Faust

Pewnego dnia byłam w bibliotece miejskiej i zauważyłam opowieść Johanna Wolfganga von Goethe ” Faust „, 12 tysięcy wersów, która jest uważana za dzieło niesceniczne.

„Nigdy nie oceniaj książki po okładce”- mówią – więc ja stwierdziłam, że każdą książkę, która przykuwa mój wzrok otworzę na losowej stronie, i tak też zrobiłam tym razem. Myślę, że był to strzał w dziesiątkę 🙂 .

” A teraz grzech mną samą włada! ” na taki wers właśnie trafiłam. Pierwsza moja myśl dziwna ta książka, ale mnie zaciekawiła, więc ją wypożyczyłam. Na początku nie zdawałam sobie sprawy, że aż tak mnie wciągnie i zaintryguje.

Książka opowiada historię Fausta. Człowiek ten nie był spełniony życiowo. Cały czas się uczył, ale nigdy nie był zadowolony stanem, w którym się znajduje. Uważał, że nic nie jest wstanie go zadziwić oraz, że na wszystko istnieje logiczne wyjaśnienie. Szatan – Mefistofeles stwierdził, iż naukowiec jest bardzo interesującą osobą i łatwą do manipulacji. Diabeł chciał wykorzystać Fausta do osiągnięcia własnych celów, a dokładniej do pokonania Boga. Zła istota miała dość życia w cieniu. Bóg założył się z Mefistofelesem o duszę Fausta. Jeżeli uda mu się przekonać, usatysfakcjonować mędrca wtedy wygra.

Cała historia zaczyna się od obrazu Fausta w jego laboratorium. Mędrzec zajmował się nauką ścisłą jak i tą wykraczająca poza zmysły ludzi czyli magią, a dokładniej czarną magią.

Cały fragment „Przy studni” przedstawia nam Małgorzatę, która oddała się Faustowi – doktor, wszechwiedzący, uzdolniony, ale nienasycony tym co posiada. Dziewka słyszy rozmowę dwóch kobiet Elżbiety i Basi. Pierwsza z nich opowiada drugiej o dziewczynie, która została porzucona przez kochanka oraz zaszła z nim w ciążę. Małgorzata uświadamia sobie że jest w bardzo podobnej sytuacji, daje się uwieść Faustowi, jest zaślepiona mężczyzną. Podaje własnej matce lekki nasenne, przez które ginie, jaki i w późniejszym czasie zabija własne dziecko i zostaje skazana do więzienia. Kobieta kompletnie oszalała.

Faust mający układ z samym diabłem, Mefistofelesem popełnia grzech, morduje jedynego brata ukochanej, Walentego, który był żołnierzem. Dwójka podróżników ucieka do samego piekła. Pełne chaosu i rozpusty królestwo zła porywa mędrca. Uczony jest bliski obłędu aż w pewnym momencie ukazuje mu się widmo łudząca podobnej kobiety, co Małgorzata.

Pewien czas później, zastajemy obraz mędrca i szatana wędrujących po polu. Faust gorliwie zaczyna obwiniać Mefistofelesa i zaczyna nakłaniać go na ratowanie

Zastanawiając się nad tym co naprawdę ma znaczenie w ludzkim życiu postanowiłem poszukać odpowiedzi na to pytanie w literaturze. Po długich poszukiwaniach odpowiedniej lektury znalazłem tę, która udzieliła mi odpowiedzi. Książką tą był „Faust” Johana Wolfganga Goethego.

Pierwowzorem dla powstania dramatu była autentyczna postać – Johann Georg Faust, który żył w latach 1480 – 1540. Był on astrologiem, wędrownym nauczycielem i alchemikiem. Według legendy miał on zawrzeć pakt z diabłem, jednak ten zabrał go ze sobą do piekła. Zaczęto go od tego czasu kojarzyć z bezbożnością i czarnoksięstwem.

Głównym bohaterem utworu jest tytułowy Faust. Człowiek uczony, w podeszłym wieku, który po zgłębieniu wiedzy ludzkiej zapragnął znać wszystkie tajemnice świata. Pomocy w odkryciu tym tajemnic szuka w sztukach magicznych, lecz w dalszym ciągu nie jest w stanie posiąść wszystkich tajemnic wszechświata, który go otacza.

