Legenda o świętym Aleksym - Charakterystyka bohaterów

Legenda o świętym Aleksym to utwór należący do hagiografii, czyli działu piśmiennictwa opisującego żywot świętych. Opowiada ona o losach średniowiecznego bohatera i cudach towarzyszących jego życiu. Tytułowy mężczyzna jest wzorcem ascety. Odbierał sobie przyjemności z życia, dobra, skazywał na cierpienie oraz umartwiał ciało. Te działania miały poprowadzić go do wieczności i przyszłego życia u Boga, w niebie.
Mężczyzna urodził się w bogatej rodzinie. Jego narodziny były cudem, gdyż jego ojciec nie mógł mieć dzieci. Po wielu prośbach Bóg wysłuchał modlitwy wszystkich i narodził się chłopiec – nasz tytułowy bohater. Kiedy dorósł wziął za żonę kobietę z wysokiego rodu, córkę cesarza. W noc poślubną dał jej swój pierścień rodowy. Zostawił samą, w czystości, po czym odszedł. Postępował zgodnie z własnym sumieniem, jednak nie przemyślał tego, co mogła czuć kobieta. Nakazał jej jeszcze czcić Boga i być mu posłuszną, szanować rodziców oraz przyjaciół. Sam chciał mu oddać całe swoje życie. Żona nie miała wyboru i zgodziła się na wszystkie warunki męża. Powiedziała, że dopóki on żyje, ona także. Pokazuje to oddanie kobiety dla mężczyzny. Widać, że małżeństwo darzyło się wzajemnie miłością.
Następnego ranka Aleksy zabrał część swojego majątku. Wybrał się w daleką podróż. Tam rozdał całe swoje bogactwa biednym. Widzimy, że nasz bohater miał dobre serce, był hojny, pomocny. Człowiek ten był bardzo samotny. Jednak sam zdecydował o swoim losie. Pewien czas przebywał pod kościołem, który był przed nim zamykany. Aleksy wyglądał bardzo niechlujnie, nieprzyjaźnie. Nie miał pieniędzy, więc nie mógł w żaden sposób zadbać o swój wygląd. Nikt nie wiedział także o jego królewskim pochodzeniu, które starannie udało mu się ukryć przybierając tożsamość żebraka. Właśnie w tym momencie jego życia wydarzył się pierwszy cud. Matka Boska ze świątyni pod którą spał mężczyzna zeszła z obrazu i kazała otworzyć drzwi, aby asceta mógł wejść do środka i się ogrzać. Wydarzenie to pokazuje, że bohater miał w sobie dużo pokory i jego prośby i modlitwy zostały wysłuchane przez Boga.
Jego bliscy martwili się o niego i próbowali go szukać jednak bezskutecznie. Widać, że był dla nich ważną i wyjątkową osobą, którą kochali. Nikt jednak nie potrafił rozpoznać mężczyzny, gdyż nie wyglądał już jak dawniej.
Mężczyzna postanowił wyruszyć w kolejną podróż statkiem. Gdy był już na morzu i płynął, fale jednak zdecydowały zmienić kierunek jego podróży. Los zaprowadził go z powrotem do rodzinnego miasta Rzym. Może mężczyzna był tak związany z tym miejscem, że mimowolnie do niego wrócił.
Szesnaście lat mieszkał pod schodami domu swoich rodziców. Był okropnie traktowany, wylewano na niego nieprzyjemne substancje. On jednak dzielnie znosił całe upokorzenie, jakie na niego spadało. Nie sprzeciwiał się woli Boga, był mu posłuszny.
Przed śmiercią postanowił napisać list. Opisał w nim całe swe dotychczasowe życie. Chciał pewnie, aby po śmierci ludzie dowiedzieli się wszystkiego odnośnie całego jego życia, poświęcenia i umartwiania ciała w imię Stwórcy. Papier ten mocno trzymał w dłoni. Jest to znak, że był on dla niego ważny i nie chciał, aby przeczytały go niepowołane osoby.
W dniu jego śmierci działy się różne cuda, co podkreśla, jak ważną był postacią. Na początku w całym Rzymie zaczęły bić dzwony, jednak same, bez niczyjej ingerencji. Ludzie zaczęli interesować się tym niezwykłym wydarzeniem. Byli ciekawi, co się stało. Wieść głosiła, że ktoś umarł. Do miejsca śmierci ascety wybierali się papież, kardynałowie, duchowni. Każdy chciał dowiedzieć się czegoś na temat tajemniczej osoby. Z ciała Aleksego unosiła się także woń, która uzdrawiała chorych. Żadna z zebranych osób nie potrafiła jednak wyjąć listu z ręki ascety. Było to kolejne cudowne wydarzenie w życiu świętego. Podkreślenie tego, że nie chciał on, aby te osoby, nawet najwyższej rangi duchowni, mogły odczytać treść wiadomości. Zaczęli wznosić modlitwy do Boga, aby umożliwił im dokonanie tego czynu. Dowodzi to o ich pokorze oraz zaufaniu do Stwórcy. Czują się słabsi od niego i są mu posłuszni, ponieważ wiedzą, że są od niego niżej w hierarchii.
W pewnym momencie na miejscu pojawiła się żona Aleksego. Kobieta była jedyną osobą powołaną do wzięcia listu z dłoni męża i odczytania go. Bardzo kochała zmarłego już ascetę i dotrzymała przysięgę małżeńską. Żyła w czystości, za co została nagodzona właśnie poprzez ten cud. Dowiedziała się, że tajemniczy żebrak to właśnie jej mąż, któremu wybaczyła to, że ją opuścił. Była dobroduszna i kochająca.
Ostatnia część legendy dotyczy beatyfikacji. Nie zachowała się ona jednak, ponieważ utwór jest bardzo stary (z epoki średniowiecza).
Podsumowując, święty Aleksy był ascetą. Umartwiał swoje ciało. Oddał swój majątek biednym, co świadczy o jego dobroduszności. Do swojego celu poświęcił szczęście żony, która kochała go do śmierci. Przez okres jego nieobecności próbowała go szukać jednak bezskutecznie. Między małżeństwem istniała silna więź, która pozwoliła kobiecie wyjąć list z ręki mężczyzny.