Menu książki:
Władca Pierścieni – Dwie Wieże
Streszczenie
W ramach przypomnienia: Poprzedni tom skończył się na rozdzieleniu się Frodo i Sama od reszty Drużyny Pierścienia i ucieczce łodzią.
Na resztę członków Drużyny Pierścienia napadają nieznana dotąd odmiana orków – Uruk-hai. Na wzgórzu Amon Hen Boromir broniąc Merry’ego i Pippina zostaje przebity strzałą. Aragorn poszukuje Froda. Odnajduje zaś śmiertelnie rannego Boromira, który przed śmiercią mówi mu, że Merry i Pippin zostali porwani przez nieprzyjaciół, współpracujących ze zdradzieckim czarodziejem Sarumanem. Gondorczyk wspomina również o ucieczce Froda. Wyznaje, że chciał odebrać mu pierścień, czego głęboko żałuje. Ponadto, prosi Aragorna o pomoc w obronie stolicy Gondoru – Minas Tirith przed niszczycielskimi siłami Saurona. Legolas, Gimli i Aragor oddają cześć poległemu towarzyszowi broni, a następnie jego ciało umieszczają w łódce w wodach Wielkich Rzeki Anduiny, aby popłynęło w dół rzeki. Trójka śmiałków wyrusza na ratunek hobbitom porwanym przez orki Uruk-hai. Mają nadzieję, że Frodo w towarzystwie Sama dotrze do Mordoru i zniszczy ostatecznie, raz na zawsze pierścień, należący do Saurona. W tym samym czasie orkowie zostają zaatakowani prze konnicę Rohanu. Merry i Pippin, wykorzystując nieuwagę sług Sarumana uciekają z opałów. W trakcie ucieczki docierają do niedaleko położonego Lasu Fangorn. Spotykają tam enta – w świecie wymyślonym przez Tolkiena entem jest postać fantastyczna, wyglądającą jak drzewo, lecz potrafiącą mówić, chodzić i walczyć. Merry i Pippin rozmawiają z przyjacielem czarodzieja Gandalfa – Drzewcem, przywódcą entów,który zastanawia się i pyta hobbitów, czy przybyli w pokojowych zamiarach czy są jednak wrogami. Merry i Pippin sugerują entowi, aby przeciwstawili się Sarumanowi, gdyż ten razem ze swoją armią orków Uruk-hai wycinają wielkie pałacie lasów, aby zasilić swoje piece, dzięki którym wykuwają broń. Drzewiec poruszony całą sprawą, zwołuje naradę, na której enty debatują nad zaatakowaniem Saurona w imię zemsty za zniszczone i ścięte drzewa. Ostatecznie magiczne stworzenia decydują się wyruszyć do twierdzy zdradzieckiego czarownika.
W tym samym czasie Legolas, Aragorn i Gimli po wyruszeniu na ratunek Merry’emu i Pippinowi natrafiają na Jeźdźców Rohanu wraz z ich dowódcą Eomerem, który jest bratankiem króla Theodena. Trójka śmiałków dowiaduje się o dokonanym noc wcześniej ataku konnicy na orków, którzy pojmali dwójkę hobbitów. Żołnierze Rohanu twierdzą jednak, że wszyscy słudzy Saurona zostali zgładzeni, a nikogo poza nimi nie znaleziono. Aragorn odnajduje ślady bosych stóp poszukiwanych hobbitów. Warto tutaj wspomnieć, że hobbici nie noszą butów, dlatego też odnaleziono ślady bosych stóp. Obieżyświat odkrył, że prowadzą one do Lasu Fangorn. Bez zastanowienia śmiałkowie ruszyli dalej w poszukiwaniu przyjaciół. Niedługo później dostrzegają jakiegoś starca, który po chwili znika. Wszyscy jednogłośnie stwierdzają, że mógł to być czarownik Saruman. Po chwili ponownie spotykają tajemniczego starca. Tym razem dostrzegają, że nie jest to zdradziecki Saruman a Gandalf. Śmiałkowie są zszokowani, gdyż myśleli, że czarodziej został zabity, kiedy w trakcie walki z prastarym potworem Balrogiem spadł w przepaść w kopalni starego krasnoludzkiego królestwa Morii. Gandalf wspomina przyjaciołom o swojej śmierci. Porusza również temat walki z Balrogiem, w wyniku której stracił życie, lecz powrócił do żywych i zyskał wielką moc, starjc się z Gandalfa Szarego Gandalfem Białym. Czwórka przyjaciół: Aragorn, Gimli, Legolas i Gandalf Biały wyruszają cod Endoras, stolicy Rohanu, chcą spotkać się z królem Theodenem. Okazuje się, że władca Rohanu jest chory na niewyjaśnioną chorobę. Mężczyzna nie chce słyszeć o jakimkolwiek przeciwstawieniu się Sarumanowi. Na szczęście Gandalf szybko odkrywa rzeczywisty stan zdrowia Theodena i leczy go z choroby, wywołanej przez zaufanego sługę króla – Wężowego Języka. Wężowy Język okazuje się wypełniać zadania zlecone mu przez zdradzieckiego Sarumana. Sługa zostaje wygnany z Rohanu. Poznajemy córkę Theodena –księżniczkę Eowinę, która jak się okazuje jest zakochana w Aragornie. Mężczyzna jednak nie może odwzajemnić jej uczuć, gdyż kocha córkę Elronda – Arwenę. Kobiety wraz z dziećmi zabrane zostają do twierdzy w górach Skalnego Gniazda, aby tam zaczekały bezpieczne do zakończenia bitwy. Wojska przygotowują się do potyczki. ŻołnierzeRohanu wraz z Theodenem, Aragornem, Gandalfem, Gimlim i Legolasem wyruszają do twierdzy w Helmowym Jarze. Jeszcze przed oblężeniem Gandalf opuszcza przyjaciół. Dochodzi do potyczki w Helmowym Jarze. Wojska Rohanu mierzą się z niezliczonymi armiami orków Sarumana z Isengardu. Bitwa nie wygląda zbyt dobrze dla Rohanu. Nagle przybywa Gandalf z pomocą huornów i wojska z Erkenbrandu. Dzięki tem Bitwa o Helmowy Jar zostaje zwyciężona przez wojska Rohanu, którymi dowodził Aragorn i król Theoden. Orkowie uciekają do lasu Fangorn, gdzie Merry Pippin spotkali prędzej enty. Legolas, Gandalf, Gimli, Aragorn wraz z Eomerem,królem Theodenem i częścią jego wojsk wyruszają do Isengardu, twierdzy zdradzieckiego czarodzieja Sarumana. Na miejscu śmiałkowie chcą spotkać się z Sarumanem. Okazuje się, że twierdza została podbita przez enty. Przyjaciele spotykają Merry’ego i Pippina, którzy oczekują ich przy bramie wartowni. Orkowie zostali pokonani przez enty, które złapały również Sarumana i Wężowego Języka w Wieży Orthanku. Gandalf rozmawia z Sarumanem. Gandalf proponuje zdrajcy ugodę. Ten niestety nie zgadza się na odkupienie swoich win, w wyniku, czego zostaje wykluczony z zakonu czarodziejów oraz Białej Rady. Wężowy Język rzuca w Gandalfa Kamieniem Widzenia, lecz nie trafia. Przedmiot podnosi Pippin, który wpatrując się w kryształ dostrzega przerażające oko Saurona. Hobbit zostaje zabrany z Gandalfem do Grondoru do stolicy Minas Tirith. Chcą tam przygotować się do olejnej ważnej walki z siłami Saurona. Saruman odmawia propozycji, w wyniku tego wciąż zostaje uwieziony pod bacznym okiem Drzewca. Theoden wraz z Aragornem, Merrym i Legolasem nie dołącza do wędrówki do Gondoru. Postanowili wezwać sojuszników i przygotować się na wielką bitwę o śmierć i życie Śródziemia.
Wracając do Sama i Frodo. Hobbici przemierzali wiele trudnych krain, a w jednej z nich odnaleźli Golluma. Sam nie ufa dawnemu Smeagolowi. Frodo wręcz przeciwnie – uważa, że Gollum jest pokrzywdzony przez innych ludzi. Smeagol obiecuje przeprowadzić śmiałków do Mordoru do Góry Przeznaczenia. Do celu Smeagol prowadzi hobbitów przez Martwe Bagna. Gollum ostrzegali ich, aby nie wchodzili do Mordoru. Opowiada im o innych możliwościach wejścia. Niedługo później zostają pojmani przez strażników. Okazuje się, że są żołnierze Faramira, czyli brata Boromira. Wojownik przepuszcza śmiałków do Mordoru. W trakcie wędrówki hobbici ze Smeagolem docierają do m.in. legowiska wielkiego pająka –Szeloby. Gollum ma nadzieję na odzyskanie pierścienia. Frodo jednak przeżywa owo nagłe spotkanie. Młody Baggins zostaje ranny, podbiega do niego Sam i odpędza od przyjaciela owładniętego mocą pierścienia Golluma. Obawia się, że to już koniec Froda. Sam przez chwilę dyskutuje sam ze sobą, czy powinien zemścić się na Gollumie. Ostatecznie zabiera pierścień oraz nieprzytomnego Frodo. Przybywają orkowie, zabierają ciało denata. Sam dowiaduje się, że Baggins jest cały i zdrowy, po prostu był nieprzytomny. Sam śledzi wrogów, aż dociera do Wieży Cirith Ungol. Tam traci przytomność. A Frodo wciąż pozostaje w rękach wroga.
Plan wydarzeń
1. Atak orków Uruk-hai.
2. Obrona Merry’ego i Pippina przez Boromira.
3. Porwanie dwójki hobbitów.
4. Odnalezienie śmiertelnie rannego Boromira.
5. Śmierć Gondorczyka.
6. Oddanie hołdu Boromirowi.
7. Wyruszenie Aragorna, Legolasa i Gimliego na ratunek porwanym hobbitom.
8. Atak konnicy Rohanu na orków.
9. Ucieczka Merry’ego i Pippina.
10. Spotkanie Drzewca w Lesie Fangorn.
11. Narada entów.
12. Odnalezienie śladów stóp hobbitów przez Aragorna.
13. Spotkanie Gandalfa Białego.
14. Udanie się do stolicy Rohanu – Endoras.
15. Rozmowa z królem Rohanu — Theodenem.
16. Odkrycie spisku sługi króla — Wężowego Języka.
17. Wyleczenie władcy przez Gandalfa.
18. Wypędzenie Wężowego Języka z Rohanu.
19. Ukrycie kobiet i dzieci w górskiej twierdzy, Skalnym Gnieździe.
20. Wysłanie wojsk do Helmowego Jaru.
21. Bitwa z orkami Uruk-hai, należącymi do Sarumana.
22. Zwycięstwo sił Rohanu.
23. Ucieczka części orków do Lasu Fangorn.
24. Wyruszenie Gandalfa, Gimliego, Legolasa i Aragorna w towarzystwie Theodena i Eomera do twierdzy Sarumana – Isilduru.
25. Odkrycie, iż twierdza została podbita przez enty.
26. Spotkanie porwanych hobbitów: Marry’ego i Pippina.
27. Konwersacja z Sarumanem i obietnica odkupienia win.
28. Odmowa Sarumana.
29. Rzucenie w Gandalfa Kamienia Widzenia przez Wężowego Języka.
30. Spoglądanie w Kamień przez Pippina.
31. Podróż Gandalfa z Pippinem do Gondoru.
32. Spotkanie Galluma przez Frodo i Sama.
33. Wędrówka przez Martwe Bagna.
34. Dotarcie do Czarnej Bramy Mordoru.
35. Odkrycie sekretnej ścieżki do świata Saurona.
36. Spotkanie z bratem Boromira – Faramirem.
37. Powiadomienie Faramira o śmierci jego brata.
38. Wyruszenie do Mordoru porankiem kolejnego dnia.
39. Wędrówka tajemniczą ścieżką Golluma.
40. Dotarcie do gniazda pająka – Szeloby.
41. Zaatakowanie Froda.
42. Zabranie nieprzytomnego hobbita przez Sama.
43. Podjęcie się dokończenia misji przez Sama.
44. Zabranie pierścienia Frodo.
45. Przybycie orków.
46. Porwanie nieprzytomnego Froda.
47. Śledzenie wroga przez Sama
48. Dotarcie orków do Wieży Cirith Ungol.
49. Omdlenie Sama.
50. Przebywanie Froda w rękach wroga.
Streszczenie krótkie
Dla przypomnienia: poprzedni tom zakończył się rozdzieleniem Drużyny Pierścienia. Frodo ucieka po rozmowie z Boromirem, który chciał odebrać mu pierścień. Zostaje odnaleziony w łodzi przez Sama, który postanawia towarzyszyć mu w wyprawie do Mordoru.
