Nie-Boska komedia

,,Nie-Boska komedia” Zygmunta Krasińskiego to dramat, który doczekał się wielu inscenizacji teatralnych. Dzieło Dantego pod tytułem ,,Boska komedia” stanowiło inspirację dla tytułu. Autor podzielił książkę na cztery części. Pierwsza i druga opisują rolę romantyków w świecie, życie, problemy, dylematy rodzinne oraz zawodowe. Natomiast w dwóch ostatnich częściach czytelnicy mogą przeczytać o rewolucji społecznej w XIX wieku. To właśnie im Krasiński poświęcił szczególną uwagę podczas pisania utworu.
Głównym bohaterem dzieła był Mąż, czyli Hrabia Henryk, Pan Młody. Żył w ogromnym rozdarciu. Ożenił się z Marią, która urodziła mu syna. Mężczyzna pragnął jednak poświecić swój czas poezji, tęsknił za idealnym światem. Z tego powodu żałował, że założył rodzinę. Pewnego razu rzekł do żony ,,Czuję, że powinienem cię kochać.’’ Zdanie to wywołało wielki smutek u jego żony. Kobieta pragnęła, by kochał ją tak mocno jak ona jego. Zamiast tego, mężczyzna po ujrzeniu Widma Dziewicy postanowił opuścić najbliższych. Uważam, że w tym wątku warto zwrócić uwagę na żonę Henryka. To symbol kobiety oddanej, wiernej. Darzyła Henryka tak głębokim uczuciem, że po odejściu ukochanego wpadła w obłęd i trafiła do domu dla obłąkanych, gdzie umarła. Wcześniej jednak obdarzyła swojego jedynego syna, Orcia, uzdolnieniem, który czynił z niego prawdziwego poetę. Kobieta pragnęła zapewnić mu miłość ojca. Błogosławieństwo, które ofiarowała potomkowi i jej głębokie uczucie do partnera stanowiły zarazem cudowny dar oraz przekleństwo.
Po odejściu Marii jej Mąż przeszedł ogromną metamorfozę. Został przywódcą obrońców zamku Świętej Trójcy, czyli obrońcą Boga, a także wiary. Bardzo ważnym momentem w lekturze była rozmowa pomiędzy Hrabią Henrykiem a Pankracym. Posiadali oni inne poglądy na temat świata. Hrabia Henryk chciał utrzymać dawny porządek, natomiast Pankracy pragnął zmian społecznych. Pomimo różnych opinii na wiele tematów, posiadali wspólne cechy. Oboje odczuwali samotność w tłumie swoich zwolenników, pogardzali także niektórymi ludźmi. Hrabia – arystokratami, natomiast Pankracy – ludźmi, którzy walczyli pod jego rozkazami.
Wydarzenia te rozgrywały się po upadku powstania listopadowego. Autor lektury posunął się jednak o krok dalej niż inni wielcy poeci, tacy jak Juliusz Słowacki lub Adam Mickiewicz. Nie napisał on o wielkich nadziejach, związku ze zrywami narodowymi, lecz o obawach. Z tego powodu w utworze panuje uczucie lęku, niepokoju. Prawdopodobnie zainspirował się własnymi doświadczeniami, emocjami. Warto wiedzie

