Biały Mustang

Hanuaute
Dawno temu na indiańskich ziemiach swój dom miało potężne plemię Iwaho. Kobiety tego szczepu były piękne, a mężczyźni – mężni i wytrwali. Wodzem Iwaho był mądry i sprawiedliwy Soomakh, który za żonę miał pracowitą i prześliczną Ujanoh. Wielki Duch podarował im córkę Hanuaute. Duch nie szczędził dziewczynie urody: kto ją poznawał, nie chciał od niej odchodzić. A tymczasem starzał się Soomakh. Plemię potrzebowało nowego dowódcy, ale Hanuaute, wiedząc o swoim uroku, wywyższała się ponad innych. Każdej nocy wychodziła nad jezioro i patrząc w jego taflę, patrzyła na swoje piękne lico. Wodzowi nie podobało się zachowanie córki. Zwołał radę starców, na której czarownik postawił jej pewien warunek: Hanuaute miała poślubić pierwszego z tych, którzy zjawią się pod jej namiotem. W przeciwnym wypadku dziewczyna miała umrzeć. Ale Hanuaute zakpiła sobie ze starców. Uznała, że skoro jest piękna, może poślubić Nanabosho, Ducha Lasów, jednak jemu to się nie spodobało. Duch ukarał Hanuaute, pozostawiając ją na dnie jej ukochanego jeziora. Dopiero człowiek o białej twarzy mógł zaprowadzić ją do Krainy Spokoju, a Nanabosho zakazał zbliżania się do jeziora plemieniu Iwaho. Gdy Duch Lasów odszedł, plemię zabrało cały swój dobytek i nigdy nie wróciło w tamto miejsce. Od tamtej pory Hanuaute mściła się na każdym, kto chciał umyć się w chłodnej wodzie jeziora.
Powstanie człowieka
Gichy Manitou, czyli Wielki Duch patrzył na rozległe prerie. Pasło się tam wiele zwierząt, a i w lasach ich nie brakowało. Różnorodność ptactwa, drapieżników, gadów, ssaków zachwycała. Gichy Manitou widział i wiedział, że zwierzęta wywyższają się i uważają za władców prerii. Najpierw niedźwiedź pochwalił się swoją krzepą. Później jednak wilk i puma uznały się za lepszych. Wielki Duch westchnął. Podsłuchał rozmowy pod wodą. Tam jednak nie było lepiej: o władzę kłócili się szczupak, jesiotr i rak. Gichy Manitou miał tego dosyć. Zaczął przemawiać, a wszelkie żywe istoty ucichły. Powiedział, że stworzy człowieka, przed którym każdy – czy to mały ptaszek, czy to duży grizzly – będzie uciekać. Później Wielki Duch napalił w swoim wielkim piecu, jednak gdy spał, przypełzał wąż i spryskał chrust jadem. Gichy Manitou się obudził. Położył ulepionego z gliny człowieka na mokrym chruście, a całość wrzucił do kamiennego pieca. Duch palił fajkę, a gdy już mu się skończyła, zajrzał do pieca. Gliniana kukła była bardzo blada. Władcy i stwórcy nie podobało się to dzieło. Rzucił je hen daleko. I tak powstał człowiek o białej skórze. W związku z nieudaną pierwszą próbą Gichy Manitou próbował dalej. Kolejna kukła stała się przypalona, i choć nieco lepsza, niż człowiek biały, to i tak Duchowi nie chodziło o taki efekt. Tamta kukła również powędrowała daleko, za Wielką Wodę. Tak powstał człowiek czarnoskóry. Wielki Duch po raz trzeci stworzył kukłę, tym razem z czerwonej gliny. Po upieczeniu, była ona idealna. Tak powstał człowiek barwy brązowej. Gichy Manitou, dumny ze swego potomka, puścił go w świat.
