Władca Pierścieni – Powrót Króla

Streszczenie

W ramach przypomnienia: drugi tom zakończył się wyruszeniem Gandalfa i Pippina do Gondoru. Frodo zaś nieprzytomny trafił w ręce orków. Sam śledził nieprzyjaciół, którzy dotarli do Wieży Cirith Ungol. Niestety wówczas sam mdleje.

Trzeci tom zatytułowany „Władca Pierścieni: Powrót Króla” składa się z dwóch ksiąg: „Wojna o Pierścień” i „Powrót Króla”. W pierwszej z nich Gandalf w towarzystwie Pippina dociera do stolicy Gondoru – Minas Tirith. Na miejscu spotykają namiestnika Gondoru – Denethora. Podróżnicy informują go śmierci jego syna Boromira. Następują przygotowania do walki. Pippin oczarowany namiestnikiem ofiarowuje mu swoją pomoc jako jego rycerz. Denethor przystaje na propozycje, mianując hobbita rycerzem Białej Wieży. Przybywają siły Saurona, aby zdobyć Gondor. Namiestnik Denethor wpada w szał. Jego syn Faramir wraca z Osgiliath, gdzie został ranny. Namiestnik nakazuje ułożyć stos, aby spalić ciało jego syna i siebie samego. Odwodzi go od tego Gandalf. Siły nieprzyjaciela liczą prawie 200 tysięcy żołnierzy gotowych do bitwy w celu podbicia Gondoru.
W tym samym zassie Aragorn wyrusza, aby znaleźć armię zmarłych wojowników, którzy będą migli odejść w spokoju dopiero po wygraniu kolejnej bitwy. Udaje się Ścieżką Umarłych w poszukiwaniu wojowników. Sprowadza wielka armię martwych żołnierzy do Gondoru. Tymczasem Merry chce uczestniczyć w bitwie, lecz król Theoden nie zgadza się na to. Władca przygotowuje wojska, aby wyruszyć do Gondoru. Wojska Theodena udają się do stolicy Gondoru zapomnianą ścieżką, na której nie spodziewają się raczej żadnych patroli orków. Pippin wraz z córką Eowiną w męskim przebraniu wyrusza na bitwę do Gondoru.
Dochodzi do starcia w stolicy Gondoru, w Minas Tirith. Niestety słudzy Saurona pod dowództwem czarnoksiężnika z Angmaru przełamują bramy stolicy Gondoru. Nadjeżdża konnica z Rohanu i odpychają wojowników Mordoru. Przybywaj Czarna Flota z Umbaru, co niezwykle raduje sługusów Saurona, lecz szybko uśmiech schodzi z ich twarz, kiedy dostrzegają, że Flota niesie królewskie godło. Flota występuje przeciwko nim. Przybywa również Aragorn w towarzystwie armii umarłych żołnierzy, gotowych do jatki. Czarnoksiężnik z Angmaru zostaje zabity przez niejakiego Dernhelma z pomocą Merry’ego. Dernhelm okazuje się być księżniczką Eowiną. Po tym starciu Merry i Eowina zostają ranni. Denethor wpada w szał. Chce on spalić żywcem i siebie i swojego nieprzytomnego i rannego syna Faramira. Na szczęście Gandalfowi i Pippinowi udaje się namiestnika od tego odwieść. Denathor przyznaje się, że korzystał z Kamienia Widzenia. Zbyt często spoglądał w niego, w wyniku, czego został opętany przez Saurona. Denathor ogłasza, że nie zaakceptuje Aragorna jako nowego króla i podpala się. Jego syn zostaje przeniesiony do Domów Uzdrowicieli, gdzie uzdrawia go Aragorn. Obieżyświat leczy również Merry’ego i Eowinę, zranionych z rąk czarnoksiężnika z Angmaru. Wszyscy wiedzą, że niedługo przybędą kolejne armie Saurona i muszą się do tego przygotować. Wiele osób straciło życie, brakuje również sojuszników. Gandalf postanawia zaatakować Czarną Bramę, aby odwrócić uwagę Saurona i umożliwić Frodo zniszczenie pierścienia. Wszyscy wyruszają do Bramy, aby tam zmierzyć się z siłami Saurona. Przybywa posłaniec z Mordoru, który twierdzi, że Frodo został pojmany. Jako dowód przedstawia rzeczy hobbita: elficki płaszcz, sztylet, zbroję z mithrilu. Posłaniec domaga się złożenia broni w zamian za uwolnienie Bagginsa. Gandalf podejrzewa, że posłaniec kłamie, dlatego też nie przystaje na propozycję. Dochodzi do starcia między siłami Mordoru a armia prowadzoną przez Aragorna. Pippin zdobywa się na heroiczny wyczyn i zabija trolla, po czym mdleje.
W drugiej księdze „Powrót Króla” wracamy do losów Sama i Frodo. Sam uwalnia Bagginsa z rąk orków w Wieży Cirith Ungol. Następnie w trakcie dalszej wędrówki po ziemiach Mordoru zostają pojmani przez grupę sługusów Saurona. Udaje się im ponownie uciec z życiem. Mordor okazuje się prawie pusty. Gandalf odniósł sukces, mając nadzieje na odwrócenie uwagi Saurona i jego wojsk. Armie ruszyły do Czarnej Bramy, dzięki czemu hobbici mogli potajemnie kontynuować podróż. Frodo traci siły. Sam zanosi go na własnych plecach a szczyt Góry Przeznaczenia. Frodo próbuje wrzucić pierścień do Szczeliny Zagłady, lecz coś go przed tym powstrzymuje. Zostaje owładnięty mocą pierścienia, nie potrafi się z nim rozstać i zniszczyć go. Nagle pojawia się Gollum, który śledził dwójkę śmiałków. Stworzenie rzuca się na Frodo i odgruzuje jego palec. Gollum odzyskuje swój skarb – Pierścień. Nagle traci równowagę i razem z magicznym przedmiotem wpada do ognia w Szczelinie Zagłady. Pierścień zostaje zniszczony a Sauron pokonany. Frodo i Sam zostają uwięzieni na Górze Przeznaczenia wśród strumieni lawy. Pojawiają się orły, które ratują hobbitów.
Sauron upada, a jego armia się rozprasza i ucieka z pola bitwy. Władca Ciemności przybiera postać wielkiego cienia, chcącego pożreć armie Aragorna, lecz zostaje rozwiany przez wiatr. Frodo i Sa, zostają przetransportowani przez orły na pole zwycięskiej walki. Ponownie złączają się z innymi członkami Drużyny Pierścienia. Ludzie, którzy działali dla Saurona zostają uwolnieni i odesłani do ich krain. Do Minas Tirith przybywa Aragorn. Zostaje koronowany na króla. Koronę Gondoru przynosi mu Frodo. W Domu Uzdrowicieli spotyka się Eowina i Faramir. Oboje zakochują się w sobie z wzajemnością. Faramir zostaje księciem Ithilien. Mianuje również Beregonda, który uratował jego życie, nowym kapitanem jego straży. Do stolicy przybywają również: Arwena (córka Elronda), Galdriela i Celeborn. Zostaje zorganizowana ceremonia ślubna dla Aragorna i Arweny. Wszyscy rozchodzą się do domów.
Hobbici wracają do Shire, które okazuje się kompletnie zniszczone. Mieszkańcom sterroryzowani. Władzę przejął niejaki Sharkey, którego rozkazy wykonuje Loth, zwany również Szefem. Sharkey karczuje wielkie pałacie drew, twierdząc, iż robi to w dobrym celu, aby uprzemysłowić region. Merry, Pippin, Sam i Frodo zaczynają obmyślać plan uwolnienia mieszkańców spod władzy Sharkey’a. Buntują mieszkańców Shire przeciwko ciemiężcy. Dochodzi do Bitwy nad Wodą, którą wygrywają mieszkańcy. Sharkey okazuje się być czarnoksiężnikiem Sarumanem. Towarzyszy mu również Wężowy Język, który podcina gardło zdradzieckiemu czarodziejowi i sam ginie ugodzony strzałą podczas próby ucieczki. Ciało Sarumana rozkłada się a jego duch ucieka na wschód. Po dłuższym czasie Shire wraca do normy. Znów panuje pokój i cisza, mieszkańcy nie są już terroryzowani. Sam zasadza nasiona, które otrzymał od Galardieli, aby zadość uczynić za zniszczenia drzew dokonane przez Sarumana. Samwise poślubia Różę Cotton. Frodo wyrusza z Gandalfem, Bilbem i wieloma elfami na Najdalszy Zachód. Zostaje to uznane za koniec Trzeciej Ery. Przyjaciele Froda: Merry, Pippin i Sam obserwują jego odejście. Frodo przekazuje swój majątek Samowi, uznaje go swoim dziedzicem. Baggins odchodzi z Gandalfem na zawsze. Sam wraca do Bag End. Zostaje przywitany przez żonę Różę i córkę Elanor.

Recenzja książki

Trzecia i zarazem ostatnia część jednej z najsłynniejszych, a moim skromnym czytelniczym okiem najlepszej trylogii w historii szeroko pojętej książki. Ostatnia część przygód Frodo i spółki, którzy ciągle walczą z złowrogimi przeciwnościami, które chcą zabrać pierścień, który planują zniszczyć.

Frodo i Sam odbywają dalej bardzo trudną i często niemal syzyfową wędrówkę aby zniszczyć owy pierścień, każda z serii mimo że inna moim zdaniem okazuje spójnie jak dużym wyrzeczeniem co za tym idzie także wielkim aktem przyjaźni była wyprawa właśnie Frodo i Sama, taka niemal książkowa definicja przyjaźni która jest w stanie przetrwać nawet największe trudności a z czasem przynosi owoce.

Mamy też takiego Aragona, czyli ciemną stronę mocy, postać która nie bacząc na inności chce wypełnić swoje zobowiązanie, po trupach do celu chce wykończyć Frodo i odzyskać drogocenny dla niego klejnot, jest też postaci Gandalfa Szarego vel Białego, taki człowiek instytucja, który po swojej przemianie w Białego stał się osobą dużo bardziej mądrą, która skupia się na mentalności na tym, żeby pokonać swoich oponentów doświadczeniem, kierować swoich sprzymierzeńców mądrością słowa. W życiu też mamy takich swoich Gandalfów, można by było tak określić chociażby rodziców, którzy za młodu najpierw stosują bardziej doniosłe metody prowadzenia nas przez życie, z czasem kiedy nabieramy już życiowego doświadczenia i mamy pewne wnioski dotyczące naszego życia, ci nasi rodziciele stają się takimi właśnie Gandalfami Białymi, którzy pokierują nas dobrym słowem, którzy wyznaczą nam drogowskaz poprzez swoje rady, ale dają też nam się sparzyć, tak żebyśmy mogli na swoim błędzie zrozumieć o co w tym wszystkich chodziło.

Mimo, że mówimy o ostatniej części przygód, to osobiście odnoszę wrażenie, że była to część najbardziej rozbudowana fabularnie, najbardziej nasycona krajobrazami i szczegółami, porównaniu tutaj w tym momencie książkę względem filmu. Oglądając tak naprawdę całą trylogię ale szczególnie tą ostatnią część, i porównując to z tym co czytałem w książce, miewałem takie odczucie, że ekranizacja robi mnie zwyczajnie w konia. Oczywiście rozumiem fakt, że przykładowo budżety na takie filmy nie są z gumy, czas też nie jest zbytnio elastyczny, ale jeżeli czytasz książkę i czytasz o tym, jak te polany, Mordor i inne cudawianki są naładowane górami, jakimiś mrocznymi elementami które dosłownie rozrywają ci mózgownicę, a potem włączając film widzisz tylko stroboskop na ekranie to jednak masz delikatnie mówiąc ogromny niedosyt i odnosisz nieodparte wrażenie, że starano się to robić po łebkach albo ewentualnie filmem nakierować osoby które jeszcze książki nie czytały, żeby to zrobiły bo to dopiero potrafi ci nakręcić banie.

