Faraon

Książka pod tytułem “Faraon’ jest dziełem Bolesława Prusa i została ukończona w 1895 roku, a opublikowana w “Tygodniku Ilustrowanym” od października 1895 roku. Bolesław Prus na prawdziwe imię miał Aleksander Głowacki. Był autorem noweli powieści i opowiadań. Urodzony 20 sierpnia 1847 roku w Hrubieszowie, zmarł 19 maja 1912 roku. Niedługo po publikacji “Emancypantek” ”Kurier Codzienny” opublikował informację, według której Prus przymierza się do napisania powieści zatytułowanej Faraon. Faraon należy do Epiki i jest powieścią. Napotkałem na tę książkę w bibliotece. Spodobała mi się, więc ją wypożyczyłem. Po dwóch miesiącach ją przeczytałem. Bardzo spodobało mi się w tej książce to, że jest umieszczona w czasach Starożytnego Egiptu i jej główny bohater to młody Faraon Ramzes trzynasty. W utworze występują ciekawi bohaterowie, tacy jak Ramzes Trzynasty, Herhor, Pentuer, Mefres,Sara i Kama. Ramzes trzynasty to młody faraon, był synem egipskiego faraona Ramzesa dwunastego i królowej Nikotris. Dobrze operował wojskiem i był zwolennikiem reformy państwa egipskiego. Był inteligentny, zdolny i wrażliwy. Czasami popełnia błędy w kierowaniu państwem. Herhor był kapłanem Świątyni Amona w Tebach, był doradcą Ramzesa i ministrem wojny po śmierci Ramzesa trzynastego. Był małomówny, ogolony i dobrze zbudowany. Tak naprawdę to on sprawował rządy w państwie, był mądry, ambitny. Był jednocześnie przebiegły i potrafił wykorzystać zjawiska przyrodnicze do obalenia młodego faraona. Na końcu to on został faraonem i rządzi w państwie. Pentuer był drugim kapłanem świątyni w Tebach. Doradzał Herhorowi, a później Ramzesowi. Pochodzi z chłopskiej rodziny, dlatego namawiał Ramzesa do ulżenia doli chłopów. Był mądry i przenikliwy. Ramzes mu ufał słuchał jego wskazówek i rad. Po śmierci faraona Pentuer prowadzi ubogie życie i nie chce pomagać nowemu władcy. Mefres był arcykapłanem świątyni Ptah w Memfis. Był starszym człowiekiem żądnym władzy, wrogiem Ramzesa, za wszelką cenę próbował usunąć młodego fa