Istotną rolę w dramacie odgrywa również Mefistofeles (szatan). Założył się on z Bogiem o duszę Fausta. Chce on sprowadzić go na złą drogę, a w celu realizacji jego planu postanawia towarzyszyć mu i pokazać mu, że może być on spełniony i bez wiedzy, której tak pragnie. Wraz z momentem, gdy Faust stwierdzi, że jest zadowolony ze swojego życia Mefistofeles miał zabrać jego duszę d

„Faust” został napisany przez Johanna Wolfganga Goethego jako dramat romantyczny opowiadający legendę o Johannie Georgu Fauście. Dramat ten cechuje się zerwaniem z zasadą trzech jedności (jeden czas, jedno miejsce i jedna akcja), synkretyzmem rodzajowym, który łączy ze sobą elementy liryki, epiki oraz dramatu, przedstawieniem świata fantastycznego oraz realnego, otwartą kompozycją (ostatnia scena nie wyjaśnia konkretnego zakończenia oraz tego, co się stało z bohaterem), scenami zbiorowymi (występuje kilka lub więcej osób w danej scenie), niescenicznością utworu i bohaterem romantycznym. „Faust” powstawał przez prawie sześćdziesiąt lat, a jego pierwsza część ukazała się drukiem w 1808 roku, druga w 1833, rok po śmierci Goethego. Inspirację do napisania dramatu odnalazł w

„Faust” J. W. von Goethe jest historią człowieka, który uważał, że nic ważnego w życiu nie przeżył, zdaje sobie sprawę, iż Jego życie dobiega końca. Problematyka dotyczy samotności, w jakiej znajduje się jednostka ludzka, w chwili podejmowania decyzji kluczowych, ostatecznych. Człowiek- geniusz toczy bitwę z ludzkimi ograniczeniami oraz „skończonością”. Goethe w „Fauście” porusza dwa tematy, mianowicie:
1) pakt z diabłem, mamy w utworze poprowadzony dialog z Panem Bogiem
2) nienasycenie, zgodnie z przysłowiem że „w miarę jedzenia, apetyt rośnie”
Człowiek w ujęciu Goethego jest nienasycony, warto zauważyć, że temat ten pojawia się już w prologu, mianowicie w słowach Mefista, iż czegokolwiek Faust się nie złapie to i tak Jego wzburzone serce pozostanie niezaspokojone. „Faust” dotyka problematyki poszukiwania szczęścia, jako młody człowiek Faust myślał, że nauka da Mu spełnienie, dochodzi do stopnia doktora, jednakże nie daje Mu ten dyplom zaspokojenia. Książka porusza zagadnienie człowieka, który utracił radość. Faust jest rozgoryczony, iż pomimo starań nie spotkał się z uznaniem, zarabia niewiele. „Faust” dotyka tematu poszukiwań, główny bohater pomimo że jako naukowiec powinien cechować się konkretnym myśleniem, nie potrafi stwierdzić czego tak naprawdę chce i pragnie, bo czym jest ta „chwila szczęścia”? Jest to książka, dotycząca zagubienia. Książka stawia pytanie, ile ja mogę tak naprawdę poświęcić, ażeby coś w życiu osiągnąć? Goethe stara się nakierować czytelnika, by ten odpowiedział samemu sobie co jest warte dążenia oraz metody jakie możemy przedsięwziąć ażeby sięgnąć po wymarzony, upragniony cel. Ceną którą zapłacił za to wszystko Faust

