Oskar i pani Róża

1) Czas akcji:
Akcja rozgrywa się w czasach współczesnych, w grudniu, na przestrzeni kilkunastu dni przed końcem roku.2) Wydarzenia:Oskar – pod wpływem namowy pani ze strony Róży – zaczyna pisać listy do Boga. Napisał ich trzynaście, codziennie po jednym. Opisywał w nim minione zdarzenia. Ostatnie, czternaste pismo zaadresowane do Boga wysłała Róża, jego przyjaciółka i zarazem osoba, z którą spędzał najwięcej czasu. Róża opowiadała Oskarowi o sporcie, który trenowała. Pod koniec książki dowiadujemy się, że to wszystko to wymyśliła. Opowiadała chłopcu historie przeróżnych walk po to, by go zaciekawić. Kobieta mocno kochała Oskara. Rozpaczała po jego śmierci. Troszczyła się o jego zdrowie i dobre samopoczucie. Pomogła mu inaczej spojrzeć na świat. Poleciła, aby cieszył się życiem tak, jakby pierwszy raz je przeżywał. Każdy dzień miał być jak dziesięć lat, stąd w powieści Oskar czuje się stary i próbuje robić rzeczy, którymi zajmują się dorośli. Oskar przeżywa różne dylematy i zastanawia się nad światem i nad życiem. Wiedząc, że niedługo umrze, zostawia karteczkę z napisem: ,,Tylko Bóg ma prawo mnie obudzić”. Wkrótce później chłopiec umiera.

Historia chorego na raka Oskara zaczyna się opisaniem jego w liście do Boga (bo w takiej formie napisana jest ta książka- listów do Boga). Mówi, iż ma dziesięć lat i nienawidzi pisać. Opisuje również szpital, w którym obecnie się znajduje. Opowiada o tym, że większość czasu spędza w szpitalu, oraz to, iż bardzo lubi jedną z wolontariuszek- Panią Różę. Po przeszczepie szpiku, Oskarowi wydaje się, że już każda osoba z personelu medycznego szpitalu go nie lubi. Doktor Dusseldorf zawsze patrzy na niego niemrawym wzrokiem a pielęgniarki są mniej uprzejme. Dla małego Oskarka tylko ciocia Róża się nie zmieniła. Pewnego dnia na spacerze z wolontariuszką dowiaduje się o jej zawodowej przeszłości – o tym, iż była zawodową zapaśniczką. Od tamtego czasu ciocia Róża opowiada mu o jej najdziwniejszych pojedynkach.
Po pewnym czasie, od zauważenia zmiany w zachowaniu lekarzy, rozmawia ze swoim kolegą- Bekonem -który zapewnia go, iż lekarze zawsze znajdują jakieś operację, by wyleczyć pacjenta. Jednego dnia konfrontuje się z wolontariuszką i pyta się, dlaczego nikt mu nie mówi, że umrze. Ciocia odpowiada: „Czemu chcesz, żeby ci to mówiono, skoro sam wiesz, Oskarze!”. Wolontariuszka rozumie chłopca, który po nieudanej operacji przeszczepu szpiku, umrze. Właśnie podczas tej rozmowy proponuje mu napisanie listów do Boga, by znalazł osobę, której może się wyżalić.
W drugim liście chłopiec opowiada o sytuacji z rodzicami. Pewnego dnia jeden z jego kolegów mówi, że auto jego rodziców stoi na parkingu. Zaciekawiony nietypowymi odwiedzinami rodziców, udaje się do swojego pokoju i czeka na ich przyjście. Po jakimś czasie znudzony nieobecnością rodziców, przechadza się korytarzem i przez przypadek podsłuchuje rozmowę Doktora Dusseldorfa z jego rodzicami, o tym, że niedługo umrze. Chowa się w szafce i dopiero kolejnego dnia sprzątaczka odnajduje go głodnego w skrytce na miotły. Oskar czuje się oszukany i traci zaufanie do rodziców, bo nie rozmawiają z nim o jego przyszłej śmierci. Dziecko domaga się natychmiastowej wizyty Pani Róży. Gdy Doktor zezwala na jej codzienne wizyty, Oskar rozumie, iż jest z nim bardzo źle i zaczyna płakać. Ciocia Róża opowiada Oskarowi o tym jak można wywróżyć pogodę na kolejne miesiące roku, na podstawie ostatnich jego dwunastu dni i wpada na pewien pomysł. Proponuje Oskarowi by każdy dzień traktował jak dziesięć lat, więc w sumie przeżyje sto trzydzieści lat! Oskar zgadza się z chęcią na tę propozycję.
W trzecim liście Oskar opisuje Panu Bogu okres dojrzewania, który dziś przechodził. Mały pacjent wyznaje Cioci Róży sekret, iż podoba mu się Peggy Blue. Niestety, okazuje się, iż Peggy jest już zajęta, więc idzie całować się z „Chinką”. I właśnie podczas tego pocałunku do świetlicy wchodzą rodzice Oskara. Zażenowany chłopak idzie do swojego pokoju i słucha „Dziadka do orzechów”, którego otrzymał od rodziców. Już wieczorem Oskar ponownie idzie do Peggy i wyznaje jej swoje uczucia. Okazuje się, iż Peggy podoba się Oskar. Zakochani idą spać w jednym łóżku.
W czwartym liście Os

