Latarnik

Latarnik pracujący w Aspinwall niedaleko Panamy zaginął. Prawdopodobnie w czasie burzy został zmyty przez falę. Świadczyć o tym mógł fakt, że wysepka, na której znajdowała się latarnia, była niewielka i wystarczyło podejść za blisko brzegu, by zostać pochłoniętym przez niespokojną wodę. Należało szybko znaleźć nowego latarnika, bo bez działającej latarni załogom przepływających statków groziło niebezpieczeństwo. Zadanie obsadzenia wakatu przypadło konsulowi Stanów Zjednoczonych. Miał on jednak poważny problem. Czasu było niewiele, a człowiek nadający się na to stanowisko musiał wykazać się sumiennością. Kandydaci powinni byli też mieć świadomość, że staliby się niemal więźniami wyspy i pracy. Latarnikowi dowożono żywność i wodę, a ten kilka razy w ciągu dnia wchodził na bardzo wysoką latarnię, by wywieszać flagi i dawać w ten sposób znaki załogom statków, wieczorem zaś zapalał światło. Sam jednak miejsce pracy opuszczał rzadko i na krótko, tylko w niedziele. Pan Izaak Falconbridge nie miał wielkich nadziei na znalezienie zastępstwa, a jednak poszczęściło mu się. Kandydat zjawił się szybko. Był stary. Najpewniej miał siedemdziesiąt lat lub więcej. Wyglądał jednak czerstwo. Poruszał się dość energicznie i był wyprostowany jak żołnierz. Miał bardzo jasne, wręcz białe włosy i mocno opaloną skórę. Jego oczy były niebieskie. Biły od niego smutek i zniechęcenie. Sprawiał jednak wrażenie uczciwego. Okazało się, że był Polakiem. Z rozmowy z rekrutującym wynikało też, że stary człowiek tułał się po świecie, ale teraz potrzebuje stałego miejsca i odpoczynku. Na pytanie, czy gdzieś służył, wyjął i pokazał krzyże i odznaczenia za odwagę i waleczność. Brał udział w powstaniu listopadowym, w wojnie domowej w Hiszpanii, w węgierskim powstaniu narodowym, walczył w szeregach legii francuskiej, bił się w wojnie domowej stanów północnych przeciw stanom południowym. Starzec wzbudził podziw pana Falconbridge’a. Skawiński (takie nazwisko widniało w dokumentach mężczyzny) zadeklarował, że będzie sumiennym latarnikiem. Na informację o konieczności wchodzenia na wysokie schody odpowiedział, że jest wytrzymały – przeszedł przecież stepy między Nowym Jorkiem a Kalifornią. Dodatkowym atutem kandydata do pracy było to, że pracował przez trzy lata na wielorybniku. Los nie poskąpił mu przygód i wykonywanych zawodów, za to nie dał spokoju i wytchnienia. Wiek Skawińskiego wydawał się konsulowi przeszkodą, ale mężczyzna zaczął błagać o posadę. Porównał się do statku, który potrzebuje swojego portu, bo inaczej zatonie. Starzec dostał pracę i miał tego samego dnia ją rozpocząć. Pan Falconbridge ostrzegł go, że za każde najmniejsze uchybienie straci stanowisko. Tej nocy latarnia świeciła tak, jak powinna. Nowy latarnik był już na miejscu i wypełniał swoje obowiązki. Skawiński stał na balkonie na szczycie latarni, obok ognisk światła. Spoglądał na morze – przypływ powodował, że się burzyło. Świecił księżyc, noc była spokojna. Mężczyzna zastanawiał się nad swoim położeniem. Czuł się jak zwierzę, które wcześniej uciekało przed drapieżnikami, przed pogonią, a teraz ukryło się w bezpiecznym miejscu. Czuł się jak statek, którym morze rzucało o skały, na dno, któremu łamało maszty i rwało żagle, a który zawinął do portu. Skawiński jeszcze nie wierzył, że odnalazł spokój i dom na stare lata. Zaczął wspominać zdarzenia mniej przyjemne w jego życiu. Zawsze gdy sądził, że uda mu się zapuścić korzenie, osiąść gdzieś na stałe i wygrać z losem, los płatał mu figla i odbierał wszystko. Mężczyzna walczył w czterech stronach świata i pracował w wielu zawodach. Często potrafił dorobić się przyzwoitej sumy pieniędzy, ale zawsze – nagle i niespodziewanie – tracił je. W Australii był kopaczem złota. W Afryce szukał diamentów. W Indiach Wschodnich pełnił funkcję strzelca rządowego. W Kalifornii miał własną farmę, ale przegrał z suszą. W Brazylii chciał zająć się handlem z dzikimi plemionami, jednak jego tratwa rozbiła się na Amazonce, a on długo tułał się po dżungli, walcząc z głodem i próbując uniknąć rozszarpania przez dzikie zwierzęta. W Arkansas, w Helenie, założył warsztat kowalski, który spłonął w pożarze miasta. W Górach Skalistych schwytali go Indianie. Mężczyznę uwolnili kanadyjscy strzelcy. Pływał na statku jako majtek (na trasie Brazylia, Bahia – Francja, Bordeaux). Był harpunnikiem na wielorybniku. Żadnej z posad nie utrzymał dłużej, bo statki rozbiły się. W Hawanie miał fabrykę cygar. Niestety, zachorował na żółtą febrę, a w tym czasie jego wspólnik go okradł. Wreszcie trafił do Aspinwall i próbował uwierzyć, że tu nie dosięgnie go nic złego. Ci, którzy go znali, sądzili, że ma pecha, szczególnie ze strony wody, wiatru, ognia i ziemi – czterech żywiołów. Należałoby do tego dodać ludzi (choć podobno spotykał więcej dobrych niż złych). Skawiński trochę uwierzył w swoje – spowodowane przez los – nieszczęścia. Myślał nawet, że przez całe jego życie ściga go mściwa ręka. Nigdy nie mówił, czyja miałaby być ta ręka, ale zapewne losu, a może Boga (gestami wskazywał niebo, gwiazdę polarną). Mężczyzna był cierpliwy, spokojny i miał czyste sumienie oraz dobre serce. Nigdy się więc nie poddawał. Może też nie rezygnował dlatego, że miał swoją godność, która nie pozwalała mu – jako żołnierzowi – przyjąć upokarzających sposobów zakończenia walki (nie prosił, nie żebrał, nie przepraszał i nie kłaniał się). Był jak mała mrówka, która wspina się pod górę, a zrzucona, wspina się znowu. Człowiek ten doświadczył wiele zła i nieszczęść, ale wciąż nosił w sobie dobro i uczciwość, wciąż niósł pomoc potrzebującym (zachorował na Kubie na żółtą febrę, a rozdał innym zapas chininy), wciąż był ufny i otwarty. I miał nadzieję, której nie tracił. Zwłaszcza zimą optymistycznie spoglądał w przyszłość – przepowiadał mające nadejść wielkie zdarzenia. Niestety, żadna zima czy następująca po niej wiosna nie przyniosły niczego, na co by czekał Skawiński. Z czasem stawał się on coraz bardziej zniechęcony i zrezygnowany. Szybko się wzruszał. Popadał w melancholię i nostalgię. Wszystko mogło mu przypomnieć o utraconej ojczyźnie – jaskółki, ptaszki podobne do wróbli, melodia, śnieg. Wreszcie zapragnął odpoczynku. Tylko to mogło go choć trochę ukoić. Wierzył, że brak tułaczki to największe szczęście dla człowieka. Wieczna wędrówka przynosiła mu niepokój, zmęczenie i problemy, więc przebywanie w jednym miejscu uważał za szczyt ludzkich marzeń. Posada latarnika spadła mu z nieba. To, co nieo

