Los utracony

Autorem książki „Los utracony” jest Imre Kertesz. Urodził się on w 1929 roku, a zmarł w roku 2016. Był on węgierskim pisarzem, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 2002 roku. Urodził się w bardzo biednej, żydowskiej rodzinie. Pod koniec drugiej wojny światowej w wieku piętnastu lat został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Podczas całego swojego życia napisał on tylko jedną książkę (właśnie „Los utracony”), jednak opisuje ona całe życie od momentu trafienia do obozu koncentracyjnego. Została ona wydana w 1975 roku.
Czytając tą książkę bardzo się wzruszyłem, ponieważ jest ona napisana tak dokładnie i idealnie opisuje realia tamtych czasów. Imre Kartesz- ten piętnastoletni chłopak, z jednej strony nie wie co tak naprawdę się dzieje, a z drugiej strony potrafi sobie poradzić w trudnej sytuacji. Kiedy rozmyślam o tej książce bardzo często zadaję sobie to pytanie, że przecież ta książka powstała prawie pięćdziesiąt lat temu , co ja mam z tym wspólnego, przecież wtedy były inne czasy. Otóż nie. Polecam tą książkę każdemu bez względu na wiek. Jest bardzo wzruszająca, aż do łez. Książka omawia tematy z dzisiejszego świata. Ten młody chłopak nie miał tak naprawdę nic i nikogo( wszyscy z jego najbliższych zmarli podczas wojny), a jednak dał radę. On był w moim wieku, odmawiał sobie wielu rzeczy, aby przeżyć. Bardzo rzadko spotyka się już ludzi, a szczególnie młodych takich jak ja, którzy doceniają nawet małe rzeczy. Teraz liczy się tylko drogocenny telefon lub markowe ubranie. Szkoda, że nie potrafimy dostrzec takich małych szczegółów jakimi są przykładowo dobre słowa, uśmiech drugiego człowieka, przyjaźń czy chociaż kochający rodzice. Jako przedstawiciel mojego, młodego pokolenia mówię to do wszystkich czytających tą recenzję. Przeczytajcie tą książkę. Uważam, że każdy, nawet ten, który nie cierpi książek lub jest uparty w swojej ideologii zmieni swoje zdanie po przeczytaniu tej lektury. Czasem zastanawiam się, czy na pewno, aby mieć znajomych, przyjaciół lub kogoś bliskiego trzeba być bogatym, mieć dużo obserwujących na Instagramie czy wielu znajomych na Facebooku. Mnie to nie imponuję. Pomogło mi w tym zdecydowanie przeczytanie tego tekstu, w którym autor mówi jako młody chłopak. To właśnie on zaimponował mi swoją postawą, tym, że spróbował podjąć się tak ciężkiemu wyzwaniu, którym jest oczywiście wojna. Poza tym był Żydem, a jak dobrze wiemy Żydzi byli uważani za podludzi. Żałuje tego, że autor tego tekstu niestety już nie żyje lub, że nie napisał kolejnej książki, bo ta była fenomenalna. Bardzo chciałbym być lub spróbować takiej postawy jakiej uczy mnie ten młody człowiek. Chciałbym także, aby moja recenzja trafiła w ręce, a przede wszystkim w oczy i serce wszystkich ludzi. Może zrozu

„Los utracony” Imre Kertész’a opowiada o piętnastoletnim chłopcu – Gyorgy’m Koves’ie, żydowskim chłopcu, który spędził rok obozach koncentracyjnych.
Akcja zaczyna rozgrywać się w Budapeszcie, gdzie bohater zwolnił się z lekcji szkolnych. Powodem tego był wyjazd ojca do obozu przymusowej pracy następnego dnia. Gdy Gyorgy wrócił do domu, tato zapewniał przyszły dochód swojej żonie – macosze nastolatka. Rodzice chłopca rozwiedli się, a po wielu rozprawach sądowych bohater przeszedł pod opiekę ojca. Matkę natomiast Gyorgy widywał od czasu do czasu.
Wieczorem tego samego dnia odbyła się pożegnalna uczta z rodziną zarówno macochy jak i taty bohatera oraz ich sąsiadami: państwa Steiner i Fleischmann. Po skończeniu kolacji i wyjściu gości chłopak pożegnał się z tatą.
Ze względu na trwającą wojnę przeciwko Żydom wydano nowe przepisy – Gyorgy musiał się gdzieś zatrudnić. Został więc pomocnikiem murarskim w zakładzie rafineryjnym „Shell”.
Pewnego ranka, jadąc do pracy nastolatek został zatrzymany przez policjanta. Jak się później okazuje, oprócz zatrzymania samego bohatera, strażnik zmusił do wysiadki jego kolegów z pracy oraz nieznanych mu dorosłych mężczyzn – wszystkich pochodzenia żydowskiego. Następnie utworzona grupa poszła za policjantem do komory celnej, gdzie kazano im czekać. Po południu Żydów zaprowadzono na ogromny plac koszar, miejsce nieznane bohaterowi, gdzie musieli spędzić noc zamknięci w niedalekiej stajni. Następnego dnia zatrzymanych ludzi przewieziono do cegielni „Budakalasz”, skąd po niecałym tygodniu zapakowano ich do wagonów pociągu towarowego i wysłano w daleką, ciężką w warunkach podróż z informacją, iż jadą do pracy do Niemiec.
Po kolejnych kilku dniach kolej zatrzymała się przy obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu – Auschwitz – Birkenau. Tam nastolatek wraz ze swoimi kolegami i innymi pojmanymi ludźmi przystąpili do specjalnych badań lekarskich, które selekcjonowały przybyłych na zdolnych i niezdolnych do pracy. Bohater, jako zdolny do pracy, został umyty, ogolony na łyso i ubrany w skromne pasiaki oraz prymitywne buty. Następnie wraz z innymi spotkał się z blokowym, który po krótce objaśnił im gdzie tak naprawdę ich przywieziono.
W Auschwitz Gyorgy spędził trzy dni, ciężko pracując i otrzymując bardzo skromne jedzenie. Czwartego dnia chłopiec został przeniesiony do obozu w Buchenwaldzie, dostał specjalny numer i plakietkę, która charakteryzowała go jako Węgra. Gdy bohater zaczynał się przyzwyczajać, a wręcz pałać niejaką sympatią do Buchenwald, po raz kolejny przewieziono go do

