Przypadki Robinsona Kruzoe

Bohaterem książki „Przypadki Robinsona Kruzoe ” Daniela Defoe jest Robinson Kruzoe. Opowiada ona o przygodach Robinsona na bezludnej wyspie.
Kiedy poznajemy Robinsona jest on młodym, dziewięcioletnim chłopcem, który jest bardzo ciekawy świata i pragnie pływać w długie rejsy po świecie. Niestety nie pozwalają mu na to rodzice. Postanawia uciec z domu i wraz z kolegą Williamem uciec na statek i wypłynąć na rejs do Anglii. Jak potoczyły się losy głównego bohatera, co go uszczęśliwiło, a co zmartwiło oraz przez co przechodził, kiedy usłyszał o tragedii, która miała miejsce w jego rodzinnej miejscowości Hull w Anglii, tego dowiedziecie się wypożyczając książkę w bibliotece szkolnej lub miejskiej. Osobiście uważam, że jest to jedna z lepszych lektur szkolnych jaką czytałem. Opowiada ona historię chłopaka w moim wieku, który z niektórych rzeczy i niebezpieczeństw nie zdaje sobie sprawy. Pierwszą rzeczą, którą poruszę, bo uważam ją za ważną, jest zranienie rodziców przez naszego głównego bohatera. Kiedy ucieka ma tylko dziewięć lat. Za pewne każdy z nas ma takie uczucie w sercu, kiedy rodzice nam czegoś zabraniają to od razu nasuwa się myśl, że nas nie kochają, co skutkuje oddaleniem się od nich nie tylko w sposób fizyczny, choć czasem się zdarza, ale chodzi o oddalenie duchowe, brak rozmowy, relacji czy emocji to cechy bez których prawdziwa miłość rodzica do dziecka i dziecka do rodzica nie istnieje. Dlatego warto zadać sobie kilka razy to pytanie czy rodzic chce dla mnie zła czy dobra, a ja czy chce dla rodzica dobra czy zła. Najlepszym rozwiązaniem jest poważna rozmowa między rodzicem a dzieckiem.
Drugą ważną kwestią poruszaną w omawianej lekturze, która także zachowuje się do czasów współczesnych, jest odwaga a ponadto miłość. Miłość, którą ukazuje na Piętaszku. Kiedy Piętaszek umiera Robinson, jest załamany i wściekły na jego zabójców. My w dzisiejszych czasach mamy również dawać miłość do drugiego człowieka. Tą miłość mamy też w innej lekturze – „W pustyni i w puszczy ” autorstwa Henryka Sienkiewicza. Tam również Staś Tarkowski wykazuje miłość do swej towarzyszki Nel Rawlinson. Jest w stanie oddać ostatnią kroplę wody dla niej. A czy my byśmy potrafili się tak zachować?
Jest wiele pozytywnych cech, które podobały mi się w tej książce, jednak podkreślę ostatnią , jednak równie bardzo ważną jak dwie poprzednie jest przemiana. Kiedy poznajemy Robinsona jest małym, niedoświadczonym, nienauczonym chłopcem, lecz kiedy dorasta staje na wysokości zadania jako przykład dobrego, poczciwego i mądrego, a zarazem jest odpowiedzialnym i kochającym mężczyzną.
Podsumowując, Robinson Kruzoe to

