Ten obcy

Ostatnio przeczytałem książkę Ireny Jurgielewiczowej pod tytułem „Ten Obcy”. Głównymi bohaterami jest czwórka dzieci i obcy, który przypadkiem znalazł się na ich wyspie. Tytułowym obcym jest nastolatek o imieniu Zenek. Był starszy od reszty dzieci. Niekochany przez ojca, uciekł z domu w poszukiwaniu swego wuja Antoniego Janicy. Pewnego dnia znalazł się na wyspie, która była kryjówką: Mariana, Julka, Pestki i Uli. Dzieci na początku nie były zadowolone, ale po wysłuchaniu jego historii postanowiły mu pomóc i pozwoliły mu zostać na wyspie.
Zenek szukał swojego wuja w różnych miejscach, ale nie mógł go znaleźć. W trakcie poszukiwań wujka Antoniego skaleczył się w nogę. Na wyspie z pomocą przyszli mu nowo poznani przyjaciele. Zabrali go do wioski, do ojca Uli, który był lekarzem. Rana okazała się poważna, więc chłopiec został skierowany do szpitala. Zenek jednak się tam nie zjawił. Wrócił do wioski.
Zenek był dla dzieci bohaterem. Największe wrażenie na nich zrobiła jego samodzielność i podróżowanie autostopem. Chłopiec był tajemniczy i zamknięty w sobie. Zobowiązał dzieci do utrzymania w tajemnicy fakt jego pojawienia się na wyspie. Dzieci złożyły mu obietnicę, że nikomu o nim nie powiedzą. Było to dla nich z każdym dniem coraz bardziej uciążliwe i trudne do ukrycia przed rodzicami i dziadkami. Bohater bał się, że zostanie zatrzymany przez milicję i przekazany z powrotem ojcu, od którego uciekł, ze względu na jego problemy alkoholowe.
Szczególną uwagę zwróciłem na reakcję dzieci, kiedy dowiedziały się, że obcy ukradł pieniądze pewnej kobiecie