Latarnik – Henryk Sienkiewicz – Charakterystyka
Informacje o książce
Latarnik to nowela (utwór zaliczany do epiki) napisana przez Henryka Sienkiewicza. Została opublikowana w 1881 roku, w dwutygodniku „Niwa”. W książce przedstawiona jest historia Skawińskiego (prawdopodobnie miał na imię Józef, jednak nie jest to do końca potwierdzone). Był polskim emigrantem politycznym, który szukał własnego miejsca na ziemi, w którym mógłby znaleźć ciszę i spokój. Pewnego razu zgłasza się do obsługiwania latarni morskiej.
Opis głównego bohatera
Skawiński to siedemdziesięcioletni mężczyzna. Wyglądem się nie wyróżnia, można powiedzieć, że jest zwykłym człowiekiem w starszym wieku, który ma siwe włosy i niebieskie oczy. Jednak za tym normalnym człowiekiem kryje się ogromna historia.
Z powodów politycznych Skawiński musiał opuścić Polskę. Stało się to po przegranym powstaniu listopadowym w 1830 roku. Można więc uznać go za emigranta, który niedługo później przemienił się w tułacza szukającego swojego miejsca na ziemi. Po przegranej walce toczył bitwy w innych krajach, m.in. w wojnie domowej w Hiszpanii i Stanach Zjednoczonych, powstaniu na Węgrzech, czy w wojnie w Algierii. Był odważny i zawsze walczył do końca, nigdy nie zdezerterował. Charakteryzował się także pracowitością i uczciwością – brał udział w wielu zajęciach na prawie każdym kontynencie, próbował także zarobić, będąc górnikiem w Australii, a także kopaczem diamentów w Afryce i strzelcem rządowym w Ameryce. Oprócz tego miał też swoją farmę w Kalifornii (stan w USA), następnie operował handlem z dzikimi plemionami w Brazylii oraz kowalstwem w Arkansas (stan w USA). Pracował również jako marynarz, pływając po morzach i łapiąc wieloryby. Założył także fabrykę cygar na Kubie. Zastanawiacie się pewnie, dlaczego był w tylu różnych miejscach? Otóż zawsze miał pecha, i co chwilę musiał zmieniać miejsce pobytu. Zaczęło się od tego, że jego farma została zniszczona przez suszę, niedługo później warsztat kowalski, w którym pracował spłonął wraz z połową miasta, kolejnym nieszczęściem było zatonięcie statków, na których pływał. Nieszczęście przynosili mu nawet bliscy współpracownicy – jeden z nich, z którym prowadził fabrykę cygar, okradł go i uciekł. Ostatnim zdarzeniem było złapanie przez Indian w Górach Skalistych, jednak szczęście w nieszczęściu, że udało mu się ujść z życiem. Mimo tylu przeciwności, które jakby specjalnie stawały mu na drodze, nie poddał się i szedł dalej, przyjmując kolejne ciosy od życia. Każde z tych trudnych doświadczeń, jakby dodawało mu odwagi i pewności siebie, żeby się nie zatrzymywać i znaleźć odpowiednie dla siebie miejsce na ziemi. Gdyby tego było mało, znalazł posadę latarnika, jednak ją też stracił. Mimo tego nie poddał się. Szedł dalej i wyjechał do Nowego

