Ropucha

ROPUCHA
Gdzieś, w pewnym miejscu stała studnia. Była w niej zimna, przezroczysta woda. Wody nie było jednak widać, ponieważ promienie słońca nie docierały do niej. Żeby wyciągnąć wodę trzeba było bardzo głęboko spuszczać wiadro. Było to bardzo męczące i pracochłonne. Studnia miała też kamienne ściany, porośnięte mchem i wodorostami.

W studni mieszkała rodzina ropuch, która przybyła tutaj dzięki ich babce. Wskoczyła ona do wiadra, które zostało spuszczone do studni i została tu już na stałe. Wcześniej w owej studni były zielone żabki, które bardzo się ucieszyły kiedy zobaczyły ropuchy. Potraktowały zwierzęta jako swoich gości. Z radością przyjęły ich do siebie. Ropuchy czuły się tutaj bardzo dobrze.

Któregoś razu babka ropucha trafiła do wiadra z wodą, które ktoś wyciągał. Kiedy była już na górze, oślepiło ją bardzo jasne światło. Nie chciała tu zostawać. W związku z tym szybko wskoczyła z powrotem do studni. A że studnia była bardzo głęboka, ropucha spadając uderzyła o kamień i bardzo się potłukła. Po tym zdarzeniu cierpiała bardzo, bo bolał ją kręgosłup. Na szczęście wyzdrowiała.

Wszyscy zastanawiali się co jest tam na górze. Jaki tam jest świat. Ale ropucha nie chciała wspominać o tym zdarzeniu.

Zielone żabki mówiły, że ropucha jest stara i brzydka. Ona jednak powiedziała, że wcale się tym nie przejmuje. Istnieje prawdopodobieństwo, że w głowie jednej z ropuch są jakieś drogocenne rzeczy. A w głowach żabek nic takiego nie ma.

Małe ropuchy były bardzo zadowolone z tej przepowiedni. Zaczęły dbać o siebie. Nawet nie skakały zbyt wiele. Jeśli już to z wyprostowanymi głowami, żeby nie uszkodzić ewentualnych skarbów. Zastanawiały się czym może być ten klejnot.

Stara ropucha powiedziała, że tej wspaniałości nie da się opisać. Ta osoba, która go ma jest niesamowicie szczęśliwa. A inni jej zazdroszczą.

Najmłodsza ropucha pomyślała, że ona jest bardzo brzydka i na pewno nie ma tej drogocennej rzeczy. W sumie ucieszyła się z tego powodu, bo nikt nie będzie na nią zły. Pomyślała też, że najchętniej znalazłaby się gdzieś wysoko w normalnym świecie, bo na pewno jest tam bardzo pięknie.

Stara ropucha powiedziała jej, że najlepiej jest w tym świecie gdzie jest teraz, ponieważ tutaj jest bardzo bezpiecznie, wszystko zna. Musi tylko uważać na jedyne niebezpieczeństwo, jakim jest uderzenie wiadra.

Jednak młoda ropucha każdego dnia myślała o wydostaniu się na powierzchnię. Pragnęła być w miejscu, gdzie świeci słońce.

Pewnego dnia, gdy zobaczyła, że ktoś chce wyciągnąć wodę w wiadrze, wskoczyła szybko do niego i w jednej chwili była na górze.

Kiedy parobek wylewał wodę i zobaczył okropnie brzydką ropuchę kopnął ją, a ta poleciała daleko w pokrzywy.

Gdy ropucha się ocknęła, zobaczyła nad sobą młody las. Bardzo jej się spodobał i pomyślała, że chciałaby tutaj mieszkać do końca swojego życia.

Leżała tam jakiś czas, ale w końcu zapragnęła zobaczyć coś więcej, coś co jest jeszcze dalej niż ten las. Tak trafiła do drogi. Było tutaj strasznie sucho i wszędzie dokoła było pełno pyłu. Wcale nie było tutaj tak fajnie.

Dopiero kiedy doszła na drugą stronę drogi dotarła do rowu pełnego wody. W tym miejscu bardzo jej się spodobało. Wreszcie było dosyć wilgotno, wokoło rosły piękne kwiaty. Widziała też motyla, któremu zazdrościła, że mógł oglądać świat z wysoka. Cały ten widok był dla niej cudowny.

Mieszkała w rowie ponad tydzień. Było tu naprawdę wspaniale. Dokoła miała jedzenie i piękne widoki. Właściwie niczego jej nie brakowało. Może tylko innych żabek. Pomyślała, że pójdzie dalej w świat, żeby znaleźć jakąś krewną. W końcu tak dużo widziała, aleto nie jest najważniejsze. Chce jeszcze mieć jakąś przyjaciółkę. Postanowiła wyruszyć w dalszą podróż.

Przeszła całą łąkę i doszła do stawu. Tutaj spotkała zielone żaby. Były one bardzo uprzejme i zaprosiły ją do siebie. Zorganizowały uroczystość, podczas której nawet odbył się koncert. Tak ropucha spędziła kilka dni. Miała już upragnione towarzystwo, ale brakowało jej jeszcze czegoś. Sama dokładnie nie wiedziała czego.

Kiedy zobaczyła gwiazdy pomyślała, że bardzo chce dostać się gdzieś jeszcze wyżej. Może uda jej się dotrzeć do gwiazd, albo księżyca?
Pomyślała, że może właśnie one pomogą jej dotrzeć gdzieś bardzo, naprawdę bardzo wysoko. Być może będzie to trudne, bo gwiazdy i słońce świecą bardzo mocno. Ale przecież jak ktoś chce coś poznać, to nie może się tak łatwo poddawać.

I tak poszła dalej chociaż czegoś się obawiała, bo szła w nieznane. Jednak czuła w sobie wielką siłę, bo chciała znowu poznać coś nowego.

Dotarła do osiedla domków, otoczonych pięknymi ogrodami. W jednym z nich zobaczyła kapustę, na której postanowiła odpocząć. Była zachwycona, tym co zobaczyła. Było tutaj pięknie i zielono. Cieszyła się, że tu dotarła, bo znowu mogła poznać coś nowego. Uważała, ze każdy powinien wyruszyć w taką drogę. Mówiła o tym głośno, aż w którymś momencie usłyszała to gąsienica.

Zwierzę przyznało jej rację. Gąsienica nie widziała zbyt wiele świata ponieważ siedziała na dużym liściu kapust, który jej wszystko zasłaniał. Powiedziała jednak, że jest jej tu dobrze.

W którymś momencie do ogrodu przyszły kury z kogutem. Ponieważ kogut mia�

ROPUCHA
W pewnej studni mieszkała rodzina ropuch.
Pewnego dnia babka ropucha trafiła do wiadra z wodą. Kiedy była już na górze, oślepiło ją bardzo jasne światło. Chciała wrócić do swojej żabiej rodziny. Wskoczyła do wody, ale uderzyła się o kamień i się poobijała. Jednak wyzdrowiała.
Wszyscy zastanawiali się co jest tam na górze. Jaki tam jest świat.
Zielone żabki mówiły, że ropucha jest stara i brzydka. Dla niej to nie było ważne. Mówiła, że ropuchy są świetne, bo mogą mieć w głowie klejnot.
Małe ropuchy były bardzo zadowolone z tej opowieści.
Najmłodsza ropucha pomyślała jednak, że ona jest bardzo brzydka i na pewno w jej głowie nie ma tej drogocennej rzeczy. Miała marzenie, żeby znaleźć się wysoko, na ziemi.
Stara ropucha powiedziała jej, że najlepiej jest w tym świecie gdzie jest teraz, ponieważ tutaj jest bardzo bezpiecznie.
Młoda ropucha chciała jednak czegoś innego. Myślała o słońcu, o tym co jest w innym świecie.
Pewnego dnia, gdy zobaczyła, że ktoś chce wyciągnąć wodę w wiadrze, wskoczyła szybko do niego i w jednej chwili była na górze.
Kiedy parobek wyrzucił ją z wiadra zobaczyła nad sobą młody, piękny
las. Chciała tu zostać do końca życia. Jednak po jakimś czasie znowu chciała czegoś więcej. Jakiegoś innego świata. Odeszła z lasu.
Minęła zakurzoną drogę i dotarła do rowu pełnego wody. Tu było świetnie. Było dużo upragnionej wilgoci. Zazdrościła jednak motylkowi, który mógł oglądać świat z wysoka. Po tygodniu opuściła rów. Mimo, że było tu wspaniale, ale brakowało jej towarzystwa przyjaciółek. Znowu musiała poszukać czegoś nowego.
W stawie spotkała zielone żaby, które przyjęły ją bardzo gościnnie. Ropucha spędziła tu kilka dni, ale znowu jej czegoś brakowało.
Kiedy zobaczyła gwiazdy pomyślała, że one mają lepsze życie. Że tam wysoko musi być naprawdę niesamowicie. Znowu chciała znaleźć nowe życie, gdzieś wyżej.
Dotarła do domków otoczonych pięknymi ogrodami.
Spotkała tu gąsienicę, która mieszkała na liściu kapusty. Mimo, że nie widziała zbyt wiele świata, bo kapusta jej go zasłaniała, to powiedziała, że jest je

Bajki Andersena zacząłem czytać właściwie dopiero teraz kiedy jestem w trzeciej klasie. Są one naszymi lekturami w szkole.
W domu mam książkę wydaną przez Oficynę Wydawniczą G&P, którą kiedyś dostała moja siostra. Jest pięknie ilustrowana przez Jana Marcina Szancera.

Niestety w tej książce nie było bajki pt. Ropucha. Uwielbiam czytać i biorę udział w konkursie „Mistrz wypracowań”, więc postanowiłem, że poszukam jej w internecie. I tak się stało.

Lubię opowieści fantastyczne, takie jak „Magiczne drzewo” pana Andrzeja Maleszki czy „Harry Potter” autorstwa J.K. Rowling. Polecam Wam takie historie. A bajki różnego rodzaju, to są takie opowieści nieprawdziwe.
I w dodatku mają morał. Można się z nich wiele nauczyć. Dlatego też Wam polecam „Ropuchę”.

Ropuchą może być właściwie każdy, bo jest to taka opowieść o stworzeniu, które chce bardzo wiele osiągnąć. Tylko, że czasami w takiej gonitwie zapominamy o bardzo ważnych rzeczach.
Każdy z nas ma duszę i o nią trzeba też dbać. Myślę, że czytanie książek w pewnym sensie też właśnie pielęgnuje to, co mamy w środku.

Ropucha kiedyś usłyszała historię, którą opowiadała jej babka. Opowiadała o klejnocie, który może być w głowie. Jednak nie pomyślała, że prawdziwy skarb, który mamy,

1. Przedstawienie rodziny ropuch, zamieszkujących pewną studnię.
2. Wizyta babki ropuchy na górze, w świecie poza studnią i powrót jej do rodziny.
3. Opowieść najstarszej ropuchy o możliwości posiadania klejnotu przez ropuchy.
4. Marzenia najmłodszej ropuchy o życiu gdzieś wysoko, na ziemi.
5. Próba wytłumaczenia małej ropusze, gdzie jest najlepiej i najbezpieczniej.
6. Mała ropucha, mimo uwag babki, ciągle myśli o innym świecie.
7. Ucieczka małej ropuchy z rodzinnej studni.
8. Mała ropucha zachwyca się życiem w lesie.
9. Znudzenie pobytem w trawie i odejście po kilku dniach z tego miejsca.
10. Dojście żaby do rowu pełnego wody i radość z tym związana.
11. Spotkanie motylka, zazdrość i chęć oglądania świata z wysoka.
12. Smutek ropuchy związany z brakiem towarzystwa oraz chęć poszukiwania czegoś nowego.
13. Czas spędzon

Hans Christian Andersen żył i pisał w XIX wieku w Danii. Był on pisarzem i poetą, jednak całemu światu najbardziej zasłynął jako jeden z najwybitniejszych baśniopisarzy. Są one znane zdecydowanej większości ludzi na świecie. Są wydawane w wielu językach oraz ekranizowane przez wielu reżyserów oraz animatorów. W swoich baśniach Hans Christian Andersen porusza wiele, jakże aktualnych również teraz, po niemal dwustu latach, problemów, w taki sposób, iż drgają nawet najtwardsze serca. Jego powieści poruszają człowieka do głębi. Jedną z krótkich baśni-opowiadań jest „Ropucha”. Porusza ona kilka ważnych kwestii.

Pierwszą z nich jest brak chęci poznawania nowego. Rodzina ropuch zamieszkała w studni przypadkiem, ale tam się jej spodobało i została. Miały tam bezpieczny i przytulny dom, i ląd i wodę. Babka ropucha wiedziała, że jest inny świat poza studnią (wszak ona pierwsza do studni przybyła), jednak były to wspomnienia dla niej tak odległe, że o nich zapomniała. Gdy przez przypadek wskoczyła do wiadra, które było ciągnięte w górę i zobaczyła blask słońca, tak się przestraszyła, że wypadła. Nie chciała nic mówić małym ropuszkom o wielkim świecie. Wynikało to z lęku- tyle lat spędziła w jednym bezpiecznym miejscu, iż cały ogromny świat wydawał jej się niebezpieczny.

Kolejnym poruszonym aspektem jest tęsknota za nowym. Mała ropuszka tęskniła w studni za nowym nieznanym jej światem. Była to tęskno

„Ropucha” jest opowieścią napisaną przez duńskiego pisarza i poetę znanego na całym świecie Hansa Christiana Andersena. Choć jest to krótka forma zawiera w sobie ogromne przesłanie dzięki występującym w niej postaciom. Zostali oni wyszczególnieni poniżej.
Stara ropucha babka, która przez przypadek dostała się w wiadrze do studni, tam została i osiedliła z rodziną. Jest to mądra ropucha dbająca o resztę rodziny, jednak nie pozwala im wierzyć w inny świat. Mówi o nim tylko źle. Chcąc chronić rodzinę, zamykając im możliwość poznawania świata.
Mała ropuszka podróżniczka. Uważa się za najbrzydszą i niegodną posiadania klejnotu w głowie. Postanawia za to, wbrew słowom babki, odkryć świat. Tęsknota odkrywania nieznanego ciągnie ją do poznawania świata. Idzie wciąż dalej i dalej zwiedzając świat na zewnątrz studni, spełniając swoje marzenia i poznając inne zwierzęta. Aż w końcu umiera szczęśliwa myśląc, że udaje jej się spełnić marzenie o lataniu i locie do Egiptu.
Gościnne żaby ze staw

„Ropucha”- opracowanie

Autorem baśni „Ropucha” jest Hans Christian Andersen. Urodził się 2 kwietnia 1805 roku w Odense w Danii. Zmarł 4 sierpnia 1875 w Rolighed w Danii. Książka została napisana w języku duńskim. Pierwsze jej wydanie miało miejsce w 1866 roku. Na język polski przetłumaczyła ją Cecylia Niewiadomska.
Rok pierwszego wydania polskiego:1908.
Kategoria: literatura piękna.
Gatunek: dziecięca, młodzieżowa.
Forma: baśnie, bajki.
Głównym bohaterem książki jest bardzo szkarłatna, mała ropucha. Jej marzeniami jest zwiedzić świat i polecieć do Egiptu.
Bohaterzy drugoplanowi:
– Babka ropucha – gruba, niezgrabna, brzydka
– Ropuszęta
– Żabki
– Kury
– Kogut
– Gąsienica – gruba
– Student poeta – pięknymi słowy opisywał wszystko, co wzrusza, cieszy, boli lub zachwyca, dobry i poczciwy
– Student przewodnik – we wszystkim szukał początku i prawdy, dobry i poczciwy
– Bocian
– Pani bocianowa
– Młode bocianki
Pozostali bohaterowie:
– Rodzina ropuchy
– Zielone żabki
– Parobek
Stała sobie raz pewna studnia, a jej ściany porośnięte były mchem i wodorostami. Woda w źródle była chłodna i przezroczysta, jak kryształ, ale słońce w jej zwierciadle nie przeglądało się nigdy. Rezerwuar był tak głęboki, że aby dosięgnąć wody, trzeba było bardzo głęboko spuszczać wiadro.
W tej studni mieszkała rodzina ropuch, która przybyła tu dzięki ich babce. Wcześniej na dnie tej studni mieszkały zielone żabki. Żabki przyjęły ropuchy otwarcie, a im tak się tu spodobało, że postanowiły zamieszkać w studni.
Pewnego dnia babka ropucha wpadła do wiadra z wodą, które ktoś wyciągał do góry. Gdy wiadro się uniosło, ropuchę oślepiło słońce. Wyskoczyła ona z wiadra, uderzyła o kamień i z wielkim pluskiem i hałasem wpadła znowu do wody. Trzy dni chorowała na ból kręgosłupa.

Ropuszęta zastanawiały się, co jest tam na górze,ale babka nie lubiła mówić, dlatego też nie opowiadała o swojej wyprawie. Pewnego razu powi

„Ropucha – bohaterowie”

Głównym bohaterem książki pt. „Ropucha” jest mała ropuszka.
Ropuszka jest maleńka i bardzo szkarłatna. Jej największym marzeniem jest zwiedzić cały świat.

Na początku historii ropuszka mieszkała w bardzo głębokiej studni, której ściany porośnięte były mchem i wodorostami. Woda w źródle była chłodna, a przezroczysta, jak kryształ, ale słońce w jej zwierciadle nie przeglądało się nigdy. Rezerwuar był tak głęboki, ażeby dosięgnąć wody trzeba było bardzo głęboko spuszczać wiadro.
W tej studni mieszkała cała rodzina ropuch. Rodzina przybyła tu dzięki ich babce. Wcześniej na dnie studni mieszkały zielone żabki. Żabki przyjęły ropuchy otwarcie, a ropuchom tak się tu spodobało, że postanowiły zamieszkać w studni.
Pewnego dnia mała ropuszka zapragnęła przeżyć przygodę. Wskoczyła do wiadra z wodą, które wyciągał pewien parobek. I wydostała się na powierzchnię. Pod koniec historii ropuszkę zjada bocian.
Drugoplanowi bohaterowie to:
– Babka ropucha – Gruba, niezgrabna, brzydka. Nie lubiła opowiadać. Mieszkała w studni
– Ropuszęta – małe, naiwne. Mieszkały w studni
– Zielone żabki – gościnne. Mieszkały w studni
– Ża

„Ropucha” jest krótką baśnią-opowiadaniem napisaną przez Hansa Christiana Andersena i wydaną po raz pierwszy w 1866 roku. Opowiada ona historię małej ropuszki, która postanowiła wyruszyć w po świecie, aby go poznać.