W książce Ireny Jurgielewiczowej pod tytułem „Ten obcy” głównymi bohaterami jest czwórka dzieci: Marian, Julek, Pestka i Ula, które razem spędzają wakacje we wsi Olszyny. Ich miejscem zabaw i kryjówką jest mała wysepka, znajdująca się około półtora kilometra od Olszyn.
Pewnego wieczoru Marian i Julek zobaczyli, że na ich wyspie jest ktoś jeszcze. Rano opowiedzieli o tym Pestce i Uli. Popołudniu Pestka i Ula same poszły na wyspę. Chłopcy natomiast mieli pomóc swojej babci załatwić obowiązki na wsi. Kiedy dziewczynki dotarły na wyspę, poczuły zapach dogasającego ogniska. Skradając się, przemieściły się na środek wysepki. Tam spał jakiś nieznajomy owinięty kocem Julka. Był nastoletnim chłopcem, kilka lat starszym od dziewczynek. Pestka zdecydowała, że pobiegnie po chłopaków, a Ula miała zostać przypilnować nieznajomego. Kiedy Pestka pobiegła, Ula powoli wycofała się w krzaki i stamtąd obserwowała nieznajomego. Po chwili obcy się obudził i zauważył Ulę. Zaczęli ostrożnie rozmawiać, tak jak rozmawia się z obcym człowiekiem. Ula spostrzegła, że tamten ma skaleczoną nogę. Wyjaśnił, że się skaleczył kilka dni wcześniej szkłem. Okazało się, że ma na imię Zenek i szuka swojego wuja.
Kiedy przyszły pozostałe dzieci i zaczęły rozmawiać z obcym, Ula już prawie nic nie mówiła. Razem zdecydowali, że chłopca musi zobaczyć lekarz. Całe szczęście tata Uli, doktor Zalewski, był lekarzem. Zenek zgodził się, mimo początkowych oporów. Było dość daleko, ale z pomocą dzieci, Zenkowi udało się dojść do domu ojca Uli. Ula poprosiła doktora Zalewskiego, żeby zrobił wyjątek i przyjął Zenka za darmo, bo chłopiec nie miał czym zapłacić. Kiedy wszedł do gabinetu, Ula stojąc na werandzie, podsłuchiwała co się dzieje w środku. Doktor stwierdził, że rana nie jest poważna, ale wdało się tam zakażenie. Zabandażował ranę i powiedział Zenkowi, żeby zaczekał przed gabinetem aż skończy przyjmować klientów, to zawiezie go do szpitala. Kiedy skończył leczyć pacjentów i wyszedł z gabinetu, Zenka już nie było. Pani, która zajmowała się gospodarstwem domowym, wyjaśniła, że Zenek poszedł na dwór. Kiedy wyszli na zewnątrz, po Zenku nie było już śladu.
Wszyscy poszli do domów myśląc, że to koniec przygody z obcym, który zawitał na ich wyspę. Jednak następnego ranka, kiedy Julek wstał, usłyszał cichy gwizd, którym posługują się członkowie ich paczki. Wstał, szybko się przebrał i wybiegł na zewnątrz. Dźwięk dobiegał zza budynku. Kiedy Julek tam doszedł, zobaczył Zenka. Chłopak wrócił się z nim pożegnać. Poprosił Julka, żeby poszedł po ćwiartkę chleba, bo się bał, że zostanie zauważony i skierowany do doktora Zalewskiego. Kiedy Julek wrócił, Zenek wziął od niego chleb i zaczął z nim powoli chodzić. Jednak bandaż przeciekał i rana bardzo bolała, więc Zenek położył się na plecach i oparł nogi o wóz z sianem. Julek zawołał Mariana. Po chwili cała paczka była w komplecie. Zenek poprosił, żeby obiecali, że nie powiedzą o nim swoim rodzicom i dziadkom. Wszyscy obiecali i pomogli Zenkowi wrócić na wyspę.
Kolejne dni były do siebie podobne. Dzieci zabierały z domu jedzenie dla Zenka i zbudowały na wyspie szałas z gałęzi. Zenek był w tym najlepszy i wszyscy brali z niego przykład. Kiedy schronienie zostało wybudowane, Zenek w nim zamieszkał. Marian z Julkiem przynieśli ze wsi kilka cegieł, żeby zrobić kuchnię polową. Jednak z każdym dniem dzieciom było coraz ciężej przynosić jedzenie i utrzymać fakt istnienia Zenka w tajemnicy. Miały kłopoty również z obietnicą, bo musiały okłamywać rodziców i dziadków co do zabieranego jedzenia. Sytuacja w ich domach była coraz bardziej napięta.
Zenek opowiadał trochę więcej o sobie. Powiedział, że szuka swojego wuja Antoniego Janicy, który mieszkał we wsi oddalonej kilkanaście kilometrów od Olszyn. Dzieci postanowiły wypożyczyć rowery od kolegów i chciały tam wyruszyć. Jednak pojawił się problem, ponieważ tylko dwójka dzieci mogła wypożyczyć rower. Zdecydowali, że pojedzie Marian z Julkiem. Kiedy oni pojechali, dziewczynki z Zenkiem zostały na wyspie. Ula próbowała oswoić psa, a Pestka z Zenkiem jej pomagali. Kiedy chłopcy wrócili z wiadomością, że we wskazanej wiosce nie ma Antoniego Janicy, Zenek pobiegł na skraj wyspy. Ula pobiegła za nim. Zobaczyła go między drzewami samotnego i płaczącego. Wróciła do pozostałych. Kiedy razem poszli do Zenka, on był strasznie zniechęcony i podłamany.
Następnego dnia Ula szła na wyspę i zobaczyła przerażającą scenę. Wiktor i jego kolega Władek rzucali w psa Uli kamieniami. Krzyczeli do niego, a pies uciekał tak szybko, jak tylko potrafił. Nagle z krzaków za nimi wybiegł Zenek i rzucił się na Wiktora. Walczyli ze sobą zaciekle, przyciskając jeden drugiego do podłoża. Wtedy nadbiegli Julek i Marian. Julek szybko pobiegł pomóc Zenkowi, zaś Marian zaczął walczyć z Władkiem. Po chwili Wiktor i Władek ustąpili i grożąc dzieciom poszli.
Kilka dni później, kiedy wrócili rano na wyspę, Zenka już nie było. Razem zdecydowali, że pójdą wzdłuż szosy, bo wydawało im się, że tylko tam mógł się udać. Kiedy szli, rozmyślając nad tym, co kupić w sklepie po drodze, zobaczyli chłopca w ogrodzie, skąd zabierał i jadł jabłka. Był bardzo głodny. Kiedy ich zauważył, zrobił się cały czerwony na twarzy, ale po chwili się opanował i opryskliwie spytał czemu się tak patrzą. Wspólnie zdecydowali, że pójdą dalej do sklepu.
Przed sklepem zdarzyła się bardzo niecodzienna sytuacja. Przejeżdżający traktor spłoszył konie, które rzuciły się do przodu, zabierając ze sobą niepilnowany wózek z małym dzieckiem. Zenek bez namysłu rzucił

