Pieśń o Rolandzie

„Pieśń o Rolandzie” to tekst pochodzący z Francji, prawdopodobnie z XI wieku, pierwotnie funkcjonujący w formie ustnej. Najstarszy zachowany rękopis tekstu, tzw. rękopis oksfordzki, został spisany w 1170 roku. Sprawa autora zostaje nierozstrzygnięta, być może jest nim wędrowny śpiewak Turold- na co wskazuje wzmianka w ostatniej pieśni. „Pieśń o Rolandzie” została stworzona w czasach świetności rycerstwa i ukazuje najpełniej ideał rycerza. Nawiązuje do autentycznej wyprawy króla Franków, Karola Wielkiego, na Hiszpanię zajętą przez Arabów (Saracenów) rozgrywającej się w roku 778, podczas której w wąwozie Roncevaux tylna straż wojska, dowodzona przez Rolanda, została napadnięta przez lud Basków. Utwór powstał więc około trzystu lat po tych wydarzeniach. Najprawdopodobniej przed pierwszą wyprawą krzyżową (1095-1099), co miało wzmocnić poczucie tożsamości rycerzy w obliczu krucjat. Utwór pełnił także

„Pieśń o Rolandzie” to francuski utwór, należący do pieśni opowiadających o bohaterskich czynach (jej głównymi wątkami były odwaga, honor). Jest eposem rycerskim. Należy do epiki a konkretnie do jednej z najstarszych średniowiecznych dzieł epiki francuskiej. Z racji, że jest to pieśń, utwór ma cechy liryki, sprawiające, że „Pieśń o Rolandzie” jest możliwa, a wręcz stworzona do zaśpiewania. Autor utworu jest nieznany (na końcu pieśni widnieje podpis wskazujący na Turolda, jednak nie jest potwierdzone, czy to on stworzył całość (niektórzy sądzą, że przyczynił się tylko do części treści), a sama pieśń datowana jest na przełom XI i XII wieku.
Narratorem w utworze jest średniowieczny śpiewak, którego zadaniem w owych czasach było opowiadanie ciekawych historii na zamkach rycerskich.
Utwór opowiada o wyprawie Karola Wielkiego przeciw wrogim wojskom-Saracenom. Wydarzenie to w rzeczywistości miało miejsce w 778 roku w Hiszpanii i nie było tak doniosłe, jak wskazuje na to utwór. Autor pieśni wyolbrzymił te zdarzenia (dodał m.in. wiele fikcyjnych postaci) tym samym podnosząc ich wagę. Był to zabieg typowy dla literatury tego rodzaju.
Utwór ten w szczególności koncentruje się na postaci Rolanda, którego uznaje za wzór rycerza średniowiecznego. Dobry rycerz w średniowieczu musiał być oddany swojemu panu, w tym wypadku Karolowi Wielkiemu i damie serca (w tym wypadku była to Oda, która na wieść o jego śmierci umiera). Rycerz musiał być odważny, waleczny, nie odstępować przyjaciół.
Główny element historii stanowi walka w wąwozie Roncevaux, gdzie oddziały, złożone z 20 tysięcy wojowników, na czele z Rolandem stoczyły przegraną bitwę z poganami. Roland, wokół którego toczy się pieśń, był hrabią, siostrzeńcem króla i rycerzem, uznawanym za jednego z najwierniejszych rycerzy Karola Wielkiego.
Jego głównym zadaniem w tamtej sytuacji była ochrona odwrotu królewskich wojsk. Ganelon, zaciekły wróg Rolanda, a jednocześnie jego ojczym, był zazdrosny o względy, jakie chłopak posiadał i postanowił go zdradzić, by pokazać, ujmę na jego honorze (niedługo potem Ganelon został skazany za swój czyn przez cesarza na śmierć). Skontaktował się z Marsylem, swoim wrogiem, któremu ukazał tajemny skrót, dzięki czemu wrogie oddziały mogły zaatakować Rolanda a tym samym tylni oddział cesarza. Gdy dochodzi do ataku, mężczyzna nie wzywa pomocy, w obawie jak by to mogło zostać odebrane. Postanawia sam odeprzeć atak wroga. Jednak przytłaczająca liczba nieprzyjaciela nie zdołała ulec Rolandowi, który, dzielnie walczył do ostatniej chwil

