Don Kichot

„Don Kichot z La Manchy” jest powieścią autorstwa Miguela de Cervantesa, często uważaną za pierwszą powieść nowożytną. Warto wspomnieć, że oryginalny tytuł powieści brzmiał „El ingenioso hidalgo Don Quixote de La Mancha” czyli w tłumaczeniu na język polski „Przemyślny szlachcic Don Kichote z Manczy”. Pierwsza część dzieła została wydana w roku 1605, druga zaś 10 lat później. Miejsce akcji utworu nie jest precyzyjnie określone, są co do tego pewne podejrzenia, ale jedyne co można stwierdzić na pewno to to, że akcja działa się w rejonie La Mancha. Ponadto utwór jest dziełem komicznym, a przygody błędnego rycerza, który jest głównym bohaterem powieści od początku mają na celu rozbawić czytelnika, w nawiązaniu do treści książki powstało nawet znane przysłowie „walczyć z wiatrakami”. Utwór napisany jest na zasadzie kroniki, której treść powstawała wraz z odnajdywaniem kolejnych źródeł historycznych dotyczących przygód Don Kichota. Nie znane są dokładne lata, w których powstawał utwór, z jego wstępu wynika jedynie, że Miguel de Cervantes napisał dzieło podczas pobytu w więzieniu, przebywał tam jednak kilkukrotnie, więc nie wiadomo kiedy dokładnie utwór był pisany, lecz według niektórych źródeł został on ukończony rok przed datą wydania. Utwór posiada także cechy satyry, ponieważ na swój nieoczywisty sposób wyśmiewa pozornie idealnych rycerzy oraz literatury, która opowiada o ich „wielkich czynach”. Krótko mówiąc powieść uznawana jest za parodię średniowiecznego eposu rycerskiego. Autor utworu Miguel de Cervantes był hiszpańskim pisarzem tworzącym w epoce renesansu, a „Don Kichot z La Manchy” to bez wątpienia najbardziej znane dzieło tego twórcy, próbował on początkowo swoich sił jako dramatopisarz, ponieważ wówczas dramaty były w modzie, lecz nie osiągnął on przez to sukcesu, a jego dramaty zostały przyjęte przez grono odbiorców bez entuzjazmu. Do dziś zachowane zostały jedynie dwa dramaty Miguela de Cervantesa, są to „Życie w Algierze” oraz „Numancja”. Dopiero po wydaniu „Don Kichota z La Manchy” autor stał się sławny co pozwoliło mu napisać kilka innych utworów, lecz, żaden nie osiągnął choćby podobnej sławy, co utwór przeze mnie omawiany.

