Pani Bovary

Charakterystyka bohaterów powieści „Pani Bovary”:
– Karol Bovary – lekarz, mąż Emmy, nie był bogaty, lecz starczało na utrzymanie się i przez większość życia nie borykał się z większymi problemami materialnymi, był wierzący, nie stawiał oporu wobec postępu i chętnie chciał wypróbowywać nowe techniki leczenia, prawdziwie kochał żonę, lecz nie był wobec niej ani wymagający, ani podejrzliwy, pozwalał jej na wiele przygód. Można by nazwać go „niewyróżniającym się z tłumu”. Miał córkę: Bertę. Pod koniec życia, przytłoczyło go samobójstwo żony oraz zadłużenie, na jakie ta go skazała. Zmarł siedząc samotnie na ławce w altanie. Koniec życia był zatem adekwatny do sposobu egzystencji.
– Emma Bovary – żona Karola Bovarego. Kobieta wrażliwa, szukająca wciąż nowych wrażeń. Miała zły obraz rzeczywistości, który wyrobiła sobie czytając w młodości książki. Była rozrzutna, lecz pozbawiała męża pieniędzy w taki sposób, aby ten o tym jak najmniej wiedział. Ponieważ mąż nie dawał jej wiele ekscytujących chwil, szukała różnych rozrywek. Nudząc się w małżeństwie, zdradzała męża z wieloma kochankami. Ostatecznie nawet kochankowie jej nie wystarczali, lecz o całe zło na świecie oskarżała męża i znienawidziła go. Nie oznaczało to jednak, że przestała korzystać z jego pieniędzy. Znudzona i wyniszczona życiem codziennym, które sama sobie zgotowała, zażyła truciznę i skonała w męczarniach.
– Leon – pisarz notarialny, student prawa. Interesowała go literatura, muzyka, sztuka. Dzięki swoim zainteresowaniom znalazł więź z Emmą. Bał się, aby ich bliska znajomość nie wyszła na jaw, i w pewnym momencie wyjechał do Paryża, aby nie popaść w sidła miłości. Nie potrafił się jednak obejść bez niej i tylko, gdy nadarzyła się do tego okazja znów zaczął się z nią spotykać. Lubił spełniać jej zachcianki, nie skąpił na n

„Pani Bovary”, czyli wzloty i upadek

„Ale cóż, nie jest szczęśliwa, nigdy nie była. Skąd ten niedosyt życia, to natychmiastowe rozsypywanie się w proch rzeczy, na których się opierała? […] Każdy uśmiech kryje ziewnięcie nudy, każda radość- przekleństwo, każda przyjemność- niesmak, a najgorętsze pocałunki pozostawiają na wargach jedynie nieosiągalne pragnienie jeszcze wyższej rozkoszy.” *

Właśnie te słowa narratora w powieści „Pani Bovary” zawładnęły mną bez reszty. To w tych kilku zdaniach Gustaw Flaubert zawarł naturę kobiety. Czy mężczyzna będzie potrafił przeniknąć, a tym bardziej opisać niezgłębioną kobiecą duszę? Zastanawiałam się, sięgając po leżącą na półce, mocno już zakurzoną powieść autora „Szkoły uczuć”.

