet złotej obrączki.
5. W Baku w 1918 r. miały miejsce okrutne mordy pomiędzy Tatarami a Ormianami, których dosadny opis pojawia się w powieści. Cezary w tym czasie został wyrzucony ze swojej izby, a jego dom runął od pocisków. Zobojętniał zarówno na życie, jak i na śmierć, gdyż zaczął tę ostatnią widywać na co dzień. Zamieszkał w piwnicy i gdy wtargnęli do niej Turcy, pokazał otrzymaną od polskiego konsula legitymację mówiącą o tym, że jest obywatelem „Lechistanu”.
6. W zamian za namiastki jedzenia został zatrudniony przez Turków, a jego praca polegała na zakopywaniu ciał pomordowanych. Podczas jednego z transportów ciał zauważył trupa młodej dziewczyny i zadał sobie pytanie: Co ta dziewczyna uczyniła, że taki los ją spotkał?
7. Podczas jednej z okropnych nocy w obozie tureckim Baryka słyszał głos kogoś, kto sprawiał wrażenie obłąkanego. Ten ktoś wołał go po imieniu. Głos pochodził od włóczęgi, w którym Cezary po chwili rozpoznał ojca. Potajemnie się spotkali. Ojciec powiedział synowi, że wie o śmierci żony, oraz że był na jej grobie. Następnie mężczyźni umawiają się na tajne spotkanie.
8. Na szczęście wojna skończyła się wkrótce, więc ojciec i syn mogli zamieszkać razem. Seweryn opowiedział  krótko o przygodach wojennych. Przedstawił też synowi plan odnalezienia walizki w Moskwie i zaplanował podróż do tego miasta. Niestety zaczęła go nękać postępująca choroba.
9. Zimą Seweryn i Cezary wyruszyli w drogę do Polski.
10. W pociągu Seweryn Baryka opowiada Cezaremu historię o szklanych domach, które budowane są w Polsce. Opowieść ta ma wiele znaczeń i nie sposób jej streścić tak, aby oddać w pełni to, co miała przekazać. Z początku Cezary nie jest zbytnio przekonany do słów ojca, lecz – jak się później przekonamy – uwierzył on w tę historię. Na końcu tego podrozdziału występuje jeszcze kłótnia pomiędzy ojcem a synem, która została spowodowana poglądami mężczyzn na temat rewolucji.
11. Ojciec i syn dotarli do Moskwy i szybko odebrali walizkę, po czym udali się do Charkowa. Tam zastały ich aż dwie bardzo nieprzyjemne sytuacje. Po pierwsze okazało się, że bardzo długo trzeba czekać na pociąg do Polski, po drugie – ich walizka, w której znajdowała się cenna książka, przepadła.
12. Ojciec i syn zbliżają się do siebie, oczekując na upragniony pociąg.
13. Gdy pociąg w końcu nadjechał, okazuje się, że dla naszych bohaterów nie ma już miejsca, a za wzięcie ich do pociągu grozi kara nawet śmierci. Niespodziewanie na dworcu pojawia się tajemniczy mężczyzna, który postanawia na własną odpowiedzialność zabrać Seweryna i Cezarego. Seweryn, pozbawiony już sił, komentuje to wesołym, ochrypłym szeptem: „Jedziemy!”.
14. Tajemniczy mężczyzna opiekuje się podróżnymi, przynosząc im jedzenie i picie, a także kryjąc ich w luku towarowym pod futrami zwierząt. Seweryn przekazuje Cezaremu polecenie, aby ten, będąc w Warszawie, udał się do niejakiego Szymona Gajowca, a ten już będzie wiedział, że ma się nim zaopiekować. Zaraz po tych słowach ojciec umiera. Następnego dnia jego ciało zostaje zakopane, podczas postoju pociągu. Cezary chce zostać przy grobie ojca, lecz za namową tajemniczego jegomościa wraca do pociągu.
15. W końcu dojeżdżają do Warszawy, gdzie Cezary wysiada, a potem udaje się do stanowiska kontrolnego w celu podbicia dokumentów. Obraz Polski, jaki ukazał się jego oczom – kraju skąpanego w błocie, z wszechobecnymi kałużami, biednymi chałupami i zniszczoną okolicą – w ogóle nie przypomina mu tego, o czym mówił mu ojciec. W myślach zadaje sobie pytanie: „Gdzie są twoje szklane domy?”.
III. Nawłoć
1. Cezary bez problemów dotarł do Szymona Gajowca. Często opowiadał mężczyźnie o swojej zmarłej matce. Podjął studia medyczne, lecz nie trwały one za długo, gdyż wstąpił do wojska wraz ze swoimi kolegami.
2. Po przeszkoleniu żołnierzy na placu musztry, sformowano ich w oddziały i wysłano w drogę na front.
3. Na wojnie Cezary dzielnie walczył, także w centrum pola bitwy. Maszerował dniami i nocami, gdy jego oddział gonił bolszewików. Starał się jednocześnie dostrzec szklane domy, o których opowiedział mu ojciec, lecz nie znalazł po drodze ani jednego.
Dokonał też jednego bohaterskiego czynu. W kompani zaprzyjaźnił się z młodym żołnierzem Hipolitem Wielosławskim. Po jednej z potyczek nie znalazł go wśród wracających żołnierzy. Cezary wrócił do lasu, gdzie znalazł pobitego i potłuczonego kompana. Wziął go na ramię i odniósł do swoich żołnierzy. Wielosławski szybko wyzdrowiał i nigdy nie zapomniał o czynie Baryki.Po wojnie Hipolit zaproponował Cezaremu wspólny wyjazd do rodzinnego dworku Wielosławskiego w Nawłoci. Baryka, nie namyślając się długo, przystał na tę propozycję.
4. Wspomniany dworek znajdował się w okolicach Częstochowy. Początkowo Cezary sprawiał wrażenie, jakby czegoś się wstydził i lękał. Hipolit przedstawił Barykę osobom zebranym na ganku. Cezary poznał matkę Hipolita, księdza, pannę Karolinę Szarłatowiczówną (cioteczną siostrę Hipolita) oraz wuja Skalnickiego.
Przywitanie i ugoszczenie Cezarego w Nawłoci było bardzo ciepłe. Gospodarze traktowali Cezarego tak, jakby był on członkiem ich rodziny. Rozmowy – głównie o przeżyciach wojennych młodzieńców – toczyły się swobodnie. Dowiadujemy się, że Karolina pochodzi z Ukrainy, gdzie straciła swój majątek podczas trwania rewolucji i teraz zarabia w Nawłoci na chleb. Gdy zajęto miejsca przy stole, pojawili się nowi goście – rządca Turzycki oraz dwie ciocie, Aniela i Wiktoria. Cezary pił i jadł to, co mu podano i nalano. Gości obsługiwał stary służący Maciejunio. Alkoholu na stole nie brakowało, stąd też w połowie obiadu „Czaruś” (jak go żartobliwie przezywano) pił za braterstwo na śmierć i życie razem z księdzem i wujem. Trącał się też kieliszkami z podstarzałymi ciotkami oraz z panną Karusią. Reszta towarzystwa też bawiła się doskonale. Pierwszy raz od śmierci rodziców Baryka poczuł w sercu radość, rozkosz i szczęście. W odpowiednim momencie panna Karusia zadbała o księdza i o Cezarego i odprowadziła ich do miejsca, gdzie mieli spać. Gdy ksiądz poszedł już spać, Karolina odprowadziła Barykę do miejsca przeznaczonego na jego nocleg. Przeszkodą okazał się tylko deszcz, na który Czaruś

