Grób Agamemnona

Dzieło autorstwa Juliusza Słowackiego pod tytułem „Grób Agamemnona” jest częścią poematu „Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu”. Podmiot liryczny w utworze znajduje się w mitycznym grobie wodza Agamemnona – wielkiego wojownika i bohatera spod Troi. Miejsce to wprowadza go w pesymistyczny i pełen gorzkich refleksji nastrój.
Możemy na to podać przykład w krótkim cytacie:„I siedzę cichy w kopule podziemnej,
Co krwią Atrydów zwalana okrutną.
Serce zasnęło, lecz śni. — Jak mi smutno!
O! jak daleko brzmi ta harfa złota”.
Do grobu wpada promień słońca. Przypomina on do złudzenia przygnębionemu mężczyźnie strunę z harfy należącej do Homera – sławnego starożytnego twórcy. Gdy decyduje się na niej zagrać struna niestety pęka. To właśnie stanowi metaforyczny obraz, który ma odzwierciedlenie w swoistej niemocy podmiotu lirycznego. Mimo ogromnych chęci mężczyzna nie jest w stanie stworzyć dzieła na miarę znanej na we wszystkich stronach świata „Iliady”. Samo dzieło pokazuje, że jej bohaterzy są wciąż żywi dzięki czytelnikom, a ich historia krąży po świecie mimo upływu tak wielkiej ilości czasu. Podmiot liryczny następnie wznosi się na skrzydłach swojej wyobraźni i widzi z góry dwa znane z historii miejsca – Termopile i Cheroneę. Termopile stanowią znaczący symbol wielkiego bohaterstwa, które objawiało się w odważnej walce w obronie honoru do ostatniej kropli krwi. Podmiot liryczny podkreśla, że byłoby mu wstyd spojrzeć w oczy, gdyby spotkał bohaterów spod Termopil, bo reprezentuje tylko naród niewolników oraz tchórzy.
To prawdopodobnie odwołanie do klęski narodu podczas powstania listopadowego w 1831 roku. Wtedy zryw niepodległościowy podjęty przez Polaków nie udał się, a nadzieja na wolność została pogrzebana. Podmiot liryczny wyraźnie rozemocjonowany oskarża polską szlachtę, której postawa jasno przyczyniła się do upadku ojczyzny. Wskazują na to wymieniane kolejno elementy stroju należącego do szlachciców. Możemy tutaj wyróżnić kontusz, złoty pas, a także rubaszny czerep. Podmiot zwraca si�

AutorJuliusz Słowacki (urodził się 4 września 1809 roku w Krzemieńcu, zmarł 3 kwietnia 1849 roku w Paryżu) – polski poeta i dramaturg okresu romantyzmu. Jeden z wieszczów narodowych. Jego twórczość dotyczy głównie tematów walki narodu polskiego o niepodległość i tematów egzystencjalnych, które były wyznacznikiem epoki romantyzmu. To autor wielu wierszy („Oda do wolności”, „Testament mój”), poematów („Beniowski”), powieści poetyckich („Jan Bielecki”) i dramatów („Balladyna”).Geneza utworu i gatunek„Grób Agamemnona” Juliusza Słowackiego został napisany po upadku powstania listopadowego w 1839 roku w Paryżu. Inspiracją do napisania tego utworu był pobyt poety w Grecji, gdzie zwiedził skarbiec Atreusza w Mykenach, który był uważany wówczas za grobowiec Agamemnona – syna Atreusza, króla Myken i Argos oraz wodza wojsk greckich podczas wojny trojańskiej. Wydany został rok później. Utwór jest wierszem, który można zaliczyć do poezji tyrtejskiej, czyli poezji patriotycznej, nawołującej do walki. Jej nazwa wywodzi się od Tyrtajosa – spartańskiego poety, twórcy poematów zagrzewających do walki.Budowa utworu. ProblematykaW „Grobowcu Aga

Czas akcji jest bliżej nieokreślony, prawdopodobnie okres po upadku powstania listopadowego, na co może wskazywać data powstania utworu i liczne odniesienia do pozbawionej niepodległości Polski i przegranych bitwach. Można spekulować, że może to być około 18 września 1939 roku, kiedy to Juliusz Słowacki odwiedził skarbiec Atreusza, uważany wtedy za grobowiec Agamemnona, jeśli przyjmie się, że podmiotem lirycznym jest osoba autora. Nie jest to jednak nic pewnego, a jedynie domysły. Na czas akcji może wskazywać również rozterka wewnętrzna podmiotu lirycznego, który jest emigrantem, niemogącym brać udziału w akcjach do odzyskania niepodległości, a powstanie listopadowe mogło mocno na niego wpłynąć, jak na wielu innych Polaków, zarówno na terenach dawnego kraju, jak i na emigracji. W wierszu widzimy wiele refleksji podczas pobytu we wspomnianym wcześniej miejscu, dotyczących obecnej sytuacji narodu polskiego, jak i historycznych zdarzeń. Podmiot liryczny mówi o znanych mu wydarzeniach. Nawiązuje do bitwy pod Termopil