Jako miłośniczka literatury francuskiej, prędzej czy później, musiałam natrafić na ponadczasową powieść „Pani Bovary”. Miałam wielką przyjemność przeczytać to dzieło w oryginale i zrobiło ono na mnie ogromne wrażenie. Nic dziwnego, że zalicza się je do klasyki literatury, że stało się punktem odniesienia dla wielu pisanych później książek, interpretacji i porównań. Dlaczego tak jest? Przecież przedstawia powszechnie znane motywy: idealizacji, nienasycenia, niezadowolenia z życia, marzycielstwa, nie po raz pierwszy ani nie po raz ostatni pojawiające się w tekstach kultury, od mitycznego Ikara, poprzez Hamleta, aż do Ester, bohaterki powieści Sylvii Plath. Postaci marzących o lepszym życiu było tysiące. Dlaczego powinno się poznać dzieło Flauberta, skoro taką również bohaterką jest Emma Bovary?
Historia Pani Bovary zaczyna się we wrześniu 1849 roku. Francuski pisarz, Gustave Flaubert, kierując się sugestią przyjaciół, zainteresował się wtedy sprawą Delamarre. Dotyczyła ona żony Eugene Delamare, Delphine Courtier, która zdradzała swojego męża, popadła w długi i w końcu zmarła, zostawiając mu córkę. Ta historia zakorzeniła się w umyśle młodego pisarza i dopiero we wrześniu 1851 roku wydała owoce. Wtedy to pełen wątpliwości podjął się napisania swojego najsłynniejszego dzieła- „Pani Bovary”. Książki, która wyniosła go na literacki parnas, ale także zaprowadziła do sali sądowej.
Jest to opowieść o Emmie Bovary, kobiecie – marzycielce, która wyszła za mąż z rozsądku. Wnikliwy czytelnik obserwuje główną bohaterkę. Towarzyszy jej, gdy plącze się we własnych urojeniach, otaczając się egoistycznymi i próżnymi kochankami, popadając w długi na skutek życia ponad stan. Pobyt na prowincji jej nie odpowiada, codzienność nudzi. Flaubert bowiem całym sercem nienawidził mieszczaństwa, z którego sam się wywodził. Dopatrywał się wszędzie głupoty tego stanu, a jego pospolitości irytowała go. Uosobieniem tej nienawiści jest kreacja aptekarza Homais, reprezentanta „la bêtise bourgeoise” ** . Ironiczne ukazanie znienawidzonej warstwy społecznej sprawia, że zaczynamy rozumieć Emmę, nie potępiamy jej, choć z pewnością na to zasługuje. Pani Bovary to uosobienie ludzkich pragnień, tęsknoty, prób ucieczki od nudy i rutyny. Jej mąż, Karol Bovary, to tak jak Pan Homais prosty mężczyzna, nie potrafiący zaspokoić oczekiwań Emmy, ale któż by potrafił? Czy ktokolwiek jest w stanie pojąć nieokiełznaną naturę kobiety, a tym bardziej opisać ją za pomocą słów, które nas tak bardzo ograniczają?
Czytając „Panią Bovary”, można bardzo szybko ulec magii słów. Autor na napisanie swojej debiutanckiej powieści poświęcił pięć lat, każdy wyraz wybierał bardzo ostrożnie, co widać w jego manuskryptach. Jeśli Flaubert wybrał takie, a nie inne słowo, to znaczy, że nie było lepszego. Tłumaczenia nie potrafią oddać geniuszu francuskiego autora, dlatego najlepiej czytać jego powieści w oryginale. Piękne opisy, gwałtowne emocje, tragiczna historia. Wszystko to sprawia, że czytelnik czuje się jakby porwany w wir powieści. Opisy codziennego życia postaci mogłyby wskazywać na przynależność książki do nurtu realizmu, jednak Flaubert naznaczył z pozoru banalne opisy rzeczywistości swoim geniuszem. Pisał subiektywnie, tak, że czujemy dokładnie to, co autor chce, żebyśmy czuli. Jest to ironia, która zostanie później nazwana „l’ironie flaubertienne” *** . Gustave Flaubert krytykuje romantyzm, jednocześnie drwiąc z realizmu i pokazując, że niemożliwe jest obiektywne przedstawienie rzeczywistości, w której żyjemy.
Gdy czytałam „Panią Bovary”, byłam jak w transie, nie mogłam się nadziwić pięknu i doskonałości tego dzieła. Flaubert sprawia, że zostajemy zaproszenie do świata Emmy i nie potrafimy, a właściwie nie chcemy go opuścić, choć akcja książki dobiega końca. Opowieść o Emmie zaparła mi dech w piersiach i jestem pewna, że dzieła czytane przez tytułową bohaterkę w młodości miały na nią ten sam wpływ. Czytane przez Panią Bovary „książki zbójeckie”, w których roiło się od „miłości, kochanek, kochanków, prześladowanych dziewic mdlejących w ustronnych altanach […], młodzieńców odważnych jak lwy, łagodnych jak baranki, cnotliwych, jak to się nigdy nie zdarza […].” ****, poiły ją nierealnymi ideałami. Emma dopatrywała się wszędzie tragizmu, namiętności, miłości, cieszyła się, gdy była smutna, chciała być jak mdlejące dziewice z powieści przez nią czytanych. Jednak mimo tego, że sama ściągnęła na siebie ten los

Gustave Flaubert „Pani Bovary” – geneza utworu i gatunek1) Geneza utworu:a) czas powstawania dzieła: 5 lat;b) data wydania: 1857 r.;c) inspiracje autora: notatka prasowa o samobójstwie żony lekarza; biograficzne odesłanie do czasów młodości pisarza.d) recepcja: powieść wywołała skandal obyczajowy; treść uraziła odbiorców; książkę uznano za obrazę moralności i apologię cudzołóstwa; skandal zakończył się procesem sądowym, ale pisarz został uniewinniony. Później książka stała się bestsellerem.2) Gatunek:
a) Powieść ta realizuje postulaty realizmu i naturalizmu. b) Klasyfikujemy ją jako powieść społeczno-obyczajową. Wskazują na to poniższe cechy, które charakteryzują ten utwór:- tematyka dotyczy sytuacji zwykłego, szarego człowieka;- przedstawienie czynników społecznych i psychologicznych, które oddziałują na bohatera (np. Emma pragnie

“Pani Bovary” opowiada historię o bagatelnej kobiecie z jakże niebagatelnym obrazem na otaczającą ją środowisko i samą siebie. Czy świat, jaki pokazywały książki czytane przez tytułową bohaterkę odzwierciedlały rzeczywistość? Czy Emma Bovary, podobnie jak Gustaw z IV części “Dziadów” stała się ofiarą “książek zbójeckich”? Czy warto przeczytać “Panią Bovary” i co Gustaw Flaubert chciał nam przekazać? Te pytania nurtują miłośników książek podczas zaczytywania się w strony tej powieści.
Akcja utworu rozgrywa się w czasach współczesnych autorowi i są to lata 50. XIX wieku we Francji. Podczas gdy w Polsce w tym okresie odwoływano się ciągle do tradycji romantycznych, Europa Zachodnia wchodziła powoli w pozytywizm. Książka Flauberta łączy zarówno cechy romantyczne, przejawiające się w postrzeganiu rzeczywistości przez bohaterkę, ale i pozytywistyczny realizm, co również stało się powodem krytyki utworu. Wierne rzeczywistości opisy żebraka stanowiły niespotykany do tej pory element krajobrazu, który ostatecznie trafił w gusta czytelników i stał się jedną z najbardziej charakterystycznych cech kolejnego okresu literackiego. Synkretyzm dwóch epok, jaki możemy spotkać w tej lekturze ma wyjątkowy charakter i uważam, że jest to argument zachęcający do przeczytania tej książki.
Co ciekawe, Flaubert bardzo często był krytykowany za jedno ze swoich najsłynniejszych dzieł. Oskarżony o zamach na moralność i religijność Francuzek, odbierany był jako osoba nakłaniająca do cudzołóstwa. Nikt nawet nie mógł się spodziewać, że autor poprzez Panią Bovary przedstawił samego siebie, uwzględniając w to wątki autobiograficzne i poczucie miejsca w społeczeństwie. Nienasycenie Emmy podczas czytania może wydawać się przerysowane, karykaturalne, prześmiewcze i nienaturalne, a jednak okazuje się być prawdą. Skoro Gustaw Flaubert mógł odczuwać tak silne uczucia, można podejrzewać, iż w epoce romantyzmu społeczeństwa były zdecydowanie bardziej wrażliwe od ludzi nam współczesnych, co być może stanowi klucz do zrozumienia tej epoki. Uważam, że „Pani Bovary” jest idealna, aby złapać romantyczny klimat, głębiej poznać epokę i zrozumieć również polskich autorów, takich jak na przykład Adam Mickiewicz.
Rozpoczynając czytanie dało się odczuć negatywny stosunek narratora do głównej bohaterki. Przez pierwsze kilka rozdziałów Emma zdaje się nie odgrywać znaczącej roli, jest postacią drugoplanową, raczej obiektem westchnień a niżeli kobietą i nareszcie w pierwszym rozdziale nie pokazuje się w ogóle. Rola Emmy rozwija się stopniowo niczym kula sunąca po spirali, rozpędzana coraz szybciej pod wpływem siły grawitacji. W końcowej części utworu cała uwaga widza skupia się jedynie na Emmie Bovary, która owładnęła stronice powieści niczym serce Karo