Biały Mustang
Na ziemiach Tawasenty mieszkał chłopiec, który różnił się od innych. Widział to stary czarnoksiężnik, który chciał z niego uczynić nowego wodza. Przez wiele lat Ostry Wiatr pojmował całą wiedzę swojego nauczyciela. Wkrótce wyruszył w góry, by zdobyć żonę, Pahajo. Silny, mężny, odważny, bohaterski. Wiedział, że w drodze będą na niego czyhać niebezpieczeństwa. Po jakimś czasie dotarł do wioski zamieszkałej przez złe duchy. Udało mu się przegonić wilka, a po chwili odnalazł namiot, w którym mieszkały niedobre istoty. Ostry Wiatr wkroczył do tipi, a duchy zdziwiły się na widok młodzieńca. Swoją mową i głosem pogonił wszystkie duchy, oprócz Isoki, który nie mógł już zrobić krzywdy ze względu na wiek. Ostry Wiatr dosiadł swego czarnego rumaka i popędził do Ducha Wodospadów. Siódmego dnia dotarł do czarnej skały, gdzie mieszkał Gachaskh. Jednak Ostry Wiatr nie umiał znaleźć wejścia. Dopiero trzeciego dnia rozłupał skałę i zastał w niej Ducha Wodospadów. Jednak ten nie zamierzał oddać wojownikowi Pahajo. Postawił taki warunek: trzeba odnaleźć Białego Mustanga należącego do Ducha Wiatrów Kabeyuna, by Gachaskh się zgodził. Ostry Wiatr ruszył dalej. Ale warunek usłyszał też Kabeyun i wypuścił on Białego Mustanga. Koń galopował niesamowicie szybko i zdawało się, że choć mężny i mądry, to młody czarownik nie zdoła go złapać. Pomimo tego bohater był już naprawdę blisko, jednak w tym momencie został schwytany w pułapkę złego ducha Isoka. Wtem Ostry Wiatr poprosił Nanabosho, by ten pomógł mu schwytać rumaka. Wojownikowi udało się wydostać z dołu, i złapał Białego Mustanga na lasso. Później zaniósł zwierzę do Gachaskha. Duch zachował się honorowo i dał Ostremu Wiatrowi Pahajo za żonę.
Synowie Słońca
Tananakh była kobietą szczęśliwą, choć samotną. Marzyła o tym, żeby mieć dwóch synów. Wielu mężczyzn z jej plemienia podrzucało pod tipi kobiety skóry, ale Tananakh nie korzystała z okazji i nie chciała żadnego na męża. Któregoś dnia Tananakh zniknęła. Okazało się, że ruszyła w siną dal. Trzeciego dnia rozłożyła swoje tipi przy podnóżu góry. Każdego dnia błagała dobre duchy, by stała się brzemienna. Któregoś dnia zaskoczyła ją burza, podczas której Wielki Duch oświadczył jej, że uczynił to, o co Tananakh prosiła. Kobieta cieszyła się i pomyślała, że to będą jej Synowie Słońca. W końcu doszło do szczęśliwego rozwiązania. Chłopcy rośli, a gdy stali się już nieco więksi, matka kazała im udać się do ojca chłopców – do Wielkiego Ducha. Tananakh ofiarowała synom brązową Muchę, która miała im pomóc w trakcie podróży. Przy pomocy kruka i orła dotarli chłopcy do tipi, w którym mieszkała dziwna kobieta: raz piękna i młoda, raz stara i brzydka. Swoim zachowaniem też zaskakiwała. Młodzieńcy widzieli, że coś z nią jest nie tak. Kobieta wygoniła chłopców z namiotu i kazała im uciekać od ognistych strzał Słońca. Gdy chłopcy powiedzieli, że jego synami, kobieta zdecydowała się im pomóc. Gdy Słońce wschodziło, synowie ujrzeli całą wspaniałość swego ojca. Słońce jednak chciało wystawić synów na próby. Wtedy Mucha dała chłopcom skrzydła, by pokonać płonące niebo. Dzięki nim przeszli próby, a Słońce zrozumiało, że w istocie są to jego synowie. Stwórca zmienił wygląd synów bardziej na podobieństwo innych Duchów. W końcu chłopcy zasłużyli na imiona. Jeden z nich od tamtego momentu miał się nazywać Naiyeiezgani, a drugi – Tabotoistcini. Synowie zaczęli szukać koni Słońca, który ten ukrył. Mucha podpowiedziała synom, że konie znajdują się w zagrodzie, która ma cztery wejścia. Chłopcy wywalczyli najlepsze konie i pożegnali ojca. Tananakh bardzo cieszyła się z powrotu synów, a wiele lat później Naiyeiezgani i Tabotoistcini zostali wodzami.
