Dzieje Tristana i Izoldy

„Dzieje Tristana i Izoldy” to właściwie spisana wersja krążącej wśród ludzi legendy celtyckiej. Zanim skojarzycie ją z nieskomplikowanymi legendami, które wszyscy znamy, muszę was uprzedzić, że to nie jest ten typ legendy. Jest podobny do bardzo długiej bajki, z nutkami romansu i bardzo rozbudowaną fabułą. W książce Tristan walczy ze smokami, a także mierzy się z olbrzymami, co jest zdecydowanie ciekawym kontrastem do ważnej roli, którą pełni w świecie przedstawionym w podaniu religia chrześcijańska. Jednak żaden moment nie jest nudny. Pojawia się dużo zwrotów akcji, a do tego niewiele przydługawych opisów. Nieraz zastanawiałam się, czy to już koniec słodko-gorzkiego życia pary. Tym większe było moje zdziwienie tym, w jaki sposób udawało im się wybrnąć z kolejnych opresji oraz dlaczego umarli z właściwie nie wyglądającej szczególnie, na tle całej historii, przyczyny.
Utwór opowiada historię Tristana, który popłynął dla swojego wuja króla Marka po Izoldę, ale przez przypadek wypił z nią „wino”, które okazało się być napojem miłosnym danym nowożeńcom przez matkę Izoldy. Oczywiście król Marek nie byłby zbyt szczęśliwy gdyby dowiedział się, że jego żona zdradza go z jego siostrzeńcem, więc życie zakochanych nie było łatwe. Pierwotnie zorganizowanie spotkania nie stwarzało specjalnych trudności, ale potem Tristan zostaje oddalony z zamku, aby uciszyć podejrzenia kilku zdradzieckich baronów (wszystkich ich spotkała potem przykra i haniebna śmierć), więc Izolda codziennie wymyka się z zamku, aby spotkać Tristana. Miejscem schadzek został sad, w którym w końcu zostali odnalezieni. Przetrwali wtedy tylko dzięki sprytowi, a Tristan wrócił do łask. Jednak zdrajcy wciąż sądzili (zresztą słusznie), że Izolda i Tristan się spotykają i przygotowali podstęp, który (nareszcie, a przynajmniej dla zdradzieckich baronów, którzy wstydzili się tego, że gdy była potrzeba obrony państwa to jedynie Tristan wysłał na pojedynek pewnego wojownika) pozwolił na przyłapanie pary. Kochankowie zostali skazani na śmierć, poprzez spalenie na stosie.
Tristan jest wzorem męstwa rycerskiego gdy poznaje Izoldę i dlatego jego cierpienie związane z miłością do niej jest tym większe, że Król Marek był dla niego jak drugi ojciec. Izolda zaś jest dość tajemniczą postacią. Do czasu kiedy zakochuje się w Tristanie, a nawet później, wiemy o niej naprawdę niewiele. Jest jeszcze Brangien, która mimo tego, że jest tylko służką Izoldy nadała całej opowieści sens, zostawiając eliksir miłosny nie dość dobrze ukryty.
Szukając w tej opowieści jakiś minusów wspomniałabym o archaizmach, jednak, przynajmniej według mnie, są one ł

Tristan – jest to bohater tytułowy utworu. Jest on rycerzem, który niczego się nie boi i pokonał wielu nieprzyjaciół. Zwycięstwa odnosił dzięki doskonałemu przygotowaniu i licznym treningom. W jego dzieciństwie zadbano o przyuczenie go do bardzo dobrego posługiwania się bronią. Pamiętano również o odpowiedniej postawie moralnej, która była również niezwykle istotna. Miał on brzydzić się kłamstwa, odczuwać niechęć do zdrady, być wrażliwym na cierpienie innych i im pomagać w potrzebie w miarę swoich możliwości oraz stawać w obronie słabszych. Tristan potrafił też śpiewać i grać. Do tego stopnia był poświęcony dla ojczyzny, że zrezygnował ze swojego dziedzictwa rodowego. Posiadał niezwykle cenną cechę, jaką jest bezinteresowność. W utworze wyrusza do wrogiego kraju, jakim była Irlandia, aby sprowadzić piękną niewiastę – Izoldę Złotowłosą. Dzięki temu, a później małżeństwu kobiety z królem Markiem, walczące ze sobą kraje miały się pogodzić i zaniechać walk. To pokazuje, że bohater był w stanie poświęcić wiele – stracić możliwość wstąpienia na tron, tylko po to, aby władca stał się szczęśliwy. Jako wzór doskonałego rycerza, niestraszna była mu śmierć. Był na nią gotowy, o czym świadczyły sytuacje, gdzie był na granicy życia i śmierci.