Teraz wracamy do tomu drugiego: „Władca Pierścieni: Dwie Wieże”. Resztę Drużyny Pierścienia atakują orki – Uruk-hai. Boromir próbuje obronić Merry’ego i Pippina, jednak bez skutecznie. Hobbici zostają porwani przez nieprzyjaciela. Aragorn poszukuje Froda, który zniknął po rozmowie z Boromirem. Odnajduje jednak Gondorczyka, który śmiertelnie ranny, ugodzony strzałą kona. Przed śmiercią Boromir zdążył poprosić Aragorna o obronęstolicy Gondoru – Minas Tirith i uratowanie porwanych hobbitów. Legolas, Gimli i Araforn oddają cześć poległemu towarzyszowi, a następnie układają jego ciało na łodzi i puszczają wraz z nurtem Wielkiej Rzeki Anduiny. Cała trójka wyrusza na ratunek hobbitom.
W tym samym czasie na orków Uruk-hai napada konnica Rohanu. Wykorzystują to Merry i Pippin, którzy uciekają z niewoli i udają się do Lasu Fangorn. Tam spotykają Drzewca, przywódcę entów (enty to stworzenia, wyglądające jak drzewa, lecz potrafiące mówić, chodzić i walczyć). Namawiają je do przeciwstawienia się Sauronowi, który wycina wiele drzew, aby zasilić piece w Isengardzie i wykuwać broń. Podczas narady enty przystają na takie rozwiązanie i wyruszają w kierunku twierdzy Sarumana.
Aragorn, Gimli i Legolas spotykają konnicę Rohanu. Żołnierze informują trójkę śmiałków, iż pokonano orki, ale nikogo innego nie znaleziono. Aragorn natrafia na ślady bosych stóp hobbitów i kieruje się z przyjaciółmi do Lasu Fangorn. Tam są świadkami niecodziennego zdarzenia, gdyż spotykają Gandalfa, który przecież miał zginąć w kopalni Morii. (W ramach przypomnienia: Gandalf walczył w kopalni z pradawnym potworem Balrogiem. Niestety w trakcie potyczki razem z bestią spadł w przepaść.) Podróżnicy są wielce zdziwieni. Okazuje się, że Gandalf powrócił do żywych i stał się Gandalfem Białym, zdobywając przy tym niewiarygodną moc. Wszyscy udają się do stolicy Rohanu – Edoras. Tam odkrywają, iż sługa władcy – Wężowy Język jest na rozkazach Sarumana i spowodował u króla chorobę, w wyniku której ten nie chce przeciwstawić się zdradzieckiemu czarownikowi. Gandalf leczy króla Theodena. Wężowy Język zostaje wygnany z Rohanu i wraca do Sarumana. Żołnierze wyruszają do Helmowego Jaru, gdzie toczy się bitwa ze sługami Sarumana. Zwyciężają jednostki Theodena. Część orków ucieka do Lasu Fangorn. Następnie Gandalf, Gimli, Legolas, Aragorn, Theoden i siostrzeniec Theodena – Eomer wyruszają do Isengardu. Na miejscu okazuje się, że twierdza została podbita przez enty, a Merry i Pippin czekają na przybyłych przyjaciół. Gandalf udaje się do wieży Orthanku, gdzie rozmawia z Sarumanem. Pojmany czarodziej nie zgadza się na pomoc Gandalfowi, dlatego też zostaje usunięty z Białej Rady i wykluczony z zakonu czarodziejów. Wężowy Język rzuca Kamieniem Widzenia w Gandalfa. Kamień podnosi Pippin, który spoglądając w niego dostrzega oko Saurona. Gadnalf wraz z Pippinem opuszcza Isengard i wyrusza do Gondoru.
W tym samym czasie Frodo i Sam odnajdują Golluma, który obiecuje pomóc im dotrzeć do Góry Przeinaczenia w Mordorze. Smeagol przeprowadza śmiałków przez Martwe Bagna, aż docierają do Czarnej Bramy. Gollum proponuje przedostanie się do Mordoru tajemniczą ścieżką, na której nie zostaną wykryci przez orki. Tak tez robią. W drodze do wejścia na ścieżkę trójka śmiałków natrafia na Faramira, brata Boromira, który przepuszcza ich do Mordoru, ostrzegając również o możliwym oszustwie Golluma. Podczas przemierzania tajemniczej ścieżki dostają się do gniazda pająka Szeloby. Potwór atakuje Frodo. Sam zabiera nieprzytomnego przyjaciela i odgania Golluma, który chciał zabrać pierścień Hobbitowi. Sam postanawia wypełnić do końca swój obowiązek i zabiera pierścień. Niedługo później przybywają orki, które porywają Frodo. Sam wyrusza za nimi w pogoń. Kiedy orki docierają do Wieży Cirith Ungol Sam mdleje. Frodo wciąż znajduje się w rękach wroga.
Geneza utworu i gatunek
Nie uda się opowiedzieć o genezie „Władca Pierścieni: Dwie Wieże” nie powracając do całej serii czy Hobbita (poprzedniego dzieła Tolkiena). Podstawowe informacje: autorem jest J. R. R. Tolkien. Napisał on trzy tomy „Władcy Pierścieni” : „Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia” , „Władca Pierścieni: Dwie Wieże” i „Władca Pierścieni: Powrót Króla”. Tak jak mówiłam należy wrócić do samego początku. Tolkien wysyłał listy od Świętego Mikołaja, za którego się podawał, do swoich dzieci. Umieszczał w nich wizerunki goblinów i gnoli. Kiedy zaczął uczyć w szkole, sprawdzając egzaminy natrafił na pustą kartkę. Zainspirowało go to i zanotował następującą rzecz: „In a hole in the ground there lived a hobbit” (wolnym tłumaczeniu: w norze w ziemi mieszkał sobie hobbit). Zainspirowało go to do stworzenia postaci i rasy hobbitów, a następnie napisania o Bilbo książki. Duży wpływ miała również mitologia nordycka, z której pełnymi garściami czerpał Tolkien. Na przykład podobny język i mity w Śródziemiu, imiona krasnoludów: np. Oin, Kili, Fili, Nain, Dain, Balin, Dwalin, Nori, Dori, Bombur, Gloin.
Następnie popularność „Hobbita” tak bardzo wzrosła, że wydawca poprosił pisarza o napisanie kolejnego utworu. Tolkien zaczął pisać, ale nie wszystkie pomysły przypadły do gustu wydawcy. Na przykład „Silmarilion” nie trafił do publikacji. Tolkien cała serię , włącznie z „Władcą Pierścieni: Dwie Wieże” pisał aż 12 lat. Książki nie ukazały się w postaci jednego tomu, jak chciał Tolkien, lecz zostały rozdzielone na trzy tomy, z których drugim jest, „Władca Pierścieni” Dwie Wieże”. W takiej postaci wydawane są do dziś.
Gatunek: powieść (fantasy)
Rodzaj literacki: epika.
Recenzja książki
Muszę przyznać, że długo nie mogła jakoś przekonać się do przeczytania trylogii „Władcy Pierścieni”. Może odpychały mnie od tego skrajne recenzje i opinie. Miałam poczucie, że seria ta albo mnie zachwyci, albo obrzydzi do reszty twórczości Tolkiena. Na szczęście tak nie było, i chwała za to. Po pierwszy tom „Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia”, sięgnęłam za sprawą przyjaciółki, która jest wielką fanka uniwersum Śródziemia. Od dłuższego czasu próbowała mnie do tego nakłonić, i w końcu jej się udało. I tak, w ten sposób przeczytałam najpierw pierwszy tom, a następnie drugi: „Władca Pierścieni: Dwie Wieże”, której tutaj recenzję napiszę.
Wpierw należałoby w bardzo krótki sposób powiedzieć, o czym jest książka. Drugi tom „Władcy Pierścieni” został podzielony na dwie księgi. W pierwszej z nich czytamy o kontynuacji losów Merry’ego i Pippina, którzy zostają porwani przez nowy, dotąd nieznany szczep orków –Uruk-hai, oraz historii Legolasa, Aragorna i Gimliego, którzy w Lesie Fangorn odnajdują Gandalfa Białego, powstałego po śmierci Gandalfa Szarego. Druga księga opowiada o zmaganiach Frodo i Sama, do których dołącza Gollum i razem całą trójką wyruszają do Mordoru, aby zniszczyć pierścień i pokonać Władcę Ciemności. W pierwszej księdze zatytułowanej „Zdrada Isengardu” dzieje się prawdziwa magia. To tutaj Tolkien opisał szereg walk i potyczek, dołączanie nowych sprzymierzeńców. Armia Aragorna i Theodena walczy z orkami Sarumana w Helmowym Jarze. Mamy również potyczkę w Isengardzie, na który napadają enty, czyli pradawne istoty, przypominające z wyglądu olbrzymie drzewa, ale mogące się poruszać, mówić i – najwidoczniej – również walczyć. Pomysł ten podsunęli im Merry i Pippin, którzy zauważyli, iż czarodziej Saruman wycina wielkie pałacie lasu, aby zasilić piece i tworzyć uzbrojenie dla swojej armii. Zaproponowali entom zemstę, a te chętnie na to przystały. Mimo pojawienia się wielu wątków i wielu większych bitew oraz pomniejszych potyczek, książka nie jest chaotyczna czy mniej zrozumiała. Wszystko zostało w zrozumiały sposób przedstawione, a opisy samych przygotowań do bitew czy same opisy batalistyczne nadają pewnej dynamiki powieści.
W drugiej księdze „Podróż do Mordoru” czytamy o kontynuacji losów Frodo i Sama. Ta część wydaje mi się nieco nudniejsza, bardziej monotonna, brak w niej takiej dynamiczności jak w poprzedniej księdze. Oczywiście, wciąż pełni ważną rolę w całej książce, ale księga druga nie zachwyciła mnie swoim wykonaniem. Tolkien opowiada tutaj o długiej wędrówce dwóch hobbitów, którzy natrafiają również na Golluma – opętanego mocą pierścienia i poszukującego swojego skarbu. Decydują się go zwerbować do swojej małej grupki i razem z nim kontynuują przeprawę. Wydaje mi się, że w drugiej księdze najciekawszą postacią był Gollum, który wiele knuł i oszukiwał. Z przyjemnością czytałam niektóre fragmenty, w których występował, ponieważ często zdarzało mi się myśleć, co się stanie, przewidywać dalsze losy trójki śmiałków.