Roland- hrabia, wysoko urodziny, siostrzeniec i dzielny rycerz Karola Wielkiego, pasierb Ganelona, dzięki któremu został wybrany na dowódcę tylnej straży. Wzór doskonałego rycerza: bardziej niż własne życie cenił honor i służbę królowi oraz „słodkiej Francji”- był w stanie poświęcić się bezwzględnie dla władcy i obrony ojczyzny, jako wzór rycerza epoki feudalnej był wierny swojemu seniorowi- Karolowi Wielkiemu, dla swojego pana był w stanie ścierpieć wielkie nieszczęścia. Obrońca Boga i wiary- był wzorowym chrześcijaninem, kiedy ranny umierał powierzył w opiekę Boga swą duszę i dusze towarzyszy, pojednał się z Bogiem, wyznał swój błąd i umarł z modlitwą na ustach, a jego śmierci towarzyszył przysłany z niebios anioł Gabriel, który zaprowadził go do raju. Honorowy- odmawia rokowań z poganami, nie wzywa pomocy, by nie splamić honoru, w walce przestrzega kodeksu rycerskiego. Odważny- mimo braku nadziei na wygranie walki, nawołuje swoich poddanych, by się nie poddawali, nie czuł strachu, nie bał się śmierci, wystrzegał się tchórzostwa. Uparty- walczył do końca, wierzył, że uda mu się pokonać wrogów, nie chciał wezwać wojsk swojego władcy, był bezlitosny dla przeciwników, chciał umrzeć na ziemi wroga. Dumny- dumnie stawiał czoła wrogom, był niezrównany i nieugięty w walce- był niezwykle silny i sprawny fizycznie i dobrze posługiwał się bronią, cały czas dbał o swój miecz zwany Durendalem. Obdarzony nadludzką siłą, jego męstwo doceniali nawet wrogowie. Lojalny przyjaciel- ostatkiem sił zbierał z pobojowiska ci

Pieśń o Rolandzie to najstarszy i najpiękniejszy poemat opisujący Karola Wielkiego (chanson de geste). Należy zauważyć, że jest również najstarszą epopeją francuską. Poemat, który powstał na kanwie wojny Karola Wielkiego z Hiszpanią, oczywiście wyolbrzymia ten epizod, przeobraża jego charakter. Karol Wielki, który powracał z Hiszpanii, gdzie odniósł jedynie połowiczne zwycięstwo, chciał oczyścić kraj z pogan (Saracenów), ale nie zdołał przekroczyć rzeki Ebro, gdyż spotkał opór pod murami Saragossy. Odłożył więc swoje zamiary i wracał do stolicy w Akwizgranie (wg ówczesnych kronikarzy znajdowała się we Francji). Tylną straż powierza Rolandowi – naczelnikowi marchii bretońskiej. Armia opuściła więc Hiszpanię i udaje się przez Pireneje do ojczyzny. Gdy tylna straż znajdowała się w ciasnym przesmyku górskim została zaskoczona przez uzbrojonych gaskońskich bądź baskijskich górali, którzy chcieli zdobyć bogate łupy. Zmusili Rolanda i jego ludzi do wycofania się do doliny i wszystkich wymordowali. Gdy Karol wrócił nie miał jak pomścić poległych. Zdarzenie to opisuje kronikarz Eginhard w Żywocie Karola Wielkiego. Trzeba zwrócić uwagę, że klęska musiała być znaczna, skoro była inspiracją do stworzenia tylu pieśni i podań. Aby jednak uczynić historię ciekawszą legenda przechodziła różne metamorfozy, wprowadzenie postaci Saracenów dodało utworowi charakteru walki o wiarę, przeciwstawiło dwa światy – chrześcijański i pogański, czyniąc z Rolanda – bohatera, obrońcę wiary. Aby uczynić wyrażenia bardziej dramatycznymi powstała postać Ganelona, zdrajcy Karola, który zaślepiony zazdrością chciał usunąć Rolanda. Pieśń o Rolandzie jest poematem wchodzącym w skład cyklu królewskiego, który liczy około dwudziestu utworów poświęconych bohaterskim czynom Karola Wielkiego i jego rycerzy. Według mnie Pieśń o Rolandzie to przejmujące świadectwo wierności i lojalności Rolanda wobec Karola Wielkiego. Roland jest nie tylko wspaniałym rycerzem, a na dodatek mądrym człowiekiem. Nie daje się nabrać na propozycję Marysla, nie boi się stanąć do walki czy wyruszyć do Hiszpanii, aby reprezentować sprawy Karola Wielkiego. Cesarz bardzo Rolanda ceni, być może najbardziej ze swych rycerzy, imponuje mu jego męstwo i odwaga oraz całkowite oddanie królowi i Francji. Roland jest ówczesnym ideałem patrioty, kocha swój kraj jest za niego gotowy umrzeć, co też w efekcie się dzieje. Umiera jako zwycięzca, chcąc zniszczyć swój miecz, aby nie dostał się w ręce wroga, byłaby to dla niego ujma na honorze, gdyby ktokolwiek używał jego miecza. Umiera z głową zwróconą w stronę Hiszpanii dając sygnał Karolowi, że umarł jako zwycięzca. Warto zauważyć, że Roland umiera jako ostatni – czekając na przybycie cesarza. Bardzo przeżywa śmierć swojego przyjaciela Oliwiera, targany ż