1. Pierwszy list Oskara do Boga:

    a) życie Oskara;    b) przedstawienie pani Róży;    c) rady kobiety.
2. Przyjazd rodziców chłopca do szpitala.

3. Podsłuchanie przez chłopca rozmowy doktora z rodzicami.

4. Zamknięcie się Oskara w szafie na szczotki.

5. Zamieszanie w szpitalu spowodowane zniknięciem jednego z podopiecznych.

6. Rozmowa chłopaka i cioci Róży.

7. Prośba o codzienne odwiedziny.8. Legenda o dwunastu proroczych dniach.9. Oskar jako dziesięciolatek. 10. Wiek młodzieńczy.    11. Pójście Oskara do Peggy Blue.12.Problemy z k

Książka „Oskar i pani Róża” autorstwa Erica-Emmanuela Schmitta to opowieść o dziesięcioletnim Oskarze umierającym na białaczkę. W uporaniu się z chorobą pomaga mu pani Róża. Podsuwa pomysł, aby pisał listy do Boga. W ten sposób chłopak zaczyna korespondować z Bogiem.
W pierwszym liście opisuje swoje życie, panią Różę i jej opowieści. Kobieta mówi mu o swoich walkach. Widzi, że one bardzo chłopca interesują.
Drugi list opowiada o uzyskaniu odpowiedzi na pytanie -, czy wyzdrowieję? Oskar dowiaduje się, że jego rodzice przyjechali i chce się z nimi spotkać. Wkrótce odnajduje ich w gabinecie u doktora Düssledorfa. Tam uzyskuje negatywną odpowiedź na postawione wcześniej pytanie. Słysząc, że rodzice wychodzą, ucieka do szafki na szczotki. Zatrzaskuje się i spędza w niej całe popołudnie. W szpitalu wybucha zamieszanie spowodowane zniknięciem Oskara. Wkrótce, gdy się odnajduje, prosi o spotkanie z panią Różą. Pozwalają kobiecie przychodzić codziennie przez jakiś czas. To właśnie wtedy opowiada chłopcu o legendzie o dwunastu proroczych dniach – każdy dzień to dziesięć lat. Następnego dnia chłopak przeżywa wiek młodzieńczy. Przychodzi do dziewczyny, która mu się podoba- Peggy Blue. Tam wpakowuje się w kłopoty z Pop Cornem, a później z Sandrine, zwaną Chinką ze względu na perukę z czarnych sztywnych włosów. Na świetlicy Chinka w pewnym momencie wysuwa wargi i oczekuje na pocałunek. Oskar pod wpływem patrzących na niego kolegów przytula się do dziewczyny. Niespodziewanie wizytę składają rodzice chłopaka, przez co bohater czuje się zawstydzony. Po obejrzeniu przywiezionych prezentó