,,Pani Bovary”- czas i miejsce akcji

Książka Gustava Flauberta jest powieścią współczesną, stąd czas akcji utworu to czasy, w których żył autor, stąd wiemy, że jest to wiek XIX, tak zwana ,,Epoka Drugiego Cesarstwa we Francji”. Czas akcji obejmuje życie głównego bohatera Karola od momentu, kiedy skończył on 15 lat, aż do chwili jego śmierci, w wieku dojrzałym. Jest to prawdopodobnie kilkadziesiąt lat. W utworze najpierw pokazywany nam jest okres ekspozycji, czyli dzieciństwo, młodość i pierwsze małżeństwo Karola. Obejmuje on dokładnie 14 miesięcy. Jednak akcja właściwa, rozpoczyna się w momencie poznania Emmy i po śmierci pierwszej żony, ożenku z Emmą. Część pierwsza powieści zawiera się w okresie małżeństwa Emmy i Karola, w momencie, gdy mieszkają w miejscowości Tostes. Żyli w tym miejscu około 4 lat. W części drugiej i trzeciej poznajemy wydarzenia, gdy małżeństwo przeniosło się do miejscowości Yonville, niedaleko Rouen, dokładnie osiem mil od miasta. Okres ten trwał około 5 lat, kończy się wraz z momentem samobójczej śmierci Emmy, a niedługo później również śmierci Karola.

W powieści poznajemy łącznie cztery miejsca akcji, położone niedaleko siebie. Pierws

,,Pani Bovary”- najważniejsze informacje

Książkę tę pisał przez ponad 5 lat Gustaw Flaubert, wydano ją zaś w roku 1857.
Powieść wywołała skandal obyczajowy: treść uraziła odbiorców, obraza moralności,” apologia cudzołóstwa”, pisarz został uniewinniony, książka ze względu na rozwój stała się bestsellerem. Zaliczamy ją powieść realistyczną, realizuje ona wiele postulatów tego gatunku, ale również jako powieść naturalistyczną, gdyż odnajdziemy w niej elementy i tego gatunku. Czas akcji jest bliżej nieokreślony, jest to wiek XIX. Sama akcja trwa kilkadziesiąt lat. Miejscem akcji są różne małe miejscowości na północy Francji. W powieści główną historią jaką poznajemy, jest opowieść o małżeństwie Karola Bovarego i Emmy Bovary. Poznajemy historię młodego lekarza, który zakochał się dziewczynie i postanowił się z nią ożenić. Zamieszkują razem, jednak Emmie nie podoba się obecna miejscowość, więc kochający ją mąż postanawia przenieść się z nią do innej. Znajduje tam pracę i zapewnia utrzymanie małżeństwu. Mają razem ze sobą jedno dziecko: có

Część 1
1. Karol Bovary w wieku 15 lat rozpoczyna naukę w gimnazjum w Rouen.
2. Opis rodziców Karola, ojciec – Dionizy Bartłomiej, były chirurg wojskowy oraz – matki, dla której jedyny syn jest najważniejszy.
3. Karol uczy się w gimnazjum, następnie w szkole medycznej.
4. Karol Bovary rozpoczyna praktykę medyczną w Tostes. Matka aranżuje jego małżeństwo z wdową Dubuc.
5. Karol zostaje wezwany do złamanej nogi pana Rouault. Poznaje jego córkę Emmę. Czuje, że dziewczyna go zauroczyła.
6. Umiera żona Karola. Karol odnawia znajomość z Emmą.
7. Karol i Emma pobierają się. Początkowe szczęście zostaje zastąpione przez rutynę małomiasteczkowego życia.
8. Bal Vaubeyssard.
9. Emma ucieka w marzenia i romanse.
10. Karol i Emma zaczynają się od siebie oddalać.
11. Państwo Bovary przenoszą się do miasteczka Yonville.
Część 2
1. Opis miasteczka Yonville i jego okolic.
2. Emma i Karol jedzą kolację w oberży, w której poznają Leona Dupuis, który jest “bratnią duszą Emmy”.
3. Państwo Bovary poznają sąsiadów. Rodzi im się córeczka Berta.
4. Emma oddaje córkę pod opiekę mamki.
5. Emma wdaje się w romans z Leonem Dupuis.
6. Zakończenie romansu, powrót Emmy do roli żony i matki.
7. Leon wyjeżdża do Rouen.
8. Emma poznaje Rudolfa Boulanera z Huchette.
9. Emma wdaje się w romans z Rudolfem.
10. Rudolf zaczyna obawiać się zachowania Emmy – staje się zaborcza i egzaltowana. Wycofuje się.
11. Karol operuje nogę Hipolita, która kończy się niepowodzeniem. Emma zaczyna odczuwać niechęć do męża.
12. Emma planuje ucieczkę z Rudolfem.
13. Przygotowania do ucieczki – z

