Księga dżungli

,,Księga dżungli”- Rudyard Kipling- czas i miejsce akcji

1. Czas akcji

Po przeczytaniu książki „Księga Dżungli” Rudyarda Kiplinga nie jesteśmy w stanie dokładnie określić czasu akcji. To jednak co wiemy to to, że wydarzenia, które opisał autor, rozgrywają się na przełomie XIX i XX wieku. Zdarzenia obejmują przede wszystkim czas dorastania Mowgliego. Inny jest czas w różnych opowiadaniach, które poruszają tematykę określonych zwierząt. Biorąc pod uwagę to, że Rudyard Kipling książkę ,,Księga dżungli” napisał w roku 1894, możemy twierdzić więc, że czas opisany w książce był Rudyardowi Kiplingowi współczesny i związany z czasem jego życia, gdyż autor ,,Księgi dżungli” zmarł w roku 1936.

2. Miejsce akcji

Podobnie jak w przy

Człowiek – najsłabsze ze zwierząt?

Nie przystoi, powiadają, dzielnemu łowcy uganiać się za człowiekiem, który jest najsłabszym ze stworzeń i nie posiada naturalnych narządów obrony
Rudyard Kipling „Księga dżungli”

Przedstawione w historii o Mowglim zwierzęta uważają, że najsłabszym ze stworzeń jest człowiek. Opinia ta zgadza się z greckim mitem o Epimeteuszu i Prometeuszu. Opowiada on o tym, jak bogowie tuż przed stworzeniem polecili braciom obdarzenie zwierząt odpowiednimi zdolnościami. Epimeteusz wykonał zadanie w ten sposób, że każda istota otrzymała jedną cechę pozwalającą jej przetrwać w środowisku. Zapomniał jednak o człowieku, dla którego nie starczyło już żadnej umiejętności. Wynika z tego, że człowiek rzeczywiście jest najsłabszym ze stworzeń: sam nie byłby w stanie przeżyć pośród zwierząt. Ale ta historia ma też dalszy ciąg – Prometeusz wykrada bogom ogień i techniczne umiejętności, które rekompensują słabość ludzkiej natury. Ta mityczna opowieść, chociaż sama w sobie wydaje się mało prawdopodobna, zdradza pewną prawdę o ludziach. Uważam, że człowiek, chociaż fizycznymi zdolnościami nie dorównuje wielu zwierzętom, wyróżnia się spośród nich pewną umiejętnością, jaką jest bardzo dobrze rozwinięta zdolność do myślenia, analizy i interpretacji faktów oraz wytwarzania narzędzi. Warto skupić się również na ludzkich uczuciach, na zdolności do przeżywania rzeczywistości na wielu poziomach. Człowiek często wykazuje niezwykłą siłę woli, ale czasami potrafi przegrać z pokusami, mimo świadomości zagrożenia, jakie ze sobą niosą.
Za tezą wyrażoną w opowieści o Prometeuszu przemawiają ustalenia współczesnej nauki. Według artykułu na stronie cordis.europa.eu metody obrabiania kamiennych narzędzi wymagające dużej delikatności oraz zręczności pojawiły się co najmniej 75.000 lat temu1. Do wypracowanych przez człowieka technik wytwarzania narzędzi należy specyficzna obróbka kamienia, polegająca na obłupywaniu (poprzez dociskanie kościanego ostrza) krawędzi narzędzia, które zostało wcześniej ukształtowane za pomocą uderzeń młotkiem. Metoda ta była stosowana w jaskini Blombos w Afryce Południowej w środkowym paleolicie. Ludzie, wykorzystując narzędzia, mogli polować i bronić się przed drapieżnikami, zyskując nad nimi przewagę.
Dzięki umysłowym zdolnościom, między innymi umiejętności zaawansowanej komunikacji, już ludzie prehistoryczni potrafili wspólnie upolować o wiele od siebie silniejsze zwierzęta. Wykorzystywanie narzędzi i zastawianie pułapek, naganianie zwierzyny wskazuje na przewagę, jaką uzyskuje człowiek dzięki inteligencji.
Według mnie jednak siła to nie tylko fizyczna umiejętność walki z zagrożeniem, w której wiele zwierząt osiąga prawdziwe mistrzostwo, czy umysłowe atuty wykorzystywane przez człowieka dla zdobycia dominacji w przyrodzie, ale również zdolność przezwyciężania własnych niechęci i słabości. Wróćmy do „Księgi dżungli”. Zawarte w niej opowiadania nie wystawiają ludziom najlepszego świadectwa, ale są również wyjątki, do których należy między innymi Mowgli, chłopiec wychowany w dżungli przez dzikie zwierzęta. Spotkał się on z odrzuceniem zarówno ze strony części zwierząt, jak i żyjących we wiosce ludzi, ale potrafił zachować godność. Innym przykładem człowieka dobrego i silnego w tej książce jest mały Toomai, dziecko, któremu udało się zobaczyć legendarny taniec słoni, co było praktycznie nie do osiągnięcia dla człowieka. Bohater był chłopcem niezwykle odważnym, pewnego razu podczas łowów na słonie wbiegł między zwierzęta, by podać poganiaczowi powróz.
Dobrym przykładem człowieka silnego w tym niefizycznym znaczeniu jest Santiago z książki Ernesta Hemingway’a „Stary człowiek i morze”. Rybak mimo bólu i zmęczenia walczy z potężną rybą – marlinem. Ostatecznie wygrywają zwierzęta – złowiony marlin zostaje zjedzony przez rekiny, więc na pewnym poziomie przyroda odnosi zwycięstwo. Ale historia ujawnia zupełnie inny wymiar siły starego człowieka.

