Dym

„Dym – streszczenie”
W mojej pracy chcę przedstawić streszczenie noweli Marii Konopnickiej pt.: „Dym”. Opowiada ona o bardzo smutnej historii matki i syna. Wybrałam ten utwór, ponieważ wzruszyła mnie ich miłość i niezwykła więź.
Dawno temu w małej facjatce mieszkała sobie stara wdowa z synem Marcysiem. Ich domek stał naprzeciw ogromnej fabryki, w której chłopak pracował jako kotłowy. Kobieta bardzo go kochała. Był on dla niej najważniejszy, był całym jej światem. Właśnie dlatego, zawsze spoglądała przez małe okienko facjatki na ogromny komin fabryczny, gdzie Marcyś pracował. Patrząc na ciemne kręgi dymu wylatujące z komina, wyobrażała sobie swojego syna. Prawie widziała go stojącego w granatowej płóciennej bluzie, w skórzanym pasie, odwiniętym kołnierzu i lekkiej furażerce na jasnych włosach. Marcyś również bardzo kochał i szanował swoją matkę. Widział ją ,gdy tylko spojrzał na swój dom i wąskie pasemko dymu wydobywające się z komina chatki. On z kolei wyobrażał sobie kobietę w różowym fartuchu, białym czepku na głowie i w tołbaku. Czasem zdawało mu się nawet, że czuje zapach przygotowywanych przez matkę potraw. To właśnie przez tę ich więź, dym był dla nich taki ważny. Większość osób nawet go nie zauważała, ale oni go rozumieli, był dla nich jakby żywą istotą. Dym z komina facjatki i dym z fabryki łączył ich. Sprawiał, że byli razem, choć osobno.
Chłopak w południe wracał do domu na posiłek. Wdowa miała zawsze smaczny obiad przygotowany specjalnie dla niego i dawała mu największą porcję, sama często nie dojadając. Chłopak jadł szybko i z wielkim apetytem. Chwalił posiłki i dziękował za nie. Żegnał się szerokim znakiem krzyża i całował matkę w rękę na pożegnanie. Zaraz potem wracał do pracy. Kobieta zostawała sama. Ogarniała dom, łatała odzież i bieliznę Marcysia. Zimą robiła grube pończochy na sprzedaż. I aż do wieczora z utęsknieniem czekała na powrót swego ukochanego dziecka, spoglądając na dymiące kłęby w powietrzu. Na te lecące od niej i od jej syna, i czuła się wtedy mniej samotna.
Dym przybierał różne kształty i barwy. Czasem był jak „żelazna gadzina” – długi i wysoki, czasem lekuchny jak „zasłona w powietrzu”, przybierał postać żagla wielkiego statku lub obłoczka różanego. Niekiedy przypominał pióropusz, a czasem miał kształt mar nieziemskich, widziadeł. Zdarzało się, że pędził jak szalony, a kiedy indziej wisiał ciężko nad dachami. Wdowa obserwowała go niemal bez przerwy. Patrzyła na fabrykę, w której przebywał jej syn i często popadała w zadumę.
Marcyś wracał do domu dopiero pó

1. Mieszkanie matki i syna w ubogiej chatce.
2. Wizja matki, chłopca przy pracy.
3. Ciężka praca syna w fabryce.
4. Obserwowanie przez wdowę dymu buchającego z komina fabryki.
5. Porządki w izdebce.
6. Wyznaczanie czasu poprzez kolor i intensywność dymu.
7. Troska matki o Marcysia.
8. Rozmyślanie syna o matce pozostałej w domu.
9. Oddanie porcji wdowy synowi.
10. Rozradowanie lokatorów pr

W powieści ukazuje się stara wdowa wraz ze swym ukochanym synem Marcysiem. Oboje wiodą ubogie życie, siłę im daje szczera miłość i szacunek, jakim darzą siebie nawzajem. Syn pracuje w fabryce jako kotłowy, a matka zajmuje się domem. Radość kobiecie sprawia widok unoszącego się dymu z komina fabryki, a także codzienne powroty jedynaka. Wychudzona kobieta często oddaje swój obiad chłopcu, w trosce by jej syn najadł się do syta, a sama w ukryciu zgarniała pozostałe resztki. Robiła to z wielką wiarą w Boga i Matkę przenajświętszą. Po wyjściu Marcysia z chaty, wdowa stojąc na środku izdebki nasłuchiwała kroków syna. Odprowadzała go słuchem, dopiero gdy zapadała cisza, brała się do pracy. I tak było co dzień…
Do czasu, gdy pewnej nocy chłopiec obudził się z wrzaskiem. Cały spocony, a po chwili zama

