Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Recenzja książki
Kiedy usłyszałam, że do następnego tygodnia muszę przeczytać lekturę byłam zdruzgotana. Kto przecież lubi jak coś się mu każe? Jednak kolejnego dnia gdy usiadłam do tej książki zdziwiłam się, bo moja opinia zmieniła się o sto osiemdziesiąt stopni.
George Byron tworzy w powieści model bohatera byronicznego. W utworze cały czas tajemniczy Giaur samotnie wędruje po Grecji, która okupowana przez Turków staje się czymś na kształt więzienia. Jako obcokrajowiec i chrześcijanin bohater wyróżnia się na tle innych postaci utworu, którzy są muzułmanami. Swoim postępowaniem idealnie oddaje cechy epoki romantyzmu.
Kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z Giaurem zrozumiałam, że historia już się toczy. Pędził na czarnym koniu u brzegu morza. Dzięki temu z coraz większym zaciekawieniem czytałam dalej. Po jakimś czasie dowiaduję się, że kogoś kocha. Niestety jest to nieszczęśliwa miłość. Nie powinien darzyć uczuciem kobiety, a jednak buntuje się przeciw normom moralnym, jako jednostka nieprzeciętna. Chociaż Leila (ukochana naszego samotnika) żyje z innym mężczyzną – Hassanem, główny bohater nie potrafi odpuścić. Autor nie ujawnia stanowiska płci żeńskiej w stosunku do obydwu mężczyzn, gdyż jest ona jedynie opisywana. Nie tworzy akcji. Przez brak kobiecej obecności książka wydaje się być jednak nie dopełniona w stu procentach. Opis postępowań z muzułmańskimi kobietami jest przerażający i w tej książce dobrze jest to zawarte. Przez niewierność Leili zostaje ona utopiona przez Hassana. Giaur obwinia się o śmierć ukochanej i w swej spowiedzi stwierdza, że najlepiej byłoby aby nigdy go nie pokochała. Oznacza, że mógł mieć wyrzuty sumienia ze względu na miłość do kobiety? Aby ulżyć swojej burzliwej naturze Giaur niszczy pałac zabójcy, zabija jego armię oraz jego samego. Autor pokazuje w tym momencie jak bardzo nieobliczalny i szalony może być zakochany człowiek. Przez całą książkę nie zdradza imienia ani nazwiska głównego bohatera, gdyż tak naprawdę ,,Giaur’em” muzułmanie nazywali chrześcijan. Widać tu, że cały czas Byron chce uzyskać anonimowość postaci. Dzięki temu mogłam przez chwilę stać się Giaurem, który galopował na wierzchowcu.
Jako bohater romantyczny najbardziej urzekł mnie tym, że jest człowiekiem czynu. Dla niego słowa nie oddawały tego jak bardzo kochał Leilę .
,, Kochałem, Ojcze- o, nie – ubóstwiałem – Lecz to są słowa, słowo często kłamie – Ja miłość moją czynem pokazałem”.
Uczucie,
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
które zrodziło się w nim przekształca się w rozpacz do ukochanej. Po dokonanej zemście na Hassanie, nie czuje satysfakcji czynu. W pełni staje się człowiekiem samotnym, odczuwa pustkę w swojej duszy i sercu, przez co nie czuje niczego ani szczęścia ani smutku. Dla autora miłość jest wieczna i jest ona najważniejszą wartością w życiu, dla niej można zrobić wszystko, a jej brak powoduje wieczny ból. Nie da się o niej zapomnieć – zawsze zaprząta umysł. Ludzie zakochani są warci dużo więcej niż ci, którzy nie doświadczyli tego uczucia. Chociaż bywa bolesna jest wszystkim dla tego, który się jej poddaje.
Jeżeli chodzi o całą książkę nie mogę być tu jednostronna. Na pewno książka pokazuje ogólne uczucia takie jak: miłość, oddanie, wierność czy złość, ale czy w sposób uniwersalny? Cała uwaga czytelnika, jednak przez cały utwór skupiona zostaje na jednej postaci, która postępuje inaczej niż powinna. Wydziera się ze schematu dotychczasowego bohatera oświecenia i staje się inteligentnym ale też buntowniczym autorem własnego życia. Myślę, że autor mógł na miejsce Giaura wstawić grupę indywidualistów, ale przecież mogłoby zmienić to całkowicie historię jaką zawarł Byron w opowieści. Kolejnym dla mnie dość nie dobrym pomysłem było umieszczenie postaci kobiecej jedynie w opisach mężczyzn. Przez to nie możemy dowiedzieć się kim była tak naprawdę kobieta i co kierowało ją kiedy to zdradzała Hassana. Ciekawie pokazał postawę obcokrajowca w samym środku okupowanej przez Turków Grecji. Można to na pewno podstawić do jakiś współczesnych wydarzeń, gdyż te w książce mogą być zwykłą metaforą. Wspominałam o tym wyżej, ale bardzo podoba mi się też to, że Giaur nie ma tak naprawdę imienia, przez co również możemy interpretować to nie tylko na poziomie dosłownym utworu.
Książka zrobiła na mnie zadziwiające wrażenie. Dzięki rymom czytało się ją niezwykle dobrze, a długość utworu nie przerażała już od samego początku. Oprócz zmiany zdania na niektóre poglądy, które autor zawarł w ,,Giaur’rze” wróciło moje zamiłowanie do czytania. Bohater, choć według mnie niedoskonały, pobudził moją wyobraźnie dzięki w pewnym sensie wyjątkowości bo przyznam się nie pamiętam kiedy spotkałam się z takim bohaterem. Bardzo polecam tą powieść tym, którzy nie lubią czytać długich i żmudnych powieści z opisami jak z kosmosu. Ja, z początku myśląca o lekturach szkolnych jako o złu wcielonym, dałam radę więc ty czytelniku też na pewno sobie z tym poradzisz 😉
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Opracowanie
Jednym z ciekawszych okresów literackich, zarówno pod względem powstałej wówczas literatury i sztuki jak i światopoglądu, jest epoka romantyczna. Romantyzm to nie tylko zespół cech wyróżniających sztukę, a przede wszystkim literaturę europejską. Jako ruch intelektualny nasycił swymi tendencjami także myśl filozoficzną, teorie społeczne, historiozofię i politykę. Był nierozerwalnie związany ze zmianami, które zaszły w Europie na początku XIX wieku. Wstrząsem stała się Wielka Rewolucja, która wprowadziła nowe warstwy nie tylko do korzystania, ale i do tworzenia dóbr kultury, i która zapoczątkowała proces jej demokratyzacji w całej Europie. W literaturze tego okresu można dostrzec bunt przeciwko wszelkim tyraniom, dążenia wyzwolicielskie, sprzeciw przeciwko uciskowi. Na kształtowanie się nowych wymagań stawianych literaturze oddziaływała też wzrastająca świadomość odrębności narodowych.