Jak by tu opisać same przygody tej części żeby nie bawić się zbytnio w człowieka spoilera? Na pewno mogę być usatysfakcjonowany tym jak staranie rozbudowano i jednocześnie zakończono przygodę, a jednocześnie w dodatkach już dostajemy kolejne ciekawostki czy rozwinięcie fabułę w Shire. Możemy także tam poczytać alfabet czy pismo, nawet kalendarz. To mogę całkowicie subiektywnie stwierdzić, że jest kapitalną sprawą takie zadbanie o tak naprawdę najmniejsze detale które są w stanie spełnić zaciekawienie najbardziej wybrednych czytaczy. Im bliżej końca, tym czułem z jednej strony czułem żal i pustkę, że za chwilę pożegnam się z bohaterami i będę mógł oddać się już tylko wspomnieniom i wyobraźni która przez 3 części kierowała mnie w kierunku Mordoru. Z drugiej strony byłem człowiekiem szczęśliwym i spełnionym, że mogłem wziąć do dłoni tak cudowną serię, która mimo swojej wielkości i zawiłości była niesamowicie wciagająca, że pozwoliła mi wczuć się w postaci i ich problemy, że wczuwając się w fabule mogłem poczuć się jako część tej niesamowitej przygody.

Krótkie podsumowanie, osobiście uważam, że jest to książka zdecydowanie niedoceniana, mimo że dużo bardziej u nas w Polsce znana jest ekranizacja to książka jest absolutnym sztosem i czuć, że autor zadbał o każdy najdrobniejszy szczegół który sprawia, że jesteśmy częścią tej przygody. Dzieci obecnie są omotane jakimiś pierdolnikami pokroju Strażaka Sama, trylogii Sienkiewicza czy Potopu, a jestem niemal przekonany, że trylogia Tolkiena dałaby egzystencjalnie i mentalnie dużo więcej dla dzieci, jest czymś bardzo życiowym i pozwala nam mimo wielkości połączyć pewne fakty z naszym życiem, powiem wam tak. Mając 12-13 lat a więc już dosyć czasu temu, to właśnie książki Tolkiena nakierowały mnie na dobrą stronę mocy, gdyż interpretacja tej powieści była dla mnie czymś co natchnęło mnie do zmian.

Książka Tolkiena jest czymś co mogę zdecydowanie sam polecić, ba co ja piszę, książka, cała trylogia jest jednym wielkim literackim cudem i osobiście stawiam to na samym szczycie moich książek które przeczytałem. Lekkość pióra jest aż nadto wyczuwalna, a autor dbając o najmniejszy detal oddaje nam szacunek i pokazuje, jak bardzo zależało mu na ukazaniu ludzkich słabości i mądrości. Ode mnie gorące tak i każdego kto waha się czy sięgnąć po to namawiam by to zrobił.

Plan wydarzeń

1. Dotarcie Gandalfa i Pippina do stolicy Gondoru – Minas Tirith.
2. Rozmowa z namiestnikiem Denethorem.
3. Poinformowanie namiestnika o śmierci syna Boromira.
4. Przygotowanie do walki o Gondor.
5. Odmówienie Merry’emy udziału w bitwie.
6. Aragorn wyrusza do Ścieżki Umarłych.
7. Przekonuje umarłych wojowników, aby przyłączyli się do bitwy za Śródziemie.
8. Wyruszenie wojsk Rohanu do Minas Tirith.
9. Wyruszenie Marry’ego wraz z tajemniczym rycerzem do Gondoru.
10. Przełamanie bram stolicy przez armie Mordoru dowodzone przez czarnoksiężnika z Angmaru.
11. Przybycie kawalerii Rohanu i Czarnej Floty z Umbaru.
12. Nadejście armii umarłych na czele z Aragornem.
13. Zabicie czarnoksiężnika z Angmaru przez Eowinę i Merry’ego.
14. Ranni hobbit i księżniczka.
15. Chęć Denethora spalenia siebie i syna Faramira żywcem.
16. Interwencja Gandalfa i Pippina.
17. Niezaakceptowanie przez namiestnika Gondoru przyszłego króla – Aragorna.
18. Spalenie się Denethora.
19. Przeniesienie Faramira do Domu Uzdrowicieli.
20. Wyleczenie brata Boromira przez Aragorna.
21. Uleczenie Marry’ego i Eowinę.
22. Wyruszenie do Czarnej Bramy Mordoru.
23. Przybycie posłańca Saurona z propozycją.
24. Odmowa propozycji przez Gandalfa.
25. Pokonanie trolla przez Pippina.
26. Omdlenie dzielnego hobbita.
27. Uratowanie Froda z Wieży Cirith Ungol przez Sama.
28. Atak sługusów Saurona.
29. Kolejna ucieczka.
30. Dotarcie na szczyt Góry Przeznaczenia.
31. Próba zniszczenia pierścienia.
32. Przybycie Golluma i odgryzienie palca Frodo.
33. Upadek Golluma wraz z pierścieniem do Szczeliny Zagłady.
34. Pokonanie Saurona i zniszczenie pierścienia.
35. Zwycięstwo przy Czarnej Bramie prowadzącej do Mordoru.
36. Uratowanie hobbitów przed lawą przez orły.
37. Zjednoczenie się Drużyny Pierścienia.
38. Koronacja Aragorna i jego ślub z Arweną.
39. Mianowanie Beregonda nowym kapitanem straży Faramira.
40. Powrót do domów.
41. Zniszczone Shire.
42. Plan odzyskania krainy hobbitów.
43. Bunt mieszkańców Shire.
44. Pokonanie Sharkey’a, którym okazuje się być Saruman.
45. Zamordowanie zdradzieckiego czarownika.
46. Odbudowa krainy.
47. Ślub Sama z Różą Cotton.
48. Odejście Gandalfa, Frodo, Bagginsa i wielu elfów na Najdalszy Zachód.
49. Powrót Sama do domu, gdzie jest oczekiwany przez żonę i córkę Elanor.

Streszczenie krótkie

W ramach przypomnienia: poprzedni tom skończył się wyruszeniem Gandalfa i Pippina do Gondoru. Frodo nieprzytomny został porwany przez orków. Sam śledził nieprzyjaciół aż do Wieży Cirith Ungol. Po chwili zemdlał.

Wracając do zawartości trzeciego tomu, Gandalf dociera z Pippinem do stolicy Gondoru – miasta Minas Tirith. Zastają tam namiestnika Denethora. Informują go o śmierci jego syna, Boromira. Mężczyzna rozpacza. Ponadto Gandalf powiadamia namiestnika o zwycięskiej walce króla Theodena. Wszyscy przygotowują się do bitwy o Gondor. Przybywa około 200 tysięcy sługusów Saurona, aby zdobyć Minas Tirith. W Rohanie Theoden przygotowuje swoje wojska, aby pomóc odeprzeć atak Władcy Ciemności na Gondor. Król nie zgadza się na uczestnictwo Merry’ego w bitwie. Theoden wyrusza ukrytą ścieżką prosto do Gondoru. Merry jednak w towarzystwie tajemniczego rycerza, którym w rzeczywistości jest księżniczka Eowina w męskim przebraniu, wyrusza za królem Theodenem w kierunku Minas Tirith. Aragorn decyduje się na podróż na Ścieżkę Umarłych, aby pozyskać nowych sojuszników. Sprowadza stamtąd armię umarłych wojowników, którzy zaznają spokoju dopiero po kolejnej wygranej bitwie.
Do Gondoru przybyły armie Saurona pod dowództwem czarnoksiężnika z Angmaru. Nieprzyjaciele przełamują bramy Minas Tirith. Przybywają jednak również: kawaleria Rohanu, armia nieumarłych z Aragornem na czele oraz Czarna Flota z Umbaru z królewskim godłem. Czarnoksiężnik z Angmaru zostaje zabity przez Eowinę w męskim przebraniu i Merry’ego. Oboje jednak odnoszą rany z tej potyczki. Denethor popada w szał. Zbyt często korzystał z Kamienia Widzenia i został zmanipulowany przez Saurona. Namiestnik próbuje spalić żywcem zarówno siebie jak i swojego rannego syna Faramira. Interweniują jednak Gandalf i Pippin. Denethor nie zgadza się na koronację Aragorna i podpala się. Faramir zostaje przeniesiony do Domów Uzdrowicieli, gdzie zostaje uleczony przez Aragorna. Podobnie jak Merry i Eowina. Potyczkę wygrywają armie pod dowództwem Aragorna i Theodena. Wszyscy wiedzą, że niedługo przybędą posiłki Saurona, dlatego decydują się stawić im opór pod Czarną Bramą Mordoru. Tym samym chcą odwrócić uwagę Władcy Ciemności, aby pozwolić Frodo zniszczyć pierścień. Przybywa posłaniec z Mordoru, który twierdzi, że Baggins został pojmany. Oferuje jego uwolnienie w zamian za poddanie się wojsk Aragorna. Gandalf odmawia propozycji, ponieważ uważa, że jest to podstęp i oszustwo.
Wracamy do losów Frodo, który zostaje uwolniony z Wieży Cirith Ungol przez Sama. Następnie zostają pojmani przez kolejną bandę sługusów Saurona, lecz ponownie udaje im się uciec. Mordor jest prawie pusty, plan Gandalfa odniósł sukces. Sam niesie opadniętego z sił Froda na szczyt Góry Przeznaczenia. Tam Baggins próbuje zniszczyć pierścień, ale nie udaje mu się, jest owładnięty jego mocą. Nagle pojawia się Gollum, który odgryza palec Frodo. Traci jednak równowagę i wpada do Szczeliny Zagłady. Pierścień zostaje zniszczony a Sauron pokonany. Frodo i Sam zostają otoczeni prze lawę, lecz ratują ich orły. Drużyna Pierścienia ponownie się jednoczy.
W Minas Tirith dochodzi do koronacji Aragorna. Zorganizowany zostaje również jego ślub z Arweną. Wszyscy wracają do domów. W Shire hobbici dowiadują się, że mieszkańcy są terroryzowani przez niejakiego Sharkeya, którego rozkazy wykonuje Loth. Czwórka przyjaciół obmyśla plan jego obalenia. Dochodzi do buntu mieszkańców, którzy pokonują Sharkeya. Ten zaś okazuje się być Sarumanem. Ciało czarnoksiężnika szybko rozkłada się, a jego dusz ucieka na wschód. Shire zostaje odbudowane. Sam żeni się z Różą Cotton. Bilbo, Frodo i Gandalf odchodzą z wieloma elfami na Najdalszy Zachód. Sam zostaje dziedzicem majątku Froda. Niedługo później wraca z pożegnania przyjaciela do swojej żony i córki.