Imre Kertész, pisarz pochodzenia węgierskiego, o żydowskich korzeniach w 1975 roku napisał autobiograficzną książkę „Los utracony”, za którą 17 lat później (2002 rok) otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Opowiada ona o pobycie żydowskiego nastolatka w trzech obozach koncentracyjnych: Auschwitz – Birkenau, Zeitz oraz obozie w Buchenwaldzie.
„Los utracony” pisany jest prozą, występuje narrator pierwszoosobowy, posiada fabułę, tak więc książka powinna być uważana za rodzaj epicki. Dzieło Kertész’a jest powieścią, fikcją autobiograficzną, gdyż posiada fikcyjnych bohaterów, a wydarzenia jedynie opierają się na prawdziwych przeżyciach autora.
Powodem, dla którego Imre napisał książkę, był brak powrotu do dzisiejszego, spokojnego i radosnego życia ludzi dotkniętych okrucieństwem obozów

Powieść Imre Kertész’a „Los utracony” opowiada o chłopaku, który spędził rok w trzech różnych obozach koncentracyjnych. Książka jest autobiograficzną fikcją, jednakże informacje zmyślone dotyczą bohaterów oraz częściowych wydarzeń. Schematy obozów koncentracyjnych oraz ukazane miejsca są prawdziwe, a opisany czas wojny rzeczywiście miał miejsce.
Obozy zagłady występowały w okresie II wojny światowej, więc akcja utworu rozgrywa się między latami 1939 – 1945. Można dokładnie wyodrębnić konkretny czas, w którym miały miejsce wydarzenia ukazane w książce – jest to okres mniej więcej pomiędzy 1944, a 1945. Świadczy o tym opisane w utworze wyzwolenie obozu i możliwość opuszczenia go przez więźniów. Akcja dzieła zaczyna i kończy się o tej samej porze roku – wiośnie.
Miejsce wydarzeń jest zmieniane co jakiś czas, o czym świadczy podróżowanie bohatera. Historia rozpoczyna się w Budapeszcie, stolicy Węgier. Nastolatek mieszka tam od urodzenia, a konkretnie w dużej, żydowskiej kamienicy czynszowej w pobliżu p

Powieść „Los utracony” węgierskiego noblisty, o żydowskich pochodzeniach – Imre Kertész’a to poruszająca autobiograficzna historia piętnastoletniego chłopca, który w ciągu roku poznaje piekło obozów koncentracyjnych. Niezwykle wiarygodna i powściągliwa książka opiera się na bardzo ważnych problemach rzeczywistości II wojny światowej.
Przede wszystkim utwór ukazuje mechanizm działania hitlerowskich obozów zagłady, jak na przykład sposób pozyskiwania przyszłych więźniów: ludzie byli manipulowani i okłamywani – wmawiano im, że jadą do porządnej „pracy”, która miała im zapewnić należyty dochód. Traktowanie zesłanych osób, zasady rządzące się w obozie, czy życie więźniów relacjonuje nam żydowski nastolatek, Gyorgy Koves, z charakterystyczną dla całej powieści prostotą i dziecięcą naiwnością.
Dzieło autora obrazuje kształtowanie się systemu wartości i poglądu na świat młodego człowieka, który przeżył tak tragiczne doświadczenia. Pobyt w obozach zmienił naiwnego, cieszące się życiem chłopca w dojrzałego, pełnego doświadczeń młodzieńca, który inaczej już postrzega rzeczywistość. Narracja w roli młodego człowieka pokazuje początkową nieświadomość tragedii, która spotyka bohatera. Im dłużej przebywa on w obozie, tym bardziej działa to na jego psychikę. Gyorgy po powrocie do domu zaczyna tęsknić za obozem, czuje się niezrozumiany i wyobcowany. Okazuje się, że jego prawdziwym życiem, gdzie czuł się bezpiecznie, było to ciężkie – obozowe. Bohater nie zamierza dalej żyć dla samego siebie – chce żyć dla tych, na których mu zależy, spełniać się w tym, w czym widziała go matka. Jego los jest już „Losem utraconym”,

1. Zwolenie się z lekcji Gyorg’iego, z powodu powołania ojca do przymusowego obozu pracy.
2. Załatwianie przez ojca dochodu macosze bohatera, przy pomocy pana Süto.
3. Pożegnalna kolacja z rodziną i sąsiadami.
4. Modlitwa chłopaka z wujkiem Lajos’em.
5. Pożegnanie ojca z synem.
6. Zamknięcie szkół w wyniku trwającej wojny.
7. Nowe obostrzenia wobec Żydów.
8. Podjęcie przez głównego bohatera pracy w Zakładzie Rafineryjnym „Shell”.
9. Otrzymanie specjalnej legitymacji.
10. Częste spotkania nastolatka z Annąmarią i dwoma siostrami.
11. Płacz jednej z sióstr, z powodu bycia pochodzenia żydowskiego.
12. Zatrzymanie Gyorg’iego wraz z innymi chłopcami z zakładu oraz nieznanymi bohaterowi mężczyznami.
13. Spędzenie nocy w stajni na placu koszar.
14. Przewiezienie do Cegielni Budakalasz.
15. Podróż pociągiem do „lepszej pracy” w Niemczech.
16. Przybycie chłopca do Auschwitz – Birkenau w Oświęcimiu.
17. Selekcja przez lekarzy przybyłych ludzi oraz przygotowanie nowych więźniów.
18. Uświadomienie bohatera, gdzie się znajduje.
19. Przeniesienie chłopca

Gyorgy Koves to bohater autobiograficznej fikcji „Los utracony”, której autorem jest Imre Kertész. Poruszająca historia żydowskiego nastolatka, mieszkającego w Węgrzech, opowiada o jego pobycie w trzech obozach koncentracyjnych. Gdy chłopak zostaje zesłany do pierwszego z obozów – Auschwitz w Oświęcimiu, z początku nie wie, gdzie się znajduje. Dopiero po wyjaśnieniach tamtejszego blokowego, dochodzi do wniosku, iż edukacja powinna opierać się wyłącznie o tematy obozów koncentracyjnych: „Zapamiętałem też słowa dyrektora – był to poważny człowiek, o wyglądzie, jak go teraz widzę, przywódcy, surowy, w binoklach i z pięknymi, siwymi włosami. Na zakończenie, jak sobie przypominam, powołał się na starożytnego filozofa: – Non schoale, sed vitae discimus – „uczymy się nie dla szkoły, lecz dla życia”, zacytował jego słowa. No więc pomyślałem, że stosując się do tych słów, powinienem był się uczyć wyłącznie o Auschwitz – Birkenau.”. Czy zatem słowa bohatera, jak i samego autora są słuszne? Czy dzieci w szkołach powinny uczyć się wyłącznie o Auschwitz? Trudno jest mi obrać jedną właściwą stronę.
Argumentem potwierdzającym tezę chłopaka jest sam fakt Holocaustu oraz obozów koncentracyjnych. To poważne wydarzenia II wojny światowej, ukazujące okrucieństwo ludzi, które doprowadziło do śmierci milionów osób oraz ogromnych zniszczeń wielu zabytków, bądź zwykłych domów mieszkalnych. Fakt braku możliwości posiadania własnego zdania, obowiązująca cenzura, czy brak akceptacji w stosunku do innych rasy społecznych praktycznie nie występuje i nie dotyka dzisiejszych pokoleń. Każdy młody człowiek powinien więc znać historię, szczególnie tego konfliktu zbrojnego, by docenić życie znające wolność, nauczyć się być patriotą i nie popełnić tego samego błędu, co niegdysiejsze osoby, które doprowadziły do masowej tragedii.
Kontrargumentem na słowa bohatera są jego dalsze rozmyślania w książce: „Ale, rzecz jasna, byłoby to krępujące i nie miałoby nic wspólnego z wykształceniem”. Wiedza

