Szkice węglem

,, Szkice węglem „-plan wydarzeń

1.Przygotowywanie się do spisu wojskowego.

2.Pomysł pisarza, żeby wysłać Rzepę zamiast syna Wójta.

3.Spotkanie się Zołzikiewicza i Rzepy.

4 . Potrzeba interwencji Kruczka.

5.Dotarcie wiadomości o poborze do Rzepy.

6.Przybycie Rzepy do Zołzikiewicza.

7.Wymyślenie chytrego planu przez pisarza.

8.Upity Rzepa razem z Wójtem i ławnikiem Gomuły.

9.Podstawienie pijanemu Rzepie dokumentu.

10.Podpisanie go przez niego poprzez kłamstwo.

11.Poważna rozmowa Rzepy i jego

Utwór Henryka Sienkiewicza pt. „Szkice węglem” mówi o niesprawiedliwości życiowej ludzi gorzej sytuowanych, wielkim poświęceniu żony dla swojej rodziny i braku empatii zamożnych wobec biednych. To także opowieść o tym, że czasami nasze dobre intencje obracają się przeciwko nam, bo życie zmusza do czynów niegodnych, wbrew naszym przekonaniom. Wszystko w imię wyższych celów.
Fabuła jest dość prosta. Syn wójta miał iść na wojnę. Pisarzowi, panu Zołzikiewiczowi, który pracował w kancelarii prawnej przyszło do głowy, że mogą zmusić kogoś innego do tej niebezpiecznej wyprawy i w ten sposób oszczędzić własne dziecko. Wybrali pana Rzepę, który miał żonę i małego synka. Pisarz poszedł do domu Rzepów, ale zastał tylko matkę z niemowlęciem. Patrzył na nią z pogardą i nie miał dla niej żadnego szacunku. Chwycił ją, ale na szczęście pies Kruczek ochronił kobietę. Już wtedy zapadła decyzja, że pan tego domu pójdzie na wojnę zamiast wójtowego syna. Żona płakała. Chciała coś poradzić, ale nie wiedziała co począć. Tymczasem jej mąż upił się w gospodzie, a potem podpisał umowę, w zamian za pokaźną sumę pieniędzy. Pani Rzepowa była zrozpaczona. Zaczęła błagać zamożnych szlachciców, by unieważnili dokument, ale nikt jej nie słuchał. Wszędzie chodziła z małym Jasiem, malutkim synkiem. Bała się bardzo, że już nigdy nie znajdzie rozwiązania, a jej mąż zginie. Bała się swojej przyszłości bez męża. Kobiety w tych czasach nie miały łatwego życia. Prawdopodobni

,,Szkice węglem” Henryka Sienkiewicza to smutna historia o wykorzystywaniu słabych i prostych ludzi. To również opowieść o cwaniakach, którzy potrafią upodlić innych.

Akcja noweli rozgrywa się we wsi Barania Głowa, po 1863 roku i Powstaniu Styczniowym. Negatywnym bohaterem jest pisarz gminny Zołzikiewicz. To młody mężczyzna, kawaler, który uważa, że jest lepszy, niż inni. Gardzi chłopami, stale umizguje się do kobiet, w tym do mężatek. Mocno wierzy w swoje wykształcenie (dwie klasy szkoły powiatowej) i chętnie przyjmuje łapówki, zwłaszcza szeleszczące od dworskich (banknoty). Zołzikiewicz wziął nawet udział w Powstaniu Styczniowym, ale nie rozwinęło to jego osobowości. Jego największym osiągnięciem życiowym był skok przez plot. Zołzikiewicz to zło w najbardziej odrażającej postaci –ma wiedzę o tym kto walczył przeciwko carskim i potrafi szantażować tą wiedzą miejscowych. Pisarz nie wierzy w Boga. Uwielbia za to czytać historie o zabawach na dworze królowej hiszpańskiej Izabeli i wyobraża sobie, że on jest uczestnikiem tych zabaw i romansów.

Pisarzowi Zołzikiewiczowi podoba się młoda żona chłopa Wawrzona Rzepy o imieniu Maria. Rzepowa jest nieczuła na zaloty obcego mężczyzny. Ponieważ to słaba i prosta kobieta martwi się, że pisarz narobi kłopotów jej mężowi. Chodzi przede wszystkim o spis ludności, na podstawie którego mają być wskazani chłopi do wojska. Drań Zołzikiewicz czuje, że za sprawą spisu będzie mógł pozbyć się ze wsi ladaców, czyli osób, których nie lubi i gardzi nimi. Jednym z nich jest właśnie chłop Rzepa – pracowity i uczciwy gospodarz, który jednak lubi napić się alkoholu i zdarza mu się brać udział w bójkach.