„Oskar i pani Róża”- najważniejsze informacje
Książka „Oskar i pani Róża” to przepiękna opowieść o poszukiwaniu sensu życia. Dziesięcioletni Oskar bardzo ciężko choruje. Na jego drodze staje pani Róża. Opowiada mu o Bogu.
Powieść „Oskar i pani Róża” autorstwa Érica-Emmanuela-Schmitta została wydana w 2002 roku. Twórca dedykował ją Danielle Darrieux.
To powieść epistolarna, czyli skonstruowana w formie listów.
Autor:
Éric-Emmanuel Schmitt to francuski dramaturg, powieściopisarz i eseista. Obecnie mieszka w Brukseli. Jest autorem takich książek jak: „Oskar i pani Róża”, „Pan Ibrahim i kwiaty Koranu”.
Czas i miejsce akcji:
Akcja rozgrywa się w grudniu, przez 12 dni do końca roku.
Wydarzenia dzieją się w szpitalu i domu pani Róży. Głównym miejscem, w którym toczy się powieść jest szpitalny pokój Oskara, ponieważ chłopak choruje na raka.
Książka składa się z czternastu listów (trzynaście napisanych przez Oskara i jeden przez panią Różę). Chłopiec jest chory na raka. W uporaniu się ze swoją codziennością pomagała

Lubicie czytać listy..? Kto z nas ich nie lubi. Szczególnie kiedy piszą je osoby, które kochamy.
„Oskar i Pani Róża” to opowieść Erica Emmanuela Schmita pisana w formie listów małego chłopca do „Szanownego Pana Boga”. W swoich listach chłopak opowiada Bogu o ostatnich dniach swojego życia. Oskar choruje na białaczkę, która niestety nie jest uleczalna. Nie może mu już pomóc ani chemioterapia, ani też przeszczep szpiku. Lekarze patrząc na niego, milkną, rodzice odwracają wzrok ze łzami w oczach, pielęgniarki przestają się śmiać z jego dowcipów. Tylko Pani Róża rozmawia z chłopcem jakby był dorosły. Tylko ona potrafi rozmawiać z nim o życiu i o śmierci. Nikt poza nią nie potrafi… bo o czym można rozmawiać z dzieckiem, którego niebawem czeka koniec ?
Oskar czuje się jakby wszystkich rozczarował, chociaż przecież jego choroba nie jest jego winą. Wręcz odwrotnie- bardzo chciałby żyć. Chciałby się śmiać i kochać i dorastać w gronie rówieśników.
Dlatego Pani Róża wymyśla dla niego sposób na przeżycie wszystkiego o czym marzy. Ustala z chłopakiem, że każdy jego dzień będzie jak 10 lat życia. W ciągu kilkunastu dni Oskar zdąży się zakochać, adoptować dzieci, pokłócić z żoną, znowu z nią pogodzić, przygotować się do śmierci..aż w końcu odejdzie na zawsze.
„Oskar i Pani Róża” to książka, która zmusza do myślenia. Do myślenia o rzeczach najważniejszych… o życiu i o tym jak chcemy je przeżyć, jaki jest jego sens, po co i dla kogo żyjemy. Dni mijają nam często na niczym – przeglądamy bezmyślnie kolejne strony na portalach społecznościowych, tracimy czas gapiąc się w ekran telewizora lub nudzimy się siedząc bezczynnie na kanapie. Ta książka powoduje, że budzimy się do życia. Do życia, które jest zbyt krótkie, żeby je marnować. Budzi nas do działania, do podejmowania wyzwań, do szukania odpowiedzi na pytania, do zawierania przyjaźni i do miłości. Książa „Oskar i Pani Róża” uświadamia jak wielkim ale kruchym darem jest życie. Ale nie tylko- jest to też opowieść o wielkiej odwadze, mądrości i świadomości umierania.
Nie oszukujmy się – temat śmierci, a już śmierci dziecka to rzadko poruszany temat w książkach. W dodatku opisany w sposób nieco zabawny, z dużą dozą poczucia humoru a nawet powiedziałabym radości. Śmierć w naszym społeczeństwie jest tematem tabu o którym nikt nie chce mówić ani słuchać. Tym bardziej jeśli chodzi o śmierć dziecka. Tym bardziej – jeśli chodzi o śmierć dziecka bliskiego naszemu sercu.
Pani Róża w książce Erica-Emmanuela Schmitta jako jedyna nie boi się powiedzieć chłopcu, że umiera. Ona jedyna przygotowuje go do przejścia na drugi świat.. Tak- dobrze sł