Utwór „Los utracony” Imre Kertész’a to powieść o przeżyciach nastolatka podczas pobytu w obozach koncentracyjnych. Ponieważ książka jest autobiograficzną fikcją, jej wydarzenia jedynie opierają się na prawdziwej historii autora. Z kolei występujący tam bohaterowie są całkowicie zmyśleni. Nie zmienia to jednak faktu, iż warto się przyjrzeć najważniejszym z nich.
Gyorgy Koves to główny bohater utworu, jednocześnie fikcyjne odwzorowanie Kertész’a. Występuje w formie narratora, który bierze w wydarzeniach oraz relacjonuje czytelnikowi wszystkie swoje przemyślenia. Jest piętnastoletnim Żydem, przeistaczającym się z naiwnego i cieszącego się życiem chłopca w pełnego wewnętrznego smutku, z bagażem ciężkich doświadczeń młodzieńca.
O ojcu głównego bohatera nie możemy powiedzieć zbyt wiele. Rozwiódł się z matką chłopca i wygrał na sali sądowej przejęcie nad nim całkowitej opieki. Pracował jako sklepikarz, lecz został powołany do przymusowego obozu pracy, gdzie zginął.
Matka Gyorg’iego jest również z pochodzenia Żydówką, której drugi mąż także został zesłany do przymusowego obozu pracy. Chłopak widywał ją dwa razy w tygodniu.
Macocha to wdowa po tacie nastolatka, do której sam bohater nie pała zbytnią sympatią, czując się przy zazwyczaj niekomfortowo. Po śmierci męża, wyszła za byłego pracownika sklepu ojca chłopaka – pana Süto.
Pan Süto to były pracownik ojca głównego bohatera, który przejął kierownictwo nad sklepem, zapewniał jedzenie i inną możliwą pomoc macosze oraz jej pasierbowi. Po śmierci byłego szefa, ożenił się z jego żoną.
Annamaria jest czternastoletnią Żydówką i mieszka na tym samym piętrze, co Gyorgy. Była dziewczyną chłopaka, często spędzali wspólnie czas, zazwyczaj w towarzystwie dwóch sióstr – przyjaciółek dziewczyny. To z nią chłopak pierwszy raz się całował.
Państwo Steiner – wujostwo Annymarii oraz byli sąsiedzi rodziny Gyorg’iego, którzy mieszk

Imre Kertész to węgierki pisarz, o żydowskim pochodzeniu, który w 2002 roku został laureatem Nagrody Nobla za książkę „Los utracony”, wydaną w 1975 roku. Jest to powieść, autobiograficzna fikcja, opowiadająca o żydowskim nastolatku i jego pobycie w trzech obozach koncentracyjnych: Auschwitz – Birkenau, Buchenwald oraz Zeitz.
Gyorgy Koves, główny bohater utworu, opowiada o spotykających go przeżyciach, z charakterystyczną dla całego wyrazu lektury, prostotą, powściągliwością, obojętnością. Autor nie skupia się na bólu, strachu, gniewie, który przeżywa bohater, spędzając czas na ciężkiej pracy. Kertész’owi zależy na pokazaniu mechanizmu obozów, stara się jak najdokładniej zobrazować czytelnikom, jakimi prawami rządzili się więźniowie, gdzie spali, co jedli, jak byli ubrani, jak znosili sam brak wolności i tym podobne.
W swojej książce autor skupia się na wielu problemach ówczesnego świata II wojny światowej. Przede wszystkim zwraca uwagę na traktowanie narodu żydowskiego i jak sami Żydzi radzili sobie z wieczną dyskryminacją, kolejnymi zakazami, restrykcjami. Jest to też opowieść o kształtowaniu się światopoglądu młodeg

Autorem autobiograficznej fikcji, pod tytułem „Los utracony”, jest Imre Kertész – urodzony w Węgrzech żydowski noblista w dziedzinie literatury. Wydana po raz pierwszy 1975 roku książka opowiada o piekle hitlerowskich obozów zagłady, z perspektywy piętnastoletniego chłopca.
Główny bohater, Gyorgy Kaves, podobnie jak autor jest Żydem, mieszkającym w Budapeszcie. Jadąc do pracy zostaje zatrzymany w tramwaju przez policjanta razem z innymi mężczyznami oraz chłopcami pochodzenia żydowskiego. Przebywa potem ciężką drogę do Auschwitz – Birkenau, skąd po trzech dniach ląduje w Buchenwaldzie, gdzie nie gości zbyt długo, ponieważ zostaje po raz kolejny zesłany do obozu Zeitz. Tam poznaje Bandi’ego Citrom’a, Węgra z Budapesztu, który oprócz nauczenia go sztuczek przetrwania, służy mu pomocą, gdy chłopak przeżywa załamanie psychiczne (brak chęci do życia, poddanie się). Gdy na nodze chłopaka pojawia się tak zwany „flegmon”, zostaje przeniesiony do szpitala obozowego, a potem z powrotem do Buchenwaldu, gdzie sprawuje nad nim opiekę polski pielęgniarz – Pietka. Następnie obóz zostaje wyzwolony, a bohater z ciężkim sercem wraca do domu.
Oprócz Gyorg’iego ważnymi i godnymi uwagi bohaterami są wspomniani wcześniej Pietka lub Bandi Citrom. Oprócz nich, wyróżnić można jeszcze takie postacie jak: ojciec, matka i macocha nastolatka, sąsiedzi – państwo Steiner i Fleischmann, koledzy z pracy – Rozi, Jedwabny Chłopiec, Kaletnik, Moskovics, dziewczyna chłopca – Annamaria lub pozostali pielęgniarze – Zbyszek i Bohusz. Większość wymienionych osób to bohaterowie poboczni, którzy mieli większy lub mniejszy wpływ na chłopaka. Wyjątkiem jest Bandi Citrom, który przyjaźnił się, uczył i dbał o chłopca, za co ten był mu bardzo wdzięczny. Po powrocie do Budapesztu najpierw udał się do mieszkania Węgra, by ogromnie mu podziękować – w pewnym sensie zawdzięczał mu życie. Zastał jednak zrozpaczoną rodzinę, łudzącą się na powrót mężczyzny.
Książkę na tle innych wyróżnia charakterystyczny sposób narracji oraz przedstawienia wspomnień autora. Gyorgy, który opowiada nam o przeżywanych wydarzeniach, wyraża się na temat piekła obozów koncentracyjny

