Syzyfowe prace

Stefan Żeromski – Biografia.
Stefan Żeromski urodził się czternastego października 1864 roku we wsi Strawczyn w województwie świętokrzyskim. Wywodził się z bardzo ubogiej rodziny o szlacheckich obyczajach. Jego rodzicami byli Józefa Żeromska (z domu Katerlów) oraz Wincenty Żeromski herbu Jelita. Wychowywali go oni w Ciekotach znajdujących się nieopodal Gór Świętokrzyskich. Przed rozpoczęciem walk powstania styczniowego jego ojciec utracił swoje pieniądze, a rodzinę utrzymywał tylko i wyłącznie z majątku zdobytego poprzez pracę dzierżawcy folwarków. Wspierał także naród polski walczący w tym oto powstaniu. Matka Żeromskiego zmarła w roku 1879, a ojciec odszedł cztery lata później – w 1883. Pogrzebano ich we wsi Leszczyny.
Życie Stefana, jak i również jego rodziny nie było zbyt kolorowe. Podczas powstania styczniowego zginął aczkolwiek cioteczny brat, Gustaw Saski.
W 1873 roku dziewięcioletni natenczas Żeromski został posłany do szkoły początkowej, która znajdowała się w Psarach. Jako dziesięciolatek rozpoczął zaś naukę w kieleckim Męskim Gimnazjum Rządowym. Nauczał go tam między innymi Antoni Gustaw Bem, twórca tajnego ,,Towarzystwa Literackiego”. To właśnie z tego cyklu jego życia wywodzą się pierwsze utwory autora – były to m.in. dramaty, wiersze i przekłady z języka rosyjskiego. Większy sukces Stefana Żeromskiego odbył się zaś w 1882 roku, kiedy to jego utwór pt. ,,Piosenka rolnika” zadebiutował na łamach młodzieżowego czasopisma o nazwie ,,Przyjaciel Dzieci”. Występowanie śmiertelnej choroby gruźlicy, a także problemy związane z finansami nie pozwoliły mu na spokojne ukończenie szkoły gimnazjalnej. Jeszcze tego samego roku pisarz zaczął studiować w Instytucie Weterynarii, który nie wymagał wówczas potrzeby zdania matury. Tam rozpoczął działanie w tajnej akcji oświatowej pośród rzemieślników i robotników.
Na przełomie lat 1908 i 1909 Żeromski wraz z polskim psychiatrą Rafałem Radziwiłłowiczem zaproponowali Józefowi Piłsudskiemu dołączenie do masonerii (inaczej sztuka królewska bądź wolnomularstwo). Potwierdzenia związku pisarza z wolnomularzami nie są oparte o bardziej wiarygodne źródła, są zaś opisane w powieści Żeromskiego, ,,Popioły”.
Wraz z nadejściem roku 1889 Stefan musiał zrezygnować z nauki na studiach z powodu złej sytuacji finansowej. Rozpoczął on wówczas pracę jako nauczyciel domowy (guwerner) w rodzinach zamieszkujących tereny Nałęczowa bądź Łysowa. Od tego samego roku jego dzieła zaczęły się ujawniać w wielu tygodnikach, a były to m.in. ,,Tygodnik Powszechny”, ,,Nowa Reforma”, ,,Głos”.
Po upłynięciu trzech lat, Żeromski przez niezbyt długi czas przebywał kolejno w Zurychu, Wiedniu, Pradze, a także Krakowie. Wziął również ślub z Oktawią Rodkiewiczową (z domu Radziwiłłowicz), z którą wyjechał do Szwajcarii. Rozpoczął tam pracę jako zastępca bibliotekarza w Muzeum Narodowym Polskim znajdującym się w jednym ze szwajcarskich miast. To właśnie tam powstawała jego powieść ,,Syzyfowe prace”. W kraju, w którym pracował zintegrował się z Edwardem Abramowskim, a także pierwszym prezydentem Polski Gabrielem Narutowiczem. Na przełomie lat 1895 – 1898 opublikowane zostały także jego zbiory opowiadań.
Na przekroju wieku XIX i XX Stefan Żeromski nierzadko podróżował do Kielc. Rozważał on przeprowadzkę do tamtejszego miejsca, a ponadto miał zamiar poprowadzić tam działalność kulturową.
Gdy powrócił do Rzeczypospolitej Polski, rozpoczął pracę jako pomocnik w Bibliotece Ordynacji Zamojskiej, która znajdowała się wówczas w Warszawie. Opublikowano wtedy wspomnianą przedtem powieść ,,Syzyfowe Prace”. W roku 1899 Oktawia porodziła sy