Świat książki Ireny Jurgielewiczowej „Ten obcy” bliski również dzisiejszej młodzieży – problematyka powieści.
Książka Ireny Jurgielewiczowej pt. „Ten obcy” to współczesna powieść o nastolatkach. Utwór powstał w 1961 r. Opisuje realia młodych Polaków żyjących w połowie dwudziestego wieku. Drugoplanowymi bohaterami są również dorośli. To właśnie ich relacje z dziećmi porusza problematyka tej książki. Powieść nie straciła na aktualności. Dziś coraz więcej młodzieży może odnaleźć odpowiedzi na nurtujące ich pytania, utożsamiając się z losami przedstawionych bohaterów. Powieść przekazuje nam również wiele przykładów na temat tego, jak ważnymi osobami w życiu młodych ludzi są ich rodzice i krewni. Warto zauważyć, że książka Jurgielewiczowej nie porusza tylko aspektu relacji młodzieży i dorosłych, lecz dużo miejsca poświęca na ukazanie psychologicznego podłoża problemów dorastających rówieśników, zwłaszcza w kontekście nawiązywanych przyjaźni i dojrzewania.
Dość skrytą, a zarazem interesującą relacją była przyjaźń głównych bohaterek – Uli z Pestką. Jedna to dziewczyna szalona i nieprzewidywalna, druga zaś cicha i nieśmiała. A jednak coś je połączyło. Specyficzne w tej relacji było to, że Ula często uważała się za zależną od przyjaciółki, robiła to, co ona, chodziła za nią, zawsze jej przytakiwała i w gronie znajomych nie pokazywała własnego zdania. Zawsze akceptowała zdanie i opinie koleżanki. Pestka nie zawsze robiła dobre rzeczy, a Ula, choć umiała nie pójść jej śladem, wcale nie pokazywała tego, że coś jej się nie podoba. Często dla dobra przyjaciółki wolałaby, aby ona nie zawsze postępowała tak, jak zaplanowała. Przedstawia to sytuacja, gdy Pestka poszła kraść jabłka, mimo że Ula proponowała jej nierobienia tego. Dziewczyny były wobec siebie miłe, lecz nie zawsze były w tym szczere. Dzisiaj często zdarza się, że młodzi wpadają w złe towarzystwo i ciężko jest im później z niego wyjść. Są wobec siebie nieszczerzy i nie chcą dla siebie dobrze. Z powodu samotności szukają przyjaciół na siłę i w większości takich „przyjaźni” to nie są relacje właściwe lub nawet dobre. Nie do końca można odnieść to do koleżeństwa dwóch bohaterek. One nie były w złym towarzystwie, nie poddały się przez to żadnym uzależnieniom lub złym nawykom, jak często dzieje się to w dzisiejszych czasach. Po prostu nie zawsze czuły od drugiej troskę, opiekuńczość i docenienie. Przykładem z książki jest tu zachowanie Pestki, kiedy dziewczyny przebywały z resztą grupy, bohaterka zapominała trochę o przyjaciółce. Ukazując postać Uli, autorka podkreśliła u niej brak asertywności i tym sposobem pokazała, jak ważną sprawą jest posiadanie własnego zdania i dzielenia się nim ze swoim otoczeniem, ponieważ śmiało głosząc swoje opinie, szczerze komentując wydarzenia, w jakich uczestniczymy, powodujemy, że inni zaczynają cenić takie zachowanie, bo będą mogli przypuszczać na przykład, w jakich sytuacjach mogą na nas liczyć.
