Księga dżungli

„Księga dżungli” – Rudyard Kipling – CharakterystykaInformacje o książceUtwór pt. „Księga dżungli” (oryginalny tytuł: „The Jungle Book”) to powieść alegoryczna, która została napisana przez brytyjskiego noblistę, pisarza, prozaika i znanego poetę, Rudyarda Kiplinga (1865 – 1936). Po raz pierwszy książka ukazywała się w latach 1893 – 1894 (nie ma dokładnej daty), w Wielkiej Brytanii. Autorowi tekstu było dość łatwo go napisać, ponieważ bardzo dobrze znał opisywane przez siebie warunki panujące w Afryce – miejscu, w którym toczy się cała akcja utworu. To właśnie tam, w Bombaju, się urodził. Utwór składa się z siedmiu rozdziałów podobnej długości. Te rozdziały można też traktować jak oddzielne opowiadania.Po wydaniu książka nie od razu stała się popularna. Dopiero z czasem ludzie zaczęli poznawać jej pełne oblicze, które coraz liczniej zachęcało czytelników do jej czytania. Z upływem czasu książka zdobyła tak wielką popularność, że powstało wiele adaptacji. Wśród nich warto wymienić film „Mowgli: Legenda dżungli”, oparty na motywach książki, jednak nie do końca z nią zgodny. Film powstał w 2018 roku.Tekst angielskiego pisarza opowiada o losach młodego Mowgliego, który ucieka z rodzinnej wioski i rozpoczyna życie wraz z dzikimi zwierzętami w dżungli. Co ciekawe, bardzo dobrze się z nimi komunikuje, choć nie zawsze rozumie, co chcą mu powiedzieć. Przeżywa z nimi wiele szalonych i niebezpiecznych przygód.Charakterystyka bohaterów- Mowgli – główny bohater utworu, który niegdyś został porzucony przez swego ojca (o matce nic nie wiadomo), drwala. Od najmłodszych lat wychowywał się wśród wilków, które – co ciekawe – go nie pożarły, a wręcz przeciwnie, przyjęły go do siebie i traktowały go jak członka rodziny. Taki sam wobec nich stosunek miał Mowgli. Były one dla niego wszystkim, co miał. Towarzyszyła mu także pantera Bagheera, która niegdyś odbiła go z łap złego Shere Khana – tygrysa, który próbował zjeść chłopca. Mowgli dla każdego starał się być miły i odnosić się do każdego z szacunkiem. Podczas pobytu w dżungli nauczył się języka zwierząt, a także praw, które obowiązują w miejscu, gdzie mieszkał.  Mimo to został przegoniony ze stada za sprawą głosowania wilków. Nie zostało mu nic więcej, niż powrócić do dawnej rodzinnej wioski. Tam jednak nie umiał się dostosować do panujących zasad i życia wśród innych ludzi, przez co został uznany za niereformowalnego, co skutkowało wyrzuceniem chłopca z wioski. Mowgli zawsze kierował się swoim umysłem, rzadko kiedy słuchał kogoś innego. Był odważny, wytrwały i ciekawski, przez co często miał kłopoty.
– Baloo – wielki miś, który spotyka Mowgliego. Na podstawie jego wielu żartów, a także postawy i zachowania, można stwierdzić, że jest postacią komiczną w tym utworze, pełniącą rolę humorystyczną. Odkąd Mowgli opuścił wioskę, zaczyna z nim podróżować i wreszcie się z nim zaprzyjaźnia. Baloo zawsze troszczył się o chłopaka, pilnował go i uczył go podstawowych rz

Człowiek – najsłabsze ze zwierząt?

