Harry Potter i Kamień Filozoficzny

„Harry Potter i Kamień Filozoficzny” to wspaniała książka. Zapewnia niezwykłą podróż przez świat czarów, który od początku odkrywamy wraz z głównym bohaterem. Cudownie jest od dziecka wracać do tej krainy, w której zapewne każdy czytelnik chciałby się znaleźć naprawdę.
Niewiele jest dobrych książek osadzonych w świecie magii i czarodziejów, a takich, do których chce się wracać, jest jeszcze mniej. Na tym tle na pewno wyróżnia się „Kamień Filozoficzny”.
Harry jest jedenastoletnim chłopcem, sierotą. Odkąd tylko pamięta, mieszka pod jednym dachem ze swym wujostwem, które niekoniecznie pała do niego sympatią. Wreszcie, niczym wyjęty wprost z marzeń Harry’ego, pojawia się Hagrid, by powiedzieć chłopcu, że ten jest czarodziejem. Życie głównego bohatera zmienia się na zawsze, i to o sto osiemdziesiąt stopni – zaczyna się baśniowa część książki. Harry jedzie do szkoły magii, gdzie poznaje przyjaciół i cudowny świat, o którym dotąd nigdy nie słyszał. Niestety, by nie było zbyt kolorowo, w życiu Harry’ego pojawiają się też negatywne akcenty – okazuje się, że nie ze wszystkimi udaje mu się żyć w przyjaznych stosunkach, co doprowadza do różnych przykrych sytuacji i niejednokrotnie sprowadza na bohaterów niebezpieczeństwo. W dodatku zaczynają dawać znać o sobie demony przeszłości – nasz bohater musi się z nimi zmierzyć i stanąć twarzą w twarz z realnym zagrożeniem. Na szczęście nie jest w tym sam, ponieważ ma przy sobie przyjaciół, którzy są z nim na dobre i na złe. Czy to jednak wystarczy, by rozwiązać zagadki i doprowadzić do pozytywnego zakończenia? Naprawdę warto sięgnąć po tę pozycję i przekonać się samemu.
Fabuła rozwija się bardzo dynamicznie, ale nie oznacza to, że powieść pozbawiona jest bogatych opisów świata i jego mieszkańców. Wprost przeciwnie! Wszystkie informacje zawarte w książce oraz drobne ilustracje pobudzają wyobraźnię czytelnika, przed oczami którego powstaje wyjątkowy, unikalny, jego własny czarodziejski świat.
Fantastycznie było towarzyszyć trójce przyjaciół i wraz z nimi przeżywać liczne przygody. Przez te kilka godzin lektury mogłam naprawdę poczuć się niczym młody adept magii i poznać wiele wspaniałych, niestety fikcyjnych postaci.
Cudownie było też w wyobraźni spacerować po korytarzach wielkiego, tajemniczego zamku jakim niewątpliwie jest Hogwart. W wyobraźni sięgałam wspomnieniami do dotychczas odwiedzonych przeze mnie miejsc, zamków i pałaców, lecz żadne z nich nie może równać się z siedzibą niezwykłej szkoły magii.
Istnieje wiele przymiotników, którymi można opisać tę książkę:
– Wzruszająca – pokazuje moc p

W pierwszym rozdziale poznajemy Vernona i Petunię Dursley – ciotkę i wuja tytułowego bohatera, którzy nie są jeszcze świadomi, że za parę godzin mały Harry trafi pod ich opiekę. Ponieważ są to ludzie zupełnie niemagiczni, czyli tzw. mugole, ich niepokój wzbudzają dziwne zjawiska, o których słyszą tego dnia: fajerwerki, duża liczba sów itp. Starają się ignorować tajemnicze wydarzenia i skupiają się na swoim domu i rocznym synu Dudley’u. Wieczorem przed ich domem pojawia się dyrektor Hogwartu, profesor Dumbledore, oraz profesor McGonagall. Wkrótce dołącza do nich gajowy Hagrid, który przynosi małego Harry’ego. Chłopczyk cudem przeżył atak, w którym zginęli jego rodzice, dlatego Dumbledore postanawia zostawić go pod opieką jedynych żyjących krewnych.
W dalszej części poznajemy dzieciństwo Harry’ego w domu Dursleyów. Jest on czarodziejem, a wujostwo tego nie akceptuje, dlatego traktuje go zdecydowanie gorzej niż własnego syna. Harry sypia w komórce pod schodami, przygotowuje posiłki dla całej rodziny, a kuzyn znęca się nad nim. W życiu Harry’ego dzieją się niewyjaśnione rzeczy, których on sam nie potrafi wyjaśnić. Najbardziej spektakularne zdarzenie to znikająca szyba w zoo i rozmowa Harry’ego z wężem, który w ten sposób zyskał wolność. Dursleyowie karzą siostrzeńca za tę sytuację, mimo że nie potrafi on wyjaśnić, jak do tego doszło. Jakiś czas później Harry odnajduje w porannej poczcie adresowany do niego list ze Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Wuj odbiera mu pocztę i stara się zablokować kolejne listy, mimo że nadchodzą w coraz większej ilości. Ostatecznie rodzina wyjeżdża z domu, by uciec przed niechcianą korespondencją i chroni się w chatce nad morzem. Tam z listem zjawia się Hagrid. Wyjaśnia on, że Harry jest czarodziejem i to całkiem sławnym z powodu pokonania czarnoksiężnika Voldemorta w noc śmierci jego rodziców. Harry wyszedł z tego spotkania jedynie z blizną na czole, zaś Voldemort zniknął. Wszystko to ukrywali przed nim ciotka i wuj. Poirytowany Hagrid wyczarowuje Dudleyowi świński ogon. Następnie zabiera Harry’ego na ulicę Pokątną, gdzie znajdują się sklepy z magicznymi przedmiotami, by zrobić zakupy rzeczy potrzebnych w Hogwarcie.
Pierwszego września Harry ma odjechać do szkoły z peronu dziewięć i trzy czwarte. Pomoc w dotarciu na peron dostaje od nowo poznanej rodziny Weasleyów i zaprzyjaźnia się z Ronem Weasleyem, który także zaczyna naukę w Hogwarcie. Chłopcy poznają kilkoro innych pierwszorocznych – niezdarnego Nevilla Longbottoma, przemądrzałą Hermionę Granger czy Draco Malfoya, przekonanego o wyższości czarodziejów czystej krwi. Po dotarciu do Hogwartu uczniowie trafiają do jednego z czterech domów – chłopcy zostają przydzieleni do Gryffindoru wraz z Nevillem i Hermioną. W czasie uczty powitalnej poznają nauczycieli: Harry rozpoznaje profesora Quirrella, którego spotkał na ulicy Pokątnej, za to spojrzenie profesora Snape’a sprawia, że boli go blizna.
Nadchodzi uczta w Noc Duchów, którą przerywa informacja, że w zamku jest troll. Nauczyciele nakazują uczniom wracać do sypialni, a sami planują pokonać stwora. Harry uświadamia sobie jednak, że Hermiona jest w łazience i nie wie o trollu, więc razem z Ronem postanawiają jej pomóc. W łazience ich trójkę zastaje troll, jednak uczniom udaje się go obezwładnić. Hermiona bierze winę na siebie, co zapoczątkowuje ich przyjaźń. Na pierwszej lekcji latania na miotłach Harry okazuje się być bardzo dobry, więc trafia do drużyny quidditcha, jako jeden z najmłodszych w historii. Na meczu jego miotła zostaje zaczarowana i chce go zrzucić. Hermiona dostrzega profesor