Stefan Żeromski- ,,Przedwiośnie”- Recenzja książkiStefan Żeromski tą książką otarł się o nagrodę Nobla, lecz ostatecznie wygrał Władysław Reymont z ,,Chłopami”. Pytanie czy z perspektywy dzisiejszego czytelnika, Żeromski jest godzien uwagi i podziwu. Tym razem, bez niespodzianki, do przeczytania książki nie zachęciło mnie nic innego, jak fakt, że wciąż jest ona lekturą szkolną. Czy to dobrze? Czy książka jest odpowiednia do szkoły, oraz co o niej uważam? Na te pytania postaram się odpowiedzieć w poniższym tekście.
Na początku, przed przejściem do meritum, należy wspomnieć chwilę o tym, jaką wersję książki fizycznie przeczytać. Wbrew pozorom jest to dosyć ważna sprawa. Osobiście polecam starsze wydania Biblioteki Narodowej. Dlaczego? Otóż sama treść książki jest niebanalna i może zostać źle odebrana, natomiast te starsze wydania zawierają naukowe opracowania, z którymi warto zapoznać się po, lub nawet w trakcie czytania, aby dobrze zrozumieć fabułę, głównego bohatera, a co najważniejsze ostatnią scenę w całej akcji utworu.
Należy napisać o tym, że ,,Przedwiośnie” Żeromskiego to powieść realistyczna, o tematyce społeczno-obyczajowej. Nie dostaniemy tutaj ani trochę świata fantastycznego, a akcja opierać będzie się na realnych datach wydarzeń historycznych. Tematyka też nie należy do najprostszych, gdyż porusza ona zagadnienia bolszewizmu czy niepodległości Polski. To tak w ramach pewnego ostrzeżenia, dla osób, które chciałyby poczytać sobie tę książkę na dobranoc, wyciszenie. Mogą być trochę zawiedzeni. Wymagane jest od czytelnika, skupienie się na fabule i analiza jej.
Przejdźmy zatem do języka, jakim karmi nas Stefan Żeromski. W tym miejscu ucieszą się osoby, które nie lubią męczyć z neologizmami, czy metaforami. Używany w książce język jest po prostu takim, jaki używano w czasach współczesnych autorowi. Znajdziemy jednak pewną ciekawostkę językową, jaką jest słowo ,,Tołstoizm”, użyte oczywiście jako nazwa filozofii życiowej. Mówi nam ono nie tylko o tym, jak dzieło Rosjanina wpłynęło na ludzkość w tamtym okresie, ale również zdradza nam to, że Żeromski był obeznany z tą literaturą.
Pora przyszła na formę. Tutaj znajdziemy rzecz, do której rzeczywiście można by się ,,przyczepić”. Mowa tu o podziale na rozdziały. Jeżeli spojrzymy trochę z boku na książkę, odkryjemy, że bez większego problemu dałoby radę zrobić z niej dwie książki. Jedną o tematyce społeczno-obyczajowej, a drugą opowiadającą o historii miłosnej. Nie ukrywam, że ta rzecz i mnie się trochę nie spodobała, rzeczywiście przydałoby się lepsze połączenie rozdziałów w ,,Przedwiośniu”, niż praktycznie tylko postacią głównego bohatera. Na pochwałę jednak, zasługuje pierwszy rozdział ,,Rodowód”, ba