Izolda Jasnowłosa – jest bohaterką tytułową utworu. Była córką władcy Irlandii. Jej matka uczyła ją niezwykle trudnej sztuki jaką jest przyrządzanie leków z leczniczych ziół i opatrywania ran. To właśnie dzięki temu była w stanie aż dwukrotnie uchronić od śmierci Tristana. Oczywiście nieświ

„Dzieje Tristana i Izoldy” to utwór epicki gatunku romansu rycerskiego skupiający się na miłosnych przeżyciach i przygodach rycerzy (Tristana), którzy cierpią dla wybranki swego serca (Izoldy). W ów przygodach pojawiają się elementy świata fantastycznego, jak postacie baśniowe czy magiczne wątki – zakończenie, w którym miłość pokonuje śmierć, a pochowanych kochanków łączy wyrastający z grobu Tristana krzak głogu, który wszczepia się w nagrobek Izoldy. Bohaterowie mają konkretne cechy, które wyznaczają ich rolę, jak piękna królowa, wierna służka czy waleczny rycerz. Nie jest powiedziane, w jakim czasie rozgrywa się akcja, co nadaje powieści wydźwięk baśniowej opowieści. Miłość bohaterów jest nazbyt idealizowana, piękna i magiczna. O ich losie decyduje nagłe, cudowne wyd

Miłość jest niczym kamień – jest wieczna

Każdy z nas przynajmniej raz był w kimś zauroczony bądź też zakochany. Wyobrażamy sobie jak by to było, gdybyśmy byli w związku z daną osobą. Nasze myśli bardzo często krążą wokół tego tematu, aż w większości przypadków umawiamy się z obiektem naszych westchnień. Często kończy się to chodzeniem ze sobą. Jesteśmy wtedy szczęśliwi. Jednak później dochodzi do pierwszej kłótni i właśnie to przez nieporozumienia zrywają ze sobą. Czy w takim razie uczucie ich łączące można nazwać miłością? Czym ona jest i czy rzeczywiście są przypadki, gdzie jest wieczna? Ten temat jest bardzo często poruszany w utworach literackich, gdyż jest on uniwersalny i ponadczasowy. Autorzy w rozmaity sposób przedstawiają tą więź tworzącą się pomiędzy kobietą i mężczyzną.

Moim zdaniem uczucie to jest niezwykle skomplikowane. Przychodzi nagle, w najmniej oczekiwanym momencie. Nigdy nie jesteśmy do końca pewni, czy jest to tylko zauroczenie, czy też coś znacznie poważniejszego. Czas jak i zaangażowanie obu stron to zweryfikuje. Wierzę, iż istnieje na świecie coś takiego jak wieczna miłość. Taka, która przezwycięży każdy problem stawiany na jej drodze, gdyż osoby będą się wzajemnie wspierać.

Jednym z utworów zawierających ten temat jest powieść zatytułowana ,,Dzieje Tristana i Izoldy’’. Autorem jest Joseph Bédier. Miłość tu przedstawiona jest trudna. Z początku wydawać by się mogło, iż to uczucie nigdy nie powstanie pomiędzy tą parą. Wszystko się jednak zmienia za sprawą wypicia magicznego eliksiru. Izolda zakochuje się dzięki niemu w mężczyźnie jednak nie jest dane jej się długo cieszyć otwarcie, gdyż miał ją poślubić król Marek. To była jedna z wielu przeszkód. Na szczęście, dzięki zaangażowaniu obojga, ustalili potajemnie daty i miejsca spotkań. Odbywały się one pod osłoną nocy, aby nikt nie nabrał podejrzeń. Wszystko było idealne. Kobieta miała szczerze kochającego ją kochanka, którego uczucia również odwzajemniała. Jedyną przeszkodą był jej mąż. Za

