Władca Pierścieni – Powrót Króla

Dla przypomnienia: Poprzedni tom „Władca Pierścieni. Dwie Wieże” zakończył się pokonaniem orków przez entów oraz rozmową Gandalfa z Sarumanem, wykluczeniem go z Białej Rady i bractwa czarodziejów, po czym Gandalf wraz z Pippinem wyruszył do Gondoru na grzbiecie białego rumaka Cienistogrzywego. Księga IV zakończyła się zaatakowaniem Frodo przez wielkiego pająka Szelobę, pokonaniem bestii przez Sama oraz porwaniem Bagginsa przez orków do wieży Cirith Ungol, pod której bramami zemdlał ze zmęczenia Sam.

„Władca Pierścieni. Powrót Króla”
Księga V
Gandalf i Pippin docierają do Gondoru na Cienistogrzywym, lecz z trwogą dostrzegają czerwone płomienie na Amon Din, na Eilenach, rozbłyski na Nardol, Erelas, Min-Rimmon, Kalenhad, Halifirien na granicy Rohanu. Gandalf obwieszcza z przerażeniem, że wojna się zaczęła. Czarodziej i Pippin przedstawili się żołnierzowi w grubym płaszczu. Zostali przepuszczeni i udali się w końcową podróż, aż dotarli pod Wielkie Wrota Gondoru. Obaj udają się do namiestnika kraju. Gandalf mówi Pippinowi, aby nie mówił nic o Aragornie, ponieważ namiestnik Denethor wolałby teraz nie usłyszeć o śmierci swojego spadkobiercy i możliwości przybycia innego wojownika, który ma prawo zażądać tronu. Hobbit obiecał nie poruszać tematu obieżyświata. Podróżnicy udali się na spotkanie do namiestnika, którego Gandalf przywitał władcę. Denethor zaczął mówić o Boromirze, ponieważ jego żołnierze przynieśli mu jego róg rozbity na dwie części. Pippin przyznaje, że syn Denethora zmarł 13 dni temu. Namiestnik nakazał Hobbitowi opowiedzieć o śmierci jego spadkobiercy, wiec Pippin tak zrobił. Namiestnik wzbudza wielki szacunek i podziw w Pippinie. Postanawia zaoferować Gondorczykowi swoje usługi. Pippin wymawia słowa przysięgi, obiecując wierność Gondorowi, a Denethor pasujego na rycerza Gondoru. Hobbit otrzymuje miecz. Gandalf wspomina o wygranej bitwie Theodena w dolinie Helmowego Jaru oraz ze smutkiem przypomina, że teraz siły Saurona zaatakują Gondor. Wspomina jednak, że wojska Rohanu przybędą na pomoc. Wspomina również o pokonaniu orków Sarumana, złamaniu różdżki zdradzieckiego czarodzieja, wygania go z Białej Rady i bractwa czarodziejów oraz podbiciem Isengardu i wieży Orthanku. Gandalf wysłał Pippina, aby wyruszył i sprawdził czy koń Cienistogrzywy jest dobrze zaopatrzony. Hobbit potwierdził to. Spotyka w stajni Beregonda, który komplementuje wielkiego rumaka. Pippin wraz z nowo poznanym kompanem udał się najeść i odpocząć. W nocy hobbita zbudziła łuna światła, która w padała przez szparę w kotarze. Pippin dostrzegł Gandlfa, który obwieścił mu, że Faramir, syn Denethora powrócił do Gondoru. Hobbit po chili wrócił do snu.
