Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa

Streszczenie

Streszczenie „Opowieści z Narnii: Lew, Czarownica i Stara Szafa”

Pewnego dnia, w trakcie wojny, w Londynie mieszkała czwórka rodzeństwa: Piotr, Zuzanna, Edmund oraz Łucja. Zostali wysłani na wieś, do domu starego profesora. Dom ten był wielki i często pokojówka profesora organizowała oprowadzania po nim. Pewnego dnia, gdy dzieci zdecydowały pochodzić po domu i poszukać czegoś ciekawego do zabawy, Łucja – najmłodsza z rodzeństwa, weszła do garderoby, w której znajdowała się stara szafa. Wskoczyła do niej. Okazało się, że nie jest to zwykła szafa. Dziewczynka próbowała dotknąć tylnej ściany szafy, ale nie udało jej się. Zaczęła iść dalej, w głąb, usłyszała dziwne skrzypienie. Okazało się, że chodzi po śniegu. Znalazła się w Narnii. Znalazł ją pan Tumnus – faun. Poszli do jego pieczary i jedli podwieczorek oraz rozmawiali. Okazało się, że dostał rozkaz by ją złapać, ale czułby się z tym źle. Wróciła do domu i opowiedziała rodzeństwu. Oczywiście jej nie uwierzyli, ponieważ tajemniczy świat w starej szafie nie brzmiał na coś bardzo prawdopodobnego. Parę dni później bawili się w chowanego. Edmund wszedł do szafy, ponieważ myślał, że znajdzie tam Łucję. Jednak, ku jego zdziwieniu, również znalazł się w tej tajemniczej, ośnieżonej krainie. Spotkał pewną kobietę, która siedziała na wielkich saniach. Zaprosiła go na sanie i obdarowała gorącym napojem i ptasim mleczkiem. Przedstawiła się jako królowa Narnii. Okazały się zaczarowane, a Edmund pod wpływem czarów zgodził się przyprowadzić swoje rodzeństwo, aby dostać więcej ptasiego mleczka. Gdy wyszedł, opowiedział o wszystkim Łucji. Ona twierdziła, że jest to zła czarownica, ale Edmund jej nie słuchał. Później organizowana była wycieczka po domu profesora. Dzieci miały się schować tak, żeby nie było ich widać w trakcie wycieczki. Dzieci schowały się w szafie, a następnie trafiły do tajemniczego świata. Łucja zaproponowała, żeby pójść do Tumnusa, ale przy jego pieczarze znaleźli list obwieszczający, że faun został aresztowany za zdradę królowej Narnii. Pomyśleli, że spróbują uwolnić Tumnusa. Szli za pewnym drozdem, którego uważali za przewodnika. Po chwili natrafili na bobra. Bóbr zaprosił dzieci do swojego domu. Zapoznali się z jego żoną i dostali ciepły posiłek. Zaczął tam opowiadać o krainie, w której się znajdowali oraz o Aslanie, czyli prawowitym królu Narnii, który przyjdzie i uwolni tę krainę od lodu, który nie topi się od wielu lat za sprawą czarownicy. Gdy bóbr przestał opowiadać, wszyscy zorientowali się, że Edmund zniknął. Chłopiec udał się do czarownicy, opowiedzieć o Aslanie oraz po więcej ptasiego mleczka. Rodzeństwo Edmunda domyślało się, dokąd poszedł, więc razem z państwem bobrów uciekli z ich domu i udali się w drogę do Kamiennego Stołu, przy którym mieli znaleźć lwa Aslana. Edmund chciał zostać królem, jak obiecała mu czarownica. Dotarł do zamku. Było w nim pełno rzeźb zwierząt. Opowiedział Białej Czarownicy o królu Narnii, a ona w furii kazała zaprzęgać sanie. Wracając do Zuzanny, Piotra i Łucji, gdy zatrzymali się w trakcie drogi, aby odpocząć, zobaczyli w oddali sanie. Przestraszyli się, ale po chwili okazało się, że nie ma się czego bać. Były to sanie Św. Mikołaja. Staruszek obdarował Piotra mieczem i tarczą, Łucję tajemniczym lekarstwem i sztyletem a Zuzannę łukiem i rogiem z kości słoniowej. Edmund i królowa dalej przemierzali drogę saniami, aż w końcu ich sanie zanurzyły się w błocie. Było widać, że czary Białej Czarownicy przestają działać. Dzieci natrafiły na polanę, na której siedział Aslan wraz z różnymi mitycznymi stworzeniami wokół Kamiennego Stołu. Wkrótce usłyszeli dźwięk rogu Zuzanny. Okazało się, że została zaatakowana przez wilka. Piotr zabił go i został Pogromcą Wilka. Czarownica, Edmund i woźnica – karzeł nagle zostali zaatakowani przez sprzymierzeńców Aslana oraz uwolniono brata Piotra, Zuzanny i Edmunda. Czarownica wydostała się czarami, a następnego dnia odbyła rozmowę z lwem. Król wytłumaczył Piotrowi plan walki, a następnie wyruszył sam gdzieś w środek lasu. Dziewczyny nie mogąc zasnąć, zaczęły śledzić lwa. Aslan zorientował się o obecności dziewczynek, więc po chwili wędrówki powiedział im, że pójście dalej jest zbyt niebezpieczne. Łucja i Zuzanna obserwowały lwa z bezpiecznej odległości, kiedy czarownica i jej poddani założyli mu kaganiec, przeklinali na niego oraz bili go. Ku zdziwieniu dzieci Aslan nie opierał się. Po chwili Aslan nie żył. Parę godzin później, gdy towarzystwo Białej Czarownicy odeszło z miejsca zdarzenia, dzieci podeszły do zwłok Aslana i ściągnęły mu jego kaganiec. Zauważyły, że nagle niebo się oświetla. W świetle zauważyły Aslana. Dowiedziały się o pewnej zasadzie, która obwieszczała, że jeśli ktoś poświęci swe życie za kogoś innego, ta osoba wróci do życia. Lew i dziewczynki udali się do zamku, w którym Aslan zaczął ożywiać posągi swoim oddechem. Posągi stanęły po stronie Aslana i razem udały się na bitwę. Po kilku minutach Aslan wykończył czarownicę. Bitwa się skończyła, Łucja leczyła rannych, w tym Edmunda, który złamał różdżkę czarownicy, dzięki czemu nie miała większych szans. Po wygranej bitwie udali się do zamku, w którym Aslan koronował dzieci na królów i królowe Narnii. Urządzono wielki bal. Parę dni później, Tumnus poinformował dzieci o Białym Jeleniu. Dzieci szukając go, natrafili na latarnię, przy której widniało wyjście z Narnii. Dzieci wyskoczyły z szafy, całkowicie takie same jak weszły, a na naszym świecie minęło zaledwie kilka minut.

