Stowarzyszenie Umarłych Poetów

Streszczenie

Rozdział I
Jest rok 1959. Dyrektor elitarnej Akademi Weltona, pan Gale Nolan stoi na czele uroczystego rozpoczęcia roku szkolnego. Wszystko ma miejsce w szkolnej kaplicy. Liczne grono uczniów i ich rodzice wsłuchując ciekawego wykładu dyrektora Akademi. W wykładzie nie zapomniano poruszyć tematu o setnej rocznicy istnienia Akademii Weltona, którą ukończyło wielu wybitnych absolwentów tej szkoły. Odznaczającymi się hasłami reprezentującymi tą szkołę są: Tradycja, Honor, Doskonałość i Dyscyplina. Nowi uczniowie z niepokojem patrzą na swoich kolegów oraz na surowe grono pedagogiczne, z którego najsympatyczniejszy wydaje się nowy nauczyciel od literatury – John Keating.

Rozdział II
Nowy uczeń Todd Anderson stara się panować na rozpaczą. Wcześniej chodził do szkoły średniej w Balincrest, ale rodzice zdecydowali się go przenieść, ponieważ jego starszy brat ukończył tą szkołę z powodzeniem. Zgodnie z tradycją dyrektor przydziela uczniom szereg pozalekcyjnych zajęć, której mają rozwijać ich zainteresowania. Todd mimo nie kończących się próśb przydzielanie go do zajęć wioślarskich, zostaje przydzielony do drużyny piłki nożnej. Chłopiec poznaje swojego współlokatora, Neila Perrego. Chłopiec wydaje się być bardzo sympatycznym. Przedstawia Todda swoim kolegom.

Rozdział III
W trakcie rozmowy Todda i Neila przychodzi do ich pokoju pan Perry. Wzburzony Neil zostaje poinformowany, że na skutek ojca zmniejszono mu liczbę zajęć. Neil nie chce rezygnować z tworzenia Księgi Pamiątkowej Akademii, ale jego błagania wychodzą na marne i nie przekonują ojca. Pan Perry przypomina mu, że pokłada w nim wielkie nadzieje. Todd stara się pocieszyć przygnębionego przyjaciela.

Rozdział IV
Pierwszy dzień szkoły mija bez większego zaskoczenia. Nauczyciele są bardzo surowi i wymagający. Pełne zaskoczenia są lekcje angielskiego prowadzone przez Pana Keatinga. Nauczyciele witaj uczniów wskakując na biurko i cytując fragment wiersza Walta Whitmana: „O, kapitanie mój, kapitanie!”. Dalej prowadzi swoich uczniów do Sali Reprezentacyjnej i tłumaczy co oznacza stwierdzenie „carpe diem” („chwytaj dzień”). Chłopcy przyglądają się portretów swoich poprzedników i dowiadują się, że młodość to zapał i wiara w marzenia.

Rozdział V
Podczas trwania lekcji gimnastyki Knox Overstreet chwali się kolegom, że został zaproszony na wizytę do znajomych ojca, państwa Danburrych. Knox zostaje tam przywitany przez piękna i uroczą Chris. W trakcie rozmowy wynika, że to córka Cheta (syna państwa Danburrych). Wróciwszy do Akademii Knox wyznaje kolegom jakim uczuciem darzy Chris Noel. Na kolejnej lekcji angielskiego pan Keating każe wyrwać uczniom stronę z definicją „poezji”. Zdziwieni uczniowie wykonują polecenie nauczyciela i wyrzucają kartki do kosza.

Rozdział VI
W trakcie przerwy obiadowej McAllister zwracają uwagę Keatingowi w jaki to sposób prowadził ostatnią lekcje i ostrzega jakie może ponieść konsekwencje. Chłopcy znajdują informacje o Keatingu w Księdze Pamiątkowej Akademii. Należał od do tajemniczego Stowarzyszenia Umarłych Poetów. Zaciekawiony Neil idzie do Ketinga by dowiedzieć się co oznacza ta nazwa. Mężczyzna opowiada im o tajemniczej grocie w lasach Vermontu. Chłopcy postanawiają w najbliższą noc odnaleźć grotę.

Rozdział VII
Neil znajduję na tomik poezji, który zawiera nazwiska „Umarłych Poetów”. Chłopcy którzy idą na poszukiwania groty to: Knox Overstreet, Charles Delton,
Pitts,Todd Anderson,Meeks i Richard Cameron. Po odnalezieniu groty Neil zabiera głosy i mówi uroczystą przysięgę napisaną przez Henrryego Thoreau. Kolejna lekcja z Keatingiem jest równie zaskakująca jak poprzednia. Pozwala im wyjść na ławki i zobaczyć czym jest „inny punkt widzenia”. Po lekcji Knox wymyka się ze szkoły, żeby podglądać uczennice z sąsiedniego gimnazjum. Ukochana Chris go nie rozpoznaje. Tego samego wieczoru Neil mówi Toddowi, że ma zamiar wziąć udział w przesłuchaniu do „Sen nocy letniej” Szekspira.

Rozdział VIII
Chłopcy spotykają się w grocie prawie w każdą noc. Neil otrzymuje wymarzoną rolę Puka, ale aby zagrać w sztuce potrzebna jest zgoda jego ojca i dyrektora Akademii. Postanawia sfałszować zgodę. Keating próbuje przełamać nieśmiałość Todda do publicznych wystąpień, wiec karze wszystkim uczniom przeczytać swoje wiersze na głos. Nieśmiały Todd przełamuje swoją dotychczasową barierę, a jego ciężka praca zostaje nagrodzona gromkimi brawami. Knox zmartwiony, źle jego wybranka nie zwraca na niego uwagi postanawia do niej zadzwonić. Dziewczyna zaprasza go na przyjęcie do domu Cheta.

Rozdział IX
Neil mimo zakazów ocalić bierze udział w próbach do spektaklu. Kolejna lekcja angielskiego odbywa się na dziedzińcu Akademii. Dyrektor nie pochwala takiego sposobu nauczanie i patrzy na to z dezaprobatą. Podczas kolejnego spotkania do groty przychodzą dwie dziewczyny Tina i Gloria, które zostały zaproszone przez Charliego. Charlie oznajmia kolegom, że zamieścił w szkolnej gazetce artykuł o natychmiastowym przyjęciu dziewczyn do szkoły. Knox wyrusza na przyjęcie u Cheta.

Rozdział X
Knox będąc na przyjęciu widzi jak Chris całuje się z innym chłopakiem. Zostaje pobity za dotknięcie ramienia Chris. W Akademii odbywa się apel, który dotyczy artykułu w szkolnej gazetce. Charlie przyznaje się do czynu i dostaje za to karę cielesną. Dyrektor przestrzega Keatinga, że za bardzo spoufala się z uczniami.

Rozdział XI
Neil jest bardzo podekscytowany przed zbliżającym się występem. Niespodziewanie odwiedza go ojciec, który dowiedział się o pasjach swojego syna od dyrektora. Knox postanawia spotkać się z Chris, ale ta nie chce go widzieć na oczy. Knox postanawia zebrać się na odwagę i deklamuje przed całą klasą Chris swój wiersz i wyznaje jej miłość.

Rozdział XII
Zbliża się dzień wydania sztuki teatralnej. Neil okłamuje Keatinga mówiąc mu, że rozmawiał z ojcem, a ten zgodził się na jego występ. Rola Puka była stworzona dla Neilego. Został za to nagrodzony gromkimi brawami. Pod koniec występu na sali pojawił się pan Perry i zabrał syna do domu.

Rozdział XIII
Ojciec Neilego oznajmia mu, że wypisze go z Akademii Weltona. Tymczasem odbywa się spotkanie „Umarłych Poetów” na które przychodzi Keating. Gdy wracają ze spotkania wesoło deklamują wiersze.

Rozdział XIV
Neil nie widząc nadziei na swoje pasje, wyciąga pistolet ojca i popełnia samobójstwo. Nazajutrz informacja o samobójstwie do chodzi do szkoły. Todd nie może uwierzyć, że stracił swojego przyjaciela. Dyrektor zaczyna śledztwo w sprawie tajnego stowarzyszenia. Cameron wyjawia wszystkie nazwiska uczniów ze Stowarzyszenia.