Recenzja noweli Marii Konopnickiej pod tytułem ,,Dym’’
Zaczęłam czytać ją pod wpływem wspomnień mojej babci. To ona zainteresowała mnie wątkiem chłopca-piecowego. Kiedy opowiadała mi książkę, przerwała w połowie, a co było dalej miałam sama sprawdzić.
Sama autorka noweli Dym wiele lat spędziła na wsi, obcowała z przyrodą, poznawała życie ludzi i ich kultury. To może skłoniło ją do napisania wzruszającej historii Marcysia. Inspirowała się także doświadczeniami B. Prusa i E. Orzeszkowej.
Życie ludzi nie było jej obce, obserwacje otoczenia wpłynęły na treść noweli. To w niej ukazuje wielką miłość matki do syna oraz troskę o codzienny byt.
Widok dymu, który wydobywał się z komina sprawia, że matka Marcysia ma poczucie bezpieczeństwa. Niepokoi się, gdy syn idzie do pracy jako piecowy

Bohaterowie noweli ,,Dym’’ Marii Konopnickiej

Marcyś – jest jedynakiem, synem wdowy, pracuje jako kotłowy w pobliskiej fabryce. Jest młodym chłopcem, pełnym zapału do pracy. Cechuje go skrupulatność i punktualność. Ponadto okazuje szacunek i miłość d

Nowela ,,Dym’’ Marii Konopnickiej została wydana w 1893 r. Książka ta powstała przez wrażliwość autorki na biedny los ludzki. Sama Maria Konopnicka spędziła niemało lat na wsi. A dzięki temu poznała życie ludzi biednych. Poprzez tę opowieść chciała pokazać także swój swój ból i cierpienie po utracie dziecka. Jest to opowie

Nowela pod tytułem ,,Dym’’ Marii Konopnickiej, jest jednym z utworów opowiadających o życiu matki i syna.
Utwór rozpoczyna się opisem dymu wydobywającego się z wielkiego fabrycznego komina. Dym ten nie dla każdego ma znaczenie. Dla kobiety, która widzi go z okna własnego domu, symbolizuje obecność jej syna na stanowisku kotłowego. To on ma wpływ na barwę, gęstość wydobywającego się dymu.
Wdowa wyobraża sobie, jaką ciężką pracę wykonuje jej dziecko i spokojnie czeka na jego przybycie do domu. Wykonując przy tym, codziennie obowiązki domowe robi to z myślą o synu. Sam chłopiec w pracy również dostrzega dym, cienki i nikły wydobywający się z komina rodzinnego domu. To kojarzy mu się z ciepłem i miłością matki, która przygotowuje mu obiad. Marcyś na przerwie w pracy przybiega do domu na ciepły posiłek. Widać wówczas, jak dym fabryczny słabnie na sile. Matka stara się, aby ten skromny posiłek był zawsze estetycznie i schludnie podany. Razem zasiadają do obiadu, wdowa spożywa posiłek wolniej, aby wszystko móc oddać synowi. Tłumaczy się przy tym brakiem smaku. Zjada jedynie pozostałe resztki.
Po zjedzeniu posiłku, Marcyś ponownie wraca do pracy, w fabryce którą kończy dopiero wieczorem.
Zimową porą matka siedząc przy oknie i obserwując tańczący na wietrze dym, robiła pończochy, które potem chciała sprzedać. Wieczorami, mieli razem czas na rozmowę, kolację j

Dziewiętnastowieczny utwór Marii Konopnickiej pt. „Dym” podejmuje temat biedy i niezawinionej śmierci młodego człowieka. Głównym motywem jest jednak miłości matki do syna.
Wdowa codziennie patrzyła na dym z komina, który układał się w różne kształty. Oznaczało to, że jej syn – Marcyś pracuje. Był kotłowym w pobliskiej fabryce. Kochała go najbardziej na świecie i troszczyła się o niego. Chłopak potrafił zjednać sobie otoczenie, często się uśmiechał, a po pracy bawił się z kosem i jadł gotowane mu przez mamę posiłki. Kobieta często sama ich sobie odmawiała. Kiedyś przyśnił mu się koszmarny sen, był pełen złych przeczuć. Matka wspierała go i mówiła, że to na pewno dobrze wróży, bo sny należy tłumaczyć na opak. Jednak w sercu czuła niepokój o Marcysia i naprawdę się bała o niego.
Pewnego dnia Marcyś nie wrócił z pracy, okazało się, że miał wypadek i zmarł. Matka była zrozpaczona. Patrzył