Książka „Oskar i Pani Róża” to powieść epistolarna – podzielona jest na czternaście listów. We wszystkich rozdziałach, z wyjątkiem ostatniego, narratorem jest dziesięcioletni, chory na białaczkę Oskar. Chłopiec w kolejnych częściach tekstu zwraca się bezpośrednio do Boga, któremu opisuje swoje troski i przeżycia.
List 1
Oskar jest w szpitalu. Choruje na białaczkę. Pod wpływem namów opiekunki postanawia wysyłać listy do Boga. Opowiada o klinice, w której ciężko mu się żyje. Jedyną osobą, która całkowicie go rozumie i jest w stanie wysłuchać, jest ciocia Róża – najstarsza z odwiedzających oddział wolontariuszek. Kobieta mówi mu o swojej karierze zapaśniczki. Oskar wspomina o swoich szpitalnych kolegach, którymi są: Bekon, Einstein i Pop Corn. Na końcu wypowiedzi prosi adresata o wyjaśnienie, czy wyzdrowieje.
List 2
Autor listu cieszy się z otrzymanej odpowiedzi, mimo że nawet nie zdążył wysłać wiadomości. Dowiedział się bowiem o wizycie swoich rodziców. Poinformował go o tym Pop Corn. Oskar zwierza się, że podsłuchał rozmowę mamy i taty z doktorem Dusseldorfem. Ze względu na złe wieści, chowa się do szafy na szczotki i spędza tam kilka godzin. Zostaje znaleziony przez sprzątaczkę. Prosi wtedy, by przyszła po niego ciocia Róża, której mówi o tym, co słyszał. Staruszka pociesza chłopca. Informuje, że będzie mogła odwiedzać go przez kolejne dwanaście dni. Wspólnie planują zabawę w „prorocze dwanaście dni”, która polega na traktowaniu doby jako całego roku. Ten list Oskar kończy prośbą, by Bóg go odwiedził.
List 3
Tego dnia Oskar opisuje swój wiek młodzieńczy. Podczas porannej wizyty pani Róży chłopiec opowiada jej o Peggy Blue, swojej sympatii. Staruszka namawia go, by powiedział jej o swoich uczuciach. Twierdzi, że to doskonały moment. Uprzedza go jednak Pop Corn. Oskar smuci się i całuje nową koleżankę – Sandrine. Gdy przyjeżdżają rodzice z prezentami, on specjalnie włącza „Walc śnieżynek” na nowym odtwarzaczu do płyt, by z nimi nie rozmawiać. Po kolejnym spotkaniu ze swoją opiekunką, decyduje się jeszcze raz odwiedzić Peggy. Razem słuchają muzyki. Okazuje się, że dziewczynka także go lubi.
List 4
Oskar w nocy słyszy krzyk Bekona i myśląc, że to Peggy, idzie do jej pokoju. Tam narzeczeni biorą umowny ślub i zostają razem do rana, co nie podoba się pielęgniarkom. Po południu do chłopca ponownie przychodzi ciocia Róża, która proponuje odwiedzić Boga. Idą razem do kaplicy. Dziesięciolatek myśli o swoim cierpieniu. Później przychodzi czas na herbatę. Dzieciom towarzyszy oczywiście staruszka, która rozśmiesza je kolejnymi historiami. Tym razem Oskar prosi Boga o to, by operacja Peggy przebiegła prawidłowo, a ona dobrze ją zniosła.
List 5
Oskar opisuje przebieg swojego dnia jako trzydziestolatek. Uważa, że to czas pełen zmartwień i obowiązków. Bardzo przejmuje się operacją Peggy. Widząc ją na wózku, dostrzega jej kruchość i niewinność. Nieustannie towarzyszy mu ciocia Róża, odpowiadając na jego pytania o sens życia osób chorych. Oboje idą przygotować pokój Peggy, zostawiając dla niej kwiaty i czekoladki. Gdy dziesięciolatek zasypia, ciocia Róża budzi go, by przekazać wesołą nowinę – operacja się udała. Dziewczynka czuje się dobrze, a jej skóra nie wygląda już na niebieską. W tym liście o nic nie prosi.
List 6
Oskar zwierza się Bogu, że pomiędzy czterdziestym, a pięćdziesiątym rokiem życia narobił wiele głupstw. Wychodzi na jaw jego pocałunek z inną dziewczynką. Zazdrosny Pop Corn namawia Sandrine, by powiedziała o tym rywalce. Peggy Blue kończy znajomość z Oskarem i na złość zaprzyjaźnia się z donosicielką. Potem do smutnego chłopca przychodzi Brigitte, dziewczynka z zespołem Downa, która obsypuje go pocałunkami. Świadkiem zdarzenia okazuje się Einstein, który wszystko rozpowiada innym dzieciom. Przez to Oskara znowu spotykają niemiłe komentarze, a on żali się pani Róży. Opiekunka radzi, by poszedł za głosem serca i wyznał Peggy, że naprawdę ją kocha. Oskar oznajmia, że jutro jest Boże Narodzenie. Uświadamia sobie, że to urodziny jego adresata.
List 7
Oskar oznajmia, że pogodził się z Peggy B

