Kot w Butach

Charles Perrault to francuski bajkopisarz, tworzący na przełomie XVI i XVII wieku. Największą sławę przyniósł mu zbiór opowiastek dla dzieci, pod tytułem „Bajki Babci Gąski” (nazywane również „Bajkami pana Perrault”), wydanej w 1697 roku, w którego skład wchodziły znane do dnia dzisiejszego baśnie takie jak „Czerwony Kapturek”, „Śpiąca Królewna”, „Kopciuszek” oraz „Kot w butach”. Baśnie te czerpią z tradycji ludowej i folkloru, a Charles Perrault uważany jest za prekursora tego gatunku. Mimo iż minęło kilka wieków od dnia publikacji, postać Kota w butach jest bardzo popularna, znana i lubiana. Doczekała się wielu wersji oraz wariacji, pojawiała się w przeróżnych spektaklach teatralnych, animacjach (na przykład w popularnym Shreku), filmach, piosenkach, książkach, a nawet kolorowankach. Pełny tytuł owej baśni brzmi „Imć Kot, czyli Kot w butach”. Przedrostek „imć” dawniej oznaczał wyrażanie grzecznościowe, zazwyczaj stawiane przez nazwiskiem lub tytułem. Można też przyjąć, iż jest to skrót od wyrażenia „wasza miłość”, „jegomość”. Istnieje też jeszcze wcześniejsza wersja tejże bajki, która pochodzi z wydanego w XVI wieku tomu „Le piacevoli notti” autorstwa Giovanniego Straparoli. Jako ciekawostkę dodam, że baśń ta znalazła się w pierwszym wydaniu zbioru bajek braci Grimm (pod tytułem „Kinder-und Hausmärchen”), jednak ostatecznie została usunięta, ze względu na zbyt duże podobieństwo do wersji francuskojęzycznej. Obecnie chyba każdy zna bajkę o Kocie w butach, która na przestrzeni lat była wiele razy zmieniana i przeinaczana. Postaram się więc opisać szczegółowo właśnie tę wersję, której autorem jest Charles Perrault.
Nie znamy miejsca i czasu akcji baśni. Nie zaczyna się ona nawet od oczywistych słów „dawno, dawno temu”, nie jest osadzona w żadnym przedziale czasowym, a także nie wiemy, gdzie dzieje się jej akcja. Jednakże jest to cechą charakterystyczną tego gatunku – w baśniach czas akcji jest nieokreślony. Zostajemy od razu wrzuceni w wir fabuły.
Pewien niezbyt zamożny młynarz, czując że zbliża się jego kres, postanowił zapisać dzieciom w testamencie swe dobra, nie zawracając sobie głowy papierologią czy notariuszem. Miał trzech synów, których dość niesprawiedliwie obdarował. Najstarszemu przypadł młyn, środkowemu osioł, natomiast najmłodszy młodzieniec otrzymał od ojca… kota. Czuł się nieco pokrzywdzony owym faktem, gdyż wiedział, że kot nie pomoże mu w utrzymaniu się i pozyskaniu pożywienia. Zastanawiał się nawet, czy mógłby owego kota skonsumować! Należy podkreślić, że pozornie był to zwykły, szary mruczek, nie wyróżniający się niczym szczególnym. Jednak posiadał magiczne zdolności, które dotychczas najwyraźniej ukrywał. Mianowicie Kot potrafił mówić! Zwierzak, słysząc tę straszliwą wieść, zapewnia chłopca, że pomoże mu zdobyć pieniądze. Kot poprosił o uszycie mu czerwonych butów, aby mógł chodzić po zaroślach i chciał też niewielki worek. Młodzieniec jest zaskoczony tą prośbą, ale wie iż kot jest bardzo sprytny, ponieważ wcześniej widział, jak łapie myszy w stodole, toteż spełnia jego żądania. Kot przyodziewa dumnie buty, bierze ze sobą worek i rusza w niedaleką drogę. Przyjmuje wyprostowaną postawę i chodzi na dwóch łapkach, umieszczonych w kuriozalnych butach z ostrogami. Jego ogon jest zawsze majestatycznie uniesiony ku górze. Kocur jest bardzo pomysłowy, sprytny i pewny siebie, toteż prędko udaje mu się polepszyć sytuację swego ubogiego pana. Kot w butach trafia do królikarni i zaczyna realizować swój niecny plan. W worku lądują otręby i sieczka (słoma, siano, zielonka), kot pada na ziemię i udaje nieżywego. Nie mija wiele minut, nim zjawia się nieostrożny królik, zwabiony kuszącym zapachem zawartością worka. Kot bez mrugnięcia okiem zabija zwierzaka. Można by przypuszczać, że zaniesie swemu właścicielowi ową zdobycz, okazuje się jednak, iż plan Kota jest o wiele bardziej złożony. Kocur wybiera się do zamku króla, aby pokornie stanąć przed jego majestatem. Wręcza uroczyście królika, mówiąc iż jest darem od jego pana – Szarabana – takim to imieniem nazwał swego właściciela. Król jest wdzięczny i zadowolony z podarku. Postępując analogicznie, Kot łapie dwie kuropatwy w zbożu i również wręcza je monarchy. Mijają trzy miesiące, a Kot regularnie przynosi królowi różną upolowaną zwierzynę, zyskując stopniowo jego przychylność. Swego pana przedstawia nie jako ubogiego syna młynarza, ale mówi o nim jako o bogatym markizie, którego stać na liczne podarki dla umiłowanego króla. Pewnego dnia Kot dowiaduje się, że król wybiera się na przejażdżkę na brzeg rzeki, wraz ze swą przepiękną córką, będącą jeszcze panną. Kot ma już w głowie ułożony kolejny plan. Radzi młodzieńcowi iść do owej rzeczki, we wskazane miejsce się i się wykąpać, a resztę planu zostawić jego pieczy. Chłopiec, zw