Rozdział XV
Nolan przesłuchuje kolejnych uczniów. Uczniowie odmawiają podpisania donosi na Keatinga. Nauczyciele i tak zostaje zwolniony, a jego miejsce ma zająć sam dyrektor. Podczas lekcji z Nolanem przychodzi Keating zabrać swoje rzeczy. Todd zbiera się na odwagę i mówię, że zmuszony ich do podpisania donosu. Dyrektor próbuje uciszyć grupę, ale bez skutecznie. W ramach protestu Todd wstaje na ławkę wraz z innymi uczniami będącymi w „Stowarzyszeniu Umarłych Poetów”. Wzruszony Keating dziękuję byłym uczniom i wychodzi.

Streszczenie szczegółowe

Rozdział I
Jest rok 1959. Dyrektor elitarnej Akademii Weltona, pan Gale Nolan stoi na czele uroczystego rozpoczęcia roku szkolnego. Wszystko ma miejsce w szkolnej kaplicy. Liczne grono uczniów i ich rodzice wysłuchują ciekawego wykładu dyrektora Akademii. Wśród nich byli: Todd Anderson (został przeniesiony z innej szkoły), Knox Overstreet, Richard Cameron, Georg Hopkins, Charlie Dalton i Neil Perry. W wykładzie nie zapomniano poruszyć tematu setnej rocznicy istnienia Akademii Weltona, którą ukończyło wielu wybitnych absolwentów tej szkoły. Odznaczającymi się hasłami reprezentującymi tę szkołę są: Honor, Tradycja, Doskonałość i Dyscyplina. Po zakończeniu uroczystości uczniowie musieli pożegnać się ze swoimi rodzicami. Najtrudniejsze było to dla najmłodszych uczniów tej Akademii. Nowi uczniowie z niepokojem patrzą na surowe grono pedagogiczne tej szkoły, którego najsympatyczniejszy wydaję się nowy nauczyciel od literatury – John Keating.
Rozdział II
Nowy uczeń Todd Anderson stara się zapanować nad swoją rozpaczą. Wcześniej chodził do szkoły średniej w Balincrest, ale jego rodzice zdecydowali się go przenieść, ponieważ jego starszy brat ukończył tę szkołę z powodzeniem. Zgodnie z tradycją dyrektor przydziela uczniom szereg pozalekcyjnych zajęć, które mają rozwijać ich zainteresowania. W tej sprawie zostali wezwani również Knox, Richard, Charlie, Neil oraz wyżej wymieniony Todd. Anderson był nowy, więc dyrektor przydzielił mu dodatkowe zadania, zgodzie z informacjami jakie dostał z poprzedniej szkoły. Przypadała mu między innymi piłka nożna, której nie w ogóle nie akceptował. Był bardzo zdenerwowany i bliski płaczu. Po wyjściu z gabinetu poznaje swojego współlokatora, Neila Perrego. Chłopiec wydaje się bardzo sympatycznym. Przedstawia Todda swoim kolegom. Todd jest zadowolony, że trafił mu się taki współlokator.
Rozdział III
W trakcie rozmowy Todda i Neila w swoim pokoju przebywali również: Steven Meeks, Knox Overstreet oraz Charlie Dalton. Niespodziewanie do pomieszczenia wkroczył pan Perry, ojciec Neila. Wzburzony Neil zostaje poinformowany, że na skutek wpływów ojca zmniejszono mu liczbę zajęć i nie będzie w tym roku zajmował się Księgą Pamiątkową Akademii, bo ma za dużo obowiązków. Neil próbuje sprzeciwić się ojcu, ale bez skutecznie. Jego błagania wychodzą na marne i nie przekonują ojca. Pan Perry przypomina mu, że pokłada w nim wielkie nadzieje. Po wyjściu pana Perrego okazuje się, że dzieci są podporządkowane swoim rodzicom i nie mogą spełniać swoich pasji, a ich przyszłość jest już dawno zaplanowana.
Rozdział IV
Następnego dnia uczniowie udają się na pierwsze zajęcia w tym roku. Dzień minął im bez większego zaskoczenia, ale mieli bardzo dużą liczbę materiału, którą musieli sobie przyswoić. W końcu nadeszła lekcja języka angielskiego prowadzona przez Johna Keatinga. Ta lekcja wywarła na chłopcach ogromne wrażenie. Nauczyciel przywitał uczniów wskakując na biurko i cytując fragment wiersza Walta Whitmana: „O, kapitanie mój, kapitanie!”. Nauczyciel nie krzyczał i nie wymagał od nich dużej wiedzy. Na pierwszej lekcji zaprowadził swoich wychowanków do Sali Reprezentacyjnej. Uczniowie oglądali tak fotografie ich poprzedników, a sam nauczyciel tłumaczył co oznacza stwierdzenie po łacinie „carpe diem” („chwytaj dzień”). Dał im w ten sposób do zrozumienia, że czas szybko mija, a życie jest za krótkie. Dowiedzieli się też, że młodość to zapał i wiara w marzenia.
Rozdział V
Po męczących zajęciach sportowych chłopcy wzięli prysznic i stwierdzili, że pouczą się razem wieczorem. Knox oznajmił wtedy kolegom, że nie będzie się z nimi uczył, bo został zaproszony na wizytę u państwa Danburry, którzy są znajomymi jego ojca. Todd przez ten cały czas był przygnębiony i smutny, odmówił chłopakom i powiedział, że musi się zająć historią. Podczas spotkania u państwa Danburry poznał ich dzieci (córkę Wirginię oraz syna Cheta). Chet szykował się do wyjścia ze swoją dziewczyną Chris Noel. Knox od razu zakochał się w dziewczynie od pierwszego wejrzenia. Kiedy wrócił już do Akademii, wyznaje kolegom jakim uczuciem darzy Chris. Następnego dnia była kolejna lekcja z Keatingiem. Nauczyciel kazał wyrwać uczniom kartkę z podręcznika na której znajdowała się obszerna definicja „poezji”. Zdziwieni postawą nauczyciela wybuchli śmiechem i posłusznie wykonali jego polecenie, a wszystkie kartki trafiły do kosza. Odgłosy dobiegające z ich klasy skłoniły pana McAllistera, nauczyciela łaciny, który w tym momencie miał lekcje z sąsiednią klasą do sprawdzenia co dzieje się na lekcji angielskiego. Gdy zobaczył, że chłopcy są pod opieką nauczyciela, nie przerywał lekcji i niezwłocznie opuścił klasę.
Rozdział VI
W trakcie przerwy obiadowej McAllister zwrócił uwagę Keatingowi w jaki sposób prowadził ostatnią lekcję i ostrzega jakie może ponieść tego konsekwencje. Nagle w jadalni pojawił się Neil Perry niosący po kryjomu Księgę Pamiątkową. W niej był opisany rocznik pana Keatinga, który kiedyś tak samo jak chłopcy teraz chodził do tej Akademii. Chłopcy znaleźli w niej informacje na temat Stowarzyszenia Umarłych Poetów. To było bardzo tajemnicze, ponieważ poza tą nazwą nie można było znaleźć więcej informacji na ten temat. Chłopcy postanowili zapytać o to samego Keatinga, który wyjaśnił im, że było to stowarzyszenie spotykające się w tajemniczej grocie w lasach Vermontu. Jego uczestnicy czytali tam poezję dawnych autorów i też i swoją. Chłopcy w najbliższą noc postanowili się tak wybrać. Najbardziej wyprawy nie mógł doczekać się Neil. Chciał też namówić na nią Todda, ale on odmawiał, bo bał się czytania poezji przed swoimi kolegami. Neil obiecał, że nie będzie musiał tego robić.
Rozdział VII
W nocy chłopcy wybrali się we wskazane miejsce. Wśród nich byli: Knox Overstreet, Charles Dalton, Pitts, Todd Anderson, Meeks I Richard Cameron. Wcześniej Neil dostaję tomik poezji, który zawiera nazwiska „Umarłych Poetów”. Kiedy dotarli do groty, rozpalili ognisko i każdy zaczął czytać po fragmencie wierszy z tomiku. Czytanie w późniejszym czasie przerodziło się w tańce wokół ogniska. Gdy chłopcy nie patrzyli się, w którą stronę zmierzają te tańce. Kiedy ocknęli się z amoku zauważyli, że znajdują się w środku lasu i natychmiast wrócili się do groty. Kolejna lekcja z Keatingiem była niesamowita. Pozwolił uczniom wejść na ławki i kazał im spojrzeć na świat z innej perspektywy. Jako pracę domową mieli za zadanie napisać własny wiersz, który mieli zarecytować na następnej lekcji przed całą klasą. Po południu po skończonych zajęciach Knox wymkną się poza teren szkoły, żeby podejrzeć Chris, w której jest zauroczony. Zobaczył ją, jednak była ona z Chetem. Zrobiło mu się przykro. Tego samego wieczoru Neil wyznaje Toddowi, że ma zamiar wziąć udział w przesłuchaniach do „Sen nocy letniej” Szekspira. Todd ostrzegał go, że z pewnością pan Perry się nie zgodzi, ale Neil go nie słuchał.
