Dobra Pani

Nowela pt. ,,Dobra pani” Elizy Orzeszkowej opowiada o pięknej, pięcioletniej dziewczynce Helci, jej radościach i smutkach. Dziewczynka była sierotą. Ojciec pracował jako mularz, zginął śmiercią tragiczną – spadł z rusztowania, zabił się. Matka zachorowała na groźną chorobę- cholerę i umarła .
Helcia po śmierci rodziców przebywała u kuzynki Janowej, ubogiej kobiety, matki trójki dzieci i to ona oddała Helcię w ręce zamożnej pani Eweliny Krzyckiej .
Pani ta była wdową, miała pieska Elfa. Pracowała w Towarzystwie Dam Dobroczynnych w Ongrodzie i dzięki temu odnalazła malutką sierotkę, potrzebującą opieki. Sama w życiu czuła pustkę i osamotnienie. Własnych dzieci nie miała. Dziewczynka miała teraz zapewnione dobre warunki życia. Chodziła ślicznie ubrana, wyglądał niczym anioł. Strojom uroku dodawały atłasowe wstążki, koronki, tiule, świecidełka i różne ozdóbki. Ponadto uczyła się dobrych manier, języka francuskiego. Wyrosła na powabną, pełną wdzięku i kultury damę. Pani Ewelina początkowo zachwycała się postępami i mąd

1. Janowa przyprowadza śliczną sierotkę Helę do domu pani Eweliny Krzyckiej.
2. Pani Ewelina promienieje na widok bawiącej się Heli z pieskiem Elfem.
3. Krzycka postanawia zaopiekować się dziewczynką.
4. Pani Ewelina znudzona swym pieskiem oddaje go pod opiekę służącej Czernickiej.
5. Czernicka doprowadza do porządku zaniedbaną dziewczynkę.
6. Krzycka wspomina jak została przyjęta do Towarzystwa Dam Dobroczynnych i jak spotkała Helcie.
7. Dziewczynka bardzo szybko przywiązuje się do pani Eweliny.
8. Krzycka otacza dziewczynkę wielką miłością i opieką.
9. Krzycka uczy Helcie języka francuskiego, dobrych manier i gustu.
10. Pani Ewelina zachwyca się zmysłem piękna, który obawiał się u dziecka i jej słodkim śpiewem.
11. Krzycka, Helcia, Czernicka i piesek Elf wyjeżdżają do Włoch.
12. Powrót z Włoch.
13. Janowa wpada w odwiedziny do Helci.
14. Pani Ewelina żali się Czernickiej jak bardzo zmieniła się He

Od pewnego czasu biorę udział w konkursie pt. „Mistrz Wypracowań”. Przeglądając więc listę tematów prac do napisania wpadłam na temat pracy związany z książką pt.” Dobra Pani” Elizy Orzeszkowej. Już sam tytuł książki bardzo mnie zainteresował, więc postanowiłam wypożyczyć książkę w bibliotece szkolnej. Pani bibliotekarka z największą przyjemnością wypożyczyła mi tę książkę wspominając, że to naprawdę bardzo ciekawa nowela, która może mnie zachwycić i wzruszyć. Rzeczywiście, miała rację, książka bowiem wywołała we mnie olbrzymie poruszenie, a z mych oczu polały się łzy.
Książka opowiada o bogatej damie Ewelinie Krzyckiej, która bierze pod swoją opiekę piękną sierotkę Helcię. Helcia jest rozkoszną pięcioletnią dziewczynką, pragnącą jedynie miłości. Pani Ewelina Krzycka daje dziewczynce wszystko, o czym może marzyć, a przed wszystkimi miłość. Dziewczynka również obdarza panią Ewelinę wielką miłością, nie jest to jednak taka sama miłość, jaką czuje do dziecka tytułowa dobra pani. Dopóki dziewczynka jest mała i słodka, Ewelina Krzycka daje jej wszystko, uczy ją języka