Harry Potter i Kamień Filozoficzny to pierwsza część całej sagi przygód Harry’ego Pottera.
W książce poznajemy młodego chłopca, którego wychowuje ciotka Petunia i wuj Vernon, a także mieszka w domu wraz z ich synem – Dudleyem. Harry nie poznał nigdy rodziców, ponieważ, jak twierdzi wuj, zginęli w wypadku samochodowym.
Chłopiec jest przez 11 lat dręczony przez rodzinę, jednak kiedy zbliżają się jego 11 urodziny, staje się coś niezwykłego, bowiem przeglądając codzienną pocztę Dursleyowie dostają tajemniczy list z Hogwartu – Szkoły Magii i Czarodziejstwa. List ten o dziwo nie jest zaadresowany do żadnego z nich, tylko do Harry’ego, jednak władczy wuj nie pozwala chłopcu obejrzeć zawartości listu.
Codziennie przychodzą kolejne ogromy listów. Cała rodzina, oprócz Harry’ego, jest tym faktem zdruzgotana, ponieważ ciotka i wuj nigdy nie powiedzieli chłopcu całej prawdy o jego rodzicach i o szkole, z której przychodzą tajemnicze listy.
Nadchodzi niedziela, wuj Vernon jest zadowolony – dlaczego? Ponieważ w niedzielę nie przychodzi poczta. Jednak stos sów osiada wówczas wokół całego domu, a także cała sterta listów wypada z komina, wszystkie pakunki ,,wpychają” się przez skrzynkę. Dzięki temu Harry’emu udaje się złapać jeden, jednak wuj nie daje za wygraną i po stoczonej bitwie z chłopcem list trafia w ręce Vernona.
Harry za złe sprawowanie zostaje zamknięty w pokoju pod schodami i chłopiec zaczyna rozmyślać, co właśnie się zdarzyło, jakim cudem tyle listów wpadło do mieszkania wujostwa?
Po chwili zdaje sobie sprawę, że nie jest to jedyne dziwne zdarzenie, które spotkało go w życiu. Często dziwił się pewnymi zjawiskami, które rzeczywiście nie były zbyt normalne, ale nie zastanawiał się nad tym szczególnie.
Właśnie jedno z takich przełomowych wydarzeń ma miejsce w dniu urodzin kuzyna, kiedy Harry wraz z wujostwem jedzie na wycieczkę do zoo w ramach prezentu dla ,,Dudziaczka” i zatrzymuje się przy stanowisku węży. Kiedy chłopiec czuje jakąś dziwną więź pomiędzy sobą, a zwierzęciem, pyta się węża skąd pochodzi, a ten jakby rozumiał, wskazuje wówczas na mapkę. Nagle cała rodzina podchodzi ,,bo wąż się obudził”. Dudley podbiega gwałtownie do szyby, kiedy ta tajemniczo znika i chłopiec wpada do wody. Wuj dostrzega jak Harry uśmiechnął się pod nosem. Nie trudno się domyślić. na kogo spadła wina i kto dostał za to karę, tak, Harry. Od tego wyjątkowego zdarzenia wydarzyło się jeszcze parę niewytłumaczalnych rzeczy. takich jak właśnie listy z Hogwartu.
Po zdarzeniu z niedzieli Vernon decyduje się na wyprowadzkę, można powiedzieć, że na bezludną wyspę, gdzie nie ma dostępu do komunikacji, jednak w dniu urodzin Harry’ego w nocy, ktoś strasznie hałasuje, cała rodzina budzi się, a następnie wuj, jako głowa rodziny chwyta za strzelbę, po czym tajemniczy gość w mroku rujnuje drzwi. Ukazuje się ogromna postać z gęstwiną brody i mnóstwem ciemnych włosów.
Jest to Hagrid- gajowy z Hogwartu. Mężczyzna pokrótce opowiada o szkole i jest mocno wzburzony, kiedy dowiaduje się, że Harry nie wie czym jest Hogwart i o tym jak zginęli jego rodzice.
Hagrid wręcza Harry’emu tort urodzinowy, po czym rozzłoszczony zabiera chłopca w podróż, której Harry nigdy nie zapomni.
Podróż była długa, ale chłopiec wszystko oddałby, żeby tylko się wynieść z domu Dursleyów.
Na początku Hagrid zabiera młodego na ulicę Pokątną, aby ten zrobił zakupy do swej przyszłej szkoły. Czyli podręczniki, różdżkę itp.
Harry’ego wybrała różdżka, której bliźniaczka znajduje się u potężnego czarodzieja, samego Lorda Voldemorta.
Hagrid odprowadza Harry’ego na stację King’s Cross, jednak kiedy chłopiec próbuje się zapytać mężczyznę, gdzie jest peron 9 i 3/4, Hagrida już nie ma.
Zagubiony chłopiec poszukuje pomocy, jednak zostaje tylko wyśmiany przez konduktora, ale chwila…. Harry usłyszał kogoś kto wymówił jakieś słowo, które powiedział Hagrid, więc być może te osoby również poszukują tego peronu.
Harry natrafia na rodzinę Weasleyów. Wszyscy mają miedziany kolor włosów.
Pani Molly, matka 6 dzieci, pokazuje chłopcu, jak należy przejść przez ścianę, aby dostać się na peron 9 i 3/4.
W pociągu Harry poznaje jednego z synów pani Molly, Rona Weasleya, z którym się zaprzyjaźnia. Podczas podróży młody czarodziej również poznaje Her

„Zawsze nazywaj rzeczy po imieniu. Strach przed imieniem wzmaga strach przed samą rzeczą.” – Albus Dumbledore, Harry Potter i Kamień Filozoficzny

Powszechnie uważa się, że człowiek boi się nieznanego. Jednak czy jest tak naprawdę? Może jednak prawda jest inna? W związku z postawionymi uprzednio pytaniami nasuwa się kolejne – czy nazwanie danej rzeczy umniejsza lęk przed nią? A może jednak to niczego nie zmienia? W niniejszym tekście omówimy ten pogląd, uzasadniając, dlaczego Albus Dumbledore miał rację.

Na wstępie należy postawić sobie kolejne pytania: dlaczego ludzie boją się rzeczy, których nie znają? Czemu wyrażają je poprzez eufemizmy lub ogólnikowe wyrażenia pokroju „taki gość”, „zły czarodziej”? Jaki jest cel takich działań?
Jak wynika z definicji Słownika Języka Polskiego, eufemizm ma za zadanie złagodzić drastyczne, nieprzyzwoite bądź dosadne wyrażenia. Ma zastąpić nazwę prawdziwej rzeczy i nie mówić o niej wprost. „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” doskonale ilustruje problem w tym zakresie.
Przykładem, a zarazem potwierdzeniem postawionej tezy może być Hagrid, który stosuje wyrażenia zastępcze, nie chcąc wypowiadać prawdziwego imienia Lorda Voldemorta.
„- To się chyba zaczęło od… od takiego gościa… (…) nie lubię wypowiadać jego imienia, jak nie muszę. Nikt tego nie lubi. (…) Garbate gargulce, Harry, ludzie wciąż mają pietra.” („Harry Potter i Kamień Filozoficzny”, str. 37)
Jak widać, Hagrid stosuje tu ogólnikowe wyrażenia, nie chcąc opisać prawdziwej natury problemu – jednak niczego to nie zmienia. Uważam, że unikając bezpośredniego wypowiedzenia imienia Lorda Voldemorta, jednocześnie potęguje swój strach przed nim. Uciekanie się do eufemizmów lub zastępczych imion zwiększa lęk, gdyż nietrudno dopowiedzieć sobie coś więcej. Bo kim jest „taki gość” lub „zły czarodziej”? Mógłby nim być każdy, nawet jeżeli zdajemy sobie sprawę z tego, że mówimy o konkretnej osobie. Nie wiemy, jakie ma cechy charakteru, jak wygląda i kim tak naprawdę jest, nawet jeśli zdajemy sobie sprawę z tego, w jaki sposób działa. Ulegamy w ten sposób naszej wyobraźni, która bazuje tylko na ostatnim punkcie spośród wymienionych powyżej – naszej świadomości prawdziwej istoty jego poczynań.
Ten pogląd potwierdza Władysław Tatarkiewicz w książce „O szczęściu”, mówiąc: „Strachy wytworzone przez wyobraźnię są naszymi gorszymi wrogami, bo niepodobna ich uchwycić, a przez to trudno z nimi walczyć”.
Oznacza to, że to umysł staje się przeciwnikiem, klatką, w której sami się zamykamy w lęku przed nieznanym. W związku z tym nasuwa się także kolejne pytanie – dlaczego Lord Voldemort nadał sobie taki, a nie inny przydomek, a jego podwładni nazywali go „Czarnym Panem”?