Rozdział VIII
Chłopcy spotykają się w grocie prawie w każdą noc. Neil szybko wyszedł ze spotkania, bo śpieszył się na przesłuchanie. Dostał wymarzoną rolę Puka, ale żeby zagrać w sztuce potrzebna była zgoda ojca i dyrektora szkoły. Potem chłopcy poszli na zajęcia sportowe. Ku wielkiemu zaskoczeniu lekcja była prowadzona przez Keatinga. Każdy z uczniów dostał kartkę z dwoma poetyckimi wersami. Każdy z chłopców miał przeczytać je na głos i kopnąć piłkę w do bramki. Wieczorem okazało się, że Neil dostał wymarzoną rolę Puka, ale żeby zagrać w sztuce potrzebna była zgoda ojca i dyrektora szkoły. Postanawia sfałszować zgodę. Następny dzień niósł za sobą kolejną lekcję angielskiego, na której uczniowie mieli odczytywać swoje wiersze. Recytował między innymi Todd. Mówił tak cicho i nieśmiało. W końcu dzięki zachętom nauczyciela Todd przełamał swoją barierę i wyrecytował przepiękny wiersz. Z tej lekcji wyszedł zadowolony i pełen radości. Po zajęciach odbyło się kolejne spotkanie „Umarłych Poetów”. Charlie recytował swój wiersz i grał na saksofonie. Spotkanie przerwał Knox. Cały czas rozmyślał o Chris. Postanowił do niej zadzwonić. Ona odbierając zaprosiła go na przyjęcie do domu Cheta.
Rozdział IX
Neil mimo zakazu ojca bierze udział w próbach do spektaklu. Kiedy wraca z próby, spotyka na schodach przygnębionego Todda. Współlokator wyjaśnił mu, że jest mu przykro, bo ma dzisiaj urodziny, a dostał ten sam prezent od swoich rodziców co w tamtym roku. Czuł, że rodzice kochają tylko jego starszego brata. Kolejna lekcja angielskiego jest prowadzona na dziedzińcu Akademii. Dyrektor nie pochwala takiego sposobu nauczania i patrzy na to z dezaprobatą. Podczas kolejnego spotkania stowarzyszenia, do groty przychodzą dwie dziewczyny Tina i Gloria, które zostały zaproszone przez Charliego. Charlie oznajmił kolegom, że zamieścił w szkolnej gazetce artykuł o natychmiastowym przyjęciu dziewczyn do szkoły. Artykuł podpisał tekstem: „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”. Koledzy bardzo się oburzyli. W tym samym czasie Knox zmierzał na przyjęcie do Cheta. Chris na przyjęciu zobaczył tylko raz. Później przechadzał się po domu i przyglądał się zakochanym parom.
Rozdział X
Knox zauważył, jak Chris całuje się z Chetem. Chłopak nie mógł się powstrzymać i dotkną ramienia dziewczyny. Z tego wywiązała się groźna bójka. Chet wyrzucił Knoxa z krwawiącym nosem za drzwi. W tej samej chwili Charlie wyprosił kolegów z groty i został sam na sam z jedną z dziewczyn. Poprosiła go, aby wyrecytował jej całą poezję. Następnego dnia dyrektor wezwał wszystkich uczniów do kaplicy i próbował dowiedzieć się kto zamieścił artykuł w gazetce szkoły. Charlie przyznaje się do czynu, ale przy tym stara się nie wydać kolegów. Otrzymuje karę cielesną. Dyrektor przestrzega Keatinga, że za bardzo spoufala się z uczniami. Na następnej lekcji Keating uczy wychowanków jak pisać na tematy nieprzeczytanych lektur, bo na pewno przyda im się to w dalszej edukacji.
Rozdział XI
Przyszła zima. Neil ćwiczył swoją rolę Puka pod bacznym okiem swojego przyjaciela Todda. Perry czuł się szczęśliwy, ponieważ aktorstwo było dla niego przyjemnością, a nie przymusem. Wchodząc do swojego pokoju, za biurkiem ujrzał swojego ojca. Wiedział już po pasjach syna. Zabronił Neilowi zajmować się aktorstwem i zakazał występu następnego dnia w spektaklu. Koledzy Neila poradzili mu, aby porozmawiał na ten temat z panem Keatingiem. Nauczyciel powiedział mu, żeby szczerze porozmawiał z ojcem. Knox następnego ranka pojechał do szkoły Chris. Wszedł za nią do Sali i na oczach całej klasy i nauczyciela wyrecytował swój wiersz. Po przemowie wręczył dziewczynie różę i wyznał jej miłość.
Rozdział XII
Zbliża się dzień wydania sztuki teatralnej. Pan Keating spytał się Neila czy szczerze rozmawiał z ojcem. Ten nieporadnie skłamał, że rozmawiał z ojcem, a on wyraził zgodę na jego występ. Wieczorem chłopcy wraz z nauczycielem wybierali się na spektakl. Niespodziewanie w szkole pojawiła się Chris i ostrzegła Knoxa, że Chet jest na niego wściekły i przy najbliższej okazji go zabiję. Chłopak ją uspokoił i zaprosił na występ kolegi. Ta po chwili namysłu zgodziła się. Neil w roli Puka był niesamowity. Wszyscy podziwiali jego talent i odwagę. W pewnym momencie Neil dostrzegł swojego ojca. Wydać było po nim, że był zły, ale chłopak się nim nie przejmował i odgrywał swoją rolę dalej. Nastrój ogólnej radości zakłócił pan Perry. Wyprowadził syna z sali i trzasną drzwiami.
Rozdział XIII
Pan Perry oświadczył synowi, że następnego dnia wypisze go z Akademii Weltona i przeniesie do Akademii Wojskowej. Neil zgodnie z planem ojca miał iść na Harvard i skończyć medycynę. Tymczasem odbywało się spotkanie w grocie. Todd oznajmił, że następnym razem pobije pana Perrego. Niespodziewanie na spotkanie wkroczył pan Keating. Nauczyciel postanowił zorganizować uroczyste spotkanie stowarzyszenia. Keating odczytał wiersz. Nagle odezwał się Todd, pytając, czy może przeczytać swój wiersz. Był naprawdę bardzo dumny z chłopca. Po skończeniu czytań chłopcy wraz z nauczycielem wybrali się w drogę powrotną do Akademii.
Rozdział XIV
Neil w nocy poszedł do gabinetu ojca. Nie widząc nadziei na swoje pasje, wyciągną z szafki pistolet ojca i strzelił w siebie. Państwo Perry leżeli już w łóżku, ale nagle usłyszeli dziwny odgłos dochodzący z gabinetu pana Perrego. Wchodząc do środka zobaczył kałużę krwi, w której leży Neil. No popełnił samobójstwo. Po pogrzebie dyrektor szkoły wszczął śledztwo w sprawie tej tragedii. Członkowie stowarzyszenia spotkali się w piwnicy szkoły. Brakowało tylko Camerona. Charlie zauważył przez zaparowaną szybę jak Cameron siedzi u dyrektora w gabinecie i wszystko mu opowiada. Cameron po wyjściu od dyrektora tłumaczył chłopcom, że lepiej byłoby jak by się przyznali. Wtedy nie zostaliby wydaleni ze szkoły. Charlie nie mogąc wytrzymać uderza zdrajcę.
Rozdział XV
Charlie został wyrzucony z Akademii. Chłopcy po kolei wchodzili do pokoju dyrektora, a jak wychodzili byli przygaszeni i smutni. Nadszedł czas na Todda. Wchodząc do gabinetu zobaczył swoich rodziców. Pan Nolan kazał podpisać mu zeznania. Dyrektor składa donos na Keatinga, a uczniowie niechętnie go podpisują. Nauczyciel i tak zostaje zwolniony, a jego miejsce ma zająć sam dyrektor. Podczas lekcji z Nolanem przychodzi Keating zabrać swoje rzeczy. Todd zbiera się odwagę i mówią, że zmuszono ich do podpisania donosu. Dyrektor próbuje uciszyć grupę, ale bezskutecznie. W ramach protestu Todd wchodzi na ławkę wraz z innymi uczniami będącymi w „Stowarzyszeniu Umarłych Poetów”. Wzruszony Keating dziękuję byłym uczniom i wychodzi.