Po tym, jak zaginął latarnik z Aspinwall szukano człowieka na jego miejsce. Zaginięcie było bardzo interesujące, ponieważ nikt nie wiedział co się stało z dotychczasowym latarnikiem. Domyślano się, że mógł wpaść do wody podczas sztormu, ale ciała nie znaleziono. Zadanie znalezienia człowieka do pracy spadło na konsula Stanów Zjednoczonych, które rezydował w Panamie. Było to trudne zadanie, ponieważ w nocy latarnia musiała już być zapalona. Mr. Izaak Falconbridge musiał znaleźć człowieka, który będzie sprawny fizycznie, sumienny, uczciwy i pracowity. Tego dnia zgłosił się do niego z prośbą o posadę tułacz Skawiński. Konsul chciał zobaczyć dowody jego uczciwości, a Skawiński pokazał mu krzyżyki i dokument z USA jako świadectwo uczciwej i odważnej walki w różnych wojnach. Falconbridge spytał się kandydata czy da radę wchodzić codziennie po kilka razy na latarnie w celu wywieszania flag i zapalania latarni. Dowiedział się, że Skawiński przeszedł pieszo bardzo długą drogę i nic nie jest mu straszne, i potrzebuje jedynie spokoju. Falconbridge zgodził się przyjąć Polaka, ale ostrzegł go, że gdy raz zaniedba obowiązki, to zostanie zwolniony. Tułacz nie opowiedział konsulowi o wszystkich jego przygodach, które zawsze kończyły się niepowodzeniem. Gdy pracował i zaczynał na tym zarabiać, to zawsze jego biznes był niszczony. Zdawało się, że był prześladowany przez wszystkie cztery żywioły. Sam zaczynał wierzyć, że prześladuje go jakieś fatum. Polak mówił, że wszystkie jego problemy powoduje prześladująca go gwiazda polarna (symbolizuje prawdopodobnie Rosję).
Skawiński jeszcze tego samego dnia popłynął na wyspę i zapalił latarnię. Wszyscy byli zadowoleni z jego pracy, ponieważ zawsze perfekcyjni

