Harry Potter i Kamień Filozoficzny

Recenzja książki

„Harry Potter i Kamień Filozoficzny” to wspaniała książka. Zapewnia niezwykłą podróż przez świat czarów, który od początku odkrywamy wraz z głównym bohaterem. Cudownie jest od dziecka wracać do tej krainy, w której zapewne każdy czytelnik chciałby się znaleźć naprawdę.
Niewiele jest dobrych książek osadzonych w świecie magii i czarodziejów, a takich, do których chce się wracać, jest jeszcze mniej. Na tym tle na pewno wyróżnia się „Kamień Filozoficzny”.
Harry jest jedenastoletnim chłopcem, sierotą. Odkąd tylko pamięta, mieszka pod jednym dachem ze swym wujostwem, które niekoniecznie pała do niego sympatią. Wreszcie, niczym wyjęty wprost z marzeń Harry’ego, pojawia się Hagrid, by powiedzieć chłopcu, że ten jest czarodziejem. Życie głównego bohatera zmienia się na zawsze, i to o sto osiemdziesiąt stopni – zaczyna się baśniowa część książki. Harry jedzie do szkoły magii, gdzie poznaje przyjaciół i cudowny świat, o którym dotąd nigdy nie słyszał. Niestety, by nie było zbyt kolorowo, w życiu Harry’ego pojawiają się też negatywne akcenty – okazuje się, że nie ze wszystkimi udaje mu się żyć w przyjaznych stosunkach, co doprowadza do różnych przykrych sytuacji i niejednokrotnie sprowadza na bohaterów niebezpieczeństwo. W dodatku zaczynają dawać znać o sobie demony przeszłości – nasz bohater musi się z nimi zmierzyć i stanąć twarzą w twarz z realnym zagrożeniem. Na szczęście nie jest w tym sam, ponieważ ma przy sobie przyjaciół, którzy są z nim na dobre i na złe. Czy to jednak wystarczy, by rozwiązać zagadki i doprowadzić do pozytywnego zakończenia? Naprawdę warto sięgnąć po tę pozycję i przekonać się samemu.
Fabuła rozwija się bardzo dynamicznie, ale nie oznacza to, że powieść pozbawiona jest bogatych opisów świata i jego mieszkańców. Wprost przeciwnie! Wszystkie informacje zawarte w książce oraz drobne ilustracje pobudzają wyobraźnię czytelnika, przed oczami którego powstaje wyjątkowy, unikalny, jego własny czarodziejski świat.
Fantastycznie było towarzyszyć trójce przyjaciół i wraz z nimi przeżywać liczne przygody. Przez te kilka godzin lektury mogłam naprawdę poczuć się niczym młody adept magii i poznać wiele wspaniałych, niestety fikcyjnych postaci.
Cudownie było też w wyobraźni spacerować po korytarzach wielkiego, tajemniczego zamku jakim niewątpliwie jest Hogwart. W wyobraźni sięgałam wspomnieniami do dotychczas odwiedzonych przeze mnie miejsc, zamków i pałaców, lecz żadne z nich nie może równać się z siedzibą niezwykłej szkoły magii.
Istnieje wiele przymiotników, którymi można opisać tę książkę:
– Wzruszająca – pokazuje moc przyjaźni i miłości, które potrafią „przenosić góry” i niejednokrotnie uratować życie.

– Zabawna – parskałam śmiechem, czytając niektóre fragmenty.

– Przerażająca – dostrzegamy w niej, że zło jest podstępne i może czyhać na każdym kroku.

– Zaskakująca – wyraźne, choć nie bardzo porywające zwroty akcji nie pozwalają czytelnikowi się nudzić.

– Ciekawa – autorka naprawdę potrafi zainteresować czytelnika opisami tego fascynującego świata i jego elementów. Z tą książką nie można się nudzić.

– Wciągająca – można się w niej zatracić od pierwszej do ostatniej strony.

– Baśniowa – istne spełnienie marzeń dziecka. Fascynacja tym światem jednak nie mija i zostaje na całe życie.

– Pouczająca – daje nam lekcję, by nie dać się zwieść pozorom, gdyż łatwo wtedy rzucać niewłaściwymi oskarżeniami i nie dostrzec zagrożenia tam, gdzie ono faktycznie się kryje.

Książkowe postacie są różnorodne, od łagodnych po temperamentne. Poznajemy zarówno te uczciwe, jak i te niegodne zaufania; dobre i złe; te sympatyczne i te mniej miłe; lecz najbardziej fascynujące jest to, że wielokrotnie ktoś wydaje się postacią pozytywną, a następnie dowiadujemy się o jej drugiej, niekoniecznie dobrej naturze. I analogicznie – te złe w efekcie okazują się wcale nie takie okropne.
„Harry” wzrusza i bawi. Skłania do refleksji. Uczy. Rozbudza wyobraźnię. A tę ostatnią u czytelnika dodatkowo podsyca kolorowa okładka i małe rysunki w książce.
„Harry Potter i Kamień Filozoficzny” to książka, która odniosła sukces na całym świecie, także w Polsce. Osobiście przeczytałam ją ponad dwadzieścia razy i chyba nigdy mi się nie znudzi. Znam wiele osób o podobnych spostrzeżeniach. Na bazie tej i innych powieści z serii powstało kilka kasowych przebojów kinowych, które pozwoliły również wypromować się niegdyś dziecięcym aktorom, którzy wcielali się w rolę głównych bohaterów. Jeśli więc jesteście wielbicielami magii lub fanami filmu, koniecznie musicie sięgnąć po tę pozycję – czeka Was jeszcze więcej przygód i historii, których nie można było zobaczyć w filmie, a które warto poznać! Kiedy dopada mnie jesienna chandra, sięgam po „Kamień” i z radością przeżywam całą historię od nowa.
Książki J.K Rowling, poczynając od „Kamienia Filozoficznego”, są jednymi z moich ulubionych, a w swoim gatunku zdecydowanie wiodą prym. To od nich rozpoczęła się moja pasja jaką jest czytanie, co zaowocowało nieskończoną chęcią przewracania kolejnych stron, a tym samym rozwijania wyobraźni, zdobywania wiedzy i odkrywania świata.

Streszczenie

W pierwszym rozdziale poznajemy Vernona i Petunię Dursley – ciotkę i wuja tytułowego bohatera, którzy nie są jeszcze świadomi, że za parę godzin mały Harry trafi pod ich opiekę. Ponieważ są to ludzie zupełnie niemagiczni, czyli tzw. mugole, ich niepokój wzbudzają dziwne zjawiska, o których słyszą tego dnia: fajerwerki, duża liczba sów itp. Starają się ignorować tajemnicze wydarzenia i skupiają się na swoim domu i rocznym synu Dudley’u. Wieczorem przed ich domem pojawia się dyrektor Hogwartu, profesor Dumbledore, oraz profesor McGonagall. Wkrótce dołącza do nich gajowy Hagrid, który przynosi małego Harry’ego. Chłopczyk cudem przeżył atak, w którym zginęli jego rodzice, dlatego Dumbledore postanawia zostawić go pod opieką jedynych żyjących krewnych.
W dalszej części poznajemy dzieciństwo Harry’ego w domu Dursleyów. Jest on czarodziejem, a wujostwo tego nie akceptuje, dlatego traktuje go zdecydowanie gorzej niż własnego syna. Harry sypia w komórce pod schodami, przygotowuje posiłki dla całej rodziny, a kuzyn znęca się nad nim. W życiu Harry’ego dzieją się niewyjaśnione rzeczy, których on sam nie potrafi wyjaśnić. Najbardziej spektakularne zdarzenie to znikająca szyba w zoo i rozmowa Harry’ego z wężem, który w ten sposób zyskał wolność. Dursleyowie karzą siostrzeńca za tę sytuację, mimo że nie potrafi on wyjaśnić, jak do tego doszło. Jakiś czas później Harry odnajduje w porannej poczcie adresowany do niego list ze Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Wuj odbiera mu pocztę i stara się zablokować kolejne listy, mimo że nadchodzą w coraz większej ilości. Ostatecznie rodzina wyjeżdża z domu, by uciec przed niechcianą korespondencją i chroni się w chatce nad morzem. Tam z listem zjawia się Hagrid. Wyjaśnia on, że Harry jest czarodziejem i to całkiem sławnym z powodu pokonania czarnoksiężnika Voldemorta w noc śmierci jego rodziców. Harry wyszedł z tego spotkania jedynie z blizną na czole, zaś Voldemort zniknął. Wszystko to ukrywali przed nim ciotka i wuj. Poirytowany Hagrid wyczarowuje Dudleyowi świński ogon. Następnie zabiera Harry’ego na ulicę Pokątną, gdzie znajdują się sklepy z magicznymi przedmiotami, by zrobić zakupy rzeczy potrzebnych w Hogwarcie.
Pierwszego września Harry ma odjechać do szkoły z peronu dziewięć i trzy czwarte. Pomoc w dotarciu na peron dostaje od nowo poznanej rodziny Weasleyów i zaprzyjaźnia się z Ronem Weasleyem, który także zaczyna naukę w Hogwarcie. Chłopcy poznają kilkoro innych pierwszorocznych – niezdarnego Nevilla Longbottoma, przemądrzałą Hermionę Granger czy Draco Malfoya, przekonanego o wyższości czarodziejów czystej krwi. Po dotarciu do Hogwartu uczniowie trafiają do jednego z czterech domów – chłopcy zostają przydzieleni do Gryffindoru wraz z Nevillem i Hermioną. W czasie uczty powitalnej poznają nauczycieli: Harry rozpoznaje profesora Quirrella, którego spotkał na ulicy Pokątnej, za to spojrzenie profesora Snape’a sprawia, że boli go blizna.
Nadchodzi uczta w Noc Duchów, którą przerywa informacja, że w zamku jest troll. Nauczyciele nakazują uczniom wracać do sypialni, a sami planują pokonać stwora. Harry uświadamia sobie jednak, że Hermiona jest w łazience i nie wie o trollu, więc razem z Ronem postanawiają jej pomóc. W łazience ich trójkę zastaje troll, jednak uczniom udaje się go obezwładnić. Hermiona bierze winę na siebie, co zapoczątkowuje ich przyjaźń. Na pierwszej lekcji latania na miotłach Harry okazuje się być bardzo dobry, więc trafia do drużyny quidditcha, jako jeden z najmłodszych w historii. Na meczu jego miotła zostaje zaczarowana i chce go zrzucić. Hermiona dostrzega profesora Snape’a, który wpatruje się w miotłę, więc rozprasza go, aby przerwać kontakt wzrokowy i zerwać zaklęcie.
Uczniowie dowiadują się, że w zamku został ukryty kamień filozoficzny. Hagrid uspokaja ich, że kamień jest dobrze strzeżony, m.in. przez Puszka – trójgłowego psa. Młodzi czarodzieje zaczynają podejrzewać, że to Snape chce go wykraść i że to on wpuścił do zamku trolla. W trakcie poszukiwań szczegółowych informacji o kamieniu Harry trafia do komnaty z tajemniczym lustrem. Jest to zwierciadło Ain Eingarp, które każdemu pokazuje jego najgłębsze pragnienie. Harry widzi tam swoich nieżyjących rodziców, więc każdej nocy wraca, by spotkać ich ponownie. W końcu spotyka profesora Dumbledore’a, który wyjaśnia mu, że nie powinien uzależniać się od zwierciadła i informuje, że będzie ono przeniesione.
Harry, Ron i Hermiona odwiedzają Hagrida i dowiadują się, że ma on jajo smoka. Kiedy smoczek wykluwa się, postanawiają w tajemnicy zorganizować jego nocny transport do smoczego rezerwatu. Kiedy zostają nakryci przez nauczycieli, w ramach szlabanu udają się z Hagridem do Zakazanego Lasu. Tam Harry widzi tajemniczą postać, która pije krew jednorożca – substancję, która zapewnia nieśmiertelność. Uratowany przez centaury dowiaduje się, że to Voldemort, który chce odzyskać swoją postać sprzed lat.
Harry nadal jest przekonany, że to Snape chce dostać kamień filozoficzny i zakłada, że to on pomaga Voldemortowi. Rozmawia z Hagridem o zabezpieczeniach kamienia stworzonych przez nauczycieli i dowiaduje się, że Puszka można uśpić muzyką. Kiedy wychodzi na jaw, że Hagrid wspomniał o tym tajemniczemu nieznajomemu, Harry jest pewien, że tym nieznajomym był Snape i może on już dostać się do kamienia. Wraz z Ronem i Hermioną zmierza do korytarza, gdzie skrywany jest kamień.
Po dotarciu do Puszka okazuje się, że jest on uśpiony, dlatego uczniowie ruszają dalej, by powstrzymać kradzież kamienia. Pierwszą przeszkodą jest roślina, diabelskie sidła, następnie należy złapać klucz otwierający kolejne drzwi, latający wśród kilkuset innych. Talent Harry’ego do latania sprawia, że uczniom udaje się przejść dalej. W kolejnej sali trafiają na wielką szachownicę, gdzie zajmują miejsca kilku szachowych figur. Ron poprowadził partię jako najlepszy w szachach, ale przed zwycięskim ruchem musiał poświęcić swoją figurę. Harry i Hermiona ruszają dalej, do zagadki z eliksirami. Poprawnie rozpoznany eliksir pozwalał bezpiecznie przejść dalej przez barierę z ognia, inny pozwalał wrócić do poprzedniej sali. Hermiona wraca do Rona, a Harry wchodzi do ostatniej komnaty.
W środku okazuje się, że to nie Snape, a Quirrell jest zainteresowany kamieniem. Kiedy zdejmuje on swój nieodłączny turban, okazało się, że z tyłu głowy ma twarz Voldemorta. Na środku sali stoi zwierciadło Ain Eingarp, ale Quirrell nie widzi w nim, gdzie jest kamień. Harry za to widzi, jak jego odbicie wkłada kamień do kieszeni i w tym momencie czuje, że kamień faktycznie znajduje się w jego własnej kieszeni. Voldemort uświadamia sobie, że chłopak ma kamień i każe Quirrellowi go zabić. Nie może on jednak znieść kontaktu ze skórą Harry’ego. W czasie walki Harry mdleje. Kiedy się budzi, jest w skrzydle szpitalnym. Dumbledore wyjaśnia mu, że udało się uratować kamień, ale został on zniszczony, by zapobiec wykorzystaniu w złych celach. Wspomina, że Quirrell nie mógł skrzywdzić Harry’ego, gdyż chroni go miłość matki, która oddała za niego życie w czasie starcia z Voldemortem. Na uczcie kończącej rok szkolny dyrektor nagradza punktami zachowanie uczniów, co sprawia, że wygrywają oni Puchar Domów.