Podobał mi się nowy zabieg wprowadzony przez Tolkiena, a mianowicie chodzi o przedstawianie wydarzeń z dwóch perspektyw. Z jednej strony wiemy, co dzieje się w Rohanie i Isengardzie, a z drugiej poznajemy wędrówkę Frodo do Mordoru. Jest to pewnego rodzaju urozmaicenie i zdecydowanie przyciągnęło moją uwagę, a o to chyba właśnie chodzi – aby czytelnik z ciekawością przyswajał każde słowo zapisane w książce i nie odłożył pozycji na półkę z utworami zbyt topornymi, aby je przeczytać w całości. Nie kojarzę żadnej innej książki, która zastosowałaby podobne narzędzie, co również według mnie stawia „Władcę Pierścieni: Dwie Wieże” na pozycji książki bardziej urozmaiconej i w pewien sposób niezwykłej. Polecam przeczytać ją nawet osobom nieprzepadającym za fantastyką, chociażby, aby zapoznać się z możliwościami, które daje podział na perspektywy.
Tolkien stworzył wiele postaci, ale każda z nich ma swoją przeszłość, marzenia, cele, które chce osiągnąć i charakter. Postacie te są tak bardzo realistyczne w swej fantastycznej obudowie, że ciężko wybrać jedną postać na swojego faworyta. Jeśli jednak miałabym wybrać bohatera, który najbardziej zapadł mi w pamięć, z pewnością nie mogłabym zdecydować się pomiędzy Gimlim a Legolasem. Pierwszy z nich jest dosyć małomównym krasnoludem, ale za to mądrym, odważnym i świetnie posługującym się toporem. Drugi – Legolas – jest elfem, który postanawia dołączyć do Drużyny Pierścienia w pierwszym tomie serii. Obaj bohaterowie stanowią pewnego rodzaju całość. Często na kartach książki przekomarzają się, co jest bardzo śmieszne. Ich przyjaźń po prostu się „czuje”, tak jakby była prawdziwa, a to przecież tylko postacie książkowe. Warto tutaj wspomnieć, że elfy raczej nie przepadały za krasnoludami i to z wzajemnością. Pomimo tego, Gimli i Legolas świetnie się dopełniali, byli naprawdę dobrymi i zżytymi przyjaciółmi i to naprawdę czuć.
„Władca Pierścieni: Dwie Wieże” z pewnością nie jest najlepszą książka z trylogii. Wydaje mi się być takim średniakiem wśród pozostałych dwóch tomów. Mimo wszystko tom oferuje nam odpowiedzi na przynajmniej kilka pytań, które każdy czytelnik stawiał sobie podczas czytania pierwszej części przygód Frodo. Książka przedstawia, oprócz walki dobra ze złem, wielką przyjaźń i zaufanie, wytrwałość w dążeniu do większego celu. Jeśli ktoś wciąż ma pewne obawy przed zagłębieniem się w historię Śródziemia, niech je natychmiast rozwieje. Trylogia ma swoje wzloty i upadki, ale z pewnością jest to pozycja obowiązkowa dla miłośników fantastyki i nie tylko! Czas przełamać lody i sięgnąć po „Władcę Pierścieni”. Z pewnością nikt się nie zawiedzie.
Opracowanie
„Władca Pierścieni. Dwie Wieże” został napisany przez J. R. R. Tolkiena. Stanowi drugi tom serii o przygodach Frodo Bagginsa. Został wydany po raz pierwszy w 1954 roku w Wielkiej Brytanii. Drugi tom składa się z księgi III „Zdrada Isengardu” i IV „Podróż do Mordoru”. Początkowo drugi tom miał stanowić razem z innymi częściami jedną wielką książkę pod nazwą „Władca Pierścieni”, taki był zamysł pierwotny Tolkiena. Wydawca się na to nie zgodził i nakazał podzielić utwór na trzy tomy, dzięki czemu dzisiaj czytamy „Władcę Pierścieni” podzielonego na: „Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia”, „Władca Pierścieni. Dwie Wieże” i „Władca Pierścieni. Powrót Króla”.
„Władca Pierścieni. Dwie Wieże” odgrywa się w wymyślonej krainie – Śródziemiu. Nie znamy dokładnego czasu akcji, wiemy tylko, iż pierwszy tom rozpoczął się 60 lat po wydarzeniach z „Hobbit, czyli tam i z powrotem”. Konkretne lokalizacje: Las Fangorn, Edoras – stolica Rohanu, Isengard, Helmowy Jar, Mordor, Czarna Brama, Ithilien, Martwe Bagna, gniazdo pająka Szeloby.
Księga pierwsza rozpoczyna się poszukiwaniem Froda przez Aragorna. Obieżyświat odnajduje jednak Boromira, który został śmiertelnie trafiony strzała podczas próby obronienia Merry’ego i Pippina przed orkami Sarumana. Hobbici zostają porwani. Boromir przed śmiercią prosi Aragorna o pomoc w obronie Minas Tirith – stolicy Gondoru. Legolas, Aragorn i Gimlli oddają cześć poległemu przyjacielowi, a następnie jego ciało na łodzi puszczają w dół Wielkiej Rzeki Anduiny. Merry i Pippin uciekają orkom, którzy zostali napadnięci przez konnicę Rohanu. Docierają do Lasu Fangorn, gdzie spotykają Drzewca — przywódcę entów (pradawne istoty, przypominające drzewa, potrafiące poruszać się, mówić i walczyć). Nakłaniają enty do dokonania zemsty na Sarumanie za wycinkę wielu drzew, które miały zasilić piece armii czarownika i wyposażyć wojska orków w nowe wyposażenie. Drzewiec z przyjaciółmi przystaje na propozycje. Aragorn z towarzyszami odnajduje konnicę Rohanu, która informuje o pokonaniu orków i nie odnalezieniu wśród nich żadnych hobbitów. Obieżyświat odnajduje ślady bosych stóp Merry’ego i Pippina. Idąc po saldach dociera do Lasu Fangorn. Tam spotyka Gandalfa Białego, który powstał z Gandalfa Szarego, po śmierci w kopalni Morii. Czwórka śmiałków wyrusza do Rohanu, gdzie uzdrawia króla Theodena z „choroby”, wywołanej przez jego sługę Wężowego Języka, który okazuje się wypełniać polecenia Sarumana. Wojska Rohanu przygotowują się na starcie w Helmowym Jarze, które wygrywają, rozgramiając orki. Następnie Legolas, Aragorm, Gimli, Gandalf i Theoden wraz z ochotnikami wyruszają do Isengardu. Tam okazuje się, ze twierdza Sarumana został podbita przez enty. Merry i Pippin czekają na przyjaciół. Gandalf rozmawia z uwiezionym Sarumanem, zaś Pippin odnajduje Kamień Widzenia, z którego spogląda na niego Sauron. Czarodziej zabiera hobbita ze sobą do Gondoru. W księdze drugiej kontynuowane sa losy Froda i Sama. Hobbici dalej wędrują do Mordoru. W trakcie podróży natrafiają na Golluma, który obiecuje pomóc im dotrzeć do Góry Przeznaczenia. Spotykają brata Boromira – Faramira. Tajemniczą ścieżką Golluma Sam i Frodo docierają do gniazda pająka Szeloby. Tam główny bohater zostaje zaatakowany. Sam odciąga przyjaciela i odpędza Golluma, który chciał ukraść pierścień. Hobbit decyduje się na kontynuowanie misji. Frodo niestety zostaje porwany przez sługi Saurona. Sam podąża za nim, lecz kiedy nieprzyjaciele dobierają do Wieży Cirith Ungol, Hobbit mdleje.
Najważniejsi bohaterowie:
Frodo – Hobbit, który udaje się w towarzystwie Sama do Mordoru. Jest Powiernikiem Pierścienia i ma do wykonania wielce ważna misję. Jest nieustraszony i wytrwały w dążeniu do zniszczenia pierścienia. Jest również lojalnym i oddanym przyjacielem.
Sam – wyrusza z Frodo do Mordoru, gdyż nie potrafi pozwolić mu kroczyć ścieżką z tak ciężkim brzemieniem samemu. Jest oddanym przyjacielem, ratuje Frodo z wiele niebezpieczeństw np. w gnieździe pająka.
Gandalf Biały – powstaje po śmierci Gandalfa Szarego w kopalni Morii. Jest silniejszy i bardziej zdeterminowany. Pomaga w bitwie w Helmowym Jarze.
Aragorn – potomek Isildura (jest to wojownik, który odebrał pierścień Sauronowi, lecz pozostawił go dla siebie i popadł w obłęd). Pomaga w starciu w Helmowym Jarze. Zakochuje się w nim księżniczka Eowina, lecz bez wzajemności, gdyż Aragorn kocha córkę Elronda – Arwenę.
Boromir – ginie w starciu z orkami. Jest oddany przyjacielem, nieustraszonym i lojalnym. Chciał powstrzymać orki Sarumana przed porwaniem Merry’ego i Pippina, lecz bez skutecznie. Zostaje postrzelony strzałą i ginie.
Legolas – elf, najlepszy przyjaciel Gimliego. Potrafi wspaniale posługiwać się łukiem.
Gimli – krasnolud, najlepszy przyjaciel Legolasa. Jest małomówny i wspaniale posługuje się toporem.
Merry i Pippin – hobbici, którzy wyruszyli z Frodo z Shire. Trafili do niewoli orków, lecz szybko się z niej wydostają. Uczestniczą w naradzie entów. Z ich inicjatywy enty podbiły Isengard.
„Władca Pierścieni. Dwie Wieże” jest książką o wielkie przyjaźni – np. Legolasa i Gimliego. Warto tutaj zauważyć, iż krasnoludy nie przepadały za elfami i to z wzajemnością. Utwór uczy poszanowania i tolerancji dla innego człowieka. Nie powinniśmy nikogo definiować przez kolor skóry czy wygląd. Najważniejszy powinien być charakter i to, w jaki sposób nas traktuje. W książce odnajdziemy liczne nawiązania do mitologii nordyckiej i modeli rządów totalitarnych.
Rodzaj literacki: epika.
Gatunek: powieść fantasy.
Bohaterowie
Frodo Baggins – hobbit, który mieszkał w Shire, jest krewnym Bilbo Bagginsa. Otrzymuje Pierścień, który zobowiązuje się zniszczyć w Szczelinie Zagłady w Mordorze. Po rozdzieleniu się członków Drużyny Pierścienia Frodo kontynuował podróż ze swoim przyjacielem Samem. Był niezwykle odważnym, wytrwałym i rozsądnym hobbitem. Chciał pomóc wyzwolić mieszkańców Śródziemia. Pod koniec książki został zaatakowany przez pająka Szelobę, w wyniku, czego stracił przytomność i porwali go orkowie.
Sam Gamgee – ogrodnik w Shire, hobbit, najlepszy przyjaciel Frodo, z którym kontynuuje podróż do Mordoru. Ratuje go od pająka Szeloby i śledzi jego porywaczy aż do Wieży Cirith Ungol. Jest niezwykle odważnym i oddanym towarzyszem, który gotowy jest na wszystko, aby pomóc przyjaciołom. Nie pozwoli, aby Frodo sam niósł tak olbrzymie brzemię na swoich barkach.