Geneza utworu„Grób Agamemnona” Juliusza Słowackiego powstał w 1939 roku po upadku powstania listopadowego. Wydany został rok później – w 1840 roku. Jest częścią utworu „Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu”. Poeta podróżował, szukając inspiracji. Utwór powstał po zwiedzeniu miasta Argos w Grecji. 18 września 1839 roku poeta odwiedził grobowiec Agamemnona (skarbiec Atreusza) w Mykenach. Juliusz Słowacki prawdopodobnie nie był zadowolony z ówczesnej sytuacji narodu polskiego, a jego smutek pogłębiły nieudane wystąpienia zbrojne i powstania. Poeta, szukając inspiracji w tym miejscu, przywołał wiele faktów historycznych ze starożytnej Grecji i postaci znanych z mitologii, porównując je do sytuacji swego narodu i krytykując wady Polaków, przez które odnoszą oni porażki. Poprzez idealizację antyku chciał uświadomić rodaków o przeszkodach na drodze ku wolności – przeszkodach, które

Podmiot liryczny wchodzi do grobowca Agamemnona z nadzieją na poprawienie swojego humoru, opanowania uczuć i emocji, gdyż jest on przygnębiony, smutny – wypełniają go złe emocje. Bohater zachowuje się spokojnie, jest cichy i opanowany, wiedząc, jaką przeszłość ma ród Atrydów, do którego należał Agamemnon – jest on przeklęty z powodu bratobójstwa. Przywołuje on wspomnienie „harfy złotej” czyli promieni słońca, gdyż nie docierają one do niego, przez co zmuszony jest przywołać je we wspomnieniach. Grób Agamemnona jest pod ziemią. Jest to grota druidów – celtyckich kapłanów, sprawujących funkcje sędziów, magów i lekarzy. Grobowiec jest wykonany z wielkich głazów. Zwiedzający słyszy wiatr przelatujący szczelinami między kamieniami. Dźwięk ten nasuwa mu na myśl Elektrę, która była córką Agamemnona, po zabójstwie matki i jej kochanka w zemście popadła w obłęd. Nie zmienia to jednak jego nastroju. Nadal jest smutny, przygnębiony. Na kamieniach dostrzega on pająka, który walczy z wiatrem, zrywającym jego nici. Porównuje to małe stworzonko do Arachne z mitologii greckiej, czyli utalentowanej tkaczki, która została zmieniona w pająka przez Atenę. Podmiot liryczny mówi następnie, że czuje zapach cząbru, czyli zioła, używanego również jako przyprawy. Zauważa on, że wiatr obiegający grobowiec, wznosi puch kwiatów, które latają po grobie Agamemnona, przypominając podmiotowi lirycznemu duchy. Wokół słychać dźwięki wydawane przez świerszcze schowane między kamieniami, które bohater odbiera jako pieśń pochwalną dla zmarłego. Są one niczym mali strażnicy grobowca. Podmiot liryczny zachowuje ciszę, szanując grób, przy którym się znajduje. Nie czuje się uniżony i nie wstydzi się siebie, przebywając tam. Nazywa grobowiec grobowcem sławy, zbrodni i pychy. Następnie przechodzi on do drzewa, które rośnie nad grobem. Jest to dąb, który rośnie tam pośród kamieni ułożonych w kształt trójkąta. Przypuszcza on, że posadziły go gołębie lub wróble. Drzewo to nie dopuszcza światła słonecznego do grobowca. Podmiot liryczny zrywa jeden liść z dębu bez żadnego problemu, co stworzyło szparkę, przez którą wpadał promień słońca, oświetlając nogi zwiedzającego. Ta linia światła wyglądała jak struna z harfy legendarnego i genialnego antycznego poety – Homera. Podmiot liryczny wyciągnął dłoń, by ją naciągnąć, aby zagrała melodię, uwalniając jego skrywane emocje. Jednak gdy po nią sięgnął, pękła bez żadnego dźwięku. Bohater uważa, że jego los jest przesądzony i jest nim szukanie błahych przedmiotów smutku. Uważa on też, że nie może mieć nikogo bliskiego, a jego jedynymi rozmówcami są zmarli w grobowcach. Pragnie, by jego życie nabrało rozpędu i barw. Chciałby wsiąść na jakiegoś konia i, słysząc odgłosy jego kopyt uderzających o ziemię, czuć wiatr we włosach pośród promieni słońca („Na koń! chcę słońca i wichru – tętentu!”). Gna ciągnięty przez wicher ze łzą i błyskawicą w oku, a jeśli spotka grób bohaterów to zatrzyma się i odda im hołd. Jedzie on na koniu przez tereny starożytnej Grecji. Jednak nie zatrzyma się na Termopilach, gdzie odbyła się bitwa, będąca symbolem odwagi i bohaterstwa w 480 r. p.n.e., lecz pędzi do Cheronei, symbolizujące klęskę i upadek. Zaznacza on, że jest z kraju, gdzie nadzieja już umarła. Dalej mówi, że jeśli koń się przestraszy, to będzie to mogiła równa mogile narodu polskiego („To tej mogiły, co równa jest – naszej”). Podmiot liryczny oświadcza, że legion umarłych Spartanów jest gotów go odgonić od mogiły termopilskiej, gdyż jest on z kraju niewolników, gdzie ni