„Dzieje Tristana i Izoldy” – plan wydarzeń:1. Ślub Riwalena i Blancheflor, rodziców Tristana.
2. Narodziny Tristana, śmierć jego rodziców i wychowanie chłopca przez Rohałta.
4. Uprowadzenie małego Tristana przez norweskich kupców i pozostawienie go w Kornwalii.
5. Powitanie Tristana i przyjęcie go na służbę do króla Marka.
6. Życzliwe rozwinięcie się relacji króla Marka i Tristana.
7. Prawda o więzach rodzinny króla Marka i Tristana.
8. Walka z Morhołtem i zwycięstwo Tristana.
9. Prośba śmiertelnie rannego Tristana o spuszczenie go w łódce na morze.10. Odnalezienie Tristana przez rybaków.
11. Uzdrowienie Tristana przez irlandzką królewnę – Izold Złotowłosą.
12. Powrót Tristana do Kornwalii i posądzenia baronów.
13. Decyzja króla Marka o poszukiwaniu przyszłej żony.
14. Pojawienie się jaskółek z pasmem pięknych, złotych włosów.
15. Przysięga Tristana dotycząca odnalezienia kobiety o złotych włosach.
16. Wiadomość o smoku siejącym spustoszenie w Irlandii i wygrany pojedynek Tristana z bestią.17. Wykorzystanie zabitego potwora oraz zranionego Tristana przez tchórzliwego kasztelana pragnącego zdobyć rękę królewny Irlandii.
18. Udanie się królowej i królewny pod jamę smoka i odnalezienie przez nie Tristana oraz uciętej głowy bestii.19. Opieka królewny nad Tristanem, odkrycie dokonanego przez niego zabójstwa jej wuja – Morhołta.20. Chęć pomszczenia krewne