Recenzja książki

,,Stowarzyszenie umarłych poetów” – recenzja

Dzisiaj pragnę zrecenzować książkę, która od pewnego czasu wchodzi w skład listy lektur szkolnych.
Omawianą przeze mnie pozycją, tym razem, będzie ,,Stowarzyszenie umarłych poetów” autorstwa Nancy H. Kleinbaum – amerykańskiej dziennikarki i pisarki . Pierwszą rzeczą, o której warto wspomnieć, jest nietypowa historia powstawania książki – większość utworów, znajduje swoje odwzorowanie w później powstających na ich podstawie filmach, w tym przypadku role się odwracają. Książka powstała w 1989 roku na podstawie filmu o tym samym tytule – ,,Dead poets society”, który miał swoją premierę również w 1989 roku, w Stanach zjednoczonych. Film, zresztą podobnie jak książka, trafił do szerokiego grona odbiorców i zyskał rzesze fanów – w 1990 roku doczekał się on Oskara w kategorii ,, najlepszy scenariusz oryginalny”. Co ciekawe historia filmu nie jest w pełni fikcją – ponoć podczas pisania scenariusza jego autor, Tom Schulman posiłkował się własnymi wspomnieniami i doświadczeniami z okresu nauki w Montgomery Bell Academy zlokalizowanej w Nashville. Nie jest to jedyna książka tej autorki, wzorowana na filmie, wręcz przeciwnie, większość jej dzieł to utwory tego typu.

Jak już wcześniej wspominałam książka pt.,, Stowarzyszenie umarłych poetów” to dramat, który zyskał bardzo szerokie grono odbiorców. Jest to wartościowa pozycja, która zainteresuje młodzież jak i dorosłych czytelników. Powieść opowiada historię grupy czworga przyjaciół – Todda, Neila, Knoxa i Charliego, uczęszczających do amerykańskiej, prestiżowej szkoły męskiej. Akademia Weltona bynajmniej nie jest przyjemnym miejscem. Panują w niej surowe zasady, jej motto brzmi : ,, dyscyplina, tradycja, honor, doskonałość “ . W szkole rządzi zdystansowana i konserwatywna kadra nauczycielska z dyrektorem Galem Nolanem na czele. Akcja książki rozpoczyna się wraz z początkiem roku szkolnego, we wrześniu 1959 roku, kiedy to progi szkoły przekracza nowy uczeń – Todd Anderson, oraz nauczyciel angielskiego – John Keating. Chłopiec jest nieśmiały i zamknięty w sobie, nauczony (podobnie jak inni uczniowie) bezwzględnego posłuszeństwa. Podczas czytania książki obserwujemy wielką, wewnętrzną przemianę jaką przechodzi Todd – otwiera się na świat i uczy wyrażać własne zdanie, uczucia i emocje. Z pewnością w tym procesie wielką rolę odgrywa nowy nauczyciel, były uczeń szkoły, który staje się swoistym przewodnikiem duchowym chłopców. Po niecałym tygodniu pała do niego niechęcią większość nauczycieli i wszystkim znane są jego niekonwencjonalne i kontrowersyjne metody nauczania. Uczniowie, w przeciwieństwie do nauczycieli, z biegiem czasu coraz bardziej lubią pana Keatinga który otwiera im oczy na świat i wpaja nowe, nieznane przedtem wartości – radzi, by w życiu kierować się zasadą ,, Carpe diem”- po łacinie, chwytaj dzień. Uczy, że ich zdanie również się liczy, odbudowuje w nich poczucie własnej wartości. Myślę, że warto w tym momencie przytoczyć słowa nauczyciela – ,,Zawsze uważałem, że kształcenie polega na tym, by uczyć prawa do własnego zdania” – dobrze obrazują one podejście nauczyciela do uczniów. Dzięki niemu chłopcy mierzą się z własnymi marzeniami i za namową pana Keatinga, wskrzeszają Stowarzyszenie Umarłych Poetów – niegdyś istniejące stowarzyszenie pasjonatów poezji. Jak potoczyły się dalsze losy uczniów? Tego możecie dowiedzieć się jeśli sami przeczytacie książkę.

Tymczasem przejdźmy do mojej opinii na jej temat. Osobiście pierwszy raz zetknęłam się z tą powieścią, kiedy byłam w 7 klasie. Wówczas była to jedna z moich lektur. Jak pewnie się domyślacie nie wiązałam z nią wielkich nadziei dotyczących ciekawej fabuły i uniwersalnego przekazu. Jakie więc było moje zdziwienie, kiedy z coraz większym, niekłamanym zainteresowaniem przerzucałam kartki nie mogąc się doczekać kolejnych wydarzeń. Uważam, że książką jest absolutnym fenomenem i w przeciwieństwie do innych lektur szkolnych ma pełne prawo znajdować się na ich liście. Nie tylko wciąga w mgnieniu oka, ale też w przystępny sposób wpaja szalenie ważne i potrzebne treści. Uczy samoakceptacji, słuchania głosu serca i podążania za marzeniami. Zwraca uwagę na, co smutne, problem, który nadal występuje – rodzice zadręczający swoje dzieci własną, niekonsultowaną z nimi wizją ich przyszłego życia. Jeśli mam być szczera, jest to chyba jedna z najlepszych i najpiękniejszych książek jakie w życiu czytałam. Jest to idealne połączenie wzruszającego dramatu, który doprowadził minie do łez i cudownej książki obyczajowej, której akcja na długo po przeczytaniu chodziła mi po głowie.

Serdecznie polecam ją wszystkim młodym, jak i trochę starszym czytelnikom i szczerze zazdroszczę posiadania w perspektywie tak ciekawej lektury. Jeśli kochasz książki z przekazem przy których możesz się też zapomnieć to jest to książka dla ciebie! Mam nadzieje, że moja recenzja była dla ciebie pomocna i po jej przeczytaniu sięgniesz po tą perełkę literatury.