Część pierwsza
Wprowadzenie
W pierwszej części utworu autor skupił się na takich wartościach jak rodzina i pasja. Na początku zamieszczono komentarz, który wyrażał cierpienie. Przedstawiał za pomocą metafory także duszę romantycznego poety oraz jego chłód i obojętność. Człowiek taki posiadał najważniejszy cel, musiał przeżywać poezję.
Fragment 1
Osoby: Anioł Stróż.
Miejsce: nieokreślone.
Anioł postanowił posłać do głównego bohatera, Hrabiego Henryka, poety, oblubienicę o imieniu Maria. Dowiedział się, iż kobieta stanie się dla niego żoną dobrą i skromną.
Fragment 2
Osoby: Chór Złych Duchów, Mąż (Hrabia Henryk), Anioł Stróż, Żona, świadkowie.
Miejsce: początkowo nieokreślone, następnie akcja rozgrywała się w wiejskim kościele.
Złe Duchy również postanowiły powołać kogoś dla Henryka. W ten sposób powstał „cień nałożnicy.” Miał się on stać kochanką bohatera. To jednak nie był koniec działań Duchów. Wysłały mu one sławę i pokusę, by odciągnąć go od żony, rodziny i prawdziwej poezji, a także omamić jego wyobraźnię i zniewolić go.
Anioł Stróż przysiągł Henrykowi szczęście, jeśli ten dotrzyma przysięgi małżeńskiej. W tym samym Ksiądz udzielił ślubu młodej parze. Po zakończeniu ceremonii w kościele pozostał Mąż, który w obliczu Boga obiecał, że pozostanie wierny swojej partnerce.
Fragment 3
Osoby: Pan Młody, Panna Młoda, goście weselni.
Miejsce: komnata.
Podczas uroczystości Hrabia zachwycał się urodą wybranki. Podziwiał jej kwiaty i perły we włosach. Kobieta natomiast ślubowała mu wierność. Później oznajmiła mu, że było jej bardzo duszno i wszędzie znajdowało się mnóstwo ludzi. Mężczyzna poprosił ją, by jeszcze raz zatańczyła, ponieważ sam chciał przyglądać się jej cudownemu wyglądowi. Maria zgodziła się pomimo tego, że brakowało jej sił.
Fragment 4
Osoby: Duch Zły pod postacią dziewicy.
Miejsce: ogród i cmentarz.
W nocy Zły Duch zaklinał kwiaty podczas lotu nad ogrodem. Później przeleciał nad cmentarzem, ponieważ pragnął ozdobić się wdziękami „umarłych dziewic”.
Fragment 5
Osoby: Mąż, Dziewica (widmo), Żona.
Podczas snu małżonków mąż ujrzał Dziewicę i podziwiał jej urodę, czar. Po chwili obudził się jednak i zorientował, iż u jego boku znajdowała się Maria. Dziewica zniknęła, a Żona się przebudziła. Zaskoczona spytała, czy już nastał dzień. Mąż polecił jej, by spała dalej, ponieważ trwała noc. Kobieta rozpoznała w jego głosie, że wydarzyło się coś złego i poruszyła temat. Ten odparł jej, że musi zaczerpnąć świeżego powietrza i wyszedł do pokoju.
Fragment 6
Osoby: Mąż, Żona, Dziewica
Mąż wygłosił długi monolog. Poskarżył się na odrętwienie, w którym trwał od dnia zawarcia związku małżeńskiego. Stwierdził, iż żałuje, że poślubił kobietę, której nie darzył miłością. Nagle pojawiła się Dziewica. Mąż obiecał jej, że pójdzie za nią wszędzie. Nagle zjawa zniknęła. W tym samym momencie Żona otworzyła okno i prosiła ukochanego, by wrócił do domu.
Fragment 7
Osoby: Mąż, Dziewica, Żona, Orcio.
Miejsce: salon.
Trwała rozmowa o przygotowaniach do chrztu syna małżeństwa, Orcia. Kobieta oznajmiła partnerowi, że udała się do Ojca Beniamina i zarezerwowała mszę święta za dwa dni. Powiedziała także, że poszła do cukiernika, by upiekł kilka tortów, gdyż miało zjawić się wielu gości. Następnie skierowała się w stronę kolebki, gdzie leżał jej synek. Nagle z żalem rzekła do Henryka, że ten nie poświęca jej uwagi. Stwierdziła, że sytuacja trwała już od miesięcy, a wszyscy powtarzali jej, iż źle wyglądała. Poeta odrzekł, że nadeszła godzina, po czym spojrzał na Marię i oznajmił, że dobrze wygląda. Kobieta zarzuciła mu, że było mu wszystko jedno, gdyż niemal na nią nie patrzył, odwracał wzrok, kiedy znajdowała się w pobliżu. Opowiedziała mu, że poprzedniego dnia była u spowiedzi i nie wymyśliła nic, co by go mogło obrazić. Wtedy Mąż wypowiedział bardzo ważne zdanie. Brzmiało ono: „Czuję, że powinienem cię kochać”. Wywołało ono ogromny smutek, rozpacz u kobiety. Darzyła partnera głębokim uczuciem, którego on nie odwzajemniał. Z żalem stwierdziła, że lepiej by było, gdyby powiedział, że jej nie kocha. Henryk rzekł, by nie zwracała uwagi na jego słowa, gdyż często miał momenty słabości. Ta poprosiła go o jedną przysługę, by zawsze kochał ich synka. Odpowiedział, że to uczucie ofiaruje i jemu i jej. Wtedy zjawiła się Dziewica. Namawiała Henryka, by udał się za nią. Mężczyzna uległ, porzucił dom i rodzinę. Maria błagała go, by tego nie robił, lecz na próżno. Po jego odejściu zemdlała.
Fragment 8
Osoby: Ojciec Beniamin, Żona, Ojciec Chrzestny, Matka Chrzestna, mamka z dzieckiem, goście.
Miejsce: sala w pałacu.
Trwał chrzest Jerzego Stanisława (Orcia). Goście nie umieli się jednak skupić na wydarzeniu. Przez cały czas dyskutowali o zniknięciu Hrabiego. Twierdzili, że mężczyzna pisał poezję w czasie chrztu. Zauważyli również dziwne zachowanie Żony. Była blada, niewyspana i do nikogo się nie odzywała. Niektórzy żałowali nawet, że zrezygnowali ze swoich codziennych czynności, by przybyć na uroczystość. W pewnym momencie Maria podeszła do synka i wyraziła pragnienie, by ten w przyszłości został poetą. Chciała zapewnić mu miłość ojca. Nagle kobieta zemdlała i została wyniesiona z sali. Wydarzenie dobiegło końca i goście opuścili pałac.
Fragment 9
Osoby: Mąż, Dziewica.
Miejsce: piękna okolica.
W monologu Mąż wygłosił obojętność wobec świata. Nadal podążał za Dziewicą, wędrował za nią po górskich bezdrożach.
Fragment 10
Osoby: Mąż, Dziewica, Złe Duchy, Anioł Stróż.
Miejsce: góry i przepaście nad morzem.
Henryk błądził za Dziewicą. Nagle dostrzegł, że oddzielała go od niej olbrzymia przepaść. Widmo dalej nakłaniało mężczyznę, by szedł za nim. Hrabia słyszał złośliwe głosy pytające z ironią, gdzie podziały się jego skrzydła. W pewnym momencie zauważył prawdziwe oblicze Dziewicy. Na jego oczach zamieniła się ona w odrażającego kościotrupa. Upiór jednak wciąż przypominał mu o złożonej wcześniej obietnicy. Mąż zamierzał popełnić samobójstwo, powstrzymał go jednak Anioł Stróż. Przyniósł głównemu bohaterowi odpuszczenie jego grzechów. Nakazał mu także wrócić do domu, opiekować się synem oraz nie grzeszyć więcej.
Fragment 11
Osoby: Mąż, Sługa.
Miejsce: salon.
Mąż powrócił do swojego domu. Zdumiony odkrył, że pokój jego małżonki był pusty. Dowiedział się od Sługi, że Maria została odwieziona do domu dla obłąkanych. Początkowo myślał, że to kłamstwo. Wolał Żonę, prosił, by się odezwała, wyszła, ze swojej kryjówki. Myślał, że kobieta chciała go ukarać tą informacją. Po chwili jednak zdał sobie sprawę, że wiadomość nie została wymyślona. Opuścił dom i udał się do ukochanej.
Fragment 12
Osoby: Mąż, Żona Doktora.
Miejsce: dom obłąkanych.
Mąż oznajmił Żonie Doktora, że był przyjacielem jej męża. Kobieta zaprowadziła go do pokoju, gdzie przebywała jego partnerka.
Fragment 13
Osoby: Mąż, Żona, Doktor, Żona Doktora, kobiety.
Miejsce: pokój w domu obłąkanych.
Mąż został w pokoju z Marią. Ich rozmowę przez cały czas przerywały dziwne głosu, które dochodziły zza ścian, sufitu, spod podłogi. Henryk spytał kobiety czy go rozpoznała, a ona bez wahania odpowiedziała, że tak. Zwierzyła się mu, że wybłagała sobie u Boga łaskę i stała się poetką. Mówiła, że modliła się o to przez trzy noce. Zaczęła mu opowiadać swoje przemyślenia. Henryk zdał sobie sprawę, że Maria wpadła w obłęd i nie zyskała daru, lecz przekleństwo. Po chwili Żona oznajmiła mu, że ich syn, Orcio, w przyszłości zostanie poetą. Opowiedziała mu o błogosławieństwie w trakcie chrztu świętego. Następnie rzekła, iż poczuła się słabiej gorzej. Natychmiast wezwano pomoc. Początkowo przybiegła Żona Doktora i inne kobiety, podawały jej różne lekarstwa. Mąż powtarzał imię ukochanej, a ta powiedziała, że dobrze jej, bo umierała przy nim. Po chwili zjawił się Doktor, który oznajmił, że kobieta zmarła.