W tym samym czasie, Gandalf w nocy odjechał wraz z Pippinem na grzbiecie Cienistogrzywego do Gondoru. W Rohanie pozostał tylko Gimli, Aaragorn i Legolas. Obieżyświat powiadamia swoich przyjaciół, ze król Theoden dostrzegł jakiś cień, mknący po niebie, wiec wraca pod osłoną nocy do górskich twierdz. W stolicy, Edorasie, do której dotrze po czterech dniach dokona przeglądu wojska. Następnie wszyscy żołnierze wyruszą do Gondoru na ratunek. Aragorn postanowił pozostawić Merry’ego królowi. Hobbit jednak bardzo chciał wyruszyć z przyjaciółmi na bitwę. Wkrótce wszyscy wraz z niedobitkami z bitwy w dolinie Helmowego Jaru na 24 koniach pomknęli do stolicy Rohanu. Wtem Theoden zostaje powiadomiony o jeźdźcach, którzy go ścigają. Jednym z nieznajomych przybyszów okazał się być Helbarad Dunadan, Strażnik Północy. Pragnie ze swoimi pobratymcami wziąć udział w Wojnie o Pierścień, na co otrzymuje pozwolenie. W zamku Merry zaoferował władcy swoje usługi. Theoden pasował go na rycerza Rohanu i podarował mu swój miecz. Przybywa Aragorn, który obwieszcza swój plan udania się Ścieżkę Umarłych, aby pozyskać nowych sprzymierzeńców i kompanów w wojnie. Theoden jest zszokowany. Obieżyświat, Legolas i Gimli żegnają się z Merrym i Theodenem. Trójka przyjaciół wyruszyła na Ścieżkę Umarłych. Eowina poprosiła Obieżyświata, aby pozwolił jej dołączyć do wyprawy, jednak Aragorn się na to nie zgodził. Księżniczka nieco posmutniała. Obieżyświat, Gimli i Legolas opuścili Edoras i skierowali się na Ścieżkę Umarłych.
Król Rohanu udał się do Warowni Dunharrow, aby sprawdzić swoje wojska. Władca zostaje powiadomiony od Eowiny o wyruszeniu Obieżyświata na Ścieżkę Umarłych. Przybywa konny posłaniec z Gondoru, który przyniósł znak wojenny – czerwoną strzałę, ponieważ jego kraj potrzebuje pomocy i sprzymierzeńców. Theoden obiecuje wyruszyć do Gondoru za kilka dni. Merry zostaje obudzony przez jednego z żołnierzy Rohanu, który obwieszcza, że hobbit został wezwany do króla. Okazuje się, że nadeszła ciemność z Mordoru i trzeba wyruszyć na wojnę. Król decyduje się nie zabierać na bitwę Merry’ego. Hobbit jest rozżalony. Eowina przebiera się w męski strój i jako Dernhelm oferuje Merry’emu podróż z nią. Księżniczka chce udawać rycerza i wziąć udział w wojnie. Merry bez zastanowienia przystaje na propozycję nowo poznanego wojownika.
Pippin obudził Gandalfa. Zjedli razem skromny posiłek. Hobbit udał się do Denethora, który chciał sprawdzić, do czego nadaje się Pippin, aby wydać mu rozkazy. Stał się Strażnikiem Wieży. Przybył do miasta Faramir, syn namiestnika Denethora. Miał bladą twarz. Stał dumny przy wojownikach, był niezwykle podobny do brata Boromira. Pippin przywitał się z Faramirem. Brata Boromira napojono i najedzono. Przy posiłku Faramir opowiadał o tym, jak spotkał innego hobbita Frodo. Gandalf był zdziwiony, ale również szczęścili. Była nadzieja na pokonanie Saurona. Dochodzi do małej sprzeczki pomiędzy Denethorem a Faramirem, po której Gandalf wyznaje, że nie ufa namiestnikowi. Faramir żegna się z przyjaciółmi i wyrusza do Osgiliath, aby wspomóc swoich żołnierzy. Przed odejściem brat Boromira wyznaje, że z Frodo widziała podróżującą jeszcze jedna osobę, bardzo zgarbioną. Pippin domyśla się, że był to Gollum, ale nie wie, czemu Baggins pozwoliłby Smeagolowi dołączyć do siebie. Faramir żegna się i wyjeżdża. Po jakimś czasie ze swojej podroży, w którą się udał, powrócił Gandalf wraz z wozami z niedobitkami z walki w Strażnicach na Grobli. Wojska Denethora przygotowują się na nadejście sil Saurona. Wszyscy mają nadzieję na szybkie przybycie jeźdźców z Rohanu. Do miasta przybył na koniu książę Dol Amrothu, obejmujący w siodle rannego Faramira. Wszyscy byli zasmuceni stanem syna namiestnika. Denethor płakał nad ciężko rannym synem. Namiestnik pogrążył się w rozpaczy i odmówił poprowadzenia żołnierzy. Gandalf przejął jego funkcję i sam dowodził armią. Pippin odbył, krótką rozmowę z Denethorem i dostrzegł szaleństwo i wielką rozpacz na jego twarzy. Postanowił szybko znaleźć Gandalfa dopóki ie jest za późno. Brama Gondoru pękła. Gandalf stanął oko w oko z Wodzem Nazguli – Czarnym Jeźdźcem. Nakazał upiorowi wracać do jego otchłani. Czarodziej rozpoczął walkę z najeźdźcą. Wtem zagrzmiały rogi. Przybyli jeźdźcy Rohanu.