Nie przystoi, powiadają, dzielnemu łowcy uganiać się za człowiekiem, który jest najsłabszym ze stworzeń i nie posiada naturalnych narządów obrony
Rudyard Kipling „Księga dżungli”

Przedstawione w historii o Mowglim zwierzęta uważają, że najsłabszym ze stworzeń jest człowiek. Opinia ta zgadza się z greckim mitem o Epimeteuszu i Prometeuszu. Opowiada on o tym, jak bogowie tuż przed stworzeniem polecili braciom obdarzenie zwierząt odpowiednimi zdolnościami. Epimeteusz wykonał zadanie w ten sposób, że każda istota otrzymała jedną cechę pozwalającą jej przetrwać w środowisku. Zapomniał jednak o człowieku, dla którego nie starczyło już żadnej umiejętności. Wynika z tego, że człowiek rzeczywiście jest najsłabszym ze stworzeń: sam nie byłby w stanie przeżyć pośród zwierząt. Ale ta historia ma też dalszy ciąg – Prometeusz wykrada bogom ogień i techniczne umiejętności, które rekompensują słabość ludzkiej natury. Ta mityczna opowieść, chociaż sama w sobie wydaje się mało prawdopodobna, zdradza pewną prawdę o ludziach. Uważam, że człowiek, chociaż fizycznymi zdolnościami nie dorównuje wielu zwierzętom, wyróżnia się spośród nich pewną umiejętnością, jaką jest bardzo dobrze rozwinięta zdolność do myślenia, analizy i interpretacji faktów oraz wytwarzania narzędzi. Warto skupić się również na ludzkich uczuciach, na zdolności do przeżywania rzeczywistości na wielu poziomach. Człowiek często wykazuje niezwykłą siłę woli, ale czasami potrafi przegrać z pokusami, mimo świadomości zagrożenia, jakie ze sobą niosą.
Za tezą wyrażoną w opowieści o Prometeuszu przemawiają ustalenia współczesnej nauki. Według artykułu na stronie cordis.europa.eu metody obrabiania kamiennych narzędzi wymagające dużej delikatności oraz zręczności pojawiły się co najmniej 75.000 lat temu1. Do wypracowanych przez człowieka technik wytwarzania narzędzi należy specyficzna obróbka kamienia, polegająca na obłupywaniu (poprzez dociskanie kościanego ostrza) krawędzi narzędzia, które zostało wcześniej ukształtowane za pomocą uderzeń młotkiem. Metoda ta była stosowana w jaskini Blombos w Afryce Południowej w środkowym paleolicie. Ludzie, wykorzystując narzędzia, mogli polować i bronić się przed drapieżnikami, zyskując nad nimi przewagę.
Dzięki umysłowym zdolnościom, między innymi umiejętności zaawansowanej komunikacji, już ludzie prehistoryczni potrafili wspólnie upolować o wiele od siebie silniejsze zwierzęta. Wykorzystywanie narzędzi i zastawianie pułapek, naganianie zwierzyny wskazuje na przewagę, jaką uzyskuje człowiek dzięki inteligencji.
Według mnie jednak siła to nie tylko fizyczna umiejętność walki z zagrożeniem, w której wiele zwierząt osiąga prawdziwe mistrzostwo, czy umysłowe atuty wykorzystywane przez człowieka dla zdobycia dominacji w przyrodzie, ale również zdolność przezwyciężania własnych niechęci i słabości. Wróćmy do „Księgi dżungli”. Zawarte w niej opowiadania nie wystawiają ludziom najlepszego świadectwa, ale są również wyjątki, do których należy między innymi Mowgli, chłopiec wychowany w dżungli przez dzikie zwierzęta. Spotkał się on z odrzuceniem zarówno ze strony części zwierząt, jak i żyjących we wiosce ludzi, ale potrafił zachować godność. Innym przykładem człowieka dobrego i silnego w tej książce jest mały Toomai, dziecko, któremu udało się zobaczyć legendarny taniec słoni, co było praktycznie nie do osiągnięcia dla człowieka. Bohater był chłopcem niezwykle odważnym, pewnego razu podczas łowów na słonie wbiegł między zwierzęta, by podać poganiaczowi powróz.
Dobrym przykładem człowieka silnego w tym niefizycznym znaczeniu jest Santiago z książki Ernesta Hemingway’a „Stary człowiek i morze”. Rybak mimo bólu i zmęczenia walczy z potężną rybą – marlinem. Ostatecznie wygrywają zwierzęta – złowiony marlin zostaje zjedzony przez rekiny, więc na pewnym poziomie przyroda odnosi zwycięstwo. Ale historia ujawnia zupełnie inny wymiar siły starego człowieka.