Geneza utworu i gatunek

Warto najpierw przybliżyć, czym jest seria „Władca Pierścieni”. Jest to trylogia, na która składają się książki pt.: „Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia” , „Władca Pierścieni: Dwie Wieże” i właśnie „Władca Pierścieni: Powrót Króla”, o którym tutaj będę pisać. Wszystkie tomy zostały napisane przez jednego autora – Johna Ronalda Reuela Tolkiena. Pisarz zajmował się głównie fantastyką. Warto wspomnieć, że Hobbit – poprzednie dzieło Tolkiena, które stało się niezwykle popularne – powstało w dosyć zadziwiający sposób. Tolkien pisał listy od Świętego Mikołaja do swoich dzieci, umieszczając w nich rysuneczki goblinów i gnomów. Kiedy nauczał w szkole, sprawdzał liczne prace domowe i egzaminy. Pewnego dnia podczas przeglądania egzaminu jednego z uczniów znalazł pustą kartkę i dopisał napis: In a hole in the ground there lived a hobbit (w wolnym tłumaczeniu: W dziurze w ziemi gdzie mieszkał hobbit). W ten sposób powstała inspiracja do napisania Hobbita. „Władca Pierścieni” miał pierwotnie – w zamyśle Tolkiena – stanowić jeden tom historii Froda. W jednej książce się rozpoczyna i kończy cała powieść. Pomysł nie przypadł do gustu wydawcy. Ze spojrzenia ekonomicznego wydanie książki podzielonej na kilka tomów wydaje się bardziej opłacalne. Tak też zrobił Tolkien. Swój utwór, który jak sam twierdzi zajął mu około 12 lat życia, podzielił na trzy tomy, o których wspominałam. Oznacza to, że „Władca Pierścieni: Powrót Króla” stanowiłby tylko część wielkiej całości, nie zostałby wydany jak teraz w postaci tomu z trylogii. Wydaje mi się, że wydanie trzech tomów jest również wygodniejsze dla czytelnika.
Gatunek: powieść fantasy.
Rozdaj literacki: epika

Opracowanie

„Władca Pierścieni. Powrót Króla” jest trzecim i ostatnim tomem trylogii pt. „Władca Pierścieni”. Został napisany przez J. R. R. Tolkiena. Składa się z księgi V „Wojna o Pierścień” i księgi VI „Powrót Króla”. Po raz pierwszy wydano go w Wielkiej Brytanii w 1955 roku. Początkowo miał wchodzić w skład jednej książki składającej się z trzech tomów – taki był przynajmniej wczesny zamysł Tolkiena. Wydawcy pomysł ten się nie spodobał i nakazał podzielić utwór na części, w wyniku, czego dzisiaj czytamy „Władcę Pierścieni” jako trylogię składającą się z: „Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia”, „Władca Pierścieni. Dwie Wieże” i „Władca Pierścieni. Powrót Króla”. Trylogia „Władca Pierścieni” miała stanowić pewną kontynuację „Hobbita, czyli tam i z powrotem”, na którego pomysł Tolkien wpadł w niezwykłych okolicznościach. A mianowicie, pisarz podczas sprawdzania egzaminu dostrzegł pustą kartkę ucznia i napisał na niej „In a hole in the ground there lived a hobbit” (w wolnym tłumaczeniu: W jamie w ziemi mieszkał sobie pewien hobbit). W ten sposób powstała rasa hobbitów i zaczątek jego pierwszego utworu, dziejącego się w Śródziemiu. Następnie stworzył kontynuację z udziałem Frodo Bagginsa.
„Władca Pierścieni. Powrót Króla” jest powieścią fantasy. Fabuła odgrywa się w fikcyjnym świecie, wymyślonym przez Tolkiena o nazwie Śródziemie. Tom ten rozpoczyna się zaraz po zakończeniu się tomu drugiego. Odwiedzane lokalizacje to np.: Minas Tirith w Gondorze, Ścieżka Umarłych, Góra Przeznaczenia, Mordor, Wieża Cirith Ungol, Szczelina Zagłady, Shire, Szara Przystań, Czarna Brama, pola Pelennoru.
W księdze piątej czytamy o dotarciu Gandalfa i Pippina do Gondoru. Na miejscu rozmawiają z tutejszym namiestnikiem Denethorem. Dochodzi do najazdu sługusów Saurona na Minas Tirith – stolicę Gondoru. Orkowie napierają na bramy miasta. Orków jest prawie 200 tysięcy. W Rohanie trwają przygotowania do bitwy. Król Theoden nie zezwala Merry’emu na uczestnictwo w potyczce. Król odjeżdża z wojskiem tajemniczymi ścieżkami. Hobbit w towarzystwie księżniczki Eowiny, przebranej w męskie odzienie wyrusza do Gondoru. Aragorn udaje się na Ścieżkę Umarłych, skąd sprowadza zmarłych wojowników. Wracamy ponownie do oblężenia Minas Tirith. Orkowie są już u bram stolicy. Armia Saurona dowodzi Czarnoksiężnik z Angmanu. Przybywa Aragorn z armią Umarłych z Dunharrow i Czarna Flota z Umbaru. Wojska Rohanu, Gondoru i Dinharrow zwyciężają. Orkowie zostają pokonani. Namiestnik Denethor wpada w szał, próbuje spalić żywcem i siebie i syna Faramira, brata Boromira. Odwodzi go od tego Gandalf oraz Pippin. Ostatecznie mężczyzna podpala samego siebie. Faramir zostaje przeniesiony do Domów Uzdrowicieli. W trakcie bitwy Merry i Eowina pokonali Czarnoksiężnika z Angmanu, w wyniku, czego również odnieśli rany. Całą trójkę uzdrawia Aragorn. Gandalf proponuje udanie się do Czarnej Bramy, aby odwrócić uwagę Saurona od Froda i pozwolić Hobbitowi zniszczyć pierścień. Tutaj zaczynamy księgę VI. Frodo zostaje uwolniony przez Sama z Wieży Cirith Ungol. Sam zanosi przyjaciela na własnych plecach na Górę Przeznaczenia do Szczeliny Zagłady. Na miejscu Frodo nie potrafi zniszczyć pierścienia. Przybywa Gollum i odgryza palec młodego Bagginsa. Gollum traci równowagę i wpada do Szczeliny Zagłady. Pierścień zostaje zniszczony a Sauron pokonany. Orły ratują hobbitów przed utonięciem w lawie. Wszyscy trafiają do Minas Tirith, gdzie odbywa się koronacja Aragorna oraz jego ślub z Arweną, córką króla Rivendell Elronda. Hobbici wracają do Shire, które okazuje się zniszczone i ciemiężone przez Sharkeya. Przyjaciele organizują bunt i obalają Sharkeya, którym okazuje się być Saruman. Jego dusza odlatuje na wschód, a ciało szybko się psuje. Po wielu latach Frodo wraz z Bilbo i Gandalfem i wieloma elfami udaje się na Najdalszy Wschód. Odprowadza go Sam, który zostaje dziedzicem jego majątku. Sam wraca do domu do swojej żony Róży Cotton i córki. I na tym kończy się trylogia „Władcy Pierścieni”.

Najważniejsi bohaterowie:
Frodo – Hobbit, którego poznaliśmy już w poprzednich tomach „Władcy Pierścieni”. Jest wytrwały i lojalny, nie zostawia przyjaciół w potrzebie. Nie udaje mu się zniszczyć pierścienia, robi to za niego nieumyślnie Gollum. W jego ostatecznej części przygody uczestniczył jego przyjaciel Sam.
Sam – przyjaciel Frodo. Pomógł mu dotrzeć do Szczeliny Zagłady. Jest niezwykle wierny, nie pozwolił Frodo kontynuować podróży samotnie, gdyż wie jakie to ciężkie brzemię i odpowiedzialność.
Gandalf Biały – czarodziej, który po śmierci Gandalfa Szarego w kopalni Morii zmienił się w Gandalfa Białego. Pomaga wojskom Aragorna, Theodena i Denethora pokonać orków. Ostatecznie decyduje się odejść razem z Frodo i Bilbo.
Aragorn – potomek Isildura (wojownik, który jako pierwszy odebrał pierścień Sauronowi). Sprowadza armię Umarłych ze Ścieżki Umarłych. Zostaje koronowany na króla, poślubia ukochaną Arwenę, córkę władcy Rivendell Elrodna.
Legolas – elf, najlepszy przyjaciel Gimliego. Świetnie posługuje się łukiem. Jest niezwykle oddanym przyjacielem, potrafiłby oddać za nich życie.
Gimli – jest krasnoludem. To najlepszy przyjaciel Legolasa. Jest bardzo małomówny. Świetnie posługuje się toporem.
Merry – Hobbit. Mimo zakazu udaje się na wojnę na Gondorze i pokonuje razem z Eowiną Czarnoksiężnika z Angmanu.
Pippin – Hobbit, wyrusza z Gandalfem do Gondoru, gdzie zostaje rycerzem Denethora. Bierze udział w bitwie o Minas Tirith.

Książka opowiada o wielkiej wartości przyjaźni. Nie wolno oceniać książki po okładce – a człowieka po wyglądzie czy rasie. Przykładem tego jest przyjaźń Legolasa i Gimliego. „Władca Pierścieni. Powrót Króla” powiada o walce dobra ze złem. Pokazuje, ze niegodziwi zawsze przegrywają, a uczciwy wygrywają. We władaniu Saurona możemy doszukać się podobieństw do modeli totalitarnych. Nie wolno nam się poddawać, nawet przed obliczem, czegoś, co pozornie wydaje się niemożliwe do osiągnięcia.

Rodzaj literacki: epika.
Gatunek: powieść fantasy.

Bohaterowie

Frodo Baggins – hobbit, który mieszkał w Shire. Otrzymał od swojego krewnego Bilba Pierścień, który niegdyś należał do Saurona. Został uratowany z wieży Cirith Ungol przez swojego przyjaciela Sama. Frodo nie potrafił pozbyć się pierścienia i wrzucić go do ognia, z którego powstał. Gollum odgryzł mu, więc palce i przypadkowo spadł do Przepaści Zagłady, niszcząc magiczny przedmiot. W Shire pomógł wzniecić bunt hobbitów przeciwko Sharkey’owi. Wiele lat później odszedł razem z Gandalfem, Biblio i wieloma elfami na Najdalszy Zachód.
Sam Gamgee – ogrodnik w Shire, hobbit, przyjaciel Frodo. Wniósł młodego Bagginsa na szczyt Góry Przeznaczenia, aby tam jego przyjaciel mógł zniszczyć pierścień. Pomógł wszcząć bunt mieszkańców po powrocie do Shire.
Gandalf Biały – niezwykle utalentowany i mądry czarodziej, który powstał po śmierci Gandalfa Szarego, który walczył z potworem Balrogiem w kopalni Morii, lecz spadł w przepaść. Ostatecznie w towarzystwie Frodo i Bilba odszedł na zawsze na Najdalszy Zachód.
Aragorn – potomek Isildura. Nazywany często Obieżyświatem. Dowodził armią w walce z Sauronem. Po pokonaniu Władcy Ciemności został koronowany na króla Gondoru. Poślubił ukochaną Arwenę.
Arwena – córka Elronda, ukochana Aragorna. Poślibiła go po pokonaniu Saurona. Dla Aragorna wyrzekła się swojej nieśmiertelności.
Legolas – elf, doskonale posługujący się łukiem. Jest najlepszym przyjacielem małomównego Gimliego. Jest gibki, szybki i zwinny.
Gimli – małomówny krasnolud, który w bitwach posługuje się toporem. Jest najlepszym przyjacielem Legolasa. Często się z nim przekomarza.
Merry – pełne imię Merry’ego to Meriodok Brandybuck. Jego kuzynem jest Pippin. Wraz z Eowina przebraną w męski strój wyruszył do Gondoru. Tam w bitwie pokonał z księżniczką Rohanu Czarnoksiężnika z Angmaru. Po potyczce został wyleczony przez Aragorna. W Shire pomógł wzniecić bunt hobbitów przeciwko Sharkey’owi.
Pippin – pełne imię Pippina to Peregrin Tuk. Jego kuzynem jest Merry. Wyruszył z Gandalfem do Gondoru, gdzie zachwycony Denethorem zapragnął zostać jego rycerzem. Został mianowany na Strażnikiem Wieży. Był niezwykle wytrwały i odważny. W Shire pomógł wzniecić bunt hobbitów przeciwko Sharkey’owi.
Eowina – księżniczka Rohanu, jej wujem jest król Theoden. Pod imieniem Dernhelm i w męskim odzieniu wzięła udział w bitwie o Minas Tirith. Razem z Merrym pokonała Czarnoksiężnika z Angmanu. Poślubiła Faramira, młodszego brata Boromira.
Denethor – namiestnik Gondoru, ma dwóch synów: Boromira i Faramira. W bitwie o Minas Tirith wpadł w szał i chciał spalić żywcem i siebie i syna Faramira. Ostatecznie podpalił się, gdyż nie uznawał Aragorna za dobrego kandydata na przyszłego króla Gondoru.
Faramir – młodszy brat Boromira, syn namiestnika Gondoru – Denethora. Jest kapitanem Gondoru. Zakochuje się z wzajemnością w Eowinie, a niedługo później żeni się z nią.
Saruman – zdradziecki czarodziej, który po pokonaniu w Isengardzie udaje się do Shire, gdzie pod imieniem Sharkey terroryzuje hobbitów. Po powrocie Froda i jego przyjaciół mieszkańcy Shire buntują się i obalają go. Po śmierci ciało Sarumana szybko się rozkłada a jego dusza ucieka na wschód.
Sauron – wysłał swoje wojska do Czarnej Bramy, aby pokonały armię Aragorna. Jego orkowie porwali Frodo i zażądali za niego wycofania wojsk. Ostatecznie został pokonany poprzez zniszczenie Jedynego pierścienia. Zamienił się w cień, chcąc pożreć wojska, lecz porwał go wiatr.

