Sokół

„Sokół” to jedna ze stu nowel w zbiorze „Dekameron” autorstwa Giovanniego Boccaccio. Powstał w renesansie, około 1350 roku, lecz wydano go dopiero w 1470. Swego czasu trafił nawet do indeksu ksiąg zakazanych. To dzieło literackie ma specyficzną budowę – rozdziały nazwano dniami, a tych jest ich dziesięć. W trakcie ich trwania, grupa ludzi – siedem kobiet oraz trzech mężczyzn, którzy schronili się przed epidemią, przekazują sobie historyjki. Opowiadają je sobie, aby pocieszyć się w ciężkich czasach, w jakich przyszło im żyć. Utwory mają charakter komiczny, charakteryzują się lekką tematyką. Najczęściej traktują o miłości. „Sokół” wyróżnia się na tle innych nowelek.
Opowieść dzieje się we Włoszech, a dokładniej – we Florencji. Młody szlachcic, Federigo degli Alberighi wkracza w dorosłe życie. Pewnego dnia, spotyka przepiękną pannę – Monnę Giovannę, w której zakochuje się od pierwszego wejrzenia. Zostaje damą jego serca. Uczestniczy dla niej w kosztownych turniejach rycerskich, wydaje mnóstwo pieniędzy, byle zwrócić na siebie uwagę. Zauroczenie przysłania mgłą oczy mężczyzny do tego stopnia, że zaczyna powoli bankrutować. Jak na złość losu, kobieta nie jest nim w ogóle zainteresowana. Majątek kurczy się coraz bardziej, lecz uczucia Monny w ogóle się nie zmieniają. Federigo zostaje zmuszony do przeprowadzki. Nie ma środków, by prowadzić swoje życie dalej w ten sam sposób. Kończy się jego wystawny styl bycia, a o zdobyciu ukochanej może już co najwyżej pomarzyć. Bez większych zasobów finansowych ledwo wiąże koniec z końcem. Zachowuje jednak optymistyczną postawę – nie ma żalu do nikogo o swoje młodzieńcze błędy i oswaja się z nową rzeczywistością. Bliskim przyjacielem staje się dla niego tytułowy sokół. Nie zostaje dla biednego szlachcica jedynie domowym zwierzątkiem. Wspólnie polowali i dbali o siebie najlepiej jak tylko potrafili. Ich więź jest wyjątkowa, dlatego też następne wydarzenia tak łamią serce. Mija trochę czasu, a piękna Giovanna wychodzi za mąż. Z tego związku rodzi syna, jednak szybko wdowieje. Mały chłopiec uwielbia naturę, a z niej najbardziej ceni sobie psy oraz drapieżne ptaki. Dlatego też, gdy zaczyna chorować, dziecięca intuicja podpowiada mu, że dzięki wybuchowi radości na widok sokoła, ozdrowieje. Monna nie chce nawet myśleć o tym, że może stracić swoje jedyne dziecko. Resztkę rodziny, która jej pozostała. Przypomina sobie wtedy o starym zalotniku, Ferderigo. W pamięci kobiety nie zatarł się o nim żaden szczegół. Wciąż dokładnie pamiętała, z jak przykrym skutkiem próbował ją do siebie przekonać. Na naszych oczach postać dojrzewa – czuje, że przyczyniła się do biedy rycerza. Wcześniejsza obojętność na los szlachetnego człowieka zastępuje żal. Dlatego też tak z wielkim bólem serca idzie do niego, by poprosić o pomoc. Odwiedza go, a ten zaprasza dawną damę jego serca na posiłek. Los znów postanawia sobie z niego zażartować – nie ma niczego, co mógłby podać do zjedzenia. W akcie desperacji zabija ukochanego sokoła, swojego ulubionego kompana. Monna dopiero po zjedzeniu ptaka przedstawia swoją prośbę – lecz jest już za późno. Jej syn umiera krótko po odwiedzinach. Tak dwie dusze straciły to, co uważały za najważniejsze. Matka musiała pożegnać swojego syna, którego je