„Przedwiośnie”- najważniejsze informacje
„Przedwiośnie” jest powieścią napisaną przez Stefana Żeromskiego, wydana została we wrześniu 1924 roku. Tematyka powieści była bardzo aktualna, wiele z wydarzeń z książki pokrywało się z rzeczami na świecie sprzed paru lat, lub dopiero tworzącymi się. Rzeczywiście sytuacja Polski w tamtych latach nie była stała, reforma walutowa nie przyniosła oczekiwanego skutku. Powieść zaraz po wydaniu stała się dosyć popularna, lecz zarzucono Żeromskiemu sprzyjanie ruchom rewolucyjnym. Mimo tego, iż autor bronił się w swoich wypowiedziach i próbował nakierować czytelników na poprawną interpretację, został posądzony o sprzyjanie ruchom rewolucyjnym.
Książka ta podzielona jest na cztery rozdziały: „Rodowód”, „Szklane domy”, „Nawłoć” i „Wiatr od wschodu”. Gatunkowo zaliczamy utwór jako powieść polityczną, gdyż nie tylko traktuje ona o współczesnych autorowi wydarzenia, lecz pokazuję również szeroki przekrój koncepcji i pomysłów polityków i przedsiębiorców lub grup zorganizowanych na odbudowę państwa Polskiego po rozbiorach i wojnie. Czas akcji utworu

,,Przedwiośnie” – Stefan Żeromski. – Plan wydarzeń.

