Legenda o świętym Aleksym - Bohaterowie

Głównym, a zarazem tytułowym bohaterem „Legendy o świętym Aleksym” jest sam Aleksy. Pochodził on z zamożnej i pobożnej rodziny. Był posłusznym synem. Kiedy ojciec powiedział, że powinien się ożenić, ten posłusznie odpowiedział:

„Oćcze, szewkom ja twoje cięcie,
Wiernie dałbych swój żywot prze cię.
Cokole mi chcesz kazać,
Po twej woli ma się to zstać”.

W wieku dwudziestu czterech lat wziął za żonę Famijanę. Ich ślub pobłogosławił sam papież. Po ślubie Aleksy wybierał jednak życie ascety. Asceta (z języka greckiego askesis) jest to człowiek, który poświęca całe swoje życie służbie Bogu. Nie są dla niego ważne żadne potrzeby materialne. Wzór ascety był w średniowieczu stawiany wyżej, niż wzór władcy czy rycerza. Aleksy był szczery i nie zamierzał niczego ukrywać przed żoną, więc podczas nocy poślubnej oznajmił jej, że zamierza wyjechać następnego dnia. Aleksy po swoim wyjeździe do Syrii oddał wszystko, co miał ubogim, a sam zamieszkał pod drzwiami świątyni. Wiedział, że musiał żyć zgodnie z przykazaniami kościoła. Jego poświęcenie zostało wynagrodzone przez Boga między innymi przez cuda, jakie działy się w jego obecności. Po cudzie, w kościele, o którym wieść szybko rozeszła się po całym państwie (Matka Boska wstała z obrazu i powiedziała strażnikowi, aby ten wpuścił do świątyni mężczyznę leżącego na mrozie, przed drzwiami) Aleksy był uznawany przez ludzi za świętego. Kiedy takie życie zaczęło go męczyć, postanowił udać się do Tarsu – miasta świętego Pawła, jednak zmienne wiatry sprawiły, że dopłynął do swojej rodzinnej miejscowości – Rzymu. Przez całe życie nie wyjawił nikomu – nawet swojemu ojcu, pod schodami którego spędził szesnaście ostatnich lat swojego życia – kim tak naprawdę jest. Dopiero przed śmiercią napisał list, w którym ujawnił swoją prawdziwą tożsamość i opisał swoje życie. Ludzie dopiero po jego śmierci dowiedzieli się, że żebrak, którego poniżali przez tyle lat, jest tak naprawdę księciem. W godzinie śmierci Aleksego wszystkie dzwony, we wszystkich kościołach w całym Rzymie zaczęły dzwonić,a po śmierci Aleksego każdy, kto przebywał w pobliżu jego ciała, natychmiast zdrowiał ze wszelkich chorób.
Nie wiemy, czy święty Aleksy istniał naprawdę, jednak pierwsze opowieści o takim człowieku zaczęły powstawać już w V wieku w Syrii. W X wieku święty Wojciech spisał jego losy prozą, po łacinie i tak opowieść o świętym Aleksym rozprzestrzeniła się na cały świat.

Inni bohaterowie:
Rodzice Aleksego (Eufamijan i Aglijas) – bogaci, pobożni ludzie. Zawsze pomagali biednym i ubogim, przyjmowali pod swój dach pielgrzymów, karmili wdowy i sieroty, bardzo dobrze traktowali swoją służbę. Przed narodzinami Aleksego przez długi czas prosili Boga o dziecko. Ich prośby zostały wysłuchane. Po wyjeździe syna bardzo martwili się o niego. Nie szczędzili pieniędzy na jego poszukiwania. Syn był dla nich ważniejszy, niż pieniądze.

Famijana – córka cesarza, żona Aleksego. Pragnęła żyć w czystości i cnocie. Zapewniła swojego męża przed jego wyjazdem, że będzie pomagała potrzebującym, oraz że będzie czekała na powrót Aleksego tyle, ile będzie trzeba. Po jego śmierci tylko jej udało się wyjąć list, który żebrak (Aleksy) zaciskał w ręce.