O tym, do czego zdolny jest człowiek w trudnych chwilach, które są sprawdzianem jego siły, pisał również Władysław Broniewski w wierszu „List z więzienia”:

[…]
„To nic, córeczko, nic, że ciężko
za ciosem spada cios:
ja jestem z tych, co zimne męstwo
ciskają w twardy los.
[…]
Bądź zdrowa, miła, bądź szczęśliwa,
mnie musi starczyć sił,

bo dziś Pielgrzymów jam rówieśnik,
Wygnańców depczę ślad
i musz�

Na przestrzeni lat 1893-1894 Rudyard Kipling, angielski pisarz i laureat nagrody nobla, wydał zbiór opowiadań pod tytułem „Księga Dżungli”. Pierwsze trzy rozdziały dotyczą znanego chyba na całym świecie chłopca imieniem Mowgli (lub Mauli, co oznacza „Żabka”), którego przygody znamy z licznych adaptacji filmowych i animowanych. Muszę przyznać, że disneyowska wersja „Księgi Dżungli” towarzyszyła mi przez sporą część dzieciństwa, lądując na piedestale moich ulubionych bajek. Historia nieszablonowa, pełna pięknych kadrów i wzruszających scen, opowiadająca o odważnym, aczkolwiek pokornym chłopcu żyjącym pośród dzikich zwierząt, z pewnością wyróżnia się na tle innych bajek. Kiedy tylko pojawiała się któraś z adaptacji, bądź któraś z kontynuacji, natychmiast zasiadałam do oglądania. Dopiero kilka lat temu sięgnęłam po książkę, która – jeśli mam być szczera – trochę mnie zawiodła i obdarła magię tejże opowieści. Za sprawą obrazów, przez lata miałam utarty pewien ogląd tej historii, dlatego wersja autorska „Księgi Dżungli” nie przemówiła do mnie. Tak naprawdę ciężko mi ocenić tę książkę jako całość, wydaje się być bardzo nierówna. Podczas gdy przygody Mowgliego są przystępne, zabawne i spójne, pozostałe opowiadania często mnie nużyły, jest w nich też sporo okrucieństwa. To oczywiście moja subiektywna ocena. Doceniam natomiast fakt, że spoglądamy na świat oczyma zwierząt.
Zacznę od pozytywów, czyli od tego, co według mnie w książce jest najlepsze. Prawa dżungli – kodeks honorowy, które stworzyły zwierzęta, w opozycji do praw ludzkich. Mogłoby się wydawać, że dzikimi zwierzętami rządzą pierwotne, niepohamowane instynkty, którymi bezmyślnie się posługują. Rudyard Kipling zastosował w swych opowiadaniach antropomorfizację zwierząt, przez co wydały się być bardziej ludzkie niż – ku ironii – człowiek. Ludzie z butnością wkraczają do dżungli, dzierżąc strzelby i zabijają dla sportu, dla sławy, albo po prostu bez powodu. Rabują potomstwo, niszczą domostwa, pozostawiają po sobie odpady, zawłaszczając kawałek po kawałku dżunglę. To człowiek jest tu dziką bestią, pełną okrucieństwa i żądzy mordu. Zwierzęta w opowiadaniach postępują inaczej. Starają się nie wchodzić na tereny ludzkie i przede wszystkim nie zabijać ludzi, gdyż ściąga to wyłącznie kłopoty. Polują tylko po to, aby jeść, nigdy z innych powodów. Kiedy walczą pomiędzy sobą o terytorium, zawsze musi to być walka uczciwa i honorowa. Nie atakują szczeniąt, nie zabijają słabszych, nie obcują z ludem małp, gdyż one (podobnie jak człowiek) łamią odwieczne prawa dżungli. Mowgli uczy się tych zasad od najmłodszych lat, a także obyczajów panujących w Gromadzie wilków. Jego przewodnicy wpajają mu szacunek i pokorę do dżungli i znajdujących się w niej zwierząt. Uważam, że jest to dobra nauka dla dzieci, a także dla dorosłych, aby zawsze respektować czyjeś prawa, szanować naturę oraz każdą żywą istotę. Pokuszę się o stwierdzenie, iż autor st