W pewnej wiosce w La Manchy mieszka szlachcic, który zwariował na skutek czytania romansów. Człowiek ten ma około 50 lat, a przez swoje wariactwo przepuścił wszystkie swoje pieniądze przez co cierpi głód i niedostatek. W swym wariactwie człowiek ten postanawia zostać rycerzem, aby tak się stało do swego hełmu dorabia przyłbicę z tektury oraz bierze swoją starą i zdecydowanie wysłużoną już kopię. Za damę swego serca uważa Dulcyneę z Toboso, która jest wieśniaczką. Swemu koniowi nadaje imię Rosynant, a siebie jako rycerza nazywa Don Kichotem z La Manchy. Rozpoczyna się drugi rozdział utworu Cervantesa, Don Kichot postanawia przeżyć pierwszą swoją przygodę w tym celu udaje się on do karczmy, aby tam zjeść i przenocować. Karczmę uważa on za zamek, a jej gospodarza za władcę. Mówi także, że dwie pracujące tam „panie lekkich obyczajów” to szlachetne damy, te wyśmiewają go, ale on zdaje się tym nie przejmować, ponieważ jest szczęśliwy, że może znajdować się na zamku jak prawdziwy rycerz. Korzystając z okazji przebywania „na zamku” Don Kichot prosi gospodarza, aby ten pasował go na rycerza, ten wiedząc, że mężczyzna to szaleniec dla spokoju się zgadza, gospodarz uważa także, że to dokonała okazja, aby okraść mężczyznę, ten jednak nie ma nic przy sobie, karczmarz mówi Don Kichotowi, że rycerz powinien mieć przy sobie pieniądze. Zdenerwowany bohater utworu atakuje ludzi w karczmie, którzy przy pojeniu koni ruszyli leżącą zbroje Don Kichota. Na skutek ataku na gości karczmarz wyrzuca z gospody naszego bohatera, ten dziękuję mu za pasowanie na rycerza i rusza w dalszą drogę. Don Kichot rusza w powrotną drogę do domu, by tam zmienić ubranie i wziąć ze sobą pieniądze. Zanim tam jednak dociera widzi farmera, który bije robotnika, parobka. Don Kichot staję w obronie chłopaka i zwracając się do farmera jak do rycerza prosi, by zapłacił chłopakowi. Farmer mówi, że zapłaci, lecz gdy tylko Don Kichot odjeżdża to mężczyzna jeszcze bardziej bije chłopaka. Następnie Don Kichot popada w tarapaty, ponieważ napotkanym handlarzom każe przyznać, że wieśniaczką, która uważa on za dame jest najpiękniejsza na świecie. Handlarze wyśmiewają go, a ten denerwuje się, że śmieją się z damy jego serca, chce więc ich zaatakować, lecz robi to nieumiejętnie i spada z konia. Handlarze biją Don Kichota, znajduję go robotnik, który następnie odprowadza błędnego rycerza do domu. W domu Don Kichota znajdują się kapłan i golibroda, którzy przeszukują książki mężczyzny. Okazuje się, że siostrzenica Don Kichota wiedząc w jakim ten jest w stanie rozkazała natychmiast spalić wszystkie książki o tematyce dotyczącej rycerzy. Kapłan proponuje wypędzić z Don Kichota złe duchy przy pomocy wody święconej. Kapłan nie niszczy tylko kilku książek, tym książkę Miguela Cervantesa, chcę także zachować poezję, lecz zabrania mu tego siostrzenica Don Kichota. Siostrzenica wiedząc, że wuj zwariował mówi mu, że jego książki zabrał zły czarodziej na smoku. Don Kichot uznaje, że czarodziej to jego wróg, a następnie rusza ku następnym przygodom. Tym razem bohater nie wyrusza jednak sam, ponieważ zabiera do towarzystwa służącego Sancho Pansę, który ma być jego giermkiem, aby Sancho wybrał się wraz z Don Kichotem ten obiecuje mu, że odda mu wyspę. W rozdziale ósmym przedstawiona jest chyba najbardziej komediowa scena jak do tej pory. Don Kichot walczy z wiatrakami, ponieważ uznaje, że służą one złemu czarodziejowi. Rycerz spada z konia w wyniku walki z jednym z wiatraków i zostaje potłuczony. Nie przejmuje się jednak swoimi siniakami, ponieważ twierdzi, że rycerzowi nie wypada narzekać na ból. Następnego dnia Don Kichot w towarzystwie giermka widzą wóz którym jedzie dama i dwóch mnichów. Rycerz uznaję, że mnisi porwali kobietę. Don Kichot rzuca się więc do ataku, mnisi uciekają. Don Kichot prosi kobietę, aby powiedziała damie jego serca o tym co dla niej zrobił. W rozdziale dziewiątym według autora powieści kończy się materiał historyczny, na którym oparta jest książka, a dalsza opowieść oparta jest już na innym źródle. Według dalszych źródeł Don Kichot został przez mnichów pobity, a przed śmiercią uratowała go przypadkowo przyjeżdżająca kobieta, która obiecała opowiedzieć o sytuacji Dulcynei. Giermek Don Kichota obawia się, że będą mieli oni kłopoty przez pobicie mnichów, rycerz jednak uspokaja go twierdząc, że nie można ich skazać, ponieważ jest on rycerzem i walczył w czyjejś obronie. Don Kichot opowiada swemu towarzyszowi o eliksirze, który rzekomo leczy wszelkie zranienia. Służący uważa, że posiadania takiego napoju, byłoby świetnym źródłem zarobku, Don Kichot się z tym nie zgadza. Rycerz widząc uszkodzenie swojego hełmu przysięga, że zemści się na mnichach. Mężczyźni spędzają noc pod drzewem, co nie podoba się giermkowi. W kolejnym rozdziale Don Kichot z towarzyszem spędzają noc w towarzystwie napotkanych pasterzy, opatrują oni ranę rycerza. Don Kichot opowiada o tym jak kiedyś kobiety były bezpieczne, uważa, że jego zadaniem jest współcześnie zapewnić im takie bezpieczeństwo. Jeden z pasterzy imieniem Peter opowiada o mężczyźnie noszącym imię Chryzostom, który zmarł z miłości do niejakiej Marceli. Marcela według odpowiedzi pasterza, w którą ciągle wtrąca się Don Kichot to kobieta piękna, która jest sierotą i trudni się pasterstwem, dziewczyna zdecydowała, że nigdy nie chce ona wych

„Don Kichot z La Manchy”, a właściwie „El ingenioso hidalgo don Quijote de La Mancha”, czyli „Przemyślny szlachcic Don Kichote z La Manchy” to powieść autorstwa Miguela de Cervantesa. Jest to bez wątpienia najbardziej znane i najwybitniejsze dzieło tego hiszpańskiego autora. Powieść składa się z dwóch części, pierwsza została wydana w roku 1605, zaś druga dziesięć lat później. Pierwsza część często uważana jest jednocześnie za pierwszą powieść nowożytną. Utwór jest dziełem komediowym, humorystycznym, posiada również cechy satyryczne, ponieważ na swój sposób wyśmiewa starożytny etos rycerski. Jest to właściwie parodia średniowiecznego eposu rycerskiego. Głównym bohaterem jest tytułowy Don Kichot, ma on około 50 lat i jak można się domyślić niemałe problemy psychiczne. Don Kichot w swym szaleństwie uznaje siebie za rycerza i postanawia wyruszyć w drogę pełną przygód. W tym celu bierze ze sobą stary miecz, do hełmu dorabia kartonową przyłbicę i wyrusza na swym wychudzonym, zabiedzonym koniu. Wraz z głównym bohaterem wyrusza Sancho Pansa, jest to służą