W przeciwieństwie do oświecenia, kiedy religia nie miała zbyt wielkiego znaczenia w życiu społeczeństwa, kiedy głoszono wyższość doświadczenia nad wiarą, w okresie romantyzmu odgrywała ogromne znaczenie zarówno w życiu pojedynczych jednostek jak i całych narodów już w najdawniejszych czasach. Religia odgrywała również ważną rolę w romantyzmie. Dokonując analizy literatury, można dostrzec kilka charakterystycznych typów postrzegania Boga, stosunku do religii i wiary.
„Giaur” to powieść G. B. Byrona. Jest to tzw. powieść bajroniczna – powieść poetycka. Powieść poetycka jako nazwa gatunkowa, która w naszych czasach określa romantyczny poemat fabularny wierszem nieco większego formatu z niedygresyjnym tokiem narracyjnym, utrwaliła się w Polsce, w praktyce krytycznej pod koniec lat 60 – tych XIX wieku. Wcześniej pojawiały się utwory określane mianem „poetycznej powieści’.
Autorstwo nowego gatunku przypisuje się Walterowi Scottowi i Georege’owi Baronowi. Od nazwiska tego ostatniego powstało określenie bajroniczny, bajronizm, postawa bajroniczna i poemat bajroniczny. Sławny był sam Byron, który, ponosząc w 1824 roku śmierć w Grecji, stał się symbolem jedności słowa i czynu. Z racji doświadczeń podróżnika
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
, Byron wprowadził do pierwszych powieści poetyckich tematykę orientalną. Powieść poetycka jest zwykle utworem egzotycznym, a bohater jej występuje w kostiumie obcych odległych ludów, dawno minionych czasów, albo uprawia jakaś osobliwą w cywilizowanym świecie profesję, na przykład korsarza. Nigdy miejscem akcji tych utworów nie było miasto lub wieś.
Narracja powieści poetyckiej pozwala autorowi na zabieranie głosu od siebie, na komentowanie, na objawianie własnego stosunku do świata. Epicka narracja daleka jest w powieści poetyckiej od ciągłości i porządku, zdarzenia nie są podawane w ich czasowej kolejności, ale bywają w nieoczekiwany sposób przestawiane, dramatyczne zwroty sytuacji rozbijały jedność nastroju, a tajemniczość i umyślne zagmatwanie akcji były typową cechą gatunkową poematu bajronicznego. Giaur jest człowiekiem owianym tajemnicą. Wyróżnia się wielkim umysłem i gorącym sercem. Mimo wielu zalet, cechuje go chęć zemsty. Giaur walczy z wrogami, jednak jednocześnie przeżywa wiele rozterek. Przyczynia się do ucieczki w osamotnienie, którą utożsamia z wolnością. dzieło jest przesycone akcentami antytyrańskimi i antytotalitarnymi oraz niepodległościowymi. Wala podjęta przez bohatera ma charakter ponadnarodowy, jest walka podejmowaną w imię wolności. Niewolę Greków można utożsamić z niewolą ludzkości, a walka Greków jest jednocześnie walką przedstawicieli innych narodów. Tragizm wyborów bohatera oprowadzi go do samotności i śmierci. Jednocześnie trzeba zwrócić uwagę na to, że bohater pogardza śmiercią, a samobójstwo postrzega jako przejaw tchórzostwa. Jego spowiedź jest pozbawiona skruchy, bohater nie żałował swojego życia i czynów, których się dopuścił. Jest postacią pełną sprzeczności. Z jednej strony jest wrażliwym i czułym kochankiem, z drugiej strony – zbrodniarzem. Na uwagę zasługuje rola miłości w życiu bohatera. Giaur porwał kobietę, w której się zakochał, i która była branka samego Hassana. W swoich działaniach kierował się egoizmem, nie Brał pod uwagę, że naraża ukochaną kobietona śmierć. Można śmiało stwierdzić, iż jest on odpowiedzialny za śmierć młodej kobiety
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Problematyka
„Giaur” George’ a Byrona jest pozycją doby romantyzmu. Byron jest jednym z prekursorów romantyzmu europejskiego. Książka opowiada o miłości, o walce o kobietę. Giaur oznacza kogoś, kto nie jest muzułmaninem, na obszarze tureckim, gdzie panuje islam. Giaur podjął ryzyko, spróbował, poległ i musiał zapłacić wielką karę. Giaur, występuje przeciwko światu, jest samotnym buntownikiem, non konformistą. Byron opisał jednostkę wybitną, która jest niezwykle samotna. Byron mówi o miłości, tej jednej jedynej, którą każdy człowiek przeżywa raz w życiu. W pewien sposób jest to pozycja historyczna, o Grecji, która chciała się wybić na niepodległość spod Turków. Adam Mickiewicz, czytając „Giaura”, dojrzał w Nim pewne powiązanie między opisywaną Grecją a Polską doby XIX w. Warte odnotowania, iż sam pisarz, George Byron walczył o niepodległość Grecji, był Brytyjczykiem, a więc człowiekiem obcym, kimś spoza Hellady. Grecy płakali po śmierci Byrona, uznając pisarza za symbol walki o niepodległość „kraju Sokratesa”. Giaur jest tajemnicą, niewiele o Nim wiemy. Giaur jest ciekawą postacią, On działa, walczy o ukochaną Kobietę, tym się różni „byronizm” od „werteryzmu”, bohater u Byrona walczy, działa, zmaga się z rzeczywistością, jako bohater romantyczny musi przegrać ale „coś robi”. Giaur jest tym, który potrafi poświęcić wszystko, morduje Hassana myśląc wyłącznie o Leili, tylko o Niej. Bohater werteryczny jest egoistą, skupiony na własnym ego, na „ja”, Werter jest mizoginistą. „Giaur” jest o miłości do kobiety, o mężczyźnie, który nie ma zahamowań, by się zemścić za śmierć Ukochanej, to Ona jest ważna, to Ją, Leilę stawia na piedestale. Hassan jest przedstawicielem Turków, najeźdźców, natomiast Giaur to symbol Grecji, chcącej się wybić na niepodległość. Byron mówi o mścicielu, o sile zemsty. Byron wprowadza tzw. „ciemny romantyzm”, bez skrupułów, bez kontemplacji samego siebie. Z naszych twórców jedynie Antoni Malczewski w „Mari
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