Egipt należy do najstarszych cywilizacji na świecie. Leży on w północno-wschodnim terytorium Afryki. Geniusz starożytnych Egipcjan podziwiany jest do dzisiaj. Starożytni Egipcjanie posiadali system kanałów nawadniających, budowali wspaniałe świątynie i grobowce, kapłani egipscy znali wiele tajemnic natury. Początkowo w państwie egipskim powstało mnóstwo drobnych państewek, które z czasem połączyły się w dwa większe, na południu- Egipt Górny, a na północy- Egipt Dolny. W początkach III tysiąclecia p.n.e. obydwa te państwa zostały zjednoczone. Na czele państwa stał faraon. Rządził on państwem przy pomocy stałej milicji, mnóstwa urzędników, z których powoli utworzyła się arystokracja rodowa. Faraon był prawodawcą, naczelnym wodzem, najbogatszym człowiekiem, najważniejszym sędzią, kapłanem, a nawet synem bożym i bogiem. Obok faraonów, a bardzo często ponad nimi stali kapłani- był to zakon mędrców kierujących losami kraju. Kapłani odgrywali bardzo ważną rolę w Egipcie. Byli oni nauczycielami młodych pokoleń, wróżbitami, doradcami dorosłych, sędziami zmarłych. Spełniali nie tylko drobiazgowe obrządki religijne przy bogach i faraonach, ale leczyli chorych jako lekarze, wpływali na bieg robót publicznych jako inżynierowie, tudzież na politykę jako astrologowie. Najczęściej faraonowie ulegali kapłanom, składali bogom hojne ofiary i wznosili świątynie. Byli jednak i tacy faraonowie, którzy sprzeciwiali się woli kapłanów, jak np.: Ramzes XIII- syn Ramzesa XII i królowej Nikotris. Panowanie tych władców było krótkie, znikały nie tylko ich czyny, lecz także nazwiska. Czasami zdarzało się, że upadała dynastia, a kloff- czapkę faraonów otoczoną wężem przywdziewał kapłan.
„Faraon” jest powieścią przedstawiającą nam kulisy życia politycznego i osobistego faraonów oraz kapłanów za panowania Ramzesa XII, a po jego śmierci Ramzesa XIII- jego syna. Był to wiek XI przed Chrystusem. W utworze przedstawiony jest upadek dynastii dwudziestej i wtargnięcie na tron arcykapłana Amona San- amen Herhora. W 33 roku panowania Ramzesa XII Egipt święcił duże uroczystości, mianowicie uzdrowienie królewskiej imieniem Bent- res i wypędzenie złego ducha z rodziny królewskiej przez bożka Chonsu oraz mianowanie syna Ramzesa XII na namiestnika. Po otrzymaniu tytułu erpatra młody książę poprosił ojca o mianowanie go dowódcą korpusu w Memfis. Ramzes XII zgodził się pod warunkiem, że następca tronu złoży dowód, iż potrafi kierować masą wojsk na stopie bojowej. W tym celu minister wojny Herhor, który był arcykapłanem największej świątyni Amona w Tebach zwołał radę, która postanowiła poddać księcia próbie. Książę miał wyruszyć z wojskiem w towarzystwie ministra Herhora, który miał składać raporty faraonowi o przebiegu wypadków. Na pustyni miał być zaskoczony przez pułk naczelnego wodza armii generała Nitagera. W czasie drogi książę wykazywał wielki zapał i znajomość spraw wojskowych. Pewnego razu, gdy oficer Eunane zgodnie z rozkazem księcia jechał na czele oddziału spostrzegł na szosie dwa skarabeusze, zatrzymał pochód i złożył hołd świętym żukom, doniósł o tej wróżbie księciu. Książę nie przywiązywał wielkiej wagi do tej wiadomości i był bardzo niezadowolony z decyzji ministra, który postanowił iść okrężną drogą przez wąwóz, aby nie podeptać świętych żuków. W związku z tą decyzją książę, który stwierdził „że taka przeszkoda nawet osła nie zatrzymałaby w podróży” powierzył przeprowadzenie oddziału przez wąwóz Herhoromi. Stwierdziwszy, iż nie zna się na kapłańskiej taktyce, oddalił się z kuzynem Tutmozisem, wymawiając się chęcią odpoczynku. Był to pierwszy konflikt między Ramzesem a kapłanem. W czasie rozmowy z Tutmozisem książę dał znać o swej niechęci do kapłanów. Rozchodziło mu się bardziej o to, że dowódcą wojsk jest kapłan. Wdrapawszy się na wzgórze zauważyli piękny folwark, a w ogrodzie dziewczynę, która spodobała się Ramzesowi. Była to Sara, córka rządcy folwarcznego, żydówka. Przyjemną rozmowę z Sarą przerwał Ramzesowi głos trąbki. Książę w pośpiechu ofiarował dziewczynie złoty łańcuch i prosił, aby oddała go swojemu ojcu. Po chwili wraz z Tutmozisem pobiegli w stronę głosu trąbki. Po przybyciu na miejsce książę dowiedział się od Herhora, że wojska zostały odcięte przez pułk niezwyciężonego Nitagera. Jak przystało na żołnierza, Ramzes postanowił siłą rozgromić tych, co ośmielili się zastąpić mu drogę. Nitagerowi powstrzymał księcia i wyjaśnił mu, dlaczego wojska jego zostały odcięte. Po krótkiej rozmowie, w której książę wykazał wiele zdrowego rozsądku, manewry zostały uznane za skończone. Następca wysłał Tutmozisa do ojca Sary w celu wykupienia jej, a sam ruszył z wielką świtą w stronę Memfis. Po przybyciu faraon zwołał naradę, na której chciał się dowiedzieć od osób zaufanych czy jego syn będzie dobrym wodzem. Nitager i Herhor stwierdzili, że książę posiada wszelkie zasady wodza. Pomimo tych zalet minister radził nie mianować jeszcze księcia dowódcą korpusu w Memfis. Faraon zgodził się i opuścił zgromadzenie. Nitager był bardzo poruszony słowami Herhora, a przede wszystkim tym, że faraon bez cienia niechęci zgadza się na wolę Herhora. Po otrzymaniu tej wiadomości Ramzes rozpoczął z ojcem zaciętą dyskusję, z której wynikło, że czuje on wielką niechęć do Herhora. Już od tej chwili w sercu młodego księcia rodził się bunt przeciw kapłanom. Pomimo tego książę był w ciężkiej sytuacji finansowej. Obiecał żołnierzom wynagrodzenie i chciał dotrzymać obietnicy. W związku z tym złożył wizytę matce i przedstawił jej swoją prośbę. Matka miała jednak obiekcje do jego przyszłe