Część druga
Wprowadzenie
Wstęp następnej części zawierał opis Orcia, kilkuletniego chłopca. Opisywał go jako wyjątkowe dziecko, które nie bawiło się jak inne dzieci w jego wieku. Wyróżniał się on niezwykłym spokojem. Miał przepiękne, błękitne oczy i rumieńce o kolorze róży. Każdy przepowiadał mu wspaniałą przyszłość. Jego profesor dostrzegł, że ma talent do nauk ścisłych. Jednak jego ojciec milczał i spoglądał z niepokojem na chłopca. Wiedział, co oznaczało nietypowe zachowanie dziecka. Został on natchniony darem, a jednocześnie przekleństwem poezji.
Fragment 1
Osoby: Mąż, Orcio.
Miejsce: cmentarz.
Minęło dziesięć lat od śmierci Marii. Mąż postanowił odwiedzić jej grób wraz z synkiem. Podczas modlitwy chłopiec co chwila zmieniał słowa modlitwy. Na uwagi ojca odpowiadał, że słowa te same mu się nawijają i nie może się powstrzymać. Zwierzył się mu również, że często widywał swoją rodzicielkę we śnie. Mąż, po usłyszeniu słów syna wpadł w rozpacz. Zwrócił się do Marii, by nie mieszała synkowi w głowie. Po chwili jednak stwierdził, że wypowiedział słowa te nadaremno, ponieważ jego ukochana znajdowała się w niebie. Pomyślał, że rzekome rozmowy matki z synem były jedynie mrzonkami Orcia. Wtedy chłopiec krzyknął, że usłyszał głos matki. Powtórzył ojcu co dokładnie powiedziała kobieta. Henryk uświadomił sobie powagę sytuacji. Pomodlił się do Boga, by ten zlitował się nad Orciem. W rozmowie wyraził rozpacz i skruchę.
Fragment 2
Osoby: Mąż, Filozof.
Miejsce: nieokreślone.
Mąż i Filozof wybrali się na spacer. Rozmawiali podczas niego o pragnieniu wolności. Filozof stwierdził, że nadszedł czas, w którym wyzwolą się kobiety i Murzyni. Opowiadał o rewolucji jako o ogromnej sile, która miała za zadanie odrodzić ludzkość. Mąż nie był pewniej jego słów i pokazał mu spróchniałe drzewo, które, pomimo wypuszczania zielonych liści, wkrótce powinno zostać wykorzystane na opał. W ten sposób ocenił wartość teorii Filozofa.
Fragment 3
Osoby: Mąż, Anioł Stróż, Orzeł, Mefisto.
Miejsce: górski wąwóz.
Hrabia Henryk wygłosił monolog, w którym wyraził swoje uczucia, czyli cierpienie, obojętność, brak uczuć. Uważał również, że nie poznał tajemnicy sensu istnienia. Wsparcia udzielił mu Anioł Stróż. Opowiedział mu o miłości, bliźnim. Po chwili przybył także Mefisto, który zesłał na bohatera wielkiego, czarnego Orła. Ptak miał go zachęcić do podjęcia walki o „cześć i potęgę” ojców. Gdy Henryk został sam, stwierdził, że rozpocznie walkę u boku swych braci. Odsunie się natomiast od świata poezji.
Fragment 4
Osoby: Mąż, Lekarz, Orcio.
Miejsce: pokój.
Mąż wezwał Lekarza, by przebadał jego syna. Chłopiec miał poważne problemy ze wzrokiem. Ku rozpaczy ojca, mężczyzna rzekł mu, że nie było nadziei dla Orcia, którego źrenice nie reagowały na światło. Chłopak oznajmił, że widział więcej z zamkniętymi oczami niż z otwartymi. Mąż pragnął zaoferować Lekarzowi niemal wszystko, co miał, jednak ten wiedział, że nie pomoże czternastolatkowi. Henryk uklęknął i zaczął się modlić. Nagle usłyszał głos: „Twój syn poetą – czegoż żądasz więcej?”.
Fragment 5
Osoby: Mąż, Ojciec Chrzestny, Lekarz.
Miejsce: nieokreślone.
Ojciec Chrzestny rozmawiał z Lekarzem o Orciu i jego chorobie. Specjalista stwierdził, że utrata wzroku stanowiła coś niezwykle rzadkiego w wieku ojca. Jego rozmówca odparł, że chłopiec od zawsze był nieco słabszy pod względem zdrowia. Dodał, iż jego rodzicielka zmarła. Wspomniał o tym, że kobieta pod koniec życia żyła w obłędzie, co zaskoczyło Lekarza. Nagle przyszedł do nich Mąż. Przeprosił za to, że wzywał Lekarza późnej godzinie.
Fragment 6
Miejsce: Mąż, Lekarz, Ojciec Chrzestny, Krewni, Orcio, Służący, Mamka.
Miejsce: sypialnia Orcia.
Wydarzenia rozgrywały się do pokoju chłopca, który zachowywał się bardzo dziwnie. Obserwował to Henryk, jego rodzina oraz Lekarz. Czternastolatek podczas snu chodził powoli z rękoma założonymi na piersiach. Po chwili zaczął mówić przez sen: „Jam się urodził synem światła i pieśni.” Ojciec Chrzestny powiedział, że zachowywał się niczym nieboszczyk, ponieważ sam nie zdawał sobie sprawy ze słów, które wypowiadał. Mamka natomiast błagała Świętą Maryję, by odebrała jej oczy, a podarował je biednemu chłopcu. Orcio zaczął wołać swoją rodzicielkę. Prosił, by go nie opuszczała. Lekarz rzekł do Henryka, że zdiagnozował u jego syna pomieszanie zmysłów, połączone z nadzwyczajną drażliwością nerwów. Po opuszczeniu pokoju przez większość gości, chłopiec obudził s

„Nie-boska komedia”- Czas i miejsce akcji
Czas akcji w tej powieści Zygmunta Krasińskiego nie jest konkretnie określony. Dramat ten jest jednak dramatem romantycznym, tak więc zrywa on z zasadą trójjedności, jego akcja trwa zdecydowanie dłużej niż dwadzieścia cztery godziny. Prawdopodobnie przybliżony czas akcji to około 15 lat. Czasy być może współczesne autorowi, lecz to również jest tylko snucie domysłów. Tak więc w akcie pierwszym akcja trwa od momentu ślubu Męża i Żony, poprzez narodziny Orcia, jego chrzest, aż do śmierci Żony, niedługo po chrzcie, stąd wnioskujemy, że czas ten to około jeden rok. W akcie drugim zadanie jest o wiele bardziej utrudnione, analizując tekst, dochodzimy do informacji, że wydarzenia rozgrywają się 10 lat po śmierci Żony. Jednak w kolejnym epizodzie aktu drugiego, mamy podaną informację, że Orcio ma już 14 lat, tak więc tutaj tworzy się kolejna 4-letnia przestrzeń. W części III i IV nie mamy już żadnego punktu zaczepienia, aby określić jakikolwiek czas akcji, jedy