Pieśń o Rolandzie
Karol Wielki od siedmiu lat toczył walki z Saracenami na terytorium Hiszpanii, jedyne co mu pozostało to pokonać króla Saragossy – Marysla. Marsyl był muzułmaninem, ale bywało, że modlił się także do Apollina. Gdy dowiedział się, że cesarz Karol przybył z Francji do Saragossy, Marsyl przestraszył się, że będzie chciał zdobyć miasto. Zdawał sobie sprawę, że nie ma wystarczającej ilości wojska, aby myśleć o zwycięstwie nad Karolem Wielkim. Jeden z jego doradców – Blankandryn podsunął Marsylowi pomysł, aby udał, że przyjmie we Francji chrześcijaństwo, jeśli Karol wycofa się z Saragossy. Dodatkowo miał przesłać Karolowi w darze synów z możnych rodów jako zakładników. Ponieważ Marsyl nie zamierzał dotrzymać słowa, wiadomo było, że zakładników czeka śmierć. Sam Blankandryn stwierdził, że o wiele lepiej, żeby to zakładnicy stracili głowy, a nie, żeby Marsyl stracił Hiszpanię i żeby musiał cierpieć niedolę. Marsyl postanowił zaakceptować pomysł doradcy i wysłał do Karola posłów, aby przedstawili Karolowi propozycję i zapewnili, że gdy wycofa się z Hiszpanii przed upływem miesiąca zjawi się on we Francji razem ze swoimi lennikami i zostanie jego wasalem. Posłowie Marysla wyjechali z Saragossy i udali się do Francji, aby spotkać się z Karolem Wielkim, w tym czasie Karol był szczęśliwy, że udało mu się zdobyć Kordowę. w mieście nie było już ani jednego poganina – zostali zabici albo ochrzczeni. Karol ze swoimi rycerzami siedział w sadzie i świętował zdobycie miasta i licznych łupów. Dotarli do niego wysłannicy Marsyla, którzy pokłonili się władcy i przedstawili mu propozycję władcy Saragossy. Cesarz zaczął się zastanawiać, zadał też posłom pytanie jaką ma gwarancję, że Marysl dotrzyma danego słowa. Posłowie poinformowali go, że w zamian otrzyma tylu zakładników ilu sam wyznaczy. Karol zaprosił ich na ucztę, nazajutrz udał się na mszę i zasięgnął rady swoich doradców. Przybyli rycerze i dostojnicy, a wśród nich Roland, Oliwier i Ganelon. Cesarz wyjaśnił im propozycję Marsyla, którą przekazali mu posłowie. Jednak hrabia Roland stanowczo sprzeciwił się zawarciu ugody, miał powiedzieć: „Biada Ci królu, jeśli uwierzysz Marsylowi”. Przypomniał zebranym dostojnikom i rycerzom wcześniejszą zdradę Marsyla, który zabił Bazana i Bazylego – hrabiów francuskich, pozbawił ich głów. Zdaniem Rolanda, Karol powinien walczyć i ich pomścić. Nie wszyscy się zgadzali z Rolandem. Ganelon uważał, że należało uwierzyć Maryslowi i przyjąć jego obietnicę. Dlatego mówił do Karola: „Poniechajmy szalonych, słuchajmy roztropnych”. Wśród zebranych dostojników i rycerzy, znalazły się także głosy, które popierały Ganelona. Wśród nich był Naim, który też próbował namówić Karola Wielkiego do przyjęcia propozycji Marsyla. Karol zastanawiał się kogo powinien wysłać na rozmowy z Marsylem. Zgłosił się Naim, lecz Karol nie zgodził się, aby to on pojechał na rozmowy z królem Saragossy. Nie pozwolił również Rolandowi ani Oliwierowi. Roland zaproponował, żeby Ganelon pojechał, gdyż uważał go za człowieka roztropnego i doświadczonego. Ojczym Rolanda nie był zadowolony ze swej kandydatury. Stwierdził, że kto udaje się do Saragossy, stamtąd nigdy nie wraca. Powierzył opiece cesarza swojego synka Baldwina. Gdy otrzymał od cesarza rękawicę, zaczął przygotowywać się do drogi. Karol przekazał mu pismo Marsyla oraz atrybuty królewskiej władzy. Gdy przybył do posłów saraceńskich, zdradził swoją chęć zabicia Rolanda. Saraceni byli bardzo zaciekawieni słowami Ganelona. Obiecali, że postarają się pomóc Ganelonowi zgładzić Rolanda. Posłowie przybyli na dwór Marsyla, Ganelon przedstawił propozycję cesarza – jeśli Marsyl przyjmie chrzest, otrzyma od Karola w lenno połowę Hiszpanii, a druga połowa przypadnie Rolandowi. Marsyl, gdy usłyszał propozycję, wpadł w złość, chciał mieczem ugodzić posła, lecz powstrzymali go jego doradcy. Ganelon obawiał się Marsyla, dlatego trzymał swój miecz w dłoni. Podarował mu sobolowy płaszcz, dodał, że jeśli nie zgodzi się przyjąć propozycji króla to Saragossa zostanie oblężona, a on pojmany i stracony. Marsyl przeczytał pismo od Karola i zwołał swoich doradców na naradę, zaproszono na nią również Ganelona, z którym uknuto spisek przeciwko Rolandowi. Ganelon pogodził się z Marsylem, tłumaczył mu, że cesarz nie przestanie wojen, dopóki żyje Roland, Oliwier i dwunastu parów. Odradzał Maryslowi otwartej wojny z Karolem. Przedstawił szczegółowy plan zabicia Rolanda i jego towarzyszy oraz zapewnił, że pomoże w jego realizacji. Zaproponował również, aby zaproponować Karolowi zakładników, a gdy ten odjedzie do Francji napaść na jego tylną straż, którą zapewne będzie Roland i Oliwier. Marsyl złożył przysięgę na Koran, że zabije bratanka cesarza. Poprosił, żeby Ganelon zadbał o to, że Roland obejmie tylną straż. Gdy Ganelon wrócił do Francji, okłamał Karola, że zakładnik – Algaif utonął w morzu. Wręczył mu klucze do Saragossy i zapewnił, że Marysl przyjmie jego warunki. Ganelon zaproponował, żeby tylną strażą dowodził Roland. Cesarz niezbyt chętnie się na to zgodził. Roland z Oliwierem i innymi znakomitymi rycerzami objął tylną straż. Tymczasem bratanek Marsyla, poprosił go, żeby to właśnie on mógł zabić Rolanda. Do Marysla p