Tosinonakh
Shaminakh był królem pięknego i spokojnego jeziora. Pękał z dumy, gdy na świat wyszła jego córka, Tosinonakh, która istniała jako mała rzeczka. Zwierzęta z puszczy kochały Tosinonakh za chłód jej wody, który koił. Któregoś razu po dużych burzach Tosinonakh płynęła inną niż zwykle drogą. Zakochała się w innej rzece, Misonitoo. Tosinonakh pragnęła dopłynąć do ukochanego, lecz brakowało jej sił. Wróciła do ojca. Ale od tamtej pory szczęśliwa była tylko, gdy widziała Misonitoo. Zauważył to Wiatr, który poradził jej udanie się do Ducha Deszczów, aby zesłał takie opady, by Tosinonakh i Misonitoo się połączyli. Rzeczka zrobiła to, co sugerował Wiatr. Codziennie prosiła o to samo, aż nastała wielka burza, i Tosinonakh była w stanie dopłynąć do ukochanego. Czekała tylko na Wiatr, a gdy i on się zjawił, odpłynęli. Po jakimś czasie ten fakt zrozumiał Shaminakh. Pomimo prób powstrzymania córki, Tosinonakh dotarła do Misonitoo. Połączyli się, i od tamtej pory żyli już razem.
Kwiat Antylopy
W plemieniu Arapahów żył sławny wojownik i myśliwy, który nazywał się Biała Antylopa. W tym samym plemieniu żyła córka starszego już woja Czarnego Sępa, Śnieżny Płatek. Była to dziewczyna tak piękna, że każdy zabiegał o jej względy. Czarny Sęp dał panience wolność wyboru, ale Śnieżny Płatek okazała się bardzo zarozumiała: chciała ożenić się tylko z takim wojownikiem, który dokonałby naprawdę niesamowitych rzeczy. Wielu mężczyzn wyjechało na łowy, jednak Śnieżny Płatek wiedziała, że to Biała Antylopa może być „tym jedynym”. Niestety dziewczyna nie wierzyła w jego możliwości. Wojownik uznał, że dla Śnieżnego Płatka strąci gwiazdę z nieba. Nastała noc. Biała Antylopa wyprężył łuk i wcelował nim w niebo. Gwiazda spadła na ziemię. Jednak po chwili usłyszeli głos, w którym można było wyczuć gniew. Powiedział, że wojownik i jego przyszła żona zostaną potępieni. Po chwili w miejscu, w którym stali Biała Antylopa i Śnieżny Płatek, pojawił się krzak z białym kwiatuszkiem w środku. Ludzie na prerii znajdowali coraz częściej takie rośliny. Nazwano je Kwiatami Antylopy.
Stworzenie Słońca
Złym duchom nie podobali się ludzie, ponieważ byli oni dziełem dobrych istot. Z tej przyczyny wybuchła wielka walka, w której Dobre Duchy poległy, a złe zapanowały nad światem. Ludzie umierali z głodu, zwierzęta też, a rośliny usychały. Panowała ciemność. W związku z tą sytuacją zebrali się wodzowie plemion indiańskich. Zastanawiali się, jak stworzyć nowe Słońce. W końcu pewien stary mag wpadł na rozwiązanie: z gwiazd, w których przebywały duchy zmarłych można by stworzyć tarczę, która stanie się Słońcem. Istniał jednak pewien problem: trzeba by było ciągle chodzić po niebie z tarczą, opuszczając rodzinę, przyjaciół i plemię. Żaden wódz nie chciał tego robić, aż odezwał się Chicovaneg, który wyraził swoją chęć na udział w misji ratowania życia na Ziemi. Po pewnym czasie, opuściwszy najbliższych, ze swoją tarczą zaczął szukać skrzydlatego Węża Olbrzyma. Po zagraniu melodii na flecie wąż wypełzł z jamy, posłuszny wszelkim poleceniom Chicovanega. Po wielu latach walki z niedobrymi istotami wojownik dotarł do gwiazd, a te dały mu swój kawałek. Na tarczy pojawiało się coraz więcej gwiazd, a gdy zaczęła świecić bardziej niż najjaśniejsza gwiazda, złe duchy zorientowały się, o co chodzi. Na szczęście Chicovaneg poradził sobie z trudnościami. Wojownik był już coraz wyżej. Po pewnym czasie tarczę dostrzegli ludzie. Cieszyli się niezwykle z tego powodu. Niestety, złe moce ciągle niszczyły i siały spustoszenie. W końcu zaczęły ciskać rozżarzone kamienie w stronę bohatera, ale ten zupełnie je ignorował. W końcu, po uzyskaniu odpowiedniej ilości gwiazd, rozbłysło nowe Słońce. Fauna i flora się odrodziły, a Chicovaneg już zawsze pilnował i chronił świat przed złymi duchami.