Bohaterowie

Rodzeństwo Pevensie

– Piotr – najstarszy z czworga rodzeństwa. Jest silny, odważny, szlachetny. Dzielnie walczył w obronie Narnii. Dobrze posługuje się mieczem i tarczą, prezentami od Świętego Mikołaja. Używa ich w najbardziej do tego przeznaczonych momentach.
Po koronacji nazywano go Piotrem Wspaniałym. Był bardzo waleczny, a jego poddani zawsze byli mu wierni. Chłopak dobrze się sprawuje w roli króla.
Piotr Pevensie lubi magię, używanie miecza i nie toleruje kłamstwa. Jako najstarszy z rodzeństwa jest bardzo odpowiedzialny i wraz z Zuzanną i Łucją stara się uwolnić Edmunda od złej czarownicy. Zawsze pozostanie oddany Narnii i nigdy nie przestanie w nią wierzyć.

– Zuzanna – druga z kolejności starszeństwa. Jest waleczna i umie się posługiwać łukiem. Jako królowa była przez wszystkich nazywana: ,,Zuzanna Łagodna”, a mnóstwo młodzieńców zalecało się o jej rękę.
Zuzanna Pevensie odgrywa w książce ważną rolę. Wraz z młodszą siostrą Łucją były obecne przy śmierci Aslana, chociaż się na to nie zgodził.
Dziewczyna jest ładna, spokojna i miła. Lubi przygody, które przeżywają w Narnii, chociaż nieraz ich się lęka. Niestety wraz z dorastaniem przestaje wierzyć w Narnię, którą uznaje za ich dziecięce wyobrażenia. Bardzo to zasmuca jej rodzeństwo.

– Edmund – Z początku nie był zbyt oddany Narnii. Najbardziej ze wszystkich naśmiewał się z opowieści Łucji o tym pięknym kraju i panu Tumnusie, bardzo ją zasmucając. Udawał, że jej nie wierzy, chociaż wcześniej sam wszedł do Narnii przez szafę za Łucją, nie chciał się jednak do tego przyznać.
Podczas obecności rodzeństwa u państwa bobrów Edmund Pevensie wymknął się niepostrzeżenie z domku. Szukał złej królowej, którą poznał za swoim pierwszym pobytem w Narnii. Omamiła go swoim urokiem i poprosiła, by przyszedł do niej z resztą rodzeństwa, gdyż z chęcią ich pozna. W rzeczywistości chciała wszystkich uśmiercić.
Edmund się zgodził i postanowił wypełnić polecenie złej królowej.

– Łucja – najmłodsza z rodzeństwa. Łucja jest dzielną dziewczynką posiadającą dużą wyobraźnię. Dziewczynka najbardziej jest zaangażowana w ich Narnijskie przygody, które przeżywają. To właśnie Łucja odkryła cudowną krainę, gdy schowała się w wielkiej szafie.
Łucja Pevensie ma długie, złociste włosy. Jest żywa i powabna, a przy przyciąganiu wielbicieli jest nie gorsza od Zuzanny.
I choć wszystkim wydaje się, że jest jeszcze bardzo mała, Łucja potrafi dzielnie stawić czoła sytuacjom i walczyć ze złem równie dobrze, jak Piotr.
Od Świętego Mikołaja dostała w prezencie nóż i flakonik z płynem, który uzdrowi każdego. Nastanie czas, gdy bardzo się jej przyda.

– Biała czarownica – jest to zła czarownica, która karze wszystkim nazywać się królową. Dawniej rzuciła na Narnię czar, by nigdy już nie zapanowała w niej wiosna. Od dawna toczy wojnę z Aslanem, lwem, prawdziwym władcą Narnii.
Biała czarownica jest niesprawiedliwa, demoniczna, okrutna, zimna i bezwzględna. Gdy widzi radość żywych stworzeń, natychmiast zamienia je w kamień.
Wbrew pozorom Czarownica była ładna. Miała twarz piękną, lecz zimną i srogą. Twarz owa była zupełnie biała – nie zwyczajnie blada, lecz naprawdę b i a ł a. Tylko usta płonęły w tym pięknym obliczu czerwienią.
Swoją urodą i wdziękiem kobieta potrafiła zauroczyć, a później źle traktować jakieś stworzenie lub zesłać mu okrutną misję.

– Aslan – jest lwem. Aslan posiada duszę dobrą i szlachetną. Jest prawowitym władcą Narnii, a także tym, który ją stworzył. Jest wielki, ma ognistą grzywę i złotą sierść. Swoim wyglądem przeraża, a jednocześnie każe być posłuszny.
Zawsze stoi w obronie Narnii, walczy od lat z Białą Czarownicą. Jego armia składa się z faunów, olbrzymów, centaurów, a także innych, niestworzonych istot.
Potrafi zrobić wszystko, byleby pozbawić złą królową prawa do tronu. Najbardziej powiem pragnie, by, zgodnie z legendą, Dwie córki Ewy i dwóch synów Adama zasiadło na czterech tronach, a na zawsze wyzwolą Narnię od wszelkiego zła, które tam panuje.