W noweli „Latarnik”, Henryka Sienkiewicza, główny bohater wskutek zaczytania się w książce ze swojego ojczystego kraju, doprowadza do katastrofy. Czy Sienkiewicz chciał w ten sposób przedstawić patriotyzm jako coś złego? Nie sądzę. Moim zdaniem, patriotyzm został tu przedstawiony, jako zjawisko pozytywne.
Na pierwszy rzut oka, nie znając fabuły, można pochopnie wydedukować, że patriotyzm jest pokazany jako coś złego. Że to patriotyzm prowadzi do zaniedbań oraz pomyłek. Jednak autor chciał nam przekazać, jak mocna takowa siła patriotyzmu jest. Latarnik, który jest sumienny, codziennie zapala lampę na latarni i wywiązuje się ze swoich obowiązków, pewnego dnia po prostu zasypia, podczas czytania książki. Nie byle jakiej książki, a „Pana Tadeusza” autorstwa Adama Mickiewicza. Przypominają mu się dziecinne widoki oraz wspomnienia. Zatapia się w swoich marzeniach. Pod tak płytkim kątem widzenia, można uznać, iż autor neguje patriotyzm, który prowadzi tylko do katastrofy. Aczkolwiek spróbujmy przyjrzeć się tematowi bliżej.
Główny bohater kochał swój kraj. Pomimo wielu przeciwności losu, błąkał się po świecie, a każdy z jego małych sukcesów, w niedługim czasie naznaczało niepowodzenie. Czy to pożar fabryki cygar w Ameryce Południowej, czy okradzenie przez współpracownika, nigdy nie mógł pozostać w jednym miejscu, a tym bardziej wrócić do ojczyzny. Gdy znalazł swoją ostoję spokoju w latarni, samemu, był najpierw szczęśliwy i spełniony. Czuł, że tu może się zestarzeć do końca i umrzeć. Lecz n

Pewnego dnia w małej miejscowości Aspinwall, niedaleko Panamy, latarnik urzędujący w miejscowej latarni, przepadł jak kamyk w wodzie. Latarnia była jedną z ważniejszych rzeczy w okolicy, gdyż dookoła wybrzeża znajdowało się mnóstwo mielizn, górek i ostrych skał. By ominąć wszystkie przeszkody, potrzebna była latarnia, a wraz z nią latarnik, który był w stanie przesiedzieć całe swoje życie na małej, skalnej wysepce, z cotygodniowymi dowozami jedzenia oraz długą wspinaczką na dach latarni, by zapalić lampę i oświetlić drogę statkom morskim, chroniąc je przed zgubą.
Dla konsula Stanów Zjednoczonych, Izzak’a Falconbridg’a, przebywającego na Panamie, na którego obowiązek znalezienia nowego latarnika spadł, było wiadomo, jakie trudne zadanie przed nim stoi. Nie tylko był to jeden z ważniejszych transportowych szklaków pomiędzy dwoma kontynentami: Ameryką Południową i Północną, ale wiązało się to ze świadomością, że człowiek, który będzie o zdrowych zmysłach, musiałby prowadzić wręcz pustelnicze życie. Na szczęście konsula na posadę zgłosił się polski imigrant, Józef Skawiński. Na oko miał około siedemdziesięciu lat, lecz prócz zmarszczek i siwych włosów nie przypominał starca. Ruszał się żwawo, jak żołnierz w wojsku, a skórę miał lekko przypieczoną przez promienie słoneczne. Był zdrowy i śliny. Podczas wielu wojen i bitew (na przykład można wymienić wojnę domową w Hiszpanii czy powstanie styczniowe) nabrał wiedzy i odwagi, a podczas służby na wielorybniku zapoznał się z morzem i prawami, które nimi panują. Początkowo konsul był niepewny co do zatrudnienia Skawińskiego, ale w końcu się na to przekonał. Do tej pory Skawiński błąkał się po świecie i uważał, że uziemienie w t

Latarnik Henryka Sienkiewicza – charakterystyka głównego bohatera.