1) Mowgli – jego imię oznacza „żaba”. Jest to wesoły chłopiec, który został przygarnięty przez Matkę Wilczycę. Zaprzyjaźnił się z niedźwiedziem Baloo i czarną panterą Bagheerą, którzy uczyli go Praw Dżungli. Kiedy pojawił się w jaskini wilków, był małym chłopcem z dołeczkami i pulchną buzią. Wyrósł na silnego i zwinnego chłopca. Jego największym wrogiem jest tygrys Shere Khan, który napadł na obóz drwali i chciał go zabić. Ma dobre serce, chętnie pomaga przyjaciołom. Niestety czuje się obcy i samotny zarówno w wiosce ludzi, jak i w swoim plemieniu. Pomimo wychowania przez zwierzęta zachował ludzką empatię i wrażliwość.2) Baloo – jest to stary, powolny niedźwiedź. To bohater drugoplanowy. Wychowywał Mowgliego i uczył go Praw Dżungli. Baloo żywił się tylko roślinami. Miał zezwolenie na uczestnictwo w Wiecach Gromady, uczył młode szczenięta Praw Dżungli. Baloo kocha Mowgliego, jest jego przyjacielem. Kiedy dowiedział się, że chłopiec został porwany przez małpy, szybko wyruszył mu na ratunek.3) Bagheera – postać drugoplanowa, czarna pantera, piękna i szlachetna, opiekuje się Mowglim i wychowuje go. Bageera urodziła się wśród ludzi, w Udajpurze, gdzie zmarła jej matka. Zapłaciła okup w postaci byka za przyjęcie Mowgliego do Gromady. O panterze: „Każdy znał Bagheerę i nikt nie miał ochoty włazić jej w drogę: była, bowiem przebiegła jak Tabaqui, odważna jak dziki bawół, a bezwzględna jak słoń zraniony.”. Bagheera kochała Mowgliego i opiekowała się nim. Kiedy dowiedziała się o jego porwaniu, bez zastanowienia ruszyła na ratunek. Kazała Mowgliemu udać się do wioski ludzi i pozyskać od nich ogień, którego bał się Shere Khan.4) Matka Wilczyca – wilcza matka, która przygarnęła Mowgliego, gdy ten był malutki. Jest to postać drugoplanowa. Zaprowadziła ludzkie szczenię na Wiec Gromady, gdzie odbyło się głosowanie. Nazwała chłopca Mowgli, co oznaczało: „żaba”. Kochała go jak własnego syna, opiekowała się nim, troszczyła się o niego i go wykarmiła. Nazywano ją również Diablicą.5) Ojciec Wilk – postać drugoplanowa, przybrany ojciec Mowgliego. Opiekował się chłopcem razem z Matką Wilczycą. Traktował go jak własnego syna.6) Shere Khan – niebezpieczny tygrys, który zaatakował obóz drwali i chciał zabić małego Mowgliego. Jest największym wrogiem chłopca. Jest postacią drugoplanową. Nazywano go również Lungrim–Kuternogą, gdyż od urodzenia kulał na jedną łapę. Z powodu niepełnosprawności nogi polował wyłącznie na bydło. Ostatecznie został pokonany przez Mowgliego, który ściągnął z niego skórę.7) Szary Brat – postać epizodyczna, pojawiająca się w trzecim rozdziale „Księgi Dżungli”. Szary Brat jest synem Matki Wilczycy (Diablicy) i Ojca Wilka, jest też przybranym bratem Mowgliego. Kocha swojego ludzkiego brata, pomaga mu pokonać Shere Khana.8) Tabaqui – postać epizodyczna, pojawiająca się w pierwszym rozdziale. Przybywa do wilczej jaskini, aby powiadomić o nadchodzącym Shere Khanie. Szakal znany jest ze swoich psot. Jest też dużym lizusem. Wśród zwierząt zanany jest ze swych częstych ataków szału. Biega wówczas po dżungli i wszystkich kąsa, nawet tygrys wówczas przed nim ucieka. Zwierzęta nazywają to szałem, a my wścieklizną.9) Kaa – bohater epizodyczny, występujący w trzecim rozdziale. Jest to stary pyton, który swoim spojrzeniem potrafił zahipnotyzować małpy, które porwały Mowgliego. Jest bard