Temat: Co to znaczy być prawdziwym rycerzem?

Aktualnie czasy się zmieniły. Nie posiadamy już rycerzy w lśniących zbrojach dosiadających majestatycznych koni. Zastąpieni zostali oni przez żołnierzy obsługujących coraz to nowocześniejsze maszyny i władających zupełnie inną bronią – pistolety i karabiny zepchnęły w cień połyskujące w blasku słońca miecze. Co w takim razie oznacza to powiedzenie? Czy każdy rycerz może w ten sposób siebie określić oraz czy pomimo zupełnie innych czasów można o kimś tak powiedzieć i będzie to prawdą?

Moim zdaniem bycie prawdziwym rycerzem to przede wszystkim bycie gotowym w każdej chwili stanąć w obronie swojej ojczyzny. To również zachowanie poza wojną. To cechy takie jak szlachetność objawiająca się pomocą słabszym i potrzebującym.

Utworem, który idealnie odzwierciedla to stwierdzenie jest na przykład ,,Pieśń o Rolandzie’’. Jest to dość nietypowe dzieło zawierające dość dużą liczbę elementów fantastycznych. Mowa tutaj o sposobie umierania głównego bohatera. Proces ten jest nierealny, gdyż trwa niezwykle długo. Mimo wszystko, autor w ten sposób chce pokazać ideał, wzorzec rycerski. Udaje mu się to znakomicie. Postać walczy do ostatków swoich sił. Na końcu, kiedy zdaje sobie sprawę, że niedługo nadejdzie jego koniec, ostatkiem sił wdrapuje się na górę. Z punktu widzenia biologicznego, w stanie jakim on się wtedy znajdował, człowiek już nie kontaktuje z otoczeniem, a więc nie byłoby opcji dokonania czegoś takiego. To pokazuje niezwykły przekaz tego utworu. Ukazany tam rycerz jest wzorem do naśladowania. Jest wierny swojej ojczyźnie, walczy do samego końca, nigdy się nie poddaje oraz wierzy w Boga i jego moc.

Innym, świetnie wpasowującym się w to przykładem, może być ,,Konrad Wallenrod’’. Główny bohater powieści jako dziecko został porwany przez wrogi naród. Krzyżacy wychowali go jak swojego, z czasem zapominając o jego prawdziwym pochodzeniu. W odpowiednim czasie, kiedy przyszedł czas wyboru nowego wielkiego mistrza zakonu, to właśnie on ob

Kontekst historyczny:
Roland był rycerzem Karola Wielkiego. Stał na stanowisku tylnej straży i zginął z rąk górali baskijskich. Pieśń ta powstała w XI w. Przekształca ona tę historię. Fakty historyczne są jedynie namiastką w porównaniu do reszty utworu, która jest zwyczajną fikcją i kreacją autora.

Wprowadzenie:
„Pieśń o Rolandzie” to klasyczny wzór eposu rycerskiego. Jest to tzw. chanson de geste – pieśń o czynach. Utwór ma formę epicką, opiewa czyny sławnego bohatera. Charakterystycznym elementem tej formy gatunkowej jest przedstawienie akcji batalistycznych – bitew, walk, pojedynków. Pierwotnie te pieśni śpiewali wędrowni poeci, czyli truwerzy.