Gandalf Biały – powstał po śmierci Gandalfa Szarego, który zginął w trakcie walki z Balrogiem w kopalni Morii. Otrzymał od Galadrieli białe szaty. Nazwany jest również Mithrandir. W Rohanie uzdrowił króla Theodena i uwolnił go przed wpływem Grima Wężowego Języka. Sprowadził do Helmowego Jaru wojowników, którzy rozproszyli się po bitwie u Brodów na Isenie. Wykluczył Sarumana z Białej Rady.
Aragorn – potomek Isildura, ukochany córki Elronda – Arweny. Jest niezwykle odważny, szlachetny i wytrwały. Potrafi dowodzić licznymi oddziałami żołnierzy, co udowadnia w bitwie na Helmowym Jarze. W Aragornie zakochuje się księżniczka Eowina, lecz bez wzajemności.
Boromir – syn namiestnika Gondoru – Denethora, brat Faramira. Stracił życie w walce z orkami, którzy chcieli porwać Merry’ego i Pippina. Chciał odebrać pierścień Frodo, lecz zrozumiał, ze popełnił błąd i żałował tego. Jego ciało po śmierci zostało ułożone w łodzi i puszczone w dół Wielkiej Rzeki Anduiny.
Legolas – elf, doskonale posługujący się łukiem i strzałami. Przyjaźni się z małomównym krasnoludem Gimlim.
Gimli – krasnolud, posługujący się w bitwach toporem. Jest najlepszym przyjacielem Legolasa. Jest również bardzo małomówny i silny.
Merry – pełne imię Merry’ego to Meriodok Brandybuck. Jego kuzynem jest Pippin. Razem z kuzynem zostaje porwany przez orki, następnie ucieka i dociera do Lasu Fangorn, gdzie namawia enty do zemsty na Sarumanie. Pozostaje w Rohanie.
Pippin – pełne imię Pippina to Peregrin Tuk. Jego kuzynem jest Merry. Razem z Merrym zostaje porwany przez orki, lecz udaje mu się uciec. Z kuzynem namawia enty do zemsty na Sarumanie. Po znalezieniu palantiru wyruszył z Gandalfem do Gondoru.
Saruman – zdradziecki czarodziej, który chciał posiąść Jedyny Pierścień. Jego słudzy zaatakowali wojska Rohanu w bitwie na Helmowym Jarze. Saruman został pojmany przez enty, a jego orkowie wybici w Isengardzie. Kontaktował się z Sauronem poprzez palantir.
Sauron – najwierniejszy sługa złego Morgotha, po którego śmierci zajął miejsce w Mordorze. Chce odzyskać Jedyny Pierścień, którego był właścicielem, i który może go zniszczyć.
Gollum – dawniej był Hobbitem o imieniu Smeagol, jednak po znalezieniu pierścienia zmienił się. Przybrał nowy wygląd zewnętrzny, stał się zgarbionym stworem o siwawej skórze. Został opętany przez moc pierścienia, za którego może nawet zabić.
Theoden – siedemnasty król Rohanu, wuj Eowiny. Dowodził wojskami w zwycięskiej bitwie na Helmowym Jarze.
Faramir – młodszy brat Boromira, syn namiestnika Gondoru – Denethora. Faramir jest kapitanem Gondoru.
Grima Wężowy Język – sługa władcy Rohanu Theodena. Spowodowała u króla chorobę, przez którą nie traktował zagrożenia ze strony Sarumana poważnie.
Eowina – księżniczka Rohanu, jej wujem jest król Theoden. Zakochała się bez wzajemności w Aragornie.
Drzewiec – przywódca entów (stworzeń, przypominających drzewa, ale potrafiących walczyć, przemieszczać się i mówić). Zwołał naradę, podczas której poparto pomysł Merry’ego i Pippina i zaatakowano Sarumana w wieży Orthanku.
Czas i miejsce akcji
Czas i miejsce akcji w drugim tomie trylogii „Władca Pierścieni” – „Władca Pierścieni. Dwie Wieże”
Czas akcji:
Akcja została podzielona na dwie części, dwie perspektywy. W księdze III czytamy o wydarzeniach, które dzieją w obecności Aragorna, Legolasa, Gimliego, Merry’ego, Pippina i Gandalfa, w księdze IV zaś poznajemy losy Froda i Sama, którzy oddzielili się od Drużyny Pierścienia.
Fabuła księgi III rozpoczyna się poszukiwaniami Bagginsa przez Aragorna oraz śmiercią Boromira, oddaniem mu hołdu przez przyjaciół i ułożeniem jego ciała w łodzi, którą następnie skierowano w dół Wielkiej Rzeki Anduiny. W księdze IV akcja rozpoczyna się wędrówką Froda i Sama trzeciego dnia po rozstaniu się z resztą członków Drużyny Pierścienia. Obaj hobbici podróżują po zboczach łańcucha Emyn Muil.
Fabuła w księdze III kończy się spotkaniem Gandalfa ze zdradzieckim czarodziejem Sarumanem, podniesieniem przez Pippina palantiru, w którego spoglądając, dostrzegł Oko Saurona. Gandalf razem z hobbitem wyruszył do Gondoru na grzbiecie białego rumaka o imieniu Cienistogrzywy. Pippin zapada w sen. W księdze IV akcja kończy się porwaniem Frodo przez orków, którzy nieprzytomnego hobbita zabrali w stronę wieży Cirith Ungol. Sam jako dobry przyjaciel Bagginsa udał się w jego ślady, lecz zemdlał.
Miejsce akcji:
Fabuła „Władca Pierścieni. Dwie Wieże” toczy się na terenach Śródziemia – krainy wymyślonej przez Tolkiena. Posiada ona własne religie, języki, kultury, rasy itp. Tolkien tworząc Śródziemie i postacie w nim żyjące bazował często na mitologii nordyckiej. Akcja rozgrywała się m.in. w:
• dolinie Helmowego Jaru, gdzie doszło do bitwy żołnierzy Rohanu z orkami Saurona;
• Isengardzie, gdzie orkowie i Sauron zostali pokonani przez enty;
• Wodogrzmotach Rauros, gdzie rozdzieliła się Drużyna Pierścienia i rozpoczyna się księga III;
• przy Wielkiej Rzece Anduinie, do której zostaje wprowadzona łódź z ciałem Boromira;
• zboczach Emyn Muil, po których podróżuje Frodo i Sam, na początku księgi IV;
• na Martwych Bagnach;
• Mordorze;
• gnieździe pająka Szeloby;
• Cirith Ungol;
• Góry Cienia.
Streszczenie szczegółowe
Dla przypomnienia: poprzedni tom (pierwszy – „Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia”) zakończył się rozmową Boromira z Frodo, w trakcie której Baggins wsunął na palec pierścień i będąc niewidzialny uciekł. Został znaleziony przez Sama, który postanowił wyruszyć z przyjacielem do Mordoru. Drużyna Pierścienia się rozdzieliła.
Księga III
Aragorn poszukuje zaginionego Froda. Zakładał już najgorsze, kiedy usłyszał krzyki z zachodniego brzegu rzeki. Rozpoznał w nich głosy orków oraz róg Boromira, nawołujący pomocy. Szybko zaczął biec w stronę dźwięków potyczki. Nagle róg Boromira ucichł. Kiedy Aragorn dobiegł do pola bitwy zastał tylko leżącego na ziemi Boromira, z kilkoma strzałami tkwiącymi w piersi i rogiem pękniętym na dwie części. Wszędzie wokół leżały ciała martwych orków, reszta, która przeżyła uciekła. Aragorn dobiegł do Boromira, który zaczął coś szeptać. Gondorczyk wyznał, że chciał odebrać Frodo Pierścień i żałuje tego. Poprosił również, aby Aragorn udał się do stolicy Gondoru – Minas Tirith i ocalił kraj poległego przyjaciela. Boromir obwieścił porwanie Merry’ego i Pippina przez orków, a później po pożegnaniu przyjaciela umarł. Do Aragorna dołączają Gimli i Legolas, którzy wrócili z leśnego pościgu orków. Elf sugeruje, aby uczcić pamięć przyjaciela budując dla niego kamienny kurhan. Gimli zauważa, jednak, że zabraknie na to czasu. Ostatecznie zadecydowano, aby ciało Boromira ułożyć w łodzi i zepchnąć ją w Wodogrzmoty Rauros, aby popłynęła w dół Wielkiej Rzeki Anduiny. Podczas pogrzebu Aragorn i Legolas śpiewali. Po pożegnaniu kompana zauważyli, że Frodo musiał uciec z Samem. Trójka śmiałków miała dwie możliwości, albo ruszyć w pościg za Bagginsem lub uratować Merry’ego i Pippina. Wybrali drugą możliwość. Po krótkiej wędrówce dostrzegli góry ciał orków. Pojawiło się pytanie: kto ich zabił? Trójka przyjaciół dotarła do łąk Rohanu, znajdujących się u podnóży wzgórz Emyn Muil. Tam Aragorn dostrzegł ślady bosych stóp. Hobbici nie chodzili w butach, więc Obieżyświat od razu wiedział, że ślady należą do Merry’ego i Pippina. Cała trójka ruszyła w poszukiwaniu przyjaciół, Aragorn służył za przewodnika po odnajdywanych śladach. Po dłuższej wędrówce śmiałkowie postanowili odpocząć na noc. Kolejnego dnia odnaleźli jeźdźców Rohanu, którymi dowodził Trzeci Marszałek Riddermarchii – Eomer, syn Eomunda. Okazało się, że konnica zaatakowała orków i poszukiwała niedobitków. Marszałek przyznał, że żadnych innych istot, prócz orków nie widział. Jeźdźcy Rohanu na pożegnanie podarowali Aragornowi szpakowatego konia, zaś Gimliemu i Legolasowi drugiego, mniejszego wierzchowca. Krasnolud nie chciał zasiadać na grzbiecie zwierzęcia większego od niego, ale zgodził się dosiadać jednego konia z swoim elfim przyjacielem. Aragorn, Gimli i Legolas ruszyli w stronę Lasu Fangorn. Na miejscu między drzewami dostrzegli jakiegoś staruszka, początkowo pomyśleli, że to ich Gandalf, lecz on przecież umarł i nosił kapelusz zamiast kaptura.
W tym samym czasie: Pippin przebudził z potwornego koszmaru, w którym widział grupę orków oraz walczącego Boromira, dmącego w róg. Razem z Merrym zostali porwani przez orków. Jednak to nie był sen, rzeczywiście przebywał w obozowisku orków. Barbarzyńskie istoty zostały zaatakowane przez jeźdźców Rohanu z Eomerem na czele. Nieuwagę orków wykorzystali hobbici, uciekając z niewoli i dobiegając aż do Lasu Fangorn. Tam znaleźli drzewo z przedziwną twarzą. Nieznajomy miał czternaście stóp wysokości, siedem palców u nóg, siwą, długa brodę, włosy u nasady grube jak gałęzie i brązowe włosy z zielonymi cętkami. Przedstawił się jako Drzewiec, przywódca entów. Okazuje się, że jest on również przyjacielem Gandalfa. Drzewiec zaprowadził hobbitów do swojego domu, gdzie posadził ich na stole i spragnionych napoił. Przywódca entów decyduje się zemścić na czarodzieju Sarumanie, który zamieszkuje w twierdzy niedaleko, ponieważ jak się okazuje jego orki wycinają wielkie pałacie lasu, aby zasilić swoje piece i tworzyć nowe zbroje i oręż. O swoim pomyśle powiadamia inne enty podczas narady. Pippin pyta czemu jest tak mało entów, skoro od tak długiego czasu zamieszkują kraj. Drzewiec odpowiada, że to z powodu malejącej populacji entów, które nie mogą się rozmnażać, ponieważ ich żony zaginęły. Wszystkie enty wyruszyły z Drzewcem, niosącym hobbitów w stronę Isengardu. Merry nie miał pojęcia jak wygląda ten Isengard, w którym miałby przebywać zdradziecki czarodziej. Przywódca entów odpowiedział mu opisując: „Isengard to, o ile mi wiadomo, płaska przestrzeń otoczona kręgiem skał, gór, ze sterczącą pośrodku na wyspie czy na kamiennym cokole wieżą, zwaną Orthankiem. Tam mieszka Saruman.” Merry i Pippin poznali jeszcze jednego enta, młodszego od Drzewca – Bregalada. Jego imię po przełożeniu brzmi „Żwawy”. Po dłuższej wędrówce wszyscy dojrzeli bramy Isengardu. Hobbici usadowili się na ramionach Drzewca i na przodzie pędzili na twierdzę Sarumana.