Pewnego razu przechodziłam koło księgarni z moim pięcioletnim synkiem, gdy na wystawie ujrzeliśmy książkę z dużym kotem w kapeluszu i skórzanych butach. Kubuś, bo tak na imię ma mój syn, aż podskoczył z zachwytu i zaczął prosić, bym mu kupiła tę książkę. Weszliśmy do księgarni i okazało się, że książka , która tak zafascynowała moje dziecko nosi tytuł ” Kot w butach” i jest napisana przez znakomitego pisarza epoki baroku, który zasłynął z bajek takich jak „Czerwony Kapturek”, „Śpiąca królewna”, „Ośla Skórka”, dobrze znanego wszystkim dzieciom „Kopciuszka” i wielu innych. Uważam, że bajki napisane przez Charlesa Perraulta są znakomite, a tej bajeczki jeszcze nie czytaliśmy, postanowiłam ją kupić ku uciesze mojego synka.

Jeszcze tego samego wieczoru postanowiliśmy przeczytać naszą nową bajkę. Jest to opowieść o niesamowitym, czarodziejskim kocie, którego otrzymał od swojego ojca najmłodszy syn. Nie był tym zachwycony, ponieważ jego dwaj starsi bracia otrzymali w spadku według niego lepsze rzeczy, dzięki którym mogli pomnażać swoje dobra, takie jak młyn i osioł, a on ” tylko ” kota. Był tym faktem przerażony, myślał, że kot na nic mu się nie przyda i że mając tylko jego, szybko umrze z głodu. Ponieważ miał dobre i szlachetne serce, postanowił zatrzymać kota, gdyż wolą ojca było , by to właśnie on dostał tak dziwny spadek. Często rozmawiał z kotem, zwierzając mu się ze swoich obaw, a kot słuchał i obmyślał plan, jakby tu pomóc swojemu właścicielowi. Pewnego razu zażądał, by najmłodszy syn uszył mu buty, dał skórzany worek, by mógł biegać po lasach, łąkach i wykonywać różne inne zadania, o których chłopak nie miał pojęcia. Dziwne to życzenie wydawało się najmłodszemu synowi, ale ponieważ był posłuszny i nic nie pozostawało mu do stracenia, postanowił spełnić życzenie kota. Uszył mu buty, dał mu wór i zastanawiał się, po co kotu to wszystko. Wiedział, że zwierzak jest sprytny i potrafi świetnie łapać szczury i myszy, gdyż nie raz widział go w akcji, ale z tego co tak naprawdę kot potrafił, nie zdawał sobie sprawy. A kot nie był zwykłym kotem , lecz tego nie wiedział nasz główny bohater. Gdy tylko kot otrzymał przedmioty, których żądał, postanowił wyruszyć w drogę. Założył skórzane buty, zarzucił na plecy worek, do którego wcześniej napchał otrąb i sieczki. Powiedział chłopakowi, żeby się nie martwił, gdyż nie jest tak źle jak mu się wydaje. Chłopak cieszył się, że kot chce mu pomóc, jednak cały czas myślał o swojej niedoli.