Jak słusznie zauważył Paulo Coelho, „aby zapanować nad człowiekiem, trzeba sprawić, by zaczął się bać”. („Demon i panna Prym”). Wyżej zostało już powiedziane, że unikając jednoznacznego nazwania rzeczy po imieniu, ulegamy wyobraźni i dopowiadamy sobie w ten sposób różne rzeczy. Wówczas wszystko staje się niejasne, rozmyte, nieokreślone. Dokładnie o tym samym mówi Albus Dumbledore podczas swojego spotkania z profesor Minervą McGonagall – „to wszystko staje się takie mętne, kiedy wciąż mówimy „Sam-Wiesz-Kto”. Nigdy nie widziałem powodu, by bać się wypowiedzenia prawdziwego nazwiska Voldemorta” (vide str. 9).
Ale jednocześnie taki właśnie efekt chciał osiągnąć Sam-Wiesz-Kto! Łatwiej bać się „Lorda Voldemorta” niż „Toma Riddle’a”. Określenie „taki gość” nie wzbudza lęku, w odróżnieniu od „potężnego czarnoksiężnika” bądź „Czarnego Pana”. Wynika to z tego, że taka osoba wydaje się bardziej swojska i przeciętna. Jednocześnie umniejszamy jej znaczenie, a zarazem rozmywamy cały obraz, ulegając wyobraźni, jak zostało już powiedziane powyżej. Co istotne, pseudonim „Czarny Pan”, stosowany głównie wśród Śmierciożerców – czyli podwładnych Voldemorta – miał wywoływać lęk także w nich samych. Nie byli więc wyjęci spod reguły strachu.
Uważam, że przydomki te nie są bezpodstawne – mają potwierdzić status czarnoksiężnika, powiedzieć innym o jego mocy, sile, potędze. Powinny wywoływać lęk, przerażenie, świadomość „lepiej się przed nim ukorzyć, zamiast doznać kary z jego strony”.

Zacznijmy od omówienia przydomka „Lord Voldemort”. Jak wiemy, wywodzi się on z języka francuskiego. Jego składowe – „eVOLo” (uciekać), „de” (od) „MORTis” (śmierć) ukazują jednoznacznie jego cel, stanowiąc także równocześnie anagram od jego prawdziwego imienia (w oryginale było odrobinę inaczej: „I am Lord Voldemort” – „Tom Marvolo Riddle”). Natomiast tytuł szlachecki, który Czarny Pan sam sobie nadał, jest równie wymowny! „Lord” oznacza kogoś wielkiego, osobę, która coś osiągnęła (dzięki czemu zdobyła to miano). Podobnie jest z „Czarnym Panem”. Tutaj musimy odnieść się do kolorów i tego, jak są odbierane. Teoria barw w kulturze europejskiej sugeruje negatywny kontekst czerni – między innymi śmierć, żałobę, tajemniczość, władzę, czy nawet dramatyzm i dostojność. Okultyzm natomiast traktuje ten kolor jako symbol zniszczenia, nocy, rozpaczy i tragedii. Teologia mówi zaś, że czerń oznacza brak wiary i grzech, ale także pokorę i wyrzeczenie. Pasowałoby to do Czarnego Pana, jako że w swoich poszukiwaniach nieśmiertelności musiał poświęcić wiele rzeczy. W religii barwa ta jest także kolorem diabła – na przykład w malarstwie. Wszystko to jed