Ciekawa jest także historia Uli i Zenka oraz ich stosunek do siebie nawzajem. Ich pierwsze spotkanie było krótkie. Dziewczyna była po prostu ciekawa obcej postaci na wyspie, więc podeszła, aby zobaczyć chłopaka. Od początku Zenek miał duże zaufania do Uli, gdyż była bardzo cicha i podobna do niego. Z biegiem dni ich relacja była coraz bardziej zażyła i prawdziwa. Z racji, że chłopak był tajemniczy i małomówny, nie były potrzebne nawet słowa, wystarczyły czyny i zachowanie. Mijały dni, Zenek otwierał się coraz bardziej i stawał się aktywniejszy w rozmowach. Stał się przyjacielem Mariana, Julka, Pestki i Uli. Co prawda miał chwile zwątpienia, nawet uciekał z wyspy, ale nie doprowadziło to do zniszczenia relacji z Ulą. Dziewczyna zaczęła bardziej dostrzegać i zwracać uwagę na dobroć chłopca i umiejętność podejmowania ryzyka dla innych ludzi. Podjął je chociażby wtedy, gdy uratował malutkie dziecko niedaleko spółdzielni. Pod koniec powieści trwały poszukiwania wujka Zenka przez doktora Zalewskiego. Gdy został on odnaleziony w Tczewie, Zenek postanowił napisać do Uli list, w którym wyznał jej miłość. Dziewczyna też widziała w chłopaku pozytywne cechy i przypuszczała, że łączy ich miłość. Było jej żal, gdy chłopiec, którego dopiero co obdarzyła niewinnym uczuciem musiał wyjechać. Czuła do niego coraz większe przywiązanie, narastało w niej uczucie. Ten wątek powieści w dużej mierze odnosi się to do szczęścia i miłości, o której marzą nastolatki. Ale czasami miłość bywa przyczyną smutku wielu nastolatków. Po raz kolejny autorka uchwyciła uroki dojrzewania. Młodzi ludzie często szukają sobie sympatii na siłę, ale ona powinna przyjść sama, w odpowiednim momencie. Trzeba ją naprawdę poczuć, prawdziwie przeżyć. Pod tym względem problemem dzisiejszego świata jest kwestia miłości powierzchownej, wynikającej z wyraźniejszego zwracania uwagi na wygląd, a nie na charakter i osobowość. Ludzie dziś patrzą na to, co na zewnątrz, a nie wewnątrz. Dlatego często wskutek tego błędu i poczucia odrzucenia przez drugiego człowieka popadają w załamania i depresje. Książka pokazuje nam znaczenie i wyjaśnienie miłości. Gdy patrzy się tylko powierzchownie, a nie poznaje człowieka z charakteru, raczej nie ma się szans na szczęście. Postaci Zenka i Uli pokazują prawidłową postawę myślenia. Najpierw poznaj człowieka, a dopiero później stwierdź czy możesz nazwać go częścią twojego życia.
Odnosząc się do relacji Zenka z wcześniejszą grupą przyjaciół, warto przytoczyć postawę każdego z bohaterów. Stosunek Mariana do Zenka nie zawsze był właściwy. Problem ten polegał na tym, że obcy nie mówił za wiele, więc nastolatkom ciężko było lepiej go poznać. Był on pewnego rodzaju buntownikiem, który stawiał opór wielu sprawom i nie chciał poznawać za wielu ludzi ze względu na brak zaufania, które zostało zaprzepaszczone w rodzinnym domu. Przykładowo, gdy dzieci dowiedziały się o kradzieży pieniędzy przez Zenka, Marian określał go mianem złodzieja, nie zważając na to, że tak naprawdę nie znał okoliczności tego przestępstwa. Natomiast nie zmienia to faktu, że i tak zostali w końcu przyjaciółmi. W dzisiejszym świecie panują podobne problemy w gronach przyjaciół. Ludzie chcą być w centrum uwagi i tracą umiejętność słuchania drugiej osoby, przez co inni czują się niedoceniani i ignorowani, czego skutkiem bywają zatracenia swojej osoby, niska samoocena, brak akceptacji samego siebie i wmawianie sobie, że jesteśmy najgorsi. Całkiem innym przykładem jest postać Julka. Uważał Zenka za swój autorytet i traktował go trochę za swojego idola. Najmłodszy bohater często miał w głowie plątaninę myśli i ocen na temat swojego wieku. Gdy na wyspie pojawił się Zenek, znalazł sobie osobę, którą podziwiał ze względu na osobowość. Julek był osobą dość chaotyczną, ale potrafił znaleźć czas dla drugiego człowieka i docenić jego czyny bądź pracę. Myślę, że autorka przedstawiając tą, jak i inne postacie, chci

