Ziemia planeta ludzi

Antoine de Saint-Exupéry „Ziemia planeta ludzi” – recenzja książki„Ziemia, planeta ludzi” napisana przez Antoine de Saint-Exupéry to książka nie tylko dla pasjonatów lotnictwa, ale dla wszystkich tych, którzy lubią ciekawe podróże, poznawanie obcych kultur a zwłaszcza ludzi i ich emocji. Utwór ten został wydany po raz pierwszy w 1939 roku, jeszcze przed wybuchem drugiej wojny światowej i został oparty na własnych przeżyciach autora, który latając jako francuski pilot, przeżył liczne przygody. Antoine de Saint-Exupéry zadedykował tę książkę swojemu koledze, pilotowi Henrykowi Guillaumet, który razem z nim pracował w Towarzystwie Latecoere.„Ziemia, planeta ludzi” składa się z ośmiu części, stanowiących osobne opowiadania. Jest to dzieło, które trudno zaliczyć do jednego gatunku. Pojawiają się w nim elementy powieści, eseju, dziennika podróży czy prywatnego pamiętnika z elementami filozoficznego morału. Autor pisze w pierwszej osobie, językiem ciekawym i poetyckim. Utwór ten cechuje ponadczasowy i uniwersalny charakter, przez co jest atrakcyjny także dla współczesnego czytelnika.O czym pisze Saint-Exupery? Pisze o samolotach, ale głównie o człowieku, jego życiu i śmierci, odwadze i strachu. Jest tam sporo prywatnych przemyśleń, powstałych przy okazji wykonywania zawodu pilota i związanych z tym historii. Pojawiają się liczne uczucia związane z lataniem, takie jak samotność w trakcie podróży i obawa przed niebezpieczeństwem. Jest także przyjaźń i braterstwo z innymi pilotami. Każdy lot to zmaganie się z naturą i umiejętność czytania znaków, jakie przyroda wysyła pilotowi. Świat widziany z góry, wygląda bowiem inaczej. Gdy człowiek pozostaje w przestrzeni wypełnionej ciszą, gwiazdami i chmurami, może spojrzeć na ludzi i wszystko to co go otacza z innej perspektywy. Życie pilota to jednak nie tylko pełna spokoju i wewnętrznego wyciszenia noc w kabinie samolotu, ale także ciągłe zmaganie się z pogodą, niebezpieczeństwem i śmiercią, która może nadejść w najmniej oczekiwanym momencie. Sam autor także wiele lat później zginął za sterami samolotu w wypadku w 1944 r. Pisarz zwraca uwagę jak ważne są umiejętności, sumienność i doświadczenie w tym zawodzie. Pilot odpowiada nie tylko za swoje życie, ale i innych ludzi. Saint-Exupéry pisze o

Książka dedykowana jest Henrykowi Guillaumet. Antoine de Saint Exupéry to jednocześnie autor i główny bohater powieści ,,Ziemia, planeta ludzi”.