Problematyka

Problematyka książki „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”a) „Stowarzyszenie Umarłych Poetów” to opowieść o grupie uczniów, którzy uczęszczają do elitarnej amerykańskiej szkoły. Lektura przedstawia trudy życia w akademiku, z dala od rodzinnych domów uczniów. W Akademii Weltona poziom nauczania jest bardzo wysoki, a tutejsi nauczyciele wymagają więcej niż nauczyciele w szkołach publicznych. b) Pod wpływem pewnego nauczyciela uczniowie poznają ważne wartości i uczą się wyrażania własnej opinii. Odkrywają siebie i własne potrzeby. Gdy znajdują ukrytą grotę i postanawiają założyć własne stowarzyszenie, przeżywają niezapomnianą przygodę. Wymykają się w nocy ze szkoły i czytają „zakazane” wiersze. Odkrycie własnych potrzeb łączy się z konsekwentną walką o możliwość podążania wybraną przez siebie drogą lub rezygnacją z marzeń. Chłopcy doświadczają zarówno jednego, jak i drugiego, jednakże dzięki temu dojrzewają do samodzielności i do decydowania o własnym życiu.
Książka Nancy H. Kleinbaum nie jest tylko opowieścią o dorastaniu młodych ludzi. Sens utworu można zobaczyć przede wszystkim w wykładach nauczyciela literatury. Keating jest opiekunem dla swoich uczniów, pomaga im w rozwijaniu się i pozwala im poznać świat z ich własnej perspektywy. Uczy ich powiedzenia „Carpe diem” czyli „Chwytaj dzień”, które mówi o tym, aby żyć własnym życiem i łapać każdą chwilę. Keating cenił i szanował swoich podopiecznych. Dzięki jego nauce chłopcy ze „Stowarzyszenia Umarłych Poetów” bardzo się zmienili. Dla przykładu, Todd Anderson odkrył w sobie talent poetycki, chociaż wcześniej twierdził, że nie jest w stanie napisać żadnego wiersza.
3) Przykładem jednego z problemów, które porusza książka, są relacje Neila Perry’ego z ojcem. Chłopak odkrył w sobie zdolności aktorskie i chciał wziąć udział w szkolnym spektaklu pt. „Sen nocy letniej”. Po przesłuchaniu dostał rolę Puka, co go ucieszyło. Przygotowywał się do udziału w przedstawieniu bardzo sumiennie, widać było, że mu na tym zależało. Za wszelką cenę chciał realizować swoje marzenia. Niestety, jego ojciec miał własne plany dotyczące przyszłości syna i nie pozwalał chłopcu robić tego, na co miał ochotę. Właśnie dlatego Neil postanowił postąpić na przekór ojcu. Według mnie zdawał sobie sprawę z tego, jakie poniesie konsekwencje, jeśli pan Perry się o tym dowie – wykazał się więc odwagą. Gdy jego ojciec podjął decyzję o przeniesieniu syna do Akademii Wojskowej, Neil całkiem się załamał. Stracił energię i chęć do życia, a przede wszystkim nadzieję. Z tego powodu popełnił samobójstwo, używając pistoletu ojca.
Jak już wspomniano, autorka książki poruszyła problemy związane z relacjami rodzinnymi. Przykładem jest pan Perry, który chciał za wszelką cenę kontrolować życie swojego syna. d) W lekturze również są poruszone problemy z związane z dojrzewaniem młodych ludzi. Nastolatkowie próbują odnaleźć siebie i dowiedzieć się, czego chcą od życia. Również szkoła dużo od nich wymaga i obowiązują w niej różne zasady, których trzeba przestrzegać. e) W książce pojawia się też wątek dotyczący miłości. Nauczyciel uświadamia uczniom, że miłość to jedna z niewielu wartości, o którą trzeba walczyć. Uczniowie są zachęceni przez Keatinga i postanawiają skorzystać z jego rady. Knox przeżywa swoją pierwszą miłość. Dzięki wsparciu przyjaciół ubiega się o względy Chris różnymi sposobami, które w końcu zostają przez dziewczynę docenione.
Podsumowując, autorka w głównej mierze poruszyła typowe dla młodzieży problemy.

Plan wydarzeń

Rozpoczęcie roku szkolnego w Akademii Weltona, lata 1959/1960
-Przemowa dyrektora szkoły na temat tradycji i honoru szkoły
-Pezykucie uwagi uczniów przez nauczyciela Keating’a
-Przydzielenie bez dyskusyjne dodatkowych zajęć dla chłopców w Akademii
-Otrzymanie piłki nożnej przez Todda Andersona
-Udanie się do pokoju i spotkanie wspólokatora- Neila.
-Wspólna rozmowa i zapoznanie się ze sobą, oraz z innymi kolegami
-Wtargnięcie ojca Neila do pokoju.
-Wypisanie Neila z zajęć prowadzenia Księgi Pamiątkowej.
-Todd pociesza Neila
-Pierwsze lekcje z surowymi i sztywnymi nauczycielami.
-Ciekawa i niecodzienna lekcja literatury z nauczycielem keatingiem.
-Uwagi co do metod nauczyciela literatury.
-dalsze ciekawe metody edukacyjne Keating’a.
-Spotkania chłopców i rozmowy na różne tematy.
-Udanie się Konoxa do państwa Danburrych.
-Ciekawe zwyczaje na lekcjach lieteraturystanie na ławkach, wyrywanie kartek z poezją, poznawanie historii szkoły.
-Odnalezienie przez chłopców starych notatek z „Stowarzyszenia Umarłych poetów”- dawnych spotkań nauczyciela lietaratury z innymi ludźmi w jego wieku, z tańcami i ogniskiem
-pomysł odnowienia spotkań
-Ogłoszenie castingu do przedstawienia „Snu nocy letniej” Shakespeare I zaciekawienie Neila.
-Decyzja Neila w związku z castingiem i rozpoczęcie intensywnych przygotowań
-Improwizacja Todda wymyślona od ręki na lekcjach z literatury i burza oklasków.
-Decyzja chłopców na temat regularnych spotkań „Umarłych poetów”.
-Tańce i wspólne czytanie przy ognisku i dobrej muzyce.
-Eksperyment i odważna akcja dziennikarska przeprowadzona przez Charkiego
-Coraz większą niechęć reszty grona nauczycielskiego do metod wychowawczych i edukacyjnych Keating’a
-Rozpoczęcie przyjmowania dziewczyn do spotkań w grocie i świetna zabawa razem.
-Pobicie Knox na przyjęciu u Danburrych , związane z bolesnym odrzuceniem przez dziewczynę.
-Negatywna reakcja dyrektorstwa na kontrowersyjny artykuł Charkiego na temat nauki wspólnej chłopców i dziewcząt, inspirowanym spotkaniami „Umarłych poetów”
-Dalsze przygotowania Neila.
-Kategoryczny sprzeciw ojca Neila co do występu w przedstawieniu „Snu nocy letniej”
-Przedstawienie „Snu nocy letniej” i „nielegalny” występ Neila
-Oburzenie ojca.
-Samobójstwo Neila
-Śledztwo
-Zwoljienie Keating’a
-Uroczyste pożegnanie

Streszczenie krótkie

W elitarnej akademii Weltona rozpoczyna się rok szkolny. Uczniowie, rodzice i nauczyciele wraz z nowym nauczycielem literatury słuchają przemówienia dyrektora Gale Nolana. Todd Anderson nowy uczeń zostaje przydzielony do pokoju z Neilem Perrym, który jest sympatycznym nastolatkiem. Po pewnym czasie do pokoju wchodzi ojciec Neila i mówi mu, że postanowił zmniejszyć mu liczbę zajęć dodatkowych. Pierwsze lekcję nie napawają optymizmem nauczyciele są bardzo surowi. Jedynie nauczyciel literatury pan Keating jest inny. Na powitanie wskoczył na biurko i wydeklamował wiersz. Knox Overstreet został zaproszony do domu państwa Danburrych na imprezę. Nie jest zadowolony. Jednak na miejscu spotyka dziewczynę syna państwa Danburrych, w której się zakochał. Neil znalazł w bibliotece informacje o nauczycielu literatury, który miał należeć do tajnego Stowarzyszenia Umarłych Poetów. Chłopiec zapytał o to nauczyciela, który mu wyjaśnia, że była to grupa chłopców, którzy przychodzili do groty i tam się bawili, śpiewali i tańczyli. Grupa chłopców: Neil Perry z Knoxem Overstreetem, Charlesem Daltonem, Richardem Cameronem, Pittsem, Meeksem oraz Toddem Andersonem udają się na poszukiwania groty. Kiedy ją znaleźli rozpalili ognisko i złożyli przysięgę Henry’ego Thoreau, a następnie zaczęli tańczyć wokół ogniska. Na kolejnych zajęciach z literatury chłopcy moją zadanie wymyślenie własnego wierszu. Po lekcjach Knox wymyka się, żeby podpatrzeć Noel. Neil bierze udział w przesłuchaniu „Snu nocy letniej” i dostaje rolę Puka. Jednak musi dostać jeszcze zgodę ojca i dyrektora szkoły. Postanawia je sfałszować. Knox dzwoni do Noel, która zaprasza go do domu Cheta. Na następne spotkanie Umarłych Poetów przychodzą też dwie dziewczyny Tina i Gloria. Charlie mówi chłopcom, że umieścił artykuł w szkolnej gazetce o konieczności przyjęcia dziewczyn do szkoły. Knox idzie na przyjęcie do domu Danburrych. Knox upojony alkoholem nieświadomie siada obok całującej się pary Cheta i Noel. Chłopiec dotyka karku dziewczyna za co zostaje pobity przez Cheta. Na wyjątkowym apelu dyrektor Nolan każe przyznać się do winy temu, który zamieścił artykuł w gazetce. Charlie się przyznaje i ponosi za to karę cielesną. Neil przygotowuje się do występu w sztuce. Jednak wtedy do jego pokoju przychodzi wściekły ojciec, który zakazuje mu brać w niej udział. Knox udaje się do szkoły Noel i w czasie jej lekcji wyznaje jej, że ją kocha. Neil mimo zakazu ojca występuje w sztuce. Zagrał świetnie i został nagrodzony gromkimi brawami. Tylko wściekły ojciec zabiera go do domu. W spotkaniu Umarłych Poetów uczestniczy Keating. Zrozpaczony Neil popełnia samobójstwo. Po jego pogrzebie dyrektor chce znać nazwiska członków Stowarzyszenia Umarłych Poetów. Jeden z uczniów wyznaje je mu. Dyrektor woła uczniów na przesłuchania, na których zmusza ich do podpisaniu dokumentu, który miałby obarczać winą za śmierć Neila Keatinga. Lekcje angielskiego prowadzi dyrektor. W czasie jednej z takich lekcji Keating wszedł zabrać swoje rzeczy. Wtedy Todd zdobywa się na odwagę i mówi, że zostali zmuszeni do podpisania oświadczenia. Wtedy Todd z resztą uczniów ze Stowarzyszenia Umarłych Poetów stają na ławkach i żegnają swojego nauczyciela.