„Pani Bovary” to powieść G. Flauberta. Autor żył w latach 1821 – 1880i był uważany za jednego z najwybitniejszych naturalistów. Krytykował romantyzm, skupiał się na analizie psychiki swoich bohaterów. Obnażał sztuczność romantycznych porywów serca. „Pani Bovary” jest uważana za jego najlepsza powieść. Uważano ją za ostrzeżenie przed tym, by nie stawiać romantycznych iluzji ponad urokami codziennego życia.
Akcja powieści toczy się we Francji w XIX wieku. Bohaterowie Emma i jej mąż mieszkają w niewielkim, prowincjonalnym mieście. Małżeństwo układa się z pozoru dobrze, jednak Emma nie jest z niego zadowolona. Kobieta marzy o wielkiej miłości, chciałaby być uwielbiana, adorowana. Wierzy, że prawdziwa miłość jest możliwa. Poszukuje przygód, miewa kochanków. Lekceważy męża, który mocno stąpa po ziemi i dba o to, aby zapewnić utrzymanie rodzinie. Dla swoich Kochanków zdobywa pieniądze. Kiedy okazuje się, że była przez ich wykorzystywana, przezywa prawdziwą tragedię. Czuje się upokorzona,, niespełniona, oszukana Traci sens życia i popełnia samobójstwo. Jest postacią tragiczną. W niedługim czasie po jej śmierci umiera także jej mąż. Przed śmiercią znajduje listy od kochanka i przekonuje się, jak żyła jego żona. Emma jest drugą żoną Karola. Poślubił ją dla pieniędzy, które pozwoliły mu osiągnąć pozycję zawodową. Kocha swoją żonę, ale nie umie i nie chce nieustannie jej adorować, przekonywać, że jest kobitą niezwykłą, wyjątkową, wspaniałą. Skupia się na realizowaniu swoich zawodowych ambicji, dba też o to, aby zonie nicze