Tymczasem Legolas, Gimli i Aragorn przemierzali Las Fangorn. Dotarli do urwiska, z którego elf wypatrzył prędzej spotkanego staruszka. Trójka przyjaciół dobyła broni i ruszyła w stronę nieznajomego. Wszyscy myśleli, że staruszek jest Sarumanem, dlatego zaatakowali go. Nieznajomy wyrwał się z uchwytu krasnoluda, wskoczył na skałkę i zerwał z siebie płaszcz, pozostając w białej szacie. Uniósł laskę, a topór Gimliego wyleciał krasnoludowi z rąk, miecz zesztywniał w dłoni Aragorna, a strzała Legolasa zmieniła się w ogniste iskierki. Wtem elf nazwał staruszka Mithrandirem. Nieznajomym w białym odzieniu był sam Gandalf Biały. Czarodziej wyjaśnił, że po zepsuciu Sarumana i śmierci dawnego Gandalfa Szarego, stał się Sarumanem, lecz nie tym złym, tylko takim, jakim od początku powinien być Saruman. Gandalf wytłumaczył, że powrócił do żywych, pozbawiony wspomnień z poprzednich przygód. Nakazuje wyruszyć nie za hobbitami i Drzewcem, lecz do króla Theodena do jego Złotego Dworu w Edorasie, stolicy Rohanu. Ma się tam dziać większe zło niż Wojna o Pierścień. Gandalf wyznaje, że po swoim ożywieniu powrócił do Lothlorien, gdzie jego rany opatrzyła Galadriela. Śmiałkowie chcieli już wyruszyć do Edorasu, lecz nie mieli na czym. Podróż byłaby za długa, aby udać się tam pieszo. Gandalf zagwizdał trzykrotnie, po czym przybiegły trzy konie: szpakowaty Hasufel Aragorna, mniejszy i lżejszy rumak Legolasa i Gimliego oraz ogromny biały ogier – Cienistogrzywy (w starszych wydaniach zwie się Gryfem). Czwórka podróżników dosiadła wierzchowce i wyruszyła w kierunku bram Rohanu. Po dotarciu do stolicy Edoras wędrowcy zostali powitani przez odźwiernego Hama, który poprosił ich o pozostawienie broni. Następnie pod jego bacznym wzrokiem zostali zaprowadzeni prze oblicze króla Theodena. Na dworze władcy nasi bohaterowie spotykają również sługę Grimę Wężowego Języka (w różnych wydaniach mogą pojawiać się różne tłumaczenia jego imienia np. Smoczy Język). Król był nieco osowiały i znudzony. Wężowy Język próbował przedstawić Gandalfa jako zdrajcę, aby władca wyrzucił czarodzieja z zamku. Theoden zaś po chwili zaczął ochoczo słuchać opowieści Gandalfa o pierścieniu i Sauronie. Chwycił za miecz, który przyniósł mu Eomer i odzyskał pełnię sił. Do Theodena przyprowadzono Wężowego Języka, który okazał się złodziejem, ponieważ ukradł miecz króla ze złotymi okuciami i wysadzanymi drogocennymi, zielonymi kamieniami. Co więcej, Grima okazał się zdrajcą i sługą Saurona, wykonującym polecenia zdradzieckiego czarodzieja. Prawdę o Wężowym Języku wyjawił Gandalf, który jako jedyny dostrzegł niecne zamiary sługi Theodena. Król Rohan wygnał Grimę z Rohanu. Theoden nakazał żołnierzom zacząć się przygotowywać się do bitwy. Kobiety i dzieci zaprowadzono do górskiej twierdzy Skalnego Gniazda, aby tam bezpieczne czekały na triumf Rohanu i króla. Eowinę, córkę siostry Theodena, wyznaczono na osobę, która miałaby zajmować się mieszkańcami pod nieobecnością Theodena. Zasugerował to odźwierny Hama. Wszyscy wyruszyli do doliny Helmowego Jaru, do znajdującej się tam twierdzy.
W dolinie Helmowego Jaru rozpoczęła się bitwa. Siły orków naparły na Rogaty Gród. Część wojsk Rohanu z Eomerem na czele udała się w głąb Jaru, aby odeprzeć nieprzyjaciół. Bramy twierdzy zostały zniszczone, lecz kiedy orkowie mieli już wtargnąć do twierdzy, jakiś dźwięk rozbrzmiał za nimi. Obejrzeli się i usłyszeli róg Helma, zatkali uszy i ujrzeli wojska Rohanu z Theodenem i Aragornem na czele. Żołnierze z Edorasu zaatakowali orków i wkroczyli do Rogatego Grodu. Wtem na wzgórzu pojawił się Gandalf jako jeździec w czerwonej zbroi, z mieczem i na białym rumaku. Koń z czarodziejem mknął w dół po stromym wzniesieniu jak kozica. Orkowie na widok Białego Jeźdźca przerazili się. Sługi Sarumana uciekli w popłochu między drzewa do Lasu Fangorn. Bitwa w Rogatym Grodzie, w dolinie Helmowego Jaru została zakończona. Gandalf w towarzystwie Legolasa, Aragorna, Gimliego, Theodena i ochotników z wojska Rohanu wyruszyli do Isengardu, aby ostatecznie pokonać orków i pojmać Sarumana. Przed podróżą Aragorn opatrzył jeszcze rany Gimliego, których krasnolud nabawił się w bitwie. W bitwie zginął odźwierny Hama. Odbył się jego uroczysty pogrzeb, podczas którego Theoden żegnał przyjaciela i jako pierwszy rzucił grudę ziemi na jego mogiłę. Wyruszono w drogę. W trakcie wędrówki Gimli zachwycał się wyglądem pieczar w Helmowym Jarze, które zwiedzał w trakcie bitwy. Do rozmowy dołączył się Legolas. Elf obiecał pokazać krasnoludowi piękno natury, jeśli Gimli pokażemy pewnego dnia pieczary. Śmiałkowie dostrzegli z oddali mury Isengardu. Nad twierdzą kłębiły się chmury dymu. Początkowo Gandalf uważał, że Saruman warzy jakiś eliksir, który miałby zagwarantować mu wygraną, lecz ostatecznie stwierdził, że dymu jest za dużo i wygląda to tak, jakby cała dolina płonęła. Zorganizowano nocny postój, lecz mało, kto zamknął oczy i odpoczął. Po dotarciu do Isengardu okazało się, że orkowie zostali pokonani, lecz nikt nie wiedział, przez kogo. Przy bramie powitali ich serdecznie odźwierni – Merry i Pippin. Z rozkazu drzewca przywitali króla Rohanu uroczystymi słowami. Hobbici powiedzieli przyjaciołom, że Drzewiec z innymi entami walczy jeszcze nieopodal jeziora, do którego poszedł napić się czystej wody. Bregalad (Żwawiec) pilnuje z kilkoma kompanami wieży Orthanku, w której znajduje się Saruman. Wszyscy udali się na obiad z entami i odpoczęli. Odbyła się też dłuższa rozmowa z Drzewcem. Przybył również zmęczony wędrowiec na chudej szkapie. Był to Wężowy Język. Zaprowadzono go do wieży Orthanku. Gandalf udał się porozmawiać z Sarumanem. Zaoferował mu wynagrodzenie swoich win, lecz zdradziecki czarodziej nie przystał na taką propozycję. Gandalf, więc wykluczył Sarumana z bractwa czarodziei i Białej Rady. Wężowy Język chcąc trafić w czarodzieja cisnął palantirem, po, przez który Saruman kontaktował się z Sauronem. Nie trafił, lecz w Gandalfa. Palantir podniósł Pippin, który spoglądając w kamień zobaczył Oko Saurona. Gandalf postanowił wyruszyć do Gondoru. Jednak w obawie o możliwość próby zmanipulowania Pippina przez Saurona, zabrał hobbita ze sobą. Wsiedli na grzbiet białego rumaka Cieniogrzywego i udali się w stronę Gondoru. Pippin zasnął.
Księga IV
Frodo i Sam przemierzali zbocza łańcuchu Emyn Muil aż dotarli do wielkiego urwiska. Sam przywiązał linę do pnia drzewa i razem z Frodo zszedł po niej na dół urwiska. Nieco użalał się nad potrzebą zostawienia liny i niemożnością odzyskania jej z powrotem. Hobbici okryli się kocem, ponieważ zrobiło się już chłodno. Wtem Frodo pokazał Samowi Golluma stojącego na szczycie urwiska, z którego niedawno, co zeszli hobbici. Sam chciał spętać Golluma i pozostawić go samego, aby nie mógł dalej ich szpiegować. Frodo nie zgodził się na to. Uważał, że Gollum może się zmienić. Wybaczył mu i zaproponował wspólną wędrówkę do Mordoru. Gollum przystał na propozycję, knując w cieniu plany odebrania Hobbitowi pierścienia. Smeagol obiecał przeprowadzić hobbitów przez cuchnące moczary, aby zaoszczędzić czas i jak najszybciej dostać się do Szczeliny Zagłady. Wędrując po Martwych Bagnach zauważyli trupie twarze pod powierzchnią wody. Gollum się przeraził. Pewnej nocy Sam obudził się, myśląc, że Frodo go woła. Baggins jednak spał. Sam dostrzegł gadającego do siebie Golluma, który z jednej strony chciał odzyskać swój skarb – pierścień, a z drugiej obiecywał być dobrym stworzeniem. Smeagol zaprowadził Frodo i Sama do Czarnej Bramy, prowadzącej do Mordoru. Przestrzegł jednak hobbitów, że nie mogą tamtędy wejść, ponieważ zostaną złapani przez sługi Saurona. Polecił przejść innym wejściem – ukrytą ścieżką, o której wie tylko on. Wędrowali obok urwiska Kirith Gorgor, wieży Księżycowej Minas Ithil. Wtem podróżnicy dostrzegli dym unoszący się w powietrzu. Przemierzyli polana Ithilien, aż dotarli do obozowiska z mężczyzną ubranym na zielono. Był to kapitan Gondoru Faramir, brat Boromira. Początkowo Faramir nie chciał uwierzyć w wersję wydarzeń hobbitów, lecz kiedy ci powiedzieli mu, jakich zagadkowych słowach wyjaśnienia szukał w Rivendell Boromir, kapitan uwierzył w ich przygody. Hobbici z żalem poinformowali kapitana Gondoru o śmierci jego brata Boromira.Powiedzieli również o śmierci Gandalfa w kopalni Morii. Faramir ugościł podróżników i pozwolił im nocą odpocząć w obozie. Kapitan Gondoru przestrzegł hobbitów, aby byli ostrożni, ponieważ Gollum może kłamać w sprawie ścieżki znanej tylko jemu. Cała trójka podróżników ruszyła w dalszą drogę do Mordoru przez „tajną ścieżkę”. Przemierzali tunel i schody Cirith Ungol, aż do gniazda pająka Szeloby. Gollum zapierał się, że jest to jedyna droga do Szczeliny Zagłady. Okazała się to być pułapką Smeagola. Frodo został zaatakowany przez pająka i stracił przytomność. Sam dźgnął Golluma mieczem, który podniósł z ziemi. Smeagol uciekł. Sam rzucił się pod tułów pająka Szeloby. Ustawił miecz ostrzem do góry, w stronę cielska poczwary. Pająk chcąc zgnieść ciałem hobbita sam nabił się na miecz. Sam szybko podbiegł do Frodo, który leżał twarzą ku ziemi. Gamgee chwycił flakonik ze światłem otrzymany od Galadrieli i począł mówić w jeży elfów, nie wiedząc nawet, że go zapamiętał po wizycie w Lothlorien. Szeloba w męczarniach próbowała uciec, lecz Sam zaczął do niej podchodzić z jaśniejącym flakonikiem. Gamgee jeszcze raz uderzył mieczem w tułów pająka, a Szeloba wcisnęła się w norę i uciekła. Sam dobiegł do Froda, myśląc ze jego przyjaciel umarł. Pomyślał nawet o zabraniu pierścienia i wyruszenia do Szczeliny Zagłady samemu, lecz nie mógł zostawić Bagginsa bez pochówku. Ostatecznie chciał pozostawić ciało hobbita za sobą i ruszył na schody Cirith Ungol. Sam widział jak orkowie patrolujący niedaleko gniazda Szeloby dostrzegli leżącego Froda. Orkowie zabrali Bagginsa. Samowi zaczęło robić się czarno przed oczami, widział coraz mniej. Gamgee zaczął śledzić porywaczy, aby uratować Frodo. Sam doszedł do orków i zaczął wywijać mieczem, lecz nikt nie zwrócił na niego uwagi. Brama została zamknięta. Rzucił się na zaryglowaną bramę, lecz nie mógł jej otworzyć. Zmęczony zemdlał. Frodo trafił w ręce nieprzyjaciół, a Sam nie mógł mu pomóc.