I. ,,Linia”
Jest rok 1926. Poznajemy młodego pilota cywilnego. Wspomina on starszych kolegów, którzy zginęli pracując w tym zawodzie. Antoine zostaje wezwany do gabinetu dyrektora. Ten przydziela mu zadanie. Następnego dnia ma lecieć do Afryki. Jednak mężczyzna nie czuje się przygotowany. Hiszpania ma małe wyposażenie w schronienia dla lotników. Bohater odbywa rozmowę z doświadczonym pilotem – Guillaumetem. Kolega opowiada o poznaniu szlaków. Mówi, że warto zaprzyjaźnić się z Hiszpanią. Antoine zaczyna zaznaczać krzyżykami miejsca lądowań oraz zasadzki. Następnie żegna się z Guillaumetem. Pilot zostaje obudzony o trzeciej nad ranem. Trzydzieści minut później czeka na autobus. Dyrektor informuje, że Lécrivain nie wylądował w nocy w Casablance. W omnibusie panuje tajemniczy nastrój. Saint-Exupéry wraca pamięcią do Mermoza. Znalazł się on kiedyś w okolicy Czarnego Kotła. Mężczyzna leciał pod chmurami. Wtem na morzu zaczęły wznosić się trąby wodne. Mimo wszystko Mermoz nie odczuwał strachu. Narrator wspomina chwile, kiedy znajdował się nad Saharą. Nagle okazało się, że Antoine i jego radiotelegrafista Néri zostali wprowadzeni w błąd. Lotniska nie mogły określić położenia samolotu, a benzyna się wyczerpywała. Po pewnym czasie mężczyźni dostali informację, że Saint-Exupéry przeleciał zbyt blisko hangarów startując z Casablanki. Wtem przemówiła Tuluza. Uświadomiła podróżników, że mają benzyny na dwie godziny lotu i najlepszą opcją byłoby dolecenie do Cisneros.
II. ,,Koledzy”
Antoine de Saint-Exupéry wraca myślami do kolegów. Relacjonuje stworzenie przez nich (w tym przez Mermoza) francuskiej linii lotniczej, która łączyła Casablankę z Dakarem. Niegdyś Mermoza złapali Maurowie i więzili go przez dwa tygodnie. Lotnik był przerażony. Potem mężczyzna miał misję zbadania odcinka Buenos Aries – Santiago oraz zbudowania mostu nad Andami. Pilot przeanalizował góry i przekazał tę drogę Guillaumentowi. Mermoz poznał wiele pięknych obiektów. Piaski, góry, morze to elementy, których już się nie obawiał. Po dwunastu latach pracy, kiedy mężczyzna przelatywał nad południowym Atlantykiem, wyłączył tylny silnik. Nastąpiła cisza. Mermoz nie wrócił już z tej wyprawy. Nauczył innych, że ludzka więź jest potrzebna. Narrator mówi o załogach Lotniczego Towarzystwa Pocztowego lądujących na pustyni Rio de Oro. Pierwszą z tych osób był Riguelle, który osiadł z przyczyny pęknięcia korbowodu. Postanowiono więc zabrać załogę Riguelle’a. Zajął się tym Bourgat. Niestety nie udało mu się tego zrobić. Aby uratować samolot poprzednika, Antoine wraz z zespołem wyruszył w teren. Po jakimś czasie wreszcie spotkali się z obsługą. Autor składa Guillaumentowi świadectwo swojej pamięci. Siódmego dnia od zniknięcia, kiedy lotnik szukał przyjaciela, ktoś poinformował Saint-Exupérego, że zagubiony żyje. Czterdzieści minut później koledzy się zobaczyli. Radość, która go objęła, była niespotykana. Potem główna postać mówi o dumie z zawodu pilota. Nie tylko liczy się chęć, lecz również stan zdrowotny i wytrwałość.
III. ,,Samolot”
Narrator przybliża czytelnikom zawód pilota. Chce pokazać na czym polega wymieniona profesja i z czym się wiąże. Autor daje nam do zrozumienia, że to zajęcie wymaga postawienia sobie pewnych celów. Podpowiada, że warto wykorzystywać postępy techniki. Mówi także o tym, że bardzo ważne jest to, aby pamiętać o priorytetach lotnika. Należy pamiętać o tym, że nie jest to konkurencja o wyższe wzniesienie się do góry. Antoine de Saint-Exupéry mówi o doskonaleniu maszyn. Urządzenia wykorzystywane podczas lotów nie mają już tak wielkiego znaczenia jak kiedyś. Dzisiaj zapominamy, że silnik się obraca. Nie przywiązujemy do tego wagi, bo jest to dla nas normalne i logiczne. Porównuje silnik do ludzkiego serca. Kiedy pilot startuje, ma styczność z wodą i powietrzem. Opowiada o odczuciach wtedy, jak samolot się unosi. Porównuje to do zrywania kwiatów.