Niedźwiedź starej Mookhason
Trwa noc. Wydaje się, że wszyscy ludzie świata śpią. Ale w pewnym tipi stara kobieta opłakuje śmierć syna. Tooli, pomimo młodego wieku stał się sławnym myśliwym. Syn Mookhason miał żonę – Danakho. Kobietę kochali wszyscy, nawet drapieżne i, wydawałoby się, złe zwierzęta. Zarówno Tooli, jak i Danakho miłowali się i trwali w szczęściu. Co więcej, według plemienia, dopóki para będzie żyła, wioska będzie silna. Mookhason wypeł

„Biały Mustang” to legenda indiańska. Wydarzenia rozgrywają się na ziemiach Tawasenty należących do plemienia Dakotów.Niedźwiedzi Kieł (czarownik) wychował chłopca o imieniu Uti. Chłopak był niezwykle odważny, waleczny oraz mądry. Mężczyzna już wtedy przewidział, że jego wychowanek wyrośnie na kogoś niesamowitego. Tak też się stało. Uti wyrósł na przystojnego, silnego mężczyznę. Po próbie krwi, którą przeszedł, otrzymał imię Ostry Wiatr. Mężczyzna postanowił ożenić się z przepiękną Pahajo – córką Ducha Górskich Wodospadów. Dziewczyna mieszkała na tęczy, a jej głównym zajęciem była opieka nad dzikimi ptakami. Ostry Wiatr przed dotarciem do swojej wybranki musiał pokonać wiele trudnych przeszkód. Pierwszym zadaniem, które mężczyzna musiał wykonać, było pokonanie Złych Duchów. Upiory pilnowały trasy, którą Ostry Wiatr musiał przebyć. Odważny mężczyzna zmusił wilka pilnującego obozu Złych Duchów, aby był mu posłuszny, po czym wszedł do środka i zaśpiewał zjawom swoją pieśń wojenną. W pieśni, którą śpiewał Ostry Wiatr, każdy opisany czyn działał na duchy jak kamień – przygniatał ich nogi, przez co nie mogły uciec. Śmiałek, skończywszy śpiewać wojenną pieśń, rozpędził wszystkie duchy. Zostawił jednak w spokoj

„Biały Mustang” – bohaterowie1) Owases – Dziki Zwierz, myśliwy z doświadczeniem, wychowawca i opiekun grupy chłopców, którzy trafili nad jezioro Hanuaute.2) Hanuanute – córka wodza plemienia Iwaho, Soomakha; piękna, ale niestety próżna – została za to ukarana (umieszczono ją na dnie jeziora). Legenda głosi, że do dziś zabija wszystkich, którzy zbliżą się do jeziora.3) Soomakh – to wódz plemienia Iwaho. Jest ojcem Hanuaute. Jest dobrym i mądrym człowiekiem.4) Ujanoh – żona wodza plemienia Iwaho. Jest matką Haunuaute. Jest obdarzona urodą.5) Nanabosho – Duch Lasów, który ukarał Hanuaute za jej próżność. Pomógł Ostremu Wiatrowi w złapaniu Białego Mustanga.6) Wielki Duch – jest zwany w języku Indian Gichy Manitou. Indianie uznają go za twórcę człowieka białego, czarnego i czerwonego.7) Niedźwiedzi Kieł – znany oraz cieszący się sławą czarownik w plemieniu Dakotów. Wychowywał się u niego Uti.8) Ostry Wiatr – jako chłopiec nosił imię Uti. Od dzieciństwa był wychowywany na czarownika. Pragnął zdobyć piękną Bahajo i ją poślubi�

„Biały Mustang” to fascynująca, niesamowita, pełna wiedzy książka, napisana przez Sat-Okha w XX wieku, a wydana dokładnie 1959 roku. Mężczyzna był wielkim, polskim pisarzem oraz byłym żołnierzem armii krajowej. Urodził się 15 kwietnia 1920 roku, a zmarł 2003 roku, jako niesamowity, walczący do końca człowiek. Sath-Okh interesował się oraz praktykował kulturę indiańską, zresztą większość jego książek są o takiej tematyce, na przykład „Ziemia Słonych Skał”, „Powstanie człowieka”, „Legenda indiańska” czy „Głos Prerii”. Bez wątpienia „Biały Mustang” był najsłynniejszą i najlepszą z nich wszystkich.