ii”. Bardzo sobie cenię „Giaura”, ten angielski, czarny, byronowski romantyzm nie ma w sobie nic z zażenowania, mamy pełnokrwistego mężczyznę, który chce zawalczyć o panią swego serca, a nie płaczka i mizoginistę. Byron porusza kwestię wolności jednostki, Giaur marzy o tym by samemu być wolnym, jak też by Grecja była wolna. „Giaur” jest o sile jednostki, dumnej, nie uznającej autorytetów, silnej zdecydowanej, niosącej w sobie tajemnicę. Giaur jest symbolem postaci byronowskiej, w literaturze polskiej kimś takim będzie poniekąd Jacek Soplica jak też Konrad Wallenrod, choć najbliżej jest do Niego postaci Kordiana. Leila jest swego rodzaju femme fatale, o tym jaki był to typ Kobiety, najlepiej świadczy iż, gdy został zdradzony od początku miał pewność, że to żadna inna z Jego żon, lecz właśnie Leila. W ramach odwetu zabija Ją, za co sam zostaje zamordowany przez Giaura. Co ciekawe Giaur uważa że Hassan postąpił słusznie. „Giaur” jest o trudnej miłości, zarówno Hassan cierpiał, jak też Giaur. Jest to książka o dzikiej miłości, co dostrzega spowiednik udzielający Giaurowi sakramentu pokuty i pojednania. Wyobraźmy sobie sytuację, w której Hassan, będąc w zgodzie z prawem Islamu, musi wydać na śmierć Kobietę, którą darzy miłością. Byron wprowadza w utworze wątek orientalizmu, mamy tutaj ujęty mistycyzm, szeroko ujętą duchowość vide wybór zakonu przez Giaura, właśnie tego, a nie innego miejsca, w którym spędza 6 lat. George Byron jest zafascynowany światem Orientu, muzułmańskimi świętami, kiedy to nad miastem błyszczą tysiące świateł. W momencie śmierci czuje się rozdarty wewnętrznie. „Giaur” jest istotny, gdyż budował świadomość ludzi epoki. Mamy miłość rozpisaną na dwie kultury. Reasumując, warto sięgnąć po to dzieło literatury światowej o:
trudnej miłości, uczuciu które pali
różnicach kulturowych
walce o niepodległość, zarówno w ujęciu osobistym jak też w znaczeniu państwa, zresztą utwór „Giaur” jest dedykowany Grekom, walczącym o niepodległość
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Czas i miejsce akcji
„Giaur” George’ a Gordona Byrona toczy się pomiędzy 1774 a 1797 r. Mogę tak twierdzić, gdyż takich informacji udzielił pisarz w przedmowie. Pisarz wskazuje, iż wtedy Wyspy Jońskie należały do Rzeczpospolitej Weneckiej, zaś Albańczycy na powrót zdobyli Półwysep Peloponeski. Należy wskazać na fakt, iż Półwysep Peloponeski stanowił miejsce, które głęboko zafascynowało pisarza. Uważny Czytelnik zauważy, iż pisarz znajdował się pod wpływem uroku dorobku antyku, kiedy to Hellada wiodła prym. Nie byłoby powieści, gdyby nie „Grand Tour” pisarza, podróży po Europie datowanej na lata 1810- 1811, kiedy to przebywał również w Grecji. Pisarz wskazuje na fakt, iż zakończyła się już wojna pomiędzy Turkami a Imperium Rosyjskim, w 1777 r. zaś Republika Wenecka istniała do 1797 r., kiedy to decyzją „małego kaprala” Napoleona Bonaparte, została zlikwidowana. Akcja utworu rozgrywa się w Grecji, Helladę w niezwykle malowniczy sposób opisał autor na początku powieści. Pisarz opisuje przylądek Sunion oraz port mieszczący się w Pireusie. Sunion mieści się u połu
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
dniowo- wschodnich wybrzeży Attyki, na jego obszarze mieści się świątynia Posejdona. W okresie który opisuje Byron, Grecja stawia opór tureckiej okupacji, dąży do wybicia się na niepodległość. Mamy tutaj poniekąd wątek autobiograficzny, gdyż pisarz wspierał Helladę w drodze ku niepodległości. W miarę możliwości wspierał Greków finansowo, zaś Ci po dziś dzień uważają Byrona za bohatera narodowego Hellady, pomimo iż jak wiadomo nie był On Grekiem, tylko Brytyjczykiem. Akcja „Giaura” ma początek przy grobowej skale Temistoklesa. Byron czerpał wiedzę z przekazów Plutarcha, bądź też z przewodnika po Grecji, zapewne wydanego w j. angielskim. Jest to symboliczne miejsce, gdyż Temistokles był bohaterem walk o wolność antycznej Hellady, wygrał z Persami pod Salaminą. Warto przeczytać powieść dla opisu krajobrazów, skalistych wzgórz, po których pędzi Giaur, czyli „niewierny”. W utworze wskazany jest ponadto pałac Hassana. W lwiej części akcja powieści ma miejsce na półwyspie attyckim, niedaleko Aten oraz na wyspach Jońskich, wszystkie miejsca obejmują obszar Grecji.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Streszczenie krótkie
„Giaur” Byrona to opowieść o wielkiej miłości, zbrodni, cierpieniu i śmierci. Akcja utworu toczy się w malowniczej Grecji, którą najeżdżają Turcy. Narrator przekonuje, że Grecy powinni sprzeciwić się najeźdźcom.
Głównym bohaterem utworu jest Giaur. Jest to tajemniczy człowiek, Wenecjanin, chrześcijanin. Kiedy poznaje piękną Leilę, żonę Hassana, zakochuje się w niej bez pamięci. Nie dane jest im jednak szczęście. Zazdrosny małżonek podejrzewa, że Leila nie jest mu wierna. Kiedy nabiera co do tego pewności, postanawia się zemścić. Wobec kobiety, którą pojął za żonę, jest bezlitosny. Zgodnie z obowiązującym prawem podejmuje decyzję, że wrzuci niewierną kobietę do morza. Zadanie to zleca Emirowi. W środku nocy na morze wypływa statek. Umieszczona w worku Leila zostaje wrzucona do morza.
O planach Hassana dowiaduje się Giaur. Chce uratować ukochaną. Okazuje się jednak, że przybywa za późno. Dziewczyna się topi. Wydarzenie to powoduje rozpacz obu mężczyzn. Każdy z nich cierpi na swój sposób. Giaur nie może sobie znaleźć miejsca. Szaleje z rozpaczy. Robi sobie wyrzuty, że nie działał dość szybko. Znajduje też nowy cel w życiu – chce ukarać mordercę.
Hassan nie jest dumny z tego, co zrobił. Dręczą go wyrzuty sumienia. Uważa, że jedynym ratunkiem będzie dla niego kolejne małżeństwo. Wyrusza więc w podróż, by znaleźć następczynię Leili. Na taką okazję czekał Wenecjanin. W czasie drogi orszak Hassana zostaje napadnięty. Wszyscy jego tow
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
arzysze giną, on jednak nie chce zbaczać z drogi. Na jej końcu spotyka Giaura. Mężczyźni walczą. Hassan umiera. Matka Hassana nie doczekała się powrotu syna. Tatar informuje ją, że syn zginął w walce. Kobieta bardzo cierpi po stracie ukochanego dziecka.