Streszczenie szczegółowe

„Opowieści z Narnii: Lew, Czarownica i stara szafa” – Streszczenie szczegółowe
Wszystko zaczęło się około 1940 roku, czyli na początku II wojny światowej w Anglii.
Czwórka rodzeństwa: Piotr, czyli najstarszy z nich wszystkich, Zuzanna, Edmund i Łucja uciekli do bunkra, ponieważ ich rodzinne miasto – Londyn zaczęło być bombardowane przez siły lotnicze wroga. Dla bezpieczeństwa dzieci ich rodzice wysłali swoje pociechy na wieś, w głąb kraju, do pewnego bardzo starego profesora Kirke i jego gospodyni. Apartament, w którym się znaleźli, przypominał gigantyczny dom z baśni i był pełen nieodkrytych sekretów. Na dole była jadalnia, a na górnym piętrze korytarze pełne niezamieszkałych sypialni i przeróżnych pokoi. Jeden miał na ścianach obrazy, a inny ściany z zielonej tkaniny. Łucję, czyli najmłodszą z rodzeństwa Pevensie zaciekawił pokój, w którym na samym końcu stała stara szafa wypełniona rzędami płaszczy.
Od razu po zawitaniu we wsi dzieci znienawidziły gospodynię – panią Macready, która również nie przepadała za tą czwórką.
Mimo iż rodzeństwo bardzo często się kłóciło, to widać, że bardzo się kochali i w wielu momentach można było zauważyć miłość oraz troskę, jaką do siebie czuli.
Choć dom, w którym mieszkali, był piękny i niesamowity, to dzieciom bardzo się nudziło. Mogły robić wszystko, aby zabić czas, czytały książki, rozmawiały ze sobą i wymyślały najróżniejsze zabawy, które były hałaśliwe. Dzieci biegały tu i tam, przez co strasznie irytowały oraz denerwowały gospodynię.
Już po kilku dniach czuły nudę, więc postanowili pobawić się jeszcze raz, tylko tym razem w chowanego.
Jedno z dzieci zaczęło liczyć, a reszta pobiegła szukać kryjówek.
Łucja próbująca znaleźć skrytkę postanowiła, że schowa się w szafie. Gdy tylko przekroczyła próg tego mebla, szła dalej i dalej, omijając dziesiątki płaszczy. Po pewnym okresie zrozumiała, że z każdym krokiem w przód robi się coraz zimniej. W końcu poszła tak daleko, że odpychając ogromny płaszcz zobaczyła zaśnieżony las. Kilka kroków przed nią stała czarna, wysoka latarnia.
Nagle przed dziewczynką ustała odwrócona tyłem postać, które nie wiedziała, że mała osóbka jest za nią. Ta postać była odziana w czerwony szal, miała parasol i małą paczkę, ale jedyne, co było dziwne u tej osoby to tułów, ponieważ połowa jej ciała, od głowy do pasa była człowieka, natomiast od pasa w dół – kozy.
Gdy tylko obie osoby się spotkały, na początku bały się siebie, lecz później człowiek z nogami kozy powiedział dziewczynce, iż nazywa się Tumnus i wyznał, że jest faunem. Łucja również przedstawiła się mężczyźnie. Ten zaczął mówić szeptem i zapytał się, czy dziewczyna jest córką Ewy – żony Adama. Po chwili faun zaprosił ją na herbatę do swojego domku.
Domek z zewnątrz przypominał jaskinię lub grotę, ale za to w środku był przepiękny i przytulny. Tumnus powiedział Łucji, gdzie ona jest i odpowiadał na jej pytania. Na początku rzekł, iż dziewczyna znajduje się w Narnii – krainie od latarnianego pustkowia do Ker-Paravel, stolicy Narnii. Następnie mężczyzna zaczął znowu szeptać i powiedział, że na tę chwilę krainą rządzi okrutna, Biała Czarownica. Chce ona sprawić, by w tym kraju zapanowała wieczna zima.
Łucja spytała się mężczyzny, dlaczego szepcze, wtedy ten odpowiedział, iż czarownica ma swoich ludzi wszędzie, nawet wśród drzew, więc kto wie, czy teraz nas ktoś nie podsłuchuje.
Dziewczyna rozmawiała z faunem jeszcze jakiś czas, po czym ten odprowadził ją do szafy, a ta w chwilę znikła.
Dziewczyna wybiegła i w chwilę później wszyscy się zebrali.
Młoda bohaterka przepraszała ich, że nie było jej kilka godzin. Reszta rodzeństwa spojrzała się na nią jak na wariatkę. Okazało się, że nie było jej kilka sekund.
Przez kolejne kilka dni Łucja opowiadała im o Narnii, lecz nikt jej nie wierzył, choć ta przysięgała na wszystko. W końcu, gdy udało jej się namówić, aby rodzeństwo weszło do szafy i samo się przekonało, szafa stała się normalną szafą. Przez to nikt jej nie wierzył jeszcze bardziej i oskarżano ją o oszustwo – Edmund chciał ją upokorzyć. Udawał, że wierzy młodszej siostrze, tylko po to, aby zacząć się z niej śmiać. Dwójka starszego rodzeństwa upominała chłopaka, by zmienił zachowanie.
Gdy nastała noc, a wszyscy spali, dziewczynka wzięła świeczkę i po cichu skierowała się w stronę szafy. Edmund, który jak się okazało, również nie spał, poszedł za siostrą, aby po wejściu do szafy, zaśmiać się z niej jeszcze raz.
Gdy bohaterka weszła do starego mebla, po chwili znikła. Edmund wszedł za nią do szafy i szedł, aż w końcu się przewrócił i upadł w śniegu.
Wstał i nie dowierzał temu, co widzi – ośnieżony krajobraz.
Stojąc tak przed nim pojawiła się kobieta, w srebrnych saniach, ciągnionych przez zwierzęta. Przy kobiecie siedział karzeł.
Edmund był nieruchomy. Czarownica spytała się go o imię – gdy ten odpowiedział, dała mu magiczne ciasteczka, które po jednym ugryzieniu sprawiają, że chce się ich coraz więcej.
Przedstawiła się jako królowa tej krainy, wypytała Edmunda o rodzeństwo i poprosiła go, by ten przyprowadził ich do niej, a w zamian ta da mu tron.
Gdy czarownica odeszła, Edmund znalazł Łucję. Dziewczynka ucieszyła się, że chłopiec tu był i teraz jej wierzy. Po tych słowach oboje wrócili do domu.
Łucja obudziła wszystkich i opowiedziała im, co się stało.