„Dym” to krótkie opowiadanie autorstwa Marii Konopnickiej, w którym opisany został fragment z życia ubogiej wdowy i jej syna Marcysia.
Matka z synem mieszkają w skromnym mieszkaniu na poddaszu blisko fabryki, w której pracuje Marcyś. Matka to stara kobieta, która dopasowuje rytm swojego dnia do zajęć syna. Chłopak pracuje każdego dnia (łącznie z niedzielą) w fabryce jako kotłowy. Dla matki jest jedynym szczęściem jej życia i wielką miłością. Kobieta całymi dniami obserwuje przez okno w izdebce unoszący się nad kominem fabrycznym dym, który jest świadectwem obecności Marcysia w pracy. Każdy dzień jest podobny do dnia poprzedniego. Kobieta wstaje jako pierwsza i zajmuje się przygotowaniem śniadania dla syna. Potem budzi go i podaje jedzenie. Kiedy chłopak wychodzi do pracy, matka słucha jego kroków na schodach i łoskotu zamykanych na dole drzwi. Spogląda przez okno, by ujrzeć sylwetkę odchodzącego do pracy syna. Później krzątając się po izbie, co chwilę spogląda na unoszący się nad fabryką dym. Po południu czeka na jedynaka z obiadem. Często, stosując wykręty, oddaje mu swoją porcję jedzenia, a sama dojada resztki po jego ponownym wyjściu do pracy. Kiedy chłopak wraca wieczorem zmęczony do domu, jego matka czeka na niego z kolacją. Po wspólnym posiłku, Marcyś szybko udaje się na spoczynek. Dobrze wie, że następnego dnia rano znowu będzie musiał wstać do pracy. Jedyną rozrywką w domu wdowy jest mały kos, który wygwizduje wesołe piosenki. Często przyłącza się do niego Marcyś, jeśli tylko jest w domu i ma siły na zabawę. Tak mijają kolejne dni wdo

Nowela Marii Konopnickiej pod tytułem „Dym” opisuje życie Marcysia – pracownika pobliskiej fabryki i jego matki, starej i biednej kobiety, która z miłości do syna potrafi wyrzec się swojej niewielkiej porcji jedzenia. Konopnicka wykazała się zatem ogromną wrażliwością na problemy dotykające innych ludzi i przedstawiła ich życie w tamtych czasach.

„Dym” Marii Konopnickiej to nowela, której nie można przypisać dokładnego czasu ani miejsca. Można jedynie domyślać się, iż czas jej akcji przypada na drugą połowę XIX wieku, najpewniej lata siedemdziesiąte, w którym to czasie żyła i tworzyła autorka. Maria Konopnicka opisuje w swoim utworze wszechobecny w ówczesnych czasach problem biedy i głodu, którego była świadkiem. Po raz pierwszy tekst utworu został wydany w 1893 roku, stąd w

Głównym bohaterem jest tytułowy dym. Dla większości ludzi nic on nie znaczy, ale dla matki Marcysia znaczy bardzo dużo. Kobieta widzi w nim różne kształty i uznaje to za znaki od syna, że wszystko u niego w porządku. Również syn kobiety obserwuje dym wydobywający się z ich domu, mimo że to malutka smużka w porównaniu z dymem z fabryki. Po śmierci Marcysia dym przybiera jego kształty.
Matka chłopca o imieniu Marcyś -była to starsza kobieta, która mieszkała wraz z synem na poddaszu. Z treści wynika, że jest wdową, a jedyną bliską jej osobą jest jej syn Marcyś. W życiu zajmuje się opieką nad synem. Wszystkie dni wyglądały u niej tak samo – wstawała rano przed synem, budziła go do pracy, przygotowywała śniadanie, sprzątała, gotowała obiad i zajmowała się innymi pracami domowymi. Była tak oddana swojemu synowi, że potrafiła mu oddać nawet swoją porcję posiłku. Potrafiła głodować, aby tylko jej syn był najedzony. Jedyną jej rozrywką było obserwowanie zmieniającego się dymu. Dla kobiety bardzo ważna była wiara, bardzo dużo się modliła i przypominała synowi o zmówieniu pacierza. Kobieta bardzo kochała swojego syna, ciężko jej było budzić przemęczonego syna, który praco