Bohaterami noweli pt. „Dobra Pani” Elizy Orzeszkowej są Ewelina Krzycka, główna bohaterka, i tytułowa dobra pani. Jest to około czterdziestoletnia kobieta, jeszcze piękna o czarnych oczach, jasnej białej cerze i kruczych, jedwabistych włosach. Krzycka nie miała dzieci i była dość majętną wdową. Jej pasją było bezinteresowne pomaganie potrzebującym, jednak wszystko to robiła wyłącznie z myślą o sobie. Dla Krzyckiej nie byli ważni ludzie, którym pomaga, ale utwierdzanie się w przekonaniu o swej niezwykłej dobroci i poświęceniu. Cechował ją egoizm i brak odpowiedzialności, ponieważ ludzi i zwierzęta traktowała jak zabawki. Kiedy się nimi nudziła, odpychała ich od siebie, nie przejmując się ich uczuciami. Kierowała się jedynie swoimi chwilowymi kaprysami. A swoją bezmyślnością niszczyła szczęście i spokój osób, które brała pod opiekę. Należy do Towarzystwa Dam Dobroczynnych.
Kolejną nie mniej ważną bohaterką noweli jest Helenka. Ta prześliczna pięcioletnią dziewczynka jest sierotą. Ma koralowe usteczka i wielkie, szafirowe źrenice. Jej ślicznie wykrojone czoło otaczają gęste włosy z barwą ciemnego złota. Jest bardzo ufna i pojętna. Uczy się francuskiego, dobrych manier, dobrego gustu i smaku, a nawet zgrabnie chodzić, siedzieć i jeść . Przejawia niezwykłym zmysł piękna. Była również bardzo rozpieszczona przez panią Ewelinę, ale pomimo to dobra, ufna i kochająca. Z czasem wyrasta na wysoką dziewczynkę. Dla pani Eweliny jest jak niezgrabny podlotek. Ma długie cienkie nogi, szczuplejszą twarz i chude, czerwone ramiona.
Następną bohaterką jaką przedstawię jest by�

Historia ma miejsce w małym miasteczku Ongrodzie, gdzie pewnego dnia w domu bogatej wdowy Eweliny Krzyckiej zjawia się żona mularz pani Janowa. Janowa przyprowadza ze sobą prześliczną, pięcioletnią dziewczynkę o imieniu Helena. Kiedy obie zjawiają się w pięknym salonie, dziewczynka jest zachwycona, a także gotowa w każdej chwili wybuchnąć płaczem lub śmiechem stosownie do okoliczności.
O kilka kroków od progu dziewczynka prawie miała wrzasnąć ze strachu, gdy nagle zobaczyła małego pinczerka. Mała dziewczynka wyrwała swą rączkę z ręki Janowej i usiadła na posadzce tuż obok pieska. Malutki piesek zazwyczaj widząc obcych zaczynał głośno szczekać, a tym razem stanął przed dziewczynką i zaczął się jej z uwagą przyglądać. Dzięki zwierzęciu na twarzy dziewczynki pojawiło się szczęście i radość. Dziecko i piesek już prawie dobrze się poznali, gdy nagle stanęła nad nimi pani Ewelina Krzycka. Mularzowa przywitała się z nią stosownie i przepraszała za zachowanie dziewczynki, która w tym czasie dobrze bawiła się z pieskiem. Pani Ewelina nie była zła, a wręcz zachwycona i wzruszona na widok dziewczynki. Dziewczynka była sierotą, jej oboje rodzice umarli, a po ich śmierci zajęła się nią uboga daleka krewna, którą była Janowa. Pani Ewelina z litością patrzyła na biedne dziecko, po czym wezwała do siebie lokaja, by ten zawołał jej garderobianą pannę Czernicką. Panna Czernicka zjawiła się lada moment w salonie. Krzycka oznajmiła pannie Czernickiej, że dziewczynka, która stoi w jej salonie to dziecko, o którym dzień wcześniej rozmawiały. Następnie kazała Czernickiej zabrać dziewczynkę, by ją wykąpała, uczesała i pięknie ubrała. Panna Czernicka wzięła dziewczynkę na ręce i wyszła z salonu. Pani Ewelina rozpromieniona i od łez się wstrzymująca jeszcze przez jakiś czas rozmawiała z Janową, która płakała onieśmielona wielką jej dobrocią. W pewnym momencie rozmowy Janowa klęcząc przed panią Eweliną dziękowała jej za dobroć i miłosierdzi, które okazała przyjmując pod swą stałą opiekę tą biedną sierotę. Ich rozmowa skończyła się na tym, że Krzycka wręczyła Janowej kilka rubli na cukierki dla jej dzieci. Janowa przyjęła z radością pieniądze i oznajmiła Krzyckiej, że wyda je na buty dla syna i chustki dla córek, a nie cukierki. Wracająca do domu Janowa chwaliła anielską dobroć Krzyckiej przed napotkanymi na swej drodze ludźmi. Pani Ewelina zaś po wyjściu Janowej położyła się na kanapie i popadła w rozkoszną zadumę. Z zadumy wyrwał ją wspinający się na jej kolana pinczerek Elf. Rozgniewana odtrąciła od siebie natrętnego pieska i zadzwoniła po lokaja, by wezwał do niej Czarnicką. Czernicka zjawiła się u swej pani cała zdyszana. Pani Ewelina nakazała jej zabrać do siebie psa Elfa i już zawsze trzymać przy sobie, gdyż pies się jej już znudził. Posłuszna Czernicka z szyderczym uśmiechem wzięła psa na ręce i już miała wychodzić, gdy Krzycka zapytała ją o dziewczynkę. Czernicka oznajmiła swej pani, że dziecko ma zaraz być kąpane, a ona potrzebuje jeszcze trochę pieniędzy na koronki i wstążki dla dziewczynki. Czernicka dostała pieniądze, a część banknotów sprytnie zagarnęła do kufra stanowiącego jej osobistą wartość. Po czym widocznie zadowolona zyskiem płynącym z przybycia do domu sieroty zaczęła fastrygować suknię dla dziewczynki, której wykończyć mieli zająć się z samego rana krawcy. Tymczasem dziewczynka siedziała wykąpana na podłodze w pokoju Czernickiej bawiąc się z Elfem. W tym samym momencie w salonie pani Ewelina w dalszym ciągu pogrążona w zadumie leżała na kanapie. Dumała ona o swej niedoli i wielkiej potrzebie czynienia dobra, która dawałaby jej radość. Wspominała także jak w Ongrodzie powstało Towarzystwo Dam Dobroczynnych, którego z wielką radością stała się członkiem. To właśnie dzięki Towarzystwu Dam Dobroczynnych, które wyszukiwało ludzi ubogich pani Ewelina trafiła do domu mularzowej, gdzie pierwszy raz zobaczyła sierotę Helcie, którą zapragnęła mieć dla siebie. A teraz przedmiot jej pragnień, który dostała z olbrzymią łatwością był już w jej domu. Myśl o tym wyrwała ją z zadumy i czym prędzej zerwała się, by popędzić do pokoju Czernickiej. Nim jednak zdołała opuścić salon, ujrzała ona w drzwiach pannę Czernicką prowadzącą za rękę Helcie. Krzycka była zadowolona i zachwycona z metamorfozy dziewczynki, która wyglądała teraz jak przepiękny koliber. Wzięła więc Helcie w ramiona i zaczęła obsypywać ją pocałunkami. Potem razem z dziewczynką zasiadła do stołu w jadalni. Pół godziny później dziewczynka siedziała już na kolanach swej nowej opiekunki, która bardzo szybko przekonała do siebie dziecko. Krzycka obdarowała dziewczynkę niezmierną dobrocią i czułością, a każdy dzień pobytu dziecka w jej domu wydawał się szczęśliwszy dla każdej z nich. W domu rozbrzmiewał śmiech i radość. Pani Eweliny i Helcia bawiły się ze sobą doskonale i nie rozstawały się ani w dzień, ani w nocy. Ludzie widząc jaką miłością i opieką pani Ewelina obdarowała obce dziecko nazywali ją świętą. Pani Ewelina wśród zabawy uczyła Helcie języka francuskiego, dobrych manier, zgrabnego chodzenia, siedzenia, jak również jedzenia. Dziewczynka uczyła się bardzo szybko. A po roku pobytu u swej opiekunki mówiła już płynnie po francusku oraz znała mnóstwo francuskich modlitewek i wierszyków. Jednak najbardziej w dziecku zachwycał panią Eweline szczególny zmysł piękna, który przejawiał się u dziewczynki każdego dnia coraz wyraźniej. Krzycka chciał więc zabrać Helcie do Włoch, by mogła nacieszyć się ich pięknem. Gdy Helcia miała już osiem lat i przebywała w domu pani Eweliny już przeszło trzy lata. Krzycka dostrzegła w niej również talent do śpiewu i jeszcze bardziej zapragnęła zabrać dziewczynkę do Włoch. Wkrótce potem marzenie o zabraniu Helci do Włoch stało się realne, pozwoliły na to dobre interesy pani Eweliny. Krzycka, Czernicka, Helcia i Elf wyjechały na parę miesięcy do Włoch. Po powrocie do domu wszystko się zmieniło. Pani Ewelina siedziała w salonie zamyślona i smutna. Helcia w tym czasie siedziała z Czernicką w garderobie i bardzo dobrze się bawiła. W garderobie była także Janowa, która postanowiła odwiedzić dziewczynkę. Janowa i Czernicka zauważyły, że dziewczynka wyraźnie wyrosła. Helcia nie była już małą dziewczynką, ale nabierającą kobiecych kształtów panienką, a jej nowe kształty czyniły ją trochę niezgrabną. Janowa przysiadła obok Helci na podłodze, a dziewczynka zaczęła pokazywać jej swe rzeczy i wszystko tłumaczyć. W trakcie tego mularzowa westchnęła wspominając o swych dzieciach. Helcia spojrzała na nią i ruszyła do starych zabawek i łachmanów, by podarować część z nich swojej krewnej dla dzieci. Janowa z łzami w oczach odmówiła przyjęcia podarków, ale podnosząc się z ziemi powtarzała jakie dobre serce ma Helcia bo nie gardzi swymi biednymi krewnymi. W końcu Helcia przypom