Streszczenie szczegółowe

Harry Potter i Kamień Filozoficzny to pierwsza część całej sagi przygód Harry’ego Pottera.
W książce poznajemy młodego chłopca, którego wychowuje ciotka Petunia i wuj Vernon, a także mieszka w domu wraz z ich synem – Dudleyem. Harry nie poznał nigdy rodziców, ponieważ, jak twierdzi wuj, zginęli w wypadku samochodowym.
Chłopiec jest przez 11 lat dręczony przez rodzinę, jednak kiedy zbliżają się jego 11 urodziny, staje się coś niezwykłego, bowiem przeglądając codzienną pocztę Dursleyowie dostają tajemniczy list z Hogwartu – Szkoły Magii i Czarodziejstwa. List ten o dziwo nie jest zaadresowany do żadnego z nich, tylko do Harry’ego, jednak władczy wuj nie pozwala chłopcu obejrzeć zawartości listu.
Codziennie przychodzą kolejne ogromy listów. Cała rodzina, oprócz Harry’ego, jest tym faktem zdruzgotana, ponieważ ciotka i wuj nigdy nie powiedzieli chłopcu całej prawdy o jego rodzicach i o szkole, z której przychodzą tajemnicze listy.
Nadchodzi niedziela, wuj Vernon jest zadowolony – dlaczego? Ponieważ w niedzielę nie przychodzi poczta. Jednak stos sów osiada wówczas wokół całego domu, a także cała sterta listów wypada z komina, wszystkie pakunki ,,wpychają” się przez skrzynkę. Dzięki temu Harry’emu udaje się złapać jeden, jednak wuj nie daje za wygraną i po stoczonej bitwie z chłopcem list trafia w ręce Vernona.
Harry za złe sprawowanie zostaje zamknięty w pokoju pod schodami i chłopiec zaczyna rozmyślać, co właśnie się zdarzyło, jakim cudem tyle listów wpadło do mieszkania wujostwa?
Po chwili zdaje sobie sprawę, że nie jest to jedyne dziwne zdarzenie, które spotkało go w życiu. Często dziwił się pewnymi zjawiskami, które rzeczywiście nie były zbyt normalne, ale nie zastanawiał się nad tym szczególnie.
Właśnie jedno z takich przełomowych wydarzeń ma miejsce w dniu urodzin kuzyna, kiedy Harry wraz z wujostwem jedzie na wycieczkę do zoo w ramach prezentu dla ,,Dudziaczka” i zatrzymuje się przy stanowisku węży. Kiedy chłopiec czuje jakąś dziwną więź pomiędzy sobą, a zwierzęciem, pyta się węża skąd pochodzi, a ten jakby rozumiał, wskazuje wówczas na mapkę. Nagle cała rodzina podchodzi ,,bo wąż się obudził”. Dudley podbiega gwałtownie do szyby, kiedy ta tajemniczo znika i chłopiec wpada do wody. Wuj dostrzega jak Harry uśmiechnął się pod nosem. Nie trudno się domyślić. na kogo spadła wina i kto dostał za to karę, tak, Harry. Od tego wyjątkowego zdarzenia wydarzyło się jeszcze parę niewytłumaczalnych rzeczy. takich jak właśnie listy z Hogwartu.
Po zdarzeniu z niedzieli Vernon decyduje się na wyprowadzkę, można powiedzieć, że na bezludną wyspę, gdzie nie ma dostępu do komunikacji, jednak w dniu urodzin Harry’ego w nocy, ktoś strasznie hałasuje, cała rodzina budzi się, a następnie wuj, jako głowa rodziny chwyta za strzelbę, po czym tajemniczy gość w mroku rujnuje drzwi. Ukazuje się ogromna postać z gęstwiną brody i mnóstwem ciemnych włosów.
Jest to Hagrid- gajowy z Hogwartu. Mężczyzna pokrótce opowiada o szkole i jest mocno wzburzony, kiedy dowiaduje się, że Harry nie wie czym jest Hogwart i o tym jak zginęli jego rodzice.
Hagrid wręcza Harry’emu tort urodzinowy, po czym rozzłoszczony zabiera chłopca w podróż, której Harry nigdy nie zapomni.
Podróż była długa, ale chłopiec wszystko oddałby, żeby tylko się wynieść z domu Dursleyów.
Na początku Hagrid zabiera młodego na ulicę Pokątną, aby ten zrobił zakupy do swej przyszłej szkoły. Czyli podręczniki, różdżkę itp.
Harry’ego wybrała różdżka, której bliźniaczka znajduje się u potężnego czarodzieja, samego Lorda Voldemorta.
Hagrid odprowadza Harry’ego na stację King’s Cross, jednak kiedy chłopiec próbuje się zapytać mężczyznę, gdzie jest peron 9 i 3/4, Hagrida już nie ma.
Zagubiony chłopiec poszukuje pomocy, jednak zostaje tylko wyśmiany przez konduktora, ale chwila…. Harry usłyszał kogoś kto wymówił jakieś słowo, które powiedział Hagrid, więc być może te osoby również poszukują tego peronu.
Harry natrafia na rodzinę Weasleyów. Wszyscy mają miedziany kolor włosów.
Pani Molly, matka 6 dzieci, pokazuje chłopcu, jak należy przejść przez ścianę, aby dostać się na peron 9 i 3/4.
W pociągu Harry poznaje jednego z synów pani Molly, Rona Weasleya, z którym się zaprzyjaźnia. Podczas podróży młody czarodziej również poznaje Hermionę Granger, uczennicę, która także idzie do Hogwartu.
Uczniowie zostają wprowadzeni do szkoły, a tuż za chwilę zostaną przydzieleni do domów, spośród: Gryffindor, Slytherin, Hufflepuff, Ravenclaw.
Nadchodzi kolej Harry’ego, chłopiec zostaje przydzielony do Gryffindoru, choć tiara przydziału miała wątpliwości, czy nie przydzielić młodego ucznia do Slytherinu. Dom ten niby nie jest zły, bo cechuje się ambitnością, sprytem czy przebiegłością, lecz to właśnie z tego domu wywodzi się najwięcej czarnoksiężników.
Harry jednak zostaje przydzielony do Gryffindoru, do którego pragnął pójść tak jak jego kolega Ron i Hermiona Granger.
Harry świetnie czuje się szkole, do czasu kiedy przychodzi lekcja z profesorem Snapem, który od początku próbuje sprowokować Harry’ego niemniej jednak chłopiec nie daje się ,,wpuścić w maliny.”
Następna to lekcja latania, więc Harry nie jest zbyt pewny siebie, ponieważ większość uczniów, kiedy dowiedziała się, że idą do Hogwartu, mogła potrenować jeszcze latanie przed pójściem do szkoły, bądź po prostu pewniejsi siebie byli ci co mieli już styczność z lataniem.
Pani Hooch przedstawia kolejno uczniom, jak powinni postępować , natomiast niezdarny uczeń Neville Longbottom, startuje szybciej i spada z miotły, kiedy nauczycielka musi odprowadzić poszkodowanego do skrzydła szpitalnego, Draco Malfoy jako zarozumiały uczeń, zaczyna się popisywać, zabierając podarunek od babci Nevilla, natomiast Harry nie mogąc znieść już tego zachowania, wsiada na miotłę, pomimo zakazu nauczycielki i stara się zabrać własność Nevilla Malfoy’owi.
Profesor McGonagall widząc wyczyny chłopca, czym prędzej przedstawia Harry’ego Wood’owi, przedstawicielowi drużyny gryfonów w Quidditchu.
Jak się okazuje, Harry jest niesamowicie uzdolniony w tejże grze i zdobywa sympatię uczniów, kiedy dzięki niemu drużyna gryfonów wygrywa mecz.
W czasie Halloween, Hermiona wpada w rozpacz, kiedy słyszy okropne rzeczy, które opowiada Ron o niej, dlatego też biednie z płaczem do łazienki dziewcząt.
W tej samej chwili wszyscy uczniowie cieszą się ucztą w wielkiej sali, kiedy nagle z krzykiem wpada profesor Quirrel, nauczyciel obrony przed czarną magią z krzykiem, że w szkole jest Troll.
Wszyscy wpadają w panikę, natomiast Harry i Ron czując skruchę, udają się biegiem do toalety dziewcząt, by uratować Hermionę.
Większość pierwszego roku Harry i jego przyjaciele spędzili na rozwikłaniu zagadki, kto ukradł pakunek z krypty Hogwartu z banku Gringotta. Od początku młodzi myśleli, że to Snape, jednak pozory mylą…
Pod koniec roku chcą wdrożyć plan w życie, tak więc udają się na zakazane piętro, na którym spotykają psy, które strzegą klapy do wejścia, jednak uczniowie potrafią sprytnie przejść tuż obok niepostrzeżenie, następnie muszą wykonać parę zadań, aby dostać się do głównego korytarza, na którym ma się rozegrać cała akcja. Przyjaciele mądrze radzą sobie z kolejnymi zadaniami, ale do starcia może podejść tylko Harry, dlatego też chłopiec idzie z podniesioną głową na starcie z potworem. W głównym korytarzu okazuje się, że tak naprawdę za wszystkimi klęskami Harry’ego stoi wystraszony profesor Quirrel, zamiast Snape’a.
Co więcej okazuje się, że za turbanem , który nosił profesor, kryje się twarz Voldemorta, czarnoksiężnika, który zabił rodziców Harry’ego.
Harry staje twarzą w twarz z najstraszniejszym czarodziejem wszech czasów, jednak po kilku potyczkach, udaje się mu pokonać Voldemorta, a także pochwycić od niego kamień filozofów, tajemniczy pakunek, który przez cały rok zajmuje im pamięć.
Na szczęście wszystko się dobrze kończy. Przyjaciele chłopca, poza drobnymi uszkodzeniami ciała, nie mieli większych problemów, natomiast profesor Dumbledor tłumaczy wszystko Harry’emu o kamieniu filozofów, jego stwórcy, a także stara się rozwiać wszelkie wątpliwości chłopca co do Voldemorta, którego Harry miał już sposobność poznać.
To był na pewno satysfakcjonujący rok dla Harry’ego, który poznał prawdziwych przyjaciół, przebywał poza okropnym domem Dursleyów przez cały rok szkolny, a także przeżył wiele przygód, których z pewnością nie zapomni do końca życia.
A teraz tylko wakacje u Dursleyów i kolejny piękny rok spędzony w gronie rodziny, ale nie przy Privet Drive 4, tylko w gronie najbliższych osób w Hogwarcie.