Charakterystyka bohaterów

Frodo Baggins – Był niskim hobbitem o niebieskich oczach i brązowych włosach, które były nieco jaśniejsze od innych hobbitów. Urodził się 2968 TE (trzeciej Ery). Odszedł z Gandalfem i Bilbo do Amanu w 3021 TE. Był sympatyczny, miał wielu przyjaciół: Gandalfa, Merry’ego, Pippina, Sama. Wyruszył na niebezpieczną podróż, aby pokonać Saurona. Stał się Powiernikiem Pierścienia. Kontynuował wędrówkę z Samem, po tym jak rozdzielił się od reszty Drużyny Pierścienia. Był bardzo naiwny i ufny, sądził, ze Gollum znowu stał się dobra osobą. Był członkiem Drużyny Pierścienia, jako Powiernik Pierścienia.
Gandalf Biały – powstał z Gandalfa Szarego, po jego śmierci w kopalni Morii. Miał długie białe włosy i brodę aż za pas, ubrany był w białe szaty. Był staruszkiem o potężnej sile. Był mądry i uzdolniony magicznie. Odszedł z Frodo i Bilbo w 3021 TE (Trzecia Era) do Amanu, aby zaznać spokoju. Był członkiem Drużyny Pierścienia.
Aragorn – Był potomkiem Isildura. Miał szare oczy i czarne włosy. Aragorn został koronowany na króla Gondoru. Poślubił swoja ukochana Arwenę. Nazywany był Obieżyświatem, ponieważ samotnie w ubogim odzieniu wędrował przez świat. Był silnym wojownikiem, wierzył w sprawiedliwość. Był miłosierny i łaskawy. Był członkiem Drużyny Pierścienia.
Legolas – syn władcy Mrocznej Puszczy, książę Leśnego Królestwa. Legolas był szczupłym elfem o długich, blind włosach i szarych oczach. Doskonale posługiwał się łukiem. Bystry wzrok i dobry słuch tylko doskonaliły jego umiejętności. Czuł silną więź z naturą. Był oddanym przyjacielem i towarzyszem broni. Przyjaźnił się z krasnoludem Gimlim. Był członkiem Drużyny Pierścienia.
Gimli – małomówny krasnolud, pochodzący z królewskiego rodu. Miał długa, zaplecioną brodę. Był silnym wojownikiem, który posługiwał się toporem. Przyjaźnił się z Legolasem, z którym od czasu do czasu przekomarzał się przyjacielsko. Był mądrym i rozważnym mężczyzną o wielkim sercu. Był członkiem Drużyny Pierścienia.
Boromir – syn namiestnika Gondoru – Denethora i starszy brat Faramira. Miał długie czarne włosy i szare oczy. Był odważnym wojownikiem, lecz również przemawiał przez niego egoizm. Chciał uratować swoja ojczyznę, nie patrząc na krzywdy innych ludzi. Z powodu jego zachowania Frodo uciekł, a Drużyna Pierścienia została rozdzielona. Zginął w walce z orkami, ponieważ chciał ratować przyjaciół. Był członkiem Drużyny Pierścienia.
Samwise Gamgee – Był ogrodnikiem w Shire. Sam był niskim młodym hobbitem o piwnych oczach i blond włosach. Przyjaźnił się z Frodo, którego rozmowę z Gandalfem podsłuchał. Kochał przyrodę i zwierzęta, nie potrafił patrzeć na cierpienie kucyka. Był oddanym przyjacielem. Był gotów poświecić życie za Frodo, którego nigdy by nie zostawił. Sceptycznie podchodził do Golluma, którego uważał za kłamcę, knującego odzyskanie pierścienia. Był członkiem Drużyny Pierścienia.
Merry – Jego pełne imię to Meriadok Brandybuck. Był kuzynem Pippina. W bitwie o Minas Tirith razem, z Eowiną pokonał Czarnoksiężnika, który dowodził armią Saurona. Był oddanym przyjacielem i towarzyszem broni. Chciał zostać rycerzem Theodena. Był członkiem Drużyny Pierścienia.
Pippin – Jego pełne imię to Peregrin Tuk. Był kuzynem Merry’ego. Był odważny i wytrwały. Z szacunku i podziwu do Denethora zapragnął być jego rycerzem. Mianowano go Strażnikiem Wieży. Był gotowy oddać życie za ratunek Śródziemia. Kochał zabawę, śpiew i tańce.

Czas i miejsce akcji

Czas i miejsce akcji trzeciego, ostatniego tomu trylogii „Władcy Pierścieni” Tolkiena – „Władca Pierścieni. Powrót Króla”

Czas akcji „Władca Pierścieni. Powrót Króla”:
Akcja „Władcy Pierścieni. Powrót Króla” rozpoczyna się dotarciem Gandalfa i Pippina do Gondoru oraz odzyskaniem przytomności przez Sama, który udaje się do Wieży Cirith Ungo, aby uratować porwanego przez orki Frodo Bagginsa. Kończy się wrzuceniem Jedynego Pierścienia do Szczeliny Zagłady (a dokładniej przypadkowym wpadnięciem Golluma, który odgryzł palec Frodo i z pierścieniem spadł w przepaść) oraz udaniem się Gandalfa, Frodo i Bilba wraz z wieloma elfami w stronę Najdalszego Zachodu aż do Amanu. Odbyło się to w 3021 TE (czyli Trzeciej Erze – jest to sposób określania czasu w Śródziemiu. Trzecia Era trwa od 1 TE do 3021 TE. W Uniwersum Tolkiena wydarzenia zawarte na kartach jego innych książek odbywały się również w Drugiej i Pierwszej Erze. „Władca Pierścieni. Powrót Króla” odgrywał się tylko i wyłącznie w Trzeciej Erze).
Trzecia Era trwała od śmierci Elendila (ojca Isildura) i Gil-galada (który posiadał pierścień elfów – Pierścień Powietrza) oraz pokonania Saurona przez księcia Isildura aż do 3021 TE, w którym pokonano ostatecznie Saurona, zakończono Wojnę o Pierścień, a także Frodo z Bilbo, Gandelfem i wieloma elfami udał się do Amanu, na Najdalszy Zachód.

Miejsce akcji „Władca Pierścieni. Powrót Króla”:
Akcja toczy się na terenach wykreowanej, wymyślonej krainy Tolkiena – Sródziemiu. Pisarz wymyślił nowe religie, mitologie, wierzenia, języki, rasy, bogatą faunę i florę, historię, potyczki batalistyczne, geografię świata. W krainie tej żyją elfy, ludzie, krasnoludy, hobbici, czarodzieje, orki i pradawne istoty. Pisarz bazował na mitologii nordyckiej, z której czerpał pełnymi garściami. Konkretne lokalizacje to m.in.: Gondor, Minis Tirith – stolica Gondoru, Mordor, Szczelina Zagłady, Mordor, Czarna Brama, Wieża Cirith Ungol, Shire, Hobbiton, Szara Przystań, Edoras – stolica Rohanu, Ścieżki Umarłych, Góra Przeznaczenia.

Streszczenie szczegółowe

Dla przypomnienia: Poprzedni tom „Władca Pierścieni. Dwie Wieże” zakończył się pokonaniem orków przez entów oraz rozmową Gandalfa z Sarumanem, wykluczeniem go z Białej Rady i bractwa czarodziejów, po czym Gandalf wraz z Pippinem wyruszył do Gondoru na grzbiecie białego rumaka Cienistogrzywego. Księga IV zakończyła się zaatakowaniem Frodo przez wielkiego pająka Szelobę, pokonaniem bestii przez Sama oraz porwaniem Bagginsa przez orków do wieży Cirith Ungol, pod której bramami zemdlał ze zmęczenia Sam.