Gdy

Charles Perrault to francuski pisarz epoki baroku, który zasłynął jako bajkopisarz. Tworzył swe utwory literackie na przełomie XVI i XVII wieku. Najsłynniejszy w jego dorobku jest zbiór opowieści dla dzieci pod tytułem „Bajki Babci Gąski”, wydany w 1697 roku. W skład niniejszego zbioru wchodziły znane do dnia dzisiejszego baśnie: „Czerwony Kapturek”, „Śpiąca Królewna”, „Kopciuszek”, „Kot w butach”, „Tomcio Paluch”; oraz nieco mniej znane w Polsce utwory: „Knyps z czubkiem”, „Ośla Skórka”, „Sinobrody”, „Wróżki”, „Charles Vane”. Baśnie od wielu pokoleń bawią, uczą i przekazują uniwersalne prawdy o człowieku, otaczającym go świecie i opisują odwieczną walkę dobra ze złem. Kochają je dzieci, znają „od podszewki” dorośli, którzy się na nich wychowywali. Charles Perrault jest uważany za prekursora tego gatunku literackiego.
Pełny tytuł omawianej baśni brzmi „Imć Kot, czyli Kot w butach”. Enigmatyczny przedrostek „imć” dawniej oznaczał wyrażanie grzecznościowe, zazwyczaj stawiane przez nazwiskiem lub jakimś tytułem. Można także przyjąć, że jest to skrót od wyrażenia „wasza miłość”, „jegomość”. Od dnia premiery baśni minęło kilka wieków, mimo to nadal jest bardzo znana i lubiana. Bajka doczekała się wielu adaptacji filmowych, animacji, różnych wydań książkowych, w których zmieniano sporo szczegółów, na przykład imiona czy nazwy własne albo kolor futra zwierzaka. „Kot w butach” jest jedną z tych baśni, która wpisała się w pamięć wielopokoleniowych rodzin. Była przekazywana ustnie dzieciom do snu, czytana w pięknie ilustrowanych książkach, oglądana w telewizji i w Internecie, odgrywana w teatrzykach szkolnych oraz profesjonalnych spektaklach – jednym słowem mówiąc – jest to historia nieśmiertelna.
Miejsce i czas akcji – jak to bywa w przypadku baśni – są nieznane. Autor bez zbędnych wstępów rozpoczyna swą opowieść, którą pragnę streścić w tym wypracowaniu.
Dawno temu pewien niezbyt zamożny młynarz, czując iż zbliża się jego kres, postanowił rozdzielić swój majątek. Miał trzech synów, których obdarował swymi dobrami. Pierworodny dostał młyn, środkowy syn otrzymał osiołka, a najmłodszy dostał w owym spadku kota. Był to pozornie zwykły, szary mruczek, który nie mógł zapewnić młodzieńcowi utrzymania i jakiegoś dochodu. Chłopak czuł się pokrzywdzony takim obrotem spraw. Myśląc nad losem kota, rozważał nawet skonsumowanie go. Taka ewentualność bardzo nie spodobała się zwierzakowi, który – ku zdziwieniu – ukazał swe magiczne moce. Mianowicie przemówił ludzkim głosem. Kot, po części aby ratować swą skórę, a po części aby pomóc swemu nowemu właścicielowi, zapewnił chłopca że pomoże mu zdobyć pieniądze. Poprosił, aby uszyć dla niego parę czerwonych butów z ostrogami. Dziwna bardzo była to prośba, jednak Kot już wcześniej wykazywał się ogromnym sprytem podczas łapania myszy. Dostał więc swe upragnione buty, wziął worek i wyruszył w drogę. Przyjął wyprostowaną postawę, chodząc na dwóch łapkach, a ogon zawsze unosił dumnie ku górze. Tego samego dnia Kot trafił do królikarni i począł realizować swój tajemniczy plan. Włożył do worka sianko i słomę, po czym padł na ziemię niby martwy. Minęło kilka minut, a Kot nadal się nie ruszał. Tymczasem, zwabiony kuszącym zapachem z worka, zjawił się obok niego nieostrożny królik. Kot natychmiast wstał i skręcił kark zwierzakowi, po czym włożył go do worka. Mogłoby się wydawać, iż ów łup zaniesie właścicielowi, aby mógł się posilić, okazuje się jednak że plan Kota sięga o wiele dalej. Z workiem w łapce Kocur zjawił się na zamku króla, aby pokornie pokłonić się przed jego majestatem. Wręczył uroczyście prezent w postaci królika i powiedział, że je