Autorem książki „Przypadki Robinsona Kruzoe” jest Daniel Defoe. Urodził się w 1660 roku w Londynie, a zmarł w 1731 również w Londynie. Był angielskim pisarzem oraz prekursorem książek przygodowych. Oprócz „Przypadków Robinsona Kruzoe” napisał „Najlepszy sposób na odszczepieńców” (oryginalny tytuł „The Shortest Way with Dissenters”) oraz „Hymn do Pręgierza” (oryginalny tytuł ” Hymn to the Pillory”). W 1724 roku ukazała się powieść „A General History of the Robberies and Murders of the Most Notorious Pyrates” autorstwa Charlesa Johnsona (istnieją teorie, w których Charles Johnson to tak naprawdę autor „Przypadków Robinsona Kruzoe” czyli Daniel Defoe, jednak żadna z nich nie została potwierdzona przez jakiekolwiek źródło historyczne.) Tłumaczenie z języka angielskiego stworzył Józef Birkenmajer. Historia głównego bohatera- Robinsona Kruzoe jest najprawdopodobniej oparta na historii Alexandra Selkirka, który podobnie jak Robinson przebywał cztery lata na bezludnej wyspie. Powieść ta została napisana w 1719 roku w Anglii, a dokładniej w Londynie. Cała książka jest pisana w pierwszej jak i w trzeciej osobie, co oznacza, że momentami Robinson jest głównym bohaterem, a momentami narratorem historii. Jako narrator bardzo często pokazuje swoje emocje, jednak próbuje je ukryć w sobie. Punktem kulminacyjnym całej powieści jest chwila, kiedy Kruzoe jako jedyny ocalały trafia na bezludną wyspę i tam walczy o przetrwanie. Sam bohater opisuje, że ciągle szuka ludzi, schronienia i jedzenia czyli najbardziej potrzebnych rzeczy. Problematyką utworu jest zastanowienie się i odpowiadanie za swoje błędy młodości. Taki błąd popełnił młody Robinson, który postanowił uciec od rodziców, którzy bardzo go kochali. Warto także dodać, że historia Robinsona Kruzoe jest nawiązaniem do historii Daniela Defoe czyli autora owej powieści. On także jako mały chłopak uwielbiał podróże morskie. Jego morskim wyczynem jest opłynięcie połowy Europy. Także on uciekł od rodziców, gdy był młody. Również rozwinął plantację, niewolników i majątek. Daniel Defoe pisze tą powieść ku przestrodze dla młodych ludzi, aby nie popełnili tego błędu, który popełnił on sam. Dlatego właśnie powstała książka „Przypadki Robinsona Kruzoe”, jednak pod postacią głównego Bohatera – Robinsona znajduje się postać, cechy i umiejętności autora książki – Daniela Defoe. Cała historia rozpoczyna się w małym, angielskim miasteczku Hull, w którym poznajemy małego, dziewięcioletniego chłopca, który jest głodny wielu morskich przygód, nie może ich spełnić, gdyż nie pozwala mu na to ojciec. Robinson urodził się w 1632 roku jako najmłodszy z synów rodziny kupieckiej. Jego dwaj starsi bracia zginęli na morzu – utonęli. Młody Robinson postanawia uciec z domu i z pomocą najlepszego przyjaciela Williama trafia na statek, którym wypływa na długą żeglugę. Jego szczęście nie trwało długo, ponieważ jego statek się rozbił, aczkolwiek jakimś cudem dotarł do Londynu. Miał na tyle dużo pieniędzy, że mógł wrócić do domu, jednak spotkał tam angielskiego kapitana, który zaproponował mu wypłynięcie na rejs do Afryki. Tym razem udało się to bezproblemowo ale stało się coś co popsuło plany na przyszłość naszemu głównemu bohaterowi. Po powrocie do Afryki kapitan statku mocno zachorował, a następnie zmarł. Później szczęście go opuściło – trafił do niewoli jako niewolnik, jednak z pomocą innego niewolnika Ksurego udaje mu się uciec. Stamtąd wyruszyli do San Salvator, gdzie Kruzoe wykupił ziemię i założył planację. Po jakimś czasie, Robinson doszedł do wniosku, że plantacja rozrastałaby się lepiej i szybci

1. Marzenia Robinsona o życiu marynarza.
2. Ucieczka z domu i nieudana podróż chłopaka.
3. Chęć powrotu do domu i zwiedzenia Londynu.
4. Poznanie bezdzietnego kapitana.
5. Podróż do Afryki z kapitanem.
6. Nauka żeglarstwa.
7. Zarobienie pierwszych pieniędzy przez Robinsona.
8. Choroba i śmierć kapitana.
9. Zostawienie połowy majątku wdowie po kapitanie.
10. Podróż do Gwinei.
11. Dwuletnia niewola.
12. Ucieczka z Ksurym.
13. Zabicie lwa i lamparta.
14. Spotkanie portugalskiego statku płynącego do Brazylii.
15. Sprzedanie łodzi przez Robinsona.
16. Przyjęcie wiary chrześcijańskiej przez Ksurego.
17. Przybycie do Brazylii, praca na plantacji trzciny.
18. Kupienie plantacji przez Robinsona.
19. Ciężka praca na plantacji.
20. Podróż Robinsona do Afryki po niewolników.
21. Zniszczenie statku przez tornado.
22. Śmierć załogi.
23. Wyrzucenie Robinsona przez morze na bezludną wyspę.
24. Znalezienie jaskini i utworzenie schronienia.
25. Zapuszczanie się w głąb wyspy.
26. Stworzenie przez Robinsona łuku oraz rzeczy niezbędnych do życia.
27. Trzęsienie ziemi,