„Pani Bovary” autorstwa Gustave’a Flauberta to powieść realistyczno-psychologiczna, która opowiada o miłości naiwnego wdowca – doktora Karola Bovary’ego – do córki jego pacjenta, z pozoru cnotliwej  Emmy Rouault. Od pierwszych chwil po zawarciu małżeństwa rozpoczyna się upadek kobiety.
Bohaterowie1) Emma Rouault (Bovary) – wychowana w klasztorze, uczęszczała na pensję sióstr urszulanek. Nauczyła się rysować, haftować, szyć, grać na fortepianie, prowadzić dom – odebrała staranne wychowanie. Zaczytywała się w romansach i powieściach Waltera Scotta. Przez całe życie marzy o romantycznej miłości, która wyzwoli ją z otaczającej ją szarej rzeczywistości. Emma była kobietą ładną – o drobnej figurze, czarnych, długich włosach, wielkich oczach, prostym nosie i mięsistych wargach. Była subtelna i delikatna. Postanowiła wyjść za Karola, bo miała nadzieję, że go pokocha i spełni swoje marzenia dzięki byciu żoną. Od samego początku marzenia Emmy są konfrontowane z brutalną rzeczywistością – Karol przyjeżdża po Emmę na chabecie, nie na białym rumaku, a zamiast w przepięknej, wystawnej uczcie weselnej musi uczestniczyć w wiejskiej, prostackiej zabawie. Emma traktuje swoje życie jak teatr, w którym ma konkretne role do odegrania: rolę żony, matki, kochanki – bez przerwy poszukuje nieosiągalnego szczęścia. Udaje żarliwą katoliczkę, kochającą Karola małżonkę. Emma jest osobą bardzo wrażliwą, ciągle poszukującą wrażeń, głodną uczuć, wzruszeń. Na pensji przeżywa ekstazę religijną, chociaż kościół to dla niej piękne kwiaty, blask świec i odczuwana przez nią mistyczna tęsknota. Przez krótki moment rozważała nawet wstąpienie do klasztoru, jednak szybko zrezygnowała, gdyż doszła do wniosku, że to nie spełni jej pragnień. W małżeństwie bez przerwy się nudziła, chciała wyrażać swoje tęsknoty, pragnęła czułości, zwierzeń. Rozmowy z mężem były bardzo powierzchowne, mężczyzna nie był w stanie zaimponować Emmie. Nieustannie pragnęła życia, w którym mogłaby się rozwijać, a tymczasem otaczali ją zwykli, nieciekawi ludzie. Życie Emmy to było nieustanne czekanie, aż coś się wydarzy. Bohaterka chciała podróżować, marzyła o pobycie w Paryżu, chodzeniu do teatrów, modnych strojach. Mąż w ogóle nie dostrzegał jej marzeń i tęsknot, a nieustanny smutek żony tłumaczył chorobą nerwową. Aby uciec od szarości i monotonii życia, Emma zagłębiała się w lekturach, studiowała kobiece pisma i żurnale. Próbowała sobie zrekompensować brak wystawnego życia i kupowała dużo ładnych przedmiotów, stała się wręcz rozrzutna. Po ślubie zajmowała się domem, gotowała wyszukane potrawy, przyozdabiała każde pomieszczenie, z czasem zaniedbała siebie, męża i dom. Gdy przeniosła się z Karolem z Tostes do Yonville, liczyła, że to odmieni jej życie. Urodziła córkę, ale w ogóle nie czuła macierzyńskiej miłości, nie opiekowała się dzieckiem. Zainteresował ją pisarz notarialny Leon Dupuis, w którym odnalazła bratnią duszę. Porównywała go z Karolem i bezustannie żałowała zamążpójścia. W końcu była szczęśliwa, zakochała się w Leonie i wszystko wskazywało na to, że jest to miłość odwzajemniona. Jednak poczucie obowiązku po raz pierwszy wygrało, zwalczyła tę miłość, zajęła się gospodarstwem i córką Bertą. Była rozdarta wewnętrznie między miłością do Leona związaną z marzeniami, tęsknotą za wykwintnym życiem a związkiem z Karolem, który mógł jej zapewnić tylko ubogie, monotonne życie. Leon wyjeżdża, a Emma wciąż nieustannie odczuwa nienawiść do męża, obwinia go o wszystko, co złego ją spotkało w życiu. Ogarnia ją apatia, która prowadzi do choroby. Wtedy poznaje Rudolfa Boulangera z Huchette i już się nie broniła przed uczuciem. Uległa pięknym słowom mężczyzny, wspaniałym strojom, powoli zaczęła rozkwitać. Nie dbała o opinię innych, planowała ucieczkę z Rudolfem, jednak kochanek przeraził się siły uczucia Emmy. Traktował ją jako kolejną przelotną miłostkę, więc uciekł. Emma zapłaciła za swoje zadłużenie ciężką chorobą. Zamknęła się w sobie, stała się egoistką, nie dbała o męża i córkę, nie dostrzegała, jak Karol chce o nią dbać. Znowu rozpaczliwie zaczęła szukać pociechy w działalności dobroczynnej i religijności. Gdy pewnego dnia idzie do teatru, spotyka tam Leona. Odżywają w niej nadzieje na miłość, na zmianę dotychczasowego życia. Aby zrealizować swoje zachcianki, udaje się do lichwiarza Lheureuxa. Lekceważy i oszukuje męża, okrada go, wybucha gniewem z byle powodu. W końcu po pewnym czasie dochodzi do wniosku, że Leon jest nudny. Popada w ogromne kłopoty finansowe, jest gotowa oddać się byle komu, żeby uzyskać trochę pieniędzy na spłatę długów. Nigdzie nie znajduje ratunku i popełnia samobójstwo.
2) Karol Bovary – wiejski lekarz, mąż Emmy Bovary. Jest silny, dobrze zbudowany i zdrowy. Był niezbyt zdolny, jednak dzięki pracowitości i uporowi ukończył szkołę medyczną, zdał egzaminy i rozpoczął praktykę lekarską. Jako dziecko był rozpieszczany przez matkę, gdyż był łagodny i nigdy jej się nie sprzeciwiał. Gdy poznał Emmę, obudziła ona w nim osobiste pragnienia i silne uczucia. Podziwiał ją, pokochał i po śmierci swojej pierwszej żony – poślubił. Nie rozumiał Emmy, nie dostrzegał tego, że była nieszczęśliwa, a małżeństwo ją zawodzi. Próbował pogodzić swoje uczucia z codziennymi obowiązkami. Nie umiał rozmawiać o marzeniach, emocjach, chciał wieść zwyczajne, proste życie wypełnioną pracą i życiem rodzinnym. Karol w przeciwieństwie do żony nie miał intelektualnych ambicji, niewiele czytał. Tłumaczył sobie apatię i wybuchy gniewu żony jej chorobą nerwową. Nie wymagał wiele od Emmy, nawet gdy nie zajmowała się dzieckiem, nie robił jej wyrzutów. Był prostolinijny i nie podejrzewał, że żona może go oszukiwać. Łatwo poddawał się manipulacji, przez co doprowadził do ruiny majątkowej swoją praktykę – Lheureux ciągle podsuwał mu nowe weksle do podpisania. Momentem przełomowym w życiu Karola jest samobójstwo jego żony. Po jej śmierci odizolował się od ludzi, poróżnił z matką i sprzedał nieruchomości. Wkrótce zmarł.
3) Leon Dupuis – pisarz notarialny, pierwszy kochanek Emmy Bovary. Nudził się w Yonville, gdzie odbywał praktykę u rejenta Guillaumina. Był delikatny, nieśmiały i powściągliwy. Jadał posiłki w oberży „Pod złotym Lwem” i to właśnie tam poznał Emmę. Rozmawiali o literaturze, muzyce, lubili wspólne spacery i mieli podobne charaktery – oboje nudzili się w miasteczku. Leon podziwiał Panią Bovary, miał wrażenie, że obcuje z prawdziwą damą, w końcu się w niej zakochał. Jednak zmęczyło go to, że nie mógł jej zdobyć naprawdę, gdyż Emma była cnotliwa i niedostępna. Wyjechał z miasteczka, zostawiając kochankę. Po latach spotykają się w operze, Leon jest już innym człowiekiem, nabrał doświadczen