Charles Perrault, francuski pisarz tworzący na przełomie XVI i XVII wieku jest uważany za prekursora baśni. I choć obecnie ów gatunek literacki kojarzy nam się z dziećmi, niegdyś w dawnych czasach był niezwykle popularny wśród dorosłych, którzy cenili sobie lekkość, oryginalność przekazu oraz końcowy morał. „Czerwony Kapturek”, „Śpiąca Królewna”, „Kopciuszek”, „Kot w butach”, „Tomcio Paluch” oraz inne tytuły, to baśnie wydane w 1697 roku z zbiorze opowiadań pod tytułem „Bajki Babci Gąski”. To właśnie te historyjki przyniosły autorowi ogromną popularność.
W tym wypracowaniu pragnę streścić „Kota w butach”. Jego pełny tytuł brzmi „Imć Kot, czyli Kot w butach”. Przedrostek „imć” kiedyś stawiano przez nazwiskiem lub tytułem, jest to wyrażenie grzecznościowe. Baśń tę zna chyba każdy. Filmy, animacje, piosenki, spektakle teatralne – „Kota w butach” możemy spotkać niemal wszędzie. Najpopularniejszą wersją ostatnich lat jest zapewne Puszek Okruszek, kot z filmu „Shrek”. Pierwotna wersja nieco różni się od tej współczesnej. Oto oryginalna historia bardzo sprytnego i rezolutnego kocura.
Dawno temu pewien młynarz poczuł, że zbliża się jego kres. Postanowił zapisać swój majątek trzem synom. Pierworodny otrzymał młyn, środkowy syn osiołka, natomiast najmłodszemu przypadł w spadku… kot. Młodzieniec był bardzo niezadowolony z tego faktu, gdyż wiedział że zwierzę nie pomoże mu w utrzymaniu się. Rozważał skonsumowanie go, kiedy nagle Kot przemówił ludzkim głosem. Poprosił chłopca o uszycie czerwonych butów z ostrogami oraz worka i zapewnił, że zadba o jego finanse. Młynarczyka bardzo zdziwiła ta prośba, jednak zgodził się i wręczył mu to, o co prosił. Kot przywdział buty, wyprostował się i z uniesionym dumnie ku gó

„Kot w butach”, a właściwie „Imć Kot, czyli Kot w butach” to krótka baśń napisana przez Charles’a Perraulta. Czas jej wydania jest bardzo odległy, gdyż datuje się na 1697 rok, kiedy wraz z innymi utworami ukazała się w zbiorze opowiadań pod tytułem „Bajki Babci Gąski”. W baśni nie ma zbyt rozległego wachlarza bohaterów, jednakże postać tytułowego Kota jest bardzo znana i jakże charakterystyczna. Wpisała się też w naszą kulturę jako symbol sprytu.
Kot – pozornie zwykły zwierzak o szarym umaszczeniu, który lubi łapać myszy w młynie. Najmłodszy z synów młynarza dostał go w spadku, co bardzo chłopaka zasmuciło, gdyż doszedł do wniosku, że Kot nie pomoże mu się utrzymać. Młodzieniec rozważa nawet, aby go zjeść! Wtedy ujawniają się magiczne zdolności zwierzaka, którzy przemawia ludzkim głosem. Kot prosi o uszycie dla niego pary czerwonych butów z ostrogami oraz worka, które mają pomóc spełnić mu początkową fazę planu. Młody młynarczyk spełnia jego prośbę i od tej pory Kot przechodzi jakby transformację. Ubiera buty i przyjmuje wyprostowaną postawę – jak człowiek. Chodzi dumny, machając energicznie ogonem. Potrafi dobrze się wysławiać, zna ludzkie obyczaje i maniery, urzeka nawet monarchę, przed którego obliczem stanął. Dlaczego buty? – ktoś mógłby zapytać. Otóż, dawniej obuwie było symbolem statusu społecznego, a bose stopy symbolem ubóstwa. Kot, przyodziewając czerwone trzewiki, automatycznie staje wyżej w hierarchii. Nie jest już zwykłym zwierzakiem ganiającym za gryzoniami, przewyższa inteligencją nawet swego właściciela. Kot jest bardzo sprytny, przebiegły, pomysłowy i pewny siebie. Układa misterny plan, którego realizacji natychmiast się podejmuje. Cechuje go także odwaga. Samotnie idzie do zamku wilkołaka, nie czując strachu przed stworem. Kot mówi innym to, co chcą usłyszeć. Wykorzystuje czyjeś słabości i przywary do swych celów. Oznacza to przenikliwość, umiejętność szybkiej oceny osobowości potencjalnego przeciwnika i logikę myślenia. Zdaje się, że każdy element planu Kota jest z góry skrupulatnie przemyślany. Nie omieszka posunąć się do kłamstwa czy oszustwa – potrafi wymyślać ekspresowo przeróżne sytuacje i mrzonki. Czy Kot jest lojalny? Trudno powiedzieć. Z jednej strony skutecznie pomaga swemu właścicielowi w osiągnięciu majątku, z drugiej być może, przerażony wizją