,,Księga dżungli” autorstwa noblisty Rudyarda Kiplinga składa się z siedmiu części. Wszystkie rozgrywają się w Indiach, które były brytyjską kolonią, w XIX wieku.

Trzy pierwsze części opowiadają historię Mowgliego, chłopca, który wychował się w dziczy. Jego opiekunami była wilcza rodzina. Chłopiec najlepiej czuł się wśród zwierząt. Kiedy trafił do osiedli ludzkich odczuwał smutek i pragnienie powrotu do ukochanego lasu.
Rywalem Mowgliego w dżungli był kulawy tygrys Shere Khan, który wykorzystywał każdą okazję, aby oczernić chłopca wśród innych zwierząt. Tygrys zwyciężył– kiedy stary wilk Akela oddał władzę w wilczym stadzie chłopiec jest zmuszony porzucić życie wśród zwierząt i rozpocząć życie wśród ludzi. Tu jednak nie zaznał szczęścia. Kiedy zabił tygrysa wieśniacy wymogli na Mowglim, aby wrócił do dżungli. To jego prawdziwy dom, mówił przecież językiem zwierząt, miał przyjaciół w lesie. Mowgli otrzymał nawet propozycję aby kierować wilczym stadem. Nie chciał tego, wybrał życie samotnego myśliwego w dżungli.
Bohaterowie trzech pierwszy części książki zachowują się jak ludzie. Walczą o władzę, kochają się, odczuwają radość i smutek. W dżungli są bardzo jasne prawa obowiązujące zwierzęta. Jednym z nich jest zakaz atakowania ludzi, bo może to przynieść opłakane konsekwencje. O tym dlaczego tak jest piszę na koniec wypracowania.
Czwarta część książki pt. ,,Biała foka” jest niezwykle smutna. To historia tytułowego zwierzęcia o imieniu Kotik, które jest świadkiem krwawych polowań ludzi na foki. Tylko fakt, że skóra Kotika ma nietypową barwę, pozwala mu ujść z życiem. Obraz mordowania przyjaciół drewnianymi pałkami został na zawsze w głowie bohatera. Kotik chce znaleźć bezpieczne miejsce do życia, w którym nie ma ludzi. Poszukuje więc bezludnej wyspy. Dociera aż pod sam równik, ale w końcu wraca w rodzinne strony, aby opowiedzieć innym zwierzętom o tym wspaniałym lądzie. Wkrótce foki wyruszają z Kotikiem w kierunku bezpiecznego dla nich miejsca, w którym oczywiście nie ma tych okropnych ludzi.
Piąty fragment książki opowiada o Rikki – Tikki – Tavie. To opowieść o manguście, czyli zwierzątku, które potrafi walczyć z wężami. Bohater ma pecha- ucierpiał w powodzi, traci przytomność, tafia do siedlisk ludzkich. Rikki-Tikki- Tavem opiekuje się pewien chłopiec i jego rodzina. Mangusta, gdy wydobrzała, zwiedza ogród ludzi. Dowiaduje się, że mieszkają w nim groźne węże, które planują zabić domowników. Dzięki czujności mangusty plany gadów nie zostały zrealizowane. W ten sposób bohater znajduje uznanie w oczach ludzi i zostaje u nich na zawsze. Według mnie ta część książki Kiplinga jest najbardziej