„Władca Pierścieni. Powrót Króla”
Księga V
Gandalf i Pippin docierają do Gondoru na Cienistogrzywym, lecz z trwogą dostrzegają czerwone płomienie na Amon Din, na Eilenach, rozbłyski na Nardol, Erelas, Min-Rimmon, Kalenhad, Halifirien na granicy Rohanu. Gandalf obwieszcza z przerażeniem, że wojna się zaczęła. Czarodziej i Pippin przedstawili się żołnierzowi w grubym płaszczu. Zostali przepuszczeni i udali się w końcową podróż, aż dotarli pod Wielkie Wrota Gondoru. Obaj udają się do namiestnika kraju. Gandalf mówi Pippinowi, aby nie mówił nic o Aragornie, ponieważ namiestnik Denethor wolałby teraz nie usłyszeć o śmierci swojego spadkobiercy i możliwości przybycia innego wojownika, który ma prawo zażądać tronu. Hobbit obiecał nie poruszać tematu obieżyświata. Podróżnicy udali się na spotkanie do namiestnika, którego Gandalf przywitał władcę. Denethor zaczął mówić o Boromirze, ponieważ jego żołnierze przynieśli mu jego róg rozbity na dwie części. Pippin przyznaje, że syn Denethora zmarł 13 dni temu. Namiestnik nakazał Hobbitowi opowiedzieć o śmierci jego spadkobiercy, wiec Pippin tak zrobił. Namiestnik wzbudza wielki szacunek i podziw w Pippinie. Postanawia zaoferować Gondorczykowi swoje usługi. Pippin wymawia słowa przysięgi, obiecując wierność Gondorowi, a Denethor pasujego na rycerza Gondoru. Hobbit otrzymuje miecz. Gandalf wspomina o wygranej bitwie Theodena w dolinie Helmowego Jaru oraz ze smutkiem przypomina, że teraz siły Saurona zaatakują Gondor. Wspomina jednak, że wojska Rohanu przybędą na pomoc. Wspomina również o pokonaniu orków Sarumana, złamaniu różdżki zdradzieckiego czarodzieja, wygania go z Białej Rady i bractwa czarodziejów oraz podbiciem Isengardu i wieży Orthanku. Gandalf wysłał Pippina, aby wyruszył i sprawdził czy koń Cienistogrzywy jest dobrze zaopatrzony. Hobbit potwierdził to. Spotyka w stajni Beregonda, który komplementuje wielkiego rumaka. Pippin wraz z nowo poznanym kompanem udał się najeść i odpocząć. W nocy hobbita zbudziła łuna światła, która w padała przez szparę w kotarze. Pippin dostrzegł Gandlfa, który obwieścił mu, że Faramir, syn Denethora powrócił do Gondoru. Hobbit po chili wrócił do snu.
W tym samym czasie, Gandalf w nocy odjechał wraz z Pippinem na grzbiecie Cienistogrzywego do Gondoru. W Rohanie pozostał tylko Gimli, Aaragorn i Legolas. Obieżyświat powiadamia swoich przyjaciół, ze król Theoden dostrzegł jakiś cień, mknący po niebie, wiec wraca pod osłoną nocy do górskich twierdz. W stolicy, Edorasie, do której dotrze po czterech dniach dokona przeglądu wojska. Następnie wszyscy żołnierze wyruszą do Gondoru na ratunek. Aragorn postanowił pozostawić Merry’ego królowi. Hobbit jednak bardzo chciał wyruszyć z przyjaciółmi na bitwę. Wkrótce wszyscy wraz z niedobitkami z bitwy w dolinie Helmowego Jaru na 24 koniach pomknęli do stolicy Rohanu. Wtem Theoden zostaje powiadomiony o jeźdźcach, którzy go ścigają. Jednym z nieznajomych przybyszów okazał się być Helbarad Dunadan, Strażnik Północy. Pragnie ze swoimi pobratymcami wziąć udział w Wojnie o Pierścień, na co otrzymuje pozwolenie. W zamku Merry zaoferował władcy swoje usługi. Theoden pasował go na rycerza Rohanu i podarował mu swój miecz. Przybywa Aragorn, który obwieszcza swój plan udania się Ścieżkę Umarłych, aby pozyskać nowych sprzymierzeńców i kompanów w wojnie. Theoden jest zszokowany. Obieżyświat, Legolas i Gimli żegnają się z Merrym i Theodenem. Trójka przyjaciół wyruszyła na Ścieżkę Umarłych. Eowina poprosiła Obieżyświata, aby pozwolił jej dołączyć do wyprawy, jednak Aragorn się na to nie zgodził. Księżniczka nieco posmutniała. Obieżyświat, Gimli i Legolas opuścili Edoras i skierowali się na Ścieżkę Umarłych.
Król Rohanu udał się do Warowni Dunharrow, aby sprawdzić swoje wojska. Władca zostaje powiadomiony od Eowiny o wyruszeniu Obieżyświata na Ścieżkę Umarłych. Przybywa konny posłaniec z Gondoru, który przyniósł znak wojenny – czerwoną strzałę, ponieważ jego kraj potrzebuje pomocy i sprzymierzeńców. Theoden obiecuje wyruszyć do Gondoru za kilka dni. Merry zostaje obudzony przez jednego z żołnierzy Rohanu, który obwieszcza, że hobbit został wezwany do króla. Okazuje się, że nadeszła ciemność z Mordoru i trzeba wyruszyć na wojnę. Król decyduje się nie zabierać na bitwę Merry’ego. Hobbit jest rozżalony. Eowina przebiera się w męski strój i jako Dernhelm oferuje Merry’emu podróż z nią. Księżniczka chce udawać rycerza i wziąć udział w wojnie. Merry bez zastanowienia przystaje na propozycję nowo poznanego wojownika.
Pippin obudził Gandalfa. Zjedli razem skromny posiłek. Hobbit udał się do Denethora, który chciał sprawdzić, do czego nadaje się Pippin, aby wydać mu rozkazy. Stał się Strażnikiem Wieży. Przybył do miasta Faramir, syn namiestnika Denethora. Miał bladą twarz. Stał dumny przy wojownikach, był niezwykle podobny do brata Boromira. Pippin przywitał się z Faramirem. Brata Boromira napojono i najedzono. Przy posiłku Faramir opowiadał o tym, jak spotkał innego hobbita Frodo. Gandalf był zdziwiony, ale również szczęścili. Była nadzieja na pokonanie Saurona. Dochodzi do małej sprzeczki pomiędzy Denethorem a Faramirem, po której Gandalf wyznaje, że nie ufa namiestnikowi. Faramir żegna się z przyjaciółmi i wyrusza do Osgiliath, aby wspomóc swoich żołnierzy. Przed odejściem brat Boromira wyznaje, że z Frodo widziała podróżującą jeszcze jedna osobę, bardzo zgarbioną. Pippin domyśla się, że był to Gollum, ale nie wie, czemu Baggins pozwoliłby Smeagolowi dołączyć do siebie. Faramir żegna się i wyjeżdża. Po jakimś czasie ze swojej podroży, w którą się udał, powrócił Gandalf wraz z wozami z niedobitkami z walki w Strażnicach na Grobli. Wojska Denethora przygotowują się na nadejście sil Saurona. Wszyscy mają nadzieję na szybkie przybycie jeźdźców z Rohanu. Do miasta przybył na koniu książę Dol Amrothu, obejmujący w siodle rannego Faramira. Wszyscy byli zasmuceni stanem syna namiestnika. Denethor płakał nad ciężko rannym synem. Namiestnik pogrążył się w rozpaczy i odmówił poprowadzenia żołnierzy. Gandalf przejął jego funkcję i sam dowodził armią. Pippin odbył, krótką rozmowę z Denethorem i dostrzegł szaleństwo i wielką rozpacz na jego twarzy. Postanowił szybko znaleźć Gandalfa dopóki ie jest za późno. Brama Gondoru pękła. Gandalf stanął oko w oko z Wodzem Nazguli – Czarnym Jeźdźcem. Nakazał upiorowi wracać do jego otchłani. Czarodziej rozpoczął walkę z najeźdźcą. Wtem zagrzmiały rogi. Przybyli jeźdźcy Rohanu.
W tym samym czasie, Merry już czwarty dzień podróżował z niejakim Dernhelmem, którym w rzeczywistości była księżniczka Eowina. Dołączyła do bitwy pod Minas Tirith niedługo po wojskach Rohanu, ponieważ król nie mógł wiedzieć, że przybył pomimo jego zakazu. Wtem na pole bitwy przyleciał skrzydlaty stwór. Ugodził on dziobem Eowinę. Nie cofnęła się przecięła szyję potwora. Nagle pojawił się Czarny Jeździec, górujący nad księżniczką. Uderzył Eowinę swoją buławą. Dziewczyna padła na ziemię. Stwór podszedł i uniósł buławę po raz drugi. Jeździec chybił, ponieważ zaszedł go od tyłu Merry i przeciął jego ścięgno pod kolanem. Eowina podniosła się z kolan i zadała ostateczny, silny cios, zabijając przeciwnika. Księżniczka padła na twarz obok trupa Jeźdźca. Merry dostrzegł króla obok księżniczki. Podszedł do Theodena, który poległ w walce, ucałował jego dłoń i pożegnał się. Merry poprosił o wybaczenie, ponieważ złamał zakaz króla. Ten tylko się uśmiechnął. Króla i księżniczkę zaniesiono do uzdrowicieli. Wszyscy byli zdziwieni, że kobieta brała udział w wojnie. Przybyli Korsarze z Umbaru. Powrócił również Aragorn w towarzystwie Gimliego i Legolasa. A za nimi armia nieżywych wojowników. Obieżyświat zaproponował im wybaczenie za zdradę i wieczny odpoczynek, ale w zamian za pomoc w wygraniu Wojny o Pierścień. Na czole Aragorna świeciła Gwiazda Elendila.
Pippin dobiegł do czarodzieja i poprosił go o pomoc. Obawiał się o życie Faramira. Pippin wytłumaczył, że Denethor wszedł do grobowca, zabierając ze sobą brata Boromira. Bał się, że namiestnik będzie chciał spalić żywcem siebie i syna. Hobbit wraz z Gandalfem udali się szybko do owego grobowca. Na szczęście czarodziej przerwał próbę samobójczą. Faramira przeniesiono na nosze. Namiestnik trzymając rozżarzony kryształ i sztylet chciał podejść do syna, lecz drogę zagrodził mu Beregond. Denethor wyraził swój sprzeciw, co do zostania Aragorna królem Gondoru. Następnie cisnął płonący żagiew na stos i się spalił. Bitwa się zakończyła. Odepchnięto Nazgule od Minas Tirith. Faramira otrutego strzałą zaprowadzono do Domu Uzdrowień. Aragorn przybył do uzdrowicieli i uleczył dotykiem Faramira i Eowinę. Brat Boromira i księżniczka obudzili się. Sprawdzono stan żołnierzy, aby dowiedzieć się ilu z nich może ruszyć dalej do bitwy. Postanowiono wyruszyć do Czarnej Bramy, aby tam zaatakować sługi Saurona i odwrócić uwagę od Froda, by pozwolić mu w spokoju zniszczyć pierścień. Dwa dni później armia wyruszyła do bitwy. Kiedy dotarli na miejsce przybył do nich posłaniec z Mordoru. Obwieścił, że Frodo został pojmany i straci życie. Jako dowód pokazał krótki miecz, który zwykł nosić przy boku Sam, szary płaszcz spięty klamrą elfów oraz kolczugę wykonaną z mithrilu, która Frodo ukrywał pod zniszczonym wierzchnim ubraniem. Posłaniec zażądał wycofania się „Bandy Gondoru” poza Anduinę i złożenie przysięgi, ze nigdy więcej nie ośmielą się zaatakować Saurona. Wszystkie ziemie na wschód od Anduiny należeć miałyby do Saurona. Kraj położony na zachodnim brzegu Anduiny aż do Gór Mglistych stałby się lennem Mordoru. Mieszkańcom tych obszarów nie wolno by było posiadać broni, a sprawami wewnętrznymi zarządzaliby mieszkańcy. Ponadto pomogą odbudować Isengard, który należeć będzie do Saurona. Osadziłby w wieży swojego pełnomocnika innego niż Saruman. Gandalf uznał ro za oszustwo i nie przyjął propozycji „pojednania”. Miał nadzieję tylko, że Frodo zdąży na czas dotrzeć do Szczeliny Zagłady i zniszczyć pierścień. Zaczęła się kolejna bitwa, podczas której wilki troll zaatakował Beregonda. Pippin dźgał bestię mieczem, a ta padła. Hobbit przygnieciony stracił przytomność.