Etos rycerza – Rolanda:
a) kocha swoją ojczyznę, mówi o niej – „słodka Francja”
b) jest lojalny, mądry i wierny swym zobowiązaniom
c) walczy w obronie wiary chrześcijańskiej
d) walczy z godnością, jest honorowy, nie przychodzi mu na myśl uciekanie do podstępu czy zdrady
e) broni słabszych
f) śmierć w walce jest dla niego czymś wyjątkowym, zaszczytem i drogą do zbawienia, a nie porażką
g) walczy do końca z wiarą, nie poddaje się
h) jest odważny, mężny i odpowiedzialny za swoje czy

Plan wydarzeń:
1. W Hiszpanii Karol Wielki toczył walki przez 7 lat.
2. Chce pokonać Saragossę.
3. Marsyl, król Saragossy nie chce oddać kraju. Daje Królowi propozycję.
4. Król wysyła Ganelona na rozmowę, sugerował się zdaniem Rolanda.
5. Ganelon podąża do króla Marsyla, tam razem z nim obmyśla plan zabicia Rolanda.
6. Ganelon okłamuje króla, że Marsyl zgodził się na postawione warunki.
7. Prosi, aby Roland i Oliwier zajęli tylną straż.
8. Podczas powrotu tylną straż napadli wojska Marsyla.
9. Rozpoczęła się bitwa.
10. Do Francji doszły słuchy, że Roland nie żyje.
11. Marsyl wysyła swoim wojskom pomoc.
12. Oliwier namawia Rolanda na dmuchnięcie w róg.
13. Roland odmawia.
14. Oliwier zabija brata Marsyla.
15. Turpin zabija króla Korsablisa.
16. Nadchodzi kolejne wojsko Marsyla z nim na czele.
17. Roland chce zadmuchać w róg.
18. Tym razem Oliwier mu odradza,
19. Karol Wielki odkrywa, że Ganelon jest zdrajcą. Karze go schwytać i trzymać pod strażą.
20. Roland w walce z Marsylem ucina mu dłoń.
21. Oliwier zostaje ugodzony na śmierć przez Marganisa, jednak mimo to pokonuje go.
22. Poganie uciekają widzą

Hrabia Roland – jeden z najdzielniejszych rycerzy, siostrzeniec Karola Wielkiego. Posiadał miecz, którego nazwał Durendal. Miał serce do walki, nigdy się nie poddawał. Odważny, pewny siebie, patriota. Walczy o swój kraj. Nie poddaje się. Woli umrzeć na polu bitwy, niż jak zwykły tchórz. Nie wzywa pomocy, ponieważ nie pozwala na to mu jego honor. Oddany królowi Karolowi Wielkiemu. Jego najlepszym przyjacielem jest Oliwier. Przed śmiercią chciał zniszczyć swój ukochany miecz, aby nie trafił w niepożądane ręce, a tym bardziej w ręce wroga. Jednak nie udało mu się to. Umiera na szczycie góry, po obrażeniach jakie doznał, pod ciałem ma miecz oraz róg. Jego serce zabrano do Hiszpanii, a ciało zabrano do Francji.

Oliwier – najlepszy przyjaciel Rolanda. Pełnił z nim tylnią wartę podczas powrotu. Nakłaniał Rolanda, aby wezwał pomoc, ponieważ wiedział, że nie mają szans z przeciwnikami. Jego umysł był trzeźwy i szybko oceniał sytuacje. Dzielnie i odważnie walczył z poganami, mimo tego, że Roland nie wezwał pomocy. Umarł na polu bitwy, oddając życie ojczyźnie. Zginął od rany zadanej przez Marganisa. Roland przejął się jego śmiercią. Jego serce zostało zabrane do Hiszpanii, a ciało do Francji, jak w przypadku Rolanda.

Ganelon – człowiek Karola Wielkiego – baron, a także ojczym Rolanda. Zaproponował rozejm z królem Marsylem. Nienawidzi Rolanda, chce jego śmierci. Okazał się zdrajcą swego narodu. Ułożył razem z królem Marsylem, plan jego zabicia. Przez niego, zginęło kilka tysięcy rodaków. W chwili, sądu nad nim. Wypierał się, że zdradzi�

„Pieśń o Rolandzie” to przekład książki na język polski, który pochodzi z roku 1932 i przełożył ją Tadeusz Boy Żeleński.
W Hiszpanii przez siedem lat Karol Wielki toczył walki z saracenami. Zostało mu tylko pokonać, pewnego muzułmanina króla Marsyla. Marsyl był królem Saragossy. Kiedy Marsyl się o tym dowiedział, był przerażony. Wiedział, że gdyby wojsko Karola Wielkiego zaatakowało Saragossę, on nie miałby wystarczająco dużo wojska, aby go pokonać. Od początku groziła mu porażka. Udał się, czym prędzej do swojego doradcy i usłyszał od niego, że aby odniósł zwycięstwo. Musi udawać, że przyjmie chrześcijaństwo we Francji, kiedy tylko Karol wycofa się z jego ziemi. Doradził mu, również wysłanie zakładników, którzy w pewnym sensie zostają skazani na śmierć. Marsyl zgodził się na wszystko, co usłyszał. Zaraz wysłał posłów, aby przedstawili cały program władcy. W tym samym czasie Karol Wielki był zadowolony z kolejnego zwycięstwa. Razem ze swoimi rycerzami ucztował w wielkim sadzie. Był dumny z siebie, że wszyscy poganie zostali zabici albo ochrzczeni, a on zdobył łupy i kolejne miasto dla siebie. Kiedy posłańcy Marsyla dotarli, Karol zaprosił ich na ucztę. Następnego dnia rozmyślał nad propozycją Marsyla, jednak Roland był temu przeciwny. Mówił, że z całą pewnością go oszuka i nie można mu wierzyć. Jedni byli przeciwko temu, jednak drudzy chcieli, aby zawarł tę umowę. Roland nawet wspomniał, aby poprzeć swoje słowa, że kiedyś Marsyl zabił Bazana i Bazylego, co było wielką zdradą. Byli to dwaj francuzi. Po wielkich przekonaniach i argumentach ze strony Rolanda oraz Ganelona, władca postanowił wybrać kogoś rozmowę do króla Saragossy Chciał kogoś wysłać, ale nikt mu nie pasował do wypełnienia tej misji, jednak w końcu wybrał Ganelona, którego zaproponował Roland. Ganelon był tym zszokowany, nie miał zamiaru nigdzie wyruszać. Tym bardziej do Saragossy, gdzie mówiono. że kto się tam udaje, nigdy już nie powróci. Pomimo tego, że tego nie chciał, był sumienny wobec rozkazów króla. Oddał swojego syna pod opiekę cesarza i wyruszył w podróż. Kiedy przybył do posłów saraceńskich, niechcący wygadał się, że pała nienawiścią do Rolanda i ma chęć go zabić. Blankandryn, bo z nim rozmawiał, obiecał mu, że wspólnie go zabiją. Ganelon, przedstawia propozycję swojego władcy, królowi Saragossy. Mówi, że jeżeli przyjmie chrzest otrzyma połowę Hiszpanii, a drugą połowę otrzyma Roland. Król jest wściekły i chce ugodzić Ganelona, jednak powstrzymują go doradcy. Podczas narady, obaj się ze sobą godzą i planują zabicie Rolanda. Obaj będą mieli z tego korzyści. Król obiecał pomóc w jego zabiciu. Planował napaść Rolanda, a przy okazji Oliwiera, kiedy będą tylną strażą. Przysiągł na księgę Koran. Ganelon miał za zadanie, zrobić tak, aby to właśnie oni stali na tylnej straż. Po powrocie do króla Wielkiego skłamał, że Marsyl przyjął jego warunki. Zasugerował Karolowi, żeby to Roland objął tylną straż. Zgodził się na to, jednak bardzo niechętnie. W tym samym czasie wojska z Saragossy otaczały oddziały francuskie. Roland wraz z Oliwierem jak zaplanowano, pełnili tylną służbę. Oliwier zauważył, że coś jest nie tak i z wielkiej góry zobaczył przeogromne wojsko. Przeraził się. Oliwier natychmiast zareagował i nakazał Rolandowi dmuchnąć w róg i przywołać wojsko cesarza. Roland był zbyt pewny siebie i obawiał się o swój honor, że wolałby zginąć niż zawołać pomoc. Nie zrobił tego, co nakazał jego towarzysz. Zamiast tego zachęcał swoje wojsko do walki, i mówił, że to będzie dzielna walka chrześcijańska. Wszyscy, którzy polegną, polegną w imię Boga i stanął się męczennikami. Oliwier nie dawał za wygraną i wciąż go prosił, aby zwołał pomoc. Roland powołuje się, że ze swoim mieczem Durendalem pokona wszystko. Nawet kiedy umrze, będzie sławny na cały kraj. Następnie Oliwier stwierdził, że to Ganelon jest zdrajcą, na co Roland się bez wahania zgodził. Dumny i odważny wraz ze swoim wojskiem wyruszył na starcie z przeciwnym wojskiem. Zabił siostrzeńca Marsyla, który wyruszył pierwszy, aby zabić Rolanda. Natomiast inny dzielnie walczyli u jego boku. Nikt nie miał, ani chwili zawahania. We Francji doszły słuchy, że Roland zginął, co rozpętało wielkie zamieszanie. W tym samym czasie Marsyl wysłał swoje wojsko na pomoc w starciu z wojskiem Rolanda. Przy życiu z wojska Rolanda pozostało tylko sześćdziesiąt rycerzy. Turpin zachęcał go, aby zadął w róg. Nie chciał zginąć, jednak Roland był bardzo uparty w swoich postanowień i pomimo, iż wiedział, że nie mają szans na wygranie tej walki to nie zadął w róg. Chociaż nawet kiedy by to zrobił, niestety król nie zdążyłby na czas, jednak mógłby zabrać ich ciała do ojczyzny. Król jest załamany, że może stracić swojego siostrzeńca, a a przecież nikt inny go nie zastąpi. Król jest zrozpaczony, płacze. Boi się, że go straci. To samo udziela się jego wojsku. W walce Oliwier zabija brata Marsyla. Turpin zabija króla Korsablisa. Po tym jak każdy z nich usłyszał słowa drwiące o Francji i o tym, że są zbyt słabi, aby ich pokonać. Każdy z nich jest wytrwały i toczy ostrą bitwę. Francuzi biją z całego serca, poganie padają jeden po drugim. Widzą za wojskiem, drugie wojsko, gdzie na czele stoi Marsyl. Marsyl widzi męczeństwo swojego wojsko i nakazuje im grać na rogach. Walka jest bardzo ciężka, francuzi tracą już ducha walki. Roland podtrzymuje ich na duchu. Roland woła Oliwiera i mówi, o pokonanych, zabitych rycerzach, ze swojej armii. Roland chce zadmuchać w róg, jednak tym razem Oliwier mu tego odradza. Była by to hańba dla niego i brak honoru. Obaj zaczynają się kłócić. Słyszy to arcybiskup, który nakazuje, aby przestali, bo róg im już nie pomoże, ale nakazuje zadmuchać, aby król ich pomścił. Roland dmucha w róg. Król go słyszy, jednak Marsyl mówi, że tylko wydaje bitwę. Nie wzywa żadnej pomocy. Król odkrywa, że Ganelon od samego początku był jego zdrajcą, karze go schwytać i trzymać pod strażą. Roland płacząc nad poległymi w walce z Marsylem ucina mu dłoń. Potem bierze głowę jego brata. Ich bohaterska walka zmusza pogan do ucieczki. Podczas walki z Marganisem, Oliwier zostaje ugodzony na śmierć, jednak nawet wtedy walczy do końca i go zabija. Roland z tego powodu mdleje na koniu. Oliwier pada na ziemię i modli się do Boga. Umiera. Roland wybudzony z omdlenia w złości zabija pogan. Zostało ich tylko troje. On, arcybiskup z Torpin oraz Gotier z Hum. Niestety w walce arcybiskup zostaje ranny. Roland opatruje go. Postanawia ułożyć przed nim wszystkich poddanych. Kiedy przynosi ciało Oliwiera, ponownie mdleje z żalu. Roland walczy bardzo dzielnie. Po raz ostatni dmie w róg i czeka na przybycie króla. Król wie, że już niedługo umrze, po słabym dźwięku rogu. Idą walczyć na Rolanda. On jak na jednego ma dużo roboty. Roland słyszy, że Karol powraca. Odzyskuje siły i czeka na wojska. Poganie się wycofują, postanawiają rzucić na niego włócznie, dzidy i strzały, ale jedynie co zrobili to zabili jego konia. Szybko pędzi do arcybiskupa, żeby go opatrzyć. Arcybiskup idąc po wodę dla Rolanda umiera. Roland czuje, że jego śmierć jest już blisko. Modli się do Boga. Bierze w dłoń róg i miecz Durendal i udaje się na górkę. Tam upada. Stamtąd wychodzi rycerz, który udawał martwego i rzuca się na Rolanda, aby zabrać mu miecz. On odzyskuje zmysły, rogiem uderza go w hełm, a następnie go zabija. Widzi skały idzie tam i uderza mieczem o nie, aby go zniszczyć. Jednak mu się nie udaje. Nic się nie dzieje. Zaklina go. Czuje nadchodzącą śmierć. Biegnie, ile sił w nogach na szczyt góry. Kładzie się twarzą do ziemi, pod Sosną, a następnie pod siebie kładzie miecz oraz róg. Odwraca głowę do pogan i wali się w pierś. Jest dumny, że zgi