O tym, do czego zdolny jest człowiek w trudnych chwilach, które są sprawdzianem jego siły, pisał również Władysław Broniewski w wierszu „List z więzienia”:

[…]
„To nic, córeczko, nic, że ciężko
za ciosem spada cios:
ja jestem z tych, co zimne męstwo
ciskają w twardy los.
[…]
Bądź zdrowa, miła, bądź szczęśliwa,
mnie musi starczyć sił,

bo dziś Pielgrzymów jam rówieśnik,
Wygnańców depczę ślad
i musz�

Mowgli-bohater główny , dziecko wychowane przez watahę.Szybko pojmuje nieznane mu dotąd rzeczy, ma dobre i czułe serce.
Baloo- niedźwiedź wychowujący chłopca ,stary zwierz kochający dziecko i niestanowiący zagrożenia w dżungli.
Matka Wilczyca – nazywana Diablicą , przybrana matka Mowgliego kochająca go ponad życie.
Ojciec Wilk – przybrany tato Mowgliego, bronił dziecko przed tygrysem.
Nag- krwiożercza gadzina a także dobrze zbudowany wąż.
Nagina- żona Naga
Shere Khan-złośliwy tygrys, drapieżnik z zawiścią pragną zabić Mowgliego jednakże bezskutecznie, to on polega w walce.
Małpie plemię-plemię małp mówiono o nich ,,wyrzutki społeczeństwa”.
Szary brat -przybrany brat Mowgliego , pomagał mu w walce z wrogiem.
Tabaqui-szakal o złym i zawistnym charakterze towarzysz tygrysa.
Bagheera- urodziwa czarna pantera ,opiekunka bohatera o szlachetnym sercu.
Kaa-pewny siebie ,odstraszający i siejący grozę wąż.
Hathi-szanowany mieszkaniec dżungli , w podeszłym wieku słoń o wielkim sercu.
Darzee- zrozpaczony po utracie pisklęcia ptak .
Chuchundra-bojaźliwy , drobny szczur.
Chil-myszoł�

Książka „Księga dżungli” autorstwa Rudyarda Kiplinga składa się z historii różnych bohaterów. Tylko pierwsze trzy rozdziały dotyczą historii Mowgliego. W kolejnych poznajemy m.in. białą fokę Kotika oraz mangustę o imieniu Rikki- Tikki- Tavi. Opowiadania wchodzące w skład książki dotyczą folkloru Indii oraz indyjskiej dżungli.
Kipling podróżował po Indiach, gdzie usłyszał wiele historii opowiadanych przez tamtejszą społeczność. Połączył swoje obserwacje, zasłyszane historie i badania, tworząc właśnie „Księgę dżungli”. Nie została ona wydana w całości. Opowiadania były wydawane w latach 1893-1894, kiedy pisarz przebywał w Vermoncie w Stanach Zjednoczonych.Postanowiłam podzielić opracowanie problematyki „Księgi dżungli” na kilka mniejszych części.1) ZASADY DŻUNGLI, zgodnie z którymi postępują zwierzęta:
• Nie wolno zjadać ludzi, gdyż są najsłabszymi ze zwierząt. Prawo można złamać tylko w wyjątkowych sytuacjach, poza obszarem polowań plemienia, aby nie narażać na niebezpieczeństwo gromady.
• Polowanie jest dozwolone tylko w potrzebie, nie dla przyjemności.
• Wilki są wolnym plemieniem, które podlega kontroli Naczelnika Gromady.
• Wilki mogą mieszkać z dala od gromady, ale po urodzeniu szczeniąt muszą przyprowadzić je na Wiec Gromady, aby zapoznać je z plemieniem.
• Jeśli występują wątpliwości co do przyjęcia szczenięcia do gromady, zorganizowane zostaje głosowanie. Aby młode dołączyło do plemienia, musi poprzeć je przynajmniej dwóch członków gromady. W głosowaniu nie biorą udziału rodzice szczenięcia.
• Nie wolno zabijać nieowłosionych szczeniąt.
• Przez wzgląd na to, że przyjęcie Mowgliego do gromady nastąpiło w wyniku ofiarowania przez Bagheerę byka, chłopiec nie może polować na bydło.
• Ósma zasada naucza, aby „najpierw uderzać, a potem dopiero głosu dobywać”.
• Tylko gromada może wybierać przywódcę.
• Cytując: „kara bywa ostatecznym załatwieniem wszelkich porachunków, po którym już nie następują żadne nagany ani wyrzuty.”.
• Nie wolno przyjaźnić się z plemieniem małp, gdyż nie stosuje się ono do praw dżungli.
Kipling często nazywał prawa dżungli prawem silniejszego. W „Księdze dżungli” prawa te funkcjonują jednak w sposób pozytywny. Pisarz uznaje, że mogą one być wzorem dla ludzi, którzy często są niegodziwi i postępują bezprawnie.
Kipling nie idealizuje świata zwierząt. Przedstawia w ks

1. Bracia Mowgliego
a) Nieudany atak tygrysa Shere Khana na obóz drwali.
b) Przybycie do jaskini Matki Wilczycy i Ojca Wilka szakala Tabaqui.
c) Zawędrowanie tygrysa po śladach dziecka do jaskini wilków.
d) Próba odebrania ludzkiego szczenięcia.
e) Zdecydowana odmowa Matki Wilczycy.
f) Nadanie dziecku imienia Mowgli.
g) Przyjęcie chłopca do stada dzięki pomocy niedźwiedzia Baloo i czarnej pantery Bagheery.
h) Wyruszenie Mowgliego do wioski ludzi po ogień.
i) W trakcie Wiecu Gromady następuje podpalenie dużej gałęzi przez ludzkie dziecko.
j) Zaatakowanie ogniem tygrysa.
k) Chłopiec zostaje wyrzucony ze stada.
2. Łowy węża Kaa
a) Nauczanie praw dżungli przez Baloo i Bagheerę.
b) Zaprzyjaźnienie się chłopca z małpami.
c) Porwanie Mowgliego przez małpy do starych ruin.
d) Udanie się czarnej pantery i niedźwiedzia o węża Kaa.
e) Prośba o pomoc w uratowaniu ludzkiego dziecka.
f) Wspólne zaatakowanie małp.
g) Zahipnotyzowanie porywaczy przez węża Kaa.
h) Odzyskanie Mowgliego.
3. Tygrys! Tygrys!
a) Udanie się Mowgliego do ludzkiej wioski.
b) Poznanie pewnej kobiety, która postanawia przyjąć chłopca do swojego domu.
c) Uczenie się Mowgliego ludzkiej mowy, zachowań i nawyków.
d) Nocne spotkanie chłopca z jego wilczym bratem.
e) Wyśmianie przez ludzkie dziecko historii o dżungli starego łowcy Buldeo.
f) Opieka nad stadem bawołów.
g) Kolejne spotkanie Mowgliego z wilkiem.
h) Obmyślenie planu zemsty na Shere Khanie.
i) Zagonienie bawołów do dwóch wejść do doliny.
j) Zabicie tygrysa.
k) Przybycie starca Buldeo, żądającego skóry dla siebie.
l) Odmowa Mowgliego.
m) Odejście chłopca z wioski ludzi.
n) Powrót do wilczego stada ze skórą Shere Khana.
o) Odmówienie Mowgliego ponownego przyłączenia się do gromady.
4. Biała foka
a) Poznanie nowego bohatera – białej foki o imieniu Kotik.
b) Zobaczenie przez Kotika polowań na foki.
c) Opuszczenie rodziny i podróż w celu znalezienia bezpiecznego miejsca dla swojego gatunku.
d) Odnalezieni