Pani Bovary to powieść realistyczno-psychologiczna pióra Gustave’a Flauberta, która opowiada o miłości naiwnego wdowca – doktora Karola Bovary’ego do córki jego pacjenta – Emmy Rouault. Głównym wątkiem jest upadek kobiety, która w pogoni za romantycznymi uniesieniami popada w długi, traci reputację, a w końcu popełnia samobójstwo.
Część I
Piętnastoletni Karol Bovary w 1830 roku rozpoczyna naukę w gimnazjum w Rouen – miejscowości na północy Francji. Karol jest chłopcem zdrowym, wyrośniętym, lecz pozbawionym jakiekolwiek ogłady towarzyskiej. Do czasu rozpoczęcia nauki, nigdzie nie pobierał lekcji, czas spędzał na leniuchowaniu i wałęsaniu się po okolicznych polach. Jego rodzice – Karol Dionizy Bovary (były wojskowy chirurg) i matka – córka czapnika, nie byli zamożni, dlatego długo zwlekali z posłaniem syna do szkoły. Wcześniej matka poprosiła proboszcza, aby zajął się edukacją jej syna, ale proboszcz robił to nieregularnie i w efekcie Karol niewiele się uczył. Matka rozpieszczała swojego syna, próbując mu wynagrodzić surowe traktowanie przez ojca. Tam naprawdę ojciec męczył się w małżeństwie i nie był zadowolony ze swojego syna, któremu na każdym kroku robił docinki. Karol ukończył gimnazjum i rozpoczął naukę w szkole medyczno-chirurgicznej, aby pójść w ślady ojca. Miał liczne problemy w nauce, ale starał się dużo uczyć, żeby nie sprawić zawodu matce. Niewiele rozumiał z tego, co czytał, więc uczył się na pamięć. Pierwsza próba dostania się do szkoły medycznej zakończyła się klęską. Dopiero za drugim razem Karolowi udało się zdać egzamin i zdobyć tytuł: officer de sante (lekarz medycyny). Matka załatwiła mu praktykę w miasteczku Tostes w Północnej Normandii. Karol odbywając swoją pierwszą praktykę lekarską, dzięki ciężkiej pracy i poświęceniu szybko zjednał sobie mieszkańców miasteczka. Zyskał ich sympatię i szacunek. Matka postanowiła również ożenić syna z wdową Heloizą Dubuc, która rzekomo miała duży spadek po mężu. Karol nie śmiał sprzeciwić się matce, więc ożenił się z wdową Dubuc. Był żonie, podobnie jak matce całkowicie posłuszny, do dnia, w którym poznał Emmę. Pewnego dnia został wezwany do nagłego wypadku na pobliskiej farmie. Pan Rounault złamał nogę z przemieszczeniem, co wymagało pilnego nastawienia kości. Na miejscu Karol był zauroczony i wręcz onieśmielony urodą córki Pana Rounault. Mężczyzna nie potrafił ukrywać uczucia, które zrodziło się tamtego dnia na farmie. Nie podobało się to jego żonie Heloizie, która stała się wręcz zazdrosna o wyjazdy męża i jego spotkania z Emmą. Pani Dubuc-Bovary miała skrzętnie skrywaną tajemnicę, która bardzo jej ciążyła – był nią kredyt hipoteczny. Gdy sekret wyszedł na jaw, Heloiza poczuła się osaczona i zaszczuta. Presja, którą zaczęła odczuwać, była nie do wytrzymania. Wkrótce zmarła z powodu rozległego wylewu, była żoną Karola zaledwie czternaście miesięcy. Karol nie bardzo się przejął śmiercią pierwszej żony, której tak naprawdę nigdy nie kochał. Nie chciał długo być wdowcem. Emma oczarowała Karola, coraz częściej jeździł do Bertaux pod pozorem sprawdzenia jak czuje się jej ojciec. Poprosił Emmę o rękę i postanowił się z nią ożenić. Karol naprawdę kochał Emmę i był niezmiernie szczęśliwy, że została jego żoną. Emma dosyć szybko odkryła, że małżeństwo z Karolem to był błąd. Zauważyła, że Karol, człowiek prosty, nie sprosta jej wygórowanym oczekiwaniom. Emma chciała romantycznych wzruszeń i uniesień, rozmów o literaturze i muzyce, natomiast Karol był człowiekiem prostym, nie spełniał jej oczekiwań. Emma lubiła jedynie spacerować z suczką charta po pobliskich polach, wyobrażała sobie wtedy siebie w zupełnie innym miejscu, wśród wyższych sfer na paryskich salonach. Strasznie się męczyła, nudziła w małym miasteczku. Jedyną odmianą w szarości i rutynie dnia codziennego był bal w Vaubeyssard. Potem kolejny rok żyła wspomnieniami z tego balu, liczyła na kolejne zaproszenie, jednak gdy dotarło do niej, że kolejnego zaproszenia nie będzie popadła w melancholię i smutek. Karol kompletnie nie rozumiał żony, jej zmian nastrojów, przez chwilę potrafiła zachowywać się normalnie, po czym wpadła w gniew, a z kolei po kilku minutach rzewnie płakała. Ta jej niestabilność emocjonalna bardzo Karola męczyła, jednak nie skarżył się, bo bardzo kochał żonę. Emma go zachwycała, nie robił jej wyrzutów w związku z jej rozrzutnością, nie miał w stosunku do niej żadnych wymagań. Czuł się dobrze w tym małżeństwie, pracował, niewiele czytał, zwykle zasypiał zaraz po obiedzie. Emmę coraz bardziej denerwowało jego prostactwo, wciąż oczekiwała, że coś specjalnego wydarzy się w jej życiu. Co jakiś czas, gdy nic się nie działo, popadała w melancholię. Porzuciła muzykę, straciła cierpliwość do rysunków, nie miała ochoty haftować, denerwowało ją czytanie książek. W końcu przestała kompletnie zajmować się domem i mężem, stała się opryskliwa i otwarcie okazywała ludziom pogardę i niechęć.
Część II
Karol, który przyglądał się zachowaniu żony, myślał, że wykazuje ona pierwsze objawy choroby nerwowej. Postanowił jej pomóc i zmienić okolicę. W związku z tym przeprowadzili się z żoną z Tostes do miasteczka Yonville – Opactwo, gdzie rozpoczął praktykę lekarską. Miał niewielu pacjentów, gdyż konkurencję robił mu aptekarz Homais. Emma oczekiwała dziecka, poczuła się w Yonville lepiej niż w Tostes. Znalazła bratnią duszę – Leona Dupuis, z którym mogła rozmawiać o literaturze, muzyce, mieli podobne zainteresowania i podobnie sądzili, że mieszkanie w małym miasteczku ogranicza rozwój. Emma urodziła córeczkę Bertę. Chciała mieć jednak syna, więc nie potrafiła pokochać dziecka. Oddała ją na wychowanie mamce. Emma zamiast zajmować się dzieckiem, coraz bardziej interesowała się Leonem. Wymieniali się książkami, po skończonej lekturze dużo rozmawiali. Na początku Emma nie zakochała się w Leonie, jednak zauważyła, że wzbudziła w nim zainteresowanie co jej schlebiało. Jednocześnie wiedziała, że nie powinna pozwolić, aby uczucie do Leona w niej rozkwitło. Aby zapomnieć o Leonie, zajęła się gospodarstwem, dzieckiem i zaczęła być cnotliwa i niedostępna w stosunku do Leona, co go skutecznie zniechęciło. Gdy Emma zauważyła brak zainteresowania z jego strony, zaczęła cierpieć, równocześnie coraz bardziej pragnęła przeżyć prawdziwą, romantyczną miłość. Zaczęła żałować swojej niedostępności. Próbowała znaleźć pomoc u księdza, ale proboszcz nie miał czasu na rozmowy z Panią Bovary – gdyż był zajęty udzielaniem katechezy dzieciom, opieką nad chorymi i konającymi. Według proboszcza każdy, kto miał zapewniony materialny byt powinien być zadowolony i nie szukać na siłę problemów. Gdy Leon wyjechał, stan Emmy pogorszył się – wróciła melancholia, apatia, brak chęci do życia. Matka Karola twierdziła, że przyczyną jej choroby jest marnowanie czasu na zatapianie się w lekturach. Karol nie posłuchał matki, która obrażona opuściła dom syna. Gdy Emma poznała Rudolfa Boulanger z Huchette, jej stan wyjątkowo szybko się poprawił. Młody szlachcic, kobieciarz, który doskonale wiedział jak zdobywać kobiece serca postanowił zdobyć Emmę, która spodobała mu się od pierwszego wejrzenia. Ujął ją czułymi słówkami na zjeździe rolnym w Yonville. Ona pragnęła miłości, a on doskonale wiedział co ona chce usłyszeć i jej to mówił. Był przeciwieństwem Leona, był bardzo pewny siebie co imponowało Emmie. Ofiarował jej konia i wykorzystywał jako pretekst do spotkań, aby wspólnie udawać się na konne przejażdżki. Emma była bardzo zadowolona, że ma kochanka, zachowywała się jak wytrawna heroina romansowania. Rudolf twierdził, że się ośmiesza, to budziło jej lekki niepokój, nie chciała bowiem stracić Rudolfa, podobn