Piotr rzekł, że pewnie jej się śniło, lecz ona wtedy powiedziała, iż Edmund był tam z nią. Jednak chłopiec stwierdził, że była to tylko zabawa.
Dziewczyna zapłakana odeszła.
Później Zuzanna oraz Piotr odbyli rozmowę z profesorem, w której uznali, iż Łucja mówi prawdę i oni jako starsze rodzeństwo powinni pogadać z dziewczyną na ten temat.
Po tym, jak wszyscy ochłonęli, rodzeństwo zaczęło się bawić, lecz tym razem gospodyni zaczęła ich gonić. Uciekali przed nią, ale w końcu trafili w ślepy zaułek. Ostatnim rozwiązaniem było wejście do szafy i tak też zrobili. Tym razem szli dalej i wypadli w leśnej pokrytej śniegiem krainie. Na twarzy Łucji pojawił się uśmiech.
Wszyscy z wyjątkiem Edmunda zaczęli przepraszać Łucję, a ona im z przyjemnością wybaczyła.
Wzięli futra z szafy i poszli się rozejrzeć.
Łucja doprowadziła rodzinę do chatki pana Tumnusa, ale gdy weszli do środka, ujrzeli zniszczone stoły, meble i tak naprawdę wszystko. Okazało się, że zrobił to gadający wilk, Maugrim na polecenie Białej Czarownicy. Odchodząc, znaleźli oni ptaka, który chciał, by ci szli za nim.
Tak idąc za nim, dotarli do rodziny gadających bobrów.
Zwierzęta wiedziały, że są z rodu pierwszych ludzi i traktowali ich jak gości pierwszej klasy. Oprowadzili po domu, a gdy nadeszła pora obiadu, wszyscy zaczęli ze sobą rozmawiać, zaś pan bóbr przekazał bardzo tajną wieść na temat powrotu Aslana.
Dzieci dopytywały się, kim był Aslan i nie mogły uwierzyć, że był to gadający, potężny lew – syn władcy zza morza.
Otóż okazało się, że lew czeka na nich przy kamiennym stole, lecz gdy zwierzęta opowiadały o tym wszystkim, Edmund uciekł do królowej, bo wciąż był jej wierny i uważał, że to ona jest dobra.
Gdy dzieci się zorientowały, iż ich brata nie ma, było już za późno i musieli iść w dalszą podróż. Mimo że bardzo chcieli po niego wrócić, brązowy towarzysz wytłumaczył im, dlaczego nie mogą tego zrobić.
Edmund udał się do zamku królowej. Przechodząc przez bramę, zauważył setki kamiennych pomników.
Gdy przyszedł przed oblicze czarownicy, ta pokazała prawdziwą siebie i zaczęła krzyczeć na chłopca, iż ten nie przyprowadził swojego rodzeństwa, lecz gdy dowiedziała się, że są w Narnii, wysłała całą swoją wilczą policję. Chłopiec został wrzucony do lochów, gdzie obok celę miał pan Tumnus.
Wilki dotarły do domu bobrów. Dzieci i zwierzęta uciekły przez tajny tunel i wtedy to zaczęła się ich wielka podróż.
W lochach Edmund zaczął rozmawiać z faunem i jeszcze bardziej żałował swoich czynów. W pewnym momencie przeszkodziła im czarownica, która wydobyła informacje o Aslanie od chłopca. Po tym zamieniła Tumnusa w kamień, a Edmunda zabrała ze sobą w podróż na saniach.
Rodzeństwo w drodze do króla spotkało czarownicę, przed którą zaczęli uciekać, lecz okazało się, że to był Mikołaj, od którego dostali upominki. Były to: magiczna lecząca mikstura, łuk ze strzałami, róg, który przywoła pomoc oraz miecz z tarczą.
Udając się w dalszą drogę zauważyli, że zima dobiegała końca, a lód się topniał. Do tego ścigała ich wataha wilków.
Po długim czasie rodzeństwo przyszło do obozu Aslana, gdzie go poznali. Czekała tam gigantyczna armia składająca się z centaurów, faunów, feniksów i wielu innych magicznych zwierząt. Tam szykowali się na bitwę.
Edmund natomiast został uwięziony w obozie białej czarownicy.
Wilki zaatakowały dziewczyny, gdy te były nad rzeką. Piotr ratując je, zabił przywódcę wilków przez co zdobył tytuł pogromcy. Centaury przybyły do obozu czarownicy za wilkiem i zniszczyły go. Przez splądrowanie miejsca pobytu sił wiedźmy, odzyskali Edmunda, który później odbył ważną rozmowę z Aslanem, a ten mu wybaczył, podobnie jak rodzeństwo. Do obozu przybyła biała czarownica, która mówiła o umówie, że Edmund musi zginąć.
Łucja i Zuzanna poszły za lwem i widziały, jak umierał na kamiennym stole za chłopca.
Wtedy zaczęły się przygotowania do bitwy. Piotr i Edmund zostali nowymi dowódcami po śmierci Aslana. Nadeszła ostateczna bitwa – wojska dobra, czyli przeróżne dobre istoty, kontra armia białej czarownicy, minotaurów i karłów.
Walka była krwawa, a istoty umierały.
W tym czasie martwy lew leżący obok Łucji i Zuzanny nagle powstał, mówiąc słowa, że czarownica źle odczytała i zrozumiała zaklęcie oraz że miłość ma prawdziwą moc. Dziewczyny wskoczyły na jego grzbiet, aby pędzić do Ker-Paravel po to, by odmienić kamienne posągi w żywe istoty.
Piotr walczył z czarownicą, lecz nie dawał jej rady. Już miał umierać, ale właśnie wtedy Edmund osłonił go własnym ciałem. Chłopak leżał bezbronny na trawie i wtedy przybyła ogromna armia tysięcy wojowników, a na jej czele stał Aslan. Łucja uleczyła Edmunda z pomocą antidotum, a wielki lew zabił czarownicę.
Tak oto zakończyła się wojna, nadeszła wiosna, a rodzeństwo zostało ukoronowane w stolicy na królów Narnii.
Lew odszedł do swoich wysp, lecz przysiągł, że gdy będzie potrzebny, powróci.
Gdy rodzeństwo zostało władcami, zaczął panować dostatek i dobro. Po wielu latach, jako dorośli ludzie uznali, że ich normalne dzieciństwo nie istniało, ale pewnego dnia na polowaniu za zwierzyną znaleźli latarnię i starą szafę, całe miejsce wyglądało im znajomo i weszli tam z ciekawości. Nagle znaleźli się w pokoju ze starym meblem, w tym samym wieku, kiedy opuścili je, tak jakby minęło kilka chwil.