W rozdziale „Bracia Mowgliego” poznajemy głównego bohatera pierwszych trzech rozdziałów. Tygrys Shere Khan zaatakował wioskę drwali i wędrując za śladami dziecka dotarł do jaskini wilków. Zażądał oddania ludzkiego szczenięcia, lecz Matka Wilczyca zdecydowanie odmówiła. Chłopca nazwano Mowgli, co oznacza żaba. Z pomocą czarnej pantery Bagheery i niedźwiedzia Baloo, malec zostaje przyjęty do stada. Po kilku latach Bagheery prosi chłopca, aby udał się do wioski ludzi i zabrał stamtąd ogień. Mowgli przybywa na spotkanie stada, na którym jest również tygrys, zapala gałąź i atakuje Shere Khana. Niestety chłopiec został zmuszony do opuszczenia stada i udania się do wioski ludzi. Obiecał jednakże powrócić w przyszłości ze skórą Shere Khana.
W rozdziale drugim „Łowy węża Kaa” cofamy się w czasie jeszcze przed wydarzeniami z pierwszego rozdziału. Mowgli zaprzyjaźnia się z małpami, które porywają go do starych ruin. Bagheera wraz z Baloo udaje się do węża Kaa i prosi go o pomoc w odzyskaniu chłopca. Cała trójka wyrusza do małp, gdzie dochodzi do potyczki. Kaa hipnotyzuje małpy, które same podchodzą do niego i czekają, aż je zje.
W rozdziale trzecim „Tygrys! Tygrys!” czytamy kontynuację losów Mowgliego po opuszczeniu stada. Chłopiec dotarł do wioski ludzi, gdzie jedna kobieta przygarnia go do swojej rodziny. Chłopiec uczy się ludzkiej mowy i zwyczajów. Pewnej nocy spotyka swojego wilczego brata. W wiosce Mowgli słucha opowieści o dżungli strzelca Buldeo i wyśmiewa je. Na drugi dzień wychodzi z bydłem na pastwisko. Chłopiec spotyka się z wilczym bratem i Akelą. Razem zaganiają bydło do obu wejść do wąwozu, w którym znajduje się Shere Khan. Tygrys zostaje zabity. Przybywa Buldeo, który chce od Mowgliego skóry tygrysa. Chłopiec odmawia, przez co strzelec rozpowiada w wiosce plotki, oskarżające Mowgliego o bycie czarownikiem. Zostaje on wypędzony przez ludzi. Wraca do stada, lecz odmawia dołączenia do nich. Chce samotnie polować w dżungli.
I na tym kończą się losy Mowgliego. Dalej opowiadane są historie nowych bohaterów.
W rozdziale czwartym „Biała foka” poznajemy fokę o imieniu Kotik. Pewnego dnia widzi, jak ludzie polują na jego przyjaciół. Postanawia znaleźć bezpiecz