Autorem baśni pod tytułem „Imć Kot, czyli Kot w butach” jest francuski pisarz Charles Perrault, tworzący na przełomie XVI i XVII wieku. W roku 1697 ukazał się autorski zbiór baśni o nazwie „Bajki Babci Gąski”, w którym oprócz „Kota w butach”, między innymi znajdziemy także takie tytuły jak „Śpiąca Królewna”, „Czerwony Kapturek” oraz „Kopciuszek”. Ów autor uważany jest za prekursora gatunku.
Baśnie mają na celu uczyć i umoralniać. Zazwyczaj jest wyraźny podział na dobro i zło. W przypadku „Kota w Butach” jest nieco inaczej. Trudno doszukać się wyraźnego rozgraniczenia, ponieważ czyny tytułowego zwierzaka są często niemoralne, a sukces dla siebie i swego pana (Szarabana) uzyskał dzięki kłamstwu i nomen omen morderstwu. Dla przypomnienia, streszczę krótko fabułę. Najmłodszy z synów umierającego młynarza dostaje w spadku kota, który prędko ujawnia swe magiczne zdolności. Zwierz przyodziewa buty i mówi ludzkim głosem. Zapewnia chłopca, że pomoże mu uzyskać pieniądze i możliwość utrzymania się. Dodam, że robi to poniekąd, aby ratować też siebie, bowiem zawisła nad nim groźba skonsumowania przez jego właściciela. Stopniowo zdobywa przychylność i zaufanie monarchy, zanosząc mu dary (upolowane zwierzęta i ptactwo). Kot ma ułożony misterny plan, który zapewni jemu i jego właścicielowi dostatnie życie. Okłamuje króla i jego córkę, wmawiając im, że jego pan jest zamożnym markizem. Nakłania, a raczej zmusza do kłamstwa, również postronnych chłopów pracujących w polu. Podstępem, używając swego sprytu, pokonuje zamożnego i potężnego wilkołaka

Kot w butach
Autor: Charles Perrault

Gatunek: baśń.
Rodzaj literacki: epika.

Czas i miejsce akcji: bliżej nieokreślony czas i miejsce akcji, baśniowa kraina, „dawno, dawno temu, w pewnej wiosce”.

Bohaterowie:

Młynarczyk: jest on najmłodszym z synów marynarza, oszczędny i skromny. Zna wartość przyjaźni, jest gotowy do poświęceń. Chce samemu zarabiać pieniądze i utrzymywać się z własne pracy. Mieszka w szałasie w lesie. Młynarczyk przestrzega kota w butach, aby nie postępował nieuczciwie, ponieważ jest to niemoralne. Kupił kotu czerwone buty i wielki płócienny worek.

Kot w Butach: stary, szary kot, który potrafi mówić ludzkim głosem i nosi czerwone buty. Zachowuje się jak człowiek. Przyjaźni się Młynarczykiem, pomaga mu. Jest zwinny, odważny, szybki i przebiegły. Dzięki jego intrydze Młynarczyk żeni się z księżniczką. Jest dobry łowcą, bez problemu poluje na zwierzęta. Chce uszczęśliwić Młynarczyka, dlatego zdobywa się na oszustwo. Kot w butach jest niezwykle bystry i pomysłowy. W przebiegły sposób prosi czarnoksiężnika, aby najpierw zamienił się w lwa a później mysz, którą zjada, by zająć jego zamek.

Dwaj bracia Młynarczyka: Nie kochają brata, nie chcą mieć z nim nic wspólnego. Pragną pozostawić dla siebie cały dobytek, nie chcą się z nim podzielić nawet złamanym groszem. Bracia zmuszają Jasia do opuszczenia domu.

Król: właściciel wielu ziem, bogaty mężczyzna. Lubi dobre jedzenie. Cieszy się z przynoszonych przez kota upolowanych zwierząt. Bardzo kocha swoją córkę. Kot uważał go za bardzo dumnego, pewnego siebie i niesympatycznego.

Księżniczka: Młoda i piękna córka króla, która zakochuje się w Młynarczyku. Jest miła i sympatyczna.

Streszczenie:
Dawno dawno temu, w pewnej wiosce był sobie młynarz, któremu pomagali jego trzej synowie. Kiedy mężczyzna zmarł dwóch synów podzieliło majątek miedzy siebie, a trzeciego spośród nich – Młynarczyka wyrzucili z domu. Najmłodszy brat otrzymał tylko starego kota. Niezwykły kot przemówił do chłopca ludzkim głosem i nakazał mu zakupić na jarmarku czerwone buty z ostrogami i płócienny worek. Kot upolował królika. Pobiegł z łupem do zamku i podarował królika królowi, mówiąc, ze jest to dar od markiza Carrabasa. Jeszcze kilka razy podarował upolowane zwierzęta królowi, za co otrzymywał stosowne wynagrodzenie. Zarobione monety oddawał

„Kota w butach” mogliśmy przeczytać w wielu odsłonach. Swoją wersję napisał Giovanni Francesco Straparola w XVI wieku. Kolejną Giambattista Basile w 1634 roku. Najpopularniejszą jednak wersją jest dzieło opublikowane w 1697 roku i napisane przez Charlesa Perraulta. Znalazło się ono wówczas w zbiorze „Bajki Babci Gąski”. W 1812 roku „Kot w butach” został opublikowany przez Bracia Grimm w swoich baśniach. Jednakże ich wersja była prawie identyczna do wersji Perraulta, dlatego też w obawie o skarżenia o plagiat baśń ta została usunięta z ich zbioru w 1819 roku.