Pewnego dnia pisarz przychodzi do Rzepowej i domaga się od niej pocałunków. Zaprasza też ją do siebie na wieczór. Rzepa jest akurat na wyrębie lasu. Kobieta odmawia, a Zołzikiewicza boleśnie gryzie z pośladki pies. Pisarz wzywa wszystkich świętych, chociaż w Boga nie wierzy, po czym udaje się do domu wyleczyć rany po psich ugryzieniach. Rana goi się kilka dni, a wolny czas podły pisarz poświęca na obmyślenie chytrego planu pozbycia się Wawrzona Rzepy. Najłatwiej byłoby go wysłać do wojska, na przykład w miejsce syna wójta Franciszka Buraka.

Rzepa to człowiek prosty, ale wie, że takich jak on nie biorą do wojska. Ma przecież trzy morgi ziemi i dopiero co urodził mu się syn. Zołzikiewicz stwierdza, że Rzepa mógłby odwołać się od decyzji o delegowaniu go do wojska i prawdopodobnie wyszłoby na jaw, że pisarz skierował go do armii bezprawnie. Lepszym pomysłem byłoby oszukać chłopa wykorzystując jego słabość do alkoholu. Tak też się dzieje, a kłopoty Rzepy rozpoczynają się w karczmie w Baraniej Górze. Chłop pije tam alkohol z wójtem Burakiem i ławnikiem Gomułą. Pije więcej, niż jego kompani, którzy informują go, że dworski las ma być rozdzielony między chłopów. Aby otrzymać swój kawałek lasu trzeba tylko podpisać się pod dokumentem z prośbą o wydanie części lasu oraz ogrodzić ją płotem. Namowy druhów od kieliszka oraz alkohol usypiają czujność Rzepy, który podpisuje się pod jakimś dokumentem. W rzeczywistości to nie podanie o kawałek dworskiego lasu, ale zgłoszenie do poboru do wojska. Na świadka został wezwany nawet karczmarz Szmul, który ma potwierdzać w przyszłości, że podpis Rzepa złożył z własnej woli. Chłop nie wrócił na noc do domu bo pijany usnął w karczmie. Maroa nie przyszła po niego do karczmy, bo bała się, że mąż ją pobije.

Kolejny dzień jest dla gospodarza jak kubeł zimnej wody. Szmul mówi mu co zrobił, że za swoje zgłoszenie do wojska otrzymał 50 rubli. Faktycznie, w kieszeniach Wawrzon znajduje pieniądze. Jeszcze tragiczniejsze jest spotkanie z żoną. Mężczyzna wyjawia jej co się stało i mówi, że sprzedano go jak Chrystusa. Kobieta płacze, martwi się, że straci męża. Postanawiają szukać sprawiedliwości w sądzie.

Niestety sprawiedliwość wymierzają urzędnicy gminny, bo szlachta nie miesza się w sprawy chłopstwa. Jednym z tych urzędników jest sam Zołzikiewicz. W zasadzie ławnicy popierają chłopa i jego żonę (która mówi, że boi się, że m