Głównym bohaterem noweli „Latarnik” Henryka Sienkiewicza jest Skawiński. Jest to mężczyzna w podeszłym wieku, pochodzący z Polski. Brał udział m.in. w powstaniu listopadowym, powstaniu na Węgrzech i w wojnie secesyjnej.
Skawiński to doświadczony i strudzony kolejami siedemdziesięciolatek o wyprostowanej, niemal żołnierskiej postawie. Miał białe włosy, a niebieskie oczy rozjaśniały jego ponurą, przygnębioną twarz. Na pierwszy rzut oka wydawał się uczciwy. W czasie swojej tułaczki próbował różnych zawodów: był kopaczem złota w Australii, poszukiwaczem diamentów, strzelcem rządowym. Założył nawet farmę, lecz zniszczyła ją susza. Gdy próbował handlu z dzikimi plemionami, mieszkającymi w Brazylii, jego tratwa rozbiła się na Amazonce. Założył warsztat kowalski, który spalił się razem z całym miastem. Następnie dostał się w ręce Indian.
Swoje obeznanie ze służbą morską zawdzięczał funkcji majtka na statku kursującym między Bahią a Brodeaux. Posiadał fabrykę cygar, lecz okradł go wspólnik, gdy Skawiński był chory. Po wielu trudach udało mu się znaleźć pracę latarnika.
Po tych wszystkich przeżyciach, Skawiński pragnął spokoju. Był bardzo skołatany i znużony swoją życiową tułaczką. Sądził, że prześladują go żywioły, od ludzi natomiast nie zaznał złego. W czasie swoich tułaczek bohater nauczył się cierpliwości. Nie tracił wciąż nadziei. Jako Polak bardzo tęsknił za Ojczyzną. W dni wolne od pracy, wybierał się do miasta, do kościoła. Wówczas zakładał swój odświętny strój. Sprawiało mu przyjemność, gdy ludzie mówili, że mają porządnego latarnika. Ta praca dawała mu chęci do życia.
Codzien

Latarnik – Najważniejsze informacje
Autorem „Latarnika” jest Henryk Sienkiewicz, polski powieściopisarz, laureat Nagrody Nobla w 1905 roku. Napisał takie utwory jak: „Ogniem i mieczem”, „Potop”, „Pan Wołodyjowski”, „Krzyżacy”, „Quo vadis”, „W pustyni i w puszczy” i „Rodzina Połanieckich”.
„Latarnik” opowiada o różnych kolejach losu latarnika Skawińskiego. Mężczyzna uczestniczył w wielu wojnach. Był ogromnym patriotą. Liczył na odzyskanie niepodległości, lecz gdy stracił nadzieję został latarnikiem. Ta praca dodała mu wiary na lepsze życie. Pewnego dnia niespodziewanie zamknął się w sobie; nigdzie nie jeździł i nikomu się nie pokazywał. Po wielu dniach dostał w paczce „Pana Tadeusza”, napisanego przez Adama Mickiewicza. Tak bardzo wspominał Ojczyznę, że zapomniał włączyć latarnię na noc. W związku z tym rozbił się statek. I choć nikt nie ucierpiał, Skawiński wkrótce został zwolniony z pracy.
Patriotyzm:
Skawiński przebywał na emigracji. Odczuwał głęboką nostalgię. Z utęsknieniem czekał na wolność Ojczyzny. Brał udział w wielu powstan

Opracowanie lektury – „Latarnik”
Tytuł: „Latarnik”
Autor: Henryk Sienkiewicz
Czas akcji: lata siedemdziesiąte XIX wieku, akcja trwa kilka miesięcy.
Miejsce akcji: Aspinwall i wysepka leżąca niedaleko Panamy.
Bohaterowie:
a) pierwszoplanowi: Skawiński
b) drugoplanowi: Mr. Izaak Falconbridge, Johns
Gatunek:
„Latarnik” to wzorcowa nowela, ponieważ znajdziemy w niej wszystkie cechy tego gatunku.:- krótka forma

– zwięzłość, brak opisów przyrody oraz charakterystyki bohaterów

– utwór jednowątkowy, akcja się toczy wokół jednego bohatera

– liczba bohaterów jest ograniczona do niezbędnego minimum

– mocno zarysowany punkt kulminacyjny stanowiący zarazem przełomowy moment w życiu bohatera