W tym samym czasie, Merry już czwarty dzień podróżował z niejakim Dernhelmem, którym w rzeczywistości była księżniczka Eowina. Dołączyła do bitwy pod Minas Tirith niedługo po wojskach Rohanu, ponieważ król nie mógł wiedzieć, że przybył pomimo jego zakazu. Wtem na pole bitwy przyleciał skrzydlaty stwór. Ugodził on dziobem Eowinę. Nie cofnęła się przecięła szyję potwora. Nagle pojawił się Czarny Jeździec, górujący nad księżniczką. Uderzył Eowinę swoją buławą. Dziewczyna padła na ziemię. Stwór podszedł i uniósł buławę po raz drugi. Jeździec chybił, ponieważ zaszedł go od tyłu Merry i przeciął jego ścięgno pod kolanem. Eowina podniosł

„Władca Pierścieni. Powrót Króla” – trzeci tom trylogii
Autor: J. R. R. Tolkien
Rok wydania: 1955
Inne części: „Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia” – tom pierwszy, „Władca Pierścieni. Dwie Wieże” – tom drugi.
Narracja: trzecioosobowa, wszechwiedząca.
Gatunek: powieść (fantasy)
Rodzaj literacki: epika

Początkowo tom trzeci razem z innymi miał stanowić jedną książkę – taki był zamiar Tolkiena. Wydawca jednak nakazał podzielić utwór na trzy tomy. Współcześnie czytamy „Władcę Pierścieni” jako trylogię składającą się z: „Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia”, „Władca Pierścieni. Dwie Wieże” i „Władca Pierścieni. Powrót Króla”.
Książka opisuje losy Frodo Bagginsa, który razem z Samem próbuje uwolnić Śródziemie przed złym Sauronem. Gandalf z Pippinem dociera do Gondoru, gdzie spotyka namiestnika Denethora. Pippin zostaje rycerzem. Podobnie jak Merry, lecz on jednak oferuje swoje usługi królowi Theodenowi, a nie Denethorowi. Aragorn sprowadza umarłych wojowników z Ścieżki Umarłych, oferując im wieczny odpoczynek, jeśli pomogą mu w bitwie. Dochodzi do starcia pod stolicą Gondoru – Minas Tirith. Przybywają jeźdźcy Rohanu oraz Gandalf. Merry i księżniczka Rohanu Eowina pokonują Czarnoksiężnika, który dowodził siłami Mordoru. Słudzy Saurona zostają odepchnięci. Theoden umiera w walce, Denethor spala się, ponieważ nie chce, aby Aragorn został królem Gondoru. Następnie wszyscy udają się do Czarnej Bramy, gdzie chcą odwróci u

Książka ,,Władca Pierścieni – Powrót Króla” to już trzecia część kultowej powieści Johna Ronalda Reuela Tolkiena opowiadająca o losach moim zdaniem ośmiu głównych bohaterach takich jak:
-Frodo Baggins był hobittem, posiadał pierścień a jego misją było zniszczenie go.
-Gandalf (biały) był potężnym magiem, pomagał bronił Minas Tirith podczas wielkiej bitwy.