CHOĆ „NIE-BOSKA KOMEDIA” TO BOSKO ZACHWYCA
Od początku mojej pracy zamierzam być w pełni szczera. Sięgając po dzieło Zygmunta Krasińskiego, byłam pełna obaw, jak i niechęci. Wizja kolejnego, niełatwego i żmudnego dramatu romantycznego budziła we mnie niepokój. Jakby tego było mało, dzień przed omówieniem lektury moja Pani polonistka oznajmiła, że „Nie-boska komedia” jest nierozumiana i nielubiana przez większość uczniów. Pomyślałam sobie, że lepiej być nie mogło. Mimo wszystko, lekturę wypadało przeczytać. Decyzji nie żałuję.
Zanim przejdę stricte do treści samego utworu, chciałabym przyjrzeć się sylwetce autora i genezie jego dzieła. Zygmunt Krasiński „Nie-boską komedię” napisał w roku 1833 r. mając zaledwie 21 lat. W życiu, jak i w ukształtowaniu się poglądów poety olbrzymią rolę odegrał jego ojciec – Wincenty. Był on lojalistą, człowiekiem podporządkowanym carowi. Będąc pod jego wpływem, młody Zygmunt nie wziął udziału w powstaniu listopadowym, przez co m.in. dotknął go ostracyzm środowiska studenckiego. Co więcej, polski wieszcz potępiał rewolucje (w tym Wielką Rewolucję Francuską), dlatego ukazał ją w swoim dziele w sposób tendencyjny – makabryczny i przerażający. Uwagę przykuwają też podobieństwa między życiorysem Krasińskiego a losami bohaterów dramatu. Autor dzieła tak jak Orcio cierpiał na chorobę oczu, we wczesnym dzieciństwie stracił matkę oraz miał skomplikowane relacje z ojcem. Wszystkie te informacje są bardzo przydatne, śmiem nawet twierdzić, że niezbędne, jeśli chcemy dobrze zrozumieć rodzinno-społeczny dramat Zygmunta Krasińskiego.
Najbardziej intrygującym wątkiem w „Nie-boskiej…” jest dla mnie zdecydowanie historia małżeństwa hrabiego Henryka (nazywanego w utworze także Mężem) oraz Marii. W swoim mniemaniu główny bohater dramatu był ponadprzeciętnie uzdolnionym poetą, człowiekiem stworzonym do wyższych celów. Nie zadowalało go życie u boku zwykłej ziemianki, rodzina go krępowała. Maria natomiast była kobietą prostą – jej życie kręciło się wokół codziennych spraw, takich jak chrzest dziecka czy urządzanie mieszkania. Nie miała pragnień podobnych do Męża. Nie była jednak głupia. Dostrzegała, że hrabia Henryk jest coraz częściej nieobecny myślami, czuła, że ją odrzuca. Czuła się winna, zdawała sobie sprawę, że nie potrafi sprostać jego oczekiwaniom. Już w momencie przedstawienia postaci Marii, jej los wzbudza u czytelnika współczucie. Niestety, z każdą kolejną stroną dramatu jest coraz gorzej. W pewnym momencie do akcji utworu wkroczyły siły zła i poddały Henryka wielkiej próbie miłości, a dokładniej – zesłały na ziemię Dziewicę, kochankę idealną, która była spełnieniem marzeń mężczyzny. Mąż nie mógł się jej oprzeć, podążył za diablicą, zostawiając rodzinę. Co prawda, w porę przejrzał na oczy i otrzymał drugą szansę od Anioła Stróżą, jednak było już za późno. Maria trafiła do zakładu psychiatrycznego, wpadła w obłęd, a niedługo później umarła. Swoim postępowaniem hrabia Henryk doprowadził własną żonę do śmierci, nic więc dziwnego, że nie wzbudził za grosz mojej sympatii. Postępował egoistycznie, nie przejmował się tym, co stanie się z Marią oraz jego własnym synem. Miłość do poezji okazała się dla niego niszcząca i destrukcyjna.
Niektórym mogłoby się wydawać, że po takiej tragedii jak śmierć żony, Mąż opamiętał się i zaczął wieść spokojne życie. Przynajmniej mi się tak wydawało. Ku mojemu zaskoczeniu, stało się zupełnie inaczej. Hrabia Henryk przeszedł przemianę, postanowił całkowicie zmienić swoje życie. Ta ewolucja – tak typowa dla bohaterów romantycznych – od razu skojarzyła mi się z momentem metamorfozy Gustawa w Konrada z III części „Dziadów” Adama Mickiewicza. Wracając jednak do „Nie-boskiej…”, Mąż tym razem zapragnął władzy i sławy, został więc przywódcą arystokratów. Arystokratów, przeciwko którym bunt wszczęli rewolucjoniści, mający dość wyzysku i pragnący zemsty na swoich panach. Rewolucja w „Nie-boskiej komedii” przedstawiona jest w sposób drastyczny. Obóz rebeliantów, który odwiedza Hrabia Henryk, budzi przerażenie i grozę. Ma w sobie coś z dantejskiego piekła. Mężczyzna spotyka tam ludzi z najniższych sfer – nędznych, zniszczonych ciężką pracą, wygłodzonych, wściekłych i żądających krwi. Wśród nich są rzeźnicy, chłopi, przechrzci – Żydzi (ukazani w sposób tendencyjny, na czym zaważyło antysemickie wychowanie Zygmunta Krasińskiego), a nawet same kobiety i dzieci. Na czele rewolucjonistów stoi Pankracy, który – o zgrozo – chce poprzez działania takie jak zabijanie, gwałcenie, czy niszczenie wszystkiego co popadnie stworzyć nowy, lepszy świat. T