Państwo Dursleyowie mieszkali przy ulicy Privet Drive, w domu numer cztery. Pan Dursley był dyrektorem firmy produkującej świdry, jego żona zajmowała się synkiem Dudleyem i większość czasu spędzała na podglądaniu sąsiadów. Dursleyowie mieli jedną tajemnicę -rodzinę, wstydzili się spokrewnienia z Potterami, Pani Dursley była siostrą pani Potter, wzdrygała się na samą myśl, że Potterowie mogliby się pojawić na jej ulicy. Oni również mieli synka, jednak nigdy go nie widzieli i nie mieli takiego zamiaru- bali się, że Dudley mógłby przebywać z dzieckiem ludzi tak bardzo różniących się od nich. Pewnego dnia, gdy pan Dursley wyjeżdżał do pracy, zdawało mu się ze widział kota studiującego mapę, a później odczytującego nazwę ulicy- nie było to normalne, więc stwierdził, że to tylko złudzenie optyczne. Później, stojąc w korku zauważył mnóstwo ludzi w pelerynach- pomyślał, że to kolejna głupia moda. Usłyszał też strzępy rozmów ów dziwnej grupki, był pewnie że usłyszał ,,Potterowie’’ i ,,Harry’’ co od razu przypomniało mu o dziwnej szwagierce. Zanim wrócił do domu spotkało go jeszcze trochę dziwnych sytuacji, lecz postanowił o niczym nie mówić swojej żonie Petunii. Tego samego dnia wieczorem, przy mieszkaniu Dursleyów zebrali się Albus Dumbledore i Minerva McGonagall czekali na Hagrida, który przywiózł latającym motocyklem małego chłopca- Harry’ego Pottera zawiniętego w tobołki. Zostawili niemowlaka pod drzwiami, niczego niespodziewających się Vernona i Petunii Dursleyów.
Minęło sześć lat od tamtego dnia. Dursleyowie cały czas traktowali go jak wyrzutka-oskarżano go w wszystko, krzyczano na niego i traktowano jakby był opóźniony w rozwoju. Dowiedział się od nich, że jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym, Petunia bardzo unikała tego tematu. W obecności chłopca często miały miejsce dziwne zjawiska: kiedy ciotka próbowała zmusić go do włożenia ohydnego swetra, ten skurczył się do minimalnych rozmiarów lub pojawił się na dachu szkoły, kiedy goniła go banda Dudleya. Pewnego razu wujostwo pozwoliło mu pojechać z nimi do zoo, gdyż nie mogli zaprowadzić go do Pani Figg – staruszki, która opiekowała się Harrym, bo ta złamała nogę. Dla chłopca był to fantastyczny wyjazd- wuj Vernon Pozwolił dojeść mu ciastko zostawione po Dudley’u, bo ten dostał kolejne gdyż uważał, że na pierwszym było za mało kremu. Pomimo ciągłych zaczepek kuzyna i jego kolegi, którego ze sobą zabrali, Harry bardzo dobrze się bawił. Gdy poszli obejrzeć gady, Dudley natychmiast dopadł do szyby z ogromnym pytonem, wściekł się jednak, bo zwierzę spało. Gdy poszli gdzie indziej, wąż obudził się i mrugnął do Pottera, wąż rozumiał go- rozmawiali chwilę, gdy przyszedł jego kuzyn, gdy go popchnął, aby zobaczyć gada, szyba niespodziewanie zniknęła, a wielki wąż uciekł. Był pewny, że ten zwrócił się do niego, gdy do mijał. Wuj za całe zajście od razu obwinił Harry’ego i porządnie go skrzyczał, po czym wysłał go do komórki pod schodami, służącej mu za pokój.
Parę lat później, gdy miał udać się do gimnazjum, wysłany przez wuja po listy, zauważył jeden zaadresowany do niego. Gdy Vernon dowiedział się o tym, natychmiast zabrał go czytającemu chłopakowi i blednąc, sam go odczytał. Zrobiła to też Petunia- wydawała wtedy odgłosy, jakby się krztusiła. Harry nie dowiedział się kto, ani o czym do niego pisał; słyszał ze swojej komórki, jak Dursleyowie długo naradzali się, co zrobić. Następnego dnia obudził go wuj, mówią, że przenosi się na górę, do nieużywanego pokoju Dudley’a. Przyszedł i kolejny list, znów zaadresowany do Harry’ego, który zezłoszczony Vernon szybko przejął. Codziennie przychodził coraz więcej listów do chłopaka, a wuj był tym coraz bardziej spanikowany i rozjuszony; zdecydował się pozabijać deskami wszystkie szpary, lecz listy nadal przychodziły, na czego skutek wpakował rodzinę do auta i wyruszył, sam nie wiedząc gdzie jechał. Zatrzymali się u końcu w hotelu, lecz rankiem, przy śniadaniu właścicielka wręczyła Harry’emu sto listów a Vernon szybko je zarekwirował . Tym razem zabrał ich do oddalonej od wszystkiego mizernej chaty na morskiej skale, był pewny, że tam nikt nie dostarczy przeklętych listów. W nocy, chwilę przed północą, ktoś załomotał w drzwi. Intruzem okazał się być, wielki, brodaty mężczyzna. Okazało się, że przybył do Harry’ego, złożył mu życzenia urodzinowe. Przedstawił się jako Rubeus Hagrid, gajowy Hogwartu. Oznajmił chłopcu, że jest czarodziejem i oburzony na jego niewiedzę, skrzyczał Dursleya, za to, że nie powiedział o niczym Harry’emu. Ciotka Petunia, zapytana przez chłopca, czy wiedziała kim jest, kipiąc złością opowiedziała o swojej siostrze, która okazała się być czarownicą i również dostała list ze szkoły magii i czarodziejstwa w Hogwarcie, gdzie znikała na cały rok a wracała tylko na wakacje; oznajmiła, że wyszła za niejakiego Pottera i urodził im się syn, wspomniała też o jej śmierci. Hagrid opowiedział zdumionemu Harry’emu o jego rodzicach, których zabił czarnoksiężnik, Voldemort, poinformował go, że próbował zabić i jego, lecz śmiertelne zaklęcie odbiło się od niego powodując zniknięcie napastnika, a po tych wydarzeniach została mu na czole blizna. Wuj Vernon nie poddawał się bez walki, zwrócił się do olbrzyma oznajmiając mu, że młodzieniec nie uda się do żadnej magicznej szkoły- Hagrid w odpowiedzi na to wyjął parasolkę, błysnęło fioletowe światło i Dudleyowi wyrósł świński ogon. Rubeus poprosił Harry’ego o dyskrecję, wyznał, że poza paroma podstawowymi zaklęciami, zakazano mu używać magii, gdy wyrzucono go ze szkoły- Albus Dumbledore pozwolił mu wtedy zostać jako gajowy. Chłopcu kłębiło się w głowie mnóstwo pytań a Hagrid dodał jeszcze, że mają mnóstwo pracy, w tym kupienie mu podręczników.
Następnego ranka Harry obudził się wcześnie, wmawiał sobie, że wszystko co się wydarzyło, było tylko snem-jednak sowa z gazetą w pazurach upewniła go, że nie. Otworzył okno wpuszczając ją, tak zrzuciła na olbrzyma gazetę i zaczęła drapać jego płaszcz. Harry powstrzymał ptaka, dając mu- tak jak kazał Hagrid- pięć knutów z jego kieszeni. Na widok pieniędzy przypomniało mu się, ze Vernon wczorajszego dnia wrzeszczał, że nie da mu ani grosza na edukację w magicznej szkole- pomyślał wtedy, że sam nie ma pieniędzy aby kupić wspomniane przez Hagrida podręczniki. Gdy wyraził mu swe obawy, ten oznajmił, że jego rodzice na pewno mu coś zostawili w czarodziejskim banku Gringotta. Wspomniał, że musi się tam udać w sprawie zleconej przez samego dyrektora Hogwartu- Dumbledore’a. Wsiedli do łódki- olbrzym wytłumaczył uprzednio, że jest zobowiązany ograniczać użycie magii, kiedy tylko to możliwe; gdy płynęli, zapytany wytłumaczył dlaczego bank Gringotta jest najlepiej strzeżonym na świecie i rozmawiali jeszcze przez chwilę. Następnie, gdy jechali pociągiem, Harry odczytał list, z którego dowiedział się, jakie szaty, podręczniki i pozostałe wyposażenie ma posiadać. Na ulicę Pokątną dostali się poprzez pub, najwyraźniej dla czarodziei, spotkali tam Quirrella- profesora z Hogwartu i wielu innych ludzi, którzy z wielkim entuzjazmem powitali chłopca. Mijając czarodziejskie witryny sklepów, udali się do banku, Hagrid załatwił tam pewną sprawę Hogwartu, o której nie mógł powiedzieć Harry’emu oraz wyciągnął trochę jego pieniędzy z pełnego skarbca. Najpierw odwiedzili Madame Malkin, aby kupić mu mundurek, chłopiec spotkał tam bladego blondyna, od razu wiedział, że go nie polubi; później weszli do księgarni Esy i Floresy, aby zakupić mu książki i inne rzeczy. W centrum handlowym Eylopa Hagrid kupił Harry’emu sowę śnieżną jako prezent urodzinowy. Jako ostatni, odwiedzili sklep z różdżkami; spotkali Ollivandera, ten podawał mu coraz to nowsze różdżki, bardzo długo próbował dopasować odpowiednią, gdy w końcu jedna z ostrokrzewu pióra feniksa, okazała się idealna. Na końcu Hagrid odprowadził Harry’ego na pociąg do domu Dursleyów i wręczył mu kopertę biletem do Hogwartu, Pierwszego Września ze stacji King’s Cross. Czas do rozpoczęcia roku spędzał w swoim pokoju-Dursleyowie przestali mu dokuczać, traktowali go jak powietrze. Poprosił wuja Vernona o podwózkę na pociąg a ten się zgodził. Gdy był już na stacji, kompletnie nie wiedział jak dostać się na peron 9 i ¾, ale pomogła mu miła kobieta z czwórką rudych dzieci-przyszłymi uczniami Hogwartu- kazała mu wejść w ścianę między peronami dziewięć i dziesięć. Ku jego zaskoczeniu udało się, stał teraz przed czerwonym pociągiem pełnym ludzi. Usiadł w pustym przedziale, po chwili dołączył do niego Ron-jeden z dzieci kobiety która mu pomogła. Długo rozmawiali, w pewnym momencie do ich przedziału wkroczył chłopiec, pytał się, czy nie widzieli ropuchy, bo jego uciekła. Później przyszła dziewczyna , przedstawiła się jaka Hermiona Granger, szukała ropuchy. Bardzo dużo mówiła i jak na ich gust, była zbyt przemądrzała. Spotkali chłopca, którego Harry poznał już u Madame Malkin, Dracona Malfoya- dowiedziawszy się od innych że przebywa tu Harry Potter, przyszedł aby się z nim zaprzyjaźnić, Harry jednak widząc jego negatywny stosunek do Rona i nie zgadzając się z tym, co mówi zbył go. Gdy dotarli na miejsce, nad brzegiem jeziora czekał Hagrid, magicznymi łódkami dostali się do szkoły. Przy bramie powitała ich profesor McGonagall i zaprowadziła do Wielkiej Sali na ucztę, opowiadając po drodze o ceremonii przydziału, podczas której zostaną przydzieleni do jednego z domów Hogwartu- Slytherinu, Gryffindoru, Ravenclawu lub Hufflepuffu. Harry wylądował w Gryffindorze, podobnie jak Ron, Herniona Granger i Neville, chłopiec, który szukał żaby. Na koniec odśpiewano szkolny hymn- każdy na inną melodię, po czym Dyrektor wysłał uczniów do łóżek.
Pierwsze dni zapoznawali się ze szkołą i nauczycielami, Harry zauważył, że nie tylko on jeden nie miał nigdy styczności z magią, wielu uczniów pochodziło z rodzin mugoli- niemagicznych ludzi. Pewnego dnia, przy śniadaniu w Wielkiej Sali, sowa zrzuciła na jego talerz list od Hagrida, zaprosił go do swojej chatki na herbatę, on chętnie się zgodził, napisał odpowiedz na drugiej stronie kartki i wysłał odpowiedź przez swoją sowę- Hedwigę. Odwiedziny były miłym pocieszeniem po lekcji eliksirów, nauczanych przez Snape’a, który wyraźnie go nie polubił- z wzajemnością. Do Hagrida udał się z Ronem, rozmawiali o pierwszym tygodniu szkoły a olbrzym powspominał trochę o swoim pobycie w Hogwarcie. Wzrok Harry’ego przykuł leżący na stole kawałek papieru wycięty z gazety, był to artykuł o włamaniu do Gringotta, pisało, że włamanie mające miejsce 31 lipca uważa się za dzieło czarnoksięskich mocy oraz, iż personel banku oznajmił, że nic nie zostało zrabowane, a włamano się do pustej krypty, która nieco wcześniej, tego samego dnia została opróżniona przez właściciela. Harry spytał o t olbrzyma, zorientował się bowiem, że włamania dokonano w jego urodziny, może nawet w czasie kiedy przebywali w banku, pomyślał też wtedy, że gajowy załatwiał sprawy Hogwartu i wyciągnął ze skrytki małą paczuszkę- Hagrid nawet na niego nie spojrzał, tylko zbył pytaniem, czy smakują mu ciasteczka.
W końcu uczniowie doczekali się lekcji latania na miotle, które, na ich nieszczęście, mieli razem z Ślizgonami. Harry’emu szło bardzo dobrze, jednemu z niewielu- Neville spadł i złamał nadgarstek, Pani Hooch z