Bohaterowie:
Młynarczyk: syn starego młynarza. Otrzymuje w spadku starego kota. Zakochuje się w księżniczce. Pragnie zarabiać pieniądze uczciwie. Brzydzi się kłamstwa. Pragnie by c uczciwym człowiek samemu zarabiać na życie.
Kot w butach: stary kot, który został przekazany pod opiekę syna starego młynarza jako spadek. Nakazuje kupić sobie płócienny worek i czerwone buty z cholewami. Jest chytry, ale również i przyjacielski, chce pomóc Młynarczykowi.
Bracia M

„Kot w butach” to baśń napisana przez Charles’a Perraulta w roku 1697, która ukazała się w bardzo popularnym zbiorze pod tytułem „Bajki Babci Gąski”. Na przestrzeni wieków powstało wiele wariantów i zakończeń baśni, w tej rozprawce omówię jednak wersję Perraulta, który był francuskim pisarzem. „Imć Kot, czyli Kot w butach” tak brzmi pełen tytuł, nie jest typową baśnią umoralniającą, co postaram się wykazać poniższymi tezami i argumentami.
Na początku przyjrzyjmy się cechom baśni. Nieokreślone miejsce i czas, szczęśliwe zakończenie, brak wyraźnej granicy świata realnego i magicznego; często występuje personifikacja zwierząt, roślin bądź przedmiotów, niski stopień skomplikowania fabuły, a wreszcie odwieczny triumf dobra nad złem. Wszystkie składowe występują w „Kocie w butach”. Nie znamy czasu ani miejsca rozgrywających się wydarzeń, zakończenie jest szczęśliwe dla głównego bohatera oraz kota. Po ubraniu butów, zwykły kot przyjmuje wyprostowaną postawę, posługuje się ludzką mową, a nawet zna dobre maniery i oczarowuje nimi króla. Brakuje jednak jednego, kluczowego elementu baśni – umoralniania. Niemal każda baśń zawiera jakiś morał, pozwalający dzieciom, ale też i dorosłym, wyciągnąć z krótkiej opowiastki życiową lekcję. Moralność „Kota w butach” pozostawia jednak sporo do życzenia.
Przytoczę krótkie streszczenie fabuły, aby uwypuklić problem. Pewien młody syn młynarza otrzymuje w spadku szarego kocura. Z racji, że jego bracia dostali młyn i osła, czuje się pokrzywdzony tym faktem. Szybko jednak przekonuje się, że ów kot nie jest zwykłym mruczkiem. Przemawia ludzkim głosem i prosi o parę butów i worek. Chłopiec przystaje na tę dziwną prośbę i rozpoczyna się spirala wydarzeń. Kot poluje na drobną zwierzynę, którą zanosi panującemu monarchy, zdobywając stopniowo jego uznanie i przychylność. Następnie obmyśla fikcyjną kradzież i tonięcie jego pana (nazywa go Szarabanem), przez które król osobiście poznaje syna młynarza. Kot kłamie na temat swego właściciela, mówiąc iż jest bogatym szlachcicem, posiadającym oszałamiający wręcz majątek. Przystojny młodzieniec prędko zwraca uwagę księżniczki, niezamężnej córki króla. Kot nie spoczywa na laurach i wyrusza do ogromnego zamczyska, w którym mieszka potężny i bogaty wilkołak. Sprytnemu kocurowi udaje się jednak go przechytrzyć i kiedy ten zamienia się w mysz, pręd

Spośród licznych baśni, które znamy z dzieciństwa, niewątpliwie jedną z najbardziej popularnych i lubianych jest „Kot w butach”. Jak każda baśń, na przestrzeni lat zmieniała nieco swoją treść i ewoluowała tak, że nie każdy wie, skąd pochodzi i jakie było jej oryginalne brzmienie.

„Kot w butach” należy do gatunku baśni ludowych, tj. fantastycznego gatunku epiki. Jej cechami charakterystycznymi są m. in. stosunkowo krótka treść i przynależność do folkloru. Baśń zazwyczaj opowiada o jakichś ludowych wierzeniach i opisuje przekazywane z pokolenia na pokolenie mądrości.

Stanowiący przykład baśni ludowej „Kot w butach” charakteryzuje się brakiem wskazania konkretnego czasu oraz miejsca akcji, a opisywane wydarzenia nie są fabularnie skomplikowane. Przedstawiony świat jest pełen magii i „cudowności”, czego przykładem jest antropomorfizacja zwierzęcia, tj. tytułowego kota, mówiącego ludzkim głosem. Typowym elementem baśni jest również ostateczne zwycięstwo dobra nad złem.

Korzenie omawianej baśni sięgają XVI wieku, kiedy to Giovanni Francesca Straparola spisał i wydał najwcześniejszą jej znaną wersję.