Rudyard Kipling, angielski prozaik i poeta, wydał w latach 1893-1894 książkę pod tytułem „Księga dżungli”. I choć mogłoby się wydawać, że jest to obszerna powieść, tak naprawdę to zbiór opowiadań połączonych ze sobą spójnym wątkiem. Autor urodził się w Indiach, toteż zdobył wiedzę odnośnie indyjskiego folkloru oraz tytułowej dżungli, którą opisał w fascynujący wręcz sposób. Książka składa się z przedmowy i siedmiu rozdziałów, które opowiadają o przygodach chłopca imieniem Mauli (*), dorastającego wśród dzikich zwierząt. Owa historia została spopularyzowana przez liczne adaptacje filmowe i animowane, doczekała się także kontynuacji („Druga Księga Dżungli” – Rudyard Kipling).
Zanim przejdę do właściwego streszczenia książki, chciałam opowiedzieć o kluczowych dla zrozumienia treści Prawach Dżungli, które wykreował autor. Mogłoby się wydawać, że dzikimi zwierzętami rządzi chaos, tymczasem w książce panuje zorganizowana i restrykcyjna struktura zachowań. Owe prawa są surowe i rygorystyczne, ale zarazem sprawiedliwe, są też opozycją do działań ludzi, którzy często niniejsze prawa łamią. Mauli, jako nowy mieszkaniec dżungli, musi się ustosunkować do tych praw i z szacunkiem je respektować.
Prawo numer jeden: polujemy tylko z potrzeby, aby zaspokoić głód. Nie dla sportu, nie dla zabawy czy zaspokojenia własnego „ego”, tak jak to mają w zwyczaju ludzie. Zabijanie zwierząt tylko po to, aby móc powiesić sobie głowę zwierza jako trofeum jest brutalnym pogwałceniem niniejszego prawa.
Prawo numer dwa: walka pomiędzy osobnikami o pożywienie lub terytorium musi się odbywać „jeden na jednego”. Niegodne jest atakowanie pojedynczego zwierzęcia większą ilością agresorów. Szanse muszą być wyrównane i sprawiedliwe.
Prawo numer trzy: nie wolno zabić człowieka. Może to ściągnąć na całą dżunglę gniew ludzi wyposażonych w broń palną, przez co śmierć poniosą niewinne istoty. Poza tym człowiek jest tak naprawdę bezbronny – słaby, pozbawiony kłów i pazurów.
Prawo numer cztery: zabrania się obcowania z ludem małp, ponieważ one – podobnie jak ludzie – nie respektują niniejszych praw.
Prawo numer pięć: zabicie nieowłosionego szczenięcia jest hańbą.
Wydarzenia opisane w książce dzieją się w XIX wieku, w Indiach lub na wybrzeżu Morza Północnego. Głównym miejscem akcji jest tytułowa dżungla, która, niefortunnym zrządzeniem losu, staje się domem dla głównego bohatera. Poznaliśmy czas i miejsce akcji oraz kluczowe dla fabuły Prawa Dżungli, przejdźmy zatem do szczegółowego streszczenia książki.
Opowiadanie pierwsze: Bracia małego Mauli (Mauli to zapis fonetyczny angielskiej wersji imienia Mowgli).
Poznajemy wilka-ojca i wilczycę-matkę, którzy śpią w jaskini na płaskowzgórzu Seeonee, podczas gdy odwiedza ich szakal o imieniu Tabaki, który słynie ze swej złośliwości. Szakal informuje wilki o planach tygrysa – Wielkiego Shere Khan’a, który zmienia miejsce swego pobytu i zamierza polować na terytorium watahy. Wilk-ojciec jest oburzony, ponieważ tygrys łamie tym czynem prawo. Podczas nieudanej szarży na swą ofiarę, Shere Khan ląduje łapami w ognisku, które zostawili drwale, parząc sobie łapy. Tymczasem wilki znajdują