Rozprawka

„Zawsze nazywaj rzeczy po imieniu. Strach przed imieniem wzmaga strach przed samą rzeczą.” – Albus Dumbledore, Harry Potter i Kamień Filozoficzny

Powszechnie uważa się, że człowiek boi się nieznanego. Jednak czy jest tak naprawdę? Może jednak prawda jest inna? W związku z postawionymi uprzednio pytaniami nasuwa się kolejne – czy nazwanie danej rzeczy umniejsza lęk przed nią? A może jednak to niczego nie zmienia? W niniejszym tekście omówimy ten pogląd, uzasadniając, dlaczego Albus Dumbledore miał rację.

Na wstępie należy postawić sobie kolejne pytania: dlaczego ludzie boją się rzeczy, których nie znają? Czemu wyrażają je poprzez eufemizmy lub ogólnikowe wyrażenia pokroju „taki gość”, „zły czarodziej”? Jaki jest cel takich działań?
Jak wynika z definicji Słownika Języka Polskiego, eufemizm ma za zadanie złagodzić drastyczne, nieprzyzwoite bądź dosadne wyrażenia. Ma zastąpić nazwę prawdziwej rzeczy i nie mówić o niej wprost. „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” doskonale ilustruje problem w tym zakresie.
Przykładem, a zarazem potwierdzeniem postawionej tezy może być Hagrid, który stosuje wyrażenia zastępcze, nie chcąc wypowiadać prawdziwego imienia Lorda Voldemorta.
„- To się chyba zaczęło od… od takiego gościa… (…) nie lubię wypowiadać jego imienia, jak nie muszę. Nikt tego nie lubi. (…) Garbate gargulce, Harry, ludzie wciąż mają pietra.” („Harry Potter i Kamień Filozoficzny”, str. 37)
Jak widać, Hagrid stosuje tu ogólnikowe wyrażenia, nie chcąc opisać prawdziwej natury problemu – jednak niczego to nie zmienia. Uważam, że unikając bezpośredniego wypowiedzenia imienia Lorda Voldemorta, jednocześnie potęguje swój strach przed nim. Uciekanie się do eufemizmów lub zastępczych imion zwiększa lęk, gdyż nietrudno dopowiedzieć sobie coś więcej. Bo kim jest „taki gość” lub „zły czarodziej”? Mógłby nim być każdy, nawet jeżeli zdajemy sobie sprawę z tego, że mówimy o konkretnej osobie. Nie wiemy, jakie ma cechy charakteru, jak wygląda i kim tak naprawdę jest, nawet jeśli zdajemy sobie sprawę z tego, w jaki sposób działa. Ulegamy w ten sposób naszej wyobraźni, która bazuje tylko na ostatnim punkcie spośród wymienionych powyżej – naszej świadomości prawdziwej istoty jego poczynań.
Ten pogląd potwierdza Władysław Tatarkiewicz w książce „O szczęściu”, mówiąc: „Strachy wytworzone przez wyobraźnię są naszymi gorszymi wrogami, bo niepodobna ich uchwycić, a przez to trudno z nimi walczyć”.
Oznacza to, że to umysł staje się przeciwnikiem, klatką, w której sami się zamykamy w lęku przed nieznanym. W związku z tym nasuwa się także kolejne pytanie – dlaczego Lord Voldemort nadał sobie taki, a nie inny przydomek, a jego podwładni nazywali go „Czarnym Panem”?

Jak słusznie zauważył Paulo Coelho, „aby zapanować nad człowiekiem, trzeba sprawić, by zaczął się bać”. („Demon i panna Prym”). Wyżej zostało już powiedziane, że unikając jednoznacznego nazwania rzeczy po imieniu, ulegamy wyobraźni i dopowiadamy sobie w ten sposób różne rzeczy. Wówczas wszystko staje się niejasne, rozmyte, nieokreślone. Dokładnie o tym samym mówi Albus Dumbledore podczas swojego spotkania z profesor Minervą McGonagall – „to wszystko staje się takie mętne, kiedy wciąż mówimy „Sam-Wiesz-Kto”. Nigdy nie widziałem powodu, by bać się wypowiedzenia prawdziwego nazwiska Voldemorta” (vide str. 9).
Ale jednocześnie taki właśnie efekt chciał osiągnąć Sam-Wiesz-Kto! Łatwiej bać się „Lorda Voldemorta” niż „Toma Riddle’a”. Określenie „taki gość” nie wzbudza lęku, w odróżnieniu od „potężnego czarnoksiężnika” bądź „Czarnego Pana”. Wynika to z tego, że taka osoba wydaje się bardziej swojska i przeciętna. Jednocześnie umniejszamy jej znaczenie, a zarazem rozmywamy cały obraz, ulegając wyobraźni, jak zostało już powiedziane powyżej. Co istotne, pseudonim „Czarny Pan”, stosowany głównie wśród Śmierciożerców – czyli podwładnych Voldemorta – miał wywoływać lęk także w nich samych. Nie byli więc wyjęci spod reguły strachu.
Uważam, że przydomki te nie są bezpodstawne – mają potwierdzić status czarnoksiężnika, powiedzieć innym o jego mocy, sile, potędze. Powinny wywoływać lęk, przerażenie, świadomość „lepiej się przed nim ukorzyć, zamiast doznać kary z jego strony”.

Zacznijmy od omówienia przydomka „Lord Voldemort”. Jak wiemy, wywodzi się on z języka francuskiego. Jego składowe – „eVOLo” (uciekać), „de” (od) „MORTis” (śmierć) ukazują jednoznacznie jego cel, stanowiąc także równocześnie anagram od jego prawdziwego imienia (w oryginale było odrobinę inaczej: „I am Lord Voldemort” – „Tom Marvolo Riddle”). Natomiast tytuł szlachecki, który Czarny Pan sam sobie nadał, jest równie wymowny! „Lord” oznacza kogoś wielkiego, osobę, która coś osiągnęła (dzięki czemu zdobyła to miano). Podobnie jest z „Czarnym Panem”. Tutaj musimy odnieść się do kolorów i tego, jak są odbierane. Teoria barw w kulturze europejskiej sugeruje negatywny kontekst czerni – między innymi śmierć, żałobę, tajemniczość, władzę, czy nawet dramatyzm i dostojność. Okultyzm natomiast traktuje ten kolor jako symbol zniszczenia, nocy, rozpaczy i tragedii. Teologia mówi zaś, że czerń oznacza brak wiary i grzech, ale także pokorę i wyrzeczenie. Pasowałoby to do Czarnego Pana, jako że w swoich poszukiwaniach nieśmiertelności musiał poświęcić wiele rzeczy. W religii barwa ta jest także kolorem diabła – na przykład w malarstwie. Wszystko to jednoznacznie sugeruje osobę złą, stojącą po ciemnej stronie, bez zasad moralnych i nie wahającą się popełniać najgorszych czynów. „Pan” według SJP oznacza natomiast „kogoś, kto ma władzę”. Sugeruje to, że Lord Voldemort jest ponad innymi ludźmi. A „władając” nimi, może uczynić wszystko, co chce. Pan może karać, zniszczyć, wygnać, odebrać życie – jest niczym Bóg. Nie jest to nieuzasadnione twierdzenie. Wynika to stąd, że także Boga określamy tym mianem, mówiąc np. „zasnął w Panu”.
Podobnie jest z pseudonimem Ten-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać, stosowanego zamiennie z Sam-Wiesz-Kto. Został on nadany Lordowi Voldemortowi w obawie przed pozostałymi jego przydomkami. Siłą rzeczy nasuwa się pytanie, dlaczego jego imienia nie wolno wymawiać? Wszakże nie było to nigdzie oficjalnie zakazane, powiedziane, napisane.
Światło na to rzucają nam fragmenty z „Insygniów Śmierci”, sugerując, że na to imię najprawdopodobniej rzucono coś w rodzaju Namiaru – zaklęcia, lokalizującego nieletniego czarodzieja używającego magii. W tym przypadku wywołanie Voldemorta po imieniu mogło sprawiać, że Czarny Pan pojawiał się osobiście – a jeśli nie on, to Śmierciożercy. Potwierdza to scena, w której Hermiona nieświadomie wymienia jego tytuł po teleportacji na Charing Cross Road. Wówczas wraz z przyjaciółmi udaje się do pobliskiej kafejki, gdzie wywiązuje się rozmowa między nimi: „Wiemy, co się dzieje! Voldemort opanował ministerstwo, czego jeszcze chcesz się dowiedzieć?” („Harry Potter i Insygnia Śmierci”, str. 173). Wywołanie imienia sprawiło, że pojawili się Śmierciożercy – tak więc, sądząc po tej sytuacji, Czarny Pan najprawdopodobniej zaklął swój przydomek. Tylko jaki to mogło mieć cel?
Bazując na wiadomościach zawartych w całokształcie książki, można się domyślać, że tylko osoby, które się go nie bały, potrafiły wymawiać jego imię bez strachu. Zaklęcie rzucone na tytuł „Lord Voldemort” sprawiło, że przeciętni, zwykli czarodzieje musieli polegać na łamigłówkach językowych pokroju „Sam-Wiesz-Kto”, żeby go nie wywołać (ani Śmierciożerców!). To tłumaczy również inną jego nazwę – „Ten-Imienia-Którego-Nie-Wolno-Wymawiać”. Nie mówiąc o nim wprost, można było uniknąć jego wizyty. Jednocześnie to również potęgowało lęk przed wspomnianym czarnoksiężnikiem.
Jak więc, bazując na przytoczonych przykładach, przydomek „Czarny Pan” lub „Lord Voldemort”, miał nie przerażać, podobnie jak „Sam-Wiesz-Kto”, w porównaniu do „Toma Riddle’a”? Na tej podstawie uważam, że niemożliwe jest uniknąć wówczas atmosfery strachu.