„Syzyfowe prace” czas i miejsce akcji
W książce „Syzyfowe prace” mamy wgląd w proces dojrzewania głównego bohatera.
Zacznijmy od czasu. Początek powieści zaczyna się w dniu, w którym państwo Borowiczowie odwożą swojego syna do małej, wiejskiej szkółki. Jest to czwarty stycznia, roku 1871 lub 1872. Akcja powoli toczy się przez nastoletnio-młodzieńcze lata chłopca, aż do czasu po zdanej maturze na przełomie wiosny i lata, w roku 1883.
O wiele więcej możemy powiedzieć o miejscu akcji „Syzyfowych prac”, gdyż rozgrywała się ona w naprawdę wielu budynkach czy miastach. Świat wykreowany jest realistyczny. Pierwszym miejscem akcji były Owczary, mała wioseczka w której mały Marcin rozpoczął swoją edukację. Uczył się tam języka rosyjskiego, czy podstaw arytmetyki, a spał w chacie nauczyciela. Pewnego dnia w szkole przeprowadzono kontrolę przez samego dyrektora. Kolejnym miejscem, w którym odbywała się akcja było Klerykowo. Tam Marcin przystąpił do chłopięcego gimn

„Syzyfowe prace” bohaterowie książki:

Powieść „Syzyfowe Prace” Stefana Żeromskiego opowiada o trudach dorastania w czasach rusyfikacji ziem Polskich. W trakcie naszej przygody z głównym bohaterem, poznajemy wiele innych, mniej, lub bardziej ważnych osób, o których warto by było wspomnieć.
Na sam początek przyjrzymy się rodzinie Borowiczów. Marcin Borowicz, oraz jego rodzice, żyją na wiejskim folwarku w Gawronkach. Matka bardzo kocha syna i stara się zapewnić mu jak najlepsze wykształcenie, pomimo nie za dużych środków. Niedługo potem umiera na suchotę, i w rodzinie Borowiczów pozostaje tylko załamany stratą ojciec i dojrzewający Marcin. Sam Marcin jest pogodnym chłopcem, jeszcze w młodym wieku, bardzo żądnym przygód.
Gdy Marcin przeprowadza się do Klerykowa, by zacząć uczyć się w tamtejszym gimnazjum, matka za życia kwateruje go u pani Przepiórkowskiej, potocznie nazywaną Starą Przepiórzycą. Do rodziny z którą mieszka często przychodzi dwóch mężczyzn, którzy razem rozprawiają na niezliczone tematy. Są to pan Grzebski i pan Somonowicz. Z tymi ludźmi Marcin przebywa, aż do napisania przez niego egzaminu dojrzałości, matury.
Teraz może wspomnimy o nauczycielach Marcina oraz o jego gimnazjalnych kolegach. W skład grona nauczycielskiego wchodzili:
– Kostriulew- wstępny nauczycie historii
– Majewski- nauczyciel wstępnej, gimnazjalnej klasy.
– Ozierskij- nauczyciel Rosyjskiego
– Nogacki- nauczyciel arytmetyki
– Leim- nauczyciel łaciny
– Sztetter- nauczyciel Języka polskiego, nazywanym „Językiem regionalnym.”.
Podczas nauki w gimnazjum Marcin poznaje wielu innych chłop

Stefan Żeromski „Syzyfowe prace” – streszczenieZbliżały się Zielone Świątki, kiedy ku zdumieniu małego Borowicza przyjechała po niego matka i zabrała go do domu na czas świąteczny. Po przyjeździe chłopiec usłyszał opowieść o tym, jak najlepsza klacz należąca do Borowiczów uciekła, a potem wróciła. Marcin przeżył szczęśliwy czas z rodzicami. Były to jednak jego ostatnie chwile spędzone z ukochaną matką, pani Borowiczowa zmarła bowiem jeszcze tego samego lata.
Gdy Borowicz wrócił do szkoły, siedział obok powtarzającego klasę Wilczka. Marcin zakolegował się z nim. Ta znajomość miała na niego bardzo zły wpływ – zaczął chodzić na wagary, opuścił się w nauce i nie odrabiał lekcji. Pewnego razu chłopiec przypadkowo znalazł się w kościele i schronił się w nim, ponieważ było mu zimno. Ze swojej kryjówki zaobserwował, jak ksiądz Wargulski wyrzuca inspektora gimnazjalnego ze świątyni. Po tym incydencie Marcin ujawnił się, a ksiądz ostrzegł go aby nikomu nie mówił o tym, co zobaczył.
Po wakacjach uczniowie zauważyli, że w szkole wprowadzono wiele zmian. Między innymi zmianie uległ skład rady pedagogicznej. Teraz większość stanowili w niej Rosjanie. Prowadzili oni rusyfikację i zaostrzyli szkolną dyscyplinę. Wprowadzono nawet rewizję w domach uczniów, a także zakaz porozumiewania się po polsku. W połowie klasy trzeciej Marcin, spragniony rozrywki, wraz z kolegami ze stancji zaczął strzelać z pistoletu. Pewnego dnia podczas takiego strzelania nakrył ich policjant. Marcin oraz jego kolega Szwarc zostali ukarani przez dyrekcję gimnazjum. Chłopiec uznał, że nie został wydalony ze szkoły dzięki swojej zmarłej matce. Z tego powodu Borowicz zaczął chodzić do kościoła i dobrze się uczyć.
Na wakacje główny bohater „Syzyfowych prac” – jak co roku – pojechał do rodzinnej miejscowości, do ojca. Ten podarował mu pistolet i polecił pilnować chłopów pracujących na polu. W Marcinie obudził się jednak instynkt łowiecki i codziennie o świcie wychodził z domu, by udać się do lasu i włóczyć się po nim do późnej nocy. Nieraz zdarzało się, że chłopiec nie wracał ani na obiad, ani na kolację. Pewnego dnia Marcin poznał znakomitego myśliwego – Szymona Nogę, który obiecał mu, że kiedyś zabierze go na polowanie na głuszce – rzadkie ptaki. W końcu nastał dzień, w którym Noga miał spełnić swoją obietnicę. Szymon kazał podnieconemu Borowiczowi schować się za krzaki i nasmarować się porządnie wódką, po czym wypić trochę tego trunku. Sam po chwili zrobił to samo, a następnie razem ze swym kompanem ruszył w las. Po jakimś czasie przystanął i kazał Marcinowi dmuchać w specjalne urządzenie, po czym zniknął chłopcu z oczu. Po długim czasie takiego dmuchania zmęczony chłopiec zerwał się na równe nogi, gdyż usłyszał dźwięk podobny do tego, jaki wydawała piszczałka. Marcin chwycił za broń i zaczął iść w kierunku, z którego dobiegał specyficzny odgłos. Powoli odsłonił gałęzie i ku swemu zdumieniu ujrzał Szymona leżącego z wódką w ręku i pogwizdującego. Marcin był bardzo zawiedziony i wrócił do domu. Po wakacjach znowu nadszedł czas nauki w szkole.
Pi�

Stefan Żeromski „Syzyfowe prace” – plan wydarzeń:

1. Odwiezienie Marcina Borowicza do jego nowej wiejskiej szkółki, na przygotowania do gimnazjum.
2. Umowa płatności za edukacje Marcina w postaci dóbr z folwarku jego rodziców.
3. Pozostawienie Marcina samego z nauczycielami i głęboka rozpacz młodego chłopca.
4. Nauka Rosyjskiego i arytmetyki.
5. Wizytacja i kontrola dyrektora Jaczmieniewa i groźba stracenia pracy jako nauczyciela przez Wiechowskiego.
6. Nie umyślna pomoc matek z wioski, narzekanie na głośne rosyjskie śpiewy rankiem.
7. Przychylność dyrektora i świętowanie zatrzymanie pracy przy alkoholu.
8. Wyjazd Marcina do Klerykowa wraz z matką na egzaminy wstępne do gimnazjum.
9. Siedzenie w tłoku na szkolnych korytarzach
10. Udanie się matki i syna na spoczynek w klerykowskim hotelu.
11. Rada Żyda dotycząca korepetytora, przygotowującego do wstępnych egzaminów.
12. Opłata korepetycji u pana Majewskiego.
13. Zdanie pomyślnie egzaminów i otrzymanie promocji do klasy wstępnej.
14. Zakwaterowanie Marcinka u „Starej Przepiórzycy”
15. Poznanie przez Marcina rodziny Przepiórkowskich i przyjaciół tejże rodziny – Somonowicza i Grzebickiego.
16. Postanowienia o pilnej nauce.
17. Codzienne życie młodego ucznia chłopięcego gimnazjum.
18. Zielone świątki spędzone w domu.
19. Promocja do pierwszej klasy.
20. Śmierć matki Marcina z powodu suchoty.
21. Przyjaź

„Syzyfowe prace” – PROBLEMATYKA

W książce „Syzyfowe Prace” główny bohater, Marcin Borowicz, przechodzi poszczególne szczeble edukacji, od poznawania rosyjskiego, aż do zdania matury. Lecz nieważne, w jakim wieku był bohater, towarzyszyła mu rusyfikacja. Właśnie to zjawisko jest głównym problemem w historii Marcina Borowicza.
Akcja rozpoczyna się w styczniu tysiąc osiemset siedemdziesiątego pierwszego roku. W tym czasie Polski nie ma na mapach świata. Dawne tereny państwa polskiego zajęły trzy inne kraje: Rosja, Prusy i Austria. Na terenie rosyjskiego zaboru urodził się, i wychował Marcin Borowicz. Pomimo używania w domu języka ojczystego, wraz z edukacją, Marcin musiał nauczyć się rosyjskiego, by móc cokolwiek osiągnąć. Następnym w kolejności dobrym przykładem rusyfikacji jest kontrola dyrektora w wiejskiej szkółce. Po inspekcji głównym powodem zwolnienia nauczyciela Wiechowskiego, była słaba znajomość rosyjskiego wśród dzieci. Dopiero gdy dowiedział się o codziennych rosyjskich śpiewach, zdecydował się oddać pracę nauczycielowi. Ukazuje to nie tylko problem rusyfikowanych dzieci, ale też nauczycieli, którym groziła utrata pracy za szerzenie postaw patriotycznych, czy celową, nieefektywną naukę rosyjskiego. Kolejny mocny przejaw procesu rusyfikacji autor zawarł w formie zmiany grona nauczycielskiego. Pewnego roku Marcin wraca do szkoły i zauważa duże zmiany wśród nauczycieli. Zmienia się między innymi nauczyciel od historii. Od tamtego czasu o wiele bardziej przykładano wagę do rosyjskiej mowy. Brak posłuszeństwa by