IV. ,,Samolot i planeta”
W tej części jest mowa o podróży i poznawaniu nowych miejsc. Nie zdajemy sobie sprawy ile dał nam rozwój środków transportu. Dzięki samolotom jest nam dane odkrywanie nieznanych dotąd obszarów. Dzięki statkom powietrznym możemy zapoznawać się z naszą planetą, poznawać ją. Mimo, iż wydawało się to niemożliwe to aktualnie mamy taką możliwość i jest to piękne. Następnie autor opowiada o podróży, kiedy w pierwszych latach istnienia linii Casablanca-Dakar, wylądował na płaskowzgórzu. Bardzo trudno było mu wydostać się z urwisk, teren temu nie sprzyjał. Antoine był sam na obcych ziemiach. Nie wiedział kompletnie jak ma się odnaleźć. Swoje przemyślenia kończy marzeniami o śnie.
V. ,,Oaza”
Pisarz przedstawia lot do Argentyny niedaleko Concordii i opisuje oazę. Wylądował na ziemi uprawnej. Mieszkająca niedaleko para małżeńska zaoferowała mu gościnę. Dom nieznajomych osób był dziwny. Wyglądał niczym twierdza lub klasztor. Antoine poznał dwie córki małżeństwa, które przywitały się z nim podając rękę. Był nimi zachwycony. Bohater zaczął oglądać mieszkanie. Podobało mu się to, w jaki sposób miejsce było zaniedbane. Kiedy mężczyzna chciał przejść z salonu do jadalni, prawie wpadł w dziurę w podłodze. Wędrowcowi w zwiedzaniu domu towarzyszyły dwie piękne kobiety. Były dzikie i poruszały się bardzo dynamicznie. Śledziły one każdy jego ruch. Córki postanowiły zażartować z mężczyzny, kiedy siedzieli przy stole. Powiedziały mu, że blisko niego znajduje się gniazdo żmij, które co wieczór około dziesiątej wracają do siebie. Antoine rzucił wzrokiem na twarze dziewcząt. Podziwiał ich wspaniałość. Nie mógł ukryć tego, jakie zrobiły na nim wrażenie. Było to coś wspaniałego.

VI. ,,Na pustyni”
Kiedy Antoine de Saint-Exupéry znajdował się na pustyni, był bardzo samotny. Trzy lata spędzone w odosobnieniu dały mu do zrozumienia, że młodość przemija. Mówi o ludziach, którzy nie odczuwają przemijania. Świadomość upływania czasu jest bardzo ważna. Pustynia tylko wydaje się być pustką i milczeniem. Narrator uważa, że dzieje się tak, poniew

Plan wydarzeń:
1. Wspomnienie o Guillaumecie.
a) Rady doświadczonego pilota.
b) Zaznaczenie przez kolegę obiektów na mapie.
c) Pożegnanie się z Guillaumetem.
2. Opis przygotowań do pierwszego lotu.
a) Obudzenie się Antoine’go o trzeciej nad ranem.
b) Oczekiwanie na przyjazd autobusu.
c) Zła informacja od dyrektora.
3. Nawiązanie do Mermoza.
a) Podróż nad chmurami.
b) Wzniesienie się trąb wodnych na morzu.
c) Pozytywne zakończenie lotu i odwaga przyjaciela.
4. Rozpamiętywanie wycieczki nad Saharą.
a) Wprowadzenie narratora i jego radiotelegrafisty w błąd.
b) Wiadomość o wystartowaniu zbyt blisko hangarów.
5. Refleksja pilota na temat więzi z naturą.
6. Przypomnienie postaci Mermoza.
a) Lądowanie nad Saharą.
b) Pojmanie lotnika przez Maurów.
c) Zniknięcie mężczyzny.
7. Powrót do akcji ratunkowej na pustyni Rio de Oro.
a) Uszkodzenie się maszyny.
b) Pomoc AntoineR

,,Ziemia, planeta ludzi” jest książką autorstwa Antoine’go de Saint-Exupéry’ego. Twórca ten był francuskim pilotem, wykonującym ten trudny, lecz niezwykle szlachetny zawód. Tekst został opublikowany po raz pierwszy w 1939 roku pod oryginalnym tytułem ,,Terre des hommes”. Autor jest równocześnie narratorem opowieści. Antoine de Saint-Exupéry dedykował książkę swojemu koledze Henrykowi Guillaumet, który także był lotnikiem. Gatunek utworu to biografia. Dzieło powstawało bezpośrednio pod wpływem przeżytych wydarzeń w życiu autora. Opowieść ma cechy pamiętnika. Zapisane jest to na kilkudziesięciu stronach. Książka składa się z ośmiu części (tj. ,,Linia”, ,,Koledzy”, ,,Samolot”, ,,Samolot i planeta”, ,,Oaza”, ,,Na pustyni”, ,,W sercu pustyni”, ,,Ludzie”). Akcja rozpoczyna się w 1926 roku, kiedy Saint-Exupéry’ego czeka pierwszy lot na linii Tuluza – Dakar dla Towarzystwa Latecoere. Dowiadujemy się o różnorodnych epizodach życia autora w różnych miejscach świata. Pilot opisuje swoje przy