„Pieśń o Roladzie” powstała najprawdopodobniej w 1100 roku. Badacze nie są jednak co do tego zgodni. Część z nich przyjmuje jako datę powstania utworu lata 1120 – 1130. Miejsce powstania pieśni to Normandia. „Pieśń” wchodzi w skład cyklu królewskiego, na który składa się około dwudziestu utworów poświęconych bohaterskim czynom Karola Wielkiego. Wydarzenia historyczne, na których kanwie został osnuty główny wątek poematu miał miejsce wiosną 788 roku, kiedy Karol Wielki przekroczył Pireneje na prośbę arabskiego wodza – Al Arabiego. W obliczu kęski król Saracenów zwołuje radę, która ma na celu podjęcie decyzji zapobiegających upadkowi Saragossy. Jeden z najdzielniejszych wojowników – Blakandryn proponuje przesłać Karolowi hojną daninę i obietnicę przyjęcia chrześcijaństwa. Gdy posłowie Saraceńscy przedstawiają propozycję, rycerz Roland jest przekonany, iż jest to podstęp i radzi prowadzić wojnę do końca. Król przychyla się do propozycji Rolada i wysyła do Marsyla swego posłańca – Ganelona. Ten oskarża Rolanda o przedłużanie wojny i wspólnie z Blankandrynem przygotowuje na nim odwet. Ganelon przedstawia na dworze Marsyla warunki Karola: przyjęcie chrześcijaństwa w zamian za pokój i lenno w postaci połowy Hiszpanii. Marsyl oburza się na warunki Karola. Tymczasem Ganelon wraca do kwatery Karola z zakładnikami i potwierdza chęć przejścia Marsyla na chrześcijaństwo. Następnego dnia Karol wyznacza Rolanda na dowódcę tylnej straży w wąwozie Ronsewal, a sam z rycerstwem wyrusza ku Akwizgranowi. Kiedy Oliwier dostrzega potęgę Saracenów, prosi Rolanda o zadęcie w róg i wezwanie na pomoc Karola. Roland jednak sprzeciwia się i postanawia stawić opór wrogowi. Początkowo wojska Rolanda odnoszą zwycięstwo – udaje im się pokonać sto tysięcy Saracenów. Jednak, gdy na polu walki pojawia się król Marsyl, sytuacja zmienia się – ginie wielu sławnych rycerzy Karola. Ranny zostaje także Rolad, który ostatecznie decyduje się wezwać Karola. Dla niego jest już jednak za późno na ratunek. Po śmierci Rolada dochodzi do wielkiej bitwy, w czasie której Karol wspiera anioł Gabriel. Saraceni ostatecznie uciekają, a Karol zajmuje Saragossę i zabiera królową Bramimondę jako swoją brankę. Niszczy pogańskie meczety i synagogi. Po raz kolejny zwyciężą chrześcijaństwo.
Głównym tematem „Pieśni o Roladzie” jest etos rycerski. Zarówno wasal pozostający w stosunku uległości wobec seniora, jak tez suweren roztaczający opiekę nad lennikiem, mają wobec siebie rozliczne obowiązki, na których straży stoi ceremoniał rycerski i tradycja chrześcijańska. Oprócz więzi rodzinnych Karola i Rolada łączy wzajemna zal