W Ongrodzie żyje sobie bogata wdowa Ewelina Krzycka, która należy do Towarzystwa Dam Dobroczynnych zajmującego się wspieraniem ludzi ubogich. Pewnego dnia u pani Krzyckiej zjawia się mularzowa wraz ze śliczną, pięcioletnią dziewczynką. Dziecko jest sierotą, którą pani Ewelina zapragnęła się zająć. Pani Ewelina z wielką radością przyjęła dziewczynkę w swoim domu. Po czym kazała swojej służącej Czernickiej wykąpać i ubrać dziecko. Mularzowej wręczyła zaś kilka rubli na cukierki dla dzieci. Mularzowa wróciła do domu, a pani Ewelina pogrążyła się w zadumie. Po chwili jednak wezwała do siebie Czernicką, by ta zabrała do siebie jej psa Elfa, którym właśnie się znudziła. W końcu dziewczynka była gotowa, a pani Ewelina bardzo szybko ją do siebie przekonała. Od tamtej pory mała Helcia bo tak miała na imię dziewczynka żyła w pięknym domu rozpieszczana i bardzo kochana. Helcia uczyła się mówić po francusku, pięknie jeść i chodzić. A pani Ewelina pozostawała oczarowany wdziękiem dziewczynki, która przejawiała szczególny zmysł piękna. Po trzech latach pobytu w domu Krzyckiej okazało się, że Helcia ma także talent do śpiewu. Krzycka postanowiła więc zabrać ją do Włoch. Wkrótce potem Helcia wraz z panią Eweliną, Czernicką i Elfem wyjechały do Włoch, gdzie spędziły kilka miesięcy. Po powrocie do domu pani Ewelina wyraźnie posmutniała. Helcia bardzo się zmieniła i przestała już wyglądem przypominać aniołka. Podobnego zdania była Janowa, która odwiedziła Helcie. Tego samego wieczoru Krzycka żaliła