Wielu z nas zastanawia się, w jaki sposób żyć, abyśmy byli zadowoleni, szczęśliwi i spełnieni. W egzystencji pomagają ustalone cele. Wartości przejmują i stabilizują wszystkie standardy życia. Wyróżniamy kilka rodzajów priorytetów. To wartości estetyczne, zachowawcze, emocjonalne i materialne. Dotyczą one sfery fizycznej, psychicznej, duchowej oraz społecznej. Trudną rzeczą do wykonania jest zobrazowanie w dziełach ważnych aspektów życia człowieka. Pomimo to, w literaturze istnieje sporo cennych pozycji ukazujących dobro i zadowolenie. Moim zdaniem ,,Ziemia, planeta ludzi” Antoine’go Saint-Exupéry’ego to książka przedstawiająca wiele wartości. Tezę swoją postaram się poprzeć poniższymi przykładami z literatury.
Pierwszym argumentem na słuszność postawionej przeze mnie tezy jest poczucie przynależności i odpowiedzialność za swoje czyny. Autor książki mówi o dojrzałości emocjonalnej. Kolega Antoine’go – Henryk Guillaumet – będąc w podróży i ulegając wypadkowi, myśli o swojej rodzinie. Widoczne jest to, jak ważnymi osobami są dla niego bliscy. Pilot jest dumny z tego, że żyje. Ceni swoją wartość, własną godność. Wie, jaka jest jego rola społeczna. To niezłomny i konsekwentny człowiek.
Ważną wartością, która została ukazana w utworze jest ludzka solidarność. Bycie lotnikiem to ciągłe niebezpieczeństwo. Jednak widzimy, że zawód ten jest bardzo szanowany. Zrozumienie, współodpowiedzialność oraz braterstwo to czynniki składające się na udane relacje z ludźmi. Przykładem tego jest małżeństwo zamieszkujące w farmie pod Lorcą, które ugaszcza podróżników, kiedy byli w trudnej

Antoinne de Saint Exupery swój utwór dedykuje koledze Henrykowi Guillaument. Jest on zarówno pilotem jak i bohaterem dzieła.

I. Linia
Jest 1926 rok. Autor, który wciela się w rolę głównego bohatera, przed swoim pierwszym lotem na linii Tuluza-Dakar wspomina innych pilotów, którzy zginęli. Prosi o radę doświadczonego w zawodzie Guillaumeta. Dzięki jego pomocy, góry Hiszpanii już nie przerażają Antoinnego. Bohater wspomina swojego przyjaciela – Mermoza, który pokonał Czarny Kocioł, czyli przeszkodę w postaci trąb powietrznych, ponieważ się jej nie bał. Następnie przywołuje w swojej pamięci obraz lotu nad Saharą, gdzie wraz z Nerim otrzymali błędne dane. Nie można było określić położenia ich samolotu a benzyna była na wykończeniu. Na szczęście wszystko dobrze się skończyło. Dostali informację, że benzyny jest wystarczająco, aby dolecieć do Cisneros.