„Księga dżungli”- Rudyard Kipling- streszczenie szczegółowe
Przedmowa
We wstępie autor książki w humorystyczny sposób dziękuje osobom, które przyczyniły się do napisania przez niego tej lektury. Byli to między innymi:
•Bahadur Shah- słoń juczny. W indyjskiej księdze rejestracyjnej nosił numer 174. Autor dziękuje też jego siostrze- Pudmini. To właśnie dzięki nim autor poznał historię Toomaia, czyli Druha Słoni. Poznał też dużo szczegółów, które zawarte były w opowieści, noszącej tytuł „Słudzy Jej Królewskiej Mości”.
•Ludzie, którzy chcieli pozostać anonimowi. W szczególności chodzi o pewnego hinduskiego kapłana. To on scharakteryzował stan kapłański i zrobił to w sposób nieco zgryźliwy.
• Shahi- wąż, który na jarmarkach wykonuje swój taniec. Robi to w takt melodii, którą wygrywa zaklinacz. Autor dziękuje mu za dostarczenie wiadomości o ludziach, zwyczajach itd.
•Badacz, który zajmuje się życiem gadów i płazów. Autor dziękuje mu za szczegóły wykorzystane w powiastce Rikki- Tikki- Tavi.
•Mysikrólik Limeryszyn- autor dziękuje mu za opowieści o białej foce.
Bracia Mowgliego
Na pewnych wzgórzach, które nazywały się Seeonee, mieszkała wilcza rodzina. W jej skład wchodził Ojciec Wilk, Matka Wilczyca i szczenięta. Jednego wieczora przed jamą, którą zamieszkiwały owe wilki, zamajaczył cień, a po chwili dało się słyszeć jakiś głos, który okazał się dźwiękiem wydawanym przez szakala Tabqu. Prosił on o jedzenie. Ojciec Wilk niechętnie wpuścił szakala do jamy, a ten szybko znalazł sobie do ogryzienia kość antylopy. Bardzo dziękował za posiłek, ale Ojciec Wilk bardzo sceptycznie do tego podszedł, gdyż wiedział, że szakalom nie należy ufać. W końcu szakal poinformował ich, że w okolicy niedługo będzie grasował tygrys Shere Khan. Z doliny dobiegał ryk tygrysa. Właśnie polował na drwali, a w końcu wskoczył do ogniska i poparzył sobie łapy. Ojciec Wilk zauważył, że przez krzaki przedziera się małe, nagie dziecko, czyli „ludzkie szczenię”. Wilki widziały, że dopiero niedawno nauczył się chodzić. Wilki wzięły go do jamy, Matka Wilczyca rozczulała się nad nim. W końcu jednak pod jamę przybiegł Shere Khan i zażądał, by oddać mu dziecko. Wilcza rodzina jednak nie oddała dziecka. Postanowiła się nim zaopiekować i nadać mu imię Mowgli. Shere Khan powiedział jednak, że i tak odbierze im dziecko. W końcu nadszedł czas, w którym wilcze rodziny pokazywały się stadu. Ojciec Wilk i Matka Wilczyca bali się, czy Mowgli zostanie przyjęty do stada. W obronie chłopca stanął niedźwiedź Baloo i pantera Bagheera. Właśnie dzięki poparciu niedźwiedzia i okupowi pantery w postaci tłustego byka, Mowgli został przyjęty do gromady. Po około dziesięciu latach Mowgli był jeszcze dzieckiem, w przeciwieństwie do małych wilcząt, które były już dorosłymi wilkami. Przestrzegał Prawa Dżungli i się go uczył. Shere Khan buntował młodsze wilki przeciwko ich przywódcy i Mowgliemu. Mowgli ukradł od ludzi ogień. Ogniem poparzył tygrysa. Mogwli pożegnał się z wilkami i zaszedł do ludzkiej wioski.