nagiego chłopca i postanawiają się nim zaopiekować. Dziecko nazwano przez wilczycę imieniem Mauli, co oznacza „Żaba”. Okazuje się, że tygrys podążał tropem chłopca i żąda jego wydania. Wilki stają w jego obronie. Postanawiają przyjąć go do Gromady, aby stał się pełnoprawnym członkiem wilczej rodziny. Akela – siwy wilk, naczelnik rodu – początkowo jest temu przeciwny, za chłopcem wstawiają się jednak niedźwiedź Balu i czarna pantera Bagera. Mija około dziesięciu lat, malec wyrósł na silnego i zwinnego chłopca, a wilki wychowywały go jak własne młode, w zgodzie z Prawami Dżungli i wilczym kodeksem Gromady. Mauli otrzymał nawet swe miejsce na Skale Rady – miejscu wilczych obrad, podczas których podejmują one kluczowe decyzje. Pantera uczyła chłopca polowania, wilczyca-matka przestrzegała przed jego wrogiem – Shere Khan’em, a poczciwy niedźwiedź nauczył, jak unikać zagrożeń. Tygrys, nieustępliwy w swym postanowieniu zabicia chłopca, szuka sojuszników wśród młodych wilków. Pantera wspomina swój pobyt w niewoli, pokazując Mauliemu ślad po obroży. Tłumaczy chłopcu, że swym intensywnym, rozumnym spojrzeniem w oczy naraża się na gniew i ma sporo wrogów wśród zwierząt. Bagera wpada na pomysł, aby chłopiec udał się do ludzi i przyniósł ogień (zwany „szkarłatnym kwieciem”), który pomoże mu uzyskać przewagę, gdyż dzikie zwierzęta bardzo boją się ognia. Chłopiec spełnia polecenie pantery. Tymczasem Akela wyraźnie słabnie, a jego rządy chce przejąć tygrys, zabijając przywódcę i ludzkie szczenię. Wilki żądają wydania chłopca. Mauli używa ognia, aby przepędzić Shere Khan’a i ratuje starego Akelę od śmierci. Ze smutkiem postanawia odejść od wilczego stada, które uznaje za zdrajców. Żegna się ze swą wilczycą-matką i wilkiem-ojcem i rusza w stronę ludzkiej osady.
Opowiadanie drugie: Łowy węża Kaa
Mauli ma siedem lat. Niedźwiedź Balu uczy chłopca praw dżungli oraz proszenia o pomoc w językach wielu zwierząt. Doskonaląc swe umiejętności malec, poniekąd nieświadomy, spoufala się z ludem małp, popełniając haniebny czyn. Balu karci chłopca, opowiadając mu o małpach, które są złe, przebiegłe i nie szanują żadnych praw, a także są obarczone klątwą. Mauli jest synem drwala, toteż w wolnych chwilach tworzy plecione szałasy, co bardzo imponuje małpom, które pewnego dnia go porywają. Skrępowany chłopiec zauważa przelatującego sępa Chila i prosi go, aby przekazał wiadomość niedźwiedziowi i panterze, aby podążały jego śladem. Małpy boją się tylko jednego stworzenia – węża imieniem Kaa, a więc przyjaciele udają się do niego po pomoc w celu uwolnienia chłopca. Bagera i Balu proponują pytonowi wspólne polowanie na porywaczy chłopca, a tymczasem sęp informuje ich o miejscu pobytu Mauliego w Mroźnych Pieczarach, które są opuszczonym ludzkim miastem. Małpy próbują udawać ludzi, do których, podobnie jak do mieszkańców dżungli, czują pogardę. Uważają się za najmądrzejsze istoty i chcą wykorzystać chłopca, aby nauczył ich umiejętność pozwalających im górować nad innymi. Tymczasem Mauli, głodny i zmęczony, próbuje ucieczki, która kończy się niepowodzeniem. Małpy naradzają się, co z nim zrobić. Całą scenę obserwują z u

