Opowieści z Narnii – Podróż „Wędrowca do Świtu” - Geneza utworu i gatunek

Podróż ,, Wędrowca do Świtu” to trzecia część bardzo popularnej serii powieści fantasy pod tytułem ,,Opowieści z Narnii’ autorstwa pisarza brytyjskiego Clive’a Staplesa Levisa. Książki te pisarz stworzył dla swej córki. Ta powieść została opublikowana w 1952 roku, pisarz ukończył ją w roku 1950.
Seria składa się z siedmiu tomów: Lew, czarownica i stara szafa, Książę Kaspian, wspomniana już Podróż ,,Wędrowca do świtu”, Srebrne krzesło, Koń i jego chłopiec, Siostrzeniec czarodzieja oraz Ostatnia bitwa.
Opowieści przedstawiają historię czworga rodzeństwa i innych dzieci (np.Szasty), które muszą przezwyciężać trudności, aby dobro w końcu wygrało ze złem.
Książki te reprezentują gatunek powieści fantasy. Jest to gatunek literacki, w którym występują motywy magiczne oraz nadprzyrodzone, takie jak na przykład mówiące zwierzęta, tajemne przejścia do innych światów i wymiarów, obecność wróżek, czarodziejów i magii. Gatunek ten jednak nie obejmuje motywów naukowych, tak jak gatunek science fiction (SF), ani nie posiada wątków grozy, typowych dla horroru. Wydarzenia w gatunku fantasy mogą być nierealistyczne, ale muszą być logiczne. Gatunek ten czerpie wiele ze starożytnych wierzeń, mitologii, magii, ale także znajdziemy w nim odniesienia do chrześcijaństwa. Gatunek ten często bywa nazywany ,,współczesnymi baśniami”.
Początki fantasy sięgają już XIX wieku, pierwsze tego typu utwory zaczęły powstawać u schyłku romantyzmu. Jej największy rozkwit i złoty wiek przypada na lata 60. i 70. wieku XX.
Wyróżniamy różne podgatunki fantasy, na przykład dark fantasy, urban fantasy, low fantasy czy space fantasy.