Bogata wdowa pani Ewelina Krzycka mieszkająca w miasteczku Ongrodzie zajmowała się na co dzień działalnością charytatywną dla Towarzystwa Dam Dobroczynnych. Działalności ta sprawiała jej wiele radości i dzięki niej spotkała w domu mularza pięcioletnią sierotkę Helcie, którą zapragnęła się zająć. Do domu pani Eweliny dziewczynkę przyprowadziła żona mularz Jana pani Janowa. Janowa była bardzo onieśmielona wielką dobrocią pani Eweliny, która postanowiła przyjąć pod swój dach obce dziecko. Pani Ewelina zaś była oczarowana prześliczną i uroczą jak aniołek dziewczynką, która bawiła się właśnie z jej psem Elfem. Wkrótce potem Krzycka wezwała do siebie pannę Czernicka i nakazała jej wykąpać i ubrać dziewczynkę. Janowa i Krzycka przez jakiś czas jeszcze rozmawiały o Helci wzruszając się przy tym do łez. Na pożegnanie Janowa otrzymała od Krzyckiej parę rubli. Janowa zachwycona miłosierdziem i dobrocią Krzyckiej wróciła do domu. Pani Ewelina zaś zatopiona w rozkosznej zadumie leżała na kanapie. Po pewnym czasie zaczął dokuczać jej Elf ,którym zdążyła się znudzić. Nakazała więc pannie Czernickiej zabrać psa do siebie i nie wpuszczać do salonu. W końcu Helcia była wykąpana i ubrana. Krzycka była zadowolona z przemiany dziewczynki, którą zaczęła obsypywać pocałunkami. Dziewczynka bardzo szybko przekonała się do pani Eweliny i od tej pory spędzały ze sobą każdą chwilę. Życie Helci było jak z bajki. Krzycka bardzo ją rozpieszczała i chętnie uczyła francuskiego, dobrych manier i zgrabnego chodzenia. Helcia podczas zabawy kształciła się szybko i chętnie. Już po roku pobytu w domu Krzyckiej mówiła płynnie po francusku i przejawiał szczególny zmysł piękna, który tak zachwycał swą opiekunkę. A kiedy dziewczynka miała już skończone osiem lat pani Ewelina dostrzegła, że ma wielki talent do śpiewu. Od dawna marzeniem pani Eweliny było zabranie Helci do Włoch, aż w końcu jej interesy na to pozwoliły. Krzycka, Czernicka, Helcia i piesek Elf wyjechali do Włoch na kilka miesięcy. Krzycka miała rację Włochy bardzo spodobały się dziewczynce. Po powrocie do domu pani Ewelina siedziała w salonie zamyślona i smutna. Helcia w tym czasie bardzo dobrze bawiła się w garderobie. Była tam także Czernicka i Janowa, która odwiedziła dziewczynkę. Obie panie stwierdziły, że Helcia zmieniła się i zaczęła wyrastać na niezgrabnego podlotka, którego rysy zapowiadały przyszłą piękność. Helcia podczas spotkania z Janową jedn

W noweli Elizy Orzeszkowej pt.”Dobra Pani” tytułowa bohaterka Ewelina Krzycka jest bezdzietną, bogatą wdową, kochająca przepych, splendor i podróże. Głównie cechuje ją egoizm i egocentryzm.Ta wyrachowana kobieta kieruje się w swoim całym życiu chwilowymi zachciankami i kaprysami. Gdy czegoś pragnie zawsze musi to mieć, a zdobywanie tego przychodzi jej z wielką łatwością. Obiektami jej pragnień są przede wszystkim ludzie i zwierzęta. Można powiedzieć, że Krzycka ich kolekcjonuje. Pod pozorem filantropki sprowadza do domu Czernicką i Helcie, które początkowo obdarza wielką miłością i uwagą. Gdy dziewczynki dorastają, stają się dla Krzyckiej nudne i wówczas bez skrupułów odsuwa je od siebie, nie licząc się z ich uczuciami. W oczach ludzi uchodzi za uczynną i dobrą kobietę, która z wielką pasją i oddaniem pomaga biednym ludziom. Prawda jest jednak taka,że Krzycka ubarwia sobie swoje nudne życie przygarniając do domu zwierzęta i ludzi. Wydawać mogłoby się, że nie jest ona świadoma krzywdy jaką wyrządza swym podopiecznym. Moim zdaniem jest ona pozbawiona jakichkolwiek głębszych uczuć, nie potrafi naprawdę kochać i odnaleźć sensu swego życia. Jej sercem targa ciągła tęsknota i pustka, której nie potrafi zapełnić na stałe. Kolejną ważną bohaterką jest pięcioletnia sierota Helcia. Helcia jest bardzo ufnym dzieckiem, które szybko zżywa się ze swoją opiekunką. Dziewczynka bardzo kocha swoją panią i na każdym kroku okazuje jej swą wdzięczność. Mimo życia w luksusach nie zmienia się jej dobra natura i serce. Jest bardzo radosną i pojętną dziewczynką, którą cechuje zmysł piękna i talent do śpiewu. Odrzucona przez swą opiekunkę staje się cicha i małomówny. Gdy wraca pod opiekę swoic