-Golum na początku był człowiekiem lecz jego zazdrość i chęć posiadania pierścienia zamieniły go w to czym jest teraz próbował podstępem ukraść pierścień od Froda a sam pierścień był dla niego skarbem.
-Aragon był człowiekiem oraz prawowitym królem i władcą Minas Tirith po zwycięstwie w ostatecznej bitwie otrzymał koronę.
-Samwise Gamgee był hobbitem oraz przyjacielem Froda wraz z nim starali się zniszczyś pierścień
-Sauron za to był władcą ciemności lecz niemiał jeszcze wystarczająco mocy aby przybrać cielesną formę za to widział wszystko dzięki jemu wielkiemu oku, miał na celu podbój całego świata.
-Gimli za to był zwykłym krasnoludem dość niewielkich, rozmiarów władał wziął udział w bitwie o Gordon o wszystko nawet o to kto zabił więcej orków kłócił się z Legolasem.
-Legolas był elfem doskonale walczył łukiem wziął udział w bitwie o Minas Tirith.
-Król Umarłych (i jego armia) był władcą ogromnej armii umarłych wojowników wraz z Aragornem ruszyli do walki o Minas Tirith
Na początku książki dowiadujemy się ,że Frodo, Sam oraz Golum wcale nie tak daleko Mordoru za to Gandalf i Aragon odnajdują Mrrego i Pipinsa w Isengardzie gdzie nieopodal znajdują też Sarumana którego zabija jago sługa. Okazało się ,że Saruman miał przy sobie kulę przez którą Sauron potrafił patrzeć i rozmawiać z Sarumanem. Gdy nocują jeden z hobbitów ( Perregrin Tuk ) dotyka kulę i udaje mu się odkryć część planów Saurona.
Miał on na celu zaatakowanie Minas Tirith (miasta królów).
W tem samym czsie u Froda, Sama i Goluma Sam zaczyna podejrzewać Goluma mówiącego sam do siebie o zdradę, już miał go zaatakować gdy przerwał mu Frodo który ufał Golumowi.
Następnie Gandalf zabiera Perregrina Tuka aby mogli porozmawiać o ataku Saurona na Minas Tirith, lecz ten dowiaduje się o śmierci jego syna i nie chciał rozmawiać z Gandalfem i Pippine, lecz ten drugi jako wynagrodzenie ofiaruje swoją służbę namiestnikowi a ten się zgadza wysłuchać Gandalfa opłakują syna, Gandalf namawia

Problematyka poruszona w utworze „Powrót króla” autorstw j. R. R. Tolkiena.
„Powrót króla” jest ostatnim tomem napisanej przez J.R.R. Tolkiena powieści „Władca Pierścieni”. Został wydany 20 października 1955 roku w Wielkiej Brytanii, zawiera w sobie wydarzenia piątej i szóstej księgi, oraz sześć dodatków z informacjami o Śródziemiu. Utwór, którego pozostałe tomy to „Drużyna Pierścienia” i „Dwie wieże”, należy do gatunku fantasy.