Federigo degli Alberighi – główny bohater nowelki. Syn Filipa, który żył kiedyś we Florencji. Młody arystokrata, znany ze swojej szlachetności oraz pięknych ideałów. Nieobcy mu kodeks rycerski. Bez wątpienia stał się wzorem dla wszystkich włoskich młodzieńców w jego wieku. Posiada również ogromny majątek, prawdopodobnie odziedziczony po rodzinie. Pewnego dnia zakochuje się od pierwszego wejrzenia w Monnie Giovannie. Poświęca dla niej większość swojego majątku. Nie żałuje pieniędzy na wystawne bale, kosztowne turnieje, które są niczym gry hazardowe, nowe zbroje czy okazałe prezenty. Miłość zaślepia go do tego stopnia, że traci kontrolę nad finansami. Wszystko jednak na marne, nie przyciąga to uwagi damy jego serca. Federigo próbuje dalej. Opamiętuje się w ostatniej chwili – zostaje mu tylko mała posiadłość, z dala od zgiełku dworu oraz wierny, tytułowy sokół. Federigo wytwarza niesamowitą więź ze zwierzęciem. Stają się sobie bliscy, polują ramię w ramię niczym oddani przyjaciele. Trwa to do czasu, gdy do drzwi Federigo puka Monna. Stare uczucia do kobiety nigdy nie wygasły, a nawet stały się mocniejsze przez te lata. Dlatego też wpada w panikę, gdy okazuje się, że nie ma nic, co mógłby podać. Decyduje się na dramatyczny krok – ukręca głowę sokoła, by zrobić z niego potrawę. Ciężko znieść mu ból po tak zdradzieckim czynie, jednak zapędzony w kozi róg, potrafi posunąć się do najgorszego. Na pamiątkę po przyjacielu zostają mu pazury oraz kilka piór. Gdy ukochana opowiada o celu odwiedzin, zaskoczony mężczyzna nie kryje swych uczuć. Szlachetność nakazuje mu, aby odpowiedzieć szczerze. Jego również dotyka wieść o chorobie dziecka, któremu pozwalał na zabawy z sokołem. Zareagował bardzo emocjonalnie i wpadł w żałobę. W końcu jednak godzi się z tym. Jego świat na nowo odzyskuje barwy, gdy Monna wybiera go na swojego męża. Oddaje siebie całego, teraz o wiele bardziej doświadczonego oraz dojrzalszego.
Monna Giovanna – młoda kobieta, „białogłowa” szlachetnego pochod

‘Sokół’ to tytuł opowieści opowiadanej przez Fiamettę, w trakcie piątego dnia. Jest to dziewiąta, przedostatnia opowieść, której tematem ma być nieodwzajemniona miłość lub flirt, które zakończyły się ślubem.
Głównym bohaterem opowiadanej historii jest Federigo degli Alberighi, młody szlachcic, mieszkaniec Florencji. Jest on dobrze wychowanym młodzieńcem, zakochanym w damie imieniem Monna Giovanna – pięknej kobiecie, ale mającej męża i syna. Mężczyzna zabiegał o jej względy, jednak ona nie zwracała uwagi na jego wyczyny. Chęć zaimponowania niewiaśćie doprowadziła Federigo do ruiny – stracił większość swojego majątku (co nie zmniejszyło jego uczucia). Najcenniejszym jego skarbem był jednak tytułowy sokół, majestatyczny ptak, który był jego dumą. Straciwszy pieniądze przeniósł się do mniejszej posiadłości i nie zważając na swoją biedę, zajmował się całymi dniami polowaniami, z których jakoś się utrzymywał. W międzyczasie małżonek Monny zachorował i umarł, a jego żona odziedziczyła cały jego majątek. Załamana wdowa wyjechała z synem z Florencji na jej obrzeża, blisko miejsca zamieszkania Federigo.
Krótko później jej dziecko przez zamiłowanie do zwierząt, zaczęło spędzać dużo czasu z sokołem i jego właścicielem. Jego marzeniem stało się posiadanie takiego ptaka, był jednak zbyt nieśmiały aby poprosić szlachcica, widząc jak bardzo jest do niego przywiązany. Po pewnym czasie chłopczyk zachorował, a jego matka chciała na wszelkie sposoby mu pomóc. Nie chciała w końcu stracić jedynego syna, po tym jak już straciła jego ojca. Wtedy

„Sokół” to jedna ze stu nowel napisanych przez Giovanni Boccaccio. Jest ona najbardziej znana. Należy ona do cyklu „Dekameron”, który powstał w latach 1349 – 1351. W dziele wypowiada dziesięciu narratorów przez dziesięć dni, stąd tytuł. Akcja rozgrywa się we Florencji, w 1348 roku, podczas epidemii dżumy. Wybuchła ona we Włoszech w 1348 roku. Jest to powód, dla którego nasi bohaterowie (Pampinea, Fiammetta, Filomena, Emilia, Lauretta, Neifile, Eliza, Panfilio, Filostarato, Dioneo) udają się na prowincje. Wcześniej spotykają się w kościele Santa Maria Noveila, gdzie podejmują decyzję o ucieczce. Żyją tam spokojnie i opowiadają rozmaite historie właśnie przez dziesięć dni, chociaż księga obejmuje ich czternaście. Opowieść ramowa składa się z Wprowadzenia do Dnia I, Wprowadzeń i Zakończeń dotyczących kolejnych Dni.Na początku opowieści poznajemy pewnego mężczyznę. Nazywa się Federigo Aiberighi. Jest on człowiekiem odważnym, dobrym, a co najważniejsze, bogatym. To młody szlachcić, który kocha pewną dziewczynę imieniem Monna Giovanna. Jednak bez wzajemności, gdyż kobieta ma męża. Była ona najpiękniejszą kobietą w całym mieście. Specjalnie dla niej brał udział w najróżniejszych turniejach, uprawiał hazard, organizował huczne przyjęcia i uczty, kupował drogie prezenty. Nie miała dla niego wtedy znaczenia cena tych przedsięwzięć. Jak można się domyślić Federigo w pewnym momencie stracił cały majątek. Jedyne, co mu pozostało to malutka posiadłość oraz jego wierny sokół. Ptak ten był dla mężczyzny cenniejszy, niż wszystko inne. Chociaż teraz był biedny, cały czas pałał uczuciem do wybranki swojego serca. Los jednak nie był dla niego przychylny, więc musiał opuścić miasto i osiedlić się w swojej małej posiadłości, która mu została. Aby przeżyć, zajmował się polowaniem razem ze swoim towarzyszem – sokołem. W ten sposób mijały mu kolejne dni z dala kochanki.W tym samym czasie okazało się, że mąż Giovanny cierpi na ciężką chorobę. Wiedział, że za chwilę odejdzie z tego świata, więc spisał testament. Przekazał cały swój majątek i wszystkie bogactwa dorastającemu już synkowi, a jeśli on by umarł w tak młodym wieku, całość miała dziedziczyć jago żona Monna Giovanna. Po napisaniu ostatniej woli zmarł.Po śmierci męża, wdowa wraz z synkiem udała się do swojej wiejskiej posiadłości. Los chciał, że było to blisko miejsca, w którym przebywał Federigo. Mały chłopczyk uwielbiał zwierzęta, a w szczególności psy i ptaki. Łatwo więc nawiązał kontakt z adoratorem matki i nawet się zaprzyjaźnili. Bardzo spodobał mu się sokół mężczyzny, była to rzecz, której pragnął najbardziej na świecie, jednak wiedział, że to najcenniejsze, co Aiberighi posiada, więc nie próbował nawet o niego prosić.Mijał czas. Rodzina nadal żyła daleko od miasta. Chłopiec jednak zachorował, jak kiedyś jego ojciec. Giovanna była bardzo zmartwiona tą sytuacją. Było to jej jedyne dziecko, które bardzo kochała i dla którego zrobiłaby wszystko. Nie opuszczała go ani na chwilę, codziennie otaczała go opieką. Często pytała go także o jego pragnienia. Pewnego dnia chłopiec odrzekł, że jedyna rzecz, która może go uzdrowić, to sokół Federiga. Kobieta zmartwiła się, gdyż wiedziała, jaką wartość ma ptak dla mężczyzny. Długo zastanawiała się, co ma zrobić. Ona nigdy nie odpowiedziała na uczucie swojego adoratora, nawet jednym spojrzeniem. Wiedziała też, że jeśli mężczyzna straci swoje zwierzę, to nie będzie mieć już źródła utrzymania. Z drugiej strony nie miała serca odmówić swojemu ciężko choremu dziecku. Przyrzekła mu speł

Giovanni Boccaccio – pisarz włoski – żył na przełomie 1313-1375 roku. Jest twórcą i prekursorem nowożytnej nowelistyki. Kiedy przebywał we Florencji, poznał osobiście Francesca Petrarkę, który zainspirował go to tworzenia utworów literackich. Z kolei poznana kobieta, Maria d’Aquino, w której mężczyzna się zakochał, stała się jego muzą. Jej postać Boccaccio umieszczał w swych utworach, bądź była ich narratorką (pod imieniem Fiammetta). Na ogromny dobytek, jaki pozostawił po sobie ten autor, składają się poematy epickie, powieści miłosne, wiersze, a także biografia Dantego Alighieri. Boccaccio proklamował antyklerykalizm. Był człowiekiem wierzącym w religię chrześcijańską, nie odwracał się od Kościoła, jednak często kpił z błądzących księży, którzy nie przestrzegali celibatu. Jednym z najwybitniejszym dzieł autora jest „Dekameron”, nazywany też „Księgą dziecięciu dni”. Jest to zbiór stu nowel, napisany w języku włoskim, prawdopodobnie w latach 1350-1353. W wersji drukowanej po raz pierwszy wydanie „Dekamerona” miało miejsce około 1470 roku. Boccaccio miał skłonność do wielokrotnego poprawiania swych utworów, dlatego podane daty publikacji często są nieprecyzyjne. W 1559 roku z kolei „Dekameron” umieszczono w indeksie kościelnych ksiąg zakazanych, ze względu na frywolne teksty i umiłowanie natury ludzkiej. Utwór dość odważnie podchodzi to uciech cielesnych, zarzucano mu obsceniczność, lubieżność i wulgarność. Słowo „dekameron” w języku greckim oznacza „dziesięć dni”. W nowelach jest dziesięć ludzi i dziesięć opowieści, snutych przez okres dziesięciu wieczorów. Można zauważyć nawiązanie do „Baśni tysiąca i jednej nocy”. Akcja utworu rozgrywa się w roku 1348 i obejmuje zaledwie dziesięć dni. Grupa szlachetnie urodzonych florentyńczyków (siedmioro mężczyzn i trzy kobiety) opowiada sobie historie. W obawie przed szerzącą się dżumą, ludzie ci schronili się w willi, położonej około dwa kilometry od Florencji. Aby umilić sobie ten ciągnący się, pełen obaw czas, grupa postanowiła codziennie opowiadać opowieści. Osoba mianowana w dany dzień „królem” lub „królową” zadawała dany temat, na który druga osoba musiała opowiedzieć historię. Każda z nowel skupia się wokół głównego motywu – miłości – platonicznej, rodzicielskiej, tragicznej, szczęśliwej czy wręcz idyllicznej. Miłość w utworach jest zmysłowa, pełna namiętności, pojawia się grzech cudzołożenia, a także niebywałe poświęcenia dla ukochanej osoby. Obawiający się szalejącej i groźnej dżumy bohaterowie uznali, że miłość jest „lekarstwem” na wszystko, a jej różnorodne oblicza pozwolą na stworzenie wspaniałych opowieści. Ponadto nowele pozwalają odtworzyć włoską kulturę dworską i mieszczańską, ukazują reguły flirtu oraz konwenanse społeczne w epoce Renesansu. Autor, zgodnie z ideą renesansową humanizmu, na piedestale zainteresowania stawia człowieka i wszelkie sprawy, które go dotyczą, te ważne i błahe. Boccaccio w „Dekameronie” nawiązuje do baśni, przypowieści, romansu rycerskiego, bajki i mitów. Utwór ma kompozycję szkatułkową – kilka odrębnych historii łączy się w spójną całość za pomocą danego motywu, miejsca lub wydarzenia. Można zauważyć podział na narrację zewnętrzną i wewnętrzną. Znamy już zarys zbioru nowel, możemy więc przejść do streszczenia szczegółowego utworu docelowego.

Nowela pod tytułem „Sokół” jest dziewiąta w kolejności w zbiorze „Dekameron”, opowiadana jest piątego dnia. Giovanni Boccaccio zastosował w niej tak zwaną „teorię sokoła”. Sformułowana została przez Paula Heysego w roku 1871. Teoria owa mówi o klasycznej kompozycji noweli, w której musi występować centralny (główny) motyw, który jest szczególnie wyróżniony – jest to ośrodek kompozycyjny. Ten motyw nazywany jest „sokołem noweli”. Może to być na przykład przedmiot, postać, zwierzę, bądź wydarzenie, które w punkcie kulminacyjnym fabuły odmienia los bohatera. Paul Heyse sformułował tę teorię właśnie na podstawie analizy utworu „Sokół” Boccacciego. Narratorką noweli jest kobieta o imieniu Fiammetta, „królowa” piątego dnia. Tematyką tej historii jest miłość, która okazała się szczęśliwa dopiero po wielu latach trudności i niepowodzeń. Dlaczego nowela nosi tytuł „Sokół”? Główny bohater – Federigo delgi Alberighi – ma ptaka myśliwskiego, właśnie sokoła, który zrządzeniem losu odmienił jego los.

Nowela „Sokół” rozpoczyna się krótkim zarysem o treści: „Federigo degli Alberighi miłuje bez wzajemności; po stracie całego mienia pozostaje mu jedynie sokół, którego, nic innego nie mając, poświęca na potrawę dla umiłowanej białogłowy, gdy ta doń w gościnę przybywa. Uznawszy o tym dama zmienia postępowanie, wychodzi za niego za mąż i bogatym człowiekiem go czyni.” Filomena informuje, że jej opowieść będzie podobna do poprzedniej (miała tytuł „Okrutne łowy”). Kobieta wspomina o niejakim Coppo di Borghese Domenichim, który był poważanym obywatelem Florencji. Jest to postać historyczna, Domenichi był wysokim urzędnikiem, który zmarł w roku 1353. Mężczyzna lubił snuć opowieści o dawnych czasach, był wspaniałym oratorem, posługującym się pięknie językiem, a ludzie uwielbiali go słuchać. Jedną z ulubionych opowieści Domenichiego była historia młodego szlachcica – Federigo degli Alberighi, syna imć Filipa, który niegdyś żył we Florencji. Mężczyzna był wspaniałym rycerzem, o nienagannych manierach. Zakochał się bez pamięci w najpiękniejszej damie, która nazywała się Monna Giovanna. Aby uzyskać jej uwagę i względy, brał udział w licznych turniejach rycerskich, narażając swe życie, wyprawiał wystawne uczty i obdarowywał swą wybrankę serca licznymi podarkami, nie zważając na ich cenę. Kobieta pozostawała jednak obojętna i nie obdarzyła mężczyzny swą uwagą. Straciwszy cały majątek, Federigo popadł w biedę. Pozostała mu tylko mała, nierentowna posiadłość i sokół – drapieżny, wspaniały ptak. Miłość do Monny stała się jeszcze bardziej płomienna, mężczyzna już jednak nie miał czym ją obdarowywać. Przeprowadził się więc do skromnej posiadłości i wraz ze swym wiernym sokołem brał udział w polowaniach. Tymczasem małżonek Monny Giovanny ciężko zachorował i zmarł. W testamencie zapisał wszelki majątek i dobytek swemu synowi, z zaznaczeniem, że jeśli ten nie będzie mieć w przyszłości dziedzica, wszelkie dobra przejdą na Monnę. Wdowa wyprowadziła się wraz ze swym małym synem do posiadłości, która była położona blisko domu Federiga, gdzie zamierzała spędzić całe lato. Chłopiec bardzo lubił zwierzęta i kiedy spostrzegł, że jego sąsiad ma psa i niezwykłego sokoła, zaprzyjaźnił się z nim i często go odwiedzał. Jego fascynacja ptakiem rosła z dnia na dzień i chłopiec chciał posiadać go na własność. Wiedział jednak, że Federigo jest do niego bardzo przywiązany, powstrzymywał więc się przed chęcią odkupienia sokoła. Pewnego dnia chłopak zachorował. Jego matka była bardzo przejęta, myśląc o najgorszym i chciała spełnić jakieś życzenie swego ukochanego jedynaka. Chłopiec wyznał matce, że jedyne, czego pragnie to sokół należący do Federiga, który pomoże mu powrócić do zdrowia. Kobieta popadła w zadumę, zdawała sobie sprawę, że wielokrotnie odrzucała zaloty tego mężczyzny, a teraz była zmuszona prosić go o coś, co miało dla niego duże znaczenie. Monna znała sytuację Federiga i niezwykłość ptaka, który był niezrównany w polowaniach i nie miała sumienia odbierać mu jego pociechy. Stan chłopca jednak nie poprawiał się i Monna pokonała wstyd. Po czym udała się prosić swego sąsiada o podarowanie ptaka. Chłopiec był bardzo szczęśliwy na tę wieść i z niecierpliwością czekał na powrót matki. Wraz z jedną damą kobieta udała się do Federiga, którego zastała podczas pracy w ogrodz

1) AUTOR:
Giovanni Boccaccio (1313-1375) – pisarz włoski, twórca nowożytnej nowelistyki. Jego najpopularniejszym dziełem jest „Dekameron”, który stanowi zbiór stu nowel, połączonych ze sobą spójnym tematem.
2) RODZAJ I GATUNEK LITERACKIrodzaj – epikagatunek – nowela3) DATA PUBLIKACJI:
Zbiór nowel pod tytułem „Dekameron”, w skład którego wchodzi utwór „Sokół”, został napisany w latach 1350-1353. Jako całość został po raz pierwszy wydany drukiem około 1470 roku. W 1559 roku „Dekameron” umieszczono w indeksie ksiąg zakazanych. Za datę publikacji „Sokoła” uważa się z kolei rok 1353, w którym Boccaccio ukończył pracę nad „Dekameronem”.
4) CZAS I MIEJSCE AKCJI:
Akcja utworu rozgrywa się w roku 1348 i trwa dokładnie dziesięć dni.
Miejscem akcji jest willa położona niedaleko Florencji. W tej willi – w obawie przed szerzącą się wówczas dżumą (zwaną „czarną śmiercią”) – ukryli się mężczyźni i kobiety. Właściwym miejscem akcji jest – również położona nieopodal Florencji – posiadłość Federiga i dom Monny Giovanny.5) PROBLEMATYKA:Głównym tematem „Sokoła” jest nieszczęśliwa miłość.
Główny bohater jest zakochanym mężczyzną, gotowym poświęcić niemal wszystko dla swej ukochanej. Autor ukazuje w tej noweli także renesansowe obyczaje.6) BOHATEROWIE:▪ Fiammetta – narratorka, „królowa” dnia piątego opowieści;
▪ Federigo degli Alberighi – główny bohater; rycerz i szlachcic, który – zabiegając o względy wybranki swego serca – utracił niemal wszystko i został nędzarzem. To mężczyzna szlachetny, wytrwały i niezmiernie cierpliwy w działaniach;
▪ Monna Giovanna – piękna kobieta, w której zakochany jest Federigo. Nie baczy na jego zaloty i liczne prezenty. Odrzuca mężczyznę, nie poświęcając mu nawet uwagi;▪ sokół – wspaniały ptak, biegły w polowaniu. Źródło utrzymania i wierny kompan dla Federiga. Był jedyną rzeczą, jaka pozostała mu z dawnych lat świetności. Jego właściciel był do niego bardzo przywiązany, jednak kiedy Monna zjawiła się z wizytą, bez namysłu zabił ptaka i podał go na obiad. Sokół to mimowolna ofiara nieszczęśliwej miłośc

Giovanni Boccaccio „Sokół”- plan wydarzeń:
1.Wielka miłość Federiga do najpiękniejszej białogłowy we Florencji- Monny Giovanny.
2. Wyprawianie uczt i obdarowywanie wybranki serca przez Federiga.
3. Zmarnotrawienie swojego majątku przez Federiga- skutek jego rozrzutności.
4. Odrzucanie względów Federiga przez Monnę Giovannę.
5. Przeprowadzka Federiga do jego posiadłości na wsi.
6. Życie na wsi i polowania z sokołem.
7. Ciężka choroba męża Monny Giovanny.
8. Spisanie testamentu przez męża Monny Giovanny.
9. Śmierć ukochanego współmałżonka Monny Giovanny.
10. Wyjazd kobiety z synkiem na całe lato do swojej posiadłości, która znajdowała się niedaleko siedziby Federiga.
11. Silna więź łącząca synka Monny Giovanny z Federigiem- wielka przyjaźń.
12. Upodobanie przez chłopca sokoła Federiga- był on najcenniejszy dla mężczyzny.
13. Choroba chłopca.
14. Przejęcie się chorobą swojego dziecka.
15. Dodawanie otuchy, wspieranie chłopca przez Monnę Giovannę oraz spędzanie całych dni ze swoim dzieckiem.
16. Próba dowiedzenia się od swojego syna czego pragnie.

Utwór autorstwa Giovanniego Boccaccia pt. ,,Sokół” porusza wiele kwestii problematycznych i nadających się do głębokich rozważań, refleksji. Głównymi jednak problemami, według mnie, są miłość, samotność i poświęcenie. Głównemu bohaterowi dzieła jakim jest człowiek w sile wieku, który sporą część życia ma za sobą – Federigo – doświadcza każdego z tych problemów na własnej skórze. Człowiek ten jest zakochany, pierwotnie bez wzajemności, w nieziemskiej urody kobiecie – Monnie Giovannie. Jego uczucie do niej jest ogromne, zrobi on dla niej wszystko byle tylko go pokochała. Traci cały majątek na drogie prezenty dla niej, wystawne uczty, pokazy. Ostatecznie pozostaje mu tylko tytułowy ptak – sokół. Nie udaje mu się zdobyć upragnionej kobiety. Mieszka więc sam niedaleko miejsca zamieszkania ukochanej. Cierpi samotność… Potrafi cieszyć się z prostych rzeczy typu codzienne czynności życia, znajduje radość w przyglądaniu się z daleka obiektowi westchnień – Monnie. Samotność staje się u niego normalnością, z którą po prostu musi żyć. Musi umieć sobie z nią poradzić, bo przecież nie ma innego wyjścia! Giovanna nie zwraca na niego uwagi, a on mimo tego ją kocha! Jakże silne jest jego uczucie do niej… Ciągle ma nadzieję, że kiedyś będą razem. Żyje nadzieją i BEZINTERESOWNĄ miłością! Tylko miłość bezinteresowna uchodzi za prawdziwą. W utworze jest mowa również o poświęceniu. Można zauważyć, że bohater, tracąc majątek dla miłości dokonał pewnego poświęcenia. Pieniądze wydał przec

,,Sokół” jest to opowieść dziewiąta piątego dnia ,,Dekameronu” napisana przez Giovanniego Boccaccia.

Geneza utworu

Giovanni Boccaccio tworzył ,,Dekameron” w średniowieczu (Giovanni zaczął go pisać w 1349 roku). Gdy Giovanni Boccaccio przebywał we Florencji w 1348 roku, gdzie panowała tam i w całej Europie epidemia dżumy (inna nazwa to czarna śmierć), która przyczyniła się do śmierci wielu mieszkańców stolicy Toskanii. Giovanni Boccaccio w swoim utworze zestawia dwa przeciwstawne pojęcia: z jednej strony jest to śmierć zaś z drugiej strony jest to miłość. W ,,Sokole” zawarte są oba te pojęcia: miłość Federiga do Monny Giovanny, śmierć męża i syna Monny Giovanny.

Gatunek utworu

Niewątpliwie gatunkiem ,,Sokoła” jest nowela. Uważa się, że twórcą gatunku jakim jest nowela był Giovanni Boccaccio.

Dawniej nowela była przekazywana ustnie. Starano się, aby była opowiedziana podczas jedn

Autorem noweli zatytułowanej jako ,,Sokół” jest Giovanni Boccaccio. ,,Sokół” jest dziewiątą opowieścią piątego dnia ,,Dekameronu”. Historię Federiga i Monny Giovanny opowiada Fiametta (narrator).