„Don Kichot” – Miguel De Cervantes Saavedra – Plan wydarzeń

1. Czytanie ksiąg rycerskich.
2. Postanowienie o zostaniu rycerzem.
3. Wyruszenie na pierwszą wyprawę.
4. Dotarcie do zajazdu i pasowanie na rycerza.
5. Bójka z grupą handlarzy.
6. Wybranie przez księdza i balwierza ksiąg do spalenia.
7. Znalezienie giermka przez Don Kichota.
8. Podróż na drugą wyprawę.
9. Walka rycerza z wiatrakami.
10. Napaść na karetę i dwóch braci od św. Benedykta.
11. Bójka z Biskajczykiem.
12. Spędzenie nocy z koziarzami.
13. Pogrzeb Chryzostoma.
14. Propozycja dla Marceli.
15. Uratowanie rumaka Don Kichota.
16. Poznanie córki karczmarza.
17. Nocna bójka z udziałem Don Kichota.
18. Warzenie mikstury.
19. Pobicie giermka.
20. Atak Don Kichota na duchownego.
21. Uwolnienie więźniów.
22. Utrata osiołka Sancho Pansy.
23. Odnalezienie woreczka z rzeczami.
24. Opowiedzenie historii Kardenia przez koziarza.
25. Spotkanie Don Kichota i Kardenii.
26. Pisanie listu do Damy.
27. Podstęp Cyrulika i proboszcza.
28.

Czy bycie realistą jest lepsze od bycia marzycielem?

Na początku trzeba wytłumaczyć pojęcie realisty oraz marzyciela. Słowo „Realista” wywodzi się od słowa „Realizm”, określa ono człowieka, który kieruje się postawą życiową polegającą na trzeźwej oraz bezstronnej ocenie sytuacji. Realista prawidłowo ocenia dane sytuacje, znajdując dobre rozwiązania.
Marzyciel jest jego zupełnym przeciwieństwem. Jest to osoba uciekająca od realiów do swojej wyobraźni, często postrzegając świat inaczej, niż rzeczywiście jest. Osoba ta także chce zmienić świat w sposób, który często jest niemożliwy. Nie raz jego postrzeganie świata jest wyśmiewane, a osoby wokół unikają rad od takich osób, gdyż wydają się nieracjonalne.
Muszę tutaj zaznaczyć, że mimo wielkiego kontrastu tych dwóch typów postrzegania świata dużo osób łączy w sobie te dwa typy. Większość osób potrafi podzielić swoje postrzeganie na świat realny oraz ich marzenia, wyobraźnię.
Jednak w tej rozprawce chciałabym przyjrzeć się skrajnym marzycielom oraz realistom.

Idealnym przykładem skrajnego marzyciela jest, jak sam się zwie, starszy człowiek, Don Kichot z La Manchy. Jest on głównym, a zarazem tytułowym bohaterem książki pod tytułem „Don Kichot” autorstwa Miguel de Cervantes. Don Kichot to pięćdziesięcioletni szlachcic, który stracił cały swój majątek, po tym, jak oszalał na punkcie romansów rycerskich. Cierpiąc na głód oraz biedę postanawia wsławić się poprzez bohaterskie czyny. Jego brak postrzegania świata w realny sposób sprawia, że zostaje wyśmiany przez innych. Przykłady jego wielkiej wyobraźni oraz nierzeczywistego postrzegania świata widzimy już w pierwszych rozdziałach. Można tu przytoczyć to, jak zamiast karczmy, widzi wielki zamek, a barmana nazywa władcą wcześniej wspomnianej budowli. Prosi go, aby pasował go na rycerza, co ten robi, aby Don Kichot dał mu spokój. Były szlachcic nazywa prostytutki szlachetnymi damami, co kończy się wyśmianiem go. W późniejszej części jesteśmy świadkami walki mężczyzny z wiatrakami. Twierdzi, że to olbrzymy, które są na służbie u wielkiego czarodzieja. Kończy się to obrażeniami, które ten lekceważy. Tłumaczy, że rycerz nie patrzy na obrażenia czy też głód.

Każde wyobrażenie bohatera było jedynie krytykowane. Ludzie go wy

“Don Kichot z La Manchy” to jedno z najbardziej znanych dzieł literatury hiszpańskiej. To najbardziej rozpoznawalne dzieło renesansowego autora Miguela de Cervantesa wywarło ogromny wpływ na całą późniejszą twórczość pisarzy europejskich. Jej treść jest źródłem pojęć z zakresu literaturoznawstwa, takich jak “donkiszoteria”, a także związków frazeologicznych używanych w codziennym życiu, takich jak “walka z wiatrakami”, co jest wyrażeniem oznaczające bezsensowną i góry skazaną na porażkę walkę. Ukazuje to, jak ważną pozycją w literaturze okazał się “Don Kichot z La Manchy”.