Mój pogląd, a zarazem tezę postawioną w tekście, wydaje się potwierdzać kolejny przykład na podstawie omawianej tu książki:
„Harry zamyślił się głęboko. Dostawał gęsiej skórki za każdym razem, kiedy wspominano Sam-Wiesz-Kogo. Przypuszczał, że to jeden ze skutków znalezienia się w magicznym świecie, ale czułby się o wiele lepiej, gdyby mógł wypowiadać słowo „Voldemort” bez dreszczu strachu.” (vide str. 72)
Lęk wynika z prostej przyczyny. Harry, nie znając prawdziwej natury Czarnego Pana, jak dotąd słyszał o nim jedynie opowieści, gdzie wielokrotnie podkreślano jego moc i potęgę. Mówi to sam Hagrid podczas rozmowy w Dziurawym Kotle: „jedni mieli stracha, drudzy na pewno chcieli móc to co on, bo naprawdę był potęgą, niech skonam” (vide str. 38). Potwierdza to w dalszej części swojej wypowiedzi, kontynuując swoją historię: „jeszcze nie było takiego, co by przeżył, jak on postanowił kogoś ukatrupić, tylko ty, a trzeba ci wiedzieć, że on wykończył najlepsze czarodziejki i najlepszych czarodziejów naszych czasów…” (vide str. 38). Mówi to także Ollivander: „Ostatecznie Ten-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać dokonywał wielkich rzeczy… strasznych, to prawda, ale wielkich” (vide str. 58).
Możemy znaleźć potwierdzenie tego faktu również w rozmowie z Ronem, podczas której Harry mówi wprost „(…) nie wiedziałem, że jestem czarodziejem, kim byli moi rodzice albo ten Voldemort…” (vide str. 67). Wywołuje to przerażenie, ale także podziw ze strony jego rozmówcy. Widząc reakcję Rona, Harry wyjaśnia: „ja po prostu nie wiedziałem, że nie powinno się go [przydomku] wymawiać” (vide str. 67 – 68). Nabycie świadomości sprawiło, że również Harry zaczął odczuwać lęk przed tym imieniem.

Co istotne, w książce pojawia się bardzo ważna scena, która także udowadnia tezę postawioną w tekście. Na tej podstawie sądzę, że stanowi ona doskonałe podsumowanie całości. W tejże scenie Harry znajduje się w skrzydle szpitalnym, lecząc rany poniesione po walce z Czarnym Panem. Wspominam o tym z tego względu, że jest to bardzo istotne w całokształcie sytuacji.
„- Mogłeś umrzeć! – zawył Hagrid. – I nie wypowiadaj tego imienia!
– Voldemort! – ryknął Harry i to Hagridem tak wstrząsnęło, że przestał szlochać.
– Zmierzyłem się z nim i nazywam go po imieniu!” (vide str. 197).

Jak widać, dopiero po spotkaniu się z Tomem Riddle’em twarzą w twarz Harry utracił lęk przed imieniem „Sam-Wiesz-Kto” czy nazwą „Lord Voldemort”. Poznał zagrożenie – a więc potrafił je jednoznacznie nazwać, określić, uświadomił sobie, że nie jest to niepokonany czarnoksiężnik, jak by się wydawało, tylko słaby człowiek, który częściowo utracił moc. Tak więc na podstawie wymienionych powyżej argumentów uważam, że Albus Dumbledore słusznie ujął istotę problemu – nieznajomość nieznanego potęguje nasz strach.