W utworze Henryka Sienkiewicza, pod tytułem „Szkice węglem” poznajemy położenie niewykształconych chłopów, których losy często leżą w rękach cynicznych urzędników. W noweli brak głównego bohatera, ale na pierwszy plan wysuwa się postać pisarza Zołzikiewicza.
Akcja utworu rozpoczyna się we wsi Barania Głowa. W kancelarii wójta – Franciszka Buraka przebywa pisarz gminny – Zołzikiewicz. Między wójtem i pisarzem toczy się rozmowa na temat konieczności napisania listu do wójta sąsiedniej wsi. Jednak wójt Burak, nie ma co liczyć na pomoc, ponieważ Zołzikiewicz jest w złym humorze. Zresztą pisarz uważa, że jest stworzony do pisania listów do osób znacznie ważniejszych niż wójt, którego uważa za zwykłego chłopa. Pan Franciszek czuje się dotknięty takim stwierdzeniem. Nadmienia, że kiedyś miał okazję pić herbatę z komisarzem. Ta uwaga nie przekonuje pisarza, który nadal nie chce udzielić wójtowi pomocy. Burak pyta go w końcu, dlaczego został pisarzem. Zołzikiewicz odpowiada, że to przez znajomość z naczelnikiem. Wspomina także, że ciągłe kontakty z chłopstwem sprawiają, że staje się ordynarny. Chwali się, że człowiek tak wykształcony jak on, zawsze sobie poradzi (Zołzikiewicz ma aspiracje zostać podrewizorem).
Wójt po napisaniu listu (z niemałym trudem) odczytuje go pisarzowi. Pismo zawiera gwarę i zwroty zasłyszane przez wójta przy okazji niedzielnych kazań. Zołzikiewicz podsumowuje ten wysiłek śmiechem. Siada i pisze list jeszcze raz. Kiedy go odczytuje, wójt jest pod ogromnym wrażeniem, bo sam tak nie potrafi ładnie pisać. List dotyczy potrzeby przesłania metryk z ksiąg parafialnych z Wrzeciądzy, które to dokumenty są niezbędne do przygotowania spisów wojskowych. Dodatkowo mężczyźni, którzy pracują w gminie Wrzeciądza, mają na czas przeprowadzanych spisów wojskowych, powrócić do Baraniej Głowy. Pisarz jest zdania, że takie spisy to dobra okazja, żeby pozbyć się ze wsi niewygodnych mieszkańców. Wójt ma wątpliwości, czy to ma sens. Zołzikiewicz przekonuje, że wystarczy jedna osoba, która może siać zamęt w całej wsi. Proponuje więc, pozbyć się przy tej okazji chłopa – Rzepy, który to namawia innych do pijaństwa. Wójt jest przekonany, że pozbycie się ze wsi Rzepy nie będzie możliwe. Do spisu mają przystąpić kawalerowie, a ten chłop jest żonaty i ma dziecko. Wójt obawia się też, że Rzepa wniesie skargę. Pisarz jest jednak przekonany, że ciemne chłopstwo nie zna swoich praw i nie będzie się bronić. Dodatkowo Burak wie, że chęć pozbycia się Rzepy, ma drugie dno. Marysia Rzepowa jest młodą kobietą, która podoba się pisarzowi. Usunięcie męża z domu, umożliwi Zołzikiewiczowi dostęp do chłopki. Wójt daje się przekonać, ponieważ wie, że jego syn również powinien znaleźć się na tej liście jako wolny kawaler. Wpisanie w zamian za niego Rzepy spowoduje, że chłopak uniknie wojska i zostanie w domu. Wójt nie będzie potem zmuszony wykupywać go i zaoszczędzi dużo pieniędzy. Zołzikiewicz wychodzi z kancelarii.
Pisarz spaceruje po wsi, co chwilę mijając chłopów. Mieszkańcy Baraniej Głowy kłaniają mu się i pozdrawiają go, ale on nie odpowiada im. Uważa się za człowieka lepszego, wykształconego i na poziomie. Tacy ludzie jak on, nie powinni się bratać z chłopstwem. Zołzikiewicz jest pod wpływem czytanej literatury, głównie romansów o Izabeli Hiszpańskiej. Wyobraża sobie siebie żyjącego w podobny sposób. Dodatkowo czytane książki wprowadzają dystans między nim a duchowieństwem. Spacerując mija dziewczęta wracające z pola. Bez skrupułów wykorzystuje sytuację, żeby każdą objąć i pocałować. Bardzo mu schlebiają zasłyszane opinie o jego wytworności i statusie społecznym. Czuje się bardzo ważną i wykształconą osobistością we wsi Barania Głowa. Wykształcenie pisarza jest jednak wątpliwe. Ukończył dwie klasy w Osłowicach (uważając, że profesorowie źle go oceniali), kiedy to powstanie styczniowe przerwało jego edukację. Walka pisarza w tym czasie sprowadzała się głównie do przewodzenia kolegom i obściskiwania wiejskich dziewcząt. To ostatnie harmonizowało z jego romantyczną naturą i czytanymi książkami. W życiu Zołzikiewicza był moment przełomowy, kiedy to uciekając musiał przeskoczyć przez bardzo wysoki płot. Po tym zdarzeniu otrzymał chłostę, która przekonała go o jego powołaniu. Sądził, że powinien pracować głową, a nie plecami i dlatego został gminnym pisarzem.
Krocząc po wsi, Zołzikiewicz słyszy rozmowę dwóch wiejskich kobiet. Rozmawiają o spisie wojskowym i nieszczęściu zabierania mężczyzn z domów. Rozważają możliwości, które mogłyby uchronić mężczyzn od powołania. Wiedzą, że najlepiej jest udać się do pisarza. Niestety, Zołzikiewicz znany jest z tego, że nie przyjmuje łapówki w naturze – tak jak wójt. On chętnie bierze tylko pieniądze. Pisarz już ma się odezwać do kobiet, ale pojawia się akademik. Jest to kuzyn państwa Skorabiewskich, który drwił z pisarza i nazywał go publicznie głupcem. Zołzikiewicz poszedł dalej. Zatrzymuje się przed ubogą chatą, która chociaż biedniejsza od innych, wydaje się być bardzo zadbaną. Przed domem siedzi młoda, ładna kobieta – Rzepowa, zajęta tłuczeniem w mędlicy konopi. Pisarz pyta o obecność męża w domu, sugerując że ma do niego urzędową sprawę. Rzepowa informuje, że mąż jest w pracy w lesie. Chce jednak dowiedzieć się, czego dotyczy ta urzędowa sprawa, bo jak wiadomo – zapewne czegoś złego. Pisarz odpowiada, że powie, ale kobieta musi go pocałować. Kiedy odmawia, zaprasza ją wieczorem do siebie. Kobieta stanowczo odmawia, mówiąc, że nigdy tego nie zrobi. Zołzikiewicz przyciąga ją do siebie siłą i chce całować. W skutek szarpaniny upadają na ziemię – najpierw kobieta i na nią pisarz. Rzepowej na pomoc przychodzi jej pies Kruczek, który rzuca się na Zołzikiewicza i gryzie go w pośladki. Pisarz broni się przed psem, uderzając go kijem. Wstaje i z podartymi spodniami odchodzi, wygrażając, że i tak Rzepa pójdzie do wojska.