Problematyka-„Oskar i pani Róża”
Cierpienie i śmierć:
Książka opowiada o ostatnich dniach życia dziesięcioletniego Oskara. Pewnego dnia poznaje panią Różę. Jako jedynej mówi o wszystkim. Denerwuje go to, że jego rodzice nie powiedzą mu wprost o śmierci. Boją się na niego patrzeć, bo wiedzą o jego bliskim odejściu. Ma do nich ogromny żal i uważa, że zachowują się jak tchórze. Jest bardzo dojrzały jak na swój wiek. Rozmowy z panią Różą są inne niż z innymi. Kobieta porusza trudne tematy. W piękny i poetycki sposób tłumaczy chłopcu prawdy o życiu. Oskar cieszy się, że pani Róża traktuje go jak dojrzałego mężczyznę. Gdy pewnego dnia chłopiec słyszy rozmowę doktora Dussledorfa i swoich rodziców streszcza mu legendę o dwunastu proroczych dniach- jeden dzień to dziesięć lat. W ten sposób uczy chłopca jak wykorzystać w pełni swoje ostatnie chwile. Wypowiedzi pani Róży przedstawiają sposób na mądre podejście do śmierci. Utwór nie tylko pokazuje jedną stronę cierpienia, lecz także drugą, którą są bliscy chorego. Przez swoją obawę i strach człowiek nie wie, co zrobić. Chory przez swoją chorobę spostrzega tylko siebie, nie widząc osób, które się o niego troszczą. To prowadzi do egoizmu i złego traktowania innych. Wizyta Oskara w kaplicy napełnia go współczuciem. Uświadamia sobie, że śmierć da się pokonać. Wiara dodaje sił i pomaga w codziennych problemach. Lektura pokazuje jak godnie przeżyć naznaczone cierpieniem życie. Trzeba umieć dostrzec piękne chwile w trakcie życia.
Wiara:
Dzięki pani Róży ch

Bohaterowie książki Érica-Emmanuela Schmitta pt. „Oskar i pani Róża”:1) Oskar to główny bohater książki. Choruje na białaczkę i przebywa w szpitalu. Ma dziesięć lat, ale jest bardzo dojrzały. Denerwuje go to, że nikt nie mówi mu wprost o śmierci. Przypadkiem podsłuchuje rozmowę rodziców z doktorem Dusseldorfem. Słyszy, że pewnie umrze. Gdy rodzice wychodzą, ukrywa się w komórce i spędza tam całe popołudnie. Chłopiec przeszedł chemioterapię i przeszczep szpiku, ale te zabiegi mu nie pomogły. Z powodu tego, że wypadają mu włosy, koledzy nazywają go „Jajogłowy”. Oskar zakochuje się w Peggy Blue, która choruje na niebieską chorobę. Żeni się z nią (na niby). Ich związek przechodzi kryzys, gdy Peggy dowiaduje się o pocałunku Oskara z Sandrine. Wkrótce jednak dziewczyna mu wybacza. Rozmowy z panią Różą napawają chorego chłopca radością. Oskar zastanawia się nad sensem życia. Pisząc listy do Boga, stopniowo się zmienia. Przeżywa całe życie w dwanaście dni – wszystko dzięki inspirującej opowieści pani Róży. Przechodzi ogromną przemianę duchową. Wkrótce Oskar umiera. Na stoliku zostawia karteczkę z napisem: „Tylko Bóg może mnie obudzić”.2) Pani Róża jest wolontariuszką w szpitalu, w którym przebywa Oskar. Ukrywa swój wiek, by móc dalej pracować. Opowieści kobiety zawierają wiele ważnych nauk. Jest  „ciocią Różą” tylko dla Oskara. Jako jedyna wprost rozmawiała z nim o śmierci. Pani Róża pokochała chłopca. Dla niego wymyśliła historię, w której jest Dusicielką z Langwedocji. Opowiadała o swoich rzekomych walkach z największymi gwiazdami zapasów. W Boże Narodzenie Oskar wsiadł do jej s