Tom „Powrót króla” opisuje głównie, na co wskazuję tytuł, drogę Aragorna na królewski tron Gondoru i skupia się na ukazaniu końca Trzeciej Ery. Końca takiego, jakiego wymaga się od wizji literackich dotyczących wojny, czyli pełnego patosu, poświęceń, bohaterskich czynów, zjednoczenia sił przeciw strasznemu wrogowi, o byciu ponad podziałami. I mimo, że „Władca Pierścieni” opisuje wymyślony przez Tolkiena świat, gdzie wszystko począwszy od miejsc, przez języki, po rasy jest wymysłem jego wyobraźni, to pełen jest nawiązań do ówczesnego świata. Tego, którego rozszarpywali pomiędzy siebie faszyści, komuniści czy naziści. Tego, który o mało się nie rozsypał w pył wskutek toczonych wojen, a szczególnie II Wojny Światowej, (podczas niej walczył syn Tolkiena, Christopher). Te wszystkie totalitaryzmy łączą się w postać Saurona i jego popleczników. W początkowych tomach powieści knują po cichu, skradają się, uderzają w najsłabszych, albo niszcząc ich słowem, albo mieczem, nie mogąc im pozwolić na zjednoczenie. Próbują ich złamać, zanim przystąpią do walki. A w „Powrocie króla” uderzają najmocniej, już się nie kryją, wierzą, że wygrają, w przeciwnikach nie widzą bohaterów, widzą prosty tłum, hołotę, którą łatwo omamić, która jest słaba i skłócona, zbyt pyszna by postawić wyższy cel nad swoim ego. I tu się okazuje, że popełnili ogromny błąd, że Sauron swoim potężnym okiem nie dostrzegł najważniejszego. Nie zauważył tych najmniejszych, tych co nie potrzebują żyć na świeczniku, tych co ukrywają się w cieniu, by móc pomagać, tych co wskoczą w ogień by uratować innych. W czasie wojen, które sponiewierały nasz świat na przestrzeni wieków, to właśnie jednostki wygrywały wojny, swoimi czynami, swoim poświęceniem, swoim zjednoczeniem. Bo armia, to grupa ludzi, gdzie każdy jest ważny i każdy coś wnosi do walki. Dobre słowo, wiarę, siłę fizyczna no i to co najważniejsze czyli swoje życie. Tak więc wojny w „Powrocie króla” wygrali ludzie, krasnoludowie, elfowie, hobbici, czarodzieje. Wszyscy, którzy walczyli w imię dobra. Wszyscy razem i każdy z osobna. Frodo Baggins podczas drogi do Mordoru ukazanej w „Powrocie króla” raz przegrywał, raz wygrywał z pierścieniem, który był odzwierciedleniem słabości tego kto go nosił. Ostatecznie dotarł na miejsce przeznaczenia i można uznać, że wygrał te walkę. Choć według mnie nie udałoby mu się to gdyby nie Samwise Gamgee, który zawsze go wspierał, który był silniejszy na duchu, który w niego wierzył i był jednym z takich cichych bohaterów wojennych, który poprzez z pozoru niewielkie czyny wygrywa bi

Rozprawka na temat prawdziwej przyjaźni w trylogii: ,,Władcy Pierścienia: Powrót Króla”.
Przyjaciel. Każdy z nas pragnie mieć przyjaciela, bratnią duszę. Większość osób posiada przyjaciela, ale czy oby na pewno, rzekoma osoba, nim jest? Czy nie jesteśmy zaślepieni radością z posiadania przyjaciela? Każdy człowiek posiada osobę, której ufa. Nie raz ufamy osobie nie odpowiedniej. Zastanówmy się dwa razy zanim komuś zaufamy. Ludzie są ślepi, zapatrzeni w siebie lub w innych. Nie raz nie widzimy wad drugiej osoby, a same jej pozytywy. Niektórzy są życzliwi, starają się pomóc, choć sami mogą źle na tym wyjść. Jako tezę obejmę sformułowanie: ,, Osoba, której ufamy i uważamy za przyjaciela nie zawsze nim jest”. Aby potwierdzić moją tezę, podam kilka argumentów.