Plan wydarzeń

„Opowieści z Narnii: Lew, Czarownika i stara szafa” – plan wydarzeń1. Przeprowadzka Piotra, Zuzanny, Edmunda i Łucji do domu profesora.
2. Zapoznanie się dzieci z nowym domem.
3. Wejście Łucji do szafy.
4. Odkrycie Narnii.
5. Podwieczorek u pana Tumnusa.
6. Wyjście Łucji z magicznego świata i opowiedzenie o nim rodzeństwu.
7. Niedowierzanie rodzeństwa.
8. Zabawa w chowanego.
9. Wejście Edmunda do szafy.
10. Ugoszczenie Edmunda przez Białą Czarownicę i zaczarowanie chłopca słodyczami i ciepłym napojem.
11. Wejście reszty rodzeństwa do Narnii.
12. Znalezienie listu przy jaskini fauna Tumnusa.
13. Śledzenie drozda.
14. Spotkanie pana bobra.
15. Obiad i opowieść państwa bobrów.
16. Wiadomość o Aslanie.
17. Zniknięcie Edmunda.
18. Ucieczka Zuzanny, Piotra, Łucji oraz państwa bobrów.
19. Dotarcie Edmunda do zamku.
20. Złość czarownicy po dowiedzeniu się o Aslanie i wyruszenie z zamku.
21. Spotkanie św. Mikołaja i prezenty przekazane dzieciom.
22. Topnienie śniegu i lodu.
23. Dotarcie rodzeństwa (oprócz Edmunda) do Kamiennego Stołu. Przy stole Aslan i magiczne zwierzęta.
24. Atak wilka na Zuzannę.
25. Zabicie wilka przez Piotra.
26. Próba złożenia Edmunda w ofierze przez czarownicę.
27. Atak na wiedźmę.
28. Uwolnienie chłopca.
29. Ucieczka wiedźmy i rozmowa z Aslanem.
30. Śledzenie Aslana przez dziewczynki.
31. Zabicie Aslana przez poddanych królowej.
32. Odrodzenie się Aslana.
33. Wyruszenie lwa, Zuzanny i Łucji do zamku czarownicy.
34. Uwolnienie posągów przez Aslana.
35. Wielka bitwa.
36. Złamanie różdżki czarownicy przez Edmunda.
37. Zabicie Białej Czarownicy.
38. Pasowanie dzieci na królowe i królów Narnii.
39. Polowanie na białego jelenia.
40. Powrót dzieci do ich świata.