Jednakże to wersja Charles’a Perraulta zawarta w zbiorze 1697 r. „Histoires ou contra du tempa passe” („Bajki Babci Gąski”) stała się najbardziej popularna we współczesności. Charles Perrault był francuskim bajkopisarzem, lecz – co ciekawe – przez dużą część swojego życia pracował jako urzędnik.

W celu lepszego poznania genezy omawianej baśni warto przyjrzeć się roli kotów na przestrzeni historii ludzkości.
W starożytnym Egipcie koty traktowano wyjątkowo, gdyż cieszyły się ogromną sympatią. Również starożytni Rzymianie cenili te niezwykłe zwierzęta i cieszyli się ich towarzystwem np. podczas pilnowania wojskowych magazynów zboża.
Średniowieczne domy były uważane za puste i niepełne, gdy nie mieszkał w nich kot. Jednocześnie był to okres, kiedy stworzeniom tym zaczęto przypisywać diabelskie cechy (nocny tryb życia czy

Kot w Butach- czas i miejsce akcji

Autor: Charles Perrault
Gatunek: baśń.
Rodzaj literacki: epika

W książce nie znamy miejsca i czasu akcji baśni. Baśń rozpoczynana się od słów „dawno, dawno temu”. Zdarzenia rozgrywają się w nieokreślonym miejscu i czasie. Jednakże jest to cecha charakterystyczna tego gatunku. W baśni Kot w Butach wydarzenia rozgrywają się w ciągu paru dni, w obrębie wsi oraz zamku.
Dawno temu zmarł właściciel starego młyna. Posiadał on trzech synów. Po śmierci ojca najstarszy syn dostał w spadku młyn a młodszy osła. Trzeci z kolei kota. Najmłodszy z synów nie był zadowolony ze swojego spadku. Narzekał, że jest to niesprawiedliwe. Z czasem okazało się że, kot potrafi rozmawiać z ludźmi i ma plan jak jego Pan może stać się bogaty. Sprytny kocur łapał króliki oraz kuropatwy i zanosił je do króla, w imieniu swojego Pana. Przedstawiał go jako markiza de Carabas. Król był bardzo zadowolony, uwielbiał króliki jako potrawkę.
Następnego dnia kot usłyszawszy że, kareta króla będzie przejeżdżała w pobliżu rzeki, nakazał swojemu Panu rozebrać się i wskoczyć do wody. Kiedy spostrzegł, pr

„Kot w butach” – bohaterowie1) Kot w butach – jest to tytułowy bohater baśni. Był to w sumie zwykły kot, który łowił myszy w młynie, gdzie mieszkał na co dzień do czasu śmierci młynarza. Najmłodszy z młynarzy dostał go w spadku po zmarłym ojcu. To właśnie jemu kot towarzyszył i pokazał swoje magiczne umiejętności. Tak naprawdę potrafił mówić i zachowywać się jak człowiek. Z pozoru wyglądał jak zwykły kot. Był szary, ale nosił czerwone buty z ostrogami, które spowodowały to, że zaczął chodzić na dwóch nogach, dumnie prężąc się i machając ogonem.
Kot był bardzo sprytny, o czym wiedział młynarczyk. Był też bardzo przebiegły i potrafił wybrnąć z każdej, nawet beznadziejnej sytuacji. Bohater cechował się też wielką pomysłowością i bystrością. Większość swoich pomysłów dokładnie zawsze przemyślał przed wcieleniem w życie, ale zdarzało się też tak, że działał pochopnie, ale z wielką rozwagą. Bardzo szybko potrafił wymyślać odpowiedzi na zadawane mu pytania, często niestety kłamiąc, czego nie lubił jego pan. Na poczekaniu wymyślił, jak sprawić, aby jego pan był bogaty. Kot w Butach był bardzo oddany swojemu panu, bardzo chciał, żeby ten był szczęśliwy i bogaty. Bohater był bardzo konsekwentny i gdy sobie coś postanowił, zawsze dążył do celu. Wesoły i odważny przemierzał świat przy boku swego pana. Nigdy się niczym nie martwił, był optymistycznie nastawiany do świata, zawsze pocieszał swojego pana. Wiedział, że jego pan nie lubi oszustw i kłamstw, więc go nie okłamywał, ale wykorzystywał to wobec innych, którzy go nie znali i dawali się łatwo nabrać na jego sztuczki. Wymyślił, że jego pan to Markiz Carrabas i że jest właścicielem wielkich posiadłości. Wszystko mu się w życiu udawało, nigdy nie zaliczył żadnej porażki. Dzięki niemu, chociaż podstępem, jego pan stał się bogaty i poślubił piękną księżniczkę. Jest lojalny i nie robi nic, co by zaszkodziło jego opiekunowi. Miał jednak wiele złych cech, m.in. był skory do kłamstw i używania podstępu.
2) Młynarczyk -był to najmłodszy syn starego młynarza. Był samotny. Miał wrażenie, że starsi bracia go nie kochają i nie chcą mu pomóc. Był z nich najbiedniejszy, ale zarazem uczciwy – nie chciał się bogacić na krzywdzie innych. Chodził skromnie ubrany, mieszkał w szałasie w lesie. Uczulał swojego kota na to, że nie toleruje kłamstw. Jest bierny, nie myśli o tym, aby zmienić swoje życie – czeka tylko na to, co zrobi jego podopieczny. Nieśmiały i bardzo przystojny, skrada serce młodej królewnie. Jest życzliwy dla wszystkich i dlatego z biednego chłopca staje się bogatym królewiczem.
3) Król – pierwsze w

