Monte Cassino

Bohaterowie – Melchior Wańkowicz „Monte Cassino”.

Generał Władysław Anders – dowódca przeprowadzanych akcji, „z tym swoim nieodłącznym uśmieszkiem”.
Ppłk. Bobiński – brawurowy dowódca, chodzący swobodnie po polu bitwy („Ppłk. Bobiński idzie sobie równym krokiem, jakby nie słyszał cichych pyknięć za sobą”), kawalerzysta „z krwi i kości”, w czasie walk pod Tobrukiem wsiadł na konia i podczas najgorętszego ognia objeżdżał pozycje polskie.
Mjr. Tarkowski – niezbyt rozsądny zarozumiały dowódca, przez co ginie od kuli strzelca wyborowego w trakcie walk o Piedimonte.
Kpt. Drelicharz – czołgista, razem z pozostałymi członkami swojej „załogi czołgowej” próbuje sforsować gardzie. Wyznaje zasadę „najpierw bij, później pytaj”, lekceważący saperów i piechurów.
Mjr. Stańczyk – dowódca 17 baonu, dający w czasie serii cekaemów niepowtarzalny czyn. ” My leżelim, a pan major stojał – opowiadał mi jeden z żołnierzy zaraz potem – to pewno coś zobaczył. Każdemu ciekawość: czołgi nasze idą? Niemcy poddają się? … A pan major podniósł wysoko but i krzyczy: „Dobry znak, chłopcy! W gówno wdepłem!” To my roześmiali się tylko i poszli. Kużden jeden pomyślał – jak stary takie szpasy odwala, to pewno nie już taki ostatni koniec”.
Władek Mackiewicz – siedemnastolatek, z małą maturą zdaną w Barbarze, posiadający ojca generała, którego nie widzi od września. Jego największym marzeniem jest zdobycie w trakcie walki motockykla, na którym mógłby wjechać triumfalnie na Plac Marszałka Piłsudzkiego, przyjaciel Jurka Jasińskiego, wkrótce w czasie natarcia trafiony trzema kulami ze

„Monte Cassino” zostało napisane przez Melchiora Wańkowicza w Edynburgu w latach 1945 – 1946.
Główną motywacją autora była konferencja Jałtańska, a później odebranie Polsce wschodnich terytoriów, z których pochodziła większość żołnierzy, dla których było to osobistą tragedią. Stworzenie w czasach wchodzącego do Polski kontrolowanej przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich komunizmu wymagał stworzenia symbolu bohaterstwa i patriotyzmu, nie wykluczając jednak cech ludzkich każdego żołnierza, dowodząc, że byli to zwykli ludzie tacy sami jak każdy Polak, a więc każdy może stać się takim samym jak oni bohaterem. Gdy w 1956 roku komunistyczne władze zdecydowały się wydać utwór nie spodziewały się takiego odzewu. Ludzie ustawali się w ogromnych kolejkach przed księgarniami, gdy były jeszcze zamknięte. Dopiero później władze zorientowały się o swoim błędzie i co prawda nie przestały co jakiś czas wydawać książki, lecz śpiewanie pieśni patriotycznej „Czerwone maki na Monte Cassino” karały śmiercią.
Głównym problemem utworu są walki o Monte Cassino prowadzone przez II Korpus Polski Generała Andersa. Starcia są bardzo krwawe zostaje wybitych kilka kompanii, w momencie wycofywania się Niemców wszystkie bataliony będące na pozycjach były śmiertelnie znużone i gdyby tylko nastąpiło przeciwnatarcie skrzydło polskie załamałoby się. Autor ukazuje również Generała Andersa jako dobrego, pewnego siebie i przewidującego stratega ” z tym swoim nieodłącznym uśmieszkiem”. Szeregowi żołnierze nie są pozbawieni wad, lecz w większości są postaciami pozytywnymi, posiadającymi ogromne poczucie dumy narodowej, mszczący się na Niemcach za Oświęcim, naloty bombowe i masowe