Gatunek literacki – nowela
Rodzaj literacki – epika
Nowela Elizy Orzeszkowej pt.” Dobra Pani” powstała w okresie pozytywizmu. Autorka w swym utworze pragnie obnażyć powierzchowność i fałszywy realizmy hasła jakim jest w pozytywizmie filantropia i dobroduszności. Tytułowa „dobra pani ” to w bardzo

W noweli Elizy Orzeszkowej pt.”Dobra Pani” miejsce akcji jest wyraźnie określone. Czytelnik bez problemu wie, że miejscem akcji jest małe prowincjonalne miasteczko Ongród, które jest anagramem do słowa Grodno. Grodno w rzeczywistości jest białoruskim miastem rozpostartym nad Niemnem. Autorka noweli przeżyła w Grodnie wiele lat i czuła się z nim duchowo związana. Nic więc dziwnego w tym, że pisarka celowo przestawiła w jego nazwie litery i stworzyła anagram. Dzięki temu Ongród stał się symbolem zaściankowych miasteczek o niewyraźnej tożsamości, które były jej dobrze znane.
Tytułowa bohaterka mieszka w tym właśnie miasteczku na ulicy Zamojskiej. Większa część akcji rozgrywa się więc w posiadłości pani Eweliny Krzyckiej w Ongrodzie. W noweli jest także przedstawiony wyjazd Krzyckiej, C

Przedstawiam najważniejsze informacje dotyczące utworu Elizy Orzeszkowej pod tytułem ” Dobra pani „:
Tytuł: Dobra pani
Tytuł oryginału: Dobra pani
Język oryginału: Polski
Autor: Eliza Orzeszkowa
Rok opublikowania: 1888 (tysiąc osiemset osiemdziesiąty ósmy)
Rodzaj literacki: epika
Gatunek literacki: nowela
Czas akcji: obejmuję około 5 lat
Miejsce akcji: małe miasteczko Ongród i Włochy
Najważniejsi bohaterowie:
1.) Ewelina Krzycka – tytułowa „dobra pani”
2.) Helka – jest sierotą, opiekującą się bogatą wdową Krzycka
3.) Czernicka – garderobiana pani Eweliny
4.) Rodzina Jana – murarz, jego żona i dzieci, u których dorasta Helka
Streszczenie:
W Ongrodzie żyje bogata wdowa Ewelina Krzycka, do której przychodzi pewnego dnia mularzowa z pięcioletnią dziewczynką, która jest sierotą. Pani Ewelina należy do towarzystwa pomagającego ludziom ubogim. Krzycka przyjmuję dziewczynkę. Rozkazuję Czernickiej wykąpać i ubrać dziecko dziewczynkę. Mularzowej dał trochę rubli na cukierki dla dzieci. Wzywa Czernicką by zabrała jej psa Elfa do siebie. Gdy dziecko było już gotowe szybko polubiło panią Ewelinę. Od tego momentu Helcia (tak miała na imię) żyła w pięknym domu rozpieszczana i kochana. Dziewczynka uczyła się rozmawiać po francusku, pięknie jeść, a także chodzić. Po trzech latach mieszkania w domu Krzyckiej okazało się, że Helcia posiada też talent d śpiewu. Po tym pani Ewelina zabrała ją do Włoch gdzie spędzili razem z