„Pieśń o Rolandzie”, nieznanego autora, jest pierwszą epopeją czasów pochrystusowych, co samo w sobie jest świetnym powodem, aby ją przeczytać, ale o tym opowiem później. Opowiada historię o Rolandzie, którego zdradziecki ojczym posłał na śmierć, po tym jak tamten polecił go na posła do króla Marsyla. Król zgadzając się z Rolandem wysłał Ganelona na dwór pogańskiego króla, którego ten przekonał, że jeśli tylko zabiją Rolanda będą mieli zapewnione zwycięstwo, a Karol Wielki bez swej podpory nie będzie chciał już więcej walczyć. Wspólnie obmyślili plan pozbycia się Rolanda, a po powrocie do Karola Wielkiego Ganelon przekonał go, aby Roland pełnił w wąwozie (to tam była zaplanowana na niego pułapka) straż tylną.
„Pieśń o Rolandzie” zdecydowanie można nazwać lekturą trudną. Zacznijmy od tego, że sporo w niej archaizmów, takich jak np. „pamiętaj nade wszystko”. Jest to ten typ archaizmów, które jesteśmy w stanie bez problemu zrozumieć, a jednak utrudniają lekturę. Do tego mamy wyrazy, które zmieniły swoje znaczenie z biegiem lat, jak choćby wyraz „płeć” w tym epitecie: „płeć rumianą”. Do tej samej kategorii zaliczamy słowo „kocham”. Gdybyśmy próbowali rozumieć je we współczesnym znaczeniu wyszłyby z tego naprawdę dziwne sytuacje, jak na przykład ta: „Zaczem przyszła królowa Bramimonda: „Kocham cię wielce, rycerzu — rzekła do Ganelona — albowiem pan mój szacuje cię wielce i wszyscy jego ludzie.” Do tego dochodzą jeszcze różnice w rozumieniu mowy ciała. Świetnie obrazuje to ta sytuacja: „Potem przyszedł inny poganin, Klimoryn. Śmiejąc się głośno, rzekł do Ganelona: „ — odparł Ganelon. Zaczem ucałowali się w usta i w twarz.” W dzisiejszym świecie pocałunek ma jasne znaczenie, a sytuacja przedstawiona powyżej pokazuje różnicę między jego znaczeniem dawniej i dziś. Częste powtórzenia także sprawy nie ułatwiają. Zdarza się nawet, że czytamy dwie zwrotki dokładnie o tym samym. Ilość powtórzeń rzeczy zawartych w ostatnich linijkach zwrotek jest ogromna. Przykładem jest choćby ten fragment: „Poganie uciekają, Bóg nie chce, aby zostali. Francuzi osiągnęli tak upragniony cel. (koniec zwrotki) Poganie pierzchają, Bóg tak chce.” Brakuje już tylko długich, właściwie nic do fabuły nie wnoszących opisów. Tylko, że takie opisy także się tam znajdują, jak choćby opis wystawionych przez obie strony hufców:

„Karol wola Rabela i Ginemanta. I tak mówi król: