Sonety krymskie – Adam Mickiewicz – Streszczenie krótkie

Sonety krymskie jest to wydany w 1826 r. cykl osiemnastu sonetów autorstwa Adama Mickiewicza, które są opisem jego dwumiesięcznej wyprawy na Krym. Poeta opisuje w nich piękno krymskiej przyrody i architektury. Wszystkie utwory z cyklu pokazują ogromną tęsknotę autora za ojczyzną.
Streszczenie wybranych sonetów:
Stepy akermańskie
Utwór ten stanowi wstęp do całego cyklu, wprowadza czytelnika w atmosferę panującą w nim. Podmiot liryczny porównuje stepy do oceanu, jego wóz zdaje się brodzić jak łódka wśród powodzi kwiatów i trawy. Zapada zmrok, wszystko zaczyna być coraz bardziej niewidoczne. Nie widać już nawet drogi. Podmiot liryczny próbuje wypatrzeć na niebie gwiazdy, jednak widzi tylko latarnię morską, którą nazywa „lampą Akermanu”. Słyszy dźwięki niemal niemożliwe do usłyszenia: szybujące w powietrzu żurawie, chodzenie motyla po trawie, węża pełzającego po ziemi. W ostatnich wersach Mickiewicz pokazuje tęsknotę za ojczyzną:
„W takiej ciszy – tak ucho natężam ciekawie,
Że słyszałbym głos z Litwy – Jedźmy, nikt nie woła”
Cisza morska
Autor przedstawia wodę jako spokojny, przyjazny żywioł. Porównuje ją do śpiącej, młodej kobiety. Morze jest bezpieczne, tak samo jest przedstawiony statek, na którym płynie podmiot liryczny. W trzeciej strofie pojawia się apostrofa skierowana do morza. Autor pisze, że wśród niegroźnych, morskich stworzeń kryje się meduza, która podczas burzy ukrywa się na dnie morza, a podczas ciszy morskiej wychodzi. Autor ma tu na myśli śmierć, niebezpieczeństwo które nadchodzi na ogół po ciszy morskiej, po której zazwyczaj następuje sztorm. Ostatnie 3 wersy są podsumowaniem całego utworu. Mickiewicz pisze, że ma w pamięci mnóstwo wspomnień – jak możemy się domyślić związanych z jego ojczyzną. Kiedy udaje mu się w końcu osiągnąć spokój, wspomnienia powracają budząc w nim tęsknotę.
Żegluga
Utwór nawiązuje do poprzedniego sonetu. Dowiadujemy się o tym już w pierwszym wersie.
„Szum większy, gęściej morskie snują się straszydła”
Podmiot liryczny opisuje, jak morze ze spokojnego zmienia się w niebezpieczny żywioł. Czytając utwór czujemy niepokój, strach. Majtek zostaje porównany do pająka, który czyha w swojej sieci. W drugiej strofie widzimy opis walki z żywiołem. Zostaje on porównany do konia, który wyrywa się, wznosi głowę, leci wśród przestworzy. Dalej autor pisze o swoich pozytywnych emocjach, jakie mimo wszystko odczuwał. Był szczęśliwy z tego, że może znajdować się w tym miejscu.
Burza
Jest to ostatni z trzech tak zwanych sonetów morskich. W pierwszej strofie autor opisuje burzę morską i walkę jaką toczy załoga ze wzburzonym morzem. Razem z zachodzącym słońcem odchodzi resztka nadziei na przeżycie. Morze wzbudza w załodze lek, strach. Śmierć powoli wstępująca na pokład statku jest porównana do żołnierza podbijającego nowe ziemie. W trzeciej strofie widzimy opis ludzi umierających, żegnających swoich przyjaciół, modlących się po raz ostatni przed śmiercią. Jeden z podróżujących statkiem siedział samotny i zazdrościł pozostałym, którzy mają z kim się pożegnać, że mają jeszcze siłę się modlić. Czuł żal patrząc na nich.
Widok gór ze stepów Kozłowa
Utwór ten stanowią wypowiedzi Pielgrzyma i Mirzy – tatarskiego szlachcica. W pierwszych dwóch strofach pielgrzym wydaje się zaskoczony pięknem tamtejszych krajobrazów. Pyta, czy to sam Allah postawił tutaj te góry, które porównuje do morza lodu, czy jest to lodowy tron dla aniołów? Może podtrzymują je diwy? Widzimy tutaj nawiązanie do mitologii Persów, w której diwy były złośliwymi geniuszami wygnanymi przez aniołów i władających na ziemi. Podmiot liryczny opisuje wierzchołki gór, które w blasku zachodzącego słońca wyglądają, jak ogień, kojarzy mu się to z latarnią zawieszoną na środku nieba.
Mirza odpowiada, że był w miejscu, które tak barwnie opisuje pielgrzym. Widział źródło,

W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania

by czytać dalej, podaj adres e-mail!

Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(

Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta

Dołącz do ZDAY i czytaj bez limitu!

Podaj poniżej swój adres e-mail

Wyrażam zgodę na otrzymywanie od EDU Games S.A., ul. Nowopogońska 98, 41-250 Czeladź, NIP: 6252475036, KRS: 0000861152, REGON: 387109330 (dalej jako "Administrator") newslettera, czyli informacji o tematyce związanej z edukacją i szkolnictwem oraz ofert handlowych lub/ i reklamowych za pośrednictwem komunikacji e-mail i telefonicznej. Podanie danych jest dobrowolne, ale niezbędne do otrzymywania newslettera lub/i ofert. Podstawa prawna przetwarzania danych to wyrażenie zgody, zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. a. RODO. Twoje dane będą przechowywane o momentu wycofania zgody. Masz prawo do dostępu do swoich danych, ich sprostowania, usunięcia, ograniczenia przetwarzania, prawo do przenoszenia danych, prawo do wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania, a także prawo do wniesienia skargi do organu nadzorczego. Masz prawo wycofać swoją zgodę w dowolnym momencie, bez wpływu na zgodność z prawem przetwarzania, którego dokonano na podstawie zgody przed jej wycofaniem. Wycofanie zgody jest możliwe poprzez kontakt z Administratorem na adres e-mail: [email protected] lub naciśniecie przycisku "wypisz się" znajdującego się w wiadomościach e-mail od nas.

