Solaris - Streszczenie krótkie

„Solaris” to jedna z najgłośniejszych książek Stanisława Lema. Została wydana w 1961 roku, należy do gatunku science fiction
Głównym bohaterem książki jest psycholog i solarysta (badacz planety Solaris) Kris Kelvin. Przybywa on zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami na stację badawczą na planecie Solaris, gdzie ma spotkać się z innym naukowcem, swoim mentorem i przyjacielem Gibarianem. Na stacji przebywa jeszcze dwóch badaczy – Sartorius i Snaut. Kris od samego początku orientuje się, że na stacji dzieje się coś dziwnego. Zaraz po przylocie dowiaduje się, ze Gibarian nie żyje, ponieważ popełnił samobójstwo, a dwaj pozostali naukowcy są bliscy załamania nerwowego. Okazuje się, że prawdopodobnie w wyniku przeprowadzonego eksperymentu (kolejnej próby porozumienia z żywym oceanem zajmującym większość planety) na stacji zaczęli się pojawiać tajemniczy goście – zmaterializowane projekcje podświadomości naukowców. Twory te są nieśmiertelne, nie można się ich w żaden sposób pozbyć, mają nadludzką siłę i przymus przebywania w zasięgu wzroku „stwórcy”.
Następnego dnia, gdy Kris budzi się, zastaje w swoim pokoju Harey – kobietę, która popełniła samobójstwo po tym, jak ją opuścił. „Gość” jest dokładną kopią ukochanej Krisa, łącznie z ubraniem i śladem po zastrzyku ze śmiertelnej trucizny. Harey początkowo nie zdaje sobie sprawy z tego, kim jest, ale z czasem zaczyna poszukiwać swojej tożsamości. Okazuje się, że „goście” Gibariana, Sartoriusa i Snauta są o wiele bardziej kłopotliwi. Badacze wstydzą się ich, są coraz bardziej udręczeni. Wreszcie znajdują sposób na anihilację niechcianych przybyszy. Dotyczy to także Harey, choć dokonuje się bez wiedzy Krisa, który widział w tej sytuacji szansę na odkupienie dawnych win wobec ukochanej.
Na zakończenie Kris wybiera się samotnie nad żywy ocean, z którym mimo wielu prób ludzkości nie udało się nawiązać żadnego kontaktu.