„Dzieje Tristana i Izoldy” to powieść, której autorem jest Joseph Bedier. Została napisana w XIII wieku. Jest to starofrancuski romans dworski, w którym przedstawiony jest wzorzec osobowy rycerza. Utwór był wzorowany na staroceltyckich legendach.W rozdziale pierwszym mamy przedstawione dzieciństwo Tristana. Jego ojciec wyjechał na wojnie i jak się potem okazało został zabity przez diuka Morgana. Matka natomiast zmarła tuż po jego narodzinach. Przed śmiercią wyjaśniła, że jego imię oznacza zrodzony przez cierpienie. Chłopiec był więc zmuszony wychowywać się bez rodziców. Pod swój dach przyjął go Rohałt Dzierżący Słowo. Nie chciał, aby Tristan został zamordowany, więc podał go za własnego syna i wychowywał ze swoimi dziećmi. Chłopiec w wieku siedmiu lat zaczął uczyć się pod opieką Gorwenala, który pokazał mu jak odpowiednio posługiwać się mieczem, tarczą, łukiem, miotać pociski z kamieni. Uczył, co to kłamstwo, zdrada oraz jak ich nienawidzić. Wprowadził go w zasady etosu rycerskiego: należy pomagać słabszym, dotrzymywać danego słowa. Tristan pobierał nawet nauki gry na harfie. Rohałt stał się popularny i chwalony przez wszystkich, że ma takiego syna, który jest szlachetny, dumny, dobrze zbudowany, wierny i odważny.Pewnego dnia tytułowy bohater został uprowadzony i wywieziony do innego kraju. Tam trafił na dwór króla Marka. Monarcha okazał się być bratem jego matki. Chłopak na kornwalijskich statkach dopłynął na ziemię diuka Morgana i zabił go, gdyż był to morderca jego ojca Riwalena. Następnie decyduje się służyć królowi Markowi z Kornwalii. Tam brał udział w pojedynku z Morhołtem, którego ostatecznie pozbawił życia. Był to dzień w którym Izolda Jasnowłosa zdecydowała się pałać nienawiścią do Lończyka Tristana. Jak się okazało wuj kobiety podczas walki wbił przeciwnikowi ostrze nasączone jadowitą substancją. Przez to tytułowy bohater czuł się źle, a z jego ran płynęła zatruta krew. Na jego prośbę został zaniesiony do barki i wypłynął na morze, gdzie przebywał siedem dni i nocy. Pewnego dnia jego bezwładne ciało znaleźli rybacy i zanieśli go na brzeg do kobiety, która mogła go uzdrowić. Okazało się, że Tristan trafił do niebezpiecznego miejsca, którym był Weisefort. Tam przebywała Izolda Jasnowłosa, która pragnęła jego śmierci. Mężczyzna był nią zafascynowany i podał się za lutnistę płynącego do Hiszpanii, jednak piraci napadli jego statek, dlatego jest ranny. Nikt nie miał wątpliwości co do jego tożsamości, gdyż trucizna znacznie zniekształciła jego twarz. Po czterdziestu dniach rysy mężczyzny zaczynały wracać do normalnych kształtów, więc uciekł z powrotem do króla Marka.Na dworze monarchy urzędowało czterech baronów: Andret, Gwenelon, Gondoin i Denoalen. Każdy z nich nienawidził Tristana, gdyż miał on najlepszy kontakt z królem i był z nim spokrewniony. Nie chcieli, aby to on otrzymał ziemie, które oferował Marek. Wszyscy więc zaczęli namawiać króla, aby znalazł sobie żonę, która dałaby mu potomka. Nie chciał on jednak się ożenić. Kiedy przebywał w swojej komnacie, na parapecie jego okna zauważył dwie jaskółki. Jedna z nich upuściła długi, jasny, kobiecy włos. Marek oznajmił baronom, że weźmie za żonę kobietę, do której należy znaleziony włos. Wydawało mu się niemożliwe, że ktoś może ją znaleźć.Tristan udał się do Irlandii szukając dziewczyny o złotym warkoczu. W kraju tym odbył walkę ze smokiem, którą zwyciężył, gdyż pozbawił potwora głowy. Na miejsce walki wieczorem udała się Izolda wraz z Perynisem oraz Brangien. Kobieta wiedziała już o małżeńskich planach króla Kornwalii odnośnie jej córki. Obie panie zajmowały się ranny. Młodsza z nich dostrzegła piękność młodzieńca. Kiedy