„Faust” to utwór uważany za dzieło życia Joanna Wolfganga Goethego, bowiem pracował nad nim sześćdziesiąt lat. Pierwsza część tego dzieła została opublikowana w 1808 roku, natomiast część druga ukazała się dopiero po jego śmierci, a została ukończona w 1831 roku. Postać głównego, a zarazem tytułowego bohatera tragedii Goethego, Fausta, jest nawiązaniem do legendarnego, średniowiecznego alchemika o tym samym imieniu. Ów bohater posiada nawet cechy osobowości samego autora dramatu oraz posiada wszechstronne zainteresowania, podobnie jak Goethe.
Dramat Goethego to tragedia o cechach preromantycznych, uważana za jeden z najważniejszych utworów literatury światowej. Posiada dwa wymiary: filozoficzny i uniwersalny i przedstawia pragnienia i dążenia człowieka do osiągnięcia nieograniczonej wiedzy o świecie, odkrycia niezliczonych tajemnic wszechświata.
Goethe stworzył tragedię odmienną od pozostałych utworów tego gatunku, złamał bowiem klasyczną zasadę trzech jedności: czasu, miejsca i akcji. Czas tego dramatu obejmuje około trzy tysiące lat, a akcja jest wielowątkowa i rozgrywa się w różnych miejscach. Goethe nie zastosował również zasady decorum, czyli stosowności, połączył ze sobą elementy tragiczne i komiczne oraz patetyczne i groteskowe, nie zachował tym samym jedności stylów. Autor „Fausta” wprowadził także do utworu postaci fantastyczne, które stanowią nawiązanie do ludowych wierzeń i baśni.
Utwór składa się z dwóch części: pierwsza zbudowana jest z dwudziestu czterech scen poprzedzonych wstępem. Tekst nie posiada podziału na akty, posiada luźną kompozycję i stanowi połączenie wielu gatunków literackich, takich jak: tragedia, ballada, baśń, moralitet. W tragedii Goethego przeplatają się różne style wypowiedzi, na przykład styl potoczny, zawierający nawet wulgaryzmy, lub styl podniosły, pełen metafor.
Główny bohater utworu, Faust, to starzec, uczony, który od wielu lat zgłębia różne dziedziny wiedzy, tj. literaturę, sztukę, teologię i nauki przyrodnicze. Mężczyzna cieszy się wielkim autorytetem wśród ludzi, jest bardzo ambitny, wytrwały w dążeniu do celu, chce poznać wszelkie tajniki wiedzy, zrozumieć świat, a jednocześnie posiada typowe cechy bohatera romantycznego: jest rozdarty wewnętrznie, bardzo nieszczęśliwy i samotny. Pragnie przekroczyć granice ludzkiego umysłu i nieustannie poszukuje odpowiedzi na nurtujące go pytania. Z tego właśnie powodu godzi się na propozycję Mefistofelesa, w wyniku czego zyskuje dar powtórnej młodości.
Utwór poprzedzony jest Prologami: „Prologiem w teatrze” i „Prologiem w niebie”. Ten drugi ukazuje zakład Boga i diabła, czyli Mefistofelesa o duszę Fausta. Uczony jest rozczarowany dotychczasowymi odkryciami naukowymi, a wieloletnie badania nie przyniosły mu odpowiedzi na nurtujące go pytania. W monologu zawiera swoje refleksje na temat posiadanej wiedzy. Chce nawet popełnić samobójstwo poprzez wypicie trucizny, porzuca jednak tę myśl, kiedy przypomina sobie lata dzieciństwa.
Kiedy udaje się na przechadzkę po mieście napotyka czarnego pudla, który podąża za Faustem do jego pracowni. Mężczyzna zaczyna czytać fragment Pisma Świętego: „Na początku było słowo”, który wywołuje u niego wiele wątpliwości i w tym właśnie momencie pudel zaczyna zmieniać kształty. Widząc to, Faust wypowiada liczne zaklęcia, chce przestraszyć zwierzę żarem z pieca. Po chwili pokój zasnuwa się mgłą, z której wyłania się postać Mefistofelesa. Zaczyna prowadzić z Faustem grę słowną, nie ujawnia mu jednak swojej tożsamości, przedstawia się za to jako „cząstka siły”. Mimo to uczony domyśla się, że ma przed sobą diabła, czuję także, że przybył do niego z ważnej przyczyny. Diabeł sugeruje, że zamierza złożyć mu pewną propozycję, w tej jednak chwili zsyła na niego sen, po którym Faust ma wątpliwości co do tego kto go odwiedził, pies czy bies.
Jakiś czas później Mefistofeles po raz kolejny przybywa do Fausta i sugeruje mu, aby wyszedł używać życia. Ten jednak jest sceptycznie do tego nastawiony, wyjawia nawet diabłu, że nachod

Plan wydarzeń na podstawie lektury „Faust” autorstwa Johanna Wolfganga Goethego:1. Zakład Boga i diabła o duszę Fausta.
2. Rozmowa z Duchem Ziemi i Wagnerem.
3. Monolog zawierający gorzkie refleksje na temat rozczarowań w stosunku do zdobywanej przez lata wiedzy.
4. Postanowienie o popełnieniu samobójstwa przez wypicie trucizny.
5. Porzucenie zamiaru pod wpływem dźwięku dzwonów i chórów kościelnych.
6. Wywołanie wspomnień dotyczących lat młodzieńczych i szczęśliwych chwil z dzieciństwa.
7. Przechadzka po mieście z uczniem.
8. Spotkanie czarnego pudla.
9. Czytanie Biblii i wątpliwości bohatera na temat przeciwstawienia myśli i czynów.
10. Przeszkadzanie psa w rozważaniach Fausta.
11. Zmiana kształtów.
12. Wypowiadanie zaklęć i straszenie żarem z pieca.
13. Mgła i pojawienie się Mefistofelesa pod inną postacią.
14. Gra słowna z uczonym i „cząstka siły mała”.
15. Rozpoznanie diabła w tajemniczym gościu.
16. Zesłanie snu na Fausta i wątpliwości na temat tego, kto odwiedził jego pracownię.
17. Powtórne przybycie Mefistofelesa do Fausta.
18. Propozycja przyodziania czerwonego płaszcza i używania życia.
19. Sceptyczne nastawienie bohatera wobec propozycji diabła i narzekanie na marazm egzystencji.
20. Wyjawienie diabłu swego pragnienia śmierci.
21. Zgoda na pakt z diabłem i podpisanie cyrografu własną krwią.
22. Obietnica Mefistofelesa, że Faust będzie mężny jak lew i wizja miłości oraz młodości.
23. Rozmowa Mefistofelesa z uczniami Fausta pod jego postacią.
24. Ironiczne ośmieszenie wszystkich fakultetów przy studencie proszącym o radę.
25. Porady dotyczące postępowania z kobie