Rodowód

1. Przedstawienie rodziców głównego bohatera.
2. Historia poznania Jadwigi i Seweryna.
3. Przyjście na świat Cezarego Baryki.
4. Młodość Cezarego.
5. Zamieszkanie w Baku.
6. Rozmyślania Jadwigi o powrocie do Polski.

Szklane Domy

1. Rozpoczęcie I Wojny Światowej.
2. Wezwanie ojca Cezarego do wojska Rosyjskiego.
3. Złe zachowanie głównego bohatera do Jadwigi.
4. Nieskończone oczekiwanie na powrót ojca.
5. Rozpoczęcie rewolucji październikowej.
6. Zafascynowanie nowymi ideami Cezarego.
7. Przemycanie jedzenia przez Jadwigę.
8. Aresztowanie Jadwigi za pomoc księżnej.
9. Śmierć matki Cezarego.
10. Zauważenie zniknięcia obrączki z palca matki.
11. Otrzymanie wiadomości o śmierci ojca.
12. Odwiedzenie grobu matki.
13. Wcielenie głównego bohatera do wojska.
14. Zszokowanie widokiem martwej Ormianki.
15. Spotkanie ojca w obozie pracy.
16. Podjęcie podróży do Polski.
17. Opowieści ojca o szklanych domach.
18. Narzekanie na zły stan zdrowia.
19. Odebranie od Jastruna walizki z lekami i ubraniami.

Żeromski w „Przedwiośniu” przedstawia obraz rewolucji sowieckiej na tle losów rodziny Baryków pochodzącej z Polski. Cezary wkraczając w okres buntu zaczyna żyć ideałami ulicy, na której wówczas rozpoczynają się wiece komunistyczne. Ideały rewolucyjne trafiają w Baku na podatny grunt. Rewolucjoniści rosną w siłę, zaczynają się rozboje, konfiskaty dóbr, a czasem nawet egzekucje. Bohater zastanawia się nad sensem rewolucji. Wraz z aresztowaniem matki, która za pomoc rodzinie książęcej dostała karę w postaci przymusowych robót w wyniku czego poniosła śmierć, Cezary zmienia stosunek do nowych idei.
W utworze symboliczne są szklane domy. Gdy Cezary spotkał się z ojcem, ten nakłaniał go do powrotu do Polski. Seweryn jest świadomy, że w Rosji ogarniętej rewolucją nie ma miejsca na normalne życie, dlatego wymyśla historię o szklanych domach, aby przekonać syna. Z opowieści tej wynika, że odradzająca się ojczyzna jawi się jako kraj dobrobytu, szczęścia oraz nowych technologii. Cezary pod wpływem tej historii decyduje się na powrót. Podróż jest bardzo długa i trudna, wymaga wielu wyrzeczeń, co symbolizuje drogę Polaków do wolności. Podczas jazdy pociągiem ojciec umiera. Postać ta jest symbolem pokoleń Polaków, którzy nie doczekali się upragnionego szczęścia. Gdy ludzie docierają do granicy witają Polskę z wielkim podekscytowaniem, płaczą, modlą się. Cezary nie rozumie ich zachowania. Zamiast szklanych domów zastaje brudne, zabłocone przygraniczne miasteczko, jest rozczarowany. Zostaje ono ukazane w porze przedwiośnia. Pora roku ma tutaj znaczenie symboliczne. Polska zostaje pokazana jako kraj, które jeszcze w pełni się nie odrodził, kraj z marzeniami o potężnej Polsce szklanych dom�

Tematem utworu są dziej początkowo chłopca, a następnie młodego człowieka, który dorasta w okresie niepokojów społecznych; jest ich świadkiem i uczestnikiem. Powieść ma charakter biografii Cezarego Baryki, choć nie wszystkie elementy jego życiorysu są jednakowo mocno wyeksponowane. Niektóry fragmenty zostały potraktowane bardzo skrótowo, inne rozbudowane. Dość dużo miejsca autor poświęcił dorastaniu młodego Baryki w baku, gdzie był świadkiem toczącej się rewolucji i doświadczył śmierci matki. Po tym wydarzeniu szczęśliwie odnalazł ojca, z którym wyruszył do Polski. Wiązał z nią duże nadzieje, głównie za sprawą ojca, który opowiadał mu, że jest to kraj szklanych domów, kraj pod każdym względem niezwykły. Rzeczywistość okazała się jednak inna, co rozczarowało Barykę. W czasie podróży ojciec Cezarego zmarł, więc bohater po raz kolejny był zdany tylko na siebie. Dzięki pomocy dawnego znajomego rodziny – Szymona Gajowca – Baryka rozpoczyna studia medyczne. Naukę przerywa wojna z Rosją, na którą wyrusza także Cezary. Tam poznaje Hipolita Wielosławskiego, ratuje mu życie i wspólnie z nim jedzie do jego rodziny. Tam jest rozpieszczany przez służbę, nawiązuje także bliskie relacje z kobietami. Po opuszczeniu dworu Wielosławskich angażuje się w działalność młodych ludzi, którzy domagają się zmian. Baryka czuł się rozdarty. Z jednej strony przemawiały do niego argumenty Lulka, który domagał się wzniecenia rewolucji, z drugiej strony bliskie mu były ideały Gajowca, który preferował powolne działania.
W „Przedwiośniu” pojawiają się wizje przyszłości Polski. Żeromski chciał pokazać nędze ludu na tle wewnętrznego nieładu, marazmu, nadużyć władzy; perspektywę wydarzeń, przywołać widmo rewolucji i ostrzec przed nią. Przedstawia także swoje propozycje na temat przyszłości Polski. Pierwszą z nich są szklane domy. jest to wizja stworzenia nowoczesnego państwa, rozwiniętego pod względem technologicznym, gospodarczym. Druga koncepcja to wprowadzanie stopniowych reform. Wyrazicielem tej wizji jest Sz. Gajowiec. Trzecia wizja to wizja zmian na drodze rew

„Przedwiośnie” jest opowieścią napisaną przez Stefana Żeromskiego. Porusza ona wiele tematów: od dorastania i młodzieńczych miłości, po bunt młodzieży i walkę w imię ojczyzny. Fabuła jest oparta na wielu kontrastach, które są bardzo odczuwalne na tle całości, np. Nawłoć- Chłodek.
Autor pisząc „Przedwiośnie”, zdecydował się podzielić całą książkę na trzy części: „Szklane domy”, „Nawłoć” i „Wiatr od wschodu”.
Ta pierwsza jest powieścią edukacyjną o charakterze gawędziarskim. Żeromski przede wszystkim tutaj opisuje propagandową władzę bolszewików. Przeważa tu ich zakłamanie. Są to piękne kłamstwa, którymi Rosjanie karmili ludzi przez wiele lat. Cezary, który jest bohaterem „Przedwiośnia”, jest oczarowany tymi oszustwami. Przyczyną jego łatwowierności jest przede wszystkim młody wiek chłopaka, który nie zdaje sobie do końca sprawy ze zła wyrządzonego przez bolszewików, którzy swoimi sprytnymi oszustwami z łatwością tuszowali dosyć istotne, chociażby pod względem historycznym, sprawy.
Druga z kolei opisuje życie uczuciowe młodego Baryki, który przez półtora roku romansował z różnymi kobietami. Po długim czasie, kiedy Baryka był sam i czuł się niekochany, ponownie odżywa w nim uczucie. Chłopak poznaje życie typowej rodziny szlacheckiej i porównuje je z wyjątkowo ciężką sytuacją harujących chłopów. Jest to jeden z wielu kontrastach, o których wcześniej wspominałam.
Natomiast w trzeciej części czytelnicy poznają swego rodzaju dialog pomiędzy przedstawicielami różnorodnych grup, który jest prowadzony za pośrednictwem głównego bohatera. Można tutaj doszukiwać się podobieństw do form publicystycznych ze względu na charakter wypowiedzi.
Powieść Stefana Żeromskiego jest czymś więcej, niż zwykłą historią Cezarego Baryki. Oczywiście, poznajemy tutaj jego historię, a także wydarzenia trwające w chwili obecnej. Jest też wiele wątków opisujących jego romanse, a także myśli. Nie są to tylko myśli o kobietach, czy błahych sprawach. Są to też przemyślenia na temat rzeczy wielkiej wagi, które dotyczą między innymi polityki panujących władz. Cezary Baryka jest idealnym przykładem naiwnego młodego człowieka, który na początku nie dopuszcza do siebie faktu, iż ktoś chciałby zaszkodzić jemu, albo w szczególności, jego ojczyźnie. Nie dostrzega w takowym działaniu logicznej spójności, która umożliwiłaby zdrowe postrzeganie świata. Jest to oznaka słabości i łatwowierności nie tylko młodych ludzi, ale także tych starszych. Jednak po jakimś czasie młody Baryka postanawia znaleźć odpowiedź na nurtujące go pytanie, które brzmi: „W ja