„Los utracony” Imre Kertész’a zachęcał mnie już od dłuższego czasu ze względu na bardzo ciekawy opis. Od miesięcy pozycja leżała na półce i kusiła książkowy głód. Nigdy nie sięgałam po tematykę wojenno – obozową, gdyż uważałam, że nie są to książki, leżące w moim guście. Tym bardziej jestem zaskoczona, jak bardzo pochłonęła mnie autobiograficzna historia piętnastoletniego chłopca.
Jest to powieść, za którą autor w 2002 roku zdobył Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Kertész jako żydowski nastolatek, urodzony w Budapeszcie, został pod osłoną kłamstwa strażników, przywieziony do trzech obozów zagłady, o czym opowiada nam w książce, za pomocą zmyślonych bohaterów i podkolorowanych wydarzeń.
Akcja rozgrywa się w ostatnim roku wojny, między Budapesztem, a trzema obozami koncentracyjnymi. Żydowski nastolatek, Gyorgy Kaves, urodzony w stolicy Węgier, jest zmuszony pożegnać rozwiedzionego ojca, gdyż ten zostaje zesłany do przymusowego obozu pracy, więc pozostawia syna pod opieką macochy. Parę miesięcy po jego odejściu, chłopak jest zmuszony pracować i tak pewnego dnia, jadąc tramwajem do zakładu rafineryjnego, zostaje zatrzymany oraz wywieziony do obozu Auschwitz – Birkenau w Oświęcimiu. Tam nie pozostaje długo, gdyż ląduje w Buchenwaldzie, a jeszcze potem do Zeitz, gdzie gości na dłużej razem ze swoim nowopoznanym przyjacielem – Bandi’m Citrom’em. Cały swój pobyt dokładnie relacjonuje czytelnikowi, dodając niestandardowe i niezwykle dojrzałe przemyślenia.
„Los utracony” porusza szereg ważnych problemów. Zwraca uwagę na uczucia więźniów, po opuszczeniu obozów, gdzie okazuje się, iż wolą życie pełne pracy, głodu i śmierci, bo brak im zrozumienia w nowej rzeczywistości: „Każdy pyta tylko o rzeczy trudne, o „koszmary”: choć mnie chyba to przeżycie pozostanie najbardziej w pamięci. Tak, przy najbliższej okazji, kiedy mnie znów zapytają, muszę im opowiedzieć o szczęściu obozów koncentracyjnych.”. Brak zrozumienia prowadzi do poczucia wyobcowania, a to do braku bezpieczeństwa. Więźniowie zaczynają więc tęsknić za bezpieczną codziennością, jaką było życie w obozach zagłady.
Oprócz tego książka Kertész’a to przede wszystkim opowieść o nastolatku. Ludzie w takim wieku zaczynają określać swój światopogląd, który kreuje się na podstawie przeżytych doświadczeń. Autor podkreśla fakt dzieci dotkniętych piekłem wojny oraz jak to na nie wpływa, jaki system wartości powstaje w ich psychice. Z małego, naiwnego chłopca, w ciągu roku wyrasta młodzieniec z ciężką przeszłością, k

Autobiograficzna powieść Imre Kertész’a po tytułem „Los utracony” przedstawia piekło obozów koncentracyjnych z perspektywy piętnastoletniego chłopca, który w prosty, bezemocjonalny sposób relacjonuje czytelnikowi swoje przeżycia.
Historia rozpoczyna się w stolicy Węgier – Budapeszcie, gdzie w dużej, czynszowej kamienicy w pobliżu przystanku tramwajowego, mieszka żydowski chłopak, Gyorgy Koves, którego rodzice są rozwiedzeni. Opiekę nad chłopcem sprawuje ojciec, natomiast matkę nastolatek widuje dwa razy w tygodniu. Bohater zwalnia się z lekcji, czego wynikiem jest wyjazd jego taty do przymusowego obozu pracy nazajutrz. Zanim chłopak pojawia się w domu, wstępuje do byłego sklepu swojego rodziciela, który załatwia ostatnie interesy ze swoim byłym pracownikiem – panem Süto, który równocześnie oferuje pomoc przy dalszym prowadzeniu sklepu macosze nastolatka. Następnie rodzina udaje się do sklepu nieopodal, gdzie żona taty bohatera zaopatruje go w wszelkie potrzebne rzeczy do poradzenia sobie w obozie. Dzień kończy się smutną, pożegnalną kolacją, na której gości rodzina oraz przyjaciele.
Dwa miesiące po odejściu ojca, który sporadycznie wysyła listy, zamykają gimnazjum Gyorg’iego, a na Żydów nakładane są nowe przepisy: macocha nie może dalej prowadzić za męża sklepu, zaś nastolatek musi podjąć pracę. Zostaje więc pomocnikiem murarskim w zakładzie rafineryjnym „Shell”, natomiast pan Süto stale przywozi jedzenie z czarnego rynku dla niepełnej rodziny. Równocześnie Gyorgy spotyka się z dziewczyną mieszkającą w tej samej kamienicy – Annąmarią, która zostaje jego dziewczyną. Razem grają w karty z przyjaciółkami Żydówki, a gdy są sami, całują się.
Pewnego ranka, jadąc do pracy tramwajem, chłopak zostaje zatrzymany przez policjanta. Jak się później okazuje, oprócz niego strażnik kazał wysiąść z tramwaju jego żydowskim kolegom oraz innym, dorosłym mężczyznom. Utworzona grupa zostaje przeniesiona do komory celnej, gdzie siedzą do po południa. Potem piechotą strażnicy prowadzą ich w część miasta nieznaną bohaterowi: na ogromny plac koszar, gdzie muszą spędzić noc, zamknięci w stajni. Następnego dnia zatrzymani ludzie zostają przewiezieni do Cegielni Budakalasz, przesiadując w niej kilka dni. Tam w końcu Żydzi dowiadują się, że są tu po to, by można było zaoferować im godną pracę w Niemczech z należytymi warunkami. Bohater podniecony lepszą perspektywą razem z innymi rusza w ciężką podróż w wagonach towarowych.
Po kilku kolejnych dniach pociąg zatrzymuje się przy obozie koncentracyjnym Auschwitz – Birkenau. Bohater zdziwiony widzi dużo więźniów, którzy przyglądają mu się z zaciekawieniem. Radzą, że jeśli chłopcy chcą pracować muszą powiedzieć, że mają szesnaście lat, co młodzieńcy przyjmują ze śmiechem. Następnie nowoprzybyli przystępują do specjalnych badań lekarskich, nieświadomi, gdzie się znajdują. Siedzący tam lekarze selekcjonują ich na zdolnych oraz niezdolnych do prowadzenia pracy. Jeden z kolegów Gyorg’iego zostaje przypisany do grupy osób niezdolnych, za to on jako zdolny do pracy zostaje umyty, ogolony na łyso i ubrany w skromne pasiaki i ciężkie buty. Razem z innymi spotyka się z tak zwanym „blokowym”, który uświadamia im, gdzie są i pokrótce objaśnia im zasady. W Oświęcimiu bohater spędza trzy dni, po czym ląduje w Buchenwaldzie, gdzie otrzymuje specjalny numer identyfikacyjny oraz plakietkę w postaci żółtego trójkąta z literą „U”, charakteryzującą go jako Węgra.
W Buchenwaldzie Gyorgy nie gości za długo, mimo rosnącej sympatii do tegoż miejsca, gdyż zmuszony jest wyjechać do kolejnego obozu – Zeitz. Tam, podczas przypisywania więźniów do ich baraków, poznaje Bandi’ego Citrom’a, który również pochodzi z Budapesztu. Zaprzyjaźniają się, a Bandi