1. Opisy bohaterów:

Skawiński – główny bohater utworu. Siedemdziesięcioletni staruszek, polski emigrant błądzący po świecie czterdzieści lat. W młodości był odważnym żołnierzem, brał udział m.in. w powstaniu listopadowym walcząc o ojczyznę. Ma wyprostowaną sylwetkę i chodzi energicznym krokiem, co jest pozostałością po jego wojskowej służbie. Ma siwe włosy i niebieskie niczym morze oczy. Skawiński wykonywał w swoim życiu wiele zawodów, np. miał fabrykę cygar na Hawanie, był strzelcem rządowym w Indiach, był kopaczem złota w Australii itp. Bohater zwiedził na nogach cały świat. Jednak zawsze prześladował go pech. Latarnik to postać o wielkim sercu – na Kubie w czasie epidemii febry oddał całą swoją chininę nieznajomym, nie zostawiając sobie ani grama. Jedną z jego największych i najważniejszych cech jest patriotyzm – nie wstydzi się mówić, że jest Polakiem i odczuwał nostalgię szczeg�

Nowela „Latarnik” autorstwa Henryka Sienkiewicza opowiada o Józefie Skawińskim, tytułowym latarniku. Mężczyzna był Polakiem, ale przebywał na emigracji i mieszkał w miejscowości Aspinwall koło Panamy. Do jego zadań należało wywieszanie flag za dnia i oświetlanie drogi statkom w nocy, gaszenie latarni oraz dbanie o nią. Wcześniej zajmował on wiele stanowisk: był żołnierzem (uciekał z kraju ze względu na swój udział w powstaniu listopadowym) walczącym w Polsce, Hiszpanii, Francji i na Węgrzech, farmerem, kopaczem złota, poszukiwaczem diamentów, strzelcem rządowym, handlarzem, kowalem, pracował też na statku wielorybniczym. W każdej z jego prac nękał go ogromny pech, a kolejne przedsięwzięcia kończyły się klęską. Wielokrotnie wpadał w wielkie kłopoty, kilka razy dostał się nawet w ręce Indian, z którego to położenia z trudem udało mu się wydostać. Po latach tułaczki zapragnął spokoju, więc ochoczo zgłosił się na wakat latarnika. Przez tygodnie widywał ludzi tylko w niedziele, gdy udawał się do kościoła. Czytywał wtedy gazety, rozmawiał z ludźmi. Zawsze debatował też z dostarczycielem żywności. Po jakimś czasie przestał jednak wychodzić ze swojego „półgrobu”, jak określił latarnię autor noweli. Pewnego dnia czekała na niego rzecz niespodziewana – Polskie Towarzystwo w Nowym Jorku, na rzecz którego regularnie wpłacał połowę swojej pensji, wysłało mu w prezencie polskie książki, wśród których znajdowały się dzieła wieszcza narodowego Adama Mickiewicza, kojarzonego przez latarnika z czasów młodości i emigracji w Paryżu. Starzec zaczął czytać „Pana Tadeusza” i w wielkim wzruszeniu, ponieważ inwokacja dla starego emigranta była niezwykle prawdziwa i zachwycająca, dał pochłonąć się lekturze. Zasnął nad lekturą, marząc o wsi, na której się wychował, o jej pięknie i uroku. On – stary, zmęczony życiem emigrant – znów czuł się młodym ułanem. Ze snu o rodzinnej miejscowości wybudziła go mrożąca krew w żyłach wiadomość: nie zapalił latarni i został z tego powodu wydalony ze służby. Musiał powrócić do tułaczego życia, ale coś się w nim zmieniło. Jego oczy nabrały blasku, a los nie wydawał

Główny bohater – Skawiński, w utworze Henryka Sienkiewicza pt „Latarnik”, jest osobą, która żyje przez wiele lat na emigracji.
Brał udział w powstaniu listopadowym, a po jego upadku był zmuszony właśnie do emigracji.
Przez kilka lat działał dla ruchów niepodległościowych.
Gdy później chciał sobie znaleźć jakąś spokojniejszą pracę, zawsze wydarzyło się coś, co nie pozwalało mu odpocząć. Było tak, ponieważ, to jakaś jego firma nie wypaliła, to był pożar i tym podobne.
Skawińskiemu nie można pozazdrościć takiego życia. Mężczyzna nie mógł przecież żyć ani w swoim rodzinnym kraju, o który tak bardzo walczył i przelewał za niego krew. Nie mógł także znaleźć dla siebie miejsca, gdzie indziej.
Był skazany na tułaczkę.
Jednak przez cały ten długi sznur niepowodzeń bohater i tak się nie poddawał. Wierzył, że złośliwy do tej pory dla niego los, kiedyś się jeszcze do niego uśmiechnie. Miał dusze prawdziwego wojownika.
Przez cały okres tułaczki Henryk Sienkiewicz ukazuje nam smutne życie Skawińskiego. Jest to już bowiem podstarzały, z siwymi włosami człowiek. Chodził on zawsze przygnębiony i smutny.
W końcu jednak, po tylu latach tej nieznośnej tułaczki, dostaje posadę latarnika. Wtedy właśnie jego życie zmienia się. Wreszcie może odpocząć. Jest na swojej wysepce bardzo szczęśliwy.
Po jakimś czasie niestety samotność zaczyna negatywnie wpływać na naszego latarnika. Odcina się od cywilizacji, ludzi, a co gorsza przestaje myśleć o swej ojczyźnie.
Popada on w stan bezna