Bohaterami utworu pt. „Faust” autorstwa Johanna Wolfganga von Goethego są:
1. Faust – starzec z długą brodą. Uczony, oczytany w dziedzinach literatury, sztuki, teologii, nauk przyrodniczych. Zagłębił się w wiele nauk, ale żadna z nich nie pomogła mu okryć tajemnic wszechświata, ani okryć pełni szczęścia. Cały swój czas spędza w gotyckiej pracowni. Cieszy się wielkim autorytetem i szacunkiem wśród uczniów. Cechuje go aktywność, ambicja i wielka żądza władzy. Mimo wszystko jest głęboko nieszczęśliwy i rozdarty wewnętrznie. Wiedza książkowa nie dostarcza mu zadowalających odpowiedzi na nurtujące go pytania. Fausta można traktować jako reprezentanta całej ludzkości, która zmaga się od wieków z własnymi sławościami i poszukuje drogi do spełnienia. Chce przekroczyć granice niedostępne dla ludzkiego umysłu. Pragnie nieprzemijającej młodości, nieograniczonej wiedzy na temat ludzi oraz całego świata. Fausta można uznać za bohatera poszukującego. Pragnął osiągnąć pełnię szczęścia lub udowodnić, że jest to niemożliwe. Zgadza się na podpisanie paktu z diabłem i otrzymuje dar powtórnej młodości. Jako odmłodzony człowiek używa imienia Henryk. Łamie ustalone nakazy i kieruje się ambicjami oraz marzeniami. Pod koniec swego życia odkrywa, że istotę szczęścia i prawdziwy sens daje mu praca na rzecz innych osób. Swoje ostatnie lata poświęca biednym i potrzebującym, dzięki czemu zrekompensował grzechy wcześniej popełnione. Po śmierci mimo dopuszczenia się wielu niemoralnych i złych czynów, zostaje zbawiony. J

„Faust” to jeden z najważniejszych utworów w dziejach literatury światowej. Autor pracował nad nim przez niemal sześćdziesiąt lat. Utwór niemieckiego pisarza wywarł wpływ na rozwój dramaturgii w całej Europie. Dzieło posiada wymiar filozoficzny i uniwersalny, stanowi źródło inspiracji dla wielu artystów z późniejszych epok. „Faust” jest tragedią o cechach preromantycznych. Łamie zasadę jedności czasu, miejsca i akcji oraz decorum. Dzieje utworu rozgrywają się w rozmaitych miejscach. Fabuła „Fausta” jest wielowątkowa, a przedstawione wydarzenia nie tworzą ścisłego ciągu przyczynowo-skutkowego. Tragedia nawiązuje do opowieści ludowych i niemieckich baśni oraz legendy o średniowiecznym alchemiku – doktorze Fauście. Fabuła utworu jest luźna i fragmentaryczna. Łączy w sobie zarówno wątki realistyczne, jak i fantastyczne. Bohaterem „Fausta” jest tytułowy uczony, czyli rozdarty wewnętrznie i głęboko nieszczęśliwy mędrzec, który pragnie doznać szczęścia. Faust jest bohaterem poszukującym, który chce poznań odpowiedzi na py

„Faust” autorstwa Johanna Wolfganga von Goethego to tragedia. Stanowi ona jedno z najważniejszych dzieł literatury światowej. Tytułowy bohater to starzec, który jest bardzo wykształcony, a większość swego czasu spędza w gotyckiej pracowni naukowej. Fausta charakteryzuje wielka ambicja i żądza władzy. Mimo ogromnej wiedzy bohater jest rozdarty wewnętrznie i głęboko nieszczęśliwy. Mężczyzną targają wątpliwości i towarzyszy mu mnóstwo pytań natury egzystencjalnej, na które odpowiedzi nie można odnaleźć w książkach. Faust bardzo pragnie przekroczyć granice niedostępne ludzkiemu rozumowi. Dąży też do poznania szczęścia. Nie jest zadowolony ze swojego losu, dlatego stara się znaleźć odpowiednią drogę, by czuć w życiu spełnienie.
W „Prologu w teatrze” oraz „Prologu w niebie” dowiadujemy się o zakładzie Boga z Mefistofelesem o duszę głównego bohatera. Faust jest bardzo rozgoryczony i niezadowolony ze swego dotychczasowego losu, ponieważ nauka nie przyniosła mu odpowiedzi na dręczące go pytania. Podczas monologu wyjawia gorzkie refleksje na temat swoich dylematów i rozczarowań w stosunku do nabytego wykształcenia. Decyduje się na popełnienie samobójstwa, ale wówczas dźwięki dzwonów i chór kościelny przypominają mu o beztroskich, szczęśliwych chwilach z lat dziecięcych. Bohater porzuca zamiar targnięcia się na swoje życie i wybiera się na przechadzkę po mieście. Podczas spaceru ze swym uczniem spotyka czarnego pudla, który podąża za nim aż do pracowni. Faust czyta fragment Biblii, który wywołuje u niego wielkie wątpliwości. Tajemniczy pies zaczyna nagle zmieniać kształty i przeszkadza mężczyźnie w dalszej lekturze. Uczony straszy zwierzę żarem z pieca i wypowiada zaklęcia. Z mgły wyłania się Mefistofeles, który pod postacią ucznia zaczyna prowadzić z Faustem grę słowną. Przedstawia się jako „Cząstka siły mała, co złego pragnąc, zawsze dobro zdziała” i nie ujawnia wprost swej prawdziwej tożsamości, ale średniowieczny mędrzec rozpoznaje w nim diabła. Ten składa starcowi propozycję i zsyła na niego sen, by miał wątpliwości co do tego, kto odwiedził jego pracownię.
W dalszej części utworu diabeł ponownie pojawia się u Fausta

