Proszę państwa do gazu

Tadeusz Borowski (urodzi się 12 listopada 1922 roku w Żytomierzu na Ukrainie. Tragicznie zmarł 3 lipca 1951 roku w Warszawie)- poeta, publicysta, prozaik.
Urodził się w Żytomierzu na Ukrainie, był drugim synem Stanisława i Teofili Borowskich. Już jako dziecko przeżył kolektywizację i głód. W 1926 roku jego ojciec Stanisław został aresztowany, ze względu przeszłości ( należał do Polskiej Organizacji Wojskowej) i wywieziony do Karelii, gdzie pracował przy budowie kanału białomorskiego. W 1930 roku jego matka- Teofilia trafiła na Syberię a dokładniej na rzekę Jenisej.

Po tym wydarzeniu rodzeństwo zostało samo. Juliusz- starszy brat Tadeusza trafił do internatu, a sam Tadeusz pod opiekę ciotki w Marchlewsku.
W 1932 roku doszło do wymiany więźniów komunistycznych i w taki sposób Stanisław Borowski powrócił do Polski. Rodzeństwo (14 i 10 lat) przebyło samotną podróż przez Kijów i Moskwę, zdobywając papiery Czerwonego Krzyża i w końcu trafiając do Polski, gdzie na granicy w Baranowiczach czekał na nich ojciec. Zamieszkali w Warszawie. W 1934 roku, czyli dwa lata później powróciła do nich matka.

Mimo biedy, Tadeusz uczęszczał do Gimanzjum im Tadeusza Czaczkiego a po wybuchu drugiej wojny światowej uczył się na tajnych uniwersytetach, gdzie w 1940 roku zdał maturę ( zostało to opisane w opowiadaniu „Matura na Targowej”). W tym samym roku zaczął naukę na podziemnym Uniwersytecie Warszawskim, gdzie studiował polonistykę. Tam też poznał swoją przyszłą żonę- Marię Rundo zwaną Tuśką. Jednocześnie Borowski pracował jako magazynier w firmie budowlanej i współpracował z gazetą „Droga”, miesięcznikiem ukazującym się w stolicy.

W 1942 roku zadebiutował tomem wierszy „Gdziekolwiek ziemia…” (wydany anonimowo) Cykl przyniósł pesymistyczną wizję zniszczenia, nieuchronnej katastrofy.

W 1943 roku został aresztowany i przewieziony na Pawiak, gdzie następnie został wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz. Tam z numerem obozowym 119198 kontynuował swoją twórczość literacką. Przez czas pobytu pisał wiersze, piosenki i kolędy, jak i również listy do swojej ówczesnej narzeczonej Marii, która także znajdowała się w obozie. Tadeusz Borowski opisał to w utworze ” U nas, w Auschwitzu…”.

W 1944 roku został przetransportowany do obozu w Dautmergen, a potem do Dachau. 1 maja 1945 roku więźniowie zostali uwolnienie przez armię amerykańską. Został przeniesiony do obozu dla dipisów, gdzie przebywał do 1945 roku. Podczas pobytu opublikował tam tom wierszy „Imiona nurtu” i książkę ” Byliśmy w Oświęcimiu” z innymi więźniami.
W maju 1946 roku powrócił do kraju, gdzie cztery lata później za swoją twórczość otrzymał Państwową Nagrodę