Książka opowiada o losach hiszpańskiego szlachcica don Kichota, z zamiłowaniem czytającego romanse rycerskie. Ta literatura, bazująca na schematach i przepełniona stereotypowymi postaciami rycerzy, ich giermków i dam serca, doprowadza Don Kichota do szaleństwa i wywołuje w nim pragnienie, by przeżyć swoje życie tak, jak to przedstawiają autorzy tych opiewających żywoty rycerzy dzieł. Wciela więc w życie ich postawy i przygody ‒ przekonuje wieśniaka o imieniu Sancho Pansa, by został jego wiernym giermkiem, który towarzyszy mu w późniejszych podróżach. Ślubuje też wierność i obronę honoru damie swego serca, Dulcynei, która w rzeczywistości jest tylko prostą wieśniaczką. W trakcie swoich podróży Don Kichot napotyka bierze udział w wielu przygodach, które spotykają go przede wszystkim z powodu jego szaleństwa i oderwania od rzeczywistości. Po każdej z nich przyziemny Sancho Pansa zmuszony jest leczyć jego obrażenia. Ostatecznie błędny rycerz, za namową przyjaciół, wraca w rodzinne strony.

“Don Kichot z La Manchy” to niezwykle interesująca pozycja podejmująca temat życia rycerskiego. Z jednej strony, bazuje ona na schematach stosowanych powszechnie w czasach autora w literaturze opiewającej czyny rycerzy. Wszystko dzieje się według ustalonej kolejności: rycerzy ze swoim wiernym giermkiem wyrusza na wyprawę w poszukiwaniu przygód, zdobywa damę swego serca i walczy o jej honor, przeżywa przygody, w czasie których wykazuje się honorem, odwagą i walecznością. Jednak Miguel de Cervantes, pomimo zastosowania tych popularnych wówczas schematów, posługuje się przesadą i satyrą, by je wyśmiać. Jest to więc parodia romansu rycerskiego. Bohaterowie są zdecydowanie przerysowani, a ich zachowania i wypowiedzi cechuje humor. Charakterystyczny dla parodiowania gatunku patos został po mistrzowsku przekuty w elementy groteski i doskonale uwydatnia niedorzeczność niektórych powszechnie przedstawianych w romansach rycerskich wątków.

Książka ta, chocia

„Don Kichot” Miguela de Cervantesa jest ważną powieścią, pierwszą nowożytną, powstałą w Hiszpanii w XVII w. Jest to powieść pisana w baroku, który przynosi wraz ze sobą rozczarowanie renesansem. Barok powracał poniekąd do idei średniowiecza. Idea rycerskości była anachronizmem, don Kichot uosabia sobą postać człowieka, który nie zwrócił uwagi, iż czas upływa. Jest to opowieść o drodze, o przeżytej podróży. Bohaterowie zostali zestawieni przy pomocy kontrastów vide don Kichot i giermek Sancho Pansa. Jest to książka o marzeniach, o dążeniu do ich realizacji. Jest to opowieść o odwadze, o walce w imieniu słabszych. Don Kichot dla wielu jest zjawiskiem, mówiąc ostrzej dziwadłem, które żadną miarą nie przystaje do czasów współczesnych. Jest to powieść o degradacji wartości, to co kiedyś było ważne, istotne, dziś uległo dewaluacji. Jest to opowieść o marzeniach, postawie buntu, kontestacji zastanej rzeczywistości, idealizmie, samotności, gdyż don Kichot jest wyobcowany, Sancho Pansa idzie za Nim dla celów materialnych. Jest to książka o próbie poprawy świata, niektórzy widzą tu postawy stoickie. Don Kichot jest spełniony, został wyznaczony na rycerza. Jest to opowieść o pewnym złudzeniu, o krytyce literatury, która nie nadaje się do czytania. Wszyscy widzą, iż książki które don Kichot czytał zrobiły Mu krzywdę na umyśle. Don Kichot jest postacią tragiczną, co widać podczas walki z wiatrakami, jest pogrążony w swoich fantasmagoriach. Dulcynea jest zwykłą chłopką, żadną księżniczką. Jest to opowieść o schizofrenii, o chorym człowieku, który żyje we własnym świecie. Don Kichot nie rezygnuje ze swoich pragnień oraz marzeń. Otoczenie chc