Dziecięctwo Tristana
Król ziemi lońskiej – Riwalen, pomógł królowi Markowi pokonać nieprzyjaciół. Ten w ramach wdzięczności i podziękowania za pomoc, dał mu swoją niezwykle piękną siostrę Blancheflor za żonę. Zaraz po ślubie władca wyruszył walczyć, jednak na nieszczęście poniósł porażkę i zginął. Kobieta urodziła syna. Nadała mu imię Tristan, co oznaczało „smutek”. Zaraz po tym umarła. Małym sierotką zaopiekował się marszałek Rohałt, z kolei jego nauczycielem sztuki rycerskiej stał się Gorwenal. Pewnego dnia norwescy kupcy podstępnie zwabili młodego chłopczyka na statek i takim oto sposobem został porwany. Jednak niedługo po uprowadzeniu rozszalała się burza. W wyniku tego przestraszeni porywacze zdecydowali się uwolnić dziecko. Ten dzięki temu dotarł do zamku króla Marka. Spotkał się tam z bardzo życzliwym przyjęciem, a Rohałt zrelacjonował władcy jego pochodzenie.
Morhołt z Irlandii
Tristan był niezwykle oddany swojemu opiekunowi. Bez najmniejszego wahania stanął do walki z jeszcze niezwyciężonym Morhołtem pochodzącym z Irlandii. Zdarzyło się tak, gdyż ten zaproponował, aby zamiast płacenia mu lenna, jeden z rycerzy zdecydował się stanąć z nim do pojedynku. Chłopak po walce pokonał go, zatapiając ostrze swego miecza w jego czaszce. Ten cios był, jak się nietrudno domyśleć, śmiertelny. Jednak sam został również zraniony ostrzem z trucizną, dlatego też poprosił o umieszczenie go w łodzi i spuszczenie na fale morskie. Los był mu jednak przychylny i został odnaleziony przez rybaków. Ci zaś przywieźli konającego mężczyznę do portu w Irlandii. Tam został uleczony przez królewnę zwaną Izoldą Złotowłosą. Dziewczyna nie wiedziała, że właśnie pomogła osobie, która stała za śmiercią jej krewnego.
Szukanie Pięknej o Złotych Włosach
Po wróceniu do Kornwalii mężczyzna dowiedział się o dworzanach namawiających króla, aby ten się ożenił. Władca postanowił odwlekać tę sprawę jak najdłużej, dlatego też powiedział, iż ożeni się tylko z właścicielką złotego włosa przyniesionego przez jaskółki. Jak zawsze wierny mu Tristan obiecał odnalezienie Złotowłosej. Zaczął przygotowywać statek kupiecki do podróży i następnie wyruszył drogą morską znowu do Irlandii. Kiedy tak sobie rozmyślał podczas wyprawy, jakby tu zdobyć kobietę dla swojego władcy, doszła do niego wiadomość o smoku siejącym spustoszenie w kraju. Król przyrzekł, że jeżeli osoba będzie w stanie zabić smoka i tego czynu dokona, otrzyma rękę jego córki. Wyzwanie było tym bardziej przerażające, iż wielu śmiałków i doświadczonych rycerzy próbowało swoich sił, lecz polegali w walce. Tristan zaś podołał wyzwaniu i wyciął zwierzęciu język jako dowód wykonania zadania. Następnie po długiej bitwie zemdlał. Spowodowane było to wycieńczeniem, smoczym jadem i odniesionymi ranami. Jego zasłabnięcie wykorzystała inna osoba. Obcięła martwemu stworzeniu głowę i dumnie udała się do pałacu po swoją „nagrodę”. Traf chciał, iż Izolda mu nie uwierzyła i poszła osobiście do jamy niegdyś zajmowanej przez potwora i to właśnie tam znalazła nieruchome ciało Tristana. Matka dziewczyny dostrzegła przy nim język zwierza, co tylko potwierdziło prawdziwego wybawcę. Niewiasta z wielką starannością obmyła poniesione przez bohatera rany. W mężczyźnie widziała pewnego rodzaju wybawcę, który uchronił ją przed związkiem małżeńskim z tchórzliwym kasztelanem. Jednak po pewnym czasie pielęgnacji, dostrzegła na zbroi szczerbę pozostawioną przez miecz. Niezwłocznie porównała ją z odłamkiem żelaza, jaki został wyciągnięty z czaszki Morhołta. Zdała sobie wtedy sprawę, komu pomogła ocaleć. Zamierzała pomścić śmierć krewnego, jednak mężczyzna zdołał wytłumaczyć jej, że ten zginął w uczciwej walce. Po ujawnieniu motywów jakie kierowały śmiałkiem – chęć zdobycia Izoldy Złotowłosej nie dla siebie, lecz swojego króla, władca Irlandii godzi się na wyruszenie ukochanej córki za morze i wyjście za mąż za Marka.
Napój miłosny
Tristan i Izolda udali się w podróż z powrotem do Kornwalii. Podczas jednego z dość upalnych dni, przez czysty przypadek, wypili napój miłosny, który został przygotowany dla dziewczyny i jej przyszłego męża przez matkę niewiasty. Chciała, aby córka była chociażby pozornie szczęśliwa. Moc skrywana w miksturze sprawiła, iż zapałali do siebie ogromną miłością i namiętnością praktycznie nie do pokonania.
Brangien wydana niewolnikom
Para zakochanych dociera do Kornwalii. Król Marek wręcz natychmiastowo poślubił urodziwą Izoldę. W noc poślubną, którą miała spędzić z mężem, wymknęła się, a jej miejsce tymczasowo zajęła jej oddana służąca imieniem Brangien. Z punktu widzenia zwykłego mieszkańca królestwa, kobieta była w szczęśliwym związku małżeńskim z bardzo dobrym królem Markiem, natomiast Tristan był wiernym wasalem. Rzeczywistość okazywała się nieco inna. Prawdą był fakt, iż zostali opętani przez eliksir miłosny, przez co zmuszeni byli do okłamywania wszystkich wokół i używania licznych podstępów, aby móc się spotykać. To było o wiele silniejsze od nich. Królowa bała się wyjawienia prawdy i dlatego postanowiła wydać rozkaz zabicia jej służki – Brangien. Niedługo potem zrozumiała, jak straszliwy błąd popełniła oraz jak wielką wiernością i poświęceniem wykazała się kobieta. Wtedy okazało się, że na szczęście słudzy nie uśmiercili dziewczyny. Od tamtej pory powróciła przyjaźń łącząca Brangien i Izoldę.
Wielka sosna
Czterej baronowie, którzy byli wrogami Tristana, postanowili donieść królowi o prawdopodobnym romansie jego siostrzeńca z królową. Marek po tych informacjach zadecydował odprawić swojego krewnego z zamku. Para zakochanych bardzo to przeżywała, gdyż opuszczenie murów pałacu równało się brakiem możliwości częstych lub nawet jakichkolwiek spotkań. Spokoju nie dawały im również myśli, iż to także dręczy króla, że jego siostrzeniec nie może godnie mieszkać razem z nim. Pomimo tych wszystkich przeciwności nie pozwolili oni zgasnąć swojemu uczuciu. Każdego wieczora, żeby nie wzbudzić niczyich podejrzeń, potajemnie spotykali się w ogrodzie, a dokładniej pod sosną. Przez te nocne schadzki królowa była pogodna i radosna. Baronowie nie wierzyli, że jest to spowodowane miłością do swojego męża i domyślali się o jakimś sposobie, który pomaga kochankom, pomimo zakazów, się widywać. Karzeł Frocyn przekonał władcę, aby ten przyczaił się wśród gałęzi owego drzewa i dzięki temu sam na własne oczy przekona się o prawdzie. Podstęp zakończył się jednak niepowodzeniem, gdyż Tristan w porę ujrzał w tafli wody odbicie schowanego króla i rozmawiał z Izoldą o zranieniu dobrego władcy i winie. Marek zlitował się słysząc te słowa i wybaczył siostrzeńcowi.
Karzeł Frocyn
Baronowie byli zawiedzeni faktem, iż ich plan się nie powiódł i na dodatek przyczynili się do odzyskania łaski Tristana u króla. Ponownie namówili Marka, aby ten wezwał karła Frocyna i złapał parę na gorącym uczynku. Przybysz wymyślił niecny plan. Polegał on na tym, żeby rozsypać trochę mąki dookoła posłania królowej i jej rzekomego kochanka. Mężczyzna był ranny, dlatego też, jeżeli będzie chciał wymknąć się w nocy, to spadnie chociażby jedna kropla na podłogę i wtedy będzie można zobaczyć czy rzeczywiście gdzieś oboje chodzą. To zgubiło zakochanych. Wściekły król wydał rozkaz o ich zabiciu bez żadnego sądu.
Skok z kaplicy
Kiedy Tristan szedł na miejsce egzekucji, poprosił o trochę czasu na modlitwę w kaplicy znajdującej się nad urwiskiem. Gdy ochrona zostawiła go samego, postanowił wyskoczyć przez okno. Jakimś cudem udało mu się przeżyć. Został odnaleziony przez giermka imieniem Gorwenal. Te przyniósł mu broń i oboje schowali się w krzakach. Wspólnie zastanawiali się jak uratować bardzo przestraszoną królową. Niedługo potem Izolda została przywieziona do palącego się stosu, na którym miała spłonąć. Od tego straszliwego losu „uchronił” ją przywódca trędowatych. Zaproponował oddanie im kobiety. Marek przystał na tę propozycję i niewiasta zosta�

„Dzieje Tristana i Izoldy” jest legendą, przekazywaną z ust do ust przez pokolenia. Na początku utworu, pojawia się jego zakończenie. Jest to historia nieszczęśliwej miłości, zresztą Tristan jest postacią, która przez całe życie ma „pod górkę”, Tristan jest sierotą. Można powiedzieć, że jest to poniekąd również książka o handlu ludźmi, czego miał doświadczyć Tristan, pojmany przez Norwegów. Pojawia się tutaj symbolika ponadnaturalna, gdy Norwedzy stwierdzają, że rzekomo bóg mórz, czyli Njord się gniewa, iż dokonali tego porwania. Jest to książka o znaczeniu losu,karmy w życiu człowieka. Król Marek, do którego trafia bohater okazuje się być bratem matki Tristana. Jest to dzieło o niezwykle trudnych relacjach, które mogą zdarzyć się w życiu, bowiem należy stwierdzić że król Marek był ważną postacią dla Tristana, chciał być Mu oddany i lojalny. Tristan był dobrym, niezwykle sprawnym człowiekiem, pełniącym prawą rękę króla Marka. Tristan przybywa na wyspę, gdzie poznaje siostrzenicę Morhołta, która obiecała sobie, że zabije Tristana, jednakże leczy Go z chorób, tą dziewczyną jest Izolda. Tristan wraca do Kornwalii, do króla Marka. Jest to opowieść o walce o władzę, doradcy króła chcą się pozbyć Tristana. Znajdziemy tutaj wiele wątków ponadnaturalnych, o smokach, o eliksirach miłości, o licznej symbolice vide ptaki. Jest to opowieść o czasach, kiedy cnota, dziewictwo kobiety było ważną wartością, Izolda gdy dostała się już na dwór króla Marka straciła cnotę. Wierny królowi, Tristan znajduje się w konsternacji, gdyż wspólnie z Izoldą wypił eliksir, który spowodował, że zakochali się wraz z Izoldą w sobie bez pam