II. Koledzy
Narrator przywołuje postacie przyjaciół. Pierwszy – Mermoz, przy awaryjnym lądowaniu został pojmany przez Maurów i wzięty do niewoli na dwa tygodnie. Po tym czasie został wykupiony i kontynuował loty na trasie Dakar – Casablanca. Następnie jako pierwszy zaczął latać na trasie Buenos Aires – Santiago. Swoim doświadczeniem z lotów nad Andami podzielił się z Guillaumentem. Później już samodzielnie latał tą trasą podczas nocy. Raz wyłączył prawy silnik i już nie powrócił. Saint-Exupery zwraca uwagę na współdziałanie pilotów na pustyni Rio de Oro, kiedy to zepsuły się dwie maszyny. Mężczyźni nie zwlekali sobie z pomocą i otulali się wzajemnym wsparciem. Narrator przytacza akcję poszukiwawczą Guillaumeta, który rozbił się w Andach. Ratownicy szukali bohatera przez siedem dni. Ku radości wszystkich, mężczyzna się odnalazł. W nadziei trzymała go myśl o rodzinie. Antoinne jest dumny ze swojego zawodu i zachowania kolegi. Na koniec wspomina o śmierci kolegi.

III. Samolot
Narrator opisuje zawód pilota, który wymaga postawienie sobie różnych celów. Z pewnością takim celem nie jest wyższe latanie wśród chmur. Przytacza porównanie serca człowieka do silnika maszyny. Oddaje swoje uczucia towarzyszące mu podczas lotu. Rozmyśla nad postępem cywilizacyjnym, który ma przynosić korzyści człowiekowi.

IV. Samolot i planeta
Autor fascynuje się wynalezieniem samolotu, ponieważ pozwolił spojrzeć na świat z innej perspektywy i odkryć go kolejny raz. Oprócz tego daje możliwość skrócenia czasu podróży, analizowania przemiany Ziemi a także uświadomienia sobie, że człowiek dąży do samotności.

V. Oaza
Saint-Exupery wspomina wizytę w Argentynie, gdzie

AUTOR:
Antoine de Saint-Exupéry (1900-1944) – francuski pisarz i poeta. Tworzył powieści autobiograficzne, publicystykę, eseje, literaturę dziecięcą i młodzieżową oraz opowiadania. Jego najpopularniejszym dziełem jest „Mały Książę”, zaliczany do klasyki literatury. Antonie był pilotem i ten motyw często przewijał się w jego utworach. W roku 1944 pisarz zginął w katastrofie lotniczej. Samolot, którym leciał, został zestrzelony.

TYTUŁ:
„Ziemia, planeta ludzi”

RODZAJ I GATUNEK LITERACKI:
Epika → opowiadania

DATA PUBLIKACJI:
Utwór po raz pierwszy został opublikowany w roku 1939, pod tytułem „Terre des hommes”.

CZAS I MIEJSCE AKCJI:
Autor (narrator) wspomina w swej relacji wiele miejsc, nad którymi latał on, bądź jego przyjaciele, a także te, które przemierzał na inne sposoby niż samolotem. Trasy lotu Tuluza – Dakar; Dakar – Casablanca; Buenos Aires – Santiago. Pustynia Sahara, pustynia Rio de Oro, Pustynia Libijska, Andy, Morze Śródziemne, Cisneros (Hiszpania), Argentyna, Chile. Czas powieści rozciąga się na wiele lat wstecz, kiedy autor wspomina swoją przeszłość.

PROBLEMATYKA:
Powieść oprócz warstwy fabularnej ma filozoficzny wydźwięk. Jest osobistą refleksją autora, który wspomina i relacjonuje. Antoine de Saint-Exupéry był pilotem, kiedy samoloty były rzeczą nową, niebezpieczną, gdyż ulegały częstym awariom. Przecieranie szlaków, oglądanie Ziemi z góry oraz spotykani po drodze ludzie wpłynęły na tematykę utworu. „Ziemia, planeta ludzi” jest oparta na osobistych doświadczeniach i faktach z życia autora. Narrator preferuje pokój i nawołuje do jednoczenia się ludzi, poczucia humanitaryzmu. W opowiadaniach napotkamy przygodę, powiastkę filozoficzną, wątki autobiograficzne, formę reportażu i pamiętnika oraz esej. Autor-pilot zmaga się z nieokiełznanym żywiołem powietrza, kaprysami maszyny oraz innymi niebezpieczeństwami, którym musi stawić czoło, aby przeżyć.