I. Część pierwsza
Wprowadzenie
Wyrażone są tu cierpienia autora. Pisarz pokazuje poezję z dwóch perspektyw – jako źródło cierpienia i jako błogosławieństwo.
Osoby: Anioł Stróż
Anioł Stróż zsyła poecie kobietę dobrą i skromną, która ma stać się jego żoną. Niewiasta ma mu urodzić dziecko. Mężczyzna obiecuje ją kochać, a ona obiecuje być mu wierną. Przed swoim odejściem duch dodaje: „błogosławiony pośród stworzeń, kto ma serce”.
Osoby: Chór Złych Duchów
Złe duchy powołują do życia, czy też może lepiej – do istnienia – widmo, które ma dla poety być widoczne jako nieprzeciętnej urody dama. Ma ona stać się jego kochanką, owinąć sobie wokół palca i zniewolić go. Dodatkowo duchy wysyłają widmo sławy (to orzeł w podeszłym wieku, wypchany w piekle) i natury – „spróchniały obraz Edenu”. One również mają pomóc marze.
Miejsce: wieś, a w niej widoczny jest kościół
Osoby: Anioł Stróż
Anioł unosi się ponad kościołem i obiecuje poecie łaskę i swoją opiekę pod warunkiem, iż ten dotrzyma przysięgi małżeńskiej.
Miejsce: wnętrze kościoła
Osoby: Ksiądz, Panna Młoda, Pan Młody, świadkowie
Kapłan udziela parze młodej ślubu. Kiedy obrzęd dobiega końca, Mąż pozostaje jeszcze przez krótki czas sam w świątyni i rozmyśla o tym, iż znalazł kobietę swoich marzeń. Mówi: „Zstąpiłem do ziemskich ślubów, bom znalazł tę, o której marzyłem – przekleństwo mojej głowie, jeśli ją kiedykolwiek kochać przestanę”. Jest nieświadomy tego, że wypowiadając te myśli, rzuca na siebie przekleństwo, jeżeli kiedykolwiek w przyszłości porzuci małżonkę.
Miejsce: przepięknie przystrojona komnata weselna, w której odbywa się bal i gra głośna muzyka
Osoby: Panna Młoda, Pan Młody, goście weselni
Odbywa się wesele pary młodej. Pan Młody zachwyca się z gracją poruszającą się w tańcu Panną Młodą i prosi ją, aby zignorowała zmęczenie jeszcze na chwilę i zatańczyła kolejny raz, żeby mężczyzna mógł dłużej napawać się jej cudownym wyglądem.
Miejsce: ogród i cmentarz
Osoby: Duch Zły pod postacią Dziewicy
Widmo przelatuje w środku nocy nad pobliskim cmentarzem i w trakcie lotu zbiera kwiatki oraz wdzięki „umarłych dziewic” (włosy, suknia, oczy) i się nimi przystraja.
Miejsce: pokój sypialny w pałacu
Osoby: Mąż, Żona, Dziewica
Nadal trwa noc. Młoda para śpi. Mężczyzna spotyka we śnie Dziewicę. Budzi się gwałtownie i zauważa, iż nadal znajduje się obok swojej żony, jednak dziwna postać wcale nie znika i nadal jest obecna w komnacie. Mara oświadcza mężczyźnie, że ją zdradził. Mąż szybko dokonuje analizy obu niewiast i z niechęcią i pewnym żalem przyznaje: „Przeklęta niech będzie chwila, w której pojąłem kobietę, w której opuściłem kochankę lat młodych, myśl myśli moich, duszę duszy mojej…’’. Oznacza to, iż przeklina on swój własny ślub. Zjawa ulatnia się. Budzi się żona i zauważa Męża bladego, trapionego jakimś niepokojem, którym ten się z nią nie dzieli. Mężczyzna prosi ją o pozostanie w łóżku, a sam zaś kieruje swoje kroki do ogrodu.
Miejsce: ogród
Osoby: Mąż, Dziewica, Głos kobiecy (jest to głos żony)
Mąż narzeka na swoje odrętwienie. Według niego miało ono początek wraz z dniem jego ślubu. Ma sobie za złe, że związał się sakramentalnie z kobietą, której nie kocha. Obok niego niespodziewanie pojawia się Dziewica. Od razu rozpoczyna z nią rozmowę i składa obietnicę słowami „O każdej chwili twoim jestem”. Prosi ją, aby zabrała go ze sobą. Widmo znika. W oddali słychać głos Żony. Kobieta pozostawiona samotnie w pałacu prosi męża, żeby wrócił już do łóżka.
Miejsce: salon
Osoby: Mąż, Żona, Dziewica
W kącie pokoju stoi kolebka ze śpiącym dzieckiem pary. Żona opisuje Mężowi przygotowania, jakie do tej pory zrobiła w związku ze zbliżającym się chrztem dzieciątka. Zaniepokojona zachowaniem męża i tym, że jego stosunek do niej się zmienił, dopytuje, co jest tego powodem. Nie może zrozumieć, dlaczego uczucia męża niespodziewanie uległy ochłodzeniu, ani tym bardziej, co miało na to wpływ. Mężczyzna stara się uniknąć zadawanych mu pytań i udziela pełnych obojętności odpowiedzi. Zdesperowana kobieta prosi go, aby obiecał, iż nie opuści jej ani dziecka i w tym samym czasie bierze niemowlę na ręce. Nagle za oknem rozlega się grzmot i zrywa się burza. Pojawia się muzyka. W tej samej chwili w salonie, w którym stoi małżeństwo, pojawia się Dziewica. Zarówno Żona, jak i Mąż są w stanie ją dostrzec, jednak z zupełnie różnych perspektyw. Kobieta widzi jej prawdziwe oblicze – trupią i brzydką zjawę, która roztacza wokół siebie charakterystyczny zapach siarki. Widmo zaczyna zachęcać mężczyznę do porzucenia swojej małżonki i domu, co on bez najmniejszego wahania wykonuje, gdyż widzi w nim cudownej urody pannę. Nie zważa na prośby i błagania niewiasty. Ta po jego wyjściu mężczyzny pada zemdlona na podłogę.
Miejsce: sala, gdzie odbywa się chrzest
Osoby: Ojciec Beniamin, Żona, mamka z dzieckiem, Rodzice Chrzestni, Goście
Ksiądz udziela sakramentu chrztu malutkiemu Jerzemu Stanisławowi. Zaproszeni na uroczystość goście dostrzegają brak obecności Hrabiego i niepokojące zachowanie Żony. Kobieta jest niesamowicie blada i lada chwila może zemdleć, jednak podchodzi do synka i błogosławi go. Mówi na głos, iż chciałaby, aby dziecko zostało poetą. Miało to zapewnić mu miłość ojca, a matce przebaczenie męża. Po wypowiedzeniu tych słów mdleje i zostaje wyniesiona. Goście również zbierają się do wyjścia, by chwilę później opuścić dom.
Miejsce: piękna okolica, wzgórza, lasy, w oddali widać zarysy gór
Osoby: Mąż, Dziewica
Mąż, przekonany o słuszności podjętej decyzji, wytrwale podąża za widmem.
Miejsce: góry, przepaść nad morzem
Osoby: Mąż, Dziewica, Anioł Stróż, Zły Duch
Mężczyzna dalej podąża za Dziewicą. W pewnej chwili dostrzega, że od widma oddziela go ogromnych rozmiarów przepaść. Dopiero teraz widzi, jak piękna kobieta, za którą tak uparcie szedł, przemienia się w okropnie wyglądającego trupa. Dociera do niego również obietnica, którą jej dał, mówiąca o pozostaniu z nią. Złe duchy naśmiewają się i starają się popchnąć Męża w przepaść – otchłań piekła. Na pomoc spieszy mu jednak Anioł Stróż. Ten każe mu powrócić jak najszybciej do domu i kochać swojego pozostawionego synka. Warto tu również podkreślić, iż Anioł pojawia się dokładnie w momencie, kiedy głowę dziecka polano wodą święconą.
Miejsce: salon
Osoby: Mąż, Sługa
Mąż powraca do domu. Kiedy dotarł tam, dowiedział się, iż jego żona odwieziona została do domu wariatów. Na początku nie jest w stanie to uwierzyć. Przeszukuje komnaty, bo łudzi się, że ją znajdzie. Kiedy uzmysławia sobie, iż ona rzeczywiście tam obecnie przebywa, jedzie tam.
Miejsce: dom obłąkanych
Osoby: Żona Doktora, Mąż
Mąż podaje się za przyjaciela męża swojej Żony i dzięki temu zostaje zaprowadzony do pokoju, gdzie przebywa chora kobieta. Wcześniej dowiaduje się o jej bardzo ciężkim stanie.
Miejsce: pokój
Osoby: Mąż, Żona, Doktor, Żona Doktora, kobiety
Mężczyzna zostaje sam na sam z chorą Marią. Ich rozmowę raz na jakiś czas przerywają głosy wydawane przez obłąkanych. Dochodzą one z każdego miejsca – zza ścian, spod podłogi i z sufitu. Żona rozpoznaje swojego małżonka, jednak jest niezwykle osłabiona. Zdradza mu, że wybłagała u Boga łaskę – „stała się poetą”. Później dodała, iż ich synek również nim w przyszłości będzie. Po chwili wchodzi Doktor i oznajmia zgon niewiasty.
II. Część druga
Wprowadzenie
Poeta charakteryzuje czytelnikowi postać kilkuletniego już Orcia. Chłopiec jest niezwykle spokojnym i słodkim dzieckiem. Każdy, kto go tylko spotkał, zachwycał się nim. Wróżono mu cudowną przyszłość. Jedynie jego ojciec się nie odzywa i spogląda ponurym wzrokiem. W jego oczach czasem zakręci mu się łza, gdyż dostrzega, iż dusza chłopczyka skażona jest poetyckim natchnieniem. Zamiast się bawić, kilkuletni maluch momentami popada w głębokie zamyślenie, które nie jest typowe dla osób w tak młodym wieku.
Miejsce: cmentarz
Osoby: Mąż, Orcio
Ojciec wraz z dzieckiem modlą się za duszę zmarłej dziesięć lat temu matki chłopczyka. Orcio jednak nieustannie zmienia słowa wypowiadanej modlitwy. Ojciec upomina go i prosi, aby wypowiadał te słowa, których go nauczono. Ten jednak twierdzi, że one bolą go w głowie i musi je inaczej wypowiadać. Zwierza się ojcu, iż często udaje mu się widywać swoją matkę. Ta do niego przemawia. Dziecko powtarza rodzicielowi to, co usłyszał od ducha. To powoduje w mężczyźnie przypływ rozpaczy. Hrabia błaga Boga, aby ten nie odbierał rozumu Orciowi i nie skazywał go na zbyt wczesną śmierć, którą mogłyby spowodować wizje poetyckie, gdyż psychika dziecka jest słaba i nie udźwignęłaby ich. Mąż odchodzi razem z synem.
Osoby: Filozof, Mąż, damy i kawalerowie
Filozof spaceruje w towarzystwie Męża i innych ludzi. Przy okazji wygłasza swój pogląd dotyczący przemian na świecie spowodowanych gwałtownymi przewrotami i rewolucjami. Hrabia przyrównuje to stwierdzenie do spróchniałego drzewa, które pomimo wypuszczania wciąż nowych, młodych gałązek i tak niedługo całkowicie zwiędnie, ulegnie zagładzie.
Miejsce: wąwóz między górami
Osoby: Mąż, Mefisto, Orzeł, Anioł Stróż
Mąż dochodzi do wniosku, iż jego poszukiwania i dociekania, które pochłonęły całe jego dotychczasowe życie, okazały się całkowicie bezsensowne. Twierdz