Książka noblisty Imre Kertész’a „Los utracony” to autobiograficzna fikcja, która opowiada o pobyciu piętnastoletniego chłopca w trzech obozach zagłady. Ze względu na niespotykany gatunek literacki, trzeba zauważyć, iż wydarzenia przedstawione w utworze jedynie opierają się na prawdziwych przeżyciach autora, a bohaterowie są fikcyjni. Tym bardziej trzeba się im przyjrzeć.
Głównym bohaterem powieści jest Gyorgy Koves. To piętnastoletni chłopak, urodzony w Budapeszcie, o żydowskim pochodzeniu. Jego wygląd nie jest opisany, autor jedynie zwraca uwagę na zmianę, jaka go spotkała po doświadczeniu piekła obozów: jak z ładnego, zdrowego chłopca, stał się pomarszczonym, chorym, brudnym, poranionym, łysym młodzieńcem, o wyglądzie staruszka. Również w jego psychice zachodzi pewna zmiana: z małego, naiwnego, radosnego dzieciaka, Gyorgy wyrasta na cichego, zamkniętego w sobie młodego człowieka. Cechuje go przede wszystkim skromność oraz oszczędność w słowach. Nie jest typem człowieka, który lubi być w centrum uwagi. Gdy wraca z pobytu w obozach, budzi w nim się świadomość i dojrzałość swoich słów, które mimo młodego wieku, przekazują wiele złotych myśli, czasami niejasnych dla prostych, otaczających go ludzi. Zdecydowanie jest to postać pozytywna i godna uwagi, ze względu na swoją pokorę oraz odwagę, gdyż brak strachu przed obozami koncentracyjnymi są wyrazem jego męstwa.
Kolejnym bohaterem jest ojciec Gyorg’iego, o którym nie można dowiedzieć się zbyt wiele. To dorosły mężczyzna, rozwiedziony z matką chłopca. Po wielu rozprawach, uzyskał on prawo do opieki nad synem. Na początku historii dowiadujemy się, iż został on powołany do przymusowego obozu pracy w Oświęcimiu, gdzie najprawdopodobniej zmarł. Zarówno jego wygląd, jak i cechy charakteru nie są nam znane.
Matka nastolatka to żydowska rozwódka, której drugi mąż również wyjechał do przymusowego obozu pracy. Gyorgy widuje ją dwa razy w tygodniu. Gdy chłopak zostaje pod opieką swojej macochy, rodzicielka wykazywała ogromne niezadowolenie z tego powodu, co świadczy o jej troskliwości i miłości do syna. Po powrocie do domu, nastolatek zdecydował się na powrót do domu matki, gdzie prawdopodobnie zamieszkał z nią na stałe, został lekarzem lub inżynierem, tak jak sobie tego życzyła, co wykazuje jej ambicje względem syna. Wygląd matki nie jest nam znany, jednakże całą postać, mimo niewielkiej ilości przedstawionych cech, możemy uznać za pozytywną.
Dość istotną postacią w powieści jest macocha głównego bohatera, do której Gyorgy nie pała sympatią, gdyż wprawia go ona w dyskomfort. Jej rozpacz po stracie męża wykazuje wielkie oddanie wobec niego oraz miłość, a chęć dalszego utrzymania pozostałych członków rodziny w pionie z pewnością zasługuje na uwagę. Po domyśleniu się śmierci ojca nastolatka, macocha wyszła za pana Süto, byłego pracownika sklepu rodziciela, który bardzo gorliwie pomagał kobiecie w trudnych czasach.
Annamaria to pierwsza dziewczyna Gyorg’iego, z którą pierwszy raz się całował. To pulchna Żydówka z długą szyją, mieszkająca nad rodziną bohatera, u przyjaciół jego ojca. Prosta, skromna dziewczyna, o której uosobieniu nie można powiedzieć zbyt wiele.
Rozi, a raczej Rozenfeld, to jeden z kolegów z pracy Gyorg’iego, zesłany do obozów zagłady, o żydowskim pochodzeniu, nieco przydługiej twarzy, jasnych, falujących włosach i