Książkę ,,Faust’’ rozpoczyna dedykacja, w której autor zwraca się generalnie do przeszłości w szerokim tego słowa znaczeniu. Dedykuje utwór swoim przyjaciołom i mówi o tym, że mimo iż coś odeszło, to kiedyś do nas wróci. Pisarzowi bliższa jest rzeczywistość, która już minęła. To, co jest realne – jest dalsze. Tak powie każdy dojrzały człowiek niż to co znamy jako wspomnienie.

Noc

Miejsce akcji:
Fausta poznajemy, kiedy ten przebywa w swojej pracowni. Autor przedstawia ją jako izbę gotycką o ciemnych ścianach. To od razu przywołuje obraz i atmosferę średniowiecza. Jest to jednak czysto umowne stwierdzenie, gdyż nie ma detali świadczących o tej epoce i jest to jedynie wskazanie, że historia tego mitu narodziła się na przełomie właśnie średniowiecza i renesansu.

Czas akcji:
Nie jest to jakiś przypadkowy dzień, jak zaczyna się większość utworów, lecz noc Wielkiej Soboty lub inaczej – noc Zmartwychwstania. Jest to również pierwsza niedziela następująca po pełni księżycowej – symbolizuje odnowę życia i zostało one przedstawione w kontraście ze śmiercią, że jest to taka symbolika regeneracji nie tylko dla natury, ale również i moralności.

Faust z niepokojem siedzi na krześle przy pulpicie i gada sam do siebie. Nie zdąży ust otworzyć, a już zaczyna się skarżyć. Monolog ten mocno podchodzi pod wypowiedzi jakie widzimy na scenie teatru. Bohater po rozważaniach dochodzi do niezbyt wesołych wniosków. Mówi, iż starał się zgłębić tajniki nauki, wręcz dotrzeć do samego jej serca, czy źródła. Jednak poznanie tego jest rzeczą niemożliwą do wykonania, sam czuje się odgrodzony od mądrości prawdziwej. Wodzi swoich studentów za nos, gdyż sam nie zna odpowiedzi, a co przyznanie się swoim wychowankom w oczach profesora jest upokarzające. Twierdzi, że nie można kogoś uczyć, jeżeli samemu się nie wie czegoś – każdy doskonale przecież wie, iż nie ma na świecie osoby znającej się na wszystkim. Mówi też, że rozminął się ze swoim prawdziwym życiem – zwątpił w siłę rozumu i aktualnie wręcz nim pogardza. W swoim dotychczasowym życiu niczego się nie dorobił, nawet inni nie mają do niego szacunku. Wiedza, którą starał się za wszelką cenę zdobyć, doprowadził do odcięcia się od otaczającego go świata, nigdy nie udało mu się założyć własnej, kochającej rodziny, nie miał przyjaciół i nie rozwijało się jego życie towarzyskie, a także nie podróżował, czyli nie dawał sobie szansy na poszerzanie horyzontów. Jest to rozpacz nad życiem, które minęło bardzo szybko, a niewiele się w jego czasie osiągnęło. Faust decyduje się odrzucić rozum. Postanawia również skupić się na świecie magii. Świadczy o tym pojawienie się Nostradamusa jako symbolu. Mówi o księdze zapisanej w tajemniczych znakach, dzięki którym będzie w stanie zgłębić wiedzę poprzez przywołanie duchów. W następnej kolejności bohater otwiera owy przedmiot, a jego wzrok pada na znak Makrokosmosu. Oglądanie świata ma dla niego charakter prawie spektaklu, gdyż owszem, obserwuje to wszystko, ale jednak nie doznaje żadnych uczuć z tym związanych. Jest to problem, który dotyczy nam zawsze. Patrzymy od zewnątrz, ale jednak nadal jesteśmy również uczestnikami wewnątrz tego wszystkiego. Scena ta ma też charakter bajkowy, a dzieje się to za sprawą Fausta, który to przewraca stronice i widzi znak Ducha Ziemi i wtedy nagle coś dzieje się ze światem. Natura w pewien sposób przykrywa samego Boga i jest ona z nim utożsamiana. Już nie jest jego wytworem, ale jego częścią. Przez krótki okres czasy okrągłe pomieszczenie (kształt został ujęty w didaskaliach) stwarza pozory przestrzeni kosmicznej. Bohater przyzywa Ducha poprzez wypowiedzenie odpowiedniego zaklęcia. Widmo pojawia się otoczone przez czerwone płomienie. Po niedługiej rozmowie Duch potępia mężczyznę po czym znika. Zaraz po tym do izby wchodzi Wagner, który jest asystentem. Wizyta ta jest niemiła dla Fausta. Kiedy tylko pomocnik odchodzi, bohater popada w rozpacz z powodu poniesionej porażki. Z powodu ogarniającego przerażenia postanawia wypić sporządzoną wcześniej własnoręcznie truciznę (jest przecież alchemikiem, dlatego przygotowanie czegoś takiego nie było szczególnie trudne w jego przypadku. Na szczęście od popełnienia samobójstwa ratuje go dźwięk dzwonów rozchodzący się głośno po okolicy oraz przypominający o zmartwychwstaniu. Ponownie zgadza się na swój los i ,,wraca’’ na ziemię. Postanawia dalej żyć. Przypomina też sobie o dzieciństwie – o tym jakie było ono szczęśliwe.