BOHATEROWIE:
▪ Antoine de Saint-Exupéry – autor, główny bohater i narrator, który relacjonuje, opowiada i okrasza swe wspomnienia filozoficznymi przemyśleniami. Oddany swej pracy pilot, który niejednokrotnie otarł się o śmierć i musiał się zmierzyć z nieubłaganymi żywiołami.
▪ Henryk Guillaumet – najlepszy przyjaciel autora, którego postać często pojawia się na kartach książki. Mężczyzna zawsze służył pomocą i łączyła go z autorem braterska więź. To właśnie jemu Antonie dedykował książkę.
▪ Mermoz – kolejny przyjaciel Exupéry’ego. Lecąc nad południowym Atlantykiem, pilot znalazł się w zasięgu trąb powietrznych, zdołał jednak wydostać się z tej groźnej pułapki.
▪ Andrzej Prevot – mechanik, kt�

Utworem, który teraz opisuje nosi tytuł: „Ziemia planeta ludzi” znanego już autora Antoine San – Exupery, który napisał również: „Małego Księcia”. Są to książki napisane w wersji przypowieści, czego dowiadujemy się, ponieważ tekst jest bardzo prosty. A mianowicie: dzieją się w nim zwykłe, lecz niecodzienne wydarzenia – to jest właśnie cecha paraboli. Oba te utwory są chętnie czytane przez dzieci, młodzież zarówno, jak i dorosłych. Gatunkiem utworu pod tytułem: „Ziemia planeta ludzi” jest pamiętnik a zarazem biografia. Autor opisuje tam

Antoine de Saint-Exupéry dedykuje swoją książkę Henrykowi Guillaumet. Jego kolega, tak jak on był pilotem. Jest 1926 rok. Przebieg akcji zawiązuje się przed pierwszą misją Antoine’go. Autor ma lecieć linią Tuluza-Dakar. Lotnik przywołuje starszych kolegów, którzy utracili życie trudniąc się w powietrzu. Jednym z nich jest właśnie Henryk Guillaumet. Saint-Exupéry wraca myślami do rozmowy, którą z nim odbył tuż przed pierwszym lotem. Kumpel powiedział mu, że najlepiej zapoznać się ze szlakami i nie bać się nieznanego. Słowa te bardzo uspokoiły młodego pilota. Narrator wspomina kolejnego towarzysza, którym jest Mermoz. Opowiada o podróży, kiedy mężczyzna znalazł się na terenach Czarnego Kotła. Mermoz unosił się pod chmurami. W pewnym momencie na morzu zaczęły tworzyć się trąby powietrzne. Pilot okazał się być naprawdę odważnym człowiekiem. Nie panikował. Antoine opisuje swój pobyt nad Saharą. Lotniska nie były w stanie określić lokalizacji samolotu. Zaczęło brakować benzyny. W kolejnym rozdziale autor przedstawia sytuację, kiedy Mermoz został uwięziony przez Maurów. Byli to mieszkańcy nieznanej wyspy. Mężczyzna był w niewoli przez ponad dwa tygodnie. Po wydostaniu się, Mermoz mógł w końcu kontynuować swoją przygodę. Miał za zadanie, aby przeanalizować trasę Buenos Aires – Santiago. Miał także zbudować most nad Andami. Po dwunastu latach pracy Mermoz zginął podczas wyprawy. Autor przedstawia czytelnikom zawód pilota. Posada ta wymaga głębokiego zaangażowania i szybkiego działania. Narrator w kolejnym rozdziale mówi o odkryciach. Podkreśla to, że gdyby nie wynaleziony sprzęt, nie mielibyśmy możliwości latać i poznawać nowych miejsc. Pisarz opowiada o lo