1. Zaginięcie latarnika w Aspinwall.

2. Szukanie nowego latarnika przez Izaaka Falconbridge’a.

3. Przybycie Skawińskiego do Aspinwall.

4. Rozmowa z Falconbridge’em.

5. Przyjęcie przez Skawińskiego pracy latarnika.

6. Wspominanie przeszłości oraz przeżyć Skawińskiego.

7. Fascynowanie się otaczającą go tropikalną przyrodą oraz zaprzyjaźnienie się z odwiedzającymi go ptakami.

8. Codzienne rutynowe wykonywanie wszystkich prac, jakie należą do roboty latarnika.

9. Otrzymanie pewnego dnia przez Skawińskiego w paczce zaadresowanej do niego książek oraz lektur, których tekst jest napisany po polsku.

10. Dostrzeżenie przez Skawińskiego między polską literaturą lektury pod tytułem ,,Pan Tadeusz” wybitnego polskiego poety Adama Mickiewicza.

11. Rozpoczęcie czytania książki ,,Pana Tadeusza” przez Skawińskiego. Dostrzeżenie dzięki wyo

Akcja toczy się w Aspinwall koło Panamy, w latarni morskiej i jej okolicach.

Pewnej nocy pracujący tam latarnik przepadł bez wieści. Podejrzewano, że ze skalnych wybrzeży zmiotła go fala. Z tego powodu konsul USA Mr Izaak Falconbridge postanowił zatrudnić nową osobę.Praca latarnika polega na włączaniu świateł latarni. Latarnik nie mógł prawie w ogóle opuszczać wyspy, na której znajdowała się latarnia. Wolne miał tylko niedziele. Przez to stawał się tak jakby niewolnikiem wyspy. Jedyny kontakt, jaki miał z innym człowiekiem, odbywał się, gdy raz dziennie na wysepkę dostarczano jedzenie.
Do pracy tej zgłosił się pewien starszy, czerstwy i wyprostowany mężczyzna, mający już siedemdziesiąt lat.
Po dłuższej rozmowie konsul dowiedział się, że starzec ten jest Polakiem i nazywa się Skawiński.
Poznał też przeszłość przyszłego latarnika. – Okazało się, że był on bardzo dobrym i odważnym żołnierzem. Przeżył bardzo wiele, otrzymał dużo różnych odznaczeń wojennych, takich jak: krzyż z roku trzydziestego, hiszpański krzyż z wojny karlistowskiej, krzyż Legii francuskiej oraz krzyż otrzymamy na Węgrzech.- Pracował też jako: kopacz złota w Australii, poszukiwacz diamentów w Afryce i strzelec rządowy w Indiach Wschodnich. 
– Założył nawet swoją własną farmę w Kalifornii, lecz zgubiła go susza.
– Próbował też handlu z dzikimi plemionami, zamieszkującymi wnętrze Brazylii, ale niestety jego tratwa rozbiła się na Amazonce, a on sam musiał tułać się po lasach przez kilka tygodni, całkowicie bezbronny i prawie nagi. W tamtym momencie mógł w każdej chwili zginąć śmiercią głodową, ponieważ żywił się tylko egzotycznymi owocami. Mógł też zostać pożarty przez dzikie zwierzęta.- Skawiński założył też warsztat kowalski w Helenie w Arkansas. Pech jednak chciał tak, że z warsztatu nie zostało nic, gdyż w mieście tym był pożar.
– Polak miał jeszcze wiele innych bardzo ciężkich prac, wielokrotnie był też narażony na śmierć.
Skawiński miał dość tułania się po świecie i ciągłego zamartwiania się, co będzie dalej. Chciał spokoju i stateczności, dlatego starał się o pracę latarnikaW końcu swoimi szczerymi wyznaniami przekonał konsula, dostał pracę, o jakiej marzył i jeszcze tego samego dnia wieczorem po raz pierwszy zapalił latarnię.
Później w ciszy i spokoju wspominał swoje liczne próby ustatkowania się.
Z jego wspomnień dowiadujemy się, że nie miał szczęścia w życiu.
Pracował bardzo ciężko, wiele nowych rzeczy zaczynał, lecz gdy już wydawało się, że jest bliski tego, by dokończyć pracę i wreszcie odpocząć, los zsyłał na niego pecha lub jakąś katastrofę.
Starzec wierzył, że ciąży na