Streszczenie krótkie

„Opowieści z Narnii: Lew, Czarownica i stara szafa” – STRESZCZENIE KRÓTKIE

Chciałabym wam opowiedzieć o książce, która bardzo mi się spodobała, mowa tu o książce Opowieści z Narni lew czarownica i stara szafa, ta opowieść jest fascynująca więc nie przedłużając przejdę do mojego wypracowania.
Było sobie kiedyś czworo rodzeństwa: Piotr, Zuzanna, Edmund, i Łucja, zostali oni przetransportowani do innego miasta z powodu bombardowania w ich obecnym mieście, zostali pod opieką pana Kirka. Pan Kirka mieszkał w dużym domu w którym oprócz niego mieszkała jeszcze gospodyni pani Macready z trzema pokojówkami. Pani Macready nie była przekonana co do dzieci i przedstawiła im zasady zachowania. Dzieci bardzo tęskniły za domem i rodzicami, gdyż Piotr najstarszy z rodzeństwa myślał o tacie, który wyjechał na wojnę, dzieci nudziły się, ale Łucja najmłodsza z rodzeństwa wymyśliła zabawę w chowanego i całe rodzeństwo zaczęło się chować, Łucja szukała odpowiedniej kryjówki, żeby się schować wbiegła do pokoju i zauważyła wielką szafę postanowiła się do niej schować, gdy poczuła śnieg odwróciła się i zobaczyła wielką krainę śniegu gdy już zapoznała się z miejscem zza drzew wystawał ktoś, kto był i człowiekiem i zwierzęciem a tak naprawdę był faunem nazywał się Tumnus przywitali się i faun zaprosił dziewczynkę na herbatę i razem poszli do domu fauna. Gdy już doszli faun zagrał Łucji piosenkę w ten sposób uśpił Łucję i miał odnieść ciało białej czarownicy Łucja ocknęła się a faun zniknął, faun rozpłakał się i opowiedział Łucji wszystko po chwili wstał i odprowadził ją do domu. Gdy Łucja wróciła do domu i opowiadała rodzeństwu, rodzeństwo nie uwierzyło Łucji, ale Łucja wiedziała swoje. W nocy Łucja wybrała się do Narnii. Edmund zauważył Łucję i poszedł za nią i również wszedł do krainy Narnii. Edmund spotkał białą czarownicę która była złą czarownicą i oczarowała Edmunda słodkościami i namawiała go, żeby był po jej stronie i przekupywała go zaczarowanym napojem i słodkościami, czarownica kazała chłopakowi przyprowadzić swoje rodzeństwo Edmund zgodził się. Gdy czarownica odjechała Edmund zauważył Łucję i zdali sobie nawzajem relacje. Łucja obudziła Zuzannę i Piotra i wmawiała im że Edmund był w Narnii, ale Edmund nie przyznał się I Łucja rozpłakała się. Starsze rodzeństwo poszło rozmawiać z profesorem a rano poszli pograć w bejsbola i rozbili szybę pani gospodyni wściekła się a dzieci uciekły do magicznej szafy i znalazły się w Narnii i rzucali się śnieżkami. Łucja zadecydowała, że pójdą odwiedzić pana Tumnusa, ale gdy weszli do domu dom był cały rozwalony i wszystko było pęknięte.Faun został zabrany do lochu po tym jak wypuścił Łucję do domu, Łucja postanowiła pomóc panu Tumnusowi, ale rodzeństwo nie było do tego przekonane Łucja prosiła a oni się zgodzili.Rodzeństwo zauważyło bobra który mówił jak człowiek i opowiedział im o Narnii, a potem zaprowadził ich do swej chatki gdzie była jego żona bardzo się ucieszyła na ich widok zaparzyła im herbatę i opowiadali im o Aslanie a dzieci nie wiedziały o kogo chodzi, ale i opowiedzieli o dobrym i złym. Gdy dzieci zagadały się z bobrami a Edmund zniknął. Edmund szedł do białej czarownicy tymczasem dom opętało stado wilków a dzieci uciekały podziemną drogą bobrów spotkali potem lisa który powiedział dzieciom, że mają się schować na drzewo, lis został zraniony przez wilka, wszyscy w Narnii uważali, że rodzeństwo weźmie udział we wojnie, Zuzanna odmówiła. Edmund w tym czasie był w lochach i rozmawiał z Faunem, ale weszła czarownica i kazała Edmundowi odpowiadać na jej pytania i odeszła i zabrała Tumnusa. W tym samym czasie troje rodzeństwa szło, aby spotkać się z Aslanem, z tego, co mówił bóbr, że muszą przejść przez dużą rzekę, dzieci szły w stronę lasu, gdy nagle słychać było sanie dzieci myślały, że to biała czarownica i zaczęły uciekać, gdy schowały się w schronie razem z bobrami, bóbr wyszedł zobaczyć kto to okazało się, że to mikołaj, dzieci otrzymały od mikołaja cudne prezenty Łucja dostała scyzoryk i lek który leczy, Zuzanna dostała łuk, a Piotr miecz i tarcze. Dzieci przechodziły przez rwącą rzekę, spotkali wilki Piotr przebił lód i wilk utonął, gdy dzieci dopłynęły do brzegu zniknęła Łucja, ale nie minęło chwilę i pojawiła się.
Zaczynało się piękne lato, ale dzieci szły dalej. Po nie długiej chwili koło rzeki znalazła się biała czarownica która zabiła lisa który pomógł dzieciom, dzieci szły szły i dotarły do Aslana wszyscy na widok dzieci bardzo się ucieszyli. Piotr rozmawiał z Aslanem, gdyż Zuzanna wezwała go na pomoc, ponieważ bawiła się z Łucją nad rzeką i spotkały tam wilka, Piotr zabił wilka i stał się rycerzem Narnii dzieci przespały noc. Rano dzieci obudziły się i gdy wyszli z namiotu zobaczyli Edmunda rozmawiającego z Aslanem, Edmund doszedł do rodzeństwa i przeprosił za swoje zachowanie i wspólnie zjedli śniadanie. Zuzanna z Łucją poszły poćwiczyć a Piotr z Edmundem i również przybiegł do nich bóbr i powiedział, że czarownica zażądała rozmowy z Aslanem, Edmund miał oddać gardło na kamiennym stole, lecz Aslan chciał go obronić i oddał siebie. Pewnej nocy Aslan wyszedł w głąb lasu, Łucja obudziła Zuzannę i razem poszły za Aslanem przez połowę drogi szły z Aslanem, ale Aslan powiedział, żeby wracały do namiotu Aslan tak naprawdę szedł oddać swoje życie za Edmunda biała czarownica wbiła mu sztylet w brzuch, dziewczynki wszystko widziały i przez całą noc siedziały przy Aslanie dziewczęta nie wiedziały jak przekazać wiadomość braciom, że Aslan nie żyje, ale Łucji się przypomniało, że jest wiosna i podały wiadomość przez wiosnę, wiosna zawiadomiła chłopców. Dziewczynki zostały przy Aslanie całą noc, gdy miały odejść już do chłopców nagle kamienny stół się połamał, a Aslan zniknął, dziewczyny obróciły się a zza rogu wyszedł żywy Aslan podbiegły do niego, Aslan wszystko im wytłumaczył a chwilę później pobiegli do zamku białej czarownicy i Aslan swoim oddechem uleczył wszystkich z zaklęć czarownicy, tymczasem armia Aslana przygotowywała się do walki, gdy zaczęli walczyć armia czarownicy ustrzeliła jednorożca na którym siedział Piotr, dziewczyny razem z Aslanem uratowały wszystkich zaczarowanych i przybiegli do reszty armii, Edmund chciał pomóc Piotrowi i zaczął walczyć z białą czarownicą, lecz ona była silniejsza Edmund upadł, Piotr podbiegł do białej czarownicy i zaczął z nią walczyć nagle zjawił się Aslan, który zabił białą czarownicę, Aslan rzekł do Piotra to już koniec walki, rodzeństwo podbiegło do Edmunda, Łucja podała mu swój lek który dostała od mikołaja i gdy dała go Edmundowi on wstał i razem z rodzeństwem przytulili się. Aslan zabrał dzieci na ich koronacje Piotr i Edmund zostali królami a Zuzanna i Łucja królowymi założyli im tiary i od tej pory zostali władcami Narnii, zaczęło się przyjęcie i Łucja zauważyła, że Aslan odchodzi podszedł do niej Faun i wytłumaczył jej wszystko. Parę lat później dzieci dorosły i w Narnii były dorosłe, kiedy Łucja zauważyła latarnie i zobaczyli szafę, weszli i wypadli z niej i byli znowu dziećmi i tak zakończyła się ta historia.

