Niewidzialne życie Addie LaRue

Początki jej wędrówki były trudne. Nie znała świata poza swoją małą wioską. Odważyła się i, mimo że często była znieważana, potrafiła wyciągnąć światło z tych doświadczeń. Przeżyła wojnę i bywała na najlepszych przyjęciach. Każde wydarzenie na swój sposób ukształtowało jej charakter.

Sama postać Luca jest bardzo ciekawa i chyba najbardziej przypadła mi do gustu z wszystkich bohaterów. Luc jest cieniem i nocą. Jest bogiem i diabłem. Jednak my znamy diabła jako zepsutą do szpiku kości istotę. Tutaj ma on bardziej ludzie oblicze. Po pierwsze przyjmuje on postać chłopaka, który wiele razy pojawiał się w wyobrażeniach Addie(czarnowłosego z zielonymi oczami), a po drugie na swój niewyjaśniony sposób jej pomaga.

Co do Henry’ego, to nie była to moja ulubiona postać, ale to tylko moje zdanie. Za to księgarnia, w której pracował i znajdujący się tam kot jak najbardziej przypadły mi do gustu. Relacje chłopaka z rodziną były trudne i, mimo że posiadał grupkę bliskich przyjaciół, niechętnie spotykał się z nieznajomymi.

Z całej książki najbardziej zapadły mi w pamięć, a przez to są moimi ulubionymi, sceny gdzie Addie opowiada o swojej przeszłości, momenty, gdy podsuwa komuś pomysł, idee, która potem przeobraża się w coś większego. Przez całe swoje życie Addie potrafi zostawić po sobie ślad i to jest piękne. Addie jest niezwykła, posiada 7 pieprzyków na policzkach, które tworzą konstelację i co zadziwiające, jest to pierwsza cecha, którą wszyscy u niej zauważają na początku.
Zastanawiając się, nigdy się nie dowiemy, kto był natchnieniem dla największych światowych malarzy czy pisarzy, ale wiadomo, że na wielkie osiągnięcia składają się małe bodźce.
Bardzo podobało mi się wplątanie sztuki w tę historię i troszkę zakazanego uczucia.
Podsumowując decyzja Addie była pochopna, ale czy niewłaściwa? Widziała co działo się z jej przyjaciółką, gdy wyszła za mąż, a także widziała samą siebie, gdyby tak się stało. Gdyby tego nie uczyniła nie spełniłaby swoich marzeń. Patrząc na to co wybrała, można jasno stwierdzić, że było warto. To, co odnalazła na końcu swojej drogi i wspomnienia jakie przy tym posiada, były niezwykłe.
Zastanawiałam się, co bym wybrała sama na jej miejscu. Z początku Addie nie wiedziała jaką cenę zapłaciła (oprócz odebrania duszy na końcu), więc czy zgodziłabym się w ciemno, tylko po to, aby uciec od koszmaru? Jeśli byłabym typowo w sytuacji Addie i stojąc w sukni ślubnej na brzegu rzeki, z jednej strony wkurzoną rodziną a z drugiej umową z diabłem, co bym wybrała?

Równie dobrze Addie mogła po prostu uciec z wioski i spróbować żyć na swoim. Samotna dziewczyna w tamtych czasach była niecodziennym widokiem jednak ze swoim uporem, Addie potrafiłaby się odnaleźć.
Jednak wtedy nie powstałaby ta cała historia.

Cała książka pokazuje szukanie swojego miejsca w świecie, Addie miała na to setki lat i wciąż było to trudne zadanie.

Co do zakończenia mam mieszanie uczucia. Z jednej strony podoba mi się, Luc jest moim ulubieńcem, a na dodatek, to co zrobił Henry, ociepli serce niejednego człowieka. Z drugiej strony nie pochwalam zachowania Addie, wiem, że to wielka sprawa i nie dziwię się jej działaniom, jednak miałam małą nadzieję, że wybierze coś innego.

Jednak to już pozostawiam do indywidualnej oceny.

Książka jest naprawdę ciekawa i, mimo że ciężko przez nią przebrnąć warta przeczytania. Zakończenie jest otwarte więc mam nadzieję, że kolejna część historii powstanie i to niedługo.

Podsumowując
„Nigdy nie módl się do bogów, którzy odpowiadają po zmroku”