Tymczasem Giaur nie może się odnaleźć w nowej sytuacji. Mimo że dokonał zemsty, nie jest szczęśliwy. Nie wie, jak dalej ma wyglądać jego życie. Cierpi z powodu wyrzutów sumienia. Wciąż na nowo przeżywa śmierć ukochanej i zabójstwo Hassana. Po wielu latach tułaczki postanawia, że wstąpi do klasztoru. Ofiaruje mnichom sporo pieniędzy, a ci o nic nie pytają i udzielają mu schronienia. Giaur nie uczestnicy w życiu klasztoru, nie modli się. Po wielu latach ma świadomość, że jego życie zbliża się ku końcowi. Miewa dziwne wizje, podczas których traci przytomność. Wypowiada słowa, których sensu mnisi nie rozumieją. Są zaskoczeni, jednak nie interweniują, o nic nie pytają. Pozostawiają mężczyznę w spokoju.
W końcu Giaur postanawia przerwać milczenie. Opowiada jednemu z mnichów o swoim życiu. Mówi, że świadomość cierpienia ukochanej kobiety nie pozwala mu dłużej żyć na tym świecie. Nie chce pokuty, nie chce rozgrzeszenia. Myśli wyłącznie o tym, aby odejść z tego świata. Przed śmiercią udziela wskazówek mnichowi, któremu się spowiada. Daje mu pierścień i prosi o przekazanie go staremu przyjacielowi. Ma także jeszcze jedną prośbę. Chce, aby pochowano go bez zbędnych ceremonii, a na grobie umieszczono krzyż.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Recenzja książki
Zanim dostąpiłam zaszczytu przeczytania i omówienia książki George’a Byrona „Giaur”, wiele o niej słyszałam. Muszę przyznać, że zdania były podzielone i w pewnym momencie uległam opiniom innym. Jednakże było to tylko chwilowe i postanowiłam przekonać się na własnej skórze, czy faktycznie ta lektura jest taka, jaką ją przedstawiają. W „Giaurze” Byron stworzył model bohatera bajronicznego- jest nim tytułowy bohater. Jest on bardzo tajemniczy, a przez całą książkę podróżuje po Grecji. Jest ona jednak okupowana przez Turków, więc obcokrajowiec, wyznający inną religię jest co najmniej niecodziennym zjawiskiem. No i tutaj zauważamy już standardowy model bohatera romantycznego, gdyż Giaur jest właśnie tajemniczą jednostką, a jednocześnie wyróżnia się na tle innych bohaterów, tudzież mieszkańców Grecji. Osobiście, nie jestem fanką tego modelu bohatera, aczkolwiek z tego względu w żaden sposób go nie neguję, gdyż wiadomo, żyjemy w innych czasach, a dodatkowo, gusta są różne i się o nich nie dyskutuje. Jednakże, od początku wiedziałam z jakim bohaterem przyjdzie mi się zmierzyć poznając historię „Giaura” i z tego względu było mi trochę ciężej się do niego przekonać, ale im większą część fabuły poznawałam, tym bardziej przypadała mi ona do gustu i zmieniałam moją opinię. Oczywiście, na lepsze. Akcja książki rozpoczyna się dosyć dynamicznie, gdyż już coś się dzieje- główny bohater pędzi na czarnym koniu wzdłuż wybrzeża. Moim zdaniem, jest to świetny zabieg, gdyż od samego początku zaciekawia czytelnika. Tak przynajmniej było w moim przypadku, gdyż nie przepadam za długimi opisami, które mają nakierować odbiorcę w jakikolwiek sposób, co będzie się działo. Wracając do książki, z każdą stroną robiło się coraz ciekawiej i nie mogłam doczekać się poznania zakończenia. W „Giaurze” pojawia się wątek miłości, niestety, nieszczęśliwej. Bohater kocha Leilę- dziewczynę, która żyje już z mężczyzną- Hassanem. Zdaje sobie sprawę z tego, że nie powinien jej darzyć uczuciem, jednakże nie potrafi się odkochać. Tutaj jedna rzecz mnie zbiła z tropu i nie spodobała mi się. Mianowicie, Byron nie przedstawił w książce uczuć dziewczyny do Giaura i Hassana. Uważam, że jeśli uwzględnił ten aspekt w swojej książce, byłaby ona lepiej dopracowana i sprecyzowana. Niestety, jedyne, co nam pozostaje to domyślenia na ten temat. Z uwagi na to, że Grecja znajduje się pod turecką okupacją, autor przedstawił także podejście muzułmanów do kobiet. Muszę przyznać, że opisy tego zjawiska były bardzo dobrze odwzorowane, a co za tym idzie, dosyć brutalne i często wręcz nieludzkie. Ze względu na niewierność Leili, Hassan zabija ją poprzez utopienie. Kiedy Giaur się o tym dowiaduje, przede wszystkim, obwinia siebie i w spowiedzi zdradza, że najlepszym wyjściem byłby całkowity brak uczucia. Potem, w akcie zemsty niszczy pałac mordercy,
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
zabija jego armię, a także samego Hassana. Jest to dobre odzwierciedlenie emocji, jakie targały głównym bohaterem- najpierw ogarnęła go rozpacz i wyrzuty sumienia, które po jakimś czasie ustąpiły miejsca chęci zemsty i nienawiści do oprawców ukochanej. Jak już wcześniej wspominałam, nie jestem przekonana do panującego w romantyzmie kultu jednostki i nie wydaje mi się realne zburzenie pałacu i zabicie całej armii przez jednego człowieka. Ciekawą sprawą jest to, że Byron nigdy nie zdradził prawdziwego imienia Giaura. Wiadomo, że muzułmanie w taki sposób nazywali chrześcijan. Przyczynia się to też troszeczkę do tego, że można lepiej wczuć się w postać i postawić na jej miejscu, gdyż tak naprawdę ta historia nie jest przypisana żadnej konkretnej osobie. Są to po prostu przygody chrześcijanina. Nie da się ukryć, że był to całkiem sprytny ruch ze strony autora. O Giaurze można wiele powiedzieć, jednak należy przyznać mu jedno- był człowiekiem czynu i za to należy mu się szacunek. Ciężko byłoby znaleźć drugą osobę, która dokonałaby takich czynów, jak właśnie ten bohater. Podejrzewam, że po śmierci ukochanej, większość ludzi po prostu by się załamała, czy też popełniła samobójstwo. Z kolei Giaur postanowił ją pomścić i to w jaki sposób. Po śmierci Leili, Giaur zmienia się. Zamyka się w sobie, a uczucia dla niego zlewają się zawsze w tę samą pustkę. Byron przez to przedstawia swoje stanowisko dotyczące miłości- jest ona warta wszystkiego, jednak po jej stracie, świat staje się szary i wszystko traci sens. Jednakże to uczucie jest warte wszystkiego- nawet tego, co nastaje po przysłowiowym złamaniu serca. Jeżeli chodzi o całokształt, muszę przyznać, że „Giaur” porusza tematykę przeróżnych uczuć, jednakże są to uczucia tylko jednego bohatera i w określonych sytuacjach, więc