Geneza utworu „Oskar i pani Róża”
Utwór powstał w 2002 roku. Napisał go Éric-Emmanuel Schmitt, francuski dramaturg, eseista i powieściopisarz. Być może z powodu pochodzenia autora jego książka jest porównywana do „Małego Księcia”.
Pisarz jako dziecko bardzo często przebywał w szpitalach. Jego ojciec był specjalistą kinezyterapii. Autor widział, jak pacjenci nadają sobie przezwiska pochodzące od ich chorób. Tej inspiracji użył w książce. Później sam doświadczył choroby, jednak w przeciwieństwie do Oskara wyzdrowiał. Te wszystkie wspomnienia przyczyniły się

Charakterystyka Oskara
Głównym bohaterem utworu Erica-Emmanuela Schmitta pt. „Oskar i pani Róża” jest dziesięcioletni Oskar. Choruje na białaczkę, dlatego mieszka w szpitalu. Koledzy nazywają go „Jajogłowy” z powodu wypadania włosów przez chemioterapię.
Oskar mimo że ma dziesięć lat wygląda jak siedmiolatek. Jest drobny i wychudzony. Wykazuje się niezwykłą dojrzałością jak na swój wiek. Poważnie podchodzi do takich tematów jak śmierć i choroba. Dzięki poznaniu pani Róży zaczyna powoli wierzyć w Boga. Przeżywa całe swoje życie w dwanaście dni. Pani Róża skłania go do wyznania miłości Peggy Blue. Oskar idzie do niej, ale tam zastaje Pop Corna. Jest gotowy się z nim bić. W nocy, gdy słyszy tajemnicze krzyki, myśląc, że to ona wyrusza do jej pokoju. Okazuje się, że to nie ona zakłóca ciszę, tylko Pop Corn. Następnie spędza z nią noc. Para kłóci się, gdy Chinka mówi dziewczynie o pocałunku z Oskarem. Wkrótce oboje się godzą, a dziewczyna opuszcza szpital. Autor w zabawny sposób zilustrował problemy między dwojgiem zakochanych- Peggy Blue i Oskarem. Pogodzili się, co nawet dorosłym czasami się nie udaje.
Malec jest przykładem nie poddawania się nawet po usłyszeniu drastycznej diagnozy. Oskar pokazuje też piękny przykład nawrócenia i niezwykłej relacji z Bogiem. Chłopak nie lubił uciekać od prawdy, dlatego denerwował się, gdy wszyscy unikali drażliwych tematów. Nie poddał się, wiedząc, że niedługo umrze. Listy do Boga pomagały mu wiele razy przezwyciężyć najtrudniejsze momenty jego choroby.
Oskar dla wi