Przed bramą
W tej scenie bohaterami są zwykli przechodnie, którzy postanowili wybrać się na spacer i zaczerpnąć świeżego powietrza w Wielką Niedzielę. Na ulicach możemy spotkać ludzi z różnych grup wiekowych: studentów, żołnierzy, żebraka (w tej części postać ta jest również podmiotem lirycznym komentującym przebieg akcji), służące, mieszczankę oraz starszą panią. Wśród tej gromady pojawiają się również Wagner z Faustem. Bohater tytułowy prowadzi rozmowę ze swoim sługą. Tematem ich dyskusji są ludzie, których mijają na swojej drodze i ich postawy względem innych. Faust pragnie stać się mędrcem, dlatego też nie pogardza ludem i daleko mu do takich zachowań względem innych. Inną opinię na ten temat posiada zaś Wagner. Ze względu na fakt, iż jest niżej urodzony, pogardza społeczeństwem. Dodatkowo mężczyzna traktuje alchemika jako swojego mistrza i pragnie wedrzeć się we wszystko. Ma on optymistyczne podejście i nie stał się na razie osobą zgorzkniałą. Faust poddaje pod wątpliwość ludzkie działanie i gardzi swoim rozmówcą. Marzy mu się lot spod znaku Ikara i Leonarda da Vinci. Wagner jest tym nieco zdziwiony, dlatego też mężczyzna spieszy z wyjaśnieniem i odpowiada, że ma on w sobie dualizm. W tym właśnie momencie sam autor puszcza do nas (do czytelników) oko. Jest to bowiem sugestia autora nawiązująca do odwiecznym zmaganiu człowieka, o istnieniu dwóch sił zobrazowanych niczym konie zaprzężone do rydwanu. Jeden z nich jest maści karej, a drugi siwej. Woźnica kierujący powozem uosabia naszą wolę i decyzje. Wierzchowce to siły, które nami targają, każda chce dominować i w efekcie walczą ze sobą. Jednak to woźnica ma największy wpływ na wynik końcowy tej bitwy. To on panuje nad całością. W pewnym momencie Faust dostrzega psa, a dokładniej pudla koloru czarnego. Wagner nie zwraca szczególnej uwagi na pojawienie się zwierzaka. W końcu jednak zabierają pieska ze sobą.

Pracownia:
Po spotkaniu pudelka, a następnie jego przygarnięciu, zwierzątko przesiaduje z Faustem w jego pracowni. Alchemik przysiada do tłumaczenia Ewangelii świętego Jana. Otwiera zbiór i już na samym początku natrafia na przeszkodę (tak on to odbiera). Jest nią fragment ,,Na początku było Słowo’’. Ważny w tym momencie jest język grecki, gdyż wyraz ,,słowo’’ w tłumaczy się jako logos. W takim układzie wspomniane logos, czyli słowo – jest Bogiem. Tak też odbiera je Faust, jednak nie wierzy, że słowo nie może być aż tak ważne. Jest bardzo niezadowolony z wydźwięku tej frazy, dlatego też zamienia to na ,,myśl’’. Po chwili jednak rozmyśla się i zastępuje to słowem ,,czyn’’. W międzyczasie mężczyzna stara się uciszyć czworonoga, który (jak to typowy pies) kręci się po pracowni, szczeka oraz wyje. Duchy znajdujące się w krużganku komentują zaistniałą sytuację. Bezradny decyduje się na użycie zaklęcia przeciwko psu. Miało ono na celu uciszenie pudla, jednak nie poszło to po jego myśli. Trafione czarem zwierzę przeobraża się, na chwilę znika, by po chwili zza pieca wyszedł Mefistofeles otaczany oparami unoszącej się mgły. Przebrany jest on za wędrownego nauczyciela. Podczas konwersacji przybysz przedstawia się i okazuje się, że diabeł został więźniem Fausta. Alchemik nie ma zamiaru wypuścić go ze swojej pracowni, pomimo licznych nalegań Mefista. Ten się jednak nie poddaje i w końcu proponuje mu dostarczenie rozrywki w postaci szatańskich sztuczek. Tak oto udaje mu się uśpić swojego właściciela i wymknąć niepostrzeżenie z ,,więzienia’’.