„Przemyślny szlachcic Don Kichot z Manchy” to najbardziej znany utwór Miguela Cervantesa de Saavedra. Jest uważany za jedną z pierwszych powieści nowożytnych, jest też parodią średniowiecznego eposu rycerskiego, zawiera także elementy satyry. Nie ma dokładnych informacji na temat tego, kiedy powstał utwór, można jednak przypuścić, że pomysł na jego napisanie zrodził się, kiedy autor przebywał w więzieniu. Cervantes pracował jako poborca królewski i został oskarżony o nadużycia.
Akcja utworu toczy się na przełomie XVI/XVII wieku w La Manchy, w Hiszpanii. Najważniejsi bohaterowie to Don Kichot, który jest szlachcicem, i który pod wpływem przeczytanych książek postanawia zostać błędnym rycerzem. Sancho Pansa to służący głównego bohatera, który wykazuje o wiele więcej rozsądku od swojego pana. Dulcynea z Toboso – to wybranka głównego bohatera, która uważa za damę swojego serca. W utworze pojawiają się także inni bohaterowie, między innymi przyjaciele głównego bohatera, którzy próbują „leczyć go” z szaleństwa.
Szczególnie interesującą postacią jest główny bohater. Jest on postacią komiczną i czasami także tragiczną. Był przeciętnym szlachcicem, który pewnego dnia całkowicie zmienia swoje życie. Pod wpływem literatury pragnie stać się innym człowiekiem. Chce walczyć z otaczającym go złem, marzy mu się, iż uda mu się naprawić świat. Jest marzycielem, niespokojnym duchem o wrażliwej naturze. Don Kichot jest postrzegany przez innych jako szaleniec, jako człowiek śmieszny, a nawet tragikomiczny. Krytykują jego ideały, wyśmiewają się z jego pojęcia honoru. Mimo tego, mimo przeciwieństw losu Don Kichot nigdy nie zrezygnował z drogi, która obrał. Uważał, że do końca musi zostać wierny swojej damie i musi złożyć dla niej ofiarę ze swego męstwa. Dla niej podjął walkę z olbrzymami, które istniały wyłącznie w jego wyobraźni. Nie zrażał się licznymi porażkami. Co ciekawe, jego postać stała się wzorem rycerza: człowieka dobrego, wiernego swoim ideałom, walecznego, konsekwentnego.
Jego