Czas i miejsce akcji

Opowieści z Narnii to naprawdę ciekawa i dobra historia napisana przez C. S. Lewisa. Opowiada ona o historii czwórki rodzeństwa – Piotrze, Zuzannie, Edmundzie oraz Łucji. Początkowo miejscem akcji jest Londyn, lecz ze względu na wybuch wojny, dzieci zostały przetransportowane do małej wsi w środku Anglii. Zamieszkały one w dużym domu profesora Kirke i jego gospodyni – pani Mcready. Po pewnym czasie dzieci odkryły przejście do innego świata, prowadzące przez starą, drewnianą szafę w pustym pokoju. Tam oto zobaczyli kompletnie inną rzeczywistość, pełną magii i magicznych stworzeń, takich jak mówiące w języku ludzkim bobry, minotaury, centaury, fauny, a także feniksy. Początkowo akcja odbywała się w XX wieku, lecz po wejściu do Narnii, nagle przenieśli się do kompletnie innej czasoprzestrzeni. W tej magicznej krainie, technologia i nowoczesność była porównywalna do tej średniowiecznej, ponieważ w walce nadal posługiwano się broniami takimi jak miecz, łuk czy topór oraz istniały królestwa, a ludzie mieszkali w zamkach. Jednak istniała tam magia i potężne czary, na przykład zamiana w posąg lub wieczna, groźna zima. W lekturze można było natknąć się na wiele innych ciekawych postaci, takich jak Święty Mikołaj lub miły i dobroduszny faun Tumnus.
Zadaniem bohaterów było pokonanie armii złej, białej czarownicy i jej mrocznej armii. Dzięki pomocy potężnego lwa – Aslana, dzieci stworzyły ogromną brygadę, gotową stawić czoła wiedźmie.
Ciekawostką jest to, iż autor tej powieści był dobrym przyjacielem innego znanego na cały świecie pisarza – J. R. R. Tolkiena.

Problematyka

OPOWIEŚCI Z NARNII – Problematyka

Książka C. S. Lewisa „Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa” jest powieścią fantasy, napisaną w XX wieku, lecz mimo to opowiada o wielu problemach dzisiejszego świata. Dużo ludzi uważa, że dzisiejszy świat jest okropny i nic nie możemy, jednak ta lektura pokazuje jak wyglądało życie kiedyś. Dzieci uciekały do bezpiecznych rejonów, żegnając się z rodzicami na kilkanaście miesięcy.
Niektórzy nie mieli nawet tyle szczęści i umierali wraz ze swą rodziną w gruzach miasta. To było okropne, bowiem jedyni ludzie, którym mogli zaufać, znając ich od narodzin, nagle odchodzą, czasem na zawsze.
Do tego książka przekazuje nam jak ważne jest rodzeństwo, że powinniśmy mu ufać i starać się zrozumieć, tak samo jak główni bohaterowie – Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja.
Pamiętajmy, że zawsze po burzy wychodzi słońce.
Widzimy również w tej powieści, aby nie ufać wszystkim od razu i być ostrożnym w dawaniu tego zaufania.
Bohaterowie tej powieści trafili do Narnii dzięki magii, lecz my również możemy się tam dostać w każdej chwili, naszymi oczami wyobraźni.
W książce widzimy również problemy chrześcijan, gdzie lew Aslan symbolizuje dobro, miłość, wiarę, a Biała Czarownica pychę, zachłanność, wojnę i cierpienie. Do tego chciała, aby zapanowała wieczna zima.
Bohaterowie „Opowieści z Narnii” przenoszą się do tej krainy dzięki starej, drewnianej szafie w pustym pokoju w rezydencji profesora Kirke i jego gospodyni – pani Mcready.
W tej krainie rodzeństwo się rozdzieliło, Edmund wybrał stronę wiedźmy, której ślepo zaufał. Reszta rodzeństwa udała się do obozu, gdzie czekał na nich potężny lew – Aslan. Dzieci zaczęły szykować się do bitwy z Białą Czarownicą. Armie składały się z mitycznych istot, takich jak centaury, fauny, feniksy, minotaury i karły. Edmund zrozumiał swój błąd i żałując przeszłości, dołączył do rodzeństwa. Razem zwyciężyli bitwę i pokonali czarownicę. Tak oto objęli rządy w Narnii jako jej prawowici władcy.
Wiele lat później dzieci niechcący powróciły do normalnego świata, jakby minęła dopiero chwila.

Charakterystyka bohaterów

Charakterystyka bohaterów książki „Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa”
„Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa” jest fantastyczną powieścią napisaną przez C.S. Lewisa w XX wieku. Ta świetna książka otworzyła cykl „Opowieści z Narnii…” i stworzyła rzeszę fanów, którzy po dziś dzień z chęcią sięgają po nią.
Widzimy w tej historii wiele niesamowitych postaci:
Piotr Pevensie jest najstarszy ze swojego rodzeństwa. Obiecał chronić ich i się nimi opiekować. Po przeniesieniu do Narnii wykazuje się umiejętnościami walecznymi i ogromną odpowiedzialnością. Jest wysoki oraz posiada gęste, blond włosy.
Zuzannę Pevensie możemy zobaczyć jako drugą najstarszą, zaraz po swoim bracie osobę. Jest pełna charyzmy oraz inteligencji, której używa zarówno na polu bitwy oraz w życiu codziennym. W pojedynku posługuję się łukiem, który opanowała do perfekcji.
Edmund Pevensie jest nam przedstawiony jako nieco złośliwy, lecz kochający brat. W magicznej krainie wybiera stronę Białej Czarownicy, która w pewnym momencie go zdradza pokazując swe prawdziwe, zepsute oblicze. Mimo tych wydarzeń przyznaje się do błędu.
Łucja Pevensie jest najmłodsza ze swojego czteroosobowego rodzeństwa. Widzimy ją jako troskliwą, a także towarzyską osobę, która nie boi się stawić złu. W razie niebezpieczeństwa walczy sztyletem, lecz robi to bardzo rzadko, ponieważ cechuję ją miłość do każdego stworzenia. Jako pierwsza znalazła przejście do Narnii i posiada ogromną wyobraźnię oraz empatię.
Aslana w tekście widzimy jako potężnego, magicznego lwa. Jest on synem władcy zza morza. To właśnie on wytworzył ruch oporu przeciw Białej Czarownicy, który poprowadziły dzieci. W książce jest nam przedstawiony jako ucieleśnienie dobra, istotę, która kocha najmniejsze żyjątko i jest dla niego gotów oddać życie.
Biała Czarownica, która tak naprawdę nazywa się Jadis to przeciwieństwo Aslana. Jest bezduszną czarownicą, pragnącą objąć na wieczność tron Narnii. W rzeczywistości pochodzi od olbrzymów i dżinów. W walce używa swej różdżki zdolnej zamienić każdą istotę w posąg.