Powieść, autobiograficzna fikcja autorstwa Imre Kertész’a „Los utracony” opowiada o żydowskim nastolatku, urodzonym w Węgrzech, Gyorgy’m Koves’ie, który spędził rok w trzech obozach koncentracyjnych.
Akcja dzieje się podczas II wojny światowej, między rokiem 1944, a 1945. Historia głównego bohatera rozpoczyna się w stolicy Węgier, Budapeszcie, kiedy to chłopak zmuszony jest opuścić lekcje szkolne. Na pytanie swojego nauczyciela, co jest powodem jego zwolnienia, odpowiada, iż jego ojciec został powołany do przymusowego obozu pracy i wyjeżdża zaraz następnego dnia. Zanim jednak Gyorgy pojawia się w swoim mieszkaniu, starej kamienicy czynszowej, niedaleko placu , gdzie znajduje się przystanek tramwajowy, wstępuje do byłego sklepu swojego ojca. Tato bohatera dawno temu rozwiódł się z matką chłopca, a po wielu rozprawach otrzymał prawo do opieki nad synem. Oboje rodziców jest już w drugim małżeństwie.
Gdy Gyorgy pojawia się w sklepie zastaje ojca, macochę oraz pana Süto, byłego pracownika sklepu, który „przejmuje” zakład rodziciela nastolatka. Tak naprawdę kierownictwo ma sprawować macocha, której były pracownik zaoferował pomoc przy zarządzaniu. Ojciec wraz z panem Süto załatwiają interesy, odnośnie dalszego utrzymania żony oraz syna. W zamian były pracownik dostaje najcenniejszą biżuterię rodziny. Gdy wszystko zostaje załatwione, bohaterowie żegnają się z panem Süto i ruszają do pobliskich sklepów, gdzie mają kupić potrzebne dla taty rzeczy podczas pobytu w obozie. Po powrocie do domu i zjedzeniu obiadu, odbywa się uroczysta kolacja, na której gości rodzina Gyorg’iego: dziadek i babcia, a także rodzina macochy: jej mama, siostra, kuzynka wraz z mężem (wujkiem Vili’m) oraz najstarszy brat – wujek Lajos. Podczas gdy goście rozmawiają o wojnie i losie budapesztańskich Żydów, wujek Lajos zabiera Gyorg’iego do pokoju od strony podwórza, by wspólnie z nim się pomodlić za tatę chłopca. Mimo nieznajomości hebrajskiego, w którym muszą modlić się bohaterowie, z początku nastolatkowi idzie całkiem nieźle.
Gdy wujek wraz z chłopakiem wracają do frontowego pokoju, pojawiają się bliscy przyjaciele i sąsiedzi rodziny: państwo Steiner oraz państwo Fleischmann. Wkrótce zapada późny zmierzch, a przybyli wracają pochmurni do swoich domu, gorączkowo żegnając się jeszcze z ojcem. Ten natomiast prosi swojego syna, by opiekował się macochą i dbał o siebie.
Mijają dwa miesiące od pożegnania taty, który sporadycznie wysyła listy, dając znaki życia. Następuje zamknięcie gimnazjum, a na Żydów nakładane są nowe przepisy: macocha nie może dalej prowadzić sklepu, co za tym idzie – niepełnej rodzinie brak dochodu na utrzymanie. Z pomocą przychodzi pan Süto, który z czarnego rynku sprowadza jedzenie dla macochy i jej pasierba. Gyorgy natomiast jest zmuszony podjąć pracę, tak więc zatrudnia się jako pomocnik murarzy w Zakładzie Rafineryjnym „Shell”, gdzie utrzymuje specjalną legitymację, pozwalającą mu przekraczać granicę miasta na Csepel, gdzie znajduje się jego praca. Równocześnie bohater w dalszym ciągu odwiedza swoją matkę, która jest sfrustrowana, iż opiekę nad synem sprawuje druga żona jej byłego męża.
Oprócz codziennych obowiązków Gyorgy zaczyna spotykać się z Annąmarią, sąsiadką, mieszkającą naprzeciwko, u swojego wujostwa – państwa Steiner. Od niedawna jest dziewczyną bohatera. Spędzają czas na graniu w karty z jeszcze dwoma przyjaciółkami czternastolatki. Gdy natomiast są sami, całują się. Podczas pewnego spotkania z siostrami, jedna z nich rozpłakuje się, gdyż nie rozumie dlaczego jest dyskryminowana przez swoje żydowskie pochodzenie. Z początku główny bohater próbuje jej wytłumaczyć jak on to widzi, lecz gdy w dalszym ciągu nie daje to skutku, zaczyna ją uspokajać. To budzi zazdrość u Annymarii, co doprowadza do kłótni między dwojgiem nastolatków. Na szczęście szybko wracają do porozumienia, godząc się na dobre.
Pewnego ranka, jadąc do pracy, tramwaj Gyorg’iego zatrzymuje policjant, każąc wysiąść wszystkim Żydom, co posłusznie czyni chłopak. Okazuje się, że oprócz niego, strażnik zatrzymuje również resztę jego kolegów z pracy, w tym: Palacza, Roziego, Kaletnika, Jedwabnego Chłopca, czy Moskovics’a, a także innych dorosłych mężczyzn, nieznanych nastolatkowi. Utworzona grupa została zaprowadzona do komory celnej, skąd piechotą przechodzą po paru godzinach czekania na ogromny plac koszar. Podczas wędrówki wielu zatrzymanych próbuje uciekać, co przewidział strażnik, biorąc do pomocy innych policjantów. Sam bohater razem z innymi kolegami uznają to za żarty i próbują uciekać strażnikom, zaraz wracając do szeregu. Gdy znajdują się na miejscu, zostają zmuszeni spędzić noc zamknięci w pobliskiej stajni. Stamtąd przenoszą się do Cegielni Budakalasz na kilka dni, gdzie dowiadują się o możliwości lepszej pracy w Niemczech dla chętnych Żydów razem z rodziną. Gyorgy, podobnie jak większość zatrzymanych, zgadza się na podróż w wagonach towarowych. Okazuje się, iż warunki są straszne: brak jedzenia, wody, załatwianie swoich potrzeb do wiaderka oraz ciśnięcie się w małym wagonie po sześćdziesiąt osób. Pod koniec drogi, jedna z starszych podróżniczek umiera po ciężko przeżytych ostatnich dniach.
Nagle pociąg zatrzymuje się pod stacją Auschwitz – Birkenau. Tam nowoprzybyli widzą setki wychudzonych ludzi w skromnych ubraniach w paski. Bohater domyśla się, iż są to skazani więźniowie. Ci ciekawsko podchodzą do chłopców i po krótkiej rozmowie próbują ich przekonać, że jeśli chcą pracować, muszą powiedzieć, iż mają szesnaście lat, co nie zgadza się prawdą. Na to koledzy śmieją się serdecznie. Następnie strażnicy każą rozdzielić kobiety i mężczyzn. Grupa bohatera przechodzi do skromnego gabinetu lekarskiego, gdzie pracujący tam lekarze rozdzielają ich na zdolnych i niezdolnych do pracy. Moskovics razem ze starszymi i schorowanymi osobami zostaje przydzielony do ludzi niezdolnych do pracy, natomiast Gyorgy razem z pozostałymi kolegami jako zdolni do pracy zmuszeni są oddać wszystkie drogocenne przedmioty, a następnie przechodzą przez mycie, golenie na łyso głów, pach i miejsc intymnych, a na końcu ubrania się w skromne pasiaki, ciężkie buty, o drewnianej podeszwie oraz pasiaste czapki. Gdy wszyscy mężczyźni są gotowi, zostają zaprowadzeni na obiad, pod przewodnictwem blokowego, który w międzyczasie wszystko im wyjaśniał. Po dotarciu na miejsce, przyszli więźniowie dostają skromną zupę z suszonych jarzyn, na co reagują zdziwieniem, wręcz Kaletnik, jedzący razem z Gyorgy’m wylewają posiłek, po czym dostają grubą pajdę chleba grubo posmarowaną margaryną. Po obiedzie nowoprzybyli są zaznajomieni z prawdopodobieństwem występowania zaraz oraz sposobem pozbywania się ciał zmarłych. Dowiadują się też, iż grupa niezdolnych do pracy, w tym kolega chłopców z „Shell” – Moskovics, zginęli od uduszenia gazem. Wtedy dopiero bohaterowie uświadamiają sobie gdzie tak naprawdę są – w największym nazistowskim obozie koncentracyjnym „Auschwitz – Birkenau”.
W Oświęcimiu bohaterowie spędzają trzy dni. Uczą się zasad, przyzwyczajają do ciężkich warunków, przeżywają nowe doświadczenia i poznają panujące zwyczaje. Po tych kilku dniach zostają zesłani do obozu Buchenwald niedaleko niemieckiej miejscowości o tej samej nazwie. Tam dostają numer identyfikacyjny na starej szmatce, którego muszą się nauczyć na pamięć, by przedstawiać się nim (również po niemiecku), zamiast imieniem. Oprócz tego Gyorgy, jak i inni, dostaje płócienny trójkąt z wypisaną drukowaną literą „U”, co znaczyło, iż był Węgrem. Oba materiały więźniowie są zobowiązani jak najszybciej przyszyć do swoich kurtek. W Buchenwaldzie panują dużo lepsze warunki niż w Auschwitz, o czym szybko przekonuje się główny bohater: więźniowie dostają dużo większe i lepsze jakościowo porcje jedzenia, śpią w dużych namiotach na stosach słomy, ściśnięci obok siebie. Gyorgy więc szybko przyzwyczaja się do obozu, wręcz zaczyna go lubić, niestety nie na długo, gdyż ponownie razem z innymi więźniami z Budapesztu zostaje przewieziony do obozu Zeitz, niedaleko miasteczka również Zeitz. To miało być miejsce, w którym na dobre miał pozostać Gyorgy.
Już po przybyciu do obozu