Charakterystyka bohaterów
Frodo Baggins
Frodo Baggins był – w trakcie wędrówki do Rivendell – około 50 letnim hobbitem. Wyglądał młodziej niż na swój wiek, ponieważ tak oddziaływał na niego pierścień. Miał brązowe włosy, które były nieco jaśniejsze niż u innych hobbitów, i niebieskie oczy. W dniu 34 urodzin otrzymał od swojego krewnego Bilba Bagginsa pierścień. Frodo nazywał Bilba wujem, lecz tak naprawdę nie byli spokrewnieni w ten sposób. Przyjaźnił się z Samem Gamgee, który był jego ogrodnikiem. Frodo był naiwny, łatwowiernyi litościwy. Obłaskawił Golluma, sądząc, że Smeagol się zmienił i pomoże mu odnaleźć drogę do Szczeliny Zagłady. Był niezwykle odważny i wytrwały, kontynuując podróż z Pierścieniem, a nie rezygnując z tego ze względu na pojawiające się problemu czy czyhające niebezpieczeństwo. Był oddanym przyjacielem i troskliwym kompanem. Stał się zdecydowanie bardziej nieustraszony. Należał do Drużyny pierścienia, jako Powiernik Pierścienia.
Sam Gamgee
Sam był niskim hobbitem o jasnych, średniej długości włosach. W Shire pracował jako ogrodnik Froda. Młodego Bagginsa wciąż nazywał „Panem Frodo”. W podróż trafił w niezwykłych warunkach, ponieważ podsłuchał rozmowę Gandalfa i Bagginsa na temat Saurona i pierścienia. Był podejrzliwy w stosunku do Golluma. Nie popierał naiwności i litości Frodo. Uważał, że Smeagol wcale się nie zmienił, lecz knuje w tajemnicy plany odzyskania pierścienia. Sam był oddanym i wiernym przyjacielem. Był również nieustraszonym wojownikiem, który mieczem pokonał wielkiego pająka Szelobę. Był zrozpaczony, kiedy dojrzał nieprzytomnego Froda. Myślał, że jego pan zmarł i nigdy już go nie spotka. Kiedy Baggins został porwany przez orki Sam bez zastanowienia, pomimo swojego stanu i niebywałego zmęczenia ruszył w ślady porywaczy aż do wieży Cirith Ungol. Należał do Drużyny pierścienia.
Gandalf Biały
Gandalf długą, aż za pas brodę i białe włosy. Odziany był w białe odzienie z kapturem i laskę, którą walczył i rzucał zaklęcia. Posiadał również swojego białego rumaka o imieniu Cienistogrzywy (w starszych wydaniach nazywano go Gryfem). Gandalf Biały powstał po śmierci Gandalfa Szarego w kopalni Morii. Jak sam czarodziej mówił, jest on w pewien sposób Sarumanem, lecz nie zdrajcą tylko tym czarodziejem, jakim Sarumanem powinien być od początku. Był niezwykle uzdolnionym czarodziejem, który wzbudził postrach wśród orków w bitwie w dolinie Helmowego Jaru. Gandalf był bardzo opiekuńczy i troskliwy w stosunku do swoich przyjaciół. W obawie przed krzywdą Pippina i zawładnięciem jego umysłem przez Saurona, zabrał hobbita ze sobą w podróż do Gondoru. Kiedy była taka potrzeba powinien być bezwzględny i postawić na swoim. Za zdradę wykluczył Sarumana z bractwa czarodziejów oraz Białej Rady. Należał do Drużyny pierścienia.
Aragorn
Aragorn był człowiekiem o czarnych włosach i szarych oczach. Często nazywany był Obieżyświatem, ponieważ lubił podróżować samotnie. W jego żyłach płynęła krew elfów, ludzi i Majarów. Jest potomkiem legendarnego Isildura. Jest niezwykle odważny. Zna się również na strategii oraz zarządzaniem i dowodzeniem wojsk. Przewodniczył armią Rohanu w bitwie w dolinie Helmowego Jaru. Miał wielkie, dobre i szlachetne serce. Zawsze był sprawiedliwy, ale i niezwykle litościwy i miłościwy. Pokładał wielkie nadzieje w Frodo. Należał do Drużyny Pierścienia.
Legolas
Legolas był elfem o blond włosach i szarych oczach. Był księciem Leśnego Królestwa, synem władcy Mrocznej Puszczy – Thranduila. Legolas był niezwykle zwinny i precyzyjny. Potrafił doskonale strzelać z łuku. Jego umiejętności były wręcz legendarne. Miał również wzrok jak sokół. Jako pierwszy w Lesie Fangorn dostrzegł z daleka przedziwnego i podejrzanego staruszka. Miał również niebywale dobry słuch. Obie te zdolności doskonaliły jego umiejętności łucznicze. Legolas był niezwykle spokojnym elfem, kochającym przyrodę. Wbrew stereotypowym uprzedzeniom elfów do krasnoludów Legolas przyjaźnił się z małomównym Gimlim. Należał do Drużyny Pierścienia.
Gimli
Gimli był barczystym krasnoludem o długiej brodzie. Uwielbiał bijatyki. Świetnie posługiwał się w walce swoim toporem. Gimli był silnym i odważnym wojownikiem. Brał udział w bitwie w dolinie Helmowego Jaru. Zachwycał się wyglądem pieczar, które odnalazł niedaleko Rogatego Grodu. Był oddanym i wiernym przyjacielem. Gimli był bardzo małomówny. Przyjaźnił się z elfem Legolasem. Należał do Drużyny Pierścienia.
Merry
Pełnym imieniem Merry’ego był Meriadok Brandybuck. Merry był kuzynem Pippina. Miał jasne włosy. Był odważny i nieustraszony. Chciał wziąć udział w bitwie w dolinie Helmowego Jaru, lecz król Theoden nie zgodził się na to. Merry wykazał się perswazją, ponieważ zasugerował i nakłonił enty do zaatakowania Sarumana. Należał do Drużyny Pierścienia.
Pippin
Pełnym imieniem Pippina był Peregrin Tuk. Był kuzynem Merry’ego. Podobnie jak Merry, chciał brać udział w bitwie w Rogatym Grodzie, lecz król Theoden nie zabrał ich ze swoim wojskiem. Był dobrym mówcą, nakłonił razem z Merrym enty do ataku na Isengard. Początkowo Pippin uwielbiał zabawę, taniec i śpiew. W trakcie wędrówki jednak wydoroślał i pojął powagę sytuacji. Należał do Drużyny Pierścienia.
Boromir
Boromir był synem namiestnika Gondoru Denethora i starszym bartę Faramira. Miał długie, czarne włosy oraz szare oczy. Należał do Drużyny Pierścienia. Żałował swojego napadu na Frodo i chęci odebrania mu pierścienia dla własnych pobudek. Dzielnie walczył z orkami, aby uniemożliwić sługom Sarumana porwanie Merry’ego i Pippina. Zginął jak bohater, w obronie swoich przyjaciół. Jego ciało zostało ułożone na łodzi, którą następnie puszczono w dół Wielkiej Rzeki Anduiny. Miał wielu przyjaciół. Gimli, Legolas, Aragorn i Gandalf ubolewali nad jego śmiercią, podobnie jak Faramir.
Najważniejsze informacje
„Władca Pierścieni. Dwie Wieże” – drugi tom trylogii
Autor: J. R. R. Tolkien
Rok wydania: 1954
Inne części: „Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia” – tom pierwszy, „Władca Pierścieni. Powrót Króla” – tom trzeci.
Narracja: trzecioosobowa, wszechwiedząca.
Gatunek: powieść (fantasy)
Rodzaj literacki: epika
Początkowo wszystkie trzy tomy trylogii miały stanowić jedna większą książkę, lecz nie zagrodził się na to wydawca Tolkiena, dlatego też dzisiaj czytamy „Władcę Pierścieni”, składającego się z trzech tomów.
Książka rozpoczyna się rozdzieleniem się Drużyny Pierścienia i wyruszeniem Frodo wraz z Samem do Mordoru, aby zniszczyć pierścień. Boromir umiera w walce z orkami, chcąc uratować Merry’ego i Pippina. Nie udaje mu się to. Legolas, Gimli i Aragorn opłakują przyjaciela i umieszczają jego ciało w łodzi, którą puszczają w dół Wielkiej Rzeki Anduiny. Hobbici uciekają orkom, którzy zostają zaatakowani przez konnicę Rohanu. Docierają do Lasu Fangorn, gdzie spotykają enty. Nowo poznane istoty wraz ze swoim przywódcą Drzewce, wyruszają na Isengard, aby zaatakować zdradzieckiego czarodzieja Sarumana. Z kolei Aragorn, Legolas i Gimli w Lesie Fangorn spotykają Gandalfa Białego, który powstał z GANDALFA Szarego, po śmierci w kopalni Morii. Docierają do Edoras, stolicy Rohanu, gdzie uwalniają króla Theodena spod manipulacji sługi Wężowego Języka. Żołnierze Rohanu wyruszają do doliny Helmowego Jaru, aby tam pokonać orki Sarumana. Zwyciężają i Aragorn, Legolas, Gimli, Gandalf, Theoden i odważni wojownicy udają się do Isengardu, który jak się okazuje został już podbity p[rzez enty. W twierdzy spotykają Merry’ego i Pippina. Gandalf wyklucza Sarumana z bractwa czarodziei oraz Białej Rady, łamie jego różdżkę i zabiera palantir, dzięki któremu kontaktował się z Sauronem. Razem z Pippinem udaje się do Gondoru. Wracając do Froda, hobbit wraz z Samem udaje się w stronę Mordoru. Natrafia na Golluma, któremu pozwala dołączyć do podróży. Spotykają Faramira, którego informują o śmierci jego brata Boromira. Gollum zdradza hobbitów i zaprowadza ich do jaskini pająka Szeloby. Tam mdleje Frodo, Sam atakuje i odgania pająka. Myśląc, ze jego przyjaciel nie żyje postanawia udać się dalej samotnie. Frodo zostaje porwany przez orki, a Sam mdleje pod brama Cirith Ungol.