nie można uznać tej lektury za ponadczasową, czy też uniwersalną. Jednakże nie można też powiedzieć, że jest ona nijaka, czy też nudna. Historia autorstwa George’a Byrona jest przede wszystkim bardzo ciekawa. Opisy uczuć są po prostu sztuką. Naprawdę, nie mogę powiedzieć złego słowa na ich temat. Co do tytułowego bohatera, wcześniej już wspominałam, że nie jestem fanką jednostki wykraczającej poza schematy i znacząco wyróżniającej się na tle innych, ale nie mogę powiedzieć, że nie poczułam w pewnym momencie sympatii do niego. Jego zachowanie w stosunku do tak kruchego i delikatnego uczucia, jakim jest miłość, jest naprawdę godny podziwu. Wcześniej wspominałam, że słyszałam różne opinie na temat tej lektury, aczkolwiek teraz, z czystym sercem, mogę powiedzieć, że jest ona godna przeczytania. Czy przeczytałabym ją jeszcze raz? Nie wydaje mi się, gdyż nie pobiła ona mojego serca, jednak mimo wszystko, całkiem przyjemnie mi się ją czytało. Naprawdę, serdecznie polecam tę książkę, zwłaszcza że młodzieży przyda się ona chociażby na maturze, tudzież innych egzaminach.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
streszczenie
„Giaur” Georga Gordona Byrona – streszczenie
„Giaur” to powieść poetycka autorstwa Georga Gordona Byrona – pisarza angielskiego żyjącego w epoce romantyzmu. W powieści poetyckiej narrator wprost wyraża swoje uczucia i przemyślenia i bardzo często solidaryzuje się z główną postacią. Fabuła jest chaotyczna, relacjonowana niechronologicznie, a główny bohater występujący w dziele jest człowiekiem niezwykłym. Jeśli chodzi o scenerię, osadzona musi być w przestrzeni gotyckiej lub orientalnej. W „Giaurze” tło wydarzeń zostało osadzone w Grecji – w tekście zostały wymienione port w Pireusie i przylądek Sunion.
Powieść poetycka rozpoczyna się od opisu ciszy niedaleko skały grobowca Temistoklesa, gdyż to za jego czasów Grecja przeżywała największy rozkwit. Teraz kraj ten przejęli Turcy, a Grecja jest obecnie przez człowieka tylko niszczona. Narrator w tej części nawołuje Greków do sprzymierzenia się Turkom i do buntu przeciwko najeźdźcom. Podmiot liryczny swoją wypowiedź kończy jednak gorzkim westchnieniem – w głębi duszy bowiem nie wierzy, że jego nawoływania do buntu coś dadzą.
Następnie na morzu na horyzoncie wyłania się statek – jest on powodem strachu wśród rybaków, ponieważ boją się, że należy on do piratów. Dalej natomiast ukazuje się nam tajemniczy jeździec pędzący na koniu – jak później się dowiemy będzie to nikt inny jak tytułowy Giaur. Tak naprawdę nie znamy prawdziwego imienia mężczyzny, gdyż w muzułmańskim języku Giaur oznacza człowieka niewiernego. Giaur zatrzymuje się na wzgórzu, by podziwiać z góry miasto, po godzinie stamtąd znika.
Kolejny obraz nam malowany to pałac Hassana – tureckiego baszy, a co za tym idzie muzułmanina. Niegdyś jego pałac tętnił życiem i pełno było w nim radości, ale po pewnym wydarzeniu wszystko się zmieniło i od tamtej pory budowlę wypełnia cisza i smutek. Został on bowiem opuszczony, widać to po braku ludzi i pająkach, które osnuły już ściany dawnych komnat. To tam kiedyś wychowywał się Hassan, spędził dzieciństwo i swoją młodość. Przyczyną opuszczenia pałacu była śmierć jednej z kobiet, o której dowiemy się w którejś z następnych wizji.
Niedaleko brzegu morza widzimy ludzi – Turków, którzy pod osłoną nocy niosą jakiś pakunek. Potem wsiadają do swojej łódki; dlatego jednak, że chcą być niezauważeni przez innych, nie rozwijają żagli. Topią oni tajemniczy ładunek – jest to, jak później się dowiemy, Leila – ukochana Hassana. Kobieta zdradziła go z Giaurem i z tego powodu według muzułmańskiego prawa musi zostać zabita; w tym przypadku mężczyźni topią ją w morzu.
W następnej wizji zostaje nam ukazany Hassan. Turecki basza siedzi w pomieszczeniu sam, ma twarz ponurą i gniewną. Nic go nie cieszy, zaprzestał wykonywania czynności, tj. odwiedzania swojego haremu czy uczt i śpiewów. Z haremu zniknęła bowiem ukochana Hassana – Leila, nikt nie ma pojęcia gdzie się podziała, ale coraz częściej ludzie szepczą pomiędzy sobą, że nie darzy miłością Hassana, a innego mężczyznę – Giaura, który podobno przybył z Wenecji i to dla niego uciekła z pałacu. Miała rzekomo wymknąć się pewnej nocy w przebraniu. Inni natomiast twierdzą, że tamtej nocy Giaur sam mknął na swoim czarnym koniu, a razem z nim nie było żadnej kobiety. Hassan ciągle myśli o ukochanej kobiecie. Leila była niezwykle piękna i wyróżniała się swoją urodą. Była posiadaczką czarnych, przenikliwych oczu. Po chwili rozmyślań turecki basza postanawia, że skoro Leila zdradziła go, to on potrzebuje również nowej żony, więc wyrusza razem z orszakiem w jej poszukiwaniu.
Niespodziewanie w górach atakują go jednak nieznani zbój
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
e. Zaraz potem okazuje się, że wśród nich jest Giaur. Wenecjanin zabija Hassana – odcina mu dłoń i mieczem dobija w pierś. Zabójstwo i atak są zemstą wedle prawa muzułmańskiego za to, że skoro Leila go zdradziła, to została zabita poprzez utopienie w morzu. Giaur i jego ludzie oszczędzają jedynie Tatara, by doniósł matce Hassana wieść o śmierci syna. Tak też się dzieje, matka zamartwia się o niego, a gdy widzi nadjeżdżającego gońca, ten przekazuje okrutne wieści i oddaje zakrwawione szaty jako dowód.
Kolejna wizja to Giaur jako mnich. Przebywa w klasztorze od 6 lat; czas ten jest długi, pomimo tego praktycznie nikt z zakonników nie wie o nim nic. Pobyt w tym miejscu także jest szczególny, gdyż Giaur go sobie po prostu musiał wykupić i na takich warunkach tam przebywa. Mężczyzna jest odosobniony od wszystkich i wszystkiego, nie chce opuszczać swojej celi, unika innych ludzi. Czasami zdarza się jednak, że majaczy i kiedy traci zdrowe zmysły, zaczynamy poznawać jego prawdziwą tożsamość. Z czasem podczas utraty zdrowych zmysłów Giaur wspomina o odrąbanej dłoni, utopionej kobiecie, dzięki czemu dowiadujemy się, że ów zakonnik to tajemniczy jeździec na kruczoczarnym koniu z początku powieści.