Mija godzina. Do domu, wraca z pracy w lesie Rzepa. Jest dobrym gospodarzem. Pracuje na trzech morgach i dodatkowo dorabia jako drwal w lesie. Ma piękną, młodą żonę i rocznego synka. Jest silny i pracowity. Jego wadą jest nadmierne pijaństwo i skłonność do awantur pod wpływem alkoholu. Żona opowiada mu o wizycie pisarza (nie wspominając o niestosownym zachowaniu gościa) i o nieszczęściu związanym z powołaniem do wojska. Rzepa nie przejmuje się, ponieważ wie, że go to nie dotyczy. Jest żonaty i ma dziecko, więc nie może być powołany. Rzepowa zalewa się łzami i przypomina mężowi, że Zołzikiewicz dużo wie na jego temat, np. o przewożeniu papierów podczas powstania styczniowego. Drwal postanawia pójść na rozmowę do pisarza, zabierając za namową żony rubla dla Zołzikiewicza.
W brudnym, kawalerskim pokoju odpoczywa Zołzikiewicz z okładem na ranie. Pomieszczenie jest mało przytulne, główny mebel zawiera garderobę pisarza. Obolały Zołzikiewicz pochłonięty jest lekturą o Izabeli Hiszpańskiej. Wyobraża sobie jak przybywa po bitwie, a królowa chce opatrywać jego rany. Nagle pojawia się Rzepa z Kruczkiem, co wzbudza lęk u pisarza. Myśli, że pewnie drwal przyszedł się z nim policzyć po niestosownym potraktowaniu żony. W obawie przed nierówną walką, wygania Rzepę z psem za drzwi.
Mija kilka dni, podczas których pisarz opatruje w domu swoje rany. Czas ten wykorzystuje do rozmyślań nad sytuacją z Rzepą i jego umieszczeniem w spisie wojskowym. Dochodzi do niego, że samo wpisanie tam mężczyzny, nie sprawi, że faktycznie będzie powołany. Zdaje sobie w końcu sprawę, że ktoś może sprawdzić metrykę Rzepy lub, że on sam może złożyć skargę. Dociera do niego, że taki obrót sprawy, może doprowadzić do utraty przez niego stanowiska, a Rzepa nadal będzie w domu. Chęć zemsty oraz pragnienie pozbycia się drwala i łatwy dostęp do jego żony sprawiają, że Zołzikiewicz wpada na nowy pomysł.
Mija kilka dni. W karczmie wójt Burak z ławnikiem Gomułą piją alkohol w towarzystwie Rzepy. Prowadzą przy tym ożywioną dyskusję, na temat trwającej wojny francusko-rosyjskiej. Każda kolejka powoduje, że Rzepa jest coraz bardziej pijany, a jego towarzysze niekoniecznie. Gomuła z Burakiem dbają o to, żeby kieliszek Rzepy był pełny, a sami oszukują i nie piją alkoholu. Kiedy mężczyzna jest już bardzo pijany, zaczynają opowiadać o dworskich lasach. Przekonują Rzepę, że lasy mają być podzielone między gospodarzy, którzy dodatkowo otrzymają pieniądze na gospodarowanie. Rzepa nie chce słyszeć o lesie, bo wie, że ogrodzenie będzie kosztowne. Zresztą, boi się jak każdy chłop w Baraniej Głowie, podpisywać czegokolwiek. W tym momencie, w karczmie pojawia się Zołzikiewicz z gotowymi dokumentami. Wystarczy tylko podpisać papiery. Każdy kto to zrobi, otrzyma las i pieniądze na ogrodzenie (w wysokości pięćdziesięciu rubli). Przekonany w końcu Rzepa podpisuje papiery, tak samo jak pozostali. Na świadka zostaje wezwany także karczmarz – Szmula, który ma potwierdzić, że Rzepa podpisał dokumenty dobrowolnie. Pijany mężczyzna nie zauważa, jak pozostali mrugają porozumiewawczo do siebie. Wypija jeszcze kilka kieliszków araku i zasypia w karczmie na ławie. Jego żona nie przychodzi po niego. Kobieta wie, że kiedy jej mąż jest pijany, to może ją zbić (chociaż później zawsze przeprasza).
Kiedy Rzepa budzi się w karczmie, znajduje pieniądze. Nie pamięta szczegółów poprzedniego wieczoru. Prosi o pomoc karczmarza, który mu opowiada o podpisanej umowie i o wzięciu za to pieniędzy. Rzepa uświadamia sobie, że podpisał zastępstwo w spisie wojskowym za syna wójta. Jest w szoku.
Na wracającego z karczmy Rzepę czeka jego żona, która nie szczędzi mu przykrych słów za pijaństwo. Kiedy jednak widzi, że mąż jest nieswój, dopytuje o przyczynę. Rzepa opowiada małżonce o całym zajściu. Kobieta wybucha płaczem. Sąsiedzi sądzą, że ją mąż bije, skoro tak głośno lamentuje. Rzepa czuje się sprzedany i oszukany.
Kolejnego dnia odbywa się posiedzenie sądu w gminie. Jak zawsze, zebrali się wszyscy ławnicy, za wyjątkiem szlachty. Panowie zazwyczaj pozostawali obojętni na sprawy gminne. Jeśli natomiast chcieli coś dla siebie załatwić, wystarczyło zaprosić na obiad i alkohol Zołzikiewicza do siebie. Ten z radością gościł u szlachciców, starając się przy tym wykazać poczuciem smaku i elokwencją. Na koniec takiego spotkania dostawał pieniądze, które miały ułatwić pomyślne załatwienie ich spraw. Brał te łapówki z ochotą, chociaż zawsze komentował, że to niepotrzebne. Zołzikiewicz, Burak i Gomuła trzymali w ryzach sprawy gminy. Żadna decyzja nie była wydana bez ich opinii. Sam pisarz odzywał się na takich spotkaniach rzadko, chyba że sprawy poprzedzała odpowiednia suma wręczona przy okazji jakiegoś poczęstunku. W przeciwnym razie siedział milczący i głównie dłubał w nosie. Na spotkaniach rady pojawiał się jeszcze pan Floss – jedyny przedstawicie szlachty. W zasadzie wszyscy mieli mu to za złe, od chłopów zaczynając na Zołzikiewiczu kończąc. Na posiedzeniu rady rozpatrywano bieżące sprawy, jak np. naprawa gościńca do Osłowic, czy sprawę Środy przeciwko panu Flossowi. Czasami obrady zakłócała jakaś nieprzewidziana sytuacja, np. wtargnięcie dwóch prosiąt i zabrudzenie przez nie ubrania Zołzikiewicza. Każda jednak sprawa wymagała wniesienia opłaty przez dwie strony danej sprawy. Pisarz jednak w księgach notował zawsze tylko połowę tej sumy. Opłaty były konieczne, ponieważ dyscyplinowały mieszkańców. Pod koniec obrad przechodzono do spraw kryminalnych. Tym razem sprawa dotyczyła Wacha Rechnio i Baśki Żabianki (Romeo i Julia), których uczucia doprowadziły do rękoczynów (Wach zalecał się do Jagny z dworu, czego świadkiem była Baśka). Rada wymierza karę zakochanym: doba w więzieniu i po jednym rublu na rzecz kancelarii. Warto zaznaczyć, że więzieniem były komórki w chlewiku wójta, które pełniły zaszczytną rolę aresztu. Kiedy już rozpatrzono wszystkie sprawy, w kancelarii pojawiają się Rzepa z żoną i pse