Część pierwsza
Część pierwsza utworu rozpoczyna się od poetyckiego komentarza, który wypełniają rozważania podmiotu lirycznego dotyczące cierpień poety.
Akcja rozpoczyna się od błogosławieństwa, które Anioł Stróż udziela młodej parze biorącej ślub. Po ceremonii w pustym kościele zostaje sam Mąż (Henryk), który w obliczu Boga przysięga miłość i wierność Żonie. Następnie wśród ciemnej nocy Złe Duchy powołują Dziewicę, która ma uwieść Męża. Bohater dostrzega jej postać podczas snu i zachwyca się jej urodą. Po przebudzeniu, opętany już przez Złe Duchy, zdaje sobie sprawę, że poślubił kobietę, której tak naprawdę nie kocha. Wychodzi do ogrodu tam pojawia się Dziewica i wymusza na Mężu obietnicę, że pójdzie za nią kiedykolwiek ona zjawi się po niego. Bohater składa obietnicę, Widmo znika, a Żona przywołuje Męża do środka. Zaczynają się uwidaczniać rozterki Męża. Przestał odzywać się do Żony i już nawet na nią nie spogląda. Kiedy Żona zaczyna skarżyć się na jego zachowanie do salonu, w którym się znajdowali wchodzi Dziewica. Wzywa ona do siebie mężczyznę, które widzi ją jako piękność, natomiast Żona widzi jej prawdziwe, paskudne, oblicze. Mąż decyduje się opuścić Żonę i dziecko, i podąża za widmem. W kolejnym fragmencie ma miejsce chrzest dziecka, któremu nadano imię Jerzy Stanisław. Mąż jest na ceremonii nieobecny. Natomiast Żona, będąc w złym stanie po odejściu mężczyzny, mimo sprzeciwów księdza błogosławi swoje dziecko, aby był poetą, którego ojciec będzie kochał. W przeciwnym razie przeklina go. Przedstawiony zostaje wątek Męża i Dziewicy. Mężczyzna wiedziony jej głosem dostrzega nagle, że znajduje się nad wielką przepaścią. W tym momencie dostrzega jej prawdziwe, straszne oblicze. Mąż jest bliski samobójc

Hrabia – Hrabia Henryk, zwany też mężem, to główny Bohater dramatu romantycznego Zygmunta Krasińskiego „Nie- boska komedia”. Wiadomo, że ma 36 lat i jest arystokratą. Poznajemy go w momencie ślubu z Marią. Wtedy to przysięga kobiecie wieczną miłość, która jednak nie trwa długo. Bohater jako Poeta jest tak naprawdę poetą fałszywym, który nie potrafi tworzyć prawdziwej poezji, ponieważ jego natchnienie to udawanie fałsz i sztuczność. Mimo wszystko wciąż będąc poetą, pragnie zaspokoić swoje artystyczne potrzeby. Zwyczajność i codzienność w jego związku małżeńskim szybko nudzi mu się, a miłość do żony wygasa. Wtedy to wzbudza się w nim potrzeba natchnienia, dlatego podąża za ideałem kobiety i poezji, który dostrzega w Dziewicy – wytworze szatańskim. Pierwszej części utworu postać Henryka jawi się jako jednostka wybitna, która będąc poetą wyrasta ponad przeciętność. W tej części utworu widać wyraźnie jego wewnętrzne rozdarcie pomiędzy byciem poetą a byciem zwyczajny mężem. Hrabia Henryk, będąc typowym bohaterem romantycznym, doświadcza wewnętrznego przełomu, kiedy to po śmierci żony przechodzi prawdziwą przemianę. Jej skutki można zauważyć w drugiej części utworu, gdzie jego postać staje się już hrabią, przywódcą arystokratów oraz obrońcą Boga i wiary. W swoim działaniu Hrabia Henryk jest zupełnie osamotniony. Brak mu zrozumienia i szacunku dla arystokratów, a więc warstwy, do której należy, ale także pogardza pospólstwem. Bohater kieruje się także wzniosłymi celami, kiedy to zostaje przywódcą arystokratów, aby chronić władze i zachować stary porządek świata. Staje także w obronie Bożego porządku, który zostaje zniszczony przez rewolucjonistów. Warto zaznaczyć, że hrabia walczy do samego końca, zachowuje godność w obliczu klęski i popełnia samobójstwo, przeklinając poezję jako źródło nieszczęść zarówno jego, jak i rodziny. Ostatecznie Henryk zdaje sobie zatem sprawę z przyczyn swojego upadku. Spowodowany on był przedkładaniem wzniosłych ideałów i egocentryzmu nad zwyczajne, uporządkowane,  proste, ale szczęśliwe życie rodzinne.
Maria – jest wzorem kobiety wiernej i kochającej męża, gotowej dla niego do największych poświęceń. Jest jednak kobietą niekochaną, co doprowadza ją do obłędu, a w końcu do śmierci w domu obłąkanych. Przed śmiercią obdarza Orcia błogosławieństwem – przekleństwem, które