Pracownia:
Jest to dalsza część poprzedniego wątku poprzedniego. Bohaterowie się również nie zmieniają. Jest to niezwykle istotna, a nawet najważniejsza scena dla dramatu, gdyż to właśnie w niej dochodzi do kontaktu pomiędzy diabłem a człowiekiem. Faust czuje pewien niedosyt, a Mefisto jest w stanie dać mu to, czego mistrz tylko zechce. Kiedy już nastanie moment spełnienia mężczyzny, ma on wypowiedzieć słowa: ,,Chwilo, trwaj!’’,

Faust — rozprawka
Człowiek jest w stanie wiele poświęcić dla zdobywania coraz większej wiedzy.
Nie ma jednego pojęcia, które wyjaśni pojęcie wiedzy. Definicja, którą podaje Nowa Encyklopedia Powszechna brzmi: „Ogół wiarygodnych informacji o rzeczywistości wraz z umiejętnością ich wykorzystywania”. Jednak skupmy się na tym, jak prosty człowiek patrzy na wiedzę, jak na wielki skarb, którego pożąda. Uczymy się od małego, zdobywając coraz większą wiedzę. Najpierw dowiadujemy się jak chodzić czy też mówić, później jak pisać i czytać a jeszcze później zdobywamy bardziej zaawansowaną wiedzę, jednak jak mówi powiedzenie „człowiek całe życie się uczy, a głupi umiera”. Z natury jesteśmy ciekawscy i czasami nawet nieświadomie dążymy do zdobycia wiedzy na dany temat. Zastanówmy się jednak, jak wiele poświęcamy dla zdobycia danej wiedzy? Często czas, pieniądze, a nawet samego siebie. Tutaj nasuwa się pytanie, czy są jakiekolwiek granice? Zapewne tak i niektórzy dobrze o tym wiedzą a niektórzy wręcz przeciwnie. Nie jest nowością, że osoby uczone są postrzegane lepiej przez społeczeństwo niż te, którego ledwo potrafią czytać. Osoby ubogie w wiedzy często łakną jej bardziej niż te, które już ją poznały, jednak to osoby uczone oddają więcej, aby nimi być.
Przejdźmy do argumentów, które rozpocznie bohater tytułowy lektury „Faust”. Bohater ten jest wielkim uczonym oraz alchemikiem, który poświęca cały swój czas na zdobywanie coraz więcej wiedzy i cały czas jest mu za mało jej. Chce poznać, jak wszystko powstało, skąd się wzięło. Chce wiedzieć dosłownie wszystko, przez co staje się celem zakładu między Bogiem a diabłem. Według niego szatan ma opętać duszę uczonego. Przychodzi do niego, proponując podpisanie cyrografu, co na początku nie interesuje uczonego. Coś więcej nawet udaje mu się uwięzić diabła, jednak w końcu ulega, chcąc, aby szatan uczynił go osobą wiedzącą wszystko, mającą chwałę. Chciał, aby mógł o swojej sławie powiedzieć „trwaj, jesteś piękna”. Mamy tutaj przykład osoby, która jest w stanie poświęcić własną duszę na potępienie, aby zdobyć wiedzę. To dość hiperboliczny przykła