Plan wydarzeń

1. Przedstawienie rodziny Dursleyów: Vernona, Petunii i ich syna Dudley’a.
2. Dziwne wydarzenia;
a) Kot zachowujący się jak człowiek.
b) Mnóstwo ludzi w pelerynach.
c) Miasta pełne sów.
d) Ludzie w śmiesznych strojach rozmawiający o Potterach- nielubianej przez Dursleyów rodzinie.
3. Przemiana kota w Minervę McGonagall, pojawienie się czarodzieja Albusa Dumbledore’a.
4. Przyjazd latającym motocyklem olbrzymiego gajowego Hogwartu- Hagrida z małym Harrym Potterem.
5. Zostawienie dziecka pod drzwiami Dursleyów.
6. Przeniesienie akcji sześć lat później.
7. Okrutne traktowanie Harry’ego przez wujostwo i kuzyna.
8. Urodziny rozpieszczonego przez rodziców Dudley’a, wycieczka do zoo, zabranie Pottera z powodu złamanej nogi jego opiekunki- Pan Figg.
9. Dziwne zjawiska wokół Harry’ego.
10. Udanie się do cieplarni z gadami;
a) Rozmowa chłopca z wężem.
b) Złość z powodu zachowania samolubnego kuzyna.
c) Niespodziewane zniknięcie szyby w klatce zwierzęcia.
d) Ucieczka gada.
11. Powrót do domu i złajanie Harry’ego za całe wydarzenie.
12. Otrzymanie przez chłopca listu w wakacje poprzedzające jego pójście do gimnazjum;
a) Zabranie kartki przez wujka.
b) Podsłuchiwanie narady spanikowanych Vernona i Petunii.
13. Przeniesienie Harry’ego do mniejszego, nieużywanego pokoju Dudley’a.
14. Furia kuzyna.
15. Coraz więcej listów zaadresowanych do Pottera, tym samym pismem co za pierwszym razem.
16. Chęć przeczytania przez Harry’ego jego wiadomości.
17. Wściekłość wuja, bezsilność dorosłych.
18. Wyruszenie w podróż w nadziei na zakończenie prześladowania przez listy.
19. Zatrzymanie się w hotelu;
a) Przekazanie stu wiadomości zaadresowanych do chłopca przez właścicielkę.
b) Zabranie ich przez wuja.
c) Dalsza wyprawa.
20. Przyjazd do domku na morskiej skale;
a) Narzekania Dudley’a.
b) Zjedzenie marnej kolacji.
c) Spędzenie nocy pośród sztormu.
21. Pojawienie się olbrzymiego, brodatego mężczyzny- Hagrida.
a) Strach rodziny.
b) Przyjazne powitanie Harry’ego, złożenie mu życzeń urodzinowych.
c) Oznajmienie chłopcu, że jest czarodziejem.
d) Oburzenie olbrzyma na niewiedzę Harry’ego o czarodziejskim świecie.
e) Skrzyczenie za to Vernona i Petunii.
f) Wyczarowanie denerwującemu Dudleyowi świńskiego ogona.
g) Opowiedzenie przez wściekłą kobietę o swojej siostrze Lily, która też dostała list ze Szkoły magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, wspomnienie jej małżeństwa z Jamesem Potterem, narodzin Harry’ego i śmierci Potterów.
h) Opowieść Hagrida o rodzicach chłopca, którzy zginęli zabici przez czarnoksiężnika Voldemorta; oznajmienie o próbie zabójstwa chłopca, jego przeżyciu, odbiciu się śmiertelnego zaklęcia i zniknięciu złoczyńcy.
i) Zdezorientowanie Harry’ego całą sytuacją.
22. Zabranie młodego czarodzieja przez olbrzyma.
23. Przeczytanie przez chłopca listu z Hogwartu; dowiedzenie się z niego o rzeczach potrzebnych do nauki w czarodziejskiej szkole.
24. Udanie się na ulicę Pokątną, pełną czarodziejskich sklepów;
a) Spotkanie po drodze jąkającego się profesora Quirrella w wielkim turbanie, roztaczającego wokół siebie woń czosnku nauczyciela obrony przed czarną magią w Hogwarcie.
b) Pójście do banku Gringotta w celu wyjęcia pieniędzy Harry’ego oraz załatwienia ,,spraw Hogwartu’’.
c) Skierowanie się do Madame Malkin w celu kupienia szkolnych szat.
d) Spotkanie tam bladego blondyna.
e) Odwiedzenie księgarni Esy i Floresy.
f) Zakupienie różdżki.
g) Pośpieszenie do centrum handlowego Eylopa, kupienie tam sowy śnieżnej- prezentu dla Harry’ego.
25. Wręczenie przez Hagrida biletu na pociąg do Hogwartu, pożegnanie gajowego i powrót chłopca do domu.
26. Ignorowanie Harry’ego przez Dursleyów do końca wakacji.
27. Skierowana do wuja prośba Pottera o podwiezienia na pociąg, zgodzenie się Vernona.
28. Poinformowanie przez chłopca o peronie dziewięć i trzy czwarte, którego nazwa widniała na bilecie.
29. Wyśmianie go z tego powodu przez Dursleyów, oznajmienie mu o jego nieistnieniu.
30. Pojawienie się na stacji z kufrem szkolnym i klatką z sową śnieżną- Hedwigą, niewiedza o sposobie dostania się na swój peron.
31. Pomoc miłej kobiety z czwórką rudych dzieci; poinformowanie chłopca o konieczności wbiegnięcia w ścianę pomiędzy tabliczkami z napisem ,,peron dziesiąty’’ i ,,peron dziewiąty’’ w celu dostania się na peron dziewięć i trzy czwarte.
32. Znalezienie się Harry’ego w upragnionym miejscu; pojawienie się przed czerwonym pociągiem pełnym ludzi z podpisem ,,Pociąg ekspresowy do Hogwartu, godzina jedenasta’’.
33. Wkroczenie do pociągu i znalezienie pustego przedziału.
34. Szepty wokół na widok Harry’ego.
35. Dołączenie rudego chłopca, Rona, jednego z dzieci pomocnej kobiety.
36. Rozmowa i zaprzyjaźnienie się chłopców.
37. Wejście do ich przedziału chłopca szukającego swojej ropuchy Teodory a po chwili przemądrzałej dziewczyny z burzą brązowych włosów-Hermiony Granger, również szukającej jego zwierzęcia.
38. Zakłócenie spokoju przez blondyna spotkanego przez Harry’ego w sklepie – Dracona Malfoya, próbującego zaprzyjaźnić się z nim ze względu na jego popularność po przeżyciu ataku Voldemorta, odrzucenie go przez Pottera.
39. Dotarcie pociągu do Hogwartu.
40. Spotkanie Hagrida przeprawiającego pierwszorocznych uczniów magicznymi łódkami przez jezioro.
41. Odnalezienie przez gajowego ropuchy chłopca, Neville’a.
42. Trzykrotne zapukanie przez olbrzyma w bramę, przekazanie uczniów wysokiej, czarnowłosej czarownicy, profesor McGonagall.
43. Zaprowadzenie przez nią dzieci do Wielkiej Sali na ucztę rozpoczynającą rok szkolny, wytłumaczenie po drodze zasad ceremonii przydziału do poszczególnych domów: Slytherinu, Gryffindoru, Hufflepuffu i Ravenclawu.
44. Śpiew Tiary Przydziału o Hogwarcie.
45. Przydzielenie Harry’ego, Rona, Hermiony i Nevile’a do Gryffindoru.
46. Radość Gryfonów na wieść o wylądowaniu Pottera w ich domu.
47. Poznanie Prawie Bezgłowego Nicka, ducha rezydenta wieży Gryffindoru.
48. Wielka uczta.
49. Zauważenie siedzącego przy stole prezydialnym Quirrella w wielkim turbanie, spojrzenie mu w oczy i nagły, przeszywający ból jego blizny na czole.
50. Przemówienie starca z długą, srebrną brodą – dyrektora Hogwartu, Albusa Dumbledore’a.
a) Przekazanie przypomnienia pana Filcha, woźnego, o nieużywaniu przez uczniów czarów między lekcjami.
b) Ostrzeżenie młodych czarodziejów przed trzecim piętrem, prośba, aby je omijali.
c) Ogłoszenie o próbach quidditcha, rozpoczynających się w drugim tygodniu semestru.
51. Odśpiewanie hymnu Hogwartu i udanie się Gryfonów do swojego dormitorium poprzez przejście przez dziurę w portrecie Grubej Damy, podając jej przy tym hasło.
52. Pójście spać chłopców we wspólnej sypialni.
53. Pierwszy dzień nauki, ciągłe szepty i wskazywanie palcami Harry’ego.
54. Przekazanie przez Hedwigę listu od Hagrida z zaproszeniem na herbatkę.
55. Pierwsza lekcja eliksirów z profesorem Snapem i upokarzanie przez niego Harry’ego.
56. Udanie się z Ronem do chatki Hagrida na skraju Zakazanego Lasu.
57. Zauważenie przez Pottera kawałka wyciętego z gazety, artykułu o włamaniu do pustej skrytki w banku Gringotta, dokonanego przez mroczne moce w dniu odwiedzin Hagrida i Harry’ego najpilniej strzeżonego miejsca na świecie.
58. Pytanie chłopca odnośnie artykułu, zbycie go przez gajowego.
59. Ogłoszenie w pokoju wspólnym Gryfonów o lekcjach latania na miotle z nielubianymi przez nich Ślizgonami.
60. Złamanie nadgarstka przez Neville’a, zabranie go do skrzydła szpitalnego przez panią Hooch- nauczycielkę latania na miotle.
61. Wyśmianie go przez Malfoya, jego próba schowania kulki przypominajki zagubionej przez poszkodowanego.
62. Bohaterska postawa Harry’ego, odebranie kulki Draconowi.
63. Wezwanie go do szkoły przez profesor McGonagall, zgarnięcie po drodze Oliviera Wooda z lekcji.
64. Opowiedzenie kapitanowi drużyny quidditcha Gryffidoru- Olivierowi o locie Harry’ego i mianowanie go nowym zawodnikiem.
65. Oznajmienie o tym Ronowi.
66. Wezwanie Pottera na pojedynek czarodziejów przez Dracona.
67. Wymknięcie się w nocy z dormitorium przez chłopców.
68. Spotkanie po drodze Hermiony i Neville’a, zabranie ich ze sobą.
69. Usłyszenie woźnego Filcha w miejscu wskazanym przez Malfoya- Izbie Pamięci.
70. Ucieczka uczniów.
71. Otworzenie zakluczonych drzwi zaklęciem przez Hermionę i schowanie się za nimi.
72. Zorientowanie się o byciu na zakazanym trzecim piętrze, spotkanie wielkiego i przerażającego trójgłowego psa.
73. Szaleńczy powrót do wieży Gryffindoru i pójście spać.
74. Uświadomienie sobie o strzeżeniu czegoś przez psa.
75. Domyślenie się Harry’ego, gdzie jest paczka odebrana przez Hagrida z banku Gringotta.
76. Obrażenie się Hermiony na kolegów z powodu złamania regulaminu szkolnego.
77. Radość chłopca z powodu otrzymania przy śniadaniu zapakowanej miotły od profesor McGonagall.
78. Pierwszy trening z Woodem, wytłumaczenie nowemu zawodnikowi zasad gry w quidditcha.
79. Lekcja zaklęć z profesorem Flitwickiem, szydzenie z wszystkowiedzącej Granger przez Rona.
80. Podsłuchanie rozmowy Parvati i Lavender o płaczącej w łazience Hermionie.
81. Uroczysta kolacja w Wielkiej Sali z okazji Nocy Duchów.
82. Przerwanie biesiady przez Quirrella z wiadomością o wtargnięciu Trolla do szkoły.
83. Wymknięcie się chłopców do łazienki w celu znalezienia Hermiony niewiedzącej o zagrożeniu.
84. Spostrzeżenie po drodze Snape’a zmierzającego na trzecie piętro.
85. Pokonanie przez chłopców trolla i pomoc dziewczynie.
86. Zjawienie się nauczycieli, wzięcie winy na siebie przez Hermionę; pochwała Rona i Harry’ego.
87. Przyjaźń trójki uczniów.
88. Zauważenie profesora Snape’a utykającego na jedną nogę na dziedzińcu, skonfiskowanie przez niego książki Harry’ego za wynoszenie jej poza teren szkoły.
89. Pójście Pottera do pokoju nauczycielskiego w celu odzyskania jej.
a) Podsłuchanie rozmowy Snape’a z woźnym Filchem o trójgłowym psie.
b) Zobaczenie poszarpanej nogi nauczyciela.
c) Zauważenie Harry’ego przez nauczyciela.
d) Ucieczka chłopca.
e) Powiązanie przez niego zachowania Snape’a z tajemniczą paczką, zakazanym piętrem i trójgłowym psem.
90. Pierwszy mecz Harry’ego.
91. Nagłe stracenie kontroli nad miotłą.
92. Zauważenie tego przez Hermionę i natychmiastowa reakcja.
a) Rozejrzenie się po tłumie ludzi na trybunach i zauważenie szepczącego nauczyciela eliksirów.
b) Ruszenie aby go powstrzymać, popchnięcie po drodze Quirrella.
c) Podpalenie szaty Snape’a za pomocą magii.
d) Uspokojenie się szalejącej miotły Harry’ego.
93. Wygranie przez Gryfonów meczu.
94. Spędzanie każdej wolnej chwili na szukanie informacji o Nicolasie Flamelu, nazwiska wypowiedzianego przypadkiem przez Hagrida podczas rozmowy z trójką przyjaciół.
95. Świąteczny poranek.
a) Otwieranie prezentów.
b) Otrzymanie przez Harry’ego peleryny-niewidki .
c) Uczta.
100. Nałożenie peleryny i udanie się do biblioteki przez chłopca.
101. Usłyszenie kroków Filcha i ucieczka.
102. Schowanie się w pustej klasie.
a) Zauważenie tam zwierciadła.
b) Przejrzenie się w nim przez Harry’ego i ujrzenie swoich rodziców.
103. Powrócenie do sali z tajemniczym lustrem razem z Ronem.
104. Spotkanie tam za trzecim razem Albusa Dumbledore’a.
a) Poinformowanie przez starca o przeniesieniu zwierciadła Ain Eingarp.
b) Prośba skierowana do Harry’ego o nietracenie czasu na szukanie przedmiotu.
105. Coraz więcej treningów quidditcha na wieść o sędziowaniu Snape’a.
106. Znalezienie informacji o Nicolasie Flamelu, dowiedzenie się o nim jako o wynalazcy Kamienia Filozofów, substancji zamieniającej każdy metal w złoto i wytwarzającej Eliksir Życia, zapewniający nieśmiertelność każdemu, przez kogo zostanie wypity.
107. Kolejne zwycięstwo Gryffindoru.
108. Śledzenie zakapturzonej postaci przez Harry’ego.
a) Podsłuchanie rozmowy nauczyciela eliksirów z Quirrellem.
b) Pytanie o odnalezienie sposobu na ominięcie trójgłowego psa.
c) Groźba Snape’a.
d) Powrót chłopca do dormitorium i opowiedzenie o wszystkim dwójce przyjaciół.
109. Kolejne tygodnie spędzone na zastanawianiu się nad sprawą Kamienia Filozoficznego oraz na nauce do corocznych egzaminów.
110. Odwiedzenie Hagrida i dowiedzenie się o nielegalnym posiadaniu przez niego smoczego jaja.
112. Wyklucie się małego smoka, nazwanie go przez Hagrida Norbertem.
113. Napisanie przez Rona listu do brata Charliego, badającego życie dzikich smoków z prośbą o pomoc.
114. Obietnica Charliego o przejęciu smoka przez jego przyjaciół oraz prośba o czekanie z niebezpiecznym zwierzęciem na szczycie najwyższej wieży.
115. Pozbycie się Norberta.
116. Przyłapanie wałęsających się po szkole uczniów przez Filcha i zaprowadzenie ich do profesor McGonagall.
117. Odjęcie im za karę po pięćdziesiąt punktów, włączając w to Neville’a znalezionego przez nią podczas błądzenia po korytarzach w celu odnalezienia przyjaciół.
118. Rozniesienie się wśród Gryfonów wieści o stracie punktów ich domu przez Harry’ego i zaprzepaszczeniu szansy na zdobycie puchar domów.
119. Postanowienie o niewtrącaniu się w nie swoje sprawy.
120. Podsłuchanie zastraszanego Quirrella.
121. Zabranie przez Filcha uczniów na odbycie kary do Hagrida.
122. Wyprawa z olbrzymem do Zakazanego Lasu w celu odnalezienia stworzenia zabijającego jednorożce, których srebrzysta krew była napotykana przez Hagrida od dwóch dni.
123. Spotkanie po drodze dwóch centaurów: Ronana i Zakałę.
124. Odnalezienie przez Harry’ego martwego jednorożca, którego krew była spijana przez zakapturzoną postać, zaatakowanie przez nią chłopca.
125. Ból blizny.
126. Napotkanie wpół przytomnego Pottera przez centaura Firenzo i jego pomoc w powróceniu młodego czarodzieja do Hagrida.
127. Uświadomienie chłopcu przez centaura o ukrytym w szkole Kamieniu Filozoficznym oraz o Voldemorcie będącym zakapturzoną istotą zażywającą krwi jednorożca.
128. Opowiedzenie o zdarzeniu Hermionie i Ronowi.
129. Odnalezienie przez Harry’ego karteczki z napisem ,, Na wszelki wypadek’’ dołączonej do jego peleryny- niewidki zostawionej przez niego na wieży astronomicznej podczas akcji przemycania smoka.
130. Czas pisania egzaminów.
131. Odwiedzenie Hagrida.
a) Zapytanie go o pochodzenie smoczego jaja.
b) Opowieść olbrzyma o zakapturzonym człowieku stawiającym mu drinki i pytającym o doświadczenia ze zwierzętami oraz o wspomnieniu trójgłowego psa- Puszka w odpowiedzi.
132. Natychmiastowe udanie się do Dyrektora przez Harry’ego i wiadomość od McGonagall o jego wyruszeniu do Ministerstwa Magii.
133. Wzięcie spraw w swoje ręce przez trójkę przyjaciół.
a) Nocna wyprawa.
b) Obezwładnienie zatrzymującego ich Neville’a przez Hermionę za pomocą magii.
134. Wejście w drzwi prowadzące na trzecie piętro.
a) Ominięcie groźnego Puszka.
b) Pokonanie diabelskich sideł.
c) Odnalezienie właściwego latającego klucza pośród setek innych.
d) Rozegranie partii czarodziejskich szach.
e) Rozwiązanie zagadki.
135. Konfrontacja Harry’ego z Quirrellem.
136. Zauważenie twarzy Voldemorta wrośniętej z tyłu głowy profesora.
137. Dowiedzenie się przez Harry’ego o niewinności Snape’a.
138. Powstrzymanie Voldemorta przed pozyskaniem Kamienia Filozoficznego prze chłopca.
139. Ocknięcie się Pottera w skrzydle szpitalnym.
140. Objaśnienie Harry’emu wielu spraw i opowiedzenie o dalszym przebiegu wydarzeń przez dyrektora Hogwartu.
141. Przyznanie Ronowi, Hermionie, Harry’emu i Neville’owi punktów na uroczystym zakończeniu roku szkolnego.
142. Otrzymanie przez Gryffindor puchar domów.
143. Pożegnanie z przyjaciółmi, powrót Harry’ego na wakacje do Dursleyów.