1.Wstąpienie do grobu Agamemnona przez podmiot liryczny.
2.Przywiedzenie myśli o świetle słonecznym w grobowcu przez bohatera.
3.Przyrównanie odgłosu wiatru przechodzącego przez szczeliny grobowca do głosu Elektry – córki Agamemnona.
4.Zrywanie nici pająka przez wiatr, przyrównane do postaci z mitologii – Arachne.
5.Wzniesienie przez wiatr puchu i nasion kwiatków, przypominających duchy latające po grobowcu.
6.Śpiew świerszczy polnych schowanych między kamieniami przed słońcem, przywodzący na myśl pieśń dla wielkiego wojownika, jakim był Agamemnon.
7.Zachowanie ciszy i pokory przez zwiedzającego grób Agamemnona.
8.Wyjście z grobowca i zauważenie dębu rosnącego nad nim w kamieniach ułożonych na kształt trójkąta, który nie wpuszcza światła dziennego do środka grobu.
9.Zerwanie liścia z drzewa przez podmiot liryczny, co spowodowało utworzenie się małej szczeliny.
10.Wpadnięcie promyka światła na ziemię.
11.Porównanie promyka światła do struny z harfy Homera.
12.Wyciągnięcie ręki przez bohatera, by poruszyć strunę, aby zagrała coś.
13.Pęknięcie struny bez żadnego dźwięku.
14.Uświadamianie sobie swojego losu przez podmiot liryczny: samotność, smutek, marzenia, które się nie spełnią.
15.Przeniesienie się myślami do starożytnej Grecji, która jest idealna, bohaterska dla bohatera utworu.
16.Podróż na koniu przez tereny antycznego państwa.
17.Wyznaczenie celu podróży do Cheronei, zamiast do Termopil.
18.Oświ

„Grób Agamemnona” to wiersz z gatunku liryki tyrtejskiej, który opisuje przeżycia wewnętrzne oraz przemyślenia podmiotu lirycznego, który jest osobą kochającą swoją ojczyznę, lecz jest także zawiedziony i smutny z powodu obecnej sytuacji (rozbiory Polski) i licznych przegranych walk o swój kraj. Zna on bardzo dobrze historię starożytnej Grecji, mitologię i utwory Homera, podziwiając i idealizując te wydarzenia z przeszłości.
Utwór ten porusza kwestię walk narodu polskiego o wolność i niepodległość. Przedstawia obecną sytuację Polski, który to kraj określany jest jako zniewolony, pozbawiony dawnej świetności i chwał poprzez zaborców, którzy zagarnęli ziemie. Podmiot liryczny to osoba kochająca swój naród i ojczyznę, jednak nie boi się mówić o jej wadach, które uniemożliwiają i zwalniają uwolnienie się Polski z łańcuchów wroga. Otwarcie mówi, że szlachta jest leniwa, przyzwyczajona do sielankowego i prostego życia oraz żartobliwego sposobu bycia, co prowadzi nieraz do tchórzostwa. Ich tryb życia sprawia, że Polacy odnoszą porażki. Podmiot liryczny próbuje uświadomić im w czym leży problem, aby spróbować to naprawić i odbudować ojczyznę. Przyjmuje nawet do siebie, że rodacy mogą go przekląć, odrzucić, lecz nie obchodzi go to, gdyż zniewolony naród nie ma dostatecznej władzy na takie rzeczy, możliwe, że motywuje niezadowolonych z jego przemyśleń rodaków do walki.
„Grób Agamemnona” poprzez przyrównywanie różnych sytuacji z historii Polski do historii starożytnej Grecji pokazuje, jak naprawdę powinny wyglądać walki i jak powinni postępować żołnierze walczący w imię ojczyzny. Powinni być odważni, honorowi, gotowi do poświęceń, nie powinni się poddać, nawet jeśli przeciwnik ma przewagę liczebną oraz powinni współp