Rozwiń

"; z którego wypływają rzeki i potoki, wszedł na sam szczyt, z którego obserwował chmury zawieszone w powietrzu pod nim, miał wrażenie, że doszedł na sam koniec świata. Wypowiedź Mirzy symbolizuje jego mądrość, posiadł on bardzo dużą wiedzę, o wiele większą, niż Pielgrzym. Na koniec Pielgrzym nie potrafi znaleźć słów, którymi mógłby opisać podziw dla mistrza, więc wydaje z siebie tylko krótkie westchnienie.
Bakczysaraj
Tytuł sonetu jest nazwą miasta otoczonego ze wszystkich stron górami, które było kiedyś stolicą chanów krymskich. Podmiot liryczny zwiedza ruiny opuszczonego pałacu chanów. Sofy, trony królewskie, sypialnie – wszędzie osiedliły się robaki, wszystko spowiła pajęczyna, natura przejęła władzę nad pałacem. Podmiot liryczny opisuje fontannę stojącą w środku Sali, nadaje jej ludzkie cechy: fontanna płacze i woła w pustkę, pyta, gdzie jest miłość i potęga, jaka panowała kiedyś na zamku, wszyscy opuścili go, została tylko ona. Nawiązuje to do tęsknoty autora za ojczyzną. Tak samo, jak fontanna, czuje się opuszczony.
Bakczysaraj w nocy
Podmiot liryczny opisuje miasto. Jest wieczór, słońce zachodzi, a na niebo wstępuje księżyc, pobożni mieszkańcy opuszczają meczety. Gwiazdy błyszczą na niebie, widać tylko jesienny obłok, który autor porównuje do łabędzia, góry ukazane jako groźne i niebezpieczne zostają porównane do szatanów. Ciszę i spokój nocy przerywa co jakiś czas tylko błyskawica. W utworze noc nie jest przestawiona jako ciemna i ponura część doby, ale jako coś pięknego, coś, co warto podziwiać. Motyw nocy był często używany w epoce romantycznej.
Grób Potockiéj
Podmiot liryczny znajduje się nad grobem młodej kobiety, który jest położony niedaleko pałacu Chanów. Porównuje zmarłą kobietę do młodej róży, a kraj, w którym zmarła, czyli Krym, nazywa krajem wiosny. Poeta zauważa, że na niebie, na północy jest najwięcej gwiazd, zastanawia się, czy to może Potocka za życia tyle razy patrzyła w stronę ojczyzny, że jej tęskny wzrok wypalił na niebie ślady w postaci gwiazd. Miała wokół siebie mnóstwo pięknych widoków, ale ciągle powracały do niej wspomnienia z ojczyzny. Poeta podejrzewa, że on także z daleka od rodzinnego kraju umrze z tęsknoty. Nad grobem Potockiéj Polacy będący tam często rozmawiają w swoim ojczystym języku, znajome słowa przynoszą ulgę cierpieniom poety i dodają mu siły.
Mogiły Haremu
W utworze znów pojawia się postać Mirzy, jest to wypowiedź mistrza skierowana do pielgrzyma. Opowiada on o grobach kobiet, które wyszły za mąż w bardzo młodym wieku za bogatych mężczyzn, często wbrew własnej woli. Zostało im odebrane całe szczęście z młodości, a zamiast tego musiały spędzić resztę życia w domu swoich mężów, które poeta nazywa trumnami, ponieważ kobiety najczęściej umierały w nich. Ich życie przeminęło „pod wstydu liściami”. Mirza zaprowadził w to miejsce pielgrzyma, bo dostrzegł jego wrażliwość, wiedział, że dla pielgrzyma losy tych kobiet na pewno nie będą obojętne.
Bajdary
Tytuł sonetu oznacza malowniczą dolinę, która według turystów jest jednym z najpiękniejszych miejsc na Krymie. Można tam spotkać bogatą roślinność oraz liczne strumienie wypływające z gór otaczających dolinę. Podmiot liryczny jedzie na koniu przez dolinę, zachwycając się niesamowitymi widokami. Pragnie „odurzyć się, upić tym wirem obrazów”, chce zapomnieć o wszystkich złych doświadczeniach i żyć chwilą. Bohater wie, że wszystko przemija, więc pragnie zachować na zawsze w pamięci te obrazy. Mickiewicz pisze o koniu, którego nie umie w żaden sposób okiełznać, ma tu na myśli los i czas, który nieubłaganie płynie, lecz mimo przeciwności, jakie zsyła na niego zmienny los, wie, że musi ciągle iść do przodu, autora dręczą „mary lasów i dolin i głazów”, czyli wspomnienia, których nie potrafi się pozbyć. Pragnie zapomnieć o swojej ojczyźnie, do której nie może wrócić, wspomnienia potęgują w nim ból.

Sprawdź również:

Sonety krymskie – Adam Mickiewicz – Streszczenie krótkie

W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania

Dodaj komentarz jako pierwszy!

Wykryto AdBlocka