„Ziemia, planeta ludzi” to utwór Antoine de Saint-Exuper’ego, opublikowany po raz pierwszy pod tytułem „Terre des hommes” (czasami tłumaczone również jako „Ziemia, ojczyzna ludzi”) w roku 1939. Trudna sytuacja powojennej ludności sprzyjała wzajemnej nienawiści. Dedykowany jest lotnikowi, Henriemu Guillaumetowi, przyjacielowi autora.
Saint-Exupery od młodości interesował się lotnictwem, w okresie międzywojennym pracował w towarzystwie lotniczym, w którym odbywał pionierskie loty praktycznie po całym świecie; między innymi w Argentynie, Ameryce Północnej. Jak we wszystkich utworach autora podstawą fabularną są przeżycia jego i jego kolegów. Uświadamia czytelnikowi znaczenie i funkcjonowanie lutnictwa; książka uznawana jest za jedną z najbardziej przejmujących utworów o lotnictwie.
Choć dzieło Saint-Exupery’ego skupia się przede wszystkim na doświadczeniach lotników i samym lotnictwie, ukazuje również człowieka i jego miejsce w świecie. Walczącemu zarówno z żywiołami przestworzy, wyzwalających w nim hart i siłę ducha, stojącemu wobec oblicza śmierci, ale również o walce człowieka ze zwykłą codziennością. Wykonującemu „galerniczą” (niemającą sensu i niełączącą wykonywanego ze społecznością ludzką) pracę, czy tą pożyteczną, jak przedstawiony pastuszek; jest on czymś więcej niż sługą, stoi na posterunku. A każdy posterunek odpowiedzialny jest za całe państwo. Dba o owce, które następnie wykarmią setki ludzi – bez jego pracy, choć niedocenianej i uznawanej za hańbiącą przez większość

O autorzeAntoine Marie Jean-Baptiste Roger de Saint-Exupéry żył w latach 1900-1944. Wykształcenie zdobywał między innymi w Paryżu i Szwajcarii. W 1921 roku otrzymał wezwanie do wojska. Po ukończeniu służby pracował w różnych branżach: rachunkowości, handlu, lotnictwie. Z ostatnią z wymienionych profesji związał się na dłużej. Początkowo latał pomiędzy Francją a Afryką. W okresie drugiej wojny światowej działał na obszarze USA. Niestety, zginął podczas jednego z lotów zwiadowczych w wieku zaledwie czterdziestu czterech lat. W swoim krótkim życiu udało mu się napisać kilka ciekawych dzieł. Pierwsze jego opowiadanie, zatytułowane „Lotnik“, ukazało się w 1926 roku. Dwa lata później ukazała się powieść “Poczta na południe“. W 1931 roku światło dzienne ujrzało opowiadanie “Nocny lot“, a w 1942 roku francuski pisarz wydał ostatnią publikację – powiastkę filozoficzną pt. “Mały Książę“. W międzyczasie, tj. w 1939 roku, premierę miała powieść “Ziemia, planeta ludzi“ (w oryginale “Terre des hommes“). Moim zdaniem to bardzo interesująca lektura, gdyż zawiera wątki autobiograficzne. W dalszej części niniejszej pracy przybliżę szczegóły dotyczące owej książki.O utworzeCałość liczy około stu trzydziestu stron i dzieli się na osiem rozdziałów: Linia, Koledzy, Samolot, Samolot i planeta, Oaza, Na pustyni, W sercu pustyni oraz Ludzie.”Ziemia, planeta ludzi” to powieść. Utwór dedykowany jest Henrykowi Guillaumet. Mężczyzna był pilotem i przyjacielem Antoine’a de Saint Exupery’ego. Akcja rozpoczyna się w 1926 roku. Narratora można utożsamiać z autorem tekstu. Pracował on wówczas w Towarzystwie Latecoere, gdzie uczył się nowej profesji. Początki nie były łatwe: ”Loty ćwiczebne, jazdy Tuluza – Perpignan i z powrotem, skromne lekcje meteorologii w lodowatym hangarze. Życie wypełniał nam strach przed górami Hiszpanii, których jeszcze nie znaliśmy, i szacunek dla starszych kolegów”. Co gorsza, starsi koledzy z branży niechętnie pomagali nowicjuszom. O trudach lotnictwa świadczy postawa Bury’ego, który w pełni poświęcał się lataniu: ”Wreszcie Bury podniósł głowę, […] coś sobie przypomniał i nagle wybuchnął dźwięcznym śmiechem. Zachwycił mnie ten śmiech – Bury śmiał się tak rzadko! – ten krótki śmiech, który rozpromienił jego zmęczenie. Bez żadnego innego komentarza do swojego zwycięstwa pochylił głowę i znów żuł bez słowa”.