Powieść, autobiograficzna fikcja autorstwa Imre Kertész’a „Los utracony” opowiada o żydowskim nastolatku, urodzonym na Węgrzech, Gyorgy’m Koves’ie, który spędził rok w trzech obozach koncentracyjnych.
Akcja dzieje się podczas II wojny światowej, między rokiem 1944, a 1945. Historia głównego bohatera rozpoczyna się w stolicy Węgier, Budapeszcie, kiedy to chłopak zmuszony jest opuścić lekcje szkolne. Na pytanie swojego nauczyciela, co jest powodem jego zwolnienia, odpowiada, iż jego ojciec został powołany do przymusowego obozu pracy i wyjeżdża zaraz następnego dnia. Zanim jednak Gyorgy pojawia się w swoim mieszkaniu, starej kamienicy czynszowej, niedaleko placu, gdzie znajduje się przystanek tramwajowy, wstępuje do byłego sklepu swojego ojca. Tato bohatera dawno temu rozwiódł się z matką chłopca, a po wielu rozprawach otrzymał prawo do opieki nad synem. Oboje rodziców jest już w drugim małżeństwie.
Gdy Gyorgy pojawia się w sklepie zastaje ojca, macochę oraz pana Süto, byłego pracownika sklepu, który „przejmuje” zakład rodziciela nastolatka. Tak naprawdę kierownictwo ma sprawować macocha, której były pracownik zaoferował pomoc przy zarządzaniu. Ojciec wraz z panem Süto załatwiają interesy, odnośnie dalszego utrzymania żony oraz syna. W zamian były pracownik dostaje najcenniejszą biżuterię rodziny. Gdy wszystko zostaje załatwione, bohaterowie żegnają się z panem Süto i ruszają do pobliskich sklepów, gdzie mają kupić potrzebne dla taty rzeczy podczas pobytu w obozie. Po powrocie do domu i zjedzeniu obiadu, odbywa się uroczysta kolacja, na której gości rodzina Gyorg’iego: dziadek i babcia, a także rodzina macochy: jej mama, siostra, kuzynka wraz z mężem (wujkiem Vili’m) oraz najstarszy brat – wujek Lajos. Podczas gdy goście rozmawiają o wojnie i losie budapesztańskich Żydów, wujek Lajos zabiera Gyorg’iego do pokoju od strony podwórza, by wspólnie z nim się pomodlić za tatę chłopca. Mimo nieznajomości hebrajskiego, w którym muszą modlić się bohaterowie, z początku nastolatkowi idzie całkiem nieźle.
Gdy wujek wraz z chłopakiem wracają do frontowego pokoju, pojawiają się bliscy przyjaciele i sąsiedzi rodziny: państwo Steiner oraz państwo Fleischmann. Wkrótce zapada późny zmierzch, a przybyli wracają pochmurni do swoich domu, gorączkowo żegnając się jeszcze z ojcem. Ten natomiast prosi swojego syna, by opiekował się macochą i dbał o siebie.
Mijają dwa miesiące od pożegnania taty, który sporadycznie wysyła listy, dając znaki życia. Następuje zamknięcie gimnazjum, a na Żydów nakładane są nowe przepisy: macocha nie może dalej prowadzić sklepu, co za tym idzie – niepełnej rodzinie brak dochodu na utrzymanie. Z pomocą przychodzi pan Süto, który z czarnego rynku sprowadza jedzenie dla macochy i jej pasierba. Gyorgy natomiast jest zmuszony podjąć pracę, tak więc zatrudnia się jako pomocnik murarzy w Zakładzie Rafineryjnym „Shell”, gdzie utrzymuje specjalną legitymację, pozwalającą mu przekraczać granicę miasta na Csepel, gdzie znajduje się jego praca. Równocześnie bohater w dalszym ciągu odwiedza swoją matkę, która jest sfrustrowana, iż opiekę nad synem sprawuje druga żona jej byłego męża.
Oprócz codziennych obowiązków Gyorgy zaczyna spotykać się z Annąmarią, sąsiadką, mieszkającą naprzeciwko, u swojego wujostwa – państwa Steiner. Od niedawna jest dziewczyną bohatera. Spędzają czas na graniu w karty z jeszcze dwoma przyjaciółkami czternastolatki. Gdy natomiast są sami, całują się. Podczas pewnego spotkania z siostrami, jedna z nich rozpłakuje się, gdyż nie rozumie dlaczego jest dyskryminowana przez swoje żydowskie pochodzenie. Z początku główny bohater próbuje jej wytłumaczyć jak on to widzi, lecz gdy w dalszym ciągu nie daje to skutku, zaczyna ją uspokajać. To budzi zazdrość u Annymarii, co doprowadza do kłótni między dwojgiem nastolatków. Na szczęście szybko wracają do porozumienia, godząc się na dobre.
Pewnego ranka, jadąc do pracy, tramwaj Gyorg’iego zatrzymuje policjant, każąc wysiąść wszystkim Żydom, co posłusznie czyni chłopak. Okazuje się, że oprócz niego, strażnik zatrzymuje również resztę jego kolegów z pracy, w tym: Palacza, Roziego, Kaletnika, Jedwabnego Chłopca, czy Moskovics’a, a także innych dorosłych mężczyzn, nieznanych nastolatkowi. Utworzona grupa została zaprowadzona do komory celnej, skąd piechotą przechodzą po paru godzinach czekania na ogromny plac koszar. Podczas wędrówki wielu zatrzymanych próbuje uciekać, co przewidział strażnik, biorąc do pomocy innych policjantów. Sam bohater razem z innymi kolegami uznają to za żarty i próbują uciekać strażnikom, zaraz wracając do szeregu. Gdy znajdują się na miejscu, zostają zmuszeni spędzić noc zamknięci w pobliskiej stajni. Stamtąd przenoszą się do Cegielni Budakalasz na kilka dni, gdzie dowiadują się o możliwości lepszej pracy w Niemczech dla chętnych Żydów razem z rodziną. Gyorgy, podobnie jak większość zatrzymanych, zgadza się na podróż w wagonach towarowych. Okazuje się, iż warunki są straszne: brak jedzenia, wody, załatwianie swoich potrzeb do wiaderka oraz ciśnięcie się w małym wagonie po sześćdziesiąt osób. Pod koniec drogi, jedna ze starszych podróżniczek umiera po ciężko przeżytych ostatnich dniach.
Nagle pociąg zatrzymuje się pod stacją Auschwitz – Birkenau. Tam nowoprzybyli widzą setki wychudzonych ludzi w skromnych ubraniach w paski. Bohater domyśla się, iż są to skazani więźniowie. Ci ciekawsko podchodzą do chłopców i po krótkiej rozmowie próbują ich przekonać, że jeśli chcą pracować, muszą powiedzieć, iż mają szesnaście lat, co nie zgadza się prawdą. Na to koledzy śmieją się serdecznie. Następnie strażnicy każą rozdzielić kobiety i mężczyzn. Grupa bohatera przechodzi do skromnego gabinetu lekarskiego, gdzie pracujący tam lekarze rozdzielają ich na zdolnych i niezdolnych do pracy. Moskovics razem ze starszymi i schorowanymi osobami zostaje przydzielony do ludzi niezdolnych do pracy, natomiast Gyorgy razem z pozostałymi kolegami jako zdolni do pracy zmuszeni są oddać wszystkie drogocenne przedmioty, a następnie przechodzą przez mycie, golenie na łyso głów, pach i miejsc intymnych, a na końcu ubrania się w skromne pasiaki, ciężkie buty, o drewnianej podeszwie oraz pasiaste czapki. Gdy wszyscy mężczyźni są gotowi, zostają zaprowadzeni na obiad, pod przewodnictwem blokowego, który w międzyczasie wszystko im wyjaśniał. Po dotarciu na miejsce, przyszli więźniowie dostają skromną zupę z suszonych jarzyn, na co reagują zdziwieniem, wręcz Kaletnik, jedzący razem z Gyorgy’m wylewają posiłek, po czym dostają grubą pajdę chleba grubo posmarowaną margaryną. Po obiedzie nowoprzybyli są zaznajomieni z prawdopodobieństwem występowania zaraz oraz sposobem pozbywania się ciał zmarłych. Dowiadują się też, iż grupa niezdolnych do pracy, w tym kolega chłopców z „Shell” – Moskovics, zginęli od uduszenia gazem. Wtedy dopiero bohaterowie uświadamiają sobie gdzie tak naprawdę są – w największym nazistowskim obozie koncentracyjnym „Auschwitz – Birkenau”.
W Oświęcimiu bohaterowie spędzają trzy dni. Uczą się zasad, przyzwyczajają do ciężkich warunków, przeżywają nowe doświadczenia i poznają panujące zwyczaje. Po tych kilku dniach zostają zesłani do obozu Buchenwald niedaleko niemieckiej miejscowości o tej samej nazwie. Tam dostają numer identyfikacyjny na starej szmatce, którego muszą się nauczyć na pamięć, by przedstawiać się nim (również po niemiecku), zamiast imieniem. Oprócz tego Gyorgy, jak i inni, dostaje płócienny trójkąt z wypisaną drukowaną literą „U”, co znaczyło, iż był Węgrem. Oba materiały więźniowie są zobowiązani jak najszybciej przyszyć do swoich kurtek. W Buchenwaldzie panują dużo lepsze warunki niż w Auschwitz, o czym szybko przekonuje się główny bohater: więźniowie dostają dużo większe i lepsze jakościowo porcje jedzenia, śpią w dużych namiotach na stosach słomy, ściśnięci obok siebie. Gyorgy więc szybko przyzwyczaja się do obozu, wręcz zaczyna go lubić, niestety nie na długo, gdyż ponownie razem z innymi więźniami z Budapesztu zostaje przewieziony do obozu Zeitz, niedaleko miasteczka również Zeitz. To miało być miejsce, w którym na dobre miał pozostać Gyorgy.
Już po przybyciu do obozu