Tristan – jest to średniowieczny, bardzo odważny oraz dzielny rycerz. Na swoim koncie ma wielu pokonanych wrogów. Zwycięstwa zdobywane były nie dzięki szczęściu, tylko w wyniku doskonałego przygotowania do pełnienia tej funkcji. W procesie jego nauczania nacisk kładziono nie tylko na sztukę sprawnego posługiwania się bronią, ale również na ważne cechy moralne jakimi są gardzenie kłamstwem, poczucie honoru, stawanie w obronie słabszych, jak i wierna służba władcy. Dodatkowo jego innymi zdolnościami było śpiewanie i granie. Zawsze też potrafił zachowywać się na dworze. Cechowała go bezinteresowność i oddanie. Mężczyzna tak bardzo pokochał króla, jak i Kornwalię, że wyrzekł się dziedzictwa na rzecz służby nowej ojczyźnie. Śmiało wyruszył do wrogiej mu Irlandii, aby przywieźć stamtąd władcy piękną niewiastę, którą nazywano Izoldą Jasnowłosą. To pokazuje jak bardzo pragnął zapewnić mu szczęście. Dla niego był gotowy do rezygnacji z tronu, który należał mu się po bezdzietnym Marku. Wioząc kobietę do jej nowego domu, stała się rzecz niespodziewana. Oboje wypili eliksir i się zakochali w sobie. To zmieniło zachowanie bohatera. Dla miłości był w stanie zrobić bardzo wiele, nawet mógł wyrzec się honoru i zasad. Kłamał oraz oszukiwał władcę, któremu to przysięgał wierność. Jak przystało na wzór rycerski, nie bał się śmierci i z godnością na nią oczekiwał. Dowodem na to może być moment, kiedy to ugodzony zatrutym ostrzem Morhołta poprosił o spuszczenie go w łódce na morze. Był świadomy, że musiałby stać się cud, aby powrócił do zdrowia.