Geneza utworu i gatunek

GENEZA UTWORU I GATUNEK

„Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa” to imponująca historia napisana przez znanego autora C.S. Lewisa.
Powieść ma gatunek fantastyczny, przez co widzimy wiele postaci z mitologii i legend, takich jak centaury, fauny, minotaury, a także feniksy.
Książka mimo tego, iż została napisana w latach pięćdziesiątych XX wieku, pokazuje wiele problemów dzisiejszego świata, takich jak rozłąka od rodziny, kłótnie rodzeństwa lub zdrada przyjaciół.
Autor książki przyjaźnił się z innym również bardzo znanym pisarzem – J.R.R. Tolkienem, co wyjaśnia jego zamiłowanie do fantastyki. Oboje stworzyli swoje światy pełne magii i czarów. Choć powieść Lewisa nie przypadła do gustu twórcy Hobbita, przez co spotkała się z krytyką.
Książka opowiada o magicznej krainie, którą musiała uratować czwórka rodzeństwa przed złą, Białą Czarownicą, której prawdziwe imię brzmiało Jadis.
W ostatecznym pojedynku pomógł dzieciom Aslan.
Książka jest bardzo dobra, a jako, iż jej autor był katolikiem, nawiązuje do wydarzeń biblijnych.

Najważniejsze informacje

O autorze„Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa” to powieść fantastyczna napisana przez C.S. Lewisa. Została wydana w 1950 roku i rozpoczęła znany cykl „Opowieści z Narnii”.
Autor tej książki przyjaźnił się z J.R.R. Tolkienem. Obaj pisarze w swej twórczości inspirowali się wydarzeniami z prawdziwego życia. W wieku zaledwie 19 lat C.S. Lewis walczył w pierwszej wojnie światowej o życie.
Bohaterowie i zarys fabułyKsiążka opowiada o problemach, z jakimi borykali się główni bohaterowie. Byli nimi: Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja – rodzeństwo Pevensie.
Dzieci musiały uciekać ze swojego rodzinnego miasta, ponieważ było ono bombardowane przez siły wroga.
Rodzeństwo zamieszkało u starego profesora Kirke i jego gospodyni, pani Macready, w dużym apartamencie. Pewnego razu dostali się do magicznej krainy, zwanej Narnią, poprzez wejście do starej, drewnianej szafy.
Okazało się, że ich zadaniem było obalenie z tronu Białej Czarownicy, Jadis, i pokonanie jej mrocznej armii. Dzięki pomocy potężnego lwa – Aslana – dzieci walczyły z Czarownicą.
Postacie fantastyczneJako że jest to powieść fantasy, widzimy w niej wiele ciekawych postaci z różnych mitologii i mitów – np. centaury, fauny, minotaury, a także feniksy.
Możemy się tam natknąć na Świętego Mikołaja, wiedźmę zdolną zamieniać wszelkie istoty w bezduszne posągi, a nawet zwierzęta mówiące w języku ludzkim.
Nawiązania do BibliiLewis był katolikiem, przez co niektóre zdarzenia w książce odwołują się do wydarzeń biblijnych. Mowa o zdarzeniach takich jak zmartwychwstanie Aslana czy przezwyciężenie zła.

Opracowanie

„OPOWIEŚCI Z NARNII: LEW, CZAROWNICA I STARA SZAFA” – Opracowanie

„Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa” to niesamowita
książka fantastyczna napisana przez C.S. Lewisa w XX wieku. Powieść
została wydana w 1950 roku.

Według jednej z teorii autor pokazał w tej książce to, co widział
na wojnie, ponieważ w wieku zaledwie 19 lat musiał walczyć o życie,
widząc śmierć swoich najbliższych.

Musicie też wiedzieć, iż autor przyjaźnił się ze znanym pisarzem
– J.R.R. Tolkienem, co wyjaśnia jego zamiłowanie do fantastyki.

Oboje studiowali na prestiżowym uniwersytecie w Oksfordzie.

Głównymi bohaterami tej fascynującej powieści była czwórka
rodzeństwa: Piotr, Zuzanna, Edmund oraz Łucja.

Ze względu na wybuch wojny, w ich rodzinnymi mieście Londynie, rodzice
wysłali swe pociechy daleko na wieś, do starego profesora Kirke i jego
gospodyni.

Znudzone dzieci pewnego dnia znalazły starą, drewnianą szafę. Po
przejściu przez nią okazało się, iż ów mebel był tajemniczym
portalem do innej, magicznej krainy zwanej Narnią. Rządziła w niej
Biała Czarownica, pragnąca, by zapanowała tam wieczna zima. Na
miejscu dzieci dowiedziały się, że są wybrańcami, to znaczy, iż
właśnie oni muszą pomóc siłom dobra zakończyć żywot wiedźmy.
Pomógł im w tym celu syn władcy zza morza Aslan, który był
potężnym, ogromnym lwem. Razem pokonali czarownicę, lecz zajęło im
to dużo czasu, a bitwa ostateczna dała nam wiele do myślenia.

Między starciem, a przybyciem do Narnii, dzieci przeżywały różne
przygody, które były dosyć istotnymi wątkami pobocznymi, na
przykład spotkanie ze Świętym Mikołajem, panem Tumnusem lub okropna
zdrada swojego rodzeństwa ze strony Edmunda. Książka odpowiednio
przedstawiła nam przygotowanie, do nieuniknionej walki, jednak wszystko
zobrazowano jako powolny, a zarazem realistyczny proces.

Powieść ma gatunek fantastyczny przez otaczającą głównych
bohaterów magię oraz samą Narnię. Do tego warto wspomnieć, iż
autor tego utworu był mocno wierzący i niektóre wydarzenia
książkowe symbolizują te z Biblii jak na przykład zmartwychwstanie
lub ostateczna bitwa dobra ze złem.

Według mnie książka jest niesamowitą powieścią, która pokazuje
nam, jak ważna jest dobra więź z rodziną oraz to, iż nigdy nie wolno
tracić nadziei.