„Przedwiośnie” Stefana Żeromskiego – bohaterowie1) Cezary Baryka – jest to główny bohater książki. Jest Polakiem, który urodził się w Baku. Jego rodzicami są Seweryn oraz Jadwiga. Uczestniczy w rewolucji w Baku, w wyniku której traci matkę. Gdy po wielu nieprzyjemnych sytuacjach wraca do Warszawy, żyje w nędzy. Szuka własnej ideologii, manifestuje z robotnikami.
2) Jadwiga Barykowa z Dąbrowskich – jest ona matką Cezarego i żoną Seweryna. To kobieta zawsze wierna mężowi oraz w pełni oddana rodzinie. Większość swojego życia poświęca synowi, czego ten niestety nie dostrzega. Ma wyrzuty sumienia, że zraniła Gajowca, którego kochała, zanim wyszła za mąż za Seweryna. Pomagała emigrantkom, przez co została skazana na pracę, w wyniku której zmarła.
3) Seweryn Baryka – jest on ojcem Cezarego. Urodził się w Polsce, w rodzinie szlacheckiej. Do Rosji wyjechał w poszukiwaniu pracy. Znalazł tam stabilizację. Podczas miesięcznego urlopu wraca do ojczyzny, by znaleźć kandydatkę na żonę. Z żoną Jadwigą zamieszkał w Baku. Tam na świat przyszedł jego syn. Cieszył się dostatkiem, ale wszystko to skończyło się, gdy został powołany do wojska i wysłany na front. Wojna bardzo zmieniła bohatera. Zmarł w pociągu, wracając z synem do ojczyzny.
4) Kalikst Grzegorz Baryka – jest pradziadkiem Cezarego. Poznajemy go dzięki retrospekcjom. Brał on udział w powstaniu, przez co został pozbawiony majątku przez władze rosyjskie.
5) księżna i księżniczki Szczerbatow-Mamajew – emigrantki poznane zupełnie przypadkowo przez Jadwigę. Matka Cezarego zaproponował im nocleg. W domu okazało się, że kobiety mają ukrytą cenną biżuterię. Podczas nocy była rewizja, a matka Cezarego za pomoc kobietom została skazana na prace publiczne w porcie.
6) Czarny – jest

„Przedwiośnie” to powieść polityczna autorstwa Stefana Żeromskiego.

Charakterystyka bohaterów.