1. Przedstawienie rodziny Dursleyów: Vernona, Petunii i ich syna Dudley’a.
2. Dziwne wydarzenia;
a) Kot zachowujący się jak człowiek.
b) Mnóstwo ludzi w pelerynach.
c) Miasta pełne sów.
d) Ludzie w śmiesznych strojach rozmawiający o Potterach- nielubianej przez Dursleyów rodzinie.
3. Przemiana kota w Minervę McGonagall, pojawienie się czarodzieja Albusa Dumbledore’a.
4. Przyjazd latającym motocyklem olbrzymiego gajowego Hogwartu- Hagrida z małym Harrym Potterem.
5. Zostawienie dziecka pod drzwiami Dursleyów.
6. Przeniesienie akcji sześć lat później.
7. Okrutne traktowanie Harry’ego przez wujostwo i kuzyna.
8. Urodziny rozpieszczonego przez rodziców Dudley’a, wycieczka do zoo, zabranie Pottera z powodu złamanej nogi jego opiekunki- Pan Figg.
9. Dziwne zjawiska wokół Harry’ego.
10. Udanie się do cieplarni z gadami;
a) Rozmowa chłopca z wężem.
b) Złość z powodu zachowania samolubnego kuzyna.
c) Niespodziewane zniknięcie szyby w klatce zwierzęcia.
d) Ucieczka gada.
11. Powrót do domu i złajanie Harry’ego za całe wydarzenie.
12. Otrzymanie przez chłopca listu w wakacje poprzedzające jego pójście do gimnazjum;
a) Zabranie kartki przez wujka.
b) Podsłuchiwanie narady spanikowanych Vernona i Petunii.
13. Przeniesienie Harry’ego do mniejszego, nieużywanego pokoju Dudley’a.
14. Furia kuzyna.
15. Coraz więcej listów zaadresowanych do Pottera, tym samym pismem co za pierwszym razem.
16. Chęć przeczytania przez Harry’ego jego wiadomości.
17. Wściekłość wuja, bezsilność dorosłych.
18. Wyruszenie w podróż w nadziei na zakończenie prześladowania przez listy.
19. Zatrzymanie się w hotelu;
a) Przekazanie stu wiadomości zaadresowanych do chłopca przez właścicielkę.
b) Zabranie ich przez wuja.
c) Dalsza wyprawa.
20. Przyjazd do domku na morskiej skale;
a) Narzekania Dudley’a.
b) Zjedzenie marnej kolacji.
c) Spędzenie nocy pośród sztormu.
21. Pojawienie się olbrzymiego, brodatego mężczyzny- Hagrida.
a) Strach rodziny.
b) Przyjazne powitanie Harry’ego, złożenie mu życzeń urodzinowych.
c) Oznajmienie chłopcu, że jest czarodziejem.
d) Oburzenie olbrzyma na niewiedzę Harry’ego o czarodziejskim świecie.
e) Skrzyczenie za to Vernona i Petunii.
f) Wyczarowanie denerwującemu Dudleyowi świńskiego ogona.
g) Opowiedzenie przez wściekłą kobietę o swojej siostrze Lily, która też dostała list ze Szkoły magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, wspomnienie jej małżeństwa z Jamesem Potterem, narodzin Harry’ego i śmierci Potterów.
h) Opowieść Hagrida o rodzicach chłopca, którzy zginęli zabici przez czarnoksiężnika Voldemorta; oznajmienie o próbie zabójstwa chłopca, jego przeżyciu, odbiciu się śmiertelnego zaklęcia i zniknięciu złoczyńcy.
i) Zdezorientowanie Harry’ego całą sytuacją.
22. Zabranie młodego czarodzieja przez olbrzyma.
23. Przeczytanie przez chłopca listu z Hogwartu; dowiedzenie się z niego o rzeczach potrzebnych do nauki w czarodziejskiej szkole.
24. Udanie się na ulicę Pokątną, pełną czarodziejskich sklepów;
a) Spotkanie po drodze jąkającego się profesora Quirrella w wielkim turbanie, roztaczającego wokół siebie woń czosnku nauczyciela obrony przed czarną magią w Hogwarcie.
b) Pójście do banku Gringotta w celu wyjęcia pieniędzy Harry’ego oraz załatwienia ,,spraw Hogwartu’’.
c) Skierowanie się do Madame Malkin w celu kupienia szkolnych szat.
d) Spotkanie tam bladego blondyna.
e) Odwiedzenie księgarni Esy i Floresy.
f) Zakupienie różdżki.
g) Pośpieszenie do centrum handlowego Eylopa, kupienie tam sowy śnieżnej- prezentu dla Harry’ego.
25. Wręczenie przez Hagrida biletu na pociąg do Hogwartu, pożegnanie gajowego i powrót chłopca do domu.
26. Ignorowanie Harry’ego przez Dursleyów do końca wakacji.
27. Skierowana do wuja prośba Pottera o podwiezienia na pociąg, zgodzenie się Vernona.
28. Poinformowanie przez chłopca o peronie dziewięć i trzy czwarte, którego nazwa widniała na bilecie.
29. Wyśmianie go z tego powodu przez Dursleyów, oznajmienie mu o jego nieistnieniu.
30. Pojawienie się na stacji z kufrem szkolnym i klatką z sową śnieżną- Hedwigą, niewiedza o sposobie dostania się na swój peron.
31. Pomoc miłej kobiety z czwórką rudych dzieci; poinformowanie chłopca o konieczności wbiegnięcia w ścianę pomiędzy tabliczkami z napisem ,,peron dziesiąty’’ i ,,peron dziewiąty’’ w celu dostania się na peron dziewięć i trzy czwarte.
32. Znalezienie się Harry’ego w upragnionym miejscu; pojawienie się przed czerwonym pociągiem pełnym ludzi z podpisem ,,Pociąg ekspresowy do Hogwartu, godzina jedenasta’’.
33. Wkroczenie do pociągu i znalezienie pustego przedziału.
34. Szepty wokół na widok Harry’ego.
35. Dołączenie rudego chłopca, Rona, jednego z dzieci pomocnej kobiety.
36. Rozmowa i zaprzyjaźnienie się chłopców.
37. Wejście do ich przedziału chłopca szukającego swojej ropuchy Teodory a po chwili przemądrzałej dziewczyny z burzą brązowych włosów-Hermiony Granger, również szukającej jego zwierzęcia.
38. Zakłócenie spokoju przez blondyna spotkanego przez Harry’ego w sklepie – Dracona Malfoya, próbującego zaprzyjaźnić się z nim ze względu na jego popularność po przeżyciu ataku Voldemorta, odrzucenie go przez Pottera.
39. Dotarcie pociągu do Hogwartu.
40. Spotkanie Hagrida przeprawiającego pierwszorocznych uczniów magicznymi łódkami przez jezioro.
41. Odnalezienie przez gajowego ropuchy chłopca, Neville’a.
42. Trzykrotne zapukanie przez olbrzyma w bramę, przekazanie uczniów wysokiej, czarnowłosej czarownicy, profesor McGonagall.
43. Zaprowadzenie przez nią dzieci do Wielkiej Sali na ucztę rozpoczynającą rok szkolny, wytłumaczenie po drodze zasad ceremonii przydziału do poszczególnych domów: Slytherinu, Gryffindoru, Hufflepuffu i Ravenclawu.
44. Śpiew Tiary Przydziału o Hogwarcie.
45. Przydzielenie Harry’ego, Rona, Hermiony i Nevile’a do Gryffindoru.
46. Radość Gryfonów na wieść o wylądowaniu Pottera w ich domu.
47. Poznanie Prawie Bezgłowego Nicka, ducha rezydenta wieży Gryffindoru.
48. Wielka uczta.
49. Zauważenie siedzącego przy stole prezydialnym Quirrella w wielkim turbanie, spojrzenie mu w oczy i nagły, przeszywający ból jego blizny na czole.
50. Przemówienie starca z długą, srebrną brodą – dyrektora Hogwartu, Albusa Dumbledore’a.
a) Przekazanie przypomnienia pana Filcha, woźnego, o nieużywaniu przez uczniów czarów między lekcjami.
b) Ostrzeżenie młodych czarodziejów przed trzecim piętrem, prośba, aby je omijali.
c) Ogłoszenie o próbach quidditcha, rozpoczynających się w drugim tygodniu semestru.
51. Odśpiewanie hymnu Hogwartu i udanie się Gryfonów do swojego dormitorium poprzez przejście przez dziurę w portrecie Grubej Damy, podając jej przy tym hasło.
52. Pójście spać chłopców we wspólnej sypialni.
53. Pierwszy dzień nauki, ciągłe szepty i wskazywanie palcami Harry’ego.
54. Przekazanie przez Hedwigę listu od Hagrida z zaproszeniem na herbatkę.
55. Pierwsza lekcja eliksirów z profesorem Snapem i upokarzanie przez niego Harry’ego.
56. Udanie się z Ronem do chatki Hagrida na skraju Zakazanego Lasu.
57. Zauważenie przez Pottera kawałka wyciętego z gazety, artykułu o włamaniu do pustej skrytki w banku Gringotta, dokonanego przez mroczne moce w dniu odwiedzin Hagrida i Harry’ego najpilniej strzeżonego miejsca na świecie.
58. Pytanie chłopca odnośnie artykułu, zbycie go przez gajowego.
59. Ogłoszenie w pokoju wspólnym Gryfonów o lekcjach latania na miotle z nielubianymi przez nich Ślizgonami.
60. Złamanie nadgarstka przez Neville’a, zabranie go do skrzydła szpitalnego przez panią Hooch- nauczycielkę latania na miotle.
61. Wyśmianie go przez Malfoya, jego próba schowania kulki przypominajki zagubionej przez poszkodowanego.
62. Bohaterska postawa Harry’ego, odebranie kulki Draconowi.
63. Wezwanie go do szkoły przez profesor McGonagall, zgarnięcie po drodze Olivi