Najważniejsi bohaterowie:
• Frodo Baggins,
• Gandalf Biały,
• Sam Gamgee,
• Aragorn,
• Boromir,
• Legolas,
• Gimli,
• Merry,
• Pippin,
• Theoden,
• Gollum,
• Saruman,
• Sauron,
Książka opowiada o walce dobra ze złem oraz o wartości przyjaźni. W pewien sposób historia może wydawać się nam być metaforą II wojny światowej: Wojna o Pierścień – II Wojna Światowa, Pierścień bomba atomowa. Tolkien wiele czerpał z mitologii nordyckiej – postać Gandalfa, imiona dla krasnoludów, historia powstania świata.
Rozprawka
Występowanie elementów nawiązujących do mitologii nordyckiej i usposobienia Wikingów w drugim tomie trylogii Tolkiena – „Władca Pierścieni. Dwie Wieże”.
Mitologia była obecna w każdym z wierzeń wczesnych ludzi: Greków, Egipcjan oraz tych późniejszych: Wikingów, Słowian. Tolkien pisząc swoją trylogię „Władca Pierścieni” z pewnością czerpał garściami z mitologii nordyckiej oraz usposobienia ludów skandynawskich, nordyckich. Mitologia nordycka jest odmianą mitologii germańskiej. Wykształciła się na terenie współczesnej Danii, Norwegii, Szwecji, Islandii oraz Wysp Owczych. Uważam, że w drugim tomie trylogii – „Władca Pierścieni. Dwie Wieże” możemy odnaleźć wiele nawiązań do mitologii nordyckiej oraz usposobienia samych Wikingów. Swoją tezę poprę następującymi argumentami.
Powinniśmy zacząć od jednej z najważniejszych postaci – Gandalfa Białego. Może przypominać nam Odyna – boga ojca z mitologii nordyckiej, lecz został stworzony w oparciu o ducha gór, o którym Tolkien dowiedział się podczas swojej wędrówki po Szwajcarii w 1911 roku. Z podróży przywiózł m.in. pocztówkę z wizerunkiem Ducha Gór. Obrazek przedstawiał staruszka z siwą brodą siedzącego na kamieniu pod drzewem. Ubrany był w kapelusz i długi płaszcz. Pocztówkę Tolkien przechowywał w kopercie z napisem „Pierwowzór Gandalfa”. Przygody Gandalfa i jego krasnoludzkich kompanów zostały zaczerpnięte z islandzkiej Eddy Starszej, pochodzącej z IX wieku.
Ragnarok – koniec świata. Kiedy hobbici powracają do Shire i widzą chaos i zniszczenie, które tam dokonano, mogli pomyśleć właśnie o końcu świata. W mitologii nordyckiej kiedy Odyn żegna swojego syna Baldra szepcze mu do ucha słowa o „powtórnych narodzinach”, które mają odbyć się po Ragnaroku. Zasadzenie przez Sama nasionek otrzymanych od Galadrieli na miejscu wielkich połaci wyciętych drzew może symbolizować właśnie ponowne narodziny, odrodzenie się życia na nowo. Samym Ragnarokiem możemy również nazwać Wojnę o Pierścień, która najbardziej opisywana jest w drugim i trzecim tomie trylogii Tolkiena: „Władca Pierścieni. Dwie Wieże”i „Władca Pierścieni. Powrót Króla”. Możemy wówczas powiedzieć, że całe zło świata – Sauron (oraz Saruman/Sharkey), zostało pokonane, dzięki czemu może narodzić się nowe życie.
Najbardziej walecznym ludem, który poznaliśmy we „Władcy Pierścieni. Dwie Wieże” są mieszkańcy państwa Rohan. Przypominają swoim usposobieniem i walecznością Wikingów, pomijając tutaj brak chęci barbarzyństwa, napadania na okoliczne wioski i łupienia niewinnych ludzi, ponieważ tego Rohańczycy nie robili. Byli za to szlachetnymi, lecz zdecydowanie bojowymi ludźmi. Byli dobrze wyszkoleni. Kochali konie, którymi dobrze się opiekowali. Konnica Rohanu, która zaatakowała orków – porywaczy Merry’ego i Pippina, znana była w całym Śródziemiu. Król Rohanu Theoden pozwolił Gandalfowi wybrać dowolnego konia ze stajni, podobna sytuacja była w mitologii nordyckiej w historii Sigurda, pogromcy smoka Fafnira. Czarodziej wybiera białego rumaka Cienistogrzywego z rasy Mearasów, władcę innych koni, który nie pozwalał się dosiąść. Ogier był potomkiem konia Falerofa. Sigurd podobnie jak Gandalf otrzymał możliwość wybrania dla siebie dowolnego konia. Zdecydował się na potomka Sleipnira, który był władcą koni irumakiem samego Odyna.
Reasumując, w drugim tomie trylogii „Władcy Pierścieni” – „Władca Pierścieni. Dwie Wieże” można odnaleźć wiele nawiązań do mitologii ludów nordyckich oraz usposobienia dawnych Wikingów. Mieszkańcy Rohanu są ludem najbardziej podobnym do skandynawskich barbarzyńców. Pierwowzorem Gandalfa był z kolei Duch Gór znany z mitologii nordyckiej jako staruszek z długą, siwą brodą, w wysokim kapelusz i długim płaszczu. Dzięki czerpaniu przez Tolkiena z prawdziwej mitologii i wierzeń uniwersum Śródziemia nabrało barw i autentyczności. Wielu czytelników cieszy się z nowo odkrytych nawiązań do wikingów czy mitologii ludów skandynawskich czy innych wierzeń, ponieważ pisarz nawiązywał również do religii chrześcijańskiej oraz II Wojny Światowej, do której z kolei odnosił się, jak sam mówił, nieumyślnie. Jeszcze więcej nawiązań do mitologii nordyckiej możemy odnaleźć w trzecim tomie – „Władca Pierścieni. Powrót Króla”.
Problematyka
W książce J.R.R Tolkiena pod tytułem „Dwie Wieże” to utwór o charakterze moralnym. W książce występuje walka dobra ze złem i to jest głównym problemem. Utwór zostaje osadzony w czasie, kiedy magia i miecz jest jak najbardziej na porządku dziennym.
Drużyna pierścienia zostaje rozbita po tym jak Boromir chciał zabrać jedyny pierścień Frodowi Bagginsowi. Nie udało mu się to, a drużynę pierścienia zaatakowali orkowie. Boromir zostaje zabity, kiedy to szlachetnie bronił dwóch hobbitów. Jednak mu się to nie udało i niziołkowie zostali pojmani. Krasnolud, elf i człowiek ruszają im na ratunek. Jednak po drodze orkowie zostają wypici w pień przez jazdę Rohanu. W ten sposób Aragorn z dwoma przyjaciółmi udają się do stolicy na zamek Rohanu razem z Gandalfem, który wrócił choć wszyscy myśleli, że zginął. Jednak tamtejszy król nie powitał ich serdecznie, ponieważ był w mocy Sarumana, a podszeptywał mu żmijowy język. Jednak Gandalfowi udaje się przegonić niszczycielskiego Sarumana z głowy króla, który po tym zdarzeniu wyraźnie odmłodniał co symbolizuje nam, że jak będziemy siedzieć w miejscu i nic nie robić to będziemy takimi gnuśnymi królami, którzy się szybko zestarzeje i nie będą w stanie nic zrobić. Jednak jeśli będziemy myśleć optymistycznie i będziemy aktywni w swoich sprawach na nawet mimo wieku będziemy młodo wyglądać i się czuć. Król zwołuje wszystkich ludzi i nakazuje im się schronić w Helmowym Jarze twierdzy, której nikt dotąd nie mógł zdobyć. Kiedy tam dotarli elfy wysłały tam swoją pomoc co symbolizuje nam jedność między ludźmi, a elfami przeciwko jednemu przeciwnikowi. W nocy zaatakowało ich dziesięć tysięcy orków. Na murach paliły się pochodnie, które w pewien sposób symbolizowały ludzkie żywota, których tak jak pochodni z każdą chwilą ubywało. Udało im się bronić do poranka, kiedy to Gandalf biały z jeźdźcami Rohanu przybył skoro świt na odsiecz. Gandalf w białych szatach o wschodzie słońca symbolizował nowy dzień, nowy świat i słońce, które rozprasza mroki i ciemności.
W tym czasie dwaj hobbici dotarli do lasu, kiedy uciekali przed orkiem weszli na drzewo. Był to ent. Kiedy mu opowiedzieli o sytuacji na świecie ent postanowił zwołać zebranie entów. Entowie mówili bardzo wolno i zajęło im kilka dni, zanim cokolwiek ustalili. Kiedy poszli na skraj lasu zobaczyli wycięte drzewa. Wtedy entowie rzucili się do ataku na wieżę Sarumana. Szybko zdobyli miasto symbolizując ważność i siłę zagniewanej przyrody, którą ludzie niszczą. Co pokazuje nam, że nie powinniśmy jej niszczyć, bo wiele jej zawdzięczamy i możliwe, że bez niej byśmy nie żyli.
Frodo Baggins zaś z Samlisem szedł dalej w stronę Mordoru siedziby zła. Po drodze napadł na nich Gollum, czyli poprzedni właściciel pierścienia. Zanim znalazł go Bilbo Baggins. Pokonują go jednak i czynią swoim przewodnikiem. Gollum odwrócił się na chwilę od zła i przestał tak pożądać swojego „skarbu”, czyli pierścienia. Symbolizuje to nam, że każdemu warto dać szansę i możliwość odwrócenia się od zła i zrobienia czegoś dobrego, może nawet stać się dobrym człowiekiem. Jednak, kiedy docierają do bram Mordoru nie mają jak tam wejść. Wtedy zobaczyli zasadzkę. To wojownicy Gondoru pokonywali najemników jadących do Mordoru. Ta zasadzka i wojna prowadzona przez tych wojowników przypominała historyczną wojnę zwaną „potopem”, kiedy to Polacy pod dowództwem Stefana Czarnieckiego stosowali taktykę wojny podjazdowej, czyli atakowali z zasadzki niewielkie odosobnione oddziały szwedzkie. Wtedy Gondorscy wojownicy ich zauważyli i pojmali Froda i Samlisa, bo Gollum zdołał uciec. Złapał ich brat Boromira i oznajmił im o jego śmierci. Frodowi i Samlisowi było go bardzo przykro i powiedzieli, że byli jego przyjaciółmi i wspólnie byli w drużynie pierścienia. Wtedy ich z Gollumem, którego też później złapali wypuścili i poszli atakować przeciwników zmierzających do Mordoru dalej, a hobbici razem z Gollumem ruszyli dalej do wąskiego przesmyku, gdzie miało na nich czekać straszne niebezpieczeństwo.