Jak to w baśniach Hansa Christiana Andersena niestety nie mamy konkretnie opisanego czasu akcji. Wiemy jedynie z opisów, że jest to okres pewnie wiosenno- jesienny, ponieważ przez liście gęste liście na drzewach przebijało ciepłe słoneczko, ropuszka widziała las, gęsty las, było też naszej ropuszce strasznie gorąco i parno. Później razem z żabami dawała koncert, a jak wiadomo żaby dają swoje koncerty najczęściej kiedy są ciepłe pory roku. Spotkała też ropuszka gąsienicę, a gąsienice najczęściej są początkowymi stadiami motyla, stąd też musiała

Ropucha – Hans Christian Andersen – Najważniejsze informacje

Autorem baśni „Ropucha” jest Hans Christian Andersen. Książka została napisana w języku duńskim. Pierwsze jej wydanie miało miejsce w 1866 roku. Na język polski przetłumaczyła ją Cecylia Niewiadomska. Rok pierwszego wydania polskiego to 1908.
Kategoria: literatura piękna.
Gatunek: dziecięca, młodzieżowa.
Forma: baśnie, bajki.
Miejsca akcji: studnia, rów, łąka, staw, droga, wzdłuż której po obu stronach ciągną się ludzkie mieszkania, otoczone kwiatowymi i warzywnymi ogródkami, grządka kapusty, podwórze przed chatą, bocianie gniazdo.
Czas akcji: prawdopodobnie wiosna.
Głównym bohaterem książki jest bardzo szkarłatna, mała ropucha, której marzeniem jest zwiedzić świat.
Drugoplanowi bohaterowie: Babka ropucha, ropuszęta, żabki, kury, kogut, gąsienica, student poeta, student przewod

Myślę, iż każdy zna słynnego autora Hansa Christiana Andersena, ponieważ jest znany z wielu dzieł i utworów. Dzisiaj przedstawię jeden z nich. A mianowicie: „Ropucha”. Ta książka jest baśnią. Jest bardzo popularna i fascynująca. Chętnie czytana przez dzieci, jak i młodzież. Jest napisana w formie bajk

Studnia była głęboka, chłodna odbijała się jak lustro, była porośnięta, mchem, wodorostami mieszkała tam rodzina żab, która od dawna zamieszkiwała studnie. Starsza żaba zauważyła, że woda się podnosi, a ona była w wiaderku, kiedy zobaczyła oślepiające słońce wyskoczyła z wiaderka i wielkim pluśnięciem wody wróciła do wiadra przez trzy dni żaba narzekała na różne bóle. Żaba miała wnuki nie mogła im wiele powiedzieć co zwiedziła, bo była tylko w studni. żaby nie lubili bardzo ropuchy, która według nich była brzydka. Starej żabie zrobiło się przykro, że jej nie akceptowali opowiadała o klejnocie małe żaby nie były zainteresowane opowieścią, którą opowiadała. Ropucha ostrzegała małą żabkę, żeby ją wiadro nie uderzyło mała żaba nie posłuchała babci chciała zaczerpnąć świeżego powietrza pewnego dnia, kiedy mała żaba ujrzała wiadro, które się zatrzymało postanowiła w skoczyć do wody niestety wiadro się przychyliło i żaba spadła na ziemię robotnik, który wyciągał, ze studni wodę przestraszył się, bo we wiadrze była ropucha kopnął ją butem i wylądowała w pokrzywach.

Ropuszka to główna bohaterka utworu pewnego znanego ze swych baśni, jak np. „Nowe szaty cesarza”, duńskiego autora Hansa Christiana Andersena, pod tytułem „Ropucha”.
Jest bardzo mała, wręcz maleńka, i bardzo szkaradna. Tak jak my, posiada marzenia. Jej marzeniem jest zwiedzić cały świat. Ropuszka mieszkała w głębokiej studni, obskurnej, porośniętej mchem i wodorostami. Woda była chłodna, ale przezroczysta jak piękny kryształ. Rezerwuar był głęboki, i jeżeli chciało się dosięgnąć wody, trzeba było bardzo daleko spuścić wiadro. Jeżeli zaś chciało się wyciągnąć naczynie, trzeba było być silnym, ponieważ bardzo bolała od tego ręka. Razem z ropuszką mieszkała