Wyjaśnienie tytułu
– nie – boska = zwrócenie uwagi na ludzki czynnik dziejów. Odwołanie dzięki temu do prowidencjalizmu, czyli idei historiozoficznej, której istotą było przeświadczenie, że Bóg, co prawda pozostawił człowiekowi pewną swobodę działania, ale także wyznaczył jej granice.
– Utwór jest swoistą analizą zakresu swobody działań ludzkich w dziejach, badaniem konsekwencji przekroczenia boskich zakazów i ograniczeń.
– Wydarzenia toczą się przeciwko Bogu i wbrew Jego woli. Rewolucjoniści niszczą ołtarze, burzą świątynie, odprawiają czarne msze. To wszystko jest sprzeczne z Bożą koncepcją zbawienia ludzkości, świadczy o kryzysie wiary w Boga wśród ludzi.
– Stanowi nawiązanie do tytułu słynnego utworu Dantego Alighieri „Boska komedia”. Aluzję można rozumieć jako świadome odniesienie do uniwersalnych treści włoskiego dzieła. Komedia – utwór o pomyślnym zakończeniu (w obu dziełach dotyczy metafizycznego planu rzeczywistości). W znaczeniu metaforycznym oznacza przeciwieństwo treści i wymowy „Boskiej komedii”. Dramat ma być komedią ludzką, która przedstawia dzieje świata materialnego, w odróżnieniu od prezentacji zaświatów w średniowiecznym poemacie.
Geneza
Utwór powstał w 1833 roku. Dzieło Krasińskiego stanowi ocenę powstania listopadowego, w którym Zygmunt nie mógł wziąć udziału przez swojego ojca, który mu zabronił, gdyż sam potępiał je. Utworem tym Krasiński chciał usprawiedliwić swoje postępowanie, jak i ojca.
Poezja według Krasińskiego
Wedłu

Tytuł

= nie – boska – zwrócenie uwagi na ludzki czynnik dziejów. Odwołanie dzięki temu do prowidencjonalizmu, czyli idei historiozoficznej, której istotą było przeświadczenie, że Bóg co prawda pozostawił człowiekowi pewną swobodę działania, ale także wyznaczył jej granice.

Utwór jest swoistą analizą zakresu swobody działań ludzkich w dziejach, badaniem konsekwencji przekroczenia boskich zakazów i ograniczeń.

= wydarzenia toczą się przeciwko Bogu, ale również wbrew Jego woli. Rewolucjoniści niszczą ołtarze, burzą świątynie, odprawiają czarne msze. To wszystko jest sprzeczne z Bożą koncepcją zbawienia ludzkości, świadczy o kryzysie wiary w Boga wśród ludzi.

= stanowi nawiązanie do tytułu słynnego utworu Dantego Alighieri ,,Boska komedia”. Aluzję można rozumieć jako świadome odniesienie do uniwersalnych treści włoskiego dzieła. Komedia – utwór o pomyślnym zakończeniu (w obu dziełach dotyczy metafizycznego planu rzeczywistości). W znaczeniu metaforycznym oznacza przeciwieństwo treści i wymowy ,,Boskiej komedii”. Dramat ma być komedią ludzką, która przedstawia dzieje świata materialnego, w odróżnieniu od prezentacji zaświatów w średniowiecznym poemacie.

Geneza

Utwór powstał w 1833 roku. Dzieło Krasińskiego stanowi ocenę powstania listopadowego, w którym Zygmunt nie mógł wziąć udziału przez swojego ojca, który mu zabronił, gdyż sam potępiał je. Utworem Krasiński chciał usprawiedliwić swoje postępowanie jak i ojca.

Poezja według Krasińskiego

Według autora poezja jest potężnym narzędziem, które może służyć do oddziaływania na ludzi wpływać na bieg historii, ale także przekleństwem i piętnem, które niszczy życie ludzkie. Poeta fałszywy, którym był Henryk i jego sposób tworzenia przyczyniły się do zniszczenia własnego szczęścia i życia innych. W przypadku Marii i Orcia poezja jest siłą, która staje się nawet całym światem dla człowieka, tak jak dla chłopca niewidomego była wewnętrznym światem. Dlatego też ich poezja jest prawdziwa, szczera i błogosławiona. W przypadku Hrabi Henryka, który zgrzeszył pychą i egoizmem, nie może być poetą prawdziwym, ponieważ dar tworzenia to dar Boga i nie należy go marnować, ale za to trzeba żyć w zgodzie z ideami mo

Hrabia Henryk jako mąż – bohatera tego poznajemy w momencie ślubu z Marią. Ma on wtedy 21 lat. Mężczyzna jest wybitnie uzdolnionym poetą, jednak swój dar traktuje jak przekleństwo. Ze względu na to czuje się lepszy od innych i pogardza innymi – ,,gorszymi od niego’’. To zachowanie doprowadza go jednak do klęski, którą ponosi w życiu prywatnym. Związek z kobietą przeciętnej urody, ale za to obdarzającej go prawdziwym uczuciem, szybko go nudzi. Stara się znaleźć kochankę idealną, spełniającą jego wszystkie wymagania. Dostrzega kogoś takiego w Dziewicy – widmie stworzonym przez szatana. Jest ona dla niego uosobieniem poezji, czystym pięknem. Po pewnym czasie dostrzega jednak jej prawdziwe, upiorne oblicze. Widzi tragedię jaka spotkała rodzinę głównie z jego powodu. Żona popadła w obłęd i trafiła do szpitala dla obłąkanych. Mąż wyrzeka się swojego daru – poezji. Okazuje się jednak, iż ona dalej będzie go prześladować, ponieważ Orcio (syn) również staje się poetą. Przez cały utwór bohater przeżywa wiele tragedii natury osobistej – obłąkanie i śmierć żony, a także kalectwo i zgon syna. Za sprawą śmierci Marii, następuje przełom w życiu bohatera, bardzo charakterystyczny dla epoki romantyzmu.
W trzeciej części książki Hrabia ma już 36 lat. Poznajemy go wtedy jako przywódcę arystokracji i działacza społecznego. Potrafi w chaosie poprawnie ocenić sytuację. Zdaje sobie sprawę, iż drastyczny krok, jakim byłaby na przykład rewolucja, nie zmieni na ziemi układów społecznych. Nie zastąpi dawnej arystokracji inną, lepszą. Zna wady swojej grupy społecznej, ale pomimo tego decyduje się na objęcie przywództwa. Kiedy dostrzegł zwycięstwo rewolucjonistów, popełnił samobójstwo. Bohater pomimo swojej romantyczności, nie jest do końca indywidualistą.