Tytułowym bohaterem tragedii Johanna Wolfganga Goethego jest starszy mężczyzna, który przeżywa kryzys w swym życiu. Stanowi osobę wszechstronnie uzdolnioną i wykształconą w wielu dziedzinach. Pierwowzorem kreacji był doktor Johanes Faust, czyli alchemik żyjący w średniowieczu. Faust jest obyty zarówno w literaturze, sztuce, teologii, jak i w naukach przyrodniczych. Po upływie wielu lat w życiu dochodzi do wniosku, że nie jest on szczęśliwy w życiu, a zdobyta wiedza nie pomaga w odpowiedzi na nurtujące pytania natury egzystencjalnej. Faust to starzec z długą, siwą brodą. Uczony większość swojego czasu spędza w starej, gotyckiej pracowni, gdzie odwiedzają go młodzi uczniowie darzący go ogromnym autorytetem. Żacy przybywają do niego z daleka, ponieważ w społeczeństwie Faust jest uważany za osobę szanowaną i wybitnie inteligentną. Bohatera cechuje ambicja, aktywność, żądza władzy i chęć odkrycia prawdy o świecie. Faust jest głęboko nieszczęśliwy i rozdarty, dlatego decyduje się na podpisanie własną krwią paktu z diabłem. Bohater Goethego pragnie za wszelką cenę znaleźć odpowiedzi na pytania, których nie może znaleźć w książkach oraz chce przekroczyć granice niedostępne ludzkiemu rozumowi. Postać wykreowana przez romantycznego, niemieckiego pisarza jest niezwykle dynamiczna i poszukująca. Losy postaci toczą się tak, że bohater otrzymuje od Mefistofelesa dar powtórnej młodości. Wówczas stara się przeżyć darowane lata jak najlepiej i zakochuje się w młodej, niewinnej dziewczynie. Za sprawą podstępów diabła Małgorzata odwzajemnia uczucia Fausta. Faust stanowi uosobienie człowieka, który dąży do poznania świata oraz samego siebie. Nosi on cechy zarówno komiczne, jak i groteskowe. Jest jednocześnie starcem marzącym o odzyskaniu młodości oraz mędrcem zauroczonym wdziękami czternastolatki. Owocem miłości Fausta i Małgorzaty staje się dziecko, które zostaje brutalnie pozbawione życia przez własną matkę. W drugiej części utworu pt. „Faust” tytułowa postać podróżuje w czasie starożytności. Kochanką mężczyzny wówczas zostaje Helena z Troi. Po śmierci drugiego dziecka Fausta jego trojańska małżonka udaje się do krainy Hadesu, a mężczyzna powraca do rodzimych Niemiec. Mędrzec uczestniczy tam w bitwie przeciwko antycesarzowi, a w nagrodę otrzymuje możliwość rządzenia rozległym terytorium. W wyniku jego działań pozbawiona życia zostaje para staruszków. W ostatnich latach egzystencji Faust dostrzega, że odkrył pełnię szczęścia. Okazało się, że spełnienie dawała mu praca na rzecz innych. Pod koniec życia Troska odbiera mu wzrok. Umierając bohater stwierdza, że mógłby wypowiedzieć słowa z cyrografu. Diabeł chciał zabrać duszę Fausta do piekła

W ostatnim czasie moją szczególną uwagę wzbudza literatura epoki romantyzmu, a w sposób szczególny twórczość Johanna Wolfganga Goethego. Uważam, że „Faust” jest wyjątkową i bardzo ciekawą tragedią o cechach preromantycznych. W mojej wypowiedzi postaram się przytoczyć najważniejsze informacje dotyczące tego utworu.Publikacja utworu i jego genezaNad tym dziełem autor pracował sześćdziesiąt lat. Pierwsza część została opublikowana w 1808 roku, natomiast druga część została ukończona w 1831 roku i ukazała się dopiero po śmierci autora. W utworze Goethe nawiązał do legendy o średniowiecznym alchemiku, doktorze Fauście. W wizerunkach bohaterów sportretował swoich przyjaciół z okresu studiów, natomiast kreacja Fausta jest odzwierciedleniem cech osobowości Goethego. Dzieło Goethego jest jednym z najważniejszych utworów światowej literatury i miało wpływ na rozwój europejskiej dramaturgii. „Faust” zainspirował wielu artystów z różnych dziedzin sztuki i nauki. Posiada wymiar filozoficzny i uniwersalny. Tragedia opiewa nieograniczone dążenia i pragnienia człowieka, które polegają na stopniowym odsłanianiu tajemnic wszechświata.Zagadnienia gatunkoweDzieło Goethego ma wiele cech tragedii, ale złamano w nim klasyczną zasadę trzech jedności (miejsca, czasu i akcji). Akcja utworu rozgrywa się w różnych miejscach, jest wielowątkowa, natomiast czas trwania obejmuje spory przedział czasu, a mianowicie około 3000 lat. Goethe świadomie nie przestrzega zasady decorum – elementy komiczne i tragiczne oraz groteskowe i patetyczne są ze sobą połączone, co widać w przedstawionych wydarzeniach i w stylu utworu. W utworze są obecne partie inspirowane muzyką Mozarta. Kompozycja dzieła jest fragmentaryczna i luźna. Wydarzenia nie tworzą ciągu przyczynowo-skutkowego. Następuje połączenie wątków fantastycznych oraz realistycznych. Jednym z głównych bohaterów jest diabeł, co stanowi nawiązanie do konwencji baśni i szeroko pojętej ludowości.Czas i miejsce akcji”Część I. Scena w pracowni” obejmuje wiele nocnych godzin, natomiast jej akcja toczy się w izbie gotyckiej, którą zajmuje pewien uczony. Pozostałe części rozgrywa