1.Wstęp-Bolesław Prus we wstępie opisuje Egipt, położenie tego kraju na kuli ziemskiej oraz jego specyficzny klimat. Przedstawia wybitne osiągnięcia i wynalazki, takie jak poznanie dziedzin miernictwa, budownictwa. Potem Prus opisuje system kastowy panujący w tym państwie. Wyszczególnieni są tutaj kapłani z ich powinnościami.
2.Rozdział 2- Opisany jest tu trzydziesty trzeci rok panowania władcy egipskiego Ramzesa XII. Ludność świętuje ważne wydarzenie-powrót czczonego przez nich bożka Chonosu. Faraon mianuje na swego następcę swojego młodego, dwudziestodwuletniego syna. Ramzes otrzymuje zaszczytny tytuł erpatra.
3.Rozdział 3-Ramzes czuwa przed bitwą nad powierzonymi mu pułkami. Drogę wojsku zastąpiły dwa skarabeusze, ale Egipcjanie poszli dalej, nie zważając na złe wróżby.
4.Rozdział 4- W wąwozie pochód napotkał problemy w postaci kanału, który został sprawnie zasypany.
5.Rozdział 5- Zostaje tu opisane pierwsze spotkanie Ramzesa z Żydówką Sarą, która spodobała się mężczyźnie.
6.Rozdział 6-Ramzes zwyciężył w bitwie. Odważny młodzieniec z dumą mógł wrócić do Memfis. Udowodnił swoje męstwo i waleczność.
7.Rozdział 7-Ramzes XIII nie może zostać dowódcą korpusu, gdyż główny kapłan Herhor wytknął błędy młodemu dowódcy. Zasmucony Ramzes wydzierżawił kilka folwarków u Dagona. Ofiarował też pierścień Eunanie za to, że ten dostrzegł skarabeusze.
8.Rozdział 8- Sara została oskarżona o zatrzymanie wody Nilu, w jej obronie stanął tajemniczy człowiek. Rzeka znowu zaczęła płynąć i Sara została uratowana.
9.Rozdział 9- Faraon jest wściekły za atak na jego kochankę, wciąż prowadzi przesłuchania. Większość osób jest niewinna, a Ramzes jest strapiony, że nie ma władzy, aby ich ułaskawić.
10.Rozdział 10- Młody Ramzes jest świadkiem brutalnego traktowania chłopów. Obwinia kapłanów za te zło, dzięki swoim podróżom po kraju zyskuje uznanie i rozgłos.
11.Rozdział 11-Podczas nieobecności Ramzesa XII państwem rządzi Herhor. Młody Ramzes XIII jest smutny, że to nie on sprawuje tę funkcję i wyjeżdża do Sary. Przebywa z nią kilka miesięcy. Główny kapłan oznajmia młodzieńcowi, że Sara jest w ciąży i spodziewa się dziecka z Ramzesem.
12.Rozdział 12-Ramzes zostaje wodzem Menfi, a także otrzymuje tytuł namiestnika Dolnego Egiptu. Młodzieniec dochodzi do wniosku, że tylko arystokracja ma zadatki na lojalnych poddanych, ponieważ chłopi to zwykli głupcy.
13.Rozdział 13- Tajniki funkcjonowania państwa przedstawia młodemu Ramzesowi kapłan Pentuer. Nakazuje mu, aby ten nie prowadził wojen i za wszelką cenę unikał Fenicjan.
14.Rozdział 14- Ramzes zostaje przekonany przez kapłanów, że wojna z Syrią jest bardzo nieopłacalna. Udało im się odwieść młodzieńca od tego pomysłu.
15.Rozdział 15-Ramzesowi rodzi się syn. Ten znalazł sobie nową kochankę,