Problematyka

Jedną z najpopularniejszych książek ostatnich lat jest niewątpliwie cykl o młodym czarodzieju – Harrym Potterze. Cykl ten wydaje się „dorastać” wraz z czytelnikiem. Gdy czytelnik poznaje głównego bohatera, jest on jeszcze chłopcem, a w ostatnim tomie już człowiekiem niemal dorosłym.
Zagadnieniem poruszanym w powieści Harry Potter i kamień filozoficzny jest motyw walki dobra ze złem, będącej uniwersalnym problemem dziejów ludzkości. Autorka hołduje idei znajdującej akceptację w ogólnoludzkim przekonaniu, że dobro zwycięża zło. Według różnych mitologii dobro i zło istnieją od początku świata, wyłoniły się z chaosu wraz z bóstwami, stanowią immanentny składnik nie tylko natury ludzkiej, ale i boskiej. Zło reprezentuje Voldemort, który chce zawładnąć światem. Jego przeciwnikiem jest Dumbledore i młody czarodziej – Harry Potter. Fabuła powieści została zbudowana na pomyśle serii przygód Harrego i innych uczniów szkoły magii – Hogwartu. W sposobie konstruowania świata pojawia się wiele motywów charakterystycznych dla baśni ludowych. Istotną rolę odgrywa w powieści magia. Bohaterowie mogą podróżować na wiele cudownych sposobów, dzięki czarom możliwe jest sprzątanie, gotowanie. Młodych czytelników niewątpliwie zachwyca wizja podniebnych podróży samochodem. Na wyobraźnię działa też zaklęty las i niesamowite smoki hodowane przez Hagrida. Wyobraźnię i emocje zwolenników sportu pobudzi gra w quidditcha.
Jednym z problemów poruszanych w powieści jest problem przyjaźni i odrzucenia. Harry wychowuje się w domu swojej ciotki. Nie jest tam jednak mile widziany. Ciotka i wuj są zapatrzeni w swojego syna, Harrego traktują jako niechcianego gościa. Chłopiec gnieździ się w komórce pod schodami, donasza ubrania po kuzynie. Jego życie jest smutne, pozbawione nawet drobnych radości. Harry nie spędza czasu z rodziną, nie obchodzi się jego urodzin, nie otrzymuje prezentów. To wszystko zmienia się w dniu jego dwunastych urodzin. Dowiaduje się wówczas, że jest czarodziejem i wkrótce rozpocznie naukę w szkole magii. W pociągu poznaje Rona i Hermionę, którzy stają się jego najlepszymi przyjaciółmi. Chłopiec przekonuje się, że bycie w grupie może być przyjemnością, że kontakt z rówieśnikami przynosi dużo radości. Razem z nowymi przyjaciółmi bohater przeżywa wiele przygód, odnosi sukcesy i porażki.
Kolejnym ważnym zagadnieniem poruszanym w utworze jest motyw rodziny. Rodzina Dursleyów to rodzina nieciekawa. Dobrze im się powodzi, niczego im nie brakuje. Nie potrafią jednak cieszyć się życiem, nie dostrzegają jego piękna. Są skupieni na swoich potrzebach i na potrzebach Dudleya, który jest rozpuszczonym dzieckiem. Rodzice przewidują jego życzenia i natychmiast je spełniają. Utwierdzają syna w przekonaniu, że jest kimś wyjątkowym i wszystko mu się należy. Dla Harrego nie mają odrobiony czułości. Nie dbają o jego zdrowie fizyczne i psychiczne. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że starają się wyprzeć ze świadomości fakt, że w ogóle z nimi mieszka. Potter ma jednak okazję poznać inną rodzinę. Są to Weasley’owie. Jest to rodzina wielodzietna, uboga, ale kochająca się wzajemnie. Rodzice troszczą się o swoje dzieci i choć czasami bywają surowi, bardzo je kochają. Otaczają miłością także Harrego, który dostaje od nich na święta prezenty, bywa miłym gościem często zapraszanym do ich domu.
Ważnym problemem jest także szkolne życie bohaterów. Choć Hogwart różni się od tradycyjnej szkoły, także tu spotykamy przekrój mniej lub bardziej wymagających nauczycieli. Uczniowie muszą zaliczać kolejne sprawdziany, rywalizują ze sobą w sporcie. Pojawiają się typowe dla okresu dorastania sympatie i antypatie. To wszystko sprawia, że książka jest lubiana przez dzieci, które wraz z bohaterami przenoszą się do innego świata.

Charakterystyka bohaterów

Harry Potter
Harry Potter jest chłopcem niskiego wzrostu z zmierzwionymi, czarnymi włosami i zielonymi oczami. Jest synem dwójki czarodziejów Lily i James Potterów. Zostali oni zaatakowani przez Voldemorta, niestety zostali zabici przez Czarnego Pana. Tylko Harry jako niemowlę przeżył z nim spotkanie, a znakiem tego jest blizna w kształcie błyskawicy, umieszczona na jego czole. Rozumie mowę węży, o czym dowiadujemy się w trakcie jego wycieczki do zoo. Mieszka u swojego wujostwa – państwa Dursleyów. Nie ma swojego pokoju, przebywa w małej i ciasnej komórce pod schodami. Państwo Dursley nie przepadają za Harrym, ponieważ boją się magii. W dniu swoich jedenastych urodzin dowiaduje się, że jest czarodziejem. Uczy się w Hogwarcie, szkole magii i czarodziejstwa. Przyjaźni się z Hermioną Granger i Ronem Weasley. Harry jest rozsądny i oszczędny. Odsiedział po swoich zmarłych rodzicach sporych rozmiarów majątek, ale nie wydaje go od razu, korzysta z niego tylko w razie nagłej potrzeby. Ze względu na przeżycie ataku Voldemorta Harry jest dosyć popularny w Hogwarcie. Nie wykorzystuje tego, chce być normalnym chłopcem o magicznych zdolnościach. Nie lubi Draco Malfoya, który cały czas się wywyższa i przechwala. Tiara Przydziału wybrała mu jako dom Gryffinodr, co świadczy o odwadze i wytrwałości w dążeniu od celu. Jest życzliwy, pomocny i koleżeński. Jeśli jego przyjaciele potrzebują pomocy od razu rusza im na ratunek. Bardzo lubi sport. Dołączył do drużyny Quidditcha Gryfonów.

Ron Weasley
Ron Weasley jest chudym, wysokim chłopcem o rudej czuprynie i licznych piegach. Pochodzi z ubogiej i licznej rodziny czarodziejów. Jest drugim najmłodszym dzieckiem Molly i Artura Weasley, młodsza od niego jest tylko Ginny. Ron ma pięciu braci: Freda, George’a, Billa, Percy’ego i Charliego, oraz siostrę Ginny. Poznaje Harry’ego w trakcie podróży do Hogwartu. Jest ambitny, porywczy i nierozsądny. Obawia się, że jest najgorszym czarodziejem spośród jego braci, myśli, że nigdy im nie dorówna. Jest bardzo przyjacielski i uczynny. Ron jest bardzo ambitny, chce stać się jak najlepszym czarodziejem i dorównać rodzeństwu. Przyjaźni się z Harrym Potterem i Hermioną Granger. Nie przepada za Draco Malfoyem za jego egoizm, przemądrzanie i wywyższanie się.

Hermiona Granger
Hermiona jest dziewczyną pochodzącą z rodziny ludzi, nie czarodziejów. Z tego powodu przezywają ją Mugolakiem. Ma kompleksy z powodu swojego mugolskiego pochodzenia, jest pierwszym czarodziejem w rodzinie. Próbuje nadrobić to swoim zapałem do nauki, ambitnością i szybkim pojmowaniem nowej wiedzy. Ma gęste, brązowe włosy i wystające przednie zęby. Przyjaźni się z Harrym Potterem i Ronem Weasley. Jest mądrą i rozsądną dziewczynką z dużymi ambicjami. Lubi się uczyć i dowiadywać coraz to nowszych rzeczy. Jest bardzo pilną, skrupulatną i dobrą uczennicą. Hermiona ma zawsze najlepsze stopnie i jako pierwsza uczy się wszystkich zaklęć. Z drugiej strony często się wymądrza i przechwala swoimi umiejętnościami. Jest również uczynna i przyjacielska. Pomaga Harry’emu zdobyć Kamień Filozoficzny.

Geneza utworu i gatunek

„Harry Potter i Kamień Filozoficzny” jest pierwszym tomem siedmioczęściowej serii książek o młodym czarodzieju Harrym Potterze, autorstwa J. K. Rowling. Młody czarodziej walczy z Voldemortem, co obrazuje walkę dobra ze złem. Ostatecznie pokonuje Czarnego Pana. Harry Potter to powieść osadzona w rzeczywistości, w której istnieje magia i szkoła dla czarodziejów Hogwart. Oryginalna nazwa to „Harry Potter and the Sorcerer’s Stone”. Wydania brytyjskie wydawane były od 1997 roku przez Bloomsbury Publishing, w Polsce zaś od 2000 roku przez Media Rodzina.
Pomysł na opowieść o Harrym Potterze przyszedł do głowy Rowling podczas podróży zatłoczonym pociągiem z Manchesteru o Londynu w roku 1990. Zaczęła pisać jeszcze tego samego wieczoru. Jej powieść nie wyglądała początkowo tak, jak możemy ją teraz zobaczyć, duży wpływ na to miała śmierć matki Rowling. Pisarka pisała Harry’ego Pottera w kawiarni, opiekując się swoją małą córeczką w wózku, a także podczas koncertu skrzypcowego Piotra Czajkowskiego. Pierwszy szkic jej trzech pierwszych rozdziałów nie został zaakceptowany w agencji literackiej. Cały rok poszukiwano Rowling wydawnictwa. Dopiero w 1996 roku natrafiła na Bloomsbury Publishing.
Pierwsza edycja brytyjska (jeszcze przed pojawieniem się obcojęzycznych wydań) wyniosła tylko 500 egzemplarzy, z czego 200 zakupiły osoby prywatne, zaś 300 trafiło do bibliotek. Jedna z pierwszych edycji została sprzedana w 2020 roku z cenę około 143 000 złotych. Wydanie to jest wyjątkowe z kilku powodów: na tylnej okładce błędnie napisano słowo Sorcerer’s (filozoficzny) oraz autorka została podpisana pełnymi imionami i nazwiskiem, a nie inicjałami, z kolei w liście zawierającej wymagane przedmioty do nauki magii różdżka została wymieniona dwukrotnie.
Rowling w swojej powieści często nawiązywała do Legend o Królu Arturze. Można łatwo zauważyć, iż postać Albusa Dumbledore’a, dyrektora Hogwartu przypomina Merlina, pełni nawet podobna rolę w historii. Nawet umieszczenie herbu Hogwartu nawiązuje do Camelotu. Zaklęcia, którymi posługują się czarodzieje pochodzą z języka łacińskiego.

Gatunek: powieść (skierowana szczególnie do młodzieży)
Rodzaj literacki: epika.

Opracowanie

„Harry Potter i Kamień Filozoficzny” jest pierwszym tomem siedmioczęściowej serii książek o młodym czarodzieju Harrym Potterze. Dowiadujemy się, że rodzice chłopca – Lily i James Potter– zostali zabici przez czarnego Pana, Voldemorta. Harry przeżył jednak to spotkanie jako jedyny, symbolem tego wydarzenia została blizna na czole w kształcie błyskawicy. Książka będzie opowiadać o jego losach, niedługo po tym jak dowiedział się, że jest czarodziejem.
„Harry Potter i Kamień Filozoficzny” został napisany przez J. K. Rowling. Opublikowano go po raz pierwszy w 1997 roku, w Polsce w 2000 roku. Pomysł na książkę wpadł pisarce do głowy, kiedy ta podróżowała zatłoczonym pociągiem z Manchesteru do Londynu w 1990 roku. Jak sama twierdzi, zaczęła pracę nad książką jeszcze tego samego dnia. Duży wpływ na kształt książki wywarła śmieć matki Rowling, gdyż w szkicu rodzice Harry’ego wcale nie mieli zostać zabici. Pisarka pracowała nad książką nie tylko w domu, często pisała w kawiarni, kiedy zajmowała się również swoim dzieckiem w wózeczku. Zdarzyło jej się pisać Harry’ego nawet trakcie koncertu skrzypcowego Piotra Czajkowskiego. Długo Rowling nie mogła znaleźć wydawcy. Dopiero w 1996 roku opublikowania książki podjęło się wydawnictwo Bloomsbury Publishing.

Czas i miejsce akcji: Fabuła rozgrywa się w niedokładnie określonym czasie, możemy się domyślić, że z pewnością są to czasy współczesne. Historia ma miejsce w Londynie (peron 9 i 3/4), Ulica Pokątna, Miasteczko Little Whining (miasteczko, w którym mieszkają Dursleyowie), Hogwart (szkoła magii i czarodziejstwa). Fabuła trwa około 12 lat – od momentu śmierci Lily i Jamesa Pottera, do ukończenia przez Harry’ego pierwszego roku nauki w Hogwarcie.