Jedną z najpopularniejszych książek ostatnich lat jest niewątpliwie cykl o młodym czarodzieju – Harrym Potterze. Cykl ten wydaje się „dorastać” wraz z czytelnikiem. Gdy czytelnik poznaje głównego bohatera, jest on jeszcze chłopcem, a w ostatnim tomie już człowiekiem niemal dorosłym.
Zagadnieniem poruszanym w powieści Harry Potter i kamień filozoficzny jest motyw walki dobra ze złem, będącej uniwersalnym problemem dziejów ludzkości. Autorka hołduje idei znajdującej akceptację w ogólnoludzkim przekonaniu, że dobro zwycięża zło. Według różnych mitologii dobro i zło istnieją od początku świata, wyłoniły się z chaosu wraz z bóstwami, stanowią immanentny składnik nie tylko natury ludzkiej, ale i boskiej. Zło reprezentuje Voldemort, który chce zawładnąć światem. Jego przeciwnikiem jest Dumbledore i młody czarodziej – Harry Potter. Fabuła powieści została zbudowana na pomyśle serii przygód Harrego i innych uczniów szkoły magii – Hogwartu. W sposobie konstruowania świata pojawia się wiele motywów charakterystycznych dla baśni ludowych. Istotną rolę odgrywa w powieści magia. Bohaterowie mogą podróżować na wiele cudownych sposobów, dzięki czarom możliwe jest sprzątanie, gotowanie. Młodych czytelników niewątpliwie zachwyca wizja podniebnych podróży samochodem. Na wyobraźnię działa też zaklęty las i niesamowite smoki hodowane przez Hagrida. Wyobraźnię i emocje zwolenników sportu pobudzi gra w quidditcha.
Jednym z problemów poruszanych w powieści jest problem przyjaźni i odrzucenia. Harry wychowuje się w domu swojej ciotki. Nie jest tam jednak mile widziany. Ciotka i wuj są zapatrzeni w swojego syna, Harrego traktują jako niechcianego gościa. Chłopiec gnieździ się w komórce pod schodami, donasza ubrania po kuzynie. Jego życie jest smutne, pozbawione nawet drobnych radości. Harry nie spędza czasu z rodziną, nie obchodzi się jego urodzin, nie otrzymuje preze

Harry Potter
Harry Potter jest chłopcem niskiego wzrostu z zmierzwionymi, czarnymi włosami i zielonymi oczami. Jest synem dwójki czarodziejów Lily i James Potterów. Zostali oni zaatakowani przez Voldemorta, niestety zostali zabici przez Czarnego Pana. Tylko Harry jako niemowlę przeżył z nim spotkanie, a znakiem tego jest blizna w kształcie błyskawicy, umieszczona na jego czole. Rozumie mowę węży, o czym dowiadujemy się w trakcie jego wycieczki do zoo. Mieszka u swojego wujostwa – państwa Dursleyów. Nie ma swojego pokoju, przebywa w małej i ciasnej komórce pod schodami. Państwo Dursley nie przepadają za Harrym, ponieważ boją się magii. W dniu swoich jedenastych urodzin dowiaduje się, że jest czarodziejem. Uczy się w Hogwarcie, szkole magii i czarodziejstwa. Przyjaźni się z Hermioną Granger i Ronem Weasley. Harry jest rozsądny i oszczędny. Odsiedział po swoich zmarłych rodzicach sporych rozmiarów majątek, ale nie wydaje go od razu, korzysta z niego tylko w razie nagłej potrzeby. Ze względu na przeżycie ataku Voldemorta Harry jest dosyć popularny w Hogwarcie. Nie wykorzystuje tego, chce być normalnym chłopcem o magicznych zdolnościach. Nie lubi Draco Malfoya, który cały czas się wywyższa i przechwala. Tiara Przydziału wybrała mu jako dom Gryffinodr, co świadczy o odwadze i wytrwałości w dążeniu od celu. Jest życzliwy, pomocny i koleżeński. Jeśli jego przyjaciele potrzebują pomocy od razu rusza im na ratunek. Bardzo lubi sport. Dołączył do drużyny Quidditcha Gryfonów.