Nowela „Dobra pani” Elizy Orzeszkowej to przejmujący głos w ważnej sprawie. Jej akcja toczy się w prowincjonalnym mieście Ongrodzie. Nazwa ta jest wyraźną aluzją. Jest to anagram nazwy Grodno – miasta nad Niemnem, które pisarce było szczególnie bliskie. Czy to właśnie w nim zaobserwowała zjawiska, które chwytają za serce i budzą sprzeciw czytelnika?Tytułową bohaterką noweli jest pani Ewelina Krzycka, która angażuje się w działalność filantropijną. Pod jej skrzydła trafia sierota – Hela, którą dotychczas opiekowali się krewni. Wszystko początkowo toczy się jak w bajce – dziewczynka otrzymuje staranne wykształcenie. Uczy się nawet dobrych manier i języka francuskiego. Krzycka jest zachwycona nową podopieczną. Zabiera ją nawet w podróż do Włoch. Z biegiem czasu pani Ewelina coraz mniej uwagi poświęca sierocie. Hela jest odtrącana, a jej miejsce zajmuje młody włoski muzyk. Teraz to on jest oczkiem w głowie filantropki. Dziewczynka jest rozczarowana postępowaniem opiekunki. Nie może pojąć, dlaczego trafia do garderoby.Sytuację wyjaśnia opowieść panny Czernickiej – służącej dziedziczki. Wynika z niej, że pani Krzycka miała już w życiu wielu podopiecznych, którymi szybko się nudziła. Jedną z nich jest sama panna Czernicka, która kiedyś też trafiła tu na wychowanie. Scenariusz był podobny – początkowe zaangażowanie w wychowanie wypierane było przez obojętność. Podobnie jak Hela najpierw trafiła do garderoby. Potem została służącą „dobrej pani”. Opowiada, że jej miejsce zajął młody hrabia. Potem obiektem westchnień była papuga, a potem piesek Elf. Pogrążona w smutku dziewczynka nie kryje zdumienia. Jaki

AutorEliza Orzeszkowa z domu Pawłowska herbu Korwin urodziła się 6 czerwca 1841 roku, a zmarła 18 maja 1910 roku. Była pisarką. Tworzyła w okresie pozytywizmu. W roku 1905 była nominowana do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Do jej najbardziej znanych utworów należą: „Nad Niemnem”, „Marta”, „Meir Ezofowicz”, „Cham” oraz zbiory nowel (wśród nich nowele „Dobra pani”, „ABC”, „Gloria victis”).Gatunek„Dobra pani” jest nowelą, a więc krótkim jednowątkowym utworem napisanym prozą. Jest zwarta kompozycyjnie, ma wyraźnie zarysowaną akcję, punkt kulminacyjny i puentę. Dotyka tematów społecznych, w tym przypadku źle rozumianej filantropii, nieodpowiedniego traktowania dzieci, pozornie dobrych – a tak naprawdę szkodliwych i egoistycznych – działań.Geneza utworuNowela została przedrukowana w roku 1882 w zbiorowej książeczce pod tytułem „Ognisko”. Opiera się na zaobserwowanych przez autorkę zjawiskach społecznych, którymi były nieodpowiedzialne podejmowanie decyzji i fałszywa filantropia. Utwór ma charakter utylitarny i wpisuje się w idee pozytywistyczne.Czas i miejsce wydarzeńWydarzenia dzieją się w ciągu kilku lat, w II połowie XIX wieku. W tym czasie Helenka dorasta. Pojawiają się też – dzięki retrospekcji – wcześniejsze zdarzenia, związane z życiem panny Czernickiej i Eweliny Krzyckiej.Akcja rozgrywa się w niewielkim miasteczku – Ongrodzie. Część wydarzeń ma miejsce w willi pani Krzyckiej, niektóre rozgrywają się w chatce krewnych Helenki.Bohaterowie1. Ewelina Krzycka – tytułowa dobra pani; wdowa; majętna, bezdzietna; wydaje się filantropką – daje jałmużnę, wyszukuje osoby, którym zamierza pomóc, kupuje zwierzęta, którymi ma się opiekować; tak naprawdę jest egoistką, która nie zauważa, że krzywdzi innych; kobieta skupia się na utwierdzaniu siebie w przekonaniu, że czyni dobro i poświęca się dla innych; jej działania nie wynikają z dobroci serca; kobieta nigdy nie zastanawia się nad skutkami swoich decyzji i kaprysów;
2. Hela – mała, śliczna dziewczynka (gdy dorasta, nieco się zmienia i nie zachwyca tak sobą dobrej pani; po powrocie do chaty Jana zmienia się nie do poznania); sierota; przebywa pod opieką dalszych krewnych, u Jana; pod opiekę bierze ją pani Ewelina Krzycka; dziewczynka jest dobra i wrażliwa, inteligentna, docenia piękno, ma talent muzyczny; jest wierna, stała w swoich uczuciach; umie być wdzięczna za dobro; nie zapomina o biedniejszych krewnych; zostaje skrzywdzona przez panią Krzycką – gdy ta się nią znudzi, oddaje ją do ubogich krewnych dziewczyny;
3. Czernicka – służąca Eweliny Krzyckiej; podstarzała panna, któr