Finalnie Giaur zaczyna się spowiadać staremu zakonnikowi. Czyni to tuż przed swoją śmiercią. Nie jest to jednak spowodowane potrzebą religijną czy wyrzutami sumienia za wcześniejsze grzechy. Wręcz przeciwnie, mnich otwarcie mówi, że nie żałuje swoich grzechów, mówi nawet, że zabicie Hassana nie przyniosło mu upragnionej ulgi i czuje, że nie pomścił odpowiednio śmierci Leili. Nie żałuje swojego życia, ale życia swojej kochanki. Giaur nie spodziewa się, że pójdzie do nieba czy raju. On pragnie tylko spoczynku, uwolnienia się od cierpienia, które po zabiciu Leili towarzyszy mu każdego dnia. Niewierny nie lęka się pokazać także miecza, którym zabił Hassana. Ponadto do tego momentu nie oczyścił go z krwi wroga, co przeraża starego spowiednika. Giaur mówi także, że nie pragnie rozgrzeszenia, ale tego, żeby zakonnik przekazał jego jedynemu przyjacielowi na pamiątkę pierścień po nim. Mężczyzna nie chce, żeby ktoś kiedykolwiek po jego śmierci o nim pamiętał, dlatego w ostatnich słowach prosi o skromny pogrzeb, a jego ostatnią prośbą jest to, żeby na jego nagrobku widniał jedynie prosty krzyż, bez nazwy, że to on jest tam pochowany.
Z tego powodu, że „Giaur” jest powieścią poetycką, trudno zrozumieć jest niechronologiczną fabułę. Gdybyśmy w skrócie mieli przedstawić ją chronologicznie, to zaczęłoby się od tego, że pewnego dnia Giaur zakochał się w Leili. Po tym, jak kobieta uciekła z pałacu, jej mąż Hassan zaczął pojmować, że jego żona zdradza go z innym mężczyzną. Kiedy już nabył tej pewności, postanowił według miejscowego prawa ukarać ukochaną, więc pod osłoną nocy utopił ją w morzu. Giaur dowiedział się o tym i z całych sił pragnął uratować ukochaną, ale przybył za późno. Od tamtego momentu postanowił, że musi zemścić się na mężczyźnie. Hassan także nie zaznaje spokoju, więc żeby zatrzeć w pamięci ślad po Leili, jedzie on z orszakiem po nową żonę. Podczas podróży, w górach napadają go zbóje, a Giaur śmiertelnie go rani i odcina mu dłoń. Chwilę potem, matka Hassana dowiaduje się o śmierci syna. Sześć lat później Giaur wstępuje do klasztoru, gdzie wiedzie samotne, wręcz pustelnicze życie. Tuż przed śmiercią postanawia wyjawić całą prawdę o sobie staremu zakonnikowi, którego prosi pod koniec o skromny pogrzeb. Tak właśnie kończy się tragiczna historia miłości Wenecjanina Giaura i gruzińskiej branki Leili, która nie dochowała wierności swojemu mężowi Hassanowi.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Charakterystyka bohaterów
„Giaur” to powieść poetycka wydana w 1813 roku. Jej autorem jest lord George Gordon Byron, przedstawiciel literatury romantyzmu. Utwór powstał podczas podróży Byrona do Grecji i Turcji. Autor zainspirował się historią zasłyszaną w Atenach. Opowiadała ona o losach muzułmańskiej branki, okrutnie ukaranej za niewierność mężowi – według muzułmańskiego zwyczaju wrzucono ją do morza w zaszytym worku.
1) Tytułowym bohaterem utworu jest Giaur, młody chrześcijanin pochodzący z Wenecji. Jest to postać tajemnicza, nie wiemy wiele o jego przeszłości. Nie znamy jego prawdziwego imienia, „giaur” to określenie używane przez Turków i oznaczające innowiercę.Ze sposobu bycia bohatera możemy się domyślić, że pochodzi on ze znamienitego, zamożnego rodu. Jest człowiekiem, który otrzymał gruntowne wykształcenie. Giaur to wysoki, smukły mężczyzna. Ma wysokie czoło i czarne oczy. Jego włosy są ciemne i gęste.
Giaur jest samotny i wyalienowany, nie odnajduje się w obcej kulturze, wśród Muzułmanów. Jest dumny, odważny i niezależny. Jest skrajnym indywidualistą, nie boi się buntować przeciwko ogólnie przyjętym prawom i normom społecznym. Jako młody chłopak zakochał się w Leili, brance Hassana. Giaur nie zważa na konsekwencje wynikające z zakazanego związku z kobietą. Jest bezkompromisowy, nie obawia się kary.
Giaur jest wrażliwym kochankiem, prawdziwie oddanym. Jest wierny aż do bólu, przeżywa miłość intensywnie i szczerze. Gdy Leila zostaje zamordowana, ukarana za miłość do chrześcijanina i zdradę, Giaur cierpi katusze. Jego ból jest ogromny, nie może pogodzić się ze stratą kochanki.
Choć wie, że jego ukochana i on sam złamali prawo, chce zemsty na Hassanie. Pragnienie to jest tak silne, że w końcu decyduje się na popełnienie haniebnego czynu. Niestety, zbrodnia nie przynosi mu oczekiwanego ukojenia. Mężczyzna odczuwa wyrzuty sumienia. Jest rozdarty, nie potrafi sobie poradzić z emocjami. Rozdziera go gorycz i rozpacz. W końcu Giaur staje się człowiekiem ponurym i przerażającym. Jest blady i ma złowrogi spojrzenie. Uśmiech prawie nigdy nie gości na jego twarzy.