Akcja utworu rozgrywa się w czasach mitycznych i legendarnych, pełnych magii i czarów, gdy istniały duchy różnych rzeczy, na przykład duch górskich wodospadów. Widzimy, że wtedy nie było miast ani interne

„Biały Mustang” to niesamowita, fascynująca, pełna głębokich i istotnych morałów książka, napisana przez wielkiego, polskiego pisarza – Sat-Okha w XX wieku, a wydana dokładnie 1959 roku. Mężczyzna urodził się 15 kwietnia 1920 roku, a zmarł 3 lipca 2003 roku. Autor interesował się oraz praktykował kulturę indyjską, zresztą większość jego książek skupia się na takiej tematyce, na przykład „Ziemia Słonych Skał”, „Fort nad Athabaską”, „Powstanie człowieka: Legenda indiańska” czy „Głos prerii”. W każdej swej książce przedstawiał nam coś niesamowitego, kulturę indiańską oraz ich dawne życie, o których słyszeliśmy tylko w legendach. Omawiana dzisiaj powieść pokazuje nam legendę o wojowniku, który zapragnął ożenić się z córką ducha górskich wodospadów.
Ostry Wiatr to główny bohater książki. Był on wyśmienitym, silnym, mądrym oraz przystojnym wojownikiem, któremu za dziecka przepowiadano duże czyny i zasługi dla świata. Został wychowany przez pewnego czarownika – Niedźwiedziego Kła, który był dla niego jak ojciec i mentor we wszystkim. Gdy Ostry Wiatr dorósł, postanowił się ożenić i to nie z byle kim, ponieważ Pahajo – córką Ducha G

Książką, którą opisuję nosi tytuł: „Biały Mustang”, której autorem jest Sat-Okh. Utwór stał się obowiązkowym w szkole podstawowej, co nie smuci czytelników. Wyżej wymienione dzieło jest napisane z myślą o dzieciach oraz młodzieży. Na jej podstawie powstało wiele adaptacji filmowych oraz seriali toteż jeśli znajdzie się osoba nielubiąca czytać może bez problemu obejrzeć film. Gatunkiem tego popularnego utworu jest lege

„Biały Mustang” to fascynująca, pełna niesamowitych przekazań książka, napisana przez Sat-Okha w XX wieku, a wydana 1959 roku. Sat-Okh był interesującym człowiekiem zajmującym się i praktykującym indiańską kulturę. Napisał takie ciekawe utwory jak „Głos Prerii”, „Powstanie człowieka: Legenda indiańska” lub „Ziemia słonych skał”. Omawiana dzisiaj książka jest właściwie powieścią, która przedstawia nam typowo kojarzące się z ów kulturą rzeczy takie jak plemiona, duchy natury, wodzowie czy po prostu sposób jakim jest pisana. Czytając tę książkę, momentami trudno było mi ją zrozumieć, przez typowo indiańską mowę czy panujące tam nazwy, na przykład Gakaskch.
Głównym bohaterem utworu był Ostry Wiatr. Uważano go za niesłychanie potężnego, przystojnego, mądrego wojownika. Wychował go wiele lat temu czarownik Niedźwiedzi Kieł, który już na