Cezary Baryka- jest głównym bohaterem Przedwiośnia. Urodził się w Baku, jednak jego rodzice, Seweryn i Jadwiga są Polakami. Baryka jest bohaterem odpowiedzialnym i niezwykle samodzielnym. Na kartkach powieści obserwujemy okres jego dorastania. Jako dziecko jest otaczany szczerą miłością. Rodzice bardzo go rozpieszczają. Wychowują chłopca w świadomości, polskiego pochodzenia. Mężczyzna uczestniczy w rewolucji w Baku, gdzie traci matkę. Po namowach ojca wraca do rodzinnej ojczyzny. Podczas podróży traci również ojca, więc do kraju dociera jako sierota. Dzięki pomocy Szymona Gajowca, bohater ma możliwość rozpoczęcia studiów medycznych. Podczas wojny polsko-bolszewickiej Cezary walczy po stronie Polaków. Poznaje Hipolita, a po zakończeniu wojny obaj udaję się do jego domu w Nawłoci. Młody Baryka ma duże powodzenie wśród kobiet. Wdaje się w romans z Laurą. Wanda i Karolina, która również darzą go uczucie zostają niezauważone. Gdy jedna z dziewcząt tragicznie ginie, bohater postanawia wrócić do stolicy.

Jadwiga Dąbrowska Baryka- jest matką Cezarego. Kobieta o gołębim sercu. Niezwykle kocha swoją rodzinę. Rozpieszcza syna. Przez całe życie pozostaje wierna swemu mężowi, Sewerynowi. Kiedyś kochała Szymona Gajowca, było to zanim wyszła za Seweryna. Do końca życia ma wyrzuty sumienia, że złamała mężczyźnie serce. Świadczy to o empatii kobiety. Jej marzeniem był powrót do Siedlec, miasta z którego pochodziła. Bardzo poświęcała się dla syna, dbała, by miał wszystko, czego potrzebował. Cezary jednak długo nie dostrzegał starań matki. Z dobrego serca chciała pomóc emigrantom, za co została skazana na roboty publiczne w porcie. Ciężka praca sprawiła, że kobieta zmarła.

Seweryn Baryka- jest ojcem Cezarego. Urodził się w polskiej rodzinie szlacheckiej. Do Rosji wyjechał w poszukiwaniu pracy. Gdy znalazł zajęcie dające mu poczucie stabilizacji, wziął miesiąc urlopu. Wrócił do Polski, by znaleźć odpowiednią kandydatkę na żonę. Tak poznał Jadwigę. Z żoną zamieszkał w Baku, a tam na świat przyszedł ich syn. Rodzina cieszyła się dobrymi warunkami życiowymi. Został powołany do wojska i wysłany na front, co całkowicie zmieniło jego życie. Wojna pobudziła w bohaterze patriotyzm. Mężczyzna zaczął marzyć, by wrócić do ojczyzny. Gdy wrócił z wojny dowiedział się, że jego żona umarła. Gdy odnalazł syna, namówił go by razem wrócili do Polski. Podczas długiej i wyczerpującej podróży zmarł.

Kalikst Grzegorz Baryka- jest pradziadkiem Cezarego. Brał on udział w powstaniu, a władze rosyjskie pozbawiły go majątku. Dowiadujemy się o nim dzięki retrospekcjom.

Księżna i księżniczki Szczerbatow-Mamajew- emigrantki, które matka Cezarego spotkała zupełnym przypadkiem i zaproponowała bezpieczny nocleg

„Przedwiośnie” – Stefan Żeromski – Rozprawka

Czy miasto jako centrum cywilizacyjnego postępu gwarantuje człowiekowi szczęście?