Kot w Butach – Perrault Charles – Charakterystyka
Informacje o książce
Kot w butach to utwór epicki – baśń – napisana przez Perraulta Charlesa (był francuskim pisarzem, żył w latach 1628 – 1703). Pierwsze wydanie tej książki miało miejsce w 1697 roku, w stolicy Francji – Paryżu. Opublikowana została w jednym ze zbiorów Histoires ou contes du temps passé. Obecnie jest to najbardziej rozpoznawalna ze wszystkich wersji tej książki. Przed Perraultem, „Kota w Butach” napisał w XVI wieku Giovanni Francesco Straparola, a tuż po nim utwór oparty na baśni Giovanniego napisał w 1634 roku Giambattista Basile. Jedną z adaptacji była lekka rekonstrukcja książki Perraulta, wykorzystana przez Braci Grimm w ich wydaniu „baśnie braci Grimm” w 1812 roku. Obecnie jest to jedna z bardziej znanych książek, której popularność była tak duża, że postanowiono ją zekranizować. Jej pierwsza ekranizacja pojawiła się za sprawą Walta Disneya w 1922 roku, jako biało-czarny, niemy film, pod takim samym tytułem jak książka. Łącznie powstało 10 ekranizacji (ostatnią w 2011 roku), które do tej pory cieszą się popularnością. Ciekawostką jest to, że głównego bohatera użyto w jednej z części filmów animowanych Shrek, w którym miał przezwisko Puszek Okruszek i nieco różnił się od opisu książkowego.
Cała baśń toczy się wokół tytułowego bohatera, który jest kotem i ma zdolność mowy (umie rozmawiać z ludźmi). Przy pomocy swojej inteligencji i przebiegłości udaje mu się uczynić ze swojego biednego pana, bogatego króla, który zostaje mężem królowej, w której od dawna był zakochany.
Krótkie streszczenie
Wszystko zaczęło się od tego, że młynarz z powodu swojego podeszłego wieku musiał rozdać swoim trzem synom swój majątek, ponieważ ze względu na swoją starość, nie mógł dłużej pracować. Był dosyć bogaty, więc było co rozdawać. Dwaj starsi synowie dostali po połowie dość pokaźnego majątku ojca. Najmłodszy zaś Jan otrzymał tylko kota. Początkowo myślał, że ojciec żartuje, i że ten kot nie jest jakiś wyjątkowy. Zaczął wykłócać się ze swoim tatą o majątek, jednak ten nie zmienił zdania, więc Jan zabrał kota ze sobą do domu.
Niedługo później okazało się, że kot ten umie mówić i jest bardzo bystrym zwierzęciem. Myślał, że jego pan chce go zabić, więc złożył mu propozycję nie do odrzucenia. Otóż w zamian za to, że Janek miał go oszczędzić, kot obiecał, że jeśli da mu buty, kapelusz w stylu trzech muszkieterów i zwykły worek, miał mu się odwdzięczyć tak bardzo, że dorówna spadkowi obu braci. Młodzieniec się zgodził, jednocześnie zastanawiając się, jak kot chce tego dokonać.
Następnego dnia zwierzę wybrało się na polowanie. Było ono udane, ponieważ zdołał zdobyć kilka królików i parę przepiórek, po czym postanowił zanieść je na dwór królewski. Tam przedstawił się jako sługa znanego i kochanego przez lud, królewicza Markiza de Carrabasa. Dał je władcy i powiedział, że to skromny upominek od jego pana. Król z lekkim zdziwieniem na twarzy podziękował posłańcowi. Następnym jego podarunkiem był wianek dla królowej, który był „prezentem miłosnym” od Janka. Dziewczyna natomiast dała mu kawałek swoich włosów.
Niedługo później doszły go słuchy o tym, że obok rzeki, karetą będzie przejeżdżał król ze swoją piękną córką. Od razu wpadł na świetny pomysł. Postanowił nakłonić swojego pana, by wszedł do rzeki tak, aby woda sięgała powyżej jego pasa. Gdy to zrobił, zwierzak zabrał mu ubrania, i wraz z nimi uciekł. Po chwili kot napotkał jadącego króla. Zatrzymał jego powóz i poprosił o pomoc, ponieważ j