„Latarnik” – Henryk Sienkiewicz – bohaterowie
Latarnik Skawiński to główny bohater noweli Henryka Sienkiewicza „Latarnik”.
„Był to człowiek już stary, lat siedemdziesiąt albo i więcej, ale czerstwy, wyprostowany, mający ruchy i postawę żołnierza. Włosy miał zupełnie białe, płeć spaloną, jak u Kreolów, ale sądząc z niebieskich oczu, nie należał do ludzi Południa. Twarz jego była przygnębiona i smutna, ale uczciwa”.
Po zaginięciu miejscowego latarnika, objął jego urząd. Cieszył się niezmiernie tą okazją. Potrzebował wytchnienia. Po wielu ogromnych przeżyciach, znalazł swój zakątek. Był człowiekiem sumiennym i uczciwym. Na wyspie lubił patrzeć na bezkresne morze. Z drugiej strony rozciągało się Aspinwall. Siedział na balkonie i patrzył na ten przepiękny krajobraz. Otaczało go piękne wybrzeże. W niedzielę, wychodził, uroczyście ubrany do kościoła. Lubił, gdy mówiono w mieście, że mają dobrego latarnika. W czasie życia był m.in. kopaczem złota, poszukiwaczem diamentów, majtkiem, strzelcem rządowym. Założył w Kalifornii farmę, którą zniszczyła susza. Gdy prowadził handel z plemionami, zamieszkującymi Brazylię, jego łódź rozbiła się na Amazonce. Przez wiele dni musiał tułać się wśród czyhających na niego niebezpieczeństw. W głębi lasu wiły się przeróżne gatunki węży i pająków. W wodzie zaś kryły się krokodyle. Założył warsztat kowalski, ten spalił się w pożarze miasta. Większość tych przygód nie skończyła się pomyślnie. Starzec twierdził, że prześladują go �

Czas i miejsce akcji w lekturze Henryka Sienkiewicza pt. „Latarnik”
 Czas akcji:

Wydarzenia w lekturze pt. „Latarnik” rozgrywają się w latach siedemdziesiątych XIX wieku. Autor noweli zastosował retrospekcję – przywołanie przez bohatera wcześniejszych wydarzeń. Została opowiedziana przeszłość latarnika, wydarzenia od 1830 r., czynny udział przez niego w wojnach:
– 1830 – 1831 – powstanie listopadowe

– 1833 – 1840 – wojna domowa w Hiszpanii

– 1848 – 1849 – Wiosna Ludów

– 1861 – 1862 – wojna domowa Stanów Zjednoczonych

Bohater również pracował w wielu zawodach, w wielu krajach:
1. poszukiwacz diamentów w Afryce

2. praca w kopalni złota w Australii

3. był strzelcem rządowym w Indiach Wschodnich

4. posiadanie farmy w Kalifornii

5. handel z dzikimi plemionami

6. był kowalem w Helenie, w Arkansas

7. był majtkiem na statku transportowym kursującym między Brazylią, a Francją

8. był har

Genezą „Latarnika” Henryka Sienkiewicza była historia polskiego emigranta, Sielawy, który pracował jako latarnik. Jednak pewnego dnia, książka, którą czytał, tak go wciągnęła, że zapomniał zapalić latarni, przez co stracił pracę. Sienkiewicz dowiedział się o tym podczas swojej podróży po Stanach Zjednoczonych, czytając listy opisujące losy tego emigranta. Postanowił wtedy opisać jego historię w swojej książce.
Gatunkiem tego utworu jest nowela. Świadczy o tym to, że jest to krótki utwór literacki, który ma mocno zarysowany p