Plan wydarzeń:

1.Spokojne życie na wyspie.

2.Pojawienie się obcego.

3.Nawiązanie kontaktu Uli z nieznajomym.

4.Zapoznanie się dzieci.

5.Wizyta u doktora Zalewskiego.

6.Ucieczka Zenka od lekarza.

7.Poszukiwanie zaginionego wujka.

8.Próba niepowodzenia.

9.,,Zamieszkanie” przybysza na wyspie.

10.Obrona psiaka Dunaja przed łobuzami.

11.Kradzież jabłek z sadu.

12.Zawiedzenie przyjaciół.

13.Ratunek małego chłopca przez Zenka.

14.Kradzież pieniędzy przez przybysza na Jarmarku.

15.Odejście chłopca z wyspy.

16.Smutek przyjaciół.

17.Praca

,,Ten obcy” -streszczenie

Książka opowiada o wakacyjnych przygodach czwórki przyjaciół.Letni odpoczynek na wsi przerywa ukazanie się całkiem obcego chłopca na ich wysepce.

Zenek (tak nazywał się chłopiec) miał wbite szkło w nogę,które sprawiało mu wiele bólu.Na początku dzieci trzymały dystans,lecz szybko zaczęły mu współczuć i z chęcią pomagać.Okazało się,że chłopiec podróżuje autostopem i szuka swojego wujka.Zenek był bardzo małomówny,ale nawiązał kontakt z Ulą.

Dzieciaki postanowiły,iż nowy przybysz zostanie na wyspie do czasu ,aż wyzdrowieje.Zbudowały mu szałas wraz z posłaniem i przynosiły małe porcje jedzenia.Przyjaciele namówili chłopca , aby udał się do doktora Zalewskiego.Lekarz po założeniu opatrunku zaproponował mu pobyt w szpitalu,lecz ten uciekł.

Dzieci z wielką przyjemnością spędzały czas na wyspie.Ula i Zenek próbowali oswoić bezdomnego psa o imieniu-Dunaj.Julek wraz z Marianem zorganizowali wycieczkę rowerową do Stryjkowa, aby odnaleźć wujka Zenka.Niestety skończyła się ona niepowodzeniem.Ślad po poszukiwanym wujku zaginął.

Ula przez przypadek zauważyła jak chłopiec płacze,po otrzymaniu tej wiadomości.Zamknął się w sobie i z nikim nie rozmawiał.

W kolejnych dniach chłopcu zaczęło brakować pieniędzy.Dzieci też z coraz większym trudem przynosiły mu pożywienie w tajemnicy przed innymi.Następnego dnia nieznajomi chłopcy obrzucali Dunaja kamieniami,lecz przybysz stanął w jego obronie.Dzięki pomocy Mariana i Julka bójka skończyła się dla niego zwycięstwem.

Więź między grupą przyjaciół zacieśniła się jeszcze bardziej.

Wszyscy zaczęli podziwiać chłopca za jego odwagę i samodzielność.Zaimponował im swoją tajemniczością ,a najbardziej tym, że jest inny.
Druga przygoda spotkała ich przed sklepem,do którego poszli ,żeby kupić oranżadę.Byli świadkami zdarzenia, gdy przejeżdżający traktor spłoszył konie,które stały przy wozie.Było na nim malutkie dziecko.Zenek nad niczym się nie zastanawiając rusz

Zenek Wójcik to bohater powieści Ireny Jurgielewiczowej pt.,,Ten obcy”. Chłopiec jest niepełnoletni i mieszka we Wrocławiu. Jego matka zmarła, kiedy był mały, a ojciec zmaga się z nałogiem – alkoholizmem. Z powodu agresywnego rodzica Zenek uciekł z domu, wyruszając w daleką podróż do wuja.