Melchior Wańkowicz „Monte Cassino”, czas i miejsce akcji.
Czas:
Akcja odbywa się w roku 1944 pomiędzy 2 stycznia a 25 maja, kiedy II Korpus zdobył Piedimonte.
Pierwsze rozdziały mówią o trzech poprzednich natarciach aliantów. Amerykańskie odbyło się 2 stycznia 1944. Po odparciu natarcia akcja przeskakuje do bombardowania klasztoru we wtorek 15 lutego. Data drugiego natarcia aliantów nie jest podana w utworze. Z historii wiemy, że atakowano zaraz po zbombardowaniu klasztoru, lecz narrator o tym milczy. Po odparciu drugiego, tym razem angielskiego natarcia, następuje trzecie hindusko-gurkowskie (15 marca 1944 roku).
Następnie opisane są przygotowania polskie do czwartego natarcia. 11 maja o godzinie 23:00 rozpoczyna się ostrzał artyleryjski szczytów, a o godzinie 1:00 pierwsze kompanie ruszają do ataku. Niestety jednak zostają odparte. Przerwa w działaniach wojennych dla II Korpusu Polskiego przypada na 12 – 15 maja. Wtedy autor opisuje rannych, „wojsko” Ppłk. Wysłouchowej i transfu

Książką, którą opisuję nosi tytuł.: „Monte Cassino” Melchiora Wańkowicza. Autor jest bardzo znany, ponieważ w swoim życiu napisał wiele dzieł, które stały się obowiązkowymi lekturami w szkole podstawowej i nie tylko. Jaki jest gatunek utworu: „Monte Cassino?”, Jaka była geneza tego utworu? Na te pytania odpowiem w dalszej części wypracowania.
W książce dużo się dzieje, nie można narzekać, że jest nudna, ponieważ czasy powstań są dosyć interesujące dla młodzieży. Melchior Wańkowicz napisał to dzieło w formie biografii toteż gatunkiem „Monte Cassino” jest biografia. Akcja rozgrywa si

Bitwa o Monte Cassino rozgrywała się od 17 stycznia do 19 maja 1944 roku. Uważa się ją za jedną z najkrwawszych bitew II wojny światowej. Oddziały niemieckie, które znajdowały się na wzniesieniu, broniły zajmowanych pozycji, skutecznie odpierając ataki. Dopiero szturm, który został przeprowadzony wiosną 1944 roku, przesądził o zwycięstwie aliantów. W dużym stopniu przyczynił się do tego 2 Korpus Polski.Kiedy wojska alianckie przybyły pod Monte Cassino, zajęły tam kluczowe pozycje, a następnie zaczęły przygotowania do mającego się niedługo rozpocząć szturmu. Pośród żołnierzy przebywał także autor „Monte Cassino” – Melchior Wańkowicz. Mężczyzna, aby otrzymać ważne informacje, przechadzał się po stanowiskach militarnych. Wańkowicz otrzymał od sztabu 5 Armii amerykańskiej dokumentację, w której był opisany przebieg rozmaitych działań zaczepnych i do której dołączono zdjęcia lotnicze itp.Pierwsze uderzenia wojsk alianckich odbyły się w styczniu 1944 roku. Natarcia poprzedzały ostrzały artyleryjskie. Jednak nie przyniosły one oczekiwanych efektów. Zdobycie przez Pułk 135 fragmentu  wzgórza również nie było sukcesem – było to spowodowane wielkimi stratami, które ponieśli alianci.Alianci napotkali na ogromne trudności, więc w sztabie amerykańskim zadecydowano, iż należy rozpocząć ataki drogą morską. Obszar, który był kontrolowany przez Niemców, coraz bardziej się zmniejszał. Mogło tego dowodzić zajmowanie ziemi, która sąsiadowała z klasztorem znajdującym się na szczycie (w promieniu