Krasnoludek - Charakterystyka bohaterów

„Krasnoludek”, ta krótka baśń została napisana przez Hansa Christiana Andersena w 1852 roku. Opowiada ona historię krasnoludka mieszkającego w domu u kupca. Mimo iż występuje w niej niewielu bohaterów, można pokusić się o ich charakterystyki.
Kupiec, u którego mieszkał krasnal. Był on bardzo dobrym człowiekiem. Przede wszystkim wiemy to z faktu, iż kobold zamieszkał u niego, ponieważ jak wiadomo krasnale mieszkają jedynie u dobrych ludzi przynosząc im szczęście i zaszczyt. Co roku na święta Bożego Narodzenia zostawiał on koboldowi w darze na czystej serwetce miseczkę miodu i osełkę najlepszego masła. Dobroć kupca przejawiała się również tym, iż pozwolił mieszkać na poddaszu swojego domu studentowi, biednemu studentowi. Nie jest powiedziane, że student nie musiał mu nic płacić, ale skoro mieszkał u kupca, znaczy, że jeżeli nawet musiał za opłacać wynajem nie mogła to być duża suma, gdy nie byłoby go stać. Kupiec zaś nie znał się wcale na literaturze i poezji, dlatego też niszczył książki od staruszki zawijając w ich kartki produkty ze swojego sklepu. Nie obrażał się również z byle powodu. Uwagę studenta, że nie zna się na poezji zbył śmiechem – czemu miałby się obrażać na coś, co prawdopodobnie było prawdą?
Student, prawdziwy biedny student mieszkający na poddaszu u kupca. Bardzo kochał on naukę, dlatego każdą chwilę spędzał na czytaniu. Kochał on też poezję, dlatego gdy zobaczył w co kupiec owinął mu ser – iż była to kartka ze starej książki z prawdziwą poezją, żal mu się zrobiło. W zamian za ser poprosił kupca o oddanie mu książek z poezją, aby kupiec ich nie niszczył. Niekiedy może nie zastanawia się co mówi i jak mówi, tak jak uwaga o tym, iż kupiec zna się na poezji tyle co beczka – ale obaj (i student i kupiec) uznali to za żart.
Krasnoludek, kobold, mieszkający u kupca. Był on bardzo dobry. Dbał o majątek i pracę kupca, co raz do roku było przez kupca nagradzane podarkiem gwiazdkowym. W podzięce krasnal chronił sklepu i tego, co było w nim najdroższego. Dbał również o dobre imię kupca i jego majątku, dlatego też oburzył się, gdy student wygłosił uwagę, iż kupiec zna się na poezji jak beczka stojąca w kącie. Chciał on przywrócić dobre imię beczki i po rozmowie z nią, poszedł do studenta chcąc powiedzieć mu, iż beczka zna się na poezji. Gdy poszedł jednak do niego zobaczył piękno poezji wychodzącej z książki. Tak mu się to spodobało i go urzekło, iż codziennie przychodził popatrzeć przez dziurkę od klucza i odtąd stwierdził, iż będzie też opiekował się studentem i jego książkami z poezją. W trakcie pożaru zaś, krasnal poszedł uratować książkę – najcenniejszy skarb w domu kupca.
I ostatnia beczka, której krasnal dał na chwilę dar mowy. Była oburzona, że student stwierdził, iż nie zna się ona na poezji. Stwierdziła z dumą, że ona ma większą znajomość poezji niż biedny student. Była ona bardzo dumna i zarażała tym inne przedmioty w sklepie.