Robinson Cruzoe – Syn kupca, jego dwaj bracia zginęli na morzu, dlatego rodzice sprzeciwiali się jego marzeniom o życiu marynarza. Od dziecka marzył o przygodach, nudziła go szkoła, zwykłe życie. Nie zrezygnował ze swoich marzeń mimo wielu nieszczęść, jakie go spotkały. U Maurów nauczył się pracy, cierpliwości, stał się konsekwentny. Przebywając przez wiele lat na wyspie nauczył się pomysłowości, odwagi, włożył wiele wysiłku w doskonalenie swojej wyspy. Trudne sytuacje, jakie przeżył na wyspie, między innymi jego choroba skłoniły go do nawrócenia. Robinson tęsknił za ojczyzną i rodzicami, których śmierć bardzo nim wstrząsnęła. Nauczył Piętaszka języka angielskiego i angielskich zwyczajów. Umiał postawić się w sytuacji innych, czuł obrzydzenie do ludożerców, ale wiedział, że ci nie wiedzą, że to co robią jest nieodpowiednie.

Kapitan – mężczyzna w wieku pięćdziesięciu lat o przyjaznej twarzy. Zabrał młodego Robinsona w podróż morską do Afryki, gdzie nauczył go żeglarstwa i pomógł zarobić pierwsze pieniądze. Podczas powrotu zachorował na malarię, a Robinson, który bardzo zżył się z kapitanem opiekował się nim aż do jego śmierci.

Eleonora Smith – wdowa po kapitanie, kobieta serdeczna, uczciwa. Robinson powierzył jej na przechowanie połowę swoich pieniędzy, za co w przyszłości odwdzięczył się jej.

Piętaszek – Robinson nazwał go tak, ponieważ w piątek został przywieziony na wyspę. Młody chłopak, został uratowany przez Robinsona z rąk ludożerców. Szybko przyswoił język angielski, był pracowity, wierny, zdolny. Zginął podczas starcia z dz

Robinson Crusoe w utworze pełni jednocześnie dwie funkcje, gdyż jest bohaterem i narratorem w jednym. Jest to spowodowane faktem, iż opowiada on historię swojego życia. Bohater przyszedł na świat w 1632 roku w Yorku mieszczącym się w Anglii. Jego ojciec jest imigrantem pochodzenia niemieckiego. Nazwisko przyjął od swojej żony, która wywodziła się ze znanej w całym hrabstwie rodziny. Później urodził im się syn. W aktach urodzenia widniało Robinson Kreutznaer, jednak w wyniku pobytu w kraju, jego nazwisko uległe uproszczeniu do formy obecnej. Był on jednym z trzech synów. Najstarszy z nich poległ w bitwie morskiej, starszy również zginął na morzu.

Jako osiemnastoletni młodzieniec, postanowił porzucić swoje dotychczasowe skromne, acz spokojne życie i wyjechać na poznawanie świata. Do tego pomysłu namówił go jego kolega i już pierwszego września 1651 roku wypłynął na szerokie wody na statku jego ojca. Wyruszył nie informując o tym rodziców, nie uzyskał ich zgody ani aprobaty tego pomysłu. Los postanowił pokazać mu, iż tak się nie robi. Niedługo po rozpoczęciu podróży, dokładniej u ujścia rzeki Humber, zaczął odczuwać trudy. Ujawniła się choroba morska. Do tego doszedł również strach, który wywołało zachowanie wody. Starał się o nim zapomnieć poprzez picie trunków i obracanie się niestety w złym towarzystwie.

Kolejną kłodą, jaką życie rzuciło mu pod nogi była burza morska podczas której Robinson czuł niebezpiecznie blisko śmierć. Miało to miejsce w Zatoce Yarmouth. Dzięki łódce ratunkowej, które dość często obecne są na pokładach większych okrętów, udało mu się przetrwać. Pomimo tej sytuacji bohater nie zdecydował się iść za głosem rozsądku i wrócić do domu. Warto tu również wspomnieć, iż nawet obcy mężczyzna ostrzegł go, że morze jest niebezpieczne i mu nie pisane. Rozpoczęła się wewnętrzna walka, gdzie wygrało chęć wzbogacenia się. Po dotarciu do Londynu przesiadł się na okręt płynący w kierunku Gwinei w Afryce. Tam zabrał ze sobą różne przedmioty, które kupił dzięki pieniądzom wcześniej otrzymanym od rodziców i krewnych. Podczas tej wyprawy Robinson Crusoe podpatrywał zachowanie i uczył się od kapitana statku. Był to człowiek uczciwy, który nauczał go o podstawach matematyki i umiejętnościach żeglarskich. Wiedza nabyta w tamtym okresie później okazała się nieoceniona. Pomyślne zakończenie wycieczki tylko utwierdziło młodego podróżnika w swoim postanowieniu. Pieniądze uzyskane ze sprzedaży dóbr wcześniej zabranych na pokład dodatkowo wpłynęły na optymistyczne podejście do organizowania kolejnych podróży. Podbudowany i pewny siebie zabrał część towarów ze sobą (warte były około 100 funtów), a resztę zostawił u wdowy po kapitanie statku (zmarł on niedługo po powrocie bohatera z jego pierwszego rejsu) w ramach podziękowania za wiedzę otrzymaną podczas tego okresu jak i po prostu za wyprawę.

Później wyruszył na kolejną wycieczkę. Niestety podczas żeglowania statek, którym płynął Robinson Crusoe, został napadnięty przez korsarza z Sale tureckiego pochodzenia. W wyniku tych wydarzeń bohater trafił na dwa długie lata do niewoli. Jego marzeniem było na powrót byciem wolnym. Podczas tego czasu snuł plany dotyczące ewentualnej ucieczki i sposobów na jej pomyślny przebieg. Z utęsknieniem wyczekiwał odpowiedniego momentu na realizację swojego postanowienia. Takowa się nadarzyła. Miało to miejsce kiedy pan, którego mężczyzna był niewolnikiem, obdarzył go większym zaufaniem. Robinson postanowił to bez skrupułów wykorzystać. Zrobił to podczas wysłania go na samodzielny połów ryb na morzu. Wtedy to nasza postać uznała, iż jest to idealny moment na odzyskanie upragnionej wolności i razem z innym sługą o imieniu – Ksury uciekł poprzez wodę poza granice marokańskiego państwa. Miał nadzieję na spotkanie jakiś okrętów w okolicach Zielonego Przylądka, dlatego też płynął wzdłuż wybrzeży afrykańskich. Po przybiciu do brzegu poznał Negrów. Plemię murzyńskie przynosiło mu jedzenie, a on w podziękowaniu za ich dobroć zastrzelił zagrażającego bezpieczeństwu ludu lamparta. Przyjaźni ludzie podarowali mu również sadzonki nieznanego mu do tej pory zboża oraz napoili wodą.

Niedługo później przepływający nieopodal statek pochodzenia portugalskiego zabrał Robinsona Crusoe na swój pokład i razem wyruszyli do Brazylii, która była głównym celem załogi okrętu. Kapitan, jako że cechowała go uczciwość, nie chciał od bohatera niczego w zamian za swoją pomoc. Przyjaciel mężczyzny – wspomniany wcześniej Ksury, został odstąpiony dla dowódcy i miał szanse na uzyskanie wolności po upływie dziesięciu lat. Jedynym, niezbyt znaczącym z perspektywy tejże postaci warunkiem miało być przyjęcie przez niego chrześcijaństwa. Wyprawa do Brazylii trwała dwadzieścia dni. Po upływie tego czasu statek przybił do brazylijskiego portu zlokalizowanego w Zatoce Wszystkich Świętych. Na lądzie bohater poznał przyjaciela kapitana statku. Od niego nauczył się uprawiania trzciny cukrowej, a następnie z niej produkowania cukru. To spowodowało u podróżnika marzenia o posiadaniu własnej plantacji tejże rośliny. Dzięki dobrym warunkom oraz przede wszystkim pomocy dobrych i życzliwych ludzi jego postanowienie stało się możliwe do zrealizowania. Po upływie zaledwie dwóch lat stale zwiększające się dochody umożliwiły mu już życie na dobrym poziomie. Dzięki zaoszczędzonym pieniądzom poszerzył swoją plantację o hodowlę tytoniu. Słuchając rady kapitana, za połowę majątku pozostawionego w stolica Anglii kupił niezbędne towary potrzebne do działalności gospodarstwa. Zaś zyski ze sprzedaży Robinson Crusoe przeznaczył na dalszy rozwój. Było to przyjęcie niewolnika do pracy oraz służącego. Po upływie czterech bardzo szczęśliwych lat w Brazylii, za licznymi namowami handlarzy jak i innych plantatorów postanowił wziąć udział w wyprawie do Afryki. Celem było pozyskanie nowych niewolników. Nie było to jednak zgodne z obowiązującym w ówczesnych czasach prawem. Wydarzenie to doszło jednak do skutku dnia pierwszego września 1659 roku. Warto również zauważyć, iż miało to miejsce dokładnie osiem lat po opuszczeniu domu rodzinnego.

Statek zabrał na swój pokład siedemnaście osób oraz ładunek rozmaitych drobiazgów do handlu z Murzynami. Podróż miała dramatyczne skutki, gdyż z całej załogi ocalał tylko Robinson Crusoe. Innych dopadła oraz zabiła choroba zwana febrą, zginęli podczas szalejącego tornada lub też morze porwało ich z łodzi ratunkowej. Bohater cudem uszedł z życiem. Dotarł na bezludną wysepkę i tam spędził kolejne dwadzieścia osiem lat swojego życia. Na domiar złego, nie miał przy sobie praktycznie niczego, nie licząc niewielkiego, acz niezwykle użytecznego noża. Po wstępnym obejrzeniu terenu, na którym przyszło mu chwilowo się osiedlić, zadecydował o przyniesieniu z wraku okrętu wszystko co tylko mogłoby mu się przydać w tym miejscu. Dzięki temu udało mu się pozyskać trochę narzędzi i materiałów do zagospodarowania. Pierwszym jego osiągnięciem było wybudowanie tratwy, dzięki której możliwe było przewiezienie broni, odzieży i żywności na ląd.

Największym wyzwaniem okazało się pozyskanie większej ilości pożywienia oraz zorganizowanie bezpiecznego miejsca, gdzie mógłby w spokoju przetrwać noc. Dzięki sprytowi oraz zaradności udało mu się pokonać i tą przeszkodę. Podróżnik ogromnie ucieszył się, kiedy odkrył na pozostałościach po statku resztek rumu, cukru, mąki i chleba. To właśnie za zasługą tych produktów zaspokajał swój głód podczas pierwszych dni spędzonych na wyspie. Sukcesem okazało się uczenie zupełnie nowych, dotąd zupełnie mu nie potrzebnych umiejętności. Zdarzało się, iż były one dla niego zupełnie obce. Nic dziwnego. Nigdy prawdopodobnie nie przewidywał, że może znaleźć się w tak trudnej sytuacji. Pomimo długiego procesu, stopniowo nabywał doświadczenie w tych rzeczach. Powoli też zaczął oswajać się z myślą, iż nieprędko będzie mu dane wydostać się z tej pułapki i przyzwyczajał się do totalnie nowego stylu życia. Mając ogromną ilość wolnego czasu, często przysiadał i zamyślał się. Przykładem tego, co siedziało w jego głowie, była refleksja dotycząca pieniędzy i ich prawdziwej wartości. Do tego skłoniły go monety znalezione na pozostałościach okrętu. W obecnej sytuacji były mu one zupełnie bezużyteczne. Po co nam pieniądze, skoro i tak nie m

Robinson Kruzoe to młody chłopak, którego największym marzeniem jest zostanie marynarzem. Choć dwaj starsi bracia Robinsona zginęli na morzu, chłopak nie porzuca swoich marzeń. Pewnego dnia udaje się do portu i pod wpływem impulsu postanawia opuścić dom rodzinny i wyruszyć w morską podróż. Po tej pierwszej wyprawie trafia do Londynu, gdzie spotka kapitana Smitha. Zaciąga się na jego statek. Tam wykonuje bardzo ciężką pracę. Musi szorować pokłady, wykonywać najcięższe obowiązki. Nie poddaje się jednak. W czasie rejsu kapitan Smith umiera, a Robinson odwiedza jego zonę. Na jej prośbę udaje się w podróż, aby przetransportować ładunek należący do zmarłego kapitana. Ma jednak pecha, ponieważ statek atakują piraci. Robinson trafia do niewoli. Po dwóch latach udaje mu się uciec wraz z innym niewolnikiem. Trafiają na portugalski statek, na którym dopływają do Portugalii. tam Robinson zakłada plantację tytoniu. Po jakimś czasie plantatorzy proszą go, aby przewiózł statkiem ich zbiory. Bohater godzi się. W trakcie podróży jedne z marynarzy widzi ognie świętego Elma, które są zwiastunem nieszczęścia. Wkrótce nieszczęście staje się rzeczywistością. Statek, którym płynie bohater, ulega katastrofie. Robinson budzi się na bezludnej wyspie. Jest wdzięczny za ocalenie, jednak nie wie zupełnie gdzie się znajduje i czy ma szanse na ocalenie. Nie poddaje się jednak. Początkowo żywi się orzechami kokosowymi. Z czasem zaczyna się organizować. Znajduje grotę i przeznacza ją na mieszkanie. Stawia krzyż, na którym zaznacza upływające dni. Tworzy łuk i inne narzędzia ni

„Robinson Kruzoe” to powieść Daniela Defoe pisarza żyjącego w latach 1660 – 1731. Pisarz jest również autorem innych powieści przygodowych: „Kapitan Singleton”, „Dziennik roku zarazy” czy „Molly Flanders”. „Robinson Kruzoe” to jedno z najważniejszych dzieł oświecenia.
Bohaterem utworu jest młody chłopak, który uciekł z domu, by zostać marynarzem. W trakcie podróży morskich przeżywa wiele interesujących i jednocześnie tragicznych przeżyć. Trafia do niewoli, prowadzi plantację i wreszcie trafia na bezludną wyspę. Tam musi sobie radzić z codziennymi problemami, nieznanymi mu wcześniej sytuacjami jak na przykład kanibalizm. Musi sobie także radzić z samotnością, poczuciem beznadziejności. Dzięki systematycznej pracy udało mu się stworzyć dom i gospodarstwo wyposażone w niezbędne sprzęty. Pobyt na wyspie postawił przed Robinsonem ogromne wyzwania. Musiał nie tylko zapewnić sobie bezpieczne schronienie, ale także nauczyć się uprawiać ziemię, oswajać zwierzęta. Skonstruował wiele pożytecznych narzędzi i sprzętów. Samodzielnie szył sobie ubrania, rysami na drewnianym krzyżu zaznaczał upływające dni. Nauczył się wypalać naczynia, stworzył broń i narzędzia ogrodnicze.
Z czasem zyskał także zwierzęta i towarzysza niedoli w osobie Piętaszka, którego uratował przed kanibalami. W związku z osobą Piętaszka pojawia się wątek poddaństwa i chrześcijaństwa. Piętaszek jest wiernym towarzyszem Robinsona, wdzięcznym za uratowanie życia. Robinson stara się wpoić mu chrześcijańskie zasady wiary. Sam Robinson oprócz tego, że był chrześcijaninem, miał nieodpowiedni stosunek do niewolnictwa (aprobował je). Mimo tego jest bohaterem pozytywnym. Zrozumiał, że należy słuchać rodziców, nie powinno się sprzeciwiać ich woli. Był lubiany przez innych. Po wielu latach udaje mu się wydostać z bezludnej wyspy, jednak nie potrafi się odnaleźć w normalnym świecie. Choć okazuje się, że jest człowiekiem bogatym i mógłby ułożyć sobie życie w Anglii, wyrusza w kolejną podróż.
Powieść „Robinson Kruzuoe” to utwór sty

Książka, którą opisuję, nosi tytuł: „Przypadki Robinsona Kruzoe”, jej autorem jest Daniel Defoe. Utwór jest bardzo znany i popularny wśród czytelników. Wymienione wyżej dzieło jest chętnie czytane. Powstało głównie z myślą o dzieciach i młodzieży, jednak szczyci się też zainteresowaniem wśród dorosłych. Są w nim poruszane bardzo ważne życiowe wartości.
Pierwsze jego wydanie miało miejsce w pierwszej połowie osiemnastego wieku, jednak przez wiele lat książka podlegała zmianom. Pierwsze jej wydanie miało miejsce w Wielkiej Brytanii. Określenie jednego głównego gatunku nie jest w pełni możliwe. A mianowicie: książką pod tytułem: „Przypadki Robinsona Kruzoe” zawiera kilka gatunków, ponieważ nie da się określić jednego. Jej gatunkami są: fikcja, literatura dzie

Temat: Czy człowiek jest człowiekowi potrzebny?