Chłopak jest wysoki i szczupły. Ma chude policzki i ładne brwi. Jego włosy są krótkie i ciemne, podobnie jak oczy. Zazwyczaj ubiera się w starą, zniszczoną wiatrówkę i drelichowe spodnie. Kiedy przybył na wyspę, był rozpalony gorączką, a jego skóra miała szarawy odcień. Owinięta brudnym gałganem chora stopa wyglądała strasznie.

Zenek był wytrzymały na ból, ponieważ nie panikował podczas zabiegu oczyszczania rany na nodze w doktora Zalewskiego. Chłopiec wykazał się nadzwyczajną odwagą, kiedy uratował małe dziecko zatrzymując pędzący wóz. Jedna z jego cech to prawdomówność, gdyż szczerze wyznał miłość Uli. Zenek był małomówny i zamknięty w sobie. Nie lubił rozmawiać o swoich problemach i trudnościach. Wykazał się swoim honorem i

Książka pt. „Ten obcy” Ireny Jurgieliczowej opowiada o przygodach przyjaciół: Julka, jego ciotecznego brata Mariana, Pestki i Uli. Spędzali oni razem czas na wyspie położonej niedaleko wsi Olszyn. Pewnego dnia w ich kryjówce pojawia się Zenek, a wraz z nim lawina różnych zdarzeń.
Ula była jedną z czwórki przyjaciół. To bardzo cicha i zamknięta w sobie dziewczynka. Rzadko się odzywała. Zwykle stała z boku. Obwiniała swojego ojca o odejście jej matki. Była dla niego oschła, niemiła, zazwyczaj z nim nie rozmawiała. Jako pierwsza nawiązała kontakt z obcym chłopcem, który pojawił się na wyspie. Starała się być dla niego miła i pomogła mu opatrzyć ranę na jego nodze. Podejmowała rozsądne decyzje, ponieważ nie zgodziła się kraść jabłek z innymi dziećmi. Oswoiła psa Dunaja, który, nawet kiedy został obrzucony kamieniami, wrócił do niej.
Kolejną bohaterką tej książki była najlepsza przyjaciółka Uli, Pestka. Dziewczynka wolała spędzać czas z chłopcami. Była odważna i chciała wszystkim zaimponować. Kiedy jej koledzy postanowili pójść do sadu ukraść jabłka, udała się tam z nimi nie okazując strachu. Według chłopców z wsi Olszyn miała piękne oczy. Nie zawsze rozumiała przyjaciółkę, szczególnie jej relacji z ojcem. Zazdrościła Uli tego, że to ją Zenek lubił najbardziej. Pestka potrafiła wszystkich rozweselić. Była zwinna i szybka. W przeciwieństwie do przyjaciółki nie wstydziła się rozmawiać z innymi ludźmi.
Marian to spokojny i opanowany chłopak. Postrzegano go jako rozsądną osobę. Nie lubił się bić, a robił tylko wtedy, kiedy była według niego taka konieczność. Był pomocny i czuł się odpowiedzialny za swojego ciotecznego brata. W wakacje mieszkał z nim u dziadków. To on powiedział przyjaciołom, że Zenek ukradł pieniądze, ale po odkryciu prawdy, odnalazł go i próbował namówić chłopca do powrotu na wyspę. Nie bał się kary od dziadków oraz walki z Wiktorem w obronie Dunaja.
Julek to młodszy brat cioteczny Mariana. W przeciwieństwie do niego był energicznym i żywiołowym dzieckiem. Uwielbiał zabawę oraz starał się zaimponować Zenkowi. Chciał, aby spostrzegano go jako dorosłego rozsądnego chłopaka, który niczego się nie boi. Choć kochał swoją babcię i dziadka, był wobec nich nieposłuszny. Podziwiał Zenka za odwagę i zazdrościł mu przeżywanych przygód. Bawił się z dziewczynkami, tylko jeśli nie było innego towarzysza zabaw. W odróżnieniu od Mariana zawsze chętnie uczestniczył w bójkach z innymi chłopcami.
Zenek, który podróżował, aby odnaleźć wuja, pewnego dnia postanowił przenocować na wyspie. Kiedy rano odnalazła go tam Ula, wydawał się spokojnym, m