Henryk Sienkiewicz, w noweli „Szkice węglem”, opisuje trudną sytuację ludzi z niższych warstw społecznych. Zmagania te przedstawione są na przykładzie ubogiej rodziny Rzepów z miejscowości Barania Głowa.
Rodzina Rzepów to Wawrzyn i Marysia oraz ich roczny synek. Wawrzyn staje się ofiarą spisku, którego autorami są urzędnicy gminni: Franciszek Burak – prosty wójt oraz łapówkarz Zołzikiewicz – pisarz. Sytuacja w kraju sprawia, że mężczyźni wolnego stanu podlegają spisowi wojskowemu. W obawie przed powołaniem swojego syna, wójt wyraża zgodę na zastąpienie go Rzepą, pomimo iż Wawrzyn nie jest kawalerem.Przebiegły Zołzikiewicz w umiejętny sposób przekonuje wójta do swojego pomysłu. Ma w tym ukryty cel – chęć bliższej znajomości z Rzepową. Jest to tylko jego fanaberia, ponieważ tak naprawdę kocha się w córce szlachcica – pannie Jadwidze Skorabiewskiej. Argumentem przekonującym do wytypowania właśnie Wawrzyna, staje się jego skłonność do pijaństwa, która to ma być zagrożeniem dla innych mieszkańców wsi. Urzędnicy w towarzystwie ławnika Gomuły, upijają Rzepę w karczmie i podsuwają mu do podpisania dokument, który ma świadczyć o przejęciu części lasu. Rzeczywistość jest jednak inna. Wawrzyn dobrowolnie podpisuje zgodę na powołanie do wojska. Urzędnicy wykorzystują brak wykształcenia chłopa oraz jego niewiedzę dotyczącą obowiązujących przepisów. To zdarzenie odciska piętno na rodzinie Rzepów. Jak lawina, następują po sobie dramatyczne sytuacje. Próbują oni szukać ratunku w sądzie gminnym. Obecny tam Zołzikiewicz wykazuje się sprytem i przekonuje wszystkich, że sprawa jest przesądzona – Rzepa dobrowolnie podpisał dokument. Chcąc ocalić męża przed wojskiem, Ma