Człowiek jest to stworzenie, które jest stworzone do życia w grupie i nie może egzystować w samotności. Do rozmnażania również potrzebujemy drugiej osoby. Drugą i moim zdaniem najważniejszą rzeczą jest nasza psychika. Każdy z nas potrzebuje kogoś, kto będzie wsparciem w trudnych chwilach, z kim będzie można się podzielić radością lub smutkiem, a także kto będzie przy nas niezależnie od sytuacji. Współcześnie panuje moda na bogacenie się i rozkręcanie kariery zawodowej. Rywalizacja międzyludzka staje się czasami mordercza, gdyż wyznajemy często zasadę – po trupach do celu. Zrobimy wszystko, żeby to osiągnąć. Zazwyczaj dzieje się tak, iż jeżeli ktoś za wszelką cenę goni za pieniędzmi, to oddala się od znajomych i rodziny. Bliscy z nami zostaną tak długo, jak im życie pozwoli (rodziny się nie wybiera), jednak przyjaciele mogą zacząć narzekać na ciągły brak czasu z naszej strony i poczują się nieszczęśliwi w naszej relacji. Zapominamy, że pieniądze to nie wszystko. Nie porozmawiamy z nimi, nie kupią nam przyjaciół czy też prawdziwej miłości. Przyjrzyjmy się paru utworom, które pokażą, iż człowiek jest rzeczywiście człowiekowi potrzebny.

Spójrzmy na przykład na ,,Dziady’’ część III. Opisane są tam losy bohaterów podczas okupacji. Władze wtrąciły ich do więzienia. Jest to bardzo niekomfortowe miejsce, ale nawet tutaj w celi przebywa kilkoro ludzi. Samemu można by było po prostu oszaleć, a tak jest ktoś, do kogo można się odezwać i przetrwać czas wyroku, nie zawsze słusznie wydanego. W utworze bohaterowi dzielili się swoimi przeżyciami i doświadczeniami. Jeden z nich opowiada o młodym chłopczyku ciągnącym zdecydowanie dla niego za ciężkie łańcuchy. Malec zwrócił się do żołnierza z prośbą o zdjęcie lub chociażby zmniejszenie ciężaru, a ten obojętny na cierpienie innych, słabszych od siebie odrzekł, że wszystko jest przepisowo, chociaż doskonale wiedział, iż jest to nieprawda. To pokazuje jak bardzo decyzje innych mają na nas wpływ i często nie potrzebuje

Akcja utworu rozgrywa się w XVII wieku. Robinson opowiada łącznie o sześćdziesięciu dwóch latach swojego życia. Bohater urodził się w 1632 roku w miejscowości York, w Anglii. Spędził tam dzieciństwo. W wieku siedemnastu lat wyrusza w swoją pierwszą podróż z Hull do Londynu, gdzie spotyka Kapitana, z którym wkrótce wyrusza w podróż do Afryki. Po powrocie do Londynu i śmierci Kapitana z powodu choroby Robinson wyrusza w kolejną podróż do Gwinei w Afryce, jednak podczas podróży statek, którym płynie Robinson zostaje napadnięty przez Maurów, Robinson spędza następne dwa lata w niewoli w Sale. Po dwóch latach niewoli Robinsonowi udaje się uciec razem z czternastoletnim Maurem – Kusym. Dwanaście dni pływali po oceanie poszukując europejskich statków, aż wreszcie, w pobliżu Wysp Zielonego Przylądka trafili na statek portugalski płynący do Brazylii. W Brazylii Robinson spędza trzy lata ciężko pracując na plantacji. Znudzony osiadłym trybem życia, za namową znajomych plantatorów Robinson wyrusza do Gwinei w celu kupna niewolników, jego statek zostaje zniszczony przez tornado i morze wyrzuca Robinsona na bezludną wyspę u ujścia Orinoko, gdzie rozpoczyna się właściwa