W końcu zdecydował się wstąpić do zakonu, gdzie żył sześć lat, niejako ukrywając się przed światem. Nie był jednak mnichem, nie modlił się, nie oddawał smutków Bogu. Cierpiał w samotności, nękany wyrzutami sumienia. Swoją historię opowiada dopiero przed samą śmiercią. Jego ostatnim życzeniem jest bezimienny grób.Giaur to bohater romantyczny, dla którego miłość jest sensem życia. Jego uczucie było prawdziwe, szczere, wypełniało go. Mimo że cierpi, nie żałuje popełnionych przez siebie czynów.2) Leila jest niesamowicie piękną kobietą pochodzącą z Gruzji. Jest branką Hassana, jego
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
pierwszą i ukochaną żoną. Ma niewiarygodnie piękne czarne oczy, a jej spojrzenie jest władcze. Kobieta kocha Giaura, decyduje się zdradzić męża. Jej uczucie jest bardzo silne i nadaje sens jej życiu. W końcu decyduje się na ucieczkę z kochankiem. Ta ucieczka jednak się nie udaje. Za zdradę wymierzono jej najwyższą możliwą karę – karę śmierci. Leila ginie utopiona w morzu.3) Hassan jest muzułmaninem, tureckim baszą, czyli wysokim rangą urzędnikiem. Jest bogaty, żyje w dostatku. Ma wiele żon, jednak jego ulubioną jest piękna Leila. Hassan jest mściwy i zazdrosny, a także bezkompromisowy i uparty. Gdy dowiaduje się o zdradzie Leili, bez wahania skazuje ją na okrutną śmierć. Ta decyzja nie przynosi mu ukojenia – mężczyzna cierpi. Ma wyrzuty sumienia, jednak mimo to jest przekonany, że postąpił słusznie, zgodnie ze swoją wiarą.Postaci Hassana i Giaura są zbudowane na zasadzie przeciwieństw. Muzułmanin kieruje się w życiu prawami, w których duchu został wychowany. Zasady są zgodne z jego religią i powszechne obowiązujące, wszyscy w otoczeniu Hassana się nimi kierują. Giaur, w przeciwieństwie do Hassana, łamie powszechnie obowiązujące normy społeczne. Jest indywidualistą, bardziej liczą się dla niego własne zasady i decyzje podejmowane przez jednostkę. Prowadzi to do jego wykluczenia ze społeczeństwa, wyobcowania i alienacji.Postać Giaura jest pełna sprzeczności. Z jednej strony jest on wiernym kochankiem, gotowym poświęcić wszystko dla swojego uczucia. Jeśli jednak popatrzymy na niego z innej perspektywy, przekonamy się, że nie jest jednoznacznie dobrą postacią. Uważam, że jego czyny były nieroztropne i samolubne. Mógł dokładniej zaplanować ucieczkę z Leilą lub wcześniej zaatakować Hassana, by ją uratować. Do tego cierpi z powodu śmierci kochanki, jednak nie ma wyrzutów sumienia z powodu tego, że sam dopuścił się okrutnej zbrodni na Hassanie.Patrząc z innej perspektywy, możemy pomyśleć, że Giaur to antagonista powieści poetyckiej. Hassan był prawym mężczyzną, żyjącym w zgodzie z zasadami państwa i swojej religii. Dbał o swoje żony, nie był okrutnym mężem. To Giaur i Leila zawinili – kobieta zdradziła męża i próbowała uciec z kochankiem, a cudzoziemiec zamordował Hassana, choć muzułmanin postępował zgodnie z prawem. Poza tym nie rozumiem, dlaczego Giaur wstąpił do zakonu, skoro nie uczestniczył w żadnych praktykach religijnych – nie modlił się, nie pomagał mnichom. Równie dobrze mógłby zostać pustelnikiem.Postać Leili też jest wątpliwa. Leila została ukazana tylko jako piękna kobieta, poza tym nie wiemy o niej zbyt wiele. Można by rzec, że służy ona tylko do zobrazowania cierpień głównego bohatera, które zresztą są według mnie niezrozumiałe i skomplikowane.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Plan wydarzeń
1. Wezwanie Greków do walki przeciw ich tureckim okupantom o wolność ich ojczyzny.
2. Nagłe pojawienie się na czarnym koniu tajemniczego jeźdźca o obliczu świadczącym o jego cierpieniu.
3. Przedstawienie widoku na miasto, opis miejsca świecącego tysiącem świateł z powodu muzułmańskiego święta Bajram.
4. Wizja opuszczonego przez Hassana pałacu. Opis braku koni w stajni, pajęczyn pokrywających komnaty, fontanny zarośniętej dzikimi zielskami, haremu z gniazdami nietoperzy.
5. Zatopienie w morzu – z rozkazu Hassana – nocą, w blasku księżyca, worka o tajemniczej zawartości przez tureckich podróżnych.
6. Refleksja narratora na temat kobiet i ich uwodzicielskiego czaru.
8. Utopienie kobiety w zatoce z polecenia jej zazdrosnego męża.
9. Rozpacz Hassana z powodu utraty żony i niemożność znalezienia sobie przez niego miejsca w pałacu.
10. Opis namiętnej miłości Leili i Giaura – Wenecjanina.
11. Wyprawa baszy Hassa
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
na po nową żonę w celu pocieszenia się po stracie Leili.
12. Zasadzka Giaura z bandą zbójców przygotowana na Hassana w wąwozie.
13. Bitwa i śmierć Turka.
14. Wyruszenie przez Giaura w świat po zabójstwie Hassana.
15. Rozpacz czekającej na baszę matki na wieść o śmierci syna.
16. Opis grobu Hassana, pochwała jego odwagi i męstwa. Zapowiedź nagrody przygotowanej dla niego w raju i przekleństwa rzucane na Giaura.
17. Upamiętnienie Hassana jako bohatera walczącego z innowiercą.
18. Zaginięcie Giaura na sześć lat i nagłe jego odnalezienie się w klasztorze.
19. Rozpoznanie przez narratora w dziwnym zakonniku pędzącego na koniu przed sześciu laty Giaura.
20. Opowieść narratora o dziwnych wizjach brata zakonnego.
21. Przedśmiertna spowiedź Giaura i jego opowieść o nieszczęśliwej miłości do Leili.
22. Pojawienie się ducha Leili w przeddzień śmierci Giaura. Prośba mężczyzny o urządzenie mu ubogiego pogrzebu.
23. Pogrzeb Giaura i opis jego skromnego grobu bez krzyża.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Rozprawka
Motyw miłości jest popularnym motywem, który pojawia się w każdej epoce literackiej. Motyw ten bywa ujmowany na różne sposoby – możemy spotkać bezgraniczną miłość bądź tę nieszczęśliwą.
Nieszczęśliwa miłość nie musi być jednak miłością nieodwzajemniona. Możemy kogoś kochać, a gdy zabraknie tej osoby, możemy być dalej w niej zakochani, choć tej osoby już nie ma.Nieszczęśliwą miłość możemy obserwować na przykładzie losów Giaura, tytułowego bohatera powieści poetyckiej Byrona. Zakochuje się on w przepięknej Leili, zresztą ze wzajemnością. Ich miłość jest niesamowita i daje im wiele radości. Zakochani nie widzą świata poza sobą, lecz na drodze ich miłości staje mąż Leili, Hassan. Gdy basza Hassan dowiaduje się o zdradzie Leili, wpada w złość i zgodnie z prawem wydaje rozkaz śmierci na małżonkę. Leila zostaje utopiona. Giaur co prawda pomścił jej śmierć, zabijając Hassana, lecz kobiecie to życia nie wróciło. Mężczyzna dalej był szaleńczo zakochany, lecz była to w tamtym momencie miłość nieszczęśliwa. Do końca życia zmagał się z tym, że na zawsze utracił ukochaną i cierpiał z tego powodu.