Utwór „Szkice węglem” ukazuje problem społeczności wiejskiej, ich głównym problemem jest brak wszelakiej wiedzy. To, że nie mają pojęcia o wielu rzeczach staje się bronią na nich, którą wykorzystują gminni urzędnicy. Wątkiem głównym jest manipulacja populacji chłopów szczególnie przez pisarza, Zołzikiewicza. On w tym utworze jest największym manipulantem, jako człowiek wykształcony, inteligentny wykorzystuje chłopów, wyzyskuje ich, nie wiedząc, że krzywdzi ich na każdy możliwy sposób. Najważniejszym momentem tekstu jest oszustwo chłopa Rzepy przez urzędników. Urzędnicy zbierają się w karczmie, w tym Zołzikiewicz i wójt Burak, gdy dołącza do nich Rzepa upijają go. Następnie dają mu dokument pod rzekomym tematem dostania udziału lasu i trochę pieniędzy. Jako że Rzepa był już lekko podpity, a nawet jak byłby trzeźwy to zapewne za dużo by nie myślał, podpis

Epopeja jaką jest Szkice węglem opowiada historię społeczeństwa chłopskiego i urzędników w Baraniej Głowie. Głównymi bohaterami są tutaj Zołzikiewicz, Rzepa i jego żona Rzepowa. Zołzikiewicz jest pisarzem pracującym dla wójta Buraka, który bez niego nie dałby rady, dlatego traktuje go z szacunkiem. Pisarz jest tu głównym sprawcą problemów chłopstwa, wykorzystuje nie wiedzę i dezorientacje w wielu tematach na ich niekorzyść. Rzepa i Rzepowa są chłopskim małżeństwem, mają roczne dziecko i starają się przeżyć w tym ciężkim dla nich świecie. Pewnego razu Zołzikiewicz wpada na pomysł, aby zamiast syna Buraka do wojska posłać Rzepę, bo nie może już go znieść. Na tę myśl przekonuje Buraka i innych urzędników, na rezultaty nie trzeba czekać długo. Urzędnicy spotykają się w karczmie razem z Rzepą, podpijają chłopa, a następnie podają mu do podpisania dokument. Opowiadają mu, że podpisując dostanie kawałek lasu, a do tego jeszcze pieniądze. Chłop nie do końca świadomy nie wie co robi i podpisuje. O tym, co s