W rozdziale pierwszym („Bracia Mowgliego”) w jaskini Ojca Wilka i Matki Wilczycy pojawia się wieczorem szakal Tabaqui, donoszący wilkom, że tygrys Shere Khanie zmierza w ich stronę. Tygrys zaatakował obóz drwali, lecz podczas polowania poparzył sobie łapy. Zamiast ruszyć za ludźmi rozpoczął pościg za małym dzieckiem, trafiając do jaskini wilków. Tam Wilczyca odmówiła oddania ludzkiego szczenięcia, wyrzucając tygrysa z jaskini. Cała sytuacja niezwykle zmartwiła Ojca Wilka. Ludzki chłopiec został nazwany Mowgli, co oznacza żaba. Niedługo później rodzina wilków, jak przystało na tradycję, przedstawiła stadu swoje potomstwo. Niestety nikt nie chciał zgodzić się na pozostanie chłopca z wilkami. Mowgli został jednak przyjęty do stada za wstawiennictwem niedźwiedzia Baloo i czarnej pantery Bagheery. Shere Khan wściekł się. Od tego momentu minęło kilka dobrych lat. Matka Wilka i Ojciec Wilk nauczyli Mowgliego polować, chłopiec poznał również prawa dżungli. Shere Khan zaczął podburzać młode wilki, aby te odwróciły się od ludzkiego szczenięcia i Akeli – przywódcy stada. Bagheera w obawie o życie Mowgliego nakazała mu udanie się do wioski ludzi, aby przyniósł stamtąd ogień, gdyż tylko on mógłby obronić go przed tygrysem. Ludzkie szczenię przyrzekło zemstę na Shere Khanie. Gdy chłopiec powrócił z ogniem, czarna pantera powiadomiła go o rychłej śmierci Akeli, który nie miał szczęścia w ostatnich łowach. Wieczorem zorganizowano naradę na Skale, na którą przybył również Shere Khan. Tygrys zażądał przekazania mu chłopca. Mowgli zapalił gałąź i zaczął nią wymachiwać, strasząc tygrysa i zakazując zabicie Akeli. Co więcej, ogłosił, że wraca do wioski ludzi, lecz wróci, ale tym razem będzie nosił na sobie skórę Shere Khana.
W rozdziale drugim („Łowy węży Kaa”) dowiadujemy się, co wydarzyło się w życiu Mowgliego jeszcze przed opuszczeniem przez niego wilczego stada. Niedźwiedź Baloo często uczył chłopca praw dżungli i nowych sztuczek, czemu nieraz przyglądała się Bagheera. Pewnego dnia Mowgli obwieścił dwójce przyjaciół, że zostanie naczelnikiem plemienia małp. Wiadomość ta zmartwiła niedźwiedzia i pumę. Dowiadujemy się, że małpy są bardzo kłamliwymi zwierzętami, chcącymi przede wszystkim zwrócić na siebie uwagę. Nagle przybyły małpy, porywając Mowgliego. Baloo wraz z Bagherrą udali się do pytona Kaa, który jako jedyny budził strach w plemieniu małp. Czarna puma namówiła węża, aby ten zapolował na małpy. Niedługo później przybył sęp, informując, że ludzki chłopiec został zabrany do Małpiego Miasta, zwanego także Chłodnymi Legowiskami. Bageera wraz z Baloo udała się do miasta małp, gdzie zaatakowała zwierzęta, słynące ze swoich kłamstw. W walce dołączył do nich również pyton. Mowgli został uwolniony. Małpy zahipnotyzowane przez węża, spokojnie do niego podchodziły i czekały na pożarcie. Puma z niedźwiedziem odprowadziła chłopca do Matki Wilk.
Rozdział trzeci („Tygrys! Tygrys!”) rozpoczyna się tuż po opuszczeniu przez Mowgliego stada wilków. Chłopiec udaje się w kierunku wioski ludzi. Na miejscu Mowgli został przygarnięty przez kobietę, której synek został porwany przez tygrysa. Chłopiec nie przywykł do spania w domu, gdzie nie widzi nieba, dlatego też wymykał się nocą, aby sypiać na trawie. Jednej takiej nocy przybył do niego pierworodny syn Ojca Wilka, aby powiedzieć mu, że tygrys planuje zemścić się na nim. Ludzki chłopiec obiecał, co kilka dni pod osłoną nocy wymykać się z wioski, aby wilk mógł przynosić mu kolejne wiadomości. Pewnego dnia, podczas wypasania bydła, do Mowgliego przybył jego wilczy brat, ostrzegając chłopca, przed niebezpieczeństwem. Powiedział, że Shere Khan planuje napaść na wioskę, aby się zemścić. Nadszedł czas, aby pokonać tygrysa. Mowgli poprosił brata o pomoc. Młody wilk wraz z Akelą rozdzielił stado bydła na dwie części, nakierowując je na oba wejścia do wąwozu, w którym przebywał najedzony i napojony Shere Khan. Wystraszone bydło stratowało tygrysa. Kiedy chłopiec próbował ściągnąć skórę ze swojego wroga, przybył Buldeo, z którego opowieści o dżungli śmiał się Mowgli, przebywając w ludzkiej wiosce. Mężczyzna zaproponował zabranie skóry tygrysa w zamian za nagrodę. Mowgli nie zgodził się na to, prosząc Akelę o pomoc. Wilk skoczył na Buldeo, przewracając go i dodatkowo przerażając. Strzelec przeprosił ludzkie szczenię i szybko uciekł do domu. Chłopiec nie mógł wrócić do wioski. Buldeo opowiedział o wszystkim mieszkańcom, którzy uważając go za czarownika przepędzili go, rzucając w niego kamieniami. Zwołano kolejną naradę na Skale, na którą Mowgli przybył, jak obiecał, ze skórą Shere Khana. Wilki poprosiły o przewodnictwo Akelę. Chłopiec postanowił nie przyłączać się do stada. Od tej pory polował tylko z czterema wilkami. Mijały lata a Mowgli dorastał, aż pewnego dnia, będąc już dorosłym mężczyzną ożenił się.
W rozdziale czwartym („Biała foka”) dowiadujemy się, że na wyspie Pawłowski Ostrów na Morzu Meringa pojawiły się foki. Przybył również Łowca Morski, który poszukiwał najlepszego miejsca dla siebie i swojej małżonki. Parze urodził się synek – Kotik. Mały uczył się pływać, co jak się okazało, wcale nie jest wcale takie proste. Matka nieraz ostrzegała go przed kaszalotem, wielorybem pożerającym foki. Pewnego dnia, kiedy Kotik przebywał ze swoimi przyjaciółmi na ladzie nieopodal nich pojawili się poławiacze fok. Syn Łowcy Morskiego był wyjątkowy. Jako jedyny charakteryzował się białym futerkiem pokrywającym jego skórę. Z powodu jego niezwykłości poławiacze wystrzelili w jego stronę harpun, aby złapać Kotika. Nie udało im się go złapać. Postanowili jednak złapać kilka innych fok. Kotik przestraszony uciekł. Nieoczekiwanie spotkał lwa morskiego, a następnie zapytał, czy nigdzie nie istnieje żadna taka wyspa,