Ważniejsi bohaterowie książki:
Harry Potter: młody czarodziej. Ma bujne czarne włosy i zielone oczy. Mieszka u wujostwa Dursleyów, ponieważ jego rodzice zostali zabici przez Voldemorta. Ma bliznę na czole w kształcie błyskawicy. Przyjaźni się z Hermioną Granger i Ronem Weasley. Jest bardzo przyjacielski, odważny i pomocny. Zawsze pomoże przyjaciołom. Chce być jak najlepszym czarodziejem. Przyjaźni się również z półolbrzymem Hagridem.
Ron Weasley: Ma rude włosy oraz wiele piegów. Jest dosyć wysoki, czym wyróżnia się spośród innych uczniów. Pochodzi z biednej rodziny, wielodzietnej. Ma pięciu braci: Billa, George’a, Percy’ego, Freda i Charlie’go oraz siostrę Ginny. Myśli, że jest gorszym czarodziejem od braci, dlatego też uważa, że musi być lepszy od nich. Przyjaźni się z Harrym i Hermioną. Jest bardzo ambitny, ale również i wrażliwy, a nawet można by powiedzieć, że nadwrażliwy, zwłaszcza na swoim punkcie.
Hermiona Granger: ma brązowe włosy i wystające przednie zęby. Pochodzi z rodziny nie-czarodziejów, czyli mugoli. Z tego powodu jet wyzywana od mugolaka (dziecka, którego rodzice nie są czarodziejami, nie posługują się magią). Dlatego też uważa, że musi być najlepsza, gdyż pierwsza w rodzinie jest czarodziejem. Jest bardzo ambitna i mądra. Szybko przyswaja nowe informacje i umiejętności. Przyjaźni się z Harrym i Ronem.
Draco Malfoy: syn Lucjusza Malfoya. Nie lubi Harry’ego. Jest zarozumiały, wywyższa się, wydaje mu się, że jest najlepszym czarodziejem. Z tego powodu Potter z przyjaciółmi nie przepada za nim.
Lord Voldemort: potężny czarodziej, który chce pozbyć się Harry’ego. Zabił rodziców Harry’ego, lecz nie udało mu się pozbawić życia Harry’ego.
Albus Dumbledore: dyrektor szkoły Hogwart. Jest niezwykle mądrym i zdolnym czarodziejem. Ma długą, białą brodę, nosi okulary.

Problematyka: „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” jest powieścią młodzieżową, która uczy wartości przyjaźni i miłości. Pokazuje, że nie można się poddawać i trzeba dążyć do wyznaczonego celu, pomimo trudności, które napotkamy na swojej drodze. Książka uczy różnorodności, tolerancji do innych ludzi. Wskazuje, iż nie każdy miał cudowne życie, ale najważniejsze jest to, jak odnosi się do innych ludzi, jak się zachowuje, a nie to, jak wygląda czy z jakiej rodziny pochodzi. Powieść przede wszystkim ma rozbudzić wyobraźnię. Nie wolno nikogo oceniać po pozorach. Ważne, aby mieć przyjaciół, gdyż to oni znają prawdziwych nas i nie oceniają. Zawsze pomogą nam w potrzebie i będą nas wspierać, bo od tego są przyjaciele.

Bohaterowie

Bohaterowie Harry Potter i Kamień Filozoficzny –

Harry Potter – główny bohater sagi, w tej części ma 11 lat, jako jedyny z klanu Potterów przeżył atak Lorda Voldemorta. Nie został jednak bez skazy, posiada on mianowicie bliznę w kształcie błyskawicy (w Polsce znowu dosyć popularny znak). W gronie najbliższych przyjaciół uważany za osobę bardzo przyjacielską, ufną, której można zawsze powierzyć swoje zaufanie, chociaż ma problemy z regulaminem czy zasadami w szkole.

Lily Potter – matka Harrego, która zginęła w walce z Voldemortem

James Potter – ojciec Harrego, on również ginie w trakcie walki z Voldemortem, cieszył się ogromnym szacunkiem i sympatią bohaterów.

Ron Weasley – najlepszy i najbliższy przyjaciel Pottera, piegowaty chłopiec o ognistym ubarwieniu włosów, jest najmłodszym mężczyzną z rodu Weasley posiada jednak jeszcze młodszą siostrzyczkę. Bardzo szanuje i kocha najbliższych chociaż nie ukrywa, że boi się, iż mimo pozytywnych cech charakteru nie będzie w stanie życiowo doścignąć swojego rodzeństwa.

Hermiona Granger – oprócz tego, że obecnie wielu może ją znać z najróżniejszych memów czy żartów w polskiej przestrzeni internetów, to w powieści pełni ciągle rolę najbliższej przyjaciółki Rona i Harrego. Najlepsza uczennica w szkole, do wszystkiego przykłada się z największą wagą, i zazwyczaj jako pierwsza bierze się do nauki. Jest postrzegana jako osoba bardzo koleżeńska, bezkonfliktowa, ale kiedy trzeba potrafi pokazać swojego magicznego pazura. W Kamieniu Filozoficznym po raz pierwszy ujawnia także swoje nieco mroczniejsze strony magii, a także swoją wredną stronę charakteru.

Draco Malfoy – niedoszły przyjaciel Pottera, ten jednak odrzucając propozycję przyjaźni od Draco sprawił, że stał się jego największym koszmarem. Zarozumiały i bufonowaty.

Lord Voldemort – czarna mamba tej sagi, zabijając rodziców Pottera ukazał się jako największa zaraza wśród bohaterów, nie zabijając młodego czarodzieja traci swoją moc, ale nie umiera. W trakcie serii próbuje odzyskać swoje moce i dokończyć dzieła zabicia Harrego.

Severus Snape – sknera, wredny, człowiek, którego nie da się lubić, on z kolei nie cierpi Pottera, zawsze stara się zajść mu za skórę, znakiem charakterystycznym jest jego ciemny ubiór i długa peleryna.

Minerwa McGonagall – profesorka w Hogwarcie, zastępczyni dyrektora, uczy transmutacji (zamieniania jednych przedmiotów lub stworzeń w inne); potrafi zamieniać się w burą kotkę. Wysoka, chuda, ma czarne włosy, zawsze uczesana w kok, nosi okulary. Bardzo zasadnicza, zdecydowana, zachowuje się sztywno i nieprzystępnie, ale jest ze wszech miar godna zaufania. Bardzo lubi Harry’ego, choć raczej tego nie okazuje.

Rodzina Dursleyów (Vernon, Petunia, Dudley) – siostra matki Pottera, jej mąż i syn, osoby których w sadze raczej nie da się lubić, są nastawione złowrogo do całego świata, szczególnie razi postawa syna Dudleya który jest bardzo chamski i niemiły w kierunku Harrego, robiąc wszystko aby go zdyskredytować i pozbawić jakiejkolwiek reputacji naśmiewając się z niego i próbując ośmieszyć.

Najważniejsze informacje

„Harry Potter i Kamień Filozoficzny”
Autor: J. K. Rowling
Gatunek: powieść
Rodzaj literacki: epika
Narracja: trzecioosobowa, narrator wszechwiedzący

Czas i miejsce akcji: miejsca rzeczywiste (Londyn, Little Whinging) i magiczne (Ulica Pokątna, peron 9 i 3/4). Akcja rozgrywa się w ciągu 12 lat od narodzin Harry’ego do ukończenia przez niego pierwszego roku nauki w Hogwarcie.

Główni bohaterowie:
Harry Potter – jego rodzice zginęli z rąk Voldemorta, jako jedyny przeżył, a symbolem tego spotkania jest blizna na czole w kształcie błyskawicy. Mieszka w komórce pod schodami u wujostwa Dursleyów. Ma czarne włosy, które niezwykle szybko odrastają i zielone oczy. Podczas wizyty w zoo dowiaduje się, że jest czarodziejem, rozmawia z wężem i pomaga zwierzęciu uciec z terrarium. Zaprzyjaźnia się Ronem, Hermioną i Hagridem. Harry jest bardzo odważny i wytrwały. Jest również ciekawski, chce być jak najlepszym czarodziejem. Żałuje, że nie mógł poznać swoich rodziców – Jamesa i Lily Potterów, bardzo za nimi tęskni.
Hermiona Granger – pochodzi z rodziny nie-czarodziejów, czyli mugoli. Z tego powodu jest wyzywana od mugolaków (dziecka, którego rodzice nie byli czarodziejami i nie posługiwali się magią). Chce, aby jej rodzina była z niej dumna. Ma bujne brązowe włosy i wystające przednie zęby. Jest bardzo mądra, ambitna i wytrwała, czasami potrafi być bardzo przemądrzała. Przyjaźni się z Harrym i Ronem.
Ron Weasley – pochodzi z rodziny biednej i wielodzietnej – ma pięciu braci i jedną siostrę. Jego ojcem jest Molly i Arthur Weasley. Ron jest wysokim chłopcem o rudej czuprynie i licznych piegach na buzi. Jest bardzo porywczy i ambitny. Sądzi, że jest gorszym czarodziejem od braci, dlatego chce polepszyć swojego umiejętności. Często bywa przewrażliwiony na własnym punkcie.
Hagrid – półolbrzym, który traktuje Harry’ego jak członka rodziny. Bardzo przywiązał się do chłopca i zawsze próbuje mu pomóc, kiedy jest taka potrzeba. Przybył po niego do Dursleyów, aby zabrać go do Hogwartu.
Albus Dumledore – dyrektor Hogwartu, pomaga Harry’emu, kiedy chłopiec wpadnie w tarapaty. Jest bardzo sympatyczny i mądry. Ma długą siwą brodę i nosi okulary.
Lord Voldemort – Czarny Pan, który chce pozbawić życia Harry’ego. Zamordował jego rodziców, teraz czyha na jego życie.
Draco Malfoy – syn Lucjusza Malfoya, który należy do Ślizgonów. Jest bardzo niegrzeczny, arogancki i zbyt pewny siebie. Często przezywa i dokucza Harry’emu i jego przyjaciołom. Uważa się za lepszego od nich.

Książka opowiada o historii Harry’ego, który trafia do magicznej szkoły dla czarodziei Hogwartu. Tam rozpoczyna swój pierwszy rok nauki. Poznaje nowych przyjaciół – Hermionę, Rona i Hagrida. Nie raz wpada w tarapaty, z których jednak potrafi się wykręcić. Z pomocą przyjaciół odnajduje tajemniczy Kamień Filozoficzny. Książka opowiada o wielkiej przyjaźni i tolerancji. Uczy, aby nigdy się nie poddawać i dalej próbować spełnić swoje marzenia. Występuje tutaj również motyw walki dobra ze złem.

Czas i miejsce akcji

Czas i miejsce akcji książki „Harry Potter i Kamień Filozoficzny”
Czas akcji książki „Harry Potter i Kamień Filozoficzny”
Fabuła rozgrywa się czasach współczesnych, a dokładniej w latach 1981–1992. Akcja toczy się od Halloween 31 października 1981 roku, kiedy to w pierwszym roku życia małego Harry’ego jego rodzice, James i Lily Potterowie, spotykają na swojej drodze lorda Voldemorta. Oboje zostają przez niego uśmierceni. Zły czarodziej chce również pozbawić życia małe dziecko, lecz nie udaje mu się to. Następnie w 1991 roku Harry Potter, który niedługo skończy 11 lat, przebywa u wujostwa Dursleyów. Podczas pobytu w zoo, uwalnia w magiczny sposób węża, którego mowę rozumie. Dowiaduje się, że jest czarodziejem. Niedługo później dostaje list z zaproszeniem do Hogwartu. Akcja kończy się w 1992 roku, kiedy Harry z przyjaciółmi ujarzmia wielkiego, trzygłowego psa Puszka, wchodzi do dziwnego pomieszczenia. Musiał rozwiązać kilka zagadek, aby dostać się wreszcie do Kamienia Filozoficznego. W ostatniej komnacie młody Potter stoczył walkę z Quirrelem, który z tyłu głowy miał twarz Voldemorta. Ostatecznie po przygodach z Kamieniem Filozoficznym Harry Potter z przyjaciółmi otrzymał wiele punktów dodatkowych dla Gryffindoru. Następnie wrócił na wakacje w 1992 roku do Dursleyów i tutaj akcja się kończy.
Miejsce akcji książki „Harry Potter i Kamień Filozoficzny”
Przede wszystkim należy zauważyć, że miejsce akcji możemy podzielić na sfery: rzeczywistą i magiczną. Do pierwszej z nich z pewnością możemy zaliczyć: lokalizacje z Londynu, domostwo państwa Dursleyów na Privet Drive w Little Shinging, peron z którego czarodzieje przez ścianę dostają się na peron 9 i 3/4. Wszystkie lokalizacje rzeczywiste mieszczą się w Wielkiej Brytanii. Do lokalizacji magicznych możemy uznać poniekąd Hogwart, który w rzeczywistości mieści się gdzieś w Szkocji, jednak występuje w nim wiele magicznych elementów. Inne lokalizacje to: Zakazany Las, chatka Hagrida, Ulica Pokątna, Bank Gringotta.
Z kolei wydarzenia z Halloween z 31 października 1981 roku rozegrały się w domu Potterów w Dolinie Godryka. To tam Harry stracił rodziców i na jego czole pojawiła się blizna w kształcie błyskawicy.