Orcio – jest synem Henryka i Marii. Podczas chrztu, w wyniku nalegań ze strony matki, zostaje naznaczony i staje się poetą. Obdarzony tą niesamowitą zdolnością chłopiec już od najmłodszych lat jest zupełnie inny niż dzieciaki w jego wieku. Ma moc tworzenia poezji, jednak to go prześladuje i staje się przekleństwem. Dar sprawia, iż często chodzi zamyślony. Widać wyraźnie dojrzałość w nim, co nie zdarza się w tym okresie. Odznacza się nadwrażliwością i słabym stanem psychicznym. Można powiedzieć, że stoi na pograniczu świata rzeczywistego i duchowego. Dla ojca jego obecność jest powodem do stałej poczucia winy i wyrzutów sumienia, gdyż to boleśnie przypomina mężczyźnie o zmarłej ukochanej Marii. Orcio cierpi z powodu poezji. Fizycznym dowodem na t

Temat: Motyw dziecka w literaturze w epoce romantyzmu
Każdy artysta do wytworzenia czegoś potrzebuje natchnienia, inspiracji. Wielu pisarzy, szczególnie w epoce romantyzmu, inspirowało się dziećmi, ponieważ uważano je za fascynujące, beztroskie i wybitne istoty, których losy rzadko jednak miały szczęśliwe zakończenie. Wierzono, iż są one w stanie komunikować się ze światem duchowymi i dostrzegać coś, co dla większości z nas jest niewidoczne. To intrygowało ówczesne społeczeństwo. Dzieci w utworach z epoki romantyzmu to postacie tragiczne, gdyż za talent, dobro lub marzenia, którymi zostały obdarzone, często musiały zapłacić własnym zdrowiem lub nawet życiem. Niekiedy ich śmierć nie wiązała się bezpośrednio z posiadanym przez nie talentem, więc trudno taką przedwczesną śmierć wytłumaczyć.Jednym z przykładów takich postaci literackich był Orcio, syn głównego bohatera „Nie-Boskiej komedii” Zygmunta Krasińskiego. Chłopiec został napiętnowany prawdziwym poetyckim geniuszem (tak samo, jak jego ojciec), co okazało się w późniejszym czasie jego przekleństwem. Życie młodego artysty nie było usłane różami. Cierpiał on zarówno fizycznie, jak i psychicznie już od najmłodszych lat swojego istnienia. Gdy Orciowi zaczął się pogarszać wzrok, który następnie stracił, znalazł się (według ówczesnej ludności) bliżej świata nadprzyrodzonego, co w epoce romantyzmu było bardzo ważną cechą prawdziwego poety. Orcio poznawał świat w inny sposób niż dzieci zdrowe. Jego dzieciństwo różniło się od dzieciństwa jego rówieśników. Chłopcz

Jednym z pisarzy doby romantyzmu był Zygmunt Krasiński. Mimo iż jego dorobek literacki był znacznie mniejszy od dorobku Mickiewicza czy Słowackiego, nie było to przeszkodą do zdobycia przez twórcę miana romantycznego wieszcza. Ów poeta znany jest z wielu wierszy i dramatów. Jednym z nich jest „Nie-Boska komedia”. Początkowo tytuł utworu miał brzmieć: „Mąż”, lecz Krasiński zmienił zdanie, tym samym nawiązując do innego tekstu, do „Boskiej komedii” Dantego. Analogicznie, jak Dante w „Boskiej Komedii”, Krasiński ukazuje motyw wędrówki głównego bohatera, wędrówki po obozie rewolucjonistów, który również wygląda jak piekło. Z wielu interpretacji tytułu najprawdopodobniejsza mówi o tym, że autor pokazać chciał działania ludzi kształtujące swoje życie wbrew woli Boga.
Dzieło Krasińskiego składa się z czterech części. W dwóch pierwszych, nazywanych dramatem rodzinnym, ukazane są perypetie głównego bohatera, jego życie prywatne, pokazana zostaje również jego osobowość, osobowość człowieka znudzonego szarym życiem. Bohater jest przecież romantykiem. Hrabiego Henryka – głównego bohatera – poznajemy jako młodego małżonka, bohatera, którego marzeniem jest zostanie poetą. W noc poślubną bohater na jawie zauważa zjawy, a jego największą uwagę przykuwa Dziewica, która to swoim pięknem przewyższa jego najśmielsze oczekiwania. Od tamtego momentu głowę Henryka zamieszkuje obraz wyidealizowanej zjawy, czego skutkiem będzie powolny rozkład jego małżeństwa. Główny bohater zostaje postawiony między dwoma kobietami – przyziemną, szablonową żoną oraz olśniewającą urodą kochanką, będącą symbolem poezji – wielkiego marzenia Henryka. Kluczowym momentem w dramacie jest dzień chrztu Orcia- syna głównego bohatera – w tym dniu Henryk postanawia odejść od rodziny, podążając za Dziewicą, tym samym zostawiając za sobą życie rodzinne z nadzieją na przejście w nowy, urozmaicony i ciekawszy świat. Zaślepiony urodą i idealizmem zjawy Hrabia podąża za kobietą, jednakże jego marzenia legły w gruzach, gdy podczas wędrówki przekonuje się o falsyfikacie piękna i poezji owej zjawy. Wtem zjawia się Anioł Stróż, który to nakazuje Henrykowi wrócić do domu i sprawować opiekę nad rodziną. Hrabia postanawia wrócić do rodzinnego, spokojnego życia i zapomnieć o Dziewicy. Jego plany rujnuje informacja o obłędzie żony. Maria, doznając pomieszania zmysłów zostaje obdarowana duszą poety oraz twierdzi, że ich syna również czeka los poety. Zostaje ona przeniesiona do szpitala dla obłąkanych, w którym umiera. Orcio, straciwszy matkę zdany jest teraz jedynie na ojca. Dziecko również podupada na zdrowiu, z dnia na dzień ma coraz większe problemy ze wz