Ron Weasley
Ron Weasley jest chudym, wysokim ch�

„Harry Potter i Kamień Filozoficzny” jest pierwszym tomem siedmioczęściowej serii książek o młodym czarodzieju Harrym Potterze, autorstwa J. K. Rowling. Młody czarodziej walczy z Voldemortem, co obrazuje walkę dobra ze złem. Ostatecznie pokonuje Czarnego Pana. Harry Potter to powieść osadzona w rzeczywistości, w której istnieje magia i szkoła dla czarodziejów Hogwart. Oryginalna nazwa to „Harry Potter and the Sorcerer’s Stone”. Wydania brytyjskie wydawane były od 1997 roku przez Bloomsbury Publishing, w Polsce zaś od 2000 roku przez Media Rodzina.
Pomysł na opowieść o Harrym Potterze przyszedł do głowy Rowling podczas podróży zatłoczonym pociągiem z Manchesteru o Londynu w roku 1990. Zaczęła pisać jeszcze tego samego wieczoru. Jej powieść nie wyglądała początkowo tak, jak możemy ją teraz zobaczyć, duży wpływ na to miała śmierć matki Rowling. Pisarka pisała Harry’ego Pottera w kawiarni, opiekując się swoją małą córeczką w wózku, a także podczas koncertu skrzypcowego Piotra Czajkowskiego. Pierwszy szkic jej trzech pierwszych rozdziałów nie został zaakceptowany w agencji lite

„Harry Potter i Kamień Filozoficzny” jest pierwszym tomem siedmioczęściowej serii książek o młodym czarodzieju Harrym Potterze. Dowiadujemy się, że rodzice chłopca – Lily i James Potter– zostali zabici przez czarnego Pana, Voldemorta. Harry przeżył jednak to spotkanie jako jedyny, symbolem tego wydarzenia została blizna na czole w kształcie błyskawicy. Książka będzie opowiadać o jego losach, niedługo po tym jak dowiedział się, że jest czarodziejem.
„Harry Potter i Kamień Filozoficzny” został napisany przez J. K. Rowling. Opublikowano go po raz pierwszy w 1997 roku, w Polsce w 2000 roku. Pomysł na książkę wpadł pisarce do głowy, kiedy ta podróżowała zatłoczonym pociągiem z Manchesteru do Londynu w 1990 roku. Jak sama twierdzi, zaczęła pracę nad książką jeszcze tego samego dnia. Duży wpływ na kształt książki wywarła śmieć matki Rowling, gdyż w szkicu rodzice Harry’ego wcale nie mieli zostać zabici. Pisarka pracowała nad książką nie tylko w domu, często pisała w kawiarni, kiedy zajmowała się również swoim dzieckiem w wózeczku. Zdarzyło jej się pisać Harry’ego nawet trakcie koncertu skrzypcowego Piotra Czajkowskiego. Długo Rowling nie mogła znaleźć wydawcy. Dopiero w 1996 roku opublikowania książki podjęło się wydawnictwo Bloomsbury Publishing.

Czas i miejsce akcji: Fabuła rozgrywa się w niedokładnie określonym czasie, możemy się domyślić, że z pewnością są to czasy współczesne. Historia ma miejsce w Londynie (peron 9 i 3/4), Ulica Pokątna, Miasteczko Little Whining (miasteczko, w którym mieszkają Dursleyowie), Hogwart (szkoła magii i czarodziejstwa). Fabuła trwa około 12 lat – od momentu śmierci Lily i Jamesa Pottera, do ukończenia przez Harry’ego pierwszego roku nauki w Hogwarcie.

Ważniejsi bohaterowie książki:
Harry Potter: młody czarodziej. Ma bujne czarne włosy i zielone oczy. Mieszka u wujostwa Dursleyów, ponieważ jego rodzice zostali zabici przez Voldemorta. Ma bliznę na czole w kształcie błyskawicy. Przyjaźni się z Hermioną Granger i Ronem Weasley. Jest bardzo przyjacielski, odważny i pomocny. Zawsze pomoże przyjaciołom. Chce być jak najlepszym czarodziejem. Przyjaźni się również z pół

Bohaterowie Harry Potter i Kamień Filozoficzny –

Harry Potter – główny bohater sagi, w tej części ma 11 lat, jako jedyny z klanu Potterów przeżył atak Lorda Voldemorta. Nie został jednak bez skazy, posiada on mianowicie bliznę w kształcie błyskawicy (w Polsce znowu dosyć popularny znak). W gronie najbliższych przyjaciół uważany za osobę bardzo przyjacielską, ufną, której można zawsze powierzyć swoje zaufanie, chociaż ma problemy z regulaminem czy zasadami w szkole.

Lily Potter – matka Harrego, która zginęła w walce z Voldemortem

James Potter – ojciec Harrego, on również ginie w trakcie walki z Voldemortem, cieszył się ogromnym szacunkiem i sympatią bohaterów.

Ron Weasley – najlepszy i najbliższy przyjaciel Pottera, piegowaty chłopiec o ognistym ubarwieniu włosów, jest najmłodszym mężczyzną z rodu Weasley posiada jednak jeszcze młodszą siostrzyczkę. Bardzo szanuje i kocha najbliższych chociaż nie ukrywa, że boi się, iż mimo pozytywnych cech charakteru nie będzie w stanie życiowo doścignąć swojego rodzeństwa.

Hermiona Granger – oprócz tego, że obecnie wielu może ją znać z najróżniejszych memów czy żartów w polskiej przestrzeni internetów, to w powieści pełni ciągle rolę najbliższej przyjaciółki Rona i Harrego. Najlepsza uczennica w szkole, do wszystkiego przykłada się z największą wagą, i zazwyczaj jako pierwsza bierze się do nauki. Jest postrzegana jako osoba bardzo koleżeńska, bezkonfliktowa, ale kiedy trzeba potrafi pokazać swojego magicznego pazura. W Kamieniu Filozoficznym po raz pierwszy u

„Harry Potter i Kamień Filozoficzny”
Autor: J. K. Rowling
Gatunek: powieść
Rodzaj literacki: epika
Narracja: trzecioosobowa, narrator wszechwiedzący

Czas i miejsce akcji: miejsca rzeczywiste (Londyn, Little Whinging) i magiczne (Ulica Pokątna, peron 9 i 3/4). Akcja rozgrywa się w ciągu 12 lat od narodzin Harry’ego do ukończenia przez niego pierwszego roku nauki w Hogwarcie.