Bohaterowie

Stowarzyszenie Umarłych Poetów (Nancy H. Kleinbaum) Bohaterowie

Neil Perry jest jednym z głównych bohaterów wyżej wymienionej powieści. Chodzi do elitarnej Akademii Weltona. Jest bardzo zdolnym uczniem, osiągającym wysokie wyniki w nauce. Jego największą pasją jest teatr oraz wszelkiego rodzaju literatura. Zapisał się bowiem do sztuki pt. “Sen Nocy Letniej” Szekspira. Ojciec nie pochwalał jego pasji, więc dlatego zakazał mu występu w przedstawieniu. On nie mogąc znieść tego, że nie będzie mógł rozwijać swoich pasji, w akcie desperacji popełnił samobójstwo.

John Keating jest nauczycielem języka angielskiego w Akademii Weltona. Jest “średniego wzrostu i niewielkiej postury był przeciętnie wyglądającym mężczyzną po trzydziestce. Miał inteligentne brązowe oczy, średniej długości ciemne włosy i nieschodzący z twarzy ciepły uśmiech. Robił wrażenie osoby godnej szacunku i znakomicie wykształconej”. Sam był kiedyś wychowankiem Akademii, ale nigdy nie popierał jej metod nauczania. Jest inny niż wszyscy nauczyciele. On nie każe uczniom wkuwać wiadomości. Na swoich lekcjach stara się, aby uczniowie m.in. mogli spojrzeć na świat z innej perspektywy. Jest jedyny w swoim rodzaju. On jest przekonany, że fundamentami edukacji jest przezwyciężanie własnych słabości, poszerzanie horyzontów i branie odpowiedzialności za swoje czyny. John Keating to człowiek nieprzeciętny, który wybrał zawód zgodnie ze swoim powołaniem.

Todd Anderson to jeden z uczniów Akademii Weltona. Był członkiem Stowarzyszenia Umarłych Poetów. Zawsze był porównywalny do starszego brata, który ukończył szkołę z wyróżnieniem. Wszyscy oczekują od niego, że będzie taki dobry jak jego brat. On nie jest do końca pewien czy sprosta wszystkim oczekiwaniom. Jest bardzo nieśmiały i niełatwo jest mu odnaleźć się w nowym towarzystwie. Na początku wstydził się czytać wiersze na głos przy całej klasie, ale to dzięki Keatingowi otworzył się i wyszedł ze swojej strefy komfortu. To on odważył się sprzeciwić dyrektorowi i nie podpisywać dokumentów obciążających Keatinga za śmierć Neila. To on jako pierwszy zaczął protestować wchodząc na ławkę, aby Keating nie został wyrzucony.

Knox Overstreet też jest członkiem Stowarzyszenia. Z natury jest bardzo pogodnym i radosnym chłopakiem. Jego pasją też była literatura. Cenił on profesora Keatinga. Protestował razem z Toddem o niewyrzucanie go ze szkoły. Wykorzystał swoje zdolności poetyckie, aby zdobyć względy u Chris Noel. Dziewczyna spodobała się mu od razu. Tylko miała ona chłopaka o imieniu Chet, który był znajomym Knoxa. Mimo to postanowił zebrać się na odwagę i zaproponować jej spotkanie. Ona mu odmówiła, ale on i tak się nie poddał. W końcu i tak poszli razem na spektakl “Snu Nocy Letniej”

Richard Cameron należy do Stowarzyszenia i kółka naukowego. Jest bardzo ostrożny i poważny. Lubi chodzić na spotkania Stowarzyszenie, ale ma on obawy, że to wszystko wyjdzie na jaw. Strach przed wyrzuceniem go ze szkoły sprawia, że opowiada on o wszystkim dyrektorowi i obciąża Keatinga swoimi zarzutami. Jest on perfidnym kłamcą i zdrajcą.

Nolan jest dyrektorem Akedemii Weltona. Jest bardzo władczą i stanowczą osobą. Uczniów traktuje przedmiotowo, nie rozmawia z nimi i wydaje tylko polecenia. Jest konsekwentny i wymaga bezwzględnego posłuszeństwa. Za sprzeciwienie się wymierza surowe kary (zdarzają się też cielesne). Nie zgadza się z metodami nauczania, które stosuje Keating. Wyrzucenie go ze szkoły jest mu w sumie na rękę.

Rozprawka

Do jakiej szkoły chciałabyś chodzić – dyrektora Nolana czy profesora Keatinga? Dlaczego?

W dzisiejszych czasach trudno znaleźć szkołę, która będzie dla nas odpowiednia. Stawiamy coraz większe wymagania co do szkół do których pójdziemy np. po podstawówce tak jak w moim przypadku. Nie wiemy na jaki kierunek pójdziemy i co dalej będzie nas czekać. Czasami nie jest to możliwe, aby podjąć samodzielnie decyzję, ponieważ najczęściej robią to za nas rodzice. Postaram się wybrać spośród dwóch szkół (dyrektora Nolana albo profesora Keatinga) tą, która będzie dla mnie odpowiednia i w której chciałabym się uczyć.
Dyrektor Nolan to surowy człowiek. Dba bardziej o szkołę jako budynek niż o uczniów, którzy się w niej uczą. W jego szkole przodują cztery najważniejsze hasła:(honor, tradycja, dyscyplina i doskonałość). Przestrzeganie ich jest bardzo ważne. Ukończenie tej elitarnej akademii pomaga później w dostaniu się do szkoły wyższej i uzyskania dobrze płatnej pracy. Uczniowie w tej szkole nie czuli się swobodnie. Na każdym kroku są kontrolowani. Musieli uczyć się do późna i mieli bardzo dużo materiału do przyswojenia. Kiedy złamie się którąś z zasad szkoły dostaje się naganę u dyrektora. Jak ktoś mocno zajdzie dyrektorowi Nolanowi za skórę to otrzymuje wtedy karę cielesną. Takie metody nauczania w dzisiejszych czasach są niedozwolone. Od razu trafiłoby się przed sąd albo i gorzej, do więzienia. Takie zachowanie jest wręcz niedopuszczalne.
Natomiast Keating to zupełne przeciwieństwo Nolana. Jest miłym, charyzmatycznym, oczytanym i pełnym werwy nauczycielem angielskiego. Jego lekcje są czymś niesamowitym. Każdy kto na nie przychodzi jest rozluźniony i pełen zapału. Nie wymaga on wielkiej nauki. Często wraz ze swoimi podopiecznymi wychodzi z klasy. Byli np. na placu przed szkołą i w Sali Reprezentacyjnej. Uczniowie nie czuli się kontrolowani. Keating bardzo wyróżniał się z pośród grona pedagogicznego. Starał się nauczyć swoich uczniów żeby „chwytali dzień” i żyli chwilą. Starał się ich nauczyć samodzielności, odwagi i pokonywania swoich słabości. Niektórzy nauczyciele uważali Keatinga za dziwaka, ale jak się później okazało, że ta nauka jest niesamowitym sposobem na wychowanie ich w przyzwoity sposób i wprowadzenie w dorosłe życie. Można powiedzieć, że Keating był dla nich wzorem i przecierał im drogę, którą jak zechcą będą mogli nią podążyć.
Ja, po wnikliwym rozpatrzeniu wszystkich za i przeciw bez większego namysłu wybrałabym szkołę profesora Keatinga, ponieważ to prawdziwy wzór do naśladowania. Daje nam przykład, a nie tak jak dyrektor Nolan bije dzieci za najmniejsze przewinienia zamiast z nimi na spokojne porozmawiać. Keating jest takim nauczycielem do którego można się zwrócić z najmniejszym problemem. Zawsze ciebie wysłucha i wspomoże dobrym słowem. Z pewnością poszłabym do tej szkoły. Teraz mnie czeka taki wybór, ale się tym nie przejmuję. Jestem dobrej myśli i z pewnością dokonam dobrego wyboru, ale jak by się nie udało to się nie poddam i będę dalej walczyła o szkołę marzeń.