Księga VI
Sam odzyskał przytomność, dźwignął się z ziemi i zorientował się, że znajduje się przed bramą Cirith Ungol. Przeszedł ciemnym korytarzem aż do kamiennych drzwi, których nie mógł otworzyć. Pokonał je górą i zsunął się na ziemię. Jeszcze przeszedł kilkadziesiąt kroków aż ujrzał Orodruinę, Górę Ognia oraz Górę Przeznaczenia. Sam brnął dalej, mając nadzieje, że idzie w dobrym kierunku. Odnalazł przyjaciela nagiego na stosie brudnych szmat. Sam pomógł Frodo wydostać się z wieży. Reszta Mordoru była prawie pusta, nie licząc kilku patroli orków. Frodo był zmęczony i wyczerpany. Powiedział Samowi, że czuje, iż zemdleje i nie może już dalej iść. Nie wie, co się z nim dzieje. Sam próbował go zmotywować, aby wykrzesał jeszcze resztki siły i dotarł do Szczeliny Zagłady. Na szczęście mu się dało. Powiedział Frodo o Gollumie i jego zdradzie. Po pewnym czasie wędrówki Bagginsowi zrobiło się zimno. Sam podał mu swój płaszcz. Nad hobbitami przeleciał Czarny Jeździec. Obaj mężczyźni schowali się pod wielkim głazem i przeczekali aż sługa Saurona odleci. Później zaczęli dalszą wędrówkę do Góry Przeznaczenia. Frodo potrzebował odpoczynku. Sam rozglądał się za jakakolwiek jamą, do której mogliby wpełznąć i odetchnąć, chociaż na chwilę. Nic nie znalazł. Wszędzie były tylko pustkowia. Hobbici weszli pod zasłonę splątanych cierni i odpoczęli. Pierwszy spał Frodo, a Sam pilnował, aby nic się do nich nie zbliżyło. Po kilku godzinach wznowili wędrówkę. Sam powiadomił Frodo, iż ponownie śledzi ich Gollum. Baggins niestety nie przejął się tym nazbyt. Nakazał przyjacielowi przespać się i odpocząć. Sam zasnął. Kolejnego dnia wpadli w zasadzkę. Byli ścigani przez orków aż do urwiska, z którego nie mogli w żaden sposób zejść. Sługi Saurona pomyliły jednak hobbitów z innymi orkami, należącymi do ich kompanii. Nakazały dołączyć do tylnych szeregów. Hobbici gonili za żołnierzami, aż opadli z sił. Orkowie byli dosyć porywczą rasą, więc nikogo pewnie nie zdziwi, ze niedługo później doszło do sprzeczek i bijatyk. Wykorzystał to Frodo z Samem i uciekli od owczej kompanii Saurona. Sam ocenił, że miejsca docelowego dzieli ich jakieś 50 mil, czyli tydzień wędrówki, patrząc na stan Frodo. Po dłuższej wędrówce Baggins nie miał już sił iść dalej. Jego wierny przyjaciel Sam wziął go na plecy i zaniósł pod samą Szczelinę Zagłady. Frodo chciał pozbyć się pierścienia i cisnąć go w ogień, z którego powstał, lecz nie potrafił. Magiczny przedmiot już zmącił jego umysł i nie było odwrotu. Wtem pojawił się Gollum, nazywający Bagginsa oszustem. Odgryzł hobbitowi palec, na którym miał wsunięty pierścień. Uradowany odzyskaniem skarbu cofnął się do tyłu. Stracił równowagę i wpadł z pierścieniem do Szczeliny Zagłady. Pierścień został zniszczony a Sauron pokonany. Wokół hobbitów zaczęła pojawiać się lawa. Śmiałkowie myśleli, że już zginą, gdy nagle na niebie pojawiły się olbrzymie orły. Pochwyciły hobbitów i wzbiły się w powietrze. Zaniosły bohaterów do Minas Tirith.
W stolicy Gondoru wszyscy powitali Froda i Sama jak bohaterów, którymi z resztą przecież byli. Mieszkańcy i wojownicy, którzy przeżyli radowali się. Sprzymierzeńców Saurona wypuszczono i pozwolono im wrócić do ich krain. Aragorn został koronowany na króla Gondoru, a Arwena, która wyrzekła się dla ukochanego swojej nieśmiertelności, została jego żoną. Faramir z kolei zakochał się z wzajemnością w księżniczce Eowinie. Po uroczystościach i świętowaniu wszyscy się rozeszli. Frodo ze swoimi przyjaciółmi hobbitami wrócił do Hobbitonu, do Shire. Na miejscu okazało się, że mieszkańcy są terroryzowani przez niejakiego Sharkeya, który wycinał lasy, aby uprzemysłowić region. Jego banda zmusza hobbitów do pracy. Nasi bohaterowie organizują powstanie i obalają rządy Sharkeya. Ciemiężyciel okazuje się być Sarumanem, którego ciało po śmierci szybko się rozkłada, a dusza ulatuje na wschód. Wszyscy dbają o odbudowę Hobbitonu. Sam sadzi na miejsca ściętych drzew nasiona, które otrzymali od Galadrieli. Niedługo później żeni się z piękną kobietą Różą Cotton. Nastaje spokój. Po wielu latach Frodo wraz z Bilbo, Gandalfem i wieloma elfami postanawia odejść na Najdalszy Zachód. Do Szarej Przystani odprowadza ich Sam, Merry i Pippin, chcący dobrze pożegnać swojego najlepszego przyjaciela. Frodo ustanawia Sama swoim dziedzicem i przekazuje mu swój majątek. Baggins żegna się z przyjaciółmi i odchodzi na zawsze. Sam wraca z powrotem do Shire do swojej żony Róży Cotton i dziecka. Odejście Froda było symbolicznym zamknięciem Trzeciego Tysiąclecia.

Najważniejsze informacje

„Władca Pierścieni. Powrót Króla” – trzeci tom trylogii
Autor: J. R. R. Tolkien
Rok wydania: 1955
Inne części: „Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia” – tom pierwszy, „Władca Pierścieni. Dwie Wieże” – tom drugi.
Narracja: trzecioosobowa, wszechwiedząca.
Gatunek: powieść (fantasy)
Rodzaj literacki: epika

Początkowo tom trzeci razem z innymi miał stanowić jedną książkę – taki był zamiar Tolkiena. Wydawca jednak nakazał podzielić utwór na trzy tomy. Współcześnie czytamy „Władcę Pierścieni” jako trylogię składającą się z: „Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia”, „Władca Pierścieni. Dwie Wieże” i „Władca Pierścieni. Powrót Króla”.
Książka opisuje losy Frodo Bagginsa, który razem z Samem próbuje uwolnić Śródziemie przed złym Sauronem. Gandalf z Pippinem dociera do Gondoru, gdzie spotyka namiestnika Denethora. Pippin zostaje rycerzem. Podobnie jak Merry, lecz on jednak oferuje swoje usługi królowi Theodenowi, a nie Denethorowi. Aragorn sprowadza umarłych wojowników z Ścieżki Umarłych, oferując im wieczny odpoczynek, jeśli pomogą mu w bitwie. Dochodzi do starcia pod stolicą Gondoru – Minas Tirith. Przybywają jeźdźcy Rohanu oraz Gandalf. Merry i księżniczka Rohanu Eowina pokonują Czarnoksiężnika, który dowodził siłami Mordoru. Słudzy Saurona zostają odepchnięci. Theoden umiera w walce, Denethor spala się, ponieważ nie chce, aby Aragorn został królem Gondoru. Następnie wszyscy udają się do Czarnej Bramy, gdzie chcą odwróci uwagę Saurona od Frodo. Baggins i Sam docierają do Szczeliny Zagłady. Frodo nie potrafi pozbyć się i zniszczyć pierścienia. Jego palce zostaje odgryziony przez nagle pojawiającego się Golluma. Stwór ucieszony swoim skarbem traci równowagę i wpada do Szczeliny. Sauron zostaje pokonany, a pierścień zniszczony. Hobbici zostają uratowani przez wielkie orły, które zanoszą ich do Misa Tirith. W stolicy Aragorn zostaje koronowany na króla Gondoru oraz żeni się z piękną Arweną, córką króla Elronda. Hobbici wracają do Shire, gdzie obalają rządy Sharkeya, terroryzującego mieszkańców. Ciemiężycielem okazuje się być Saruman, którego ciało po śmierci szybko się psuje, a dusza ucieka na wschód. Hobbiton zostaje odbudowany. Po wielu latach Frodo wraz z Bilbo, Gandalfem i wieloma elfami udaje się na Najdalszy Zachód. Merry, Pippin i Sam odprowadzają go do Szarej Przystani. Sam zostaje dziedzicem majątku Frodo. Następnie po pożegnaniu się z przyjacielem wraca do Shire do żony Róży Cotton i córki.
Najważniejsi bohaterowie:
• Frodo
• Sam
• Gandalf Biały
• Aragorn
• Legolas
• Gimli
• Merry
• Pippin
• Saruman/Sharkey
• Sauron
• Gollum
• Theoden
• Eowina
• Denethor
Książka opowiada o wielkiej wartości przyjaźni oraz o tym, że zło zawsze zostanie pokonane przez dobro. Możemy tutaj odnaleźć nawiązania do mitologii nordyckiej oraz do II Wojny Światowej: II Wojna Światowa to Wojna o Pierścień, a Pierścień jest bomba atomową.

Problematyka

Problematyka poruszona w utworze „Powrót króla” autorstw j. R. R. Tolkiena.
„Powrót króla” jest ostatnim tomem napisanej przez J.R.R. Tolkiena powieści „Władca Pierścieni”. Został wydany 20 października 1955 roku w Wielkiej Brytanii, zawiera w sobie wydarzenia piątej i szóstej księgi, oraz sześć dodatków z informacjami o Śródziemiu. Utwór, którego pozostałe tomy to „Drużyna Pierścienia” i „Dwie wieże”, należy do gatunku fantasy.
Tom „Powrót króla” opisuje głównie, na co wskazuję tytuł, drogę Aragorna na królewski tron Gondoru i skupia się na ukazaniu końca Trzeciej Ery. Końca takiego, jakiego wymaga się od wizji literackich dotyczących wojny, czyli pełnego patosu, poświęceń, bohaterskich czynów, zjednoczenia sił przeciw strasznemu wrogowi, o byciu ponad podziałami. I mimo, że „Władca Pierścieni” opisuje wymyślony przez Tolkiena świat, gdzie wszystko począwszy od miejsc, przez języki, po rasy jest wymysłem jego wyobraźni, to pełen jest nawiązań do ówczesnego świata. Tego, którego rozszarpywali pomiędzy siebie faszyści, komuniści czy naziści. Tego, który o mało się nie rozsypał w pył wskutek toczonych wojen, a szczególnie II Wojny Światowej, (podczas niej walczył syn Tolkiena, Christopher). Te wszystkie totalitaryzmy łączą się w postać Saurona i jego popleczników. W początkowych tomach powieści knują po cichu, skradają się, uderzają w najsłabszych, albo niszcząc ich słowem, albo mieczem, nie mogąc im pozwolić na zjednoczenie. Próbują ich złamać, zanim przystąpią do walki. A w „Powrocie króla” uderzają najmocniej, już się nie kryją, wierzą, że wygrają, w przeciwnikach nie widzą bohaterów, widzą prosty tłum, hołotę, którą łatwo omamić, która jest słaba i skłócona, zbyt pyszna by postawić wyższy cel nad swoim ego. I tu się okazuje, że popełnili ogromny błąd, że Sauron swoim potężnym okiem nie dostrzegł najważniejszego. Nie zauważył tych najmniejszych, tych co nie potrzebują żyć na świeczniku, tych co ukrywają się w cieniu, by móc pomagać, tych co wskoczą w ogień by uratować innych. W czasie wojen, które sponiewierały nasz świat na przestrzeni wieków, to właśnie jednostki wygrywały wojny, swoimi czynami, swoim poświęceniem, swoim zjednoczeniem. Bo armia, to grupa ludzi, gdzie każdy jest ważny i każdy coś wnosi do walki. Dobre słowo, wiarę, siłę fizyczna no i to co najważniejsze czyli swoje życie. Tak więc wojny w „Powrocie króla” wygrali ludzie, krasnoludowie, elfowie, hobbici, czarodzieje. Wszyscy, którzy walczyli w imię dobra. Wszyscy razem i każdy z osobna. Frodo Baggins podczas drogi do Mordoru ukazanej w „Powrocie króla” raz przegrywał, raz wygrywał z pierścieniem, który był odzwierciedleniem słabości tego kto go nosił. Ostatecznie dotarł na miejsce przeznaczenia i można uznać, że wygrał te walkę. Choć według mnie nie udałoby mu się to gdyby nie Samwise Gamgee, który zawsze go wspierał, który był silniejszy na duchu, który w niego wierzył i był jednym z takich cichych bohaterów wojennych, który poprzez z pozoru niewielkie czyny wygrywa bitwy. Aragorn w tym tomie pokazany jest nie tylko jako dobry, silny, mądry człowiek, ale i wódz, który poprowadzi za sobą tłumy. Jest uosobieniem zjednoczenia i wiary w zwycięstwo. Bohaterem i władcą idealnym, który o władze nie zabiega, ale która jest dla niego stworzona. Legolas i Gimli, zostali przedstawieni jako wierni towarzysze broni Aragorna, przyjaciele mimo różnego pochodzenia i przekonań, którzy wspólnie są w stanie pokonać każdego przeciwnika. Merry i Pippin, czyli weseli hobbici, którzy z pozoru nie nadają się do walki, okazali się wielkimi bohaterami, mimo, że ich wzrost na to nie wskazywał. Walczyli zaciekle, zdawali sobie sprawę, że dla wielu nie powinni brać udziału w walkach, ale chcieli walczyć, ujmą dla nich byłaby ucieczka z pola bitwy. Mimo, że się bali, to jednak zwyciężyła w nich odwaga. Bo silnym nie jest ten kto się nie boi, tylko ten kto strach pokonuje. Są jak ludzie, którzy w czasie wojen mimo wszechogarniającego przerażenia znajdowali w sobie na tyle odwagi by pomagać innym, na przykład udzielając schronienia. Gandalf w tej części jest mentorem, który wskazuję drogę, biorącym udział w walce, bojącym się, ale wierzącym w tych, w których pokładał nadzieję. Tacy ludzie podczas wojen są bardzo istotni, baz nich zapanowałby totalny chaos, rozpacz i ciemność, są jak światełko w tunelu, które pokazuje, że ponad tym wszystkim jest jakiś cel.
Ostateczna bitwa przedstawiona w „Powrocie króla”, jest pozbawiona nadziei, różne rasy jednoczą siły by „pójść na śmierć” dając szanse Frodowi na zniszczenie Pierścienia. Pokazane zostaje, że ludzie są skłonni poświęcić się w imię wyższego celu, dla przyszłych pokoleń, aby zniszczyć zło. Jak to bywa na wojnie, wielu ginie, ale cel zostaje osiągnięty. Jedyny Pierścień wraz z Gollumem, który jest ucieleśnieniem tego jak zło niszczy człowieka, zostaje zniszczony. Aragorna zostaje królem, polegli zostają zapamiętani i uhonorowani, Frodo i pozostali hobbici stają się bohaterami, Gandalf może odetchnąć z ulgą po wykonaniu swojej misji, Legolas z Gimlim pozostają w wielkiej przyjaźni, elfowie i krasnoludowie zaczynają żyć w zgodzie, królestwa żyją w harmonii, w końcu Powiernik Pierścienia może się udać ze Morze, by odpcząć. Idealne zakończenie Trzeciej Ery, tak jak idealnym zakończeniem każdej wojny jest chwilowy spokój. Trwa on do kolejnej wojny o coś. Tak samo Tolkien zakończeniem „Powrotu króla” ukazuje nam, że to tylko koniec pewnej ery, że Ci bohaterowie oddali Śródziemie kolejnym pokoleniom wolne i w dobrym stanie, a co oni z nim zrobią to już zależy od nich. Czy pokonają zło, które na nich czeka? Bo czeka na pewno, bo tak jak rana Frodo nie mogła się zagoic, tak gdzieś tam z rozjątrzonej rany Śródziemiu sączy się zło i czeka by uderzyć.
Według mnie problematyka tego utworu skupia się na nieustannej walce ze złem, ze słabościami, na wierze, na miłości, na zjednoczeniu, na dążeniu do celu, na poświęceniu. Na wartościach, które każdemu człowiekowi niezależnie od czasu czy miejsca urodzenia, niezależnie od rasy, niezależnie od wyznawanych wartości były, są i będą najważniejsze.