Akcja książki pt. „Ten Obcy” toczy się w Olszynach. Główni bohaterowie to czwórka przyjaciół: Ula Zalewska, Pestka Ubyszówna, Julek Miler, Marian Pietrzak oraz nieznajomy, który pojawia się na wyspie – Zenek Wójcik. Cała czwórka spotyka się na niedawno powstałej wyspie, o której nikt nie wie – oprócz nich samych.
Pewnego dnia na wyspie dzieci zauważają nieznajomego chłopca, który jest chory i ma zranioną stopę. To Zenek, który przyznaje się Uli, że uciekł z domu. Powiedział jej też, że szuka swojego wujka Antoniego Janice. Chłopiec jest małomówny, jednak nawiązuje kontakt z Ulą. Dziewczynka przekonuje Zenka, że jego zranioną stopę powinien obejrzeć lekarz. Po długim namyśle chłopiec się zgadza. Jednak, gdy ojciec Uli stwierdza, że chłopiec musi pojechać z nim do szpitala, ten ucieka. Zenek znika na kilka dni. Jednak po kilku dniach chłopiec przychodzi do Julka i wyjaśnia mu, gdzie spał, co jadł oraz kilka innych mniej ciekawych rzeczy.
Wszyscy proponują mu zamieszkanie na wyspie. Chłopiec w końcu się zga

Książka, którą opisuje nosi tytuł „Ten obcy” Ireny Jurgielewiczowej. Pisarka urodziła się 13 stycznia 1903 w Działoszynie niedaleko Wielunia, a zmarła w Warszawie 25 maja.
Miejsce akcji dzieje się we Wsi Olszyny koło Warszawy oraz niedaleko rzeki Młynówki. Główni bohaterowie często spędzają czas również na wyspie przyjaciół – niewielkiej wysepce, powstałej wskutek ostatniej powodzi. Czas akcji waha się pomiędzy wtorkiem 11 lipca, a żniwami w sierpniu.
Głównym bohaterem jest Zenon Wójcik, który po śmierci matki mieszkał z ojcem, będącym alkoholikiem. Postanowił, więc uciec do wuja. Po tej jakże długiej podróży do ulubionego miejsca dzieci, nie miał możliwości umycia się, dlatego właśnie jego szyja, twarz i ręce miały szarawy kolor.
Bohaterkami równie ważnymi okazały się przyjaciółki: Pestka Ubyszówna i Ula Zalewska, będące w równym wieku i mieszkające w tej samej miejscowości – Warszawie. Pestka często zwierzała się swojej mamie, jednak od przybycia obcego sytuacja się zmienia. Cechuje ją ładna i zgrabna postawa, puszyste włosy,

Książka Ireny Jurgielewiczowej pod tytułem „Ten obcy” napisana w 1961 roku odnosi się do problemów nastolatków i starszych dzieci. Książka powstała oparta na autentycznej rzeczywistości, gdzie Zenkiem Wójcikiem miał być chłopiec, który przed drugą wojną światowej wędrował przez polski kraj. Ulą Zaleską była zaś sama autorka, której rodzice też się rozstali. Gatunek utworu to psychologia co możemy zauważyć przez bardzo długie i rozbudowane o

„Ten Obcy” to książka Ireny Jurgielewiczowej, opowiadająca o przyjaźni czwórki dzieci: Mariana Pietrzyka, Juliana Milera, który był kuzynem Mariana, Pestki Ubyszównej i Uli Zalewskiej. Pewnego dnia na wyspie, gdzie przyjaciele mieli miejsce, które tylko oni znali i tam się spotykali, pojawił się nieznajomy. Był to Zenek Wójcik, który podróżował z Warszawy do swojego wujka. Kiedy przyjaciele go zobaczyli pomogli mu. Okazało się, że bardzo poważnie skaleczył sobie nogę i nie jest w stanie praktycznie chodzić, więc przyjaciele zanieśli go do doktora Zalewskiego, czyli ojca Uli. Lekarz po badaniu oznajmił, że po przyjęciu wszystkich pacjentów zawiezie Zenka do szpitala. Jednak ten uciekł przed tym jak doktor skończył przyjmować wszystkich pacjentów. Dzień później Julka obudził gwizd. Ubrał się i umył i pobiegł na podwórze zobaczyć kto tak gwizdał. Okazało się, że był to Zenek. Poprosił on chłopca, a później przyjaciół o pomoc, której chętnie mu udzielili i tak chłopak zamieszkał na wyspie. Dzieci przynosiły mu jedzenie, dużo czasu z nim przebywali świetnie się razem bawili. Pewnego dnia Zenek zwierzył im się, że jechał z Warszawy do swojego wujka, którego nigdzie nie mógł znaleźć. Chłopcy od razu zaoferowali, że pojadą do pobliskiej wsi, gdzie miał przebywać wujek Zenka. Kiedy jednak Marian i Julek wrócili z informacją, że go nie ma Zenek się popłakał. Pewnego dnia, kiedy przyjaciele jak zawsze już udali się rano na wyspę, zobaczyli, że nie ma na niej Zenka. Zaczęli go, więc szukać i Marian stwierdził, że jeśli, gdziekolwiek poszedł to musiał iść koło szosy. Udali się, więc i szli pewien czas skrajem szosy, aż nagle