Charakterystyka bohaterów

Charakterystyka bohaterów w książce Nancy H. Kleinbaum pt. „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”

John Keating – był wychowankiem Akademii Weltona i jednocześnie uczy w niej języka angielskiego. „Był to przeciętnie wyglądający mężczyzna po trzydziestce, średniego wzrostu i niewielkiej postury. Miał inteligentne brązowe oczy, średniej długości włosy i nie schodzący z twarzy ciepły uśmiech. Robił wrażenie osoby godnej szacunku i znakomicie wykszatłconej. Był człowiekiem charyzmatycznym”. Wyróżniał się swoją nieprzeciętną wiedzą, dużymi pokładami energii i chęcią do działania. Był przeciwny sposobom nauczania w Akademii. Swoich wychowanków starał nauczyć samodzielności. Pomagał mi przełamywać własne słabości i wszelkie lęki. Był człowiekiem godnym do naśladowania i niebywale oczytanym. Każdy kto potrzebuje porady, z pewnością dostanie ją od Keatinga. On bowiem umiał wysłuchać, zrozumieć drugą osobę i wspomóc dobrym słowem, kiedy było to potrzebne. Nigdy nie odtrącał i nie znieważał swoich podopiecznych. Uczniowie byli w niego wpatrzeni jak w obrazek. On wskazywał im zaś ścieżkę, którą jak zechcą będą mogli podążyć.

Neil Perry – jeden z najlepszych uczniów w Akademii Weltona. Solidny i pracowity uczeń. Jednak nigdy nie zapomina o swoich pasjach i marzeniach. Głównym z jego pasji była gra teatralna i wszelkiego rodzaju literatura. Jednak jego marzenia są spowalniane przez nadopiekuńczego ojca. W ogóle nie pozwala się mu rozwijać. Jest bardzo szanowany w gronie przyjaciół m. in. za swoje poczucie humoru, uczynność, a za razem spontaniczność. Dzięki swojej dociekliwości odkrywa historię „Stowarzyszenia Umarłych Poetów” i namawia kolegów do powtórnego założenia Stowarzyszenia. Jednak jego odwaga i pewność siebie nie wiele mu pomaga i w ostatniej scenie z jego udziałem kończy swój żywot.

Todd Anderson – to nowy uczeń Akademii Weltona. Jest on pod stałą presją rodziców i dyrektora, ponieważ chcą oni, aby był tak samo zdolny jak jego brat, który ukończył Akademię z wyróżnieniem. Nawiązuje znajomość z Neilem, a on przedstawia go reszcie znajomych. Jest bardzo nieśmiały i płochliwy. Dopiero sam Keating przełamuje w nim tą barierę, a on w końcu otwiera się na świat. Też jest członkiem Stowarzyszenia i powoli zaczął się przekonywać do innych.

Dyrektor Gale Nolan – to jak sama nazwa wskazuje jest dyrektorem Akademii Weltona. U niego w Akademii przodują cztery najważniejsze hasła: doskonałość, tradycja, dyscyplina oraz honor. Był surowym i krzepkim mężczyzną. Wraz z gronem pedagogicznym tworzyli armię, która zniechęcała do siebie uczniów. Oni się wręcz ich bali. W szkole pod kierownictwem dyrektora Nolana panował surowy rygor. Kiedy któryś z uczniów mu podpadł wymierzał kary. Zdawało się, że czasami były to kary cielesne, co w dzisiejszych czasach byłoby nie do pomyślenia. Uważał, że jego metody są bardzo dobre. Zdanie tej szkoły z wyróżnieniem dawało szansę na studia na wysokim poziomie i dobrze płatną pracę. Nie pochwala zaś metod, które stosuje Keating. Uważał, że są one niekonwencjonalne.

Geneza utworu i gatunek

„Stowarzyszenie Umarłych Poetów” porusza historię uczniów Akademii Weltona, którzy pod wpływem nauczyciela, prof. Keatinga zaczynają rozbudzać swoje pasje. Powieść ta w doskonały sposób opowiada o młodości, o marzeniach oraz o ideałach, które kierują młodymi ludźmi, o ich idealizmie, szczególnie dostrzeganym u humanistów. Wykładowca, prof. Keating, w sposób umiejętny rozpala w swoich podopiecznych zainteresowanie do sztuki oraz do literatury. Przy Jego udziale, młodzież zakłada Stowarzyszenie, którego celem statutowym jest wspólne czytywanie poezji, debatowanie na tematy związane z literaturą. Książka jest światowym bestsellerem, na trwałe weszła do kanonu, obecnie wystawia się ją w teatrach na całym świecie, również na deskach warszawskiego ” Och- Teatru”. Książka opowiada o miłości, przyjaźni, pasji, marzeniach, odwadze. Wartości te zderzają się z tradycją, konserwatyzmem. Gatunkowo „Stowarzyszenie…”, pióra Nancy H. Kleinbaum jest powieścią, zaś jeśli chodzi o rodzaj literacki jest to dramat. Jeden z bohaterów, Neil Perry, którego ojciec dowiedział się, że chłopak zagrał w sztuce „Sen nocy letniej” W. Shakespeare’a, popełnia samobójstwo, gdy rodziciel, na znak że nie godzi się na Jego wybory, przenosi go do Akademii Wojskowej. Pozycja którą gorąco polecam, choć nie jest prosta w odbiorze.