Plan wydarzeń – jest to spis najważniejszych, ułożonych chronologicznie wydarzeń zawarty w tekście literackim. Plan wydarzeń można pisać w formie równoważników zdań lub zdań pojedynczych. Sporządzenie planu wydarzeń jest przydatne. Poprzez pisanie planu wydarzeń, przypominamy i utrwalamy sobie treść tekstu. Plan wydarzeń pomaga również w nauce przed sprawdzianem. Ułatwia również prześledzenie konkretnego wątku np. losów konkretnego bohatera, wątku miłosnego, wątku przyjaźni itd. Plan jest naprawdę pomocy przy pisaniu: charakterystyki bohaterów, streszczenia, streszczenia szczegółowego czy recenzji.

„Faraon” Bolesława Prusa – plan wydarzeń:

1. Opis Egiptu:
– położenie Egiptu
– klimat państwa
– struktura społeczna tego państwa

2. Ramzes XIII mianowany następcą tronu

3. Podjęcie decyzji o sprawdzeniu Ramzesa

4. Decyzja Ramzesa o przecięciu drogi skarabeuszom

5. Oddalenie się Ramzesa i Tutmozisa od oddziałów

6. Zasypanie kanału, kopanego przez chłopa 10 lat

7. Poznanie i wykupienie od ojca Sary

8. Porażka oddzia

W trzydziestym trzecim roku panowania Ramzesa zostaje mianowany na następcę tronu jego dwudziestodwuletni syn – Cham-semmerer-amen-Ramzes. Prosi ojca o otrzymanie dowództwa nad korpusem Menfi. Aby je otrzymać musi zwyciężyć wojska Nitagera. Zrelacjonuje wszystko faraonowi Herhor – minister wojny. Ramzes skrupulatnie nadzoruje żołnierzy. Podczas pochodu, dalszą drogę uniemożliwiły dwa skarabeusze uważane za święte. Z tego powodu należało wybrać inną drogę na co nie zgadzał się przyszły następca. Mianował zatem Patroklesa do przewodzenia wyprawą, ponieważ nie wierzył w takie wróżby. Wojska dotarły do kanału, który przez 10 lat kopał chłop, aby uzyskać wolność. Nie było mu jednak dane dokończyć dzieła, gdyż pobito go i zakopano kanał, aby wojsko mogło przejść. Ramzes poznaje Sarę, z pochodzenia Żydówkę, która zaczyna mu się podobać, więc oznajmia, że ją wykupi. W tym samym czasie trzy pułki Nitagera odcinają jego wojsko. Ostatecznie zwycięstwo odnosi Ramzes. Po dotarciu do Memfis nagradza swoich żołnierzy. Na nieszczęście chłopaka, nie został mianowany dowódcą, na co wpłynęła opinia Herhora. Ramzes XII planuje wyjazd do Teb, swoje obowiązki powierza Herhorowi. Niepocieszony tym przyszły władca przenosi się do folwarku, gdzie przebywa Sara. Po powrocie, jego ojciec mianuje go dowódcą korpusu Menfi i namiestnikiem Dolnego Egiptu. Wkrótce, Ramzes zostaje ojcem z związku z Sarą. Jednak nie żywi już do niej tak gorących uczuć jak kiedyś, bowiem ma teraz nową kochankę – Kamę. Gdy do

AUTOR:
Bolesław Prus – Aleksander Głowacki (1847-1912). Polski twórca prozy, licznych nowel, opowiadań; publicysta, kronikarz, myśliciel i działacz społeczny. Uważany za najwybitniejszego pisarza w Polsce. Wiele jego dzieł jest zaliczanych do kanonu klasyki literatury.

TYTUŁ:
„Faraon”

RODZAJ I GATUNEK LITERACKI:
Epka →powieść historyczna

DATA PUBLIKACJI:
Powieść pod tytułem „Faraon” po raz pierwszy była opublikowana w latach 1895-1896 w „Tygodniku Ilustrowanym”. Owo czasopismo podzieliło utwór na odcinki. W formie książkowej powieść ukazała się w 1897 roku.

