Beniowski

Juliusz Słowacki stworzył w życiu wiele wybitnych dzieł. Należy do nich poemat dygresyjny „Beniowski. W tej lekturze można odszukać wydarzenia, które są powiązane z konfederacją barską, walką przeciw Rosjanom, a także chłopami z Ukrainy. Moim zdaniem, autor dobrze ujął te tematy, nie przytłaczając nimi czytelnika. W czasach romantyzmu na porządku dziennym było, że autorzy tacy, jak Słowacki, czy też Mickiewicz w swoich dziełach nie przedstawiali swoich przemyśleń wprost ze względu na panującą w kraju sytuacje. Z reguły przedstawiali oni swoje przemyślenia na temat aktualnych wydarzeń, wykorzystując do tego chociażby wydarzenia, czy postacie zaczerpnięte z historii. Jak można się domyślić, nawiązania do wspomnianych wcześniej aspektów i wydarzeń są komentarzem Słowackiego do wydarzeń, które działy się w niedaleko przedziału czasowego, w którym powstawał poemat. Zaznaczę tutaj, że „Beniowski” powstawał w drugiej połowie epoki romantyzmu, a więc Słowacki pozostawał wówczas w konflikcie z Mickiewiczem, którego uznawano za pierwszego wieszcza narodu i uznawano jego koncepcje za idealne wzorce dla narodu polskiego. Konflikt pomiędzy poetami wynikał między innymi z tego, że każdy z nich inaczej postrzegał świat i ich poglądy dotyczące zachowania narodu znacząco się różniły. Dla Mickiewicza istniał idealny bohater romantyczny, który był indywidualistą, a jego postawa była heroiczna. W „Beniowskim” Słowacki pokazał zupełnie innego bohatera romantycznego, którym był, uwaga, polski szlachcic, którego autor pozbawił wszelkich cech heroicznego indywidualisty, który jest gotowy poświęcić się dla narodu. Jest to najzwyklejszy człowiek. Moim zdaniem, zachowanie Słowackiego jest godne podziwu, ponieważ bez względu na wszechobecną krytykę pisarza i kult wzorca stworzonego przez Mickiewicza, kontynuował on przedstawianie swojej wizji w różnych dziełach. Jest to wspaniałe, że nie podporządkował się on innym i był oryginalny. Wracając do „Beniowskiego”, tworzy go kilka pieśni, każda o różnej tematyce. W pieśni IV poznajemy miłość, która należy się młodości. Słowacki sprytnie przedstawił swoje uczucia do Ludwiki Śniadeckiej, a przy tym dał swoim czytelnikom fragment poezji, który może ich niejako zainspirować, czy też podnieść na duchu. Pieśń V została poświęcona zawodowi, który wykonywał Słowacki. Tutaj autor przedstawił swoim odbiorcom chociażby wagę roli poety w społeczeństwie. Jak się okazuje, jest ona wielka, ale często niedoceniana. Poruszenie tego tematu było całkiem dobrym

„Beniowski” to jedne z ciekawszych utworów Juliusza Słowackiego. Został wydany w Paryżu, w 1841 roku. Było to jednak kilka pierwszych części, kolejne były publikowane w latach 1842 – 1846. Akcja pierwszych pięciu części tuczy się w 1768 roku, w okresie konfederacji barskiej. Miejsce akcji to Podole, następnie akcja przenosi się w miejsca bardziej egzotyczne, takie jak Kamczatka czy Krym. Głównym bohaterem jest Maurycy Beniowski, stanowi nowy typ bohatera literackiego. Tworząc tę postać Beniowski zerwał z romantyczną ideą bohatera, który toczy samotną walkę, jest samotnym bohaterem, który walczy ze złem. Bohater to przedstawiciel ubogiej szlachty, który dołącza do konfederacji po tym, jak stracił majątek. Jest to człowiek bez wykształcenia, niezbyt obyty w towarzystwie, rozsądny. Bohaterka utworu jest także Aniela, ukochana bohatera. Jest ona córką zamożnego człowieka, która miała zostać małżonką zdrajcy konfederacji, Dzieduszyckiego. Ona w większym stopniu przypomina tradycyjnego bohatera romantycznego. Wygłasza romantyczny monolog, jest autorką romantycznych listów. Jej kandydat na męża – Dzieduszycki – to postać autentyczna. Został on pochwycony i skazany przez oddział księdza Marka. Autentyczną postacią jest także ksiądz Marek. Jego nazwisko brzmiało Jandołowicz, był uczestnikiem obrony Baru. Miał dar przepowiadania przyszłości. Jest też duchowym przywódcą konfederatów. Kolejną autentyczną postacią jest Sawa – Caliński, uczestniczył w walkach w oddziale księdza Marka i uczestniczy w pojedynku z Beniowskim.