Izolda Jasnowłosa – była ona córką władcy Irlandii. Jej matka przekazała jej wszystkie tajniki niezwykle trudnej do opanowania sztuki jaką było przyrządzanie leków na bazie ziół oraz staranne opatrywanie ran. Dzięki właśnie tej wiedzy i umiejętnościom aż dwukrotnie uratowała życie Tristanowi. Była wtedy nieświadoma tego, iż pomaga uzdrowić zabójcę jej wuja. Kiedy tylko dziewczyna zdała sobie sprawę z prawdziwej tożsamości owego rycerza, bez żadnego zawahania podniosła rękę na pogromcę smoka. Zaniechała jednak zemsty po usłyszeniu o pojedynku jaki rozegrał się pomiędzy mężczyznami. To Morhołt rzucił wyzwanie i poległ w uczciwej walce. Izolda usłyszała również o opowieści o złotym włosie. Uwierzyła po tym, że Tristan przyjechał właśnie po nią, ponieważ są sobie przeznaczeni. Dowiedziawszy się o prawdziwym powodzie – zdobyciu jej dla króla Marka, poczuła się oszukana. Płynąc statkiem wypiła przez przypadek zaczarowaną miksturę, po której to niechęć oraz uraza została zastąpiona bezgraniczną miłością i namiętnością. Reakcje Izoldy w utworze na różne rzeczy dowodziły o jej gwałtowności oraz kierowa

„Dzieje Tristana i Izoldy” to opowieść o miłości, która pokonała śmierć. Jest to opis wydarzeń opartych na miłości, zdradzie, przysięgach i śmierci.
Na dwór króla Kornwalii trafia Tristan, syn Blancheflor i Riwalena. Rodzice chłopca zginęli, a on był wychowywany przez marszałka Rohałta. Chłopiec cieszy się sympatią Marka, a gdy dorasta, staje się jego przyjacielem i towarzyszem broni. Dokonuje wiele bohaterskich czynów, czym zasługuje na podziw i uznanie na królewskim dworze. Dzięki niemu kraj zostaje uwolniony od groźnego wroga, on sam jednak zostaje ranny. Prosi, aby najbliżsi ułożyli go w łodzi bez wioseł i zostawili na pastwę losu. Po kilku dniach łódź dopływa do Irlandii. Tristan zostaje odnaleziony przez Izoldę o złotych włosach, która go leczy.
Tristan wraca do domu, a król deklaruje, że przekaże mu swój majątek. Wzbudza to gniew jego bliskich, którzy twierdzą, że powinien się ożenić i postarać o następcę tronu. Król przystaje na tę propozycję. Marek postanawia, że ożeni się z właścicielką złotego włosa. Tristan wie, czyj to włos i obiecuje, że odnajdzie jego właścicielkę. Wyrusza do Irlandii, gdzie zabija smoka. W dowód wdzięczności otrzymuje za żonę Izoldę. Tristan twierdzi jednak, że przybył, aby sprowadzić Izoldę do swojego pana. Matka dziewczyny ofiarowuje córce tajemniczy eliksir, który ma sprawić, że małżonkowie mają wypić w noc poślubną i który sprawi, że się pokochają. Tymczasem płyn wypijają Izolda i Tristan, którzy zakochują się w sobie tak bardzo, że nie wyobrażają

Opowieść o dziejach Tristana i Izoldy prawdopodobnie zrodziła się pomiędzy plemionami celtyckimi zamieszkującymi okolice kanału La Manche. Celtowie byli ludem, który zajmował ziemie Wyspy Brytyjskiej, dzisiejszej Francji, a także północnej Italii w VI-III wieku p.n.e. Dokładny czas powstania utworu pozostaje kwestią sporną i nieustaloną. Później próbowano ją spisać, aż Józef Bédier w 1900 roku stworzył utwór z zachowanych fragmentów popularnej wersji Francuskiej.

DZIEJE TRISTANA I IZOLDY – CZAS AKCJI

Dokładny czasu akcji nie jest możliwy do konkretnego ustalenia. Jedyne co można powiedzieć to, że jest to okres średniowiecza, prawdopodobnie wczesnego, zważywszy na dosyć liczne walki o terytoria i zmieniające się granice. Jednak jest to już okres po wprowadzeniu chrześcijaństwa. Chociaż kształtuje się ono nadal. Toteż postrzeganie wiary, religijność i przestrzeganie zasad ma nieco inny wymiar odbiegający swoim rodzajem od późniejszego chrześcijaństwa, bardziej ujednoliconego i określonego. Bowiem sprow