Pani Bovary to powieść realistyczno-psychologiczna autorstwa Gustave’a Flauberta, którą można podzielić na trzy części.
Część pierwsza:
Karol Bovary w 1830 roku (ma wtedy piętnaście lat) rozpoczyna naukę w Rouen, w gimnazjum. Jego rodzice – Karol Dionizy, wojskowy chirurg i matka, córka czapnika nie mieli dotąd pieniędzy, aby wysłać jedynego syna do szkoły. Matka rozpieszczała syna, był jej jedynym dzieckiem i chciała mu nieba przychylić, a także wynagrodzić surowe wychowanie przez ojca. Karol nie był zdolnym uczniem, miał problemy z nauką toteż większość materiału po prostu wkuwał na pamięć. Jednak ciężka praca i wytrwałość przyniosły zamierzone rezultaty i w końcu po drugiej próbie zdał egzamin i zdobył tytuł lekarza medycyny. Dzięki matce rozpoczął praktykę w miasteczku Tostes, gdzie szybko zdobył sympatię mieszkańców. Matka postanowiła znaleźć mu żonę, wybrała bogatą wdowę Heloizę Dubuc (która tylko z pozoru była majętna). Karol nie sprzeciwiał się matce i poślubił wdowę Dubuc. Pewnego dnia wezwano go do nagłego wypadku na farmę Pana Rounault. Okazało się, że właściciel złamał nogę, która wymagała nastawienia. Karol poznał tam jego córkę – Emmę, która zrobiła na nim piorunujące wrażenie. Karol nie potrafił przestać myśleć o Emmie i pod pretekstem odwiedzin u chorego często przyjeżdżał na farmę Bertaux. Żona Pana Bovary’ego zauważyła zmianę w jego zachowaniu i zaczęła być zazdrosna. Gdy trapiona zaciągniętym dawno temu kredytem hipotecznym, który ukrywała w wielkiej tajemnicy, dostała rozległego wylewu i zmarła po zaledwie czternastu miesiącach od ślubu z Karolem. Pan Bovary nie zamierzał być długo wdowcem, zakochany w Emmie, oświadczył się i rychło wzięli ślub. Bardzo szybko Emma zauważyła, że ślub z Karolem był błędem, nie był w stanie spełniać jej wygórowanych oczekiwań. Karol był człowiekiem prostym i poczciwym, który odnajdywał szczęście w życiu u boku Emmy. Jego żona natomiast chciała rozwijać się intelektualnie, bywać na przyjęciach wśród wyższych sfer. Strasznie ją męczyło mieszkanie w małym miasteczku i drobnomieszczański styl życia. Pewnego dnia pojechała na bal w Vaubeyssard. Z utęsknieniem czekała na kolejne zaproszenie, gdyż bal zrobił na niej ogromne wrażenie. W końcu czuła się na swoim miejscu. Jednak gdy zdała sobie sprawę z tego, że zaproszenia nikt już jej nie wyśle, popadła w melancholię i apatię. Emmę coraz bardziej denerwowało prostactwo Karola, nie rozumiała jak można być tak nudnym i jak można tak niewiele chcieć od życia. Karol w dalszym ciągu był zakochany w żonie, przymykał oczy na jej wybuchy gniewu i fochy. W końcu Emma kompletnie przestała się zajmować mężem, domem. Stała się opryskliwa zarówno dla męża, jak i otoczenia.
Część II
Karol podejrzewał u żony rozpoczynającą się chorobę nerwową. Postanowił skonsultować się z kolegą i za jego radą zmienił otoczenie – przeniósł się do Yonville – Opactwo, gdzie rozpoczął praktykę lekarską. Miał niewielu pacjentów, gdyż okoliczny aptekarz Homais skutecznie mu pacjentów podbierał. Emma w Yonville znalazła bratnią duszę – Leon Dupuis – z którym mogła rozmawiać o sztuce, literaturze i muzyce. Wtedy też urodziła córkę, jednak pragnęła syna, więc nie była w stanie pokochać Berty. Emma zamiast zając się dzieckiem, zaczęła coraz intensywniej interesować się Leonem. Oddała córkę na wychowanie opiekunce i poświęciła się romansowi. Na początku broniła się przed uczuciem, które w niej kiełkowało. Stała się więc niedostępna i cnotliwa dla Leona, w końcu stracił nią zainteresowanie i Emma zaczę