Rozprawka

Rozprawka na temat prawdziwej przyjaźni w trylogii: ,,Władcy Pierścienia: Powrót Króla”.
Przyjaciel. Każdy z nas pragnie mieć przyjaciela, bratnią duszę. Większość osób posiada przyjaciela, ale czy oby na pewno, rzekoma osoba, nim jest? Czy nie jesteśmy zaślepieni radością z posiadania przyjaciela? Każdy człowiek posiada osobę, której ufa. Nie raz ufamy osobie nie odpowiedniej. Zastanówmy się dwa razy zanim komuś zaufamy. Ludzie są ślepi, zapatrzeni w siebie lub w innych. Nie raz nie widzimy wad drugiej osoby, a same jej pozytywy. Niektórzy są życzliwi, starają się pomóc, choć sami mogą źle na tym wyjść. Jako tezę obejmę sformułowanie: ,, Osoba, której ufamy i uważamy za przyjaciela nie zawsze nim jest”. Aby potwierdzić moją tezę, podam kilka argumentów.
Jako pierwszy przykład, obejmijmy relację jaka zaszła między Gollum’em a Frodo. Gollum z początku śledził drużynę pierścienia, aby wykraść jego ”skarb”. W późniejszym czasie Gollum został nakryty na śledzeniu. Frodo pod wpływem pierścienia oraz wzbudzonej w nim litość, względem stwora, zmusił go do złożenia przysięgi wierności, która nie była dosłowna i miała wiele znaczeń. Stwór zaślepiony władzą jaką daje pierścień, zaczął planować zdradę. Aby zbliżyć się do Frodo’a i zdobyć jego zaufanie, spowodował odłączenie się z grupy Sam’a. Frodo zaufał Gollum’owi co mogło go zgubić. Prowadzeni przez stwora doszli do Mordoru. Frodo uległ władzy jaką dawał pierścień i posiadł go na własność. Gollum widząc to stoczył walkę z Hobbitem i odgryzł mu palec, na którym widniała obręcz. Stwór wraz z pierścieniem, wpadł do ognia Góry Przeznaczenia, powodując tym samym zniszczenie Sauron’a. Jednym słowem Frodo zaufał złej osobie, co mogło nieść za sobą tragiczne skutki. Gdyby pierścień trafił do władcy, cały świat opanowałby mrok i zło. Gollum, w perfidny sposób pokazał na czym od początku mu zależało. Frodo popełnił wielki błąd ufając mu. Za jedną pomyłkę mógł przepłacić życiem. To właśnie przez zawiść Golluma, hobbit mógł stracić prawdziwego przyjaciela, osoby godnej zaufania. Na szczęście Sam nie zaufał stworowi i w porę pomógł Frodo, u, ocalając tym samym przyjaźń miedzy hobbitami.
Drugim przykładem jest relacja pomiędzy Gandalf’em a Saruman’em. Czarodzieje niegdyś byli przyjaciółmi. Przyjaźnili się od paruset lat i w tamtym czasie nic nie wskazywało na jej zakończenie. Razem walczyli przeciwko złej stronie mocy, czyli Sauron’owi. Pewnego dnia gdy Gandalf udał się do Saruman’a, gdzie stoczył z nim walkę. Dowiedział się również że czarodziej przeszedł na drugą stronę mocy, stronę Sauron’a. Został uwięziony na szczycie wieży skąd miał dobry widok na ziemię. Saruman tworzył wtedy armię Ork’ów oraz kompletował uzbrojenie, wykarczowując las. Gandalf’owi udało się uciec z pomocą ogromnych orłów. W późniejszym czasie Saruman zrezygnował z pomagania, Sauron’owi i zaczął walczyć w pojedynkę. Takim o to sposobem Gandalf stracił przyjaciela. Ufał mu od lat i był w stanie, oddać życie, aby przeżył. Myślał że jego ”przyjaciel” stoi po jego stronie. Saruman zdradzając Gandalfa, zdradził też swoją rodzinę, czyli elfów. W taki oto sposób Gandalf stracił naprawdę ważną dla siebie osobę.
Reasumując, prawdziwy przyjaciel nie nadużywa naszego zaufania oraz zawsze nam pomoże. Nasi, rzekomi przyjaciele nie troszczą się o nas oraz pragną najlepiej tylko dla siebie. W obu przypadkach, fałszywość ludzka nastąpiła. Gollum, zdobył zaufanie Frodo’a, aby zbliżyć się do pierścienia. W drugim przypadku, natomiast Saruman zdradził przyjaciela, ażeby zdobyć przywileje u Saurona, na wypadek jego wygranej. Jednym słowem człowiek uważany za naszego przyjaciela, nie raz, wcale nim nie jest. Ludzie często wykorzystują fakt, iż są biedni, starzy czy schorowani, żeby zdobyć zaufanie innej osoby. Pamiętajmy aby nie ufać obcym ludziom oraz nie zwierzać się z tajemnic nowo poznanym ludziom, ponieważ nie znamy ich intencji. Mało na świecie jest osób naprawdę godnych zaufania. Prawdziwy przyjaciel jest w stanie wskoczyć za nami w gonień, fałszywy natomiast, do ognia, doleje benzyny.