Prolog
Autor pisze, że jest ojczymem Don Kichota. Wyznaje, że nie miał pomysłu, co umieścić w przedmowie utworu. Jego przyjaciel uznał, że dzieło potępia księgi rycerskie i powinno mieć niezwykłe wnętrze. Dzięki jego radom Cervantes napisał prolog, pokonując wcześniejszą niemoc tworzenia. Autor umniejsza swoje zasługi w pisaniu. Nie daje żadnego znanego motta, uważa, że utwór jest prosty. Dedykuje go księciu Bejaru, którego wzywa do wstawienia się za książką w wypadku jej złego przyjęcia.
Rozdział 1
W niedużym miasteczku mieszka biedny hidalgo wraz z gosposią, siostrzenicą i pachołkiem. Posiada on jedynie chudą szkapę, charta, starożytną tarczę i kopię u siodła. Ma on około pięćdziesiąt lat. Jest dość silny, lecz wychudzony. Inni nazywali go Kesada lub Kichada. Mężczyzna nie miał zazwyczaj czym się zająć, więc swój czas poświęcał na czytaniu ksiąg rycerskich. Tak go one pochłonęły, że sprzedał nawet kawałek ziemi, aby zdobyć fundusze na zakup innych egzemplarzy. Cały czas poświęcał lekturze i rozmyślaniu o niezwykłych przygodach bohaterów. Wierzył, że opisywane historie są prawdą. Podjął decyzję o zostaniu błędnym rycerzem. Marzyła mu się sława i chwała po zwyciężaniu niebezpieczeństw. Wyczyścił swoją pamiątkową zbroję, po pradziadkach, a do hełmu przyczepił tekturową przyłbicę. Swojemu rumakowi nadał imię Rosynanta, a swoją osobę przyozdobił nazwą Don Kichota z Manchy. Aby upodobnić się w pełni do niezwykłym rycerzy potrzebował damy serca. Wybrał na jej miejsce wieśniaczkę, którą nazwał Dulcyneą z Toboso.
Rozdział 2
Mężczyzna wyrusza w pierwszą podróż. Zatrzymuje się na noc w karczmie, którą uważa za zamek z czterema wieżami. Marzy mu się, aby zanim zejdzie z konia ktoś zadął w róg i zapowiedział przybycie wielkiego gościa. Jego marzenia się spełniają, gdyż pastuch zaganiający świnie korzystał z takiego rogu. W pomieszczeniu poznaje dwie prostytutki, które są dla niego niczym damy. One śmieją się z niego i pomagają mu w zdejmowaniu uzbrojenia. Nie mogły jednak zdjąć hełmu, więc Don Kichot musiał siedzieć w nim resztę wieczoru.
Rozdział 3
Don Kichot chce, aby właściciel karczmy pasował go na rycerza. W stajni pada przed nim na kolana i gorąco prosi o spełnienie prośby. Mężczyzna zgadza się i ogłasza, że jutro z rana odbędzie się wielka uroczystość pasowania go na rycerza. Karczmarz mówi przyszłemu rycerzowi, że powinien mieć giermka, który będzie go wspierał w podróży i trzymał niezbędne przedmioty i pieniądze. Don Kichot zostaje na warcie, a oberżysta rozpowiada innym o szaleństwie przybysza. W nocy mulnik przyszedł napoić muły i niechcący poruszył zbroję rycerza. Ten powalił go na ziemię uderzeniem kopi. Później przyszedł drugi mulnik i spotkało go to samo, co poprzednika. Ludzie z karczmy byli oburzeni zachowaniem Don Kichota. Oberżysta szybko pasował go na rycerza a kobiety przepasały go mieczem i dały ostrogi. Po pasowaniu mężczyzna wyjechał.
Rozdział 4
Rano mężczyzna pojechał do domu po resztę niezbędnych rzeczy. Wymyślił, że jego giermkiem będzie sąsiedni wieśniak. W drodze usłyszał jęki dobiegające z lasu. Zobaczył tam kobyłę przywiązaną do drzewa a obok silnego chłopa bijącego piętnastoletniego chłopaka. Wyzwał mężczyznę na pojedynek, który przestraszony wyjaśniał, że bije pachołka za złe wykonanie obowiązków. Rycerz nakazał go uwolnić i wypłacić mu należną pensję. Odparł, że nie ma pieniędzy i pójdzie po nie z chłopakiem do domu. Młodzieniec sprzeciwił się, mówić, że nie jest on rycerzem i nie dotrzyma danego słowa. Don Kichot obiecał zemstę na nim w wypadku niespełnienia rozkazu i odjechał. Gdy zniknął z pola widzenia, wieśniak ponownie przytwierdził chłopaka do dębu i zaczął go okładać. Pachołek obiecał, że o swojej krzywdzie opowie rycerzowi. Tymczasem Don Kichot był bardzo dumny ze swojej interwencji. Dostrzegł gromadą kupców, zatrzymał się między nimi i powiedział, że nikt nie przejdzie dalej, jeśli nie wyzna, że Dulcynea z Toboso jest najpiękniejszą z kobiet. Handlarze go wyśmiali co sprawiło, że rycerz ruszył do ataku. Rosynant się potyka a jego pan upada niezdolny do wstania. Jeden z obecnych łamie mu kopię, a za swoje nieszczęście mężczyzna obwinia rumaka.
Rozdział 5
Don Kichot z niemocy zaczął recytować fragmenty przygód Baldwina i markiza Mantui. Swoje cierpienie pokazywał tarzając się po ziemi. Przechodzący obok wieśniak pomógł mężczyźnie wstać i posadził go na swojego osła. Zebrał zniszczone części uzbrojenia i ruszył na wieś. Chłop odprowadził rycerza pod jego dom, gdzie spotkali proboszcza i balwierza. Wszyscy wypytywali, co się stało, na co odpowiadał, że walczył z dziesięcioma olbrzymami.
Rozdział 6
Następnego dnia do domu przychodzi ksiądz i cyrulik. Przeglądają zestawy książek rycerskich Don Kichota. Siostrzenica mężczyzny sugeruje, że należy je spalić, ponieważ dzięki nim wuj oszalał. Mężczyźni przeglądają zbiory, wspólnie dyskutują i odpowiednie księgi wyrzucają na dwór na spalenie.
Rozdział 7
Don Kichot, kiedy już poczuł się lepiej, udał się do swojej biblioteki. Niestety nie znalazł do niej drzwi, ponieważ wcześniej proboszcz i cyrulik je zamurowali. Zdziwiony rycerz zapytał o to gospodynię. Usłyszał, że czarnoksiężnik doprowadził do jej zniknięcia. Przez kolejne dni mężczyzna rozmawiał z sąsiadami, przekonywał, że zakon rycerstwa błędnego jest potrzebny i próbował zjednać sobie Sancho Pansę. On uległ w końcu jego namowom, zakupił potrzebne rzeczy i wyruszył z Don Kichotem w świat.
Rozdział 8
Po drodze napotykają wiatraki, które rycerz uważa za podwładnych czarodzieja. W wyniku walki z nimi, zostaje potrącony skrzydłem, co przysporzyło mu wiele bólu i siniaków. Nie narzeka jednak na nie, ponieważ, uważa, że tak nie wypada rycerzowi. Innym razem spotykają dwóch mnichów i kobietę na wozie. Don Kichot uznaje, że niewiasta została przez nich porwana i rusza jej na ratunek. Mężczyźni uciekają, a rycerz prosi panią, aby opowiedziała Dulcynei o jego bohaterstwie.
Rozdział 9
Narrator usłyszał podobną historię Don Kichota w Toledo. W tamtym opowiadaniu, został on napadnięty przez sługę pewnej damy. Po wymianie ciosów, w obronie pobitego sługi stanęła kobieta. Don Kichot oznajmił, że nic mu nie zrobi, jeżeli pojedzie do Toboso do Dulcynei. Kobiety się zgodziły.
Rozdział 10
Sancho upomina się o obiecaną mu wyspę. Boi się konsekwencji za napad na mnichów. Don Kichot prosi o cierpliwość i oznajmia, że nie zostaną aresztowani, ponieważ działali w czyjeś obronie. Wspomina o eliksirze, który leczy rany, a wieśniak uważa to za dobrą drogę do bogactwa. Don Kichot przyrzeka zemstę na mnichach, widząc uszkodzony hełm. Noc spędzają na powietrzu koło drzewa.
Rozdział 11
Grupa pasterzy dotrzymuje towarzystwa wędrowcom. Sancho się upija, a pasterze opatrują im rany. Don Kichot wspomina stare czasy i wyraża zdanie, że zadaniem rycerza jest obrona kobiet, ich niewinności i czystości.
Rozdział 12
Peter opowiada o Chryzosomie – zmarłym z miłości do Marceli, urodziwej pasterki. Prosi rycerza o współuczestniczenie na jego pogrzebie.
Rozdział 13
Spotkany Vivaldi pyta rycerza, po co nosi zbroję, kiedy wokół cisza i spokój. Don Kichot przypomina o powinnościach rycerza. Uważa, że wypełnia wolę Boga. Bogato wysławia wdzięki i charakter Dulcynei. Ambrosio czyta mowę pogrzebową, a Vivaldi odczytuje wiersz zmarłego i prosi, aby nie palić jego utworów, tak jak sobie życzył tego zmarły.
Rozdział 14
Wiersz opowiadał o Marceli, a kończyła go chęć spotkania z greckimi bohaterami. Kobieta mówi, że nie dała mu nadziei na ślub. Inni chcą za nią biec, lecz Don Kichot ostrzega, że zabije tych, co będą się jej narzucać.
Rozdział 15
Poszukiwacze przygód zatrzymują się na posiłek. Rosynant chciał się zbliżyć do klaczy, przez co został pobity przez ich właścicieli. Don Kichot ich atakuje i przegrany jedzie na osiołku do chałupy, którą uważa za zamek.
Rozdział 16
Rannym zajmują się córka i żona właściciela gospody. Don Kichot uważa, że dziewczyna obdarzyła go uczuciem i wkradła się do jego pokoju nocą. Naprawdę była to pokojówka, która pomyliła pokoje. Położyła się obok mężczyzny, a ten zaczął ją podrywać. Przewoźnik broni dziewczyny a rycerz przenosi się do łóżka sąsiada. Przybywa właściciel, rozpoczyna się kłótnia. Don Kichota leżącego na podłodze, uznają za martwego.
Rozdział 17
Po przebudzeniu Don Kichot opowiada swoją wersję wydarzeń, gdzie odwiedziła go córka władcy zamku, ale wielkolud go mocno pobił. Następnie rycerz zaczyna przygotowywać miksturę, dzięki której ozdrowieje. Wypija ją, wymiotuje a po przebudzeniu stwierdza, że czuje się lepiej. Sancho Pansa również wypija lekarstwo, ale spowodowało u niego taki bóle, że przeczuwał swoje skonanie. Don Kichot tłumaczy, że to dlatego, że nie jest rycerzem. Następnie dziękuje gospodarzowi za gościnę, a ten prosi o zapłatę za nocleg. Mężczyzna uważa, że otrzymał ją za darmo z racji bycia rycerzem i wychodzi. Sancho także nie daje pieniędzy. Zostaje pobity przez innych gości, a Don Kichot, wykrzykuje obelgi do złoczyńców. Giermek wydostaje się z opresji, zadowolony z bezpłatnego pobytu. Jednak właściciel w ramach rekompensaty wziął sobie zawartość siodła.
Rozdział 18
Don Kichot sądzi, że kłęby kurzu to dwie spierające się ze sobą armie. Sancho mówi, że to stada owiec, ale rycerz nadal twierdzi, że widzi tam rycerzy. Walczy razem z nimi i zabija 7 owiec, za co zostaje obrzucony kamieniami przez pasterzy. Mężczyzna wypija miksturę, wymiotuje na giermka, który dostrzega brak swoich rzeczy. Postanawia wracać do domu, ale zatrzymuje go Don Kichot i ruszają na noc do chałupy.
Rozdział 19
Sancho zwraca uwagę, że rycerz planował wieść skromne życie i zakupić hełm. Spędzają noc z kapłanami wiozącymi ciało zmarłej osoby. Don Kichot zrzuca mnicha z konia a giermek okrada siodło osła. Alfons prosi go o pomoc, a Don Kichot błaga go o wybaczenie. Giermek mówi mi, że poznał właśnie Rycerza Posępnego Oblicza. Wyjaśnia, że w blasku pochodni rycerz ma ponurą twarz, która zainspirowała go do nadania mu takiego pseudonimu.
窗体顶端
R

