Szewcy - Szewcy – Stanisław Ignacy Witkiewicz – Problematyka

„Szewcy” S. I. Witkiewicza Witkacego to opowieść o zachowaniu bilansu pomiędzy własnym „ja” jednostki oraz doznaniami. Celem jednostki jest poznanie swojego indywidualnego losu, odnalezienie samego siebie. Artyści powinni odpowiadać na pytania natury egzystencjalnej. Witkiewicz stworzył „teatr czystej sztuki”, gdzie celem dzieła nie może być polityka, utylitaryzm. Dzieło w koncepcji Witkacego może odrealniać rzeczywistość, postawił sobie za cel uratowanie świata przed zagładą. Witkacy był tym, który przewidział totalitaryzmy, następnie zaś nastanie czasów, kiedy to koncerny będą dyktować pewne trendy, narzucać mody. Teatr w zamyśle Witkacego miał dopomóc w poznaniu tajemnicy istnienia. Witkacy posłużył się zjawiskiem groteski oraz absurdu, prowokacją. „Szewcy” są lekturą, której nie można odbierać w sposób dosłowny, pełno jest tutaj metafor. Znajdziemy tutaj niejednolitość nastroju, bohater który dostaje cios siekierą, w kolejnej scenie wygłasza dialog, właśnie z tym narzędziem w głowie, vide Sajetan Tempe. „Szewcy” są historią trzech przewrotów rewolucyjnych, jest to świat odrealniony. Witkacy chce prowokować, już same nazwy bohaterów i bohaterek o tym świadczą vide księżna Irina Zbereźnicka Podberezka czy prokurator Scurvy. Trzy rewolucje, które w swym utworze ujął Witkacy nosiły charakter:
1) faszystowski, przeprowadzona przez prokuratora Scurvy, która nie niesie za sobą poprawy losu, dlatego też dochodzi do drugiej rewolucji
2) komunistyczny, której liderem będzie Sajetan Tempe, która też nie przynosi poprawy bytu, dlatego też zawiedziony lud, morduje jej przywódcę, gwoli dygresji, pisarz do 1918r. przebywał w Moskwie, widział co się dzieje za sprawą „czerwonych”
3) technokratyczny, przeprowadzona została przez anarchistę hiper robociarza, oraz dygnitarzy, a mianowicie Towarzyszy: x oraz Abramowskiego, przepraszam za dygresję, ale dostrzegam w Nim analogię do Edwarda Abramowskiego, anarchisty
Wszystkie te systemy upadną vide ” Tfu! Do czorta pękła mi aorta…”, natomiast Witkacy mądrze opisał klasy mieszczan, burżuazję oraz arystokrację. Witkacy dostrzegł pewną prawidłowość, iż każdej klasie chodzi jedynie o sam fakt dominacji nad pozostałymi klasami, by stać się elitą. Czasu akcji oraz miejsca, Witkacy nie ujął. Witkiewicz wprowadził swój język, połączył prozę z wierszem, kakofonię, chce wyrwać z racjonalnego, zdroworozsądkowego myślenia.
Witkacy dostrzega, że naród dąży do przemian, widzi on katastroficzną wizję dziejów, świat który przedstawił zmierza do autodestrukcji.
Witkacy porusza sprawę ludzi, dostosowanych do każdych warunków, jest tutaj postać księżnej Iriny, która wszędzie się odnajduje.
Witkacy może być kojarzony z nurtem europejskim, mianowicie dadaizmu oraz nadrealizmu. Na gruncie polskim, Witkiewicz był prekursorem teatru katastroficznej groteski, który to nurt pociągną w latach późniejszych Ionesco oraz Beckett. Wraz z Gombrowiczem oraz z Schulzem, Witkacy należał do „trójki muszkieterów” polskiej awangardy okresu XX- lecia międzywojennego. W „Szewcach” chodzi o poruszenie treści, by Jego odbiorca doznał uczuć wyższych, stępionych. Celem było, ażeby na nowo zachwycić się światem. Rzeczywistość ma być zdeformowana. Witkacy sięgał po spuściznę takich pisarzy jak np. Stanisław Przybyszewski, jednakże przerabiał ich spuściznę przy użyciu groteski.
„Szewcy” są tym dziełem gdzie liczy się naukowość, a nie estetyka jak dotąd, omawia problem historii z perspektywy jednostki, kultury, a także cywilizacji.