O AUTORCE
„Ten obcy” Ireny Jurgielewiczowej to jedna z najchętniej czytanych powieści dla dzieci i młodzieży. W czym tkwi jej siła? W uniwersalności.
Irena Jurgielewiczowa to jedna z najpopularniejszych autorek powieści, opowiadań i sztuk scenicznych dla dzieci i młodzieży. Studiowała polonistykę i pedagogikę. W okresie okupacji niemieckiej prowadziła seminaria na tajnych kompletach. Stąd zamiłowanie do nauczania (nie pouczania), bez nachalności, z pozostawieniem miejsca na pytania i własne refleksje. Jej bohaterowie są z krwi i kości, a ich postępowanie da się racjonalnie wytłumaczyć. Na problemy potrafiła spojrzeć oczami różnych postaci, co dawało szerszy ogląd sytuacji. Sugerowała czytelnikowi, że świat nie jest czarno-biały.
CZAS I MIEJSCE AKCJI
Czytając tekst, obserwujemy wieś Olszyny, położoną nad rzeką Młynówką oraz Strzemienice, Łętowo i Stryków. Narrator wspomina również o Warszawie (gdzie mieszkają Pestka i Ula) oraz o Tczewie. Tam zwieńczenie ma cała historia. To właśnie w tym mieście doktor Zalewski – tata Uli odnajduje Antoniego Janicę – wujka Zenka Wójcika. W nim była cała nadzieja. Marzeniem chłopca jest to, aby mężczyzna się nim zajął i stworzył mu kochający dom, za którym bardzo tęskni.
Akcja powieści została umieszczona w czasach współczesnych dla autorki książki. Są to lata 60. XX wieku. Początkowo wydawać by się mogło, że będzie to tylko wakacyjna przygoda. Bohaterów poznajemy 11 lipca i ich losy śledzimy przez kolejnych kilka tygodni, do połowy sierpnia. Ważną rolę odgrywają również wspomnienia. Dzięki nim dowiadujemy się o śmierci matki Zenka, jego ucieczce z domu, odejściu ojca Uli, śmierci matki dziewczyny i latach, kiedy doktor Zalewski starał się zbliżyć do córki, wychowywanej przez ciotki, jednak one skutecznie to uniemożliwiały, przekonując dziewczynkę, że ojciec się nią nie interesuje.
BOHATEROWIE
W utworze obserwujemy dwa światy – dorosłych i dzieci, które czasem się przenikają. Historia zaczyna się, gdy na wyspie, na której lubi się bawić grupa przyjaciół, pojawia się Zenek Wójcik – skryty, tajemniczy 16-latek. Pomóc mu będą próbowali: dyskretna i życzliwa Ula Zalewska, Pestka Ubyszówna, która lubi grać pierwsze skrzypce oraz bracia cioteczni: pełen rozwagi Marian Pietrzyk i energiczny, najmłodszy w paczce Julek Miler. Mieszanka wybuchowa, prawda?
Ważną funkcję pełnią też dorośli, chociaż pozostają na drugim planie. Doktor Zalewski w końcu może być szczęśliwy, odzyskuje Ulę i udowadnia, że nie tylko można mu zaufać, lecz także całym sercem kocha dziewczynkę, a mama Pestki, która szczerze chce pomóc, musi stawić czoła sytuacji, w której – mimo pozornie dobrej relacji – córka nie była w stanie jej zaufać.
TEMATYKA
Powieść „Ten obcy” jest głosem w ważnej sprawie. Poruszane są