1.Czytanie ksiąg rycerskich i chęć zostania błędnym rycerzem przez Don Kichota.
2.Pierwsza wyprawa.
3.Pasowanie go na rycerza przez właściciela karczmy.
4.Starcie z handlarzami. Wieśniak odprowadza go do domu.
5.Odkładanie ksiąg rycerskich do spalenia przez księdza i cyrulika.
6.Zamurowanie drzwi do biblioteki. Niemoc znalezienia jej przez rycerza.
7.Wyprawa Don Kichota i Sancha Pansy.
8.Walka z wiatrakami.
9.Atak na wóz i mnichów, wiozących kobietę
10.Noc spędzona z pasterzami. Opowieść Petera o Chryzosomie.
11.Uczestnictwo na pogrzebie Chryzosoma.
12.Poznanie Marceli. Ofiarowanie jej pomocy.
13.Atak na rumaka Don Kichota. Przegrana bójka.
14.Wizyta w zajeździe. Poznanie córki właściciela gospody. Spędzenie tam nocy.
15.Konflikt z właścicielem po podrywaniu pokojówki.
16.Przygotowanie magicznej mikstury leczącej wszystkie rany. Powoduje wymioty u Don Kichota, a u Sancha potworny ból.
17.Napad innych gości na giermka.
18.Opuszczenie gospody bez dawania zapłaty.
19.Zabicie siedmiu owiec przez Don Kichota, ponieważ kurz ze stada traktował jak walczące armie.
20.Noc na wozie z ciałem zmarłej osoby
21.Zdobycie miedzia