Mikołaj Romanowski, klasa VIII B
„Oskar i Pani Róża”
Pierwsza moja styczność z dziełem „Oskar i Pani Róża” miała miejsce niedawno. Na początku zabrałem się do czytania jej jako zwyczajnej lektury szkolnej, jednakże w trakcie czytania coś zaczęło się zmieniać ‒ nagle odłączyłem się od rzeczywistego świata, a pojawiłem się w świecie tej książki, byłem tam całym swoim duchem, to było niesamowite.
Autor książki Eric Emanuel Schmitt w bardzo ciekawy sposób przedstawił śmiertelną chorobę, które to nieszczęście spotkało młodego chłopca. Z fabułą książki jest związana liczba dwanaście, czyli dwanaście ostatnich dni życia Oskara. Najbardziej w tych dwunastu dniach intryguje mnie, w jaki sposób Oskar przeżył je, wiedząc o tym, że umrze, ale nie trwożąc się tym. Dlaczego? Przecież śmierć jest czymś, co przeraża wszystkich, jest czymś, co każdy chce odciągnąć w czasie. Zatem dlaczego Oskar był w stanie przeżyć to bez strachu przed śmiercią?Kluczowym argumentem jest to, że Oskar faktycznie zdawał sobie sprawę faktu, iż niedługo umrze, a jak było podane w książce, „właściwie nie bał się nieznanego. Tylko trochę szkoda mu [było] tracić to, co zna”. Oskar nie był więc tym tak bardzo przerażony, mimo że dobrze znał swój los. Niektórym nie wystarcza 60 lat życia, a Oskarowi wystarczyło dwanaście dni. Kto i co pomogło mu, aby się nie bać śmierci? Najbliższą mu osobą była niewątpliwie ciocia Róża. To ona podsunęła chłopcu pomysł pisania listów do Pana Boga, co nie wątpliwie mu pomogło, dawało możliwość przekazania komuś swoich myśli. Jak sama stwierdziła: „Myśli, których się nie zdradza, ciążą nam, zagnieżdżają się, paraliżują nas, nie dopuszczają nowych i w końcu zaczynają gnić. Stanie

„Oskar i pani Róża”
Autor:
Eric-Emmanuel Schmitt (ur. 28 marca 1960)–francuski i belgijski dramaturg, scenarzysta i powieściopisarz. Jego sztuki były wystawiane w ponad pięćdziesięciu krajach na całym świecie. Z wykształcenia jest filozofem. „Oskar i pani Róża” to jedna z jego najpiękniejszych powieści.
Geneza:
Autor utworu, kiedy był mały, często przebywał w szpitalu. Jego tata był kinezyterapeutą. W szpitalu słyszał, jak chore dzieci wołają na siebie śmiesznymi przezwiskami. Autor sam chorował, tak jak Oskar, ale w przeciwieństwie do niego został wyleczony.
Gatunek:
Książka to powieść epistolarna, czyli skonstruowana w formie listów.
Streszczenie:
Oskar choruje na białaczkę. Lekarze nie dają mu szans na przeżycie. Na jego drodze staje pani Róża, z którą odnajduje wspólny język. Poleca mu pisać listy do Boga. Jednocześnie opowiada legendę o dwunastu proroczych dniach. Jeden dzień to dziesięć lat. W każdym z listów, chłopiec opisuje swoje problemy.
Pewnego dnia Oskar podsłuchuje rozmowę swoich rodziców z doktorem Dussledorfem. Okazuje się, że Oskar prawdopodobnie umrze. W pośpiechu zatrzaskuje się w komórce na miotły i nie może stamtąd wyjść. W szpitalu wybucha panika. Gdy chłopiec wychodzi, chce rozmawiać z ciocią Różą. Kobieta często opowiada mu o swoich walkach, ponieważ kiedyś była zapaśniczką.
Za namową pani Róży Oskar idzie do Peggy Blue, dziewczyny, która od dawna się mu podoba. Wkrótce spędza z nią noc.
Pani Róża zaprowadza chłopca do kaplicy.
Następnego dnia, Peggy Blue jest operowana. Na szczęście operacja udaje się.
W kolejnym liście, Oskar opisuje swoje kłopoty. Chinka, z którą się wcześniej całował, wyjawi�

O AUTORZE
Eric-Emmanuel Schmitt urodził się 28 marca 1960 roku we Francji. Ukończył studia filozoficzne z tytułem doktora. Prawdziwą popularność przyniosło mu pisarstwo. Jego dramaty, eseje i powieści znane są na całym świecie. Oprócz „Oskara i pani Róży” spod jego pióra wyszły również takie utwory jak: „Dziecko Noego”, „Pan Ibrahim i kwiaty Koranu”, „Moje życie z Mozartem” i „Małe zbrodnie małżeńskie”.
GENEZA „OSKARA I PANI RÓŻY”
Eric-Emmanuel Schmitt w niejednym wywiadzie podkreślał, że napisał opowieść o Oskarze z potrzeby serca, ale był święcie przekonany, że nikt nie będzie chciał jej czytać. Dlaczego? Sięganie po tematy tabu zawsze niesie ze sobą ryzyko. Dziecko nieuleczalnie chore, ostatnie dni jego życia, cierpienie bezradnych dorosłych. Mimo wątpliwości i obaw spod pióra Schmitta wyszedł międzynarodowy bestseller. Kluczem do sukcesu okazał się sposób podania trudnych treści – z dużą dawką poczucia humoru, dystansem, dziecięcym optymizmem i poczuciem, że świat, mimo wszystko, jest piękny.
Pomysł na „Oskara i panią Różę” dojrzewał długo. Eric-Emmanuel Schmitt już jako kilkuletni chłopiec był stałym bywalcem szpitali i ośrodków dla osób niepełnosprawnych fizycznie, ale nie ze względu na przewlekłą chorobę lub wątłe zdrowie. Wszystko za sprawą ojca, który był kinezyterapeutą. W czwartki i w soboty zabierał syna ze sobą do pracy, mając na uwadze jego uwrażliwianie, w myśl zasady, że najlepszym nauczycielem empatii jest życie. Dzięki temu problemy, z jakimi borykają się dzieci chore i cierpiące, były mu bliskie, do tego stopnia, że z wieloma pacjentami dziecięcych szpitali budował więź przyjaźni.
Po latach temat przedwczesnej, dla wielu niesprawiedliwej śmierci powrócił. Przyjaciółka pisarza straciła czterdziestoletniego syna. Przed śmiercią poprosił on, aby jego majątek przeznaczyć na stworzenie hospicjum. Przyjaciele przekonali jednak matkę, aby poświęciła wszystkie siły pomaganiu najmłodszym. Tak też się stało, a sam Schmitt wrócił myślami do tego, co przeżywał za młodu.
CZAS I MIEJSCE AKCJI
Akcja trwa kilkanaście dni – to ostatnie chwile życia Oskara. Wydarzenia mają miejsce we współczesnym świecie. Świadczą o tym metody leczenia nowotworów i nowinki technologiczne (odtwarzacz płyt). Oskar przeszedł operację przeszczepu szpiku kostnego. Pierwszą taką operację przeprowadzono w 1959 roku. Miejscem akcji jest przede wszystkim szpital, a także mieszkanie pani Róży i odwiedzana przez tytułowych bohaterów kaplica.
BOHATEROWIE
Oskar to dziesięcioletni pacjent szpitala. Choruje na białaczkę. Ani chemioterapia, ani przeszczep szpiku, nic nie dały. Chłopiec na oczach czytelnika przeżywa ostatnie dni swojego życia. Towarzysza mu inni podopieczni placówki: Pop Corn (cierpi z powodu nadwagi), Einstein (ma wodogłowie), Bekon (jest poparzony) i Peggy Blue (ma chore serce) – pierwsza miłość głównego bohatera. Już sam sposób nazwania małych pacjentów podpowiada, że będziemy na trudne sprawy patrzeć oczami dziecka.
Do dziecięcych bohaterów – pacjentów szpitala dołączyła pani Róża. To jedna z wielu wolontariuszek, która poświęca swój czas, aby nieść radość chorym dzieciom. Noszą różowe koszule. Wśród ubranego na biało personelu medycznego szpitali wyglądają kwitnąco, jak powiew optymizmu. Dlatego we Francji, w rodzimym kraju pisarza, nazywane są one „paniami Różami”.
GATUNEK
Opowieść wzrusza, bawi, daje do myślenia. Trudno wobec niej przejść obojętnie. Do tego forma epistolarna (14 listów) sprawia, że zyskuje ona wymiar niezwykle osobisty, wręcz intymny. Głównym założeniem utworu jest moralizowanie i pouczanie. Krótkie utwory narracyjne o charakterze filozoficznym adresowane głównie do dzieci i młodzieży to powiastka.
PROBLEMATYKA
Do pomysłu pisania listów w ostatnich dniach życia przekonała Oskara pani Róża. Jej życiowe doświadczenie podpowiadało, że to czas, aby uporządkować emocje i spróbować spojrzeć na każdy dzień, jakby był na