CZAS I MIEJSCE AKCJI:
Akcja utworu rozgrywa się w Starożytnym Egipcie – państwie faraonów – położonym w północno-wschodniej części Afryki. Większość wydarzeń rozgrywa się w Memfis (było to ówcześnie jedno z najważniejszych miast, będące centrum politycznym, handlowym i administracyjnym). W powieści przedstawione są też inne miasta, na przykład Teb, do których podróżuje tytułowy faraon. Czas akcji jest wyraźnie nakreślony. Wydarzenia rozgrywają się w czasach panowania dwudziestej dynastii faraonów i obejmują ostatnie chwile rządów Ramzesa XII i rządy Ramzesa XIII, czyli jest to XI wiek przed naszą erą. Czas powieści rozciąga się na dwa lata, ale autor wraca również do poprzednich wydarzeń dotyczących Egiptu.

PROBLEMATYKA:
„Faraon” porusza problematykę władzy i walki o jej utrzymanie. Ukazuje wszelkie meandry polityki, związane z nią spiski, zagrożenia, pułapki oraz przywileje. Główny bohater musi stawić czoła trudnym wyborom i ponieść konsekwencje odpowiedzialności związanej z władzą. Powieść porusza również motyw buntu młodości, poryw

Ramzes XIII był głównym bohaterem utworu. Był synem Faraona, po którym objął tron. Miał 22 lata i był bardzo przystojny i dobrze zbudowany, dlatego przyciągał kobiety. Był mądrym i wrażliwym władcą. Był skromny, nie zwracał uwagi na piękne stroje, lubił prowadzić zwyczajne życie. Był również porywczy i niecierpliwy co prowadziło go do klęski. Jego nie słowność prowadziła go do zguby. Obiecał np. wojsku, którym dowodził, że dostaną pieniądze, a chłopom miał dać dzień wolny w tygodniu i kawałek ziemi. Jego obietnice nigdy się nie ziściły, ponieważ nic nie miał. Dzięki wojnie chciał ocalić kraj i wzmocnić jego strukturę. Niestety poniósł porażkę. Mimo wielu dobrych cech był człowiekiem, który nie potrafił oprzeć się pokusom. Romansował z kobietami, które później ranił. Początkowo zakochał się w Sarze, która urodziła mu dziecko, ale był dla niego obojętny, bo w tym czasie romansował już z Kamą, która była piękną Felicjanką. Był nie stały w swych uczuciach, kiedy jego syn zostaje zamordowany, a Sara umiera z rozpaczy, wtedy dopiero zauważa co traci. Sam zginął z rąk Lykona.
Herohor był arcykapłanem świątyni Amona w Tebach, doradzał Ramzesowi XIII a po jego śmierci został Faraonem. Był to czterdziestokilkuletni dobrze zbudowany i małomówny mężczyzna. Był bardzo mądry i sprytny. Niby doradzał Ramzesowi, a tak naprawdę nim manipulował. Nie pozwolił na ograniczenie władzy duchownych. Za wszelką cenę dąży do osiągnięcia celu. Kiedy konflikt między nim a Ramzesem się zaostrza posuwa się do podstępu i pokonuje swego przeciwnika, obejmując po nim tron.
Kama była złą postacią, to ona miała za zadanie wpływać na zmiany podejmowanych przez Ramzesa decyzji. Była kobietą bezwzględn�

„Faraon” Bolesława Prusa ma miejsce w lwiej części w Memfis, w tym miejscu ulokowana jest siedziba faraona Ramzesa XII oraz Ramzesa III. Również pojawiają się inne egipskie miasta, dzieje się tak dlatego ponieważ Ramzes XIII podróżuje. Celem następcy tronu jest bowiem poznanie państwa, wędruje m.in. do Teb, na terenie których mieści się świątynia Amona, czyli najważniejszego egipskiego bożka.
Istotnym miastem będzie również Pi- Bast. 
Całość dzieła ma miejsce w Egipcie, a więc w państwie ulokowanym w północno- wschodniej części Afryki. Prus opisuje Nil, rzekę która pełni dla Egipcjan niezwykle istotną funkcję. Właśnie dzięki owej rzece, dolina mieszcząca się pomiędzy pustyniami libijską oraz arabską jest niezwykle urodzajna. Czas w którym ma miejsce dzieło to XX dynastia faraonów, obejmuje ostatnie chwile rządów Ramzesa XII oraz początek władania Egiptem Jego następcy. Z treści utworu wiemy, iż początek dzieła datowany est na 32 rok sprawowania władzy przez Ramzesa XII. 
Dokładniej można wskazać, iż czas akcji powieści to XI w.p.n.e. 
Bolesław Prus umieszcza w dziele pos