Jako pierwszy przykład, obejmijmy relację jaka zaszła między Gollum’em a Frodo. Gollum z początku śledził drużynę pierścienia, aby wykraść jego ”skarb”. W późniejszym czasie Gollum został nakryty na śledzeniu. Frodo pod wpływem pierścienia oraz wzbudzonej w nim litość, względem stwora, zmusił go do złożenia przysięgi wierności, która nie była dosłowna i miała wiele znaczeń. Stwór zaślepiony władzą jaką daje pierścień, zaczął planować zdradę. Aby zbliżyć się do Frodo’a i zdobyć jego zaufanie, spowodował odłączenie się z grupy Sam’a. Frodo zaufał Gollum’owi co mogło go zgubić. Prowadzeni przez stwora doszli do Mordoru. Frodo uległ władzy jaką dawał pierścień i posiadł go na własność. Gollum widząc to stoczył walkę z Hobbitem i odgryzł mu palec, na którym widniała obręcz. Stwór wraz z pierścieniem, wpadł do ognia Góry Przeznaczenia, powodując tym samym zniszczenie Sauron’a. Jednym słowem Frodo zaufał złej osobie, co mogło nieść za sobą tragiczne skutki. Gdyby pierścień trafił do władcy, cały świat opanowałby mrok i zło. Gollum, w perfidny sposób pokazał na czym od początku mu zależało. Frodo popełnił wielki błąd ufając mu. Za jedną pomyłkę mógł przepłacić życiem. To właśnie przez zawiść Golluma, hobbit mógł stracić prawdziwego p

Władca Pierścieni – Powrót Króla – J.R.R. Tolkien – Charakterystyka
Informacje o książce
Książka pt. „Władca Pierścieni: Powrót Króla” (oryginalny tytuł po angielsku to: „The Lord of the Rings: The Return of the King”) została napisana przez J.R.R. Tolkiena (Johna Ronalda Reuela Tolkiena). Jest to powieść fantastyczna należąca do tomu „Władca Pierścieni” napisanego przez tego samego autora. Jest to jednocześnie trzecia część, a zarazem ostatnia, kończąca sagę dotyczącą przygód hobbitów i walki ze złem. Książka składa się z dwóch mniejszych ksiąg: „Księga V: Wojna o Pierścień” i „Księga VI: Powrót króla”.
Pierwsze wydanie książki na świecie miało miejsce 20 października 1955 roku w Wielkiej Brytanii, w oryginalnym języku angielskim, przez wydawnictwo, które wydało wszystkie tomy Władcy Pierścieni – Allen & Unwin. W Polsce natomiast powieść ta ukazała się osiem lat później – w 1963 roku, w przełożeniu Marii Skibniewskiej.
Poprzednie części to: „Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia” (29 lipca 1954 r., w Polsce 1961 r.) i „Władca Pierścieni: Dwie wieże” (11 listopada 1954 r., w Polsce 1962 r.). Każda z nich składa się z dwóch ksiąg.
Krótkie streszczenie
Księga V: Wojna o Pierścień
Gandalf wraz z małym hobbitem Peregrinem Tukiem wyruszają do Minas Tirith. Jest to stolica Gondoru, gdy do niej docierają, oznajmiają tamtejszemu namiestnikowi – Denethorowi, że Sauron planuje atak na jego miasto. Tam Gandalf zostawia Pippina, by służył Denethorowi w zamian za poświęcenie Boromira. Gdy siły Mordoru docierają do miasta, Denethor popada w obłęd. Wtedy do miasta z trudnej misji wraca Faramir – dzielny wojownik, który był młodszym bratem Boromira. Niedługo później orkowie atakują ruiny Osgiliath, co skutkuje śmiertelnymi obrażeniami Faramira. Widząc, co się dzieje w mieście, Denethor postanawia spalić siebie i syna na stosie, nim orkowie przybędą po nich. Cały czas trwa oblężenie, które prowadzą blisko dwustutysięczni orkowie.
W tym samym czasie dwaj przywódcy Rohanu zbierają wojska po Bitwie o Rogaty Gród, która skończyła się dla nich zwycięstwem. Także Aragorn nie próżnuje. Po tym, jak dowiedział się o zaginionej armii Umarłych z Dunharrow, wraz z kompanią Strażników z Arnoru oraz swoimi przyjaciółmi, a zarazem wspaniałymi kompanami: Legolasem i Gimlim rozpoczynają jej poszukiwania. Po ich odnalezieniu udaje im się przekonać Armię Umarłych, by wraz z nimi stanęli do walki przeciwko najeźdźcom z Gondoru. W tym czasie zwołani zostają jeźdźcy króla Théodena z Rohanu, by pomóc Gondorowi.