Franciszek Burak był wójtem miejscowości o nazwie Barania Głowa. Był prostym chłopem, ciężko wychodziło mu pisanie urzędowych pism. Z początku był przeciwny nieuczciwemu wpisaniu Wawrzona Rzepy na listę poborową do wojska, bo wiedział, że Zołzikiewicz chciał się go pozbyć, aby skusić jego żonę. Niestety jest łatwowierny i dał się przekonać Zołzikiewiczowi, ponieważ ten, powiedział mu, że przez to może zaoszczędzić sporo pieniędzy. Wspólnie z ławnikiem Gomułą i Zołzikiewiczem namówił Rzepę, aby podpisał dokumenty, zgodnie z którymi miał on zgłosić się do wojska zamiast jego syna. Przez chwilę chciał się zlitować nad Rzepą, ale niestety szybko to minęło i nie potrafił zrezygnować ze swoich planów.
Zołzikiewicz był gminnym pisarzem, był całkowicie pozbawiony skrupułów. Miał duże mniemanie o swoim ubiorze i wykształceniu. Miał wielkie ambicje chciał zostać sędzia lub podrewizorem. Był głównym sprawcą nieszczęść, które spotkały rodzinę Rzepów. To co się wydarzyło nie zrobiło na nim żadnego wrażenia, nie czuł się z tym źle. Udało mu się osiągnąć cel, który sobie wyznaczył, a mianowicie sprawił, że Marysia Rzepa wpadła w jego ramiona.
Wawrzon Rzepa był to m�

Franciszek Burak jest niemłodym już wójtem wsi Barania Głowa. To człowiek prosty, chłop, który nie potrafi pisać urzędowych pism. Jest jednak ważną personą we wsi (czym muchy zupełnie się nie przejmują i go obsiadają). Podziwia pisarza gminnego, Zołzikiewicza, gdyż ten pisze sprawnie. Z drugiej strony, nie podoba mu się to, że młodzik się wywyższa. Gdy pisarz chce umieścić Rzepę na liście poborowej, nie chce się na to zgodzić (Rzepa ma żonę i dziecko). Ale zmienia zdanie, bo w ten sposób jego syn nie zostanie zabrany i nie trzeba będzie go wykupywać. Wójt ma resztki sumienia i poczucie, że dzieje się coś niezgodnego z prawem i niemoralnego. Jednak szybko mu przechodzi – jego prywatne korzyści są ważniejsze. Podstępem (razem z ławnikiem Gomułą i Zołzikiewiczem) skłania Rzepę do podpisania dokumentów, w których ten oświadcza, że pójdzie do wojska zamiast syna wójta.
Zołzikiewicz jest młodym pisarzem gminnym. Dba o swój wygląd aż do przesady (pomada z jego włosów przyciąga muchy). Ma wysokie mniemanie o sobie, swoim wyglądzie i wykształceniu (ale dłubanie w nosie i wyjmowanie z włosów ubitych much nie świadczą o nim dobrze). Czuje się lepszy od innych, zwłaszcza chłopów. Jest ambitny – chce zostać podrewizorem lub sędzią. Żyje fantazjami, dla których inspiracją są książki – romanse, powieści awanturnicze. Lubi pochlebstwa i zachwyty dziewcząt ze wsi. Nie ma skrupułów, jest intrygantem. Doprowadza do dramatu rodziny Rzepów i nie czuje się za tę tragedię odpowiedzialny. Nie ma wyrzutów sumienia – dostaje od Rzepowej to, czego chciał i