W utworze pt. :”Dym” autorka poruszyła problem wielkiej i oddanej matczynej miłości, ale zarazem problem związany ze samotnością i biedą. Opisała relacje matki i syna mieszkających w małej izdebce na poddaszu. Poznajemy biedną, starszą wdowę i jej syna młodego, bystrego Marcysia, który pracuje w pobliskiej fabryce na stanowisku kotłowego. Młodzieniec podjął pracę, aby podratować budżet rodzinny, była to praca ciężka i wyczerpująca. Całe ich życie podporządkowane było rytmowi pracy. Matka wstawała o świcie, aby przygotować posiłek dla swojego syna, później budziła syna i zjadali wspólne śniadanie. Następnie Marcyś wychodził do pracy, a ona krzątała się po izdebce sprzątając i przygotowując obiad. Ich więź mimo krótkiego czasu, który ze sobą spędzali była bardzo mocna. Tytułowy dym był takim łącznikiem i wynagrodzeniem w ich wzajemnej tęsknocie. Wdowa obserwowała dym unoszący się z fabryki i na tej podstawie wiedziała, że u jej syna jest wszystko w porządku, że ciężko pracuje, albo że za chwilę będzie miała przerwę. Młody kotłowy, zaś obserwował dym unoszący się znad facjatki i wiedział, że matka pracuje przygotowując dla niego kolejny posiłek. Dla matki obserwacja dymu był

Autor
Maria Stanisława Konopnicka urodziła się 23 maja 1842 roku, zmarła 8 października 1910 roku. Była polską poetką i nowelistką, krytyczką literacką, publicystką i tłumaczką. Tworzyła pod pseudonimami Ko-mar, Jan Sawa, Marko, Jan Waręż, Mruczysław Pazurek. Wśród wielu jej utworów najbardziej znane to nowele („Dym”, „Mendel Gdański”, „Nasza szkapa”, „Miłosierdzie gminy”), utwory dla dzieci („O Janku Wędrowniczku”, „O krasnoludkach i o sierotce Marysi”, „Na jagody”, „Szkolne przygody Pimpusia Sadełko”), zbiory wierszy i poematy (w tym „Rota”).
Gatunek
„Dym” jest nowelą. To bardzo krótki jednowątkowy utwór epicki napisany prozą. Jest zwarty kompozycyjnie, ma wyraźnie zarysowaną akcję, punkt kulminacyjny i puentę. Dotyka tematów społecznych. Ma charakter utylitarny – zwraca uwagę na problemy ludzi biednych.
Geneza utworu
Nowela Marii Konopnickiej opublikowana została w 1893 roku. W tym pozytywistycznym utworze można dostrzec utylitaryzm charakterystyczny dla epoki. Autorka chciała uwrażliwić swoich odbiorców na losy ludzi biednych. Pokazywała czytelnikom, czym są ubóstwo, ciężka praca ponad siły i za niewielkie wynagrodzenie, choroby wynikające z niedożywienia, trudności ze zdobyciem wykształcenia. Zwracała ich uwagę na ludzkie tragedie. Nowela „Dym” jest wzruszającą opowieścią o biedzie, miłości matki i syna, okrucieństwie losu i cichym, niedostrzeżonym cierpieniu.
Czas i miejsce wydarzeń
Czas wydarzeń nie jest wyraźnie określony – to zaledwie kilka dni. Prawdopodobnie akcja dzieje się w II połowie XIX wieku. W tym czasie żyła i tworzyła Maria Konopnicka, która – będąc obserwatorką codzienności – przenosiła swoje obserwacje na karty literatury.
Miejscem akcji jest miasto, w którym znajduje się fabryka. Wydarzenia dzieją się w małym pokoiku niewielkiego, skromnego mieszkania wdowy i jej syna, Marcysia.
Bohaterowie
1.Matka – stara kobieta, drobna, zwiędła, zgarbiona, w białym czepcu na głowie, w tołubku – malowanym kaftanie przepasanym różowym fartuchem; jest pobożna – często się modli i pilnuje, by syn nie zapomniał o modlitwie; kocha Marcysia – cały dzień o nim myśli, dba o niego, gotuje mu skromne, ale dobre posiłki, oddaje swoją zupę; jest gospodarna, zaradna, pracowita, troskliwa; śpi krótko
2.Marcyś – wysoki, smukły, gibki, jasnowłosy, w granatowej płóciennej bluzie spiętej skórzanym pasem, w lekkiej furażerce (czapce) na głowie; jest pracowity, energiczny, pełen zapału, dumny ze swojego stanowiska; kocha swoją matkę – szanuje ją, jest jej wdzięczny za opiekę; jest pobożny, modli się przed snem;
3.Dym – bohater tytułowy, ożywiony; dym fabryczny jest potężny, zmienia barwy, przybiera różne kszta