Czas i miejsce akcji

„Stowarzyszenie Umarłych Poetów” Nancy H. Kleinbaum jest historią o szkole cechującej się zarówno sukcesami jak też dyscypliną. Wartości którymi kieruje się owa placówka edukacyjna, czyli Akademia Weltona w stanie Vermont, w USA to:
1) tradycja
2) honor
3) dyscyplina
4) doskonałość 
Przez wielu Amerykanów, Akademia Weltona była uważana za najlepszą szkołę średnią na całym obszarze Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej.
Geograficznie położona wśród odległych wzgórz Vermontu, założona w 1859 r.
Keating zna doskonale realia panujące w tejże placówce edukacyjnej, gdyż w przeszłości sam był Jej uczniem, następnie zaś absolwentem.
Możemy stwierdzić, iż akcja utworu ma miejsce w roku stulecia tejże to szkoły.
Akcja rozpoczyna się w chwili inauguracji nowego roku szkolnego przez dyrektora Akademii Weltona, którym jest Gale Nolan.
Uczniowie poddawani są presji, jednakże ich cele często nie są zbieżne z tym, czego wymaga od nich szkoła oraz rodzice. Możemy więc powiedzieć, iż jest to historia poniekąd o buncie oraz o odkrywaniu własnej drogi. Czas akcji to 1959 r, początek jest na jesieni, kiedy to rozpoczyna się nowy rok szkolny a kończy wraz z początkiem zimy. W szkole pojawia się nowy nauczyciel, uczący literatury z pasją, pan Keating, który pragnie wpoić pasję do języka W. Shakespeare’a i trwa do momentu wyrzucenia pedagoga z placówki oświatowej oraz samobójstwa Neila Perry’ ego. Nauczyciel został obciążony zarzutem pośredniego uczestnictwa w tej śmierci. Dzięki nauczycielowi, młodzi uczą się samodzielnie myśleć, a więc zachodzi proces dorastania oraz dojrzewania. Nauczyciel przedstawia literaturę jako coś naprawdę niezwykłego, widać tę pasję, zafascynowanie. Poezja jest jedynie pretekstem, jest to opowieść o pogoni za marzeniami, wręcz nieprzychylnej często opinii środowiska. Książka porusza temat relacji na linii rodzic- dziecko, jak ważny jest dialog z latoroślą i jakie owoce przynieść może brak tej więzi. Nauczyciel wskazuje jak ważna jest poezja, przynależy bowiem do gatunku ludzkiego. Żyjemy dla poezji, która niesie za sobą piękno, jest kanwą romansów, ogniskiem miłości oraz namiętności, dla tych wartości żyjemy. Medycyna, ekonomia, prawo oraz inżynieria są tymi dziedzinami które podtrzymują świat przy istnieniu, ale żyjemy dla poezji. O tym jest ta piękna książka. Dowiadujemy się, że żaden przedmiot nie jest nudny, natomiast są wykładowcy, którzy nie potrafią zaszczepić wiedzy w ciekawy sposób, nie potrafią przyciągnąć do wykładanego przedmiotu. Jest to książka o naturze ludzkiej, lektura godna i warta przeczytania. Lektura pokazuje, iż aby być indywidualistą, należy mieć silny charakter, który nie każdy z nas posiada. 

Opracowanie

„Stowarzyszenie Umarłych Poetów” to utwór, który ma na celu pokazać młodym czytelnikom, jak ważna jest w życiu samodyscyplina, odpowiedzialność za własne czyny oraz okres osiągania dorosłości i etap szkolny, który ma wpływ na nasze dalsze życie.
Powieść ta ma miejsce w Akademii Eltona – amerykańskiej szkole elitarnej dla płci męskiej. To szkoła, w której uczeń musi być nastawiony i przygotowany na surową dyscyplinę i podporządkowanie się innym. Kiedy nadchodzi nowy rok szkolny, przed najmłodszymi uczniami stoi poprzeczka, którą sami muszą pokonać dzięki swej intensywnej pracy i zapałowi. Muszą między innymi pielęgnować i kultywować najważniejsze zasady, które zostały im przykazane: honor, tradycja, doskonałość i dyscyplina. W szkole pojawia się także nowy nauczyciel języka angielskiego – John Keating. Z czasem zaczyna się czas na naukę. Chłopcy mają jej naprawdę dużo. Z każdym przedmiotem muszą sobie radzić, każdy nauczyciel czegoś od nich wymaga, dlatego młodzieńcy postanawiają założyć grupę wsparcia, dzięki której mogą sobie nawzajem pomagać. Oprócz obowiązków szkolnych, dyrektor Nolan przydziela im też po południowe zajęcia pozaszkolne, którym również muszą sprostać. Przed nimi także wiele doświadczeń życiowych: pierwsze miłości, zauroczenia czy porażki. Nie wszyscy nauczyciele byli surowi i wymagający. Wspomniany wcześniej pan Keating, był jednym z nielicznych osób, które zamiast potępiać swych uczniów i zastraszać, próbował pomóc im w odkryciu własnych idei, pasji, zalet, wad, ale także starał się im pomóc w pokonywaniu barier. Nie wywyższał się, lecz nawet kazał im zwracać się do siebie: kapitanie. Zadaje im nietypowe zadanie, aby napisali własny wiersz. Chłopacy są zdziwieni. Nauczyciel jednak, szybko zaskarbia sobie ich zaufanie i pozytywne nastawienie do własnej osoby. Tego wyzwania najbardziej boi się Todd, próbuje od tego obowiązku uciec, ale dzięki namowom nauczyciela, z czasem przełamuje się i odkrywa swój talent oraz drzemiącą w nim moc. W akademii tej zdarzały się również incydenty, które nie wszystkim się podobały. Jednym z nich było wystąpienie w przedstawieniu przez jednego z uczniów – Neila. Jego ojciec nie wyraża na to zgody, lecz chłopak postępuje inaczej i spotyka się niestety z niezadowoleniem ojca, choć wypada znakomicie w roli aktora. Rodzice są an niego wściekli. Ojciec przekazuje mu informację o tym, że chce go przenieść do akademii wojskowej. Młodzieniec nie wytrzymuje tej presji i popełnia samobójstwo. Dyrektor oskarża Keatinga o śmierć chłopca. Uważa, że nauczyciel sprowadził ich na złą drogę. Uczniowie starają się przemówić Nolanowi do rozsądku, lecz im się to nie udaje. Dyrekcja postanawia usunąć nauczyciela angielskiego ze stanowiska. Gdy po raz ostatni do klasy wchodzi Keating, jego uczniowie wykonują piękny gest. Składają mu hołd i wyrazy wdzięczności za to, co dla nich zrobił.
Książka ta pokazuje, jak wiele może wnieść do naszego życia jedna osoba. Zazwyczaj ci ludzie o dobrych sercach, są oskarżani niesłusznie. Tak też było w przypadku pana Keatinga. Nie była to dla niego jednak porażka, tylko dzięki temu działaniu uświadomił sobie, że słowa jego uczniów, płynęły wprost z ich serc, były one szczere i miał on poczucie, że jego kształcenie i przekazywanie odpowiedniej wiedzy, nie poszło na marne.

Najważniejsze informacje

O autorce:

Autorką książki „Stowarzyszenie Umarłych Poetów” jest Nancy Horowitz Kleinbaum. Urodziła się 30 sierpnia 1948. W latach 1966 do 1970 studiowała na Uniwersytecie Północno-Zachodnim, znajdującym się w Evaston (na północnych przedmieściach Chicago). Autorka swoje powieści opiera na scenariuszach filmowych.

Film „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”:

Książka „Stowarzyszenie Umarłych Poetów” powstała na podstawie scenariusza do filmu o tej samej nazwie. Scenariusz został napisany przez Toma Schulmanna, a film wyreżyserowany przez Petera Weira. Premiera filmu miała miejsce 2 czerwca 1989. Film stał się laureatem wielu nagród, w tym, w 1990 roku, Oskara za najlepszy scenariusz oryginalny, w tym samym roku otrzymał również dwie nagrody Bafta, nagrodę WFF i David di Donatello.

Zarys fabuły:

Do Akademii Weltona, elitarnej szkoły o surowych zasadach i dyscyplinie, przybywa John Keating, który staje się tamtejszym nauczycielem języka angielskiego. Uczy on dzieci uczęszczające do szkoły postawy przyjaźni, chęci życia oraz interpretacji i przeżywania poezji. Wspomina też o dawnym stowarzyszeniu istniejącym w szkole – tytułowym Stowarzyszeniu Umarłych Poetów. Członkiem tajemniczego Stowarzyszenia może zostać tylko ktoś, kto umarł i kto właściwie korzystał z życia. Uczniowie postanawiają wznowić spotkania Stowarzyszenia, polegające na czytaniu poezji.

Bohaterowie:

Głównymi bohaterami powieści są:
– John Keating, czyli nauczyciel języka angielskiego oraz jego uczniowie:
– Neil Perry,
– Knox Overstreet,
– Todd Anderson,
– Gerard Pitts,
– Charles Dalton,
– Richard Cameron,
– Steven Meeks.

Obsada filmu:

W skład obsady filmu, którego scenariusz był podstawą do stworzenia książki wchodzą:
– Robin Williams, jako John Keating,
– Robert Sean Leonard, jako Neil Perry,
– Josh Charles, jako Knox Overstreet,
– Ethan Hawke, jako Todd Anderson,
– James Waterson, jako Gerard Pitts,
– Gale Hansen, jako Charles Dalton,
– Dylan Kussman, jako Richard Cameron,
– Allelon Ruggiero, jako Steven Meeks.