O czym jest ,,Sokół” Giovanniego Boccaccia

Nowela opowiada o miłości bogatego szlachcica Federiga Alberighi do najpiękniejszej białogłowy Monny Giovanny, która nie odwzajemniała jego uczuć. Po straceniu swojego majątku (Federigo stracił swój majątek wyprawiając uczty, obdarowując prezentami piękną Monnę Giovannę) mężczyzna przeprowadza się do swojej posiadłości na wsi, gdzie wiedzie spokojne życie. Towarzyszy mu jego ukochany sokół, z którym udaje się na polowania. Wkrótce umiera mąż Monny Giovanny i kobieta przeprowadza się wraz z synkiem blisko siedziby Federiga Alberighi. Bardzo szybko między dzieckiem a Federigiem nawiązuje się silna więź co spowodowane jest ich miłością do zwierząt. Niespodziewanie synek Monny Giovanny choruje. Kobieta chcąc spełnić jego pragnienie pyta go czego pragnie. Chłopiec wyjawia, że skrycie marzy o sokole należącym do Federiga. Z wyrzutami sumienia kobieta spełnia jego

,,Sokół” Giovanniego Boccaccia jest dziewiątą opowieścią piątego dnia ,,Dekameronu”. Narratorem w ,,Sokole” jest Fiammetta. Głównymi bohaterami utworu są: Federigo degli Alberighi, Monna Giovanna oraz syn Monny Giovanny.

Charakterystyka Federiga degli Alberighi
Na początku utworu możemy poznać głównego bohatera Federiga degli Alberighi. Jest on młodym, bogatym, przystojnym szlachcicem zakochanym w najpiękniejszej białogłowie w całej Florencji Monnie Giovannie. Z miłości do niej organizował dla niej uczty, obdarowywał wspaniałymi prezentami. Doprowadziło to do pewnego nieszczęścia. Mianowicie Federigo degli Alberighi stracił cały swój majątek a jedyne co mu pozostało to jego sokół i posiadłość na wsi. Kobieta odrzucała jego względy, jednak miłość Federiga do Monny Giovanny nie zniknęła. Można powiedzieć, że uczucie się wręcz pogłębiło, nasiliło. Kiedy Federigo wyjechał do swojej posiadłości na wsi udawał się na polowania wraz z sokołem, który był jego wiernym towarzyszem. Dzięki niemu Federigo nie czuł się samotny. Sokół wypełniał pustkę w domu Federiga. Gdy po śmierci męża Monna Giovanna przeprowadziła się z synem niedaleko posiadłości Federiga mężczyznę odwiedzał syn Monny Giovanny. Fedrigo bardzo szybko złapał z nim dobry kontakt co zaowocowało ich przyjaźnią. Oboje bardzo lubili zwierzęta. Kiedy Monna Giovanna odwiedziła go pewnego dnia był zaskoczony, jednak nie czuł do niej żalu, nie był na nią zły. Pragnął ugościć ją jak najlepiej co świadczyło o tym, że był dobrym gospodarzem. Poprosił służącą, aby dotrzymała towarzystwa damom a sam udał się przygotować obiad. Zrozpaczony biegał po całym domu szukając czegoś, co pozwoliłoby na sporządzenie pysznej potrawy. Kiedy nic nie znalazł zobaczył sokoła i wpadł na pomysł, aby go zabić, a następnie przyrządzić dla wybranki swojego serca i drugiej damy. Jak pomyślał tak zrobił. Po spożyciu obiadu Monna Giovanna wyjawiła powód swojego przybycia na co Federigo degli Alberighi zalał się łzami, był zrozpaczony. I nie chodziło mu o fakt, że miał podarować sokoła synkowi Monny Giovanny, ale o to, że nie mógł spełnić jej prośby. Wyjawił jej całą prawdę o sokole. Kobieta z trudem przyjęła to co powiedział. Po śmierci synka kobiety pobrał się z nią.

Jaki był Federigo degli Alberighi

Z całą pewnością możemy powiedzieć, że Federigo miał dobre serce. Mimo że był bogaty odnosił się z szacunkiem do innych. Był stały w uczuciach to znaczy kochał jedną kobietę- Monnę Giovannę, którą poślubił. Fedrigo doceniał to co miał, nie narzekał na swój los a przede wszystkim nie obwiniał Monny Giovanny. Potrafił uszanować jej decyzję. O jego dobroci świa