Główni bohaterowie:
Harry Potter – jego rodzice zginęli z rąk Voldemorta, jako jedyny przeżył, a symbolem tego spotkania jest blizna na czole w kształcie błyskawicy. Mieszka w komórce pod schodami u wujostwa Dursleyów. Ma czarne włosy, które niezwykle szybko odrastają i zielone oczy. Podczas wizyty w zoo dowiaduje się, że jest czarodziejem, rozmawia z wężem i pomaga zwierzęciu uciec z terrarium. Zaprzyjaźnia się Ronem, Hermioną i Hagridem. Harry jest bardzo odważny i wytrwały. Jest również ciekawski, chce być jak najlepszym czarodziejem. Żałuje, że nie mógł poznać swoich rodziców – Jamesa i Lily Potterów, bardzo za nimi tęskni.
Hermiona Granger – pochodzi z rodziny nie-czarodziejów, czyli mugoli. Z tego powodu jest wyzywana od mugolaków (dziecka, którego rodzice nie byli czarodziejami i nie posługiwali się magią). Chce, aby jej rodzina była z niej dumna. Ma bujne brązowe włosy i wystające przednie zęby. Jest bardzo mądra, ambitna i wytrwała, czasami potrafi być bardzo przemądrzała. Przyjaźni się z Harrym i Ronem.
Ron Weasley – pochodzi z rodziny biednej i wielodzietnej – ma pięciu braci i

Czas i miejsce akcji książki „Harry Potter i Kamień Filozoficzny”
Czas akcji książki „Harry Potter i Kamień Filozoficzny”
Fabuła rozgrywa się czasach współczesnych, a dokładniej w latach 1981–1992. Akcja toczy się od Halloween 31 października 1981 roku, kiedy to w pierwszym roku życia małego Harry’ego jego rodzice, James i Lily Potterowie, spotykają na swojej drodze lorda Voldemorta. Oboje zostają przez niego uśmierceni. Zły czarodziej chce również pozbawić życia małe dziecko, lecz nie udaje mu się to. Następnie w 1991 roku Harry Potter, który niedługo skończy 11 lat, przebywa u wujostwa Dursleyów. Podczas pobytu w zoo, uwalnia w magiczny sposób węża, którego mowę rozumie. Dowiaduje się, że jest czarodziejem. Niedługo później dostaje list z zaproszeniem do Hogwartu. Akcja kończy się w 1992 roku, kiedy Harry z przyjaciółmi ujarzmia wielkiego, trzygłowego psa Puszka, wchodzi do dziwnego pomieszczenia. Musiał rozwiązać kilka zagadek, aby dostać się wreszcie do Kamienia Filozoficznego. W ostatniej komnacie młody Potter stoczył walkę z Quirrelem, który z tyłu głowy miał twarz Vo

Harry Potter i kamień filozoficzny streszczenie krótkie
Harry Potter to jedenastoletni chłopiec żyjący u swojego wujka i ciotki, ponieważ jego rodzice zginęli. Kiedy kończy jedenaście lat dowiaduje się od Hagrida ogromnego mężczyzny wydającego się olbrzymem, ale będącego bardzo miłym towarzyszem, Harry dowiaduje się, że ma talent magiczny jak jego rodzice i jest zaproszony do nauki w szkole magicznej. Zgodził się, ponieważ ciotka i wuj oraz ich syn Dudley, byli dla niego bardzo nie mili i mu uprzykrzali niesamowicie życie. Na początku udał się na ulicę pokątną, gdzie musiał kupić rzeczy do nowej magicznej szkoły. Kupił szatę, podręczniki oraz czego najbardziej nie mógł się doczekać, czyli kupił też własną różdżkę. Następnie udał się razem z Hagridem na dworzec kolejowy, a dokładniej na peron dziewiąty i trzy czwarte, do którego, aby się przenieść trzeba było wejść w barierkę. Kiedy już wsiadł do pociągu poszedł do jedynego wolnego wagonu razem z chłopakiem, którego spotkał na peronie. Po chwili doszła do nich też dziewczynka, która jak tylko zaczęła mówić to się przechwalała swoją wiedzą przez co Harry pod koniec podróży miał jej już serdecznie dosyć.
Kiedy przybyli, małymi łódeczkami dostali się do zamku, gdzie miał się odbyć przydział do odpowiednich domów. Przydzielała ich Tiara Przydziału. Chciała ona dać do Slytherinu, ale Harry ubłagał ją o Gryfindor. Harry ćwiczy magię i doskonali się w jej sztuce. Jednak prawdziwą zabawę stanowią dla niego mecze i treningi quiddicha, w którego okazał się naprawdę dobrym zawodnikiem i dzięki niemu jego dom wygrał z innymi w tę dyscyplinę. Jednak nie wszystkie lekcje były przyjemne. Harry nienawidził lekcji eliksirów prowadzonych przez Severusa Snape’a, bo zawsze jak udało się Harry’emu coś zrobić to on to psuł, a jak mu nie wyszło to się naśmiewał. Faworyzował zresztą Malfoya, którego Harry także nie lubił. Życie było tam bardz

Będą o nim pisać wielkie rzeczy. Będzie sławny. Jak się później okazało, uratował świat przed złem.
Harry Potter, bo o nim mowa, to tytułowy bohater książki J.K. Rowling pt. Harry Potter i Kamień Filozoficzny. Harry to syn Lilii i Jamesa Potter, zginęli oni z rąk Lorda Voldemorta. Gdy poznajemy chłopca, mieszka u Dursleyów na Privet Drive 4. Ciocia Petunia, wuj Vernon i Dudley to jedyna rodzina, która mu pozostała. Mieszkanie z nimi nie było spełnieniem marzeń dla Harry’ego. Można by rzec, że zupełnie nieprzyjemna. Chwilę przed 11. urodzinami zaczynają dziać się niewyjaśnione sytuacje, które przyniosą wiele zmian w jego życiu.
Harry to bardzo chudy i mały chłopiec, jak na swój wiek. Nosił głównie stare ubrania po kuzynie Dudley’u, które potęgowały wrażenie, że jest szczuplejszy, niż w rzeczywistości. Jest twarz była drobna. Miał czarne włosy i jasne, zielone oczy. Nosił charakterystyczne, okrągłe okulary sklejone taśmą. Miał na czole cienką bliznę, przypominającą zygzak błyskawicy. Jak się później okazało, była to pamiątka po spotkaniu z tym, którego imienia nie można było wypowiadać. Przez większość życia mieszkał w kanciapie pod schodami.
Przed 11. urodzinami Harry odkrył w sobie magiczne zdolności. Udowodnił to podczas wizyty w zoo – zaczął rozmawiać z boa dusicielem. W trakcie tego zdarzenia, szyba od terrarium węża zniknęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Otrzymał za ten „wybryk” najdłuższą dotąd karę. Kolejnym niepokojącym zdarzeniem były przybywające listy ze Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Z tego powodu wuj Vernon postanowił uciec i nie dopuścić do oddania Harrego do takiej szkoły. Niesamowite zdarzenia dla chłopca, który myślał, że jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym.
Pobyt w Hogwarcie go zmienił. Zdobył przyjaciół i ludzi, którzy o niego dbają. Do grona takich osób zaliczyć można: Hermionę Granger, Rona Wesley’a, Rebeusa Hagrid’a czy Albusa Dumbledor’a. Spotyka także nieprzyjaciół – Draco Malfoy’a. Harry ma „dar” wpadania w kłopoty. Udowadnia to również w późniejszych tomach książki. W lekturze Harry Potter i Kamień Filozoficzny chłopiec czuje się zobowiązany uratować tytułowy Kamień Filozoficzny przed nauczycielem Severusem Snapem. Jak się później okazało, podejrzewał nieodpowiednią osobę. Wraz z przyjaciółmi dostał się do klapy na trzecim zakazanym piętrze. Wykazał się wielką odwagą, rozwiązując pułapki zastawione przez nauczycieli. Uśpił czujność trójgłowego psa, pokonał diabelskie sidła, rozegrał partię szachów oraz rozwiązał zagadkę z eliksirami. Stanął oko w o