Nieszczęśliwa miłość to zawsze tragiczny koniec osób zakochanych. Nie można skończyć dobrze, będąc nieszczęśliwie zakochanym.
Miłość może być nieszczęśliwa także ze względu na to, że wyobrażaliśmy ją sobie inaczej. Relacja może być stabilna i spokojna , lecz niezgodna z naszą jej wizją, z naszymi pragnieniami, co może prowadzić do przygnębienia z jej powodu. Przykładem takiej miłości może być ta ukazana w powieści Flauberta pt.”Pani Bovary”. Tytułowa bohaterka wychodzi za mąż za Karola, lecz to nie jest to, czego ona chce i potrzebuje. Na początku wszystko było w porządku, lecz później Emma chciała więcej miłości i rozrywki. Jej mąż był według niej nudny i nie okazywał miłości w sposób taki, jak tego potrzebowała jego żona. Zaczęła więc szukać takiej miłości, nawiązując romanse, które jednak okazywały się rozczarowaniem. Były tylko ulotne i jej kochankowie raczej nie traktowali tego tak poważnie, jak ona. Wizja szczęśliwej miłości, o której czytała w książkach, nie ukazywała się w rzeczywistości. Sprawia to, że każda jej miłość jest nieszczęśliwa, co prowadzi ją do tragicznego końca, jakim jest samobójstwo.
W utworze pt. „Romeo i Julia” Williama Szekspira tytuło
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
wi bohaterowi darzyli się głębokim uczuciem, lecz nie mogli go pokazywać wszystkim. Muszą się ukrywać ze względu na swoje rodziny. To, że kończą tragicznie, jest przypadkiem. Romeo, myśląc, że Julia nie żyje, zabija się, a gdy Julia budzi się, robi to samo. Kobieta nie widzi innego wyjścia niż odebranie sobie życia – przecież jej ukochany przed chwilą zmarł. Ich miłość była nieszczęśliwa od samego początku, mimo że oni sami byli ogromnie w sobie zakochani. Czynniki zewnętrzne uczyniły tę miłość taką, jaką była – Julia miała zgodnie z wolą ojca poślubić innego mężczyznę. Ponadto rody, z których wywodzili się młodzi, były skłócone.Czasem wydaje się nam, że poznaliśmy odpowiednią osobę i zakochujemy się w niej, lecz osoba ta ma innego ukochanego i zostawia nas nieszczęśliwie zakochanych. Przykładem takiego bohatera jest Werter z utworu „Cierpienia młodego Wertera” Johanna Wolfganga von Goethego. Mężczyzna wyjeżdża na wieś i spotyka przepiękną Lottę. Zakochuje się w niej od razu. Wydaje mu się, że jest to odwzajemniona miłość. Okazuje się jednak, że Lotta ma narzeczonego, Alberta, który znajduje się poza miastem. Werter już w tamtym momencie zaczyna cierpieć, bo nie wyobraża sobie życia bez kobiety. Postanawia wyjechać. Wydaje mu się, że to mu pomoże w wyleczeniu się z tej miłości, lecz w ostateczności to nie pomaga. Po jakimś czasie od wyjazdu dowiaduje się, że Lotta i Albert wzięli ślub, co go doszczętnie niszczy. Wraca jednak na wieś, bo zawsze obok Lotty czuł się lepiej. To jest jego najgorszym pomysłem,. Widok jej i jej ukochanego przybliżył go do jego końca. Postanawia popełnić samobójstwo, aby uśmierzyć swój ból. Pożyczył pistolet od Alberta i napisał list do Lotty. Potem zastrzelił się. Miłość miała dla niego tragiczny koniec – doprowadziła go do odebrania sobie życia, bo nie wyobrażał sobie dalszej egzystencji bez ukochanej kobiety.Nieszczęśliwa miłość ma najczęściej tragiczny koniec, którym może być nawet śmierć – jak w wymienionych powyżej przykładach. Umiera jedna osobna lub dwoje zakochanych. Jest to wywołujący najwięcej cierpienia rodzaj miłości i nikt raczej nie życzy sobie przeżyć czegoś takiego. To, że miłość stanie się taka, jak powyżej, nie ma reguły. Wszystko zależy od zakochanych, lecz również od społeczeństwa, bo czasem to zewnętrzne okoliczności komplikują sytuację.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Geneza utworu i gatunek
Utwór „Giaur” powstał wskutek wielkiej wyprawy Byrona z lat 1810-1811 po Portugalii, Hiszpanii, Włoszech, Grecji i Turcji. Akcja „Giaura” rozgrywa się w Grecji, w czasach kiedy po upadku Konstantynopola (1453), Grecja znajdowała się w niewoli tureckiej. Autor nawołuje Greków do walki o wolność, zaszczepiając w nich wiarę w zwycięstwo. „Giaur” powstał w roku 1813, a jedenaście lat później doszło do powstania narodowego Greków, dzięki czemu naród grecki wyszedł spod niewoli Turcji. Sam Byron brał czynny udział w tej walce. Zmarł prawdopodobnie na malarię.
George Gordon Byron (1788-1824)- angielski poeta i dramaturg. Twierdził, że można pisać tylko o uczuciach i świecie, które wcześniej się widziało i, których się doświadczyło. Był twórcą nowego typu bohatera- tajemniczego samotnika, indywidualisty, skłóconego ze światem, nierozumianego przez otocz
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
enie, zazwyczaj żyjącego z myślą o tajemniczej zbrodni dokonanej w przeszłości, który walczy o wzniosłe ideały. Taki portret bohatera nazywamy bohaterem bajronicznym.
Byron jest twórcą nowego gatunku literackiego- powieści poetyckiej, będącej odmianą poematu epickiego. Jest to gatunek synkretyczny (łączący elementy kilku rodzajów literackich: epiki, liryki i dramatu oraz kilku gatunków literackich: pieśni, hymnu, powieści, ballady), ukształtowany w romantyzmie. Ma charakter fragmentaryczny i epizodyczny (zerwanie z łańcuchem przyczynowo- skutkowym), akcja jest achronologiczna (opisane wydarzenia nie następowały kolejno po sobie, występują liczne retrospekcje). Narrator nie jest wszechwiedzący, wyraża swoje uczucia i myśli wprost. Ponadto charakteryzuje się tajemniczością, orientalną scenerią, historyzmem utworu, luźną kompozycją. Utwór ma wierszowaną formę.
Sprawdź pozostałe wypracowania:
Język polski:
Geografia:
Lektury dla klas 1 - 3
Lektury dla klas 4 - 6
Lektury dla klas 7 - 8
Wykryto AdBlocka
Wykryto oprogramowanie od blokowania reklam. Aby korzystać z serwisu, prosimy o wyłączenie go.