Łowy Węża Kaa
Opowieść ta dzieje się jeszcze zanim Mowgli poparzył Shere Khana.
Niedźwiedź Baloo nauczył Mowgliego zaklęcia, które miało ułatwić mu poruszanie się w dżungli. Kiedy Mowgliemu coś szło źle, dawał mu „lekkie” klapsy. Jednak dla delikatnej skóry chłopca, klapsy wcale delikatne nie były. Często za chłopcem wstawiała się Bagheera. Mowgli pewnego razu, kiedy Baloo go uderzył, poszedł na wagary i zapoznał się z plemieniem małp. Miał nawet zamiar zostać ich przywódcą. Baloo twierdził, że znajomość z małpami jest upokorzeniem i hańbą, i że jest to niegodne szanującego się obywatela dżungli. Wtedy jeszcze Mowgli nie wiedział, że z małpami zadawać się nie należy. Małpy dowiedziały się o tym, że Mowgli darzy ich sympatią i porwały go. Wtedy jednak Mowgli poprosił ptaka, by ten poinformował przyjaciół o tym, gdzie niosą go małpy. Małpy wtrąciły Mowgliego do miejsca, w którym były jadowite żmije. Mowgli użył jednak zaklęcia i żmije potraktowały go jak członka swojego stada. W końcu jednak został uwolniony dzięki swoim przyjaciołom i wężowi Kaa. Ten zatańczył swój hipnotyzujący taniec i zahipnotyzował małpy. Hipnotyzujący taniec zadziałał też na panterę i niedźwiedzia. I być może i oni zostaliby pożarci, gdyby nie Mowgli. Ten jako człowiek, na którego taniec nie działał, odciągnął ich poza mury miasta. Zwierzęta miały mnóstwo ran, które odniosły w bitwie z małpami. Chłopiec musiał ponieść karę, więc pantera dała mu sześć klapsów.
Tygrys! Tygrys!
Ta opowieść jest kontynuacją opowieści „Bracia Mowgliego”.
Kiedy ludzie ujrzeli Mowgliego, przestraszyli się i uciekli. Mimo wszystko chłopiec szedł dalej w kierunku wioski, bo był bardzo głodny i liczył, że dostanie tam jedzenie. Przystanął zaraz przy wejściu do wioski, a że ludzkiego języka nie rozumiał, włożył palec do buzi. W ten sposób chciał dać ludziom do zrozumienia, że jest głodny, i że chce jeść. Ci jednak nie rozumieli tego gestu. Wezwano kapłana, który odgadł, że Mowgli jest małym wilkołakiem, który uciekł z dżungli. Uznał, że może być to syn Messui. Kobieta wzięła do siebie dziecko. Messuia była żoną najbogatszego człowieka w wiosce. Mowgli szybko nauczył się ludzkiego języka, ale nie chciał pozostać w domu, bo czuł się tam jak w więzieniu. Mowgli spotkał się z Szarym Bratem, który poinformował go, że Shere Khan zmienił rejon polowań, ale obiecał Mowgliemu zemstę. Przy pomocy Szarego