Bez wątpienia zarówno miasto małe, jak i duże jest miejscem, gdzie panuje ciągły zgiełk i hałas. W większych aglomeracjach ludzie zawsze dokądś pędzą, nie mają na nic czasu
i są zajęci pogonią za pieniędzmi. W całym tym wyścigu nierzadko zacierają się między nimi międzyludzkie relacje. Zanikają miłość, współczucie, dobroć, a czasami nawet podstawowe zasady moralne. Liczy się tylko jednostka i jej potrzeby. Czy jednak miasto, które stało
się centrum cywilizacyjnego postępu może zagwarantować człowiekowi szczęście?
Świetnie ukazane to mamy we fragmentach „Przedwiośnia” Stefana Żeromskiego. Przedstawionych tam mamy Żydów zamieszkujących specjalnie wyznaczoną dla nich dzielnicę. Getto to miejsce bardzo niekorzystne dla człowieka. Mieszkający tam ludzie otoczeni są pozaciekanymi murami, walącymi się budynkami i smrodliwymi zaułkami, w których nierzadko mieszkają żydowskie dzieci. Te są równie wyniszczone jak miasto. Żyją w biedzie, głodzie i brudzie, nie mają szczęśliwego dzieciństwa. Wydawałoby się, że miasto, powinno być symbolem postępu i dawać ludziom możliwość życia w szczęściu. Tymczasem w żydowskich dzielnicach mieszkańcy stali się dla siebie wrogami. Wszędzie zapanowała nienawiść i wszechobecna niechęć do drugiego człowieka. Widać to dokładnie podczas „przedsabatowych” dni, kiedy Żydzi tracą już jakiekolwiek wartości moralne. Liczy się dla nich wywalczenie jak najlepszej ceny, kupienie towaru za okazyjną cenę, czasem w nawet w imię rękoczynów. Całe to zbiegowisko otoczone jest żebrakami błagającymi o datek. Czy zatem taką dzielnicę, z sypiącymi się kamienicami, brudnymi, biednymi i pozbawionymi ludzkich relacji mieszkańcami, można nazwać szczęśliwymi? Zdecydowanie nie. Miasto staje się przygnębiające, depresyjne i niedające im możliwości do dalszego rozwoju w szczęściu. Nie spełnia podstawowych potrzeb, zatem ludzie zaciekle walczą ze sobą nawzajem.
Podobną sytuację mamy przedstawioną w „Ludziach bezdomnych”. Żeromski
po raz kolejny wprowadza do literatury obraz miasta, w którym ludzie nie są szczęśliwi. Pracują oni bowiem w fabryce cygar, w warunkach stanowiących zagrożenie dla

Głównym bohaterem utworu Stefana Żeromskiego jest młody chłopak, Cezary Baryka. Kiedy jego ojciec trafia do wojska, życie Cezarego zmienia się. Chłopak, pozbawiony ojcowskiej opieki, poczuł zbyt dużo swobody. Przestał przykładać się do nauki, zafascynowała go rewolucja. Lekceważył matkę, nie słuchał jej rad; praktycznie nie zauważał tego, że z każdym dniem opuszczały ją siły. Kiedy umarła, został bez środków do życia. Opamiętał się dopiero wtedy, kiedy znalazł się w centrum rewolucyjnych wydarzeń i był świadkiem śmierci. Kiedy zajmował się oczyszczaniem miasta, spotkał ojca. To go w pewnym sensie uratowało. Baryka był przekonany, że jego ojciec już nie żyje, nie spodziewał się go już nigdy zobaczyć.
Wspólnie z nim postanawia wrócić do Polski, która jawi mu się jako kraj niezwykły, bogaty, o niezwykłych możliwościach. Ojciec opowiada mu o szklanych domach, które są ponoć powszechnym zjawiskiem w Polsce. Przedstawia mu ojczyznę jako kraj, w którym nie ma biedy, a wszyscy są szczęśliwi. W pociągu ojciec umiera, a Cezary spotyka się z Gajowcem. Rozpoczyna studia medyczne, jednak w Polsce wybucha wojna. Cezary wyrusza na wojnę. W armii zaprzyjaźnia się z Hipolitem Wielosławskim i ratuje go. Wdzięczny Hipolit zaprasza go do swojego domu. We dworze Wielosławskich zostaje przyjęty bardzo serdecznie. Wszyscy okazują mu dużo serca. Cezary żyje jak pączek w maśle. Ma pod dostatkiem jedzenia i rozrywki. Jest uwielbiany przez wszystkich członków rodziny, którzy są mu wdzięczni za uratowanie Hipolita. Niestety, wkrótce pojawiają się także problemy zw