W tej pracy będę opisywał książkę Josepha Rudyarda Kiplinga pod tytułem : Księga Dżungli .
Autor urodzony w Indiach zdobył niezbędną wiedzę dzięki nauce i obserwację.

Książka ta została wydana w 1893 i 1894 r. i do dziś cieszy się wielką popularnością wśród młodzieży i dzieci.

Opowiada o synu drwala, który jako niemowlę podczas napaści na obóz przez Sher-kana tygrysa ludojada znalazł schronienie w wilczej norze.
Pod uważnym okiem niedźwiedzia Baloo (jego nauczyciela) i pantery Bagiry dorastał wśród swych wilczych braci na silnego i mądrego chłopca,
który zawsze postępował według Prawa Dżungli, lecz sher-kan tylko czekał na okazję do zemsty…

Pewnego dnia gdy Mowgli dowiedział się, że Shir-kan poluje na terenach łowieckich które do niego nie należały, chłopiec bez wahania
pobiegł tam i zranił tygrysa ręcznie zrobioną bronią. Od tego czasu tygrys czuł jeszcze większe pragnienie śmierci chłopca.
W końcu, któregoś dnia wysłano Mowgliego aby zamieszkał z ludźmi.
Mowgli poszedł do pobliskiej osady i przyjęło go tam pewne małżeństwo które niedawno straciło dziecko.
Mowgli nauczył się mówić w języku ludzi, ponieważ nie był trudniejszy od języków puszczy.
Pewnego dnia gdy chłopiec pasł bydło usłyszał głośny pomruk z rowu. Gdy podszedł bliżej dostrzegł tam śpiącego Sher-kana. Spędził więc
bydło wzdłuż wąwozu i staranował śpiącego tygrysa. W ten oto sposób to Mowgli zakończył porachunki. Ściągnął więc skórę z martwego zwierza i triumfalnie wkroczył
do wioski, myślał, że przyjm