Książką, którą opisuję nosi tytuł: „Faraon” znanego autora Bolesława Prusa, który jest bardzo doświadczony, ponieważ w swoim życiu napisał wiele dzieł. Utwór ten jest czytany z chęcią przez młodzież, ponieważ nie jest trudny. Dzieło stało się nawet lekturą obowiązkową, co nie smuci przyszłych czytelników. Książka jest napisana w formie przypowieści. Oznacza to, że poza sensem dosłownym, czyli takim, gdzie rozumiemy sens po pierwszym przeczytaniu, zawiera jeszcze sens ukryty, którego musimy się domyślić sa

„Faraon” – najważniejsze informacjeGeneza powieściZanim Bolesław Prus napisał powieść o starożytnym Egipcie, interesował się historia tego okresu, poznawał stosunki wewnętrzne i międzynarodowe, kulturę, religię, obyczajowość ówczesnych mieszkańców kraju położonego nad Nilem. Prus interesował się polityką i sprawami społecznymi. Na takie zagadnienia postawił, tworząc dzieło przeniesione w przeszłość. Pisarz przedstawił w swojej książce nie czas rozkwitu państwa, a czas jego upadku. Poprzez losy pojedynczych bohaterów i grup społecznych autor ukazał konsekwencje prowadzonej wówczas polityki, wystawnego życia dworu, ubożenia ludu, wreszcie bogacenia się kapłanów kosztem skarbu państwa i całego narodu. Analiza klęski prowadzi do wniosków natury ogólnej – do przestrogi dla rządzących, którzy chcieliby powtórzyć taki model sprawowania władzy.Pisarz postawił sobie zadanie przedstawienia w powieści historycznej wieloaspektowo ujętego życia Egipcjan z czasów upadku ich potęgi. Dążył do wskazania przyczyn klęski, ukazując w tym celu szeroką panoramę życia społecznego, politycznego i obyczajowego. Książka świadczy o dobrej znajomości zagadnień z tego okresu, zrozumienia pewnych mechanizmów rządzących polityką Egiptu, jednak trzeba odnotować fakt, że autor nie ustrzegł się pewnych odstępstw od źródeł. Są to szczegóły, które nie wpływają na odbiór powieści. Mogą interesować tylko znawców starożytnego Egiptu.Uwagę zwraca troska Prusa o szczegóły geograficzne i topograficzne. Uważnie studiował mapy, fotografie i inne źródła informacji. Choć sam nie odwiedził tego kraju, był bardzo dobrze zorientowany w realiach życia Egipcjan.Czas i miejsce akcjiCzas i miejsce akcji sprawiają, że czytelnik ma wrażenie, iż obcuje z egzotyką w pełnym tego słowa znaczeniu. Odmienna kultura, religia, obyczaje, codzienne obowiązki ludzi, rośliny i zwierzęta, klimat – to wszystko wydaje się niezwykłe i zarazem jest interesujące. Przedstawione w powieści zdarzenia zostały osadzone w XI wieku przed narodzeniem Chrystusa. Jest to więc era miniona, bardzo odległa w czasie. W dziejach Egiptu jest to czas bardzo znaczący: do wieczności odchodzi ugodowy wobec kapłanów faraon Ramzes XII, którego polityka doprowadziła państwo do znacznego osłabienia pod wieloma względami, zaś na tronie zasiada jego czwarty (jedyny zdrowy) syn Ramzes XIII, potomek kapłanów, młody, ale światły człowiek, wrażliwy na krzywdę ludzką, gotów wydać wojnę stanowi kapłańskiemu, byle tylko uszczęśliwić naród i wzmocnić pozycję kraju wśród sąsiadów. Jest to więc czas znacznego, groźnego kryzysu państwa, osłabienia władzy faraona, umniejszenia armii – a tym samym zdolności obronnych kraju.Przedstawione zdarzenia rozgrywają się w różnych miejscach państwa egipskiego oraz w