„Los utracony” to powieść, która ukazała się drukiem w 1975 roku i powstała w oparciu o osobiste doświadczenia jej autora, który był więźniem obozów hitlerowskich. Utwór został przetłumaczony na wiele języków, a I. Kertesz otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Tytuł utworu nawiązuje do treści książki, a właściwe do jej zakończenia. Kiedy bohater wreszcie odzyskuje wolność i wraca do normalnego świata okazuje się, że nie potrafi się w nim odnaleźć. Nie był w stanie zrozumieć ludzi i oni nie byli w stanie zrozumieć jego. Radość z tego, że udało się przeżyć, zmienia się w poczucie niepewności, lęk, nieumiejętność dostosowania się do innych niż obozowe warunki. Okazuje się, że więzień jest w stanie funkcjonować tyko w tym środowisku, które kształtowało go przez ostatnie lata i wpływało na jego egzystencję. To, co widział w obozie, było dla niego normalne, było jego rzeczywistością. Normalne było dla niego codzienne obcowanie ze śmiercią, walka o każdy kawałek chleba, walka o przetrwanie kosztem wyrzeczenia się ludzkich odruchów.
Tuż po przybyciu do obozu miał okazję zaprzyjaźnić się z człowiekiem, który wdraża go w obowiązuje zasady, takie jak konieczność codziennego mycia na świeżym powietrzu bez względu na pogodę, konieczność zostawiania sobie jedzenia na rano czy też ustawianie się w środku szeregu, gdyż dzięki temu unikało się śmierci. Istotne było również to, aby w kolejce po zupę znaleźć się na końcu, gdyż miało się wówczas większe szanse na to, że dostanie się gęstszy roztwór. Jednym ze sposob