,, Księga dżungli” – Rudyard Kipling- plan wydarzeń

Bracia Mowgliego
• Shere Khan zmienia obszar swoich łowów.
• Mowgli zostaje przygarnięty przez wilczą rodzinę.
• Mowgli zostaje przyjęty do stada.
• Baloo i Bagheera zostają przyjaciółmi Mowgliego.
Łowy Węża Kaa
• Mowgli zostaje porwany przez małpy.
• Przyjaciele chłopca rozpaczają po jego porwaniu.
• Z pomocą przychodzi wąż Kaa.
• Kaa hipnotyzuje małpy.
• Małpy przegrywają bitwę.
Tygrys! Tygrys!
• Mowgli dołącza do ludzi.
• Mowgli zostaje pastuszkiem.
• Mowgli w sprytny sposób planuje zabójstwo tygrysa.
• Shere Khan umiera.
• Mowgli zostaje wygnany z ludzkiej wioski.
Biała Foka
• Foki przybywają do Siewierowostocznej.
• Przyjście na świat Kotika.
• Część fok zostaje zabita przez ludzi.
• Kotik poszukuje wyspy bez ludzi.
�

„Księga dżungli”- Rudyard Kipling- charakterystyka bohaterów
1. Mowgli- główny bohater książki. Syn drwali, których zaatakował tygrys Shere Khan. Wychowany został przez wilki. Jest wesołym i ciekawskim chłopcem. Mowgli wykazywał się odwagą, mądrością i dużym szacunkiem.
2. Matka Wilczyca- była wilczycą, która opiekowała się Mowglim. Kochała Mowgliego nad życie i była w stanie poświęcić dla niego swoje życie.
3. Ojciec Wilk- był wilczym ojcem Mowgliego. Nie przeszkadza mu inność Mowgliego i traktuje go jak normalnego członka swojej rodziny.
4. Bagheera- czarna, piękna i szlachetna pantera. Była opiekunką, jak i też przyjaciółką Mowgliego. To ona na Gromadzkim Wiecu Wilków złożyła za niego okup. Urodziła się wśród ludzi, ale uciekła do dżungli. Była doświadczona i rozsądna.
5. Kaa- wąż pyton. Umie hipnotyzować i w ten sposób poluje. Dzięki swojej umiejętności, wygrał bitwę z małpami i przyczynił się do uratowania Mowgliego. Był stary i doświadczony. Odznaczał się dużą pewnością siebie.
6. Baloo- stary niedźwiedź i nauczyciel Mowgliego. To on nauczył chłopca magicznego zaklęcia. Kiedy jednak Mowgli zrobił coś źle, ten uderzał go. Pewnego razu po takim uderzeniu Mowgli uciekł od Baloo. Jest znawcą Prawa Dżu

,, Księga dżungli”- Rudyard Kipling- najważniejsze informacje
1. Autor książki: Rudyard Kipling
2. Tytuł książki: ,,Księga dżungli”
3. Rodzaj powieści: powieść przygodowa z elementami charakterystycznymi dla baśni,
4. Bohaterowie:
• Mowgli – chłopiec, który został przygarnięty przez wilki
• Pantera Bagheera – przyjaciółka Mowgliego
• niedźwiedź Baloo –przyjaciel Mowgliego
• Kaa – pyton, umie hipnotyzować
• Akela – przywódca wilków
• Sheer Khan – tygrys zabity przez Mowgliego
• Szakal Thabaqui – szakal
• Kotik – foka, mająca białe futro
• Łowca morski – tata Kotika
• Rikki- Tikki- Tavi – mangusta
• Kala Nag – słoń w służbie rządowi Indyjskiemu
• Duży Toomai- poganiacz słoni
• Mały Toomai- syn dużego Toomaia
5. Plan wydarzeń:

Bracia Mowgliego
• Shere Khan zmienia obszar swych łowów.
• Mowgli zostaje przygarnięty przez rodzinę wilków.
• Mowgli zostaje przyjęty do stada wilków.
Łowy Węża Kaa
• Mowgli zostaje nieszczęśnie porwany przez małpy.
• Wąż Kaa pomaga Mowgliemu
• Wąż Kaa hipnotyzuje małpy.