Problematyka tego utworu to wojna dobra ze złem. Tytułowe „Dwie wieże” to wieże Saurona w Mordorze i wieża Sarumana w Isengardzie. Między tymi wieżami był otoczony Gondor.
Charakterystyka
Władca Pierścieni – Dwie Wieże – J.R.R. Tolkien – Charakterystyka
Informacje o książce
Książka fantasy, pt. „Władca Pierścieni: Dwie wieże” (oryginalny tytuł po angielsku to „The Lord of the Rings: The Two Towers”) została napisana przez J.R.R. Tolkiena (Johna Ronalda Reuela Tolkiena. Jest to drugi tom należący do serii „Władca Pierścieni”, która jest powieścią. Tom ten składa się, tak jak wszystkie pozostałe części, z kolejnych dwóch ksiąg. Pierwsza to: księga III. Zdrada Isengardu, druga natomiast to: księga IV. Podróż do Mordoru.
Po raz pierwszy powieść ta ukazała się cztery miesiące po pierwszej części – „Powrót Króla”, czyli 11 listopada 1954 roku w Wielkiej Brytanii, w oryginalnym języku angielskim. W Polsce natomiast swoją premierę miała w 1962 roku, rok po wydaniu w Polsce pierwszej części (w 1961 r.), w przekładzie Marii Skibniewskiej. Wydawcą było australijskie wydawnictwo Allen & Unwin.
Krótkie streszczenie
Podczas poszukiwań zaginionego Frodo Bagginsa, Aragorn słyszy dźwięk rogu. Gdy przybywa na miejsce, skąd usłyszał dźwięk, znajduje tam Boromira przeszytego strzałami. Przed śmiercią Boromir prosi swojego towarzysza, by obronił Minas Tirith przed wojskami Sarumana oraz oznajmia, że Pippin i Merry zostali porwani przez Uruk-hai Sarumana (rasa orków). Wyznaje też, że Frodo uciekł, bo próbował mu zabrać Pierścień. Przeprasza za wszystko i prosi o przebaczenie, po czym umiera. By oddać hołd Boromirowi, Aragorn wraz z towarzyszami: Legolasem i Gimlim wrzucają jego ciało w dół Wielkiej Rzeki Anduiny na łodzi. By pomścić przyjaciela, a także odbić porwanych, podróżnicy wyruszają w pościg za orkami.
W tym samym czasie odpoczywający oddział orków zostaje zaatakowany i szybko rozbity przez konnicę Rohanu. Wykorzystując okazję, dwóch małych hobbitów wymyka się do Lasu Fangorn, gdzie spotykają entów. Są to przyjazne drzewa, które chcą zaznać tylko spokoju. Jednak po namowach Pippina i Merry’ego, przywódca entów – Drzewiec wraz z pozostałymi kolegami postanawiają im pomóc, i razem najeżdżają siedzibę Sarumana.
W międzyczasie trójka pozostałych przyjaciół zmierza po tropach zostawionych przez hobbitów – śladach stóp. Podczas podróży przez las spotykają Gandalfa. Nie jest on już Gandalfem Szarym, lecz Gandalfem Białym, który jest o wiele silniejszy i włada większą mocą, a także jest ubrany cały na biało. Opowiada im o tym, co zaszło, po czym cała czwórka wyrusza do Edoras – stolicy Rohanu. Tam Gandalf leczy króla Théodena z choroby, która była spowodowana przez Gríma, zwanego Gadzim Językiem, który był pomocnikiem Sarumana i sługą Saurona. Po uleczeniu króla, zostaje wygnany z Rohanu. Następnie wojska Rohanu wraz z trzema podróżnikami wyruszają (bez Gandalfa) na oblężenie starej twierdzy Rohanu, która leżała w dolinie Helmowego Jaru. Z początku Théoden odnosi porażkę, lecz wtedy na pomoc przybywa Gandalf. Wtedy królestwo Rohanu odnosi sukces, a orkowie uciekają do lasu, gdzie czekają na nich entowie. Konsekwencją tego jest to, że żaden z nich nie wychodzi żywy z lasu. Cała szóstka: Gandalf, Legolas, Gimil, Aragorn, Théoden i Éomerm, wyruszają do Isengardu. Gdy docierają na miejsce, zastają Merry’ego i Pippina, którzy opróżniają zapasy żywnościowe Sarumana. Jak się okazuje, w wieży Orthanku uwięziony jest Saruman wraz ze swoim sługą – Grímem. Gandalf Biały daje szansę Sarumanowi, by odkupił swoje winy, jednak ten nie ma zamiaru się na to zgodzić. Wtedy jego sługa podstępnie go zabija, a Saruman zlatuje z wieży. Wraz z nim spada kryształowa kula, jak się okazuje jest to jeden z Palantirów – Widzących Kryształów, dzięki któremu można zobaczyć wszystko, co się dzieje w danej chwili.
Niedługo później Gandalf i Pippin wyruszają w drogę do Minas Tirith, które położone jest w Gondorze. Ich celem jest przygotowanie tamtejszej ludności na nieuchronną wojnę przeciwko Mordorowi. W tym czasie reszta zespołu: Merry, Legolas, Aragorn, Gimli i król Théoden wracają do Rohanu, by zebrać wszystkie siły wojskowe całego Rohanu i wyruszyć do Gondoru.
W międzyczasie dwaj hobbici: Frodo i jego przyjaciel Samwise Gamgee napotykają Golluma, którego porywają, ponieważ ich śledził, gdy podążali do Góry Przeznaczenia, by zniszczyć Pierścień. Stwór oznajmia na swoją obronę, że jest w stanie im pomóc dojść do celu, jednak tak naprawdę chce tylko odzyskać swój skarb – Pierścień, który wcześniej odebrał mu Bilbo – krewny Froda. Obaj hobbici są innego zdania: Sam nie ufa Gollumowi, a Frodowi go żal, więc się nad nim lituje. W czasie drogi do Czarnej Bramy Mordoru, co chwile Gollum zamienia się w dawnego Sméagola – znaczy to, że wtedy ma przebłyski, żeby zabrać Pierścień Frodowi. Wraz ze stworem dwaj podróżnicy przechodzą między innymi przez Martwe Bagna, po których docierają do Czarnej Bramy Mordoru. Tam Gollum przekonuje Sama i Froda, by zostali i nie przechodzili przez Bramę, ponieważ zostaną złapani. Knując swój podstęp, proponuje im skrót. Otóż podążają na południe, dokładniej do Ithilien – jednej z prowincji Gonodru, gdzie napotykają grupę strażników, której dowódcą jest Faramir – brat Boromira. Oddział prowadzi ich do swojej kryjówki. Wtedy Sam wyjawia im, że to właśnie Frodo ma za zadanie zniszczyć Pierścień Jedyny. Wraz z tym wyjawieniem, opowiadają im cały plan zniszczenia Pierścienia. Następnego dnia zostają uwolnieni. Wcześniej jednak Faramir ostrzega ich co do ufności Gollumowi.
Stworek prowadzi dwóch hobbitów niedaleko twierdzy Minas Morgul, później przez długie i strome schody Cirith Ungol, a następnie podstępem do gniazda, w którym mieszka wielki pająk – Szeloba. W ten sposób ma nadzieję, że obaj hobbici zginą, a on spokojnie będzie mógł zabrać Pierścień. Wielkiemu stworzeniu udaje się obezwładnić Froda, jednocześnie raniąc go swoim wielkim żądłem. Wtedy przybywa mu na ratunek Sam, który w ostatniej chwili zabiera Pierścień i chowa się przed orkami, którzy zabierają ciało nieprzytomnego Froda. Postanawia podążać za nimi. Gdy dociera na miejsce – do bramy Wieży Cirith Ungol, okazuje się, że Frodo nadal żyje. Jest to koniec tej części.
Główni bohaterowie
Frodo Baggins – mały hobbit, krewny Bilba Bagginsa, wyrusza na wyprawę wraz z trzema przyjaciółmi i Drużyną Pierścienia, jest zwinny, miły, odważny i nieustępliwy.
Samwise Gamgee – przyjaciel Froda, cały czas się nim opiekuje i pilnuje, by nic mu się nie stało, towarzyszy hobbitowi, sam jest hobbitem, jest miły, troskliwy i sprytny, a także dosyć gruby.
Gandalf – wysoki czarodziej, który przewodzi wyprawą, zamienia się z Gandalfa Szarego w Gandalfa Białego, o wiele mocniejszego i ubranego w białą szatę i biały kapelusz, jest odważny, nieustępliwy i troskliwy (choć tego nie okazuje).
Saruman – biały czarodziej, sługa Saurona, umiera z rąk swojego sługi, przeciwstawia się Gandalfowi, jego twierdza w Isengardzie zostaje obalona przez entów, jest chciwy, przebiegły i uparty.
Legolas – elf, który bierze udział w wyprawie, mieszka w Riwendell – wiosce elfów, jest dość wysoki i dobrze strzela z łuku, jest odważny, bohaterski i nieustępliwy.
Aragorn (Obieżyświat) – jeden z uczestników wyprawy, za wszelką cenę chroni hobbitów, by zniszczyli Pierścień, jest zwykłym człowiekiem, jednak o niezwykłych umiejętnościach władania mieczem, jest odważny, ambitny i nieustępliwy.
Gollum – podstępny i zdradziecki stworek, który próbuje odzyskać swój Pierścień, który kiedyś mu zabrano, próbuje zabić Froda, jednak mu się to nie udaje.
Ekranizacja
Ekranizacja książki Tolkiena pt. „Władca Pierścieni: Dwie Wieże” pojawiła się po raz pierwszy na kinowych ekranach 5 grudnia 2002 roku. W Polsce natomiast swoją premierę miała ponad miesiąc później – 31 stycznia 2003 roku. Film powstał w oparciu na współpracy trzech państw: Nowej Zelandii, Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Jego reżyserem natomiast został znany scenarzysta i producent filmowy, Peter Jackson. Wraz z nim współpracowali scenarzyści: Frances Walsh, Philippa Boyens i Stephen Sinclair. Główne role obsadzili: Elijah Wood (jako Frodo Baggins), Sean Astin (jako Samwise Gamgee), Christopher Lee (jako Saruman), Viggo Mortensen (jako Obieżyświat – Aragorn), Orlando Bloom (jako Legolas) i Ian McKellen (jako Gandalf). Film trwa 179 minut (2 godziny i 59 minut) w wersji kinowej i 223 minuty (3 godziny i 43 minuty) w wersji rozszerzonej. Zarobki z tego filmu wyniosły: łącznie 947 495 095$ (dolarów) na świecie (czyli 3 789 980 380 zł), 342 551 365$ (dolarów) w USA (czyli 1 370 205 460 zł) i 604 943 730$ (dolarów) poza USA (czyli 2 419 774 920 zł), przy budżecie 94 000 000$ (dolarów; czyli 376 000 000 zł). Zarobek wyniósł 853 495 095$ (dolarów; czyli 3 413 980 380 zł). Film dostał łącznie 34 nagrody (w tym 2 Oscary) i 59 nominacji. Do dzisiaj cieszy się ogromną popularnością. Według portalu Filmweb, został oceniony na 8.7 gwiazdek na 10 gwiazdek, co daje jeden z najlepszych wyników na świecie.