Streszczenie krótkie

Harry Potter i kamień filozoficzny streszczenie krótkie
Harry Potter to jedenastoletni chłopiec żyjący u swojego wujka i ciotki, ponieważ jego rodzice zginęli. Kiedy kończy jedenaście lat dowiaduje się od Hagrida ogromnego mężczyzny wydającego się olbrzymem, ale będącego bardzo miłym towarzyszem, Harry dowiaduje się, że ma talent magiczny jak jego rodzice i jest zaproszony do nauki w szkole magicznej. Zgodził się, ponieważ ciotka i wuj oraz ich syn Dudley, byli dla niego bardzo nie mili i mu uprzykrzali niesamowicie życie. Na początku udał się na ulicę pokątną, gdzie musiał kupić rzeczy do nowej magicznej szkoły. Kupił szatę, podręczniki oraz czego najbardziej nie mógł się doczekać, czyli kupił też własną różdżkę. Następnie udał się razem z Hagridem na dworzec kolejowy, a dokładniej na peron dziewiąty i trzy czwarte, do którego, aby się przenieść trzeba było wejść w barierkę. Kiedy już wsiadł do pociągu poszedł do jedynego wolnego wagonu razem z chłopakiem, którego spotkał na peronie. Po chwili doszła do nich też dziewczynka, która jak tylko zaczęła mówić to się przechwalała swoją wiedzą przez co Harry pod koniec podróży miał jej już serdecznie dosyć.
Kiedy przybyli, małymi łódeczkami dostali się do zamku, gdzie miał się odbyć przydział do odpowiednich domów. Przydzielała ich Tiara Przydziału. Chciała ona dać do Slytherinu, ale Harry ubłagał ją o Gryfindor. Harry ćwiczy magię i doskonali się w jej sztuce. Jednak prawdziwą zabawę stanowią dla niego mecze i treningi quiddicha, w którego okazał się naprawdę dobrym zawodnikiem i dzięki niemu jego dom wygrał z innymi w tę dyscyplinę. Jednak nie wszystkie lekcje były przyjemne. Harry nienawidził lekcji eliksirów prowadzonych przez Severusa Snape’a, bo zawsze jak udało się Harry’emu coś zrobić to on to psuł, a jak mu nie wyszło to się naśmiewał. Faworyzował zresztą Malfoya, którego Harry także nie lubił. Życie było tam bardzo ciekawe. Stało się jeszcze ciekawsze, kiedy odkrył, razem z przyjaciółmi, co mieszka na ostatnim piętrze zamku, na które uczniowie mieli zakaz wchodzenia. Postanowili jednak wejść, ponieważ słyszeli pogłoski jakoby miało kryć się tam wejście do kamienia filozoficznego. Poszli, więc, ale potwór się tam kryjący zaatakował. W końcu wpadli na pomysł, że może uśpią go muzyką tak jak Harry podsłuchał, że można. Kiedy się udało zobaczyli wejście. Weszli, a raczej spadli, gdzieś, gdzie było dużo roślin. Nagle zaczęły się one owijać wokół ich ciała. Wtedy Hermiona, ta która mądrzyła w pociągu powiedziała, że rośliny odpuszczą, gdy oni przestaną się ruszać. Zrobili tak i się udało. W następnej sali były setki kluczy, a tylko jeden mógł otwierać następne drzwi. W końcu go znaleźli. Potem musieli zagrać w szachy, ale byli w naprawdę ciężkiej sytuacji, gdyż to oni byli figurami. Żeby zwyciężyć potrzebne było, aby Ronn się poświęcił i dał się zbić. Oczywiście to uczynił, gdyż misja, aby Voldemort nie przejął kamienia, który odmładza była najważniejsza. Czekało jeszcze na nich jeszcze kilka zagadek. Podczas jednej z nich Hermiona także odpadła. Został tylko Harry. W końcu doszedł i zastał tam swojego profesora obrony przed magią. Jednak nagle przestał seplenić. Powiedział, że on tylko udawał, że nie może mówić, gdyż nikt go dzięki temu nie podejrzewał. Później Harry zobaczył głowę Voldemorta kryjącą się za szalami opasającymi jego głowę. Zażądał on kamienia filozoficznego. Kiedy Harry niewiedzący skąd miałby go mieć, wsunął dłoń do kieszeni poczuł go. Kiedy zrobiło się już gorąco na ratunek Harry’emu przyszedł dyrektor jego szkoły, czyli Albus Dumbledore. Późnej Harry zemdlał. Jak się ocknął był w szpitalnym łóżku w części szpitalnej Hogwartu. Kiedy rok szkolny się skończył musiał na lato wrócić do wujka i ciotki, czego się lekko przejmował, ale nie miał wyboru.

Charakterystyka

Będą o nim pisać wielkie rzeczy. Będzie sławny. Jak się później okazało, uratował świat przed złem.
Harry Potter, bo o nim mowa, to tytułowy bohater książki J.K. Rowling pt. Harry Potter i Kamień Filozoficzny. Harry to syn Lilii i Jamesa Potter, zginęli oni z rąk Lorda Voldemorta. Gdy poznajemy chłopca, mieszka u Dursleyów na Privet Drive 4. Ciocia Petunia, wuj Vernon i Dudley to jedyna rodzina, która mu pozostała. Mieszkanie z nimi nie było spełnieniem marzeń dla Harry’ego. Można by rzec, że zupełnie nieprzyjemna. Chwilę przed 11. urodzinami zaczynają dziać się niewyjaśnione sytuacje, które przyniosą wiele zmian w jego życiu.
Harry to bardzo chudy i mały chłopiec, jak na swój wiek. Nosił głównie stare ubrania po kuzynie Dudley’u, które potęgowały wrażenie, że jest szczuplejszy, niż w rzeczywistości. Jest twarz była drobna. Miał czarne włosy i jasne, zielone oczy. Nosił charakterystyczne, okrągłe okulary sklejone taśmą. Miał na czole cienką bliznę, przypominającą zygzak błyskawicy. Jak się później okazało, była to pamiątka po spotkaniu z tym, którego imienia nie można było wypowiadać. Przez większość życia mieszkał w kanciapie pod schodami.
Przed 11. urodzinami Harry odkrył w sobie magiczne zdolności. Udowodnił to podczas wizyty w zoo – zaczął rozmawiać z boa dusicielem. W trakcie tego zdarzenia, szyba od terrarium węża zniknęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Otrzymał za ten „wybryk” najdłuższą dotąd karę. Kolejnym niepokojącym zdarzeniem były przybywające listy ze Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Z tego powodu wuj Vernon postanowił uciec i nie dopuścić do oddania Harrego do takiej szkoły. Niesamowite zdarzenia dla chłopca, który myślał, że jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym.
Pobyt w Hogwarcie go zmienił. Zdobył przyjaciół i ludzi, którzy o niego dbają. Do grona takich osób zaliczyć można: Hermionę Granger, Rona Wesley’a, Rebeusa Hagrid’a czy Albusa Dumbledor’a. Spotyka także nieprzyjaciół – Draco Malfoy’a. Harry ma „dar” wpadania w kłopoty. Udowadnia to również w późniejszych tomach książki. W lekturze Harry Potter i Kamień Filozoficzny chłopiec czuje się zobowiązany uratować tytułowy Kamień Filozoficzny przed nauczycielem Severusem Snapem. Jak się później okazało, podejrzewał nieodpowiednią osobę. Wraz z przyjaciółmi dostał się do klapy na trzecim zakazanym piętrze. Wykazał się wielką odwagą, rozwiązując pułapki zastawione przez nauczycieli. Uśpił czujność trójgłowego psa, pokonał diabelskie sidła, rozegrał partię szachów oraz rozwiązał zagadkę z eliksirami. Stanął oko w oko ze zdrajcą i sługą Lorda Voldemorta. Pokonał go. Został nagrodzony za odwagę, pomysłowość i spryt.
Harry przez swoją nierozwagę został prawie zabity przez krwiożerczego stwora, który pił krew z jednorożca. Otrzymał z Ronem karę za pałętanie się po nocach po zamku. To tylko niektóre z przewinień Harry’ego. Był to chłopak ciekawy świata, bardzo otwarty i lojalny. Podejmował czasem nierozważne decyzje, ale one pomogły w jego przemianie. Ze skrytego chłopca do bohatera Griffindoru.
Warto zwrócić uwagę na wspomniany już Kamień Filozoficzny. Został stworzony przez Nicolasa Flamela. Był on pożądany przez Lorda Voldemorta, ponieważ potrzebny był do wytworzenia eliksiru życia. Początkowo znajdował się on w Banku Gringotta, lecz Albus Dumbledore poczuł zagrożenie i przetransportował go do Hogwartu. Po niebezpiecznych wydarzeniach dla Harry’ego i przyjaciół kamień został zniszczony, aby nigdy nie wpadł w niepowołane ręce.
Stosunek do nauki Harry’ego był różny. Pomimo zbliżającego się egzaminu, jedyne o czym myślał to, czy kamień jest bezpieczny. Na większości lekcjach szło mu bardzo dobrze, natomiast zajęcia u Severusa Snapea niekoniecznie. Nauczyciel nie pałał do niego sympatią.
Stosunek Harrego do innych był godny podziwu. Stawał w obronie słabszych – Neville’a Longbottoma. Jeżeli się z kimś zaprzyjaźnił to na długie lata. Był bardzo dobry w Quidditcha. Zaczął wierzyć w siebie i stawiał sobie coraz większe cele. Hogwart stał się jego prawdziwym domem.
Bardzo polubiłam Harry’ego Pottera. Z jednej strony jest mi przykro, że trafił do domu, gdzie ciągle był kulą u nogi. Z drugiej strony być może ta przykra sytuacja nauczyła go, jak radzić sobie w trudnych/ skomplikowanych sytuacjach. Żył przecież w ciągłym strachu; Hogwart niestety tego nie zmienił. Jest to bardzo dynamiczna postać. Z przerażonego kaczątka stał się odważnym chłopcem. Imponuje mi jego zapał i chęć ratowania świata, jednak w rzeczywistości jest to niezdrowe podejście. Syndrom bohatera powoduje często dużo cierpienia. Harry to bardzo dobry chłopak. Jest swego rodzaju młodszą wersją własnego ojca. Ciężko mi z myślą, że dobre osoby zawsze najbardziej obrywają od świata. Harry’ego z pewnością nauczy to bycia mniej ufnym. Czy to dobrze? Ciężko ocenić, jeżeli ma go zmienić na osobę mniej wrażliwą na cierpienie innych, w takim wypadku źle. Wątpię, że Harry tak po prostu zrezygnowałby z ludzi. To oni pomogli mu odnaleźć dom, zaopiekowali się, gdy tego potrzebował. Cieszę się, że ktoś go w porę uratował i możemy śledzić jego poczynania w dalszych częściach książki.