W ostatnim czasie zaciekawiła mnie powieść z epoki baroku – „Przemyślny Szlachcic Don Kichot z Manchy”. Uważam, że utwór Miguela de Cervantesa Saavedra jest wyjątkowy i godny szczególnej uwagi. Podczas mojej wypowiedzi postaram się przytoczyć charakterystykę głównych bohaterów.
Główną postacią występującą w powieści jest tytułowy Don Kichot – postarzały szlachcic. Największą pasją postaci jest czytanie romansów rycerskich, a jego marzeniem jest zostanie błędnym rycerzem i wsławianie się szlachetnymi uczynkami. Rycerz jest wysokim, chudym, kościstym mężczyzną o pociągłej twarzy. Ma starą i zardzewiałą zbroję, hełm z przyłbicą z tektury i wychudzoną szkapę o imieniu Rosynant, a także giermka – Sancho Pansę. Marzyciel ma również damę serca, którą nazwał Dulcyneą z Toboso, w jego oczach jest kobietą o niezrównanej urodzie. Szlachcic nie ceni sobie wartości materialnych, nie interesują go pieniądze, które stracił. Jedyną rodziną rycerza jest siostrzenica, która martwi się o naszego bohatera, ale nie potrafi porozumieć się z wujem, ponieważ żyje w innym świecie. Jak już wspomniałem, Don Kichot jest marzycielem, idealistą, a także odbiera świat przez najprostszy pryzmat podziału na zło i dobro. Szlachcic pragnie pomagać ludziom i ratować nieszczęśliwych, jego działania przynoszą przeciwne skutki, bohater wpada w kłopoty, ale wierzy, że dobro zawsze zostaje nagrodzone. Wyobraźnia Kichota przeradza się w sen niczym z baśni, w którym chłopskie domy stają się zamkami, a chłopki księżn

W ostatnim czasie zaciekawiła mnie powieść z epoki baroku – „Przemyślny Szlachcic Don Kichot z Manchy”. Uważam, że utwór Miguela de Cervantesa jest wyjątkowy i godny szczególnej uwagi. Bohaterowie1) Główną postacią występującą w powieści jest tytułowy Don Kichot – podstarzały szlachcic. Największą jego pasją jest czytanie romansów rycerskich, a jego marzeniem jest zostanie błędnym rycerzem i wsławianie się szlachetnymi uczynkami. Rycerz jest wysokim, chudym, kościstym mężczyzną o pociągłej twarzy. Ma starą i zardzewiałą zbroję, hełm z przyłbicą z tektury i wychudzoną szkapę o imieniu Rosynant, a także giermka – Sancho Pansę. Marzyciel ma również damę serca, którą nazwał Dulcyneą z Toboso. W jego oczach jest ona kobietą o niezrównanej urodzie. Szlachcic nie ceni sobie wartości materialnych, nie interesują go pieniądze, które stracił. Jedyną rodziną rycerza jest siostrzenica, która martwi się o naszego bohatera, ale nie potrafi porozumieć się z wujem, ponieważ żyje on w innym świecie. Jak już wspomniałem, Don Kichot jest marzycielem, idealistą. Poza tym odbiera świat przez najprostszy pryzmat podziału na zło i dobro. Szlachcic pragnie pomagać ludziom i ratować nieszczęśliwych, ale jego działania przynoszą przeciwne skutki. Bohater wpada w kłopoty, ale wierzy, że dobro zawsze zostaje nagrodzone. Wyobraźnia Kichota przeradza się w sen, niczym z baśni, w którym chłopskie domy stają się zamkami, a chłopki księżniczkami. Reasumując, Don Kichot jest dumny, szlachetny

Geneza utworuPierwsza część powieści „Przemyślny szlachcic Don Kichote z Manczy” została wydana w 1605 roku. Podobno Cervantes, będąc w więzieniu, snuł refleksje filozoficzne o człowieku i świecie. Efektem tych przemyśleń miała być koncepcja powieści, która parodiowałaby romanse rycerskie (Cervantes najpierw się w nich zaczytywał, z czasem uznał je jednak za szkodliwe – propagowały fantazjowanie i nierealne myślenie o świecie oraz skłaniały odbiorców do nieracjonalnych, dziwnych zachowań będących wynikiem naśladowania bohaterów romansów). Według Cervantesa sposobem na to była opowieść o szaleńcu – szlachcicu Don Kichocie. Autor zawoalował swoje intencje skrytykowania społeczeństwa hiszpańskiego i państwa, nazywając powieść satyrą. Utwór stał się popularny, ale miał też przeciwników. Być może w związku z tym negatywnym odbiorem kilka lat później pojawiła się – napisana pod pseudonimem – kontynuacja powieści (parodia), od autorstwa której Cervantes się odżegn