Opowieści z Narnii – Podróż „Wędrowca do Świtu” - Czas i miejsce akcji

Podróż “Wędrowca do Świtu” to kolejna powieść fantasy z cyklu “Opowieści z Narnii” autorstwa angielskiego pisarza C. S. Lewisa.
Akcja książki rozpoczyna się w letnie wakacje, w czasie których rodzeństwo Pevensie i ich kuzyn Eustachy Klarencjusz Scrubb za sprawą obrazu trafiają do Narnii, gdzie dowiadują się, że od ich ostatniej wizyty w tej krainie minęły trzy lata, choć w ich własnym świecie upłynął tylko rok. W ten sposób zaczyna się ich podróż, która trwa kilka miesięcy. Warto jednak zauważyć, że pomimo iż dla nich samych mija właśnie taki czas, w ich rodzimym świecie czas płynie inaczej i ich nieobecność trwa na tyle krótko, że nie zostaje przez nikogo zauważona.
W powieści pojawiają się fragmenty z dziennika Eustachego, które obejmują czas między 7 sierpnia a 11 września.
Książka rozpoczyna się w domu ciotki i wuja Łucji i Edmunda, który jest bardzo nowoczesny. Znajduje się tam mało mebli, na łóżkach jest niewiele pościeli, a okna są zawsze otwarte.
Następnie za sprawą obrazu wiszącego na ścianie jednego z pokoi, rodzeństwo a wraz z nim Eustachy przenoszą się do fantastycznej krainy o nazwie Narnia, którą Edmund i Łucja odwiedzili już wcześniej. W tej części książki akcja toczy się na statku o nazwie “Wędrowiec do Świtu”, którym dowodzi król Kaspian, znany rodzeństwu z ich ostatniej wizyty w magicznej krainie. Razem z całą załogą okrętu – Kaspianem, marynarzami oraz dzielnym Ryczypiskiem – dzieci wyruszają na poszukiwania zaginionych przed laty narnijskich baronów. W trakcie morskiej podróży odwiedzają szereg niezwykłych i zadziwiających miejsc.
Pierwszym lądem, do którego dociera statek, są brzegi jednej z trzech Samotnych Wysp, Felimaty. Dwie pozostałe, to Dorn i Awra. Wyspy te leżą na morzu daleko na południe od Narnii, na wschód od wybrzeży Kalormenu. Felimata jest zupełnie niezamieszkała, a mieszkającymi na pozostałych dwóch ludźmi rządzi okrutny gubernator, nieuznający zwierzchnictwa króla Narnii. W mieście portowym Narrowhaven na wyspie Dorn kwitnie handel niewolnikami.
Wyspa smocza, kolejny przystanek w podróży bohaterów, to miejsce życia smoka. Na jej brzegu znajdują się skały i urwiska, a poza wąskim pasem równin przy brzegu, gdzie rosły drzewa, pokryta jest pagórkami i górami. Znajduje się tu też jaskinia pełna skarbów zgromadzonych przez smoka.
Kolejnym niesamowitym miejscem odwiedzonym w trakcie podróży jest ląd z pozoru wyglądający na zwykłą wyspę. Jednak po bliższym zbadaniu znajdujących się na niej strumieni i jeziorka, bohaterowie odkrywają ich śmiertelnie niebezpieczną, ale również fascynującą właściwość ‒ znajdująca się w zbiornikach woda zamienia w złoto wszystko, co się z nią zetknie. Kaspian nadaje jej nazwę Wyspa Śmiertelnej Wody.
Następnie statek zatrzymuje się na wyspie, którą bohaterowie początkowo biorą za bezludną, jednak szybko okazuje się, że jest zamieszkana przez niewidzialne istoty,o których istnieniu wiedza tylko za sprawa ich głosów. W okolicy znajduje się również stary dom zbudowany z kamienia, który okazuje się siedzibą przyjaznego czarodzieja Koriakina. Z pomocą Łucji mieszkańcy wyspy znów stają się widzialni, i okazuje się, że są jednonogimi karzełkami. Z powodu jej zadziwiających i zabawnych mieszkańców wyspa nazwana zostaje Wyspą Patałachów.
Wędrowiec do Świtu płynie dalej na wschód, a na swojej drodze napotyka kolejną niezwykłą wyspę, przypominającą ogromną, ciemną górę. Ląd okazuje się jednak zadziwiającym, dryfującym po morzu skupiskiem nieprzeniknionej ciemności, w której realne kształty mogą przybrać najbardziej przerażające koszmary nieostrożnych podróżników.
Statkowi udaje się wydostać z tego strasznego miejsca, a ich statek zanosi ich na kolejną wyspę, tym razem jasną i pokrytą łagodnymi pagórkami. Rozglądając się po tym zagadkowym lądzie, bohaterowie docierają do ruin kamiennego pałacu, z którego pozostała jedynie posadzka i kolumny. Odkrywają również ogromny stół zastawiony po brzegi wystawnym jedzeniem oraz trzech mężczyzn, którzy wiele lat temu tam zasnęli. Wyspa okazuje się siedzibą gwiazdy o imieniu Ramandu i jego córki. Jest też, jak nazywają ją podróżnicy, Początkiem Końca Świata.
Na wschód od Wyspy Ramandu rozciąga się morze, którego słodka woda, zamieszkana przez Morskich Ludzi, uodparnia bohaterów na coraz jaśniejsze światło słońca. Płynąc dalej w tym kierunku, statek dociera do Srebrnego Morza, którego tafla pokryta jest kwitnącymi, białymi liliami wodnymi. Za tym niezwykłym morzem znajduje się już tylko koniec świata, co oznacza koniec ich podróży.
Powieść, jako kolejna część cyklu o Narnii, nie tylko pozwala czytelnikowi na powrót do tej cudownej krainy, ale również zabiera go w nieodkryte jeszcze miejsca na jej mapie, po raz kolejny udowadniając, że jest to miejsce magiczne, pełne niebezpieczeństw, ale również cudownych i pięknych niespodzianek czekających na każdego podróżnika.