„Pani Bovary” rozgrywa się w XIX-wiecznej Normandii. Akcja rozgrywa się na obszarze kilku miejsc:
Rouen, czyli miejsce, w którym urodził się Karol, a także doszło do spotkania pomiędzy Emmy a Leonem;

Bertaux, tutaj urodziła się Emmy;

Tostes, gdzie jako lekarz zaczął terminować Karol;

Yonville, czyli miejsce, w którym zamieszkali państwo Bovary;

Pisarz, Gustave Flaubert umieścił akcję dzieła w okresie Drugiego Cesarstwa we Francji. Jest to o tyle ważny fakt, iż właśnie wtedy dominowało mieszczaństwo oraz burżuazja. Jeśli chodzi o periodyczność utworu to akcja obejmuje kilkadziesiąt lat, czyli tyle ile minęło od wejścia Karola Bovary w czas dorosłości, a więc odkąd ukończył 15 rok życia i podjął naukę w gimnazjum w Rouen aż po Jego śmierć, w wieku dojrzałym. Co zaś do ekspozycji to dotyczy ona Jego Rodziców od 1812 roku oraz dzieciństwa, młodości, studiów oraz pierwszego małżeństwa, które przetrwa 14 miesięcy. Tostes oraz Yonville położone są w pobliżu Rouen. Miasto Rouen, położone w Normandii odgry

Śmierć przez niespełnioną miłość jest czymś często spotykanym w literaturze. Miłość, a w szczególności ta, która nie idzie zgodnie z naszą wizją i planami nie ma szans skończyć się dobrze. Niespełnione marzenia o najpiękniejszej miłości jak z książki prowadzą do własnej destrukcji, do samobójstwa.
W utworze Pani Bovary możemy spostrzec, że kobieta pragnie miłości jak z książek, które tak uwielbia czytać. Rzeczywistość jest inna, jej małżeństwo nie jest udane, nie jest tym o czym marzyła. Zaczyna wykraczać z miłością poza małżeństwo, łamiąc przysięgę, lecz to też nie wychodzi. Żadna miłość nie idzie po jej myśli, nie może znaleźć kogoś kto będzie odpowiedni i sprawi, że właśnie ta miłość będzie tą najpiękniejszą. Niespełniona wizja miłości, bajecznej miłości prowadzi ją do tragicznego końca. Bohaterka nie wytrzymuje i popełnia samobójstwo. Nie mogła dostać tego czego chciała, więc wolała skończyć swoje życie. Miłość sprawiła, że kobieta zwariowała na jej punkcie, co było główną przyczyną jej tragicznego końca.
Miłość potrafi być lekiem na każde zło, sprawia radość ludziom zakochanym, lecz ma również drugą stronę, może stanowić źródło cierpienia i prowadzić do nieszczęśliwego końca. Werter z utworu Cierpienia Młodego Wertera jest bohaterem, który cierpi właśnie z powodu miłości. Zakochuje się w pięknej Kobiecie, która na początku również pokazuje mu swoje zainteresowanie jego osobą. Prawda okazuje się inna, Werter dowiaduje się, że jego ukochana ma w swoim życiu już kochającego ją mężczyznę, narzeczonego. Jego wizja miłości, życia, gdy u boku ma piękną Lotte pęka. Nie potrafi wyobrazić sobie życia bez niej, nawet nie chce tego sobie wyobrazić. Miłość do ukochanej popycha go do drastycznego kroku, do popełnienia samobójstwa.
Motyw samobójstwa najczęściej chodzi z parze wraz z motywem miłości. Miłość potrafi być zawrotna i nigdy nie wiadomo co nam przyniesie. Może być dla nas łaskawa, a może i być okrutna. Niewiele miłości czy to w literaturze, czy w życiu kończy się szczęśliwie, jednak więcej ma sprzeczny z