Po długim oblężeniu, siłom wroga udaje się przełamać opór Minas Tirith, jednak w ostatniej chwili nadjeżdża uzbrojona kawaleria Rohanu. Kolejną siłą wspomagającą jest Czarna Flota z Umbaru oraz Gondorczycy, którzy byli więzieni na statkach. Denethor szykuje się do spalenia na stosie, jednak w ostatniej chwili przybywają na miejsce Gandalf i Pippin, którzy zapobiegają głupiemu pomysłowi króla. Udaje im się uratować młodego Faramira, natomiast Denethor wyjawia, że użył palantíru. Patrząc na króla, Gandalf dostrzega, że mężczyzna wielokrotnie spoglądał na krzyształ, przez co został całkowicie zmanipulowany przez Saurona i jest pod jego wpływem. Wtedy wykrzykuje, że nie będzie niewolnikiem i nie pozwoli, by Aragorn objął władzę, po czym spala się na stosie. Widząc ciężki stan Faramira, Gandalf przenosi go do Domu Uzdrowicieli. Tam zostaje uleczony przez Aragorna, który oprócz niego leczy także małego Merry’ego i Éowin, którzy odnieśli obrażenia podczas walki z czarnoksiężnikiem. Gandalf wie, że nie mają zbyt dużo czasu, zanim Sauron ponownie zbierze swoje siły, więc nie czekając na to, postanawia jako pierwszy zaatakować i zmierza ku Czarnej Bramie, by jednocześnie odwrócić uwagę przeciwnika od Froda, który jest coraz bliżej Góry Przeznaczenia.
Gdy wojska docierają pod Czarną Bramę, rozpoczynają oblężenie. Wcześniej jednak przychodzi jeden z posłańców, który oznajmia, że mają Froda, i jeżeli się poddadzą, to im go oddadzą. Mądry czarodziej jednak wyczuwa kłamstwo i odrzuca jego propozycję. Wtedy ostatecznie rozpoczyna się bitwa, w której Pippin traci przytomność, a niedługo później nadlatują wielkie orły – sprzymierzeńcy Gandalfa.
Księga VI: Powrót króla
Sam, który jak zawsze troszczy się o Froda, ratuje go przed śmiercią, przybywając w ostatniej chwili do Wieży Cirith Ungol. Tam przebierają się za orków, po czym podążają do Mordoru. Tam znowu zostają złapani przez sługi Saurona, jednak ponownie udaje im się uciec. Jak się niedługo później okazuje, plan Gandalfa działa doskonale. Wszystkie wojska zostały skierowane na centrum walki, natomiast reszta Mordoru pozostaje pusta, co umożliwia Frodowi i Samowi spokojne przejście do Góry Przeznaczenia. Gdy wreszcie strudzeni docierają do upragnionego celu, którym jest Szczelina Zagłady, w ostatniej chwili, przed wrzuceniem do ognia Pierścienia, Frodo pod wpływem chciwości zatrzymuje złotą obrączkę. Wtedy Gollum, który przez cały czas ich śledził, wykorzystuje okazje i rzuca się na Froda, jednocześnie odgryzając mu palec z Pierścieniem. Stwór ciesząc się z odebrania swojego skarbu, tak jest nim zachwycony, że nie zauważa Froda, który spycha go w przepaść razem z Pierścieniem. Wtedy wszystko, co zbudował Sauron, się kończy. Całe Śródziemie zostaje wyzwolone spod jego władzy. Po wrzuceniu złotego Pierścienia do lawy, Góra Przeznaczenia wybucha ogniem. Frodo i Sam nie mając siły uciekać, stoją w miejscu wśród wypływającej z wulkanu lawy. Wtedy zjawiają się orły, które ich ratują.
W tym samym czasie orkowie się poddają i uciekają wszędzie, gdzie tylko się da. Natomiast wygrani zaczynają świętować zwycięstwo, oprócz Gandalfa, który martwi się o małych hobbitów. Sauron zmienia się w demona i próbuje jeszcze coś wskórać, jednak rozpływa się w powietrzu przez podmuch wiatru. Niedługo później wszyscy się spotykają i Drużyna Pierścienia, choć nie w całości, to znowu jest razem. Na Polach Cromallen w Ithilien Frodo i Sam, a także pozostali uczestnicy wyprawy zostają nagrodzeni za swoją wytrwałość i bohaterską postawę. W tym czasie rozpoczyna się świętowanie i wiele ślubów, a także tworzą się nowe władze w królestwach.
Po wszystkich uroczystościa