AutorHenryk Sienkiewicz herbu Oszyk urodził się 5 maja 1846 roku, a zmarł 15 listopada 1916 roku. Jego najbardziej znany pseudonim to Litwos. Był nowelistą („Sachem”, „Janko Muzykant”, „Szkice węglem”, „Latarnik”), powieściopisarzem („Quo vadis”, „Krzyżacy”, „Ogniem i mieczem”, „Potop”, „Pan Wołodyjowski”, „W pustyni i w puszczy”) i publicystą. W roku 1905 został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za całokształt twórczości.Gatunek„Szkice węglem” to nowela – dość krótki jednowątkowy utwór napisany prozą. Tradycyjnie powinien być zwarty kompozycyjnie, mieć wyraźnie zarysowaną akcję, punkt kulminacyjny i puentę. Tu jednak można zauważyć więcej postaci drugoplanowych, dygresje, komentarze odautorskie, podział na rozdziały, mniej skondensowaną akcję. Utwór przypomina trochę niewielkich rozmiarów powieść.Geneza utworu„Szkice węglem” powstały w 1876 roku podczas pobytu Henryka Sienkiewicza w Stanach Zjednoczonych. Pisarz miał możliwość porównać społeczeństwo polskie z amerykańskim. Zestawił polską biedę, bezradność i niewiedzę z amerykańską siłą, aktywnością i działaniem. Porównanie było niekorzystne dla Polaków. Utwór ma też charakter utylitarny i krytykuje ustawę carską o sądach gminnych, a właściwie jej skutki – zasadę nieinterwencji szlachty w sprawy gminy (co mogło być źle wykorzystane i co zostało ukazane w noweli).Czas i miejsce wydarzeńCzas akcji to druga połowa XIX wieku (czasy współczesne autorowi). Wydarzenia rozgrywają się w ciągu kilku dni.Miejscem akcji jest wieś Barania Głowa. Wydarzenia mają miejsce w domu Rzepów, w mieszkaniu Zołzikiewicza, w gospodzie i we we dworze. Część wydarzeń ma miejsce w Osłowicach, mieście powiatowym.Bohaterowie1. Franciszek Burak – wójt wsi Barania Głowa; człowiek prosty; nie umie pisać urzędowych pism; mimo że początkowo nie chce, pomaga Zołzikiewiczowi wciągnąć Rzepę na listę poborową i podstępem wyłudzić jego podpis na dokumencie – w ten sposób ocali swojego syna przed pójściem do wojska (Rzepa nie był objęty tym obowiązkiem, bo miał żonę i dziecko);
2. Zołzikiewicz – młody pisarz gminny; ma dobre zdanie na swój temat; wywyższa się; jest ambitny; myśli o zostaniu podrewizorem lub sędzią; snuje marzenia o romansach; jest intrygantem – przyczynia się do tragedii Rzepów (Rzepowa oddaje mu się, żeby ocalić męża przed wojskiem, a Rzepa zabija ją z zemsty);
3. Wawrzon Rzepa – mąż Marysi; ojciec chłopca; silny, pracowity; drwal; dobry człowiek, który ma wadę – pije i bije żonę; nie potrafi załatwić swojej sprawy i wybronić się przed pójściem do wojska (a nie powinien zostać powołany); morduje żonę za zdradę – nie rozumie, jak wiele zrobiła, żeby mu pomóc;
4. Marysia Rzepowa – żona Wawrzona; matka chłopca; młoda, ładna; kocha swojego męża i synka; odrzuca zaloty Zołzikiewicza; robi wszystko, żeby pomóc mężowi – u nikogo nie znajduje zrozumienia; oddaje się Zołzikiewiczowi; zostaje zamordowana przez zazdrosnego męża;
5. Pan Skorabiewski – właściciel dworu w Baraniej Głowie; załatwia swoje sprawy, dając Zołzikiewiczowi łapówki; nie interesują go sprawy wsi; nie pomaga Rzepowej.TreśćWójt Burak i pisarz Zołzikiewicz siedzą w kancelarii, we wsi Barania Głowa. Natrętne muchy nie poprawiają humoru pisarzowi gminnemu. Wójt prosi go o pomoc przy pisaniu listu urzędowego. Ten odmawia, bo uważa, że jest stworzony do ważniejszych zadań. Po chwili jednak sam pisze pismo w sprawie spisu wojskowego, bo nie podoba mu się to, które odczytał mu wójt. Zołzikiewicz uważa, że pob

„Szkice węglem”, Henryk Sienkiewicz, geneza utworu i gatunek
Geneza utworu
Utwór powstał w roku 1877, w czasie pobytu Sienkiewicza w Stanach Zjednoczonych. Porusza problemy związane z ustawą o uwłaszczeniu. Autor próbuje wiernie oddać realia panujące w owym czasie w polskiej, XX wiecznej wsi.
Gatunek literacki
Bardzo często możemy zauważyć (szczególnie na stronach typu Wikipedia, tworzonych w ramach czynu społecznego), iż „Szkice węglem” n