Charakterystyka

Władca Pierścieni – Powrót Króla – J.R.R. Tolkien – Charakterystyka
Informacje o książce
Książka pt. „Władca Pierścieni: Powrót Króla” (oryginalny tytuł po angielsku to: „The Lord of the Rings: The Return of the King”) została napisana przez J.R.R. Tolkiena (Johna Ronalda Reuela Tolkiena). Jest to powieść fantastyczna należąca do tomu „Władca Pierścieni” napisanego przez tego samego autora. Jest to jednocześnie trzecia część, a zarazem ostatnia, kończąca sagę dotyczącą przygód hobbitów i walki ze złem. Książka składa się z dwóch mniejszych ksiąg: „Księga V: Wojna o Pierścień” i „Księga VI: Powrót króla”.
Pierwsze wydanie książki na świecie miało miejsce 20 października 1955 roku w Wielkiej Brytanii, w oryginalnym języku angielskim, przez wydawnictwo, które wydało wszystkie tomy Władcy Pierścieni – Allen & Unwin. W Polsce natomiast powieść ta ukazała się osiem lat później – w 1963 roku, w przełożeniu Marii Skibniewskiej.
Poprzednie części to: „Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia” (29 lipca 1954 r., w Polsce 1961 r.) i „Władca Pierścieni: Dwie wieże” (11 listopada 1954 r., w Polsce 1962 r.). Każda z nich składa się z dwóch ksiąg.
Krótkie streszczenie
Księga V: Wojna o Pierścień
Gandalf wraz z małym hobbitem Peregrinem Tukiem wyruszają do Minas Tirith. Jest to stolica Gondoru, gdy do niej docierają, oznajmiają tamtejszemu namiestnikowi – Denethorowi, że Sauron planuje atak na jego miasto. Tam Gandalf zostawia Pippina, by służył Denethorowi w zamian za poświęcenie Boromira. Gdy siły Mordoru docierają do miasta, Denethor popada w obłęd. Wtedy do miasta z trudnej misji wraca Faramir – dzielny wojownik, który był młodszym bratem Boromira. Niedługo później orkowie atakują ruiny Osgiliath, co skutkuje śmiertelnymi obrażeniami Faramira. Widząc, co się dzieje w mieście, Denethor postanawia spalić siebie i syna na stosie, nim orkowie przybędą po nich. Cały czas trwa oblężenie, które prowadzą blisko dwustutysięczni orkowie.
W tym samym czasie dwaj przywódcy Rohanu zbierają wojska po Bitwie o Rogaty Gród, która skończyła się dla nich zwycięstwem. Także Aragorn nie próżnuje. Po tym, jak dowiedział się o zaginionej armii Umarłych z Dunharrow, wraz z kompanią Strażników z Arnoru oraz swoimi przyjaciółmi, a zarazem wspaniałymi kompanami: Legolasem i Gimlim rozpoczynają jej poszukiwania. Po ich odnalezieniu udaje im się przekonać Armię Umarłych, by wraz z nimi stanęli do walki przeciwko najeźdźcom z Gondoru. W tym czasie zwołani zostają jeźdźcy króla Théodena z Rohanu, by pomóc Gondorowi.
Po długim oblężeniu, siłom wroga udaje się przełamać opór Minas Tirith, jednak w ostatniej chwili nadjeżdża uzbrojona kawaleria Rohanu. Kolejną siłą wspomagającą jest Czarna Flota z Umbaru oraz Gondorczycy, którzy byli więzieni na statkach. Denethor szykuje się do spalenia na stosie, jednak w ostatniej chwili przybywają na miejsce Gandalf i Pippin, którzy zapobiegają głupiemu pomysłowi króla. Udaje im się uratować młodego Faramira, natomiast Denethor wyjawia, że użył palantíru. Patrząc na króla, Gandalf dostrzega, że mężczyzna wielokrotnie spoglądał na krzyształ, przez co został całkowicie zmanipulowany przez Saurona i jest pod jego wpływem. Wtedy wykrzykuje, że nie będzie niewolnikiem i nie pozwoli, by Aragorn objął władzę, po czym spala się na stosie. Widząc ciężki stan Faramira, Gandalf przenosi go do Domu Uzdrowicieli. Tam zostaje uleczony przez Aragorna, który oprócz niego leczy także małego Merry’ego i Éowin, którzy odnieśli obrażenia podczas walki z czarnoksiężnikiem. Gandalf wie, że nie mają zbyt dużo czasu, zanim Sauron ponownie zbierze swoje siły, więc nie czekając na to, postanawia jako pierwszy zaatakować i zmierza ku Czarnej Bramie, by jednocześnie odwrócić uwagę przeciwnika od Froda, który jest coraz bliżej Góry Przeznaczenia.
Gdy wojska docierają pod Czarną Bramę, rozpoczynają oblężenie. Wcześniej jednak przychodzi jeden z posłańców, który oznajmia, że mają Froda, i jeżeli się poddadzą, to im go oddadzą. Mądry czarodziej jednak wyczuwa kłamstwo i odrzuca jego propozycję. Wtedy ostatecznie rozpoczyna się bitwa, w której Pippin traci przytomność, a niedługo później nadlatują wielkie orły – sprzymierzeńcy Gandalfa.
Księga VI: Powrót króla
Sam, który jak zawsze troszczy się o Froda, ratuje go przed śmiercią, przybywając w ostatniej chwili do Wieży Cirith Ungol. Tam przebierają się za orków, po czym podążają do Mordoru. Tam znowu zostają złapani przez sługi Saurona, jednak ponownie udaje im się uciec. Jak się niedługo później okazuje, plan Gandalfa działa doskonale. Wszystkie wojska zostały skierowane na centrum walki, natomiast reszta Mordoru pozostaje pusta, co umożliwia Frodowi i Samowi spokojne przejście do Góry Przeznaczenia. Gdy wreszcie strudzeni docierają do upragnionego celu, którym jest Szczelina Zagłady, w ostatniej chwili, przed wrzuceniem do ognia Pierścienia, Frodo pod wpływem chciwości zatrzymuje złotą obrączkę. Wtedy Gollum, który przez cały czas ich śledził, wykorzystuje okazje i rzuca się na Froda, jednocześnie odgryzając mu palec z Pierścieniem. Stwór ciesząc się z odebrania swojego skarbu, tak jest nim zachwycony, że nie zauważa Froda, który spycha go w przepaść razem z Pierścieniem. Wtedy wszystko, co zbudował Sauron, się kończy. Całe Śródziemie zostaje wyzwolone spod jego władzy. Po wrzuceniu złotego Pierścienia do lawy, Góra Przeznaczenia wybucha ogniem. Frodo i Sam nie mając siły uciekać, stoją w miejscu wśród wypływającej z wulkanu lawy. Wtedy zjawiają się orły, które ich ratują.
W tym samym czasie orkowie się poddają i uciekają wszędzie, gdzie tylko się da. Natomiast wygrani zaczynają świętować zwycięstwo, oprócz Gandalfa, który martwi się o małych hobbitów. Sauron zmienia się w demona i próbuje jeszcze coś wskórać, jednak rozpływa się w powietrzu przez podmuch wiatru. Niedługo później wszyscy się spotykają i Drużyna Pierścienia, choć nie w całości, to znowu jest razem. Na Polach Cromallen w Ithilien Frodo i Sam, a także pozostali uczestnicy wyprawy zostają nagrodzeni za swoją wytrwałość i bohaterską postawę. W tym czasie rozpoczyna się świętowanie i wiele ślubów, a także tworzą się nowe władze w królestwach.
Po wszystkich uroczystościach, hobbici żegnają się ze wszystkimi i powracają do swojej wioski w Shire. Tam zastają ją całą zdemolowaną przez Lotha, który jest pośrednikiem Sharkey. Jak się okazuje, to właśnie on opanował Shire. Rozpoczął karczowanie (wycinanie) drzew, tłumacząc się, że chce ulepszać krainę. Czwórka hobbitów postanawia coś z tym zrobić i doprowadzają do powstania, które doprowadza do Bitwy nad Wodą i kończy się zwycięstwem. Przy Bag Endzie napotykają się na Sharkeya, który tak naprawdę jest Sarumanem i przybył tu wraz z Grímą – swoim sługą, który chwilę później zabija go i przy próbie ucieczki zostaje zabity przez łuczników.
Niedługo później Shire wraca do swoich dawnych korzeni, a Sam postanawia zasadzić ziarna w miejscu wyciętych drzew. Dzięki Frodowi, Samowi, Pippinowi i Merry’emu udaje się odbudować ich wioskę i ponownie przywrócić jej spokój. Sam bierze ślub z Różą Cotton, natomiast Frodo nadal odczuwa ból po ranie zadanej przez Czarnoksiężnika z Angmaru. Postanawia wyruszyć na Zachód wraz z przyjacielem Gandalfem i swoim krewnym Bilbem oraz wieloma elfami odpływając statkiem. To wydarzenie jest uznane za zakończenie Trzeciej Ery. Pozostali hobbici: Sam, Merry i Pippin przyglądają się odpływającym towarzyszom. Niedługo później wracają do Shire’u, gdzie Sam zostaje prawowitym właścicielem wszystkich dóbr materialnych Froda. Wita się ze swoją niedawno urodzoną córką o imieniu Elanor.
I tu kończy się cała historia związana z Władcą Pierścieni i światem pełnym niebezpiecznych przygód hobbickich.
Charakterystyka bohaterów
Bilbo Baggins – stary i schorowany hobbit, przyjaciel Gandalfa, opiekuje się podopiecznym – Frodo Bagginsem, który wyrusza na wyprawę z Gandalfem, jest ostrożny, odważny i ufny, strzeże Pierścienia za wszelką cenę, dopóki nie musi oddać go czarodziejowi, wraz z krewnym Frodem i przyjacielem Gandalfem odpływa na Zachód.

Frodo Baggins – mały i młody hobbit, krewny Bilba, jest pod jego opieką, wyrusza w podróż wraz ze swoimi przyjaciółmi: Samem, Pippinem i Merry’m, jest odważny, mimo wielu przeciwności nie poddaje się i idzie dalej, cechuje go lekka naiwność i wytrwałość, wraz z Gandalfem i Bilbem odpływa na Zachód.

Samwise „Sam” Gamgee – jeden z hobbickich przyjaciół Froda, wyrusza wraz z nim w podróż, by zniszczyć Pierścień, od którego wszystko zależy, zawsze pomaga i wspiera swojego przyjaciela, jest troskliwy i odważny, razem z Frodem dociera do Mordoru i niszczy Pierścień, w przeciwieństwie do Froda, wraca do Shire’u – hobbickiej wioski, z której wyruszył.

Meriadok „Merry” Brandybuck – jeden z małych hobbitów, który wyrusza na wyprawę i dołącza do Drużyny Pierścienia, po ostatniej wojnie odziedzicza cały Buckland, jest odważny, waleczny i sprytny, wrócił do Shire’u, a stamtąd wyrusza do Endoras wraz z Pippinem, gdzie przebywają kilka lat, po czym przenoszą się do Gondoru, gdzie obaj umierają i zostają pochowani.

Peregrin „Pippin” Took – tak jak jego przyjaciele, jest hobbitem, należy do Drużyny Pierścienia, jest kuzynem Meriadoka Brandybucka, jest odważnym i bohaterskim hobbitem, po wojnie wrócił do Shire’u, a kilka lat później wraz z Merry’m do Edoras, skąd niedługo później wyruszył do Gondoru, gdzie zmarł i został pochowany.

Aragorn (Obieżyświat) – jeden z niewielu ludzi, którzy odważyli się wyruszyć na wyprawę, by zniszczyć Pierścień, jest szesnastym wodzem Dúnedainów, a zarazem królem Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru, syn Arathorna II, a zarazem potomek Elendila, Isildura (który pokonał niegdyś Saurona) i Anáriona, zwany też Obieżyświatem, jest odważny, bohaterski i nieustępliwy, dąży do celu mimo wielu trudów.

Gandalf Biały – jeden z niewielu czarodziejów, którzy zostali na świecie, przeciwstawia się Sarumanowi, który go zdradził, przeprowadza całą wyprawę ku Mordorowi, która ma na celu zniszczyć Pierścień, niegdyś Gandalf Szary, zginął w walce z demonem, odrodził się o wiele mocniejszy, o większej sile, jako Gandalf Biały, jest odważny, inteligentny i sprytny.

Arwena – jest kobietą, półelfem, a także córką i najmłodszym dzieckiem Elronda i Celebríany, zostaje żoną Aragorna II (Obieżyświata), a tym samym zostaje mianowana królową Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru, inaczej nazywana Undómiel – Gwiazdą Wieczorną, jest szlachetna, powszechnie szanowana i kochająca, przed ślubem mieszka w Riwendell.

Legolas – jeden z najlepszych i najlepiej wyszkolonych elfów mieszkających w Riwendell, jako jedyny elf wyrusza na wyprawę, dołączając do Drużyny Pierścienia, za wszelką cenę chroni Froda, świetnie posługuje się łukiem, a zarazem bardzo dobrze włada mieczem, jest zwinny, sprytny i jak to elf, ma dobry słuch.

Ekranizacja
Książka J.R.R. Tolkiena została zekranizowana w formie filmu, na podstawie książki „Władca Pierścieni: Powrót Króla”, pod tym samym tytułem. Światowa premiera ekranizacji miała miejsce 17 grudnia 2003 roku w Wielkiej Brytanii, w oryginalnym języku angielskim. W Polsce natomiast niecały miesiąc później – 1 stycznia 2004 roku. Czas trwania ekranizacji wynosi 201 minut (3 godziny i 21 minut) w wersji kinowej i 251 minut (4 godziny i 11 minut) w wersji rozszerzonej. Reżyserem filmu został ten sam człowiek, który nakręcił pozostałe dwa filmy odnoszące się do dwóch wcześniejszych tomów – Peter Jackson. Za scenariusz natomiast odpowiedzialni byli: Frances Walsh i Philippa Boyens. Główne role obsadzili: Ian Holm (jako Biblo Baggins), Elijah Wood (jako Frodo Baggins), Sean Astin (jako Samwise „Sam” Gamgee), Ian McKellen (jako Gandalf), Viggo Mortensen (jako Aragorn/Obieżyświat), John Rhys-Davies (jako Gimli), Andy Serkis (jako Gollum), Orlando Bloom (jako Legolas), Liv Tyler (jako Arwena), Billy Boyd (jako Peregrin Tuk) i Dominic Monaghan (jako Meriadoc Brandybuck). Budżet na ten film wyniósł 90 000 000 $ (dolarów; czyli 360 000 000 zł).
Film z powodu swojej popularności i niesamowitego zaangażowania ludzi, którzy pracowali nad nim, zdobył: aż 10 Oscarów, 60 innych nagród oraz 45 nominacji. Jest to jeden z najlepszych wyników światowych. Oprócz tego nadal jest popularny i dobrze oceniany, według portalu Filmweb otrzymał 8,4 gwiazdek na 10, co jest bardzo dobrym wynikiem.